'หวังเคลม'
"ตัวเอง เสื้อตัวนี้น่ารักมั้ย"
ผมหันไปมองน้องแยมแฟนสาวที่คบกันมาเกือบปีด้วยยิ้มแห้งแล้ง พยักหน้าแกนๆ ให้เธอไปเป็นการตัดบท แม้จะเป็นวันหยุดอันแสนมีค่าแต่ผมก็ต้องออกมาช็อปปิ้งกับคุณเธอจนได้
ครืดด ครืดด"เดี๋ยวมานะ"
"อื้อ"
ผมเดินหนีออกมานอกร้าน ควักโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย
"ฮัลโหล"
'ไอ้ยี๊นนนนมึงอยู่ไหนนนน'
"อยู่ห้าง ทำไมมีอะไร?"
'จาร์ยโล้นให้แก้งานเว้ย เข้ามามอด่วนๆ เลย ให้ไว!!'
"เชี่ย!! โอเค เดี๋ยวกูไป"
ผมรีบเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า วิ่งแจ้นลงไปเอามอเตอร์ไซค์ก่อนจะขับออกไปด้วยความรวดเร็ว
เร็ว....จนลืมว่าผมยังไม่ได้บอกน้องแยมสักคำ"เกือบตายแล้วนะมึง"
"เออ เฮ้อ"
ผมไถลตัวลงไปนอนฟุบกับโต๊ะหินอ่อนหน้าคณะ บอสเอื้อมมือมาขยี้หัวผมแรงๆ จนยุ่งเหยิงก่อนจะหันไปหัวเราะกับเจสองคน
"จิ๊ หัวยุ่งหมดแล้วพวกบ้า!"
"อย่าไปแกล้งมันน่า"
คงมีแต่บอมเพื่อนหน้าฝรั่งร่างยักษ์ที่คอยโอ๋ผมจากพวกปีศาจพวกนี้!!
"อะๆ โอ๋เมียอีกและ แตะไม่ได้เลยนะคนนี้"
"เออ น่ามคาน!"
"เมียเหี้ยไรพวกมึงนี่" ผมง้างมือทำท่าจะตี "หุบตูดไปเลย"
"จ้าๆ"
ผมเบ้ปากอีกรอบ คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาจะเล่นเกมก็ต้องตกใจกับจำนวนข้อความและมิสคอลเกือบร้อยสายและแน่นอนว่ามันมาจากคนๆ เดียวนั่นก็คือน้องแยม
"เป็นอะไร"
"ดูดิ น้องแยมโทรมาเกือบร้อยสายเลยอ่ะ"
บอมมองจอโทรศัพท์ผมก่อนจะพยักหน้านิ่งๆ "โทรไปง้อสิ"
'ตู๊ดดด ตู๊ดดดด'
'พี่ยีน!!!'
เสียงแสบแก้วหูหวีดทะลุโทรศัพท์ออกมาขนาดที่ว่าเหยียดแขนออกจนสุดก็ยังได้ยินเสียงน้องแยมดังออกมาอยู่ดี
"อ่าโทษทีนะ พอดีต้องมาแก้งานน่ะลืมบอก"
'แยมโทรไปเป็นร้อยสายไม่ได้ยินเลยหรอคะ!?!?'
"อื้อ ปิดเสียงไว้หมดเลย"
'พี่ยีน!! พี่น่ะ#%\{}^*@&/)('
ผมถือโทรศัพท์ค้างไว้เกือบยี่สิบนาทีกว่าน้องแยมจะหยุดพูดและเอ่ยประโยคที่ได้ยินทุกครั้งที่เธองอน
'เราเลิกกันเถอะ!!'
"อื้อ"
ผมตอบแค่นั้นก่อนจะชิงตัดสายไปเลย ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายเต็มที จริงๆ ก็เริ่มเบื่อมาตั้งแต่สามเดือนก่อนแต่คิดว่าคบไปก็ไม่เสียหายเลยยอมง้อ แต่ตอนนี้ผมกำลังจะขึ้นปีสี่ไม่มีเวลามาง้องอนใครให้มากนักเลิกไปได้ก็ดี
"ใคร น้องแยมมึงหรอ"
"อื้ออ เลิกจริงจังละคราวนี้ งี่เง่าอ่ะ"
"บราโว่โบร ไปเลี้ยงฉลองกัน"
เจตบมือเปาะแปะประกอบคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพายอย่างไวจนบอมเอื้อมแขนไปตบหัวเบาๆ
"ออกนอกหน้านะมึง"
"ฮึ"
เจเหยียดยิ้มใส่บอมกอดคอกับบอสเดินลั้นลาไปที่รถ ผมก็แยกออกมาขึ้นคร่อมมอไซค์ลูกรักเตรียมกลับหอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ารอบอมวนรถมารับที่หอ
แค่คิดถึงเหล้าก็เปรี้ยวปากแล้ว~
"อึกกก ผู้หญิงแม่งงง งี่เง่า!"
ผมว่าผมตะคอกออกไปด้วยความเกรี้ยวกราดมากๆ แต่ทำไมเสียงมันยานคางแบบนั้นล่ะ?
"เมาแล้ว"
ผมหันไปชี้หน้าไอ้บอสที่บังอาจดูถูกความคอแข็งของผม "เมาไร! ไม่เมาเว่ย!"
"ไม่เมาเหี้ยไรล่ะ หน้าแดงตาเยิ้มขนาดนี้"
เจที่มีสาวสวยคลอเคลียข้างกายพูดพร้อมกลั้วหัวเราะ ผมหน้าบึ้ง หันไปมองบอมก่อนจะรีบฟ้อง
"บอมมม จัดการพวกมานเลยย"
"เดี๋ยวจัดการให้ กลับกันเถอะ"
"ม่ายอาว ยางหนุกๆ"
"ถ้ากลับจะซื้อไวน์ให้ขวดนึง เอาขวดที่ตอนนั้นบอกว่าอยากลองเป็นไง?"
"หูยยยยย กลับก็ด้าย ปายน้าพวกมึงงง"
"เห็นแก่กินเอ๊ย"
เสียงใครก็ไม่รู้บ่นตามหลังมา แต่ผมไม่สนใจหรอก น้องไวน์จ๋าพี่ยีนจะรอน้องอยู่ที่ห้องน้า~
"เดินดีๆ"
เสียงดุๆ กระซิบที่ข้างหูออกจะสร้างความรำคาญไม่น้อย ผมครางฮือ หันหน้าหนีลมร้อนแถวซอกคอ
"อือ ออกปายน้า รำคาญญ"
"หึ"
ความทรงจำออกจะขาดหายไปหน่อย เหมือนจะฝัน แต่เป็นฝันที่ประหลาดมากทั้งเจ็บ มีความสุข มึนหัว เสียวซ่าน หวาดเสียวเหมือนอยู่บนรถไฟเหาะก็มี ครบรสดีจริงๆ
"ฮ้าวววว"
ผมปรือตาอ้าปากกว้างหาวออกมาแบบไม่เกรงใจใคร จะต้องเกรงใจใครล่ะในเมื่อนี่ต้องเป็นห้องผมแน่ๆ กำลังจะขยับตัวลุกก็เจ็บจี๊ดจนต้องฟุบหน้าร้องโอดโอยกับหมอนใบโต
"โอ๊ยยยยยยย เจ็บๆๆๆ ไอ้เหี้ยโดนกระทืบหรอวะ"
"ไม่ได้โดนกระทืบ"
เสียงทุ้มๆ นิ่งๆ คุ้นหูดังขึ้นเหนือหัว ผมรีบผงกหัวขึ้นไปมองก่อนอ้าปากค้าง
"ไอ้บอม!! มานอนบนเตียงกูทำไม๊!!" ผมตาเหลือก สำรวจร่างกายมันแล้วก็หวีดร้องอีกรอบ "แล้วทำไมมึงไม่ใส่เสื้อผ้าห๊า!!"
"จำไม่ได้?"
"จำไรวะ อูยยยย"
"จำไม่ได้ก็ช่าง เดี๋ยวกูทวนให้ก็ได้"
ไม่รอให้ปฏิเสธมันก็พุ่งเข้ามากอดรัดฟัดเหวี่ยงจนความรู้สึกคุ้นเคยไหลเข้ามาในสมองทีละนิด และเรื่องที่ช็อคสุดๆ คือการที่ไอ้บอมเพื่อนสุดเลิฟบอกกับผมหน้าตายว่า
'กูหวังเคลมมึงมานานแล้ว'
เคลมเหี้ยไร๊มึ๊ง!!!! กูไม่ให๊!!!!!!–––––––––––––––––––––––––––––––
แฮ่ๆ งงกันมั้ยอ่ะ เรื่องสั้นกรุบกริบหลังหายไปนานหลายปี555555555555
สำนวนเปลี่ยนไปเยอะมากๆๆ เพราะหนีไปแต่งฟิคมา /หังเราะแห้ง
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
หัวข้อ: หวังเคลม (ตอนเดียวจบ) (อ่าน 9021 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก