หัวข้อ: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ

[suck_love]

จอมลวงจริงๆ ลวงให้รัก
เห้อ 

[GuoJeng]

 รออ่านตอนต่อไปคับ จอมจะทำไงต่อ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไทม์เลว เลวจนสุดกู่แล้ว
รู้ทั้งรู้ว่าน้องตัวเองหลอกพาภัทธไปปาร์ตี้
ยังพูดกลับตรงกันข้าม
แถมด่าว่าให้พัทธเสียหายอีก
ไทม์ถูกอภิรักษ์สั่งสอนบนโรงพักน้อยไป
นี่ถ้านอกโรงพัก ปากพัง ดีไม่ดีถึงตายนะเนี่ย
แพรพลอย ความลับของนางจะแตกเมื่อไหร่นะ
อภิรักษ์รู้ พัทธรู้ หรือเมียของชู้แม่มาเอาเรื่อง
       
 
     

[dukdikdukdik]

สนุกมากกกกกกก ไม่รู้ว่าใครลวงใครมากกว่ากันแล้ว   

[NASU]

“คุณไม่น่าใจร้อนแบบนั้นเลยนะ จอม” แพรวพลอยติงสามีเมื่อกลับมาถึงบ้าน





หล่อนลากแขนคนรักมาทำแผล แม้จะไม่พอใจที่อภิรักษ์ใช้กำลังตัดสินปัญหา





“ผมทนฟังคำพูดมันไม่ได้หรอก” อภิรักษ์ยังคงมีอารมณ์โกรธหลงเหลือ เขาไม่อาจจะทนให้ใครหน้าไหนมาพูดจาดูถูกคนในครอบครัวเขาแบบนั้น





“แต่ที่นั่นมันโรงพักนะคะ”





“แล้วเป็นโรงพักทำไมถึงปล่อยให้คนแย่ๆ แบบนั้นมาด่าลูกเราปาวๆ ในเมื่อคุณก็รู้ว่ามันไม่ใช่ความจริง”





“ฉันรู้ว่ามันไม่จริง แต่ฉันไม่อยากให้เรามีปัญหาเพิ่ม ไม่รู้คดีจะออกมารูปไหน ยิ่งคุณทำมันฟันหักคามือแบบนั้น”





“สมควร” อภิรักษ์ไม่สนใจคำปลอบประโลมของภรรยาสาว แพรวพลอยถอนหายใจก่อนจะบรรจงทำแผลที่มือให้คนตัวใหญ่ แล้วเป่าเบาๆ เหมือนเวลาทำให้ลูก





“เพี้ยง หายนะคะ” หล่อนยิ้ม





“เห็นผมเป็นเด็กหรือไง?” อภิรักษ์มองสิ่งที่หล่อนทำ คลายอารมณ์โมโหลงไปได้บ้าง





“เด็กสิ เด็กอะไรไม่รู้ โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงใหญ่เลย” หล่อนบีบแก้มเขาจับส่ายไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว





“ฉันไม่อยากให้คุณกับลูกเจ็บตัว อย่าใช้อารมณ์อีกเลยนะคะ”





“ถ้ากับคนแบบนั้น มันก็ต้องใช้สิ” อภิรักษ์ยังดื้อ แม้จะใจเย็นลงมากแล้ว





“ดื้อจริง เดี๋ยวลูกก็ทำตามหรอก” แพรวพลอยพยักพเยิดไปทางพัทธที่นั่งแทะช็อกโกแลตมองพ่อกับแม่สวีทกันตาแป๋ว





“ผมไม่ทำหรอกฮะ ผมแยกแยะได้ว่าอะไรควรทำตามอะไรไม่ควร” ร่างเล็กยิ้มซื่อ นั่นเรียกเสียงหัวเราะจากมารดา หล่อนคิดว่าเด็กชายว่ากระทบพฤติกรรมใช้ความรุนแรงของพ่อเลี้ยง





“นั่นหลอกด่ากันหรือเปล่าน่ะ?” อภิรักษ์หรี่ตามองเด็กชาย แต่พัทธทำทีลอยหน้าลอยตาไม่ตอบคำถาม ทำให้สองสามีภรรยาหัวเราะออกมากับความหัวหมอ





“นี่ไงยิ้มได้แล้ว แบบนี้สิหล่อที่สุดเลยสามีฉัน” หล่อนมองอภิรักษ์ยิ้มแล้วยื่นหน้ามาจูบแก้มเบาๆ





“ปกติผมไม่หล่อหรือไง?”





“หล่อสิคะ หล่อตลอดแหละ แต่เวลาคุณโมโหน่ะ ความหล่อหายวับเลย” หล่อนเอ่ยอย่างอารมณ์ดี แพรวพลอยไม่ได้คิดไปเองว่าช่วงนี้สามีของเธออารมณ์ค่อนข้างแปรปรวน





หุนหันและดูโทรมกว่าปกติ ซึ่งอาจจะเกิดจากภาวะเครียด





“ฉันอยากให้คุณสดใสกว่านี้ ช่วงนี้คุณดูเครียดๆ กินข้าวน้อยด้วย” ในฐานะภรรยา ต่อให้หล่อนไม่เอ่ยปาก แต่หล่อนก็สังเกตทุกการเปลี่ยนแปลงของคนในครอบครัว





“มีปัญหาอะไรบอกฉันได้นะคะ”





“ไม่มีอะไรหรอก เรื่องในกรมน่ะแต่เรียบร้อยหมดแล้ว”





“ก็ดีแล้วค่ะ กับข้าวฉันจะได้หมด”





“แม่จะบ่นว่าพ่อทำเปลืองข้าวใช่ไหม?” พัทธแทรกขึ้นพร้อมยิ้มร่า





“อ้าว อะไรกันคุณงกหรอกหรอเนี่ย?” อภิรักษ์รับมุกหันมาถามภรรยาที่มองลูกชายตาโต





“นี่ว่าแม่งกหรอน้องพัทธ”





“ใครบ๊อกกก พัทธเปล๊า” เด็กชายแก่ตัวเสียงสูง





“มานี่เลยตัวดี”





“ย๊า ย๊า น้องพัทธขึ้นไปเล่นเกมดีกว่า บรึ๋ย” เด็กชายวิ่งหลบมือเรียวที่ส่งมาทำท่าจะหยิกอย่างหมั่นเขี้ยว เขาวิ่งปรู๊ดขึ้นห้องแบบไม่เหลียวหลัง ปล่อยสองสามีภรรยามองหน้ากันแล้วหัวเราะกับความทะเล้นของเด็กชาย

 





 

“ขึ้นมาได้ด้วยหรอครับ?” พัทธนอนเล่นมือถืออยู่ ปรายตามองร่างกำยำที่เปิดประตูเข้ามาในห้องเขาแบบไม่สนใจจะรักษามารยาท





“เด็กนิสัยไม่ดี” อภิรักษ์ว่า แต่กลับยิ้มพอใจที่เห็นร่างน้อยนั่นอยู่ในชุดเสื้อกล้ามตัวบางกับบ็อกเซอร์สั้นแค่คืบ





“แม่ล่ะครับ?” พัทธไม่หันไปมองเขา ยังทำทีสนใจแต่หน้าจอมือถือที่เพิ่งได้คืนมา





“เห็นบอกว่าจะออกไปซื้อของมาทำของโปรดง้อคนแถวนี้” อภิรักษ์นั่งลงที่ขอบเตียง ไล่สายตามองผิวขาวละเอียดของเด็กชายจนทั่วร่าง เอวคอดซ่อนรูปอยู่ใต้เสื้อกล้ามสีชา





“งั้นก็เหลือแค่เราสิครับ” พัทธเอ่ยออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติ





“นั่นสิ” อภิรักษ์ยิ้มร้าย แตะลงบนต้นแขนลูกชายแล้วจับตัวให้หันมาเผชิญหน้ากับตน





“จะทำอะไรครับ?” น้ำเสียงของคนอายุน้อยกว่านั้น ไม่ได้มีแววตระหนกอย่างเคย แต่กลับรู้สึกสนุกเสียด้วยซ้ำ





“แล้วอยากทำอะไรล่ะ?” อภิรักษ์ย้อน ก้มมองเด็กเจ้าเล่ห์ที่พัฒนาการชั้นเชิงในการยั่วยวนเขาอย่างจงใจ เสื้อกล้ามคอกว้างคว้านลึกลงต่ำ จนเขาเห็นทะลุขณะที่ลูกลุกขึ้นมานั่งคลานเข่า





“เดี๋ยวแม่จะกลับมานะครับ” พัทธคิดว่าถ้าจะตายเขาต้องได้ลงนรกเหวที่ลึกที่สุด ในเมื่อทุกชั่วขณะจิตเขามีแต่ความเกลียดชังมารดาและอยากเอาชนะเธอ





อยากจะฉีกทึ้งฉากหน้าแสนสวยงามของหล่อน ทิ้งให้เป็นชิ้นๆ แล้วราดน้ำมันเผาให้เป็นจุลด้วยสองมือของเขา





แต่ในขณะที่เกลียดจนสุดขั้วหัวใจ พัทธก็รักหล่อนอย่างเลี่ยงไม่ได้เช่นกัน มันยากเกินไปที่จะทำให้หล่อนเสียใจด้วยสองมือเขาอย่างซึ่งๆ หน้า แต่การได้รู้สึกว่าไม่ได้ถูกควบคุมอยู่ใต้คำโกหกของหล่อนก็เป็นเกมที่เด็กชายถูกกระตุ้นให้ลงสนาม





“พัทธรักแม่ไหม?” อภิรักษ์เอ่ยถามเสียงนิ่ง





“รักสิครับ” ร่างบางไม่ได้โกหก เขารักหล่อนมาก มากเสียจนไม่อาจจะยอมรับพฤติกรรมต่ำช้าของหล่อนได้





“แล้วรักพ่อไหม?” อภิรักษ์ถาม ริมฝีปากสวยยกยิ้มก่อนจะยื่นหน้าไปจูบแก้มเขา ทับรอยเก่าที่แม่เขาเพิ่งประทับไว้เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า





“ไม่เห็นต้องถามเลย”





“งั้นเราควรจะทำยังไงดี?” อภิรักษ์ยิ้ม เขาขยับเข้าชิดร่างบอบบางที่จงใจยั่วอารมณ์เขาทุกอากัปกริยา





“ก็เป็นเหมือนเดิม... เป็นพ่อแม่ลูกกัน ...เป็นสามีภรรยา... แล้วก็...” นิ้วเล็กๆ สอดลงใต้ขอบกางเกงพ่อเลี้ยง มือซุกซนแสร้งจับผิดจับถูกจนควานอารมณ์รักได้เต็มกำมือ





“งั้นเรา... จะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ?”





“ครับ มันจะเป็นความลับของเราสองคน” นิ้วน้อยๆ สะกิดส่วนปลายอย่างท้าทาย ดวงตากลมทออารมณ์เชิญชวนอย่างเห็นได้ชัด




“พ่อรักพัทธ” อภิรักษ์จูบลงบนปลายจมูกรั้น ก่อนจะขยับเปลี่ยนท่าให้ใครอีกคนเริ่มบทเรียนในการปรนเปรอคู่นอน


“พ่อต้องรักผมมากกว่านี้อีก”




"มากแค่ไหนล่ะ?"



“มากกว่าใครในโลก” พัทธลากกางเกงทั้งชั้นในชั้นนอกของพ่อเลี้ยงออกจากตัว


“มากกว่าแม่เราอีกหรอ” อภิรักษ์แสร้งถามตรงๆ


“ถ้าพัทธบอกว่าใช่ล่ะ?” พัทธยิ้มยั่ว เด็กชายไร้เดียงสาคนนั้นเหมือนถูกปีศาจสิงสู่และหายสาบสูญไปแล้ว พัทธยามนี้มีแต่ความเกลียดชัง ลุ่มหลง และความสะใจ


“ถ้าอยากให้เป็นแบบนั้น พ่อก็จะเป็นแบบนั้น”


“สัญญาแล้วนะ”


“ครับ พ่อสัญญา”




“ที่นี่ พ่อเคยรังแกผม” พัทธเงยหน้ามองรอบห้อง ยังจำประสบการณ์เลวร้ายพวกนั้นได้เป็นอย่างดีราวกับเพิ่งผ่านไปเมื่อวาน



“งั้นวันนี้พ่อจะยอมให้พัทธรังแกตามสบาย” อภิรักษ์ยิ้ม ถอดเสื้อตัวเองแล้วสอดร่างลงนอนด้านใต้คนตัวเล็ก เขายกคิ้วท้าทายเด็กชายที่ก่อนหน้านี้พยายามปลุกปั่นอารมณ์เขา



“แกล้งผมหรอ” พัทธหน้างอแต่มือยังคงนวดคลึงส่วนนั้นที่ร้อนจัดจนแทบละลาย



“แล้วแต่จะคิด ตามใจหนูทุกอย่างเลย จะทำแรงแค่ไหนก็ได้” เขาท้าอีก ประสานสองมือรองหัวเพื่อมองว่าคนตัวเล็กที่เงอะงะเขินอาย กับอารมณ์ที่ตั้งตระหง่านของเขานั้นจะทำเช่นไร



“แบบนั้นไม่ทำไม่ดีกว่าหรอครับ?” พัทธทำท่าจะผละหนีแต่เขารวบตัวเอาไว้ในเสี้ยววิ ร่างน้อยล้มลงข้างๆ นายทหารที่โอบรัดไว้แน่น



ส่วนรักเปลือยเปล่าเสียดกับผิวคนตัวเล็กจนรู้สึกได้ถึงความต้องการที่อยากจะปลดปล่อย พัทธใบหูแดงเรื่อขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้



“จะไม่ให้ทำจริงๆ หรอ หืม?” นายทหารหนุ่มเกยคางบนไหล่คนตัวเล็ก เขายอมรับว่าอารมณ์พุ่งพล่านจนอยากจะกระชากอีกฝ่ายลงมาทำอย่าใจชอบ แต่นั่นมันจะยิ่งทำให้พัทธเจ็บปวดอย่างที่เขาเคยทำมาแล้ว


“อื้อ...” ใบหน้าหวานถูกจับพลิกให้หันกลับมารับจูบร้อนๆ ของคนที่นอนตะแคงซ้อนตัวอยู่



อภิรักษ์ตะโบมจูบริมฝีปากเล็กนั่นอย่างหิวกระหาย ฉกลิ้นซนเข้าไปฟาดฟันเด็กชายที่กำลังพัฒนาชั้นเชิงเพื่อตอบสนองเขา พัทธยามนี้เลียนแบบเขาได้ดีเยี่ยมอย่างน่าประทับใจ ร่างบางตอบกลับอย่างที่เขาทำให้

อภิรักษ์จูบซ้ำที่หลังคอตัวเล็ก ซุกไซ้ลาดไหล่จากด้านหลัง จนลูกชายต้องหดคอหนีแต่ไม่มีทางพ้น มือข้างขวาเขาสอดลงคล้องใต้เอวลูกชายเป็นตัวยึด ในขณะที่อีกข้างทำหน้าที่ปลุกปั่นเล่มเทียนเพื่อให้พร้อมจุดไฟแห่งความกระหายอยาก


“พ่อครับ...” พัทธครางเรียกอย่างทรมาน



“เรียกจอมสิ” เขากระซิบ ขบลงบนใบหูเล็กเบาๆ จนอีกฝ่ายสั่นริก



“จอม...”



“ว่าไง”



“...พัทธ...อื้อ...ขอ...”



“ขออะไร คนดี”



“อะ... จอมอย่าแกล้งสิ เข้ามาเถอะนะ” เด็กชายเบียดสะโพกมนกับความร้อนที่ดุนดันจนรู้สึกได้



“อยากได้อะไร หนูบอกผมสิ รู้สึกอะไร” เขายังคงแกล้งเด็กชายที่หน้าแดงเถือกด้วยแรงอารมณ์




“...พัทธ ...พัทธเสียว... จอมฮะ พัทธ...”



“เอาใส่เองเลยสิ” เขากระซิบที่ใบหูร้อนผ่าวจากด้านหลัง



“มันเป็นของเธออยู่แล้ว”



“อา...” พัทธรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกอยู่ในภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น เขาไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ร่นกางเกงตัวเองลงไปอยู่ที่ปลายเท้า ก่อนจะจับความร้อนจ่อตรงปากทางของตนเอง




เด็กชายเลื่อนมันคลึงวนไปรอบๆ ช่องทางตัวเองด้วยความกระสัน ตัวเขาสั่นเพราะความโหยหายแต่ยังเลือกจะทรมานตัวเองจนพอใจ ก่อนจะกดสะโพกให้ครอบรับส่วนตระหง่านที่พยายามแทรกผ่านเข้ามาในกายเขา



พัทธร้องไม่ออก มันแสบร้อนแต่ก็สุขสมในวินาทีเดียวกัน หยาดน้ำตาแห่งอารมณ์หยดลงจนเต็มหมอน เขาอ่อนแรงตั้งแต่ที่มันเขามาไม่ถึงสุดโคน



ความคับแน่นเต้นตุบ ตอดรัดเป็นจังหวะจนอภิรักษ์ขบฟัน เขารับช่วงส่งตัวเองให้ถึงจุดหมายเมื่อลูกชายเข่าอ่อนไปดื้อๆ นายทหารร่างใหญ่ฝังกายตัวเองลงจนสุดทาง ก่อนจะกระชากสะโพกตนเพื่อตอกย้ำความเสียวอย่างถี่รัว



“อา...จอม... จอมแรงไปแล้ว...” พัทธถูกพลิกไปนอนคว่ำ ในขณะที่นายทหารหนุ่มยันสองแขนกับพื้นเตียงคร่อมทับอยู่ด้านบน ร่างน้อยหุบสองขาเข้าหายิ่งทำให้ช่องทางร้อนคับแคบจนแทบจะรัดกลืนของเขา




อภิรักษ์กระหน่ำจังหวะราวกับปืนกลที่เขาใช้ซ้อมรบ ท่อนขาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามกระแทกชนกับท่อนขาเรียวของเด็กชายวัยสิบห้าปี




ความปราณีบนเตียงจบลงเมื่อพัทธกรีดร้องจนตัวสั่น และปลดปล่อยออกมาทั้งๆ ที่ไม่ถูกแตะต้อง อภิรักษ์มองภาพนั้นอย่างพอใจ แต่เขาไม่หยุดแม้แต่จะให้เด็กชายได้พักหายใจเสียก่อน



“อา พ่อ! คุณพ่อ!” พัทธหวีดเสียงสั่นเรียกหาเขา ในขณะที่แขนเล็กไขว่คว้าไปในอากาศ อภิรักษ์โน้มลงกอดเด็กชาย ประเคนจูบที่อีกฝ่ายโหยหาในขณะที่กระแทกส่งน้องชายนับล้านของพัทธที่ควรจะได้เกิดมาเข้าไปในช่องทางคับแน่น




สองร่างกระตุกสั่นอีกครา แต่ไม่มีใครคิดจะผละห่างออกจากกัน เด็กชายได้ก้าวข้ามประตูแห่งความลุ่มหลงเข้าไปเสียแล้ว เขายินยอมทุกอย่างเพื่อที่จะถูกอภิรักษ์กอดครั้งแล้วครั้งเล่า และพร่ำคำว่ารักข้างหู




หากว่าอภิรักษ์ยังรักเขาแบบนั้น และหากมันจะปกป้องบาดแผลที่ผู้หญิงแพศยาคนหนึ่งสร้างขึ้นมาในบ้านหลังนี้ พัทธก็ยอมที่จะจมอยู่ในแผ่นอกชื้นเหงื่อของเขา

 

 

 

ตราบจนเกมต่อไปจะถูกสานต่อ

 







----------------------
จอมลวง

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แพรพลอย ไม่รู้อยู่คนเดียว 
อภิรักษ์ พัทธ 
แพรพลอย จะกลับมาทันรู้ เห็นมั้ยนะ
       
 

[GuoJeng]

สงสารพัทธมากๆอะ ต้องกลายมาเป็นแบบนี้เพราะจอมดึงพัทธเข้ามา บทสวาทก็ร้อนแรง ฮ่าๆ
  รออ่านตอนต่อไปคับ

[NASU]

 

[TachibanaRain]

เริ่มแซ่บแล้ว 

[kothan]

กำลังคิดว่าทั้งหมดเป็นสิ่งที่จอมสร้างขึ้นมาหรือป่าว ทั้งเรื่องที่กินลูกเลี้ยง เรื่องที่คอยให้น้ำหนึ่งไปรับใช้ภรรยา เรื่องภาพถ่ายกับซีดี ส่วนภรรยาเองเริ่มแรกอาจมีเหตุให้นอกใจ (จอมอาจเป็นคนสร้างสถานะการณ์ให้เป็นอย่างนั้น) บังเอิญภรรยาดันติดใจเลยเข้าทางที่จอมวางไว้  ถ้าเป็นอย่างนั้นคนที่น่าสงสารที่สุดก็คือลูกเลี้ยงแหละ
รอลุ้นว่าจะเป็นไงต่อไปจ้า

[suck_love]

อึมครึมจริงค่ะ เรื่องนี้ 

[fay 13]

 

[MayA@TK]

 

 

[mkianit]

 

[pawara123]

ชอบแนวครอบครัว ติดดาวๆ

[M_Y MILD]

แปะไว้ เดี้ยวมาอ่านนะ555555

[NASU]

 

[suck_love]

ไม่มาต่อหรอคะะ 

[exo_yaoi]

พัทธจะแรดไปแล้วนะ  แต่ไม่เป็นไรชอบ   

[NASU]

ตอนที่16






ป่าในช่วงฤดูใบไม้ผลิเป็นช่วงที่ร่มรื่น และทำให้มนุษย์เราสามารถใช้เวลาซึมซับกับธรรมชาติได้มากกว่าเดิม สองพ่อลูกแบกเป้หนักหลายกิโลที่อัดทั้งสัมภาระและเสบียงอาหาร เริ่มต้นออกเดินทางตัดลัดผ่านป่าเพื่อไปสู่ทะเลดาวอย่างที่มาดหมาย


   อภิรักษ์คอยหันมาตรวจสอบดูสภาพลูกชายตลอดการเดินทาง เพราะเด็กชายไม่เคยเดินป่าและไร้ประสบการณ์ เขาเป็นทั้งผู้นำทางและคอยกระตุ้นลูกชายที่บ่นอิดออดให้มีแรงฮึดเดินตามมา เพื่อทำเวลาให้ถึงจุดพักตามที่ตั้งเป้าหมาย
แม้จะเหนื่อยและปวดเมื่อยไปทั้งตัวจนออกปากบ่นเป็นหมีกินผึ้งไปตลอดทาง แต่พัทธก็ตื่นตาตื่นใจกับบรรดาสัตว์เล็กสัตว์น้อยที่ได้พบ เขากวาดสายตาไปรอบตัวจนบางครั้งเดินสะดุดจนคนเป็นพ่อหันมาดุให้ระวังเท้าให้ดี



   ป่าที่ทั้งสองมาเดินไม่ได้รกชัฏนัก เพราะค่อนข้างติดเขตชุมชน ไม่ได้มีสัตว์ใหญ่อันตรายแต่ก็ต้องระวังพวกสัตว์ตัวเล็กหรือแมลงที่มีพิษ



อภิรักษ์และพัทธมาถึงจุดพักค้างแรมก่อนฟ้ามืดเล็กน้อย จุดพักเป็นลานกว้างๆ ที่มีคนเข้ามาจัดการเป็นศูนย์สำหรับขอความช่วยเหลือหากมีการหลงป่า และเป็นเขตปฏิบัติการทางทหารหากมีกรณีฉุกเฉิน ซึ่งในวันปกตินักท่องเที่ยวสามารถใช้ลานเป็นที่ตั้งเต็นท์ได้ และมีห้องน้ำให้บริการอยู่สองห้อง


อภิรักษ์ทั้งขู่เข็นทั้งบังคับเด็กดื้อให้ช่วยตั้งเต็นท์ก่อนฟ้าจะมืด วันนี้เขาต้องค้างแรมที่นี่และออกเดินทางต่อในตอนเช้าไปอีกครึ่งวันก็จะถึงจุดชมทะเลดาว



   ที่ลานนั้นเขาพบกับนักท่องเที่ยวอีกสี่ห้าคน เป็นกลุ่มเพื่อนวัยทำงานคละหญิงชาย มีการหยิบยื่นไมตรีจิตด้วยการช่วยเขากางเต็นท์และขอแลกอาหารบางอย่าง ซึ่งอภิรักษ์ก็แสดงน้ำใจตอบ แต่เขาไม่คิดจะแตะต้องอาหารที่ได้รับแลกมาแน่ๆ เพื่อความปลอดภัย



   “ไปอาบน้ำ” อภิรักษ์รูดซิบเต็นท์แล้วสั่งเด็กดื้อ พัทธที่ซุกตัวอยู่กับถุงนอนหน้างอทันทีที่ได้ยิน



   “ไม่เอาอ่ะ พัทธจะนอน”


   “อาบน้ำก่อนแล้วค่อยกลับมานอน เดี๋ยวไม่สบายตัว” นายทหารหนุ่มถอนหายใจกับความงอแงของคนตัวเล็ก มือเล็กดึงผ้าที่ปิดหน้าออกก่อนจะมองค้อนคนที่มารบกวนเวลานอนที่มีค่าที่สุดยามนี้


   “ห้องน้ำว่างหรอครับ?”



   “ไม่รู้แฮะ เดี๋ยวพ่อไปดูแป๊บ” อภิรักษ์ลืมนึกไป มัวแต่สนใจสำรวจรอบๆ กลับมาก็แวะมาปลุกลูกชายที่งัวเงียเต็มที่ ร่างสูงพาตัวเองออกมาด้านนอกเต็นท์อีกครั้งก่อนจะเห็นว่ามีคนของอีกกลุ่มกำลังใช้ห้องน้ำอยู่



   “ห้องน้ำไม่ว่างแฮะพัทธ” เขากลับมาบอกลูกพร้อมๆกั บดึงเด็กชายให้ลุกขึ้นนั่ง


   “งั้นก็ไม่ต้องอาบหรอกครับ ปกติคนเดินป่าเขาก็ไม่อาบน้ำกันเป็นอาทิตย์ๆ เลยไม่ใช่หรอ” คนตัวเล็กพยายามหาข้ออ้างเพราะเพลียจนตาจะปิด อภิรักษ์หัวเราะน้อยๆ กับการพยายามสรรหาข้ออ้างของลูก


   “แต่เราจะอาบ อย่างน้อยก็ไปล้างเนื้อล้างตัวหน่อย”


   “แต่ห้องน้ำไม่ว่างนี่ฮะ”


   “ไปน้ำตกกัน เดินจากนี่ไปไม่ถึงห้านาทีเอง” อภิรักษ์เอาเป้ของจำเป็นขึ้นหลังก่อนจะฉุดลูกชายให้ลุกตาม


   “แต่มันมืดแล้วนะฮะ”


   “เพราะมันมืดไง รีบๆ ล้างเนื้อล้างตัวให้เสร็จจะได้รีบกลับมานอนกัน” นายทหารสรุปให้คนงอแงฟัง ก่อนจะดันหลังลูกชายให้ออกเดิน



   น้ำตกขนาดย่อมอยู่ห่างออกไปจากลานพักไม่ถึงห้านาที ความลึกของลำน้ำไม่ถึงเอวเขาด้วยซ้ำดังนั้นจึงไม่น่ากังวลว่าเด็กน้อยของเขาจะจมหายไป นอกจากจะไม่ระวังกันสุดๆ  คนเป็นพ่อนำทางด้วยการใช้ไฟฉายส่องนำ ตลอดจนเมื่อถึงก็จัดการตั้งหมุดวางขาสปอร์ตไลท์ทำเองที่ริมน้ำ เพื่อจะให้มีแสงสว่างพอที่จะจัดการตัวเองกันได้สะดวก


   พัทธไม่ได้มีอารมณ์อยากจะเล่นน้ำตอนนี้ เขาเพียงแค่ถอดเสื้อออกเพื่อแล้ววักเอาน้ำลูบไปทั่วผิวเนื้อให้พอสะอาดเท่านั้น ความเย็นของน้ำทำให้ร่างบางสะดุ้งนิดๆ เขาจัดการตัวเองจนเรียบร้อยจึงหันไปหาอภิรักษ์ แต่เห็นเพียงกองเสื้อผ้าที่วางอยู่ริมตลิ่ง



   ตากลมไหววูบกวาดหาทั่วธารน้ำสงบ หัวใจนึกหวั่นขึ้นมาเมื่อเห็นแต่ความเงียบและความมืดโอบล้อมตนอยู่จนเมื่อร่างหนึ่งโผล่พ้นผิวน้ำขึ้นมาท่ามกลางแสงระยับของพระจันทร์ข้างขึ้น



   “มองอะไร?” อภิรักษ์หันมาเห็นเด็กชายที่มองเขาตาไม่กระพริบ



   พัทธเบือนหน้าหนี ไม่อยากจะยอมรับว่าเขาตื่นเต็มตาแล้ว เพราะผิวเนื้อเปลือยเปล่าที่พราวไปด้วยหยดน้ำของผู้ชายคนนั้น ร่างสูงสมชายกับแผงอกกว้างกำยำ มัดกล้ามที่บ่งบอกถึงการดูแลรูปร่างเป็นอย่างดี เพียงแค่มองก็ทำให้ผิวแก้มของคนตัวเล็กเห่อร้อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก



   ยิ่งท่ามกลางป่าเขาและบรรยากาศแปลกที่แปลกถิ่น ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำราวกับว่าจะหลุดออกมาจากอกยามที่พ่อเลี้ยงย่างสามขุมเดินขึ้นมาหา สรีระที่เผยชัดขึ้นทุกขณะที่ตำแหน่งการเดินสูงทอดขึ้นมาที่ตลิ่ง เหมือนเป็นก้าวย่างที่ชวนให้เขาหยุดหายใจไปด้วย



   นานเท่าไหร่แล้วนะ...



   ระหว่างที่เผลอเสสายตากลับไปมองร่างนายทหาร พัทธก็ถามตนเองว่านานเท่าใดแล้วที่ตนไม่ได้สัมผัสผิวเนื้อร้อนระอุของพ่อเลี้ยง แต่เมื่อตระหนักได้ว่าตนกำลังคิดครวญอะไรอยู่ยิ่งทำให้ร่างเล็กอับอายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขาปฏิเสธตัวเองว่ากำลังโหยหา เพียงเพราะได้มองผู้ชายคนนั้นเปลือยเปล่าต่อหน้างั้นหรือ...



   “ทำหน้าแปลกๆ” อภิรักษ์หยุดยืนอยู่ตรงหน้าลูก เขาใส่เพียงแค่ชั้นในตัวเดียว ไม่กลัวใครจะมาเห็นเลยสักนิด



   “เสร็จแล้วหรอครับ จะได้รีบกลับไปนอน” พัทธผุดลุกขึ้น พยายามเปลี่ยนเรื่องและเบือนหน้าหลบภาพตรงหน้า


   อภิรักษ์น่ากลัวเกินไป



   ทั้งใบหน้าที่เรียกว่าอันตรายต่อหัวใจผู้พบเห็น อีกทั้งรูปร่างที่ชวนให้ใช้จินตนาการนั่นอีก เด็กชายวัยกำดัดไม่อาจจะรับมือกับแรงทะยานอยากที่ประทุขึ้นมาในอกยามนี้



   “เป็นอะไรรึเปล่าเรา?” ชายหนุ่มที่กำลังขยี้เช็ดหัวลอบสังเกตอาการลูกชาย



   “เปล่าครับ ผมแค่รู้สึก... แปลกที่น่ะ”



   “กลัวผีหรอ?” อภิรักษ์ล้อ



   “บ้า พ่ออ่ะ อย่าไปพูดถึงสิ”



   “เอ้า ก็เห็นยืนทำท่าขนลุก นึกว่ากลัวผีเสียอีก” อภิรักษ์ยื่นมือไปลูบแขนลูกชายที่ขนลุกเกรียวจนรู้สึกได้



   พัทธเม้มปากแน่น ยิ่งถูกมือกร้านสัมผัสถึงเนื้อถึงตัวยิ่งทำให้ใจเขาร้อนรุ่มขึ้นมา เด็กชายที่ถูกทิ้งร้างสัมพันธ์สวาทมาร่วมเดือน ทั้งยังไม่ได้ปลดปล่อยเลยตลอดเวลาที่ห่างกัน มาถึงเวลานี้พัทธรู้สึกอับอายที่อารมณ์ประทุขึ้นอย่างผิดที่ผิดเวลา แต่กระนั้นเขาก็ยอมรับกับตัวเองว่าเขาอยากได้รักจากอภิรักษ์จนจะขาดใจ



   “พ่อครับ...” ร่างบางหน้าเสีย เงยสบคนตัวโตที่ยืนจ้องอยู่



   “ครับ” ราวกับรับรู้แล้วว่าอาการประหลาดของเด็กชายหาใช่ความกลัวผีสางไม่



   “พัทธ... คิดถึงพ่อ” ร่างบางเอ่ยด้วยดวงตาที่ปรอยฉ่ำ เอื้อมนิ้วเล็กๆ ไปแตะทับบนมือใหญ่ที่จับแขนตนอยู่



   “พ่อก็คิดถึงพัทธ” ใช่ว่าไม่เข้าใจ อภิรักษ์ยามนี้รู้ดีว่าลูกกำลังคิดถึงเขาในแง่ไหน แต่เขาเองก็ไม่อาจจะกระโดดก้าวข้ามกำแพงความสัมพันธ์เข้าหาอีกฝ่ายได้อย่างกระทันหันนัก



   “เรา... นานแล้วนะครับ” แม้จะเขินจนแทบม้วนลงไปขดอยู่กับพื้น แต่พัทธก็เลือกจะซื่อสัตย์กับร่างกายตน ความร้อนที่พุ่งพล่านอยู่ในกระแสเลือดบ่งบอกถึงความกระหายอยากจากแรงอารมณ์ที่กำลังถูกปลุกขึ้นมาจากการจำศีล



    “อยากได้อะไร ไหนบอกพ่อสิ?” อภิรักษ์คล้องเอวบางเข้ามาใกล้ ก่อนจะเชยคางให้ใบหน้านวลที่หลบสายตาเขานั้นเงยขึ้น



   พัทธอายจนอยากจะโดดลงน้ำไปดับความร้อนผ่าวบนใบหน้า ดวงตาพราวระยับของบิดาส่งกระแสแรงกล้าเสียยิ่งกว่าพระจันทร์ในค่ำวันนี้ คนตัวเล็กไม่อาจจะเอ่ยอ้างคำใดออกไปให้ตนอายเพิ่มอีก ทำเพียงแต่ช้อนตาวาวขึ้นสบคนตัวใหญ่ที่ทิ้งผ้าเช็ดหัวไป แล้วโอบกอดลูกชายไว้ด้วยสองแขนกำยำ



   ป่า ต้นไม้ น้ำตก และตลิ่งยามค่ำคืน มันช่วยไม่ได้ที่เด็กชายจะตื่นเต้นและถูกปลุกเร้าได้ง่ายยิ่งกว่าปกติหลายเท่า ร่างเล็กถูกจูงมือเดินหลบลับแสงสปอร์ตไลท์ที่อภิรักษ์ตั้งไว้ พัทธไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตนจะเจอกับอะไร เพียงแต่เดินตามแรงฉุดรั้งไปอย่างเงียบๆ รู้ตัวอีกที เท้าของเขาก็แตะกับผิวน้ำเย็นชืด และแผ่นหลังถูกผลักให้แนบลงกับเนินดินเตี้ยๆ



   “คุณพ่อครับ” เจ้าตัวนิ่วหน้าเมื่อผิวเนื้อสัมผัสกับแผ่นดินเย็นๆ ทำท่าจะลุกหนีแต่อภิรักษ์ทิ้งร่างคร่อมลงมาเสียก่อน



   “ที่นี่มัน...” แม้จะเป็นคนเรียกร้องเองแต่พัทธก็ยังหวั่นใจว่าจะมีใครมาเห็น ยิ่งน้ำตกไม่ได้ไกลกับลานพักเท่าไหร่นัก



   “กลัวหรือตื่นเต้น หืม?” อภิรักษ์กระซิบถาม พ่นลมหายใจกับช่องหูจนคนตัวเล็กต้องหดคอหนี นิ้วมือกร้านแตะลงบนลำคอเรียว ก่อนจะไล้ต่ำไปยังแผ่นอกใต้เสื้อกล้ามสีขาวบางของลูกชาย



   “โอ๊ย!” พัทธร้องเสียงหลง เมื่อพ่อเลี้ยงแตะถูกรอยแผลของตน



   “แผลหรอ” อภิรักษ์เพ่งมองผ่านความมืด



   “ครับ ไม่รู้ว่าได้มาตอนไหน เจ็บชะมัด” รอยช้ำจนแทบปริแตกอยู่ใกล้แนวไหปลาร้า พัทธไม่รู้ว่าตัวเองได้มันมาได้ยังไง เห็นตัวเองในกระจกอีกทีก็มีรอยอยู่แล้ว



   “งั้น รีบๆ หายนะ” อภิรักษ์จูบลงบนแผลก่อนจะเลี่ยงที่จะแตะต้องให้ลูกเจ็บซ้ำ



   “ผะ... ผม อะ...” พัทธสติกระเจิงเมื่อจุดยอดอารมณ์ของเขาถูกขยี้เน้นเสียจนผวาสั่น มือใหญ่เค้นครอบรอบอกเขาราวกับว่าร่างบางมีเต้านมอย่างของหญิงสาว อภิรักษ์บีบย้ำรับเสียงร้องท้วงสั่นพร่าของเด็กชายจอมกระหาย เขาบดจนผิวเนียนคงขึ้นสีหากแสงทอดถึงตรงนี้อาจจะได้เห็น



ไม่ต้องรอให้พัทธทักท้วง อภิรักษ์ก้มลงงับชิมจุดแต้มต่อของลูกชายอย่างคนกระหาย เขาดื่มด่ำกับการฉกชิมตุ่มสีช้ำที่กำลังต้านแรงจนแข็งสู้เป็นไต หัวใจของร่างเล็กเต้นระส่ำท่ามกลางเสียงหวีดของจิ้งหรีดป่า อภิรักษ์ถลกเสื้อของลูกชายขึ้นไปกองเหนือเนินอกก่อนจะฉกชิมซ้ำราวกับงูหิวที่กำลังกลืนเหยื่อ



   พัทธหอบหายใจ ร่างเขาสั่นพร่าไปด้วยแรงกระสัน ความกระหายสลับซ้ำด้วยความตระหนก เขาตื่นเต้นที่ถูกทำรักใต้แผ่นฟ้าเช่นนี้จนยิ่งมีอารมณ์เกินกว่าปกติ เด็กชายไม่อาจต้านทานด้านมืดที่ครอบงำจิตใจตนได้ ยิ่งในยามที่ห่างไกลหูตาของมารดาเช่นนี้แล้ว ย่อมเป็นโอกาสอันดียิ่งที่เขาจะได้รักกับชายคนนี้ได้อย่างไม่ต้องหวั่นใจ



   วูบหนึ่งพัทธรู้สึกว่าเขาได้เป็นเจ้าของอภิรักษ์จริงๆ เป็นคนรักเช่นที่ควรจะเป็น ไม่ใช่พ่อกับลูกอย่างที่เป็นอยู่ เขาอยากจะถามออกไปว่าระหว่างเขากับแม่ ใครกันที่สนองรักได้ถึงใจอภิรักษ์มากกว่า แต่นั่นมันเป็นคำถามที่บ่งบอกถึงความอกตัญญูเกินไป ถึงพัทธจะมั่นใจว่าตนเกลียดมารดาจนอยากจะอาเจียนแล้วก็เถอะ แต่เขาไม่จำเป็นจะต้องเอาตัวเองไปเทียบกับคนทรยศพันธุ์นั้น



   “พ่อครับ...” พัทธร้องเรียก ฉวยโอกาสตอนอภิรักษ์เงยหน้าขึ้นมาประกบจูบคนตัวใหญ่อย่างละโมบ



   อภิรักษ์หัวเราะในลำคอกับความไวไฟของเด็กชายในอ้อมกอด เขาประโลมจุมพิตกับพัทธตราบเท่าที่อีกฝ่ายโหยหา ฟาดฟันเรียวลิ้นจนคนที่อวดเก่งต้องยอมจำนนผละหนีจากไปเพื่อหายใจต่อ อภิรักษ์จูบเบาๆ ซ้ำที่ริมฝีปากอิ่มก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายลงต่ำ จนร่างบางที่ไม่ทันหายใจได้แต่ร้องฮือ



   อภิรักษ์ปลดกางเกงเด็กชายออกให้ผิวเนียนสัมผัสกับลมเย็นๆ เสียงเฉอะแฉะยามที่เขาเปลี่ยนจังหวะย่ำน้ำทำให้ยิ่งรู้สึกถึงความดิบเถื่อน เขาจับแยกสองขาเล็กให้เปิดออกก่อนจะก้มต่ำปรนนิบัติส่วนรักให้กับเด็กชายที่แอ่นสะโพกเพื่อต้านความซ่านกระสัน ทว่าภาพนั้นเหมือนร่างเล็กกำลังประเคนตนเองป้อนเขาปากพ่อเลี้ยงมากกว่า



   พัทธข่มเสียงครางตัวเองเพื่อไม่ให้ประจานความสัมพันธ์บิดเบี้ยวของพวกเขา มือไหญ่โอบรับความรักของเขาจนรอบ ก่อนจะหยอกย้ำกับส่วนปลายสีอ่อน พัทธกรีดเสียงในลำคอยามที่นิ้วยาวอีกข้างแทรกชำเขาไปในร่างเขา ประตูอารมณ์ของเขาบีบรัดนิ้วนั้นจนคับแน่น พัทธนิ่วหน้าร้องครวญเมื่ออภิรักษ์ไม่คิดจะนิ่มนวลอีกต่อไป



   พ่อเลี้ยงผู้ชำนาญเชิงรักขยับมือส่ง ก่อนจะสอดนิ้วเพิ่มจำนวนไปพร้อมๆ กับขยับส่วนหน้าให้เขา พัทธแทบขาดใจกับการปรนเปรอของนายทหารแม้จะเป็นเพียงมือหยาบกร้านนั่นเท่านั้น ร่างเล็กบิดเร่าสะบัดหน้าเมื่อมือใหญ่สอดกระแทกถี่ยิบจนตอดรับแทบไม่ทัน



   “ไม่...พ่อครับ....” ร่างเล็กกรีดร้อง นิ้วเรียวขยำลงบนดินโคลนจนเป็นรู เขาพยายามค้านการไปถึงฝั่งด้วยนิ้วของชายหนุ่ม แต่ไม่อาจต้านทานความเชี่ยวชำนาญของพ่อเลี้ยงได้



   “พ่อ... ผม...” พัทธอยากได้มากกว่านั้น มากกว่ามือที่ปรนเปรอเขา สมองของเด็กชายฟุ้งซ่านไปหมดแม้จะเพิ่งกระตุกตัวปลดปล่อยไปได้ไม่ถึงนาที



   อภิรักษ์ยกยิ้ม กดแลกจูบฉันท์สามีภรรยากับเด็กชายอีกครั้ง ก่อนจะผละลุกแล้วดึงร่างบางให้แต่งตัว



   “เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงเดิน” อภิรักษ์ให้เหตุผล



   “แต่...” พัทธยังไม่รู้จักพอ เขาอยากให้อภิรักษ์รักเขาให้จมแผ่นดินไปเลยก็ยังได้



   “ไม่ดื้อสิ” อภิรักษ์ดุ จัดการแต่งตัวให้ลูกชายตัวเล็กก่อนจะพยุงให้เดินกลับไปทางแสงไฟ แต่ก่อนจะถึงช่วงเวลาที่ทุกอย่างจะเข้ารูปเข้ารอย ชายหนุ่มได้ฝังจุมพิตกับหลังคอของคนที่ไม่พอใจอย่างชัดเจน



   “...”



   “พัทธก็รู้ว่าพ่อไม่ยอมจบง่ายๆ ถ้าจะทำ อย่าเพิ่งหงุดหงิดเลยนะ”



   “ก็พ่ออ่ะ...”



   “อดทนหน่อย ไว้ถึงทะเลเมื่อไหร่...อาจจะไม่ได้ดูดาวเลยก็ได้”




   “คนบ้า”




-----------------------------------------
จอมลวง

[continued]

เป็นความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยวอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ
ต่างคนต่างรู้ว่าผิด แต่ไม่มีใครยับยั้งชั่งใจเลย พาแต่ถลำลึกลงไป โดยพยายามหาเหตุผล ข้ออ้างต่างๆ มารองรับให้ตัวเองไม่ผิด

[TachibanaRain]

เป็นค้ำคอร์แบบฮาร์ดคอร์จริงๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

มันต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว
พัทธ วัยรุ่น อารมณ์พลุ่งพล่านง่าย
เหมือนน้ำมันอยู่ใกล้ไฟ
แล้วไฟอย่างอภิรักษ์ เลยเป็นแบบนี้
       
 

[fay 13]

 

[MayA@TK]

แม่ก็มีชู้ พ่อเลี้ยงกับลูกเลี้ยงก็ได้กันเอง อยากรู้จริงๆว่าสุดท้ายตอนจบพ่อเลี้ยงลูกเลี้ยงจะได้อยู่ด้วยกันไหม
ได้แต่ขอให้ตอนจบแม่เลี้ยงไปมีสามีใหม่ พัทธกับคุณพ่อก็ได้อยู่ด้วยกัน

 

[suck_love]

ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้ตอนจบ 

[NASU]

 

[NASU]

ตอนที่17




“ของจริงใช่ไหมเนี่ย สุดยอดเลย อย่างกับฝันแน่ะ” พัทธทิ้งสัมภาระทันทีที่โผล่ออกนอกแนวชายป่าจนมาถึงหาดทะเลดาว ทิวทัศน์เบื้องหน้าทำให้เด็กชายลืมคำบ่นตลอดเวลาที่ต้องบุกป่าฝ่าดง
ทะเลตรงหน้ากับท้องฟ้าที่ดูเหมือนอยู่ใกล้กว่าปกติ สองแขนของเขากางออกก่อนจะสูดหายใจเอาอากาศธรรมชาติเข้าเต็มปอด
คุ้มยิ่งกว่าคุ้มที่ยอมแบกเป้หนักยิ่งกว่าหินแล้วเดินถ่อมาให้ได้เห็น



คิดได้เท่านั้นเด็กชายก็รีบวิ่งกลับมาที่สัมภาระของตน เปิดซิปคุ้ยหาข้าวของอยู่ครู่หนึ่งก็คว้าเอากล้องดิจิตอลที่พกมาด้วยขึ้นมา
เขาเปิดกล้องและกวาดเลนส์ไปทั่วทั้งหาด ลั่นชัตเตอร์ตั้งแต่เม็ดทราย น้ำทะเล ไปจนถึงภูเขาหินเบื้องหน้า และท้องฟ้าเบื้องบน




“พ่อครับถ่ายรูป” พัทธโบกมือเรียกพ่อเลี้ยงที่ยืนกอดอกมองเขายิ้มๆ 
อภิรักษ์ไม่ยอมมาตามคำเชิญ แต่มีหรือเด็กชายที่ตอนนี้ตื่นเต้นพลังล้นปรี่จะยอม สองเท้านั่นสลัดรองเท้าบูทแข็งๆ ที่ใส่มาตลอดออก ก่อนจะวิ่งเท้าเปล่ากลับมาหาพ่อ จัดแจงสวมกอดเอวสอบก่อนจะชูกล้องขึ้นถ่ายรูปคู่



“สามสี่ ชีสสสสส” เด็กชายยิ้มร่าให้กล้องแต่พอเช็กภาพก็ทำหน้ามุ่ย



“พ่อไม่ยิ้มอ่ะ” 



“มันเด็ก” อภิรักษ์บิดจมูกรั้นๆ นั่นอย่างหมั่นเขี้ยว



“มาเที่ยวทั้งทีก็ต้องยิ้มสิ ผมไม่ยอมหรอกนะ ยิ้มเร็ว ยิ้ม” เขาบิดแก้มพ่อไปพร้อมๆ กับรัวชัตเตอร์จนกลายเป็นรูปตลก



ฟอด
“อ้ะ!!” พัทธตกใจเมื่อถูกขโมยหอมแก้มไปดื้อๆ


“ไรอ้ะ! ฉวยโอกาส อื้อ...” จากศึกถ่ายรูปกลายเป็นเขาถูกแกล้งจั๊กจี้จนทรุดลงไปนอนดิ้นบนพื้นทราย พัทธหัวเราะไม่หยุด 
อภิรักษ์คว้ากล้องมาเก็บภาพเด็กชายจอมซนที่ยิ้มร่าเริงได้อย่างมีความสุข เช่นเดียวกับก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ต้องเขาคุก



“ผมไม่หล่อเลยอ่ะ” พัทธแย่งกล้องไปดู เห็นแต่ละรูปที่ตัวเองถูกถ่ายก็นิ่วหน้า



“พ่อหล่อคนเดียวก็พอแล้ว” อภิรักษ์ว่ายิ้มๆ



“อะไรเล่า ให้มันบาลานซ์กันหน่อยสิครับ มาด้วยกันก็ควรจะหล่อเท่ากันดิ โห” เสียงบ่นงุ้งงิ้งเจื้อยแจ้วขณะนั่งไล่ดูรูป



“พ่อดะ...”



จุ๊บ!



อีกครั้งที่คนตัวเล็กโดนฉวยโอกาส อภิรักษ์ก้มลงมาจูบหน้าผากเด็กน้อยที่นั่งจุมปุ๊กอยู่บนพื้นทราย เสียงหวานที่กำลังเอ่ยชักชวนให้เขาดูภาพในมือขาดห้วง ก่อนใบหน้าสีสว่างจะขึ้นริ้วสีฝาดให้ได้เห็น




“คนบ้า เดี๋ยวใครก็มาเห็นเข้าหรอก” พัทธเอ่ยแก้เก้อ



“เห็นแล้วยังไงล่ะ ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเราสักหน่อย”                                                                                                            เขามองไปทั่วหาดมีเต็นท์อยู่ไม่ถึงสิบเต็นท์เพราะไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยว



“ก็แล้วถ้าเขาถามล่ะ?”



“ก็บอกว่ามากับเมีย”



“ได้ไง! ใครเป็นเมียพ่อกัน” พัทธเต้นผ่างกับคำนั้น เขาหน้าร้อนจนเหมือนโดนเตารีดนาบ



“แล้วที่นอนอยู่ด้วยกันเมื่อคืนนี้ ไม่ใช่เมียแล้วจะเรียกอะไร” อภิรักษ์ว่าทื่อๆ



“หยุดเลย ผมไม่ใช่เมียพ่อนะ” ร่างบางเขินจนไม่กล้ามองหน้าอีกคนที่เอ่ยคำนั้นออกมาราวกับเป็นเรื่องปกติ



“ไม่มีพ่อลูกที่ไหนเขาทำอย่างที่เราทำหรอกพัทธ” อภิรักษ์เอ่ยเสียงนิ่ง



“รู้หรอก”



“งั้นก็เป็นเมียก็ถูกแล้ว”



“แต่คุณมีเมียรออยู่ที่บ้านแล้ว ผมควรจะเป็นชู้รักมากกว่าล่ะมั้ง” พัทธว่าประชด



“งั้นก็คงจะเป็นชู้รักที่ทุ่มทุนสร้างมากเลยนะ ถึงได้พามาถึงนี่” อภิรักษ์ยิ้มล้อ



“ผมเป็นชู้ได้ แต่พ่อต้องรักผมที่สุดก็พอ” พัทธว่าอย่างเอาแต่ใจ




“ปกติชู้เขาต้องไม่มีสิทธิ์เรียกร้องไม่ใช่หรอ?”




“ก็ผมเป็นทั้งชู้ แล้วก็เป็นทั้งลูกชายคุณนี่” พัทธสถาปนาตำแหน่งให้ตัวเองเสร็จสรรพ




“ถ้าหนูเป็นผู้หญิง พ่อจะแต่งงานกับหนูซะ” อภิรักษ์บอกขึ้นมาลอยๆ




“แต่ผมไม่ใช่” พัทธหน้าหม่นเมื่อได้ยินแบบนั้น




“เพราะแบบนั้นถึงนึกเสียดายอยู่นี่ไง ถ้าเป็นผู้หญิงป่านนี้คงท้องไปแล้ว” อภิรักษ์เอนกายลงนอนบนพื้นหาดทรายละเอียด




“คนบ้า” พัทธว่าได้แค่นั้น เมื่อไพล่นึกไปถึงกิจกรรมระหว่างเขาทั้งคู่ ที่พ่อเลี้ยงเขาแทบจะไม่เคยเอาออกมาปลดปล่อยข้างนอกเลยสักครั้ง




“คิดอะไรลามกอยู่ใช่ไหม” อภิรักษ์ล้อเมื่อเห็นหน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีดของเด็กชาย




“อะไรล่ะฮะ ตัวเองนั่นแหละคิดอะไรอยู่”




“ก็คิดว่าพัทธเลิกเกลียดพ่อรึยัง”




“...”




“ที่ทำอยู่นี่ ไม่ใช่การแก้แค้นพ่อใช่ไหม พัทธ” เขากลัวขึ้นมา เขากลัวว่าลูกชายกำลังหลอกให้เขาหลงหัวปักหัวปำ เพื่อสุดท้ายจะได้ถีบหัวส่งเขาให้สมกับเรื่องเลวๆ ที่เคยทำไว้




“ผมไม่เคยคิดจะทำแบบนั้น” เด็กชายวัยสิบห้าเอนกายนอนลงแนบธรรมชาติ




“ไม่เกลียดหรอ?”




“ผมยอมรับว่าผมโกรธ... แต่ผม…”




“...”




“ผมรักคุณมากกว่า” พัทธเอ่ยออกไป 




เขารักอภิรักษ์  ไม่แน่ใจว่าความรักความเคารพแบบที่เคยมีเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่แน่นอนว่าเขาไม่ได้เริ่มรักอภิรักษ์เพราะเซ็กส์ดิบเถื่อนนั่นแน่ๆ มันไม่ใช่ละครหลังข่าวที่นางเอกจะหลงรักพระเอกเพียงเพราะถูกกระทำชำเรา
มันอาจเป็นเพราะเขารักอภิรักษ์มาก่อนอยู่แล้ว รักในอีกรูปแบบหนึ่ง แต่เมื่ออีกมุมมองที่อีกฝ่ายแสดงออกมาให้ได้เห็น มันก็ทำให้เขาเองก็เปลี่ยนมุมมองตาม ในเมื่อเขาทั้งคู่ไม่มีส่วนเกี่ยวพันทางสายเลือด มันก็เป็นไปได้ที่เขาจะรักกันในเชิงชู้สาว



“ผมโกรธคุณมาก แต่ผมไม่เคยคิดจะทำร้ายคุณไม่ว่ายังไง” เขาทำไม่ลง เช่นเดียวกับที่เขาทั้งโกรธทั้งเกลียดแม่ แต่ก็ทำร้ายหล่อนไม่ลงเช่นกัน หากไม่นับเรื่องที่เขาถลำลึกกับอภิรักษ์ไปแล้ว



อาจจะเป็นความคิดเด็กๆ แต่มันเป็นวิธีที่พัทธอยากรักษาครอบครัวเอาไว้ ยิ่งอภิรักษ์เกาะติดเขาเท่าไหร่ ก็มีเวลาใส่ใจตามระแคะระคายแม่น้อยลงเท่านั้น 



ยิ่งอภิรักษ์รักเขาเท่าไหร่ ก็จะยิ่งเจ็บปวดน้อยลงหากต้องรับรู้ความจริงที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง
พัทธ เด็กโง่ แค่พยายามยื้อชีวิตที่สงบสุขและรอยยิ้มเสแสร้งของครอบครัวเอาไว้ให้นานกว่าเดิม เขาเทหมดหน้าตักเพื่อปกป้องอภิรักษ์จากความผิดหวังนับจากนี้ ในขณะเดียวกันเขาก็ลงโทษแม่ด้วยวิธีการของตัวเอง
เราทุกคนต่างมีบาปและมีเบื้องหลัง มันทรมานที่ในความเกลียดชังมีความรักที่เปี่ยมล้นซ่อนอยู่ มันคลละเคล้าเสียจนเขาทำอะไรไม่สะดวก



เขาอยากจะเกลียดแม่ให้ถึงที่สุด โดยเฉพาะที่หล่อนลอบคบชู้กับผู้ชายที่พ่อไว้ใจ เขาไว้ใจ เขาอยากจะอาละวาดให้ทุกอย่างมันพังพินาศ แต่เขายังใจไม่แข็งพอ ถึงจะเลวสุดกู่ขนาดที่คบชู้กับพ่อเลี้ยงมาแล้ว แต่เขาก็ไม่กล้าพอที่จะแฉเบื้องหลังความงดงามนั่นให้พ่อเลี้ยงได้รับรู้



ยิ่งในยามนี้ที่เขาถลำลึกมาไกลเกินกว่าจะกลับตัว หัวใจของเขาขานชื่อของพ่อเลี้ยงออกมาด้วยความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม เขาไม่อยากจะเสียใครไป


ไม่อยากยืนอยู่ในจุดที่ครอบครัวแตกสลายอีกครั้ง แม้ฉากหลังของทุกคนจะสกปรกจนเน่าเหม็น แต่เขาก็พอใจที่ในหนึ่งวันจะมีเสี้ยวนาทีหนึ่งที่พวกเขาอยู่ตรงนั้นและทำหน้าที่ของตัวเอง
หน้าที่ของพ่อ แม่ ลูก



“พ่อขอโทษ” อภิรักษ์หันหน้าไปเอ่ยกับเด็กชายอย่างจริงจัง พัทธเหลือบมองคนพูด ก่อนจะเงยหน้าส่งยิ้มให้กับท้องฟ้า



“ผมจะรับไว้”



“พ่อขอโทษ” อภิรักษ์ย้ำอีกครั้งแต่พัทธขี้เกียจจะฟังแล้ว เขาลุกขึ้นควงกล้องดิจิตอลนั่นแล้วออกเดินไปหามุมถ่ายรูปอย่างร่าเริงเพื่อปิดประเด็นชวนเสียบรรยากาศ



อภิรักษ์มองตามเด็กชายแสนบริสุทธิ์ที่เขาสาดสีสกปรกเข้าใส่จนผ้าขาวนั้นแปดเปื้อนเกินจะล้าง




“หลังจากนี้ก็... ช่วยรับไว้ด้วยนะ”



เขาไม่อาจจะย้อนกลับไปแก้ไขอะไรที่ทำลงไปได้อีกแล้ว เขาไม่มีวันลืมความผิดพลาดเหล่านั้น และไม่อาจจะหยุดยั้งไม่ให้มันส่งผลไปถึงอนาคต




“พ่อขอโทษ”
 
 


“นี่มันไม่เหมือนโลกมนุษย์เลยสักนิด” พัทธที่นอนกลิ้งอยู่บนผ้าปู เงยหน้ามองฟ้าที่เริ่มเผยแสงดาวระยิบระยับจนสุดลูกหูลูกตา
ดาวเรือนแสนปรากฏกายโชว์ความงามยิ่งกว่าเพชรเม็ดไหนบนโลกที่พัทธเคยเห็น แสงพร่างพรายสร้างความตื่นตาให้เด็กชายเป็นอย่างมาก



เขากดรัวชัตเตอร์ไปเกือบร้อยรูปทั้งๆ ที่ยังไม่ถึงสามทุ่มด้วยซ้ำ



“สมชื่อทะเลดาวชะมัด” พัทธเคลิบเคลิ้มกับความงามของแสงดาวที่ตนชื่นชอบเป็นทุน ยิ่งเห็นความพร่างพรายเต็มท้องฟ้าแบบนี้ยังทำให้เขาชื่นชอบมากขึ้นไปอีก




“นี่ถ้าจัดโต๊ะใต้แสงเทียนตรงนี้นะ ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยใจอ่อนยวบชัวร์” พัทธคิดฉากโรแมนติกในหัว




“แล้วจะไปหาผู้หญิงมาจากไหน มองทางไหนมีแต่ปูลม” อภิรักษ์ขำกับความช่างจินตนาการของลูก




“งั้นก็ไม่ต้องหาผู้หญิง ใช้ผู้ชายหล่อๆ แทนก็ได้” พัทธยิ้มลุกไปหยิบเทียนที่วางไว้มาตั้งตรงกลางระหว่างเขากับพ่อเลี้ยง




“โรแมนติกซะไม่มี”อภิรักษ์ส่ายหน้า หันกลับไปมองทิวทัศน์รอบตัว วันนี้คงไม่มีฝน เขาเลือกจะไม่กางเต็นท์และนอนห่มดาวของจริง




“ไม่อยากจะเชื่อว่าบนโลกมีที่สวยๆ แบบนี้อยู่”




“มีอีกหลายที่เลย ส่วนใหญ่ที่สวยๆ ต้องไม่มีมนุษย์อยู่ ธรรมชาติงดงามในรูปแบบของมันอยู่แล้ว คิดดูสิ ที่ไหนที่มีคนแห่ไปอยู่ก็มีแต่ทำให้เสื่อมโทรม ของสวยๆ ส่วนใหญ่เขาว่าอยู่ในป่า”




“จริงๆ มันอาจจะดูสวยขึ้นเพราะได้มาเห็นยากรึเปล่าครับ?” พัทธพูดอย่างที่คิดตาม ทำให้อภิรักษ์เหลือบมองหน้าลูกชายนิดหน่อย




“อาจจะจริง อะไรที่ยิ่งได้มายาก มันยิ่งมีค่า”



“แต่ที่นี่สวยจริงๆ นะครับ ต่อให้มาง่ายกว่านี้ผมก็ยังคิดว่ามันสวย” พัทธเอ่ยปากอย่างหลงใหล เขาชอบที่นี่มากจริงๆ วิวฟ้าสีครามสุดลูกหูลูกตาตอนกลางวัน และวิวทะเลที่สะท้อนแสงพราวระยิบระยับตอนกลางคืน
เหมือนเขาได้เห็นอัญมณีที่มีค่าที่สุดในโลก



“ชอบขนาดนั้นเลย?” อภิรักษ์ลอบมองสายตาคนตัวเล็กที่ดูชื่นชอบที่นี่มากจริงๆ




“มากๆเลยครับ เหมือนอยู่ใกล้สวรรค์สุดๆ” พัทธทำท่าคว้าดาวในอากาศ ท้องฟ้าอยู่ใกล้เขาที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาในชีวิต
คืนนี้เขาฝันดีแน่ ปกติเขานอนในห้องที่มีดาวประดับ แต่คืนนี้เขาอาจจะเป็นมดตัวเล็กๆ ที่ประดับบนทะเลดาวนับล้านดวง




“พาผมมาอีกนะครับ” พัทธหันมาบอกับพ่อเลี้ยง



“ต้องดูก่อนว่าจะว่างไหม”



“พาผมมาอีกนะ ผมสัญญาจะเป็นเด็กดี”




“ก็พามารอบนี้แล้วไง”




“หมายถึงครั้งหน้า ปีหน้า ไม่สิ พาผมมาทุกปีเลยนะครับ ผมอยากรู้ว่าดาวมันจะลดลงไหม หรือมันจะเพิ่มขึ้นในแต่ละปี”




“งั้นปีนี้ก็ต้องนับไว้ก่อนสิว่าเห็นกี่ดวง”



“ง่า... จะนับยังไงละเนี่ย” เด็กน้อยโอดครวญ
   


“ถ้าไม่นับจะรู้ได้ยังไงว่ามันหายไปเท่าไหร่ ปีหน้าเรามาก็ไม่รู้อยู่ดี”
   


“งั้นถ้าผมนับครบ พ่อจะพาผมมาปีหน้าใช่ไหม?” พัทธผุดลุกมองเขาอย่างลิงโลด




“นับให้ครบก่อนเถอะว่าเท่าไหร่แล้ว” อภิรักษ์ยิ้มขำ มองเด็กชายเริ่มต้นชี้โบ๊ชี้เบ๊กำหนดตัวเลขให้ดาวนับล้านบนฟ้าเบื้องหน้า
ผ่านไปครู่ใหญ่เด็กชายฤทธิ์เยอะก็หมดแรง ทิ้งแขนหนักๆ ลงข้างตัวแต่มันบังเอิญวางทับบนมือเขา



อภิรักษ์เหลือบมองลูกชายนิดหน่อยก่อนจะหงายฝ่ามือแล้วแบออก ซึ่งใครอีกคนก็วางมือทาบลงมาประสานกันโดยไม่พูดอะไร
น่าแปลกที่แผนการของพวกเขาคือการร่วมรักกันให้สุดเหวี่ยงท่ามกลางหมู่ดาว แต่พอมาถึงจริงๆ ทั้งบรรยากาศและอารมณ์ล้วนแล้วแต่ทำให้พวกเขาอิ่มเอมเกินกว่าจะหันไปสนใจเรื่องพันธุ์นั้น
   


สองมือเพียงแต่ประสานกุมกันไว้อย่างนั้น ในขณะที่สายตายังคงทอดมองหมู่ดาวบนฟ้าอย่างชื่นชม
   


“พ่อครับ ปีหน้าเรามากันอีกนะ”
   


“อืม”






-------------------------
#จอมลวง

[TachibanaRain]

ถึงจะรู้สึกผิดบาปแต่มันก็ห้ามความต้องการไม่ได้สินะ แล้วที่จอมบอกว่าต่อไปก็ช่วยรับไว้ด้วยนี่หมายความว่าไงอะ จะทำอะไรอีกเหรอ

[MayA@TK]

คุณพ่อพูดแปลกๆ