ʕ·ᴥ·ʔ แล้ว..รักรึป่าว?
EP.17
อารมณ์ดี
" จี้ รู้ตัวป่ะ เมื่อกี้มึงพูดอะไรไปบ้าง " ไอ้เอื้อที่จับมือผมลากให้เดินตามมาสักพัก หยุดเดินและหันมาถามผมด้วยหน้าจริงๆจัง (ก็นิ่งๆ ตามสไตล์เขาอะนะ แต่มีมุมปากกระตุกๆนิดๆ)
ผมมองไปรอบๆ ไม่รู้ว่าที่นี้คือที่ไหน แต่เหมือนจะเป็นสนามหญ้าหรือสวนขนาดเล็ก มีทางเดินผ่านกลางระหว่างสนามหญ้าสองข้างลาดยาวถึงตึกตึกหนึ่ง มองไปด้านข้างกลางสนามหญ้าเป็นลานน้ำพุเล็กๆ ตรงนี้คนเดินไปมาไม่มาก เพราะไม่มีโต๊ะเก้าอี้ หรือที่ให้นั่งพัก
" แหม.. ก็รู้ดิ " ผมคิดว่าที่ผมพูดกับพี่วาวออกไป ก็ไม่ได้ผิดอะไรมากนะ ทำไมพอเห็นไอ้เอื้อทำหน้าจริงจังแล้ว ผมต้องรู้สึกเหมือนตัวเองทำอะไรผิดด้วยอะ หรือผมทำอะไรแปลกๆออกไป
" จริง? มั่นใจ? " มันถาม
" จริงงง หรือกูพูดอะไรแปลกๆอะ ..ไม่มีนะะะ " ผมก็เลยพยักหน้าตอบ เมื่อกี้พูดอะไรไปบ้างหว่าา
" เปล่าๆ " เอื้อมันตอบ เหมือนมันคิดอะไรแว๊บหนึ่งก่อนหันหน้าไปทางอื่นอย่างมีพิรุจ นี่มันไม่ได้แอบหัวเราะเยาะอะไรผมนะ
" อ้าว แล้วเมื่อกี้ทำหน้าจริงจังทำไม? " ผมดึงมือตัวเองออกจากมือไอ้เอื้อที่จับอยู่
" หรอ กูทำหน้าจริงจังหรอ เปล่าๆ หึๆ กูอยากยิ้มมากกว่า^^ " มันหันกลับมาพูด ทำหน้างงๆ แล้วค่อยๆยิ้มออกมาอีกครั้ง แหม เดี๋ยวนี้ยิ้มง่ายเชียวนะ -//////////-
" ยิ้มทำไม? เมื่อกี้นี้ก็เหมือนกัน มึงยิ้มอะไรหนักหนา " ผมผลักมัน เห็นหน้ายิ้มๆแล้วก็อดไม่ได้เลยตีต้นแขนมันเบาๆ แต่ก็รัวหลายทีอยู่ หมั่นไส้! ><
" หน้านิ่งกูก็โดนว่า ยิ้มกูก็โดนว่าอีก^^ " มันทำหน้านิ่งสลับกับยิ้มไปมา แล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆผม จนอดหัวเราะออกมาไม่ได้^^
" ตลกแหละ ไม่ได้ว่าซักหน่อย ก็มึงอะ.. กูอุตสาห์ช่วยมึงจากพี่วาวนะ -_ - " ยังมาทำให้สับสนอีกอะ เดี๋ยวหน้าบึ้งทีเดี๋ยวยิ้มที
" ดีป่ะล่ะ กูยิ้มบ่อยๆ^_^ "
" ก็..ประหลาดๆดี ไหนๆยิ้มใหม่ดิ ย่อตัวด้วยๆ " ผมบอกมัน เพราะมีบางอย่างที่ผมเพิ่งสังเกตเห็นจากมัน
" เตี้ยก็แบบนี้.. "
" สัด ย่อเร็วๆ แล้วยิ้มกว้าง ยิ้มมมมม>< " ผมพยายามกดไหล่มัน แล้วเลื่อนมือไปแตะที่มุมปากให้มันยิ้ม
" ครับๆ ^=^ " เอื้อมันตอบรับ ค่อยๆย่อตัวลงแล้วยิ้มกว้างตามที่ผมบอก ฮ่ะๆ
" นี่ไง มึงยิ้มเห็นฟันเขี้ยวมึงด้วยอะ มีข้างหนึ่ง กูมีสองข้างแหละ^//^" ผมชี้ตัวเองแล้วยิ้มยิงฟันแข่งกับมัน
" หึๆ สนุกมั๊ยเนี่ย " มันหัวเราะออกมาทันที จนทำให้ผมนึกได้ว่า เล่นกับมันมากเกินไป เลยได้เบนหน้าหลบสายตามันที่มองมา แล้วเกาหัวตัวเองไปมา
" เมื่อกี้เนี้ย มึงเล่นสมบทบาทมากเลยนะ กูช่วยมึงตามที่บอกแล้วนะ^^ แลกกับค่านมชมพูแล้วกัน " ผมกอดอกแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ เมื่อกี้เล่นเอาพี่วาวแกหน้าหงายเลยเนาะ ^~^
" ก็ได้ ..มึงเก่ง " หะ..
" นี่ชมหรือด่าอะ จะว่ากูเล่นละครเก่งว่างั้น ? "
" หึๆ คิดอะไร กูชมมึงดิ^^ " มันพูดแล้วเอื้อมมือลูบหัวผมแล้วหยีจนผมยุ่งไปหมด
" พี่เขานี่ก็เนาะ คนอะไร ทั้งๆที่เขาชอบมึงนะ แต่ขนาดอยู่ต่อหน้าคนที่เขาชอบ ยังทำนิสัยแย่ๆ พูดจาแย่ๆ เฮ้ออ กูเลยอดไม่ได้ ..มึงก็ไม่ห้ามอีก " ผมพูดและแสดงสีหน้าแบบไม่รู้จะสงสารหรือ.. นั้นแหละ
" เขาก็พูดแบบนี้ กับไอ้แตไอ้เชอร์ก็เจอแบบนี้ สองคนนั้นมันเลยไม่ชอบวาว ไม่ถูกกันเลย "
" ไม่ถูกกับเพื่อนคนที่ตัวเองชอบเนี่ยนะ "
" ช่างเขาเหอะ แล้วกูก็ไม่ได้ชอบเขา โอเคมั๊ยๆ หึๆ "
" โอเคอะไรเล่า เลิกพูดดิ>~< "
" ครับๆ มึงไม่ต้องไปสนใจแล้วนะ กูรู้ว่าเขาพูดกับมึงไม่ดีตั้งแต่ก่อนที่กูจะออกไปคุยโทรศัพท์ กูเลยรีบเข้าไป "
" หึ เล่นร้ายไม่เนียนขนาดนั้น กูด่าเขากลับเป็นชุดแล้ว แต่กูก็พูดความจริงใส่พี่เขาแหละนะ ที่ว่านิสัยไม่ดี จะคิดได้มั๊ยก็อีกเรื่อง " ผมหลุดด่าพี่แกออกไปเยอะเหมือนกันนะเนี่ย
" แล้ว .. กูมีอะไรจะถาม "
" ถามไรอะ? "
" ความจริงที่ว่า ก็รวมที่มึงพูดว่า มึงชอบกู ด้วยมั๊ย.. "
" หะ! ชะ..ชอบ? ความจริง? "
" ก็ ที่มึงบอกไง ^ .^ "
O.O
เฮือก!
เดี๋ยวนะ..
เมื่อกี้..
ผม..
พูด
ว่า
อะไรนะ!!!!
" จี้ก็ชอบพี่เอื้อนะ '
O.O
ผมบอกว่าผมชอบมัน !
ผมพะ..พูด
O.O ชิบหายล่ะ!!! ไอ้จี้>~<
มึงพูดอะไรออกไปปปปป
" เดี๋ยวจี้! จะไปไหน รอด้วยดิ "
" ไม่! รออะไรเล่า " เมื่อผมคิดได้อย่างนั้น ผมก็เดินหนีมันอย่างรวดเร็วแบบไม่รอเลย อ๊ากกก
" ก็ไหนว่าชะ.. "
" ฮึยยย เงียบเลยนะ หะ..ห้ามพูด อย่าพูดนะ " ผมหยุดเดินแล้วหันไปชี้หน้ามัน ที่ยืนยิ้มอย่างได้ใจ แต่ผมนี่สิ อายชิบ!
" หึๆ ทำไม มึงพูดเองความจริงทั้งนั้นหนิ กูได้ยินเต็มสองหูเลยนะว่ามึงพูดอะไร หรือหูอื้อว่ะ " มันค่อยเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วทำท่าแคะหู เกาๆหู ในขณะที่ผมยังยืนอยู่ที่เดิม
" ลืมๆๆ ลืมเลยนะ ลืมให้หมด " ผมปัดป่ายมือตีอากาศไปมา ไม่อยากให้มันพูด
" ไม่ลืม มึงพูดออกมาแล้ว หึๆ "
" กูป่าวพูดนะ เออ.. แค่จะแกล้งเขาอะ -o- คือ..กูอุตส่าห์ช่วยมึงแสดงละครนะ กู.. " ผมเถียงข้างๆคูๆ
" หึๆ ครับๆ เมื่อกี้เผลอพูดเนาะ ทั้งบอกวาว ว่าเรากำลังจะคบกัน ทั้งบอกว่าชอบกู " ย้ากกก มึงจะมายิ้มไปพูดไปทำไมเล่า><
" หยุดล้อเลยนะ! " ผมชี้หน้ามัน ในขณะที่ตัวแทบจะติดกันแล้ว อยากจะถอยหลังหนี แต่แม่งขาก้าวไม่ออก
" ป่าวครับ พี่ไม่ได้ล้อนะ "
ว่าแล้วๆ เมื่อกี้ตอนผมพูด มันยิ้มอะไรนักหนา เพราะงี้เอง ทำไมผมพูดออกไปโดยไม่นึกถึงสิ่งที่ตามมานะว่าไอ้เอื้อจะได้ใจอะ ที่ผ่านมาปฏิเสธแทบตาย แต่มาตกม้าตายเพราะพูดออกไป นี่ผ่านสมองแล้วใช่มั๊ยจี้><
" ฮึย ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ! " ผมผลักมันออกแล้วรีบเดินหนีมัน ไม่ต้องก้มหน้าลงมามองเลยนะ ไอ้บ้า!
" เฮ้ย จะรีบเดินไปไหน ? " มันวิ่งตามหลังมาพยายามคว้าผมไว้
" ก็ไปลานเกียร์ไงเล่า! " ผมวิ่งหนีต่อ แต่ก็ต้องเบรกเอี้ยดเพราะไอ้เอื้อคว้าจับแขนผมไว้ได้ทัน
" ลานเกียร์มันทางนี้ " ไอ้เอื้อหัวเราะแล้วชี้ไปอีกทาง ที่ผมวิ่งผ่านมา
" หะ! O.O แล้วทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้อะ! " ผมถามแทบจะเรียกว่าตะโกน ไม่อยากเห็นว่าตอนนี้ตัวเองหน้าเหวอแล้วก็หน้าแดงแค่ไหน จำเป็นต้องเหวี่ยงกลบเกลื่อนไปเรื่อยเนี่ย><
" บอกทันได้ไง มึงเล่นเดินเร็วขนาดนี้ เรียกว่าวิ่งหนีกูเลยเถอะ " เอื้อพูดแล้วจับมือผมพาผมเดินย้อนกลับมาทางเดิม ก่อนที่ซักพักมันเปลี่ยนมากอดล็อคคอผมไว้แทน ตรงนี้เริ่มมีคนแล้วคนก็มองด้วยโว้ย กูอายยยยยย
" กะ..ก็มันไม่ใช่คณะกูไงเล่า ก็หลงดิ! -~- " ผมสะบัดตัวออกจากมัน ไม่ให้มันกอด มันก็ยอมปล่อยแล้วส่ายหน้าขำ
" เถียงเก่งจริงๆ^ -^ "
" มึงนี่! ไม่ได้เถียงนะ นี่! ยังจะยิ้มอีก เมื่อกี้แก้วน้ำกูเกือบหกเนี่ย>< "
" หึๆ หวงอีกนะ คงเพราะกูซื้อให้หนิเนาะ ก็เลยต้องหวงเป็นธรรมดา " สลัดเป็ด จะมาทำท่าเสยผมทำไมอะ คิดว่าทำแล้วหล่อรึไง
" หลงตัวเองเกินไปแล้ว >-< " ผมผลักมันออกเบาๆ
" ดีกว่าคนที่ชอบหลงทางแล้วกัน " มันหัวเราะแล้วจิ้มๆที่หน้าผากผม
" ฮึยย! ก็มึงล้อกูอ่ะ "
" ก็มึงน่าแกล้ง "
" ว่าไงนะ? "
" ป่าวครับ ไม่ได้ล้อหรอกน่าา พูดความจริงหนิ! "
" นี่ไงๆๆ เมื่อกี้ลืมเลย มึงลืมให้หมดเลยนะเอื้อ กูพูดความจริงก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจริงทั้งหมดซักหน่อย " ผมบอกความจริงที่ว่าก็คือเราคุยกันอยู่ ก็ถ้าถึงเวลาก็มีสองทางคือคบกับไม่คบ ส่วนเรื่องชอบ..
" แล้วคำที่มึงพูดเมื่อกี้ มึงจะพูดอีกตอนไหน "
" ยังไม่มี " ผมยังไม่อยากให้มันรู้ ยังไม่อยากบอก ที่ใครต่อใครว่าผมปากแข็ง จริงๆก็เกลียดความปากแข็งของตัวเองนะ เก็บไว้ก็อึดอัด
" ไม่เป็นไร รอได้ " มันพูดแล้วยิ้มบางๆ
" ........ " โอยยย ผมก็ได้แต่หลบสายตา รู้สึกเหมือนแก้มจะแตก >///////////////////< อาการร้อนใช่มั๊ย ทำไมความร้อนมันขึ้นมารวมกันอยู่ที่แก้มสองข้าง
" หึๆ โอเคเอาเถอะ มาเดินดีๆครับ "
" เอ้ย ไม่ต้องจับก็ได้ ปล่อยๆ " เอื้อมันจับแขนผมไว้อีกรอบ แต่ผมไม่ยอมอะ อยู่ดีๆผมก็อายขึ้นมาดื้อๆ ไม่อยากให้มันจับ มันจับผมยิ่งอาย ตอนนี้แม่งทำตัวไม่ถูก
" หึๆ นี่มึงอายอะไร "
" O.o อายอะไร! ใครอาย ไม่มี๊ " ผมส่ายหน้ารัวๆ นี่ผมแสดงออกขนาดนั้นเลยหรือไง
" ครับๆ ว่าง่ายๆหน่อย มากับกู ลานเกียร์อยู่ทางนี้ " ไอ้เอื้อผายมือไปอีกทาง แล้วออกแรงดึงให้ผมเดินตาม
" เออๆ >~< " สุดท้ายกูยอมให้จับ แล้วก็เดินตามมันอยู่ดี เหนื่อย.. อายจนเหนื่อย
........
" อ้าวกลับมากันแล้ว " พี่น้ำเงิน
" มึงเดินยิ้มมาเชียวนะเอื้อ " เสียงพี่แตที่ทักขึ้น
ตอนนี้ไอ้เอื้อพาผมเดินกลับเข้ามาที่ลานเกียร์ พวกเพื่อนผมทั้งสามคนนั่งอยู่โต๊ะเดียวกับพี่แตและพี่เชอร์ เหมือนกำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ส่วนอีกด้านพี่น้ำเงินก็เงยหน้ายิ้มหวานมาให้แล้วก้มหน้าเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ต่อ ข้างๆกันเป็นพี่เต็งที่ฟุบหลับ และสองคนที่มาใหม่พี่ชินและพี่หมากที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน ก็ยิ้มและโบกไม้โบกมือทักทายให้ผมและส่งเสียงแซวให้ไอ้เอื้อ
" อ้าว แต่อีกคน ทำไมหน้าแบบนั้นอะ " พี่เชอร์ถามหน้าสงสัย
" มึงทำไมหน้าหงิกแบบนั้น " อันนี้ไอ้แยม
" ป่าววว " ผมตอบแล้วเดินไปโต๊ะที่เพื่อนผมนั่งอยู่ ก่อนเก็บโทรศัพท์และกระเป๋าตังค์บนโต๊ะลงในกระเป๋าเป้ ก็อยากตอบยาวๆกว่านี้ ว่าไม่ได้จะหน้าบูด แต่แบบ.. ไม่รู้จะทำหน้ายังไง><
" น้องจี้ทำไมหน้าแดงๆ " โธ่ อย่าถามสิฮะ พี่น้ำเงิน -////-
" ป่าวนะฮะ จี้ไม่ได้หน้าแดงนะ " ผมลูบแก้มตัวเองไปมา ได้ยินเสียงไอ้เอื้อที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกับพี่น้ำเงินหัวเราะเบาๆ จนต้องหันไปดูก่อนจะทำหน้าหงิกกว่าเดิมใส่มัน
" ก็เห็นอยู่ว่าแดง เถียงพี่นะมึงหนิ " ไอ้แยมครับจิ้มๆหน้าผากผมเหมือนสั่งสอนอะครับ เป็นเพื่อนหรือแม่ผมกันแน่เนี่ย
" ไม่ได้เถียงนะครับ แดดร้อนอะพี่ " ข้ออ้างชัดๆ
" อ่อจ้าๆ ไม่ได้ไปเขินอะไรมาเนาะ "
" O.O ม่ายยยๆ " ผมทำตาโต โบกมือไปมา พิรุจไปอีก พี่ๆก็หัวเราะกัน เหมือนจะเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง ส่วนเพื่อนผมมันก็มองแบบไม่เชื่อเลยอะ สายตามองมานี่มีแต่อยากรู้กันทั้งนั้น
" หายไปซะนานเลย " พี่ชิน
" ใช่ๆ ไปไหนกันมาอะ? " พี่แตถาม แล้วยิ้มกว้าง
" พามันไปซื้อนม " ไอ้เอื้อตอบ
" อ๋อออออ นมชมพูนี่เอง>~< "
" อื้อ! เมื่อกี้อิ.. เอ้ย! ยัยวาวๆๆ มาถามหามึงอีกแหละ " พี่เชอร์พูดมือกอดอกแล้วก็ตามองบน
" อืม เจอกันแหละ " ไอ้เอื้อหันมามองผมแล้วยิ้มนิดๆก่อนตอบ มันตั้งใจจะล้อผมเรื่องที่ผมหลุดพูดว่าชอบมันออกไปแน่เลย แต่คือมึงเห็นกูยิ้มมั๊ยเอื้อ เอาจริงๆป่ะ ผมยังอายไม่หาย
" จริงหรอ! แล้วๆๆ มันพูดอะไร มันทำอะไรน้องจี้รึป่าว "
" หึๆ ไม่มีอะไรหรอก จี้มัน.. "
พรึบ
" มึงกลับกันๆ พี่ๆครับจี้กลับล่ะนะ สวัสดีครับ " ผมสะกิดพวกเพื่อน แล้วรีบลุกขึ้น ไม่ทันได้ให้ใครได้งงหรือถามอะไรมากกว่านี้ ผมก็บอกลา แล้วยกมือไหว้ทุกคนรัวๆ
"จะกลับแล้วหรอ กำลังเม้ากับพี่แตพี่เชอร์สนุกๆเลย " เสียงบ่นของไอ้นิ่ม ตามด้วยเสียงหัวเราะของพี่ๆ ที่ดูเข้ากันได้ดีทีเดียว แต่ไว้คราวหลังค่อยคุยนะเพื่อน
" กลับแล้วๆ ไปนะครับ "
ตอนนี้ผมคิดอย่างเดียวคือต้องไปจากตรงนี้ ว่าแล้วก็แอบหันไปมองไอ้เอื้อ มันก็กำลังมองมาที่ผมอยู่ ฮึยย ผมก็อดทำตัวลุกลี้ลุกลนไม่ได้ แถมตอนนี้ผมยังหน้าร้อนไม่หาย ต้องรีบไปแล้ว
" อ้าว ไอ้จี้! /น้องจี้! "
" จะรีบไปไหน? เฮ้ยจี้ รอด้วย " ผมไม่ได้หันไปมอง ถึงจะได้ยินเสียงของเพื่อนที่เรียกตามนะ และเสียงหัวเราะเบาๆตามหลัง ผมก็เดินหนีออกมาเลย ตอนนี้ผมต้องหนีอย่างเดียว ><
...
P'EUA
" เอองั้นพวกหนูไปแล้วนะคะ พี่ๆ สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ "
" บ๊ายบาย เจอกันใหม่นะ พากันมาเล่นที่คณะพี่บ่อยๆนะ "
" ค่าาา / คร้าบบ " น้องแยม นิ่ม และมะยมบอกลาผมและเพื่อนๆของผมก่อนจะรีบวิ่งตามเพื่อนของตัวเองออกไป โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไม่เพื่อนของตัวเองถึงได้รีบวิ่งพลุนพลันออกไป หึๆ มันอายอีกแล้วหรอ ตอนแรกนึกว่าหายอายแล้วซะอีก ความจริงผมไม่ได้ตั้งใจจะล้อมันเลยนะ
" น้องจะรีบไปไหนว่ะ / น้องเป็นไรว่ะ " ชินและหมากที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน หันมาถามผม
" หรือ มึงทำอะไรน้องอีกอะ? " กระแตที่ทำหน้าสงสัยไม่หาย เพราะคิดว่าผมคงเป็นต้นเหตุทำให้น้องจี้ของพวกมันวิ่งออกไปวิ่งออกไป ผมไม่รู้ด้วยนะ ว่าไอ้จี้ไปเป็นน้องของพวกมันตั้งแต่เมื่อไร
" ป่าว หึๆ มันทำตัวเอง หึๆ " จริงๆนะครับ มันพูดเอง พอนึกได้ว่าพูดออกมาก็มาอายผมซะงั้น ผมไม่อยากคิดไปเองหรอกว่าจี้มันจะชอบผมกลับคืนมาบ้างมั๊ย แต่แค่ได้ยิน ต่อให้มันล้อเล่นหรือโกหกใคร ผมก็ยังดีใจอยู่ดีที่ได้ยิน แต่จะดีใจมากกว่านี้ถ้าจี้มันรู้สึกชอบผมขึ้นมาบ้างแล้วจริงๆ
" แล้วนี่ไม่ตาม ? " ไอ้แตถาม ทำหน้าสงสัย
" ปล่อยมันกลับเถอะ มันกำลังอาย " ผมกระตุกยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา ก่อนหยิบกล่องวุ้นมะพร้าวขึ้นมาแกะ โคตรจะมีความสุขเลย เพราะไอ้จี้เลยนะเนี่ย ยอมรับเลย^^
" กลายเป็นมึงอารมณ์ดี๊ดีเลยเนาะ "
" อืม ^^"
ผมกินวุ้นมะพร้าวไปยิ้มไป รู้สึกว่ามันโคตรอร่อยอะ หวานดี ยิ่งพอนึกถึงไอ้จีก็อดยิ้มไม่ได้ เจอมันแป๊บเดียวนี่ทำให้ผมอารมณ์ดีขนาดนี้เลยนะเนี่ย โอย ผมคลั่งไอ้จี้หรอว่ะ คนอะไร น่ามอง น่าแกล้ง แม่งต้องคิดถึงตลอดเวลาด้วยนะ
" หึๆ^^ " นึกแล้วก็ขำ
" หืม กูว่าไอ้เอื้อ มันเป็นเอามากนะเนี่ย "
" กูคิดแบบมึงเลย "
เออ..ลืมถามมันนะ ว่านมชมพูอร่อยมั๊ย ตอนที่นั่งอยู่ในร้านก็เห็นมันดูดไปยิ้มไป แต่ก็มีอารมณ์สะดุดและหน้าเหวี่ยงนิดหน่อยเพราะคำพูดวาว
" หึๆ "
" หืออ อีกแล้ว มันหัวเราะอีกแล้ว กูกลัว กูย้ายที่แป๊บนะ "
" กระแต มึงก็เวอร์ ฮ่ะๆๆ "
ความจริงผมกับวาว เรารู้จักกันมานานก็จริง แต่ผมไม่คอยสนใจเรื่องของเธอเท่าไหร่ เพื่อนของผมหรือคนที่อยู่รอบข้างรู้ว่าวาวชอบผม แต่ผมไม่ได้ชอบวาว ก็จบ
ผมไม่ได้ให้ความหวัง เพราะปกติผมก็ไม่ได้เป็นคนพูดมากอยู่แล้ว ปกติเขาพูดมา ผมก็จะฟังอย่างเดียวไม่ค่อยตอบหรอก แต่วันนี้ผมเห็นว่าวาวค่อนข้างจะใช้คำพูดไม่ดีกับจี้ ผมเลยอดไม่ได้ พูดออกไปบ้าง แต่จี้ก็ไม่เบา
" หึๆ "
ผมพอรู้ว่าไอ้จี้มันสู้คน แต่ไม่รู้ว่ามันจะสามารถโต้กลับแบบนิ่งๆด้วยคำพูดแบบนั้นกับวาวได้ ผมเห็นหน้าวาวอึ้งและพยายามขอความช่วยเหลือจากผมหลายครั้ง แต่ผมไม่ช่วยหรอกนะ เพราะเขาว่าจี้มันก่อน
" หึๆ "
" เอื้อ .."
" ไอ้เอื้อ! "
" อืม มีไร "
" ยังจะมาถาม มึงเป็นไรเนี้ย เมื่อก่อนอารมณ์ดีสุดของมึง มึงก็แค่กระตุกยิ้มหรือขำเสียงร้องเพลงไอ้น้ำเงินเองนะ "
" เอ้ย เสียงกูเกี่ยวอะไรอะ " พอได้ชื่อตัวเองในบทสนทนา ไอ้น้ำเงินมันละสายตาจากเกมส์ในโทรศัพท์ เงยหน้าขึ้นมาถาม
" เอาเถอะน่า พ่อคนมีเสียงเอกลักษณ์ "
" เพราะอะหรอ " น้ำเงินมันถามกระแตกลับ ไอ้กระแตส่ายหน้าเบาๆ
" หมายังหันหนีอะ "
" ฮ่ะๆๆๆ" ไอ้ชิน ไอ้หมากปรบมือ หัวเราะกันอย่างสะใจ
" ไอ้แตมึงๆ ..รู้มั๊ยน้องจี้ยังบอกว่ากูร้องเพลงเพราะ " น้ำเงินมันลุกขึ้นชี้หน้ากระแต แล้วค่อยยิ้มออกมา หน้าภูมิใจ
" งั้นมึงควรรู้ไว้ว่าน้องรักษาน้ำใจมึง ที่ไม่บอกว่าเพี้ยน " กระแตลุกขึ้นบ้าง
" ฮ่ะๆๆๆๆ " ผมแม่งหัวเราะตามไอ้หมากไอ้ชินเลย เอาจริงๆ
" พอๆ เรื่องเสียงกู ..แล้วนี่มันเกี่ยวอะไรกับที่ไอ้เอื้อหัวเราะ " น้ำเงินพอมันรู้ว่าสู้ไม่ได้เลยยอมพักรบ นั่งลงเก้าอี้ตัวเองดีๆ
" เออ.. " ผมกำลังจะถามพอดี ไอ้น้ำเงินถามแทนแล้ว คนอารมณ์ดีก็ขัดซะงั้น
" เออ ก็เสียงมันหัวเราะ เหมือนกูกำลังได้ยินเสียงตัวร้ายหรือปีศาจในหนังสยองขวัญอะ "
" หึๆ หรอกูเหมือนปีศาจในหนังสยองขวัญหรอ หึๆๆ " ผมอึ้งไปพักหนึ่ง แล้วนึกตาม
" เฮ้ย นี่ไงหัวเราะอีกแล้ว "กระแตร้องขึ้น ไม่รู้มันตกใจอะไรกันนะขนาดนั้นนะ แต่ผมอารมณ์ดีจริงๆ ไม่ได้นึกโกรธอะไรพวกมันเลย มันพูดอะไรออกมา ผมแม่งตลกหมดอะ
" ไอ้เอื้อ มึงดีใจจนบ้าไปแล้ว>< " ไอ้ชินทำหน้าแปลกใจไม่แพ้กัน
" ฮ่ะๆๆๆ จริง ก็ว่ามันดูมีความสุขเกินไป " ไอ้หมากพูด แล้วทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
" ใช่ มึงหัวเราะ หึ หึๆ หึๆๆ อยู่นั้น "
" มึงเลิกยิ้ม แล้วก็หัวเราะแบบนั้นสักทีเถอะ "
" ทำไม กูยิ้ม กูหัวเราะนี่เป็นเรื่องแปลกใจของพวกมึงหรอ? หึๆ " ผมถาม แล้วตักวุ้นกินไปเรื่อยๆ
" ก็เออนะสิ กูขนลุกแล้วเนี่ย ฮ่ะๆๆๆ "
" ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ" สุดท้ายคนพูดแม่งก็ขำไปกับผมอะครับ ก็คงน่าแปลกใจสำหรับพวกมันอยู่มั๊ง เพราะธรรมดาปกติผมจะนิ่งซะส่วนใหญ่ไง แต่พอวันนี้อารมณ์ดีเป็นพิเศษ พวกมันเลยอดขัด อดพูดถึงไม่ได้
" โอย น้ำเงิน มึงดูแลเพื่อนมึงด้วย ยิ้มแล้วกูขนลุก มีแต่น้องจี้นี่แหละชอบให้มันยิ้ม แต่กูเห็นแล้วกูขนลุก ฮ่ะๆๆๆ "
" ไม่อะ นานๆมันจะหัวเราะ "
" เออๆ แล้วว่ากูย้ายโต๊ะไปหากระแตดีกว่า>< เอ๊ะ! นี่กุญแจรถใครอะ " เชอร์รี่รีบเก็บของแล้วลุกขึ้นยืนทำท่าจะย้ายไปหากระแตที่นั่งอยู่อีกโต๊ะ แต่เหมือนมันคงเห็นกุญแจที่แปลกตาไปไม่ใช่ของพวกผมซักคน มันเลยถามขึ้น
" ไม่นะ ไม่ใช่ของกู " ทุกคนส่ายหน้า
" หรือว่าของพวกน้องจี้ " กระแตถือ แล้วมองอยู่สักพัก
" อาจจะใช่ งั้นเดี๋ยวก็ตามไปคืน " ผมบอกมัน แล้วรีบลุกขึ้นเก็บของ ตอนนี้มันคงถึงที่จอดรถแล้ว ถ้าเอาไปให้มันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินกลับมา
" ไปด้วยกันเลย จะได้ขึ้นเรียนเลย " ไอ้หมากพูดแล้วสะกิดไอ้เต็ง ที่ฟุบหลับ แล้วทุกคนก็รีบเก็บของกัน ยังไงลานจอดรถคณะ ก็เป็นทางผ่านอาคารที่พวกผมต้องไปเรียน เพื่อนผมมันเลยตัดสินใจจะเดินไปพร้อมๆกัน
-100%-
===============================
ต่อจากความเดิมตอนที่แล้ว ตอนนี้มาสั้นๆก่อนนะคะ
ต้องบอกว่าพิมมีสอบทั้งเดือนเลย อาทิตย์ละสองวิชา แบ่งเวลาไม่ได้เลย555
อาจจะหายไปสักพัก ปกติก็อัพช้าอยู่แล้วอะเนาะ
ก็ขอโทษขออภัยผู้อ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ
สอบเสร็จพิมจะรีบมาอัพให้อ่านนะคะ
ขอบคุณนะคะ
#คอมเม้นติชมเป็นกำลังใจพิพิมได้นะ
#แล้วรักรึป่าว #เอื้อจีจี้
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
