บทที่ 16
เมื่อน้องปูนกลัวบรรยากาศในโต๊ะดำเนินไปด้วยความอึมครึมขั้นสุด พี่น้ำกับเอื้อสนทนากันบ้างเป็นบางประโยค ส่วนใหญ่พี่น้ำจะเป็นคนถาม ในขณะที่เอื้อตอบบ้างไม่ตอบบ้างเป็น เห็นได้ชัดว่าพี่น้ำไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยต้องหันไปคุยกับเพื่อนเธอแทน ส่วนผมผู้ซึ่งไร้ความสำคัญใดๆ ก็นั่งกินไปเงียบๆ
“โอ๊ย!”
ผมร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ น้ำซุปที่กำลังเดือดฟุดๆ ในหม้อกระเด็นมาโดนผมหลังจากที่พี่น้ำเพิ่งคีบลูกชิ้นใส่เข้าไป
“พี่ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นอะไรครับ”
อ่า...แสบฉิบหายเลย
“โอ๊ยยยย”
คราวนี้มาเป็นถ้วยเลยครับ! จังหวะที่พี่น้ำกำลังจะเอื้อมไปหยิบทิชชู่อยู่แขนพี่แกปัดมาโดนถ้วยที่ใส่น้ำซุปของผม มันเลยหกราดแขน แถมยังไหลลงขาอีกด้วย
“ระวังหน่อยน้ำ!” เอื้อทำท่าจะลุกขึ้นมาดูผม แต่ติดที่พี่น้ำกับเพื่อนนั่งอยู่ “น้ำผมขอทาง…”
“ไม่เป็นอะไรมึง พี่ครับ ผมขอไปเข้าห้องน้ำแปบ”
ผมส่งยิ้มให้เพื่อนพี่น้ำแล้วเดินออกจากโต๊ะมาเข้าห้องน้ำ รู้สึกโคตรโล่งเลยครับ ผมไม่อยากอยู่ที่โต๊ะนาน แต่ถึงไม่เป็นอะไรมากแขนผมแดงเป็นแถบเลย แถมพอยกขึ้นมาดมยังมีกลิ่นสุกี้อ่อนๆ ด้วย
“อะไร นี่จะกินแขนตัวเองเหรอ”
“เอื้อ?” ผมเลิกคิ้วมองคนที่เข้ามาใหม่อย่างสงสัย “มาทำไมอ่ะ”
“ก็มาดูมึงไง”
“ก็บอกว่าไม่เป็นอะไรๆ ยังจะตามมา”
ร่างสูงไม่สนใจสิ่งที่ผมพูด มันเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะดึงแขนผมไปพลิกดูความเสียหาย มือใหญ่จับแขนผมให้อยู่ในอ่าง เปิดน้ำเบาๆ ใช้มืออีกข้างรองน้ำแล้วค่อยๆ ล้างแขนผม มันทำทุกอย่างช้าๆ และระมัดระวัง สีหน้าที่แสดงความตั้งใจฉายชัด ซ้อนทับกับครั้งก่อนที่มันเคยทำแผลให้ผม
“ไปหายาทากัน”
“แค่นี้เอง ไม่เป็นอะไรหรอก”
“ดื้อที่หนึ่ง อย่าให้ต้องอารมณ์เสียเพิ่ม” มันขมวดคิ้วทำหน้าโหดใส่
“อารมณ์เสียอะไรอีกอ่ะ ใครทำอะไรให้”
“มึงไง กูอารมณ์เสียทุกครั้งแหละที่เห็นมึงเจ็บตัว”
ใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้ผมจนสายตาเราอยู่ระดับเดียวกัน นิ้วเรียวถูกยกขึ้นและแตะลงที่หน้าผากผม ก่อนมันจะจิ้มลงมาเบาๆ
“รู้แล้วครั้งหน้าก็ช่วยระวังตัวด้วย”
“ก็...ใครจะไปรู้ล่ะว่า...จะเจ็บตัว” ผมต้องเถียงมันออกไปอย่างเต็มเสียงสิ! ทำไมเสียงที่ออกมามันถึงได้อ่อยขนาดนี้ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ!
“ถึงได้บอกว่าให้ระวังไง ไป...ไปหายาทากัน” พูดแล้วมันก็ลากแขนผมเดินออกมาจากห้องน้ำเลยครับ ไม่ถามความสมัครใจสักคำ จะดื้อก็ไม่ได้เดี๋ยวมันหันมาดุอีก
ผมไม่ได้กลัวมันนะ อย่าเข้าใจผิด
พอได้ยาแล้วเราก็หาที่นั่งใกล้ๆ ตรงนั้น ก่อนที่คนขี้บังคับจะจัดการทายาที่แขนให้ผมเบาๆ ด้วยความตั้งใจ คนที่ผ่านไปผ่านมาต่างหันมามองทางเราสองคน ที่จริงผมโดนมองตั้งแต่เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วครับ ตอนแรกก็สงสัย แต่ก็ถึงบางอ้อเมื่อลองก้มมองมือตัวเอง เอื้อมันเปลี่ยนจากจับแขนมาเป็นจับมือตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ขนาดตอนทายาให้ผม มือข้างหนึ่งมันยังคงจับที่มือผมไม่ปล่อย ที่จริงผมอยากท้วงนะ แต่ไม่รู้สิ...ปล่อยไว้อย่างนี้มันรู้สึกดีแปลกๆ
“กลับเลยป่ะ” ร่างสูงถามหลังจากทายาเสร็จ
“หือ? ไม่ไปหาพวกพี่ๆ เขาเหรอ”
“ไม่เอา ไม่มีอารมณ์กินล่ะ” จ้าพ่อคุณ กินข้าวก็ต้องมีอารม์เนาะ
“แล้วค่าอาหารอ่ะทำไง”
“กูรวย ก่อนออกมากูเดินไปจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว” มันน่าหมั่นไส้มั้ยครับ เหอะ พ่อเจ้าประคุณ เป็นสายเปย์นี่ลืมไป เรื่องค่าอาหารแค่นี้เสี่ยเอื้อสบายอยู่แล้ว
“ครับๆ รู้แล้วว่ารวยมากกกก” ผมแกล้งลากเสียงยาวๆ ให้อีกคนยกมือขึ้นมาผลักหัวผมเบาๆ มันบอกว่าไม่อยากเห็นผมเจ็บตัวแล้วนี่อะไร ทำร้ายร่างกายกันเฉยเลย “แต่แล้วพี่น้ำอ่ะ…”
“กูจะเลิกแล้ว”
“อะไรวะ เลิกง่ายขนาดนั้นเลย?” โอโห้พ่อขุนแผน พ่อพระอภัยมณี สเน่ห์เหลือล้นจริงๆ คิดอยากจะเลิกก็เลิกเลยไม่สนใจความรู้สึกผู้หญิงเขาหน่อยเหรอ
“เออ ง่ายๆ แบบนี้แหละ อีกอย่างกูมีเป้าหมายใหม่แล้ว...”
“มึงแม่งโคตรของโคตรเลยว่ะ เลิกคนนี้ไปคบคนนั้น พอจะเลิกก็มีคนใหม่” ผมใช้ลิ้นดักระพุ้งแก้ม รู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาเฉยๆ “แล้วคนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ”
“ยังลูกผีลูกคนว่ะ ไม่รู้จะเอาไงกันแน่” ว่าแล้วมันก็ถอนหายใจออกมายาวๆ ด้วยความหนักใจ “กูกับเขารู้จักกันไม่นาน มันก็เริ่มกันไม่ค่อยดีด้วย”
“มึงรู้จักเขาแค่แปบเดียว จะแน่ใจความรู้สึกตัวเองได้ไง”
“ถึงตอนแรกกูยังไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกตัวเองเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ก็แน่ใจแล้ว แต่เขาอ่ะดิ…” มันจ้องหน้าผม ตลอดเวลาที่พูดแต่ละประโยคออกมา “กูไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง ในใจแล้วเขารู้สึกแบบไหนกับกู จะเกลียดที่กูเป็นคนแบบนี้ไปแล้วหรือยังก็ไม่รู้…”
ทำไมผมรู้สึกแปลกๆ วะ
“...เขาคงไม่เกลียดมึงหรอก” ไม่รู้ว่าผมเอาความมั่นใจขนาดนี้มาจากไหนกัน แต่พอผมพูดจบ เอื้อก็ส่งยิ้มมาให้
“นั่นสินะ เขาใจดีใจตาย” เอื้อส่งยิ้มมุมปากตอนที่เราสบตากัน “มึงว่ากูควรทำยังไงกับเขาดีวะปูน”
จะมาถามทำไม คนไม่เคยมีแฟน ไม่เคยจีบใคร พอคิดจะจีบก็แห้วแดกทุกคนอย่างผมจะไปแนะนำอะไรได้
“ลองถามเขาว่าเขาคิดยังไง” ผมตอบปัดๆ แล้วเสสายตาไปมองทางอื่น ไม่กล้าสบตาเอื้อที่มองมาเลยครับ มันเขินแบบแปลกๆ
“เขาไม่บอกกูหรอก ขนาดคนที่เขาชอบมานานกว่าเขาจะบอกรักก็โดนคนอื่นตัดหน้าไปแล้ว”
“แล้วมึงชอบเขาป่ะวะ”
เอื้อมันเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะหันมามองผม สายตาที่จ้องมาทำเอาผมเผลอกลั้นหายใจชั่วคราว มันให้ความรู้สึก...หวิวๆ ในใจยังไงชอบกล
“กูต้องตอบมึงป่ะ”
“ก็...เรื่องของมึงดิ”
“ชอบดิ...อยู่กับเขาแล้วกูมีความสุขจะตาย”
เชี่ยยยยยยยย ใจเต้นรัวเลยครับ ผมเป็นอะไรไปปป ปูนมึงฟังนะ เอื้อกำลังพูดถึงคนอื่นอยู่โว้ยยยย ถึงมันจะมองมึง ถึงมันจะยิ้มให้มึงแต่คนที่พูดอ่ะไม่ใช่มึงงง สติมึงอยู่ไหนเอากลับมาด่วน
“บอกหน่อยดิว่ากูจะต้องทำไง” มันกำลังส่งยิ้มให้ผมครับ ผมโคตรเกลียดหน้ามันตอนนี้เลย โคตรเจ้าเล่ห์อ่ะ “บอกเร็วดิครับ กูควรทำไงกับเขาดี”
“ถ้ามึงชอบเขามาก...ก็ไปบอกเขาสิ”
“จะดีเหรอ ถ้าบอกไปแล้วเขาไม่ชอบ กูจะทำไงล่ะ” อีกฝ่ายยกมือขึ้นเกาหัวเบาๆ แก้เขิน
“คนอย่างมึงนี่ยังจะกลัวอีกเหรอ มีใครเขาจะไม่ชอบมึงบ้าง หน้าตาก็ดี เรียนเก่ง แถมยังรวยอีก…”
“แต่นี่มันเรื่องของความรู้สึก ไม่เกี่ยวกับเรื่องพวกนั้นสักหน่อย” เอื้อเอ่ยขึ้นทั้งที่ผมยังพูดไม่จบ “สำหรับเขากูแม่งไม่มีความมั่นใจอะไรทั้งนั้น”
“...เขาคงเป็นข้อยกเว้นของทุกอย่างสำหรับมึงสินะ”
“ก็คงใช่...ปูน คือกู…”
ครืน!!!
ผมสะดุ้งสุดตัวก่อนจะมองไปรอบๆ “เมื่อกี้เสียงฟ้าร้องป่ะวะ”
“น่าจะใช่อ่ะ มีอะไรเหรอ”
“กูว่าเขารีบกลับกันเถอะ เดี๋ยวฝนตก” ผมลุกขึ้นยืนแล้วดึงแขนเอื้อ มันก็เดินตามผมมาอย่างงงๆ แต่ไม่ได้ท้วงอะไร ต้องรีบครับก่อนที่ฝนจะเทลงมา ผมไม่อยากนั่งรถท่ามกลางสายฝน
“ปูน…” ร่างสูงเรียกชื่อผมก่อนที่ตัวมันจะหยุดเดิน แล้วหมุนตัวกลับมา “กูมีอะไรจะบอก”
หน้ามันเครียดมากครับ พาลเอาผมต้องตั้งใจฟังเสียงที่กำลังหลุดออกจากริมฝีปากสีสวยที่ค่อยเปิดทีละนิด
“อะไรอ่ะ รีบๆ บอกได้ป่ะวะ”
โอ๊ย เร็วๆ มัวแต่อ้ำอึ้งแบบนี้เดี๋ยวฝนก็ตกกันพอดีหรอก
“กูคิดว่าต่อให้มีน้ำสักสิบคน มิ้มอีกร้อยคน หรือผู้หญิงคนอื่นอีกหมื่นคนกูก็ไม่สนใจ เพราะกูชอบ...เวลาที่ได้อยู่กับมึง”
“..หะ?!”
มะ มันพูดเรื่องอะไร
“ไปเหอะ เดี๋ยวฝนตก”
เดี๋ยวดิ อย่าเนียนเปลี่ยนเรื่องสิวะ! เคลียร์สิ่งที่มึงพูดเมื่อกี้มาก่อนเว้ยยยยย!!
…
..
.
ผมหนีฝนไม่ทันครับ พอขึ้นรถออกมาได้สักสิบนาทีฝนก็เทลงมาอย่างกับฟ้ารั่ว เราสองคนต้องติดอยู่บนถนนเป็นชั่วโมงกว่าจะถึงหอ ทั้งที่ระยะทางแค่ไม่กี่กิโลเมตร พอรถจอดลงผมก็รีบเปิดประตูแล้ววิ่งเข้ามาในตึกทันที หัวใจของผมเต้นกระหน่ำด้วยความกลัว ลืมทุกสิ่งแม้กระทั่งคนที่นั่งรถมาด้วยกัน
ผมจัดการเข้าไปอาบน้ำอาบท่าเสียให้เรียบร้อยกันตัวเองจะเป็นหวัด ฝนยังคงตกมาไม่ยอมหยุด และไม่มีท่าทีว่าจะเบาลง อีกทั้งยังมีฟ้าคะนอง กลุ่มเมฆสีดำลอยอยู่เหนือเมืองทั้งเมือง ผมล่ะสงสารคนที่ขายของอยู่งานแฟร์จริงๆ เพื่อนที่เป็นเวรเฝ้าบูธวันนี้เจองานหนักแน่นครับ
กึกๆๆๆ
เสียงลมตีกับกระจกระเบียงดังเป็นจังหวะ ฝนแรงขนาดนี้ต้องมีฟ้าร้องฟ้าฝ่าตามมาอย่างไม่ต้องสงสัย
ผมไม่ชอบฝนเอาเสียเลย
ในคืนที่ผมเสียพ่อกับแม่ไปก็เป็นอย่างเช่นคืนนี้
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เตรียมจะกดโทร.ออกหาตากับยายที่อยู่ห่างกันออกไปหลายร้อยกิโลเมตรด้วยความคิดถึง แต่ขณะนั้นประตูห้องกลับถูกเคาะเบาๆ
ก๊อกๆๆ
“มึงเป็นอะไรวะ อยู่ดีๆ ก็วิ่งขึ้นมาบนห้องซะอย่างนั้น” ร่างสูงบอกก่อนจะแทรกตัวเข้ามาในห้องผม มันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเช่นกัน ในมือใหญ่มีถุงของที่ซื้อมาวันนี้ด้วย มันวางถุงลงบนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงที่เตียงอย่างถือวิสาสะ “ห้องนี่คิดจะเก็บบ้างป่ะ”
“เรื่องของกูน่า” ผมเก็บโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียง เดินไปนั่งข้างมัน “มึงแหละ ห้องตัวเองก็มีทำไมไม่ไปอยู่”
“แล้วใครล่ะที่วิ่งหนีฝนจนลืมของไปเสียทุกอย่างน่ะ คนดีอย่างกูเลยต้องลงเอามาให้” มันชี้มือไปที่ถุงกระดาษบนโต๊ะผม “ว่าแต่มึงกลัวฝนเหรอปูน พอฝนตกมึงดูจิตหลุดแปลกๆ”
“ไม่ได้กลัว แต่แค่ไม่ชอบเฉยๆ”
“อือ กูก็ไม่ชอบ พอฝนตกแล้วมันเปียก” กวนตีนแล้วครับ ถ้าเหตุผลของผมแค่นั้นก็ดีอ่ะดิ แต่นี่ไม่ใช่สักหน่อย “บอกกูไม่ได้เหรอว่าทำไมถึงกลัว”
“บอกว่าไม่ได้กลัวไง”
“อ่ะๆ งั้นบอกได้ป่ะว่าทำไมไม่ชอบ”
ผมนึกย้อนไปถึงเรื่องราวในอดีต พร้อมกับมองเม็ดฝนที่ตกกระหน่ำอยู่นอกกระจกไปด้วย “พ่อกับแม่กูตายตอนฝนตก”
“...”
ผมยกเข่าขึ้นมากอดไว้แน่นๆ “วันนั้นฝนก็ตบหนักแบบนี้แหละ พายุฝนฟ้าคะนองกระจายเป็นหย่อมๆ” ผมหัวเราะขืนๆ “แล้วพ่อกับแม่ก็ไปรับกูที่โรงเรียน ตอนกลัวบ้านสงสัยพ่อรีบไปหน่อยเลยเกิดอุบัติเหตุเข้า…”
“กูขอโทษนะ”
“เคยบอกไปแล้วไงว่าไม่เป็นอะไร เรื่องมันก็นานมาแล้วด้วย” แต่ส่วนหนึ่งในความทรงจำของผมไม่ลืม
“กูเคยเรียน สมองเรามันฉลาดมากเลยนะ มันจำสิ่งที่มึงไม่อยากจำได้ นั่นก็เพราะว่ามึงเอาแต่คิดถึงแต่สิ่งนั้น เฝ้าบอกตัวเองว่าให้ลืมๆ สุดท้ายเลยกลายเป็นการตอกย้ำตัวเองแล้วมึงก็จะไม่ลืมสิ่งเหล่านั้น”
“ถ้าอยากลืมจริงๆ ล่ะต้องทำยังไง”
เอื้อหันมาสบตา “มึงก็ต้องไม่คิด ไม่ใช่ว่าคอยบอกตัวเองว่าไม่คิด แต่มึงต้องทำเหมือนว่าเรื่องนั้นไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน”
“ฟังดูยากนะ”
“ไม่ยากหรอก มันก็เหมือนตอนที่มึงลืมความรู้สึกที่มีต่อมิ้มนั่นแหละ”
ผมขมวดคิ้ว “มันเกี่ยวอะไรกัน”
“มึงไม่ได้พยายามจะลืมมิ้นให้ได้ มึงแค่บอกกันตัวเองว่าจะตัดใจ แล้วมึงก็ไม่คิดถึงเรื่องของมิ้มอีก สมองมึงเลยค่อยๆ ลบความรู้สึกนั้นออกไป ตอนนี้มึงเลยไม่รู้สึกอะไรแล้ว”
“รู้ได้ไงว่ากูไม่รู้สึก…”
“รู้สิ เพราะถ้ามึงรู้สึก…”
ครืน!!!
เสียงฟ้าร้องดังสนั่นทำให้ผมต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้างแล้วคู้ตัวลง แม่งเอ้ย คิดว่าวันนี้จะไม่มีฟ้าร้องแล้วเสียอีก
ผมเกลียดวันฝนตก ผมเกลียดเสียงฟ้าร้อง และผมเกลียดฟ้าฝ่า!
ครืน!!
เปรี้ยง!!!
ใครไปสาบานอะไรไว้หรือเปล่าวะเนี่ย!! สารภาพมาซะดีๆ เดี๋ยวพี่ปูนยกโทษให้
หัวใจผมเต้นกระหน่ำด้วยความกลัว ภาพเหตุการณ์เมื่อครั้งในอดีตไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ คืนนั้นเสียงฟ้าก็ดังก้องเช่นเดียวกัน ไม่ๆ ผมต้องไม่คิดถึงมัน
ไม่คิด...ไม่คิด…ไม่...
พรึบ!
อ๊ะ!
ไม่นานไฟก็ดับลง ตอนนี้ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความมืดและเงียบสนิท ได้ยินเพียงเสียงเม็ดฝนที่กระทบกับกระจกหน้าต่าง และเสียงดัง กึกๆๆ เนื่องจากแรงของลม
“ปูน...มึงโอเคป่ะวะ”
“...” ใครมันจะไปโอเคได้ลงวะ
“ไม่ต้องกลัวนะ”
เสียงทุ่มดังขึ้นข้างหู ก่อนที่ผมจะถูกสวมกอดไว้ด้วยอ้อมแขนเเข็งแรง… ตัวตัวชิดกับแผ่นอกอันอุ่นจัดของอีกฝ่าย ความกลัวทำให้ผมยกมือขึ้นกำเสื้อเปียกๆ ของเอื้อไว้แน่น นั่นยิ่งทำให้อีกฝ่ายกระชับอ้อมกอดให้แนบสนิทยิ่งกว่าเดิม มือใหญ่แต่เย็นเฉียบกดหัวผมลงกับหน้าอกหนา หน้าผมแนบลงไปกับเสื้อยืดของอีกฝ่าย หูผมได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะของอีกคนอย่างชัดเจน
“ไม่ต้องกลัวนะ” เสี้ยงทุ้มคอยปลอบโยนผมไว้ “จำที่กูบอกได้หรือเปล่า ไม่ใช่ว่าต้องพยายามไม่คิด แต่มึงแต่ไม่คิด…”
“พูดเหมือนง่าย ใครมันจะทำได้”
“มึงเคยทำมาแล้วปูน”
“กู…”
ครืน!!
เง้อออออ ผมทำไม่ได้ครับ มันเริ่มจากความกลัว จนกลายเป็นความฝังใจที่แก้ไม่หายแล้ว
“กะ กูทำไม่ได้!” ผมซุกตัวเข้าสู้อ้อมกอดของอีกฝ่ายมากขึ้น
“งั้นไม่เป็นอะไร ถ้ามึงกลัวก็แค่กอดกูไว้…”
“แล้วถ้าวันที่มึงไม่อยู่ล่ะ”
“สัญญาว่าจะพยายามอยู่ด้วยตลอดเวลา ไม่ปล่อยให้มึงกลัวคนเดียว…”
ในใจผมตั้งคำถามขึ้นมาว่าผมจะเชื่อคำพูดนี้ได้มากขนาดไหนกัน…
สักพักใหญ่ๆ ที่เอื้อกอดผมไว้ ข้างนอกฝนยังคงตกหนักอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุด และยังคงมีเสียงฟ้าร้องเป็นระยะ ทุกครั้งที่ผมสั่นเพราะความกลัว เอื้อจะกอดผมให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
“มึงเมื่อยหรือยัง” ผมถามมันเสียงเบา ผมชอบนะ...อยู่ใกล้กันแค่นี้ไม่ต้องตะโกนให้เจ็บคอ แค่นี้มันก็ได้ยินชัดเจน
“นิดหน่อย แต่ไม่เป็นอะไร กอดกูได้ตามสบายเลย”
ผมเบ้ปาก แต่อยู่อย่างนี้ย่อมดีกว่าอยู่คนเดียวในห้องที่มืดมิด ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องและเสียงหยาดฝนที่ตกลงมาไม่หยุด
หัวใจผมสงบลงอย่างน่าประหลาด เสียงหัวใจของเอื้อคล้ายกับเสียงขับกล่อมที่ทำให้ผมเคลิบเคลิ้ม และดวงตาทั้งสองข้างก็พาลจะปิดลง
“ถ้ากูหลับไป มึงจะกลับไปเลยก็ได้นะ”
“ไม่เป็นอะไร กูจะอยู่ข้างมึงอย่างนี้ทั้งคืน จนกว่ามึงจะตื่น”
“...”
“ฝันดีนะปูน ฝันถึงกูด้วยล่ะ”
ผมไม่รับปาก และถึงผมจะฝันถึงมันจริงๆ ผมก็ไม่มีทางบอกมันหรอกครับ
ไม่นาน สติของผมก็เริ่มบินจากไป…
…
..
.
อรุณสวัสดิ์ครับทุกคน เช้านี้เป็นเช้าที่สดใสนะว่ามั้ย ฟ้าหลังฝนก็งี้แหละ รู้สึกเลยว่าวันนี้ผมจะต้องเจอเรื่องดีๆ อย่างแน่นอน แต่ก่อนอื่นนั้น…
ผมจะจัดการกับคนที่มันมายึดเตียงอีกครึ่งหนึ่งของผมยังไงดีครับ ช่วยตอบผมที
เอื้อมันนอนหันหน้ามาทางผม สองครั้งแล้วที่ผมได้มองอีกฝ่ายยามหลับ ครั้งแรกตอนกลับจากบ้านผม แต่ครั้งนั้นผมไม่ได้มองมันเต็มๆ ตา
เมื่อคืนผมหลับไปคาอกมันเลย น่าอายชะมัด ผู้ชายสองคนกอดกันแล้วคนหนึ่งก็หลับไป ถึงจะไม่มีใครรู้เห็นก็เถอะ แต่พอนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นผมก็อดหน้าร้อนขึ้นมาไม่ได้ เอื้อไม่ได้กอดผมอย่างตอนก่อนที่ผมจะหลับ มือของเราไม่ได้กุมกันไว้ มันทำเพียงแค่นอนอยู่ข้างๆ ผมเท่านั้น แต่แค่นี้ก็เท่ากับว่ามันรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับผมแแล้ว
อ้อ ส่วนเมื่อคืนผมฝันถึงมันหรือเปล่า...นั่นเป็นความลับทางราชการครับ ห้ามเปิดเผย
ผมเหลือบตามองนาฬิกาที่บอกเวลาแปดโมงกว่าๆ วันนี้ผมมีเรียนตอนเก้าโมง ตื่นตอนนี้ทันอยู่นะ เวลามีเหลือเฟือ ปกติผมตื่นไปเรียนแปดโมงครึ่งครับ แต่อีกคนนี่สิ...ปลุกมันเลยแล้วกัน ถ้ามันไม่มีเรียนจะได้ให้หลับไปนอนสบายๆ ที่ห้องมันเลย
“เอื้อ...เอื้อ” ผมเขย่าตัวอีกฝ่ายเบาๆ เพียงแค่นี้ดวงตาสีเข้มก็ลืมขึ้นแล้ว
หมับ
เอื้อจับมือข้างที่เขย่าตัวมันเอาไว้ครับ อยากจะกรอกตามองบนสักสิบรอบ เรื่องถึงเนื้อถึงตัวนี่ถนัดนักนะ
“ว่าไงครับ”
ละลาย!
บอกเลยว่าสาวๆ คนไหนมาเห็นหน้ามันตอนเพิ่งตื่นพร้อมรอยยิ้มหวานๆ ที่ส่งมาให้ กับเสียงนุ่มเพราะๆ เมื่อกี้ ใครไม่ละลายผมกราบเลย!
“ไม่ต้องมาพูดเพราะเลย กูไม่ใช่สาวๆ ของมึง” ผมพยายามดึงมือตัวเองออก แต่ไม่สำเร็จ ผมเลยสั่งมันด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเซ็งขั้นสุด “เอื้อปล่อย”
“ปกติแล้วกูไม่นอนค้างคืนที่ไหนนะ มึงเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ได้เห็นกูตอนตื่น” เปลี่ยนเรื่องใส่กูอีก นี่มึงกะเนียนจับมือกูถูกมั้ย
“เหรอ กูควรภูมิใจป่ะ”
“ควรดิ มีคนหล่อขนาดนี้มานอนให้มองเพลินๆ ไม่ชอบเหรอ”
“ไม่อ่ะ กูไปส่องกระจกก็เจอคนหล่อแล้ว หล่อกว่ามึงอีก” ว่าแล้วก็ยืดอกขึ้นอย่างภูมิใจ เรื่องความหล่อพี่ปูนไม่แพ้ใคร
“อื้อหือ อะไรทำให้มึงมั่นใจขนาดนั้นครับ” มันใช้มือข้างหนึ่งเท้าหัวตัวเองขึ้นมา ทำให้หน้าอยู่ใกล้กับผมมากขึ้น “งั้น...ถ้าน้องปูนหล่อขนาดนี้...ทำไมยังไม่มีแฟนสักคนนะ”
“มึงก็ไม่มีเหมือนกันแหละ” ผมบ่นอุบอิบ ทำไมมันนิสัยเสียงี้วะ เอาปมด้อยคนอื่นมาล้อ พี่ปูนก็ไม่เข้าใจไงว่าทำไมถคงยังไม่มี
“ถ้าน้องปูนก็ยังโสด พี่เอื้อก็ยังว่าง… งั้นเราสองคนมาลองๆ คบกัน…”
“ตลกเหรอคุณ ลืมอะไรไปหรือเปล่าครับว่าเราเป็นผู้ชายทั้งคู่นะ”
“ผู้ชายแล้วไง ถ้ามันชอบซะอย่างก็ไม่เห็นเสียหาย”
ผมว่าเราเริ่มจะออกทะเลไปไกลแล้วครับ กลับเข้าเรื่องเถอะ
“มึงมีเรียนกี่โมง”
เอื้อเหล่ตามองผม มันเหมือนไม่อยากตอบ แต่สุดท้ายก็บอกมาจนได้ “เก้าโมง”
“งั้นก็เชิญเสด็จกลับห้องไปได้แล้วครับ ตอนนี้แปดโมงกว่าแล้ว กูก็จะอาบน้ำไปเรียนแล้วเหมือนกัน”
เอื้อหันไปมองนาฬิกาก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง มันทำหน้าเสียดาย “อยากนอนต่อว่ะ เมื่อคืนเด็กที่ไหนไม่รู้ละเมอกอดกูทั้งคืนเลย เพิ่งจะได้นอนเต็มที่ก็ช่วงเช้ามืดเอง”
“ไม่จริงอ่ะ อย่ามาโมเมพาเพลินกูไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก”
หน้าเอื้อมันโคตรเจ้าเล่ห์!!
“หึๆ ‘หนาว...กอดแน่นๆ เอื้อ...หนาว...กอด...’”
“ไม่จริง!”
“จริง! ทำเอากูไม่ได้นอนทั้งคืน ถ้าอยากจะพังกูรีเพลย์ให้อีกรอบได้นะ…”
“พอแล้ว!!”
หน้าผมร้อนฉ่าทันทีเมื่อเอื้อพูดจบ มะ มะ มันรู้ได้ไงว่าผมฝันว่าอะไร!!
ตาย! ตาย! ตาย!
ชีวิตผมหมดสิ้นแล้ว!!
ขอย้ำว่าผมไม่ได้ฝันถึงมัน ผมฝันถึงพ่อกับแม่ผมอยู่ดีๆ แต่ไอ้หน้าหล่อนี่มันเข้ามาจากตรงไหนก็ไม่รู้! แล้วกลายเป็นว่าในฝันของผมมีแต่หน้ามันเต็มไปหมด! ผมไม่ได้อยากให้มันมากอดสักหน่อย!
เย้ย! ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้ฝันถึงมัน!
“หน้ามึงแดงนะปูน” มันยิ้มล้อๆ ส่งมาให้ผม
“ไอ้…มึงอย่าอยู่เลย!”
ผมคว้าหมอนที่อยู่ใกล้มือที่สุดขึ้นมาแล้วระดมฟาดมันจนเกิดเสียงดัง ‘ตุบ’ ติดกันถี่ๆ แรงของหมอนเพิ่มขึ้นตามระดับความร้อนบนใบหน้า ผมไม่น่าให้มันมานอนที่ห้องเมื่อคืนเลย!
“โอ๊ยเบาๆ กูเจ็บ” ดี! เอาให้กระอักเลือกตายไปเลยไอ้บ้า!
ตุบๆๆๆๆ
“ปูนหยุด...พี่เจ็บ” อย่าคิดมาใช้ไม้นี้กับกู ไม่หลงกลหรอกเว้ย!
“ไม่หยุดเว้ย!”
“ปูนเบาๆ พี่เอื้อเจ็บนะครับ”
ผมชะงักมือที่เตรียมจะฟาดมันอีกครั้ง มะ เมื่อกี้มันแทนตัวเองว่าอะไรนะ…
พะ..พี่เอื้อ?
หมับ!
“ทำไมมือหนักแบบนี้วะ ฟาดมาแต่ละครั้งเล่นเอามึนเลย” ไอ้คนมือไวฉวยโอกาสคว้าแขนทั้งสองข้างผมของเอาไว้อย่างแน่นหนา ทำให้ผมไม่อาจจะทำร้ายมันต่อไปได้
“สมน้ำหน้า!”
“ปูนไม่สงสารกันบ้างเหรอครับ พี่เจ็บจริงๆ นะ” มันแทนตัวเองด้วยชื่ออีกแล้ว! และผมก็เขินมัน!
กูจะไปเขินมันทำไม!!!
“งื้อออ ห้ามพูดแบบนั้นอีกนะ!”
“ทำไมอ่ะ ไม่ชอบเหรอ”
“เออ โคตรไม่ชอบเลย ห้ามพูด ห้ามๆๆๆ ห้ามเข็ดขาด” ผมสั่งด้วยเสียงที่ดังฟังชัด...ที่ไหนเล่า เสียงผมโคตรสั่นเลยครับ สั่นเหมือนใจผมเนี่ยแหละ
นี่ผมเป็นอารายยยย
==========================================================
============================================
สวัสดีค่ะทุกคนนน ช่วงนี้เจอกันบ่อยแต่ต่อไปไม่รู้ 5555
เราจะสอบมิดเทมอแล้วค่ะ มันหนักหนามาก
เรียนคณะเดียวกับพี่เอื้อไม่ง่ายจริงๆ
มาบ่นเฉยๆ ค่ะ อยากระบาย 55555
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ อาจไม่ถูกใจบ้างแต่อยากให้ติดตามกันต่อไปนะ
หัวข้อ: ｡◕‿◕｡❤ เอื้อมใจให้รัก ❤ ｡◕‿◕｡ >>>UP side story:เรื่องราวของโจม (จบแล้ว) 10/06/10 (อ่าน 77300 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก