หัวข้อ: [เรื่องสั้น]ให้รักนำทาง upบทที่6.สุดปลายทาง

[NTR]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

[NTR]

สวัสดีครับ ผมเด็กวายนายเอ็นครับ
เป็นเงามานานมาก ริอาจแต่งนิยายไว้หลายๆเรื่องแต่ยังไม่จบสักเรื่อง ฮ่าๆๆ
ผลงานเรื่องนี้ใกล้จบแล้วเลยเอามาลงให้อ่านเล่นกัน
เนื่องด้วยไม่เคยแต่งนิยายเป็นชิ้นเป็นอันเลย หากเรื่องของผมไม่ถูกใจหรือใช้ถ้อยคำหรือสำนวนผิดไปไปบ้างจนถึงการดำเนินเรื่องไม่ลื่นไหลก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นนะครับ อาจมีดราม่านิดหน่อย^___^


บทที่1.สิ่งที่แตกต่าง
ช่วงเวลาที่เรามีความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ เหมือนช่วงเวลาของเด็กชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นเด็กที่น่ารัก และขี้อ้อนเป็นที่สุด พ่อแม่เลี้ยงเขามาด้วยความทนุถนอม และความรักดูแลเอาใจใส่ จนเมื่อเขาอายุ14
แม่ก็จากเขาไปด้วยอุบัติเหตุ
เขาจึงกลายเป็นเด็กซึมเศร้าต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง
และเมื่อพ่อของเขาตัดสินใจแต่งงานอีกครั้งกับแม่หม้ายลูกติดคนหนึ่ง
เขาจึงเกลียดพ่อที่ทรยศต่อความรักของเขาและแม่ รวมถึงคนที่พ่อพาเข้าประตูวิวาห์และครอบครัวของหล่อนด้วย
อยู่ด้วยกันไม่นานแม่เลี้ยงตั้งครร์

...

เขาโซเซกลับมาจากออกไปเที่ยวเตร่นอกบ้าน
บ้านที่ไม่ใช่บ้าน ไม่มีความสุขของเขาอยู่ที่นี่อีกต่อไป เข้าใช้มันแค่ซุกหัวนอนเท่านั้น
วันนี้สี่ทุ่มกว่าๆ ค่อนข้างเร็วที่เขากลับบ้านมาในเวลานี้ เพราะโดยส่วนมากไม่

มีวันใดเลยที่เขาจะกลับมาหลังจากเข็มสั้นของนาฬิกาชี้เลยเลยสิบสองในยามค่ำคืนไปแล้วเลยสักครั้ง
แต่ด้วยเพื่อนเที่ยวของเขามีเหตุด่วนต้องรีบกลับ เขาจึงไม่มีเพื่อนนั่งดื่มนั่งกิน

นอนดึกมาก็หลายวันจึงหวังจะกลับไปนอนฟื้นฟูร่างกายเสียหน่อย

เมื่อมาถึงบ้านเขามึนๆเล็กน้อยจากฤทธิ์สุราที่ได้ดื่มไป
แม้จะไม่เคยดื่มแต่ก็หัดดื่ม รู้ตัวว่าไม่ชอบรสชาติฝาดเฝื่อนแกมขมก็ทนจิบทีละนิดจนหาเรื่องเมาให้ตัวเองจนได้
เมื่อย่างเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นก็เจอกับแม่เลี้ยง
ผู้หญิงที่แย่งพ่อของเขาไป ความรักของเขา
สายตาชิงชัง ถูกใช้ทันทีเมื่ออีกฝ่ายก็มองมาเช่นกัน

"หนูเชน กลับมาแล้วเหรอคะ"
แม่เลี้ยงทักทาย แต่เขาไม่ชอบใจนัก  เป็นใครกันต้องมาทักมาถาม ก็เห็นอยู่ว่ากลับมาแล้วก็ยังถาม งี่เง่าสิ้นดี!
เขาไม่ตอบแต่เดินไปที่บันไดเพื่อนกลับห้องตัวเอง
แม่เลี้ยงเดินมาเช่นกัน
"คุณเชนคะ กลับบ้านเร็วๆบ้างก็ดีนะคะ คุณนนท์ท่านเป็นห่วง"
เขาหันหน้ากลับมามันที
ความโกรธความเกลียดชังไหลวนทั่วร่างจนระอุ
"อย่ามาสะเออะเรื่องชาวบ้าน เอาเวลาไปใช้กับชีวิตเน่าๆของแกเถอะ ยัยตัวซวย!"
เขาตะคอกอย่างไม่เกรงกลัว ด้วยว่าตนเองอยู่บนบันได แม่เลี้ยงผงะถอยหลัง

ด้วยตกใจจากเสียงตะคอกจนเก้าเท้าผิด จึงหงายหลัง จังหวะเดียวกันกับที่ เด็กชายรับรู้ มือคว้าไปโดยสัญชาตญาณ และดึงตัวคนตกใจกลับมาแต่ตัวเองกลับล้มเสียเองและทำให้คนที่ถูกดึงล้มตามมายังดีที่เป็นแค่บันใดขั้นแรกๆ เขาจึงไม่ได้รับบาดเจ็บเท่าไดนัก

"คุณญา!!!"
เสียงของผู้เป็นพ่อตะโกนออกมาด้วยความตกใจ
เด็กชายผลักร่างแม่เลี้ยงออกทันที ผลคือแม่เลี้ยงลงไปนอนที่พื้น
จากเดิมที่มีเขาเป็นเบาะรองการกระแทกเมื่อครู่
เขาลุกขึ้นยืนในเวลาเดียวกันกับที่พ่อเดินลงมาจากบันใดพอดี

เพี๊ยะ!!

หน้าเขาหันไปตามแรงตบ
ความเจ็บแร่นริ้วอยู่เพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะกลายเป็นความชาวาบเข้าแทนรอยที่มือตบลงมา
ราวกับร่ายกายถูกอาบด้วยความหนาวเย็นอย่างที่ไม่เคยเจอ หัวใจหนาวสะท้านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"แกทำแบบนี้ได้ยังไง คุณญาเขาท้องเขาไส้อยู่แท้ๆ แกเกลียดเขาก็อย่าทำร้ายเขาสิ แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า"

คนทีได้ชื่อว่าเป็นพ่อ ไม่สนใจแม้จะฟังคำอธิบายจากเขาด้วยซ้ำ
ใช่สิ ตลอดมาเขากลียดที่สุด ผู้หญิงคนนี้แย่งพ่อเขาไป แย่งความรักจากเขาไป

แย่งทุกๆอย่างจากเขาไป เขาไม่เคยทำดีด้วย ต่อให้อธิบายไปก็คงเป็นแค่คำแก้ตัว

สายตาเย็นชามองพื้นเบื้องล่าง หน้าเขาไม่ได้หันกลับมา ยังคงอยู่ในท่าเดิมที่โดนตบ น้ำเสียงปนความเสียใจ ประกาศออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
"ตั้งแต่แม่จากผมไป ผมคิดเสมอว่าผมยังมีพ่อ แต่เปล่าเลย ผมเสียท่านทั้งสองไปแล้ว พ่อคนเดิมของผมไปไหน พ่อที่รักผมยิ่งกว่าใคร"
เขาค่อยๆเดินกลับขึ้นไปบนห้อง  สวนทางกับพี่ชายต่างสายเลือดที่ออกมาดูเหตุการณ์เสียงดังเมื่อครู่ เมื่อเห็นมารดากำลังลุกขึ้นยืนโดยมีชายที่เป็นพ่อเลี้ยงพยุง ความโกรธก็พุ่งขึ้นมาทันที
เขาจับร่างเล็กอัดกระแทกกำแพงข้างๆ จ้องมองมาด้วยสายตาชิงชัง
ร่างเล็กไม่ได้ตอบโต้
กัดริมฝีปากตัวเองไม่ให้ส่งเสียงร้องใดๆออกไป

"อย่าลูก น้องไม่ได้ทำอะไร"

เสียงแม่เลี้ยงตะโกนขึ้นมา แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ตอนที่พ่อลงมา
เกลียดเขาเหมือนกันล่ะสิ ถึงได้กุเรื่องแบบนี้ขึ้นมาเพื่อให้พ่อเกลียดเขา มันเกลียดเขา!

"อย่าให้ชั้นรู้นะ ว่านายทำอะไรแม่ชั้นอีก มันไม่จบแค่นี้แน่"
พี่ชายต่างสายเลือดผลักเขากระเด็นออกไปและรีบถลาไปดูอาการผู้เป็นมารดาอย่างรวดเร็ว
ร่างเล็กลุกขึ้นและกลับมาถึงห้อง ปิดประตูลงเบาๆลงกลอนอย่างแน่นหนาและทิ้งตัวลงบนที่นอน
แม้ฤทธิ์ของแอลกอฮอร์ที่ดื่มมาก็ไม่อาจให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายได้เลย
ในเมื่อไม่มีใครให้ความรักกับเขา เขาก็ไม่ต้องการมันจากใครเหมือนกัน
ร่างบางคิด ก่อนจะหลับไปทั้งน้ำตา

ตั้งแต่วันนั้นเขาไม่เคยไป โรงเรียนอีกเลย เอาแต่เที่ยวเตร่ ดื่มสุราเมาหัวราน้ำ

เที่ยวกลางคืนในที่ที่พอไปได้ทั้งที่อายุยังไม่ได้ทำบัตรด้วยซ้ำ

วันนี้เขาเมามาก ดื่มเหล้าต่างน้ำเลยก็ว่าได้

"คุณครับ เป็นอะไรหรือเปล่า"
เสียงผู้ชายคนหนึ่งกล่าวถามอย่างสุภาพ
แผนการชั่วร้ายผุดขึ้นในสมองทันที
"นี่นาย อยากได้ชั้นละซี่ เอาสิชั้นเป็นของนายแล้ว อยากเอาไปทำอะไรก็เชิญ"
กล่าวจบก็เอามือไปโอบกอดรอบคอของฝ่ายตรงข้าม
"เห้ย คุณ"
อีกฝ่ายท่าทางตกใจ กับการกระทำของคนตรงหน้า
ด้วยเห็นว่าอีกฝ่ายมีแววตาที่ต่างจากคนเที่ยวกลางคืนโดยทั่วไป
"นะนายนะ นายเป็นสามีให้ชั้นนะ ขอร้องเป็นสามีให้ชั้น"
แล้วเขาก็หมดสติทรุดไปตรงนั้นจนคนตัวสูงต้องพยุงไว้


--------------

[NTR]

บทที่2.คนใจดี

เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ที่ห้องของเขาจึงมองรอบๆและค่อยๆคิดทบทวนเรื่อวราวเมื่อคืน

"ฟื้นแล้วเหรอ?"
เสียงทุ้มน่าฟังเอ่ยถาม พร้อมเดินเข้ามาพร้อมแก้วน้ำในมือ
ใบหน้าคมคายกล่าวอย่างอ่อนโยน สติที่หายไปเริ่มกลับมาเขาพยายามนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
"คุณ..คนเมื่อคืน"
แต่อาการปวดหัวและมึนยังรบกวนเขาอยู่
"ดื่มซะจะได้ดีขึ้น"
ชายหนุ่มหน้าคมยื่นแก้วน้ำมาให้ รสชาติอมปรี้ยวแต่หวานติดปลายลิ้นไหลลงลำคอไป ล้างลำคอที่แห้งผากให้ชุ่มชื่น
เมื่อเริ่มสบายตัวขึ้นจึงเอ่ยถามออกไปทันทีถึงสิ่งที่ตนเองต้องการ
"นายเป็นสามีให้ผมได้ไหม?"
ชายหนุม นึกแปลกใจที่เด็กชายตรงหน้าต้องการให้เขาไปเป็นสามีให้ทั้งที่นึกว่าเรื่องที่คนตงหน้าร้องขอเมื่อคืนเป็นเพราะอาการของคนเมาแต่ตอนนี้เด็กตรงหน้ามิไม่มีอารการดังกล่าวสักนิด
"ทำไมนายถึงอยากให้ชั้นเป็นสามีให้นายล่ะ?"
เขาถามไปตามที่อยากรู้
"หึ แม้แต่นายก็ไม่ต้องการชั้นสินะ ชั้นมันไร้ค่า ถ้านายไม่ยอมเป็นผัวให้ชั้นก็อย่ามายุ่ง ชั้นจะไปหาคนอื่น"

เด็กชายไม่ตอบ แต่กลับตีความหมายของฝ่ายตรงข้ามเป็นการปฏิเสธไปเสีย จึงพยายามลุกขึ้นเพื่อหนีออกไปจากที่นี่


"ไม่สบายแบบนี้จะไปไหนได้ พักก่อนเถอะนายไม่สบายอยู่มากแล้ว"
ร่างสูงเตือนด้วยความหวังดี แม้จะสร่างแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะมีแรกมากนัก
"ไม่ชั้นจะไปหาผัว ชั้นอยากมีผัว หูแตกรึไง"
เด็กชายตะโกนขึ้นมาอย่างโมโห หมอนี่จะอะไรกับเขาหนักหนา ไม่เอาเขาทำเมียก็ปล่อยเขาไปหาคนอื่นสิ จะรั้งไว้ทำไม
"ชั้นจะหูแตกเพราะนายตะโกนนี่แหละ แล้วอยากได้ไปทำไม ผู้หญิงดีๆมีตั้งเยอะ ทำไมถึงอยากได้ผู้ขายนัก"
ถ้อยคำตอกย้ำให้เด็กชายสะท้าน อกเจ็บแปลบขึ้นมาก่อนที่จะตะโดนออกไปอย่างโกรธแค้น
"เพราะผู้หญิงมันชั่วไง ผู้หญิงร่านๆมันแย่งพ่อไปจากชั้น ชั้นเกลียดมัน ได้ยินไม๊ว่าชั้นเกลียด ชั้นเกลียดมัน ฮือๆๆ"
เมื่อมีจุดเปลี่ยนทางอารมณ์น้ำตาก็ไหลออกมาราวกับสั่งได้ ใช่ เขาเกลียด เกลียดผู้หญิงคนนี้นคนที่แย่งความรักไปจากพ่อ


"ไม่เป็นไรไม่ร้องนะครับ เด็กดี"
ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆและโอบกอด ร่างสสะอื้นไว้แนบอก และลูบหัวปลอบอย่างนุ่มนวล
เขาช่างอ่อนโยนกับเขาเหลือเกิน เด็กชายคิดในใจ
"เป็นสามีให้ผมนะ"
แต่ความต้องการเอาชนะยังไม่หมดไป เขาใช้โอกาสนี้ ร้องขออีกครั้ง
"อืมๆ พี่จะเป็นสามีให้นายเอง"
ร่างสูงตกปากรับคำอย่างเสียไม่ได้ ด้วยกลัวเจ้าตัวเล็กจะเตลิดไปใหญ่โต สู้เอาน้ำเย็นเข้าลูบไว้ก่อนดีกว่า

เกม คือชื่อชองพี่ชายใจดี
ตลอดเวลาสามวันที่อยู่ด้วยกันเขาไม่เคยล่วงเกินเด็กชายเลย นอกจากจะโอบกอด และจูบที่หน้าผาก

"วันนี้ไปบ้านผมนะ"
"ทำไม?"
"ผมจะพาคุณไปเปิดตัว"
"หืม?"
"ก็พาไปแนะนำให้คนที่บ้านรู้จักไง"
"เดี่ยวสิ พ่อแม่นายจะไม่เอาปืนมาไล่ยิงพี่เหรอ"
แม่ผมเสียไปแล้วหละ
"แม่ผมไม่มีแล้วหละ"

"พี่ขอโทษนะ"
"ช่างเถอะ ผมไม่มีทั้งพ่อและแม่นั่นแหละ"


.....


"แกหายหัวไปไหนมาตั้งสามวัน ไอ้ลูกไม่รักดี!"
ทันทีที่เข้าบ้านเสียงพ่อก็ดังออกมาก่อนตัวซะอีก
เด็กชายหน้าระรื่นราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่บิดาตวาดถาม
"พ่อครับ นี่สามีของผม "

"ที่รัก นี่พ่อของผมเอง ส่วนชะนีที่ยืนข้างๆนั่น ก็เป็นเมียเก็บของพ่อเค้าเอง"
เขาแนะนำทั้งสองฝ่ายโดยไม่สนใจบรรยากาศเลย
"นี่แก.."

"อย่าครับอย่า ไม่ดีนะครับเดี๋ยวชะนีที่คุณพ่อเลี้ยงไว้ก็ตกใจหนีไปหรอกครับ อย่าตวาดเลยครับ ที่รักเราไปเมคเลิฟกันบนห้องดีกว่า แถวนี้สาปชะนีมันแรง เดี๋ยวเสนียจมันมาติดนะ"

เด็กชายประชดประชันเต็มที่โดยการคลอเคลียร่างสูงต่อหน้าผู้เป็นพ่อ

"ชั้นมีเรื่องจะคุยกับแก"
ผู้เป็นพ่อกล่าวอย่างอดทน ทั้งที่อยากจะจับมาตีเหมือนตอนเด็กๆ แต่ภาพแววตาหมองหม่นในวันที่เขาลงมือตบเด็กชาย ยังตราตรึงอยู่ในหัวใจเสมอ
"งั้นพ่อก็คุยกับสามีผมละกัน ผมขอตัว  ที่รักครับเค้ารออยู่บนห้องนะ มีรูปสติชแปะอยู่หน้าประตูนะ แล้วก็อีกอย่างอย่าช้าล่ะ จุ๊ฟ"
เด็กชายเขย่งหมอแก้มสามีกำมะลอและวิ่งกลับขึ้นห้องนอนไปโดยทิ้งปัญหาให้คนที่เขาไว้ใจ
เมื่อประเด็นหลังจากไป สายตาของคนเป็นพ่อจึงจับจ้องมายังประเด็นรองที่มา

พร้อมกับการกลับมาของลูกชายที่หายไปถึงสามวัน
"สวัดดีครับคุณลุง"
ชายหนุ่มยกมือไหว้พ่อตาในนามอย่างมีมารยาท
"ตามชั้นมา"
พ่อของเด็กชายเอ่ยพลางเดินนำไปยังห้องรับแขก
ทันทีที่ถึงที่นั่ง ขายมีอายุก็เปิดคำถามใส่ทันที
"แกเป็นผัวลูกชายชั้นงั้นรึ"
ด้วยไม่เชื่อว่าลูกชายจะมีสามีจริงๆ จึงได้ถามเอาความจริงจากคนตรงหน้า
"อย่าพึ่งเข้าใจผิดไปครับคุณลุง  ก่อนอื่นผมต้องขอโทษด้วยที่ปล่อยให้น้องอยู่ที่บ้านผมโดยที่ไม่ได้แจ้งคุณลุง เลยทำให้ต้องเป็นห่วง"
"เรื่องนั้นชั่งมันก่อน เกิดอะไรขึ้นกับลูกชายผม คุณช่วยบอกผมหน่อยเถอะ"
แม่เลี้ยงเดินมาพร้อมกับแก้วน้ำ ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณ  ก่อนที่หญิงตั้งครรภ์จะเดินกลับไปนั่งข้างสามี
"ผมว่าแกครงเครียดน่ะครับ แกร้องให้ตอนที่ผมถามเรื่องคุณและคุณแม่ของเขา เท่าที่ผมทราบน้องคงจะไม่ค่อยจะ...เอ่อ..ลงรอยกับคุณผู้หญิงเท่าไหร่"
แม่เลี้ยงลดระดับสายตาลง ด้วยความจนต่อเรื่องที่เกิดขึ้น
"ค่ะ ดิฉันก็พยายามแล้ว แต่คุณเชนแกไม่ยอมฟังอะไรเลย ตั้งแง่กับดิฉันตลอด ดิฉันก็จบปัญญาค่ะ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี"

หัวข้อการสนทนาก็เป็นเรื่องเด็กชายที่ทำตัวเป็นปัญหาของบ้าน
โดยที่คนเป็นพ่อฝากฝังให้ช่วยดูแลก่อนที่จะแลกเบอร์โทรศัพท์ และชายหนุ่มขอตัวกลับ

-------

[NTR]

บทที่3.ความปวดร้าว


ประตูถูกเปิดขึ้นพร้อมกับร่างของพี่ชายต่างสายเลือดเดินเข้ามา
"หายหน้าหายตาไปหลายวัน อยากเรียกร้องความสนใจหรือไง"
เด็กชายหันไปตวาด ด้วยความไม่พอใจ
"แกเข้ามาได้ยังไง นี่ห้องของชั้น แกออกไปเดี๋ยวนี้นะ"

ผู้เป็นพี่มองด้วยสายตาเยาะเย้ย
"ก็เห็นเจ้าของมันไม่มาหลายวัน ก็มานอนเล่นอยู่ทุกวัน ทำไม มาทวงของคืน

ละเหรอ ก่อนหน้านี้มิยักกะสนใจ"
ด้วยสงสานพ่อเลี้ยงที่ต้องมานั่งรอคนตรงหน้าดึกๆทุกค่ำคืน ด้วยความรักแต่

เด็กดื้อตรงหน้าไม่ได้รับรู้ จึงคิดจะช่วยกำราบแทนผู้เป็นพ่อ
"เลว เลวทั้งแม่ทั้งลูก ไปตายซะ ออกไป ไป๊"
เสียงเล็กตวาดอย่างกราดเกรี้ยว
"เลิกด่าคนอื่นสักที จะจงเกลียดจงชังอะไรชั้นกับแม่นักหนา ที่เป็นแบบนี้เพราะนายทำตัวของนายเองทั้งนั้น"
เหมือนโดนสบประมาท เด็กชายด่ากลับไปอย่างไม่ลดละ
"ไอ้ชนชั้นต่ำ ไอ้พวกไร้กำพืด ไอ้พวกชั่ว  เล.."

"หยุดด่าเดี๋ยวนี้นะ!"
คนเป็นพี่ตวาดและล๊อกห้องก่อนเคลื่อนเข้าหาร่างเล็ก
"ทำไม ชั้นจะด่า ด่าให้หมด พวกชั่วๆอย่างแก"
"บอกให้หยุดไง"
"ไม่"
"ไม่หยุดใช่ไหม"
"ปากชั้นตัวชั้น แกมีสิทธิ์อะไร ไอ้กาฝาก"
สีหน้าแห่งความโกรธ แต้มรอยยิ้มชั่วร้าย
"หึ เดี๋ยวก็รู้"

"นั่นแกจะทำอะไร ปล่อยนะ..อุบ"
ความกระหายหื่นในรสกามถูกปลุกขึ้นมา
จากที่คิดแค่จะจูบสั่งสอนกลับไม่สามารถผละออกมาได้
แม้ร่างเล็กจะดิ้นหรือขัดขืนอย่างไรก็ไร้ผล
เขาใช้ความได้เปรียบด้านร่างกายสยบไว้ได้ทั้งหมด
รสสัมผัสริมฝีปากช่างหวานซ่านในความรู้สึก จนไม่อาจละร่างกายออกจากร่างเล็กได้
ลาวาแห่งกามาไหลวนจนถึงจุดเดือด ความเจ็บทางร่างกายที่ไม่ได้ออกแบบมา

ให้รับการกระทำเหือดหายไปตามแรงแห่งอารมณ์ ก่อนที่แมกม่าแห่งความสุข

สมจะระเบิดออกมาจากร่างกายทั้งสอง
จนความร้อนรุ่มผ่านไป พร้อมกับร่างที่สั่นด้วยเสียงสะอื้นจากคนที่ถูกกระทำ
เมื่อกามกิจเสร็จไป พี่ชายแต่งตัว
"เป็นเด็กดีหน่อย จะได้ไม่ต้องรุนแรงมากนัก"
"เลวทั้งแม่มั้งลูก"
ถ้อยคำพรุสวาสออกจากปาก ร่างสูงประกบปากและฝากรอยเขี้ยวลงบนริงฝีปาก

ร่างเล็กจนได้เลือด
"อย่ามาว่าร้ายแม่ชั้นอีก ทำตัวดีๆว่าง่ายๆจะได้ไม่เจ็บตัว"
ผู้เป็นพี่ทิ้งท้ายไว้ก่อนออกจากห้องไป
เขาร้องให้ นึกถึงสิ่งที่พึ่งผ่านไป เขากลายเป็นที่ระบายอารมณืให้ผู้ชายด้วยกัน
เขาโดนข่มขืน จากลูกของคนชั่วนั่น
คนพวกนี้ต้องการอะไร
เลว เลวทั้งแม่ทั้งลูก
เขาไปทำอะไรให้พวกมัน พวกมันถึงต้องมาทำร้ายเขา ทำลายครอบครัวเขา
เขาสะอื้นร้องให้อย่างหนัก อาการปวดหัวรุนแรงและความเครียดทำให้เขาหลับไป
โดยไม่ลืมที่จะล๊อกประตู

เหงื่อที่ผุดตามร่างกายปลุกเขาตื่นขึ้นมา
หนังตาหนักมากพร้อมกับอาการล้าหมดแรงไปทั้งตัว  ใช่เขากำลังป่วย
ยามนี้เขาช่างคิดถึงมารดาเหลือเกิน ไม่มีใครสนใจเขาเหมือนมารดา ยิ่งยาม

เจ็บป่วยเช่นนี้ แม่คือคนเดียวที่ทนุถนอมเขามากที่สุด แม้บางครั้งพ่อจะอยู่ข้างๆ

เมื่อนึกถึงบิดา น้ำตาก็พาลไหลออกมาอีก
จนเขาหลับไปอีกครั้งด้วยพิษไข้
 
เสียงเคาะห้องทำร้ายโสตประสาท เพราะเสียงเคาะมันไม่ใช่แบบทีคนมั่วไปเคาะ
แต่เขาไม่มีแรงทำอะไรเลย จำต้องปล่อยเสียงนั้นไว้อย่างนั้น
จนประตูถูกทุบอย่างแรงเหมือนมีใครพังมัน
เรียกสติของเขากลับมาจากนิทราอันแสนทรมาร

ดวงตาพร่าเลือน
"นายจะทำร้ายคนรอบข้างนายไปถึงไหนห๊ะ"
ร่างกายถูกเขย่า สติถูกดึงกลับมาพร้อมกับความปวดหัวจนแทบระเบิด
"เป็นใบ้หรือไงวะ ถามทำไมไม่ตอบ"
ร่างกายถูกกระชากราวกับไม่มีความรู้สึก เขาโดนเขย่าอยู่สองสามครั้ง
ก่อนจะรวบรวมสติที่เหลืออยู่กล่าวออกไป
"ต้องการอะไร?"
เขาฝืนใจพูดทั้งที่เรื่ยวแรงแทนจะไม่เหลือหลอ
"พ่อ? ชั้นก็ให้นายไปแล้ว"
"ร่างกายชั้น? นายก็ได้ไปแล้ว"
"เกมนี้นายชนะแล้วไง นายยังต้องการอะไรอีก?"
"ต้องการอะไรก็บอกมา เพราะนี่คือครั้งสุดท้ายที่ชั้นจะพูด"
ร่างเล็กกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ความตั้งใจถูกสร้างขึ้นกลายเป็นกำแพงที่เขา

จะสร้างขึ้นเพื่อกีดกันสิ่งที่เขาเกลียดชัง
"กินข้าวแล้วกินยาซะ"
"ถ้าทำแล้วนายจะเลิกยุ่งกับชั้นไหม?"
"ชั้นก็ไม่อยากยุ่งกับนายนักหรอก ไม่อยากให้ยุ่งก็หัดดูแลตัวเองซะบ้าง"
ร่างของพี่ชายยกถาดโจ๊กหอมกรุ่นเข้ามา แต่กลิ่นนั้นไม่ได้กระตุ้นความอยาก

อาหารของเขาได้เลย
โจ๊กถูกตักเข้าปากแบบไม่เป่า ด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ เขาประชดเต็มที่แม้เขาต้องฝืนร่างกายสุดกำลังก็ตาม
ความร้อนของโจ๊กทำให้แสบปากไม่น้อย แต่เมื่อเทียบกับหัวใจของเขสตอนนี้ ความเจ็บปวดนี้เทียบไม่ได้แม้เศษเสี้ยว
"เห้ย มันร้อนนะ คายออกมา"
ร่างสูงจับปากน้องบีบออกมาทันที ทำให้โจ๊กหกเลอะเทอะ ยังดีที่ปูผ้ารองไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นคงไปหกเลอะที่นอนเป็นแน่
"ห่วงชั้นทำไม ชั้นกินเสร็จนายก็จะเลิกยุ่งกับชั้นแล้ว เอามานี่นะ ชั้นจะกิน นายอย่าทำให้ชั้นเสียเวลา"
ร่างเล็กพยายามแย่งชามโจ๊กจากร่างสูง เขาไม่อยากอยู่ใกล้ เขาอยากอยู่คนเดียว
"ถ้าปากนายมันไม่แหกไปซะก่อนนะ ชั้นไม่อยากมาเก็บศพเด็กอวดดีแถวนี้"
"ทำนั่นก็ไม่ได้ ทำนี่ก็ไม่ได้ นายบอกชั้นสิ ทำยังไงนายถึงจะออกไปจากชีวิตชั้นซะที บอกมาสิ..อุ๊บ"
เขาโดนฉวยโอกาสจังหวะที่กำลังตะโกน พี่ชายก็ตักโจ๊กที่เป่าแล้วเข้าปากเขา

จนไม่สามารถกล่าวอะไรออกมาได้อีก
"พูดมาก กินเข้าไป"
อ้าปากจะด่าก็โดนยัดโจ๊กที่ไม่ร้อนแล้วเข้าปากอีก
ต่างฝ่ายต่างทำหน้าที่ของกันและกันไป ความอุ่นซ่านในอกที่ไหลมา แม้เพียง

ชั่วครู่ก่อนที่ความโกรธความเกลียดจะเข้าครอบงำ
จนมื้ออาหารและยา ถูกกลืนลงกระเพาะไปแล้ว
"ออกไป"
ร่างเล็กไล่ทันที ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ
"ชั้นก็ไม่อยากจะอยู่นักหรอก"
แล้วร่างพี่ชายก็หายออกไปจากห้อง
พ่อไม่มาสนใจเค้าเลยด้วยซ้ำ พ่อได้จากเขาไปแล้วจริงๆ
และค่ำคืนนี้เขาก็หลับไปทั้งน้ำตาอีกครั้ง
แม้จะไม่ได้รับการดูแลที่ดีนัก แต่พี่ชายที่ควบตำแหน่งสามีก็ดูแลเขา จนเขาหาย
ทั้งที่รังเกียจแต่ก็รู้สึกดี เขาฝันถึงแม่บ่อยๆยามที่พี่ชายคอยดูแล
แม่กำลังลูบหัวเขา
แม่ครับผมคิดถึงแม่เหลือเกิน..


------------

[NTR]

บทที่4.ใต้เงาจันทร์

แม่เลี้ยงคลอดแล้ว เขาก็ไม่ได้ไปโรงเรียนอีก เวลาส่วนมากเขาเอาแต่เก็บตัวในห้องอยู่ในโลกส่วนตัวที่มีเพียงเขากับแม่
เขาทะเลาะกับพ่อเรื่องการเรียนของเขา แต่เขาก็เอาชนะมาได้


"แกไม่คิดจะเรียนแล้วใช่ไหม ถึงทำตัวแบบนี้"
"พ่อก็รอเด็กในท้องของเมียพ่อเถอะ อย่ามาใส่ใจกับของเน่าๆนี่เลย"
"ชั้นไม่มีลูกอย่างแก"
ถ้อยคำจากปากพ่อ กรีดเข้าไปในดวงใจลูก
ได้ ต่อไปนี้เขาจะมีแม่เพียงคนเดียว เขาไม่มีพ่อ!

นั่นคือสื่งที่เกิดขึ้น เมื่อเดือนก่อน
หลังจากหายป่วยเขาก็ไม่ปริปากพูดกับพี่ชายอีก และหลังจากที่ทะเลาะกับพ่อ

เขาก็ไม่เคยเอ่ยปากคุยกับใครอีกเลย
วันนี้เขามานั่งที่ระเบียงหน้าบ้าน ที่นี่มีม้านั่งตัวยาวไว้นั่งดูแสงอาทิตย์ยามเช้า
เขาเคยมานอนหนุนตักแม่ที่นี่ แม่ลูบหัวเขาและอ่านนิทานให้เขาฝัง
เขาหลับตาเพื่อย้อนนึกถึงความรู้สึกเก่าๆที่เขาเคยได้รับ
"แม่ครับ ผมอยากไปหาแม่จัง พ่อไม่รักเราแล้ว"
หยาดน้ำตาเม็ดใสไหลลงมาตามแนวเรียวของใบหน้า ก่อนจะหยดจากปลายคางและร่วงลงสู่ผืนผ้า
"ผมรักแม่นะครับ ทำไมแม่ต้องทิ้งผมไปด้วย ผมรู้ว่าแม่รักผม แม่ครับ.."
เขากระซิบเบาๆ ราวกับจะฝากวสายลมไปบอกกับแม่ของเขา
บรรยากาศอันน่าสดชื่นตอนเช้า กลับเหงาขึ้นทันทีเมื่อ ความหม่นหมองของจิตใจเด็กหนุ่มแผ่ออกมา     
ดอกไม้ในแจกันที่สดใสงดงามกลับเหี่ยวเฉาจากความเศร้าของคนที่อยู่ข้างๆมัน
พี่ชาย เริ่มทนไม่ไหว หลังจากที่น้องชายหายป่วยจนแม่เขาคอลด
น้องชายเปลี่ยนไป ไม่เคยมีใครได้ยินเสียงของน้องอีกเลย
และน้องก็เอาแต่อยู่ในห้อง ข้าวปลาก็ไม่ค่อยกิน จนถึงขั้นออกมานอกห้องแค่วันละครั้ง
บางวันก็ไม่ออกมาจนต้องให้คนรับใช้เอาอาหารไปให้ถึงห้อง
ร่างก็ผอมลงเรื่อยๆทั้งที่ไม่ไม่ค่อยมีเนื้อหนังอยู่แล้ว
จนวันหนึ่งพี่ชายทนไม่ไหวจึงบุกไปที่ห้อง แต่น้องไม่ยอมพูด

"นายเป็นบ้าอะไร จะทำให้คนอื่นเขาห่วงไปถึงไหน"
น้องไม่ตอบแต่หันหน้าไปทางหน้าต่างแทน
"ถามทำไมไม่ตอบ เรียกร้องความสนใจรึไง"
เขาเริ่มอารมณ์เสียจากอาการนิ่งเฉยของน้อง
"จะพูดไม่พูด"
เขาเข่นเขี้ยว
"ไม่พูดใช่ไหม ได้งั้นแบบนี้ล่ะ"

เขาผลักร่างน้องลงบนเตียง ไซร้ซอกคอ ถอดเสื้อ และเริ่มลวนลามร่างกาย
ไร้การขัดขืนจากร่างเล็ก
เขาย่ามใจไล่ขมไปตามร่างกายน้องจนลงไปที่ท้อง
"กร๊อบ"
เสียงแปลกๆใกล้หูทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมอง
ภาพตรงหน้าทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก แววตาที่หม่นหมองราวกับไร้ซึ่งชีวิต แต่

เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกแสนเศร้าและเจ็บปวด รอยยิ้มที่ไม่อาจบอกได้ว่า

เป็นรอยยิ้มของมนุษย์ มันเหมือนยิ้งของราชามัจจุราชมากกว่า กำลังยิ้มให้เขา

ขณะที่ระหว่างสายตาสองคู่ที่ประสานกันมีมือคู่หนึ่งขวางอยู่ โดยมีนิ้วที่ไม่

ต้องบอกก็รู้ว่ามันไม่ใช่นิ้วปกติของมนุษย์
น้องหักนิ้วตัวเอง
เขาผละตัวเองออกมาทันทีและจับมือน้องไว้ทันที


ไม่มีเสียงร้อง ไม่มีแม้เสียงสะอื้น
"ทำแบบนี้ทำไม?"
ไม่มีคำตอบ แต่ภาพต่อมาทำให้เขาจับปากน้องบีบแทบไม่ทันเมื่อน้องอ้าปาก

และกัดริมฝีปากล่างตัเองแบบจมเขี้ยวจนเลือดกลบปาก
"อย่ากัดนะ บอกให้ปล่อยไง อย่ากัดสิ"
เขาเอามือตัวเองยัดใส่ปากน้องใก้น้องกัดแทน
"อยากกัดก็กัดพี่สิ อย่าทำร้ายตัวเอง"
แต่น้องกลับไม่กัดและเอาลิ้นดันมืออีกฝ่ายพร้อมกับเบี่ยงหน้าหลบ
"กร๊อบ"
เมื่อมือไร้ซึ่งพันธนาการ อีกนิ้วจึงถูกหักตามมา
เขาผละออกจากร่างบางทันที เขารู้แล้วน้องทำร้ายตัวเองเพราะเขา
"พอแล้ว อย่าทำร้ายตัวเองอีกเลย"
เขาลงมาคุกเข่าบนพื้น น้องชายลุกขึ้นมานั่ง
"ให้พี่ทำอะไรก็ได้ แต่ขอร้องอย่าทำร้ายตัวเองอีกเลย"
น้อง ชายตามองไปที่ประตู สื่อความหมายให้เขาออกไป
"ก็ได้ พี่จะออกไป แล้วจะให้แม่บ้านพาไปหาหมอนะ"
น้องยังคงจ้องที่ประตู
เขาจึงเดินออกมาในที่สุด

เขาลงมาบอกพ่อ
พ่อขึ้นมาเดินเข้ามาหา
เด็กชายชูมือขึ้นแล้วกำนิ้วตัวเองทำท่าจะหักนิ้วถ้ายังมีใครกล้าเข้าใกล้เขามากกว่านี้

จนไม่มีใครเข้าใกล้น้องได้อีก จนวันต่อมาแม่บ้านมาแจ้งว่าปลุกร่างเล็กไม่ตื่น
พี่ชายจึงรึบรุดไปที่ห้องน้องทันที

"เชน  เชน ตื่นสิ เชน"
ร่างเล็กยังมีลมหายใจแต่ไม่ตอบสนองต่อสิ่งเร้าใดๆ
เขาพาน้องส่ง รพ.ทันที
"หมอครับ น้องผมเป็นยังไงบ้างครับ"
 ทันทีที่หมอออกมาจากห้องฉุกเฉิน
"คนไข้นิ้วมือหักสองนิ้ว มีแผลจากการกัดริมฝีปากตัวเอง มีความเครียดสะสม และอาการอ่อนแอจาการไม่ได้รับสารอาหารอย่างเพียงพอ นอกนั้นทุกอย่างของร่างกายก็ปกติดีครับ"
"แล้วทำไมน้องไม่ตื่น"
พี่ชายถามหมอด้วยความร้อนรน
"เขาหนีจากโลกแห่งความจริงโดยสร้างโลกแห่งความฝันขึ้นมา และขังตัวเองอยู่ในนั้น คนไข้จะเป็นเจ้าชายนิทราไปเรื่อยๆ หากไม่ได้รับการรักษา จิตใจจะปฏิเสธสภาวะมีชีวิต นั้นหมายถึงคนไข้จะเสียชีวิต"
ราวกับโลกหยุดหมุน ความเจ็บในอกนี่มันอะไรกัน
"แล้วผมต้องทำยังไง"
ชายหนุ่มถามหมอด้วยเสียงที่แหบพร่า
"หมอแนะนำให้คนไข้ได้ฟังเพลงที่ชอบ หรืออยู่ใกล้ชิดคนรัก หรือคนที่ผูกพันด้วย อาจจะทำให้คนไข้กลับมาสู่โลกแห่งความจริงได้"

พ่อแม่และเขาพยายามทุกทางที่จะปลุกน้อง ทั้งของที่น้องชอบกิน เพลงที่พ่อเคยร้องกล่อมตอนเด็ก ก็ไม่สามารถปลุกน้องได้
เมื่อไร้ที่พึ่ง แม่แต่ไสยศาสตร์ทุกคนก็หันเข้าหา ด้วยวิธีต่างๆแต่ก็ไม่อาจปลุกเด็กชายได้ เมื่อเกมโทรมาหาชายผู้เป็นพ่อ จึงได้ทราบเรื่องและรีบรุดมายังโรงพยาบาล

"ผมของอยู่กับน้องตามลำพังสักครู่นะครับ"

------------

[เฉาก๊วย]

เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า เนื้อเรื่องมีกลิ่นดรามาเต็มไปหมดเลย เหอๆๆ
ไม่ค่อยชอบพี่ชายเท่าไหร่ ข่มขืนเชียวนะนั่น แถมยังไม่แสดงออกถึงความรู้สึกผิดอีกต่างหาก
ถึงน้องมันจะเลวจะร้ายยังไงก็ไม่มีสิทธิ์ไปทำร้ายร่างกายทำร้ายจิตใจน้องเค้าโดยการข่มขีนแบบนี้  นิสัยแย่ ไม่ปลื้มมากๆ   

ให้เป็ดเป็นกำลังใจนะคะ อ่านไม่สะดุดเพราะไม่ค่อยมีคำที่สะกดผิดเท่าไหร่ ส่วนเนื้อเรื่องตอนนี้ยังเม้นท์มากไม่ได้ค่ะ ขออ่านต่ออีกนิดนะว่าแนวจะเป็นยังงัย   

[fannan]

เศร้าเหลือเกินอย่าหนีปัญหาแบบนี้เง้อหวังว่าพี่เกมจะช่วยดึงกลับมาได้

[Lilyrum]

เศร้ามากเลย 
อ่านไปได้สักพักน้ำตาก็เริ่มคลอ
หวังว่าพี่เกมจะช่วยให้น้องหายไวๆ 

[NTR]

บทที่5.แสงในเงาและเงาของหัวใจ


เวลาผ่านไปพร้อมกับเกมที่เดินออกมา
"น้องไม่เป็นอะไรมากแล้วครับ แต่ผมแนะนำว่าอย่าพึ่งเข้าไปหาน้องตอนนี้เลย น้องลืมตาแล้ว ผมเกรงว่าแกจะไม่ยอมตื่นอีก"
ด้วยความดีใจของครอบครัว จึงไม่มีใครคัดค้านชายหนุ่ม และเดินทางกลับบ้าน แต่พี่ชายกลับขออยู่คุยกับพี่เกมก่อน

"ท่าทางน้องคงรักคุณมากนะครับ"
พี่ชายเริ่มเปิดประเด็น
"ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ?"
"สองอาทิตย์ที่ผ่านมา ไม่ว่าหมอ พ่อของเค้าเอง หรือแม้แต่กับผม น้องไม่มีการตอบสนองแม้แต่นิดเดียว แต่กับ

คุณ คุณมาเพียงแค่ชั่วโมงเดียวน้องกลับตื่น เขาคงรักคุณมากจริงๆ"
ความเศร้าในแววตาที่เกมจับสัมผัสได้ ทำให้เขากล่าวออกไป
"คุณ รักเขาทำไมไม่บอกว่ารักเขาล่ะครับ"

"คุณรู้?"
"ครับ ผมรู้ สายตาคุณฟ้องซะขนาดนั้น แล้วอีกอย่างเรื่องที่ผมกับน้องคุณเป็นแฟนกัน เป็นเรื่องโกหกครับ น้องสร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อเอาคืนคุณพ่อเฉยๆ ซึ่งตอนนั้นผมก็เออออไปเพราะไม่อยากให้แกเตลิด แล้วที่ผมปลุกแกตื่นขึ้นมาได้เพราะผมใช้สิ่งนี้ครับ"
เกมชี้ไปที่หัวใจ
"น้องตอบสนองหัวใจของทุกคน ถ้าคุณรักเขาก็แสดงออกว่ารักเขา ใจน้องตอนนี้อ่อนแอมาก พยายามอย่าทำ

ร้ายจิตใจน้องนัก ให้ดีตอนนี้ให้คุณแม่คุณห่างน้องสักพักก็ดี"

......



ระหว่างสามเดือนอาการของน้องดีขึ้นตามลำดับ ด้วยการดูแลจากเกม
"พี่เกมครับ ให้ผมไปอยู่กับพี่ได้ไหมครับ"
เกมลูบศีรษะเด็กชายเบาๆ

"เชนครับ พี่ไม่ว่าอะไรหรอกนะครับ ถ้าเชนอยากจะมาอยู่กับพี่"
เด็กชายแย้มมุมปากส่งยิ้มมาให้
"แต่เชนคิดดีแล้วเหรอ?  ที่บ้านนั้นคือที่ที่เชนเกิด ที่ที่มีความทรงจำของเชนอยู่นะครับ "
เด็กชายก้มหน้าลง
"เชน  อดีตน่ะเราเปลี่ยนมันไม่ได้หรอกนะ  การโกรธแค้นก็ไม่ได้ทำให้อดีตที่ผ่านมาเปลี่ยนไปเลย  เชนหนีได้วันนี้ พรุ่งนี้เชนก็ต้องวื่งหนีอีก วันต่อๆไปก็เช่นกัน  เชนหนีอะไรก็หนีได้ แต่ไม่ว่ายังไง เชนก็หนีใจตัวเองไม่ได้อยู่ดี"
หยดน้ำตาหยดลงที่ผ้าห่ม  เกมเชยหน้าของเด็กชายขึ้นมาและเกลี่ยน้ำตาให้
ก่อนที่เด็กขี้แยจะโผเข้ากอดเขา  เขาปล่อยให้ร่างเล็กสะอื้นต่อไป
"เอาอย่างนี้ดีไหม พี่จะไปหาเชนบ่อยๆดีไหมครับ เวลามีเรื่องไม่สบายใจก็โทรมาคุยกับพี่ก็ได้"
เชนพยักหน้าที่ซุกอยู่ที่อกเกม เด็กชายหยุดร้องให้แล้ว แต่ยังคงมีเสียงสะอื้นเล็กน้อย

.....

เดือนต่อมาเชนออกจากโรงพยาบาล  โดยที่เกมยังคงแวะเวียนมาหาอยู่เนืองๆ
เขากลับไปเรียนอีกครั้งด้วยคำแนะนำจากเกม
พ่อไม่มาเซ้าซี้อะไรจากเขาอีกและเช่นเคย เกมเป็นคนเดียวที่น้องยอมปริปากคุยด้วย

การเรียนช่วยให้เขาดีขึ้นได้บ้าง แต่เขาก็ไม่คุยเล่นกับเพื่อนเลย ทำให้เขาไม่ค่อยจะมีใครคบด้วยนัก แต่ด้วยการเรียนที่เขาทำได้ค่อนข้างดี ทำให้เขามีกลุ่มอยู่เสมอเวลามีงานกลุ่ม
เวลาส่วนมากของเชนจึงหมดไปกับหนังสือเสียส่วนใหญ่

วันนี้เป็นวันหยุด พ่อแม่ออกไปทำงานกันหมด โดยฝากพี่ชายเลี้ยงน้องเพราะทั้งคู่ติดประชุม และต้องกลับบ้านค่ำ
เช้าวันหยุดแบบนี้ เชนมักจะออกมาหาข้าวกินตอนสายๆ แต่เมื่อคืนเขานอนเร็วเนื่องจากโหมอ่านหนังสือจนดึกจากวานซืน และทำให้ตื่นเช้ากว่าปกติ

พี่ชายกำลังรดน้ำต้นไม้ อยู่หน้าบ้าน เขาเดินผ่านห้องโถงตรงไปสู่ห้องครัว แต่ก็ต้องชะงักเท้าเมือเห็นเบาะเด็กอ่อนที่มีร่างเล็กของทารกนอนหัวเราะคิกคักอยู่

สองเท้าค่อยๆเดินเข้าไปยังเบาะที่ทารกนอนเล่นเอามือคว้าไปมาในอากาศเมื่อเห็นหน้าเขา
สองมือค่อยๆรวบไปที่คอของทารกน้อย เสียงหัวเราะคิกคักทำให้เขาไม่กล้าบีบคอเด็กน้อยตรงหน้า ที่ทำราวกับไม่รู้ว่า เขามาเพื่อเอาชีวิต

ถ้าไม่มีเด็กคนนี้พ่อจะรักเขา มันแย่งพ่อไปจากเขา พ่อจะรักเขา
เด็กคนนี้ไม่เกี่ยวข้อง
เขาเกลียดแม่ของเด็กคนนี้
ไม่เด็กนี่เป็นน้องของเรา
แต่มันแย่งความรักไปจากเรา
เราจะเป็นฆาตกร
มันสมควรตายแล้ว

หลายเหตุผลตีกันในหัวให้วุ่นไปหมด
เด็กน้อยยังทำเสียงอ้อแอ้หัวเราะคิกคัก ราวกับไม่รู้เรื่องว่าตัวเองกำลังจะตาย
..ไม่ว่าเชนจะทำยังไง เมื่อวานก็ไม่อาจกลายเป็นวันนี้ได้ และวันนี้ก็จะกลายเป็นเมื่อวานถ้าเราไปถึงวันพรุ่งนี้วันพรุ่งนี้ เชนแก้ไขเมื่อวานไม่ได้ แต่เชนทำวันนี้กับวันพรุ่งนี้ให้ดีได้นะครับ..
เสียงแว่วในความทรงจำ ความทรงจำในอดีตย้อนไหลเข้ามาในหัว ความสุขที่เขาเคยได้รับ และเรื่องราวต่างๆของครอบครัว
ดวงตาคลอน้ำตา ไหวระริก แรงโทษะในแววตาค่อยๆจางหายไป
และเขาก็ลดมือลง เขาทำไม่ได้ เขาอ่อนแอเกินไป
เขาแพ้อีกแล้ว เชนทรุดนั่งลงกับพิ้น ร้องให้สะอื้น
ทารกน้อยคลานมาหา และส่งเสียงและเกาะเขาพยุงตัวยืน และทำท่าตีเบาๆ
ราวกับบอกคนตรงหน้าว่าอย่าร้องให้
เขาคว้าตัวเด็กน้อยมากอดทันที

"พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ"
เชนกอดน้องสะอื้น ทารกน้อยร้องเสียงอ้อแอ้ตอบกลับมา  เขาค่อยๆผละจากการกอดน้อง
"พี่มันเลว"
เขาจ้องเข้าไปในแววตาของทารก
"อาจเห็นแก่ตัวไปหน่อย"
ความรู้สึกผิดเข้าครอบงำจิตใจ
"โตขั้นแล้วดูแลพ่อกับแม่นายให้ดีนะ ฝากส่วนที่เหลือของพี่ด้วยนะ รักพ่อในส่วนของพี่ด้วย"
เชนจูบหน้าผากน้อง จับน้องไปนอน ก่อนจะเดินเข้าครัวไป
ก่อนหน้านี้เขาอาจเข้ามาหาอาหาร แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการคือ
..



.


มีด!!



.................


สวัสดีครับ ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ให้ความสนใจกับเรื่องนี้นะครับ ผมค่อนข้างจะอินกับเรื่องแนวดราม่า อาจจะโศกไปนิดนึง เรื่องนี้อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วครับ
 
เอ็นขอขอคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะครับ^______^

[roseen]

อยากจะทำอะไรก็ทำเมื่อคิดว่าไม่มีใครรักเราอีกแล้ว

[เฉาก๊วย]

ไอ้พี่เลี้ยงงงงงงงงงงงง....อยากจะทำอะไรก็ทำซักที ก่อนที่อะไรๆ จะสายเกินไป

(แต่สงสัยแฮะว่า เชนก็เริ่มดีขึ้นแล้ว แต่ทำไมยังคิดสั้นอีก หรือว่ารู้สึกผิดกับความคิดที่คิดจะทำร้ายน้องที่แวบเข้ามาหว่า???)

ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า 

[kyoya11]

ดราม่าลอยมาแต่ไกล T^T

[nongrak]

อ่านแล้วน้ำตาคลอเลย สงสารเชน แล้วคิดจะทำอะไรน่ะ

[entirom]

น้ำตาคลอเบ้า

แล้วจะจบยังงัยเนี้ย

[irksome]

อ่านแล้วน้ำตาคลอเลยอ่ะ

[bulldog17]

อิหนูววววววใจเย็นๆๆๆๆๆ
อิพี่ชายไสตูดมาช่วยเดี๋ยวนี้นะ
 

[NTR]

บทที่6.สุดปลายทาง

เมื่อพี่ชายรดน้ำต้นไม่เสร็จจึงเดินกลับเข้าบ้านเพื่อเตรียมกล้วยบดให้น้องเหมือนกับที่เคยทำเมื่อยามที่พ่อแม่ออกไปทำธุระ
แต่เมื่อเห็นน้องชายจึงแอบดูอยู่ไม่ไกล
เขาเฝ้าดูทุกอย่างอยู่ตลอดเวลา  จนแทบจะกระโจนเข้าไปกระชากตัวเชนออกมาเมื่อเห็นว่าเชนทำท่าจะทำร้ายน้อง แต่แววตาสับสนนั้นทำให้เขาอยากลองวัดใจน้องสักครั้ง

คำพูดแปลกๆ และจูบที่อ่อนโยนที่เขาแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง

ขณะที่เขากำลังสับสน เสี้ยวใบหน้าของน้องที่นองไปด้วยน้ำตา ได้กระชากสติของเขากลับมา
เข้าวิ่งตามน้องชายเข้ามาในห้องครัว  ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเขาแทบหยุดหายใจ


.........................





ความรู้สึกว่างเปล่า เมื่อรู้ว่าตนเองกำลังจะหมดลมหายใจ
เชนจ้องมองเสี้ยวหน้าของตัวเองที่สะท้อนบนความวาวของคมมีด ก่อนจะกระซิบลาตัวเองและชีวิตของเขาเบาๆ
"ลาก่อน"

เชนง้างมือ



.
..
..,

หมับ

เชนสะดุ้งตกใจ ก่อนจะเงยหน้ามองที่ข้อมือของตนเอง ร่างของพี่ชายที่เคยทำร้ายเขาอยู่ตรงหน้า แต่แววตาคู่นั้นกลับอ่อนโยนจนคนมองน้ำตาคลอ
 
พี่ชายสวมกอดน้องชาย กอดที่เปี่ยมด้วยความอบอุ่น กอดที่ราวกับจะปลอบประโลมและปกป้องไปพร้อมๆกัน

ตลอดมานั้นเขาพลาดอะไรไปนะ ทำไมคนตรงหน้า คนที่เขาเกลียดแสนเกลียด คนที่แย่งทุกอย่างไปจากเขา แต่กลับรู้สึกดีจนอยากจะอยู่ในอ้อมกอดนี้ตลอดไป

"เหนื่อยก็พักก่อนนะ"

เคร้ง

เสียงมีดที่หลุดจากมือลงสู้พื้นห้องครัว
 "พักตรงนี้ ที่นี่ ที่บ้านของนาย"

"พี่จะอยู่ข้างๆนายเอง"

ทันทีที่พี่ชายกล่าวจบ เขาก็ปล่อยโฮ ออกมาทันที  แล้วกอดตอบพี่ชายราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไป
พี่ชายลูบหัวปลอบประโลมร่างเล็กที่สะอื้นอยู่ในอ้อมกอด จนน้องชายเริ่มเงียบ


...............

เชนรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังเกาะขาเขาอยู่
เมื่อผละออกจากอกหนาก็ก้มดู  เจ้าน้องชายคนเล็กของเขานั่นเอง
พี่ชายเห็นดังนั้นจึงก้มลงไปอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมา  แต่ทารกน้อยกลัวกระโจนหาเชนเสียนี่
พี่ชายมองหน้าเชนด้วยรอบยิ้ม เมื่อทารกแก่วงมือทั้งสองและพยายามกระโจนมาหาเชน ก่อนที่คนตัวเล็กจะรับทารกมากอดไว้ในอ้อมอก
มือของทารกนั้นตีเบาๆที่ใบหน้าเปื้อนน้ำตานั้น ราวกับจะเช็ดออกให้ แต่เหมือนเป็นการตีหน้าพี่ชายตนเองเสียอย่างนั้น

ทารกน้อยหัวเราะด้วยความเบิกบาน เมื่อเชนยิ้มให้ และส่งเสียงราวกับว่าจะเล่นด้วย


.............................

พ่อกับแม่เลี้ยงกลับมาค่อนข้างเร็ว จึงตรงมายังห้องโถงทันที
ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้ทั้งสองชะงักระคนแปลกใจ ลูกชายที่มีทำตัวเป็นปัญหาของบ้านมาตลอดกำลังหลับ อยู่ข้างๆทารกน้อยพร้อมกับพี่ชาย มือข้างหนึ่งของเชนยังวางอยู่บนตัวทารกน้อย ทำให้ทั้งสองพ่อแม่มองดูด้วยความปิติ ก่อนจะแอบหยิบกล้องถ่ายรูปมาเก็บภาพที่สวยงามนั้นไว้





แล้วมีเวลาจะเอาตอนน่ารักๆมาฝากนะครับ ^ ^
ดราม่าเยอะและ คราวหน้ามาจะเอาหวานๆมาลงให้ครับ
ต้องขอโทษที่หายไปนานนะครับ 
เอ็นเอ็น ^ ^

[Yร้าย]

จากวันนั้นจนมาวันนี้ผ่านมากี่ปี่แล้วนะ...เพิ่งมาค้นหานิยายเสร้าเคล้าน้ำตาอ่าน มาเจอเรื่องนี้น้ำตาร่วงจริง ๆ คนแต่งไปไหนน๊า.....จะกลับมาอีกรึเปล่าเอ่ย......

[twinmonkey0311]

อ่านแล้วน้ำตาซึมเลย