หัวข้อ: ไร่สายลม ตอนพิเศษ วาเลนไทน์ โยxทัพ 15/3/2561

[Letter123]

แสงแดดยามเช้าที่ส่องผ่านไม่ได้ทำให้ร่างขาวรู้สึกตัวแต่อย่างใดทั้งยังดึงผ้าห่มขึ้นคลุมแน่นเพราะอากาศตอนเช้าที่เย็นอยู่ โยมองคนที่ยังหลับสนิทเพราะการออกกำลังกายอย่างหนักเมื่อคืนขนาดที่เขาอาบน้ำเสร็จยังไม่มีท่าทางที่จะตื่นเลย คงต้องไปดูลูกชายก่อนล่ะนะ เดินไปห้องวินที่ตอนนี้ยังนอนหลับขี้เซาเหมือนทัพที่ยังนอนอยู่อีกห้องไม่มีผิด
   “เฮ้ เจ้าตัวเล็กตื่นได้แล้วนะ” นั่งลงข้างๆวินที่นอนขดเป็นก้อนกลมๆใต้ผ้าห่ม
   “อือ” เจ้าตัวเล็กทำเพียงขยับตัวขดกว่าเดิมแถมยังทำคิ้วยุ่ง เหมือนกันกับทัพจริงๆเชียว รีมฝีปากหนายกยิ้มร้ายก้มลงกระซิบบางอย่างกับวิน
   “ถ้าไม่ตื่น..........พ่อจะพาทัพหนี” เท่านั้นล่ะเจ้าตัวเล็กก็ดีดตัวขึ้นทันที
   “ทัพ.....” ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อตาสีฟ้าก็คลอไปด้วยน้ำตา
   “ไม่ต้องร้องพ่อล้อเล่น ไปอาบน้ำได้แล้วครับ” ตาสีฟ้าตวัดค้อนก่อนที่จะโยนหมอนเล็กๆนั่นใส่ อาการงอนเล็กๆนั่นทำให้ผมหัวเราะลั่นห้อง เมื่อเห็นว่าวินเข้าไปอาบน้ำผมก็เดินผิวปากด้วยอารมณ์ดีๆลงมาข้างล่าง
   “อารมณ์ดีเชี่ยวนะ”
   “ก็นิดหนึ่งนะแด็ด” เดินไปนั่งลงตรงโต๊ะทานข้าวที่เต็มไปด้วยอาหารเช้า
   “แล้วทัพล่ะคะ”
   “อ่าเมื่อคืนนี้นอนดึกนะครับ” แม้จะบอกเรียบแต่รอยยิ้มกว้างนั่นผู้ให้กำเนิดทั้งสองสบตากันแล้วยิ้มอย่างอ่อนใจ
   “จะทำอะไรก็อย่าไปทำโดยไม่บอกน้องเหมือนตอนนั้นล่ะ” มัมอย่ามาย้ำแผลเดิมสิเข็ดแล้วกับการที่ทัพเล่นเมินแบบนั้น
   “ผมไม่ได้เอาแต่ใจแบบนั้นแล้วน่า มัม แด็ด ผมอยากให้ช่วยเตรียมงานให้ผมหน่อย หลังจากพาน้องกลับมาจากเที่ยวผมจะจัดเลย”
   “มีเซอร์ไพรส์อะไรน้องอีกล่ะ”
   “น่านะครับคราวนี้รับรองไม่มีปัญหาตามหลังแน่ๆครับ เดี๋ยวผมฝากงานให้ดีนด้วยนะครับแด๊ด เดี๋ยวผมขึ้นไปดูวินกับน้องก่อน” อยากจะนั่งคุยต่อแต่กลัวว่าวินที่อาบน้ำเสร็จแล้วจะเข้าไปกวนคนที่อ่อนเพลีย ขายาวก้าวไปที่ห้องวิน ยังดีที่วินพึ่งอาบน้ำเสร็จ
   “จะไปหาทัพ” แก้มขาวพองลมบ่งบอกว่าวินกำลังงอน
   “มาครับ แต่ว่าทัพไม่สบายอย่าดื้อนะเจ้าตัวเล็ก” วินพยักหน้ารับผมเลยอุ้มไปที่ห้องพอเปิดประตูเข้าไปทัพยังนอนหลับอยู่ ค่อยๆเดินให้วินลงบนเตียงส่วนผมก็เดินเข้าห้องน้ำไปเปิดน้ำอุ่นไว้ให้เพราะตื่นขึ้นมาทัพคงจะปวดไปทั้งตัวแน่ๆยังดีที่เมื่อคืนผมเช็ดตัวให้ทัพแล้ว พอเห็นว่าน้ำเต็มผมก็เตรียมผ้าไว้ให้เรียบร้อยพอออกมาข้างนอนวินก็นั่งเล่นตรงชั้นวางของเล่นของผม
   “จะรอกินข้าวก่อนไหมวิน” วินพยักหน้า ผมตวัดผ้าห่มออกทัพเพียงส่งเสียงครางเบาๆ แล้วช้อนตัวทัพที่ยังหลับสนิทเข้าห้องน้ำค่อยๆวางทัพลงในอ่างแล้วสลัดเสื้อผ้าลงไปนั่งในอ่างให้ทัพพิงหลักไว้ไม่นานดวงตาคมก็กระพริบก่อนที่จะตื่น
   “อือ พี่โย” น้ำเสียงแหบพร่าทำให้ผมกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากนุ่มไปหนึ่งที
   “ตื่นแล้วเหรอยังปวดอยู่ไหม” ทีแรกทัพทำหน้างงว่าอะไรก่อนที่จะตื่นเต็มตาพร้อมกับหน้าแดงก่ำ
   “แล้วทำไมต้องลงมาแช่ด้วยกันล่ะ”
   “ก็ทัพยังไม่ตื่น” กวักน้ำรดไหล่ที่เต็มไปด้วยรอยสีกุหลาบ
   “อือ....เลิกลูบซักทีได้ไหม ออกไปก่อนนี่ตื่นแล้วไง” ทัพพยายามที่จะดิ้นหนีทำให้ผมหลุดขำ อ่าแกล้งมากกว่านี้ทัพคงจะโมโหแน่ๆ
   “งั้นก็รีบๆแช่นะเดี๋ยวไม่สบาย เสื้อผ้าพี่แขวนไว้ให้ข้างนอกนะ” ผุดลุกขึ้นจากอ่างทัพก็ร้องโวยวายหันหน้าหนีก็เพราะผมไม่ได้ใส่อะไรเลยอยากจะแกล้งแต่ต้องอดใจไว้ก่อน แต่งตัวออกมาเล่นกับวินพร้อมกับกระเป๋าเดินทางสามใบที่วางไว้ปลายเตียงไม่นานทัพที่แต่งตัวเรียบร้อยก็เดินออกมา ถึงท่าเดินจะดูแปลกๆแต่ดูเหมือน้ำอุ่นที่แช่จะช่วยได้มาก
   “หิวรึยัง” ทัพพยักหน้ามือยังเช็ดผมที่เปียกอยู่
   “งั้นลงไปกันเถอะนี่ก็สายแล้ว” อุ้มวินเดินไปหาพร้อมกับยืนมือไปหา ทัพมองนิ่งก่อนที่จะยอมจับมือ พอเดินลงมาข้างล่างก็มีอาหารที่คุณแม่เตรียมไว้ให้อยู่บนโต๊ะเรียบร้อย
   “รีบกินเถอะจะได้ไม่สายมาก”
   “หือจะไปไหนเหรอ” ทัพเงยหน้าจากจานข้าวที่ดูเหมือนจะหิวมาก
   “ไปเที่ยวทะเลกันไง ถึงอากาศจะเย็นไปหน่อยแต่ก็ถือว่าไปเที่ยวเอาบรรยากาศล่ะกันนะ” ตาคมทอประกายวาววับ
   “วินไปด้วย” เสียงเล็กๆที่ประท้วงกลัวว่าตัวเองจะไม่ได้ไปด้วย
   “ไปไม่ได้หรอก”
   “ทำไม”
   “ก็พ่อไม่ให้ไป”
   “วินจะไป”
   “ก็ไม่ให้ไปจะทำไม”  ผมขำเมื่อวินทำตาแดงๆ แกล้งแล้วสนุกจริงๆ
   “เลิกแกล้งวินเลยนะพี่โย วินไปได้อยู่แล้วครับ”
   “หึๆไม่แกล้งแล้วก็ได้ อย่ารีบกินขนาดนั้นเดี๋ยวก็ติดคอเอาหรอก” เย้าวินที่รีบกินข้าวจนผมกลัวว่ามันติดคอเล็กๆนั่นเอา เดินขึ้นไปเอากระเป๋าไปที่รถปล่อยให้ทัพและวินทานข้าวไป
   “เอาล่ะ พร้อมนะ Let’s go” หันไปดูวินที่นั่งคาร์ซีทแล้วค่อยออกรถผมคิดว่าจะพาทั้งสองคนไปไม่ไกลและไปแค่วันเดียวเพราะงานที่เห้เตรียมมันก็ไม่ได้มีอะไรเท่าไหร่
   ขับรถไปไม่ถึงสองชั่วโมงผมก็มาถึงบ้านพักริมชายหาดที่ผมจองไว้ปล่อยให้ทัพอุ้มวินลงจากรถผมขนกระเป๋าลงมาพอดีกับพนักงานที่เดินมาเปิดบ้านให้
   “พาวินขึ้นไปนอนก่อนเถอะอีกสักพักค่อยปลุก เราก็ขึ้นไปนอนกับวินด้วย”
   “อยากลงไปทะเล”
   “ทะเลไม่หนีไปไหนหรอก เรายังดูเหนื่อยๆอยู่เลย” ถึงจะทำหน้ายุ่งแต่ก็ยอมขึ้นไปพักผมเลยถือโอกาสโทรศัพท์
   “(จะโทรมาเร่งอะไรกันคิดจะทำอะไรก็ทำด่วนๆ)” ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรปลายสายก็บ่นเขารัวๆ อดทนไว้
   “เรื่องที่ขอได้เรื่องไหม”
   “(คิดบ้างไหมว่ามันวุ่นวายแค่ไหนกัน เอาเถอะเพราะเป็นพี่ทัพหรอกนะถึงได้ยอม)”
   “ครับๆ ขอบคุณครับ” ประชดคนปลายสายมันก็ไม่สะทกสะท้านอะไรแถมยังบ่นผมอีกยาวจนต้องตัดสายทิ้ง โทรหาดีนก็ยังดีที่บอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ติดต่อโน้นนี่นั่นเสร็จก็กินเวลาไปหลายชั่วโมงจนได้เวลาทานข้าวเที่ยงแล้ว เลยเดินขึ้นชั้นสองเพื่อไปเรียกคนขี้เซาทั้งสองคนมากินข้าว ล้างหน้าล้างตาเสร็จพวกเราก็พากันเดินไปหาร้านอาหารแถวๆนี้
   “คิดถึงน้ำจิ้มซีฟู้ดเลย”
   “อยากกินเหรอเดี๋ยวขากลับชื้อกลับบ้านแล้วให้มัมทำให้ทานสิ”  ทัพตาวาวพยักหน้าให้แล้วหันไปดูแลวินที่ดูจะเจริญอาหารกว่าเดิม
   “อร่อย อ้ำ” ยังมีการจิ้มเนื้อกุ้งป้อนใส่ปากทัพส่วนทัพก็ตามใจทั้งยังหอมแก้มคืนอีก เอาเข้าไปคู่นี้ขยันอ้อนกันจริงๆ
   “อ่ะ” จู่ๆกุ้งก็ยื่นมาตรงหน้าทำให้ผมยิ้มกว้างอ้าปากรับเอากุ้งชิ้นโตที่ทัพป้อนให้ ผมตักกับข้าวคืนพร้อมกับแกล้งวินด้วยการแย่งกินของในจานจนทัพได้แต่ส่ายหัวกับการแกล้งของผม  กินเสร็จพวกเราก็พากันลงไปเดินที่ทะเล
   “ถอดรองเท้ามาสิ” ผมบอกทัพที่สะบัดเท้าไปมา และพอถอดผมก็ก้มลงเอามาถือทีแรกทัพก็ขอแย่งเอาไปถือเองแต่ผมบอกให้ไปดูวิน
   “อ๊าเย็น....” วินที่ถอดรองเท้าทิ้งไว้แล้วเดินลงทะเลพอน้ำทะเลซัดมาวินก็ร้องแล้ววิ่งหนีคลื่นเย็นๆ
   “อยากเล่นน้ำไหมล่ะ” ผมก้าวไปนั่งยองๆข้างๆวินที่ย่ำเท้าอยู่กับที่
   ซ่า
   “เฮ้ย” ผมร้องลั่นเมื่อวินขยับไปใกล้แล้วสาดน้ำใส่หน้าผม
   “คิก คิก ฮ่าๆๆ” วินหัวเราะกว้างวิ่งหนีผมที่ลุกขึ้นวิ่งไล่
   “แกล้งพ่อเหรอ อย่าให้จับได้นะ”
   “คิกๆไม่ทันหรอก” วินว่าพร้อมกับวิ่งหนีผม รอยยิ้มกว้างกับเสียงหัวเราะทำให้ผมและทัพดีใจที่น้องเริ่มเปิดใจกับพวกเรา พอเห็นว่าวิ่งหนีผมไม่พ้นวินก็วิ่งไปหลบหลังทัพ
   “คิดว่าจะรอดเหรอ หือ”
   “ทัพช่วยด้วย” วินหลบซ้ายขวาไปมาหลังทัพ
   “หึๆ มาให้เอาคืนซะดีๆ”
   “โอ๊ยหยุดนะทั้งสองคน”เสียงทัพโวยวายเมื่อเริ่มเวียนหัว ผมคว้าตัววินแล้วอุ้มพาดบ่าวิ่งไปรอบๆเสียงหัวเราะดังทั่วทั้งชายหาด โดยมีทัพคอยวิ่งห้ามไม่ให้ผมแกล้งวินเล่นไปซักพักพวกเราก็เริ่มที่จะเหนื่อยผมเลยชวนกลับบ้านพักสั่งอาหารมากินที่บ้าน ทั้งิวนและทัพหนีเข้าไปอาบน้ำโดยมีการทำร้ายร่างกายผมก่อนเข้าไปเพราะผมอยากเข้าไปด้วยพอไม่ได้เลยแยกไปอาบน้ำอีกห้องถ้าให้ผมคาดการณ์ทัพต้องหนีมานอนกับวินแน่ๆ เพราะงั้นผมจะเข้ามานอนด้วยเรื่องอะไรจะไปนอนคนเดียวกันเล่า อาบน้ำเสร็จก็มานอนรอที่เตียงจะอาบน้ำนานไปไหนนะสองคนนั้น ไม่นานนักก็พากันออกมาทัพดูงงๆแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรวินที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วขึ้นมานอนข้างๆผมแถมยังชโงกหน้ามาดูว่าผมกำลังทำอะไรผมขยับหนีวินก็ขยับตาม
   “เลิกเล่นกันเลยนะทั้งสองคนนอนได้แล้ว พรุ่งนี้กลับแต่เช้าใช่ไหมครับพี่โย”
   “อืม งั้นนอนกันเถอะ” ทัพพยักหน้าผมเอื้อมไปปดไฟหัวเตียง วินขยับไปซุกอกทัพผมขยับเข้าไปใกล้พาดแขนกอดทั้งทัพและวิน  ก่อนที่จะหลับตาลง หวังว่าพรุ่งนี้คงจะเป็นวันที่ทัพมีความสุขอีกวัน
/*******************************************************
เอามาลงก่อนครึ่งนะคะ

ตอนนี้ก็เป็นตอนจบล่ะนะคะ

หลังจากนี้จะลงมือปั่นไหดองก่อนนะคะ

แล้วเรื่องใหม่จะตามมาปีหน้าน่อ 

อ่านแล้วเป็นไงบอกเราด้วยนะ

[ChabaSri]

น้องวินน่ารัก

[♥►MAGNOLIA◄♥]

 

[unicorncolour]

 

[Letter123]

คนตัวโตที่นอนกอดดวงใจทั้งสองคนค่อยลืมตามองคนขี้เซาทั้งคู่ที่ยังนอนหลับสนิทเหลือบมองนาฬิกาที่หัวเตียงเห็นว่ายังไม่ได้สายมากปล่อยให้นอนอีกซักพักก็แล้วกันนะค่อยๆลุกขึ้นขยับตัวเบาๆเพราะทันทีที่เขาขยับทัพก็ส่งเสียงครางในลำคอทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะหลุดขำเบาๆก่อนที่จะลุกเข้าห้องน้ำ
   “ยังไม่คิดที่จะลุกกันเลยหรือไงนะ” นี่ขนาดผมอาบน้ำเสร็จจนโทรสั่งกับข้าวเรียบร้อยยังนอนหลับอุตุอยู่เลย ถ้ายังไม่ตื่นคงไม่ทันการ
   “ทัพ วินตื่นได้แล้วครับ” ดึงผ้าห่มเบาๆ ทั้งสองคนเพียงขยับตัวนิดหนึ่งแล้วก็หลับต่อ หึๆ หัวเราะเบาๆแล้วจับผ้าห่มแสนอบอุ่นกระชากออกจากทั้งสองคน
   “ตื่นได้แล้วจอมขี้เซา” ทั้งสองคนค่อยๆขยับตัวกระพริบตาถี่ๆแล้วค่อยลุกขึ้นนั่งบนเตียงสภาพหัวฟูๆที่เหมือนกันนั่นทำให้ผมอดไม่ไหวที่จะลูบผมฟูๆนั่นให้เข้าทรง
   “ไปอาบน้ำได้แล้วครับสายแล้ว พี่สั่งข้าวไว้ให้แล้วออกมาจะได้ทานเดี๋ยวเราจะเดินทางกลับแล้วนะ” พูดจบก็ยังนิ่งเหมือนวิญญาณยังไม่เข้าร่าง
   ฟอด
   ฟอด
   “อ๊ะ” ทั้งสองคนยกมือปิดแก้มเมื่อผมหอมแก้มเรียกสติ ถ้ายังไม่เตรียมตัวเวลากลับอาจจะมีปัญหากับแผนที่ผมวางไว้
   “ลุกได้แล้วครับ ถ้ายังไม่ลุกพี่จะอุ้มไปอาบทีละคนเลย” เหมือนเตียงจะร้อนขึ้นทันที ทั้งทัพและวินรีบลงจากเตียงวิ่งไปหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำทันที ถือโทรศัพท์เลี่ยงออกไปคุยที่ระเบียง
   “มัมทุกอย่างเป็นไงบ้างครับ”
   “(โถ ใจร้อนจริงๆนะคะลูกชาย เรียบร้อยแล้วค่ะจะกลับมารึยังอย่ารีบนะคะ)” รับคำมัมพอดีกับทัพและวินออกมาจากห้องน้ำ
   “แค่นี้ก่อนล่ะกันครับ” กดวางสายแล้วเดินเข้ากลับเข้าห้อง
   “กินข้าวกันเถอะจะได้กลับกันเลย” มองเห็นแววตาเสียดายของทัพที่ส่งมาได้อย่างดี ผมเลยบอกว่าจะพามาอีก
   “ได้มาอีกก็ดีสิ” หลังจากกินข้าวเสร็จทัพก็มาช่วยผมเก็บของวินนั่งมองเงียบๆพอเก็บข้าวของเสร็จก็เดินทางกลับ จะเป็นยังไงน้าถ้าไปถึงหวังว่าทัพจะไม่โกรธเหมือนคราวที่แล้วหรอกนะ ขับรถมาทั้งใจตุ้มๆต่อมๆ ไหงผมต้องตื่นเต้นแบบนี้ด้วยนะ
   “พี่เป็นอะไรทำไมดูเครียด”
   “อ่าเปล่าๆ” หันมาตั้งสมาธิกับการขับรถอ่าทำไมรู้สึกเหมือนทางกลับมันใกล้ขึ้นกันนะ ขับรถเลี้ยวเข้าไปจอดที่โรงจอดรถยังดีที่งานเตรียมไว้ที่สนามหลังบ้านทำให้ทัพยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
   “เดี๋ยวทัพเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บที่ห้องนะ ส่วนวินมากับพ่อมา” ถึงแม้จะงงๆแต่พอผมดันหลังทัพก็ยอมหิ้วกระเป๋าเข้าบ้าน ผมอุ้มวินไปที่หลังบ้านที่ทุกคนรวมตัวอยู่แล้ว
   “กว่าจะมาได้นะพี่โย คิดจะทำอะไรเอาแต่ใจตัวเองชะมัด” ทันทีที่เห็นหน้าผมเข้าแสบก็บ่นๆๆ
   “ลุงโย คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” เสียงร้องพร้อมกับร่างป้อมวิ่งเข้ามากอดขาผมแน่น เดี๋ยวนะทำไมผมกลับมาเป็นลุงอีกล่ะเนี้ย
   “ใคร” เสียงเล็กๆถามพร้อมกับก้มลงมองเจ้าลูกหมูที่กลับมามีแก้มอีกแล้ว
   “วินนี่น้องลูกหมูนะ” ผมแนะนำเพราะวินท่าจะอายุมากกว่าเจ้าลูกหมู วินขอลงจากแขนผมเลยปล่อยลง และวินก็ทำเหมือนที่ใครหลายๆคนชอบทำกับเจ้าลูกหมู คือบีบแก้มยุ้ยนั่น
   “นิ่มจัง”
   “อืออไม่เอา ไม่ให้บีบ” น้ำที่พยายามปัดมือวินที่บีบแก้มอยู่ ก็ยังจะคุยกันรู้เรื่องนะเมื่อวินยอมปล่อยมือแต่วิ่งตามน้ำที่วิ่งกลับไปหาวา
   “นี่เหรอน้องวินน่ารักจังเลยนะ” วาก้มลงพูดกับวินโดยมีเจ้าลูกหมูเกาะขามองเพื่อนใหม่ด้วยสายตาสนใจ วินเอียงคอมองวา
   “แล้วลมกับไม้ล่ะ” ผมถามหาคนสองคนที่น่าจะอยู่ตรงนี้แต่กลับไม่เห็นเงา
   “ไปรอเซอร์ไพรส์พี่ทัพบนห้อง” เห็นทีทัพคงจะได้เซอร์ไพรส์แน่ๆ
   ทัพได้แต่สงสัยกับอาการแปลกๆของโยแต่เมื่ออีกฝ่ายยืนยันว่าไม่เป็นไรก็คงไม่มีอะไรยอมรับว่าอยากอยู่เที่ยวอีกหลายๆวันแต่ก็เกรงใจพี่โย
   แกร๊ก
   “ไอ้ทัพ!!!” ได้แต่อ้าปากค้างเมื่อเป็นประตูห้องเข้าไปก็เจอไอ้ไม้ที่พุ่งเข้ามาหากับพี่ลมที่นั่งอยู่ปลายเตียงโบกมือให้
   “มะ...มาได้ไงวะ” ได้แต่ทิ้งกระเป๋าที่หิ้วขึ้นมาลงกับพื้นแล้วเดินเข้าไปกอดเพื่อนซี้ถึงจะงงๆหน่อยก็เถอะ
   “อย่าพึ่งถามกู เอานี่ไปเปลี่ยนชุดก่อนไป” ไม้มันส่งสูทขาวมาให้ผมแล้วดันหลังผมให้เข้าห้องน้ำ อะไรของมันวะ ในหัวตอนนี้เต็มไปด้วยคำถามมากมายแต่ก็ยอมแต่งตัวตามที่มันส่งมาให้เพราะรำคาญเสียงโวยวายแง๊วๆให้ผมใส่อยู่หน้าประตูห้องน้ำ ทำไมต้องใส่ชุดแบบนี้ด้วยเนี้ย
   “อ่ะเสร็จแล้วก็ไปกัน” ยังไม่ทันได้อ้าปากถามพอออกมาจากห้องน้ำไอ้ไม้กับพี่ลมก็ล็อกแขนคนล่ะข้างลากผมออกจากห้อง
   “เดี๋ยวนะทำอะไรเนี้ย พี่ลมเว้ยปล่อยนะ”
   “เออน่าเงียบๆไปได้แล้วมึง” ยังมีหน้ามาบ่นผมอีกนะไอ้พี่ลม พอผมพยายามที่จะถามอะไรมากเข้าไอ้ไม้มันยกมือมาปิดปากผมยังดีที่มันเว้นที่ให้หายใจออกบ้าง สองคนหิ้วปีกผมไปทางสวนหลังบ้านที่พอเป็นประตูแล้วทำให้ผมตกใจยิ่งกว่าการเห็นพี่ลมกับไอ้ไม้ซะอีกเมื่อสวนหลังบ้านถูกจัดตกแต่งเป็นงานเลี้ยงเล็กๆมีเก้าอี้ไม่กี่ตัววางสองข้างเว้นตรงกลางเป็นทางเดินและที่ปลายทางเดินนั้นมีพี่โยยืนอยู่ข้างๆกันคือน้องวินที่แต่งชุดสูทขาวเหมือนกันกับพี่โย นี่มันอะไรกัน ลมกับไม้ที่เห็นว่าทัพไม่โวยวายแล้วก็ปล่อยแขนลดมือลงจัดสูทบนตัวทัพให้เรียบร้อย
   “เดินไปสิมึง” ไม้สะกิดเมื่อเห็นว่าผมยืนอึ้ง มันดันหลังจนผมเริ่มเดิน
   “นี่มันอะไรกัน” หันไปถามไม้ที่เดินมาข้างๆผม
   “เออน่าเดี๋ยวก็รู้ ยิ้มสิมึง” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ผมก็ได้แต่เดินตามมันไปงงๆ จนกระทั้งผมมายืนตรงเก้าอี้แถวหน้าไม้มันก็ปล่อยมือจากแขนผมพี่ลมตบเบาๆที่ไหล่ แล้วแยกไปนั่ง
   “วา ลูกน้ำ” ผมที่ยังยืนงงๆอยู่ แม้จะแอบเห็นรอยยิ้มขำของพี่โยก็เถอะ
   “นี่ครับอาทัพ” น้ำส่งช่อกุหลาบขาวมาให้ผมได้แต่รับช่อดอกไม้นั่นไว้
   “ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวเรานะครับ” ผมได้แต่หลบสายตากลมของวาด้วยความเขินอาย หันไปมองพี่โยที่ส่งมือมาผมมองมือนิ่งแล้วส่งมือไปจับมือใหญ่ไว้ สายตาคมที่ทอประกายทำให้ผมเบือนหน้าหนี
   “นี่มันอะไรกันพี่โย” ผมถามเสียงเบาขณะที่ผมเดาได้แล้วว่ามันงานอะไร
   “พี่อยากทำอะไรให้เป็นทางการ ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน” แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรต่อแต่คุณพ่อก็ก้าวมาอยู่ระหว่างผมและพี่โย
   “แฮ่มขอขัดจังหวะหวานกันซักนิดนะ” พี่โยกรอกตามองบนก่อนที่จะหันไปหาคุณพ่อ
   “เพราะก็ผ่านการทำพิธีกันตอนที่จดทะเบียนแต่ว่าไอ้ลูกชายตัวดีของพ่อมันอยากทำพิธีเหมือนจะประกาศความเป็นเจ้าของอ่ะนะ”
   “แด๊ด นี่งานผมนะ”  ผมขำเมื่อพี่โยโวยวายเพราะคุณพ่อแขวะก็เพราะหมั่นไส้ลูกชายตัวดีที่จู่ๆก็คิดจะจัดงานด่วนๆ
   “อ่ะๆ ยอมๆ งานในวันนี้ที่เชิญทุกคนมาเป็นสักขีพยานความรักระหว่างลูกชายทั้งสองของผม” มือใหญ่ที่กุมไว้เปลี่ยนมาสอดประสานกันแน่น ผมรู้ดีที่พี่โยทำเพราะอะไร ผมว่าผมเลือกได้แล้วล่ะนะบีบมือตอบกลับเหมือนเป็นคำตอบ
   “อ่าก็นะไอ้คำถามบลาๆที่บาทหลวงถามพ่อก็จะไม่ถามแล้วกันนะ ขอให้อยู่กันอย่างมีความสุขนะ เอาล่ะกินเลี้ยงได้”
   “แด๊ด!!!” พี่โยร้องลั่นเมื่อคุณพ่อตัดบทเริ่มงานเลี้ยงท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคน
   “อะไรงานก็จัดให้แล้วอย่าโวยวายน่าโย อ่ะๆ ขอให้คู่รักจูบสาบานกันครับ” เดี๋ยวสิ ผมทำหน้าเหวอก็จู่ๆลัดมาขั้นตอนนี้ได้ยังไงเนี้ย
   “เดี๋ยวสิ ไม่เอานะพี่โย” ขยับตัวถอยห่างคนที่ยิ้มกริ่มขยับเข้ามาใกล้ เมื่อเห็นว่าหนีไม่พ้นผมเลยหลับตาหนีความจริงไป
   ฟอด
   “เอ๋” อุทานด้วยความแปลกใจเมื่อมันเป็นการหอมแก้มไม่ใช่สิ่งที่ผมนึกกลัว
   “เอาไว้ทำกันสองคนล่ะกันนะ”อยากจะฟาดคนที่ทำหน้าจริงจังพูดเรื่องแบบนี้จริงๆ เสียงเฮลั่นก่อนที่ทุกคนจะเดินเข้ามาแสดงความยินดีกับผม
   “งั้นห้องที่ไร่คงต้องปิดแล้วสินะ” พี่ลมพูดล้อๆ
   “ไม่ต้องปิดหรอกยังไงก็จะพาทัพไปเที่ยวบ่อยๆอยู่แล้ว” ผมหันไปมองคนที่ยังกุมมือผมแน่น ถ้อยคำที่แสดงถึงความห่วงใยเพราะยังไงที่นั่นก็เป็นบ้านอีกหลังของผม
   “ดีนะมึง แต่งงานไม่นานก็มีลูกทันใช้แถมยังน่ารักอีก” ไม้มองวินที่ตอนนี้แต่งตัวด้วยสูทเต็มยศแต่ก็ดูน่ารักสมวัยเกาะขาผมไว้เพราะไม่คุ้นหน้าคุ้นตา
   “ปากเหรอวะนั่น ทำไมไอ้ผู้กองปล่อยมึงมาได้”
   “คิกๆ พี่ทัพตอนนี้พี่ไม้ก็ไม่ได้อยู่บ้านใหม่เหมือนกันล่ะครับ”วาพูดเสร็จก็ขยับไปอยู่หลังพี่ลม พอเอาคืนไม่ได้ไม้เลยหันไปแกล้งหลานแทน
   “นี่ๆผมสวยจังนะ” น้ำที่วิ่งมาหลบหลังผมหันไปคุยกับวินพร้อมกับจับผมสีทองของวินอย่างสนใจ
   “นิ่ม” วินก็จับแก้มน้ำกลับ ท่าทางน่ารักๆนั่นทำให้ผมหลุดยิ้ม
   “อยู่นี่ไม่ว่ายังไงแกก็เป็นครอบครัวเดียวกันกับพี่นะทัพ”  มือใหญ่บีบที่ไหล่ผมที่ทำท่าจะเข้าไปกอดพี่ลมติดก็คนที่กุมมือผมไว้ไม่ยอมปล่อยนี่ล่ะ
   “ไม่ต้องไปกอดเลยนะ”
   “อะไรกันเล่านั่นพี่ลมนะ”
   “หวง มีไรไหม” ให้ตายเถอะได้แต่ยอมยืนนิ่งๆให้คนที่ดุงผมไปกอดเพราะความหวงบ้าๆนี่ พร้อมกับสายตาล้อๆของทุกคน ก่อนนี้ผมตัวคนเดียว และได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวไร่สายลมและตอนนี้ผมมีครอบครัวของตัวเองแล้ว ถึงแม้จะไกลบ้านเกิดแต่ผมก็อยากอยู่ตรงนี้
   “ขอบคุณนะพี่โย” หันไปขอบคุณคนที่กอดเอวผมแน่นขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ครอบครัวของผม
***************************************************************
อ่า พอบอกว่าจะจบแล้วคราวนี้ก็จบจริงๆแล้ว 

รู้สึกใจหาย ขอบคุณทุกคนที่ติดตามความรักของไร่สายลม

ขอบคุณมากจริงๆค่ะ ทุกคอมเม้นต์ ทุกวิว เป็นกำลังใจที่ดีที่สุด

ขอบคุณที่รักเจ้าลูกหมู รักพี่ลมและน้องวา พอจะจบแล้วก็ใจหายจริงๆ

ไว้เจอกันเรื่องใหม่นะคะ สำหรับเรื่องอื่นๆที่ยังค้างไว้จะต่อให้จบก่อนแล้วค่อยลงเรื่องใหม่นะคะ

ขอบคุณค่ะ

[unicorncolour]

 

[Billie]

 

หวานไปอีกกกก

[noy]

 

[Agapex]

น่ารักอบอุ่นมากกกก ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆแบบนี้ค่ะ

[mild-dy]

 

[KKKwanGGG]

น่ารักมาก เป็นเรื่องที่น่ารักมาก ๆ ครับ



ขอบคุณครับ

[aoihimeko]

น่ารักทุกคนเลย

[Letter123]

SP 1 (วาเลนไทน์ของลม X วา )

วันนี้พี่ลมทำท่าแปลกๆไปดูเหมือนมีอะไรปิดบังตอนเช้าตื่นขึ้นมาผมก็ไม่เห็นพี่ลมแล้ว วันนี้น้องน้ำต้องไปออกทัศนศึกษากับทางโรงเรียนจัดการธุระตัวเองเรียบร้อยผมก็เดินไปปลุกน้ำที่ตอนนี้เลื่อนชั้นเป็นเด็กป.หนึ่งแล้ว แถมตอนนี้ตัวเริ่มโตผอมลงแต่แก้มก็ยังป่องเหมือนเดิม เสน่ห์แรงแต่ก็ยังสนิทกับตะวันจนคนเป็นพ่อนั้นเริ่มคิดที่จะไว้หนวดแล้ว

   “น้ำครับตื่นได้แล้วน้า ช้าไปไม่ทันรถไม่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆนะ” ทีแรกก็กลิ้งไปกลิ้งมาไม่ยอมลืมตาพอได้ยินว่าจะไม่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง

   “ตื่นแล้วครับบบ” แขนป้อมๆชูขึ้นปากบอกว่าตื่นแต่ตานี่ยังปิดสนิท

   “ครับๆ ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำเลยครับ เดี๋ยวพี่วาเตรียมชุดให้” หัวทุยๆนั่นพยักหน้าสองสามทีแต่ก็ยังไม่ยอมลุก

   ฟอด

   “ไปแล้วคร๊าบบบ” ไม่ต้องสงสัยเลยว่าน้ำได้นิสัยเจ้าเล่ห์นี่มาจากใคร ต้องหอมแก้มก่อนถึงยอมวิ่งเข้าห้องน้ำ ได้แต่ส่ายหัว เตรียมเสื้อผ้าให้เสร็จแล้วผมก็ลงไปข้างล่างเตรียมทำข้าวเช้าและข้าวกล่องให้น้ำ

   “อ่าวสวัสดีครับพี่ไม้” ผมอุทานด้วยความแปลกใจเมื่อพี่ไม้เดินเข้าบ้านมาในเวลานี้ ตอนนี้พี่ไม้เรียกได้ว่าย้ายไปอยู่กับพี่นัทแล้วหรือจะเรียกได้ว่าพี่นัทไม่ยอมปล่อยให้พี่ไม้กลับต่างหาก

   “พี่มาฝากท้องนะ ไม่ได้กินข้าวฝีมือวานานแล้ว” พี่ไม้เดินเข้าครัวมาด้อมๆมองๆของในหม้อ

   “เอ๋ มีอะไรหรือเปล่าครับ”

   “เอ่อไม่มีอะไรหรอก” พี่ไม้โบกมือไปมา ก่อนที่จะหนีจากครัวไปหาน้ำ แสดงว่ามีเรื่องไม่สบายใจแน่ๆไม่งั้นไม่หนีผมขึ้นไปหาน้ำหรอก  ผมที่กำลังตั้งโต๊ะสองอาหลานก็เดินลงมา

   “วาไม่มากินข้าวก่อนล่ะ” ไม้เรียกคนที่มัวแต่ดูแลน้ำไม่ยอมกินข้าว

   “วาว่าจะรอพี่ลม” จนป่านนี้ยังไม่กลับมาจากไร่มากินข้าวอีก ไม่รู้ว่าไปทำงานเพลินหรือยังไง จนได้เวลาไปส่งน้ำพี่ลมก็ยังไม่กลับมาผมกับพี่ไม้เลยเข้าเมืองไปส่งน้ำที่โรงเรียน

   “ตอนเย็นเจอกันนะครับ” นั่งลงหอมแก้มยุ้ยซึ่งน้ำก็หอมแก้มผมคืนซะเสียงดังโบกมือลาแล้ววิ่งเข้าโรงงเรียน ทีแรกว่าจะกลับไร่เลยแต่เมื่อพี่ลมไม่ยอมกลับมาเขาก็ไม่อยากกลับเหมือนกัน ไม่ได้งอนอะไรหรอกนะครับ ไม่ได้งอนจริงๆ

   “พี่ไม้ส่งวาลงที่ตลาดได้ไหมครับ”

   “อ่าววาไม่ได้กลับไปที่ไร่เหรอ”

   “ไม่ครับวาว่าจะซื้อของซักหน่อย” จริงๆก็แค่ยังไม่อยากกลับ

   “ทำไมไม่รอชวนพี่ลมมาล่ะ” ไม้ถามขึ้นน้อยครั้งที่วาจะไปไหนมาไหนคนเดียวเพราะพี่ลมไม่ยอมเห็นทีคราวนี้พี่ลมคงจะต้องอกแตกตายแน่ๆ ไม้เลี้ยวรถไปส่งวาที่ตลาดพอบอกว่าจะให้มารับไหมวาก็บอกว่าไม่จะกลับเอง ไร่โพายุลงแน่ๆไม้รีบคิดหาทางหนีทีไล่ให้ตัวเองวันนี้คงต้องหนีไปนอนบ้านไอ้นัทอีกแล้วก่อนที่เขาจะโดนหางเลข

   พอลงมาวาก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรเพราะในตู้เย็นมีของอยู่เต็มแถมของใช้ก็ยังเหลืออีกเยอะยังดีที่งานในไร่ผมทำเสร็จแล้ว ในกระเป๋าเขามีบัตรทุกอย่างที่พี่ลมทำให้ เลยคิดว่าเข้าไปเดินห้างดีกว่าพอเห็นบรรยากาศตกแต่งแล้ว วาก็รู้เลยว่าวันนี้เป็นวาเลนไทน์นี่ทำงานจนลืมวันลืมคืนอีกแล้วเหรอ งั้นตอนเย็นทำช็อกโกแลตให้น้ำดีกว่า ส่วนพี่ไม้คงไปฉลองกับพี่นัทซื้อของเสร็จก็เรียกรถให้ไปส่งที่ไร่ในมือหอบช็อกโกแลตราคาแพงที่เลือกมาทำให้น้องน้ำเก็บข้าวของที่ซื้อมาไว้ในครัวมองกับข้าวที่ตั้งโต๊ะไว้ไม่ได้พร่องลงไปซักนิด ไม่กลับก็ไม่ต้องกลับสิ ผมย่นจมูกใส่ลมฟ้าอากาศเผือว่าจะพัดไปหาตัวต้นเหตุ

   “คุณวาจะไปไหนครับ” ผมที่กำลังจะปั่นจักรยานไปที่ไร่สตรอว์เบอร์รี่ ละอองก็แว้นมอไซค์คู่กายมาพอดี

   “จะไปเก็บสตรอว์เบอร์รี่ พาไปหน่อยสิ” รีบจอดจักรยานแล้วกระโดดขึ้นซ้อนละออง ที่ยังงงๆแต่ก็ยอมออกรถไปโดยดียังดีที่ไม่ได้ขับเร็วเหมือนครั้งแรกที่ซ้อน แวะเก็บไม่นานก็ให้ละอองขับกลับมาส่ง ตระเตรียมของทีจะทำขนมวาเลนไทน์ให้กับน้ำล้างสตรอว์เบอร์รี่วางไว้บนทิชชู่ ก่อนที่จะต้มน้ำให้เดือดหรี่ไฟลงแล้ววางชามสแตนเลสแล้วค่อยๆบิช็อกโกแลตที่ซื้อลงชามจนหมดค่อยๆตะล่อมๆให้ละลายจนได้ที่ค่อยๆเทนมใส่ทำทั้งดาร์กช็อกและไวท์ช็อก ปิดแก๊สยกชามลงมาไว้แล้วเอาสตรอว์เบอร์รี่จุ่มให้ทั่วโรยด้วยเกล็ดช็อกโกแลตเรนโบว์ให้ทั่ววางบนถาดที่ปูกระดาษไขทำจนหมดก็เอาไปแช่เย็น

   “ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ” บ่นเบาๆถึงคนที่ยังไม่กลับมา พี่ลมก็คงวุ่นกับงานในไร่วันนี้ก็คงเป็นวันธรรมดาๆ ผมหอบเอาช่อกุหลาบแดงที่ซื้อกลับมาด้วยขึ้นไปบนห้องนอนจัดใส่แจกันวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ถอยออกมาดูภาพรวมแล้วเข้าไปจัดอีกนิดหน่อยแล้วค่อยลงไปข้างล่าง


   “กลับมาแล้วเหรอครับ” พูดออกไปโดยไม่รู้ว่าเสียงตัวเองนั้นติดจะแข็ง

   “ครับ วันนี้วาทำอะไรกินนะพี่หิวมากเลย” เผลอส่งสายตาค้อนให้วงใหญ่แล้วเดินไปอุ่นอาหาร นั่งกินเงียบๆ เมื่อเช้าเขารอก็ทานตลอดเช้าพี่ลมก็ยังไม่มาแล้วจะให้ผมยังยิ้มนะเหรอ หึ

   “วาเป็นอะไรครับบอกพี่สิ”ลมรีบคว้าเอวคนรักที่จะเดินหนีเขาอีกแล้ว

   “ไม่เป็นอะไรครับพี่ลมปล่อยวานะ” ลมก้มหน้ามองวาที่หน้างอนี่เหรอคนที่ไม่เป็นอะไร โกรธเขาแน่ๆ

   ฟอด

   “หายโกรธพี่นะครับคนดี” ฉวยโอกาสหอมแก้มเนียนแถมยังทำเสียงอ้อนให้วาใจอ่อน

   “โอ๊ยๆๆ วาๆพี่เจ็บครับ” ลมรีบปล่อยมือเพราะโดนนิ้วเรียวหยิกแล้วบิดเต็มแรง

   “หึ”

   “พี่ขอโทษโกรธอะไรพี่เหรอครับ” วามองคนที่ยังไม่รู้ตัวทั้งๆที่เคยตกลงกันแล้วเรื่องการมากินข้าวเช้าด้วยกัน

   “ไม่รู้จริงๆเหรอครับพี่ลม” ผมยกมือกอดอกมองหน้าคนที่ทำหน้าตาไม่รู้เรื่อง

   “ไม่รู้จริงๆครับ แย่ละ พี่ต้องเข้าไร่ก่อนนะ” ยังไม่ทันที่จะคุยให้รู้เรื่องพี่ลมก็ปุบปับเดินออกจากบ้านไม่หันมามองเขาด้วยซ้ำ วาได้แต่ถอนหายใจหมุนตัวเดินขึ้นไปบนห้องล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง ก่อนที่จะกดโทรหาพี่ชาย

   “(ไงเจ้าตัวยุ่ง)”

   “แฮปปี้วาเลนไทน์นะพี่โย”

   “(หึๆ ทำไมทำเสียงหงอยแบบนั้นล่ะ)” พอพี่โยทักผมก็เผลอถอนหายใจ

   “วาเบือตัวเองที่งี่เง่านิดหน่อยนะพี่โย” เขารู้ว่าพี่ลมมีงานเยอะแต่ก็ดันทำตัวงี่เง่า งอแงทั้งๆที่พี่ลมก็เหนื่อยอยู่แล้ว

   “(งี่เง่าอะไรกันตัวยุ่ง ทะเลาะอะไรกับลมหรือเปล่า)” น้ำเสียงแสดงถึงความห่วงใยถามขึ้น

   “ไม่ได้ทะเลาะครับ อ่า เดี๋ยววาต้องไปรับน้ำแล้ว พี่โยคิดถึงน้า”

   “(หึๆ เหมือนกันเจ้าตัวยุ่ง)” กดวางสายจากพี่ชายเขาก็เตรียมตัวที่จะไปรับน้ำพร้อมกับเตรียมธุระที่ต้องไปทำนั่งรอพี่ลมที่ห้องนั่งเล่น รอแล้วรอเล่าพี่ลมก็ยังไม่มาจนเลยเวลาที่ต้องไปรับน้ำก็ยังไม่มา พอโทรไปหาก็ไม่รับสาย ผมเลยโทรไปหาละอองเพื่อถามว่าเจ้านายอยู่ไหน

   “(ไม่รู้นะคุณวา ผมไม่เห็นนายในไร่เลยนะ)” ไม่อยู่ในไร่ได้ยังไง ก็พี่ลมบอกเองว่าจะเข้าไร่ มือเรียวกำโทรศัพท์แน่นก่อนที่จะบอกละอองว่าไม่เป็นไร เขาวางโทรศัพท์และเอกสารทิ้งไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกไปขับรถไปรับน้ำ ยอมรับว่าตัวเองตอนนี้งี่เง่าและโกรธมาก เพราะพี่ลมโกหกเขาทำไมทั้งๆที่บอกว่าเข้าไร่แต่ละอองไม่เห็น ในความสับสนทำให้วาขับรถเร็วจนมาถึงโรงเรียนอย่างเร็ว

   “พี่วา” พอน้ำเห็นพี่วาก็พุ่งเข้ามากอดแถมยังหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ รอยยิ้มกว้างของน้ำทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้น

   “วันนี้เราไปเดทกันนะครับ”

   “อู้วว ไปครับไปๆ” น้ำรีบจูงมือผมไปที่รถใหญ่แถมยังทิ้งตะวันที่เดินมาด้วยกันอีก ผมพาน้ำมาทานข้าวในห้างพร้อมกับพาไปกินไอศกรีมฉลองอีกจนกระทั่งมืดค่ำ เราสองคนถึงได้กลับบ้านไม่มีสายเรียกเข้าเพราะผมทิ้งโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน

   “สนุกไหมครับ” หันไปถามน้องน้ำที่ร้องเพลง

   “สนุกไว้เราแอบพ่อลมมาอีกนะครับ” น้ำยิ้มกว้างแถมยังวางแผนหนีกันไปสองคนอีก

   “ครับ เป็นความลับนะ” ผมกับน้ำยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะหัวเราะคิดคัก กลับมาถึงบ้านก็เกือบจะสองทุ่มเสียงหัวเราะเริ่มเงียบหายเมื่อเดินเข้าบ้านมาเจอกับคนที่ยืนยักษ์ปักหลั่นหน้าทะมึงอยู่กลางบ้าน ผมยืนนิ่งน้ำรีบขยับมายืนหลบหลังผมทันที

   “น้ำขึ้นไปอาบน้ำก่อนครับ” ก้มลงบอกน้ำที่รีบพยักหน้าแล้ววิ่งฉิวขึ้นไปบนบ้าน เหลือเพียงผมและพี่ลมที่ยังยืนนิ่ง เมื่อพี่ลมไม่พูดอะไรผมเลยพูดก่อน


   “มีอะไรหรือเปล่าครับพี่ลม”

   “หายไปไหนมา ติดต่อก็ไม่ได้!! ” เสียงดังที่เหมือนจะตะคอกจนทำให้ผมสะดุ้ง พี่ลมไม่เคยตะคอกผมเลยด้วยซ้ำ

   “ผมกับน้ำไปกินข้าวกันมาครับ”

   “ทำไมไม่รอพี่ แล้วทำไมไม่เอาโทรศัพท์ไป” ยิ่งพูดลมยิ่งโมโหตะคอกคนที่หนีไปเที่ยวโดยไม่บอกอะไรไว้กลับมาบ้านเขาไม่เห็นคนแถมยังติดต่อไม่ได้เขาเป็นห่วงแค่ไหน

   “ก็กลับมาแล้วนี่ไงครับ” วาถอนหายใจพยายามที่จะเดินเลี่ยงหลบขึ้นห้องแต่ก็โดนมือใหญ่คว้าเอาไว้

   “เป็นอะไรบอกพี่ ปกติวาไม่ได้เป็นแบบนี้” ลมพยายามที่จะใจเย็นคุยกับวาที่วันนี้ดูแปลกไป

   “ปกติวาเป็นแบบไหน พี่ลมเป็นแบบไหนกันล่ะครับ” วาพยายามที่จะจับมือที่จับแขนเขาแน่นอย่างกับคีมเหล็ก

   “วาอย่ามากวนประสาทพี่นะ”

   “หึ ปล่อยผมนะ” วาหัวเราะแห้งไม่ยอมสบตาสายตาคมที่ดูแข็งกร้าวจนผมไม่กล้าสบตา

   “เป็นอะไรของวากัน” ลมเริ่มลดเสียงลงถ้าจะทะเลาะกันเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมลงเขาก็ต้องลงให้

   “ผมไม่ได้เป็นอะไร ปล่อยครับ”ทันทีที่โดนปล่อยแขนวาก็วิ่งขึ้นห้องหยิบเสื้อผ้าหนีเข้าห้องน้ำทันที ลมได้แต่มองตามหลังเล็ก นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันลมขยี้หัวแรงๆ เขาอยากจะจับตัววามาเขย่าแล้วถามว่าเป็นอะไรไป เขาไม่อยากจะขึ้นไปปะทะกับวาเดินไปเปิดตู้เย็นก็เห็นช็อกโกแลตเต็มถาดในตู้เย็น วาทำไว้เหรอ พอกินน้ำเสร็จลมก็ขึ้นไปบนห้อง ขาหยุดกึกเมื่อเห็นช่อกุหลาบใหญ่ที่วางอยู่ตรงหัวเตียงลมนั่งลงบนเตียงมือใหญ่ลูบกลีบกุหลาบเบาๆ

   “นี่เราจะทะเลาะกันวันนี้จริงๆเหรอวา” ลมกำหมัดแน่น ไม่เขาจะไม่ยอมโทรเรียกไอ้ละอองมาอยู่เป็นเพื่อนน้ำ ลมรีบอาบน้ำแล้ว หยิบกุญแจไปไขห้องของลูก

   “วา”

   “อึก ออกไปก่อนครับ” น้ำเสียงแหบนั่นทำให้ลมรู้ว่าวาร้องไห้ทั้งๆที่สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ทำให้ร้องไห้

   “คนดี ไปกับพี่ก่อนนะครับ พี่ขอโทษนะ” ลมเดินเข้าไปนั่งข้างๆเตียงยกมือเช็ดน้ำตาดีที่วาไม่หลบ ลมดึงแขนวาให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินออกจากบ้านพอดีกับไอ้ละอองมาถึงจับวาให้เข้ารถก่อนที่จะออกรถ เอื้อมมือใหญ่ไปกุมมือเรียวแม้จะไม่ยอมมองหน้าแต่ก็ไม่ได้ดึงมือออกจนกระทั่งมาถึงบ้านหลังใหญ่ที่เขาสร้างไว้ ถึงจะช้าแต่เขาก็อยากทำชดเชยวันนี้

   “มีอะไรกันครับ”

   “มากับพี่ก่อนนะ” แม้จะไม่ตอบอะไรแต่วาก็ยอมที่จะเดินตามเขาขึ้นไปบนบ้าน ลมเปิดห้องแล้วกดเปิดไฟทันทีที่เปิดไฟ ห้องที่ถูกตกแต่งด้วยกุหลาบสีแดงและเทียนหอมที่ดับไปแล้ว
 
   “นี่มันอะไรกันครับ”

   “พี่ว่าจะทำอะไรให้วาวันนี้แต่กลับทำให้วาเสียใจ พี่ขอโทษนะ” ลมรีบยกมือเช็ดน้ำตาที่ไหล

   “อึก พี่ลมไม่ผิดวางี่เง่าเอง” วาโผกอดเอวคนรักแน่นซบหน้ากับอกกว้างที่คอยให้ที่พักพิงเขาเสมอ

   “ไม่หรอก พี่ว่าพี่คงไม่เหมาะกับการทำเซอรไพรส์เท่าไหร่” ลมพูดติดตลก เพราะทุกครั้งที่จัดงานเซอร์ไพรส์จะทำให้น้องร้องไห้ตลอดเลย

   “คิก ขอโทษนะครับพี่ลมที่วางี่เง่าเอง วาแค่หงุดหงิดแล้วทำตัวเด็ก”

   “ไม่เป็นไรถือว่าเป็นสีสันของชีวิตคู่เรา คราวหน้าไม่ร้องไห้แล้วนะครับพี่ใจไม่ดีเลย” ลมลูบหัวทุยปล่อยให้วาซบอยู่บนอก
 
   “อือ รักนะครับ”

   “รักเสมอและตลอดไปครับ” มือใหญ่ขยับลูบตามแผ่นหลังก่อนที่จะสอดมือใต้เสื้อนอนสัมผัสผิวเนียนละเอียดที่ยิ่งได้ชิมยิ่งโหยหา

   “อ๊ะ พ..พี่ลม”

   “เรามาฉลองวันแห่งความรักกันดีกว่าครับ” ไม่มีเสียงประท้วงจากเรียวปากบางมีเพียงเสียงครางแผ่วเบาตลอดทั้งคืน
   ชีวิตคู่ไม่ได้มีเพียงแค่ความราบรื่น อาจจะทะเลาะกันบ้าง อาจจะงอนง้อกันบ้าง แต่ชีวิตคู่ของเขาจะอยู่จากนี้และตลอดไป
******************************************
บางทีก็คิดถึงเรื่องนี้เลยแวะมาแต่งลง

พี่ลมไม่ควรทำเซอร์ไพรส์ไปตลอดชีวิตค่ะฮ่าๆๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่ลม วา 

[Billie]

 

คิดถึงเหมือนกัน
พี่ลม ควรหาทีมที่ปรึกษา 55 พลาดตลอด

[Letter123]

SP ไม้ x นัท
    ไอ้พี่ลมต้องมีแผนทำอะไรแน่ๆแต่ทำทุกทีน้องได้งอนทุกที ผมว่าควรหนีพายุที่บ้านก่อนดีกว่า ขับรถไปตามทางที่คุ้นเคยวันนี้เป็นวันหยุดของไอ้ผู้กองหลังจากที่เริ่มคบกันมันก็แทบที่จะลากเขามานอนด้วยตลอดจนบ้านที่สร้างไว้ที่ไร่เป็นเหมือนบ้านร้างเข้าไปทุกทีเพราะไม่มีคนไปอยู่

   “อ่าววันนี้ไม่ได้ไปทำงานเหรอ” ไม้ถามอย่างแปลกใจเมื่อเดินเข้าบ้านมาก็เห็นไอ้ผู้กองนอนใส่บ็อกเซอร์ดูทีวีอยู่บนเตียง
 
   “ไม่ล่ะเมื่อคืนออกเวรมาก็ดึกเลยได้หยุด” ผมพยักหน้าก่อนที่จะเดินเอาของไปเก็บไว้ในครัว วันนี้ที่โรงงานก็หยุดเลยคิดว่ามาอยู่บ้านนี้ดีกว่า ชะโงกหน้าไปมองคนที่ทำตัวขี้เกียจนอนดูทีวีดูท่าวันนี้คงจะไม่ออกไปไหนแล้ว หยิบของในถุงสีชมพูหวานออกมาภายในมีกล่องช็อกโกแลตยี่ห้อหรู ไม้ไม่ได้ใส่ใจกับวันพิเศษนักเพราะตั้งแต่เคยคิดที่จะให้ช็อกโกแลตไอ้คนนอนเน่าอยู่นั่นก็ทำเขาเสียใจซะก่อนมันน่าไหมล่ะ

   “หิวไหมไอ้นัท” ถามว่าเป็นแฟนกันแล้วจะมาคุยปกติมันก็ดันไม่ชินปากแม้จะพยายามแต่ก็ไม่ค่อยดีขึ้นเท่าไหร่

   “ไม่อ่ะ กินไปแล้ว ไม้หิวเหรอจะให้ทำให้ไหม” จะมีก็แต่ไอ้นัทที่เปลี่ยนว่าตอนที่มันยังไม่รู้ตัวทำตัวอ้อนทำตัววอแวกับเขาเท่าไหร่พอตกลงคบกันมันยิ่งกว่าเดิมอีก

   “ไม่ เรากินมาจากบ้านแล้ว” เดินเข้าไปหาคนที่นอนบนเตียงพร้อมกับกล่องช็อกโกแลตที่แอบไว้ด้านหลังพยายามข่มความรู้สึกตื่นเต้นค่อยๆคลานเข่าไปนั่งข้างๆ นัทหันมาเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจเมื่อเห็นคนรักนั่งก้มหน้างุดมีเพียงเสี้ยวแก้มขาวที่แดงระเรื่อ

   “หลับตาหน่อยสิ”

   “หือ จะเล่นอะไร”

   “เอาน่า หลับตาก่อนนะนัท” น้อยครั้งที่ชื่อเขาจะถูกเรียกโดยไม่มีสรรพนามนำหน้าเลยยอมหลับตาตามคำสั่ง ไม้โบกไม้โบกมือผ่านหน้าเมื่อเห็นว่าปิดสนิท สูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกความกล้าที่จะทำให้เขาต้องอายแน่ๆ ไม้ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ก่อนที่จะขึ้นไปนั่งคล่อม

   “หือ??” นัทอุทานด้วยความตกใจคิดจะลืมตาแต่เสียงดุๆก็แทรกขึ้นเสียก่อน

   “อยู่นิ่งๆหลับตาด้วย”  ไม้ว่าพร้อมกับแกะกล่องข้างในเป็นช็อกโกแลตที่เป็นรูปขวดไวน์เขาแกะออกมาชิ้นหนึ่งกลิ่นหอมของช็อกโกแลตที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์หอมอบอวน

   “อ้าปากสินัท” เสียงหวานกระซิบข้างหูทำให้นัทยอมอ้าปากตามคำขอ ไม้สูดหายใจลึกๆอีกครั้งก่อนที่จะส่งช็อกโกแลตเข้าปากยกมือขึ้นคล้องคอหนาแล้วกดรีมฝีปากแนบชิดใช้ลิ้นดันช็อกโกแลตที่เริ่มละลายทำให้ใส้ด้านในไหลออกมา เหล้ากลิ่นแรงไหลอบอวนทั่วทั้งปากปลายลิ้นหนาตวัดแลกชิมรสช็อกโกแลตและเหล้าภายในปากบาง

   “อือ..อืม” เสียงจูบดังก้องจนหน้าอายจนกระทั่งไม้เหมือนจะหมดลมหายใจนัทถึงยอมผละออก หยาดน้ำใสไหลย้อยจนถึงปลายคางนัทขยับลิ้นไล่เลียแล้วผละออกมองเรียวปากแดงฉ่ำวาว ดวงตาฉ่ำวาว

   “หวานชะมัด ขอนัทกินอีกนะครับ” เอ่ยเสียงอ้อนจมูกโด่งคลอเคลียแก้มแดงระเรื่อสูดกลิ่นหอม ไม้ได้แต่หลบสายตาหยิบช็อกโกแลตขึ้นมาอีกชิ้น นัทอ้าปากรอให้ไม้ป้อนแล้วบดรีมฝีปากบางส่งความหวานและความร้อนของแอลกอฮอล์มือใหญ่สอดเข้าใต้เสื้อยืดลูกไล้ผิวเนียนลื่นมือ ความแข็งขืนที่ดุนดันผ่านกางเกงบ็อกเซอร์ไม้กดสะโพกลงเบียดแนบชิดมือลูบไล้ตามแผ่นอกต่างฝ่ายต่างลูบไล้ปลุกเร้าความรู้สึกวาบหวามจูบที่เจือรสหวานขมยิ่งทำให้ต้องการซึ่งกันและกัน



   กว่าอารมณ์เร่าร้อนวาบหวามจะผ่านก็เป็นเวลาบ่าย สองร่างเปลือยเปล่าอีงแอบมีเพียงผ้าห่มคลุมหมิ่นเหม่ตรงสะโพก มือใหญ่ลูบแผ่นหลังที่มีรอยรักแตะแต้ม

   “อือ....เหนื่อยแล้วนะ” ไม้บ่นเสียงเบาเพราะรู้สึกคอแห้งเหลือเกิน

   “หึๆ ไม่ทำอะไรแล้ว พึ่งรู้นะเนี้ยว่าไม้จะร้อนแรงแบบนี้” นัทพูดเย้าไหนจะเริ่มจู่โจมเขาก่อน ไหนจะยอมทำตามที่เขาต้องการแถมยังยอมอยู่บน อ่า ทางทีดีไม่ควรคิดดีกว่าเดี๋ยวไม้ได้เหนื่อยกว่านี้

   “หยุดพูดเลยนะนัท” นัทหัวเราะเบาๆกับคำขู่ฟ่อเหมือนลูกแมว เขาเข้าใจดีว่าที่ไม้ทำเพื่ออะไร

   “ขอบคุณนะครับสำหรับช็อกโกแลตและของขวัญสุดพิเศษ” กระซิบเบาๆก้มลงสูดกลิ่นหอมมือลูบแผ่นหลังเนียนเบาๆ

   “อือ หิวแล้ว” นัทหัวเราะเบาๆตวัดผ้าห่มออก ไม้รีบซบหน้าลงกับหมอนก็ในเมื่อไอ้นัทมันไม่ได้ใส่อะไรเลยนะสิ นัทเดินไปหยิบบ๊อกเซอร์ที่พื้นมาใส่แบบลวกๆแล้วเดินหายไปในครัว

   พออยู่คนเดียวไม้ได้แต่ซบหน้าลงกับหมอนเพราะความเขินอายที่ตัวเองทำอะไรลงไปเพราะอยากขอบคุณคนรักที่คอยดูแลและให้ความมั่นคงกับรักครั้งนี้แต่เหมือนมันจะได้ผลเกิดคาดเพราะตอนนี้เหมือนเขาจะขยับสะโพกไม่ได้เลย ไม่นานกลิ่นหอมก็โชยมาตอนนี้เขาแรงที่จะขยับตัวยังไม่มีเลย

   “มาแล้วครับ” ไม้ปรือตามองคนที่ยกอาหารมาให้ ตอนนี้เขาเหนื่อยจนแทบจะลุกไม่ขึ้น นัทเห็นท่าทางอ่อนแรงของคนรักเลยรีบวางแล้วเข้ามาพยุง

   “ตัวเริ่มรุมๆแล้ว เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วกินยานะ” ไม้มองสีหน้ารู้สึกผิดเลยยกมือลูบแก้มแล้วยกยิ้มบาง

   “อือ หิวแล้วป้อนด้วย” อ้าปากรอข้าวต้มฝีมือนัท น้อยครั้งที่เขาจะอ้อน กินข้าวเสร็จก็กินยาเพราะความเหนื่อยอ่อนความรู้สึกสุดท้ายคือได้ยินคำบอกรักและบอกว่าจะเช็ดตัวให้

   ไม้ตื่นขึ้นมาก็เช้าอีกวันยังดีที่อาการปวดดีขึ้นจนสามารถเดินได้ไม่ติดขัดเท่าไหร่ และไอ้นัทก็ไม่ยอมให้เขาไปโรงงาน
 
   “จะไปทำงานไม่ได้เป็นอะไรมากซักหน่อยนะนัท” ตั้งแต่เช้าจนนี่จะได้เวลาเข้างานแล้วไอ้นัทก็ไม่ยอมให้เขาไปทำงาน

   “แต่ไม้พึ่งหายไข้นะ” นัทยืนกอดอก กับคนที่เมื่อคืนตัวร้อนจนเขารู้สึกผิดพออาการดีขึ้นกลับดื้ออยากไปทำงาน ไม้ถอนหายใจยาวแล้วยกยิ้มร้าย เขาขยับเข้ามาใกล้ยกมือขึ้นคล้องลำคอหนา เรียวปากบางยกยิ้มยั่วแล้วกดริมฝีปากแนบชิดจนนัทเคลิ้มกับจูบหอมหวาน ไม้ผละออกมา

   “ไปทำงานแล้วนะ อย่างอแงนะที่รัก” ไม้รีบหนีก่อนที่นัทจะตั้งสติได้

   นัทพอรู้ตัวตัวแสบก็หนีไปแล้ว ได้แต่ยกมือลูบหน้าลูบตาเรียกสติกลับมา นับวันยิ่งร้ายกาจแสนยั่วเขาขึ้นทุกวัน เล่นอย่างนี้คอยดูเถอะ เย็นนี้เขาจะเอาคืนเสียให้เข็ด

***********************************
ทำไมไม้ร้อนแรง เอร๊ยย แต่งเองเขินเอง
ก็คู่ไม้ดราม่าหน่อยตอนพิเศษเลยให้ไม้มาแบบร้อนแรงซะบ้าง

[nitty23]

  หลงลูกลิง หลงน้องวา
ขอบคุณคนเขียนนะคะ ^ ^

[Letter123]

โยxทัพ

   “วิน จะอธิบายเรื่องนี้ยังไงครับ” บรรยากาศในห้องนั่งเล่นเงียบสงัดเมื่อหนึ่งคนตัวโตยืนกอดอกก้มมองเด็กน้อยที่ก้มหน้ามือเล็กกำเสื้อตัวเองแน่น

   “วินไม่ได้ตั้งใจ อึก” ดวงตาสีชาแดงก่ำพยายามที่จะกั้นน้ำตา ทัพพ่นลมหายใจจะดุต่อก็สงสาร แต่ถ้าไม่ว่าอะไรเลยวินก็จะไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำไม่ถูกต้อง

   “มีอะไรกันทั้งสองคน” โยที่กลับมาจากทำงานเดินเข้ามาถามด้วยความแปลกใจเพราะบรรยากาศแปลกๆภายในห้องนั่งเล่น ตอนนี้ทั้งบ้านมีเพียงครอบครัวเขา มัมกับแด๊ดเห็นว่าทุกอย่างเข้าที่เข้าทางก็แบกกระเป๋าหนีเที่ยวรอบโลก

   “พี่โย วินไปเล่นริมสระทั้งที่ผมบอกแล้ว” ยิ่งพูดวินยิ่งหน้าก้มต่ำเพราะตัวเองผิดคำสั่งของทัพ

   “วินขอโทษครับ” เมื่อเห็นท่าทางสำนึกผิดแล้วทัพก็โกรธไม่ลงนั่งลงกอดร่างเล็กที่กำลังร้องไห้

   “ไม่เป็นไรครับพี่แค่เป็นห่วงถ้าไม่มีผู้ใหญ่ไปด้วยถ้าเกิดอะไรขึ้น”

   “วินขอโทษ” โยมองสองคนที่กอดกันกลม แหม ชักอยากจะเดินเข้าไปแยกเพราะดูเหมือนเขาจะกลายเป็นอากาศธาตุไปแล้ว วินที่โตขึ้นทุกวันนับวันยิ่งติดทัพหนัก ส่วนเขานะเหรอเรียกได้ว่าโดนเรียกหาเมื่อต้องการให้เขามีประโยชน์เท่านั้นล่ะ  โยเดินหายเข้าไปในครัวเพื่อทำมื้อเย็นทุกวันนี้ทัพยังทำอาหารได้เป็นบางอย่างแต่ผมก็ไม่ไว้ใจทัพให้เข้าห้องครัวหลังจากที่พยายามที่จะทำลายล้างห้องครัว ทำอาหารเย็นง่ายๆปล่อยให้สองแม่ลูกนั่นคุยกัน เอ๊ะ แต่อย่าไปเรียกให้ทัพได้ยินนะครับไม่อย่างนั้นบ้านแตกแน่ๆ

   “ไปกินข้าวกันได้แล้วครับทั้งสองคน” เรียกสองคนที่ยังนั่งกอดกันกลมดูทีวี ที่พอได้ยินผมเรียกก็รีบมาที่โต๊ะ

   “วันนี้ทำไมทำเยอะจังครับ” ทัพถามเมื่อบนโต๊ะมีแต่ของชอบของเขากับวิน

   “วันพิเศษไงครับ”  ทัพทำหน้างงวันนี้มันวันอะไรกันนะ เขาต้องไปเปิดปฏิทินดูหรือเปล่า ตลอดปีที่มาอยู่ที่นี่ เขาได้รับความรักมากมายจากพี่โยแถมยังการกวนประสาทที่หายไป กลายเป็นผู้ชายอบอุ่นแฟมิลี่แมน อย่างที่น้องวาบอกที่พี่โยอยากสนิทกับใครแล้วจะกวนประสาทแต่พอได้เป็นครอบครัวแล้วเขากลับยิ่งเขินพี่โยยิ่งกว่าตอนพี่มันจีบซะอีก

   “เหนื่อยไหมครับ” ทัพถามขณะที่ตักกับข้าวใส่จานคนรัก วันนี้เขาไม่ได้เข้าไปช่วยงานเพราะเตรียมตัวให้วินเข้าโรงเรียนพรุ่งนี้ก็เป็นวันแรกที่วินจะได้ไปโรงเรียนซึ่งวินงอแงจนแอบหนีเขาไปที่ริมน้ำจนเกิดเรื่องนี่ล่ะนะ

   “ไม่เท่าไหร่ครับวันนี้ไม่มีงานหนักมาก” ทัพพยักหน้ารับคอยดูทั้งวินทั้งโยจนกระทั่งกินเสร็จเขาอาสาล้างจานเองปล่อยให้สองพ่อลูกเล่นกันอยู่ห้องนั่งเล่น

   “ได้เวลาเข้านอนแล้วนะครับ” ทำงานทุกอย่างจนเสร็จสองพ่อลูกยังนอนเล่นกันตรงพื้นพรมหน้าทีวี โดยเฉพาะพี่โยที่เลิกงานแล้วยังไม่ไปอาบน้ำเลย

   “ครับ” วินรับคำ ก่อนที่จะหอมแก้มพี่โยแล้ววิ่งมาหาผม

   ฟอด ฟอด จุ๊บ หอมแก้มซ้ายแก้มขวาแถมยังจุ๊บปากเขาอีก

   “เกินไปแล้วนะวิน นั่นของแด๊ดนะ” วินหันไปยกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้คนที่ลุกขึ้นมาโวยวาย


   จุ๊บ


   ผมได้แต่ส่ายหัวกับความแสบไม่มีใครเกิน วินจุ๊บผมก็วิ่งหนีขึ้นห้องเปล่อยให้พี่โยนั่งทำหน้าบึ้งเมื่อเห็นลูกลูบคม ไม่ต้องถามว่าวินได้ใครมาอย่างกับพ่อลูกกันจริงๆ

   “แสบนักนะ” พี่โยได้แต่บ่นขบเคี้ยวเขี้ยวฟันแถมยังคาดโทษลูกอีก ผมส่ายหัวกับอาการหวงแบบเด็กๆก่อนที่จะไล่พี่โยไปอาบน้ำก่อน ส่วนเขารอให้พี่โยอาบน้ำเสร็จก่อน รอไม่นานพี่โยก็ใส่เพียงกางเกงนอนออกมา จาอที่เคยอ่อยด้วยกล้ามท้องยังไงตอนนี้ก็เป็นเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือพี่มันไม่ใส่เสื้อนอนซักวัน เขาเดินหนีเข้าห้องน้ำเพราะเห็นกี่ทีๆก็ไม่ชิน ออกมาพี่โยนอนอ่านเอกสารอยู่บนเตียง

   “ยังไม่นอนเหรอครับ” ผมขึ้นไปสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มนอนข้างๆ ดวงตาสีฟ้าคมหันมามองริมฝีปาหนายกยิ้มวางเอกสารในมือลงก่อนที่จะเอนตัวลงนอน

   “ไม่มีคนให้กอด” พูดจบก็คว้าเอวเขาเข้าไปกอด ผมขยับตัวนิดหน่อยซบหน้าลงกับอกแกร่ง เป็นอย่างนี้ทุกคืนพอวันไหนไม่ได้นอนในอ้อมกอดนี้ผมกลับนอนไม่หลับ

   “งั้นนอนดีกว่าไหมครับ” พูดปนขำเพราะมือใหญ่ที่สอดเข้ามาใต้เสื้อนอน

   “หึๆ วันนี้วันวาเลนไทน์ไงครับ” อ่าววันนี้วันวาเลยไทน์เหรอแล้วมันเกี่ยวอะไรกับมือที่ตอนนี้เริ่มเลื้อยลงต่ำไปเรื่อยๆจนผมต้องรีบจับไว้

   “อย่ามามั่วน่า ไม่เห็นเป็นวันอะไรพี่โยก็กดผมอยู่ดี” ได้แต่บอกอ้อมแอ้มผมไม่เคยขัดใจพี่โยได้ซักที
   
   “ก็รู้ดีนี่ครับ นะที่รัก” ผมเกลียดดดดดดด เกลียดพี่โยที่ทำเสียงละมุนทำให้ผมขัดใจไม่ได้เลยซักครั้ง

 
   “อือ แต่พรุ่งนี้เราต้องไปส่งวินที่โรงเรียนนะครับ” ยกมือขึ้นคล้องคอหนาเอียงหน้ารับริมฝีปากหนา


   จุ๊บ

   “โอเคครับที่รัก”  และเสียงพูดคุยก็เปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานทั้งห้องอบอวนด้วยความรัก 




   
   ทัพตื่นขึ้นมาแต่เช้ามืดแม้เมื่อคืนจะโดนรังแกแต่ยังดีที่พี่โยไม่ได้รังแกเขาหนักแถมยังช่วยดูแลเพราะเขาหลับก่อน ค่อยๆลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำจัดการธุระอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงไปข้างล่างเพราะพี่โยไม่อยู่บนเตียง

   “ตื่นแล้วเหรอครับ เพลียไหม พี่ทำซุปให้” โยได้แต่งงเมื่อคนที่ถามไม่ยอมตอบอะไรแต่ยิ้มกว้างกำลังที่จะเรียกทัพก็เดินเข้ามากอดเขาแน่น

   “ขอบคุณนะครับ” แม้ไม่รู้ว่าคนรักขอบคุณเรื่องอะไรเพียงแค่ทัพมีรอยยิ้มเขาก็โอเคแล้ว

   “ไปนั่งก่อนครับ เดี๋ยวพี่จะยกอาหารไปให้” ทัพเงยหน้ามอง



   ฟอด

   “ครับ” พอหอมแก้มเสร็จทัพก็หนีไปนั่งรอที่โต๊ะปล่อยให้คนที่โดนหอมแก้มยืนกระฟัดกระเฟียดอยากจะคว้าตัวคนรักมาฟัดแต่ก็รู้ดีว่าถ้าทำทัพได้โกรธเขาแน่ๆ ไม่นานโยก็ยกอาหารไปเสิร์ฟที่โต๊ะพร้อมกับวินที่แต่งตัวเรียบร้อยเดินคอตกลงมาที่โต๊ะอาหาร

   “ว่าไงเจ้าแสบทำไมทำหน้ามุ่ย” ยิ่งพี่โยถามวินก็ยิ่งทำหน้ามุ่ยลงกว่าเดิม

   “ไม่อยากไปอ่ะ แด๊ด” แนะมีการงอแง ทัพหันไปส่ายหัวกับอาการงอแงไม่อยากไปเรียนของวิน

   “ต้องไปครับ สัญญากับพี่แล้วไง” พอเห็นแก้มป่องๆนั่นทำหน้ายุ่งผมก็อดไม่ได้ที่จะไปยืดเบาๆ วินไม่ได้ประท้วงอะไรแล้วเขากับพี่โยก็ไปส่งวินที่โรงเรียน และพอถึงโรงเรียนที่ผมเป็นคนหาข้อมูลและพี่โยที่แนะนำมา

   “ถึงแล้วครับ” หันไปหาวินที่นั่งเงียบมาตลอดทาง

   “งั้นวินไปนะครับ” วินสูดหายใจลึกๆก่อนที่จะเปิดประตูลงจากรถไป ผมเปิดประตูลงไปหา

   “ตอนเย็นพี่จะมารับนะครับ สู้ๆนะ” ผมเป็นห่วงเพราะวินไม่ได้เรียนในโรงเรียน



   “ขอกอดหน่อยครับ” อมยิ้มกับท่าทางไม่มั่นใจ ผมนั่งลงกอดพร้อมกับหอมแก้มป่องๆนั่น วินยิ้มกว้างแล้วเดินเข้าโรงเรียนไป

   “ตอนเย็นก็ได้เจอกันแล้ว” ไม่รู้ว่าพี่โยลงมาจากรถตอนไหนมายืนอยู่ข้างๆพร้อมกับโอบไหล่ผมไว้

   “ไม่ได้เป็นไรซักหน่อย”

   “เหรออออ” พี๋โยลากเสียงยาวไม่เชื่อ

   “อย่ามาล้อผมนะ” ห้ามไปเท่านั้นสายตาพี่โยบอกทุกอย่างนั่นล่ะ สะบัดค้อนใส่พร้อมกับหนีขึ้นรถ ถึงจะอบอุ่นแต่พี่มันก็ยังไม่ทิ้งลายแกล้งผมหรอกนะ  ถึงจะอยู่ไกลบ้าน ไกลเพื่อน แต่เขาก็ได้เจอครอบครัวที่เป็นของเขาครอบครัวที่อบอุ่นของเขา
**********************************************
แอ้ครบแล้ว ทีแรกว่าจะไม่ได้แต่งคู่นี้แล้ว
แต่สุดท้ายก็เข็นมาลงจนได้
ยังไงก็ฝากติดตามเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่ยังคิดถึงคนในไร่สายลมนะคะ

[Billie]

 

หวานๆ ทัพ โย วิน

[PanGii]

จบแล้ววว  รักน้ำที่สุดทั้งเรื่อง สนุกมากเลยค่ะ

[twinmonkey0311]

 

[seaz]

ตามมาอ่านจนจบ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ นะครับ ชอบมากๆ เลย

[mentholss]

 

[q.tr]

น่ารักทุกคู่เลย 

[sugarcane_aoi]

ครอบครัวอบอุ่นมาก น่ารักทุกคู่ น้องน้ำก็น่าฟัดแถมเพิ่มความน่ารักของน้องวินมาอีก คู่พี่โยได้แต่งอยากเห็นคู่พี่ลมกับวาแต่งด้วยอ่ะค่ะ จัดให้หน่อย

[samsung009]