08.2
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบจะถึงตอนเที่ยง แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาภายในถ้ำผมนั่งมองปลาแถวน้ำตกที่ไหลลงไปยังชั้นใต้ดิน อาจจะเป็นไปได้ว่าตรงนี้น่าจะเชื่อมกับทะเล แต่ต่อให้เชื่อมต่อกันก็ไม่ได้หมายความว่าจะกลั้นหายใจได้นานขนาดนั้น
ผมเหยียดร่างกายจากนั้นค่อยเดินข้ามไปที่เกาะตื้น ต้นไม้เผือกที่อยู่กลางเกาะเล็กๆตรงหน้าตรงกับช่องทางออกพอดี
"แม่..."
"ผมไม่ใช่เเม่"
เดม่อนเรียกผมแบบนั้นเจ้าตัวสัตว์ประหลาดสีน้ำเงินที่ผมเกิดออกมามันเดินตามหลังผมติดๆ ส่วนตัวที่ข่มขืนผมมันออกไปล่าสัตว์แล้วไม่เห็นตั้งแต่เมื่อเช้า
"ทำ... หน่อย...ย ขอ... ทำ"
"ไปทำกับเซริสิ!"
ผมหันไปด่ามันอย่างโมโห ไอ้เจ้าตัวนี้... มันสูงแค่เมตรเดียว ยังไม่โตเต็มไว แถมยังพูดได้อีกไม่เหมือนอีกตัว หรือว่าสัตว์ประหลาดพันธ์นี้มันจะพูดได้ก็ต่อเมื่อมนุษย์คลอดออกมา เจ้าตัวที่อยู่บนเรือก็กรี๊ดได้แบบผู้หญิง แถมบางตัวก็พูดได้ เป็นไปได้ว่ามันเรียนรู้
"แ... แม่"
"โถ่เอ้ย! เดม่อน หัดเงียบๆซะทีสิ"
พอตะคอกออกไปแบบนั้นมันก็คอตกหันไปไล่ฆ่าปลาที่ว่ายอยู่ในน้ำ ผมถอนหายใจออกมาเบาๆให้ตายสิ... พอเจ้าตัวใหญ่นั้นไม่อยู่ก็ชอบมาเกะกะส่วนกลางของเพศชายนั่นก็บวมขึ้นๆแล้วก็มาคลอเคลียผมอยู่ตลอด พวกสัตว์พวกนี้นี่มันคงไม่รู้ว่ากาเสพสมกับสายเลือดเดียวกันมันผิดสินะ
"เซริ ทำอะไร"
กิ๊ว
เจ้าตัวสีแดงนั้นนั่งแหมะลงกับพึ้นหลังต้นไม้ พอผมเข้าไปใกล้มันกลับดีดตัวหนี มันมองมาที่ผมแปลกๆก่อนที่จะคลานหนีไป
"เป็นอะไรของมัน... อ๊ะ เดม่อน?"
กรร
สัตว์ประหลาดตัวสีเทานั้นเดินเข้ามาจากทางด้านหลัง ผมแทบจะไม่ได้รู้ตัวด้วยซ้ำมันยกผมขึ้นอุ้มก่อนที่จะพาเดินข้ามออกมาจากต้นไม้ต้นนั้น พามาวางไว้ที่เถาวัลย์
"จะ จะทำอะไร?"
"พ่อ... บอกว่า อยากทำ..."
เดม่อนตัวที่อยู่ข้างๆนั้นพูดออกมาเบาๆ ผมส่ายหน้าดิกเมื่อได้ยินดั่งนั้น
"ไม่ ไม่ ไม่! อย่างน้อยก็ทำให้ดุ้นนั่นเล็กลงก่อนไม่ได้รึไง!? เห็นมั้ยว่าก้นมันฉีกนะ มันเจ็บนะ แล้วกับตอนคลอดด้วย แล้วนี่... ตัวอื่นหายไปไหนหมด!"
ถึงผมจะถามออกมาแบบนั้นก็ตามทีแต่มันคงจะไม่เข้าใจ ผ่านมาหลายวันที่อยู่ที่นี่ผมเริ่มปรับตัวได้นิดหน่อย ย้ำว่าแค่นิดหน่อยจริงๆอันอื่นนะพอรับได้ แต่ที่จะรับไม่ได้คือเจ้าตัวนี้นั่นแหละที่มันชอบมีอะไรกับผมนะ ตัวอื่นก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากแต่พวกมันแค่ทำไม่ได้ ตอนนี้คลอดออกมาได้ห้าตัวแล้ว แต่ละตัวพูดได้ทั้งหมด ยกเว้นเจ้านี่ตัวเดียว แล้วผมก็ไม่คิดจะตั้งชื่อให้มันด้วย
กรร
"..."
สองพ่อลูกนั้นหันไปคุยกันโดยส่วนตัว ข้างหลังผมเห็นตัวอื่นๆกระโดดลงมาจากทางออก เพราะงั้นถ้ารวมสองตัวนี้เข้าไปมันก็จะเป็นเจ็ดตัว คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าจะรับได้ ไอ้ที่การเป็นแม่พันธ์ให้พวกนี้นะ ก็รู้อยู่หรอกว่าถ้าออกไปก็คงจะไม่ต่างกันแต่... ยังไงก็ไม่ชอบอยู่ดี
"...อึ๊ก"
ขาของผมถูกแยกออกจากกันกว้าง อวัยวะเพศของมันนั้นผลิออกมาเป็นเหมือนดอกไม้ ท่อนกายหดลงราวกับว่าปล่อยลมออกไม่รู้ว่าเดม่อนพูดอะไรออกไปมันถึงได้ทำแบบนั้น ท่อนรักสีดำมะเมื่อมใหญ่กว่าของผมมาก แต่ก็ใกล้เคียงกับของมนุษย์ช่องทางลับตอบสนองโดยการปล่อยน้ำสีใสนั้นออกมา
"ดะ เดม่อน... ออกไปสิ จะมาดูทำไม!?"
ผมผลั่กหัวของมันออกไป แต่มันกลับขยับเข้ามาใกล้อีกกว่าเดิม
"ศึก...ษา อีกไม่นาน... น พ่อ บอกว่าพวกเราจะทำได้ รอ...ออ ให้โต ขึ้น..."
"ไม่... มีทาง อ๊ะ อึ๊ก"
ซึบ
แก่นกายร้อนๆนั้นซำแรกเข้ามาภายในท้องจู่ๆมันก็คว้าเอารากไม้ที่ฝังลงดินนั้นขึ้นมายัดใส่ปากผม พอเบือนหน้าหนีลิ้นของเดม่อนก็เบียดเข้ามาในปาก ทั้งร่างกายถูกรัดเอาไว้โดนลูบไล้จนร่างกายซาเหน็บ ร่างกายบิดเร้าอย่างห้ามไม่อยู่จนเผลอกลืนน้ำที่ไหลออกมาจากรากต้นไม้นั้นเข้าไปไม่นานนักร่างกายก็ร้อนวูบวาบจนน่าตกใจ
"อ๊า... อ๊ะ เดี๋ยว มันรู้สึก แปลกๆ...อึ๊ก"
ขณะที่เจ้าตัวใหญ่นั้นกระแทกเข้าออกร่างกายเริ่มสั่นจนน่ากลัวผมหอบหายใจถี่ผลั่กมันให้ออกไปให้ห่างแต่ทว่าเนื้อที่เหมือนดอกไม้พวกนั้นกลับยึดสะโพกเอาไว้แน่น
สวบ
"อ๊า... ไม่ อึ๊ก เดม่อน ออกไป"
ส่วนกลางกายขยับเข้าออกถี่ระรัวจนผมหอบหนัก สมองรู้สึกมึนงงขึ้นมาดื้อๆก่อนที่จะเผลอคว้าเดม่อนเข้ามาใกล้ ลิ้นสีดำลื่นนั้นสอดเข้ามาในปากจากนั้นก็เลียไปตามกระพุ้งแก้มช้าๆเป็นลำดับ
"อื้อ... มะ ไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว"
ผมเผลอกระแทกสะโพกสวนไปจนแก่นกายเข้ามาลึก ซนกับมดลูกที่อยู่ในท้องเถาวัลย์พวกนั้นเริ่มปล่อยตัวผมออก ไม่นานก่อนที่ผมจะผลั่กเจ้าตัวใหญ่นั้นลงไปเอง ปีนขึ้นคร่อมมันอย่างไม่กลัวก่อนจะขยับสะโพกขึ้นลง
"ร่างกายมัน... อ๊ะ ร่างกายมันอยากได้อีก จะเอาอีก"
กรร
เดม่อนที่อยู่ด้านหลังเอาแต่เรียกแม่ๆ มันเข้ามาประกบจากทางด้านหลัง เอวถูกกรงเล็บนั้นยึดเอาไว้กระดกสะโพกใส่กันอย่างไม่ลดละ ยิ่งมากเท่าไหร่ก็ยิ่งไม่พอ หายใจแทบจะไม่ทัน
สวบ สวบ
"อ๊ะ อ๊า...! ฮึก"
ตั้งแต่ที่ถูกทำมา ไม่เคยมีใครไหนๆที่เป็นแบบนี้แบบนี้... มันแปลก สัตว์ประหลาดตัวที่เหลือไม่ได้หันมาสนใจเพราะมันยังตัวเล็ก เล็กกว่าเดม่อนหน่อยหนึ่ง พวกมันกำลังเล่น จับเอาสัตว์ต่างๆมาฆ่าที่นี่ แล้วก็เอาไปทิ้งเหมือนกับเด็กที่เล่นของเล่น เสื้อผืนเดียวที่พันรอบเอวถูกดึงออก เดม่อนเข้ามาจากทางด้านหลังใช้อวัยวะเพศของมันถูที่ต้นขา
"แม่... แ...แม่"
ถ้าเป็นเมื่อหลายวันก่อน ผมคงสติแตกถ้าเจอภาพคนมาร่วมรักกับสัตว์ประหลาดแบบนี้ แต่เหมือนพวกนี้จะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด พงกมันทุกตัวบนเกาะเป็นตัวผู้ ที่กำลังจะสูญพันธ์เพราะแบบนั้นถึงได้หาแม่พันธ์เพื่อผลิตลูกหลานเผ่าของตัวเองออกมาไม่รู้ว่าทำไมถึงรอด และ ถูกเลือก
"อ๊ะ อ๊า... อึ่ก"
เป็นครั้งแรกที่จูบมันแบบนี้ ฟันคมกริบนั้นบาดมาที่ผิวแก้มก่อนที่แผลจะได้หายไป ผมดูดลิ้นของมันรางกับว่าเอร็ดอร่อย มีแต่กลิ่นเลือดที่ลอยออกมาจากปากของมัน กลิ่นคาวแต่ก็หอมนั้นทำเอาสมองปั่นป่วน ยอดอกถูกบีบคั้นโดยเถาวัลย์ที่ยื่นตัวออกมา แรงกระทั้นถี่เข้าออกจนเกิดเสียงน่าอาย ดวงตาพร่าเห็นแต่ม่านน้ำตาที่ไหลลงมาบดบัง ภาพตรงหน้าเป็นใบหน้าของสัตว์ประหลาดสีเทาเข้มที่ขู่ฟ่ออย่างดีใจ
"อ๊ะ... อึ่ก!"
พร่วด
น้ำเชื้อของมันถูกส่งเข้ามาภายในท้องจนบวมเป่ง ผมกัดฟันกรอด เหมือนกับมีอะไรมาจั๊กจี้ข้างใน เสียงกุกกักจากด้านหลังดังขึ้น พอหันไปมองกลับเห็นว่าเดม่อนกำลังลอกคราบ ครั้งที่สองแล้วกับครั้งนี้ เยื่อผิวของมันลอกออกมาเป็นาสีน้ำเงินขุ่น แต่ตอนนี้ร่างกายของมันทั้งหมดเป็นสีแดงเข้มอมเลือด มันหันมาทางนี้กางกรงเล็บออกกว้างก่อนที่จะใช้กรงเล็กนั้น ฟันมาที่หัวของเจ้าตัวสีเทาตรงหน้า
ฉึก!
ซ่า
เสียงหินที่ถูกกัดกร่อน เลือดของมันสาดกระเช็นไปทั่วโดนมาที่ร่างกายของผม แต่แปลกที่มันทำอะไรไม่ได้ ผมมองอย่างอึ้งๆหันไปมองสัตว์ประหลาดตรงหน้า
"ทะ... ทำอะไร?"
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเดม่อนจะมีนิสัยแบบนี้ ปกติแล้วจะชอบอ้อนเป็นเหมือนเด็ก แต่พอลอกคราบออกมากลับกลายเป็นตัวอื่นไป มันมองมา ด้วยดวงตาสีทองนั่น ก่อนที่จะเอ่ยปาก
"ร่างนั้นใช้ไม่ได้ ก็มัน... พูดไม่ได้ ก็เลยต้องกำจัด"
เสียงแหบแต่ทุ้มใหญ่นั้นฟังดูแปลก ผมถูกยกขึ้นออกมาจากร่างของศพนั้น ตอนนี้สับสนไปหมด ทั้งมึนงง และ ไม่เข้าใจ ก่อนที่ร่างกายจะถูกจับวางที่เถาวัลย์ตามเดิม
"ไม่เข้าใจ พูดอะไร?"
"เผ่าพวกเรา ทุกตัวเชื่อมต่อกัน จิตวิญญานเดียวกัน เพียงแค่มีหลายร่าง ข้ายังไม่พอ น้ำ ตอนนี้ข้าพูดได้เพราะลอกคราบโตเต็มวัย ทุกตัวเมื่อลอกคราบ ก็จะเชื่อมต่อกัน ในเผ่านี้ มีจิตวิญญานเดียวกัน"
ก็พอจะเข้าใจในสิ่งที่พูดออกมา หมายความว่า ตัวเมื่อกี้ที่ตายก็แค่เหมือนเป็นหุ่น? จิตวิญญานที่เหลือตัวเดียวอย่างสัตว์ประหลาดตัวนี้ ก็แค่ย้ายร่างมาที่ร่างนี้
"แล้ว... เดม่อนละ?"
"ไม่เคยมี... ตั้งแต่แรก นั่นก็คือข้า"
ผมขมวดคิ้วแน่น... ที่ผ่านมานี่ ไม่เคยมีงั้นเหรอ...
"แต่เพราะเจ้าอุจส่าห์ตั้งให้ ข้าก็จะใช้มัน"
"ทำไมถึงพูดได้คล่องขนาดนี้"
แผล็บ
ผมดันอกของมันออกห่างเมื่อมันเลียลงมาที่แก้ม ยังคงสับสนไม่หาย
"พอโตเต็มวัยก็จะรู้มากขึ้น เพราะเราเติบโตมาด้วยธรรมชาติ ที่พูดได้เพราะ เกิดมาจากมนุษย์"
กรงเล็บคมนั้นชี้มาที่ท้องเบาๆ
"อึ๊ก... พะ พอแล้ว ไม่ใช่ว่าจะทำวันละสองครั้งเหรอ?"
ผมถามกลับอย่างหวั่นๆเมื่อมันเริ่มปลุกเร้าผมอีกครั้ง
"นับจากนี้... ต้องตามใจตัวผู้เช่นข้า"
ตะ ตามใจอะไร... ยังไม่พอใจอีกรึไงกัน
"อึ๊ก... อ๊ะ"
อวัยวะเพศนั้นจ่อมาที่ปากทาง ก่อนที่จะดันเข้ามาเบาๆ มันใหญ่เท่าเมื่อกี้ยังดีที่ไม่เหมือนตอนแรกที่ทำกันถ้าขนาดแค่นี้ก็พอจะรับไหว
"ยิ่งสมสู่เท่าไหร่ ยิ่งรับน้ำเชื้อของข้ามากเท่าไหร่ ร่างกายของเจ้าก็จะยินยอมเพียงแต่ข้า"
"ฮ๊า... อ๊ะ อ๊ะ"
"หรือเจ้า อยากให้ข้าเล่นบทเป็น ลูก? เรียกเจ้าว่าแม่ แล้วสมสู่ร่วมสายเลือด?"
"มะ ไม่ใช่"
คำพูดนั้นทำเอาผมหน้าแดงวาบ ทำไม... ถึงทำเบาๆแบบนี้ มันขยับเข้าออกเบาๆราวกับว่ากำลังถนอมผมอยู่ นั่นยิ่งทำให้รู้สึก แปลก
แซ่ก แซ่ก
กิ๊ว
กลางดึก ไม่ค่อยจะมีตัวไหนอยู่ นอกจากผม และ เซริที่นอนอยู่ด้วยกัน เสียงต้นไม้ที่สั่นไหวเพราะแรงลมนั้นเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ ผมหันไปมองที่ปากถ้ำ ดวงจันทร์ทำให้มองไม่เห็นอะไรเลย
ฟุ่บ แผละ!
ก่อนที่อะไรดำๆสี่ห้าตัวจะหล่นลงมาข้างล่างนี้ ไฟที่ก่อไว้นั้นก็ไม่ได้ให้แสงสว่างมากพอที่จะเห็นได้ ผมเพ่งมองไปที่พวกนั้น
"เดม่อน?"
กิ๊ว
กิ๊วว
"... สไลม์?"
...
ช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง แถมยังไม่สบายอีก เป็นหข้ได้ห้าหกวันละ เหนื่อย... 555555555 ติดตามตอนต่อไป~
ปล. ถ้าจะให้บอก ก็คือ สัตว์ประหลาด ตอนนั้นมีสองสี สีเทาคือตัวใหญ่ พูดไม่ได้ แต่ตัวลูก สีน้ำเงิน พูดได้เพราะคลอดออกมาจากคนที่พูดได้ เพราะได้ยินส์ของคนมา ถ้างงอะไรถามได้เลยครับ ไว้จะมาตอบตอนต่อไป
หัวข้อ: เปิดPRE ORDER [Alien] เกาะตุ๊กตา :: ตอนที่ 27 :: มาแถมให้หายคิดถึง [07/07/2560] (อ่าน 87417 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก