ปืนในมือของนายหัวชาญเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเหตุการณ์มันร้ายแรงกว่าที่คิด เจ้าของท่าเรือใหญ่รีบวิ่งกลับไปหยิบอาวุธที่บ้าน กว่าจะรีบรุดมายังจุดเกิดเหตุ ท้องฟ้าก็มืดสนิท เข้าสู่ความมืดมิดเต็มที่แล้ว ที่พึ่งสุดท้ายของคนทั้งเกาะลัดเลาะไปตามเส้นทาง ใช้ความมืดพรางตัว เก็บฝีเท้าของตนให้มิด เคลื่อนไหวร่างกายให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อเกิดเหตุอันตรายถึงขีดสุด เขาจึงจำเป็นต้องหยุดเรื่องส่วนตัวเอาไว้ ทำในสิ่งที่คนเป็นใหญ่เป็นโตสมควรกระทำ แม้ความรุ่มร้อนกังวลใจเรื่องลูกชายจะไม่เคยหายไปจากสมองได้เลยก็ตามที
เรื่องมันเกิดที่ท้ายเกาะแท้ๆ แต่ชาวบ้านทั้งหมดคล้ายไม่มีใครหลับได้ลง บ้านหลายหลังเปิดไฟสว่างโร่ คนงานผู้ชายมารวมตัวกันโดยไม่ต้องสั่งการ
คงเพราะเกาะมันก็เท่านี้...
เกิดเรื่องแต่ละที จึงรู้กันเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง
นายหัวชาญสั่งให้เด็กๆ หลบให้ห่าง ไอ้มืดตัวดีที่วิ่งโร่เอาข่าวมาบอก ถูกสั่งให้อยู่แต่ในบ้านเขาพร้อมด้วยเหล่าเพื่อนพ้องของมันอีกสองคน ไม่รู้ว่าพ่อแม่มันทำบ้าอะไรอยู่ถึงปล่อยลูกออกมาวิ่งพล่านกันนอกบ้าน เรื่องนี้อันตรายเกินไปสำหรับพวกมัน แม้ภายนอกไอ้สามตัวนั้นจะสูงใหญ่ใกล้เป็นหนุ่มเต็มตัว แต่คนที่เห็นมันมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย ก็ยังคงเห็นเป็นเด็กอยู่วันยันค่ำ
เด็กๆ ไม่ควรมาเสี่ยงตาย ไอ้ผู้ใหญ่สภาพปางตายบางคนก็เช่นกัน!
นายหัวชาญเหลือบมองร่างสูงใหญ่ที่อุตส่าห์หอบสังขารติดตามมาด้านหลัง ท่าเดินของมันติดขัด มองปราดเดียวก็รู้ชัดว่าคงเจ็บไม่ใช่น้อย ก่อนหน้า... เขาออกปากไปแล้ว สั่งแล้วสั่งอีกให้อยู่กับไอ้พวกเด็กๆ แต่คนถูกสั่งมีหรือจะเชื่อฟัง มันก็ยังหน้าด้านเดินตามมาจนได้
“สารรูปอย่างนี้มึงจะไปจับโจรหรือจะไปให้มันฆ่า”
ก็รู้ตัวหรอกว่าทั้งหมดเป็นฝีมือเขา แต่พอเห็นหน้าก็อดโมโหขึ้นมาอีกไม่ได้ “มึงไปให้พ้นๆ หน้ากูไป เกะกะลูกตา”
ด่าขนาดนี้มันก็ยังทำท่าเป็นพระอิฐพระปูนอยู่นั่นเอง...
ขาใหญ่ประจำเกาะส่ายหน้ากับสภาพยับเยินของลูกน้อง เพราะมีเรื่องคอขาดบาดตายมาคั่น เส้นอารมณ์จึงคล้ายครึ่งๆ กลางๆ อยู่ระหว่างความแค้นและความห่วงใย
นายหัวชาญยังโกรธ... โกรธมาก...
ทุกเรื่องที่มีทยากรมาเกี่ยวพันเป็นเรื่องใหญ่เสมอสำหรับเขา เรื่องของใครก็ไม่ใหญ่เท่าเรื่องของมัน ดวงตาดุดันหันมองอดีตคนเคยไว้ใจ อย่างไรเสียก็เคยคุ้น ร่วมหัวจมท้ายกันมา เพราะอย่างนี้ถึงได้อ่อนข้อ ปล่อยให้มันยังมีลมหายใจ หากเป็นคนอื่น ป่านนี้ร่างของมันคงถูกฝังใต้พื้นดินไปตั้งแต่เขารู้เรื่องแล้ว
“นาย! นายหัว...” เสียงไอ้ชาติเรียกความสนใจไปจากเขา ร่างดำๆ กลมกลืนไปกับความมืดปราดมาทางด้านหลัง คนถูกเรียกจึงส่งสัญญาณ กระแทกเสียงสั่งการให้มันรู้ตัว
“กูอยู่นี่!”
ไอ้หนุ่มตังเกสองสหายกระวีกระวาดเคลื่อนกายเข้าไปใกล้นายตน ชาติกับหินเหงื่อโชกทั่วร่าง ด้วยวิ่งลัดหาดมาตามหานาย แทบไม่ได้หยุดพักหายใจ
“ได้เรื่องแล้วนาย”
ปัง!
ก่อนคนนำสารจะทันได้ขยายความ เสียงดังเหมือนพลุแตกก็สาดโครมมา ความมืดทำให้ไม่รู้เหนือรู้ใต้ เดาแทบไม่ได้ว่ามาจากทางไหน เจ้านายกับลูกน้องกระโจนหมอบกันข้างทาง พรางตัวกับต้นไม้ใบหญ้าแถวนั้น สถานการณ์อันตรายเกินกว่าจะยืนเป็นเป้านิ่งในที่แจ้ง
“เสียงปืน? ฉิบหายกันล่ะทีนี้ พวกมันมีปืน” นายหัวชาญสบถ สอดส่ายสายตามองความเป็นไป “ว่ามาไอ้ชาติ ไอ้หิน... พวกมึงได้เรื่องกันว่ายังไง”
หันไปถามลูกน้องสองตัวที่หมอบอยู่คู่กัน ห่างจากนายมันคนละฟากต้นไม้ แต่ไอ้คนที่ไม่ห่างจากเขาเลยแม้แต่ก้าวเดียว ดันเป็นไอ้ตัวที่เหม็นขี้หน้าไปเสียได้
“คนเค้าพูดกันให้แซดเลยนาย ไอ้พวกเหี้ยนั่นมันบุกบ้านลุงผาดที่ท้ายเกาะ คงเห็นว่าไกลผู้ไกลคนเลยปล้นเอาซะ”
“แล้วมีใครเป็นอะไรไหม”
“มีเจ็บกันบ้างล่ะนายหัว” หินว่า แต่ไอ้ชาติขยายความได้เห็นภาพกว่านั้น
“ชาวบ้านเขาเล่าว่าลุงแกแหกปากลั่น ไม่ยอมให้ปล้นง่ายๆ พวกมันก็เลยซ้อมเอาหัวร้างข้างแตก ยังดีไม่ถูกยิงไส้แตกตาย”
“แล้วลุงแกเป็นยังไงล่ะวะ”
“หนีมาได้แล้วล่ะนาย ลุงแกฟุ้งอยู่อนามัยเสียใหญ่โตว่าแกล้งสลบ พอพวกมันตายใจก็หนีมา นี่ละว้า... กูก็เพิ่งเห็นครั้งนี้เองว่าคนแก่หนังเหนียวมันเป็นยังไง กระเสือกกระสนวิ่งมาถึงมือหมอได้ลุงแม่งก็ไม่ตายง่ายๆ หรอก”
นายหัวชาญถอนหายใจยาว อย่างน้อยก็ไม่ย่ำแย่จนถึงขั้นต้องฝังศพใคร
“ไอ้พวกโจรนั่นมันเป็นพวกไหน” เจ้าของท่าเรือใหญ่ยังไม่ละความสงสัย “ร้อยวันพันปีเกาะนี้ไม่เคยมีปล้นมีฆ่ากัน แล้วอยู่ๆ พวกมันมาจากไหน แถมรู้เสียด้วยว่าบ้านท้ายเกาะมันไกลผู้คน คนนอกมันไม่รู้ดีขนาดนี้แน่”
“ก็เพราะมันเป็นคนในน่ะสินาย”
“มึงหมายความว่ายังไงไอ้ชาติ”
“พวกมัน... ก็ไอ้สามตัวนั้นไงล่ะนาย ไอ้พวกที่มันทำไอ้ทะเลคราวนั้น เขาว่ามันแหกคุกออกมา”
ชื่อคนสำคัญที่ถูกนำมาข้องเกี่ยวอีกครั้งทำให้คนฟังกัดกราม นายหัวชาญกำหมัด ดวงตาดุดันฉายแววน่ากลัวนักในความเห็นของลูกน้อง สภาพปางตายของลูกชายในวันนั้นหวนกลับมาในความทรงจำ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน พ่ออย่างเขาไม่มีวันลืม
“ไอ้พวกระยำ!” เสียงห้าวลึกคำรามในคอ
คนไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน แต่เป็นเดือดเป็นแค้นแทนกันเสียยิ่งกว่า
นายช่างใหญ่แห่งชาญทะเลคำราม สภาพบอบช้ำไม่อาจซ่อนความน่ากลัวยามโกรธไว้ได้ เสือร้ายยามเจ็บจะยิ่งดุร้ายหนัก แล้วพยัคฆ์ที่ทั้งเจ็บทั้งแค้นใจจะน่ากลัวสักเพียงไหน หินกับชาติไม่อยากคาดเดา
พ่อบังเกิดเกล้าเมินหนีจากสีหน้าเจ็บปวดแบบเดียวกัน ไม่อยากยอมรับว่าความผูกพันของมันกับไอ้ทะเลก็ไม่ได้ต่างไปจากเขาเลย ช่วงที่เราสองพ่อลูกได้ใช้ร่วมกัน เป็นเวลาเดียวกับที่พวกมันใกล้ชิดสานความสัมพันธ์เกินเลยไปไกล จะว่าใครก็ไม่ได้ โทษใครก็ไม่ได้อีกเหมือนกัน เขามันเป็นคนส่งเนื้อเข้าปากหมา ส่งปลาย่างให้แมวด้วยตัวเองทั้งนั้น
นายใหญ่แห่งชาญทะเลสุดแสนจะหงุดหงิดใจ เมื่อหาทางระบายกับใครไม่ได้ ความแค้นทั้งหลายจึงไปลงกับไอ้พวกขยะสังคมนั่น
“กูน่าจะฝังพวกมันเสียตั้งแต่ตอนนั้น”
นายหัวชาญจำได้แม่นยำ เรื่องคราวนั้นเพราะไอ้คนโดนทำมันขอเอาไว้ ถึงได้ปล่อยให้กฎหมายเป็นฝ่ายจัดการ ให้คุกเป็นสถานลงทัณฑ์ แทนที่จะทำให้พวกมันกลายเป็นวิญญาณร่อนเร่ไป ถึงขนาดเคยออกปากว่าหากพวกมันพ้นตะรางกลับมา เขาจะพิจารณารับเข้าทำงานอีกครั้ง ไม่คิดเลยว่าความเมตตาในวันนั้น นอกจากคนได้รับจะไม่สำนึกรู้คุณกัน มิหนำซ้ำยังบังอาจมาขี้รดบนหลังคา หยามน้ำหน้าอดีตเจ้านายมันเสียด้วย!
“พวกมันไปทางไหน มึงรู้ไหมไอ้ชาติ” คนมีอำนาจร้องถาม
“คงยังไปไม่พ้นเกาะหรอกนาย ถ้ามีเรือออกไป มันต้องมีใครเห็นมั่งแล้ว”
“แล้วตำรวจล่ะ มาหรือยัง”
“ไปแจ้งกันสักพักแล้ว คงกำลังยกกันมา”
มาช้า มาตอนจบตลอดสิน่า ไอ้ฉิบหาย!
คำตอบจากไอ้ชาติไม่ได้สร้างความพอใจนัก ร่างสูงใหญ่สบถก่นด่า ด้วยวันนี้เหมือนถูกฟ้าดินเกลียดชัง ไม่มีอะไรได้ดั่งใจเขาเลยสักอย่าง
“กว่าตำรวจจะมา พวกมันคงขโมยเรือชาวบ้านหนีไปได้ก่อนแน่ กูจะไปตามดักมันไว้ก่อน ยังไงก็ต้องจับพวกแม่งให้ได้” มือหยาบใหญ่กระชับปืนลูกซองแน่นเข้า แล้วจึงสั่งการลูกน้อง “ไอ้ชาติ ไอ้หิน... เดี๋ยวพวกมึงอ้อมไปอีกทาง เผื่อมันหนีเตลิดไป อย่าทำทะเล่อทะล่ากันนะโว้ย พวกมันมีปืน”
“ได้นาย... นายกับพี่เม่นระวังตัวไว้หน่อยก็แล้วกัน ฉันว่าพวกมันคงแค้นเรื่องเมื่อคราวนั้นกันน่าดู ถึงได้กล้ามาทำเรื่องเหี้ยๆ ใต้จมูกนาย”
“เออ กูรู้แล้ว พวกมึงไปได้” นายใหญ่ออกปากไล่
“เอ่อ แล้วก็...” ไอ้ชาติอึกอัก หันมองเขาสลับกับนายช่างใหญ่ “อยู่กันดีๆ นะนาย อย่าตีกันตายก่อนตีกับโจรนะ”
เสียงลูกน้องตะกุกตะกัก คล้ายกลัวระลอกสองของพายุอารมณ์ เหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้ไอ้ชาติไม่อาจวางใจได้เต็มร้อย ใครจะไปรู้หัวจิตหัวใจของนายหัวชาญ หากของขึ้นหรือเกิดอาเพศพิสดารอะไรขึ้นมา ไอ้ที่ว่าจะต้องจับมือแท็กทีมสู้กับโจร เกรงจะกลายเป็นว่า หันมาตีหัวพวกเดียวกันก็เป็นได้
คนอยากเป็นกาวสมานรอยร้าวสุดแสนจะหนักใจ... หากก็ทำอะไรไม่ได้ ด้วยเกิดมาเป็นลูกกระจ๊อก
“ปากมากอีกแล้วนะมึง ไปได้แล้ว!”
สิ้นคำสั่ง ชายฉกรรจ์สองชีวิตก็พากันถอยห่างออกไป
นายหัวชาญเหลือบตามองคนติดสอยห้อยตามรายสุดท้าย คิดถึงคำพูดไอ้ชาติแล้วมองมือเปล่าที่ปราศจากอาวุธใดๆ ของมัน ขณะที่ไอ้ระยำพวกนั้นคงมีอาวุธกันครบมือ
“ทำไมมึงไม่ไปกับพวกไอ้ชาติวะ ตามติดกูอยู่ได้” คนเป็นนายทำท่าทีรำคาญ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มุ่งหน้าไปยังสถานที่กบดานของไอ้พวกหนักแผ่นดิน
“ไปแล้วใครจะระวังหลังให้พี่ชาญ”
สองเท้าที่กำลังย่างก้าวหยุดชะงัก...
คำพูดของมันทำให้คนฟังคล้ายระลึกความหลังขึ้นมา ชาญทะเลเมื่อครั้งแรกเริ่มนั้น ลำบากสาหัสจนแทบไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่รอดมาได้ สถานนะนายหัวของเขาเมื่อคราวนั้น ไม่ต่างจากคนแบกหามสักเท่าไหร่ มีงานอะไรก็ต้องทำเองหมด เสี่ยงตายแค่ไหนก็ต้องอ้าแขนรับไว้
วันหนึ่งในฤดูมรสุม เพียงเพื่อจะยื้อเรือเล็กๆ โกโรโกโสลำหนึ่งไม่ให้จม นายหัวชาญแขวนชีวิตตัวเองไว้กับความเมตตาของสายฝนและคลื่นลม ในขณะที่กำลังจะสิ้นหวังแล้วปล่อยให้เรือนั้นจมสู่ท้องทะเลไป คนคนเดียวที่ออกมาช่วยไว้ก็มีแค่มัน
จากกิจการเล็กๆ มีเรือเพียงไม่กี่ลำ สู่การเป็นท่าเรือยิ่งใหญ่... ทุกหยาดเหงื่อและแรงกาย คนสองคนทุ่มลงไปให้ชาญทะเลไม่ได้น้อยไปกว่ากัน ชาญทะเลจึงได้มั่นคงมั่งคั่งถึงทุกวันนี้ เพราะมีนายหัวอย่างเขาคอยยืนข้างหน้า ขณะเดียวกันเบื้องหลังก็มีนายช่างอย่างมันคอยระแวดระวังให้
แต่ถึงอย่างไร... เลือดในอกกับพี่น้องนอกไส้!
เขาไม่อาจเห็นสิ่งใดสำคัญได้มากกว่าอนาคตของทะเล
“คิดหรือว่าการที่มึงมาจงรักภักดีกับกูตอนนี้แล้วกูจะยกโทษให้” เสียงทุ้มเอ่ยต่ำทั้งที่ไม่หันไปมองหน้า “ความดีของมึงมันมีเยอะก็จริง แต่เรื่องเลวๆ ที่มึงทำลงไป ยังไงมันก็หักล้างกันไม่ได้”
ความดีก็ส่วนความดี และความชั่วก็เช่นกัน
ต่อให้เอาความดีของมันที่ทำทั้งชีวิตมาโยนใส่ตาชั่ง น้ำหนักในใจเขาก็ยังคงเอนเอียงไปฝั่งตรงข้ามอยู่ดี
“ฉันก็ไม่ได้หวังว่าพี่จะยกโทษให้”
“แล้วมึงหวังอะไรไอ้เม่น!”
หวังทรัพย์สิน
หวังเงินทอง
หรือหวังในตัวมัน!
ความหวังแบบไหนก็ล้วนมีหนทางเลือนรางแทบทั้งนั้น
นายช่างใหญ่ถอนหายใจหนัก ใบหน้าช้ำเลือดหันมองแผ่นหลังผู้มีพระคุณ
“ฉันหวังแค่ได้เจอมัน” เพราะความหวังอย่างอื่นนั้น ดูจะกลายเป็นหมอกควันไปเสียสิ้นแล้ว “...ได้เห็นหน้ามันอีกสักครั้งก็ยังดี”
คำตอบที่ได้รับปั่นป่วนคนคาดคั้น หัวใจสั่นสะเทือนทุกพื้นที่ ผู้ชายสองคนดันมี ‘หวัง’ ในสิ่งเดียวกัน ต่างกันก็เพียงแค่สถานะเท่านั้นเอง
แค่ได้พบหน้า... ได้เห็นกับตาว่าสบายดีไหม เพราะมีเหตุให้ห่างกันไปนาน จากไปในดินแดนแสนไกล สองปีให้หลัง ‘ทะเล’ ไอ้เด็กซนคนนั้น จะเติบโตและเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยแค่ไหน คนเป็นพ่ออย่างเขาอยากเห็นด้วยตาตัวเองเหลือเกิน
“หึ! มึงกับกูคงหมดหวังเหมือนกันแล้วกระมัง”
“ทำไมหรือพี่ชาญ” น้ำเสียงคนถามกระวนกระวาย “มันจะไม่กลับมาหรือ”
นายหัวชาญจ้องมองความร้อนรนในดวงตาของอีกฝ่าย ย้อนกลับไปเมื่อยามบ่ายของวัน เขามีความสุขเสียจนแทบลอยได้ โทรศัพท์จากลูกชายทำให้เขาตื่นเต้นจนเหมือนคนบ้า นึกไม่ถึงว่าความยินดีจะมีวงจรอายุเพียงสั้นๆ ไม่ทันจะพ้นผ่านวัน ความดีใจนั้นกลายเป็นใจสลายเสียแล้ว
ตัวมันน่ะคงอยากกลับ...
กลับมาเพื่อเจอพ่อมัน หรือจะเจอไอ้คนสร้างความสัมพันธ์คลุมเครืออย่างไอ้เม่น นั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่รู้ เรื่องเดียวที่นายใหญ่แห่งชาญทะเลรู้ดีในตอนนี้ นั่นคือรตีคงไม่มีทางให้มันมา ไม่ว่านายหัวหรือนายช่าง ไม่มีวันเอาชนะคนถือสิทธิ์ขาดในตัวทะเลได้
“พี่ชาญ...” คนด้านหลังเอ่ยเรียกอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเขานิ่งไป
“มึงรักมันมากนักหรือ” ถูกรบเร้าหนักเข้า นายหัวชาญจึงหลุดปากถามสิ่งที่ข้องใจจนได้ “คนเคยมีลูกมีเมีย เคยเจ็บเจียนตายก็เพราะรักอย่างมึง จะรักกับเด็กอายุคราวลูกคราวหลานได้สักแค่ไหน”
คนถูกถามชะงัก ก้มหน้าจมอยู่กับความคิดตนอยู่เป็นนาน หากเมื่อมันเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาคู่เดิมที่แลสบกันเปลี่ยนจากอ่อนล้าเป็นมั่นใจ ประกายบางอย่างวูบไหวอยู่ในตัวของมัน เหมือนอยู่ๆ ก็เข้มแข็ง จากคนอ่อนเปลี้ยหมดเรี่ยวแรง พลิกขึ้นมามีชีวิตชีวาได้อีกครั้ง
“รัก...” ก็แค่คำสั้นๆ “ฉัน... คงจะรักมันมาก”
รักมากกว่าตัวเองอีกกระมัง
“ฉันไม่รู้หรอกพี่ชาญว่ารักมันตั้งแต่ตอนไหน อาจเป็นตอนที่พี่ส่งมันมาให้ฉันสอนงาน หรืออาจเป็นตอนที่มันต่อยหน้าเตือนสติฉันเมื่อวันแรกที่ได้เจอ...”
เมื่อคิดถึงความหลัง แม้ตัวจะบอบช้ำแต่รอยยิ้มปรากฏง่ายดายนัก
หลังจากเมียกับลูกตายไป นายช่างใหญ่เคยคิดเสมอว่าจะอยู่อย่างนี้ไปจนแตกดับ ไม่รัก ไม่สุงสิง ไม่วุ่นวายกับใคร อยู่อย่างสงบจนกว่าชีวิตจะหาไม่ แต่ใครเล่าจะล่วงรู้... ในความสงบเรียบง่ายที่เขาปรารถนา บังเกิดความรู้สึกบางอย่างผ่านเข้ามา นั่นคือความเหงา...
ทุกค่ำคืนที่เปลี่ยวเหงา เสมือนกระดาษว่างเปล่าขาวโพลนไปทุกหย่อมหญ้า ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดารา แต่สองตาเขาไม่เคยมองเห็นถึงความงดงาม สิ่งเหล่านั้นอันตรธานจากเขาไป เมื่อในสมองและหัวใจเต็มไปด้วยตัวตนของไอ้เด็กนั่น เมื่อมีทะเลมาปรากฏในห้วงความคิด เหมือนชีวิตมีจุดยึดเหนี่ยวและมีเป้าหมาย
“ตั้งแต่มีมันเข้ามา ถึงจะเจ็บบ้าง ทรมานบ้าง... แต่ชีวิตฉันเหมือนได้เกิดใหม่”
แม้จะรู้ตัวเสมอว่าเป็นมวยรองของใคร ก็ยังเป็นความเจ็บปวดที่สวยงาม
“ฉันรู้ว่าตัวเองทำงานหนักทุกวันเพื่ออะไร รู้ว่าต้องลืมตาตื่นในทุกเช้าเพื่อใคร... ฉันกลายเป็นคนใหม่ ไม่ใช่ไอ้เม่นที่เอาแต่เมาเหมือนหมาคนนั้น ฉันไม่เคยตั้งใจจะหักหลังพี่ ไม่ว่าเรื่องอะไร... ตั้งแต่เป็นคนของชาญทะเล ฉันจำใส่หัวตลอดเวลาว่าใครคือเจ้านาย ใครเป็นคนที่ฉันจะทำงานถวายชีวิตให้ ยกเว้นก็แต่เรื่องนี้...”
“...”
“ฉันขอโทษที่ยับยั้งชั่งใจตัวเองไม่ได้...”
“...”
“ขอโทษที่ไปรักคนที่ไม่สมควรจะรักเลย”
นายหัวชาญยืนฟังคำสารภาพนั้นนิ่งนาน มองหน้ามือขวาของตนผ่านความมืดมิด ดีเหลือเกินแล้วที่มันช่วยพรางใบหน้าของเขาเองไว้ด้วย เจ้าของท่าเรือใหญ่หยัดยืนเต็มความสูง มือข้างหนึ่งที่ถือปืนเอาไว้สั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้
ไม่ใช่จากความโกรธ...
แต่เป็นความสะเทือนใจ
ไอ้เม่นไม่เหมือนไอ้ชาติ มันไม่ใช่คนพูดมาก ทุกคำที่ออกจากปากจึงเป็นเรื่องจริงจากใจ เขาเป็นเจ้านาย กล้าพูดได้เต็มปากว่ารู้จักนิสัยลูกน้องดีทุกคน คำขอโทษและความเสียใจที่หลั่งไหลออกมาในยามนี้ นายหัวชาญรู้ดีว่ามันคือความจริงใจ
“แล้วมันล่ะ” คนเป็นพ่อเสียงสั่น “ไอ้ทะเล... มันรักมึงด้วยไหม”
ยามถามถึงลูกชาย ใครบ้างจะไม่กังวล นายหัวชาญเอ่ยถามทั้งที่กลัวคำตอบเสียเหลือเกิน
“ฉันไม่รู้...” เพราะไม่รู้ จึงได้แต่รอคอยด้วยความรู้สึกครึ่งๆ กลางๆ “...ฉันเองก็รอมันกลับมาตัดสินใจ”
นายช่างใหญ่ประคองตัวยืนตรง ดวงตาคมแม้อ่อนล้าแต่ทอประกายกล้าอย่างลูกผู้ชาย
“ขอแค่เป็นสิ่งที่มันเลือก เป็นความต้องการของมัน ถึงทะเลจะกลับมาเพื่อบอกกับฉันว่าให้ไสหัวไป ฉันก็จะยอมรับการตัดสินใจของมัน”
เจ้าของท่าเรือใหญ่ส่ายหน้า มองสภาพชายหนุ่มผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยหยิ่งทระนง วางตนเป็นพระอิฐพระปูน ไม่หวั่นไหวสะท้านสะเทือนต่อสิ่งใด บัดนี้ก้อนอิฐเหล่านั้นล้วนผุกร่อน กลายเป็นซากปรักหักพังไปเสียได้ ช่างเป็นเรื่องตลกร้าย
นายช่างใหญ่แห่งชาญทะเลมาตกม้าตาย เพราะชายหนุ่มอายุคราวลูกคนนั้นคนเดียว
“พวกมึงจะรักกันได้ยังไง” ไหนจะเรื่องที่ทั้งคู่เป็นผู้ชาย... “แถมฐานะพวกมึงก็ไม่...”
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นขัดจังหวะ ลูกตะกั่วฝ่าอากาศก่อนปะทะต้นไม้แถวนั้น ใกล้ตัวทั้งนายหัวและนายช่าง จนต้องกระโจนหมอบกันหลังต้นไม้ต้นนั้นเอง
“ไอ้พวกเหี้ย!” นายหัวชาญสบถลั่น หาที่กำบังแล้วกระชับปืนในมือ เตรียมยิงสวนป้องกันตัวไป
เสียงโหวกเหวกคุยกัน พร้อมกับเงาดำเคลื่อนไหวในความมืด สายตาที่ชินชาทีละน้อยไล่จับหาเป้าหมาย กระทั่งเห็นเงาร่างคนสามคนเตรียมจะผ่านมาทางที่พวกเขาอยู่พอดี
“พวกมันอยู่นั่นพี่ชาญ”
มือขวาของเขาร้องบอก ดวงตาคมกริบฉายแววแค้นจัด มันถลาเตรียมจะออกจากที่ซ่อน หมายจะไปดวลกับไอ้พวกโจรให้สิ้นเรื่องสิ้นราวกันไป ตอนนั้นเอง นายหัวชาญมองเห็นลางร้ายที่จะมาย่างกรายลูกน้อง ไอ้ระยำบางคนคงสังเกตเห็นไอ้เม่นเข้า กระบอกปืนในมือมันจึงได้หันตรงมา
“ไอ้เม่น! ระวัง...”
!!!
ปัง!
ร่างสูงใหญ่ที่กระโจนเข้ามาบังเขาไว้ในวินาทีเดียวกับที่เสียงปืนดัง นายช่างใหญ่เสียหลักล้มลง และมีใครอีกคนล้มลงตาม
เสียงโวยวายที่คุ้นเคย และเสียงใครต่อใครอีกหลายคนดังระงมจนฟังไม่ได้ศัพท์ นายช่างใหญ่ได้ยินไกลๆ จับคำได้ว่า ‘ตำรวจ’ ใจเขาจึงเบาขึ้น นึกรู้ได้เองว่าไอ้ชาติไอ้หินคงตามตำรวจมาได้ทันเวลาพอดี เสียงปืนสาดใส่กันราวกับสมรภูมิแห่งสงคราม เพียงครู่เดียวเท่านั้นเหตุ ผลของการสู้กันก็เผยความสูญเสียออกมา
“พี่ชาญ... เป็นอะไรหรือเปล่า” เขาถามเมื่อทรงตัวลุกขึ้นได้
ฝ่ามือใหญ่สอดเข้าประคองคนนอนนิ่งอยู่กับพื้น ไม่ได้เอะใจสักนิดว่าคนแข็งแกร่งอย่างนายหัวจะมีวันเจ็บตัวอย่างใครเขา จวบจนกลิ่นคาวของเลือดสด และความเปียกชื้นจากของเหลวที่ตัวเจ้านาย บ่งบอกว่าเรื่องร้ายๆ กำลังก่อตัว
“พี่ชาญ! ถูกยิงหรือ...” คนพูดละล่ำละลัก จากนั้นความตื่นตระหนกก็ตามมา “ไอ้ชาติ! ไอ้หิน! ใครก็ได้ตามหมอ... นายหัวถูกยิง! ไอ้ชาติ!!”
เขาตะโกนร่ำร้องเหมือนคนบ้า ไม่รู้สักนิดว่าคนอื่นๆ กระจายกันอยู่ตรงไหน คงเพราะมันมืดไปหมด ได้ยินเพียงเสียงตะโกนเอะอะ ไม่รู้ใครเป็นใคร
“ทำอย่างนี้ทำไม”
คนเป็นนายหัว... แต่เอาตัวมาแลกกับลูกน้อง
มองอย่างไรก็เห็นแต่ความไม่คุ้มค่า โดยเฉพาะคนเลวๆ อย่างเขา ที่มันทำได้แม้แต่การเนรคุณเจ้านาย
“หึ... กูเป็นหนี้มึงอยู่... กูไม่เคยลืม...” หนี้ก้อนใหญ่... ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน หนี้ก็ยังเป็นหนี้อยู่วันยันค่ำ “หนี้... ที่มึง ช่วยชีวิต... ไอ้ทะเล... ครั้งนั้น”
ลมหายใจของนายใหญ่คล้ายแผ่นซีดีเก่าๆ สะดุดและหยุดเล่นเป็นครั้งคราว
“ถือว่า... มึง กับกู... หายกัน”
ทุกคำพูดขาดห้วงครั้งแล้วครั้งเล่า...
คนเป็นต้นเหตุให้เจ้านายเจ็บหนักกัดกรามข่มอารมณ์ มองสภาพนายหัวชาญตอนนี้ สีหน้าซีดเซียว เนื้อตัวที่เริ่มเย็น ล้วนแล้วแต่เป็นสัญญาณอันตราย เป็นครั้งแรกที่นายช่างใหญ่ถูกความกลัวและความหนาวเย็นเกาะกุมไขใจ เขาทำอะไรไม่ถูกทั้งนั้น
“พี่ชาญ... ทำใจดีๆ ไว้ เดี๋ยวหมอก็มา พี่ชาญ!” เขาพยายามกระตุ้นอีกฝ่ายไม่ให้หลับ หากเป็นในยามที่ร่างกายเขาสมบูรณ์เป็นปกติ คนตัวใหญ่อย่างนายช่าง การแบกใครสักคนขึ้นหลังคงไม่มีปัญหา ทว่าเขาเองก็เจ็บ และพี่ชาญก็ตัวใหญ่ ผลที่ได้จึงกลายเป็นเตี้ยอุ้มค่อมเสียมากกว่า
“อย่า... มึงฟังกู... ฟัง...”
คนเจ็บเอ่ยห้าม นายหัวชาญพยายามขยับตัวอย่างหนัก กระทั่งสามารถเอื้อมไปคว้าคอเสื้อของอีกฝ่ายไว้ มือใหญ่กำแน่นจนขึ้นข้อขาว สบตากับเขา... ราวกับจะฝากฝัง
“ทะเล...”
คำแรก ชื่อคนสำคัญ... ถึงเจ็บหนักแค่ไหนก็ยังระลึกถึงมัน คิดถึงทุกลมหายใจ “มัน... กำลังมา”
ดวงตาของคนพูดเหม่อมองไปบนท้องฟ้า จากวันนั้น... สองปีแล้วที่ไม่ได้พบหน้า และกลัวเหลือเกินว่าจะไม่ได้พบ... นานกว่านั้น...
“ถ้ามันมา อย่า... ทิ้งมัน”
“...”
“อย่าทิ้ง... ลูกกู...”
!!
****
tbc.
COME BACK !!!!!
สวัสดีชาวเล้า คิดถึงเลาม้ายยยยยย
กอดๆๆๆ ขอโทษที่หายไปนานค่า
ให้ลงหวายได้เป็นการลงโทษ ฮือๆๆ
หัวข้อ: 【✦ Sea Spec ✦】#เด็กทะเล 【CH 30 | P.80 | 16.6.18】ll END ll (อ่าน 672262 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก