หัวข้อ: [เรื่องสั้น] โหยวอี้ ตอนเดียวจบ

[ArStyle]

"ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

                                                 


เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

[ArStyle]

โหยวอี้

………


“ปล่อยกูนะโหยว กูบอกให้ปล่อยกูไง ปล่อยกู!”

ตุบ!

โหยวทิ้งอี้ที่เขาแบกขึ้นบ่ามาจนถึงห้องนอนลงบนเตียงกว้าง ถึงแม้เตียงนอนจะทั้งใหญ่และนุ่มแต่ถูกทิ้งลงเต็มแรงแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนั้นอี้ถึงกับตัวงอยกมือขึ้นมากุมท้อง

แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรมือที่กุมท้องเพระจุกก็ถูกโหยวที่อารมณ์กำลังรุนแรงกระชากพลางตรึงข้อมือของอี้ขึ้นเหนือหัว มือของโหยวบีบรัดมือของอี้ไว้เต็มแรง

“มึงจะทำอะไรของมึงโหยว ปล่อยกู!”

“ปล่อยมึงให้มึงไปขายตัวแลกเงินหรือไง?!”

“แล้วยังไง! นี่มันตัวกู กูจะขายก็เรื่องของกู!”

“อี้!”โหยวเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยความเจ็บปวด “กูรู้นะอี้ว่าทำไมมึงถึงจะรับทำงานอย่างว่า… แต่มึงคิดถึงศักดิ์ศรีมึงบ้างไหม คิดถึงคนที่บ้านมึงบ้างไหมว่าเขาจะรู้สึกยังไงที่ลูกชายเขาเอาตัวเองไปขายเพื่อหาเงินใช้หนี้!”

“แล้วมันทำให้บ้านกูมีเงินไปใช้หนี้ได้หรือเปล่าล่ะ! มันก็ได้ไง แล้วจะแคร์ทำไมกับไอ้แค่ขายตัว! ยังใหม่อย่างกูขายครั้งสองครั้งก็มีเงินพอใช้หนี้ให้ที่บ้านแล้ว เจ้าหนี้จะได้เลิกจองล้างจองผลาญที่บ้านกูสักที!”

“อี้!”

“มึงเลิกเรียกชื่อกูสักทีโหยว มึงปล่อยกูได้แล้ว มึงรู้ไหมว่ามึงทำให้กูชวดเงินก้อนใหญ่!”

“ถ้ามึงอยากได้เงินจนตัวสั่นขนาดนั้นมึงเอาจากกูก็ได้ กูจะให้มึงเอง!”

“เงินที่แบมือขอพ่อแม่จากมึงกูไม่ต้องการ ปล่อยกูได้แล้วโหยว!”

อี้ขืนตัวสุดแรงจนหลุดจากโหยว สองขายาวๆของอี้ก้าวเร็วเพื่อจะหนีให้พ้นจากห้องนอนห้องนี้ แต่มันช้าไป… คำพูดทุกคำของอี้มันฉุดสติดีดีทั้งหมดของโหยวหายไปหมดแล้ว

อี้ที่เขารัก อี้ที่เขาหวง อี้ที่เขาห่วง ไม่ว่าจะด้วยความรู้สึกของเพื่อนหรือความรู้สึกอะไรแต่สิ่งที่อีกฝ่ายพูดสิ่งที่อีกฝ่ายทำมันทำให้เขาคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

“กูไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้น!”

เร็วกว่าเสียงก็คือมือใหญ่ของโหยว ยังไม่ทันที่อี้จะถึงประตูตัวของอี้ก็แทบปลิวเพราะแรงกระชากรุนแรงของโหยว โหยวดึงอี้ให้หันมาหาตัวเองแล้วก้มจูบรวดเร็วอย่างที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว

“อื้อ!!!”

เสียงร้องอู้อี้กับสองมือของอี้ที่พยายามดันตัวของโหยวออกห่างไม่ได้ส่งผลต่อโหยวที่กำลังบดจูบปากที่กำลังสั่นของอี้สักนิด พยายามเบือนหน้าหนีเท่าไหร่แต่อีกฝ่ายก็ตามบดจูบได้อย่างง่ายๆ สิ่งเดียวที่อี้ทำได้ตอนนี้คือการไม่ปริปากเปิดช่องให้โหยวรุกล้ำจูบตัวเองไปมากกว่านี้

“อี้…” โหยวผละจูบแล้วเรียกอี้ด้วยเสียงอันแผ่วราวกับรู้สึกผิด และเพราะอย่างนั้นอี้ที่ปิดปากสนิทถึงได้ยอมเปิดปากเพื่อจะพูด

“โหยว…อุบ! อื้อ!!!” แต่การกระทำเพียงเสี้ยววินาทีกลับเป็นแค่แผน โหยวยิ้มร้ายแล้วฉกจูบอี้อีกครั้ง มันทั้งหนักหน่วง ร้อนแรงและลึกซึ้ง

โหยวนึกขำในใจอย่างร้ายกาจ จูบก็ไม่เป็นแบบนี้น่ะเหรอที่คิดจะเอาตัวเองไปขาย เขาไม่ยอม… ยังไงก็ไม่ยอมให้อี้ขายตัวเองให้ใครเด็ดขาด ทั้งหมดของอี้เป็นของเขา อี้ต้องเป็นแค่ของเขา!

“ถ้ามึงอยากได้นักงั้นเงินกูจะซื้อมึงเอง”

“โหยว!”

อี้ตะโกนเสียงดังสั่นใส่คนตรงหน้า ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่โหยวพาเขามาถึงเตียงนอนกลางห้อง ร่างที่ใหญ่กว่าของโหยวขึ้นคร่อมตัวเขาเอาไว้โดยไม่เปิดทางให้หนี ความรู้สึกหวาดกลัวเข้ามาแทนที่ความอวดเก่งเมื่อแรกเริ่ม

จริงอยู่ที่อี้คิดว่าเขาจะขายตัว แต่มันไม่ใช่การขายตัวให้ผู้ชายด้วยกัน ไม่ใช่การขายที่พาให้แตกหักกับเพื่อนรักเพื่อนสนิทอย่างที่โหยวกำลังทำอยู่ตอนนี้ โหยวที่เขารู้จักต้องไม่ทำอะไรเขา… ตลอดมาโหยวดีกับเขามาตลอดไม่ใช่เหรอ…

แล้วทำไม… ทำไมโหยวถึงได้จะมือทำลายเขาด้วยวิธีนี้…!

“โหยวอย่าทำแบบนี้กับกูเลยนะ ก…กูขอร้อง กูขอโทษที่อวดเก่งกับมึง ขอโทษที่ว่ามึงแบบนั้น กู…อื้อ!”

จูบครั้งนี้ถึงไม่ได้รุนแรงอย่างครั้งที่แล้ว แต่... แต่ยังไงมันก็ไม่ถูกต้อง ถ้าโหยวมันโกรธมันเคืองเขาทำไมมันไม่ชกเขาตีเขา ทำไมโหยวมันต้องทำกับเขาแบบนี้….ทำไม…ทำไม…!

“อื้อ!”

“หึ!แค่นี้ยังไม่ถึงที่สุดหรอกนะอี้… ”

โหยวปลดเข็มขัดเข็มขัดของอี้ออกแล้วใช้มันรัดข้อมือที่สั่นของอี้ไว้ คนถูกกระทำทำได้แค่มองอย่างไม่อาจขัดขืน ตอนนี้ร่างทั้งร่างของอี้ถูกโหยวที่ขึ้นคร่อมคุมไว้ทุกทางแล้ว ทั้งตัวทั้งมือและทุกๆอย่างไม่มีสิ่งไหนจะได้รับอิสระ

รู้ทั้งรู้ว่ากรกระทำหลังจากนี้เป็นการทำลายอี้ แต่ในเมื่ออี้เองที่คิดจะเอาตัวเองไปให้คนอื่นทำลาย งั้นโหยวจะเป็นคนร้ายที่ทำร้ายทำลายอี้ด้วยมือของเขาเอง!

“รู้ไว้ซะอี้เมื่อไหร่ที่มึงขายตัว มึงก็ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรได้อีก คนที่มึงจะขายให้เขาหรือคนที่เขาซื้อมึงเขามีสิทธิ์จะทำอะไรกับมึงก็ได้ แต่กูใจดีกูจะให้มึงเลือกว่ามึงต้องการแบบไหน!”

“ย…โหยว กูไม่ต้องการแบบไหนทั้งนั้น ปล่อยกูเถอะโหยว กูไม่ขายตัวแล้ว กูไม่ทำแล้วโหยว…ฮึก กูไม่ทำแล้ว”

“อี้…”เสียงแผ่วของโหยวเรียกอี้อย่างรู้สึกผิด

น้ำตาของคนที่โหยวแคร์ที่สุดกำลังไหล อี้ของเขากำลังร้องไห้  ความรุนแรงก่อนนี้หายไปเพราะน้ำใสใสที่ไหลจากตาของคนใต้ร่าง  นี่เขา…นี่เขากำลังจะทำอะไร เขาจะขืนใจคนที่ตัวเองหวงและห่วงอย่างนั้นเหรอ… เขาเพียงไม่ต้องการให้อี้ขายตัว เขาแค่ต้องการช่วยอี้ที่กำลังสิ้นหนทางเท่านั้นไม่ใช่เหรอ แต่พอคิดว่าอี้จะเอาตัวเองไปให้คนอื่น พอคิดว่าจะเป็นแบบนั้นเขาถึงกับจะทำแบบนี้กับอี้เชียวเหรอ…

“อี้…ขอโทษ กูขอโทษอี้”

พันธะนาการทั้งหมดบนตัวอี้ถูกปลด โหยวรีบประคองอี้ให้นั่งลงแล้วใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาบนหน้าออกให้อย่างเบามือ ความอบอุ่นจากมือโหยวกับน้ำเสียงที่สั่นไหวนั้นอี้รู้สึกได้ โหยวคนเดิมกลับมาแล้ว…

“ฮึก โหยว ฮือ! โหยว…!”

ไม่ได้กลัวคนตรงหน้าอย่างเมื่อครู่ อี้โผซบกับอกอีกฝ่ายแล้วกอดโหยวแน่น แต่คนที่ถูกกอดกลับไม่กล้าจะใช้มือที่เกือบจะทำร้ายอีกฝ่ายเพื่อกอดตอบ สิ่งที่เขาทำไปถึงมันจะยังไม่ถึงที่สุดแต่มันก็ผิด… เขาทำผิดต่ออี้…

“ฮึก โหยว…”

อี้รู้สึกได้ว่าโหยวนั้นแปลกไปจนอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมามองโหยว มือขาวยื่นมาจับหน้าหมดจดของโหยว หน้าผากเล็กแตะเขากับหน้าผากของอีกฝ่าย ลมหายใจร้อนเป่ารดกันและกัน แม้โหยวอยากจะหันหน้าหนีเพราะความรู้สึกผิดแต่เพราะความอุ่นซ่านจากอี้กลับตรึงโหยวไม่ให้หันหนีไปไหน

“อ๊ะ...อื้อ…”

เสียงครางของอี้ดังขึ้นอีกครั้งเมื่อโหยวก้มจูบ มันเป็นจูบที่วาบหวามซึ่งอี้ไม่คิดจะปฏิเสธ ลิ้นร้อนของโหยวเข้าสู่โพรงปากอุ่นของอี้อย่างเชื่องช้า มันเป็นจูบที่แม้จะเชื่องช้าแต่มันก็ช่างลึกซึ้ง แต่ก่อนที่อะไรๆมันจะเกินเลยไปมากกว่านี้… ถึงจะเสียดายแต่โหยกลับเลือกที่จะยอมถอนจูบๆนั้น

“ขอโทษนะอี้…กลับบ้านเถอะ เดี๋ยวกูไปส่ง”

“โหยว…”

“เรื่องหนี้ของบ้านมึงกูจะจัดการเคลียร์ให้เอง ไม่ต้องกลัวว่ากูจะทำอะไรมึงนะ ถือเป็นการชดใช้ที่กูคิดจะทำเรื่องไม่ดีกับมึง…”โหยวพูดโดยไม่ยอมมองหน้าอี้ที่นั่งอยู่ด้านหลัง

จูบที่เกิดจากความเต็มใจของอี้เมื่อตะกี้เขาจะเก็บมันไว้เป็นความทรงจำว่าครั้งหนึ่งเขาเคยได้มอบมันให้อี้ อี้ที่โหยวรู้ตัวแล้วตอนนี้ว่าเขารักมากกว่าเพื่อน แต่…มันคงไม่ทันแล้ว เขาทำสิ่งไม่ดีกับอีกฝ่ายไปเสียแล้ว

“ขอโทษนะอี้ ขอโทษที่ทำเรื่องไม่ดี แต่อย่าทำอะไรที่มันลดศักดิ์ตัวเองแบบนั้นเลยนะ อย่าแม้แต่จะคิดด้วย… กลับบ้านมึงกันเดี๋ยวกูไปส่ง”

“ย…โหยว…!”

อี้รีบคว้ามือของโหยวแล้วจับไว้แน่น กลายเป็นโหยวที่ไม่ยอมหันหน้ามามองเขา ทำไมอี้จะไม่รู้ว่าโหยวกำลังรู้สึกยังไง แต่ความผิดที่เกิดมันไม่ได้เกิดจากโหยว มันเพราะเขาเองต่างหากที่คิดทิ้งศักดิ์ศรีเพราะรักสบายทั้งที่ยังพอมีหนทางและยังมีโหยวที่พร้อมยื่นมือช่วยเหลือ

แต่เพราะตลอดมาชีวิตอี้มีโหยวที่ดีด้วยมาตลอดเพราะแบบนั้นถึงโหยวจะเต็มใจช่วยแค่ไหนแต่อี้กก็ไม่อยากเอาเปรียบโหยวอีกแล้วคงเพราะแบบนั้นอี้ถึงพูดจาทำร้ายจิตใจโหยว แต่พอผ่านช่วงอารมณ์รุนแรงของโหยวและความกลัวของตัวเองมาได้ ตอนนี้อี้ไม่คิดแบบนั้นแล้ว…

ครืน ครืน เสียงสั่นจากมือถือฉุดโหยวให้หลุดจากภวังค์

โหยวหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงออมาดูแล้วยื่นมันให้อี้ ถึงจะเป็นมือถือของเขาแต่คนที่โทรคือแม่ของอี้ ที่เป็นแบบนี้คงเพราะตอนที่โหยวตามไปเจออี้ที่โรงแรมด้วยความโมโหโหยวถึงได้ลากอี้ขึ้นรถเพื่อจะพามาที่บ้าน แต่ระหว่างทางโหยวเห็นอี้พยายามจะโทรหาใครสักคนโหยวถึงฉกมือถืออีกฝ่ายแล้วปาทิ้งไว้ในรถ

“ครับแม่…”รับมือถือมาจากโหยวแล้วพูด แต่มือของอี้ยังรั้งมือโหยวเอาไว้แน่นอย่างเก่า “ครับ!” จู่ๆอี้ก็เสียงดัง ปากสีแดงสดที่โหยวบดขยี้ก่อนหน้ายิ้มกว้างจนคนฟังอย่างโหยวนึกสงสัย

“เรื่องจริงเหรอครับแม่! จริงๆนะครับ ดีใจสิครับ ดีใจที่สุด ผมจะรีบกลับบ้านครับ แต่…”อี้เว้นคำเอาไว้ก่อนจะเงยหน้ามองโหยวที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“แต่ผมจะกลับพร้อมโหยวพรุ่งนี้นะครับ ครับสวัสดีครับ”

“หมายความว่ายังไงวะอี้ มึงควรจะกลับบ้านได้แล้ว”

“ทำไม กลัวเห็นหน้ากูแล้วอดใจไม่ไหวหรือไง”

อี้พูดพลางยิ้มอ่อย เดี๋ยวนะ!

โหยวมองหน้าคนที่ตอนนี้ลุกจากเตียงนอนแล้วยืนเทียบความสูงกับเขา นี่มันเรื่องอะไร ทำไมจู่ๆอี้มันถึงได้เปลี่ยนไปอีกแล้ว

“ขอบใจมึงมากนะโหยวที่คอยช่วยเหลือกูมาตลอด แล้วก็ขอโทษที่กูทำอะไรไม่คิดจนมึงโมโห… แต่ตอนนี้กูรู้แล้วว่าต่อให้มึงซื้อกูหรือไม่ซื้อ แต่กูก็อยากขายตัวเองให้มึง…”

“อี้!”โหยวรีบดึงมือกลับแล้วเรียกอีกฝ่ายเสียงดัง

ต่อให้เขารักอี้แค่ไหน แต่ที่เขาบอกจะจ่ายหนี้ทั้งหมดให้อี้เขาไม่ได้ต้องการทำมันเพื่อแลกกับตัวอี้เลยนะ! แล้วทำไม ทำไมอี้ถึงได้พูดจาแบบนี้อีกแล้ว ทำไม…!

“ฮ่าฮ่า อะไร นี่พอจะขายให้จริงๆเกิดกลัวขึ้นมาหรือไง”อี้พูดพลางเอื้อมมือขาวไล้หน้าของโหยว “มึงไม่อยากได้กูแล้วเหรอโหยว…”

“อี้!”

“อย่าเสียงดังแบบนั้นสิ ก็รู้หรอกว่าถ้าคิดจะขายตัวก็ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไร แต่นี่กูขายตัวพร้อมหัวใจให้มึงเพื่อแลกกับที่มึงจะเอาใจมึงมาซื้อทั้งหมดของกูนะโหยว กูจะเรียกร้องหน่อยไม่ได้เหรอ”

“หมายความว่ายังไง…”

“เมื่อกี้แม่กูโทรมาบอกว่าหนี้ของบ้านกูหมดไปแล้ว จำเรื่องที่กูเคยเล่าได้ไหมว่ากูมีปู่ที่รวยมากแต่พ่อกูไม่ยอมกลับไปหาท่าน แต่วันนี้พ่อกูยอมขอความช่วยเหลือจากปู่แล้ว แล้วพอปู่รู้เรื่องปู่ก็เต็มใจช่วย ตอนนี้บ้านกูเป็นอิสระแล้วโหยว”

อี้พูดไปยิ้มไป มือขาวที่ไม่รู้กลับมาจับมือใหญ่ของอีกฝ่ายได้ตั้งแต่เมื่อไหร่แกว่งมือของโหยวไปมาเพราะความดีใจเหมือนเด็กๆ ส่วนโหยวพอได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มได้เพราะมันแปลว่าอี้ไม่ต้องขายตัว แต่…ทั้งที่เรื่องมันจบลงด้วยดีแล้ว แล้วทำไมอี้ถึงยังเสนอตัวให้เขา…

“แต่ถึงบ้านกูจะเป็นอิสระ แต่ตัวกูกับหัวใจกูมันไม่อิสระแล้วว่ะโหยว… กูอยากขายมันให้มึง มึงจะเอาหัวใจมึงมาซื้อมันได้ไหม”

“อี้…”โหยวถึงบางออก็คราวนี้

เขาเกือบจะโกรธอี้หนักกว่านี้แล้วเชียวที่ตอนแรกอี้บอกยังอยากขายตัวให้เขา แต่ถ้าการขายของอี้มันเป็นการแลกเปลี่ยนหัวใจของกันและกัน… แบบนี้มีมีเหรอที่โหยวจะไม่ซื้อ…

“กูซื้อทั้งหมดของมึงด้วยใจของกูได้จริงๆเหรออี้”

อี้ยิ้ม “ตอนนี้มึงจะมาถามอะไรกูวะโหยว ทีตอนที่กูไม่ขายมึงยังดื้อแล้วก็บังคับซื้อ ตอนนี้กูเต็มใจขายเองขนาดนี้แล้วมึงยังจะ…อื้อ!!!”

อีกครั้งและอีกครั้งที่อี้พูดยังไม่ทันจบประโยคโหยวที่ใจร้อนก็ฉกได้จูบไปครอง แล้วตามด้วยพาตัวอี้ที่กำลังอ่อนระทวยไปนอนบนเตียงกว้าพร้อมกับที่โหยวตามลงไปบดจูบเร้าร้อน โหยวจูบอี้ซ้ำๆโดยที่มือกำลังเลิกเสื้อของอี้ขึ้น ปากร้อนๆผละจากปากของอี้แล้วไล้จูบหน้าท้องแล้วขึ้นไปถึงยอดอกที่ตั้งชันสู้ปาก

“ย…โหยว มัน…ส..เสียว อื้อ! อย่ากัด…!”

อี้บิดเร้าตัวในขณะที่โหยวแกล้งขบเม้มยอดอกไม่หยุด ไม่คิดเลยว่าจากที่ตอนแรกโหยวที่โกรธและโมโหจนเกือบจะขืนใจอี้ได้สำเร็จมาแต่ตอนนี้ทุกอย่างระว่างพวกเขากลับเกิดขึ้นจากความเต็มใจ จะนึกแค้นหนี้ก็ไม่ผิดแต่จะนึกขอบคุณมันก็ไม่ผิดเช่นกันเพราะหากไม่มีเรื่องพวกนั้นโหยวคงไม่โมโหแล้วหากไม่โมโหป่านนี้ทั้งสองก็คงยังไม่รู้ตัวว่าต่างฝ่ายต่างหลงรักกันและกัน

“ย…โหยว อย่าจับ…อย่าจับตรงนั้น”

“ตรงไหนเหรออี้ ตอนนี้มือกู…ไม่สิตอนนี้มือของโหยวจับทั้งส่วนบนส่วนล่างของอี้ไว้อยู่นะ ไหนบอกสิว่าส่วนไหนที่อย่าจับ”

“อื้อ!!! ย…อย่าจับมันทั้งบนทั้งล่างนั่นแหละ!”

ถึงจะเขินหนักกับการกระทำและคำพูดของโหยวแต่ความเสียวซ่านจากมือและปากของโหยวก็ทำเอาอี้แทบบ้า แต่สิ่งที่จะทำให้อี้บ้าหนักเข้าไปอีกคงจะเป็นมือและนิ้วของโหยวที่ตอนนี้มันทั้งบีบคลึงและกำลังสอดใส่เปิดทางเพื่อบางอย่างที่ใหญ่กว่าในเวลาอันใกล้

“โหยวรักอี้นะ”

“รัก…รักเหมือนกัน อี้ก็รักโหยว  อื้อ!!! โหยว…!”

คำสารภาพรักมาพร้อมกับการเชื่อมกันอย่างสมบูรณ์ของทั้งสอง ถึงจะเจ็บแต่ในคามเจ็บก็มีทั้งความสุขและเสียวซ่าน สุดท้ายแล้วโหยวก็สามารถซื้อตัวและใจของอี้มาเป็นของเขาได้สำเร็จ ส่วนอี้เองก็ได้ขายทั้งหมดของตัวเองให้กับโหยวเพื่อนและผู้ชายที่เขาเองก็รัก รักตั้งแต่เมื่อไหร่นั่นอาจยังหาคำตอบไม่ได้ในตอนนี้ แต่อย่างน้อยวันนี้ตอนนี้เขาทั้งคู่ก็รู้แล้วว่ารัก



The End



เป็นเรื่องสั้นแบบบรรยายติดเรท (?) ที่คิดขึ้นมาได้กะทันหันมากกกกกกกกกกก ฮา ขอบคุณเล้าเป็ด ขอบคุณคุณนักอ่านและทุก ๆ ความเห็นนะคะ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ

[sirin_chadada]

ตอนแรกนึกว่าเป็นแนวจีนโบราณ ที่ไหนได้
แต่ก็น่ารักดีค่ะ ขอบคุณคนเขียนนะคะ

[puiiz]

 

[Coffeeblack]

สั้นๆแต่สนุก 

[teatimes]

สั้นๆ  แต่ชอบมาก><

[Fufufeel]

ยังดีน้าที่โหยวยังมีสติอะ ตอนแรกเปิดมาใจวูบเลยค่ะนึกว่าจะดราม่าซะแล้ว อี้หนูร้ายมากลูก อ่อยเขากลับเฉยเลย5555555

[Piechicofic]

โหยวมันเป็นหมาขี้หวง !!
น่ารักค่า ชอบมาก