หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[A_Narciso]

 
ขอบคุณคนเขียนค่า.. รอตอนพิเศษ หวานๆนะคะ

[Supparang-k]

โอ้ยยยยย...เสียดายไม่อยากให้จบ   งื้ออออ

[bpyt]

โง้ยยยย~~ พี่ภัคกับน้องจริงใจ หวานไปไม๊คร่าาาาา~~

[labelle]

รักกันดี น่าปลาบปลื้มมากค่ะ น่ารักมาก มีความล้นเสมอต้นเสมอปลาย

จริงใจน่ารักนะ ตั้งแต่ชัดเจนกันมา จริงใจหวงก็บอกหวง ติดภัคมาก เปิดเผยมาก ชอบค่ะ
ภัคก็แอบเกรียน ชอบทำปากแข็ง ทำมึน จริงๆ คือ อยากแกล้ง 55555

น่ารักมาก เค้าหวาน เค้าดูแลกัน เข้าใจกัน จับมัดรวมเลยค่ะ

ตลกลูกหมู เรื่องกินเรื่องใหญ่ ตัวกลมเป็นก้อนแล้ว สงสารทิวา

ครามพีทคืออะไรคะ เปลี่ยนสถานะหรอ

ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ แต่งเรื่องไหนก็น่ารัก น่าติดตาม ชอบความเราของบ้านนี้
มีตอนพิเศษแถมก็ดีนะคะ ระหว่างพักแต่งเรื่องใหม่ 

[กาลณัฐ]

 

[Mura_saki]

จริงใจลูกแม่

ิคิดถึงนะคะ

[airicha]

สนุกมากค่ะ ถึงจะแอบขัดใจเล็กๆของคู่นี้
เพราะกว่าจะรักกันได้ แอบเรื่องมากทั้งคู่
แต่เรื่องอื่นที่อ่านมาชอบทุกเรื่องเลยค่ะ น่ารักทุกเรื่อง
และเรื่องนี้ น้าเจ้ากับพี่ฟ้าออกเยอะ ชอบๆคู่นี้มากเลย ว่าแล้วก็กลับไปอ่านเรื่องของคู่นี้ใหม่อีกรอบ อิอิ
จะติดตามอ่านไปเรื่อยๆนะคะ ชอบคนแต่งค่ะ แต่งสนุกทุกเรื่องเลย

[05th_of_06th]

ชอบบบเรื่องนี้จังงง ความครบรสที่แท้ทรู 

[TKdark]

เอ็นดูความผัวเด็กของจริงใจ  อ่านๆไปก็คิดถึงเพลิงฟ้าคนแมน กับเจ้าหมูแก้มกลม ___^  ขอสเปแบบรวมทุกคนหน่อยนะ Plssssss.

[aommaboo]

งือ สนุก น่ารักมากค่ะ ขอบคุณนะคะ

[ืniyataan]

รวดเร็ว...กระชับ...ฉับไว   อยากอ่านต่อ 

[Jthida]

เป็นเรื่องที่ดี ชอบจริงใจ เด็กอะไรความผัวจริงๆ

[KKKwanGGG]

สนุกมาก ๆ ครับ เป็นคู่ที่ลงตัวจริง ๆ จริงใจ-ภัค



ขอบคุณครับ

[hoshichi]

อ่านรวดเดียวจบ
สนุกมากค่ะ มีหลายอารมณ์หลายมิติดี
ชอบทั้งตัวละคร เนื้อเรื่อง และการดำเนินเรื่องเลย
หวีดจริงใจกะตัวหอมหนักมากกกกก
ปล. พีทจะมีแฟนรึเปล่า55555 กะแฝดหรอออออ

อยากอ่านต่อนะคะ คู่นี้ อยากติดตามชีวิตไปยาวๆ
มีสีสันดี

คู่อื่นๆก็อยากอ่านจ้า

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะคนแต่ง

[HEARTBREAKER]

จักรพรรดิของสังคม

   “น้องจริงใจมองกล้องหน่อยค่ะ”

   “เซลฟ์ฟี่ให้หน่อยค่ะน้องจริงใจ”

   “น้องจริงใจ...”

   บลา บลา บลา

   ผมมองความวุ่นวายตรงหน้าแล้วค่อย ๆ ถอยหลังกลับ คิดผิดแน่ ๆ ที่มาที่นี่วันนี้ วุ่นวายเป็นบ้า ตั้งแต่เด็กปีศาจเริ่มทำงานในวงการบันเทิง ความสงบสุขก็ค่อย ๆ หายไป เจ้าเด็กยักษ์บ่นว่าไม่ได้อยากทำงานตรงนี้ แต่เพราะเพื่อน ๆ ของเขา เขาจึงต้องทิ้งความเป็นส่วนตัวที่หวงแหนไป จักรพรรดิบอกว่า เห็นเพื่อนดีใจมากขนาดนั้นเลยปฏิเสธไม่ลง

   ผมมาที่นี่โดยไม่ได้บอกเด็กนั่นไว้ก่อน และที่รู้เพราะได้ดูตารางงานของเด็กปีศาจบ้าง วันนี้จักรพรรดิมีถ่ายมิวสิกวีดีโอกับนักร้องสาวหน้าใหม่คนหนึ่ง คนของผมรับผมเป็นพระเอก ที่เป็นหนุ่มฮ็อต ใคร ๆ ก็ใฝ่ฝันอยากได้เป็นแฟน และนางเอกหรือนักร้องสาวคนนั้น รับบทเป็นผู้หญิงเฉิ่มไร้ตัวตน แต่วันหนึ่งกลับมีเรื่องทำให้หนุ่มฮ็อตต้องให้ความสนใจเด็กสาวคนนั้น

   อืม ก็น้ำเน่าดี

   และไม่เข้าใจ ทำไมมือกลองจาก HISTASIA ถึงได้มาเป็นพระเอกได้ ทั้งที่ไม่ได้เป็นนักแสดงเสียหน่อย รู้ว่าหน้าตาเจ้าเด็กนั่นโดดเด่น ยิ่งเมื่อรู้ประวัติก็ยิ่งน่าทึ่งไปใหญ่ เวลาแนะนำตัวและนามสกุลหลุดจากปาก ก็ต้องกลายเป็นจุดสนใจ แฟนคลับผู้หญิงบางคนกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งกับความเพอร์เฟกต์นั้น เด็กปีศาจเป็นกระแสอยู่พักหนึ่งเพราะนามสกุลของเจ้าตัวเลยล่ะ

   แต่น่าสงสารจัง ความเท่พวกนั้นมันเป็นแค่ภาพลักษณ์การค้า

   ความจริงแล้ว น้องจริงใจของพวกเธอ เป็นแค่เด็กเด๋อ ๆ คนหนึ่งเท่านั้น



   “ทำไมมาอยู่ตรงนี้คะ?” ผมสะดุ้งแต่ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกไป คนมาใหม่คือช่างแต่งหน้าประจำวงของจักรพรรดิที่ผมเคยได้คุยด้วยหลายครั้ง

   “ตกใจหมด”

   “ขอโทษค่ะคุณน้อง ไป ๆ ไปนั่งในเตนท์ดีกว่ะ” เดินตามช่างแต่งหน้าร่างผอมเข้าไป เขากรีดมือทักทายคนที่อยู่ข้างในนั้น หลายสายตามองมาที่อย่างใคร่รู้ แต่ผมไม่ได้สบตาหรือพูดคุยกับใคร

   “นั่งตรงนี้ก่อนค่ะคุณน้อง อยากได้อะไรไหมคะ พี่หามาให้”

   “ไม่เป็นไร ขอบคุณ” ผมบอกแล้วส่งถุงกระดาษในมือไปให้ เขายกมือทาบอก เบิกตาโตราวกับตกใจหนักหนา ก่อนจะยื่นมือออกมารับ

   “ว้าย ขอบคุณค่ะ ของแพงด้วย เกรงใจจัง”

   “ซื้อมาฝาก”

   “ขอบคุณนะคะ ลาภปากเจ้จริง ๆ ถ้าไม่ติดว่าอยู่โพซิชั่นเดียวกันเจ้จะจูบสักที”

   “ก็แย่ละ” ขนลุกเป็นบ้าเลย

   “แหม มีคำพูดติดปากเหมือนกันเลยนะคะ” ช่างแต่งหน้าร่างผอมส่งสายตากรุ้มกริ่มล้อเลียน ผมได้แต่สั่นหัวกับคำพูดแฝงความนัย

   “หล่อนไปหลอกล่อหนุ่มน้อยที่ไหนมายะ?”

   “อย่างฉันไม่ต้องหลอกย่ะ” ผมนั่งเงียบ ๆ โดยไม่ได้สนใจ แม้จะตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน

   “ว้าย แล้วนั่นถุงอะไร”

   “ขนมไงหล่อน”

   “แพงด้วยนะนั่น”

   ถุงที่ผมให้เขาไปจุด้วยขนมที่ผมซื้อมาตอนไปเที่ยวต่างประเทศเมื่อสามสัปดาห์ที่แล้ว ซื้อมาเยอะก็เลยแบ่ง ๆ มา

   “อ้าว มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?”

   “สักพักครับ” ตอบผู้จัดการของจักรพรรดิ “เด็กนั่นล่ะ?”

   “นู่น กำลังมา” มองตามมือที่ชี้ไป เห็นเด็กปีศาจเดินคู่มากับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมเลิกคิ้วก่อนยกมุมปากขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเหนื่อยหน่ายของจักรพรรดิ จากนั้นริมฝีปากที่เรียบสนิทเป็นเส้นตรงก็วาดโค้งเป็นรอยยิ้มเพราะหันมาเห็นผมเข้า

   เด็กปีศาจตรงเข้ามาหาทันทีโดยทิ้งผู้หญิงคนนั้นไว้ด้านหลังโดยไม่สนใจ

   “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

   “เมื่อวาน”

   “ทำไมไม่บอกผม”

   ผมยักคิ้วไม่ตอบ เอนหลังพิงพนัก เด็กปีศาจลากเก้าอี้มานั่งใกล้ ๆ ระหว่างนั้นก็มีคนมารุมล้อม ซับเหงื่อ เช็ดหน้า ส่งหน้าให้ดื่ม รวมทั้งเอาพัดลมมาเป่าให้

   บริการดีไปอีก

   “คุณรู้ได้ไงว่าผมอยู่นี่?”

   “บ้านฉันอินเทอร์เน็ตเข้าถึง” เด็กปีศาจขมวดคิ้ว ทำหน้าไม่พอใจ ผมไม่ได้สะท้านสะเทือนอะไร สับขาขึ้นไขว่ห้าง ก่อนมองสำรวจเด็กผู้ชายตรงหน้า ช่วงปีเดียวที่ผ่านมาเหมือนจะนานแต่ก็ไม่นาน แต่ทำให้เด็กบ้าบอคนหนึ่งโตขึ้นมา ทั้งทางด้านร่างกายและความคิด (แม้บางทีจะไร้สาระอยู่บ้าง) ดูภายนอกเหมือนคนอายุยี่สิบแล้ว ไม่ใช่เพราะแก่ แต่บรรยากาศมันบอกแบบนั้น

   “ถ่ายเสร็จเมื่อไหร่?”

   “เมื่อไหร่ไม่รู้แต่เลิกกองหกโมงเย็น” อืม... ตอนนี้ประมาณบ่ายสอง “หิว”

   “ยังไม่กินอะไรเหรอ?”

   เด็กปีศาจสั่นหัว ก่อนจะยกแขนกอดอกแล้วหลับตาลง เห็นท่าทางอ่อยเพลียแบบนั้นแล้วคำที่เตรียมไว้จะด่าจึงต้องเก็บเอาไว้ก่อน ผมคิดว่าทานมื้อเที่ยงไปแล้วจึงไม่ได้เอาอาหารมา ที่มีก็แค่พวกขนมไร้สาระไม่อยู่ท้อง

   “รออยู่นี่”

   “ไปไหนครับ?”

   “ซื้อข้าว”

   “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่เขาก็เอามาให้”

   จริงอย่างที่จักรพรรดิว่า ไม่นานจากนั้นผู้จัดการของเขาก็เอาข้าวมาให้ เป็นข้าวกล่องโง่ ๆ ที่เหมือนมีไว้กินกันตาย เจ้าเด็กนี่ควรกินอะไรที่มันมีประโยชน์มากกว่านี้สิ ถ้ารู้ล่วงหน้าผมจะซื้ออาหารมาให้กินจนพุงกางเลย น่าโมโหชะมัด! เด็กปีศาจวางช้อนลงทั้งที่ยังกินไม่หมด ตาคมนั่นหันมามอง คิ้วเข้มย่นเข้าจนแทบจะหัวกัน ท่าไม่ดีสักเท่าไหร่

   “เป็นอะไร?”

   “จะอ้วก”

   ผมกัดปากข่มอารมณ์ ยื่นมือไปแตะแก้มของคนที่กำลังหน้านิ่ว “กับข้าวไม่อร่อยเหรอ?”

   “ผมรู้สึกไม่ค่อยดีตั้งแต่เช้าแล้ว”

   “ทำไมไม่บอกคนดูแล!?”

   “คิดว่าคงไม่เป็นไร”

   “เหอะ!”

   โมโห โมโหมาก ๆ ทำไมถึงไม่ใส่ใจดูแลร่างกายตัวเองเลย ตอนผมป่วยล่ะหัวฟัดหัวเหวี่ยงจะเป็นจะตาย พอตัวเองเป็นบ้างกลับบอกว่าไม่เป็นไร คอยดู ถ้ายังดื้อผมจะปล่อยให้ป่วยยิ่งกว่าเดิม เวลาพักมีชั่วโมงครึ่ง หลังจากกินยาที่ได้จากผู้จัดการแล้วผมก็ไล่ไอ้เด็กปีศาจไปนอนพักทันที เจ้าตัวอิดออดจนต้องบอกถ้าไม่ยอมพักผมจะกลับ ตอนนี้จึงได้มานั่งให้เด็กมันจับมือ โชคดีที่มีกองมีเก้าอี้ที่สามารถกางเกง 180° ได้ ถ้าต้องนอนคอพับบนเก้าอี้ธรรมดาผมจะพาจักรพรรดิกลับบ้านมันเดี๋ยวนั้น!

   เมื่อเลิกกอง ผมก็ลากเด็กปีศาจกลับบ้านทันที ซึ่งตอนนี้ได้ทิ้งตัวนอนบนโซฟาไปแล้ว หน้าก็ยังไม่ล้างด้วยซ้ำ

   บ๊อก บ๊อก

   ลักกี้วิ่งเข้ามาหยุดที่ด้านหน้า สานตามองไปยังร่างที่นอนหลับตาอยู่ คงอยากจะให้เล่นด้วย แต่เมื่อจักรพรรดิยังนิ่ง ลักกี้ก็หงอยลง แต่ไม่วายเข้ามาใกล้กว่าเก่า เจ้าตัวเล็กกระโดดยืนสองขาโดยใช้ขาหน้าเกาะโซฟากับไว้ช่วยพยุง

   บ๊อก บ๊อก

   “ชู่” เสียงที่หลุดออกจากริมฝีปากหยักทำให้ลักกี้ที่จะเห่าอีกครั้งเงียบไปทันที ครางหงิง ๆ แทน เมื่อจักรพรรดิไม่เล่นด้วย ก็เข้ามาหาผม ลักกี้ตัวโตขึ้นมาก ถึงจะซนแต่ก็เป็นเด็กดี บอกอะไรก็ทำตาม อาจเพราะถูกฝึกมาตั้งแต่ยังเด็ก เล่นกับลักกี้พักหนึ่งผมก็ผละออกไปส่องคนที่หลับอยู่บ้าง เห็นหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางแล้วหงุดหงิด

   “อือ...”

   “อยู่เฉย ๆ” ผมสั่งคนที่ขมวดคิ้ว ปัดมือที่ยกมาดันมือผมออกออกไป จากนั้นจึงค่อย ๆ ใช้ make up remover wipes เช็ดหน้าอีกฝ่ายเบา ๆ ให้สารเคมีพวกนั้นหลุดออกมา เช็ดหลายรอบอยู่เหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่สะอาด จะเอาเคล็นซิ่งมาล้างให้ก็ไม่สะดวก รอให้เจ้าตัวตื่นมาแล้วไปล้างเองแล้วกัน นี่ก็ดีกว่าก่อนหน้านั้นโข




   สามวันต่อมา

   เด็กปีศาจมีงานเดินแบบ ถ้าหากเดือนที่แล้วไม่มีผลงานเพลงออกมา ผมคงลืมไปแล้ว่าจักรพรรดิเป็นนักดนตรี มีงานอย่างอื่นมากกว่าทำเพลงเสียอีก ทั้งถ่ายแบบ เดินแบบ โฆษณา มิวสิกวีดีโอ แต่สิ่งที่เจ้าเด็กปีศาจไม่ตอบรับเลยก็คืองานละครและภาพยนตร์ ได้ยินบ่นว่าแสดงไม่เป็น และขี้เกียจ

   ผมต้องไปดู เพราะโดนบังคับ คงไม่ต้องบอกว่าใคร งานเริ่มตอนเย็น ซึ่งนี่ยังเช้าอยู่ ไม่รู้ต้องตื่นขึ้นมาทำไมตอนนี้เหมือนกัน เด็กปีศาจก่อกวนจนผมอยากไล่มันออกจากห้อง ง่วงโว้ย คนจะนอน!!

   “รีบไปได้แล้ว!!” ตะโกนไล่พร้อมกับดันศีรษะที่ซุกอยู่ซอกคอออก เด็กปีศาจกอดผมแน่น ริมฝีปากนุ่ม ๆ เย็น ๆ นั้นแนบกับผิว จากนั้นผมก็ทุบหลังมันแรง ๆ เมื่อเจ็บจี๊ดที่คอ ไอ้เด็กเวร คันฟันก็ไปแทะกระดูกเหมือนลักกี้นู่น ไม่ใช่มากัดคอกูแบบนี้ คอยดูนะ ถ้ามีรอยฟันล่ะก็ โดนไล่ไปนอนนอกห้องแน่!!!

   “ไม่อยากไปเลย”

   “....” กลอกตาไปมา ผมปล่อยให้อีกฝ่ายงอแงให้สาแก่ใจ พอเบื่อมันก็ลุกจากตัวผมไปเอง

   “ไปกับผมนะ”

   “ไม่เอา”

   “นะครับ”

   “อย่างอแงดิ ไม่ไป เกะกะ”

   “ไม่เกะกะ”

   ผมเงียบ จ้องเด็กงอแงดุ ๆ จักรพรรดิวอแวให้ผมไปดูเขาบล็อกกิ้งอยู่นานแล้ว ไม่ว่าจะปฏิเสธยังไงก็ไม่ยอมล่าถอย รำคาญจะแย่อยู่แล้ว ไม่ได้อยากใจร้ายนักหรอก แต่งานแบบนั้นคนนอกอย่างผมไม่ควรเข้าไปเกะกะหรือเปล่า เจ้าเด็กบ้าก็เอาแต่ใจเหลือเกิน พอไม่ยอมตามใจก็หน้างอคอหัก

   “ตอนเย็นจะไปดู”

   “อยากให้คุณไปตอนนี้นี่”

   “อย่าดื้อ”

   “ผมไม่มีเพื่อน”

   “ข้าวฟ่างกับวาฬก็ไป ตอแหล” เด็กปีศาจจิปากขัดใจเมื่อหาอะไรมาอ้างอีกไม่ได้ “เดี๋ยวตอนเที่ยงจะพาไปกินข้าว”

   “จริงนะ!?” ตาคมเป็นประกายเหมือนเด็กได้ของเล่นขึ้นมาทันที อย่างกับลักกี้ได้กินขนม

   “อืม หายงอแงยัง”

   “ยังไม่หายเท่าไหร่ แต่ก็ได้ครับ”

   “ดี รีบไปได้แล้ว เดี๋ยวสาย” จักรพรรดิพยักหน้าหงึก ๆ ผมเดินออกไปส่งที่ประตูห้อง ก่อนไป เจ้าเด็กไวไฟล็อกคอผมเข้าไปจูบหนึ่งที ทว่าจูบทีเดียวนั้นกินเวลาไปหลายนาทีเหมือนกัน เมื่อผละออกก็มองผมตาปรอย ให้ตาย เด็กบ้านี่ จะทำให้ผมเป็นคนนิสัยเสียแล้วรั้งเจ้าตัวไว้ที่ห้องให้ได้เลยใช่ไหม ถ้าไม่ติดว่าจะเสียงานนะ...

   ไม่รอดแน่!

   ผมนี่แหละ ไม่รอดจากเงื้อมมือปีศาจแน่ ๆ

   แค่สบตาก็เหมือนจะละลายลงไปเดี๋ยวนั้น พร้อมจะแผดเผาทุกอย่างเพียงแค่มองจริง ๆ

   เมื่อเด็กปีศาจออกไป ผมก็ฉุดร่างตัวเองไปนอนต่อ อุ้มลักกี้มานอนบนเตียงด้วยด้วย จากนั้นไม่นานก็หลับไปอีกครั้ง จะตื่นอีกทีก็นาฬิกาปลุกดังตอนสิบโมงเช้า ตื่นมาก็ไม่เห็นลักกี้อยู่บนเตียงแล้ว คงออกไปซนข้างนอก ผมเดินไปดู เจ้าสุนัขตัวอ้วนกำลังกินอาหารอยู่ ผมจึงกลับเข้าในห้อง อาบน้ำแล้วแต่งตัว จากนั้นค่อยไปหาอะไรทาน

   ก่อนออกจากห้องก็เล่นกับลักกี้เล็กน้อย วันนี้จะเอาลักกี้ไปฝากไว้กับจันทร์เจ้าที่อยู่ห้องพี่กาลก่อน จากนั้นจึงออกไปยังสถานที่นัดหมาย เมื่อมาถึง ก็เห็นคนกลุ่มใหญ่ยืนอออยู่เยื้องกับทางเข้าร้านอาหารที่ผมนัดเด็กปีศาจเอาไว้ เสียงพูดคุยดังมาแว่ว ๆ สลับกับเสียงกรี๊ดเบา ๆ แอบกลอกตาไปมา พอจะรู้แล้วว่าคนที่อยู่ท่ามกลางวงล้อมนั้นคือใคร

   ผมเดินผ่านคนกลุ่มนั้นเข้าไปในร้านอาหาร พนักงานต้อนรับอย่างดีพร้อมกับเอ่ยถามว่ามากี่คน เธอเดินนำเข้าไปด้านใน โต๊ะที่ผมได้อยู่ค่อนข้างลึก ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว ผมไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาเมื่ออยู่กับคนดัง บอกกับพนักงานว่าอีกสักครู่ค่อยมารับออเดอร์ จากนั้นผมจึงส่งข้อความไปบอกคนของประชาชนว่ามาถึงร้านและนั่งอยู่ด้านในเรียบร้อยแล้ว

   “คุณไม่รอผม” ผมเบ้ปากเป็นคำตอบ มาถึงก็งอแงใส่

   “หิวจะตาย สั่งอาหารได้แล้ว” เด็กปีศาจจิปากขัดใจ ก่อนยกมือเรียกพนักงาน

   “รับอะไรดีคะ?” พนักงานสาวเอ่ยถามเสียงหวาน สายตาจ้องมองไปที่จักรพรรดิด้วยประกายของความชื่นชอบ เห็นแล้วชักหงุดหงิด เด็กปีศาจยกมุมปากขึ้นเล็กร้อย ตาของหมอนั่นมองมาที่ผม โดนเหยียบเท้าไปแทนที่จะสลด กลับไม่สำนึกเลย แบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน!

   “เอ่อ... ขอถ่ายรูปได้ไหมคะ?” เด็กปีศาจชะงักก่อนเหลือบมองคนพูด พนักงานสาวมองอย่างมีความหวังพลางกอดเมนูอาหารไว้แนบอก ผมเท้าคางมองนิ่ง ๆ โดยไม่พูดอะไร อยากรู้เหมือนกันว่าคนของสังคมจะทำยังไง

   จากเด็กที่เกลียดความวุ่นวาย ต้องมาอยู่จุดของความวุ่นวาย

   จากเด็กที่หวงแหนความเป็นส่วนตัวยิ่งกว่าอะไร ต้องถูกรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวที่ละน้อยไปเรื่อย

   ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่ง ภายใต้ดวงตาเฉยเมย ภายใต้รอยยิ้มการค้านั้น ไม่มีใครรู้ว่าข้างในใจของเด็กคนนี้ กำลังคิดอะไรอยู่

   “หลังทานเสร็จแล้วกันครับ ผมหิวมาก”

   “ค่ะ ค่ะ”

   พนักงานคนนั้นรีบกลับไป ก็ดี จะได้ส่งออเดอร์สักที ผมทานแค่ขนมปังรองท้องไม่กี่แผ่น หิวจะตายจะตายอยู่แล้ว

   “ต้องไปอีกเมื่อไหร่?”

   “สี่โมงเย็นครับ” อือฮึ พยักหน้ารับรู้ ตอนนี้เที่ยงนิด ๆ มีเวลาว่างอยู่หลายชั่วโมง “คุยอยากไปทำอะไรไหม?”

   “ไม่รู้ นายล่ะ?”

   “อยากเล่นเกม” ผมเลิกคิ้ว เด็กมัธยมปลายปีสุดท้ายยิ้มซน จากนั้นก็ฉุดแขนผมไปยังเกมโซน แลกเหรียญมาเป็นร้อยแหนะ แต่แอบเห็นว่าพนักงานสาวที่รับแลกเหรียญให้เกินจำนวนเงินมาด้วย อำนาจของความหล่อนี้ช่างแรงกล้าจริง ๆ

   “คุณอยากได้ตัวไหนครับ?” ขยับตัวเข้าไปชะโงกดูตุ๊กตาที่อยู่ในตู้ เด็กปีศาจตั้งท่าเตรียมพร้อม

   “อืม.... อันนั้น” ชี้ไปที่ตุ๊กตาสีขาวรูปร่างเหมือนฮิปโปแต่ไม่ใช่ ทันคือตัวโทรล การ์ตูนจากฟินแลนด์

   “ให้น้องพิชญ์เหรอ?”

   “พูดมาก”

   “หึหึ” จักรพรรดิหัวเราะ ยอดเหรียญใส่ตัว มือวางที่ตัวโยกขณะที่สายตาจ้องมองไปยังตุ๊กตาสีขาวนั้นอย่างมุ่งมั่น

   รอบแรกผ่านไป... ไม่ได้ รอบที่สองก็เช่นกัน หวืด

   “เหรียญสุดท้ายละ ถ้าไม่ได้จะไปซื้อที่ร้านแม่งแทน ไอ้ห่า” ผมผุดยิ้มเหยียด เหรียญที่แลกมายังเหลือมากกว่าหนึ่ง แต่เจ้าเด็กนี่มันขี้เกียจแล้วต่างหาก จักรพรรดิยกเหรียญขึ้นแตะริมฝีปากก่อนหยอดลงช่อง

   “สกปรก”

   “เออว่ะ” ไอ้เด็กเด๋อเอ๊ย! จากนั้นเจ้าตัวก็ใช้หลังมือถูปากแรง ๆ ลืมคิดไปได้ยังไงว่าเหรียญพวกนั้นมันผ่านมือใครมาบ้าง บ้าบอ

   “ถ้าได้คุณต้องเลี้ยงขนมผมนะ”

   “ได้”

   เด็กปีศาจพุ่งความสนใจไปที่ตุ๊กตาในตู้ ขณะเดี๋ยวกันผมก็เอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายวีดีโอเอาไว้ ถ้าพลาดผมจะได้เอาไว้ซ้ำเติม แต่ถ้าได้ก็แล้วไป คำพูดเมื่อกี้น่าจะเข้าไปอยู่ในคลิปเหมือนกัน แต่ช่างมันเถอะ

   “Hey! Come on” ผมที่ยืนดูอยู่ก็ลุ้นไปด้วย เจ้าตัวคีบนั่นหนีบตุ๊กตาได้แล้ว ทว่าเมื่อใกล้ถึงช่องมันกลับล่วงลงไป “เฮ้ย!! ได้แล้ว!!” เด็กปีศาจหันมาทางผมแล้วยิ้มกว้าง ก่อนจะย่อไปเอาตุ๊กตาตัวนั้นขึ้นมา “เลิกถ่ายได้แล้ว” มือใหญ่ยื่นมือบังกล้องจนภาพมืดไปหมด ผมจึงกดบันทึกวีดีโอนั้นแล้วเก็บมือถือใส่กระเป๋าไว้

   “จะลงไหม?”

   “อะไร?”

   “วีดีโอเมื่อกี้ไง อวดแฟนคลับ”

   “อ๋อ ก็ได้นะ” พยักหน้ารับเบา ๆ หลังจากอ้าปากรับไอศกรีมเจลาโต้ที่อีกคนป้อนให้ ตอนนี้เรานั่งพักกันอยู่ที่ม้านั่งในห้างครับ คนเยอะนะ แต่ก็นั้นแหละ ณภัค doesn’t care

   ผมเข้าไปในแอพพลิเคชั่นแล้วสลับแอคเคานต์เปลี่ยรเป็นของวอแวบอย ตอนนี้เปิดเป็นพับบลิกแล้วเนื่องจากต้นสังกัดบังคับ จัดการเขียนแคปชั่นให้เรียบร้อยแล้วแล้วจึงกดโพสต์ เพียงแค่ไม่กี่วินาทียอดถูกใจก็ถึงมาเป็นร้อย แยกเขี้ยวให้กับความฮ็อตนี้ ทว่าเมื่อรีเฟรชอีกครั้ง กลับมีความแปลกประหลาดเพิ่มขึ้น เหลือบไปมองเด็กข้าง ๆ ในมือหนาถือโทรศัพท์อยู่ขณะที่ปากคาบถ้วยไอศกรีม หลังจากแคปชั่นถูกอัพเดต ก็มีคอมเมนต์เข้ามาเยอะขึ้นเกี่ยวกับแฮชแท็ก #snapbystrawberryshortcake ที่เพิ่งถูกเพิ่ม เช่น ใครคือสตรอว์เบอร์รี่ชอร์ทเค้ก

   “ขอโทษนะคะ ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ?” คนที่เข้ามาคือเด็กสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลาย

   เมื่อเห็นจริงใจพยักหน้า ผมจึงจะลุกออกไป แต่ข้าวของที่อยู่ในมือจักรพรรดิถูกโยนมาให้ผม แม้กระทั่งถ้วยไอศกรีม เออ เอาเถอะ จะอะไรทำ มองเจ้าเด็กปีศาจที่ยืนให้สาว ๆ ถ่ายรูปโดยไม่พูดอะไร เมื่อมีคนแรก ก็ย่อมมีคนต่อ ๆ ไป ราวกับรอจังหวะว่าใครจะเปิด มีหลายคนมองมาที่ผมเหมือนอยากรู้จักว่าเป็นใคร แต่ไม่ได้ให้ความสนใจ

   บางครั้งที่ออกไปข้างนอกกับเด็กปีศาจแล้วแฟนคลับเข้ามาขอโทษถ่ายรูป เหมือนจะมีบางกลุ่มที่จะถ่ายผมด้วย เมื่อผมปฏิเสธ พวกเธอก็โอเค ไม่ได้เซ้าซี้ ทว่าในโซเชียลกลับด่าว่าผมหยิ่งซะงั้น ทั้งนิสัยไม่ดีชอบดึงหน้าบ้างล่ะ แค่พิมพ์ชื่อเด็กปีศาจลงไปในช่องค้นหาก็ขึ้นมาแล้ว ผมไม่แคร์หรอกเพราะไม่มีผลอะไรต่อชีวิตผม ผมก็หน้าอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร จู่ ๆ ต้องมาเปลี่ยนเหรอ บ้าบอ

   เรื่องความสัมพันธ์ของผมกับจักรพรรดินั้นมีบางคนรู้ บางคนก็ไม่รู้ เราไม่ได้ปิด แต่ก็ไม่ได้ประกาศ ซึ่งมันเป็นเรื่องของคนสองคน แบบนี้มันดีแล้ว ดีมาก ๆ เราใช้ชีวิตกันปกติ แม้บางทีผมหงุดหงิดมากที่เห็นข่าวสาว ๆ ดารานักร้องหรือนางแบบกับเด็กปีศาจ โมโหจนออยากให้เจ้าเด็กนั่นประกาศออกไปเลยว่ามีแฟนแล้วและแฟนคนนั้นเป็นใคร

   “พี่ พี่เป็นอะไรกับน้องจริงใจเหรอ หนูเจอพี่กับน้องจริงใจบ่อยมากเลย” คิ้วของผมขมวดเข้าหากัน จู่ ๆ ก็มีใครไม่รู้เข้ามาหาผม อีกด้านหนึ่ง เด็กปีศาจยังถ่ายรูปกับแฟนคลับอยู่

   “พี่บอกหนูได้ป่ะ สงสัยมาก ๆ เลยเนี่ย” เด็กนี่ใคร นอกจากจะพูดจาไร้มารยาทกับคนไม่รู้จักแล้วยังทำตัวไม่มีมารยาทอีก

   “บางคนเขาบอกว่าพี่เป็นแฟนน้องจริงใจอ่ะ แต่บางคนก็บอกว่าเป็นแค่พี่น้องกันเฉย ๆ หนูงงมากเลย”

   แล้วกูต้องรู้ไหม!?

   ผมนั่งเงียบ ไม่ตอบอะไรฝ่ายนั้น มองนิ่ง ๆ ไม่ได้จิกกัดหรือเหยียดหยาม มองเฉย ๆ ด้วยสายตาปกติ มองนานและค้างไว้ มองจนกว่าจะซ้ำนึกได้ว่าไม่ควรถาม มองจนกว่าจะไปเกิดใหม่ ผมยกยิ้มบาง ๆ เมื่อเธอคนนั้นหน้าเจื่อนแล้วค่อย ๆ ถอยออกไป



   “พี่ภ้าคคคคคคคคคค~” เบี่ยงตัวหลบเจ้าของเสียงที่วิ่งหูตั้งเข้ามาหา ไจ่ไจ๋หน้างอ แต่ก็ยังเข้ามากอดผมอยู่ดี ไม่รู้ติดผมอะไรนัก

   “โหวววววว ของไจ๋ใช่เปล่าาาาาา” เด็กตาตี่เบิกตาโตที่สุดเท่าที่จะทำได้ นิ้วเรียวสวยสมเป็นมือคีย์บอร์ดชี้ไปยังชุดอาหารญี่ปุ่นที่อยู่ข้างตัวผม

   “อือ ของคนอื่นด้วย”

   “พี่ภัคน่ารักที่สุด!!! รู้ได้ไงว่าไจ๋หิว”

   ไม่รู้ก็แย่ละ ก่อนหน้านั้นประมาณชั่วโมงหนึ่งผมได้รับข้อความจากมือกลอง บอกว่าให้เตรียมอาหารไว้ให้หน่อยเพราะหิวมาก ๆ จากความไม่รู้จะซื้ออะไรมาให้ พอเดินผ่านร้านอาหารญี่ปุ่นจึงแวะเข้าไปสั่ง ได้ซูชิมาหนึ่งเซ็ตใหญ่ จวบกับนึกขึ้นได้ว่าไจ๋กับวาฬบ่นอยากกินซูชิ นอกจากนั้นยังมีข้าวหน้าต่าง ๆ อีก แล้วจบด้วยขนมอีกหลายอย่าง

   “ขอไจ๋กินเลยได้ไหมครับ?” ถามตาแป๋วสุด ก็ไม่ได้ห้ามหรอก แต่เมื่อมองเลยไปด้านหลังน้องแล้วเจอกับแฟนคลับที่ยืนมองอยู่

   “ไม่ถ่ายรูปกับแฟนคลับก่อนเหรอ?”

   “งื่อ...” น้องงอแง บวกกับท้องร้องโครก “ขอคำหนึ่งครับ”

   น่าสงสารจนต้องยอม ผมหยิบกล่องซูชิมาเปิด ส่งตะเกียบไปให้ไจ่ไจ๋ที่ยืนรออย่างเรียบร้อย ทว่าสายตาคุกคามสุด ๆ

   “อะ” ยกกล่องขึ้นหลังจากเทซอยใส่ช่องว่างเรียบร้อยแล้ว แต่ขณะที่ไจ่ไจ๋กำลังจะจัดการกับอาหารนั้นก็มีแฟนคลับเข้ามาหาก่อน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้สังเกตว่าไจ่ไจ๋กำลังทำอะไรอยู่ มือคีย์บอร์ดจำใจวางตะเกียบลง ตาเรียวมองซูชิละห้อย ก่อนหันไปจับปากกาวาดลายเซ็นใส่พัดให้แฟนคลับ ผมที่นั่งมองอยู่เห็นแล้วก็สงสาร อีกอย่างน้องก็ยืนอยู่ใกล้ ๆ ผมจึงคีบแซลม่อนโรลขึ้นมาและส่งไปให้ถึงปาก

   “ฮือออ นางฟ้าของไจ๋” ไจ่ไจ๋เพ้อแล้วอ้าปากงับไป ทำหน้าฟินโอเวอร์จนอยากเอาตะเกียบเคาะหัว

   “หิวอะไรขนาดนั้น”

   “หิวสิครับ ตั้งแต่เย็นยังไม่ได้กินอะไรเลยอ่ะ”

   “หืม สามคนนั้นก็ยัง?”

   “อือ!” ไจ่ไจ๋ส่งเสียงในลำคอเนื่องจากปากไม่ว่างเพราะเพิ่งรับซูชิที่ผมป้อนเข้าไป ผมมองไปอีกด้าน เด็กปีศาจ วาฬและข้าวฟ่างกำลังถูกล้อมรอบไปด้วยแฟน ๆ แต่สายตาของเด็กสามคนนั้นมองมาที่ผมด้วยความหมายเดียวกัน

   ‘ขออาหารให้ผมหน่อย’

   นั่นคือสิ่งที่ผมมองเห็น ยิ่งเมื่อผมป้อนไจ่ไจ๋ ก็มองตามตาละห้อย

   “พี่ ๆ ต้องอิจฉาไจ๋แน่เลย” น้องเล็กของวงพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้น มือก็เซ็นให้แฟนคลับ ปากนอกจากฉีกยิ้มแล้วยังรับอาหารเข้าสู่กระเพาะอีกด้วย

   “พี่ภัค! ผมกินด้วย!”

   “พี่ฟ่างอย่ามาแย่งงงงง”

   “ความหิวชนะทุกอย่าง” เพราะไจ่ไจ๋กับข้าวฟ่างมัวแต่ตีกัน คนที่ได้กินก่อนจึงเป็นวาฬ มือเบสจับมือผมไปป้อนตัวเองเสร็จสรรพเรียบร้อย ตอนนี้กลายเป็นว่า ผมต้องป้อนอาหารพวกเขาไปด้วยระหว่างที่พวกเขาพูดคุยกับแฟนคลับ ซึ่งตอนนี้มารวมกันที่นี่หมดละ พอผมหยุดป้อนยังหันมามองค้อนงอแงใส่อีก ให้ตาย นี่มันเด็กสามขวบกันหรือไง อ้าปากรับเป็นลูกนกเชียว

   “เลี้ยงดูยังไงถึงปล่อยให้หิวขนาดนี้ครับ?” ผมถามผู้จัดการหลังจากแฟนคลับกลับกันไปแล้ว ตอนนี้เกือบห้าทุ่มเห็นจะได้

   “แสดงน่ะสิ ก่อนหน้านั้นใช่ว่าจะไม่ได้กินอะไรเลย”

   “อ้าว”

   “กินนิ้ดเดียว ไม่ค่อนกระเพาะไจ๋เลย” น้องเล็กเงยหน้ามาแก้ตัว หลังจากซูชิหมดไป แต่ข้าวที่ซื้อมายังเหลือ พวกเขายังสามารถทานต่อกันได้ ผมเห็นแล้วจะอ้วกแทน ยัดกันเข้าไปได้ยังไง ไม่จุกกันเหรอ ยกเว้นก็แต่จักรพรรดิที่กินข้าวหน้าเนื้ออย่างเดียว เพราะเจ้าตัวไม่กินปลาดิบ

   “กระเพาะแกมันหลุมดำ!”

   “โง้ยยยย” คนถูกว่าลูบหน้าผากป้อย ๆ หลังถูกผู้จัดการจิ้มไป

   “ดึกแล้ว จะกลับเลยไหมครับ?”

   “ทีแรกก็กะจะพาพวกลิงนี่ไปหาอะไรกินก่อน แต่คงต้องเปลี่ยนแพลน”

   “พี่กลับเลยก็ได้ ผมเอารถมา” ข้าวฟ่างร้องบอก

   “สองตัวนี้มีรถที่ไหน แกกับจริงใจพี่ไม่ห่วงหรอก มีคนรับส่งแล้วนี่” อีกคนที่ถูกพาดพิงยักคิ้วตอบโต้

   “เดี๋ยวผมไปส่งไอ้วาฬกับไอ้ไจ๋เองครับ”

   “เอางั้นเรอะ?”

   “ครับ!!” ทั้งสามคนประสานเสียงกัน พี่ผู้จัดการจึงยอมล่าถอย ทิ้งท้ายด้วยการบอกให้กลับดี ๆ และแล้วก็เหลือกันอยู่ห้าคน เด็กทั้งสี่ยังแต่งหน้าเต็มกันอยู่เลย ทำไมไม่ล้างหน้ากันนะ

   “อิ่มยัง?” ผมถาม

   “อิ่มนิดหน่อยครับ”

   “นิดหน่อย!?”

   “โห่ พวกผมเสียพลังงานกันไปเยอะ ที่พี่ภัคซื้อมาก็ช่วยให้คลายหิวในระดับหนึ่ง” หัวหน้าวงว่าขึ้น พระเจ้า กินไปเยอะขนาดนั้นแต่ไม่อิ่มเนี่ยนะ!!!

   “นายล่ะ?” ถามจักรพรรดิที่อยู่ข้าง ๆ บ้าง เจ้าเด็กปีศาจไม่ตอบ แต่ส่งยิ้มแหย ๆ มาแทน

   เออ ไอ้พวกกระเพาะหลุมดำ!!!

   สรุปแล้วว่า หลังจบมื้อยื้อชีวิต ผมต้องพาเหล่ามนุษย์ผู้หิวโหยไปหาอะไรทานอีกอย่างจริงจัง ผมแย้งไปว่าร้านอาหารที่ไหนจะเปิดตอนเที่ยงคืน แต่เด็กทั้งสี่ก็ทำให้ผมประจักรว่ามันมีจริง ๆ

   ได้แต่นั่งมองพวกเขาทานอย่างพูดไม่ออก พะอืดพะอมจะอาเจียนออกมาแทน...



   ตุบ!

   วอแวบอยทิ้งตัวนอนบนเตียงอย่างหมดสภาพ เห็นแล้วได้แต่ส่ายหน้า กว่าจะกลับถึงคอนโดก็ดึกดื่น

   “ไปอาบน้ำสิ”

   “เหนื่อย”

   “แช่น้ำอุ่นดิ จะได้สบายตัวขึ้น”

   “แช่ด้วยกันป่ะ?” ผงกหัวขึ้นมาตาวาวเชียว

   “ไม่”

   “ไม่แล้วเดินเข้าห้องน้ำทำไมครับ!?”

   “ฉันจะอาบน้ำต่างหาก”

   บ้าบอ แล้วทำไมผมต้องมาเป็นตุ๊กตาให้เด็กบ้านี่กอดด้วยวะ!!!

   “ตัวเปื่อยหมดแล้ว!”

   “วีน วีน ใครไม่ล็อกประตูห้องน้ำครับ หือ?” เด็กบ้าถามพร้อมกับงับหัวไหล่ของผม

   “นี่บ้านฉัน จะล็อกหรือไม่ล็อกก็ได้”

   “อ่อยชัด ๆ”

   “เหอะ! หลงตัวเอง โอ๊ย! เอามือออกไป!” ปีศาจร้ายส่งเสียงหัวเราะในลำคอ มือซุกซนลูบไล้หน้าท้องผมไม่หยุดแม้ผมจะกำไว้แน่นก็ไม่สามารถต้านทานได้ ขณะเดียวกันริมฝีปากนั้นก็ไล่จูบซ้ำแทบจะทั่วลาดไหล่และต้นคอ

   “เหนื่อยไม่ใช่เหรอ นายต้องรีบอาบน้ำ อือ แล้วไปพักสิ”

   “ไม่เป็นไร พรุ่งนี้หยุด ค่อยพักก็ได้ครับ” จากนั้นก็กระชับร่างผมเข้าไปกอดแนบแน่นจริงกว่าเดิม

   “ฉันจะ อ๊ะ จะฟ้องแฟนคลับนาย”

   “เอาสิ ผมจะได้ไม่ต้องตอบคำถามว่าคุณเป็นใคร อืม ยกสะโพกขึ้นหน่อยครับ”

   WTF!!!

   ทำไมมันกลายมาเป็นแบบนี้ ทำไมผมต้องตกเป็นเครื่องมือของเด็กปีศาจด้วย!!!!!

   จำไว้คราวหน้าคราวหลัง ต้องล็อกประตูห้องน้ำทุกครั้ง!!!

----- DONE -----

ในที่สุดก็มาอัพตอนพิเศษสักที
อ่านแล้วเป็นไงบ้าง ชอบก็หวีด ไม่ชอบก็ด่าได้ค่ะ5555555555555555555555555555555
เรื่องใหม่แต่งจบแล้ว แต่จบในหัวไม่มีแบบตัวอักษร หนูท้อมากเลยค่ะพรี่ T____________T
เคยบอกไว้จะเปิดเรื่องให้เดือนพ.ย. แต่ตอนนี้ธ.ค. ก็ไม่มีวี่แวว มันต้องเป็นพ.ย. ปีหน้าแน่เรย แง
ไว้เจอกันโอกาสหน้างับ แต่จะเมื่อไหร่มารอลุ้นกันจ้า555555555555555


EDIT : ทุกคนนนนนนนนนนนนนนน เดี๋ยวกลับมาแก้คำผิดนะงับ โปรดให้อภัยน้องด้วย T__T

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ดีใจ ได้อ่านตอนพิเศษ 

จริงใจ ภัค 

โอ้โห จริงใจ เด็กปีศาจ เด่นดังมากกกกก
แฟนคลับเพียบ ทำงานจนเวลาจะกินแทบไม่มี
ทำเอาภัค พลอยยุ่งไปด้วย
ชอบ ที่จริงใจไม่เปลี่ยนแปลง เป็นวอแวบอยของพี่ภัคเหมือนเดิม
รออ่านเรื่องใหม่ 
       
 

[route rover]

คิดถึงจริงใจกับณภัค

รออ่านเรื่องใหม่น้าาา 

[ntpmay]

ชอบความเฉยชานี้ แบบ จะมองก็มองไปดิ อยากรู้ก็ไปหาคำตอบเอง 5555555

[B52]

โอ้ ดีใจมากๆเลยค่ะ

[plearnly]

คิดถึงพี่ภัคพอดีเลย

[Papangtha]

น้องจริงใจ คนดีของพรี่

[omyim_jjj]

คิดถึงวอแวบอย

[ChabaSri]

น้องจริงใจ น้องงงงงงงงงงงง

[Supparang-k]

บ่นๆ วีนๆ แต่ยอมทุกอย่าง  อิอิ

[KKKwanGGG]

น่ารัก .......................   ขอบคุณครับ

[momaynadsini]

คิดถึงงง

[Ouizzz]

คิดถึงงงงงง

[van16]

 

[jaokhwan]

    คิดถึงเด็กปีศาจมากกก

[ืniyataan]

คิดถึง...ขอจันทร์เจ้ากับพี่กาลด้วยได้ไหม พลีส..สสสสสสส