หัวข้อ: "คำสารภาพของเด็กขาย (รุ่นเก่า)" โดยคุณดิน

[FOAM]

สุดยอดว่ะพี่ดิน

ลีลายังดีดหมือนเดิม มไ่ตก

[epochii_upfun]

^
^
^
จิ้มตรูดคนด้านบน
อิอิ
พี่ดินมายางงงงงงง

[vorapol]

  :monkeysad:ยังมะมาต่ออีกเหยอก๊าฟ
  :really2:จะลงแดงแล้วอะก๊าฟ
 

[/font][/size]

[DIN]

  :monkeysad:ยังมะมาต่ออีกเหยอก๊าฟ
  :really2:จะลงแดงแล้วอะก๊าฟ
 

[/font][/size]

เป็นความรับผิดชอบของหนูพูห์ครับ หุ หุ...

[TONG]

^
^
^
^
^
^

จิ้มพี่ดิน

สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังค่ะ หุหุ

[krappom]

ครึ่งแรกมาแล้ว

ครึ่งหลังก็ครบแล้ว

จะมีต่อเวลาตามมาอีกป่าว

 

[lexaki]

แวะมาทักทายตามประสา เด็กติด(กาม)

555+

หวัดดีปีใหม่ค๊าบบพี่ดิน

[Junrai_Hyper™]

บทที่ 61 มอบตัว

คืน นั้น ผมนอนค้างอยู่ที่บ้านพี่ธีร์... จนกระทั่งเช้า... หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ พี่ธีร์ถามผมว่า พักอยู่แถวไหน... แต่ ผมบอกว่า ผมจะไปหาเพื่อน แล้วบอกสถานที่... พี่ธีร์บอกว่า กำลังจะไปซื้อของเพราะต้องเอาไปใช้ตกแต่ง สำหรับงานปีใหม่คืนนี้... ที่ๆ จะซื้อก็อยู่ไม่ไกลจากที่ๆ ผมจะไป ก็เลยตกลงว่าจะติดรถพี่ธีร์ไปลงแถวนั้น...

ระหว่างทาง พี่ธีร์ ถามผมเรื่องงาน ผมบอกก็ไปสมัครเรื่อยๆ ได้งานกลางวันเมื่อไร ผมก็จะเลิกจากไอ้งานที่ทำอยู่นี่

“น่าเสียดายนะ” พี่ธีร์บอก

“เสียดายอะไรครับ พี่” ผมหันไปถาม

พี่ธีร์หันมายิ้มให้ผม... “พี่ก็นึกๆ ไปเรื่อยในฐานะ คนซื้อน่ะ ดิน...”

“ยังไงครับ”

“เรานิสัยดี... คุยรู้เรื่อง... รูปร่างดี... ไอ้เจี๊ยวใหญ่ ... อารมณ์ตอบสนองดี...” พี่ธีร์หันมายิ้ม “หาไม่ค่อยได้ใน
เด็กขายฯ น่ะ ถ้ามันเป็นอาชีพๆ นึง พี่ก็ว่า เราเหมาะนะ... ดิน”

ผมหัวเราะก๊าก... “ผมควรจะดีใจหรือเสียใจครับ พี่”

“ดีใจสิ... พี่ก็ยังไม่ได้บอกว่า เราจะทำอย่างอื่นไม่ได้นี่หว่า... อย่างน้อยเราก็ทำได้ดีในสิ่งที่ทำอยู่...”

คุยกันถึงเรื่องสัพเพเหระ... จนกระทั่งมาถึงที่ๆ พี่ธีร์จะไปซื้อของ... ผมเดินตามพี่ธีร์ไปเรื่อยๆ

“แยกกันเลยก็ได้นะ ดิน”

“ไม่ เป็นไรหรอกครับ ผมไม่รีบ เผื่อพี่มีอะไรให้ช่วย... ” ผมบอก คือจริงๆ ผมจะไปหาไอ้ชล แต่ สิบโมงเช้าอย่างงี้ มันยังไม่ตื่นหรอก... ผมไม่อยากไปปลุกมัน... (ไว้ปลุกอย่างอื่นดีกว่า)

เรา เดินไปที่ร้านค้า... คนขาย เป็นคนจีน ท่าทางคล่องแคล่ว... พี่ธีร์เลือกซื้อของหลายอย่าง แต่ไม่ค่อยได้ต่อรองเท่าไร... อาศัยที่ผมยังมีเลือดป๊ะป๋า อยู่บ้าง... จึงใช้ความสามารถที่ติดตัวมาอีกอย่างที่ไม่ค่อยมีใครรู้... คือภาษาจีนแต้จิ๋วที่พอพูดได้อย่างกระท่อนกระแท่น (เด๋วนี้ มันกลายเป็นภาษาแมนดารินไปได้ยังไงก็ไม่รู้ หุ หุ)... ช่วยพี่ธีร์ต่อรองราคาของจนได้ลดราคาไปโขอยู่

“อา ตี๋... ลื้อนี่เหลือเกินจริงๆ นะ... พูดจนอั๊วยอมเลย” อาเจ็ก คนขายบอกยิ้มๆ ท่าทางแกจะเป็นคนที่ชาตินิยมพอควร จึงค่อนข้างให้ราคาค่อนข้างต่ำสำหรับคนที่พูดภาษาเดียวกัน

พี่ธีร์หันมามองหน้าผมยิ้มๆ ซึ่งผมเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าพอช่วยได้ก็ช่วยๆ กันไป...

ผมช่วยพี่ธีร์ถือของกลับมาที่รถ หลังจาก ที่เอาของเก็บที่ท้ายรถแล้ว ผมก็ยกมือไหว้

“สวัสดีครับ พี่... ผมไปละครับ...”

“เดี๋ยวสิ ดิน...” พี่ธีร์เรียกไว้

ผมหันมามอง... พี่ธีร์เปิดกระเป๋า ดึงนามบัตรเล็กๆ ออกมายื่นส่งให้

“มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะ... หรืออยากจะมาช่วยงานพี่ก็ได้นะ... โทรมาหาพี่ละกัน”

“ขอบคุณครับพี่...”

ผมยกมือไหว้ก่อนจะเดินแยกมาจากพี่ธีร์...

..........................................................................

ไป ถึงห้องไอ้ชลที่ยังปิดประตูเงียบ... ผมใช้กุญแจเปิดเข้าไป เบาๆ เพราะเผื่อมันยังไม่ตื่น... และก็เป็นอย่างที่ผมนึกจริงๆ ไอ้ชลยังนอนอยู่บนเตียง หลับตาพริ้ม... หัวยุ่งๆ หน้าขาวๆ ปากแดงๆ เหมือนเด็กๆ น่ารักดีครับ... ขนาดว่าผม ลูกตี๋ ร้อยเปอร์เซ็นต์ ยังปากแดงสู้มันไม่ได้เลย...

‘ไอ้ ห่า จะเที่ยงแล้ว ยังไม่ตื่นอีก’ ผมนึก... มองๆ ไอ้ชลมันตอนหลับ แล้วนึกว่า... จะแกล้งมันยังไงดี... เห็นปากแดงๆ แล้ว...อะฮ้า... กูรู้แล้ว...ว่าจะปลุกมึงยังไง...ไอ้ชล

ค่อยๆ ถอดเสื้อกางเกงออก เอามือจับไอ้ดินน้อยรูดขึ้นลงไปมา... สองสามที ก็ได้เรื่อง ผงาดปึ๋งขึ้นมาเต็มมือ... เดินเข้าไปใกล้ จับหัวถอกบานแดงค่อยๆ แหย่ไปที่ปากมันเขี่ยเบาๆ สองสามที...

แต่ แล้วผมก็ต้องเสียววูบที่หัวบาน... เมื่อไอ้ชลมันตวัดมือจากในผ้าห่ม กอดสะโพกผม รั้งดึงเข้าไปหาพร้อมกับอ้าปากกว้าง... วูบเดียว “K” ผมก็หายเข้าไปในปากมันครึ่งท่อนอย่างง่ายดาย... มันขยับอีกวูบเดียว... หัวเหน่าผมก็ชิดกับริมฝีปากมันแล้ว...

ไม่ ดิ้นหรอกครับ... จะดิ้นไปทำไมให้เหนื่อยแรง... ไม่ดิ้นสิ จะได้แต่เสียวกับเสียว... ผมเอามือค้ำที่นอนไว้ ขยับสะโพกขึ้นลงเบาๆ ตามแรงดูดของไอ้ชล... ปากครางด้วยความเสียวเมื่อไอ้ชลมันดูดแรงๆ ที่หัวบาน

“ซี๊ด... เสียวว่ะ... ชล...มึง... สุดยอด...”

จนครู่ใหญ่ มันถึงถอนปากออกมา... หัวบานของผมแดงก่ำเพราะโดนดูด...

“แกล้งกูดีนัก เป็นไงล่ะ”

ผมล้มตัวลงไปกอดมันไว้ จูบที่ปากแดงๆ ของมัน “มึงไม่ได้หลับเหรอ...”

“กูตื่นตั้งนานแล้ว แต่ขี้เกียจลุก... เห็นมึงไขกุญแจเข้ามา ก็เลยแกล้งหลับ... อยากรู้มึงจะทำอะไร...”

... แทนที่ผมจะแกล้งมัน กลายเป็นมันแกล้งผม... “ร้ายนักนะ...มึง” ผมกัดริมฝีปากมันเบาๆ... จากนั้น กิจกรรมบนเตียงของเราสองคนก็ดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด ถึงพริกถึงขิง จนเลือด (ขาว) ตกยาง (ขาว) ออก กันไปคนละสองรอบ... ก่อนจะกอดกันนอนหลับไปอย่างอ่อนเพลีย...

..........................................................................

ผม เข้าไปทำงานอีกในคืนนั้น แต่ก็ไม่ได้ออกไปไหน... แถมยังต้องเจอกับเสียงกระแนะกระแน๋ของพี่ปิ๊กอีก ว่าไปไหนไม่รอดบ้าง... ปีกหักบ้าง... ทำนองนี้ ซึ่ง ค่อนข้างเป็นแรงกดดันให้ผมเร่งทำอะไรสักอย่าง... สำหรับเด็กอายุยี่สิบเอ็ดปีอย่างผม

ใจนึงก็คิดว่า ไม่เห็นเป็นไร... ร้านนี้ ไม่ต้อนรับ กูก็ไปสมัครร้านอื่นก็ได้ แถวย่านเดียวกันก็มีอีกหลายร้าน...

แต่... วันนี้ กับวันนั้น ไม่เหมือนกัน วันนั้น ผมยังไม่มีอะไร... เด็กนักศึกษาปีสี่... ยังเรียนไม่จบ... สมัครงานที่ไหนก็ไม่ได้... แต่วันนี้... ผมพร้อมแล้ว ทั้งประกาศนีย์บัตรการศึกษา แล้วทำไมผมจะต้องกลับเข้าไปสู่วังวนเดิมๆ ให้เปลืองตัวไปมากกว่านี้...

“แล้ว มึงจะทำยังไง ไอ้ดิน...” เป็นคำถามที่ผมเฝ้าเพียรถามตัวเองอยู่ตลอดเวลา 4 วัน หลังจากปีใหม่... จนกระทั่ง วันที่ 5 ผมถึงได้ตัดสินใจ...

..........................................................................

“สวัสดีครับ ขอสายพี่ธีร์ครับ” ผมบอกปลายสายอีกทาง เมื่อตัดสินใจโทรไปหาพี่ธีร์ตามนามบัตรที่พี่ธีร์ ให้มา... ไม่นาน

“ฮัลโหล ผมธีร์ครับ”

“พี่ธีร์ครับ... ผม ดินครับ” ผมบอกอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร ผมไม่เคยโทรไปหาลูกค้าด้วยตัวเองสักครั้ง

“อ้าว... ว่าไง... ตี๋น้อย” พี่ธีร์ตอบมาทำให้ผมใจชื้น...

“เรื่องที่พี่บอกผมวันนั้น... พี่พูดจริงหรือเปล่าครับ”

“เรื่องงานน่ะเหรอ... จริงสิ... ว่าไงเรา... ตกลงใจแล้วเหรอ” พี่ธีร์พูดกลับมาเสียงอบอุ่น...

“ครับ...”

“เอางี้... ตอนนี้เราอยู่ที่ไหน...”

ผม บอกสถานที่ไป... พี่ธีร์บอกว่าหลังเลิกงานประมาณ ทุ่มนึง พี่ธีร์จะมารับ... ให้ผมรออยู่ที่ร้าน แม็คโดนัลด์ ในห้างๆ หนึ่ง... ไม่ไกลจากหอพักที่ผมอยู่เท่าไรนัก...

ผม เดินกลับมาที่หอด้วยใจปลอดโปร่งกว่าเดิม... แต่ก็ยังอดกังวลลึกๆ ไม่ได้ว่า หนทางข้างหน้ามันจะเป็นยังไง... แต่ที่แน่ๆ ผมจะไม่กลับเข้าไปเดินทางเดิมเด็ดขาด... พอกันที กับอาชีพ... “เด็กขายน้ำกาม” คอยบำเรอความสุขความใคร่ให้คนอื่น...

..........................................................................

พี่ธีร์ มารับผมตรงเวลา... พาผมนั่งรถออกไปทานข้าวที่ร้านอาหารเงียบๆ นอกเมือง...

“เอา... เล่ามา...” พี่ธีร์ พูดขึ้น หลังจากอาหารผ่านไป...คนเสริฟยกจานเปล่าออกไป พร้อมกับเอากาแฟมาเสริฟ

“ผมอยากเลิกครับ” ผมบอกพี่ธีร์

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า....” พี่ธีร์พูดยิ้มๆ

ผม มองหน้าพี่ธีร์... จะมาไม้ไหนกับกูวะ...แต่เห็นแววจริงใจจากตาพี่เค้าแล้ว ก็เลยตัดสินใจเล่าให้ฟัง เรื่องผมกับพี่ปิ๊ก รวมถึงสาเหตุของเรื่องด้วย...

“แต่ ทั้งหมดมันก็เป็นแค่ตัวเร่งให้ผมตัดสินใจเท่านั้นเองครับ...” ผมบอกหลังจากเล่าจบ “จริงๆ มันเป็นความตั้งใจของผมที่จะเลิกตั้งแต่ผมรู้ผลวิชาสุดท้ายว่าจบตั้งแต่เมี่ อสิบกว่าวันที่ผ่านมาแล้วละครับ...”

พี่ธีร์มองหน้าผมนิ่งๆ อยู่นาน...

“แล้วพี่จะได้อะไรบ้างล่ะ... ดิน” พี่ธีร์ถามตรงประเด็น

“พี่ลองบอกมาสิครับ...”

พี่ ธีร์นิ่งไปอึดใจนึง... “ข้อที่หนึ่ง...เราต้องเลิกยุ่งกับคนอื่น... ตอนนี้โรคภัยไข้เจ็บมันเริ่มใกล้ตัว... ข้อที่สอง... เราไปทำงานกับพี่... พี่จะจ่ายเงินให้เราเป็นเงินเดือน... ข้อที่สาม... บางวันเราอาจจะต้องเข้ามานอนกับพี่บ้าง แต่พี่ก็สัญญาว่าพี่จะไม่ยุ่งกับคนอื่นอีก...”

“เล่นตอนกันเลยเหรอครับพี่” ผมถามยิ้มๆ แต่ในใจคิดว่าคงไม่ตกลง... ผมยังรักอิสระของผมอยู่....

“ดิน... พี่ไม่ได้ห้ามให้เรามีแฟน... แต่พี่กำลังจะบอกให้ระวังตัว... เอาเถอะ พี่คงห้ามเราไม่ได้ แต่พี่อยากจะขอร้อง... ให้ระวังตัว อย่า มีเซ็กซ์ที่ไม่ปลอดภัยกับใครอีก... ได้ไม๊...”

ผม มองหน้าพี่ธีร์อยู่พักใหญ่... มองเห็นความจริงใจที่พี่ธีร์มีให้... สิ่งที่พี่ธีร์เสนอมา ไม่ได้เป็นสิ่งที่เลวร้ายสำหรับผม... และก็เป็นการเสนอที่ไม่ได้จำกัดสิทธิ์ในการใช้ชีวิตส่วนตัวของผมมากเกินไป เพียงแต่ ผมต้องระวังตัวมากกว่าเดิม ซึ่งก็เป็นผลดีกับผมเองเหมือนกัน...

“ตกลงครับพี่”

พี่ ธีร์ยิ้มกว้าง... “พี่จะให้เราไปทำงานเป็นธุระการที่ร้านขายของตกแต่งที่พี่เป็นเจ้าของอยู่ ... ทำบัญชีให้พี่... ระหว่างนั้น ก็ขายของไปด้วย... ตอนเย็น เราก็ไปเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเติม... เรื่องเงินเดือนก็....... บาทต่อเดือน โอเคไม๊...”

“ครับ” พี่ธีร์บอกตัวเงินที่ไม่จัดว่าต่ำแต่ก็ไม่สูง เปรียบเทียบกับเงินเดือนเริ่มต้นทั่วๆ ไปของท้องตลาด... แต่จัดว่าน้อย เมื่อเปรียบเทียบกับเงินได้ที่ผมเคยได้รับ จากการทำงาน “พิเศษ” ปีนึง ที่ผ่านมา....ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ไม่เลวนัก สำหรับการทำงานในภาคปรกติของผม เป็นสิ่งที่ผมไฝ่ฝันมานาน ตั้งแต่ก่อนเรียนจบ....

“แล้ววันนี้....” พี่ธีร์มองหน้าผมตาเป็นประกาย...

“ถือว่าเป็นการมัดจำหรือเรียกค่าประกันการทำงานหรือเปล่าครับ ท่านเจ้าของร้าน....”

พี่ธีร์หัวเราะ... “ไอ้บ้าดิน... ถ้าเอ็งไม่อยากพี่ก็ไม่บังคับหรอก... เดี๋ยวเอ็งจะคิดว่าพี่หน้าเลือดขนาดนั้น”

.... เอาเถอะ... อย่างน้อย... ก็ได้หลุดจากวงจรที่เป็นมาตลอดหนึ่งปี ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการหลุดออกมาที่ไม่สวยนัก แต่ สักวันหนึ่ง ผมคงจะสามารถยืนอยู่ได้ด้วยตัวเอง... ผมปลอบใจตัวเองก่อนจะยิ้มตอบพี่ธีร์ เป็นความหมายว่า

“ตกลงครับ...”

..........................................................................

ตอนหน้าจะเป็นตอนสุดท้ายของคำสารภาพฯ แล้วละครับ อันที่จริงก็เป็นการสรุปเรื่องหลังจากที่ผมตัดออกมาจากวงโคจร เท่านั้นเองครับ...

คิดถึงเพื่อนๆ คนอ่าน คนดี ของผม ทุกๆ คนนะครับ

[both^^]

จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมม
พี่พูห์



ตอนหน้าตอนสุดท้ายแล้วหรอ
แอบเสียดายง่ะ

ยังไงพี่ดินกำลังจะเดินทางใหม่แล้วเนอะ
เอาใจช่วย
สู้ๆ

[TONG]

 เรื่องราวหนึ่งปีมานี้ ยาวนานและเยอะมากๆค่ะ

ก็ดีที่สามารถหลุดมาจากวงจรนี้ได้

ดีที่เจอคนดีๆ ตองคิดว่าถึงแม้พี่ดินจะต้องไปขาย

แต่พี่ดินก็เจอคนดีๆ เรียกได้ว่าโชคดีละมั้งค่ะ

รออ่านตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ

[NuPaTT]

จาจบซะแล้ว



อะไรเปนได้ดีก้ยินดีด้วยนะคระพี่ดิน

[epochii_upfun]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
อารัยเนี่ย ใกล้อวสานแล้วเหรอพี่ดินนน
ไม่อยากหั้ยจบเรยยยยย
เด๋วพี่ดินไม่มาเข้าเล้าอีกง่ะ
กระซิกๆๆๆ

[maabbdo]

ง่า...ตอนหน้าก็จะจบแล้วเหรอ

จบแล้วคงคิดถึงพี่ดินน่าดูเลย

 

[puzp]

โอ๊ะโอ   จาจบแล้ว



มารอตอบจบคร้าบบบบ

[vorapol]

 
เป็นกำลังใจให้ครับ
รีบมาต่นะครับอ
 

[psychological]

มาต่อมาต่อ

[TONG]

แง่มๆๆๆๆๆๆ

หายไปนานแล้วนะ มาต่อด้วย

[muhan]

ไม่ได้เข้าเล้านานแล้วค่ะ เฮ้อจะจบเสียแล้วเนอะ

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะ

[Junrai_Hyper™]

บทส่งท้าย... คำสารภาพของเด็กขายฯ

จาก วันนั้น... ผมหายหน้าไปจากร้านของพี่รัตน์ พี่ปิ๊ก ร่วมสองอาทิตย์... มีโทรศัพท์มาที่หอผมหลายครั้ง แต่ผมก็ไม่รับสาย ส่วนของพี่ธีร์ ผมจะเป็นฝ่ายโทรไปหาเค้าเอง...

ผมเข้าไปหาไอ้ชลอีกสองสามหน... คุยกับมันตรงๆ

“กูดีใจกับมึงนะ... ดิน” ไอ้ชลบอกเศร้าๆ หลังจากที่ผมบอกว่าผมเลิกทำงานขายบริการแล้ว...

“แต่กูยังเป็นเพื่อนกับมึงนะ ชล...” ผมโอบใหล่มันไว้

“เวลา ทำงานของมึงกะกู ไม่เหมือนกันหรอก... ดิน... ความแตกต่างจะทำให้มึงกะกูห่างกันไป...” ไอ้ชลมันพูดสิ่งที่เป็นความจริง “แต่ช่างเหอะ... มันก็ต้องมีวันนี้จนได้แหละ ไม่ช้าก็เร็ว” มันพูดปลงๆ

“ที่ร้านเป็นไงมั่ง...” ผมถาม

“ก็... วุ่นวายนิดหน่อย พี่ฟางมาตามมึง บอกว่า ป๋ามาแล้ว... ได้ข่าวว่าอารมณ์เสียไปพักนึง... พี่น้อยโทรไปที่หอมึงสองสามหน... พี่ปิ๊กอารมณ์เสียใส่พี่รัตน์... แต่ถูกพี่รัตน์ตวาดเอา... กูไม่เห็นหรอก แต่ไอ้เพชรมันเล่าให้ฟัง... มันว่า พี่ปิ๊กไปว่าพี่รัตน์ ว่าโอ๋มึงเกินเหตุ พี่รัตน์ ก็เลยอาละวาดบอกว่า ที่มึงออกก็เพราะพี่ปิ๊กนั่นแหละ คอยจิกตีอยู่ตลอด... ก็งอนกันไป...”

มันเล่ายาว... ผมหัวเราะหึๆ... “วันหลังกูจะเข้าไปขอโทษพี่รัตน์เอง...”

“อือ... ก็ควรหรอก... กูว่าพี่รัตน์เค้าหงอยๆ ไปเหมือนกัน เพราะทุกทีก็มีมึงนั่นแหละ คุยกับเค้า ถูกคอที่สุด...”

“ไอ้เพชรล่ะ เป็นไง...”

“มันก็เฉยๆ ตามแบบของมันแหละ... แต่กูว่า ไม่นานนี้แหละ มันคงออกตามมึงไปเหมือนกัน...”

ผม ถอนหายใจน้อยๆ... เรื่องของผมที่ร้าน มันก็คงเรียบร้อยในเร็ววันนี้แหละ ผมไม่เชื่อหรอกว่า แค่ผมคนเดียวจะทำให้อะไรๆ มันเปลี่ยนแปลงไปได้มาก... มันเป็นมายังไงก่อนที่ผมจะก้าวเข้ามา... มันก็จะเป็นอย่างงั้นหลังจากที่ผมก้าวออกไป... มันอาจจะเปลี่ยนแปลงไป แต่ก็ตามกระแสธรรมชาติของธุรกิจ และกลุ่มลูกค้า... ไม่ได้ขึ้นกับเด็กขายฯ คนไหนๆ ทั้งสิ้น...

..........................................................................

ผม หาเวลาไปไหว้ขอโทษพี่รัตน์ในช่วงบ่ายแก่ๆ ของอีกวันหนึ่ง หลังจากโทรไปเช็คจนแน่ใจว่า พี่ปิ๊กไม่อยู่ร้าน... ไม่ได้กลัว... แต่ไม่อยากเจอมากกว่า...

“มาสมัครงานครับ” ผมยกมือไว้พี่รัตน์ เหมือนวันแรกที่ผมมาสมัครงาน

เจ๊ รัตน์หันมา... พอเห็นว่าเป็นใครก็ค้อนผมวงใหญ่... แต่สายตาเป็นประกายเห็นได้ชัด... “ไปเทสต์ก่อน... ไม่ใหญ่จริง ไม่ยาวจริง ไม่ฝังมุก... ไม่รับ...”

ผมหัวเราะก๊าก... ยกมือไหว้อีกที... “สบายดีเหรอครับ พี่”

พี่รัตน์พยักหน้า นั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง “ก็เรื่อยๆ น่ะดิน... แล้วเราล่ะ ได้งานแล้วเหรอ”

“ครับ... เริ่มเดือนหน้า” ผมบอกตามความจริง...

“พี่ดีใจด้วยนะ... ในที่สุด เราก็ทำอย่างที่หวังไว้ได้สำเร็จ” เสียงพี่รัตน์กล่าวชื่นชมจากใจจริง...

“ครับพี่...”

“อะไร ที่มันไม่ดีๆ ก็ลืมๆ มันไปก็ได้นะ... ดิน... เก็บเนื้อเก็บตัว เงียบๆ สักพัก คนก็ลืมๆ ไปเอง... พี่เข้าใจ... ชีวิตที่ร้านพี่มันไม่น่าจดจำนักหรอก... ลืมๆ มันไปเถอะ...”

“ผม คงไม่ลืมหรอกครับ พี่... อย่างน้อย... ผมก็คิดว่า ผมได้อะไรๆ มามากเหมือนกัน สำหรับ ปีนึงที่ผมทำงานอยู่ที่นี่” ผมบอกตรงๆ “เป็นปีนึง ที่ผมจะไม่ลืมเลย อย่างน้อยผมก็คิดว่า ยังมีคนที่จริงใจกับผมอยู่บ้าง... อย่างพี่... พี่ป้อม..และอีกหลายคน”

พี่ รัตน์พยักหน้า... “ตามใจ... พี่ขออวยพรให้เราประสบความสำเร็จในชีวิต... ได้เจอในสิ่งที่เราหวังว่าจะเจอ... นะ ดิน... ว่างๆ ถ้าผ่านมาแถวนี้ก็แวะมาคุยกับพี่บ้างนะ...”

“ครับ...” ผมรับปากพี่รัตน์ ก่อนจะขอตัวออกมา...

..........................................................................

แต่ ก็ต้องยอมรับเหมือนกันนะครับ ว่า... หลังจากทำงานกลางคืนมาแล้ว... การที่จะเปลี่ยนมาทำงานกลางวันมันก็ยากพอสมควร กว่าจะหลุดจากความรู้สึกเดิมๆ ที่ต้องแต่งตัวออกไปทำงานตอนเย็นได้...ทั้งความสนุกสนาน เร้าใจ... เพื่อนฝูง... บรรยากาศ... แรกๆ ผมถึงกับนอนไม่หลับไปพักนึง... เพราะไม่ชิน... ร่างกายต้องปรับสภาพ ปรับเวลาใหม่...

ผม เริ่มทำงานกับพี่ธีร์ในเดือนถัดมา... โดยทำหน้าที่เป็นเสมียนในร้านขายของ... ทำทุกอย่าง... จัดของ ทำบัญชี...ขายด้วย... ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติ... ทำให้ผมต้องหันกลับไปเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเติม...
แต่คราวนี้... การเรียนภาษาอังกฤษกับชาวต่างชาติที่เป็นเจ้าของภาษาแท้ๆ... ทำให้ความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษของผมดีวันดีคืน...

มีคนบอกว่า “อายครู บ่ รู้วิชา... อายภรรยา บ่ มีบุตร... หากได้ครูมาเป็นภรรยา... ก็จะได้ทั้งวิชาและบุตร...”
ครับ... ก็ต้องสารภาพกันอีกเรื่องว่า ที่ความสามารถในด้านภาษาอังกฤษของผมดีขึ้น... ส่วนหนึ่งมาจากอาจารย์หญิงสาวเจ้าของภาษาที่อายุใกล้เคียงกัน... หลังจากเรียนกันไปได้สักสองสามครั้ง... เราก็นัดไปเที่ยวเกาะเสม็ดในวันหยุดด้วยกัน...

ไปเสม็ดเสร็จทุกราย... สามวันสองคืน... ที่ผมเอาไอ้ดินน้อย ฝากรักอาจารย์จนครางระงมไปหลายยก... แทบจะไม่ได้ลงเล่นน้ำทะเล...

กลับมากรุงเทพฯ แม้จนกระทั่งผมเรียนจบแล้ว... ก็ยังคงติดต่อกันอยู่ จนกระทั่งอาจารย์หมดสัญญา กลับเกาะอังกฤษไป...

..........................................................................

ส่วนความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่ธีร์....

แรกๆ... ก็ยังวางตัวกันอยู่ในฐานะ ลูกจ้างกับนายจ้าง... นอกจากบางวันที่พี่ธีร์ชวน แล้ว ผมไม่ติดอะไร... ผมก็จะไปค้างที่บ้านพี่ธีร์บ้าง... ช่วงใหม่ๆ ก็ประมาณเดือนละ สองสาม ครั้ง...

จน กระทั่ง เวลาผ่านไปเกือบสองปี... ผมได้งานใหม่... แต่ ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่ธีร์ก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน จากช่วงแรกๆ ที่เข้ามาค้างบ้านพี่ธีร์เดือนละสองสามครั้ง ครั้งละวันสองวัน กลายเป็นอยู่ทีละสอง-สามวันบ้าง สี่-ห้าวันบ้าง... ในที่สุด... พี่ธีร์ก็ขอร้องให้ผมย้ายเข้ามาอยู่กับพี่ธีร์เป็นการถาวร... ในฐานะ... “แฟน” ของพี่ธีร์

แต่ ถึงจะเรียกว่า เป็นแฟน (ตามที่พี่ธีร์บอก) แต่ผมก็ไม่เคยรับเงินจากพี่ธีร์... ในความรู้สึกของผม... ผมคิดว่า ผมรักพี่ธีร์แบบ “พี่” มากกว่าที่จะเรียกว่า... “แฟน”

แล้ว ชีวิตเซ็กซ์ของผม... ก็ยังมีเหมือนเดิม เพียงแต่แตกต่างออกไปตรงที่ การมีเซ็กซ์ ของผมเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ไม่ปล่อยอารมณ์ให้เหนือการควบคุม... ผมป้องกันตัวเองทุกครั้ง... ไม่ว่าจะมีเซ็กซ์กับใครก็ตาม... หญิงหรือชาย... ยกเว้น... พี่ธีร์

ใน ชีวิตด้านอื่น... บางครั้ง ที่ผมออกงานสังคมกับพี่ธีร์... หลายต่อหลายครั้งที่ผมได้เจอกับลูกค้าเก่าๆ... โดยเฉพาะในกลุ่มของลูกค้าเกรด A ที่ผมเคยมีอะไรด้วย... บางคนก็จำได้ ยิ้มแย้มทักทายเป็นอันดี... แต่บางคนก็หลบหน้าตา... ซุบซิบอยู่ในกลุ่มของตัวเอง... แต่ผมก็ต้องทำเฉยๆไป

ชีวิต คู่... (ที่พี่ธีร์เรียก) ระหว่างผมกับพี่ธีร์ในแง่ของเราสองคน... ยอมรับครับ ว่าอึดอัดพอสมควร... แม้ว่าพี่ธีร์จะไม่เคยรื้อฟื้นเรื่องราวแต่หนหลังของผมมาพูด... แต่พี่ธีร์เป็นคนที่อารมณ์หึงหวงรุนแรง... และค่อนข้างจะชอบใช้วาจาเข้ามาเชือดเฉือนให้เจ็บปวดอยู่เป็นประจำ...

ใน ความคิดของผมเริ่มไขว่คว้าหาอิสระภาพอีกครั้ง และ ครั้งนี้ผมจะไม่ทำผิดอีก แต่ละก้าวเดินในชีวิต ผมต้องทำอย่างมั่นคงที่สุด... เพราะ ตอนนี้ผมให้ป๊ากับม๊าเลิกทำงานแล้ว... ภาระที่บ้าน ผมรับมาใส่บ่าของผมเอง...

ระหว่าง นั้น... ผมเปลี่ยนงานอีกสองงาน... แต่ละที่ก็ประมาณ ปีครึ่ง ถึงสองปี... จนกระทั่ง ผมมีโอกาสได้ไปเรียนต่อปริญญาโท...ที่อเมริกา โดยคำชวนของญาติห่างๆ

ครับ... เมื่อโอกาสมาถึง... ผมจึงไม่รอช้าที่จะยึดมันไว้...

..........................................................................

ในปีที่ผมอายุย่าง 28 ผมก็ได้บินไปอเมริกา เพื่อเรียนปริญญาโทและทำงานไปด้วย... หลังจากใช้เวลาอยู่กับพี่ธีร์นานถึง เกือบเจ็ดปี...

สาม ปีเต็มในอเมริกา... สร้างผมให้แกร่ง ทั้งความรู้ ความคิด การใช้ชีวิต และการมองโลก... จากการเรียนภาษาเพิ่มเติมอยู่ปีกว่าๆ... แต่ผมกลับใช้เวลาเรียนปริญญาโทแค่ หนึ่งปีกับอีก ห้าเดือนเท่านั้น... ที่เหลือเป็นการทำงานไป... เที่ยวไป อีกเกือบ 6 เดือน... จนวันที่ผมคิดว่าผมพร้อมแล้ว... ผมจึงกลับมาเมืองไทย หลังจากไปถึง 3 ปีเต็ม...

ช่วง เวลาที่อยู่ที่อเมริกา... ไอ้เพชรเป็นคนเดียวที่ ยังติดต่อกับผม หลังจากที่ผมฝากที่อยู่ที่บ้านกับไอ้ชลเอาไว้... ไอ้ชลเองเสียอีก ที่กลับหายไปจากการติดต่อ...

หลัง จากกลับมาอยู่เมืองไทย... สิบกว่าปีที่ทำงานอย่างบ้าคลั่ง เปลี่ยนงานไม่น้อยกว่า 3 ที่ ในที่สุด ผมก็มีวันนี้... วันที่ผมมานั่งอยู่ในตำแหน่งที่ค่อนข้างสูง ของบริษัทข้ามชาติ

ชีวิต ยังไม่สิ้นก็ดิ้นกันไป... ทุกวันนี้... เวลาผมไปเดินเล่นแถวพัฒน์พงษ์ หรือ ย่านที่ร้านพี่รัตน์กับพี่ปิ๊กตั้งอยู่... หรือแม้กระทั่ง แหล่งเก่าแก่อย่างแถวสนามหลวง ผมมองเด็กรุ่นหลังๆ อย่างห่วงใย... จะมีสักกี่คนที่จะดิ้นหลุดจากสิ่งที่ทำอยู่หรือสิ่งที่เป็นอยู่... จะมีสักกี่คน ที่เข้าใจและไขว่คว้าหาความสำเร็จในชีวิต...

ถ้าจะมีใครสักคนที่คิดอย่างนั้น...ผมก็ขอภาวนาให้เขาประสบกับความสำเร็จในสิ่งที่หวังและตั้งใจ...

ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ ครับ....

..........................................................................

ขอบ คุณครับ เพื่อนๆ คนอ่านคนดีของผม... แล้วก็มาถึงวันนี้ วันที่ผมเขียนเรื่องนี้มาจนจบ... ตั้งแต่วันแรก วันที่ 12 กรกฎาคม 2008 ถึงวันนี้... วันที่ 26 ธันวาคม 2008 เป็นเวลา 5 เดือน กว่า ที่ผมเขียนเรื่องนี้ เขียนไปโพสไป พร้อมกับงานประจำ ไปด้วย... ทั้งเรื่องเรียน และเหตุการณ์หลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นในระหว่างนี้ ทำให้ผมมีความรู้สึกผูกพันธ์กับคนอ่าน... อย่างบอกไม่ถูกเลยครับ... ติดใจ อยากจะกลับมาเขียนอีก แต่ ขอผมพักสักนิด... แล้วผมจะกลับมาเขียนอีกครับ ผมสัญญา...

จบบริบูรณ์

..........................................................................

จบ แล้วครับ หลายเดือนที่เขียนเรืองนี้... เป็นกลายเป็นความทรงจำที่ดีของผมอีกอย่างหนึ่งเลยครับ... ผมเขียนหนังสือเป็นแล้ว... เย้ เย้....

เริ่ม จากที่จะลองเขียนเล่นๆ พอเขียนแล้วก็เริ่มสนุก... แล้วก็เลยดูเหมือนจะเป็นหน้าที่ และความรับผิดชอบที่จะต้องมานั่งสารภาพ หน้าเครื่องคอมฯ ทุกๆ สัปดาห์ๆ ละสองสามวันเพื่อเขียนเรื่อง...

กลับไปอ่านอีกที... ตูเขียนไปได้ยังไงวะ ตั้งหกสิบกว่าตอน... เฮ้อ... ไม่อยากจะเชื่อเลย

ผมได้รวบรวมเรื่องทั้งหมดไว้ในบล๊อคส่วนตัวด้วยครับ แต่ เป็น Private Blog นะครับ

เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ใครสนใจอยากเข้าไปดู ทิ้งเมล์ไว้นะครับ ผมจะส่งบัตรเชิญ ไปให้...

ไม่เปิด สาธารณะ เพราะมันติดเรทครับ เพราะผมใส่รูปภาพติดเรทไว้ประกอบเรื่องน่ะครับ เลยไม่อยากเปิด...

[NuPaTT]

ขอบล็อกด้วยคระพี่ดิน

[vorapol]

 

แม้ไม่รู้จักพี่ดินเป็นการส่วนตัว
แต่หลังอ่านประสบการณืของพี่แล้ว
ได้ข้อคิดดี ๆ ตั้งมากมาย
ไม่ว่ามรสุมชีวิตจะหนักหนาเพียงใด
เพียงแค่เรามุ่งมั่น และตั้งใจ จะตองฝ่าฟันไปได้แน่นอน
รักพี่ดินจริงๆ
 
 

[paryjt]

ขอบัตรเชิญด้วยนะครับ  ติดตามอ่านมานานแล้ว  ได้แง่คิดดีจริง ๆ เลยครับ

อิดฉาคุณดินจริง ๆ เลย  เป็นคนที่ไฝ่ดี (มากกว่าผม) จริง ๆ ครับ  ผมจะขอลอกเลียนเป็นแบบอย่างนะครับ

อ้อ  email นะครับ  piggykung@windowslive.com ครับ

(ผมพยายามเข้าไปแก้ status ไม่ให้ซ่อน email แล้วครับ โดยการคลิ๊กเครื่องหมายถูกออก ในช่องซ่อนอีเมล์ .... แต่ email ก็ยังถูกซ่อนเหมือนเดิมอ่ะครับ  ใครรู้วิธีแก้  ช่วยบอกผมด้วยนะครับ)

หวังว่าคงจะได้เจอคุณดินใน blog เร็ว ๆ นี้นะครับ

[andy_kwan]

ป้าขอบัตรเชิญด้วยจ๊ะ
adisak85อย่าแสดงเมลบนบอร์ด
ชีวิตมันก็เหมือนละครนะ บางทีมันก็เน่าตุๆ บางทีมันก็หอมหวานเหลือเกิน

[sakiko]

อยากบอกว่าขอบคุณนะค่ะ   

[┗◎┗◎]

ขอบคุณมาก   

[maabbdo]

จบไปซะแล้วว

เด๊่ยวจะส่งเมล์ไปให้ทาง pm น้าพี่ดิน 

แล้วจะรอผลงานเรื่องต่อไป

 

[epochii_upfun]

ขอบล๊อกด้วยคนง่ะคะพี่ดินนนนนน
ขอบคุณมากนะคะที่เขียนเรื่อง
ราวประสบการหั้ยเราได้อ่านกัน
บางคนอ่านแล้วก้ออาจมีทางออก
บางคนเริ่มอ่านก้ออาจจะคิดได้กับสิ่งที่ตัวเอง
ทำอยู่  ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน
ขอบคุณพี่ดินมากนะคะ

[Ryze]

จบแล้วววว


 


นิยายที่ตามอ่านมาตลอดจบซะแล้ว
(แบมือ ขอบล๊อกด้วยคนคับพี่ /l\ )


อ่านแล้วก็ คิด
ชีวิตจะพยายามได้อย่างพี่มั้ย

ก็คงต้องสู้บ้างล่ะคับ


ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้คับพี่

[TONG]

ขอบคุณมากนะค่ะ สำหรับเรื่องราวประสบการณ์ดีๆแบบนี้

อ่านแ้ล้วทั้งสุขทั้งเสียวค่ะ

หวังว่าจะมีผลงานอื่นๆมาให้ได้อ่าน ได้ชมกันต่อไปนะค่ะ

ส่วนนี้เมล์ค่ะ waiying6อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com

อย่าลืมบัตรเชิญนะค่ะ ชอบคุณค่ะ

[both^^]

พี่ดินโชคดีมากค่ะ
ทั้งนี่ทั้งนั้นเนื่องมาจากความพยายามของตัวพี่ดินเอง
ขอบคุณที่นำเรื่องราวในอีกแง่มุมนึง
มาให้เราได้อ่านกันค่ะ