ตอนที่ 29
ศตคุณกับคณินเดินเข้าห้องพักพิเศษไปก็เจอกับปริวัฒน์ที่นั่งเฝ้าพ่อเลี้ยงอยู่ แต่ความจริงก็ไม่เชิงเฝ้าหรอก เพราะเขาเปิดทีวีดังมาก ไม่ได้เกรงใจคนป่วยที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงเลย
“สวัสดีครับ” ทั้งสองยกมือไหว้ทักทายกับเพื่อนพ่อพร้อมกัน
“มากันแล้วเหรอ ก็ดี...อาจะได้กลับไปนอนพักสักที นี่เมียก็โทรมาด่าจนหูชาไปหมดแล้ว”
“ขอโทษด้วยนะครับอาวัฒน์ ที่ผมขึ้นเสียงใส่” ศตคุณพูดออกไป คนอายุมากกว่ายิ้มให้ ส่ายหน้าแล้วบอกว่าไม่เป็นไร เขาไม่ถือสา
“อาเข้าใจว่าหมูเป็นห่วงอาทิตย์มัน”
“ขอบคุณนะครับ”
“อาจะกลับเลยไหมครับ” คณินถามริวัฒน์
“กลับสิ นี่เมียรอกินข้าวด้วย”
“งั้นกูไปส่งอาวัฒน์นะ มึงอยู่นี่แหละ เผื่อพ่อฟื้นขึ้นมา” คณินหันมาบอกเพื่อนสนิท ซึ่งศตคุณก็พยักหน้ารับ มองปริวัฒน์กับคณินที่เดินคุยกันถึงเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นออกจากห้องไป ก่อนที่เขาจะหันมามองคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง มือขาวหยิบรีโมททีวีมากดปิด
“เฮ้อ...ก็เลยยังไม่ได้บอกจนได้”
ศตคุณนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง เอื้อมมือไปจับมือแกร่งเอาไว้
“เจ็บไหมครับ...” ถามออกไป แม้ว่าคนตรงหน้าจะไม่ได้ยินก็ตาม
ร่างบางนั่งมองพ่อเลี้ยงอยู่แบบนั้นนิ่งๆ ไม่ลุกไปไหน ไม่ละสายตาไปไหน จนกระทั่งคณินกลับเข้ามา ดวงตาแดงก่ำเหมือนคนที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มา ศตคุณอยากจะถามความรู้สึกของเพื่อน แต่ก็รู้จักคณินดี เพื่อนคนนี้ไม่ชอบให้ใครเห็นว่าตัวเองก็อ่อนแอเป็น
เพราะฉะนั้น...ศตคุณจะมองข้ามมันไปก็แล้วกัน
“พ่อของมึงคงไม่เป็นอะไรจริงๆ นั่นแหละ” ศตคุณพูดขึ้น มองหน้าเพื่อนที่ยืนมองพ่อตัวเองอยู่ฝั่งตรงข้าม หน้าของร่างสูงเรียบนิ่ง แต่แววตาสั่นไหว...
ก่อนจะมาที่ห้องคืน มันต้องไปแอบร้องไห้มาแน่ๆ
“อือ...คืนนี้เรานอนนี่แหละนะ”
“แต่มันมีโซฟาเดียว” ศตคุณบอก “เอาแบบนี้...มึงอยู่เฝ้าพ่อเลี้ยงเถอะ เดี๋ยวตอนเช้าๆ กูจะรีบมาใหม่”
คณินหันมามองหน้าเพื่อน ใบหน้าหล่อเครียดขึ้นมาจนร่างบางชักจะหวั่นๆ
“จะกลับยังไง มึงมากับกูนะ”
“เอารถมึงกลับไง”
“มึงขับรถยนต์เป็นเหรอ?”
“โหย...เห็นว่ากูไม่เคยขับมึงก็ตัดสินว่ากูขับไม่เป็นเหรอ นี่ขับรถขนข้าวให้พ่อตลอดนะเว้ย อย่าดูถูก” ศตคุณคุยโว หวังว่าจะให้เพื่อนหายเครียดและอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
และมันก็เป็นดังที่ศตคุณต้องการ เมื่อคณินยิ้มออกมาเบาๆ
“หึหึ...ไอ้ขี้คุย”
“งั้นก็เอาตามนี้ เอากุญแจมา กูจะกลับแล้ว”
“ไม่ให้...กูไม่อยากให้มึงขับรถกลับไร่เอง มันไกลนะเว้ย อันตรายนะถ้าจะเดินทางคนเดียว ไม่เอา กูไม่ให้มึงไป” คณินคัดค้านเต็มที่
การปล่อยให้ศตคุณอยู่คนเดียวนอกไร่แบบนี้เป็นเรื่องที่ไม่ควรทำอย่างยิ่ง พ่อเลี้ยงโดนยิงขนาดนี้แล้ว ศตคุณก็คงจะไม่รอดเงื้อมือของคนบงการหรอก
“มึงดูซีเรียสผิดปกติ แล้วก็ห่วงกูผิดปกติด้วย มีอะไรหรือเปล่า หรือว่าเรื่องที่พ่อเลี้ยงถูกยิง?” ร่างบางถามเพื่อนออกไป ซึ่งความฉลาดของร่างบางก็ทำให้เขาลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดได้โดยไม่ถึงนาที
“อืม...”
“แล้วกูก็อาจจะโดนด้วย?”
“อือ...”
“คิดมากไปหรือเปล่าเขต อย่างกูนี่นะ?” ศตคุณทำหน้าเหมือนว่ามันเป็นเรื่องตลก แต่ก็ต้องหน้าเจื่อนเมื่อเพื่อนสนิทขึ้นเสียงใส่
“ไอ้หมู!!!”
“อือ...เบาๆ สิวะ”
“มึงคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเล่นๆ เหรอ มึงจำไม่ได้เหรอว่าวันนั้นไอ้พ่อเลี้ยงมนัสมันมองมึงยังไง มึงจำไม่ได้เหรอว่าพ่อกูป่าวประกาศว่ามึงคือคนสำคัญไม่ต่างจากคนในครอบครัว...เป้าหมายอยู่ที่พ่อกูก็จริง แต่มันไม่ได้เล่นแค่พ่อกูคนเดียวแน่...กูก็อาจจะโดน ปู่กับย่า อาพายัพ หรือกระทั่งมึง ก็ต้องระวังให้หมด”
“เข้าใจแล้วน่า...”
“งั้นก็นอนด้วยกันที่นี่แหละ”
“ปัญหามันอยู่ที่ว่าเราจะนอนยังไง...มึงดูดิโซฟามีแค่ตัวเดียว...เสื่อ หมอนก็ไม่มี”
“กูจะไปขอที่นอนกับพยาบาล ยังไงนี่ก็ห้องพิเศษอ่ะ เราไม่ได้รบกวนคนไข้คนอื่นแน่นอน แล้วนี่ก็เป็นโรงพยาบาลเอกชนที่ดีอันหนึ่งของจังหวัด”
“เออ!! เอางั้นก็ได้”
“งั้นเดี๋ยวกูมานะ”
“อือๆ” ศตคุณพนักหน้ารับ
คณินเดินออกไปสักครู่ก็กลับมา และไม่นานก็มีพยาบาลขนที่นอนมาให้ แม้ว่าจะไม่ใช่ที่นอนอย่างดี แต่ก็น่าจะดีที่สุดสำหรับโรงพยาบาลแล้วล่ะ...
“ต้องการอะไรแจ้งพยาบาลได้ตลอดเวลานะคะ”
“ขอบคุณครับ”
พอพยาบาลออกไป คณินก็หันมายักคิ้วให้ศตคุณ ซึ่งเพื่อนร่างเล็กก็เบะปากอย่างหมั่นไส้
เสน่ห์แรงจริงๆ ขนาดพยาบาลยังมองมันตาเยิ้มเลย
“มึงนอนโซฟาไป เดี๋ยวกูนอนข้างล่างเอง”
“ไม่ขัดครับเพื่อน”
“มึงนี่ช่างเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ” ร่างสูงพูดประชด ปูที่นอนของตนใกล้ๆ กับโซฟา เมื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จก็มองดูนาฬิกาที่ผนังห้อง...
“เพิ่งจะทุ่มกว่าๆ เอง”
“อืม...เวลานี่ก็เดินช้าจังนะ” ร่างเล็กว่า
“ไปหาอะไรกินกันไหม มึงยังไม่กินอะไรไม่ใช่หรือไง”
ร่างบางมองไปยังร่างของพ่อเลี้ยงก่อนจะถอนหายใจออกมา ไม่อยากจะห่างไปไหนหรอก แต่ท้องก็ประท้วงดังมาก ถ้าวันนี้ไม่กินข้าว มีหวังนอนไม่หลับแน่ๆ
“ก็ดีนะ”
“จะกินอะไร?”
“อืม...ข้าวมันไก่”
“เมนูสิ้นคิดมาก” คณินแขวะเพื่อน
“แล้วมึงอยากกินอะไร”
คณินฉุกคิดนิดๆ ก่อนจะตอบ “…ก๋วยเตี่ยวไก่”
“ถุย!! ของมึงนี่โคตรจะมีความคิดเลย”
“เป็นสาวเป็นนางมาถง มาถุย ไม่ดีเลยนะ มันไม่งาม”
“สลัด!! กูเป็นผู้ชายหรอก”
“ฮ่าๆ ไปๆ กินข้าวกัน” คณินหัวเราะ
“เออ!!!”
ยอมรับว่าศตคุณช่วยให้เขาอารมณ์ดีขึ้นได้เยอะเลย กลับกัน ศตคุณเองก็ดูจะคลายความกังวลลงแล้ว แต่ก็ยังหวาดกลัวอยู่นิดๆ
กลัวที่จะเสียพ่อเลี้ยงไป...ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้พูดความในใจเลย
...
...
...
อาทิตย์ลืมตาขึ้นมาเมื่อในช่วงหกโมงเช้าเพราะพยาบาลเข้ามาวัดความดันกับวัดไข้ ร่างสูงก็รู้อาการของตัวเองทันทีว่านอกจากจะโดนยิงแล้วยังมีไข้นิดๆ ด้วย ตอนนี้เขารู้สึกหนาวๆ แล้วก็เวียนหัวมากด้วย
“ยังมีไข้นะคะ เดี๋ยวช่วงเจ็ดโมงครึ่งจะเอาอาหารเช้าพร้อมยามาให้นะคะ พ่อเลี้ยงนอนพักผ่อนต่อก็ได้ค่ะ หรือจะดูทีวีไหมคะ” พยาบาลสาวถามคนไข้ที่เธอเป็นคนดูแล ร่างสูงส่ายหน้าน้อยๆ เพราะไม่อยากจะพูดอะไรตอนนี้
ช่วงหกโมงเช้าตอนนี้ก็สว่างแล้วแต่แดดยังไม่ออก ม่านก็ยังปิดอยู่เลยทำให้ในห้องค่อนข้างจะมืดนิดๆ ทำให้ไม่เห็นศตคุณกับคณินนอนหลับสนิทอยู่ในห้องด้วย
“ถ้าต้องการอะไรก็กดเรียกได้ตลอดเวลานะคะ”
“ครับ”
“ถ้างั้นดิฉันขอตัวค่ะ”
“เดี๋ยวครับ”
“คะ? มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ” เธอถามอย่างกระตือรือร้น ยิ้มหวานไปให้กับพ่อเลี้ยงอาทิตย์ที่แม้แต่ตอนป่วยก้ยังหล่อดูดี
อาจจะเป็นเพราะว่าพ่อเลี้ยงไม่เคยแต่งหน้า ทาแป้ง ไปไหนมาไหนด้วยหน้าสดตลอดก็เลยไม่มีปัญหาเรื่องสภาพตอนตื่นนอน แต่ถึงแม้ว่ามันจะดูไม่ดีเขาก็ไม่สนอยู่แล้ว
“มีคนมาเยี่ยมผมหรือยังครับ”
เธอขมวดคิ้วสงสัย เพราะเหมือนว่าพ่อเลี้ยงจะยังไม่เห็น
“เอ่อ...นอนหลับอยู่ตรงโซฟาน่ะค่ะ” พ่อเลี้ยงรีบหันไปมองยังทิศที่โซฟาตั้งอยู่ เห็นลูกชายกับแฟนตัวเล็กแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นหัวใจ...
คนที่เขารักทั้งสองคน...อยู่กับเขาในวันที่เจ็บหนัก
แค่นี้ก็ไม่ขออะไรมากแล้ว...
“ให้ปลุกไหมคะ”
“ไม่ต้องครับ ให้พวกเขานอนเถอะ...ไม่มีอะไรแล้วล่ะครับ เชิญครับ” หญิงสาวหน้าเสียเพราะรู้สึกเหมือนกำลังถูกไล่ แต่ใบหน้าพ่อเลี้ยงก็ไม่ได้ดูหงุดหงิดรำคาญหล่อนเลย คงอยากจะพักผ่อนสินะ
“งั้นก็พักผ่อนนะคะ แล้วดิฉันจะเข้ามาตรวจอีกทีค่ะ”
ร่างสูงพยักหน้า...มองที่ศตคุณกับคณินสลับกันแล้วยิ้มอย่างสุขใจ ไม่สนใจเลยว่าพยาบาลจะออกไปตอนไหน เพราะเขาไม่จำเป็นต้องสนใจอะไรที่ไม่ใช่คนสำคัญ
“พ่อขอโทษนะเขต...ฉันขอโทษนะหมู”
ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง...
ผ่านไปไม่กี่นาทีร่างบนโซฟาก็ขยับ...เปลือกตาบางลืมตาขึ้น ภาพแรกที่เห็นคือเพดานของห้อง อาทิตย์เห็นว่าศตคุณกระพริบตาปริบๆ เพื่อปรับโฟกัสของตา ร่างเล็กๆ ลุกขึ้นนั่ง ทำเอาพ่อเลี้ยงหลับตาแทบจะไม่ทัน แต่ก็แอบลืมตาเหล่มองข้างๆ เห็นลางๆ ว่าศตคุณกำลังรวบผมยาวๆ นั่น ของตนด้วยท่าทางที่ดูยั่วยวนมากแต่ก็เป็นธรรมชาติสำหรับศตคุณ
ศตคุณมองเพื่อนที่พื้นก่อนจะมองไปยังเตียงผู้ป่วย เห็นว่าทั้งพ่อทั้งลูกยังไม่มีใครตื่นก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่ลืมหยิบโฟมล้างหน้า แปรงสีฟัน ยาสีฟันที่เพื่อนสนิทเตรียมใส่กระเป๋ามาตั้งแต่เมื่อวานไปด้วย
ปัง!!
“นี่ไม่คิดจะเช็คหน่อยหรือไงว่าตื่นหรือยังไม่ตื่น...โอ๊ย! เจ็บแผล” พ่อเลี้ยงบ่นเบาๆ ตาก็มองไปยังประตูห้องน้ำที่ขวางกั้นการมองเห็นคนสวยของเขาที่ยามตื่นนอนเซ็กซี่มากๆ
“ไอ้ลูกชายตัวดี...ขนาดโรงพยาบาลมันยังหลับสนิทได้ ยอมใจจริงๆ”
“ใครบอกล่ะพ่อ...” เสียงของคนที่พ่อเลี้ยงคิดว่าหลับอยู่แทรกขึ้นมา พ่อเลี้ยงมองไปยังร่างของลูกชายที่ยังคงหลับตาอยู่...
“นี่ไม่ได้หลับเลยนะ แค่พักสายตา...พ่อคิดว่านอนพื้นมันสบายหรือไง ปวดหลังไปหมดแล้วเนี่ย”
“แล้วทำไมไม่กลับไปนอนที่บ้านดีๆ”
คณินที่หยัดกายลุกขึ้นมานั่งพิงกับโซฟาก็มีสีหน้าอึกๆ อักๆ ตอบไม่ถูก...ก็ไม่อยากจะพูดออกไปหรอกว่าเป็นห่วง...อยากรอให้พ่อฟื้นขึ้นมาก่อนถึงจะเบาใจ...
พ่อเลี้ยงอาทิตย์ยิ้มเอ็นดูท่าทีของลูกชายตัวโตที่แม้ว่าจะโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ขนาดไหน ภาพเด็กชายตัวเล็กๆ ที่มักจะเรียกเขาอ้อนๆ หรือตอนที่ร้องไห้งอแงหาเขา ก็ทับซ้อนจนเห็นลูกเป็นเด็กตัวเล็กๆ ตลอด
“เป็นห่วงพ่อล่ะสิ”
“จะไม่ให้ห่วงได้ไง...พ่อน่ะ...เป็นพ่อคนสุดท้ายที่ผมมีอยู่ ล่ะ...แล้วถ้าเกิด” เสียงของคณินสั่นพร่า...เมื่อคิดถึงเรื่องเลวร้ายที่อาจจะเกิด
พ่อผู้ให้กำเนิดเขาเสียไปแล้ว...ถ้าเขาต้องมาเสียพ่อที่เลี้ยงดูเขามาอีกไป...
โลกทั้งโลกสำหรับคณินคงจะเลวร้ายมาก...
“เขต...มานี่ซิ” พ่อเลี้ยงเรียกลูกชาย ซึ่งคนเป็นลูกก็ลุกเดินเข้าไปหา ใบหน้าดูเศร้าสร้อยผิดกับลูกชายคนร่าเริงที่ชอบพูดจากวนประสาทยิ่งนัก
คนเป็นพ่อ...ต้องการเห็นลูกมีความสุข
“แกยังเห็นฉันอยู่ไหม...ฉันยังมีตัวตนอยู่หรือเปล่า อย่าไปคิดเรื่องที่มันยังไม่เกิด...ยังไงซะ สักวันหนึ่งความตายก็พรากเราอยู่ดี” อาทิตย์สอนลูก
“แต่ต้องไม่ใช่แบบนี้...แบบเดียวกับพ่อตะวัน”
“ถ้าพ่อต้องตายแบบนั้นจริงๆ มันก็คือโชคชะตาที่ลิขิตมาแล้ว”
คณินเม้มปากแน่นพยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล เขามองที่มือของพ่อ ไม่พูดอะไรอีก กลัวว่าพูดออกไปแล้วน้ำตาที่พยายามห้ามมันจะไหลลงมา
“เขต...พ่อเคยสอนแล้วใช่ไหมว่าให้เข้มแข็ง”
คณินพยักหน้าแทนที่จะพูดตอบ
“ในความหมายของคำว่าเข้มแข็งของพ่อ...ไม่ใช่หมายความว่าเราจะร้องไห้ไม่ได้ น้ำตาไม่ใช่สัญลักษณ์ของความอ่อนแอ แต่มันคือพลังที่จะให้ก้าวต่อไป ร้องออกมาตามที่เราอยากร้อง คนเรานะเขต มีความรู้สึก อย่าไปฝืนความรู้สึกตัวเอง...”
ระหว่างที่พ่อเลี้ยงพูดสอนน้ำตาของลูกชายก็ไหลลงมาเป็นทางไม่สามารถจะอดกลั้นเอาไว้ได้อีกแล้ว หากแต่ก็ไร้เสียงร้องเสียงสะอื้นไห้ มีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาเท่านั้น
“จะกอดก็ได้ แต่ระวังแผลที่ท้องหน่อย มันเจ็บ”
หมับ!!!
“พ่ะ...พ่อ...”
สิ้นคำของพ่อเลี้ยง คณินก็เรียกพ่อเสียงสั่นพร่า ก่อนจะโน้มตัวลงกอดคนเป็นพ่อที่นอนอยู่บนเตียง มือข้างที่ใส่น้ำเกลือยกขึ้นลูบแผ่นหลังกว้างของคณิน เบาๆ เป็นการปลอบ
คนที่เห็นมุมอ่อนแอของคณินมีเพียงพ่อเลี้ยงเท่านั้น...
หากอาทิตย์มองคณินยังเป็นเด็กอยู่ตลอด คณินเองก็คิดว่าตัวเองยังเด็กสำหรับพ่อเสมอเหมือนกัน...เขาไม่อายที่จะกอดพ่อ แสดงความรักกับพ่อ เพราะทั้งหมดนี้เขาไม่เคยมีโอกาสทำกับพ่อที่แท้จริงเลย
คณินไม่อยากมานั่งร้องไห้เสียใจทีหลัง...หากไม่ทำในสิ่งที่อยากทำในตอนนี้...
“เขตรักพ่อนะ อยู่กับเขตไปนานๆ นะพ่อ ฮึก...อย่าทิ้งเขตนะ”
อ่า...ไม่ได้ยินการแทนตัวเองแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ ตั้งแต่เขตขึ้นประถมปลายหรือเปล่านะ...คิดถึงจริงๆ...อาทิตย์คิดในใจอย่างคิดถึง
มือหยาบลูบแผ่นหลัง ลูบผมของลูกชายตัวโตที่ร้องไห้กอดเขาเป็นเด็กๆ อย่างเอ็นดู แม้จะโดนแผลแต่ก็อาทิตย์ก็ไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บนั่นเลย
“พ่อก็รักเขตนะลูก...”
ทางด้านศตคุณที่อยู่ในห้องน้ำก็ได้ยินการพูดคุยของสองพ่อลูกอย่างชัดเจนแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วย แต่ก็เดาสถานการณ์ออก เขาจะไม่ออกไป จนกว่าทั้งคู่จะคุยกันเสร็จ...
เขตคงต้องการให้พ่อเห็นความอ่อนแอแค่คนเดียว...
ใบหน้าสวยยิ้มออกมาอย่างสุขใจ หัวใจเต้นแรงกับความอ่อนโยนของพ่อเลี้ยงที่มีต่อลูกชาย ความอบอุ่นนั่น...เผื่อแผ่มาที่เขาด้วย...
มันอุ่นซ่านไปทั้งหัวใจเมื่อคิดว่าตนเป็นคนสำคัญของพ่อเลี้ยง เพราะถ้าหากศตคุณเป็นอีกคนที่พ่อเลี้ยงรัก นั่นก็หมายความว่าเขาจะได้รับความรัก ความอ่อนโยนและความอบอุ่นแบบที่คณินได้รับด้วย แต่ก็คงคนละความหมาย...
มาต่อแล้วจ้า ตอนนี้เป็นตอนที่ยูกิชอบที่สุดเลย การแสดงความรักของพ่อลูก อ่า...อ่านแล้วก็เม้นท์ด้วยจิ นะคะคนดีของฉัน ฮ่าๆ เป็นกำลังใจให้ยูกิตัวดำๆ คนนี้หน่อยน้า แล้วจะเป็นคนดี ไม่เกเร...
ตอนนี้....ยูกิฝึกงานเสร็จแล้วค่า พรีเซ้นท์งานเสร็จแล้วด้วย ผ่านแล้ว เย้ๆ ต่อไปก็ชีวิตปีสี่ ปีสุดท้ายละ เฮ้อ...ต้องยุ่งวุ่นวายและหายไปอีกชัวร์ แต่เจอกันได้ที่แฟนเพจเสมอนะคะ ตอบช้าไปบ้างแต่ก็ตอบน้า...
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 391504 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก