ผมลงในพันทิปด้วยแล้วก็ที่นี้ด้วยนะครับ แหะๆ อยากแบ่งปันบ้าง อะไรบ้าง
เห็นกระทู้ที่ถามว่าเด็กๆชอบคนอายุมากกว่าไหมแล้วคั้นไม้คั้นมืออยากจะตอบ ในฐานะที่มีแฟนอายุมากกว่าตัวเองและเป็นมนุษย์วัยทำงานทำการ จะสาธยายให้ฟังครับว่าเห้ยยย ในมุมมองของเด็กๆที่คบคนอายุมากกว่านี้มันเป็นยังไงนะ มันเปลี่ยนแปลงยังไงบ้าง แล้วมีการปรับตัวอะไรบ้างระหว่างคนสองคน กระทู้นี้จะค่อนข้างอวดและอวยแฟนตัวเองเล็กๆน้อยๆถึงมากกกที่สุด เอาจริงๆคือนกมาเยอะ เจ็บมาแยะ กว่าจะมาลงตัวกันได้กระซิกๆ เพราะงั้นเขาอวดหน่อยนะ เชื่อเถอะว่าถ้าเธอมีแฟนที่ดีเธอก็อยากอวดอยากอวยแฟนตัวเองทั้งนั้น
คือ ...ผมเป็นเด็กคนหนึ่งครับที่มองผู้ใหญ่อายุมากกว่าว่าน่าหลงใหล แบบจะว่าไงดีอ่ะ ? ก็เขาเป็นผู้ใหญ่อ่ะครับ พึ่งพาได้ ปรึกษาได้ และมีประสบการณ์ชีวิตมากกว่าเรา เอาจริงๆมันวิเศษมากเลยนะที่ได้ฟังเรื่องราวประสบการณ์ต่างๆจากปากคนหนึ่งคนที่เขาผ่านอะไรมาเยอะกว่าเรา ไหนจะรูปร่างหน้าตา การแต่งตัว บุคลิกภาพ และ
'ความมั่นคง' เพราะผู้ใหญ่หลายๆคนยิ่งเข้าวัยทำงานแล้วยิ่งรู้จักดูแลตัวเอง ความสะอาดสะอ้านอะไรต่อมิอะไร โอ๊ยบอกเลยว่าน่าทานมากๆ
] สำคัญสุดคือเรื่อง
'ความคิด' ครับ ผู้ใหญ่มองอะไรหลายมุมมากกว่าเรา บางครั้งมุมมองของเขามันช่วยเรามองเห็นภาพรวมกับอะไรต่อมิอะไรได้อีกเยอะแยะมากกว่าแค่สายตาอ่อนประสบการณ์ของเรา
ตอนนั้นผม 17 ครับ แฟน 24 ครับ จริงๆส่วนตัวผมเคยคุยกับคนที่อายุมากกว่าผมมาเยอะนะครับ (เคยเยอะมากสุดก็อายุ 40 ปลายๆ) ชอบหนุ่มใหญ่ครับ พี่เขาดูมีของดี
(ผมเป็นเกย์นะครับ แหะๆ) แต่กับคนนี้คือความบังเอิญหลายๆอย่างที่ลงล็อกด้วยแหละเลยได้คุยกันจนตกผลึกมาได้ขนาดนี้
-ผู้ใหญ่คือวัยที่ต้องทำงาน ไอ้การจะมาตอบไลน์เอ็งทั้งวันนะ .....มันทำไม่ได้ !!!!แฟนผมแกต้องทำงานช่วยที่บ้านครับ หน้าที่หลักๆคือคุมคนงานทำงาน คอยเช็คคอย ไปรับของ ส่งของ และบินไปติดต่ออะไรต่อมิอะไรแทนหัวเรือใหญ่อย่างป๊าป๋า ว่าง่ายๆแฟนก็ทำตำแหน่งผู้บริหารนั้นแหละ คอยบริหารงานตลอด มโนภาพที่ผมเคยคิดไว้คือ ผู้บริหารต้องใส่ชุดสูทเท่ๆ นั่งจิบกาแฟ มีเลขาสาวแสนสวยโชว์ขาเรียวคอยจดตารางงาน ตัวเองมีหน้าที่นั่งหล่อๆไปวันๆ
...แต่นั้นไม่ใช่สำหรับแฟนผมครับ
อาตี๋แกต้องทำทุกอย่างตั้งแต่สากกระบือยันเรือรบ ไอ้ภาพผู้บริหารหล่อๆนะหลุดลอยไปเลย แมร่งหมดมู๊ดตั้งแต่ลงไปช่วยคนงานเข็นรถที่ตกบ่อแล้วครับ(แต่เอาจริง ผมว่าเท่กว่าแค่นั่งเก๊กหล่ออีก) ตั้งแต่กลับมาจากไปเรียนต่อคือเราคุยกันน้อยลงมากกกกก มากจนผมเคยคิดว่าเห้ย มันคงเป็นจุดจบของระยะทางและอายุจริงๆสินะ พารานอยด์ไปเกือบสัปดารห์ก่อนจะปรับความเข้าใจใหม่ คุยกับเขาใหม่ เอาให้เคลียร์ๆชัดๆ เราจะคุยกันตอนไหน เธอ
ทำงานตอนไหน ระบบงานยังไง
พอมี
ความชัดเจน อะไรๆมันก็ดีขึ้น...
ถ้าจะมีแฟนเป็นผู้ใหญ่ตรงนี้ต้องรับกันให้ได้ ชีวิตมันมีอะไรมากกว่าแค่การไลน์หากันของคนสองคนผมไม่ได้อดทนหรืออดกลั่นอะไรนะ แต่ผมถือว่าถ้าเราคิดอยากจะใช้ชีวิตคู่กับเขาแล้ว การ 'เข้าใจ' เป็นเรื่องสำคัญ โลกไม่ได้หมุนอยู่แค่รอบเราสองคน และความรักที่ขาดสติก็ไม่ต่างอะไรจากการนับเวลาฆ่าตัวตาย เราต้องแยกแยะถึงเวลาและสถานการณ์ เขามีงานของเขา เรามีหน้าที่ของเรา และเขามีภาระหน้าที่ๆมากกว่าจะแค่ต้องมาคอยตอบไลน์ตะแง้วๆจากเรา
เราทั้งสองคนต่างคนต่างกำลังพยายามทำหน้าที่ชีวิตที่นอกเหนือจากแค่เรื่อง 'ความรัก' อยู่ ผมปรับตัวเองใหม่ เธอไม่ตอบฉัน ไม่อ่านกันไม่เป็นอะไร ฉันอยากเล่าอะไรให้เธอฟังฉันจะเล่าไป ว่างๆเมื่อไหร่ก็ตอบกลับมา ตอบช้าไม่ว่า สติกเกอร์ไลน์ก็ไม่ว่า แค่เรายัง 'เข้าใจ' กัน ....ผมรับได้
-ผู้ใหญ่ไม่ค่อยมีเวลาว่างอันนี้สำหรับคนอื่นผมไม่รู้ แต่ไอ้คุณผู้ใหญ่ของผมนี้ไม่ค่อยมีเวลาว่างจริงๆนั้นแหละ แรกๆก็ยอมรับว่านอยซ์อีกตามเคย อะไรกัน ไหนสัญญาว่าจะเจอกันเดือนล่ะครั้งสองครั้งไง นี้สามเดือนครั้งเองนะเฟ้ยยย ....แต่เอาเข้าจริง ฟังเสียงงัวเงียตอนเขาตื่นเช้าๆ เสียงเขาดูเหนื่อยๆ เขาทำงานตั้งแต่เช้ายันดึกดื่น และชีวิตเขาไม่ได้มีแค่เรา เขามีพ่อแม่ มีครอบครัวที่ต้องดูแล เวลาว่างๆจะให้ตัวเองยังไม่มีเลย
แค่แปลงเวลาจากของเขา มาเป็น 'เวลาของเรา' ผมว่ามันก็โอเคแล้วล่ะ
วันหยุดของเขาจะหมดไปกับการนอนหลับบนเตียงยาวๆ ตื่นสายบ้าง พาครอบครัวไปเที่ยวบ้าง ผมว่ามันไม่ผิดนะ ถ้าคนที่รักเขาอยู่กับเขามาตลอดเขายังดูแลได้ไม่ดีพอ แล้วเขาจะมาดูแลผมได้จริงๆเหรอครับ? อีกอย่างไม่เจอกันไม่ได้แปลว่าเราจะห่างกัน เทคโนโลยีที่ก้าวหน้าเชื่อมเราให้ใกล้กันมากขึ้น ไม่ได้กอดเธอไม่เป็นไร ไม่ได้เจอหน้ากันไม่ผิดหวัง บางวันไม่ได้คุยกันไม่เห็นเป็นไร
เราก็แค่กำลังรอเวลา 'ของเรา' ก็แค่นั้นเอง ^^
จะอีก 5 ปี 10 ปี อีก 20 ปีก็ยังไม่สายสักหน่อย เราไม่ได้จากกันไปไหนนิ (...แต่เร็วกว่านั้นก็ดีนะ
) ทำหน้าที่อื่นๆให้ดีที่สุด แล้วหน้าที่ของหัวใจ ถึงเวลาเมื่อไหร่...ก็เมื่อนั้นแหละ
-ผู้ใหญ่ไม่ค่อยมีอารมณ์ขัน ขาดความโรแมนทิค และแมร่งช่างไม่รู้อะไรบ้างเล๊ยยย (?)หัวข้อนี้อาจจะส่วนตัวไปนิดหนึ่ง แต่พูดในภาพรวมๆแล้ว ผมว่าคนวัยทำงานเครียดกว่าวัยพวกผมนะ คือโอเคเราอาจจะบอกว่าเราก็มีเรื่องเครียดในแบบของเรา แต่กับคนที่เขาเครียดเพราะต้องแบกรับอะไรหลายๆอย่าง แบกรับชีวิตของใครหลายๆคน เราว่าสเกลความเครียดมันต่างกันนะ ผู้ใหญ่ของผมเองก็เช่นกัน เขาแบกรับอะไรเยอะมากจนบางครั้งก็ดูเฉยชากับชีวิต ขาดซึ่งอารมณ์ขัน และหลายๆครั้งมันทำให้ผมรู้สึก 'จืด'
'คุณครับ..กรุณาหวานกับผมหน่อยเห้อออออออ' บางที่ผมก็คิดกับตัวเองแบบนี้ในใจนะ ผู้ใหญ่ของผมไม่หวานเลย อย่าถามหาคำว่ารัก เหอะ ไม่มีหรอก ปากแข็งเป็นที่หนึ่ง เล่นมุกไปแล้วแมร่งไม่เกทก็ปวดใจ บางที่จะหยอดมุกหวานๆใส่เฮียแกก็เข้าสู่โหมดไร้ใจ โฮกกกก พี่จ้า จะให้น้องพยายามไปถึงไหน พี่ถึงจะหวาน จะยิ้มกับมุก(แป้กๆ) ของน้องบ้าง [:เม่าโศก:]
บางครั้งผมก็สงสัยนะ คุณรักผมจริงๆรึเปล่า ? ทำไมรักแล้วถึงไม่เคยพูดออกมาเลยสักครั้งล่ะ ?
แต่...
การกระทำของเขาล่ะ ?
ผู้ชายที่รับมุกผมไม่เป็นแต่ไลน์ตอบกลับเสมอตอนผมทุกข์ใจ
ผู้ชายที่ยุ่งจนไม่มีเวลากระทั้งทานข้าว แต่สามารถหาเวลามาคุยกับผมได้
ผู้ชายที่แค่ได้ยินเสียงผมไอก็ไล่ผมไปทานยา
มันก็ทำให้ผมคิดได้ถึงประโยคๆหนึ่งที่เคยอ่านเจอมานะครับ
"อย่ามองหาคำว่ารักจนมองข้ามความรักที่เขาให้เรามา"By พี่ฝนปนเหมย
บางจังหวะของชีวิต คำว่ารักก็ไม่สำคัญเท่าการกระทำที่เขามีให้แค่เรา ความใส่ใจไม่ได้แสดงออกได้เพียงแค่คำพูด การกระทำทั้งหมดของเขามันชี้ชัดอะไรหลายๆอย่างได้มากกว่าแค่คำบอกรักจากปากเสียอีก เขาเก่งนะ เชาทำให้ผม 'รู้สึกได้ว่าเขารักผม' โดยที่เขาไม่ได้จำเป็นต้องออกเสียงแม้แต่ครึ่งพยางค์ น่าแปลกที่หัวใจผมกลับรับรู้ได้อย่างชัดเจนถึงคำว่ารักของเขาจริงๆ
คนบางคนก็ไม่ได้เกินมาบอร์นทูบีที่จะมาแสดงอะไรหวานๆให้กันจริงๆ แต่ช่างมันเถอะ
แค่คุณยังรักผม ผมโอเคว่ะ
-โลกไม่ได้หมุนรอบตัวเราสักหน่อยสังคมของคนล่ะคนย่อมแตกต่างกันไป เราถูกเลี้ยงดูและมีสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกันออกไป และต้องยอมรับอย่างว่าไม่ใช่ทุกสังคมที่จะใจกว้างมากพอจะยอมรับได้ในสิ่งที่เราเป็น บางที่ผมก็เบื่อ บางที่ผมก็เหนื่อย ชีวิตสอนให้ผมรู้จัก'การเลือก'จะแคร์แค่คนสำคัญๆในชีวิต และรู้จัก 'ช่างแมร่ง' กับคนที่เขาไม่เข้าใจเรา แต่ก็ต้องยอมรับอย่างที่กล่าวไปว่าโลกไม่ได้หมุนแค่รอบตัวเรา เราจะไม่แคร์คนในสังคมเลยก็ไม่ได้ ยิ่งมีหน้าที่การงาน ยิ่งมีภาระอะไรต่อมิอะไร บางครั้งสังคมและบริบทในชีวิตก็ไม่ได้ใจดีมากพอจะอนุญาตให้เรา 'ช่างแมร่ง' กับเรื่องทุกเรื่องได้
อาตี๋ของผมบอกกับผมว่า "รู้ใช่ไหมว่าบางจุดในชีวิตของพี่ พี่ก็พาเราไปด้วยไม่ได้"
ไม่อยากจะบอกว่ารับรู้ได้ตั้งแต่รู้ว่าเอ็งเป็นลูกชายคนเดียวของคนจีนแล้วล่ะ ไอ้ตี๋เอ๊ย (เอาจริงๆตอนนั้นบอกตัวเองเลยว่า จะไม่หลงรักไอ้หมอนี้เด็ดขาด ไม่งั้นล่ะยุ่งแน่ๆ แต่ก็นั้นแหละครับ....) นี้ทำใจมานานมากๆแล้วต่อทุกสิ่งทุกอย่าง เอวี่ติงจิงเก้อเบลที่มันจะเกิดขึ้น คือไม่เชิงทำใจหรอก แต่ผมปลงกับชีวิตมากกว่า เอาเข้าจริงๆคนเราไม่ว่าจะรักกันขนาดไหนสุดท้ายมันก็ต้องจากกัน มันก็ต่างแค่ว่าเราจะ
จากเป็นหรือจากตาย บางที่เราก็เลือกไม่ได้หรอก ไม่อยากจากบางที่ยังต้องอำลาทั้งน้ำตาเลย แต่ไม่ว่าจะจากแบบไหนสุดท้ายมันก็แปลว่าการที่เราไม่มีกันและกันอยู่ดี
แต่ทั้งหมดนั้น...มันยังมาไม่ถึง
ผมใน 'วันนี้' ยังมีเขาอยู่
โชคดีของผมอีกอย่างคือผมสามารถ 'ช่างแมร่ง' กับอนาคตที่ยังมาไม่ถึงได้ และบอกตัวเองว่าจะทำ 'แมร่งทุกวัน' ที่ยังมีกันและกันให้มันดีที่สุด ไม่ต้องไปคิดหรอกว่าเมื่อไหร่ ตอนไหน หรือเหตุการณ์ใดที่จะทำให้เราจากกัน แค่ตอนนี้เรายังมีกันและกันมันก็มีความสุขมากพอแล้ว เราเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาๆคนหนึ่ง ไม่ต้องเข้มแข็ง ไม่ต้องเก่งไปทุกอย่างก็ได้ ไม่ต้ององอาจสามารถ
เจ็บก็ร้อง เหนื่อยก็พัก รักก็บอก
ทำทุกวันที่ยังมีเราให้มันคุ้มค่ามากที่สุดในฐานะ 'หัวใจอีกครึ่งดวง' ก็พอ
นอกเหนือจากนั้นผมฝากทั้งหมดให้กับเขา เรื่องของความรักหรือความสัมพันธ์อาศัยแค่ใครคนใดคนหนึ่งไม่ได้
ขอแค่ทุกเช้าเรายังมีความสุขที่ได้รับสายกันและกัน
.....ผมก็ยังยืนยันว่าจะยืนรออยู่ตรงนี้นะ
-ข้อเสียอะไรที่มันไม่ได้คอขาดบาดตา มองข้ามไปได้ก็มองข้ามเถอะแรกรักหวานๆอะไรมันก็ดีครับ ขนาดข้อเสียของกันและกันเรายังมองข้ามมันไปได้เลย แต่มันใช้ไม่ได้ผลกับระยะเวลาที่เพิ่มมากขึ้น เราต้องยอมรับก่อนว่ามนุษย์ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ ทั้งเราและเขาต่างมีข้อเสียแย่ๆอยู่ ที่นี้ก็มามองกันต่อว่าจะทำยังไงดี ผมใช้วิธีพิจารณาแบบเคสบายเคส ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงและไม่ได้ทำให้ความสุขในชีวิตคู่น้อยลงผมก็ยอมรับมันได้นะ นั้นหมายถึงนิสัยแย่ๆบางอย่างของผมด้วยแหละ ส่วนของเขามันจะเป็นพวกความไม่หวานมากกว่า
อาทิเช่น ผมโทรศัพท์ไปหาเขาด้วยหัวใจแฮปปี้เบิกบานปานน้ำผึ่งเดือนหกและได้รีแอ็คชั่นกลับมาแบบนี้....
"โทรมามีอะไร?"
"............"
"โอเค ...พี่ขอโทษ มันชินนะ เวลาคุยเรื่องงานแล้วมันต้องรีบเข้าประเด็น"
บางที่ก็อยากจับมันมาโขกเหม่งแรงๆ แต่เอาเหอะ ในฐานะจำเลยสารภาพความเอง ลดโทษให้กึ่งหนึ่ง ถ้ามันชินไปแล้วจะไปเปลี่ยนมันก็ดูจะยุ่งยาก เอาเป็นว่าเรื่องนี้มองข้ามได้ ผมก็มองข้ามให้ เอาจริงคือไม่มีแฟนคนไหนได้ดั่งใจเรา 100 % หรอก ข้อเสียพวกนี้มันต้องอาศัยการปรับตัวกันทั้งนั้น มันไม่ใช่ว่าเราจำเป็นต้องไปเปลี่ยนเขาให้ได้ในทุกๆเรื่อง โตๆกันแล้ว รู้จักยอมรับความเป็นตัวของตัวเองทั้งกันและกันก็พอ นอกเหนือจากนั้นถ้าอันไหนไม่โอเคก็....
"อันนี้ผมไม่โอเคนะ ผมอยากให้พี่ลองปรับมุมมองบ้าง พี่มีแฟนนะครับไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว"
"มันชิน พี่อยู่คนเดียวมาทั้งชีวิต จะให้ปุบปับแล้วคิดถึงใครบางคนตลอดเวลาพี่ก็ทำไม่ได้อีก"
"งั้นก็ค่อยๆปรับ ยูโน้ว?"
"อื้มๆ จะลองพยายาม"
สำคัญกว่าคำสัญญาคือการกระทำ อาตี๋ชอบพูดเสมอๆว่าแค่พูดใครๆก็ทำได้ แต่การลงมือทำตามที่เราพูดนะ มันยากกว่ากันเยอะ....
และวันนี้อาตี๋มันก็ปรับตัวได้แล้วจริงๆ ยังไม่ดีมากแต่ก็แสดงให้เห็นแล้วว่ามันพยายามจริงๆที่จะคลิ๊กกับผม
สุดท้ายและไม่ท้ายสุด จริงๆมีอะไรอยากจะเขียนอีกเยอะ ...แต่ผมขี้เกรียจไปเขียนในช่องคอมเม้นท์ต่อ
ผมอยากจะบอกทุกคนว่าบนโลกไม่มีไม่มี
How to พิชิตนก ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าทำยังไงเราถึงจะได้ความรักที่ดีที่ได้ดั่งใจเรา สมปรารถนาเหมือนตัวเองอยู่ในเทพนิยาย ต้องดึงสติตัวเองบ่อยๆว่าเรายังอยู่บนโลกมนุษย์ เราทุกคนล้วน 'ไม่สมบูรณ์แบบ' แต่เชื่อเหอะว่าความรักเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ ชีวิตเราไม่ได้ขับเคลื่อนด้วยความรัก แต่ก็ต้องยอมรับว่าความรักก็เป็นแรงขับเคลื่อนให้เราทำหลายๆสิ่งหลายๆอย่างในชีวิต
จงเป็นตัวของคุณเองในแบบที่คุณเป็น
เชื่อเถอะว่าในชีวิตๆหนึ่ง มันต้องเจอใครสักคนที่ยอมรับได้กับทุกสิ่งที่เป็นคุณ
ให้โอกาสทั้งเราและเขาได้ลองผิดลองถูกไปพร้อมๆกัน
ให้โอกาสหัวใจได้ขับร้องบทเพลงรัก
ระยะห่างที่พอดีให้ความรักได้พักหายใจบ้าง สำหรับวันนี้ ....สวัสดีครับ
หัวข้อ: เมื่อโคอ่อนอยากกินหญ้าแก่ ....ความเปลี่ยนแปลงที่ผมค้นพบหลังจากคบมนุษย์วัยทำงาน (อ่าน 2025 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก