ตอนที่ ๔๑
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
.
.
.
เป็นไงล่ะ ทิ้งกระทู้ไปเป็นเดือน เห็นนิสัยผมรึยัง ว่ามันขี้เกียจแค่ไหน ช่วงที่ผ่านมา มีเรื่องให้ทำนิดหน่อย ธุระเยอะแยะมากมาย เพราะเป็นช่วงฝึกงาน ตอนนี้ฝึกงานเสร็จแล้ว มีทำรายงานและเตรียมทำโปรเจ็คครับ หวังว่าทุกคนคงสบายดี
หลังจากเรื่องทุกอย่างถูกเปิดเผย ผมวางสายจากพี่เบสท์ ใจเต้นรัว ผมเตรียมตัว เตรียมใจ รับมือ กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ทั้งพี่เบสท์ พี่ก่อ พี่หมึก สามคนนี้จะมาเจอกัน ไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น มันจะมาทะเลาะกันในโรงบาลรึป่าว เรื่องของเรื่องมันเกิดจากตัวผมเอง ที่ไปผูกสัมพันธ์กับคนไว้เยอะแยะ ไม่ใช่ว่าหล่อเลือกได้อะไรนะครับ แต่คนมันไม่รู้จักพอไง สุดท้ายก็ต้องมารับกรรมแบบนี้
ผมนอนกระพริบตาปริบๆภายในหอผู้ป่วยในอายุรกรรมชาย เป็นห้องรวม ผมดูจะเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในห้องนั้น บรรยากาศในห้องรวมอึดอัดทุกคนก็รู้ มีเสียงไอระงม บางทีก็เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด บางทีลุงเตียงข้างๆ ก็ตดออกมา ผมกับพี่หมึกทำได้แค่มองบนและยิ้มแหยๆ
พูดถึงพยาบาล เข้าใจนะว่าเขาก็งานเยอะ ต้องดูแลผู้ป่วยหลายคน แต่บางทีก็มาวีนเหวี่ยงใส่คนไข้ที่เขาช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เหมือนเป็นผักปลา ไม่ได้เหมารวมถึงพยาบาลทุกคนนะครับ พยาบาลดีๆ สายฮานี่ผมเจอเยอะเลย น่ารักใจดีมาก
ภายในห้องที่ผมนอนมีอยู่แปดเตียง ฝั่งละสี่ แทรกกลางอีกสอง ดีที่ว่าผู้ป่วยมีอยู่ประมาณห้าคนในห้องนั้นเลยไม่อึดอัดมากเท่าไหร่ พี่หมึกยังเฝ้าผมข้างๆไม่ห่าง ซักพัก เสียงผู้ชายที่ผมคุ้นหู ดังมาจากหน้าห้อง ได้ยินชื่อของตัวเองลอยแว่วเข้าหู คล้ายกับว่ากำลังถามพยาบาลว่าผู้ป่วยคนนี้นอนเตียงไหน ก็อย่างที่คิดนั่นแหละครับ เดินมาละ มันมาละ…….
พี่เบสท์เดินดุ่มๆสภาพอิดโรย ตาแดงก่ำเข้ามาในห้อง มือของมัน กำแล้วก็แบ กำแล้วก็แบ ผมเห็นมันทำบ่อยๆซึ่งบ่งบอกว่าตอนนั้นมันกำลังเครียดหรือว่าโมโหก็ได้ คนไข้ที่อยู่ในห้องนั้นหันไปมองมันเป็นตาเดียว มันเดินพุ่งตรงมาที่ผมละหยุดนิ่งมองหน้าพี่หมึก มองอยู่พักนึงละสลับมามองผม
ผมพยักเพยิดหน้าใส่พี่หมึกเป็นเชิงว่า มึงออกไปก่อนปะ แต่พี่หมึกส่ายหน้า ยืนยันจะอยู่ตรงนี้ ข้างๆผม ช่วงเวลานั้น ทั้งสามคน ผม พี่หมึก พี่เบสท์ ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น มีแต่ความเงียบ ใช้ภาษากาย และ สายตาในการบ่งบอกความรู้สึก พี่เบสท์ยกเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงผม ตรงข้ามพี่หมึก เพ่งมอง ร่องรอยตามร่างกายผม
“เจ็บไม๊” พี่เบสท์เปล่งเสียงแหบๆออกมา ผมส่ายหน้า ทั้งๆที่ตอนนี้แสบไปทั้งตัว
แล้วกลับเข้าสู่โหมดเดธแอร์อีกครั้ง ทุกคนเงียบ พี่หมึกก้มหน้าเล่นมือถือ ผมนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง พี่เบสท์ฟุบหลับอยู่ข้างๆ ในใจผมสับสนว่าชีวิตกูควรจะเอาใจใส่เรื่องเรียนมากกว่าเรื่องพวกนี้ไม๊ ไม่เคยเป็นสุขตั้งแต่มีเรื่องพวกนี้เข้ามา ผมยอมรับว่าช่วงนั้นเรียนไม่รู้เรื่อง อยากให้เลิกเรียนไวๆ ในคาบก็เอาแต่เล่นโทรศัพท์ คุยไลน์กับนั้นคนนี้ไปเรื่อย เลิกเรียนก็เที่ยว กิน นอน พี่เบสท์ก็เอากับผมด้วย
มันทำให้ผมมาฉุกคิดว่าจะปล่อยให้ชีวิตเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆหรอ พี่เบสท์ก็ปีสุดท้ายแล้วส่วนผมตอนนั้นก็เพิ่งปีสอง อนาคตเราเหมือนจะไม่จบทั้งคู่ ไม่โดนรีไทร์ก็เปอร์ ผมทอดสายตาผ่านลูกกรงกั้นหน้าต่างออกไปมองท้องฟ้าข้างนอก ได้แต่ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า
เวลาผ่านไปจนผมรู้สึกว่ามันนานเกินไปละ ท้องฟ้าเริ่มเข้าสู่เวลาโพล้เพล้ ตะวันตกดินไปแล้ว แต่ยังมีแสงสีทองรำไรๆอยู่ลิบๆ ผมมองจนแสงนั้นหายไปจนหมด ผมมองพี่เบสท์ มันยังคงฟุบหลับ พี่หมึกก็ฟุบหลับไปอีกคน ผมปลุกพี่เบสท์ให้กลับหอ มันงัวเงียๆ หรี่ตามองหน้าผม หน้ามีแต่รอยริ้วผ้า แดงแจ๋ ทำให้อดยิ้มไม่ได้
พี่หมึกได้ยินเสียงผมก็ตื่นด้วยเช่นกัน ผมไล่มันสองคนอยู่นานกว่าจะกลับไป อยู่ไปก็อึดอัด ผมรู้สึกโล่งใจพิลึกที่ได้อยู่คนเดียว เห้อออ กูหลับได้ซักที……ผมผล็อยหลับไป
เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าผมถูกปลุกด้วยเสียงแจ๋นๆ ของพยาบาล เขาพูดอะไรผมฟังไม่รู้เรื่อง แต่รู้ว่า พูดถึงเตียงที่ผมนอนอยู่แน่นอน ผมลืมตามอง ข้างนอกมืดหมดแล้ว ไฟในห้องรวมแยงตาผม พยาบาลพูดรัวๆ เป็นภาษาเหนือฟังไม่ได้ศัพท์ พอผมเริ่มตื่น เริ่มมีสติ ก็ถึงบางอ้อ
“หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่า ญาตินอนตรงนี้บ่อได้เน้อค่า วันพูกมาเยี่ยมใหม่น้อ” ผมได้ยินพยาบาลพูดประมาณนี้ ก็คิดว่า ญาติใครวะมานอนอะไรในห้อง ปกติห้องรวมมันแคบอยู่แล้ว เขาไม่ให้ญาตินอน แล้วก็มันกีดขวางการทำงานของพยาบาลด้วย ผมก็หลับตา คิดว่าคงไม่ได้เกี่ยวไรกับผม พี่หมึกพี่เบสท์ก็กลับไปแล้ว แต่ผมรู้สึกถึงอะไรบางๆอย่างมันขยุกๆ อยู่ข้างเตียงผม มันชนเตียงผมกระเทือนจนรู้สึกได้ ผมลืมตามอง ดีดตัวผึงขึ้นมา นั่นไงจะใครอีกล่ะ .......พี่ก่อ -*-!! มันนั่งยองๆม้วนเสื่อที่อยู่ข้างเตียงผม ผมเผ้ามันกระเซอะกระเซิง
“เหี้ยก่อ” ผมเผลอเรียกชื่อมันอย่างเคย พี่ก่อหันขวับมามองผม ใบหน้าของมัน โทรม ซูบ ผอม ไม่มีราศี แก้มตอบ ขอบตาคล้ำ มีจุดจ้ำม่วงตามใบหน้า มีตีนกา ตาแดงกล่ำ ผมแทบจำไม่ได้ พี่ก่อขมวดคิ้ว ดูมันผิดหวังเล็กน้อยที่โดนพยาบาลไล่ เกิดความรู้สึกสงสารสมเพสเวทนาอย่างบอกไม่ถูก
“มันนอนไม่ได้ กลับไปนอนหอเถอะ” ผมพูด
“กูไปนอนข้างนอกนะ” พี่ก่อตอบเสียงมึนๆ เพราะคงยังง่วง มือหอบเสื่อและกระเป๋าเดินออกจากห้องไปแบบหน่วงๆเนือยๆ ใจผมแป้วเลยตอนเห็นมัน
ผมอยากเดินตามมันออกไปอยากรู้ว่ามันจะไปนอนที่ไหนได้ แต่ป้าพยาบาลที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องคงไม่ยอมแน่ ผมได้แต่นอนคิดถึงภาพใบหน้าของมันจนหลับไป ผมตื่นมาอีกครั้งเพราะปวดฉี่ มองนาฬิกา ตีหนึ่งกว่าแล้ว ผมแอบเดินไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็แอบเดินย่องออกไปข้างนอก ทั้งๆที่ยังเจ็บแผล พยาบาลหน้าห้องไม่มีแล้ว สงสัยหลับกันหมด
หน้าห้องมีญาติคนป่วยหลายคน ปูเสื่อนอนตามพื้น ผมมองหาพี่ก่อ เจอมันนอนคุดคู้รวมกับลุงอีกหลายๆคน ผมเดินไปหามัน เขย่าแขนมัน ที่เหลวเป๋ว ไม่แน่น ไม่เฟริม เหมือนเมื่อก่อน ในใจรู้สึกหวิวแปลกๆ พี่ก่อลืมตาขึ้นช้าๆละพลิกตัวหันมามองผม
“กลับไปนอนหอเถอะ” ผมบอกมัน น้ำตารื้น
“ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ มึงกลับเข้าไป เดี๋ยวพยาบาลด่า” มันพูดละหันหลังให้ผม กลับไปนอนต่อ ผมทำไรไม่ได้ ก็เลยกลับไปที่เตียง ละก็นอนไม่หลับทั้งคืนจนถึงเช้า ละญาติจะเข้าเยี่ยมผู้ป่วยได้อีกทีก็ตอนเที่ยง
ผมหวังว่าพี่ก่อมันจะกลับไปแล้วนะ แต่ไม่เลย พอถึงเวลาเยี่ยมพี่ก่อเดินหอบเสื่อหอบกระเป๋าเข้ามาหาผม ชุดเดิมเมื่อคืน มันมายืนข้างๆผม ยิ่งทำให้ผมอึดอัด ไม่รู้จะคุยอะไรกับมัน สงสารก็สงสาร ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราคงกอดกัน แหย่เล่นกันไปแล้ว ผมได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่าง พี่ก่อทรุดลงพื้น นั่งพิงผนังอย่างหมดเรี่ยวแรง
ผมไลน์บอกพี่หมึกให้มารับพี่ก่อกลับไป ซักพักพี่หมึกก็เข้ามา
“ก่อ กลับหอป่ะ กูไปส่ง” พี่หมึกพูดพร้อมดึงแขนมันขึ้นมา
“ไม่กลับ” มันตอบสีหน้านิ่งเฉยๆ
“มึงเล่นยาใช่ไม๊” พี่หมึกถามขึ้นมาตรงๆหลังจากเห็นสภาพ พี่ก่อก็เงียบ ไม่ตอบ พี่หมึกก็เลยพยุงแขนมันสองข้างให้ลุกขึ้น คราวนี้มันเหมือนทำให้พี่ก่อโกรธ
“กูบอกว่ากูไม่กลับไงสัส!!!!!!!” พี่ก่อพูดโวยวายเสียงดัง น่ากลัว คนทั้งห้องมองมาที่มัน พยาบาลชะโงกหน้าเข้ามาดูแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“ละมึงจะอยู่ให้ได้อะไร กลับไปอาบน้ำอาบท่า รอมึงพร้อมค่อยมา”
พี่หมึกพูดดีๆ ค่อยๆกล่อมมัน แต่มันก็ยังนั่งทรุดกอดเข่าอยู่ที่พื้น มันคงเล่นยามาจริงๆ วินาทีนั้นผมได้แต่อึ้งที่เห็นพี่ก่อเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ต้นเหตุคือผมหรอ แต่มันทำไม่ดีกับผมก่อนนะ ในใจผมแย้งกัน มันก็นั่งอยู่อย่างนั้นจนถึงบ่ายโมง หมดเวลาเยี่ยม มันถึงจะลุกเดินออกไปของมันเอง พี่หมึกก็ได้แต่งง “ฝากดูมันด้วยนะพี่” ผมพูดก่อนที่พี่หมึกจะเดินออกจากห้องตามพี่ก่อไป หลังจากวันนั้น พ่อแม่ผมก็ขึ้นมาเชียงใหม่ ย้ายผมไปห้องพิเศษ รู้สึกดีขึ้นที่ไม่ต้องอึดอัด อาการผมเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แผลเริ่มแห้ง กินข้าวเยอะขึ้นทุกวันเพราะแม่เอาแต่ของที่ชอบมาให้ จนถึงวันสุดท้ายที่จะได้ออกโรงบาล พี่หมึกก็ไปรับพี่ก่อ พี่เบสท์ มาโรงบาล มาไหว้พ่อกับแม่ผม จะพูดยังไงดีล่ะ “แฟนผมทั้งสามคนเลยครับแม่” งี้หรอ 555
ผมสังเกตพี่ก่อ มันพยายามทำตัวปกติให้มากที่สุดตอนเจอกับพ่อแม่ผม รู้เลยว่ามันพยายามฝืนยิ้ม แม่ถามพี่ก่อว่าผอมลงไปรึเปล่า มันก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ ส่วนพี่หมึกกับพี่เบสท์เพิ่งเคยเจอพ่อกับแม่ครั้งแรกก็ไม่กล้าคุยอะไรมาก ได้แต่นั่งเงียบๆ คุยกันอยู่มุมห้อง กระหนุงกระหนิง คล้ายว่าจะได้กันเอง จากนั้นก็ทำเรื่องออกโรงบาล พี่หมึกไปส่งพ่อแม่ที่สนามบิน ก่อนกลับแม่พูดกับพี่ก่อว่า “ฝากดูน้องด้วยนะลูก” พี่ก่อพยักหน้ารับนัยน์ตาเศร้า หลังจากพี่หมึกส่งพ่อแม่ผมเสร็จ ก็กลับมารับผมที่โรงบาล
มาสั้นๆ ก่อนนะครับ เดี่ยวมาต่อ
หัวข้อ: ((แฟนผมเป็นผู้ชาย)) ตอนที่ ๔๓ update 5/10/16 p.4 (อ่าน 25757 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก