หัวข้อ: ทวงรัก พยัคฆ์ร้าย (mpreg) ตอนที่ 27 [06/08/60]

[อัคคีีสีชมพู]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
     7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                     

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

[mukmaoY]

Smไหมนี่

[อัคคีีสีชมพู]

บทนำ


    นานมาแล้วในป่าแห่งหนึ่งที่สมบูรณ์และเต็มไปด้วยสัตว์น้อยใหญ่

หลากหลายชนิด

วันหนึ่งมีนายพรานคนนึงเข้ามาในป่าเพื่อล่าสัตว์

นายพรานเดินหลงเข้าไปในป่าลึกยิ่งเดินก็ยิ่งเข้าไปลึกมากขึ้นเรื่อยๆ

จนกระทั่งเขาเดินผ่านหมอกหนาเข้าไปด้านใน

จากหมอกหนาก็ค่อยๆจางลงจนเห็นทัศนียภาพมากขึ้น

นายพรานเห็นรอยเท้าเสือบนพื้นดินทำให้รู้ว่าตนเองได้เข้ามาใน

เขตหวงห้ามเข้าเสียแล้ว พอหันกลับไปมองด้านหลังก็เจอแต่หมอก

หนาทึบที่ทำให้ไม่สามารถเดินย้อนกลับไปได้

ในเมื่อไม่มีทางเลือกนายพรานก็ต้องเดินหน้าต่อไป

บรรยากาศรอบด้านเรียบสนิทจนน่ากลัวนายพรานเดินต่อไปเรื่อยๆ

ก็เจอกับแม่น้ำขนาดไม่ใหญ่มากนักไหลขั้นกลางอยู่หน้าปากถ้ำ

นายพรานนั่งลงจิบนำ้ที่ลำธาร ระหว่างนั้นก็มีเสือตัวใหญ่เดินออก

มาทางปากถ้ำ

เสือที่ได้กลิ่นของมนุษย์ก็ส่งเสียงร้องขู่ออกมา

นายพรานที่ตกใจที่เห็นเสือขนาดใหญ่แถมยังส่งเสียงร้องขู่อีก

ก็ยกมีดกริชที่อยู่ในมือขว้างออกไปข้างหน้า

มีดกริชพุ่งตรงไปปักเข้าที่หน้าอกของเสือตัวนั้นทั้งที

เสือตัวนั้นส่งเสียงร้องดังก้องอย่างเจ็บปวดเลือดของเสือไหลออกมา

ตกลงสู่พื้นจากบรรยากาศที่เงียบสงบก็มีลมกรรโชกแรงราวกับมี

พายุ เสือตัวนั้นค่อยๆเดินกลับเข้าไปในถ้ำเลือดก็ไหลเป็นทางยาว

ตามรอยของเสือตัวนั้นไป

นายพรานที่เห็นอาการของเสือแล้วก็คิดว่ายังไงเสือตัวนั้นก็คงไม่

รอด จึงลุกขึ้นตามรอยของเสือตัวนั้นเข้าไปในถ้ำ

นายพรานตามรอยมาจนกระทั่งเจอเสือตัวนั้นนอนเลียลูกเสือขาวสอง

ตัวที่ดูแล้วคงเพิ่งเกิดได้ไม่นาน

ทำให้รู้ว่าตนเองได้ทำร้ายเสือแม่ลูกอ่อนเข้าให้แล้ว

 นายพรานเสียใจที่ตนทำร้ายแม่เสือเพราะถ้าแม่เสือตายลูกเสือขาว

ทั้งสองตัวก็ต้องตายด้วยเช่นกัน แม่เสือที่เลียลูกน้อยเหมือนจะสั่งลา

ทั้งน้ำตาได้กลิ่นนายพรานตามมาก็คิดว่านายพรานคงจะมาฆ่าตน

ซ้ำและกลัวว่านายพรานจะทำร้ายลูกๆของตน

จึงใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่ตนมีลุกขึ้นแล้วหันไปทางนายพราน

 แม่เสือขู่ร้องแล้วกระโจนเข้าตะปบที่ร่างของนายพรานทันที

นายพรานที่โดนแม่เสือตะปบเข้าที่คออย่างจัง

ก็รู้ว่าตนก็คงไม่รอดเหมือนกัน

 แม่เสือนอนทับนายพรานด้วยลมหายใจรวยริน

 นายพรานเองก็ใกล้จะสิ้นลมเต็มที ก่อนตายนายพรานได้พูดกับ

แม่เสือว่า

 

" ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเอ็งและลูกๆ

ขอให้เอ็งอโหสิกรรมให้กับข้าด้วยเถอะ "

 

แม่เสือได้ยินดังนั้นก็ขานตอบก่อนจะสิ้นใจ

นายพรานเองเมื่อพูดจบน้ำตาก็ไหลออกมาแล้วสิ้นใจตายตาม

แม่เสือไป

 

 

     พ่อเสือที่ออกไปล่าสัตว์หาอาหารอยู่นั้นได้ยินเสียงร้องของเมีย

ก็รีบวิ่งกลับถ้ำทันที ยิ่งใกล้ถึงถ้ำมากเท่าไหร่พ่อเสือก็ยิ่งได้กลิ่นเลือด

และกลิ่นมนุษย์มากขึ้นเท่านั้น

พ่อเสือกังวลใจรู้สึกไม่ดีจึงเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นไปอีก

แต่เมื่อกลับมาถึงวิ่งเข้ามาในถ้ำ ตนเองก็เห็นแม่เสือนอนนิ่งอยู่

บนมนุษย์คนนึง เขาพอจะเดาได้ว่าเกินอะไรขึ้น

พ่อเสือมองร่างของนายพรานอย่างโกรธแค้น

พ่อเสือต้องทนเห็นเมียรักตายไปและต้องทนมองดูลูกน้อยๆของเขา

ค่อยๆหมดลมหายใจจากเขาไปต่อหน้าต่อตา

ด้วยความโกรธแค้นและความเจ็บปวดเสียใจ

พ่อเสือได้ตะโกนออกไปว่า

 

"ไม่ว่าดวงวิญญาณเจ้าอยู่แห่งหนใด...นายพราน

เจ้าเป็นหนี้ข้า เจ้าพรากคนรักไปจากข้า

เจ้าพรานแก้วตาและดวงใจของข้าไป เจ้าจงฟังไว้นายพราน

 เจ้าต้องกลับมาชดใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้าพรากไปคืนสู่ข้า

มิเช่นนั้น ข้าจะตามจองล้างจองผานเจ้าทุกชาติทุกภพไป"

 

สินสุดคำประกาศก้องของพ่อเสือแล้ว ก็เกิดเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังขึ้นมาเหมือนกับฟ้าดินเป็นพยานให้กับคำประกาศก้องของพ่อเสือในครั้งนี้


ตอนที่ 1

 


     "ฮือๆ...ฮือ ขอโทษ ข้าขอโทษ"

 

"ขวัญ...ขวัญตื่นลูก ขวัญ ขวัญตื่น "

 

ยายศรีที่ได้ยินเสียงหลานชายนอนร้องไห้แล้วพูดแต่ขอโทษ

 ก็รีบเข้ามาปลุกให้หลานตื่น

 

"ยายจ๋า อึกๆ (เสียงสะอื้น) ยาย ช่วยขวัญด้วย"

 

ยายศรีได้แต่ลูบหัวปลอบใจ

 

"ฝันอีกแล้วหรอขวัญ"

 

"ใช่จ๊ะ ขวัญฝันเหมือนเดิมอีกแล้ว ทั้งน่ากลัวและน่าสงสาร"

 

 

" ช่วงนี้เอ็งฝันบ่อยจังเลยนะ ขวัญเอ๋ย

เดี๋ยวเช้าเอ็งไปทำบุญที่วัดกับยายไหมขวัญ เพื่อจะได้สงบจิตรสงบใจ

ได้บ้างจะได้ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรเขาด้วย"

 

"ไปจ๊ะ...ยาย"

 

"งั้นเอ็งก็นอนต่อเถอะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว

เดี๋ยวเช้าแล้วเราค่อยไปวัดกัน"

 

 หลังจากยายศรีเดินกลับห้องตัวเองไปแล้ว ขวัญก็ข่มตาให้นอนหลับ

ต่อไปไม่ได้อีก ขวัญนอนคิดถึงความฝันของตนเอง

เขาฝันแบบนี้มานานแล้วแต่นานๆจะฝันเห็นสักครั้งนึง

แต่มาช่วงหลังมานี้เขาฝันบ่อยขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะฝันเห็นทุกคืน

เขาฝันเห็นแต่ภาพของชายคนนึงปามีดกริชใส่เสือและเดินตามเสือไป

แล้วก็เห็นเสือตัวนั้นที่เลือดไหลเป็นทางกับลูกเสือสีขาวอีกสองตัว

ที่นอนอยู่บนแผ่นหิน

แม่เสือหันมามองชายคนนั้นด้วยน้ำตา แต่ทำไม

ทำไมในฝันถึงเป็นเขาที่พูดคำว่า ขอโทษ ข้าขอโทษ

ก่อนที่เสือจะพรุ่งเข้ามาตะบปชายคนนั้น เขาจะรู้สึกเจ็บปวดและเสียใจ

ทุกครั้งที่ฝันเห็นเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำๆ เพราะอะไร

ทำไมเขาถึงต้องฝันร้ายแบบนี้ด้วย

 

 

     เช้ายายศรีและขวัญก็เดินทางไปทำบุญที่วัด

ที่ยายศรีนับถือถึงแม้จะอยู่ไกลจากบ้านไปหน่อยก็ตาม

ก่อนถึงวัดยายศรีและขวัญแวะซื้อสังฆทานเพื่อเอาไปถวายหลวงพ่อ

ที่วัดอีกด้วย เมื่อมาถึงวัดทั้งสองก็ทำบุญตักบาตรก่อนจะเอาสังฆทาน

ไปถวาย

ยายศรีพาขวัญไปหาหลวงพ่อที่กุฏิเมื่อเข้าไปด้านในแล้วทั้งสอง

ก็กราบนมัสการหลวงพ่อแล้วถวายสังฆทานให้กับหลวงพ่อ

หลวงพ่อให้พรกับทั้งสองและกรวดน้ำกันเสร็จแล้ว

ก็ให้ขวัญเอานำ้ที่กรวดแล้วไปรดที่โคนต้นไม้พอเสร็จแล้ว

ขวัญก็กลับขึ้นมาบนกุฏิอีกครั้ง

 

"เรานะชื่อแซ่อะไร"  หลวงพ่อถามขวัญ

 

"ชื่อขวัญ มิ่งขวัญ สุขหทัย ครับ"

 

"อายุเท่าไหร่แล้ว"

 

" 24 ครับ อีกไม่กี่เดือนก็จะ 25 แล้วครับ" 

 

"ใกล้แล้วซินะ เวรกรรมที่เจ้าเคยทำเอาไว้ เขารอคอยให้เจ้า

มาชดใช้ให้กับเขาอยู่ อีกไม่นานเขาจะมาทวงมันจากเจ้า

มันเป็นชะตากรรมที่เจ้ามิอาจหลีกเลี่ยงได้ เมื่อเจ้าชดใช้ให้เขา

จนคบแล้ว เจ้าจะมีโอกาสเลือกทางเดินของเจ้าเอง

เมื่อถึงเวลานั้นก็อยู่ที่เจ้าแล้วหละว่าจะเลือกทางไหน "

 

ยายศรีและขวัญที่ฟังคำที่หลวงพ่อบอกจบแล้วก็กราบลา

ระหว่างทางที่กลับบ้านขวัญก็คิดถึงแต่คำที่หลวงพ่อบอก

มันจะเกี่ยวกับความฝันของขวัญหรือป่าวนะ

 

"ยายจ๋า เข้าใจที่หลวงพ่อบอกหรือป่าว"

 

"ขวัญเอ๋ยเอ็งอย่าไปคิดมากเลยนะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

เอ็งทำใจให้สงบซะเถอะ เมื่อเอ็งเจอเขาเอ็งก็ขอโทษเขาซะ

และขอให้เขาอโหสิกรรมให้เอ็งก็พอแล้ว ทำเท่าที่เราทำได้ก็พอแล้วขวัญ"

 

"จ๊ะยาย ขวัญจะพยายาม"

 

 

     หลังจากวันที่ขวัญไปทำบุญกับยายศรีที่วัด

นี้ก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว ขวัญก็ไม่ได้ฝันเห็นเสือหรือเห็นเหตุการณ์

เหล่านั้นอีกเลย 

 

"ขวัญเอ๋ย ขวัญมีจดหมายส่งมาถึงเอ็งนะ เขียนตัวสีแดงๆว่าด่วน

เอ็งมาเอาไปดูซิ ว่ามีเรื่องด่วนอะไรสำคัญหรือป่าว"

 

"จ๊ะยาย...ขวัญมาแล้ว ทำเสียงดังเป็นคนแก่ใจร้อนไปได้ 555"

 

"ไอ้ขวัญเอ็งว่าข้าหรอวะ ไอ้หลานคนนี้นี่

เดี๋ยวข้าปั๊ดเอาหมากยัดปากเอ็งซะหรอก"

 

"555 ยายอะ เดี๋ยวหมากกัดปากขวัญแสบยายจะทำไง

 ขวัญงอนยายแล้วนะ ชิชิ"

 

"ข้าก็พาเอ็งไปหาหมอล้างปากซิวะ ทำเป็นมางอน

ตกลงข้ามีหลานชายหรือหลานสาววะ 555 "

 

"ยายอะ ยายคนที่เรียกขวัญเอ๋ย ขวัญลูก ขวัญของยายไปไหนแล้ว

เอายายศรีคนนั้นของขวัญคืนมานะ"

 

" 555 โถๆ....ขวัญหลานรักของยาย..มามะ...มาให้ยายศรี

กอดหลานรักหน่อย"

 

"ยายจ๋า....."

 

ขวัญเข้าไปกอดยายศรีเต็มรัก โป๊กๆ

 

"โอ๊ยๆ.... โอ๊ยยายเขกหัวขวัญทำไม  ฮือ ฮือ"

 

"เอ็งมาว่าข้าก่อนทำไมหละวะ"

 

"แซวเล่นนิดเดียวเอง ไหนจดหมายขวัญหละจ๊ะยาย"

 

"เอาๆไปดูซิใครเขาส่งอะไรมา"

 

ขวัญแกะซองจดหมายเปิดอ่าน เมื่ออ่านข้อความในจดหมายจนจบแล้ว

ขวัญก็สองจิตรสองใจว่าจะเอายังไงดี

 

"เป็นอะไรขวัญทำหน้ายุ้งเชียว"

 

"คือขวัญได้จดหมายเรียกตัวไปทำงานนะยาย แต่บริษัทมันอยู่ในเมือง

ถ้าไปทำคงไม่ได้ไปกลับ ขวัญเป็นห่วงยาย"

 

"ไม่ต้องมาห่วงยายหรอก ยายแข็งแรงดี

ยายยังมีเจ้าชัยคอยแวะมาดูยายทุกวัน

แล้วเราหละถ้าไปทำงานจะพักที่ไหน"

 

"เขามีที่พักให้จ๊ะยาย"

 

"ถ้าอย่างนั้นเอ็งก็ไปเถอะ วันหยุดค่อยกลับมาหายาย"

 

"ขวัญจะโทรหายายบ่อยๆนะจ๊ะ"

 

"อืม...แล้วเอ็งจะไปเมื่อไหร่หละขวัญ"

 

"อีกสองสามวันจ๊ะยาย ต้องไปรายงานตัวก่อน เริ่มงานวันจันทร์"

 

   เวลาล่วงเลยผ่านไป จนวันนี้ถึงวันที่ขวัญต้องเดินทางเข้าเมือง

ยายศรีและขวัญยืนลำลากันก่อนที่ขวัญจะขึ้นรถจากไป

ขวัญกอดยายศรีเอาไว้แน่น ยายศรีเองก็กอดขวัญแล้วเอามือลูบหัวขวัญ 

ไปมา

 

"ขวัญเอ๋ยดูแลตัวเองดีๆนะลูก ยายเป็นห่วง

ขอให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองเอ็งนะขวัญ"

 

"จ๊ะยาย...ขวัญจะดูแลตัวเองดีๆ ยายไม่ต้องห่วงขวัญหรอก

ขวัญไปก่อนนะจ๊ะยาย แล้วขวัญจะกลับมาเยี่ยมยายนะจ๊ะ ยายรอขวัญนะ"

 

ยายศรีโปกมือส่งขวัญขึ้นรถไปแล้วก็ถอนหายใจออกมา

 

"ยายสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้... ไม่รู้ว่าเอ็งต้องไปเจออะไรบ้าง หวังว่าเอ็งจะปลอดภัยนะขวัญเอ๋ย"

ตอนที่ 2

        ระหว่างอยู่บนรถเดินทางเข้าเมือง

ขวัญรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่าง เหมือนมีสิ่งกำลังรอเขาอยู่

 

 "หรือว่าเราจะกังวลมากเกินไป"

 

ขวัญเรียกกำลังใจให้กับตัวเอง 

 

"สู้ๆขวัญ เอ็งเก่งอยู่แล้ว" 

 

ขวัญเดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางในตอนบ่าย ขวัญมองตึกสูงขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ที่กำลังจะเป็นที่ทำงานใหม่ของขวัญ

 

 "ทำไมตึกทั้งสูงทั้งใหญ่ เจ้าของคนจะรวยหน้าดู คิดเพ้อเจ้ออีกแล้วไอ้ขวัญเอ๋ย "

 

ขวัญส่ายหัวไปมาสองสามทีเข้าไปรายงานตัวดีกว่า ขวัญเดินเข้าไปในบริษัทตรงไปที่ประชาสัมพันธ์  เจ้าหน้าที่สาวสวยที่นั่งอยู่เห็นขวัญเดินเข้ามา 

 

"มีอะไรให้ช่วยมัยคะ" 

 

"ผมมามอบตัวตามที่บริษัทส่งจดหมายเรียกตัวมานะครับ"

 

ขวัญเอาจดหมายเรียกตัวให้เจ้าหน้าที่สาวดู 

 

"เข้าใจแล้วคะ เรื่องมอบตัวเดี๋ยวเก็บจดหมายไว้ยื่นที่ฝ่ายบุคคล นะคะ ตอนนี้เดี๋ยวพี่พาไปดูห้องพักก่อน" 

 

เจ้าหน้าที่สาวพาขวัญเดินออกมาจากบริษัท แล้วข้ามถนนไปตึกฟังตรงข้ามที่สูงประมาณเจ็ดชั้น

 

"ความจริงแล้วตึกนี้เป็นที่พักบอดี้การ์ดของนาย แต่แค่ส่วนหนึ่งนะ ยังมีการ์ดที่ประจำอยู่ที่อื่นอีกแล้วแต่นายจะสั่งนะ  เรียกพี่ว่าพี่ดาก็ได้คะ แล้วเราหละชื่ออะไร"

 

 "เรียกขวัญก็ได้ครับ"

 

"ตอนแรกถ้าเราไม่พูดครับนี้ พี่คิดว่าเราเป็นผู้หญิงแล้วนะเนี่ย หน้าหวานมากอะเสียงก็หวานด้วย"

 

 ขวัญฟังที่พี่ดาพูดแล้วก็ได้แต่เกาแก้มแก้เขิน

 

"ทำไมผมถึงมาพักที่นี้หละครับ" 

 

"แฮะ แฮะ ห้องพักมันเต็มจ๊ะ และขวัญก็เป็นบุคลากรพิเศษ ยังไม่รู้ว่านายจะให้ทำงานตรงไหน โชคดีที่ขวัญเป็นผู้ชายจึงพักตึกนี้ได้แต่อาจจะแค่ชั่วคราว เพราะปกติแล้วตึกนี้ห้ามคนนอกเข้า ถ้าขวัญเป็นผู้หญิงนี้ลำบากแน่นอาจต้องไปหาห้องพักข้างนอกเอาเอง ถึงแล้วเดี๋ยวจะมีคนมาพาขวัญไปห้องพักอีกที่นะ พี่กลับก่อนหละ แล้วเดี๋ยววันจันทร์เจอกัน"

 

พอพี่ดาเดินกลับไปได้ไม่นานก็มีคนมาสะกิดขวัญ

 

"นี้...นาย หึหึ กลิ่นนายนี้เอง หอม หอมมาก"

 

ขวัญรู้สึกเหมือนมีคนสะกิดเลยหันกลับไปดู 

 

"เมื่อกี้พูดอะไรหรือป่าวครับ ผมไม่ได้ยิน"

 

"ป่าว ผู้ชายจริงๆหรอเรานะ  "

 

"ครับ"

 

ขวัญพึมพำกับตัวเองโดยไม่รู้ว่าอีกคนมีประสาทหูที่ดีแค่ไหน

 

"อีกแล้วชอบหาว่าเราเหมือนผู้หญิง อีกหละซิ"

 

หึหึ ชายหนุ่มหัวเลาะในลำคอ ชายหนุ่มพาขวัญมาชั้นที่ห้า ห้อง505

 

 "นี้ห้องนาย คืนนี้ก็พักไปก่อน หลังสี่ทุ้มห้ามออกจากห้อง ห้ามขึ้นไปชั้น6ชั้น7เด็ดขาด แค่นี้คงทำได้นะ"

 

" ครับ "

 

ขวัญงงอะไรจะข้อห้ามเยอะขนาดนี้ 

 

"เดี๋ยวครับแล้วพี่ชื่ออะไร ผมขวัญนะ" 

 

" เมฆ "

 

บอกเสร็จก็เดินจากไป ขวัญรู้สึกว่าผู้ชายที่ชื่อเมฆ แปลกๆแต่ก็ไม่รู้ว่าแปลกยังไง

 

"สงสัยจะเพี้ยนแล้วไอ้ขวัญ ก่อนจะรักษาคนอื่น สงสัยต้องรักษาตัวเองก่อนแล้ว"

 

 

♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡

 

 

     หลังจากที่ส่งขวัญเข้าห้องไปแล้ว เมฆก็เดินขึ้นชั้น6แล้วปิดประตูทางขึ้น  ไม่ให้คนที่อยู่ชั้น5ขึ้นไปได้   ลิฟต์ก็เช่นกันจะไม่สามารถใช้งานชั้น6ชั้น7ได้  ชั้น6จะมีเพียงสี่ห้อง  ห้องละคนพวกเขาไม่ได้มาพักทุกวัน  พวงเขาจะมาเมื่อนายมาพักที่ชั้น7เท่านั้น

 

 เมฆกลับห้องพักเพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกาย

 

เขาคิดว่ากลิ่นของขวัญที่ติดตัวเขามามันแปลกๆ ตอนแรกที่ได้กลิ่นไกลๆเขารู้สึกว่ามันหอม     หอมมาก หอมเหมือนเชิญชวนให้เข้าหา 

แต่ตามกลิ่นมาถึงตัวขวัญกลิ่นมันเหมือนมีอะไรพิเศษ  ไม่เหมือนกลิ่นของคนทั่วไป  มีกลิ่นอ่อนๆที่คลายๆกับเขา แต่จะเป็นไปได้ไง ในเมื่อดูยังไงขวัญก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาเท่านั้น

 

หลังจากที่เมฆอาจน้ำจนรู้สึกว่ากลิ่นของขวัญหมดไปแล้ว  เมฆก็แต่งตัวเตรียมขึ้นไปยังชั้น7

 

เมฆคิดว่าขนาดเขาที่ควบคุมตัวเองได้ดีที่สุดในสี่คน  เขายังรู้สึกเหมือนจะทนไม่ไหว  ถ้าคนที่เหลือได้กลิ่นขวัญ  คงตามไปกระโจนใส่ขวัญเป็นแน่น

 

เมฆเดินขึ้นไปชั้น7ก็เจอกับอีกสามคนที่คอยอยู่ก่อนแล้ว พวกเขาทั้งสี่คน  เป็นเหมือนอัศวินและแม่ทัพของราชา

คนที่ 1 เมฆ 

คนที่ 2 ไม้

คนที่ 3 ดิน

คนที่ 4 ไฟ

พวกเขาติดตามนายมานานมาแล้ว นานกว่าที่คนทั่วไปจะคาดคิด

 

ไม้ : พี่เมฆมาช้านะ

 

เมฆ : พอดีมีคนนอกเข้ามาพักชั่วคราว เลยต้องบอกกฎก่อน

 

ไฟ : น่ากินมัย

 

เมฆไม่ทันจะได้ตอบ นายก็เดินออกมาจากห้องพอดี ทั้งสี่คนโค้งเคารพนายทันที่ พอเงยหน้าขึ้นมา เมฆก็เห็นนายจ้องตนอยู่

 

เมฆ : ขอโทษครับ พอดีมีคนนอกเข้ามาพัก  น่าจะเป็นคนที่นายจะให้ดูแลไลท์

 

นาย : อืม...กลิ่นแปลก ถึงจะจางมากก็เถอะ

บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกชื่อแทนคำว่านาย

 

เมฆ : ขอโทษครับ คุณเสือ

 

ไม้ ดิน ไฟ : หันไปมองหน้าเมฆ ไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลย

 

นาย : คืนนี้นอนที่ก่อน พรุ่งนี้ค่อยกับบ้านใหญ่พร้อมกัน

 

ทุกรับทราบ ก่อนจะแยกย้ายกลับห้องของตัวเอง

 

 

     กลางดึกขวัญนอนหลับกระสับกระส่าย ที่หน้ามีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมา ทั้งที่อากาศในห้องก็ไม่ได้อบอ้าวอะไร ออกจะเย็นซะเกือบหนาวด้วยซ้ำ

 

ขวัญฝันเห็นเสืออีกแล้วแต่ครั้งนี้ ในฝันขวัญเห็นเสือตัวใหญ่  ใหญ่กว่าตัวนั้นแถมยังเป็นเสือขาวอีกด้วย   เสือตัวนั้นคำรามร้องรั่นเหมือนเจ็บปวดจากอะไรสักอย่าง  ในฝันขวัญเห็นน้ำตาของเสือตัวนั้นด้วย

 

ขวัญสะดุ้งตื่นมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มขวัญ

 

"ทำไมเราถึงรู้สึกเจ็บปวดไปด้วยนะ เจ็บจนแทบหายใจไม่ออก"

 

ขวัญเช็ดน้ำตาแล้วเลื่อนมือมาจับที่คอ  ตรงรอยปานแดงเล็กๆสองจุดเรียงกัน

 

"เจ็บ...ทำไมถึงเจ็บตรงคอได้นะ"

 

ขวัญลุกขึ้นมาแล้วเดินไปนั่งที่ริมระเบียง เพราะอีกไม่นานก็จะเช้าแล้ว ขวัญพยายามจะไม่คิดถึงภาพความฝัน แต่ภาพของเสือขาวตัวนั้น  ทำยังไงขวัญก็สลัดมันออกไปจากหัวไม่ได้อยู่ดี

 

ขวัญอดคิดไม่ได้ว่า เสือขาวตัวนั้นจะเกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีกหรือป่าว

 

"ทำไมทุกอย่าง มันดูเป็นปริศนานักนะ

[azure]

ขวัญเป็นนายพรานกลับชาติมาเกิด?

เนื้อน่าสนุก รอติดตามนะคะ

[fammi50]

งงๆ แต่น่าติดตามค่า

[Moose]

เนื้อเรื่องน่าติดตามมาก แต่การดำเนินเรืองของตัวละครยังดูไม่ค่อยไหลลื่นเท่าไร ยังดูไม่เป็นธรรมชาติ เป็นกำลังใจให้ค่ะ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ 

[Darkwoof]

เรื่องดำเนินแบบไม่คอยลื่นไหลเท่าไหร่แต่ใช้ได้ค่ะ
แล้ว "มีดกฤต" อันนี้ตั้งใจใช้ไหมคะ เพราะถ้าไม่ตั้งใจอาจจะต้องเขียน "มีดกริช"
และคำว่า "เลื่อยๆ" อันนี้คือเลื่อยไม้นะคะ  ถ้าใช้กับเดินต้อง "เรื่อยๆ"

[mukmaoY]

สู้ๆนะคะ

[owo llยมuมข้u]

น่าสนใจ

[loveview]

ปูเสื่อรอคร้าบบบ

[sanri]

น่าสนใจนะเนี่ย รอติดตามจ้า 

[อัคคีีสีชมพู]

3

 


       เช้านี้ขวัญตั้งใจว่าเริ่มทำงานวันแรก

จะรีบไปรายงานตัวแต่เช้า ถึงเมื่อคืนเขาจะนอนตึกฝั่งตรงข้าม

กับบริษัทก็เถอะ แต่ก็รีบอยู่ดี

แต่พอขวัญไปรายงานตัวกับบอกว่า

ยังไม่มีใครแจ้งมาเรื่องรับคนเพิ่ม บอกให้ขวัญทิ้งเบอร์ติดต่อ

เอาไว้แล้วจะติดต่อกลับไปอีกที่

 

 

ขวัญก็งงๆแล้วคราวนี้จะเอาไงต่อ

เลยตัดสินใจไปนั่งหาอะไรกิน

ร้านคอฟฟี่ช็อปที่ห่างออกไปไกลจากบริษัทไม่มากนัก

ใช้เวลาไม่นานมากขวัญก็เดินมาถึง

ขวัญเลือกที่จะนั่งรับลมเย็นๆที่ด้านนอกมากกว่า

ที่เข้าไปนั่งด้านใน ขวัญสั่งโกโก้เย็นมานั่งกินพร้อมกับรับ

บรรยากาศไปด้วย

 

 

อีกด้านนึง เจ้านายและลูกน้องเดินลงมาจากชั้น6และชั้น7

พร้อมการ์ดติดตามอีกจำนวนหนึ่งข้ามฝั่งมาเตรียมตัว

ที่จะเข้าบริษัท แต่จังหวะนั้นก็มีสายลมแรงพัดผ่านไป

เจ้านายหนุ่มหยุดชะงักทำให้ลูกน้องและบรรดาการ์ดทั้งหลาย

ก็หยุดตาม

 

 

"กลิ่น...กลิ่นนี้มัน..."

 

 

เจ้านายหนุ่มสูดกลิ่นที่ปลิวมากับอากาศ

แล้วเริ่มวิ่งตามกลิ่นนั้นไปทันที

 

 

เมฆหันไปบอกให้ทุกคนคอยอยู่ที่นี้

ส่วนตัวเองก็รีบวิ่งตามเจ้านายไปทันทีเช่นกัน

ทุกคนงงที่อยู่ๆเจ้านายของพวกเขาก็วิ่งออกไป

เหมือนกำลังรีบไปตามอะไรอย่างนั้น

 

 

เจ้านายหนุ่มพยัคฆ์ตามกลิ่นมาจนถึง

กลิ่นแปลกๆที่กระตุ้นสัญชาตญาณของเขา

แล้วหยุดยื่นมองบุคคลตรงหน้า ที่กำลังนั่งกินเครื่องดื่มอยู่

 

 

ขวัญลุกขึ้นเดินตั้งใจจะกลับไปคอยที่ห้องพัก

แต่อยู่ๆมีใครก็ไม่รู้มาคว้าแขนขวัญเอาไว้

 

 

พยัคฆ์เห็นคนทีตนตามกลิ่นมากำลังเดินสวนไป

จึงคว้าแขนเอาไว้ ก่อนสายตาจะเหลือบเห็น

รอยปานแดงสองจุดที่คอของอีกคน

พยัคฆ์คิดในใจ

(เพราะแบบนี้ซินะ)

 

 

ขวัญมองหน้าของคนที่คว้าแขนเขาเอาไว้

 

 

"คุณมีอะไรหรือป่าวครับ"

 

 

พยัคฆ์หัวเราะ หึหึ ในรำคอก่อนจะตอบ

 

 

"มีซิ...ในที่สุดข้าก็เจอเจ้า

ข้ารอเจ้ามานานมากแล้ว

ถึงเวลาที่เจ้าต้องชดใช้ให้กับข้าแล้ว"

 

♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡

 

     ขวัญงงผู้ชายคนนี้เป็นใคร

อยู่ๆก็พูดอะไรไม่รู้ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย

ขวัญพยายามจะสะบัดแขนตัวเองออก

จากมือผู้ชายแปลกหน้า เขารู้ว่าผู้ชาย

คนนี้น่ากลัว แล้วไอ้ความรู้สึกแปลกๆ

ที่เจ็บตรงต้นคออีก

 

"คุณครับ พูดอะไรผมฟังไม่รู้เรื่อง

ช่วยปล่อยแขนผมก่อนได้มัย"

 

แรงสะบัดแขนทำให้เอกสารเรียกตัว

ของขวัญหล่น

พยัคฆ์เห็นใบกระดาษที่หล่น

ก็ก้มลงเก็บขึ้นมาดู เขายิ้มที่มุมปาก

พอดีกับเมฆที่วิ่งตามถึงพอดี

เมฆมองทั้งสองที่ดูเหมือนยื้อยุดกันอยู่

 

"นายครับ..."

 

"เมฆเรียกรถมา...ฉันจะกลับบ้านใหญ่

แล้วให้คนไปเก็บของ ของผู้ชายคนนี้

มาด้วย"

 

"ครับนาย"

 

เมฆทำตามคำสั่งนายทันที แต่ก็สงสัย

ว่าทำไมนายถึงมายื้อยุดอยู่กับขวัญได้

หรือจะเป็นเพราะกลิ่น แต่ร้านกาแฟ

กับบริษัทก็ไกลกันพอสมควรไม่มีทาง

ที่จะได้กลิ่นที่อยู่ไกลขนาดนั้น แต่เพราะ

เป็นนายอีกนั้นแหละ ความสามารถของ

นายมากเกินกว่าที่เขาหรือใครจะคาดถึง

 

รอไม่นานรถยนต์ก็มาจอดรอตามคำสั่ง

พยัคฆ์ดึงแขนขวัญให้ตามเขาไปที่รถ

 

"ปล่อย...ปล่อยผมนะ

คุณจะพาผมไปไหน ผมไม่ไป

ด้วยหรอกนะ"

 

ขวัญสะบัดแขนไปมาเพื่อที่จะให้หลุด

จากคนแปลกหน้า

พยัคฆ์รำคาญกับท่าทีของขวัญ

จึงดึงกระตุกแขนให้เข้ามาหาตน

แรงกระตุกทำให้หน้าของขวัญเข้าไป

ปะทะกับอกแกร่งของอีกคน

 

"หยุด!!! ยังไงเธอก็หนีฉันไปไหน

ไม่พ้นหรอก"

 

ขวัญหยุดนิ่ง แล้วคิดในใจ

นี้มันอะไรกัน ทำไมกลิ่น...

ผู้ชายคนนี้ถึงทำให้หัวใจเขา

เต้นแรงแบบนี้

 

พยัคฆ์ที่เห็นขวัญหยุดดิ้นแล้ว

ก็เปิดประตูรถแล้วจับขวัญให้เข้าไป

นั่งในรถก่อนที่ตัวเองจะขึ้นตามไป

ขวัญมารู้สึกตัวอีกที ถึงรู้ว่าตัวเองนั่ง

อยู่บนรถที่กำลังเคลื่อนที่อยู่ และข้าง

กายเขาก็มีผู้ชายแปลกหน้าที่พูดจา

ประหลาดๆกับเขานั่งอยู่ด้วย

ด้านหน้ามีผู้ชายที่ขวัญจำได้ว่า

ชื่อเมฆนั่งอยู่ข้างคนขับรถอีกที

 

ขวัญหันกลับมามองหน้า

ผู้ชายแปลกหน้าอีกครั้งด้วยความกลัว

นิดๆก่อนจะเอ่ยถาม

 

"คุณครับ คุณจะพาผมไปไหน

แล้ว...แล้วคุณเป็นใครครับ"

 

พยัคฆ์มองหน้าขวัญก่อนจะตอบ

 

"พาไปทำ...สิ่งที่เธอควรจะทำ

ฉันชื่อ พยัคฆ์ เรียกฉันว่า..."

 

ขวัญที่ได้ยินชื่อของผู้ชายแปลกหน้า

ก็ตกใจกับความหมายของชื่อ

จึงเพอพูดออกมาพร้อมกัน

 

"เสือ"

 

"ใช่...เสือ เรียกฉันว่า เสือ"

 

ขวัญพึมพำกับตัวเอง

 

"เสือ...เสืออย่างนั้นหรอ

นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน"

 

ชื่ออื่นมีตั้งเยอะแยะทำไมต้องชื่อนี้

แล้วไหนจะความฝันเมื่อคืนอีก

ขวัญสังหรณ์ใจว่าเขากำลังจะต้อง

เผชิญกับสิ่งที่เขาไม่อาจจะหลีกหนี้

จากมันได้

 

ขวัญได้แต่ขอ ขออย่าให้เลวร้าย

เกินกว่าที่เขาจะรับไว้ก็พอ

[azure]

ชะอุ้ย พระนายได้เจอกันแล้ว

[mukmaoY]

เพิ่มว่าอัพตอนใหม่ ให้เปลี่ยนตรงหัวกระทู้แรก ที่ลงกฎเล้านะคะ กดตรงแก้ไขหรือeditเนี่ยแหละ ตรงมุมขวาอ่ะค่ะ มันถึงจะโชว์ในหน้าหลักด้วย

[อัคคีีสีชมพู]

เพิ่มว่าอัพตอนใหม่ ให้เปลี่ยนตรงหัวกระทู้แรก ที่ลงกฎเล้านะคะ กดตรงแก้ไขหรือeditเนี่ยแหละ ตรงมุมขวาอ่ะค่ะ มันถึงจะโชว์ในหน้าหลักด้วย

ขอบคุณนะคะ ลองทำดูแล้วคะ

[Bellze12]

น่าติดตามมากๆ

[อัคคีีสีชมพู]

4

ใช้เวลาไม่นานมากรถที่พยัคฆ์และขวัญนั่งมาก็ขับมาถึงบ้านใหญ่
เมื่อรถจอดสนิทแล้วเมฆก็ลงมาเปิดประตูให้กับไฟ
ขวัญที่นั่งใจลอยอยู่ก็ยังไม่รู้สึกตัวจนกระทั่งได้ยินเสียงของพยัคฆ์
 
"ลงมาได้แล้ว"
 
ขวัญสะดุดตกใจกับเสียงเรียกของพยัคฆ์ก่อนจะก้าวเท้าออกมา
จากรถแต่ยังไม่ทันได้ขยับตัวไปไหน อยู่ๆก็มีผู้ชายที่อายุประมาณ
40ปี วิ่งเข้ามาดูรีบร้อนแล้วโค้งทำความเคารพ
 
"คุณเสือครับ..."
 
"มีอะไรพ่อบ้าน"
 
"คือ...เจ้าไลท์ตอนนี้อาการไม่ค่อยดีเลยครับ
ไม่ยอมกินอะไรเลย ยังไงคุณเสือช่วยไม่ดูหน่อยได้มัยครับ"
 
"อืม...มีอะไรก็ไปทำ เดี๋ยวฉันจัดการเอง"
 
พยัคฆ์หันกลับมามองขวัญที่ยืนนิ่งอยู่เพราะภาพบ้านที่อยู่ตรงหน้า
ขวัญคิดในใจว่านี้เขาไม่เรียกบ้านแล้ว เขาเรียกคฤหาสน์มากกว่า
 
"ตามมา..."
 
พยัคฆ์เรียกขวัญก่อนจะออกเดินนำไปทางหลังบ้าน
ขวัญก็เดินตามไปอย่างงงๆว่าจะพาเขาไปไหน
เมื่อเดินมาถึงหลังบ้านห่างออกไปเป็นป่าล้อมรอบอยู่รอบๆ
ขวัญเดินตามพยัคฆ์ที่พาเดินเข้าไปในป่าได้นิดเดียวก็เจอกับ
กรงสัตว์ที่ไม่ใหญ่มากนัก พยัคฆ์หันกลับมาพูดกับขวัญ
 
"เริ่มงานแรกของเธอได้แล้ว"
 
พยัคฆ์พยายามจะใช้คำพูดปกติกับขวัญเหมือนที่ใช้กับคนอื่น
ขวัญมองเข้าไปในกรงชัดๆก็เห็นลูกเสือโคร่งตัวเล็กๆตัวหนึ่ง
ที่ตัวสั่นและดูหวาดกลัว

"ลูกเสือโคร่ง!!!"
 
"ใช่...มันชื่อไลท์ เธอเป็นหมอก็ดูแลมันด้วย"
 
"เลี้ยงเสือมันผิดกฎหมายนะคุณ แถมยังเป็นลูกเสืออีก
แล้วแม่มันหละ"
 
"แม่มันโดนพวกลักลอบค้าสัตว์ฆ่าตาย
ฉันเจอมัน เลยเก็บมันมา"
 
ขวัญเห็นแววตาเหมือนคนเจ็บปวดของพยัคฆ์อยู่แว๊บนึง
ก่อนที่มันจะหายไป ขวัญหันกลับไปดูลูกเสือ
 
"น่าสงสาร"
 
พยัคฆ์ยืนมองว่าขวัญจะทำยังไงกับไลท์ ขวัญเดินเข้าไปใกล้ๆ
กรงแล้วย่อตัวนั่งลงขวัญมองเข้าไปที่ตาของไลท์ก่อนจะลองเรียกดู
 
"ไลท์...มา...ไลท์..."
 
ไลท์ยังคงยืนตัวสั่นอย่างระแวง ขวัญที่เห็นอาการของไลท์
ยังเหมือนเดิมขวัญหลับตาลงก่อนจะค่อยๆทำใจให้สงบแล้วตั้งสมาธิ
ก่อนจะลืมตาแล้วมองไปที่ไลท์อีกครั้ง
 
"ไลท์...มาหาขวัญนะ ขวัญจะดูแลไลท์เอง
มา...มาหาขวัญนะ"
 
ไลท์มองตาของขวัญก่อนจะค่อยๆเดินเข้าหาขวัญทีละน้อยๆ
พยัคฆ์ที่ยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดก่อนจะขมวดคิ้ว
 
"ใช่จริงๆซินะ...กลิ่น...กลิ่นตัวเมีย"
 
พยัคฆ์บอกกับตัวเอง ว่ากลิ่น ที่เขาได้กลิ่นจากขวัญ
มันเป็นกลิ่นอ่อนๆของเสือตัวเมียที่ออกมาจากขวัญ
มันทำให้เขากระหาย แต่ก็ต้องกลั้นมันเอาไว้ก่อน
ยัง...ยังไม่ใช่ตอนนี้
 
 
    ขวัญยื่นมือเข้าไปในกรงวางแขนไว้กับพื้นไลท์ที่ค่อยๆ
เดินเข้าหาขวัญที่ละนิด ที่ละนิดจนมาถึงมือของขวัญ
ไลท์ค่อยๆดมกลิ่นที่มือขวัญดมอยู่ซักพักไลท์ก็เลียมือขวัญ
แล้วเอาหัวถูกกับมือขวัญไปมา พร้อมกับส่งเสียงร้องคราง
น้อยๆไปด้วย
ขวัญยิ้มกับการกระทำของเจ้าลูกเสือโคร่งตัวน้อย
ขวัญหันไปมองพยัคฆ์แล้วยิ้มให้เหมือนจะอวด
พยัคฆ์มองรอยยิ้มที่ขวัญส่งมาอยู่ๆใจของเขาก็รู้สึกสั่นไหว
ในอกแปลกๆ พยัคฆ์กำลังคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา
แต่ก็มีเสียงมาหยุดความคิดของเขาไว้ซะก่อน
 
"คุณครับ...ผมเอาเจ้าไลท์ออกจากกรงได้มัย"
 
"จะทำอะไรก็ทำ..."
 
พยัคฆ์ตอบ...ขวัญที่ได้ยินคำตอบแล้วก็แอบพูดกับตัวเอง
เบาๆว่า
 
"คนอะไรเย็นชา...ชะมัด"
 
ขวัญเปิดกรงแล้วนั่งลงรอให้เจ้าไลท์ค่อยๆเดินเข้ามาหา
โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดแสนบางเบานั้นกลับเสียงดังชัดเจน
ในการรับรู้ของอีกคน
พยัคฆ์ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดของขวัญเพราะเขาได้ยิน
คำเหล่านี้จนชินเสียแล้ว
 
    พยัคฆ์มองดูเจ้าไลท์ที่คลอเคลียขวัญอยู่ปฏิกิริยาของมัน
ที่แสดงออกต่อขวัญทำให้พยัคฆ์อดที่จะขำอยู่ในใจไม่ได้
ไม่รู้ว่าจะสงสารขวัญดีหรอป่าวที่เจ้าไลท์มันคิดว่าขวัญเป็นแม่
ของมันเลยพยายามจะออดอ้อนขวัญ
 
"คุณครับ...จะให้ผมพักที่ไหนหรอ
ผมจะเอาเจ้าไลท์กลับไปตรวจด้วย"
 
"พักบ้านเล็กที่อยู่ข้างๆบ้านใหญ่นั้นแหละ
ตามมา...เดี๋ยวจะพาไป"
 
พยัคฆ์เดินนำหน้าขวัญออกไป ขวัญเองก็เอาเจ้าไลท์มาอุ้ม
ไว้แล้วเดินตามคนข้างหน้าไปเดินอ้อมมาทางหน้าบ้านไม่ไกล
มากนักก็ถึง
 
"บ้านไม่ได้ล็อค เข้าไปได้เลย
ตอนกลางคืนพยายามอย่าออกมาข้างนอกอยากได้อะไร
ไปบอกพ่อบ้าน"
 
"เข้าใจแล้วครับ"
 
พูดเสร็จพยัคฆ์ก็เดินกลับเข้าบ้านใหญ่ไป
ขวัญเองก็เอาเจ้าไลท์เข้าบ้านไปด้วยเหมือนกัน
ข้าวของๆขวัญที่อยู่ที่ตึกตอนนี้มันวางอยู่ในบ้านหมดแล้ว
แต่ขวัญก็ปล่อยทิ้งไว้ก่อนตอนนี้เขาให้ความสำคัญกับเจ้าไลท์
มากกว่า
 
"ไหนๆมาให้ขวัญตรวจหน่อยซิ ว่าแข็งแรงดีหรือป่าว"
 
ขวัญเอาเครื่องมือแพทย์สำหรับฟังเสียงมาตรวจการเต้น
ของหัวใจและการหายใจของเจ้าลูกเสือน้อย
พอตรวจเสร็จแล้วขวัญก็ลูบหัวเจ้าไลท์ที่ยอมนอนเฉยๆ
ให้เขาตรวจ
 
"เก่งมากเลยนะ...ไลท์ ร่างกายก็ปกติดี
แต่รู้สึกว่าจะผอมไปนิดนึงนะไลท์ต้องกินอาหารกับนมเยอะๆนะ
จะได้โตเร็วๆโตแล้วต้องยอมให้ขวัญขี่หลังนะ 555"
 
ขวัญที่นั่งพูดแล้วหัวเราะอยู่คนเดียวคิดว่าตัวเองเป็นเอามาก
นะเนี่ย นั่งหัวเราะอยู่คนเดียวใครมาเห็นต้องคิดว่าเราบ้าแน่นเลย
ไลท์นอนมองขวัญก็จะร้องตอบ
 
"ง่าววววว"
 
"อะไรไลท์จะยอมให้ขวัญขี่หลังหรอ"
 
"ง่าว ง่าววววว"
 
"ไลท์นี้น่ารักจริงๆเลยน้า นอนคอยขวัญก่อนนะ
ไว้เดี๋ยวขวัญไปนมกับอาหารมาให้กิน"
 
ไลท์ทำตามคำบอกของขวัญด้วยการนอนหมอบลงไปกับพื้น
ที่ขวัญเอาผ้ามาปูรองไว้ให้
ขวัญเดินเปิดประตูบ้านเดินออกมาก็เจอกับพ่อบ้านพอดี
 
"คุณขวัญครับ...นายให้มาตามไปที่บ้านใหญ่ครับ"
 
"มีอะไรหรือป่าวครับ"
 
"ไม่ทราบครับ รีบไปจะดีกว่าจะครับ"
 
ขวัญรีบเดินตามคุณพ่อบ้านของคฤหาสน์ไปไม่รู้ว่าเจ้านาย
เขามีเรื่องอะไร...พอเดินเข้าไปในบ้านก็เจอกับคนเป็นนายนั่ง
คอยอยู่ที่ห้องนั่งเล่น พอพยัคฆ์เห็นขวัญเดินเข้ามา
 
"ช้า!!!..."
 
"เออ...ขอโทษครับ คุณ..."
 
ขวัญยังไม่ทันได้พูดจบประโยค พยัคฆ์ก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน
 
"เจ้าไลท์เป็นยังไง?"
 
"ผมรองตรวจดูคร่าวๆแล้วร่างกายก็ปกติดีเสียแต่ดูจะเหมือน
จะผอมไปหน่อยกินนมกับอาหาเสริมสักอาทิตย์หนึ่ง
ก็หน้าจะโอเคขึ้นแล้วหละครับ"
 
"...อืม"
 
"เออ...คุณจะว่าอะไรหรือป่าว ถ้าผมจะอยากได้อาหาร
เสริมให้ไลท์กิน"
 
ขวัญขอพยัคฆ์ที่ทำหน้านิ่งๆไม่รู้ว่าจะโกรธอะไร
เขาหรือป่าวที่ต้องการนั้นนี้
 
"อยากได้อะไรก็บอกพ่อบ้านไป เดี๋ยวจะมีคนไปซื้อมาให้"
 
"ขอบคุณครับ"
 
" แล้วอย่าลืมที่บอก ว่าตอนกลางคืนห้ามออกไปนอนบ้านเด็ดขาด"
 
"ครับ"
 
เดี๋ยวกินข้าวเย็นที่นี้ เสร็จแล้วเอาอาหารกลับไปให้ไลท์ด้วย
 
"ได้ครับ"
 
ขวัญกับพยัคฆ์กินข้าวเย็นด้วยกันก็จริง แต่ไม่มีใครเอ่ยอะไร
ขึ้นมาเลยสักนิดบรรยากาศบนโต๊ะอาหารจึงดูอึมครึมนิดหน่อย
ทานอาหารเสร็จแล้วพยัคฆ์ก็เดินกลับขึ้นชั้นบนของบ้านไป
ขวัญเองก็รอเอานมกับอาหารไปให้เจ้าไลท์น้อยที่ไม่รู้ว่าป่านนี้
จะลุกขึ้นมาร้องหิวหรือยัง
 
คุณพ่อบ้านเดินเอานมกับอาหารของไลท์มาให้ขวัญ
ขวัญรับมาแล้วบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการสำหรับไลท์
คุณพ่อบ้านบอกเดี๋ยวพรุ่งนี้จะให้คนเอาของที่ขวัญต้องการมาส่งให้
ขวัญเมื่อได้คำตอบแล้วก็เดินกลับบ้านพักของตัวเองไป

[Jthida]

รอๆ

[golove2]

ขวัญจะต้องเจอกับอะไรบ้าง
อดทนนะขวัญ


 

[azure]

ดีใจที่มาต่อ อยากอ่านอีกเยอะๆเลย

[GuoJeng]

เป็นแม่เสือกลับชาติมาเกิดเหรอนี่
 รอ รออ่านตอนต่อไปคับ

[mukmaoY]

ไม่ทันไรก็มีลูกซะและ

[อัคคีีสีชมพู]

5

ขวัญเอานมกับอาหารที่ได้จากพ่อบ้านมาให้ไลท์กิน
 
"กินซะนะไลท์ กินเสร็จแล้วขวัญจะพอกับไปนอน"
 
ไลท์เดินมาดมนมกับอาหารแต่ไม่ยอมกิน ขวัญเห็นอาการของไลท์
ก็เป็นห่วงเพราะถ้าไลท์ยังไม่ยอมกินอะไรเลย
ไลท์อาจจะไม่ลอดก็ได้
 
"ไลท์...ทำไมไม่ได้กินหละ กินหน่อยเถอะนะ
ขวัญเป็นห่างไลท์นะ"
 
ไลท์ทำเพียงแค่หันหน้ามามองขวัญแล้วก็หันหน้าหนีกลับไป
 
"อ้าว...!ไลท์ ทำไมทำเป็นเมินขวัญหละ"
 
ไลท์ก็ยังคงนอนหมอบนิ่งๆไม่สนใจทั้งขวัญทั้งอาหาร
ขวัญที่รอดูอยู่ซักพักใหญ่ๆก็เริ่มจะทนไม่ไว้
 
"ไลท์...ไลท์หันมามองขวัญหน่อยซิ"
 
ไลท์ก็ยังคงนิ่ง
 
"ไลท์...ถ้าไลท์ยอมกินนมกับอาหารนะ คืนนี้ขวัญจะยอม
ให้ไลท์นอนกับขวัญได้นะ"
 
ไลท์ที่นอนฟังขวัญพูดจนจบแล้วก็หันกลับมามองหน้าขวัญ
ก่อนจะยอมลุกขึ้นเดินไปดมอาหารอีกครั้ง
ไลท์ดมนมกับอาหารสลับกันไปมาก่อนจะเริ่มก้มลงเลียนมในชาม
  ขวัญเห็นไลท์เริ่มที่จะกินนมบ้างแล้วก็ยิ้มออกมา
ขวัญมองดูไลท์ที่กินนมจนหมดชามแต่ไม่ยอมกินเนื้อที่อยู่อีกชาม
ก็ไม่ได้ว่าอะไร ไลท์กินเสร็จก็เดินเข้ามาหาขวัญก่อนจะเอา
หัวถูกับขาขวัญไปมา ขวัญยิ้มที่ไลท์เข้ามาอ้อน
ขวัญนั่งลงแล้วเอามือลูบหัวไลท์
 
"เก่งมากเลยนะไลท์...เป็นเด็กดีนะ เดี๋ยวขวัญจะปูที่นอนให้"
 
ขวัญเอาผ้ามาปูข้างเตียงให้ไลท์นอน ขวัญปูผ้าเสร็จก็ยังไม่ทัน
ได้เอ่ยเรียกไลท์ก็รู้หน้าที่เดินมาล้มตัวลงนอนบนผ้าทันที
แล้วส่งเสียงร้อง ง่าววววว ง่าว เหมือนจะบอกว่าเจ้าตัว
จะนอนแล้วนะ ขวัญลูบหัวไลท์อย่างเอ็นดู
 
"นอนซะนะ ขวัญก็จะไปอาบน้ำนอนบ้างแล้ว"
 
ขวัญที่นอนหลับอยู่ก็ฝันถึงเสือขาวตัวนั้นที่ส่งเสียงร้อง
อย่างเจ็บปวดและพระจันทร์เต็มดวงที่กลายเป็นสีแดง
ขวัญนอนส่ายไปส่ายมาอย่างคนทรมาน ก่อนที่เขาจะรู้สึก
เหมือนมีอะไรเปียกๆที่หน้า ขวัญสะดุ้งตื่นขึ้นมา
เจอไลท์กำลังเลียหน้าขวัญอยู่เหมือนจะปลอบ
ขวัญจับไลท์มากอดแล้วลูบหัวไลท์ไปมา
 
"ขอบใจนะ...ที่ช่วยปลุกขวัญ ขวัญไม่เป็นไรแล้ว"
 
     พยัคฆ์ที่นอนหลับอยู่ก็ฝันเห็นพระจันทร์เต็มดวง
ที่กลายเป็นสีแดงก่อนจะตื่นขึ้นมา
พยัคฆ์มองออกไปที่หน้าต่างห้องที่เปิดเอาไว้แล้วมองไปที่ดวงจันทร์
 
"ใกล้จะถึงเวลาแล้วซินะ..."
 
พยัคฆ์รู้สึกว่ายิ่งใกล้จะถึงเวลานั้นมากเท่าไร
ตัวเขาเองก็ยิ่งควบคุมตัวเองได้น้อยลงมากขึ้นเท่านั้น
พยัคฆ์คิดไปถึงอีกคนที่กำลังจะเป็นปัญหาสำหรับเขา
 เพราะขวัญคงไม่รู้ตัวว่าใกล้ถึงวันพระจันทรเต็มดวงมากเท่าไร
กลิ่นกายที่อยู่ข้างในจะยิ่งออกมามากขึ้นเท่านั้น
 
 
   เช้าพยัคฆ์เรียกสองทหารเสือให้มาพบเขาที่ห้องทำงาน
 
ขวัญเองที่เมื่อคืนยอมให้ไลท์เจ้าลูกเสือโคร่งน้อยนอนด้วยที่บ้าน
เช้ามาขวัญก็พาเจ้าไลท์น้อยมาออกกำลังให้ไลท์วิ่งเล่น
ที่สนามหญ้า ขวัญเองก็วิ่งนำไลท์ให้ไลท์ดูเป็นตัวอย่าง
พร้อมกับเรียกชื่อไลท์ไปด้วย
 
"ไลท์...มาเร็ว...ไลท์...วิ่งตามขวัญมาเร็ว"
 
ไลท์มองขวัญที่วิ่งวนรอบสนามหญ้าช้าๆพร้อมกับ
เรียกชื่อตัวเองไปด้วยก็เข้าใจว่าขวัญอยากให้ทำอะไร
ไลท์ก็เริ่มเดินเข้าไปหาขวัญช้าๆก่อนจะค่อยๆเริ่มวิ่งตามขวัญ
ที่วิ่งนำหน้าอยู่
 
"เก่งมากเลย...นะไลท์ เร็วๆ...ตามขวัญมาเร็วๆนะ"
 
ขวัญวิ่งไปยิ้มไปเพราะไลท์เริ่มที่จะวิ่งตามตนเองแล้ว
ขวัญพาไลท์ออกกำลังให้ขาแข็งแรงสักพักก็หยุด
ขวัญเดินไปที่บ้านใหญ่เพื่อจะไปขออาหารให้ไลท์กิน
จากคุณพ่อบ้าน ไลท์เองก็เดินตามขวัญมาด้วย
   ขวัญที่เดินมาเกือบถึงหน้าบ้านใหญ่แล้วอยู่ๆก็มี
ผู้ชายสองคนที่ยื่นอยู่หน้าบ้านใหญ่หันมามองขวัญ
มีคนนึงที่ขวัญจำได้ว่าชื่อเมฆและอีกคนหนึ่งที่ขวัญไม่รู้จัก
ไลท์ที่เดินตามมาด้วยก็หยุดเดินแล้วเกิดอาการสั่นกลัว
เวลาที่มองสองคนนั้น ขวัญหันไปดูไลท์ก่อนที่จะอุ้มขึ้นมา
หันมามองอีกทีทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในบ้านใหญ่แล้ว
 
ขวัญปลอบไลท์จนหายกลัวแล้วไปเอานมกับอาหาร
มาให้ไลท์กิน ไลท์ก็ยังคงกินแต่นมเหมือนเดิม
กินเสร็จแล้วขวัญพอพาไลท์กลับไปที่กรงเพราะกลัวว่า
ถ้าคุณเสือรู้ว่าเมื่อคืนขวัญไม่ได้พาไลท์กลับกรงแล้วจะโกรธ
เอาได้ ไลท์เองพารู้ว่าตนเองต้องกลับเข้ากรงก็ส่งเสียงร้อง
 
" ง่าววววว ง่าววววว "
 
แล้วตะกายจะกลับมาหาขวัญ ขวัญเห็นแล้วก็สงสาร
 
"นอนคอยขวัญอยู่นี้ก่อนนะ...เดี๋ยวตอนเย็นขวัญจะมาหา
ไลท์นะ อย่าดื้อหละ"
 
ไลท์ได้ยินขวัญพูดก็หยุดแล้วหมอบนอนลงกับพื้น
เหมือนจะนอนคอยอย่างที่ขวัญบอก
 
 
     สองทหารเสือที่มาถึงบ้านใหญ่แล้วกำลังจะเข้าไป
ระหว่างที่เดินมาถึงหน้าบ้านทั้งสองคนก็ได้กลิ่น...
กลิ่นที่เชิญชวน
 
"หอม/ ...."
 
ไม้เป็นคนพูดออกมากเบาๆ ยกเว้นเมฆที่ไม่ได้พูดออกมา
ทั้งสองคนหันไปมองตามทางที่กลิ่นโชยมาก็เจอกับ
คนตัวบางหน้าหวานยืนอยู่ ข้างๆมีลูกเสือโคร่งตัวน้อย
ที่ทั้งสองคนรู้ว่าเจ้านายเขาเก็บเอามาเลี้ยง
เมฆที่เคยได้กลิ่นขวัญมาก่อนแล้วก็ไม่ค่อยแปลกใจ
ไม่เหมือนกับอีกคนไม้ที่ไม่เคยเจอขวัญและดูเหมือนกำลัง
จะหลงกลิ่นของขวัญ  แต่ที่เมฆสงสัยรู้สึกว่ากลิ่นของขวัญ
จะแรงขึ้นหรือป่าว เมฆดึงความสนใจของไม้กลับมา
ด้วยการบอกว่านายกำลังคอยอยู่ ทั้งสองคนจึงเดิน
เข้าบ้านไป ทั้งสองคนขึ้นมาถึงหน้าห้องทำงานพยัคฆ์
แล้วเมฆเป็นคนเคาะประตูเพื่อขออนุญาตเข้าไป ก๊อกๆ
 
"นายครับ"
 
พยัคฆ์ที่นั่งคอยอยู่ก่อนแล้วก็ให้ทั้งสองคนเข้ามาได้เลย
 
"เข้ามา"
 
ทั้งสี่คนเปิดประตูเข้าไปแล้วก้มหัวทำความเคารพพยัคฆ์
พยัคฆ์ที่นั่งอยู่ก็ได้กลิ่นอ่อนๆของขวัญติดมาด้วย
 
"เจอขวัญแล้วหรอ..."
 
"ครับ / ........?"
 
ไม้ถามเพราะสงสัยว่ากำลังพูดถึงใครกันอยู่
 
"ใครหรอครับ"
 
เมฆเป็นคนตอบคลายความสงสัยให้กับไม้
 
"ผู้ชายที่อยู่กับไลท์"
 
" ออ "
 
พยัคฆ์พูดต่อหลังจากที่เมฆอธิบายกับไม้เสร็จ
 
"ได้กลิ่นแล้วใช่มั้ย"
 
" ครับ/ครับ "
 
" ไม้ : ผมว่าเขามีกลิ่นแปลกๆ"
 
" เมฆ : ผมเคยได้กลิ่นเขามาก่อนแล้วครับ แต่ดูเหมือนกลิ่น
เขาจะแรงขึ้นมานิดหน่อย"
 
"ประสาทรับกลิ่นยังดีเหมือนเดิมเลยนะ"
 
" เมฆ : ครับ แต่ก็ไม่เท่านาย"
 
"เคยบอกให้เรียกยังไง"
 
" ขอโทษ...คุณเสือ "
(เขาเรียกนายเวลาคุยกับลูกน้องจนชิน)
 
"กลิ่นของเสือตัวเมีย"
 
" เมฆ : ขวัญเป็นคนธรรมดาไม่ใช่หรอครับ"
 
"ก็ใช่..."
 
" ไม้ : แล้วมันหมายความว่ายังไงครับ "
 
" เมฆ : ผมไม่รู้สึกว่ามันเป็นกลิ่นตัวเมียเลย
แค่รู้สึกว่ากลิ่นมันเชิญชวนและหอมมาก
 
" ไม้ : ใช่ครับ ผมก็คิดแบบนั้น "
 
"กลิ่นมันอ่อนมาก พวกนายเลยไม่รู้ แต่มันจะแรงขึ้นเรื่อยๆ
และรุนแรงมากเมื่อถึงวันพระจันทร์เต็มดวง
กลิ่นมันจะปลุกสัญชาตญาณของเราทุกคนและฉันคิดว่า
พวกนายอาจไม่สามารถควบคุมตัวเองได้หรือแม้แต่ตัวฉันเอง "
 
" เมฆ : มันรุนแรงขนาดนั้นเลยหรือครับ "
 
"ใช่...และมันมีผลกับฉันโดยตรง"
 
 " เมฆ,ไม้, : หมายความว่ายังไงครับ "
(ประสานเสียง)
 
"เขาเป็นคนของฉัน ขวัญมีมนต์จันทรา"
 
" เมฆ,ไม้ : เป็นไปไม่ได้...!!! "
 
"เรื่องจริง... ขวัญคือคนที่ดาราเมียของฉันกัดและฝาก
มนต์จันทราเอาไว้ก่อนจะสิ้นใจ"
 
" ไม้ : แล้วคุณเสือรู้ได้ยังไงครับ...ว่าเป็นเขา"
 
"รอยเคี้ยวที่ต้นคอและกลิ่นตัวเมียที่ยังไม่สมบูรณ์"
 
" เมฆ,ไม้ : ยังไม่สมบูรณ์...? "
 
" เมฆ : ถ้าสมบูรณ์แล้ว...ขวัญจะเป็นอย่างเราหรือป่าวครับ "
 
"ไม่...เพราะขวัญไม่ได้เป็นเสือ แต่จะสามารถให้กำเนิด
ทายาทแก่เราได้"
 
" เมฆ,ไม้ : ทายาท..."
 
" เมฆ : มีลูกหรอครับ "
 
"ใช่...แต่มนต์จันทราจะสมบูรณ์ก็ต่อเมื่อเป็นคืนพระจันทร์
เต็มดวงที่เป็นคืนพระจันทรสีแดงเท่านั้น
และฉันคิดว่าคืนนั้นมันใกล้จะมาถึงแล้ว"

*** ไรท์ฝากกด Like เพจ อัคคีสีชมพู ให้หน่อยนะค่ะ
สามารถติดตามความเลื่อนไหวและนิยายเรื่องอื่นของไรท์ได้
ไลท์กำลังจะทำหนังสือใครสนใจติดต่อไรท์ทางเพจได้นะค่ะ ***
https://mobile.facebook.com/pollacha.21/?__xt__=11.%7B%22event%22%3A%22visit_page_tab%22%2C%22user_id%22%3A100002989612637%2C%22page_id%22%3A276779559363377%7D

[TachibanaRain]

เนื้อเรื่องน่าติดตามดีค่ะแต่คำบรรยายกับบทดูไม่ค่อยปะติดปะต่อเท่าไหร่ ยังไงก็สู้ๆนะคะจะรอติดตามค่ะ

[Lemon_Tea]

จะเป็นยังไงต่อไปนะ

[Yara]

ตกลงว่า คุณเสือ เป็นเสือจริงๆ ที่กลายร่างเป็นคนได้อย่างนั้นเหรอคะ

[mystery Y]

น่าติดตามๆๆ

[owo llยมuมข้u]

น่าสนใจมาก

[mukmaoY]

มีคำผิดเยอะนะคะ
ลอด-ลอดใต้ถุน
รอด-รอดชีวิต
ยังมีอีก แต่หาไม่เจอ
ส่วนบทพูดที่ใช้ "ชื่อ : บทพูด"
มันแปลกไปหน่อยค่ะ
เอา ชื่อไว้ข้างหน้า แล้วค่อยใส่"..."ดีกว่า ถ้าหากจะไม่บรรยายอะไรต่อท้าย
หรือไม่ต้องใส่ชื่อว่าใครพูดเลยก็ได้ แต่งให้พูดตามพล็อต ก็โอเคแล้วค่ะ

[golove2]

มีคำผิดอยู่หลายคำค่ะ

ติดตามต่อค่ะ