มนุษย์แฟนเด็ก
7
มีความทิวากาลที่งี่เง่า
“ไม่เป็นห่วงหรือไง?” ทิวากาลปรายตามองคนพูดและทำเป็นไม่สนใจ เขายังเดินไปเรื่อย ๆ ตามทางที่มีแสงสลัวอยู่ เพื่อตามหาคนที่หายไป ภายนอกที่เห็นว่านิ่งสงบแบบนั้น ใครจะรู้ว่าข้างในของเขามันร้อนรนแค่ไหน
“ทำหยิ่งนะไอ้สัด”
“เหี้ยอะไรกับกูนักหนา!” มิคเบ้ปากไหวไหล่ ไม่คุยด้วยแล้วก็ได้วะ ถามแค่นี้ทำมาหงุดหงิด โธ่เอ๊ย! พ่อมึงชื่อปากแข็งหรือไง! เมื่อไม่มีคนใส่ใจจะคุย ทั้งสองจึงออกตามหารุ่นน้องตัวขาวกันอย่างเอาจริงเอาจัง ทว่าหาจนเกือบจะทั่วบริเวณกลับไม่พบคนที่ตามหาเลย
“มึงโทรถามพวกนั้นซิ เจอหรือเปล่า”
“อือ ๆ” มิครับคำ ก่อนจะเอาโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรหาต้น “เป็นไงบ้างวะ? เจอหรือเปล่า? ... อ้าว ทางนี้ก็ไม่เจอว่ะ ... แย่ล่ะ พวกชมพู่ก็ยังไม่โทรมา ... โอเค ... อืม”
ทิวากาลเสยผมไปด้านหลังอย่างหงุดหงิด ไม่ต้องถามเขาก็พอจะรู้คำตอบ จากที่ฟังการตอบกลับของมิค
“กลับไหมวะ นี่ก็ดึกแล้ว” มิคเอ่ยขึ้น เขาพูดไปแบบนั้นไม่ใช่ต้องการจะกลับจริง ๆ เพียงแค่อยากลองเชิงใครบางคนก็เท่านั้น
“มึงจะกลับก็กลับ กูจะไปหาข้างนอก”
มิคเบิกตาโพลง มองเพื่อนอย่างตกใจ ไม่ทันได้ถามอะไรออกไปก็ต้องรีบวิ่งไปหาทิวากาลที่นำไปก่อน ปวดหัวกับไอ้พวกมีอะไรก็ไม่พูดออกมาจริงโว้ย!!
“พี่ครับ พี่เห็นเด็กผู้ชายตัวขาว ๆ หน้าตาจิ้มลิ้มหน่อย ส่วนสูงประมาณนี้ มาแถวนี้บางไหมครับ?” ร่างสูงถามพนักงานที่ล็อบบี้ของรีสอร์ทด้วยความร้อนใจทว่ายังรักษาท่าทีสงบเอาไว้ พนักงานสาวทำหน้างงเล็กน้อย เธอเงียบไปพักหนึ่ง หันไปคุยกันกับเพื่อนร่วมงานก่อนคนหนึ่งจะพูดขึ้นมา
“เอ๋... เมื่อสักชั่วโมงก่อนมีเด็กคนหนึ่งเข้ามาขอยืมจักรยานนะคะ เห็นบอกว่าจะไปซื้อขนมหรืออะไรสักอย่างนี่แหละค่ะ แต่พี่ไม่แน่ใจว่าใช่คนเดียวกันหรือเปล่านะคะ”
ทิวากาลและมิคมองหน้ากัน ทั้งคู่มีรอยยิ้มเล็กน้อยประดับที่มุมปาก
“พี่พอจะมีจักรยานให้พวกผมยืมไหมครับ?”
“มีนะน้อง แต่มันเหลืออยู่คันเดียวนี่สิ”
“ไม่เป็นไรครับพี่ ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวพวกผมเอามาคืนนะครับ” มิคกล่าวขอบคุณพร้อมกับตัดบท
เขาลากทิวากาลออกไปด้านนอกและสั่งให้เพื่อนโทรบอกกับต้นและรถถังให้กลับไปที่ห้องของพวกเขา เพราะพวกเขารู้แล้วว่าคนที่ตามหาอยู่ที่ไหน และพวกเขาจะเป็นคนไปตามเอง มิคปั่นจักรยานไปตามถนนด้วยความทุลักทุเล เขากับไอ้กาลค่อนข้างตัวใหญ่น่ะนะ ถึงจักรยานมันจะไม่ได้คันเล็ก แต่พอผู้ชายที่สูงเกินร้อยแปดสิบเซนติเมตรมานั่งด้วยกันแบบนี้แล้วมันก็กลายเป็นจักรยานเด็กไปเลย... และยังถือว่าโชคดีอยู่มากที่ร้านสะดวกซื้อนั้นอยู่ไม่ไกลจากรีสอร์ทเท่าไหร่นัก...
ร่างสูงของทิวากาลกระโดดลงจากที่นั่งด้านหลังของรถจักรยานเมื่อมองไปเห็นบางอย่างเข้ามาในกรอบสายตา เขาถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอกแล้วจึงเดินเข้าไปหาสิ่งนั้นอย่างช้า ๆ มิคมองท่าทีของเพื่อนแล้วก็ได้แต่ส่ายหัว ไอ้อาการปากไม่ตรงกับใจของมันช่างเกินเยียวยาจริง ๆ ทำเป็นไม่สนใจแต่ในใจคงร้อนรนไม่น้อยสิท่า
“อิ่มหรือยังงะ เราง่วงแล้วน้า” ลูกหมูเอ่ยเสียงยานคางพลางป้อนไส้กรอกให้สุนัขสามตัวที่หมอบอยู่ข้างหน้าตนเอง
“ง่วงก็กลับไปนอน”
“เฮือก!” สะดุ้งเฮือกกับเสียงที่ดังขึ้นอยู่เหนือศีรษะ เจ้าลูกหมูแหงนหน้าขึ้นมอง ตากลมกะพริบถี่ด้วยความงุนงง ทิวากาลมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...
“ไง เด็กไม่ดีแอบหนีมาเที่ยวเล่นแบบนี้” แล้วนั่น... พี่มิคด้วย
“...” ลูกหมูเงียบเม้มปากแน่น ก้มหน้ามองพื้นตามเดิมอย่างทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนเป็นเด็กถูกจับได้ว่าแอบคุณแม่กินขนมเลย ทั้งที่ก็ไม่ใช่สักหน่อย...
“รู้หรือเปล่าว่าเพื่อนเป็นห่วงน่ะ หือ?”
“...ขอโทษครับ”
“ไม่ต้องขอโทษพี่หรอกครับ” พี่มิคพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน “กลับบ้านพักเถอะ”
ลูกหมูพยักหน้ารับช้า ๆ เทไส้กรอกที่ยังเหลืออยู่ให้เจ้าเพื่อนสี่ขาที่แวะมาอยู่ด้วยตัวละเท่า ๆ กัน ก่อนจะเทน้ำเปล่าใส่ถ้วยเล็ก ๆ ให้อีกตัวละถ้วย
“บั๊บบัยคุณหมา ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนเรานะ” ลูบหัวสุนัขทั้งสามพร้อมรอยยิ้มละมุน ก่อนจะลุกขึ้นและเทน้ำที่เหลือล้างมือตัวเอง จันทร์เจ้าคว้าถุงขนมที่เหลืออยู่ขึ้นมา เดินก้มหัวผ่านหน้ารุ่นพี่ทั้งสองไปที่รถจักรยาน
ยังไม่อยากกลับเลย... แต่ง่วงชะมัดเลย
“อ๊ะ!!”
“ไปนั่ง” เสียงสั่งเรียบนิ่งทำเอาจันทร์เจ้าหน้ามุ่ย มองหน้าคนพูดอย่างไม่เข้าใจ ทิวากาลต้องการอะไร มาวอแวกับเราทำไม!!
“จันทร์เจ้าก็นั่งกับไอ้กาลไปเถอะ สงสารพวกพี่หน่อย นั่งมาด้วยกันลำบากมาก”
“เราไปนั่งกับพี่มิคก็ได้นี่นา...”
“ไม่ได้หรอก พี่ชอบนั่งคนเดียวมากกว่าน่ะ ขอตัวก่อนแล้วกัน จะได้ไปส่งข่าวพวกที่รออยู่ อย่าตีกันนะเว้ย” พี่มิคพูดด้วยรอยยิ้มและกลั้วหัวเราะ ก่อนจะปั่นจักรยานนำหน้าไปก่อน ทิ้งให้ลูกหมูยืนทำหน้ามุ่ยอยู่คนเดียว ฮือ ทำไมถึงได้ทำกับเราแบบนี้นะ!
“ขึ้นมา!” พองแก้มใส่คนพูด แต่ก็ยอมขึ้นไปซ้อนท้ายจักรยานที่ทิวากาลเป็นคนปั่นอยู่ดี มือเล็กจับเบาะหน้าด้านหน้าของตัวเองเอาไว้กันตก แต่ว่าคนปั่นกลับปั่นส่ายไปมาจนหัวใจดวงน้อย ๆ เต้นตุ่ม ๆ ต่อม ๆ
“กลัวตกก็จับเอวกูไว้สิวะ!”
“ทำไมต้องเสียงดังด้วย”
“มึงพูดให้รู้เรื่องได้มะ?”
“รำคาญมากก็ลงไปเดินสิ” ทิวากาลชะงักค้างก่อนจะหัวเราะในลำคอ เรื่องอะไรเขาจะลงไปเดินล่ะวะ ร่างสูงยิ้มกริ่มในใจก่อนจะปั่นจักรยานซิกแซกไปมาคล้ายจะล้มอยู่รอมร่อ จนทำให้คนที่นั่งซ้อนท้ายทนไม่ไหวต้องจับเสื้อของเขาเอาไว้
ก็แค่นั้น... พูดง่าย ๆ ตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องทำแบบนี้แล้ว
“มึง...” ทิวากาลตัดสินใจพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบที่แสนอึดอัดระหว่างพวกเขา แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคืนความเงียบก็ทำเอาทิวากาลเกิดไม่มั่นใจในตัวเองขึ้นมา
“จันทร์เจ้า” เสียงทุ้มที่เอ่ยเรียกชื่อทำเอาเจ้าของชื่อต้องเม้มปากแน่น รู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูก เพราะปกติทิวากาลไม่เรียกชื่อของจันทร์เจ้าเลย หัวใจจ๋าอย่าเต้นเร็วนักสิ
“โกรธมากเหรอ” ในเมื่อไม่ตอบ เขาพูดคนเดียวก็ได้ เด็กแก้มกลมได้ยินที่เขาพูดแน่นอนอยู่แล้วล่ะเพราะไม่ได้หูหนวกนี่นา
“ขอโทษ” จันทร์เจ้ายังคงนั่งฟังนิ่ง ๆ โดยไม่ตอบโต้อะไรกลับไป แม้จะหายใจสะดุดเพราะคำขอโทษที่ออกมาจากปากของผู้ชายที่ชื่อทิวากาลก็ตาม ก็บอกแล้วว่าโกรธ ไม่ยอมคุยด้วยหรอก ต่อให้เหมามาร์ชเมลโลว์มาทั้งโรงงานก็ไม่คุยด้วย!
“มึงคงจะโกรธมากสินะ แต่กูขอโทษจริง ๆ ขอโทษที่ลามปามพ่อแม่มึง และพูดไม่ดีกับมึง”
“...เกลียดผมเหรอ?” คนตัวสูงชะงักไปที่ครั้งกับเสียงหวานที่เอ่ยถามขึ้นมาเบา ๆ คล้ายพึมพำกับตัวเอง ทว่ารอบข้างที่เงียบสงัดแบบนี้แม้จะพูดเบาแค่ไหนก็ได้ยินอยู่ดี
“...เปล่า” เขาเงียบไปนานก่อนจะตอบออกไป จันทร์เจ้าจ้องมองแผ่นหลังกว้างของคนที่อยู่ข้างหน้า
“แล้ว... ทำแบบนั้นทำไม?”
“ไม่รู้สิ”
“บ้าชะมัดเลย...” ทิวากาลกระตุกยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้ว่าทำไม “ทำไมต้องผลักกันด้วย... แถมท่าทางเย็นชาแบบนั้นน่ะ...” คนฟังได้แต่กลืนน้ำลายลงคอกับถ้อยคำตัดพ้อ เขาพูดอะไรไม่ออกและได้แต่ปล่อยให้คนอายุน้อยกว่าพูดความในใจออกมาอย่าไม่คิดห้าม
“ผมขอโทษหากทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ทั้งที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำอะไรผิด...”
“มึงไม่ผิดหรอก”
“แล้วทำไม...”
“กูงี่เง่าเอง”
“เพราะผมเป็นต้นเหตุหรือเปล่า?”
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้”
“ถ้าอย่างนั้น บอกผมได้หรือเปล่าว่าคุณไม่พอใจผมเรื่องอะไร?”
“ไม่บอก” คนฟังเบ้ปาก ก่อนจะระบายยิ้มกว้างและหัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยินประโยคต่อมาจากคนตัวสูง
“มึงต้องเลิกเรียกกูว่าคุณและแทนตัวเองว่าผมก่อนกูถึงจะบอก” “แต่ผมกับคุณไม่ได้สนิทกันนี่นา จะไปลามปามกับรุ่นพี่ได้ยังไงล่ะ จริงใจไหมครับ?”
“กูอนุญาตให้ลามปามกูได้”
“งั้นเราตบหัวทิวาได้หรือเปล่า?”
“มากไป”
“คิคิ” ทิวากาลแย้มยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากคนด้านหลัง เขารู้สึกสบายใจขึ้นจากเดิมขึ้นมากโข รู้สึกดีกว่าตอนตึง ๆ ใส่กันเป็นไหน ๆ เด็กมาร์ชเมลโลว์นั่นก็คงไม่ได้ฝังใจโกรธเกลียดในสิ่งที่เขาทำกับเจ้าตัวยิ่งทำให้ความรู้สึกผิดเกิดขึ้นข้างในใจของร่างสูง
“กูขอโทษ”
“ขอโทษอะไรอีก”
“ก็นะ.. ไม่รู้สิ แค่อยากพูด”
“อ๋อ... ใจจริงเราอยากจะชกหน้าทิวาสักครั้งด้วยซ้ำ”
“ชกไม่ถึงหรือไง?”
“เปล่า เราขี้เกียจล้างมือเพราะกลัวสกปรก”
“แรงนะนั่นน่ะ”
“ทิวารู้สึกยังไงที่เราพูดประโยคนั้น?” ลูกหมูเอ่ยถามพลางจ้องแผ่นหลังกว้างไปด้วย ขาเล็กแกว่งไปมาช้า ๆ อย่างไม่เป็นจังหวะระหว่างรอคำตอบ
“ไม่ชอบ”
“งั้นเหรอ? แล้วทิวารู้หรือเปล่าว่าเราก็ไม่ชอบเหมือนกันที่ทิวาพูดคำไม่ดีกับเรา เราเสียความรู้สึกมาก ๆ เลยรู้ใช่ไหม?”
“ถึงได้ขอโทษไง ...จะยกโทษให้กูได้หรือเปล่า”
“แน่นอนว่าได้ เพราะหม่ามะเราเคยบอกว่าคนเราทำผิดพลาดกันได้ ถ้าเขาสำนึกผิดจริง ๆ เราก็ควรจะให้อภัย แต่ถ้าหากมันเกิดขึ้นอีกครั้งการให้อภัยให้กับคนเดิมและเหตุการณ์แบบเดิมก็ยากหน่อย”
ทิวากาลหายใจสะดุดไปกับคำพูดของเด็กอายุน้อยกว่า คำพูดหลาย ๆ คำที่ออกมาจากปากของเด็กคนนี้ทำเอาเขาจุกจนแทบกระอักเลือดเลยทีเดียว แต่สิ่งที่เขาทำก็สมควรแล้วล่ะนะที่จะได้รับคำพูดแบบนี้ เมื่อคิดย้อนไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วเขารู้สึกว่าตัวเขามันโง่เง่าสิ้นดี ไร้เหตุผลและขาดสติ ทั้งยังควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ มันน่าโยนเข้ากองไฟอย่างที่ชมพู่ว่าไว้จริง ๆ นั่นแหละ
“อือ...”
“ทิวาจะทำให้เราเสียความรู้สึกอีกหรือเปล่า?”
“ไม่” จันทร์เจ้ากระตุกยิ้มเล็กน้อยกับคำตอบ ไม่ได้พอใจ แต่ก็ไม่ได้ผิดหวัง
“แต่มึงก็ทำกูไว้แสบมากนะ”
“เราทำอะไร?”
“น้ำหวานโง่ ๆ นั่นไง เหนียวฉิบหาย”
“อ๋อ~ เราไม่ขอโทษนะ เพราะว่าเราตั้งใจ” คนตัวสูงครางรับในลำคอ ยอมรับว่าตกใจแต่เขาไม่ได้โกรธ ไม่ได้โกรธเลยสักนิด ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำ ถ้าเป็นคนอื่นคงจะโดนชกสักหมัดไปแล้ว อาจจะเป็นเพราะเขาเองที่เป็นคนหาเรื่องเจ้าเด็กมาร์ชเมลโลว์คนนี้ก่อนด้วย ก็เลยพอจะมีจิตสำนึกอยู่บ้าง...
“คราบเหนียวของน้ำหวานยังล้างออกได้ แล้วคราบในใจเรา เราจะล้างยังไง?”
“ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว เลิกพูดแทงใจสักทีเถอะครับ พรุนไปหมดแล้วครับคุณจันทร์เจ้า ด่าผมว่าไอ้เหี้ยยังไม่เจ็บเท่านี้เลยครับ” ลูกหมูหัวเราะเสียงใสออกมากับประโยคและน้ำเสียงราวกับเหนื่อยที่จะฟังถ้อยคำทิ่มแทงจากตน สมน้ำหน้า! อย่างทิวาน่ะ สู้ด้วยกำลังเราไม่มีทางที่ชนะหรอก ต้องสู้ด้วยมันสมองและคำพูดอันชาญฉลาดแบบนี้แหละ!
“ทิวากาล...” จันทร์เจ้าเรียกชื่อคนที่ทำหน้าที่บังคับจักรยานเสียงเบาหลังจากที่ปล่อยให้เงียบอยู่นาน ลูกหมูยังมีเรื่องสงสัยอยู่หนึ่งเรื่อง และมันติดอยู่ในใจมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ถ้ายังไม่ได้คำตอบเราจะต้องนอนไม่หลับแน่นอน!
“หือ?”
“ทิวาบอกเราได้ไหมว่าทำไมทิวาถึงงี่เง่า”
ทิวากาลกระแอมแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ มันน่าอายเกินไปที่จะบอก แต่มาถึงขนาดนี้แล้วยังไงก็ต้องบอกไปล่ะนะ... เอาเถอะ ดีกว่าเสี่ยงให้มันโกรธไม่ยอมคุยกับเขา
“ก็... ตอนที่ได้ยินมึงคุยโทรศัพท์ เลยรู้สึกไม่ค่อยพอใจ ...นิดหน่อย”
จันทร์เจ้าเงียบไป คิ้วบางขมวดเข้าหากันยุ่ง ก่อนจะนึกไปถึงตอนที่คุยโทรศัพท์แล้วทิวาทำท่าทางไม่พอใจ หือ... ตอนที่เราคุยกับพี่ฟ้าตั้งแต่วันแรกน่ะเหรอ จริงสินะ หลังจากนั้นทิวาก็เมินเราไปเลย
“ทำไมทิวาต้องไม่พอใจที่เราคุยกับพี่ฟ้าด้วยล่ะ?”
ร่างสูงเม้มปาก “ไม่รู้...”
“ได้ยังไง!”
“เออน่า เลิกถามได้ละ รำคาญ”
“จำไว้ ๆ อ๊ะ!!! แล้วมีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่า บอกมาให้หมดนะ ไม่อย่างนั้นเราจะไม่คุยกับทิวาเลย!”
ทิวากาลถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะจำใจบอกออกไปถึงเหตุผลอันแสนจะงี่เง่า เขาไม่อยากบอกเท่าไหร่ แต่ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เจ้าเด็กแก้มกลมพูดมานั้นเพียงแค่ขู่หรือจะทำจริง แต่เขาไม่ควรจะเสี่ยง เพราะหากเด็กนี่ไม่คุยกับเขาขึ้นมาจริง ๆ เขาคงจะเป็นบ้าเพราะไม่มีคนให้เขาแกล้งแน่ ๆ ใช่ มันเป็นเขาไม่มีคนให้แกล้งเท่านั้นแหละ
“เรื่องมึงคุยโทรศัพท์ ...ตัวติดกับไอ้เด็กตะวัน แล้วก็... ทำตัวสนิทกับไอ้โก๋”
“ทำไมทิวาต้องงี่เง่าเพราะเรื่องแค่นั้น อย่างกับ...”
“อย่างกับอะไร?”
“อย่างกับ... อ๊า!! ที่ไม่พอใจเพราะหวงเราใช่ม้า~” ร้องแซวอีกคนไปจนต้องร้องเหวอเมื่อจู่ ๆ ทิวาก็เบรกกะทันหัน คนที่ไม่ทันตั้งตัวเอนไปข้างหน้าศีรษะกระแทกกับแผ่นหลังของทิวาดังปัก!
“เหี้ย! เป็นอะไรไหมวะ?!”
“งื่อ... เจ็บงะ”
“ไหน มาดูซิ” ทิวากาลเอี้ยวตัวไปด้านหลัง มือหน้าเชยคางคนอายุน้อยกว่าขึ้น เขาจับมือเล็กที่ลูบหน้าผากอยู่ออกพร้อมกับโน้มใบหน้าลงไปใกล้ ลูกหมูกะพริบตาปริบ ๆ ผงะออกเล็กน้อยแต่ว่าโดนมืออีกข้างของทิวาล็อกต้นคอเอาไว้ทำให้เอนหนีได้ไม่มากนัก
“ไม่ได้เป็นอะไรนี่”
“ไม่ได้บอกว่าเป็นสักหน่อย... บอกว่าเจ็บ ตอนนี้หายแล้ว ทิวาเอาหน้าออกไปไกล ไกลลลลลลลลล~” เอ่ยไล่แล้วหันหน้าหนีไปอีกด้านเมื่อรู้สึกถึงไอร้อนที่แล่นขึ้นมาบนผิวหน้า ทิวากาลหัวเราะในลำคอ เขาทันได้เห็นริ้วสีแดงระเรื่อบนแก้มเนียน เขายอมหันกลับไปเหมือนเดิมโดยไม่ได้เอ่ยล้ออะไร
เอาล่ะ... ควรจะตั้งใจปั่นกลับรีสอร์ทได้แล้วหลังจากที่จงใจปั่นช้า ๆ มานาน
“ทิวา...”
“อะไร?”
“ทำไมทิวาต้องไม่พอใจ?”
“ตอบไปแล้วไง แล้วกูก็ไม่ได้หวงมึงด้วย”
“ก็ไม่เคลียร์นี่นา ถ้าไม่ใช่เพราะหวงเราแล้วเพราะอะไรล่ะ?”
“ขี้เสือกนะมึง”
“อ้าว...”
“เงียบ ถึงแล้ว เดินไปก่อนเลยมึง กูเอาจักรยานไปคืน” จันทร์เจ้าพยักหน้ารับรู้แต่ก็ยืนรออยู่นิ่ง ๆ ไม่ยอมไปก่อน ทิวาเดินมาหาก็สั่นหัว สั่นหัวทำไมเล่า! บู้ว! เราเดินกลับบ้านพักด้วยกันเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร ทว่าความเงียบที่เกิดขึ้นมันไม่น่าอึดอัดเหมือนที่ผ่านมา...
“เฮลโล้วววววววว~” ลูกหมูเปิดประตูเข้าไปในห้องพร้อมกับตะโกนด้วยเสียงสดใส ทำเอาคนที่อยู่ในห้องทั้งหกชีวิตพากันลุกขึ้นพร้อมกัน
“ไอ้หมู! มึงหายไปไหนมา!”
“ง่า...” ส่งเสียงครางหงอย ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนแล้วใช้ศีรษะดุนไหล่เบา ๆ เป็นการอ้อน เพราะรู้ตัวแน่ ๆ ว่าต้องโดนว่า
“มึงเล่ามาเดี๋ยวนี้เลย หายไปไหน ทำไมติดต่อไม่ได้!”
“ก็... เราง่วงแล้วจะมานอนแต่ลืมว่าไม่มีกุญแจก็เลยไปนั่งเล่นที่ศาลากลางน้ำอ่ะ จากนั้นก็โทรคุยกับน้องแล้วน้องก็บอกให้เปิดโหมดเครื่องบินแล้วไปนอนซะ แต่ว่าเราไม่มีกุญแจไงเลยไม่ได้กลับห้อง พอนั่งเล่นไปสักพักก็หิวใช่เปล่า เราก็เลยไปยืมจักรยานพี่เขาแล้วไปซื้อของกิน พอซื้อของกินเสร็จก็ไม่อยากกลับห้องไง เลยนั่งเล่นอยู่ที่หน้าร้านนั้นและกินขนมไปด้วย ระหว่างนั้นใช่ป่ะ ที่นั่นมีสุนัขอยู่ด้วยสามตัวเลย ตัวใหญ่มาก! เราก็แบ่งของกินให้เจ้าสามตัวนั้นด้วย นั่งอยู่นั่นนานพอสมควรแหละ ก็เลยเห็นพี่มิคกับทิวาไปตาม” ลูกหมูเล่าให้ฟังตั้งแต่แรกยาวเหยียดอย่างละเอียดยิบก่อนจะปิดท้ายประโยคด้วยรอยยิ้มหวาน
“ไม่ต้องมายิ้ม รู้ไหมว่าทำใครเขาเป็นห่วงบ้าง!”
“ขอโทษคับ” ก้มหน้าสำนึกผิดจนคนว่าโกรธไม่ลง คนอื่น ๆ ในห้องก็ได้แต่ถอนหายใจ ก็ดีแหละนะที่ไม่เป็นอันตรายอะไร แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นการที่ไม่หายตัวไปโดยไม่บอกกล่าวก็น่าจะดีกว่า
“ทำไมมึงไม่ไปเอากุญแจกับไอ้เบสท์วะ?” เป็นฟินน์ที่ถามขึ้นมาบ้าง
ลูกหมูกะพริบตาปริบ ๆ “เราไม่อยากไปอ่ะ ไม่อยากเจอ...” เว้นวรรคเอาไว้และบุ้ยปากไปที่รุ่นพี่คู่กรณี ทิวากาลเลิกคิ้วสูงในขณะที่คนอื่น ๆ พ่นลมหายใจเฮือก
“เอาตรง ๆ นะ มีเรื่องอะไรกันว้า”
“ทิวาบอกว่าทิวางี่เง่าเองก็เลยหาเรื่องเรา ไร้ความเป็นผู้ใหญ่สุด ๆ”
“มากไปละ” ทิวากาลล่ะอยากจะปาอะไรสักอย่างใส่ไอ้เด็กแก้มกลมจริง ๆ พูดเสียเขาเสียหาย พอยอมหน่อยแล้วเอาใหญ่เลยนะ
“งี่เง่าเรื่องอะไรล่ะ? บอกให้หมดสิครับ”
“นี่มันก็ดึกมากแล้วน้า เราว่าทุกคนควรจะแยกย้ายกันไปพักผ่อนดีกว่าเนอะ เนอะพี่ต้นเนอะ เวลานี้มันไม่ใช่เวลาที่จะมาซักไซ้หรอกใช่ม้า หาวววว ง่วงจังเลยน้า~”
คนฟังได้แต่ทำหน้าเหวอกับประโยคตัดบทอย่างโจ่งแจ้งนั้น ลูกหมูกำลังจะหมุนตัวเพื่อเดินไปล้างเท้าในห้องน้ำแต่ก็ต้องล้มลงไปบนเตียงเมื่อถูกฟินน์กับเบสท์พร้อมใจกันดึงฮู้ดด้านหลังเอาไว้
“เปลี่ยนเรื่องนะอีหมู เดี๋ยวตบให้สมองไหล”
“งื่อ... เราง่วงจริง ๆ น้า แถมยังเหนื่อยมาก ๆ ด้วย เบสท์ควรจะปล่อยให้เราได้พักผ่อน เพราะถ้าเราพักผ่อนไม่เพียงพอเราจะเอ๋อไปทั้งวันเลยนะ...”
“โว้ยยย ไม่ถามแล้วก็ได้” ลูกหมูยิ้มแฉ่งตาหยีใส่หน้าเบสท์กับฟินน์ ทั้งสองพร้อมใจกันกลอกตาขึ้นฟ้า คงจะอยากหยิกเราด้วยความรักแน่ ๆ เลยทำหน้าแบบนั้น
“แล้วนี่เคลียร์กันแล้วใช่มะ?” พี่ชมพู่ชี้นิ้วไปมาสลับระหว่างลูกหมูกับทิวา จันทร์เจ้าพยักหน้าหงึกหงักและตอบเสียงยานคางเพราะง่วงมาก ๆ แล้ว ปกติสี่ทุ่มก็สลบเหมือด แต่เพราะช่วง ม.6 ต้องอ่านหนังสือดึก ๆ บ่อย จึงพอจะมีภูมิต้านทานขึ้นบ้าง ทว่าหากเข้าเที่ยงคืนร่างกายก็จะเริ่มชัตดาวน์ตัวเองอัตโนมัติ… หากเปรียบเทียบกับคอมพิวเตอร์ก็คงจะเหมือนตอนที่มันกำลังโหลดเพื่อปิดเครื่อง
“งืม…”
“พวกมึงกลับไปได้ละ” ทิวากาลบอกแกมไล่ นี่มันก็ดึกมากแล้ว ควรจะแยกย้ายกันไปพักผ่อนสักที
“ขอโทษทุกคนด้วยนะครับที่ทำให้วุ่นวายแบบนี้” จันทร์เจ้าเอ่ยด้วยความจริงใจ เหล่ารุ่นพี่ยกยิ้มไม่ถือสาและบอกไม่เป็นไร แต่เพื่อนนี่สิ… ก่อนจะไปยังทำร้ายร่างกายเราอีก เศร้าใจจัง…
ก่อนจะนอนเบสท์บอกให้ปิดโหมดเครื่องบินไปซะ แล้วอย่าสะเออะเปิดโหมดนี้อีก พอถามว่าเวลานั่งเครื่องบินก็ไม่ให้เปิดหรอ ก็โดนว่าโง่อีกแล้วยังโดนขยำแก้มด้วย อะไรกัน เราแค่สงสัยเองนะทำไมต้องทำร้ายเราด้วย!!!
TBC
ก็นั่นแหละฮะท่าผู้ชม... เหตุผลกาก ๆ ของทิวากาล หวงก็บอกว่าหวงสิวะ!
น้องอาจจะให้อภัยง่ายไปหน่อย แต่มันก็เป็นความจันทร์เจ้านั่นแหละ อารมณ์โกรธมีในช่วงเวลานั้น ๆ พอเวลาผ่านไปก็ค่อย ๆ หาย
จันทร์เจ้าเป็นคนโกรธยากหายเร็วค่ะ... แล้วตะวันไม่ใช่น้องของพี่พระเอกนะ น้องที่ทิวาว่าคือโก๋ค่ะ (โก๋เป็นน้องรหัสปีสองของทิวา)
ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านและคอมเมนต์ค่ะ ♥
ไว้เจอกันตอนหน้าครับผม! บั๊บบัย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
