หัวข้อ: -->✖<คุ ณ คื อ ค ว า ม รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ หลังแต่งงาน [03/07/2562]

[ืniyataan]

เอาใจช่วยคุณเล็ก   

[AeAng11]

หวังว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นกับคุณเล็กน้ามองเห็นความสัมพันธ์ที่พัฒนาขึ้นเรื่อยของทั้งคู่อยากให้ถึงวันที่ทั้งสองคนมีความสุขเต็มที่เสียที

[khwanruen]

แสดงความจริงใจออกมามากๆ สักวันคุณไอต้องใจอ่อน 

[malula]

ขอให้ไอใจอ่อนเร็ว ๆ นะคุณเล็ก

[aiyuki]

คุณเล็กน่ะ จริงๆก้ทำงานได้นะ แต่ มัวแต่เจ้าชู้ไง พ่อพวงมาลัยจริงๆ

[+pEnGuIn+]

นี่เป็นกำลังใจให้คุณเล็กมาตลอดเลยค่ะ
แอบสงสาร คุณไอใจแข็งเกิ๊นนนน
ถึงตอนนี้จะเริ่มใจอ่อนบ้างแล้วก็เหอะ
คิดๆไปก็อยากให้เค้าย้ายมาอยู่ด้วยกันจริงๆค่ะ
ชอบคุณเล็กสายรุกค่ะ เอาให้คุณไอไปไม่เป็นเลย
 

[Snowermyhae]

อีกไม่นานค่ะคุณเล็ก คุณไออ่อนยวบแล้ว 

[ละอองฝน]

คุณคือความรัก บทที่ 38








   เมื่อณธิปมาถึงกรุงเทพฯ เขาก็บินตรงไปจัดการปัญหาทางธุรกิจตามคำสั่งของบิดาที่ต่างประเทศต่อทันที ชายหนุ่มวุ่นวายอยู่สองวัน พอเข้าวันที่สามก็เดินทางกลับไทย ในทีแรกเขาตั้งใจจะแวบไปหากมลที่เชียงใหม่สักวันสองวัน แต่ก็เป็นอันต้องถูกขัดเพราะงานบริหารที่ปางปาลีอีก ดังนั้นณธิปจึงใช้เวลาว่างของตนเองในการเลื่อนดูภาพที่คนหน้าหวานอัพเดตผ่านโซเชียลแก้คิดถึงไปก่อน



   ช่วงวันหยุดยาวครั้งนี้ เป็นวันหยุดที่เหมือนกมลได้พักผ่อนจากงานหนักทั้งปีจริงๆ เพราะณธิปเห็นอีกฝ่ายลงภาพมากมาย ทั้งที่ในชีวิตปรกติกมลแทบไม่ค่อยได้อัพเดตอะไรเลย



ภาพหนุ่มหน้าหวานอยู่กับครอบครัว ไปเที่ยวบ้าง ทำอาหารบ้าง ทำให้ณธิปยิ้มกับมือถือได้เป็นนาน แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกโหยหาและอยากให้กมลเลิกพักแล้วกลับมาทำงานตามปรกติเสียที เขาจะได้ไม่รู้สึกเหมือนอยู่ห่างไกลกับอีกฝ่ายมากจนเกินไปนัก



ก็ใครใช้ให้กมลมีความสุขเพลินจนไม่ว่างรับโทรศัพท์และตอบกลับข้อความของเขากันล่ะ กว่าจะได้ยินเสียงนุ่มๆ นั่นก็ตอนที่หลานๆ ตัวแสบของอีกฝ่ายเข้านอนไปแล้ว


“น้องหยินกับน้องหยางล่ะครับคุณไอ”


[เด็กๆ หลับแล้วครับ]


นั่นไง เป็นอย่างที่เดาไว้ไม่มีผิด…ณธิปคิด


“เพราะเด็กๆ หลับ คุณก็เลยว่างคุยกับผมใช่ไหม” เสียงคล้ายกระเง้ากระงอดทำให้ปลายสายหัวเราะออกมาเบาๆ


[หึๆ น้อยใจอะไรกันครับ คุณก็ทำงานตลอดทั้งวันไม่ใช่หรือ]


“ก็ใช่ แต่ผมก็มีเวลาพักเหมือนกันนะ คุณเล่นหายไปเลย ไม่ยอมตอบตั้งแต่เช้าจนค่ำ รู้ไหมว่าผมคิดถึงแค่ไหน”


[แค่ไหนล่ะครับ]



ณธิปนึกแปลกใจที่อีกฝ่ายถามกลับ เพราะตามปรกติแล้ว กมลมักเลี่ยงคำถามที่เปิดทางชวนให้หยอดคำหวานต่อประเภทนี้จากเขามากที่สุด


แต่เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยออกมาแล้ว ณธิปจึงไม่พลาดโอกาสที่จะบอกไปตามความคิดในหัวตอนนี้


“มากขนาดที่ว่า ผมอยากจะทิ้งทุกอย่างที่นี่แล้วบินไปหาคุณตอนนี้เลยน่ะสิ”


[เวอร์ไปแล้วครับ หึๆ]


“พูดจริงนะ” ณธิปว่า ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ “แต่…”


[แต่อะไรครับ]



ณธิปตั้งใจจะเอ่ยต่อ ทว่าเสียงของกมลกลับฟังดูจริงจังขึ้น จนณธิปรู้สึกว่า กมลดูเหมือนอยากฟังคำพูดจริงๆ ที่ออกมาจากใจ หาใช่แค่คำสัพยอก



ความรู้สึกคล้ายหมอกมัวๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสองคน ทำให้อยู่ๆ คนตาเรียวก็หัวใจเต้นแรงอย่างไร้เหตุผล อาจเพราะรู้สึกประหม่าที่จะเอ่ยความรู้สึกจริงๆ จากใจ



เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังครืนๆ เสียงลมทะเลหวีดหวิว ทว่าเสียงหัวใจของณธิปกลับดังขึ้น จนชายหนุ่มกลัวว่ามันจะดังให้กมลได้ยินเข้า



หยอกเขามาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทำไมครั้งนี้ต้องประหม่าด้วยนะ…ผู้บริหารหนุ่มนึกก่นด่าตัวเองในใจ รองเท้าหนังมันวาวบัดนี้เปื้อนไปด้วยทรายเพราะเขาเดินเตะมันแทนการระบายความรู้สึกที่อัดแน่นในอก



กระทั่งได้ยินเสียงเรียกจากปลายสาย ณธิปจึงดึงความสนใจกลับมาได้อีกครั้ง


[คุณเล็ก…]


“ครับ”


[เงียบทำไมครับ มีอะไรหรือเปล่า]


“เปล่าครับ ผมแค่คิดอะไรนิดหน่อย”


[คิดอะไรครับ เรื่องที่พูดค้างเมื่อครู่หรือ]


“ครับ” ณธิปตอบตามตรง


[แล้วตกลงจะบอกได้หรือยังครับ ว่าแต่อะไร]


“ครับๆ บอกก็บอก” เจ้าตัวกระแอมกระไอเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยด้วยความรู้สึกที่มี “ผมคิดถึงคุณ อยากเจอหน้าคุณเร็วๆ แต่ไม่รู้ว่าคุณจะอยากเจอผมไหม จะคิดถึงเหมือนที่ผมคิดบ้างหรือเปล่า”


[คุณเล็ก…]


“ว่ายังไงครับ คิดถึงผมไหม”


[ก็…] กมลอึกอักเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา แต่คนฟังได้ยินมันชัดเจน [ถ้าคุณได้มาเที่ยวด้วยก็ดีครับ]



หากเขาไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไปนัก ณธิปคิดว่าที่กมลตอบ แปลว่าเจ้าตัวคิดถึงเขาด้วยเช่นกัน และณธิปก็เป็นคนที่ชอบเข้าข้างตัวเองเสียด้วย


“ผมจะไปเชียงใหม่เดี๋ยวนี้เลย”



ชายหนุ่มพูดอย่างมาดมั่น เขาเดินออกจากชายหาด มุ่งหน้ากลับเข้าโรงแรม เพราะตั้งใจว่าจะสั่งให้คนจัดการเรื่องการเดินทางทันที ทว่าคนปลายสายกลับร้องห้าม


[ไม่ต้องมาหรอกครับ โธ่…พรุ่งนี้ผมก็กลับแล้ว]


“กลับพรุ่งนี้แล้วหรือครับ” ณธิปชะงัก “ยังเหลือวันหยุดอีกสองวันไม่ใช่หรือ”


[วันหยุดราชการน่ะสิครับ แต่อย่างผม ได้หยุด 3 วันก็หรูแล้วล่ะ]


“ผมก็กลับพรุ่งนี้เหมือนกัน คุณกลับกี่โมง”


[ผมออกจากที่นี่แต่เช้าครับ กลับไปเก็บของแล้วก็พักผ่อน]


“ถ้าคุณไม่เหนื่อยจนเกินไปนัก ผมไปเจอคุณได้ไหม”


[คุณทำงานติดต่อกันหลายวัน เป็นคุณมากกว่าที่ต้องเหนื่อย ผมว่า…]


“ผมไม่เหนื่อยหรอก อยากเจอคุณมากกว่า บอกไปแล้วไม่ใช่หรือครับ”


[ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ เอาตามที่คุณสะดวก เพราะยังไงพรุ่งนี้ผมก็ไม่มีโปรแกรม]


“คนอะไรใจดีที่สุดเลย” ณธิปเอ่ยออกมาอย่างยินดี


[หึๆ ใจดีอะไร แค่ออกมาเจอกัน] กมลตอบพลางหัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยอย่างรู้ทัน [อีกอย่าง ผมรู้ว่าถึงไม่ตกลง คุณก็จะรบเร้าจนเราต้องเจอกันอยู่ดี]


“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมไม่คิดว่าคุณจะยอมง่ายๆ นี่”


กมลเงียบไปเล็กน้อยหลังจากได้ยินสิ่งที่ณธิปเอ่ย ก่อนจะว่า


[เอาเถอะครับ ตกลงว่าพรุ่งนี้เราค่อยคุยกันอีกทีนะ คืนนี้ผมต้องเข้านอนแล้ว เพราะต้องไปขึ้นเครื่องแต่เช้า]


“ได้ครับ ผมเองก็ต้องรีบนอนเหมือนกัน จะได้ตื่นมาเจอคุณไวๆ”


[คุณเล็ก…ผมจะวางแล้วนะครับ]



วันนี้กมลถูกรุกหนักจนต้องยอมแพ้ ซ้ำยังยอมใจอ่อนให้อีกหลายเรื่อง ณธิปจึงปล่อยให้หนุ่มหน้าหวานวางสายแต่โดยดี


“หึๆ โอเค แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
   

[แล้วเจอกันครับ]









กมลส่งข้อความมาบอกว่าถึงกรุงเทพฯ ตั้งแต่ช่วงสาย และตอนนี้ก็เก็บข้าวของเสร็จเรียบร้อยแล้ว หากณธิปจะนัดไปที่ไหนก็บอกได้ทันที อีกฝ่ายจะได้ไปรอ



แต่กว่าณธิปจะเคลียร์งานเสร็จเวลาก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงวัน เขาจึงบอกให้หนุ่มหน้าหวานรออยู่ที่บ้าน หากเขาถึงแล้วจะเป็นฝ่ายเข้าไปรับเอง หลังจากนั้นชายหนุ่มก็รีบให้คนขับรถไปส่งที่สนามบินทันทีเพราะหวังใจว่าจะได้ทานกลางวันกับกมล



ชายหนุ่มแจ้งให้คนขับรถมารอรับเพื่อความสะดวก พอลงจากเครื่องจึงก้าวขึ้นรถต่อทันทีโดยไม่เสียเวลา



ไม่นานหลังจากนั้นรถของเขาก็เลี้ยวเข้าหมู่บ้านของกมล ชายหนุ่มมองนาฬิกาข้อมือแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ทั้งที่หวังว่าจะทานมื้อเที่ยงด้วยกัน แต่กว่าจะฝ่าการจราจรออกจากบ้านไปถึงร้านก็คงกลายเป็นมื้อเย็นพอดี



“คุณเล็กครับ”


“ว่าไงอุดม” ณธิปเงยหน้ามองคนขับรถ


“ที่หน้าบ้านของคุณไอ มีรถจอดขวางอยู่ครับ ผมจะจอดต่อท้ายออกมาหน่อย คุณเล็กเดินนิดนะครับ” ความจริงอุดมก็อยากให้เจ้านายได้รับความสะดวกสบายที่สุด แต่นี่เป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ


“อืม” ณธิปรับคำ ก่อนจะมองรถที่จอดขวางไว้ ด้วยอยากรู้ว่าคนที่มาเป็นใคร



แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะรถคันนั้นไม่มีป้ายทะเบียน มิหนำซ้ำคนที่ลงมายังสวมเสื้อผ้ามิดชิด ท่าทางด้อมๆ มองๆ ไม่น่าไว้ใจ และทันทีที่ชายคนนั้นเห็นรถของณธิป เขาก็รีบกลับขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที



“คุณเล็กครับ ผมว่าคนพวกนี้น่าสงสัย” บอดี้การ์ดที่นั่งอยู่ข้างคนขับเอ่ยขึ้น ซึ่งเป็นความรู้สึกเดียวกับณธิปพอดี ชายหนุ่มจึงสั่งเสียงเรียบ


“ตามมันไป”


“แล้วคุณไอ…” ทุกคนหันมามองหน้าณธิป


“ฉันจะลงนี่ นายขับรถตามมันไป”


“แต่ผมต้องดูความปลอดภัยของคุณ”


“ทิ้งอุดมไว้กับฉัน แล้วเดี๋ยวฉันจะเรียกคนมาเพิ่มพร้อมกับรถคันใหม่” ณธิปบอก แต่เมื่อเห็นใบหน้าลังเลของบอดี้การ์ดประจำตัว ชายหนุ่มจึงสั่งเสียงเย็น “ทำตามที่ฉันสั่งสิ มันจะไปไกลแล้ว”


“ครับ คุณเล็ก”



เมื่อบอดี้การ์ดตอบตกลง ณธิปก็ลงจากรถแล้วกดออดเรียกเจ้าบ้าน โดยมีอุดมตามมาคุ้มกันให้ รอไม่นานนักกมลก็ออกมาเปิดประตู โดยที่แต่งตัวเรียบร้อยพร้อมออกจากบ้าน


ณธิปปรับสีหน้าให้เป็นปรกติ ก่อนยิ้มให้อีกฝ่ายราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น


“คุณเล็ก…อุดม” กมลมองเจ้านายกับลูกน้องทั้งสอง ก่อนมองไปทางด้านหลัง “แล้วรถไปไหนล่ะครับ”


“รถเสียครับ ผมให้คนเอาไปเข้าอู่แล้ว” เจ้าของดวงตาเรียวเอ่ย
   

“ถ้าอย่างนั้นไปรถผมก็แล้วกันนะครับ” กมลบอก ทว่าณธิปกลับปฏิเสธ
   

“ไม่ได้”
   

“หืม?”
   

“คือ…ผมเรียกให้คนเอารถมาอีกคันแล้วล่ะครับ ตอนนี้เขากำลังเดินทาง ไปรถผมดีกว่านะ”
   

“ยุ่งยากไปหรือเปล่าครับ แล้วอีกอย่าง ไหนคุณส่งข้อความมาว่ายังไม่ได้ทานกลางวัน ไม่หิวหรือครับ”
   

“ยังไม่ค่อยหิว คุณล่ะ ทานหรือยัง”
   

“เรียบร้อยแล้ว”
   

“ถ้าอย่างนั้นเราเลื่อนเป็นมื้อเย็นแทนดีกว่า แต่ตอนนี้ผมขอเข้าไปรอในบ้านได้ไหมครับ”
   

“ได้สิครับ” กมลรีบบอกพร้อมเปิดทางให้แขกเข้าบ้าน “ขอโทษนะครับ มัวแต่คุยเพลิน”
   

“ไม่เป็นไร” ณธิปยิ้ม และรอจนกมลปิดประตูรั้วเรียบร้อย จึงเดินเข้าไปพร้อมกัน
   








   เมื่อเข้ามาในบ้าน ชายหนุ่มก็พบกับน้องสาวของกมล อีกฝ่ายมองเขาตาแป๋ว ก่อนจะยิ้มให้น้อยๆ แล้วเดินเข้าไปเอาน้ำเย็นมาให้ระหว่างที่กมลนำเขาไปยังห้องรับแขก


   “ทำไมบ้านเงียบจัง เด็กๆ ไปไหนเสียล่ะครับ”


   “เด็กๆ นอนกลางวันอยู่ข้างบนน่ะครับ เมื่อเช้าตื่นเร็ว วันนี้ก็เลยนอนนาน”


   “อ๋อ…”


   “ว่าแต่คุณไม่หิวจริงๆ ใช่ไหม ให้ผมทำอะไรให้ทานง่ายๆ ดีไหมครับ”


   “แต่คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เดี๋ยวกลิ่นอาหารจะติดตัวเอานะ”


   “ไม่เป็นไรหรอก” กลมว่ายิ้มๆ “รอตรงนี้เดี๋ยวนะครับ ผมไปทำแปบเดียว”


   “ก็ได้ครับ ขอบคุณนะไอ”



   ณธิปยิ้มให้อีกฝ่ายบางๆ ความรู้สึกกังวลใจจากเหตุการณ์เมื่อครู่คล้ายจะเลือนหายไปชั่วขณะ แต่ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังรู้สึกอารมณ์ดีขึ้น เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ขัดจังหวะอารมณ์เสียก่อน



   ครืด ครืด



เห็นชื่อของบอดี้การ์ดประจำตัวปรากฏ ชายหนุ่มก็รีบกดรับแล้วกรอกเสียงไปหาปลายสายทันที


“ว่าไง ได้เรื่องไหม”


[ครับคุณเล็ก]


“คนของใคร”


[รัฐมนตรีทรงศักดิ์ครับ]


“มันต้องการอะไร”


[ส่งมาสอดแนมครับ]


“หึ…ข่าวเร็วดีเหลือเกินนะ ทั้งที่ฉันเป็นคนออกหน้าแทนแท้ๆ”


[มันคงรู้ว่าทำอะไรคุณเล็กไม่ได้ ว่าแต่จะให้เอาอย่างไรกับมันดีครับ]


“ไม่ต้องทำยังไง ปล่อยมันไป”


[แต่คุณเล็กครับ…] ปลายสายประท้วง ทว่าณธิปกลับพูดแทรก


“ฉันยังพูดไม่จบ” ชายหนุ่มเหลือบมองไปทางครัว พอเห็นว่าสองพี่น้องยังไม่มีทีท่าว่าจะออกมา ชายหนุ่มจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม “ให้มันกลับไปบอกนายของมัน ถ้าไม่อยากมีปัญหาไปมากกว่านี้ อย่ายุ่งกับเขา อย่าแม้แต่จะคิด เพราะฉันจะไม่เตือนเป็นครั้งที่สอง”


[ครับ]


เมื่อพูดจบ ชายหนุ่มก็วางสายทันที ด้วยอุดมส่งสัญญาณว่ากมลกำลังเดินมาทางนี้



ณธิปพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปรกติอีกครั้ง แต่พอเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของกมล เขาอดกังวลไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้น ชายหนุ่มก็สัญญากับตัวเอง



ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะไม่มีทางปล่อยให้กมลตกอยู่ในอันตรายเด็ดขาด





<<><><><><><><><><><><><><><><><>



มาแล้วค่ะ >__<
เห็นความพระเอกของลูกชายเปล่งประกายขึ้นทุกวัน คนเป็นแม่ก็ดีใจค่ะ 55555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน เม้น และทวงด้วยค่ะ ดีใจที่ยังมีคนทวง ฮือออ
ขอโทษทีช้านะคะ จะพยายามมาต่อเรื่องนี้บ่อยๆ แต่เขียนสดไม่มีสต็อก ก็เลยช้าหน่อย
ยังไงฝากเป็นกำลังใจให้คุณเล็ก คุณไอด้วยนะคะ ^^

เจอกันตอนหน้าค่ะ

ละอองฝน.

[B52]

 

[malula]

โหยถ้าคุณเล็กไม่แวะมาจะเป็นยังไง

[nkl31]

คุณเล็กของน้องงงงงง สู้เค้านะคะ คุณไอจะใจอ่อนแล้วววว

[donutnoi]

คุณเล็กควรบอกคุณไอ เพื่อจะได้ระวังตัวนะ

[Snowermyhae]

อย่าลืมบอกคุณไอนะคะคุณเล็ก จะได้ช่วยกันระวัง 

[aiyuki]

ระทึกเลย คุณไอจะรู้มั้ย อย่าลืมบอกคุณไอนะ จะได้ระวังตัว

[iceman555]

 

[Yara]

ลุ้นกับคุณไอคุณเล็กจริงๆ ความสัมพันธ์เหมือนจะคืบหน้า แต่ก็เหมือนจะไม่ไปไหนเลย เฮ้อออ

[pui]

ลุ้น. รอตอนต่อไปจ้าาาาาาาาา

[AeAng11]

ช้าๆได้พร้าสองเล่มงามเรามอบให้คุณเล็กค่ะ น้องไอลูกแม่ใจอ่อนเหอะแม่สงสารว่าที่ลูกเขย

[ืniyataan]

ชักจะเป็นห่วงคุณไอ..คุณเล็กดูแลให้ดีีๆนะ 

[Al2iskiren]

ห่วงคุณไออ่า ถ้าคุณเล็กไม่มาเจอจะทำยังไง
 

[ToeyTato]

คุณเล็กต้องโชว์สกิลความเป็นพระเอกเท่ห์ๆ

[BAKA]

รู้สึกว่าคุณเล็กพึ่งพาได้มากขึ้นทุกวัน ไม่ว่ายังไงก็ดูแลคุณไอและครอบครัวดีๆนะคุณเล็ก

[+pEnGuIn+]

คุณเล็กเหี้ยมกร๊าวใจมากค่ะ
อยากเห็นคุณเล็กเวอร์นี้อีก
แต่ก็กลัวคุณไอเป็นอันตราย โฮวววว

[ละอองฝน]

คุณคือความรัก บทที่ 39





   หลังจากได้หยุดพักผ่อนช่วงสงกรานต์หลายวัน กิจวัตรของกมลก็กลับมาเป็นเช่นเดิมอีกครั้ง เช้านี้หนุ่มหน้าหวานออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะประจำหมู่บ้าน แวะซื้อน้ำเต้าหู้เจ้าประจำ กลับเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และช่วยดูแลหลานๆ ไปก่อนโรงเรียนศิลปะ


   ทุกอย่างดูปรกติสุขดีเหมือนเก่า เว้นเสียแต่ว่า กมลดันเป็นคนช่างสังเกตเกินไป เขาจึงจับสิ่งผิดปรกติเล็กๆ ได้ นั่นคือตั้งแต่ออกไปวิ่งจนกระทั่งพาหลานๆ ออกไปส่งที่โรงเรียน เขาพบว่ามีใครบางคนคอยสะกดรอยตามตนเองอยู่ตลอดเวลา


   ชายหนุ่มพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุด ทำเหมือนไม่รู้ ไม่กระโตกกระตาก เพื่อให้คนที่ตามไม่รู้ตัวว่าถูกจับได้ เขาไปส่งหลานๆ แล้วไปส่งน้องสาวที่ทำงาน ก่อนออกมาพบลูกค้าที่นัดเอาไว้ในโรงแรมแห่งหนึ่ง


   กมลไม่รู้ว่าคนพวกนั้นมีจุดประสงค์อะไร เขาจึงคิดไปในทางร้ายก่อนว่าไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน ลำพังแค่ตัวเองชายหนุ่มไม่นึกห่วงเท่าไร


แต่ถ้าเป็นน้องสาวกับหลานๆ นี่สิ…เขาได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น
   

ตลอดเวลาที่พบลูกค้า จิตใจของกมลไม่อาจสงบได้เลย แม้ภายนอกของเขาจะไม่แสดงอะไรออกมาก็ตาม เพราะมัวห่วงพะวงอยู่กับคนในครอบครัว
   

ครั้นจัดการงานเรียบร้อยและแยกกับลูกค้าแล้ว ผู้บริหารหนุ่มจึงโทรไปหาน้องสาว
   
“อ้าย”
   
[คะ…พี่ไอ]
   
“วันนี้อ้ายไม่ต้องไปรับเด็กๆ นะ พี่เสร็จงานแล้ว เดี๋ยวพี่จะแวะไปรับเอง”
   
[ได้ค่ะ]
   

หญิงสาวตอบรับง่ายๆ ก่อนขอตัวไปทำงานต่อ กมลมองหน้าจอมือถือด้วยแววตาหนักใจ ชั่ววินาทีหนึ่งอยู่ๆ รายชื่อของใครบางคนที่อยู่ถัดลงมาจะทำให้เขาคิดอะไรบางอย่างได้
   

ชายหนุ่มมองชื่อนั้นนิ่งนาน สุดท้ายก็ตัดสินใจกดโทรออก เขารอสายอยู่สักพัก คนปลายสายจึงกดรับ
   

[ทำไมวันนี้โทรหาผมได้ครับ คุณไอ]
   

เสียงร่าเริงของณธิปทำเอาชายหนุ่มรู้สึกผิดทันที เพราะเขากำลังจะเอาเรื่องวุ่นวายมาทำให้ณธิปปวดหัวอีกครั้ง แต่ก็กมลก็ไม่มีทางเลือก เนื่องจากณธิปเป็นคนเดียวที่กมลคิดถึงเป็นคนแรกตอนที่พบกับปัญหา คิดว่าอีกฝ่ายน่าจะพอช่วยอะไรได้บ้าง
   

“คุณเล็ก”
   
[ว่าไงครับ]
   
“คุณว่างหรือเปล่าครับ”
   
[ว่างครับ คุณมีอะไรหรือเปล่า เสียงฟังดูไม่ดีเลยนะ]
   

กมลเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ณธิปใส่ใจเขา จนสามารถรับรู้ถึงความผิดปรกติได้ เพียงแค่ฟังน้ำเสียง


   “ผม…มีเรื่องนิดหน่อยครับ”
   
[มีเรื่องหรือ!]

“เอ่อ…ครับ”


ครั้นกมลตอบรับ อีกฝ่ายก็เงียบไปครู่หนึ่ง คล้ายคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะรีบถามกลับมารวดเร็วจนหนุ่มหน้าหวานเองเกือบตั้งตัวไม่ทัน


[เกิดอะไรขึ้นน่ะไอ! คุณเป็นอะไรหรือเปล่า]
   
“ใจเย็นก่อนครับคุณเล็ก ผมไม่ได้เป็นอะไร”

[แต่คุณบอกว่ามีเรื่องนี่ มันยังไงกันแน่]

“คือ…ผมไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ผมรู้สึกแปลกๆ”

[รู้สึกแปลกๆ…คุณหมายความว่ายังไง]

“คล้ายกับมีคนกำลังสะกดรอยตามครับ”

[สะกดรอยตามหรือ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน]

“ที่โรงแรมxxxครับ”

[รออยู่ที่ล็อบบี้ก่อน ผมจะไปหาเดี๋ยวนี้]

“เดี๋ยวก่อนคุณเล็ก!” กมลรีบร้องห้ามทันที เพราะไม่อยากให้ณธิปทิ้งงานมาหาตนกลางคันแบบนี้

[อย่าดื้อน่าไอ รอผมตรงนั้นเดี๋ยวเดียว ห้ามไปไหนเด็ดขาด เข้าใจไหม] ว่าจบ ณธิปก็วางสายไปทันที ปล่อยให้กมลยืนเป็นไก่ตาแตกอยู่ที่เดิม

ใจร้อนเกินไปแล้ว…กมลคิด ก่อนจะเดินไปนั่งยังโซฟาใกล้ล็อบบี้เพื่อรออีกฝ่ายตามคำสั่ง


กมลรู้สึกคล้ายกลังตัดสินใจผิดพลาดที่โทรบอกเรื่องนี้กับณธิป เขานั่งอยู่ที่เก้าอี้ในโรงแรมด้วยความรู้สึกพะว้าพะวง มองออกไปด้านหน้าที มองไปรอบๆ ที


กระทั่งคนที่เขารอเดินเข้ามาที่รอบบี้ด้วยท่าทางร้อนใจ อยู่ๆ ความกังวลกับเรื่องต่างๆ พลันหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น เพียงเพราะได้เห็นหน้าของอีกฝ่ายเท่านั้น


“คุณไอ”


ณธิปกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหา เมื่อถึงตัวกมล ชายหนุ่มก็แทบจะดึงคนหน้าหวานมาไว้ในอ้อมกอด แต่ณธิปยังมีสติ ทำให้รู้ว่าตนเองและกมลไม่อยู่อยู่ในที่รโหฐาน เขาจึงยั้งตัวไว้ได้ทัน


“คุณมาเร็วมาก”

“แหงสิ พอผมได้ยินคุณพูดแบบนั้น ผมก็พุ่งตัวมานี่ทันที”

“ขอโทษนะครับ”

“ไม่ต้องขอโทษหรอก” ณธิปส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วใช้นิ้วโป้งลูบที่ระหว่างคิ้วของกมลเพื่อคลายปม “ห่วงผมหรือครับ คิ้วขมวดเชียว”

“ครับ ผมกลัวคุณเสียงาน”
   

จากที่ยิ้มบางๆ คราวนี้ณธิปก็ยิ้มออกมาจนเต็มแก้ม เพราะกมลยอมรับว่าเป็นห่วงเขาโดยไม่เล่นแง่อย่างทุกครั้ง ความจริงอันแสนหวานทำให้ณธิปลืมความกังวลใจไปชั่วครู่ ทว่าเมื่อเห็นกมลยังมีสีหน้ากังวลใจอยู่ ชายหนุ่มจึงกลับเข้าเรื่อง
   

“ว่าแต่ คุณว่ามีคนตามหรือไอ”
   
“ครับ”
   
“มันอยู่ไหน”
   
“เอ่อ…ตอนนี้ผมไม่เห็นแล้ว เขาจะตามผมห่างๆ ไม่ได้เข้ามาประกบ แต่ขับรถตามดูเป็นระยะๆ น่ะ” กมลเล่า
   
“คุณรู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่” ณธิปถามต่อ
   
“เมื่อเช้าครับ ตอนออกไปวิ่งจ๊อกกิ้ง”
   
“ลักษณะของพวกมันเป็นยังไง คุณพอจะจำได้ไหม”
   
“ผมไม่เห็นตัว แต่ว่า…”
   
ทว่ากมลยังไม่ทันบอก ชายชุดดำที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ขัดจังหวะเสียก่อน
   
“คุณเล็กครับ”
   
“ว่าไง” ณธิปขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนหันไปหาลูกน้องของตัวเอง
   
“รถพร้อมแล้วครับ”
   
“อืม” ณธิปพยักหน้ารับรู้ ก่อนปรับสีหน้าแล้วหันมาหากมล “ไปคุยกันบนรถดีกว่าไหม ตรงนี้ผมว่าไม่ค่อยสะดวก”

   “แต่ผมเอารถมา”
   
“งั้นให้คนของผมขับรถคุณแทน ส่วนคุณไปกับผมนะครับ”
   
“จะดีหรือครับคุณเล็ก
   
“ดีที่สุด เราจะได้คุยกันด้วย มาครับ”
   

ไม่ว่าเปล่า ณธิปยังคว้ามือของกมลมากุมไว้แล้วดึงให้ไปที่รถด้วยกัน กมลมองมือข้างนั้นนิ่ง อยู่ๆ ความคิดที่ว่าเขาสามารถพึ่งพิงคนคนนี้ได้จริงๆ ก็ผุดขึ้นมาในสมองอีกครั้ง


ดวงตาคู่งามเลื่อนขึ้นมองแผ่นหลังกว้างที่นำไปเล็กน้อย ไม่รู้เพราะท่าทางมั่นคงของณธิปหรือเปล่า วันนี้มือซึ่งถูกกุมไว้จึงอุ่นขึ้นกว่าที่เคย…









   กมลยอมขึ้นรถของณธิปพร้อมทั้งส่งกุญแจรถของตัวเองให้โดยที่ไม่อ้าปากปฏิเสธสักคำ พวกเขานั่งมาด้วยกัน ปลายทางคือโรงเรียนสอนศิลปะของหยินและหยาง ในห้องโดยสารอวลด้วยความรู้สึกประหลาดยากจะบรรยาย เพราะใจหนึ่งก็กังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น อีกใจก็รู้สึกราวกับมีดอกไม้ผลิบานอยู่ข้างใน แต่กมลก็พยายามควบคุมสีหน้าของตนเองไว้ ไม่ให้หลุดไปมากกว่านี้
   


“คุณไปจ๊อกกิ้งตอนเช้าด้วยหรือ” ณธิปเปิดฉากถามหลังจากที่รถเคลื่อนออกมาจากโรงแรม
   
“ครับ” กมลพยักหน้า “ถ้าอยู่บ้าน ผมจะไปวิ่งตอนเช้าก่อนไปทำงานทุกวัน”
   
“ประมาณกี่โมงครับ”
   
“ประมาณตีห้านิดๆ ครับ”
   
“ทำไมออกไปเช้าขนาดนี้ ยังมืดอยู่เลยนะคุณ อันตราย”
   
“หมู่บ้านผมเป็นหมู่บ้านปิด ปรกติไม่เคยมีเรื่องอะไรน่ากลัวๆ เกิดขึ้นเลยสักครั้ง อีกอย่างผมก็ทำแบบนี้มาหลายปีแล้ว”
   
“ออกไปวิ่งคนเดียวมืดๆ ได้ยังไง ใครเขาทำกัน”
   
“คนอื่นก็ทำกันครับ”
   
“ประมาทเกินไปแล้ว เกิดใครมาทำอะไรคุณเข้าจะทำยังไง”

มือที่ยังจับไม่ปล่อยแต่แรกกระชับแน่นขึ้น ใบหน้าจริงจังผิดปรกติของผู้บริหารแห่งเอ็นพีกรุ๊ป บัดนี้ยิ่งดูจริงจังขึ้นกว่าเดิม

“ผมเป็นผู้ชายนะคุณเล็ก ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็พอดูแลตัวเองได้ อีกอย่างผมคิดว่าไม่น่ามีอะไร เพราะที่ผ่านมามันปลอดภัยดี”

“แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วนะครับ ผมขอนะ คุณอย่าไปวิ่งสักพัก หรือไม่ก็…” ณธิปนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะสั่งกับบอดี้การ์ดที่นั่งอยู่เบาะหน้าข้างคนขับ “บอกให้จัดคนไปเพิ่มตอนที่คุณไอวิ่งด้วย”

“ครับคุณเล็ก” บอดี้การ์ดประจำกายของณธิปรับคำ

“เดี๋ยวนะคุณเล็ก นี่มันอะไรกันครับ จัดคนมาเพิ่มงั้นหรือ” กมลขมวดคิ้วมุ่น

“ไอ…คือผม” ณธิปอ้ำอึ้งเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่ากมลจะจับประเด็นได้เร็วถึงเพียงนี้

“คุณส่งคนมาตามผมหรือครับ”


ณธิปมองประสานสายตากับกมลครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ และยอมสารภาพความจริงที่ปิดบังเอาไว้


“ครับ”

“ทำไมล่ะ” คราวนี้เป็นกมลที่ขมวดคิ้วบ้างแล้ว

“จำวันที่ผมไปหาคุณที่บ้านได้ไหม”

“วันที่ผมกลับมาจากเชียงใหม่หรือครับ”

“ใช่แล้วล่ะ” ณธิปพยักหน้า ก่อนจะว่า “วันนั้นผมเจอคนมาดูลาดเลาที่บ้านคุณ ผมก็เลยให้ลูกน้องตามไปจับมา”

“เป็นพวกไหนครับ อยากบอกนะว่า…รัฐมนตรีทรงศักดิ์” กมลถามกลับทันที เนื่องจากเขาก็คิดอยู่ว่าเรื่องแบบนี้ไม่น่าเป็นฝีมือคนอื่น เพราะกมลไม่เคยมีศัตรูที่ไหน ซึ่งคำตอบของณธิปก็เป็นเช่นที่กมลคาดเดา

“ครับ พวกมันเป็นคนของทรงศักดิ์จริงๆ หลังจากนั้นผมก็ให้คนคอยจับตาดูคุณกับครอบครัวไว้ เพียงแต่ไม่ได้ตามติด 24 ชั่วโมง เพราะกลัวว่าคุณจะไม่พอใจ”

“คุณเล็ก” กมลปรามเสียงดุ ฝ่ายที่ออกคำสั่งในตอนแรกจึงหงอลงๆ พลางถามเสียงอ่อน

“ว่าไงครับ”

“เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมคุณไม่บอกผม”

“ผมไม่อยากให้คุณกังวล อยากให้คุณได้ใช้ชีวิตตามปรกติ” ณธิปตอบตามตรง และนั่นก็ทำให้แววตาดุๆ ของกมลมีแววอ่อนลง

“แต่มันไม่ถูกต้อง นี่ไม่ใช่ความรับผิดชอบของคุณแค่คนเดียว คุณก็รู้นี่ครับ เรื่องของรัฐมนตรีทรงศักดิ์ ผมเกี่ยวข้องเต็มๆ”

“เพราะผมรู้น่ะสิ ผมถึงไม่อยากบอก ไม่อยากให้คุณทำหน้านิ่วเหมือนตอนนี้ไง”


ณธิปยกมือข้างที่ไม่ได้จับมือกมลไว้ขึ้นลูบใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างอุกอาจ ก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเบาราวกับต้องการทะนุถนอมคนคนนี้ให้มากที่สุด


ชายหนุ่มรู้ดี แม้กมลจะหน้าสวยหวานและบอบบางปานนี้ ทั้งนิสัยใจคอก็เหมือนเทวดาแสนดี แต่โดยนิสัยแล้วกมลเป็นคนเข้มแข็งมาก


กระนั้น ถึงณธิปจะรู้ดีมานานแล้ว เขาก็อยากปกป้องกมลจากเรื่องร้ายๆ พวกนั้นอยู่ดี ด้วยไม่อยากให้อะไรหรือใครหน้าไหนมาทำให้คุณไอของเขาต้องคิดมาก


ความรู้สึกรักใคร่และห่วงใยส่งผ่านมาให้กมลได้รับรู้ทั้งหมดผ่านทางสายตา การกระทำ และคำพูด กมลจึงได้แต่ถอนหายใจเบาเท่านั้น ทว่าไม่ได้ปฏิเสธหรือบอกปัดความรู้สึกดีๆ ให้พ้นทางไปได้อย่างทุกที


ที่ใครเขาว่า น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน ดูท่าจะจริงก็คราวนี้…กมลได้แต่คิดในใจ


แต่อย่างไรเสีย เรื่องที่ควรบอก ก็จำเป็นต้องบอกอยู่ดี คิดมาถึงตรงนี้ กมลก็สูดหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความคิด ข่มความหวั่นไหว แล้วเอ่ยเรื่องสำคัญก่อน


“ขอบคุณนะคุณเล็ก ขอคุณที่เป็นห่วงผม”

“ก็ถ้าไม่ให้ห่วงคุณ ผมจะไปห่วงใครล่ะ”

“หึ…” กมลเลิกขมวดคิ้วแล้วหัวเราะออกมาน้อยๆ “ครับๆ ผมรู้แล้วล่ะ แต่ยังไง ผมก็ยังยืนยันให้คุณบอกทุกเรื่องกับผมอยู่ดี มันไม่ใช่แค่เรื่องคิดมากหรือไม่คิดมากนะคุณเล็ก อย่างน้อยหากเกิดอะไรขึ้น หากผมรู้ว่าตัวเองกำลังเผชิญสถานการณ์แบบไหน ผมจะได้เตรียมตัวรับมือได้ทันไงครับ คุณก็รู้ไม่ใช่หรือครับ บ้านผมมีหลานสองคน มีน้องสาวด้วย”


“รู้ครับ ผมก็เลยให้คนไปดูแลทั้งคุณและคนในครอบครัว โดยเฉพาะเด็กๆ เป็นพิเศษ แต่ไม่คิดว่าคุณจะออกมาทำอะไรคนเดียวเช้าๆ แบบนั้น แต่ไม่ต้องห่วง คุณใช้ชีวิตตามปรกติ ผมจะสั่งให้คนดูแลคุณกับครอบครัว 24 ชั่วโมงไปเลย และคุณก็ห้ามปฏิเสธด้วยนะ ถึงผมจะแจ้งกับทางตำรวจไว้ก่อนแล้วก็เถอะ แต่ยังไงงานนี้คุณต้องมีผม เข้าใจไหมครับ”


กมลมองหน้าณธิปด้วยความหนักใจ เพราะการจำงัดกับคนระดับรัฐมนตรีไม่ใช่เรื่องง่าย และแต่พอคิดถึงความปลอดภัยเป็นที่ตั้ง ชายหนุ่มจึงพยักหน้ารับ

“ตกลงครับ ขอบคุณคุณมากนะ ผมทำให้คุณลำบากอีกแล้ว”

“ไม่ลำบากหรอก นี่ถ้าทำได้ ผมจะให้พวกคุณย้ายมาอยู่กับผมให้รู้แล้วรู้รอด ผมจะได้ดูแลคุณเองไงล่ะ”


สายตาวิบวับตามแบบฉบับของณธิปไม่ได้ทำให้กมลรู้สึกอึดอัดใจอีกแล้ว ตรงกันข้าม เวลานี้มันกลับทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกมาได้ แม้สถานการณ์จะตึงเครียดแค่ไหน


“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”

“เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม”

“คุณอยากได้อะไรล่ะ”

“อืม…ไม่ยากหรอก ขอแบบน้องที่น้องหยางเคยทำก็ได้”

“น้องหยางหรือครับ”


กมลมุ่นคิ้วน้อยๆ คล้ายกำลังนึกย้อนไปถึงพฤติกรรมของหลานชายคนเล็ก แต่พอณธิปทำแก้มพองลมข้างหนึ่งพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ กมลก็นึกออกทันที


“เร็วสิครับ”

“ไม่เอาน่าคุณเล็ก ไม่ล้อเล่นแบบนี้สิครับ คนอยู่เยอะแยะ”


กมลลอบมองคนขับรถกับบอดี้การ์ดที่ทำหน้าที่ของตนเองเป็นอย่างดีแล้วนึกประหม่า รู้สึกเหมือนเลือดลมกำลังจะสูบฉีดขึ้นสู่ผิวหน้า ชายหนุ่มจึงพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมอารมณ์ความรู้สึกของตนเองไว้


ทว่าณธิปกลับไม่ฟัง และเสี่ยงที่จะทำในสิ่งตรงกันข้าม


“โอเคๆ ไม่ล้อเล่นก็ได้” ว่าจบคนเจ้าเล่ห์ก็หันไปกระตุกม่านเพื่อกั้นระหว่างห้องโดยสารด้านหลังกับส่วนของคนขับรถลงจนมิด ก่อนเปลี่ยนจะขยับกายเข้าไปใกล้ให้กมลถอยหนีจนหลังติดประตูอีกฝั่ง


เมื่อไร้ทางหนี สิ่งที่ทำได้เพียงอย่างเดียวคือร้องปราม แม้เสียงจะสั่นเพียงใดก็ตาม

“คุณเล็ก ไม่เล่นแบบนี้ครับ”

“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้เล่น”

“ไหนเคยบอกว่า…คุณ…จะไม่ฉวยโอกาสไงครับ” กมลทวงถามข้อตกลงด้วยเสียงตะกุกตะกัก

“อย่าใจร้ายนักสิครับ” ณธิปเว้าวอนด้วยแววตาหน้าสงสาร ทั้งที่ตนเองเกือบจะรวบกมลไว้บนตักอยู่รอมร่อ

“ผมไม่ได้ใจร้าย”

“งั้นก็ให้รางวัลผมหน่อยสิ” ครั้นทวงถาม คำตอบก็ยังเป็นคำเดิม แต่แววตาของกมลไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ซึ่งในข้อนี้…ณธิปเองก็รู้

“ไม่เอาครับ ผมไม่ทำ”
   
“คุณไม่ทำ แต่ผมทำได้ใช่ไหม”

“…”

“ผมจะถือว่าที่คุณเงียบ แสดงว่าคุณตกลงนะ”

“…”


เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากกมล ณธิปจึงเงียบเสียงลง เขารอจนกระทั่งคนที่ก้มหน้างุดค่อยๆ เคยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย หมาป่าเจ้าเล่ห์จึงงับเข้าที่ใบหูแดงก่ำ ต่อจากนั้นก็ค่อยๆ กดจมูกย้ำๆ ลงบนแก้มนุ่มหลายครั้งอย่างนึกหมั่นเขี้ยว


“คะ…คุณเล็ก พอแล้วครับ” คนที่มั่นใจในตัวเอง และเป็นที่พึ่งของคนอื่นอยู่เสมอ บัดนี้กลับแนบหน้าลงบนเสื้อสูทหรู ใช้อกกว้างของณธิปเป็นที่พึ่งพิงและหลบลี้จากความอาย


“โอเคครับ พอก็พอ”


ณธิปว่าอย่างนั้น แต่แขนสองข้างกลับโอบกอดกมลไว้แน่น กมลเองก็นิ่งให้ณธิปกอดเข่นนั้นโดยไม่คิดขัดขืน อาจเป็นเพราะเจ้าตัวขัดเขินเกินกว่าจะเคลื่อนไหว หรือไม่ก็ถูกเสียงหัวใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่งในอกของณธิปดึงดูดก็เป็นได้


ผ่านไปพักใหญ่ ต่างฝ่ายต่างก็ควบคุมตัวเองให้ใจสงบลงแล้ว คนหน้าหวานจึงพยายามจะดึงตัวเองออกจากอ้อมกอดของหมาป่าเจ้าเล่ห์ ทว่าณธิปก็คือณธิป ผู้ชายที่ไม่เคยทิ้งลายและได้คืบจะเอาศอกคนเดิม


“คุณเล็กครับ ปล่อยผมก่อนดีไหม”

“ให้ถึงโรงเรียนของเด็กๆ ก่อน แล้วผมจะปล่อย”

“แต่ว่า…”

“อีกเดี๋ยวก็ถึงแล้ว…นะครับ”

“…” พอไม่ได้ยินเสียงตอบรับ ณธิปก็ยิ้มออกมาจนปากแทบฉีกไปถึงหู


วันนี้คนใจร้ายทำตัวใจดีเป็นพิเศษ คงเพราะกมลกำลังอ่อนไหวกับเรื่องที่เข้ามาหา คิดได้ดังนั้น ณธิปจึงลูบหลังของคนหน้าหวานเบาๆ แผ่นหลังที่แบกเอาภาระต่างๆ ไว้กับตัวเองมากมาย ก่อนจะเอ่ย


“คุณไม่ต้องกลัวนะไอ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณต้องเผชิญเรื่องนี้คนเดียวแน่นอน”
   

กมลไม่ได้ตอบรับเช่นเก่า หากณธิปคงไม่รู้ คำสัญญาคำนั้นได้ทะลุผ่านกำแพงน้ำแข็งเข้าไปประทับอยู่ในหัวใจของกมลอย่างง่ายดาย







<><><><><><><><><><><><><>



คุณเล็กกลับมาแล้ว กลับมาแบบท็อปฟอร์มมากๆ 555
ความพระเอกผสมกับความเจ้าเล่ห์นี้ มันคือคุณเล็กที่สุด /ขีดเส้นใต้คำว่าพระเอกสิบครั้ง 555

ขอโทษนะคะที่มาช้า จากนี้จะพยายามมาให้บ่อยขึ้นค่ะ
ขอบคุณที่รอนะคะ ^^
เจอกันตอนหน้าค่ะ

ละอองฝน.

ปล.คำผิดจะกลับมาอีดิทอีกครั้งนะคะ ^^

[khwanruen]

คุณเล็กพระเอกสุดๆไปเลยตอนนี้ ไอเริ่มใจอ่อนด้วยมากละนะ พยายามอีกนิด 

[Mengjie_JJ]

เขินแทนคุณไอ

คุณเล็กก็... มาหอมแก้มเขา

 

[Yara]

คนเล็กรุกหนักมาก อย่างนี้คุณไอคงหนีไปไหนไม่รอด

[B52]

  คุณไอของฉัน ใจอ่อนแล้วเหรอ

[AeAng11]

คุณเล็กลูกแม่พระเอกสุดๆค่ะหล่อมากค่ะขอบคุณคุณฝนนะคะที่กลั่นกรองเรื่องดีๆแบบนี้มาให้นักอ่านอย่างเรา

[ToeyTato]

ชอบจัง คันยุ้บยิ้บที่หัวใจสุดๆ