#TWENTY-THREE
-นอกเรื่องของกฎเกณฑ์-
{Answer}
คำตอบ
โปรดเตรียมใจก่อนอ่าน... “คราวนี้ไม่มีกฎ ไม่มีกติกา มึงอยากถามกี่คำถามก็เชิญ”
“…”
“เพราะกติกาง่ายๆนั้นคือใจ”
“…”
“แค่มึงถามใจตัวเอง ว่ามึงจะเอาไงดี”
ในบรรยากาศค่ำคืนที่แสนยาวนาน ในราตรีนี้มีแต่เสียงเพลงกระหน่ำ ปลุกเร้าเหล่าผีเสื้อราตรีให้ลุกขึ้นวาดลวดลายบนฟลอร์เต้นรำ เชิญชวนผู้คนให้หลงใหล ทั้งล่อหลอก ยั่วเย้า และร้อนแรง
“เอาเหล้ามา กูจะมาววววววววววววววววววว”
เขากวาดมือไปทั่วโต๊ะ หาขวดเหล้าเพื่อเอามารินใส่แก้วใสใบเล็ก แต่เพื่อนกลับเอาถอยหนี ชวนขุ่นเคืองใจมากๆ
“ไม่ พอแล้ว”
คุณนายห้ามปราม แต่ไม่อาจหยุดมือไม้ที่วาดลวดลายกลางอากาศของเขาได้
หางตาเหลือบมองกลุ่มของน้องเดือน
ฮึก มองไปแล้วมันช้ำใจ
เพราะทั้งโต๊ะที่มีแต่กลุ่มเพื่อนบวกตัวน้องมันในตอนนี้ กลับมีกลุ่มผีเสื้อราตรี แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดมาจับจองอยู่ข้างๆแต่ละคน
เออ เอาเข้าไปสิ ไอ้บ้าเดือน ให้เขากอดแขนควงแขนเข้าไป
เอา เอาอีก ทรมานคนดูอย่างเขาให้เจ็บใจตายไปเลย
ไม่สนแม่งแล้ว คืนนี้เขาจะมาวววววววว
“ผีเข้ามันหรือไงวะ ดีดยิ่งกว่าเมื่อเช้าอีก”
ไอ้เคียงคู่ที่เริ่มสร่างเมาหันมาจิกกัดเขา แถมกอดอกมองมาอย่างเหยียดๆ
หืม ใช่สิกูมันน่าสมเพช ไม่มีคนรัก ฮึก เมาแล้วพาลก็มาว่ะ
“อิเคียงตั้งสติค่ะ จะมาเมาหัวราน้ำแบบนี้ไม่ได้”
ขวับ หันไปมองอิคุณนาย แล้วคว้าคอมันลงมากระซิบ
“มึงฟังกู กูไม่ได้เมา กูพยายามทำให้ตัวเองเมา”
เห็นมั้ยล่ะ นี่เป็นแผน แผนมอมตัวเองให้คิดว่าเขาเมา แล้วมันจะมีแรงฮึดขึ้น เข้าใจมั้ย แรงส่งให้กล้าไปถามอิน้องเดือนมันคืนนี้น่ะ เชื่อดิ บอกไม่เมาก็ไม่เมาไง มันเป็นแผน
เขาจ้องตาคุณนาย มันจึงเริ่มเชื่อ แล้วปล่อยตัวเขาให้เป็นอิสระ
ดีมากเพื่อนรัก
เขาคว้าแก้วเหล้ามาดื่มอึกใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจ แล้วลุกขึ้นอย่างห้าวหาญ
“มึงไม่ได้เมาแน่นะ”
คุณนายถามย้ำอีกครั้ง
เขาพยักหน้า แต่ตาจ้องมองเป้าหมายนิ่ง จุดมุ่งหมายตอนนี้คือน้องเดือนเพียงคนเดียวเท่านั้น
สะกดกลั้นอารมณ์กรุ่นโกรธที่น้องมันบังอาจให้ชะนีที่ไหนไม่รู้มาจับตัว ก่อนหวังใจก้าวเท้าออกไป เพื่อไปชิงตำแหน่งข้างกายกลับคืนมา
“ทำไมมึงเดินแปลกๆ”
คุณนายตะโกนถามมาจากข้างหลัง
บ้าแล้วเพื่อนรัก มันเป็นแผน
เขาหันไปขยิบตาให้เพื่อนหนึ่งที บอกเป็นนัยว่าเหล้าไม่ถึงสิบขวดแค่นี้
สบายยยยยยยย
คุณนายพยักหน้าอย่างจำใจ เพื่อน ความเชื่อใจในตัวเขาถูกสั่นคลอนเพราะท่าเดินโซเซนี่เหรอ อย่าเชียวนะ
เขาบังคับให้ตัวเองตรงไปที่โต๊ะเดือน
พอเข้าใกล้พื้นที่ เป้าหมายก็เริ่มเห็นเขาอยู่ในสายตา หึ กว่าจะละสายตาจากเพื่อนร่วมโต๊ะนมบึ้มมาหาเขาได้นะ
ฟิ้ววววววววว
แล้วน้องมันก็มองผ่านไป มองผ่านไปเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุ ไอ้เหี้ยเอ๊ยอันนี้เจ็บจริงจัง
“อ้าว พี่เคียงกาย”
เป็นวงรีที่เห็นเขาคนถัดมา จากนั้นทั้งกลุ่มก็ยกมือไหว้
“ดีดี โชคดีเว้ยไอ้พวกลูกหมา”
หือ สาบานนี่คำพูดเวอร์ชั่นปกติของตัวเอง ทำไมเถื่อนแบบชิบหาย ทั้งโต๊ะคือเหมือนใบ้แดกไปหนึ่งวิ
“ไปไหนพี่”
ประตูทักขึ้นมา อ้าว เขาเพิ่งรู้ว่าตัวเองหมุนเท้ากลับ อาจจะเพราะไม่อยากเห็นสายตาเย็นชาสองดวงนั่นก็ได้ หรือเพราะหน้ามันร้อนๆ เพราะรสเหล้าทำพิษกันแน่
โอ๊ยยยยย
โอเค เพราะกูกำลังจะร้องไห้ยังไงล่ะ
ไอ้เหี้ยไอ้สัดเอ๊ย
“กลับ”
มันมาแล้ว มันจุกอยู่ที่คอแล้ว ไม่อยากพูดมากกลัวสะอื้นฮึกๆ
อุตส่าห์มอมตัวเองขนาดนี้
แต่มันก็ไม่กล้าพออยู่ดี ใครจะทนสายตาแบบนั้นไหวกันล่ะ
สายตาที่มองเราเหมือนอากาศธาตุ
“มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย”
“ไม่บอกแล้วกูจะรู้มั้ยวะ”
“กูขอโทษที่จูบมึงวันนั้น”
“ขอโทษที่ทำให้มึงอาย”
“ขอโทษที่ทำให้มึงกระอักกระอ่วนเวลาเจอหน้ากู”
“ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ”
“ขอโทษที่ทำให้มึงขยะ…อุ๊บ”
ทำไมคิดในใจแล้วเสือกมีเสียง นี่ปากเขากำลังขยับอยู่เหรอเนี่ย
แล้วทำไม ไอ้บ้าเดือนมันถึงดึงเขาเข้าไปประกบปากล่ะเนี่ย
เคียงกายมึนไปหมดแล้ว
สงสัยคงเพราะเหล้าที่กินไปเป็นสิบๆขวดแน่ๆ
ใช่เลย ต้องใช่แน่ๆ ตอนนี้เขากำลังเมา เขาเมาจนสร้างมโนภาพให้ตัวเองว่าจมูกน้องมันอยู่ใกล้ตาเขาเหลือเกิน แถมไอ้สันจมูกยังโด่งจนเกือบทิ่มตา ดวงตาคมสีน้ำตาลที่อยู่ใกล้กว่าทุกที จนเห็นใบหน้าเขาที่เบิกกว้างอย่างตกใจชัดเจน ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดแก้มเขา กับกลิ่นบลูฮาวายที่เขาไม่ได้ดื่ม
ใช่แน่ๆ เขากำลังสร้างภาพให้ตัวเอง
ว่าขอให้เรื่องนี้ ไม่เป็นความจริง
ก่อนที่สติจะค่อยๆเลือนหายไป
ผมจูบพี่เคียงกาย เพื่อไม่ให้เขาพูดคำว่าขยะแขยงออกมา
ผมทำลงไปแล้ว ท่ามกลางสายตาผู้คนนับร้อย
แต่คนที่ถูกกระทำกลับชิ่งหมดสติไปเสียก่อน ทิ้งให้ผมแบกรับความอายไว้คนเดียว
ไม่ครับ ผมไม่ได้อายที่จูบกับพี่เคียงกาย และไม่ได้สนใจว่าเขาเป็นผู้ชาย แค่เป็นเคียงกายก็เท่านั้นเอง
“วี๊ดดดดด น้องเดือน พี่ขอโทษที อิเคียงไหนบอกไม่เมาค้า อินี่”
พี่นายวิ่งมาจากโต๊ะ โวยวายเพื่อนตัวดีเสียงดังลั่น เขาขำกับภาพพี่นายที่กำลังเอามือตบแก้มพี่เคียงกาย
“ไม่เป็นไรครับ”
พี่แกทำท่าจะพยุงเพื่อนตัวเองขึ้นจากโซฟา
“เดี๋ยวผมพากลับเองครับ”
พี่นายเงยหน้ามอง เหมือนกำลังช่างใจในตัวผม
“เอางั้นก็ได้ ฝากดูแลอิเคียงด้วยนะ”
“ครับ”
ผมตอบคำมั่น ยิ้มให้แกวางใจ
ก่อนพี่นายจะจากไป แกหันมาจับข้อมือเขาไว้
“ฝากด้วยนะเดือน”
แววตาของพี่นายดูจริงจัง
และเขา ก็ตอบกลับไปด้วยความมั่นใจ
“ครับ ผมจะดูแลเอง”
พี่นายยิ้มนิดๆ
“อิคุณนาย จ้องจาจับน้องเดือนของกูหรา ไปตายปายยยยย”
สงสัยต้องพาคนเมากลับห้องแล้วจริงๆ
“คนอารายยยยย เย็นชาก็เย็นชา ขี้อ่อยก็ขี้อ่อย หล่อก็หล่อ”
ตลอดทางที่ขับรถมา ผมต้องนั่งฟังคนเมาบ่นถึงตัวเอง แบบหุบยิ้มไม่ลงเลยจริงๆ นี่สงสัยเหมือนกัน ว่าที่บ่นนี่พี่เขาจะโกรธหรือจะชมผมกันวะ
“แต่ม่ายชอบลุคเย็นชาเลย เห็นแล้วปวดจายยยยยย”
พี่เคียงเอามือมากุมตรงอกข้างซ้าย
“ปวดจาย”
“…”
“ฮึก”
“…”
“ฮือออออออออออออออออออออออออออ”
อ้าวเฮ้ย ร้องไห้เฉยคนเรา
เขาปล่อยให้คนเมาเพ้อแบบนั้นไปอีกนาน จนพี่แกง่วงแล้วผล็อยหลับไป
พี่เคียงกายตอนหลับนี่
น่ารักชะมัด
อ้อ
ไม่รวมตอนเมาแล้วโวยวายนะ
อันนั้นน่ารักกว่า
“คอยดู!!!”
“…”
“พ่อจาจับมัดๆ แล้วขึงบนเตียงม่ายให้ปายไหนเยย ง่ำๆ”
พี่เขาพูดถึงบูบู้รึเปล่านะ
เขาเปิดประตูรถอีกฝั่ง มุดตัวเข้าไปอุ้มพี่เคียงออกมา เห็นตัวเล็กแบบนี้ หนักเหมือนกันนะเนี่ย สงสัยอุ้มท่าเจ้าหญิงแบบพระเอกในนิยายท่าจะลำบากแฮะเรา ต้องแบกขึ้นหลังแล้วล่ะแบบนี้
คงเพราะรถม้าคันนี้มันไม่นุ่มนวลสักเท่าไหร่ พี่เคียงถึงได้ละเมอตื่นขึ้นบ่อยๆ แล้วเพ้อพกไปตลอดทาง
“อย่าขี้อ่อยได้ป้า”
หือ ผมไปอ่อยพี่ตรงไหนกัน
“อย่าเก๊กหล่อได้ป้า”
หล่ออยู่แล้วครับไม่ต้องเก๊ก
“ไอ้บ้าเดือน ไอ้คนเย็นชา”
“…”
“กูขอโทษน้า ที่จูบมึง”
“…”
“กูไม่รู้ว่ามึงจาไม่ชอบขนาดนี้”
“…”
“กูไม่รู้ว่ามึงจาขยะแขยงขนาดนี้ กูขอโทษ ถ้าย้อนเวลากลับไปด้าย กูจาไม่จุ๊บมึง”
คนโง่เอ๊ย
ให้ตายสิ ทำไมพี่เคียงกายคืนนี้น่ารักชะมัด
“ที่มึงขยะแขยงเพราะที่ผ่านมาคิดกับกูแค่พี่น้องใช่ม้าย”
“…”
“ฮึก”
“…”
“แต่กูแม่ง”
“…”
“กู…”
“…”
“กูไม่อยากเป็นแค่พี่น้องกับมึงว่ะ”
“…”
“เพราะมึงเลย…”
“…”
“ที่ทำกูเข้าข้างตัวเองมาตลอด”
“…”
“มึงทำกูแอบชอบทำไม”
“…”
“ไอ้บ้าเดือนบริหาร”
ประโยคนั้นผมได้ยินชัดเจน
เพราะเราทั้งคู่ ใกล้กันมากๆ
***TBC..........................................................
หายไปนาน กลับมาแล้นนนนนนนนนนนน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
