หัวข้อ: ll บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ll แจ้งข่าว หน้า 59 [31.05.2562]

[piengtavan]

ขุ่นแก้ววววว  ชีช้ำกะหล่ำปลีมากๆ  ว่าแต่คุณแก้วทำไมถึงรีบรุกน้องต๊อบล่ะค๊าาาาาา

เห็นมั้ยช็อคตาตั้งม้วรหางกลับบ้านเลย
สงสารคุณแก้ว  แม้นางอาจจะเหลิงไปหน่อย  แต่นางสวย เลยให้อภัยค่ะ

ส่วนต๊อบแต๊บ น้องไม่มีไรจะคอมเม้นค่ะ  ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้

เจ้ฟัก คุณพัชระสุดหล่อ สำหรับน้อง เก็บต๊อบแต๊บไว้ในซอกหลืบแล้วลั่นกุญแจปิดตายไปเลยค่ะ เป็นเพื่อน มันยืนยาวกว่าเป็นคู่เยอะ  อย่สได้แพลมออกมาเชียว แต่น้องชอบฟีลเพื่อนสนิทมากค่ะ  ดูลึกซึ้ง ดีมากกก

[papapoope]

คิดถึงนิยายแล้วคะ

[็Hollyk]

เมื่อไหร่จะมาต่อค้าา 
รออยู่นะคะ

[14th-friedegg]

นี่ถ้าแก่แล้วไม่มีแฟนคงอยู่
กันเหมือนแฟนสองคนไปจนจบชีวิตใช่ไหมคะ มีความหมั่นไส้

[ภาพวาดคลุง]

เรื่อง :: บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ::
เขียน :: ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::



บทที่ 29 : ครุ่นคิส

 

 

 

หลังจากผมหายป่วย เรื่องมันผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ผมไม่ได้ติดต่ออะไรเธออีก นอกจากหาหลายๆอย่างทำ ทั้งไปออกกำลังกาย ไปข้างนอกกับไอ้ฟัก ช่วยงานที่บ้าน แต่ถ้าพ่อแม่ถามถึงเธอผมก็จะตอบเลี่ยงๆมากกว่าที่จะพูดตามตรง และสุดท้ายที่บอกว่าจะไปเที่ยวกับไอ้ฟักก็ไม่ได้ไปเพราะมันติดงานแต่ผมว่าจริงๆแล้วมันติดเด็กมากกว่า

วันนี้พี่ติ๊กพี่ชายผมกลับมาบ้าน แถมพาแฟนมาด้วย ผมเกือบลืมไปแล้วว่าผมเองก็มีพี่ชายแท้ๆ แม่งหายหน้าหายตาไปนานจนคิดว่าตายอยู่บนวอด เห็นว่าวันนี้มาคุยเรื่องแต่งงาน แม่ผมดีใจยกใหญ่ ยิ้มจนหน้าบาน วันนี้ห้องครัวกับห้องกินข้าวจึงคึกคักเป็นพิเศษ พวกแม่ๆกับแฟนพี่ติ๊กอยู่ในครัว พ่อผมนั่งดูทีวี ผมกับพี่ติ๊กออกมาเดินเล่น คุยกันเรื่อยเปื่อยตามประสาพี่น้องที่ไม่ค่อยได้เจอกันนาน

“เป็นไงบ้างวะ” ผมถาม

พี่ติ๊กเป็นผู้ชายที่ดูดีคนหนึ่งซึ่งไอ้ฟักชอบพี่ติ๊กมาก สมัยแรกๆที่มันเจอพี่ติ๊กดวงตามันเป็นประกายยิบๆ ตอนแรกผมไม่รู้อะไรแต่ภายหลังถึงได้เข้าใจอาการน้ำเดินของมัน

“เหนื่อย” พี่ติ๊กหัวเราะ พูดเสียงอ่อยๆ แต่มันก็ดูมีความสุขตรงข้ามกับที่พูดว่าเหนื่อย

“งานอะนะ”

“เออ ก็อย่างนั้นแหละ”

“แล้วนี่เป็นไง” พี่ติ๊กถามผมกลับ

“ก็ดีว่ะพี่ ช่วยงานที่บ้านไปเรื่อยๆ”

ผมว่า วันนั้นเห็นว่าจะจัดงานแต่งกันที่โรงแรม จองฤกษ์ยามอะไรไว้ ซึ่งผมเองก็ไม่ได้มีความรู้ใดๆในส่วนนี้สักเล็กน้อย แต่สิ่งที่เห็นคือพี่ติ๊กดูมีความสุขมากจริงๆ

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ข้อความสุดท้ายที่เห็นคือคุณแก้วพิมพ์มาว่า ‘ขอโทษ’

ผมถอนหายใจ ช่วงนี้จึงเซื่องซึมลงไปเล็กน้อย

ความโกรธในทีแรกลดลงแล้ว มันค่อยๆจางลงไป เหลือเพียงความกระอักกระอ่วนที่ผมคิดว่าเมื่อเจอหน้าเธออีกครั้งอาจจะทำให้เราสองคนมองกันและกันไม่ได้อีก

ผมกลับมาไว้หนวดอย่างเดิม ไม่ได้ตั้งใจโกนสักเท่าไร สภาพในตอนนี้จึงคล้ายกลับไปเป็นช่วงสมัยวัยรุ่นที่กำลังเสื่อมโทรมได้ที่

ไอ้ฟักไม่ถามถึงเรื่องนั้นอีก ทุกอย่างกลับเป็นปกติ แต่มันดูจะห่วงผมมากขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย แค่เล็กน้อยจริงๆ เพราะมันปากแข็งและขี้เขินเกินไปที่จะบอกว่าเป็นห่วงเพื่อนคนนี้มากกกก

“กินสักแก้วสองแก้ว เดี๋ยวก็ดีเอง” ไอ้ฟักว่า

“อาฮะ”

“ต๊อบ”

“หืม”

ไอ้ฟักมองผม ดวงตานิ่งจริงจัง แล้วจู่ๆมันก็ด่าออกมา เหมือนผมไปฆ่าหมาที่มันรักตาย “มึงมันโง่”

“อะไรของมึงอี๊ก”

ผมขับรถพามันไปร้านเหล้าดีๆสักร้าน โดยที่ไม่รู้ว่าวันนี้ถ้าหากใครสักคนเมา จะมีการพากันกลับบ้านไหม เพราะมันเคยทิ้งผมไปกับเด็กผู้ชายที่ผมเห็นว่ามันมองตากันแค่สองแวบ จากนั้นเช้าถัดมาผมถึงได้รู้ว่าคอนโดไอ้ฟักถูกใช้งานไปเมื่อคืน ส่วนผมก็เมาเป็นหมาจนร้านปิด ดีที่ไม่ได้ถูกลากไปปล้นจี้ที่ไหน

ตอนนี้ชีวิตผมวนอยู่แค่นี้ ช่วยงานที่บ้าน ช่วยเตรียมงานแต่งพี่ติ๊กนิดๆหน่อยๆ ไปเป็นเพื่อนไอ้ฟักถือของตอนมันเดินช็อปปิ้งอย่างคุณชายและแกล้งเป็นผัวปลอมๆให้มันตอนทะเลาะกับเด็ก(ที่มันน่าจะคบอยู่ถ้าผมไม่ได้เข้าใจผิด) และสุดท้ายก็กลับมานอนซึมๆกับห้องของตัวเอง

 

 

 

 

 

ผมมาคิดดูแล้ว การแต่งงานก็ไม่ได้สวยงามอย่างที่คิดไว้ ทั้งค่าใช้จ่าย การจัดเตรียม ทุกๆอย่างที่โคตรวุ่นวายมารวมกันในจุดนนี้

“พี่ติ๊กเชิญใครมาบ้างวะ”

“เยอะอยู่”

“ไหนบอกจัดเล็กๆ”

“ไปๆมาๆ ทั้งญาติทั้งเพื่อน สองฝ่ายก็เยอะนะเว้ย” ไอ้พี่ติ๊กหัวเราะ วันนี้มันใส่คอนแท็กเลนส์ ฤกษ์แต่งคืออีกสองเดือน สรุปว่าพวกพี่เขาวางแผนกันมาระยะหนึ่งแล้ว ชีวิตพี่ติ๊กแม่งดูจะสมบูรณ์พร้อมไปทุกอย่างจังวะ

“แล้วไหนเดี๋ยวนี้แม่ไม่เห็นหนูแก้วเลย”

แม่ผมเดินเข้ามาถาม นั่นทำให้สายตากึ่งล้อกึ่งเล่นของพี่ติ๊กส่งมาแทบจะทันที “ไอ้ต๊อบมันมีแฟนแล้วเหรอแม่?”

“ใช่ซี น้องเราใช่ว่าจะขี้เหร่” แม่ผมพูดเย้าๆ

ผมหัวเราะแห้งๆ ไม่รู้จะเดินหน้าไปทางไหนดี ถ้าพี่ติ๊กมันกลับมาเร็วกว่านี้เล็กน้อยอาจจะแซวจนผมหน้าดำหน้าแดงและเกิดอาการตบตีกับมันได้สักยก แต่ทว่าตอนนนี้สถานการณ์ค่อนข้างพลิกผันอยู่บ้าง

“งานเธอยุ่งน่ะแม่” พี่ว่าแล้วพยายามเปลี่ยนเรื่อง ไม่คุยต่อ อย่าถามมาก อย่าถามครับ

“ไม่เคยคิดจะเล่าให้พี่ตัวเองฟังหรอก”

“แหม มึงดูงานมึงสิพี่ติ๊ก” การเป็นหมอยุ่งมากจริงๆ ซึ่งผมค่อนข้างขอบคุณที่ตัวเองโง่สอบไม่ติดเหมือนมัน

ผมมานั่งคิดๆดูแล้ว ช่วงนี้ผมค่อนข้างคิดเล็กคิดน้อยอยู่กับตัวเองบ่อยๆ ในทีแรกคุณแก้วเป็นคนที่ผมอยู่ด้วยแล้วสบายใจ แม้เธอจะเป็นอย่างไรก็ตาม ผมลองคิดดูว่าเวลาอาจจะช่วยให้ผมค่อยๆทำใจยอมรับได้บ้าง เป็นเพราะว่ายังไงผมก็ยังชอบเธออยู่ แต่การกระทำนั้นที่เป็นอุปสรรคกั้นความรู้สึกที่ผมยังไม่อาจทำใจรับไหว

ผมมองว่าเราต่างโตกันแล้ว และมันก็ค่อนข้างจะรวดเร็วในแง่ความชัดเจน ผมจึงพยายามคิดต่อว่าผมควรจะสะสางให้เสร็จสิ้นไป หรือตัดใจ ทำเป็นเมินไปเฉยๆเดี๋ยวก็ลืมได้เองอย่างที่ไอ้ฟักมันเคยบอกไว้

มันคล้ายๆหนีปัญหาหน่อยๆ ผมไม่แน่ใจว่าผมกำลังทิ้งเธอ หรือเป็นผู้ชายโลเลอย่างนั้นใช่หรือไม่

หรือว่าจริงๆแล้วคุณแก้วจะเป็นสาวประเภทสอง เป็นผู้ชาย เป็นเกย์ หรือเป็นอะไร แต่เธอก็คือคุณแก้วที่ผมยังคงมีความสำคัญในใจของผมอยู่ สรุปแล้วมันก็แค่เพราะเป็นเธอ

“แม่” วันถัดมาช่วงกำลังยุ่งๆ ผมเข้าไปคลอเคลียอยู่ด้านหลังแม่ก่อนจะถามหลังจากเงียบไปเล็กน้อยอย่างลังเล “แม่รับได้จริงๆเหรอ”

แม่ผมฮัมเพลง ขณะกำลังหั่นผักอยู่ “เรื่องอะไรหื้อ”

“คุณแก้ว”

“ก็ต๊อบรักของต๊อบ แม่ก็ไม่ว่าหรอก ต๊อบโตแล้ว ตัดสินใจเองได้ว่าอะไรคือสิ่งที่ต๊อบเลือก”

ผมนิ่งเงียบ ผมแปลกใจที่ครอบครัวผมกลับไม่มีดราม่าเรื่องการเลือกลูกสะใภ้แม้แต่น้อย ขนาดพี่ติ๊กก็ไม่มี การที่คุณแก้วไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆแต่ครอบครัวผมรับได้มันทำให้ผมรู้สึกโล่งและความหนักๆหายไปอย่างบอกไม่ถูก แต่มันดีซะจนผมเผลอถอนหายใจออกมา “แล้วถ้าสมมติผมเป็นลูกชายคนเดียวของแม่อะ”

“อาจจะมีคิดบ้างเล็กน้อย”

“เอ้า”

“แม่ล้อเล่น”

แม่ผมหัวเราะ แต่จริงๆผมคิดว่าอาจจะเป็นเพราะผมโชคดีใช่ไหมที่มีพี่ชายได้เรื่องได้ราว ฝากผีฝากไข้ได้ไปคนหนึ่งแล้ว มันอาจจะไม่แน่ เพราะถ้าหากผมเป็นลูกคนเดียวจริงๆ สถานการณ์อาจออกมาอีกแบบก็ได้มั้ง โอเค ฉะนั้นผมจะพยายามคิดว่าทุกอย่างดีหมด เหลือเพียงผมที่ต้องการเวลาปรับตัวและทำความเข้าใจกับตัวเอง

“อะไรกันแม่ลูกคู่นี้” ไอ้พี่ติ๊กเดินมา วันนี้มันจะออกไปดินเนอร์สองคนกับพี่นี

“กำลังนินทามึงอะอยู่พี่ติ๊ก”

“เลวมาก” ไอ้พี่ติ๊กด่าผมใหญ่ “แม่อย่าไปโอ๋มันมาก มันโตแล้ว อีกไม่กี่ปีก็สี่สิบแล้ว”

“เชี้ย เวอร์ไปไอ้พี่ติ๊กเวอร์ไป”

ผมหัวเราะ และแอบหัวเสียเล็กน้อย เป็นเพราะว่ามันเวอร์ไปจริงๆโว้ย! มีแต่มึงนั่นแหละที่ใกล้จะสี่สิบ!

การไปดินเนอร์ของพี่ติ๊กของข้างหรูหราพอสมควรเพราะมันแต่งตัวดูดีเกินกว่าที่ผมจะได้เห็นอยู่บ่อยๆ แสดงว่าจองร้านอาหารราคาไม่เบา พี่นีน่ารักมาก เธอเป็นคนที่อ่อนโยนแต่ก็มีมุมตลกๆอยู่เหมือนกัน

ผมเถียงเล่นกับพี่ติ๊กอยู่สักพัก พอพวกเขาออกไป ก็ค่อยมากินข้าวกับแม่และพ่อ ก่อนจะขึ้นห้อง

ผมเปิดโทรศัพท์ แสงสว่างจ้าๆขัดกับห้องที่ไม่ค่อยสว่างนัก เป็นเพราะผมเปิดไฟแค่ดวงเล็กๆ ผมเปิดอ่านข้อความคุณแก้วผ่านๆ ผมไม่กล้าที่จะอ่านทีละคำทีละประโยค ทุกอย่างไหลรวมจับความไม่ค่อยได้สักเท่าไร

ขณะที่ผมนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ จู่ๆสายเรียกเข้าก็ดังขึ้นมา ส่งผลให้ผมตกใจ ร้องเชี้ยออกมาทีหนึ่งพร้อมกับที่โทรศัพท์หล่นลงทับจมูก “อู๊ย”

ผมหลับตา ดิ้นไปซ้ายทีขวาทีครางอย่างทุกข์ทรมาน “…สัดเอ๊ยย…”

กระนั้นผมก็รีบข่มความเจ็บไว้ก่อนเป็นเพราะชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอเป็นคุณแก้ว

เสียงเรียกเข้ายังคงดังอยู่ ผมตัดสินใจค่อยๆกดรับสายแนบโทรศัพท์ไว้ข้างหูช้าๆ

ในใจผมดังขึ้นทีละน้อย มันดังตึกตักอย่างชัดเจน ชัดเจนมากจนผมควบคุมไม่ได้

มึงต้องใจเย็นๆนะต๊อบ

ระหว่างปลายสาย ยังคงเงียบอยู่ ผมเงียบ ฝ่ายนั้นก็เงียบ กระทั่งผ่านไปสักสองนาทีได้ ก็ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา

“เอ่อ” ผมเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน “คุณแก้วนอนไม่หลับเหรอครับ”

ผมเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆแค่นิดเดียวเท่านั้นจากปลายสาย (นิดหน่อยครับ)

ผมกลั้นหายใจไปช่วงหนึ่ง เมื่อได้ยินเสียงที่ทุ้มแตกต่างจากที่แล้วมา นั่นเป็นเสียงของคุณแก้วจริงๆโดยไม่ผ่านกานบีบหรือดัดอย่างเมื่อก่อน และนานทีเดียว เหมือนนานมากที่ผมไม่ได้คุยหรือแม้แต่จะตอบกลับเธอไป

แม้จะตะขิดตะขวงใจ แต่แปลกที่ผมไม่ได้มีความรู้สึกอยากทำร้ายความรู้สึกคุณแก้วเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามผมไม่อยากให้เธอเสียใจด้วยซ้ำ

ผมยังคงวนเวียนอยู่กับความสับสน ผมไม่แน่ใจว่าผมควรวางตัวอย่างไร หรือควรทำแบบไหนให้เหมาะสมกับเธอ

หรือผมควรจะเปลี่ยนสรรพนามจาก ‘เธอ’ เป็น ‘เขา’ ไปด้วยเลย

ผมนึกภาพคุณแก้ว ว่าตอนนี้กำลังแต่งตัวอย่างไร แต่งหน้าแบบไหน หรือริมฝีปากของคุณแก้วจะเป็นสีอะไร

ระหว่างความเงียบและเสียงอากาศที่ดังอยู่ เสียงทุ้มๆที่ไม่คุ้นหูผมก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

 

(ก็แค่…คิดถึงคุณต๊อบเท่านั้น)

 

นั่นเป็นประโยคสุดท้ายในคืนนั้น โดยที่ผมก็ไม่ได้ตอบกลับไป คุณแก้วก็ไม่ได้เอ่ยออะไรอีก แต่เราทั้งคู่กลับถือสายค้างไว้ ได้ยินแค่เสียงลมหายใจเล็กน้อยของกันและกัน ก่อนผมจะเผลอหลับไปเมื่อไรก็ไม่รู้ โดยที่ตื่นมาอีกครั้ง สายโทรศัพท์ก็ยังไม่ได้ถูกตัดทิ้งไปแม้แต่น้อย

 

 

 

 

 

TBC
[13/02/2560]

[papapajimin]

คนแรกกใช่ไหมมมมมม 55555555
มาเสียงผู้ชายแล้วเว้ยยย เฝ้ารอทุกวันเลยย ดีใจที่มาต่อแล้วนะคะ ติดตามต่อค่าาา

แอบฟินน ตื่นมาแล้วสายยังไม่ตัดอ่ะ ฮือออออ

[คนคิ้วท์คิ้วท์]

ยัยต็อบบบ ง้อคุณแก้วซะ อย่าทำให้สามีเสียใจ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ต่างฝ่าย ต่างก็คิดถึงกัน
ไม่วางสายแม้ไม่คุยกันทั้งคืน 
อยากรู้ความในใจจากคุณแก้วบ้าง / เอ่อ.....มากๆเลย 
แม่ต๊อบ เปิดกว้างมาก เพราะมีพี่ติ๊กด้วยสินะ
คิดว่างานแต่งพี่ติ๊ก ต๊อบอาจเจอคุณแก้วซะอีก
       
 

[Crossley]

คุณแก้วมีโปรโทรฟรีเหรอคะ

[darksnow]

เดี๊ยวสิ เดียวววทำไมมาแค่เสียงงงฮือออ คิดถึงก็มาหาสิคุณแก้ววว ต๊อบอย่าเล่นตัววว

[imymild]

อย่างทิ้งขุ่นแก้วไปอีกนะ

[ceylon]

ระ..รู้สึกไม่พอ รู้สึกอยากอ่านอีก /เขย่าคนเขียน

[ka[ze]na]

ก็แค่รัก....ก็แค่คิดถึง...

[BABYBB]

ก็แค่คิดถึงเท่านั้น ฮืออออ แล้วมาเป็นเสียงผู้ชายอะแกร๊ 
หายไปนานเลยนะคะไรท์ มาร่อเร็วๆน้าา รออยู่ 

[็Hollyk]

ต่อๆๆๆๆๆรอๆๆๆๆๆนะคะ

[reverofjs]

คุณแก้วง้ออีกๆ ง้อเยอะๆ เดี๋ยวต๊อบแต๊บคนซื่อก็ใจอ่อนเอง

[papapoope]

รีบกลับมาคืนดีกันไวๆน่ะ
แฟนคลับคนนี้รอจนรากงอกแล้ววว

[EoBen]

คุยกันแล้ว แค่นี้ก็ยังดี

อ่าวฮึ่ยยยย

ค่อยๆคุยกันเนอะ

[แมวดำ]

ต๊อบอย่าเล่นตัวมากบอกเลย

[ภาพวาดคลุง]

เรื่อง :: บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ::
เขียน :: ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::

บทที่ 30 : มารยาคนงาม

 

 

 

ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงียก่อนจะลุกพรึ่บเมื่อสมองจำได้ว่าเมื่อคืนทำอะไรค้างไว้

เชี้ย

คุณพระคุณเจ้า

ผมนวดขมับ ลูบหน้าลูบตา ก่อนจะรีบดูโทรศัพท์ใจตุ๊มๆต่อมๆและด้วยความตื่นเต้นนี้เองผมถึงเผลอกดตัดสายคุณแก้วไป

ผมไม่กล้าแม้แต่จะเอามาแนบหูด้วยซ้ำว่าคุณแก้วหลับไปหรือยัง ผมคาดเดาเอาเองว่าคงหลับแล้ว และอาจจะยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ ฉะนั้นก็…ผมควรจะไปอาบน้ำให้หายมึนสักที

“อ้าว วันนี้ตื่นเช้านะต๊อบ”

ผมหัวเราะ ทำหน้าตาทะเล้น “เป็นลูกขยันๆ ช่วยพ่อไง”

ผมช่วยงานด้านล่างไปสักพัก โดยที่จิตใจก็ไม่ได้จดจ่อกับเวลานี้สักเท่าไร นอกจากคุณแก้ว

วันนี้พี่ติ๊กพาพี่นีไปลองชุด กับมากมายหลายสิ่งที่พวกเขาต้องเตรียม ผมไม่ได้ไปช่วยเลือกอะไรกับเขาด้วยเลยได้แต่โบกมือหยอยๆให้ไอ้พี่ติ๊กไป

สุดท้ายพอทำทุกอย่างเสร็จ ผมก็มานั่งเหม่ออยู่ที่ห้องครัวกับข้าวเกรียบกุ้งที่แกะแล้ว เคี้ยวไปก็ไม่ได้รู้รสชาติอะไร ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

เนื่องจากครึ่งวันที่ผมไม่ได้พกโทรศัพท์ไว้ กลับมาดูอีกทีใกล้ตอนเย็นๆกลับเห็นเบอร์คุณแก้วเข้ามาเป็นสิบๆสาย ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัยทั้งงุนงง เกิดมาก็เพิ่งเคยมีมิสคอลจากคนสวยเยอะขนาดนี้

ไม่สิ เออ ช่างแม่ง ยังไงคุณแก้วของผมก็สวยจริงๆนั่นแหละ

โอ๊ย

สับสนโว้ย

แต่คุณแก้วไม่น่าใช่คนโทรเล่นๆหรือมีนิสัยแบบนั้น พวกข้อความก่อนๆที่เธอส่งมาก็ไม่ได้ไร้สาระหรือก่อกวน ดูเป็นผู้ใหญ่ด้วยซ้ำ ฉะนั้นผมจึงรีบโทรกลับไปเผื่อว่ามีอะไรเกิดขึ้น

ได้ยินแต่เสียงตู๊ดๆ แต่เธอไม่รับสักที ผมเริ่มกระวนกระวายใจอยู่ไม่สุขอย่างแท้จริง

“หรือว่าล้มว่ะ” ผมเดินไปเดินมา เกาหัวอยู่สองครั้งแล้วพึมพำ หน้ายังเปื้อนน้ำมันเครื่องอยู่นิดหน่อย “หรือมุ้งขาด ยุงเข้า”

ผมลองโทรไปอีกครั้ง คุณแก้วก็ยังไม่รับ

หรือจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นจริงๆหรือเปล่า

ผมตัดสินใจหยิบช็อปพ่อมาใส่ลวกๆคลุมทับเสื้อกล้ามย้วยๆของตัวเอง แล้วถือกุญแจรถขับออกไปหาเธอที่บ้าน ในตอนแรกผมจะไปที่ร้านของคุณแก้ว แต่เดาดูแล้วผมว่าเธออาจจะอยู่บ้านมากกว่า ไม่อย่างนั้นคงไม่โทรหาผมขนาดนี้

ทันทีที่ถึงบ้าน ประตูบ้านคุณแก้วล็อกไว้ ผมจอดรถก่อนลงไปกดกริ่งที่บ้านของเธอพร้อมกับโทรไปด้วย

ยืนอยู่สักพัก ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำบ้าอะไรอยู่วะ แต่ผมกลับเป็นห่วงเธอจริงๆจนควบคุมตัวเองไม่ได้ขนาดนี้

ไม่นาน โทรศัพท์ก็ติด ผมได้ยินเสียงคุณแก้วเบาๆ (คุณต๊อบ)

เสียงเธอเบามาก แถมดูเหมือนกำลังเจ็บอยู่ด้วย ผมรีบถามกลับไป “คุณแก้วเป็นอะไรครับ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ผมเห็นคุณแก้วโทรมา ตอนนี้ผมอยู่บ้านคุณแก้วแล้ว”

(แก้วอยู่ในบ้าน…แก้ว อ๊ะ)

“คุณแก้ว?” เมื่อได้ยินเสียงร้องของคุณแก้ว สติสตังผมหลุดทันที ผมตัดสินใจอย่างโง่เง่าที่สุดในชีวิต ปีนเข้าบ้านเธออย่างคล่องแคล่วว่องไว ผมไม่รู้ว่าตัวเองไปเอาเรี่ยวแรงขนาดนี้มาจากไหน แต่ดูชำนาญจนหากยามหมู่บ้านผ่านมาเห็นอาจเกิดเรื่องได้

เป็นครั้งแรกจริงๆที่ต๊อบแต๊บมันทำเพื่อใครสักคนขนาดนี้ พระรองจริงโว้ย!

เรื่องก่อนหน้านี้ที่ทำให้ผมหมางใจกับเธอหายวับไปทันที ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมเป็นห่วงเธอมาก

ประตูบ้านไม่ได้ล็อก ผมเปิดเข้าก่อนเรียกหาเธออย่างหอบๆ “คุณแก้วอยู่ไหนครับ”

ผมได้ยินเสียงตรงบันไดใกล้กับห้องครัว พอไปถึงผมเห็นคุณแก้วนั่งอยู่ เธอแต่งหน้าอ่อนๆ คิ้วเฉียงขึ้นเล็กน้อย กับริมฝีปากสีชมพูๆคล้ายผิวแก้มของเธอ ผมคุณแก้วเกล้าขึ้นหลวมๆ ส่งผลให้ปอยผมหล่นลงมาอย่างไม่เป็นระเบียบแต่กลับดูน่ารักอย่างบอกไม่ถูก

ผมใจเต้นตึก แม้กระนั้น ผมก็ยังตื่นเต้นอยู่ดีเมื่อได้คุณแก้วอีกครั้ง

เธออยู่ในชุดลำลอง เสื้อโปร่งๆ สีขาวกับแขนสามส่วน บันได้ประมาณขั้นที่สาม ผมเห็นคุณแก้วกุมข้อเท้าไว้ ใบหน้าซีดขาว ริมฝีปากก็เริ่มซีดตามไปด้วย

“คุณต๊อบ”

“คุณแก้วเป็นอะไรครับ”

ผมเดินเข้าไปหา คุกเข้าอยู่ตรงหน้าคุณแก้วแล้วมองเธออย่างเห็นห่วง ที่ข้อเท้าคุณแก้วบมวขึ้นมาจนเห็นเส้นเลือดสีเขียว “แก้วล้มแล้วข้อเท้าพลิก”

คุณแก้วพูดไปคิ้วเรียวขมวดไป “…เจ็บมากเลย…แก้วลุกไม่ไหว แก้วไม่รู้จะทำยังไงก็เลยโทรหาคุณต๊อบ”

ผมเงยหน้าขึ้น แววตาคุณแก้วสั่นน้อยๆ หยดน้ำคลอที่ดวงตาคู่สวยของเธอช้าๆ “…แก้วแค่ไม่มีใครเลย”

คุณแก้วดูผอมลงเล็กน้อย เธอดูไม่สดใสอย่างวันแรกที่เราเจอกัน เพราะอย่างนั้นจึงยิ่งไม่มีแรงหรือเปล่า

ผมทำให้เธอเป็นแบบนี้หรือเปล่า

ผมมองที่ข้อเท้าคุณแก้วอย่างรู้สึกผิด ทั้งๆที่ผมไม่ได้เป็นคนผลักเธอด้วยซ้ำ แต่ผมกลับรู้สึกผิก ฉิบหาย

“ลุกไหวมั้ยครับ”

ตอนนี้คุณแก้วดูเปราะบางมากจนผมหักใจทิ้งเธอไม่ลง

บ้าเอ๊ย

ผมเคยข้อเท้าพลิกสมัยประถม และมันเจ็บโคตรๆ เจ็บแบบไม่ใช่แค่พลิกนิดเดียวแบบในละคร ที่ไม่กี่นาทีก็เดินต่อได้ แต่เสือกเกือบอาทิตย์กว่าผมจะกลับมาเดินได้แบบคล่องปร๋อ ตอนนั้นเท้าผมก็บวมๆเขียวๆแบบคุณแก้วเนี่ยแหละ เพียงแต่เท้าเธอสวยกว่าผมแถมยังนุ่มด้วย

นี่กูคิดไรเนี่ย

คุณแก้วส่ายหน้า ยิ่งเห็นน้ำตาผมยิ่งใจสั่น รีบพูดปลอบเธอ “เดี๋ยวผมไปเอายานวด เอ่อ คุณแก้ว คุณแก้วมียานวดใช่มั้ยครับ พวกคลายกล้ามเนื้อ น้ำแข็ง อะไรแบบนี้”

“อยู่ในครัวคุณต๊อบ ตรงชั้นบน”

ผมเดินเข้าไปในครัว หาน้ำแข็งกับผ้า แล้วก็ถ้าจำไม่ผิด เหมือนจะเคยเห็นตู้ยาคุณแก้วอยู่แถวๆนั้นด้วยแต่แยกไว้อีกฝั่ง พอได้ทุกอย่าง ผมก็รีบเดินกลับมาหาคุณแก้วที่บันได

“ผม เอ่อ ผมโง่มาก”

การสารภาพของผมในด้านการปฐมพยาบาลเบื้องต้นส่งผลให้คุณแก้วหัวเราะน้อยๆ ผมหน้าแดง ก่อนจะพูดอ้อมแอ้ม “เรา เราน่าจะ ผมจะประคบน้ำแข็งไว้ก่อนนะครับ”

คุณแก้วพยักหน้า เธออมยิ้มน้อยๆ ผมเหลือบขึ้นไปมองเธอสลับกับข้อเท้าขาวๆอย่างประหม่า กูควรมองเท้าเธอ มองแค่เท้า มองแค่เท้าพอ

ผมสะดุ้งเมื่อคุณแก้วจู่ๆก็ยกมือแตะแก้มผม ผมชะงัก ก่อนจะหัวเราะเก้อๆ “เปื้อนน้ำมันครับ เดี๋ยวเลอะนะ”

คุณแก้วไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ใช้ปลายนิ้วเช็ดแก้มผมต่อไป

ผมแข็ง ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงขยับไม่ได้ แต่ผมแข็งไปแล้วครึ่งตัว

“ขอบคุณที่มาหาแก้วนะ”

เธอยังคงพูดด้วยน้ำเสียงแบบครั้งแรกที่เราพบเจอกัน ไม่ใช่เสียงผู้ชาย ผมพยักหน้า ยิ้มให้คุณแก้วอย่างใจดี “ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ผมเอ่อ เหงื่อเต็มเลย คุณแก้วไม่ถือนะ”

คุณแก้วยิ้มแล้วส่ายหน้า เธอเช็ดคราบเปื้อนที่แก้มผมอีกข้าง

ระหว่างความเย็นของน้ำแข็งที่ประคบอยู่ และความเงียบแปลกๆ กับบทสนธนาที่ค่อยๆต่อกันไป น้ำหอมของคุณแก้วปะทะจมูกผมจางๆ

“คุณต๊อบไว้หนวด”

“พอดีช่วงนี้ขี้เกียจน่ะครับ”

“หล่อมากเลยค่ะ”

“คุณแก้ว” ผมเรียกชื่อคุณแก้วอย่างประหม่า ก่อนจะนั่งลงตรงบันไดเป็นเพื่อนเธอ มือก็คอยถือผ้าห่อน้ำแข็งประคบเท้าคุณแก้วไว้

“เมื่อคืน” จู่ๆหลังจากเงียบไป พวกเราก็พูดขึ้นมาพร้อมกัน

“เอ่อ” ผมพูด “คุณแก้วก่อนเลยครับ”

“เมื่อคืน แก้ว”

เธอเหมือนจะอยากพูดบางอย่างแต่ก็พูดไม่ออก คุณแก้วยังคงสวยเหมือนเดิม แต่ในความสวยนั้นกลับเริ่มชัดเจนถึงเค้าโครงอีกด้านหนึ่งด้วยเช่นกัน

แต่ถึงรู้อย่างนั้นผมก็กลับยังใจเต้นแรงกับเธออยู่ดี

“คุณแก้วหลับใช่มั้ยล่ะครับ” ผมแกล้งพูดล้อ “ผมก็อุตส่าห์รอฟังคุณแก้วพูดทั้งคืน”

คุณแก้วมีสีหน้าแปลกใจปนรู้สึกผิด คิ้วเธอขมวดไปขมวดมา ริมฝีปากเม้มอย่างน่ารัก ผมเห็นแล้วใจสั่นหวิวๆอย่างอดไม่อยู่ อยากจะก้มลงไปจูบสักที “จริงเหรอคะ”

“จริงสิครับ”

คุณแก้วกัดริมฝีปาก ก่อนจะยิ้มเหมือนงอนๆผม “แก้ว…ไม่จริง แก้วว่าคุณต๊อบหลับ”

“คุณแก้วนั่นแหละหลับ”

“แก้วไม่ได้หลับนะ”

ระหว่างที่เถียงกัน ผมก็ยื่นผ้าให้เธอถือก่อนจะค่อยๆประคองคุณแก้วขึ้น “เกาะไหล่ผมไว้นะครับ”

“แล้วคุณแก้วตกลงมาอีท่าไหนครับเนี่ย” คุณแก้วทำตามอย่างว่าง่าย ผมอยากเกิดมาตัวใหญ่กว่านี้อีกนิดนึงเผื่อจะรวบตัวเธอแล้วอุ้มขึ้นบ่าให้มันรู้แล้วรู้รอด

“แก้วใจลอยไปหน่อย”

“คุณแก้วซุ่มซ่าม แบบนี้เป็นอะไรขึ้นมาอีก ถ้าเกิดไม่มีผมจะทำยังไงหื้อ”

ผมเผลอพูดไปก่อนจะนึกได้ว่าไม่ควรพูดเลย สัด ต๊อบ!

ผมพาเธอไปนั่งที่โซฟา ผมยกเท้าคุณแก้วขึ้นมาวางบนตักก่อนจะประคบให้เธอต่อ คุณแก้วร้องเบาๆ ตอนแรกผมนึกว่าเธอเจ็บ แต่กลายเป็นว่าคุณแก้วพูดว่า “คุณต๊อบ ไม่เป็นไรค่ะ”

ใบหน้าของเธอเริ่มเป็นสีชมพูจางๆ ดวงตาเขินอายอย่างชัดเจน

“ไม่เป็นไรครับ”

นิ่ม

นิ่มมาก

คนอะไรเท้านิ่มได้ขนาดนี้

คุณแก้วหายใจสั่นนิดหน่อย ผมจึงพยายามเบามือลง “คุณแก้วยังเจ็บมากมั้ยครับ”

“นิดหน่อยค่ะแต่…จั๊กจี้มากกว่า”

“อ้อ”

จบ

แล้วเราก็เงียบกันทั้งคู่

ผมจดจ่อไปกับการประคบน้ำแข็งให้คุณแก้ว

คุณแก้วนั่งมองผมอยู่ ผมรู้สึกได้ว่าสายตาของเธอจ้องอยู่และการสัมผัสแต่ละครั้งทำให้เธอสั่นเล็กน้อย ในบ้านไม่ได้เปิดแอร์ เปิดเพียงหน้าต่าง ซึ่งอากาศค่อนข้างดีและลมโปร่งสบายจนผมคุณแก้วปลิวช้าๆ ภาพนั้นดูสวยมากจนผมใจสั่นอีกครั้ง

คุณแก้วไม่พูดถึงเรื่องตอนนั้น ผมก็ไม่ได้พูด

ต่างฝ่ายต่างทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

การที่ผู้ชายตัวถึกๆแบบผมมานั่งทำอะไรแบบนี้ พูดไปไอ้ฟักกับไอ้พี่ติ๊กต้องทำหน้าไม่เชื่อแน่ๆ พวกมันไม่รู้หรอกว่าต๊อบคนนี้สุภาพบุรุษขนาดไหน

ระหว่างที่ผมก้มหน้าก้มตา จู่ๆนิ้วก้อยข้างหนึ่งก็ยื่นมาตรงหน้า

ผมค่อยๆเงยขึ้นไปมอง เห็นคุณแก้วกำลังทำหน้าตาน่าสงสารอยู่ ใบหน้าสวยๆมีแววเสียใจและลังเลราวกับกลัวจะถูกลงโทษอะไรแบบนั้น “แก้วไม่ดี”

คนเราบางทียิ่งโต ยิ่งทำเรื่องน่ารักได้แบบโคตรน่ารัก มันเป็นแบบนี้เองสินะ

“สิ่งที่แก้วทำมันแย่มาก แก้วฝืนใจคุณต๊อบ มันเป็นเรื่องที่ให้อภัยแทบไม่ได้ แต่” เสียงคุณแก้วเพี้ยนลง อาจเป็นเพราะเธอกำลังฝืนกลั้นน้ำตาอยู่ กระทั่งเสียงนั้นกลายเป็นทุ้มต่ำอย่างที่ผมได้ยินเมื่อคืน “ดีกันได้มั้ย”

ผมกลืนน้ำลาย สะกดกลั้นอารมณ์บางอย่าง ผมจะไม่น้ำตาไหลง่ายขนาดนั้นแค่กำลังปวดกระบอกตาทั้งสองข้างมากอย่างไม่ทราบสาเหตุ

ผมถอนหายใจ ก่อนจะเรียกชื่อเธอ “คุณแก้ว”

“คุณต๊อบ แก้วทำได้แค่ขอโทษ ขอโทษกับอารมณ์ชั่ววูบแต่ความรู้สึกทั้งหมดของแก้วมันเป็นเรื่องจริง” คุณแก้วพูดด้วยเสียงจริงของเธอ ทำให้ผมหยุดหายใจเป็นช่วงๆ และพยายามปรับตัวอย่างสุดความสามารถ

“ผมแค่ ผมตกใจ เพราะว่าคุณแก้วสวยมาก” ประโยคนี้เหมือนกลับมาฉายซ้ำ “แต่ต่อมาคุณแก้วก็เปลี่ยนเป็นอีกแบบ มันค่อนข้างเร็วไป ผมยังสับสน”

ผมพูดช้าๆ พยายามลำดับความรู้สึกให้ชัดเจนที่สุด

เธอปาดน้ำที่ซึมออกมา ทำให้ใบหน้าเลอะเครื่องสำอางเล็กน้อย คุณแก้วเอียงหลบผม

ผมกลับไม่โกรธเธอเลย

กลายเป็นว่าผมไม่อยากโกรธเธอเลย

ผมกำลังสงสารเธออยู่

“มันดู...แปลกๆ” คุณแก้วอมยิ้ม “ใช่มั้ย”

“ไม่หรอกครับ” ผมยิ้มตอบ “คุณแก้วก็ยังน่ารักอยู่”   

“ก็คุณต๊อบเป็นแบบนี้” คุณแก้วหลุบตาลงก่อนจะสบตาผมอีกครั้ง “แล้วจะให้แก้ว...ตัดใจได้ยังไง”

“คุณแก้ว” ผมยิ้มให้เธอ สายลมตอนเย็นพัดผ่านหน้าไป “เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นะครับ”

คุณแก้วหลุบตาลงก่อนจะหัวเราะ “ขนาดนี้แล้ว แก้วเป็นเพื่อนคุณต๊อบไม่ไหวหรอก”

เธอส่ายหน้าไปมา ราวกับว่าเรื่องที่ผมบอกเป็นเรื่องล้อเล่นอย่างรุนแรง


“แก้วไม่ได้อยากเป็นเพื่อนคุณต๊อบ”


เธอขยับเข้ามาหาผม ระยะห่างของเราลดลงจนเกือบหายไป ผมนั่งนิ่งเป็นหุ่นเมื่อคุณแก้วโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนไอร้อนสัมผัสแก้ม



“...ได้ยินหรือเปล่าครับ”

 

 

 

 

TBC
[15/02/2560]

[ceylon]

บอกทีว่าไม่ได้ฝัน
ต๊อบแบบ..อืม ดูแล้วน่าจะไม่รอดเงื้อมมือคุณแก้ว แต่ก็ไม่แน่ อะไรก็เกิดขึ้นได้ถ้ามีปาปริก้า
ส่วนคุณแก้วก็ไม่รู้อ่ะ ไม่เคยอ่านมุมคุณแก้วเลยไม่รู้ลึกๆคุณแก้วเป็นไง

[ooomukooo]

ชอบ มาอัพวายไว เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆ 

[beevector]

 :hao7:มีความละมุนในน้ำเสียงของคุณแก้ว ชอบให้คุณแก้วพูดครับ ฮอลลลลลลลล

[papapoope]

คุณแก้วพูดครับแล้วดูหล่อมากเลยคะ

[EoBen]

เราสับสนเช่นเดียวกับต็อบ คุณแก้วจะมาแบบไหน ตกลงจะเป็นยังไง

ชอบแต่งหญิงเฉยๆ หรือว่าไม่ใช่ อะไรยังไง


ฟักช่วยด้วย

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ต๊อบโดนรุก ถถถ

[darinsaya]

    น่ารักกกอ่ะ  อัพไวทันใจคนอ่านดี

[BABYBB]

อย่าว่าแต่ต้อบสับสนเลย ตรูก็สับสน ยัยคุณแก้ว เอาซักทางเถ้อะะะ เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยวครับ ฮืออออ สงสารใจต้อบ ต้องงงหนักขนาดไหน 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อยากอ่านพาร์ทของคุณแก้วอ่ะ 
คุณแก้วพูดเสียงตัวเองจริงๆ ก็หล่อนะ
แต่ทำไมแต่งหญิง หรือชอบเฉพาะแต่ง
แล้วดัดเสียงให้เข้ากับการแต่งหญิง ใช่บ่
แต่เพศสภาพชายทั้งแท่ง / เอ่อ....เห็นภาพลอยมาเลย
คุณแก้วพูดตรงๆแล้ว เมื่อต๊อบว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้
“ขนาดนี้แล้ว แก้วเป็นเพื่อนคุณต๊อบไม่ไหวหรอก”
“แก้วไม่ได้อยากเป็นเพื่อนคุณต๊อบ”
“...ได้ยินหรือเปล่าครับ”
คุณแก้วอยากเป็นแค่สามีต๊อบ แค่นั้นเอง 
       
 

[cowinsend]

ใจสั่นแทนนังต๊อบ555