หัวข้อ: Sex Toy…ผมถูกบังคับให้ขายตัว!! Yaoi (Boy’s Love) 18+อัพตอน20 (02/07/59) END

[mystery Y]

สงสารเบียร์ แต่ไม่เป็นไรยังมีจินอยู่ สู้ๆ

[everlastingly]

  รออ่านตอนต่อไปนะ

[Jang_B2UTY]

Sex toy 10 End

( Shut x Pitcha )

 

          วันนี้เป็นวันดีที่พิชชาจะได้พาชัชมาทำความรู้จักกับพ่อของตัวเองซึ่งพึ่งกลับมาถึงไทยเมื่อคืนนี้พร้อมกับพ่อของจิน แทนที่จะเป็นชัชที่กังวลกลับเป็นพิชชาที่กังวลการการมาพบกันครั้งนี้ไม่น้อย พิชชารู้นิสัยพ่อของตัวเองดี พ่อของพิชชาเป็นคนจริงจังจนถึงขั้นดุ ทุกการกระทำจะต้องมีเหตุมีผลเสมอและเพราะแม่ของพิชชาเสียไปตั้งแต่พิชชายังเด็กทำให้พ่อเป็นคนเลี้ยงพิชชามาด้วยตัวเอง พิชชาโตขึ้นมาด้วยความหวังของผู้เป็นพ่อและเขาก็ไม่เคยทำให้พ่อผิดหวังซึ่งไม่รู้ว่าการกระทำครั้งนี้ของเขาพ่อจะว่ายังไงกัน



        “คุณโอเคนะ” ชัชถามขึ้นขณะที่อยู่ในรถ พิชชาหันมามองหน้าชัชนิดๆก่นอจะพยักหน้าแต่ใบหน้าก็ยังแฝงไปด้วยความกังวล

          “มันจะต้องโอเค” ชัชว่าพร้อมกับเอื้อมมือมาบีบมือบางบนตักเบาๆ พิชชาคลี่ยิ้มขึ้น เขาจะเชื่อใจอีกคน



          “คุณท่านรออยู่ข้างในแล้วค่ะ” ป้าแม่บ้านพูดขึ้นเมื่อชัชกับพิชชามาถึง เมื่อคืนพิชชาไปนอนค้างที่บ้านของชัชเลยไม่ได้อยู่บ้านตอนที่พ่อกลับมาถึง



          “สวัสดีครับพ่อ” พิชชาทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ผู้เป็นพ่อรวมทั้งชัชเองด้วยชายวัยกลางคนในแว่นดูมีภูมิฐานวางหนังสือพิมพ์ในมือลงก่อนจะมองมาที่ทั้งคู่



          “บ้านไม่มีหรือไงถึงต้องไปนอนบ้านคนอื่น”  พิชัย ผู้เป็นพ่อของพิชชาพูดขึ้น พิชชาชะงักทันทีกับคำพูดของผู้เป็นพ่อ



          “ชัชไม่ใช่คนอื่นนะครับพ่อ” พิชชาว่า



          “นั่งลงก่อนแล้วค่อยคุยกัน” ทั้งชัชและพิชชานั่งตามที่ผู้เป็นพ่อบอกทันทีบรรยากาศในห้องรับแขกตกอยู่ในความเงียบพิชชารู้สึกอึดอัดไปหมด พ่อของเขายังคงไม่พูดอะไร



          “พ่อสบายดีนะครับ” เป็นพิชชาที่พูดขึ้นก่อน



          “อืม งานยุ่งนิดหน่อย” พิชัยตอบ



          “นายสินะแฟนของลูกชายฉัน” ก่อนจะหันไปคุยกับชัช



          “ใช่ครับ ผมชัชครับเป็นแฟนของพิชชา” ชัชทักทายกลับและแนะนำตัวเองอย่างมีมารยาท



          “อายุเท่าไหร่และกำลังทำอะไรอยู่” ผู้เป็นพ่อยิงคำถาม



          “อายุ21ครับ พึ่งเรียนจบครับ” ชัชตอบ



          “เด็กกว่าพิชชาสินะ” ผู้เป็นพ่อว่า พิชชาน่าเสียทันทีเพราะคำพูดของพ่อแบบนี้เหมือนกับว่าไม่ค่อยปลื้มใจเท่าไหร่ ชัชเมื่อเห็นว่าคนรักมีท่าทางกังวลจึงเอื้อมมือไปจับมือบางเอาไว้ พิชชาหันมามองหน้าอีกคนด้วยนัยน์ตาสั่นๆแต่ชัชกลับยกยิ้มให้เป็นเชิงว่ามันจะโอเค พิชชาอยากจะเชื่ออย่างนั้นแต่เห็นจากคำพูดและท่าทางนิ่งๆของพ่อแล้วเขาไม่อยากจะหวังมากเลยเพราะกลัวจะผิดหวัง



          “พิชชาตามมาคุยกับพ่อหน่อย” พิชัยว่าก่อนจะลุกจากโซฟาแล้วเดินนำพิชชาไป



          “ไปสิคุณ” ชัชว่า พิชชาพยักหน้านิดๆก่อนจะเดินตามพ่อไป ฟลังจากที่สองพ่อลูกเดินลับตาไปชัชก็มีสีหน้าเป็นกังวลขึ้นทันที การที่เขาพยายามทำเหมือนโอเคไม่ใช่ว่าเขาโอเคเลยสักนิดแต่เขาทำเพื่อไม่ให้พิชชากังวลมากไปกว่านี้ เขาพอจะดูออกว่าพ่อของพิชชาไม่ปลื้มใจเท่าไหร่ที่เขาอายุน้อยกว่า ยังคงเรียนและเป็นผู้ชาย ชัชกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันตัวเอง เจ้าชู้มาเสียมากมายแต่พอมารักใครเข่าจริงจังกลับมีอุปสรรคซะงั้น โชคชะตาชอบเล่นตลกว่ามั้ย?...พิชชามองแผ่นหลังของผู้เป็นพ่อที่กำลังยืนหันหลังให้เขาด้วยความกังวล อยากจะเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดขึ้นก่อนแต่อยู่ๆปากคอก็สั่นจนพูดอะไรไม่ออก



          “พิชชารู้ใช่มั้ยว่าพิชชาไม่เคยทำให้พ่อผิดหวัง” ผู้เป็นพ่อเริ่มพูดขึ้น



          “ครับ”



          “แต่ครั้งนี้พิชชากำลังทำให้พ่อผิดหวัง” เสียงเรียบๆของผู้เป็นพ่อทำให้พิชชาใจกระตุก



          “ผมรู้ครับแต่ว่าเรารักกันนะครับ”



          “ความรักที่ว่าเอาอะไรมารับประกันได้ล่ะว่าจะรักกันไปถึงเมื่อไหร่ ความรักที่ว่าเอาอะไรมารับประกันได้ล่ะว่าจะสามารถทนกับคำติฉินนินทาและสายตาของคนอื่นได้” พิชัยว่าด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะหันมามองลูกชายด้วยแววตาเรียบนิ่ง พิชชาตา

สั่นระริกกับคำพูดของผู้เป็นพ่อ



          “ผมไม่รู้ครับ ผมรู้แค่ว่าเรารักกัน รู้แค่ปัจจุบันเท่านั้น ส่วนเรื่องคนอื่นผมไม่เคยแคร์แต่คนที่ผมคือคือคุณพ่อ...ถ้าคุณพ่อรับได้ต่อให้คนทั้งโลกรับไม่ได้ผมก็ไม่สนใจ”พิชชาว่าออกมาพร้อมมองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างอ้อนวอน



          “แล้วถ้าพ่อรับไม่ได้ล่ะ”...ชัชมองหน้าคนรักที่เดินลงมาจากชั้นบนด้วยดวงตาแดงก่ำเหมือนกับว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักทำให้เขารู้สึกใจไม่ดี



          “เกิดอะไรขึ้น” ชัชปรี่ตัวเข้าไปหาอีกคนทันที พิชชาส่ายหน้าแต่ชัชไม่เชื่อ



          “เราเป็นแฟนกันนะพิชชา เกิดอะไรขึ้นกันแน่” ชัชถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด



          “เปล่าสักหน่อย” พิชชายืนยัน



          “แต่คุณพึ่งร้องไห้มา คุณพ่อว่าอะไรคุณหรือว่าท่าน...”



          “ไม่มีอะไรหรอก คุณพ่อโอเค...แต่วันนี้ท่านเพลียๆน่ะเลยดูเงียบๆแบบนั้น ผมว่าเราไปหาอะไรกินกันมั้ยตอนเช้ายังไม่ได้กินอะไรมาเลย” พิชชาเปลี่ยนเรื่อง ชัชอยากจะถามสิ่งที่เหมือนจะยังค้างคาอยู่ต่อแต่เหมือนกับว่าอีกคนไม่อยากตอบก็เลยเอาไว้ก่อน



          “ไปสิ” ว่าแล้วทั้งคู่ก็พากันเดินออกไปโดยมีสายตาของผู้เป็นพ่อที่มองผ่านหน้าตาลงมาจากข้างบน



          “สิ่งที่พ่อทำ พ่อทำเพื่อพิชชานะ”...ไม่รู้ว่าชัชคิดไปเองหรือเปล่าว่าวันนี้พิชชาแปลกไปอีกคนดูเอาอกเอาใจเขามาก ไม่ว่าเขาจะชวนไปดูหนังหรือชวนค้างที่บ้านเขาคืนนี้อีกคนก็ตกลงอย่างไม่มีข้อแม้มาก่อน ชัชไม่อยากจะคิดมากเพราะนั่นเป็นเรื่องดีไม่ใช่น้อยที่คืนนี้จะได้นอนกอดร่างกายนุ่มนิ่มของอีกคน



          “ยังไม่หลับอีกหรือไง” ชัชถามขึ้นเมื่อเห็นอีกคนยังนอนตาใสแจ๋วอยู่



          “กอดผมหน่อยสิ” ชัชเลิกคิ้วกับคำพูดของอีกคน



          “ก็กอดอยู่นี่ไง” ชัชว่าขำๆ



          “ไม่ใช่...ไม่ใช่กอดแบบนี้” พิชชาสบตาอีกคนท่ามกลางความมืดแต่ยังมีแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทำให้เห็นกันอย่างเลือนลาง



          “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” ชัชถามอย่างแปลกใจเพราะปกติอีกคนไม่เคยออดอ้อนให้เขากอดแบบนี้มีแต่เขาที่เป็นฝ่ายรุ่มร่ามกับอีกคนจนอีกคนต้องยอมในที่สุด



          “หรือคุณไม่อยากกอดผม” พิชชาแสร้งเชิดปากอย่างงอนๆ



          “เปล่าเสียหน่อยแล้วอย่ามาบ่นทีหลังละกัน” ชัชกระตุกยิ้มก่อนจะเปลี่ยนตำแหน่งตัวเองมาขึ้นคร่อมอีกคน ปากหนาจู่โจมอีกคนทันทีอย่างร้อนแรงพิชชาเองก็จูบตอบอีกคนไปเช่นเดียวกัน ร่างสองร่างที่เปล่าเปลือยกำลังสอดประสานกันท่ามกลางเสียงครวญครางด้วยความเสียดเสียว พิชชาเชิดหน้าหลับตารับสัมผัสของอีกคนอย่างเต็มใจ



          “ผมรักคุณนะ” ชัชกระซิบข้างหูบางด้วยน้ำเสียงแหบพร่า พิชชาลืมตามองอีกคน



          “ผมก็รักคุณ”...ชัชสลึมสลือขึ้นมาในตอนสายเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาไปตี4 มือหนาควานหาร่างบางที่นอนอยู่ข้างกายแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ชัชลืมตาขึ้นมาทันทีก่อนจะมองหาอีกคนแต่ก็ไม่พบ



          “พิชชาล่ะ” ชัชลงมาถามแม่บ้านที่ชั้นล่างอย่างร้อนใจ



          “ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ” แม่บ้านตอบ ชัชขมวดคิ้วมือหนารีบกดโทรศัพท์หาอีกคนทันทีแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ ชัชรีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วตรงดิ่งไปที่บ้านของอีกคนทันที เขาคิดไว้แล้วไม่มีผิดว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นไม่งั้นพิชชาไม่มีท่าทางแปลกๆแบบเมื่อวานแน่



          “พิชชาอยู่มั้ยครับ” ชัชถามแม่บ้านที่บ้านพิชชาขึ้น



          “ขึ้นพิชชาไปกับคุณท่านแล้วค่ะ” ชัชขมวดคิ้วกับคำตอบ



          “ไปไหนครับ”



          “ไม่ทราบค่ะแต่น่าจะต่างประเทศเพราะมีกระเป๋าเดินทางด้วย” ชัชรู้สึกมือไม้สั่นระริกไปหมด หัวใจเหมือนแตกสลายเป็นเสี่ยงๆกับสิ่งที่พึ่งรับรู้ เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ถ้าจะให้คาดเดาคงเพราะพ่อของพิชชารับเรื่องของเราสองคนไม่ได้ใช่มั้ยถึงได้พาพิชชาไปจากเขา ชัชนั่งหน้าเครียดอยู่ในรถคันหรูอย่างมืดมนจนหนทางเขาอยากจะตามหาพิชชาแต่กลับไม่รู้ว่าอีกคนไปไหนเมื่อกี้ลองโทรถามไอ้เพื่อนสนิทแล้วมันก็ไม่รู้อะไรเลยแต่บอกว่าจะหลอกถามพ่อให้ หลายวันที่พิชชาหายออกไปจากชีวิตของชัช ชัชก็แทบไม่เป็นผู้เป็นคน ร่างสูงเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านไม่ออกๆไปพบปะเพื่อนฝูง จินมาหาชัชบ้างเป็นครั้งคราวแต่กลับไม่มีข่าวคราวของพิชชาเลย จินคิดว่าพ่อของเขารู้แต่กลับไม่บอกเขา ชัชยังคงทรมาณตัวเองจนพ่อกับแม่ของชัชทนไม่ไหวจึงได้สั่งอีกคนให้ไปทำงานที่บริษัท แม้ว่าชัชจะไม่มีกระจิตกระใจอยากทำงานก็ตามแต่บางทีการมีอะไรทำยุ่งๆอาจจะทำให้เขาหายฟุ้งซ่านก็เป็นไปได้...6เดือนผ่านไป...วันนี้เป็นวันสำคัญของชัชและของบัณฑิตทุกคนเพราะพรุ่งนี้เป็นวันรับปริญญาของเขา  มันคงจะดีกว่านี้ถ้าพิชชาอยู่ข้างๆเขาได้มางานรับปริญญาของเขาด้วยกันเหมือนกับจินและเบียร์ เขารู้สึกอิจฉาคู่นี้ไม่น้อย



          “ดอกไม้มาส่งค่ะ” ชัชรับดอกไม้ช่อโตจากหญิงสาวมาอย่างงๆ กำลังจะเอ่ยปากถามว่าใครส่งมาแต่เจ้าตัวก็ไม่อยู่เสียแล้ว ชัชมองดอกไม้ในมือก่อนจะเหลือบไปเห็นการ์ดใบเล็กที่ติดมาด้วย



          “พิชชา” ชัชเอ่ยขึ้นมาทันทีหลังจากที่อ่านการ์ดเสร็จ ใบหน้าหล่อเหลาที่หม่นหมองมากว่าขึ้นปีมีรอยยิ้มอีกครั้ง ตาคมพยายามมองหาร่างบางที่เขาคิดถึงอยู่ทุกวันท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาก่อนจะไปสะดุดกับร่างบอบบางที่เขาจำได้ดีว่าคือใครที่ยืนอยู่อีกฝั่งถนน พิชชากำลังส่งยิ้มมาให้เขา ไม่รอช้าชัชรีบวิ่งไปหาร่างบางทันทีโดยไม่สนใจว่าน้องรหัส หลานรหัสจะเรียกเพื่อเอาของมาให้



          “คนใจร้าย” ชัชว่าหลังจากที่มายืนอยู่ตรงหน้าอีกคน



          “ยอมรับ” พิชชาพยักหน้ารับยิ้มๆ



          “กล้าดียังไงถึงได้ถึงผมไป ไม่รู้หรือไงว่าผมรักคุณมาก” ชัชว่าเหมือนจะใส่อารมณ์แต่ก็ไม่กล้าที่จะโกรธหรือโมโหอีกคนแม้แต่น้อย เพราะแต่อีกคนกลับมาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าก็ดีใจจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว



          “รู้สิแต่ผมจำเป็นต้องทำ...ขอโทษและก็ขอบคุณนะ” พิชชาว่าด้วยนัยน์ตาสั่นระริกเหมือนจะร้องไห้ ชัชรู้สึกใจไม่ดีกับท่าทางของอีกคนก่อนจะดึงอีกคนเข้ามากอดโยไม่สนว่าจะท่ามกลางคนเยอะขนาดไหน



          “ผมไม่โกรธคุณเลยสักนิด ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางโกรธแค่คุณกลับมาอยู่ตรงนี้ผมก็ดีใจแทบบ้าแล้ว” ชัชว่า พิชชาน้ำตาไหลออกมากับคำพูดของอีกคน รู้ว่าบทพิสูจน์ที่พ่อของเขาให้ทำมันร้ายแรงแค่ไหนแต่มันกลับทำให้เขารักอีกคนมาก รักโดยไม่มีข้อแม้ รักแบบที่ไม่กังวลอีกแล้วว่าข้างหน้าเรื่องของเราทั้งคู่จะเป็นยังไง...วันนั้นพ่อของเขาบอกว่ารับไม่ได้ซึ่งเขาก็ร้องไห้ออกมาทันทีที่ได้ เขาขอโอกาสจากพ่อ ขอโอกาสเพื่อพิสูจน์ความรักของเขาสองคน พ่อของเขาจึงสั่งให้เขาไปอยู่สิงคโปร์ด้วยกัน ซึ่งเป็นที่เดียวกับที่เขาเคยไปประชุมนั่นแหละ พ่อเขาขอเวลา6เดือนในการพิสูจน์ใจของเขาทั้งคู่ว่าจะทนอยู่ห่างกันได้มั้ยเพราะเขาก็พึ่งรู้ว่าพ่อเขารู้เรื่องของชัชดี ว่าแต่ก่อนอีกคนเจ้าชู้แค่ไหน ไม่เพียงแต่พิสูจน์เขาแต่เป็นการพิสูจน์ชัชด้วยว่าช่วงเวลาที่เขาหายไปอีกคนจะลืมเขาและมีคนอื่นหรือเปล่าแต่ชัชกลับพิสูจน์ให้พ่อของเขาเห็นว่าอีกคนจริงจังกับเขาแค่ไหนและอีกคนรักเขามากแค่ไหน



          “ต่อไปจะไม่ไปไหนแล้ว” พิชชาว่า ชัชยิ้มกว้างกับคำพูดของอีกคนก่อนจะผละออก มือหนายกมือขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าใสอย่างอ่อนโยนก่อนจะประทับจูบเบาๆที่หน้าผากเนียน



          “ผมก็จะไม่ยอมให้คุณไปไหนแล้วเหมือนกัน”...เหตุการณ์ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดี พิชชาเล่าเรื่องการพิสูจน์ใจของพ่อของเขาให้ชัชได้รับรู้ซึ่งชัชก็เดาไว้แล้วล่ะว่าต้องเป็นแบบนี้แต่ไม่คิดว่าจะนานถึงหกเดือน บอกตามตรงเลยเขาแทบถอดใจไม่แล้วแต่เมื่อนึกถึงอีกคนก็ทำไม่ลง ในเมื่อหัวใจของเขามีอีกคนอยู่เต็มหัวใจ



          “วันนั้นรู้ได้ยังไงว่าผมเป็นคนส่งดอกไม้ให้” พิชชาถามขึ้นขณะทีกำลังนอนเกยอกแกร่งอยู่ที่บนเตียงที่บ้านของอีกคน



          “ทำไมจะไม่รู้ล่ะ” ชัชว่ายิ้มๆ พิชชาหัวเราะเบาๆเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเขียนลงไปการ์ด



          ‘คนลามก’ สามคำสั้นๆง่ายๆที่พิชชาเขียนลงไปในการ์ด คำเรียกที่เขาชอบเรียกอีกคนในใจในตอนที่รู้จักกันแรกไม่คิดว่าชัชจะรู้



          “แต่คุณมันลามกจริงๆแหละแต่ก่อนฉวยโอกาสกับผมอย่างกับอะไรดี” พิชชาว่า



          “หึๆ ผมฉวยโอกาสเพราะผมสนใจคุณนี่หน่า” ชัชว่า พิชชาหันมามองอีกคน



          “แล้วที่คบกันแค่เพราะสนใจ?” พิชชาเลิกคิ้วถาม



          “เพราะรักต่างหาก” ชัชตอบ พิชชายิ้มเขินๆแม้ว่าจะได้ยินอีกคนบอกรักบ่อยแต่ทุกครั้งที่ได้ยินหัวใจก็เต้นแรงทุกครั้งและเขาก็คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้เรื่อยๆไป พิชชาเป็นแค่คนธรรมดาไม่สามารถรู้อนาคตได้แต่สิ่งที่เขารู้คือปัจจุบัน ปัจจุบันที่ได้รักกับอีกคนมันคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

End

จบแล้วจ้า!!!!! อาจจะมีรวบรัดไปบ้างแต่คิดว่าจบแบบนี้ดีแล้ว 555555 ขอบคุณที่ติดตามชัชกับพิชชามาตลอดนะคะ อาจจะมีถูกใจไม่ถูกใจกันบ้างก็ตาม ส่วนคู่จินเบียร์อยากจะให้จบพรุ่งนี้เหมือนกันแต่ยังไม่ได้เริ่มแต่งเลย แฮะๆ แต่ฝากติดตามด้วยนะคะ

___จางบิวตี้___

[Wut_Sv]

จบคู่รองได้น่ารักมากกกก รวบรัดตัดความดี

[iceman555]

 

[PrimYJ]

ดีใจกับทั้งสองคนด้วยนะที่พ่อยอมรับแล้ว
 

[mystery Y]

แอบดราม่าก่อนจะหวาน~

[Paparazzi]

คู่รองจบได้น่ารักจุง

[Jang_B2UTY]

Sex Toy End

 

        หลังจากที่ผ่านเรื่องร้ายๆมาเบียร์ก็รู้สึกว่าโลกนี้ไม่ได้ใจร้ายกับเขาอย่างที่คิดแม้ว่าเขาจะไม่เหลือญาติคนใดในชีวิตแล้วแต่เขาก็ยังมีเพื่อน มีคุณหญิงจิตราที่พร้อมจะเป็นผู้ปกครองให้และมีอีกคนที่คอยอยู่เคียงข้างเขามาตลอด เบียร์รู้สึกว่าความรู้สึกของเขามันเริ่มชัดเจนจนแน่ใจว่ารู้สึกยังไงกับอีกคน ซึ่งความรู้สึกที่ว่ามันก็ไม่ได้ต่างจากอีกคนเลย คิดได้อย่างนั้นใบหน้าใสก็ขึ้นสีระเรื่อ ครั้งก่อนมีแค่อีกคนเท่านั้นที่บอกรักเขาส่วนเขา...ให้ตายสิ เขาไม่กล้าที่จะบอกรักอีกคนจริงๆ แค่คิดว่าต้องพูดคำนั้นออกไปหัวใจก็เต้นแรงจวนจะระเบิดออกมาแล้ว



          “ทำอะไร” จินที่พึ่งเดินออกจากห้องน้ำถามขึ้นเมื่อเห็นอีกคนนั่งส่ายหัวไปมา



          “ปะ...เปล่า” เบียร์ตอบแต่ไม่ยอมสบตาร่างสูง จินสาวเท้าเข้ามาหาอีกคนด้วยสภาพผ้าเช็ดตัวพันเอวผืนเดียวทำให้เบียร์หน้าร้อนผ่าวอีกครั้ง



          “ไปแต่งตัวดีๆสิ” เบียร์ว่าโดยที่ไม่กล้ามองอีกคน



          “เขินอะไร เห็นกันมากี่ครั้งแล้ว” จินว่า



          “ไม่ได้เขินเสียหน่อย” เบียร์ว่าอย่างปากดี



          “หึๆ งั้นเหรอ”



          “คุณจิน!” เบียร์ร้องออกมาเมื่ออยู่ๆอีกคนก็ปลดผ้าขนหนูออกและเดินเปลือยไปที่ตู้เสื้อผ้าโดยไม่อายเขาที่นั่งอยู่เลย ตากลมหลับปี่อย่างไม่กล้ามองแม้ว่าเมื่อกี้จะเห็นมันเต็มตาแล้วก็ตา



          “แต่งตัวเสร็จแล้ว” จินว่าทำให้เบียร์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก้เห็นว่าอีกคนแต่งตัวเตรียมไปทำงานเรียบร้อยแล้ว ตากลมมองอีกคนขุ่นๆที่เมื่อกี้ทำโรคจิตใส่เขา



          “คุณมันโรคจิต” เสียงใสว่า จินกระตุกยิ้มมุมปาก



          “ก็นึกว่านายชอบ” จินว่าหน้านิ่ง



          “ใครจะชอบของพรรค์นั่นกัน!” เบียร์รีบปฏิเสธเสียงแข็ง



          “แล้วเมื่อคืนใครบอกขออีก” เบียร์หน้าขึ้นสีจัดทันทีกับคำพูดของอีกคน ก็เมื่อคืนมัน...บ้าๆๆ คุณจินบ้าที่สุด!             

           “หืมมม ทำไมเมื่อคืนถึงขอล่ะ” จินเดินกระซิบถามที่ข้างหูบาง ทำให้เบียร์หัวใจเต้นระรัวด้วยความอายและความเขิน



          “ก็เมื่อคืนมัน...” เบียร์กัดปาก



          “มันอะไร” จินเลิกคิ้วแต่ก็ไม่ยอมถอยห่างจากอีกคน



          “...มัน...มัน...มันเสียวนี่” จินหัวเราะออกมาทันทีกับคำตอบของร่างบาง เบียร์รีบเอาผ้าห่มมาคลุมหน้าด้วยความเขินอายกับคำพูดที่พึ่งออกมาจากปากตัวเอง



          “อย่านะ” เบียร์ว่าเมื่ออีกคนพยายามดึงผ้าห่มที่เขาใช้ปิดหน้าออก



          “ปิดทำไม” จินถามเสียงเรียบแต่ก็เจือไปด้วยความขบขันในท่าทางของอีกคน



          “อย่ามายุ่ง ไปทำงานเลยคนโรคจิต” เบียร์ว่าแต่มีหรือจินจะยอมมือหนาที่มีแรงมากกว่ารีบดึงผ้าห่มออกจากอีกคนทันทีทำให้ใบหน้าใสที่ตอนนี้กลายเป็นสีแดงจัดไปแล้วปรากฏแก่สายตา



          “ห้ามมองนะ ห้ามมองๆ”



          “ไม่มองหรอก...” จินเว้นวรรค



          “...แต่จะจูบเลย” สิ้นเสียงทุ้มมือหนาก็เชยคางอีกคนมารับจูบอันหอมหวานยามเช้าเพื่อเป็นกำลังใจก่อนไปทำงาน...หลายวันผ่านไป...วันนี้ก็เหมือนทุกเช้าที่จินและเบียร์ต้องลงมากินข้าวเช้าพร้อมกับผู้เป็นแม่



          “ลงกันมาแล้วค่ะคุณ” เสียงของคุณผู้หญิงของบ้านดังขึ้นทำให้เบียร์ทำหน้างุนงงก่อนจะพบกับผู้ชายวัยกลางคนท่าทางดูดีมีภูมิฐานที่กำลังนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะกินข้าวซึ่งปกติจะเป็นที่ประจำของคุณหญิงจิตรา



          “คุณพ่อ” จินพูดขึ้นซึ่งนั่นก็ทำให้เบียร์รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที ตั้งแต่เขาเข้ามาอยู่ที่นี่ก็เป็นเวลานับเดือนแล้วแต่เขาก็ไม่เคยพบคุณผู้ชายของบ้านหรือพ่อของร่างสูงสักครั้งแต่เห็นพวกแม่บ้านบอกว่าท่านทำงานอยู่ที่ต่างประเทศนานๆจะกลับมาทีหรือไม่คุณหญิงก็จะเป็นคนไปหาที่นั่นเอง



          “นั่งลงสิ” คุณผู้ชายของบ้านพูดขึ้นทำให้จินและเบียร์พากันมานั่งที่โต๊ะอาหาร



          “พ่อกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” จินถามขึ้น



          “เมื่อคืนน่ะ พอดีมากะทันหันพร้อมกับพิชัยเลยไม่ได้บอกล่วงหน้าก่อน” ผู้เป็นพ่อว่า จินพยักหน้ารับเพราะก็รู้จักลุงพิชัยซึ่งเป็นผู้ช่วยคนสนิทของพ่อและเป็นพ่อของพิชชาดี



          “เดี๋ยวค่อยคุยกันละกันนะคะ ทานข้าวกันดีกว่า” คุณหญิงของบ้านพูดขึ้นก่อนที่ทั้งสี่จะลงมีกินข้าวเช้าร่วมกัน ไม่รู้ว่าเบียร์คิดไปเองหรือเปล่าว่าพ่อของร่างสูงมองมาที่เขาอยู่หลายครั้งซึ่งเขาเองก็คาดเดาสาเหตุที่มองมาไม่ได้ แม้ว่าแม่ของร่างสูงชอบพอเขาก็จริงแต่ใช่ว่าผู้เป็นพ่อจะชอบเสียหน่อย เพียงแค่คิดได้แบบนี้ในใจก็รู้สึกเจ็บหน่วงขึ้นมาแปลกๆ...หลังจากที่กินข้าวเสร็จทั้งสี่ก็พากันมาที่ห้องรับแขกเพื่อพูดคุยและคนที่นั่งจนตัวเกร็งก็คงหนีไม่พ้นเบียร์เพราะรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้าในวงสนทนานี้



          “นี่น่ะเหรอที่คุณบอก” ผู้เป็นคุณผู้ชายของบ้านพูดขึ้น



          “ใช่ค่ะ นี่น้องเบียร์เป็นแฟนของลูกชายเรา” ผู้เป็นภรรยาว่าด้วยรอยยิ้ม



          “เป็นแฟน? ด้วยความเต็มใจหรือเปล่า ไหนคุณเคยเล่าว่าลุกเราไปทำนิสับไม่ดีกับเด็กคนนี้มาไง” ผู้เป็นสามีถามพร้อมกับขมวดคิ้ว



          “นั่นมันอดีตนะพ่อ” จินรีบค้านทันที



          “อดีตแล้วยังไง พาเขามาอยู่ในบ้านนี่เขาเต็มใจหรือเปล่า เป็นแฟนกับเขานี่ยัดเยียดให้เขาหรือว่าเขาเต็มใจเป็น” ผู้เป็นพ่อถามเสียงเรียบซึ่งนั่นก็ทำให้จินชะงักทันทีเบียร์ที่นั่งอยู่ข้างๆอีกคนก็รู้สึกอึดอัดไม่น้อย อยากจะเปิดปากพูดอะไรออกไปบ้างแต่ก็ไม่กล้า



          “แต่ตอนนี้ทั้งคู่ก็มีความสุขดีนะคะ” ผู้เป็นแม่พูดเพื่อทำลายบรรยากาศเครียดๆ



          “ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ทั้งคู่จะเป็นยังไงแต่ผมแค่อยากรู้ว่าเด็กคนนี้เข้ามาอยู่ที่บ้านของเขาเพราะจินบังคับหรือยอมมา และที่ว่าเป็นแฟนกันที่เพราะจินบังคับหรือรักกันจริงๆ” ผู้เป็นพ่อว่าพร้อมมองมาที่เบียร์เป็นเชิงถาม เบียร์นั่งกัดปากด้วยหัวใจสั่นระรัวแม้มันจะคือความจริงที่ว่าเขาเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะอีกคนบังคับและตำแหน่งแฟนอะไรนั่นเขาก็ไม่เคยได้ยินเอ่ยปากขอเลยแต่คำว่ารักในวันนี้มันก็ทำให้เขามั่นใจได้ว่าอีกคนรู้สึกยังไงกับเขาไม่ใช่เหรอ?



          “แต่ผมรักเบียร์” จินว่า



          “แล้วเบียร์เขารักเราหรือเปล่าล่ะ” จินนิ่งไปทันทีกับคำถามของผู้เป็นพ่อที่ถามกลับมา คิ้วหนาขมวดมุ่นเมื่อนึกถึงเรื่องนี้เพราะเขาเองก็ยังไม่เคยได้ยินอีกคนบอกว่ารักเขาเลยสักครั้ง



          “คือผม...” เบียร์ทำหน้าลำบากใจ ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงแต่แอบกลัวว่าถ้าเขาพูดมันออกไป พ่อของอีกคนจะรับไม่ได้ พ่อของอีกคนจะไม่ยอมรับเขา เขากลัวไปหมด



          “ไม่เหรอ” จินถามเสียงแผ่วรู้สึกหัวใจบีบแน่นจนเจ็บปวดไปหมดเมื่อเห็นท่าทางลำบากใจในการตอบของอีกคน เบียร์หันไปมองอีกคนที่กำลังมองมาที่เขาด้วยแววตาหม่นๆ



          “คุณจินคือ...”



          “ผมว่าผมได้คำตอบแล้วล่ะครับพ่อ” อยู่ๆจินก็พูดแทรกขึ้น



          “ฟังน้องให้จบก่อนสิคะจิน” ผู้เป็นแม่ท้วง



          “บางทีผมก็กลัวคำนั้นๆน่ะครับแม่ ผมว่าผมไปทำงานก่อนดีกว่า” จินว่าก่อนจะลุกไป



          “คุณจินเดี๋ยวก่อนสิ” เบียร์พยายามเรียกแต่อีกคนก็เดินออกไปอย่างรวดเร็วจนเบียร์ตามไม่ทัน



          “รักสินะ” พอเบียร์เดินกลับมาผู้เป็นพ่อของร่างสูงก็พูดขึ้น เบียร์ชะงักก่อนจะค่อยๆพยักหน้ารับ



          “ถ้าผมพูดออกไปคุณท่านจะไม่รังเกียจผมใช่มั้ยครับ คุณท่านจะยอมรับผมได้ใช่มั้ยครับ” เบียร์ถามเสียงเครือด้วยความอึดอัดใจจนแทบจะร้องไห้



          “ตายแล้วน้องเบียร์ไม่ร้องนะคะ คุณอ่ะ แกล้งเด็กๆแรงไปแล้ว” ผู้เป็นภรรยาให้ไปเอ็ดสามีก่อนจะเดินมากอดปลอบลูกสะใภ้(?)ทันที เบียร์ทำหน้างุนงงกับคำพูดของคุณหญิงของบ้าน



          “คุณพ่อเขารู้ตั้งนานแล้วล่ะค่ะ รับได้ด้วยแต่เมื่อกี้แกล้งเก็กขรึมแกล้งน้องเบียร์กับพี่จิน”



          “จะ...จริงเหรอครับ” เบียร์ถามออกมา



          “จริงสิ แม่เขาเล่าเรื่องเราให้พ่อฟังมานานแล้ว ทั้งรักทั้งหลงเรายิ่งกว่าลุกในไส้แบบนี้พ่อจะไม่ยอมรับได้ยังไง” เบียร์น้ำตาไหลทันทีกับคำพูดของผู้เป็นคุณผู้ชายของบ้าน น้ำตาไหลครั้งนี้ไม่ได้เสียใจแต่เป็นเพราะกำลังดีใจและมีความสุขมากๆต่างหาก



          “ทีนี้ก็เคลียร์แล้วนะคะน้องเบียร์ ที่เหลือ...ง้อพี่จินด้วยนะคะ อ่อๆ บอกรักพี่เขาด้วยล่ะ เห็นนิ่งๆหน้าตายแบบนั้นขี้คิด     มากน่ะคะ” ผู้เป็นแม่ว่า เบียร์พยักหน้ารับ...เพราะท่าทางที่อารมณ์ไม่ดี หน้านิ่วคิ้วขมวดของรองประธานบริษัททำให้ไม่มีใครกล้าสู้หน้าแม้แต่เลขาเอง วันนี้จินโหมทำงานหนักมากขนาดพักกลางวันยังไม่ยอมกินข้าวขอแค่กาแฟแก้วเดียวเท่านั้น



          “เอ่อ...ยังไม่เลิกงานอีกเหรอคะ” เลขาถามขึ้นเมื่อเห็นว่าถึงเวลาเลิกงานแล้วแต่ผู้เป็นรองประธานก็ยังคงนั่งอ่านแฟ้มงานอยู่



          “ยัง” จินตอบเสียงเรียบทำให้ผู้เป็นเลขาไม่กล้าถามต่อ...จินทำงานจนถึงสี่ทุ่มจึงกลับบ้าน ในใจก็อยากจะไปดื่มต่อกับเรื่องที่ทำให้รู้สึกไม่ดีตั้งแต่เช้าแต่เพราะชัชกำลังวุ่นวายอยู่กับเรื่องของตัวเองเลยไม่สะดวกที่จะไปด้วยทำให้จินเลือกที่จะกลับบ้านแทน เบียร์ที่ยืนชะเง้อคอรออีกคนกลับบ้านก็คลี่ยิ้มทันทีที่เห็นรถคันหรูที่คุ้นตาขับเข้ามา



          “ทำไมเลิกดึกจัง” เบียร์ถามขึ้นพร้อมกับทำท่าจะช่วยอีกคนถือของแต่จินเบี่ยงตัวหนีและเดินเข้าไปบ้านไป เบียร์ถอนหายใจออกมากับท่าทางของอีกคน นอกจากจะนิ่ง หน้าตา ขี้คิดมากแล้วยังขี้งอนอีกต่างหาก



          “คุณจินโกรธผมเหรอ” เบียร์ถามขึ้นขณะที่ปิดไฟนอนอีกคนนอนหันหลังให้เขาซึ่งแตกต่างจากวันอื่นที่ต้องดึงเขาเข้าไปกอด



          “เปล่า” จินตอบเสียงเรียบ



          “แต่คุณแทบจะไม่มองหน้าผมเลย เรื่องเมื่อเช้าใช่มั้ยที่ทำให้คุณ...”



          “เลิกพูดถึงมันซะ” จินขัดขึ้น เบียร์ขมวดคิ้วก่อนจะใช้มือจับอีกคนให้พลิกตัวหันมาประชันหน้ากับตัวเอง



          “ทำไมคุณไม่ฟังผมให้จบก่อน ทำไมต้องขัดตลอด”



          “แล้วทำไมฉันต้องฟังด้วยว่านาย...นายไม่ได้รักฉัน” จินว่าเสียงแผ่วในท้ายประโยค



          “แล้วผมพูดหรือยังล่ะว่าไม่ได้รัก” จินขมวดคิ้วกับคำพูดของอีกคน



          “แล้วนายพูดหรือยังล่ะว่ารัก” จินว่าออกมาบ้าง เบียร์กัดปากอย่างไม่กล้าพูดต่อเพราะรู้สึกเขินไม่ใช่น้อยที่ต้องมาพูดคำๆนั้น จินมองท่าทางของอีกคนก็รู้สึกเจ็บจี๊ดอีกครั้งเพราะคิดว่าอีกคนกำลังจะปฏิเสธ



          “ช่างเถอะ ต่อให้ตอนนี้นายไม่รักฉันก็จะทำให้นายรัก” จินว่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง เบียร์มองหน้าอีกคนด้วยนัยน์ตาสั่นระริก



          “คุณจิน...”



          “ฉันไม่ได้โกรธแต่กำลังคิดหนักว่าจะทำยังไงให้นายรัก” เบียร์คลี่ยิ้มทันทีกับคำพูดของอีกคนรู้สึกหวั่นไหวไปหมดทั้งหัวใจ



          “แล้วคิดออกหรือยัง” เบียร์ถามยิ้มๆ



          “ยัง...แต่คิดไว้แล้วว่าถ้าไม่รักก็จะจับปล้ำจนกว่าจะรัก” เบียร์เบิกตากว้างทันทีกับคำพูดของอีกคน



          “คนโรคจิต” เบียร์เชิดปากว่า จินหัวเราะในลำคอ



          “แล้วเมื่อไหร่จะรัก” จินถามอีกคนด้วยน้ำเสียงจริงจัง เบียร์ไม่ตอบแต่กลับขยับเข้ามาจูบที่ริมฝีปากหนาเบาๆซึ่งสร้างความแปลกใจให้จินอย่างมาก



          “ตอนนี้...” จินขมวดคิ้ว



          “...ก็รักอยู่แล้ว” ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบทันทีที่เบียร์พูดจบ เบียร์รีบเอาผ้าห่มมาปิดหน้าตัวเองทันทีเพราะความขวยเขินแม้ว่าในห้องจะมืดมองไม่เห็นว่าเขาหน้าแดงแค่ไหนก็ตาม



          “หึๆ แกล้งให้ฉันเครียดงั้นเหรอ” จินถาม



          “เปล่าสักหน่อยคุณคิดเองต่างหาก ไม่รอฟังให้จบด้วย” เบียร์ว่าเสียงอู้อี้ในผ้าห่ม



          “อื้อออ อย่าดึงนะ” เบียร์ว่าพร้อมกับรั้งผ้าห่มที่อีกคนดึงออกแต่ก็สู้แรงอีกคนไม่ได้



          “เขินอะไร ฉันต่างหากที่ต้องเขิน นายบอกรักฉันนะ” จินว่าหน้านิ่ง



          “นี่หน้าเขินของคุณหรือไง” เบียร์ขมวดคิ้วถาม



          “อาจจะ...แต่เวลาฉันเขินฉันไม่ชอบแสดงออกทางสีหน้าเพราะฉันชอบแสดงออกทาง...”



          “คุณจินจะทำอะไรน่ะ” เบียร์ร้องออกมาเมื่ออีกคนขึ้นคร่อมเขา



          “แสดงความเขินไง” จินตอบหน้าตายแต่ก็มีรอยยิ้มที่มุมปาก



          “แสดงอะไรของคุณเล่า ลงไปนะ”



          “ก็แสดงให้นายรู้ไงว่าเวลาเขินน่ะ...ฉันอึดแค่ไหน” สิ้นเสียงทุ้มปากหนาก็ประกบจูบอีกคนอย่างร้อนแรงและเต็มไปด้วยความหวานก่อนที่เสียงครางกระเส่าจะดังขึ้น บรรยากาศในห้องอบอวนไปด้วยความรักของคนทั้งคู่และเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน คำว่ารัก...ไม่ต้องพูดบ่อยก็ได้แค่แสดงออกมาก็น่าจะรู้นี่หน่า ว่ามั้ย?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

End

จบแล้ววววววว ขอกรีดร้องดังๆค่า!!! กรี๊ดดดดดดดด!!!  >0< เป็นเรื่องที่ชอบมากที่สุดที่เคยแต่งมา ชอบอิมเมจ ชอบพล็อต ชอบนิสัยตัวละคร ชอบทุกอย่างและคิดว่าคนอ่านก็น่าจะชอบเช่นเดียวกัน ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาตลอดเลยนะคะเป็นเรื่องที่กระแสดีมากเท่าที่เคยแต่งมาเลย ขอบคุณจากใจค่ะ รักๆๆ >_<



ฝากติดตามเรื่องที่สองของเซตด้วยนะคะ Sex Toy ผมไม่ได้ขายตัวเว้ย! http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54540.0

___จางบิวตี้___

[iceman555]

 

[Ice_Iris]

ยังไม่ได้อ่าน

แต่....

ขอแปะไว้ก่อน

[Wut_Sv]

กรี๊ดดดดดด อ่านของคนเขียนมาหลายคู่ ชอบคู่นี้ที่สุดเลยยยยย น่ารักมากก

[abcee]

แสดงความเขินเหรอ!! คึคึคึ ขอบคุณคนแต่งน้า ชอบมากๆ จ้า รอผลงานชิ้นต่อไปน้า เลิฟยู้ววววววว

[lizzii]

การแสดงความเขินจองคุณจินนี่แบบ
ถ้าเขินบ่อยๆ น้องเบียร์หมดแรงแน่ 555555

[PrimYJ]

ว้าาา จบซะแล้ว ขอตอนพิเศษอีกได้ไหมคะ 5555
น้องเบียร์น่ารักมาก คุณพ่อพี่จินมาแบบขรึมๆนี่เกรงเลย โชคดีที่แค่แกล้งน้อง
ส่วนพี่จินถ้าเขินบ่อยๆน้องคงแย่แน่ๆเลย 555
 

ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะคะ เดี๋ยวจะตามไปอ่านเรื่องใหม่นะ 

[Duangjai]

ฟินทั้งคู่หลักคู่รองอ่ะ

    

...

[Sohso]

สนุกมาก จบเร็วจัง

[mystery Y]

จบแล้ว แฮปปี้กันไป
สนุกมากเลยค่ะ

[Ice_Iris]

ถึงพี่จะปากแข็ง

แต่พี่รักน้องจริงนะ

พี่จินเขาว่างั้น

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

[puchi]

มีความสุขกันถ้วนหน้า

[nuch-p]

 

น้ำตาไหลเลยยยย

สนุกมากกกกกกกกกก

 

[MayA@TK]

 


 

[zuu_zaa]

 

[neno.jann]

อิป้าควรจะได้รับกรรมมากกว่าเน้ กริ๊ด แต่สนุกค่า ชอบบบ 

[ศตรัศมี]

เกลียดนังป้ามหาภัยของหน่องเบียร์มากๆ คนเขียนไม่น่าใจดีปล่อยให้นางหอบเงินหนีไปเสวยสุขเลย คนโฉดแบบนี้น่าจะได้รับกรรมแบบว่าโดนฆ่าชิงทรัพย์ เจ้าหนี้ยิงกบาล รถชนตาย ฯลฯ

[BankkunG23]

ชอบอ่าาาาา สนุกมากๆ ^.^

[mana_ai]

มันเด็ดตรงที่เขินแล้ว...อึด...เนี่ยแหละ 555+

[airicha]

 

[boonpa]

  เวลาเขินต้องทำแบบนี้มีหวังเบียร์ช้ำไปทั้งตัวแน่

[Apple_matinie]

ฮ่าๆๆๆๆๆ
เขินแบบนี้ดีจัง