▼ツ▼หนุ่มเขี้ยวเปรี้ยวใจ ☂ My Canine Loverตอนที่ 9 เรื่องที่ต้องข้ามผ่าน
"พี่กุ้งทำงานที่ร้านนี้มาหลายปีเหมือนกันนะครับ ผมจำได้ว่าตั้งแต่ร้านมาเปิด ผมก็เจอพี่กุ้งเลย"
แม้จะสนทนาอยู่กับคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ แต่สายตาของผมกลับคอยชำเลืองมองคนอีกโต๊ะอยู่ตลอด เพื่อนร่วมงานสาวรุ่นพี่ของคานินยิ้มชอบใจที่ผมอุตส่าห์จำได้ขนาดนั้น
"ค่ะ นี่ก็สองปีแล้ว แล้วคุณเป็งมาอยู่ที่ซอยนั้นนานแล้วเหรอคะ"
"อยู่กับพี่ชายมาตั้งแต่เรียนมัธยมแล้วล่ะครับ แต่ช่วงที่ไปเรียนเมืองนอกไม่ได้อยู่หลายปี เพิ่งกลับมาอยู่ได้สองสามปีเองครับ ส่วนพี่ชายผมกลับไปดูแลร้านอาหารที่เชียงราย"
"โห...แสดงว่าบ้านคุณเป็งต้องรวยมากๆ เลยนะคะถึงได้อยู่คอนโดแพงขนาดนี้ตั้งแต่เรียนมัธยม แล้วคุณเป็งมีร้านอาหารอะไรที่เชียงรายเหรอคะ"
ผมตะหงิดใจเรื่องฐานะของผมเล็กน้อย ไม่ค่อยอยากคุยกับใครแล้วพูดเรื่องนี้เท่าไหร่ แทนที่จะทำให้สนิทใจกลับทำให้เกิดช่องว่างเสียมากกว่า
"พี่กุ้งรู้จักดอยแม่สะลองไหมครับ"
พี่กุ้งทำท่านึก "อ๋อ...รู้จักค่ะ เคยไปมาแล้ว ที่มีคนจีนอยู่เยอะๆ ใช่ไหมคะ พี่ไปกินขาหมูกับหมั่นโถวที่นั่นมาด้วย รู้สึกว่าร้านที่ไปกินจะหลบๆ มุมอยู่บนเนินหน่อย ร้านดูเก่าๆ นะคะ แต่ว่าอาหารอร่อยมาก"
พี่กุ้งลากเสียง "มาก" เสียยาวจนผมอดขำเบาๆ ไม่ได้
"ร้านที่บ้านผมเองครับ มีสองร้าน ร้านหนึ่งเก่าๆ หน่อยเพราะว่าเปิดมานานแล้ว ส่วนร้านที่เปิดใหม่ อยู่ถัดไปอีกหน่อย ชื่อร้านเหมือนกันแต่คนละสาขาครับ"
"จริงเหรอคะ" พี่กุ้งทำท่าทางตื่นเต้น "พี่ว่าคนไปกินกันเยอะนะ พี่รอตั้งนานแน่ะกว่าจะได้กิน แสดงว่าเดือนๆ หนึ่งน่าจะได้รายได้เยอะน่าดู พี่เดาว่าไม่น่าจะต่ำกว่าหลักล้านแน่ๆ เลย เพื่อนที่พี่รู้จักก็มีร้านอาหารในกรุงเทพ คนมากินพอๆ กัน รายได้เป็นล้านต่อเดือนเลย"
ผมได้แต่ยิ้มๆ แม้ว่าจะไม่ยอมรับตรงๆ แต่อีกฝ่ายคงเดาได้ไม่ยาก
"แล้ว...คุณเป็งรู้จักกับคานินได้ยังไงคะ" ในที่สุดพี่กุ้งจึงได้ถามสิ่งที่อยากรู้มากที่สุดเสียทีหลังจากที่จดๆ จ้องๆ อยู่นาน
"อ๋อ..." ผมลากเสียงยาวแล้วชำเลืองมองหนุ่มเขี้ยวเสน่ห์ที่นั่งดื่มเบียร์อยู่อีกโต๊ะด้วยสายตาเป็นห่วง "เจอกันที่ร้านนั่นแหละครับ"
"อ๋อเหรอคะ แล้ว...สนิทกันได้ยังไงคะ ขอโทษนะคะ ไม่รู้ว่าถามได้หรือเปล่า" พี่กุ้งทำท่าไม่แน่ใจ
"ถามได้ครับ แต่...จะบอกยังไงดีล่ะ" ผมทำหน้ายุ่งยากใจเล็กน้อย
"คบกันอยู่เหรอคะ" พี่กุ้งโพล่งออกมาตรงๆ เล่นเอาผมสะดุ้งเลยทีเดียว
"ตกใจเหรอคะคุณเป็ง พี่ว่าสมัยนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วนะ"
"อ้อ...ครับ" ผมพยักหน้ารับคำอย่างเขินๆ แม้จะรู้สึกดีที่อีกฝ่ายรับได้ แต่ยังไม่กล้ามองตรงๆ อยู่ดี
"ถ้างั้นต้องระวังคนนั้นให้ดีแล้วล่ะค่ะ" พูดจบแล้วปรายหางตาไปทางโต๊ะนั้นที่ผมเฝ้ามองบ่อยๆ
"ไปดูคานินหน่อยก็ดีนะคะคุณเป็ง ไม่รู้ว่าจะโดนมอมเหล้าหรือเปล่า คนนั้นก็เชียร์จัง"
แม้ไม่พูดตรงๆ ผมพอรู้ว่าพี่กุ้งหมายถึงใคร พอเบียร์หมดแก้ว สาวน้อยที่นั่งอยู่ติดกันจะเติมให้ทันที ดีที่ว่าคานินค่อยๆ กินจึงช่วยลดจำนวนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ไหลผ่านคอไปได้พอสมควร
"งั้นผมขอตัวแป๊บนึงนะครับพี่กุ้ง" ผมลุกขึ้นและยิ้มเขิน แต่ในเมื่ออีกคนรู้แล้วผมไม่รู้จะเขินไปทำไม
พี่กุ้งพยักหน้ายิ้มๆ ไม่เท่านั้นยังกำชับอีกด้วยว่า "รีบไปจัดการเลยค่ะ เดี๋ยวจะโดนงาบไปซะก่อน"
นั่นแหละคือสิ่งที่ผมกำลังกลัวอยู่พอดี แต่ไม่มีทางหรอกถ้าคานินยังอยู่ในระยะสายตาของผมอยู่ คิดแล้วนึกตลกตัวเอง นี่ผมต้องมาแย่งผู้ชายกับผู้หญิงคนหนึ่งเลยหรือ แต่เพื่อคานินผมยอม
เพื่อนๆ ของอัญญาค่อยๆ ทยอยกลับบ้านไปกันหลายคนแล้ว จึงพอมีที่นั่งว่างข้างๆ คานินเหลืออยู่ ก่อนหน้านั้นคานินนั่งกินข้าวอยู่กับผมดีๆ นี่แหละ พอกินเสร็จอัญญาจึงเดินมาชวนมานั่งที่โต๊ะนี้ บอกว่าจะแนะนำให้เพื่อนๆ ของเธอรู้จักคานิน ผมนึกว่าอัญจะพาคานินกลับมาส่งเสียอีก ที่ไหนได้ เธอจับไว้ไม่ปล่อยเลย แถมยังทำท่าจะมอมเหล้าพ่อหนุ่มเขี้ยวเสน่ห์ของผมด้วย
"ถ้าพี่คานินกลับบ้านไม่ไหว นอนที่นี่ได้นะคะ อยู่เป็นเพื่อนอัญหน่อย วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลย พี่ชายพาพ่อกับแม่ไปรับหลานที่ต่างจังหวัดมาอยู่ด้วยน่ะ ยังไม่กลับเลย อัญไม่เคยนอนคนเดียว อัญกลัว นะคะพี่คานิน อยู่เป็นเพื่อนอัญหน่อยนะคะ พรุ่งนี้พี่คานินไม่ได้ไปทำงานไม่ใช่เหรอ"
พอผมย่างเท้าเข้ามาใกล้จึงได้ยินบทสนทนาที่ช่างน่าสนใจจนต้องหยุดยืนฟัง ช่างพอเหมาะพอเจาะดีเหลือเกินที่บังเอิญที่บ้านของเธอไม่มีใครอยู่ ถ้าคานินเชื่อเธอคงไม่มีทางรอดเงื้อมมือไปได้แน่
"ไม่ดีหรอกอัญ อีกอย่าง...พี่ไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาด้วย" คานินบอกปัดด้วยท่าทางสุภาพ
"เรื่องแค่นี้เอง อัญเอาเสื้อผ้าของพี่ชายมาให้พี่คานินใส่ก่อนได้ นะคะๆ" อัญญาพยายามอ้อน
"พี่ว่าไม่ดีหรอก เดี๋ยวใครรู้เข้ามันจะไม่ดีนะ" แม้จะเริ่มเมาแต่คานินยังพอคุมสติได้อยู่
"รังเกียจอัญเหรอ อัญไม่ได้ให้พี่คานินนอนห้องเดียวกับอัญซะหน่อย แค่นี้ก็อยู่เป็นเพื่อนไม่ได้"
อัญญาทำเสียงกระเง้ากระงอด แถมยังเกาะแขนคานินอีก ผมเห็นท่าไม่ดีจึงรีบขัดจังหวะ
"ให้พี่นอนเป็นเพื่อนอีกคนด้วยได้ไหมครับ"
เท่านั้นแหละ อัญญาและเพื่อนๆ ของเธอที่เหลืออยู่สองสามคนหันมามองผมพร้อมกันทันที ผมนั่งลงข้างๆ คานินแล้วหันมองไปรอบๆ โต๊ะ กวาดมองสายตาหลายคู่ที่มองมาอย่างสงสัย ยิ้มให้ทุกคนอย่างอารมณ์ดี โดยเฉพาะคนพิเศษของผมที่ผมยิ้มหวานให้เป็นพิเศษ
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณเป็ง อัญไม่รบกวนคุณเป็งดีกว่าค่ะ บ้านของอัญเล็กนิดเดียวเอง รกด้วย คุณเป็งคงนอนไม่ได้หรอกค่ะ"
อัญญาออกอาการเหมือนคนเสียท่า คงจะอารมณ์เสียไม่น้อยที่เหยื่อกำลังจะติดเบ็ดหลุดไปเฉยๆ พอเห็นเพื่อนๆ มองผมอย่างสงสัย อัญญาจึงร้อนตัวจนต้องรีบแนะนำเป็นการกลบเกลื่อน
"อ้อ...นี่คุณเป็งนะ เป็น...เอ่อ..."
อัญญาคงนึกไม่ออกว่าผมกับคานินเป็นอะไรกันแน่ ผมจึงถือโอกาสสงเคราะห์ให้เสียเลย
"ผมเป็นแฟนของคานินครับ"
ทุกคนที่นั่งอยู่รอบโต๊ะถึงกับอึ้งกิมกี่ หนุ่มเขี้ยวเสน่ห์ของผมพลอยอึ้งไปด้วย ผมโอบไหล่คานินไว้เบาๆ แล้วสบตาคู่นั้นที่ดูประหม่าจนสังเกตได้
"จริงเหรอคะพี่คานิน" สีหน้าตกใจของอัญญาบ่งบอกว่าเธอคงช็อกมากทีเดียว
ผมปล่อยแขนลงจากไหล่ของคานิน หันไปยิ้มมุมปากกับอัญญาที่นั่งอยู่ติดกับคานินอีกด้านหนึ่ง เธอไม่มองหน้าผมเลย เอาแต่จ้องคานินใหญ่ราวกับจะคาดคั้นเอาคำตอบให้ได้
"ครับ" คานินรับคำพร้อมกับพยักหน้าไปด้วย
ผมไม่รู้หรอกว่าทำให้คานินอึดอัดหรือลำบากใจหรือเปล่าที่ประกาศไปอย่างนั้น ดูจากสีหน้าของคานินแล้วคงอึดอัดพอสมควรเพราะไม่ได้เตรียมตัวว่าจะบอกใครเรื่องนี้ในงานนี้
"ให้พี่นอนเป็นเพื่อนอีกคนละกันนะครับ มีหลายๆ คนจะได้ไม่น่ากลัวไง" ผมกำชับแล้วพูดต่อ
"อีกอย่าง...พี่เป็นห่วงคานินด้วย ได้ข่าวว่าแถวนี้ตอนดึกๆ มีขโมยขโจรเยอะ เดี๋ยวจะไม่ปลอดภัย"
ผมคงไม่ต้องพูดกระทบให้มากกว่านี้ คนที่นั่งข้างๆ คานินคงรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แย่แล้ว
"อ๋อ...งั้นไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวอัญให้เพื่อนนอนเป็นเพื่อนก็ได้ อืม...สังสัยคุณเป็งจะเข้าใจผิดนะคะ แถวนี้มีบ้านนายพลอยู่ โจรขโมยไม่เยอะหรอกค่ะ แป้งแกนอนเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะคืนนี้"
อัญญาแก้เก้อด้วยการหันไปถามเพื่อนสาวที่นั่งฝั่งตรงข้ามแทน เพื่อนที่ชื่อแป้งจึงโวยวาย
"เฮ้ยอะไรวะ พรุ่งนี้ฉันมีธุระกับที่บ้านแต่เช้าเว้ย บ้านฉันไกลด้วย เดี๋ยวฉันก็จะกลับแล้ว"
อัญญายิ่งหน้าเสียเข้าไปใหญ่ หงุดหงิดจนต้องทำเสียงจิ๊กจั๊ก "เออๆ ไม่เป็นไร นอนคนเดียวก็ได้"
"พี่ขอโทษนะครับอัญ" คานินหันไปบอก แล้วทำท่าจะยกแก้วขึ้นดื่มอีก ผมรีบเอามือแตะปรามไว้
คานินวางแก้วลงแล้วมองหน้าผม ผมรู้ดีว่าเสี่ยงเหมือนกันที่คานินจะไม่พอใจ การขัดอกขัดใจโดยที่ยังไม่รู้จักกันดีพอไม่ใช่สิ่งที่ควรทำเลย แต่ห้ามมือตัวเองไม่ทันแล้ว สีหน้าของคานินดูเครียดขึ้งขึ้นจนสังเกตได้ แต่ยังคงนั่งเงียบไม่พูดไม่จา
"แฟนของคานินหล่อมากเลยนะ"
หญิงสาวที่ชื่อแป้งถือโอกาสชวนเปลี่ยนเรื่องเพราะเห็นบรรยากาศไม่สู้ดีนัก
"ไม่ใช่แค่หล่อนะคะ รวยด้วย เป็นเจ้าของร้านอาหารตั้งสองร้านแน่ะ"
เสียงที่ดังแทรกขึ้นมาทำให้ทุกคนหันไปมองพร้อมกันด้วยความสงสัย พี่กุ้งนั่นเอง หลังจากที่ถูกทิ้งให้นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นคนเดียวเธอจึงอยากมีส่วนร่วมกับพวกเราด้วย
"จริงเหรอคะ ร้านอาหารที่ไหน เผื่อจะแวะไปอุดหนุน" แป้งถามอย่างตื่นเต้นและอยากรู้อยากเห็น
พี่กุ้งนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ ผมแล้วพูดต่อ "ที่ดอยแม่สะลองค่ะ ดังมาก ใครไปต้องไปกินร้านนี้ให้ได้ รู้จักขาหมูหมั่นโถวไหมคะ คุณเป็งเขามีร้านขาหมูหมั่นโถวตั้งสองร้าน แถมยังเป็นร้านที่ดังที่สุดด้วย"
"จริงเหรอครับ ผมเพิ่งไปกินกับเพื่อนๆ มาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง อย่างงี้คุณเป็งต้องรวยมากแน่ๆ ผมถามคนแถวนั้น เห็นเขาบอกว่าเดือนหนึ่งรายได้เป็นล้านๆ เลย จริงหรือเปล่าครับ"
เพื่อนผู้ชายของอัญญาที่นั่งข้างๆ แป้งพูดขึ้นมาบ้าง
"งั้นคานินก็สบายแล้วสิ แล้วทำไมไม่ให้คุณเป็งซื้อรถให้ขับสักคันล่ะ จะได้ไม่ต้องนั่งรถเมล์ไปทำงาน"
สีหน้าของคานินที่ดูเครียดอยู่แล้วยิ่งดูเครียดมากขึ้น คนรักศักดิ์ศรีอย่างคานินไม่ชอบที่แป้งพูดแน่ๆ บรรยากาศที่เพิ่งผ่อนคลายไปได้หน่อยเดียวกลับมาตึงเครียดอีกครั้ง
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมนั่งรถเมล์ไม่ลำบากอะไร"
ใช่อย่างที่ผมเดาไว้เสียด้วย คานินไม่พอใจเรื่องที่แป้งพูดเข้าให้แล้ว เสียงพูดห้วนสั้นจนรู้สึกได้เลย
"อัญ...อัญนอนคนเดียวได้นะ เดี๋ยวพี่จะขอตัวกลับก่อน พอดีพี่รู้สึกปวดหัวน่ะ" บอกแล้วลุกขึ้นยืน
"เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ"
อัญญาถามอย่างเป็นห่วง เผลอเอามือเกาะแขนคานินด้วย ผมจึงใช้สายตา "อำมหิต" จ้องมอง ไม่นานอัญญาจึงรู้ตัวว่าเธอกำลังรุ่มร่ามกับแฟนของคนอื่นอยู่ รีบปล่อยมือแทบไม่ทัน
"ไม่เป็นไรมากหรอก นอนพักก็หายแล้ว พี่ขอตัวกลับก่อนนะ ขอโทษทุกคนด้วยนะครับ"
บอกแล้วคานินเดินตัวปลิวออกไป คงยังเมาไม่มากจึงพอประคองตัวเดินไปได้โดยไม่ล้ม
"คานิน รอผมก่อนสิ" ผมมองตามแล้วลุกขึ้นยืนเตรียมจะวิ่งตามไป "ผมไปก่อนนะครับ"
ผมไม่รอให้ใครอนุญาต รีบเดินแกมวิ่งตามคานินไปทันที คนที่นั่งอยู่คงงงเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น
"คานิน เดี๋ยวก่อนสิ"
ผมเรียกซ้ำอีกครั้ง แต่คานินยังคงเดินดุ่มๆ โดยไม่หันหลังกลับมามองผมเลย พอตามไปทันผมจึงจับแขนคานินไว้ เราเดินพ้นรั้วบ้านของอัญญามาแล้วจึงไม่ต้องกลัวใครเห็น คานินหยุดเดินแล้วหันหน้ามาเผชิญกับผม แม้จะพยายามปรับสีหน้าแต่ดูก็รู้ว่าไม่ค่อยพอใจ
"ไปกับผมนะคานิน เราสองคนต้องคุยกันหน่อยนะคืนนี้"
คานินมองหน้าผมอย่างครุ่นคิด ถอนหายใจเบาๆ แล้วพยักหน้าตกลง
"ผมมีเรื่องอยากขอโทษคานิน"
ผมเริ่มเรื่องทันทีที่เราสองคนนั่งลงบนชุดโซฟานั่งเล่นในห้อง คานินมองผมแต่กลับไม่พูดอะไร ตอนที่นั่งรถมาด้วยกันเราต่างเงียบ ดีที่ว่าดึกแล้วรถไม่ติดจึงมาถึงไวหน่อย ไม่ต้องทนอึดอัดนาน แต่พอเข้ามาในห้อง ความเงียบขรึมนั้นทำให้บรรยากาศดูอึดอัดอีกแล้ว
คานินเลิกคิ้วคล้ายกับจะถามว่าขอโทษเรื่องอะไร
"ก็...เรื่องที่ผมถือวิสาสะแนะนำคานินว่าเป็นแฟนผมในงานวันเกิดของอัญไง ผมขอโทษนะที่ผมยังไม่ได้ปรึกษากับคานินก่อนเลยว่าพร้อมที่จะบอกคนอื่นๆ หรือเปล่า"
ผมคิดว่าเรื่องนี้ทำให้หนุ่มเขี้ยวเสน่ห์ของผมไม่พูดไม่จาจนหมดสนุก ต้องขอตัวกลับกะทันหัน
"ผมไม่ได้โกรธคุณเป็งเรื่องนั้นหรอกครับ" คานินเปิดปากพูดในที่สุด
"อ้าว แล้ว...คานินโกรธผมเรื่องอะไรล่ะ" ผมขมวดคิ้วมองหน้าคนที่นั่งอยู่เยื้องๆ กัน
คานินถอนหายใจราวกับมีเรื่องหนักใจ ไม่รู้ว่าตอนที่ผมไม่อยู่เกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง ดูท่าทางเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องสำคัญเสียด้วยเพราะคานินทำท่าครุ่นคิดอยู่นานทีเดียว
"คุณเป็ง...ผมไม่ได้อยากเป็นแฟนกับคุณเป็งเพราะว่าผมอยากได้อะไรจากคุณเป็งนะครับ"
ไม่แปลกไปจากที่ผมคาดเดาไว้เท่าไหร่ เรื่องที่เพื่อนของอัญญาพูดติดอยู่ในใจของคานินซะแล้ว
"ผมรู้อยู่แล้วว่าคานินไม่อยากได้ของหรือเงินที่ผมมี คานินไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก ผมดูออก ดูออกตั้งแต่วันที่คานินพาผมไปกินอาหารอีสานเผ็ดๆ ตอนนั้นแล้ว"
แม้สีหน้าจะดีขึ้นแต่ใช่ว่าจะหายคาใจ "แต่คนอื่นๆ เขาไม่ได้คิดอย่างงั้นนี่ครับ"
คราวนี้ผมเป็นฝ่ายถอนหายใจบ้าง ชักกลัวเหมือนกันว่าคุยกันไปมาแล้วจะทะเลาะกันใหญ่โต เราสองคนเพิ่งคบกันได้ไม่นาน ทะเลาะกันตั้งแต่เริ่มคบกันใหม่ๆ ไม่ใช่สัญญาณที่ดีแน่
"คานิน...ถ้าทุกคนเข้าใจก็ดี แต่ผมไม่รู้ว่าจะอธิบายให้คนอื่นๆ เข้าใจเรื่องนี้ได้หมดทุกคนหรือเปล่า คานินว่าเราต้องอธิบายทุกคนเหรอ หรือว่าไม่จำเป็น ถึงอธิบายไปก็ใช่ว่าทุกคนจะเข้าใจ บางคนเขามีความเชื่อบางอย่าง บอกไปเขาคงไม่ฟังหรอก เราห้ามความคิดใครไม่ได้นะคานิน รู้เปล่า แต่ผมเข้าใจความอึดอัดของคานินนะ ถ้าผมเป็นคานิน ผมก็คงอึดอัดเรื่องนี้เหมือนกัน"
ผมมองหน้าคานินด้วยสายตาที่แสดงความเห็นใจ ก่อนจะถามคำถามสำคัญออกไป
"คานินลำบากใจที่จะคบกับผมเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า"
ดูเหมือนคานินจะอึ้งไปนิดๆ กับคำถามนี้ของผมจนต้องแบ่งรับแบ่งสู้ "ก็...ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับคุณเป็ง"
ผมพยักหน้าเข้าใจ แอบยิ้มกริ่มเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังอ่อนลง
"สำหรับผมนะคานิน ความแตกต่างมันแค่ทำให้เราสองคนใช้ชีวิตด้วยกันลำบากในช่วงแรกๆ เท่านั้นแหละ อย่าว่าแต่คนต่างฐานะกันเลย คนฐานะใกล้เคียงกันยังต้องปรับตัวเลย ไม่มีใครหรอกนะที่ตัดสินใจคบกันแล้วไม่ต้องปรับตัวเข้าหากัน ปรับทุกคู่แหละ แต่คานินเชื่อผมสิ ทุกปัญหามีทางออกเสมอ ผมรู้ว่าเราต่างกันเยอะ ต้องปรับตัวเข้าหากันเยอะ บางทีอาจจะต้องทะเลาะกันมั่ง มันก็เป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตคู่นะ คานินกลัวที่ต้องปรับตัวเหรอ หรือกลัวอะไร บอกผมได้นะ ผมยินดีปรับให้ทุกอย่างเท่าที่เป็นไปได้"
ผมหยุดพูดและจับสังเกตสีหน้าของอีกฝ่าย แม้ก้มหน้าอยู่ แต่สีหน้าของคานินดูอ่อนลงมากทีเดียว
"คานินคิดดูก่อนก็ได้ ไม่ต้องให้คำตอบผมตอนนี้หรอก แต่ต่อไป...ถ้าคานินมีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจ คานินบอกผมได้ทุกเรื่องเลย อย่างเช่น ยังไม่สะดวกใจที่จะบอกใครว่าคานินเป็นแฟนกับผม ไม่สะดวกใจที่จะไปไหนมาไหนกับผม ไม่สะดวกใจที่จะนอนห้องผม หรือเรื่องอื่นๆ ที่คานินไม่สบายใจ คานินจะได้ไม่ต้องอึดอัดใจไง ผมไม่บังคับความรู้สึกของคานินหรอก ความรักเป็นความพอใจ เหมือนเสื้อตัวหนึ่งนั่นแหละ ต่อให้มันคาคาแพงขนาดไหน แต่ถ้าไม่ชอบสี ไม่ชอบแบบ เราก็ไม่อยากใส่ ถ้าเกิดวันไหนคานินรู้สึกว่าผมเหมือนเสื้อที่คานินไม่ชอบแบบ ไม่ชอบสี หรือไม่ชอบอะไรก็แล้วแต่ มันเป็นเรื่องของความพอใจ ฝืนไม่ได้ ผมอยากให้คานินบอกผมตรงๆ เลย ไม่ต้องเกรงใจหรอก"
"คุณเป็ง" คานินเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนรู้สึกผิด
"ผมไม่รู้นะว่าคานินคิดอะไรอยู่หรือรู้สึกยังไง ผมแค่อยากขอโอกาสให้เราสองคนรู้จักกันมากกว่านี้ คุยกันมากกว่านี้ ผมเชื่อว่าเราจะค่อยๆ รู้จักกันแล้วก็เข้าใจกันมากขึ้นเอง เราต้องโอกาสตัวเองได้ปรับตัวเข้าหากันดูบ้างนะคานิน อย่าเพิ่งปิดประตูสิ"
คานินกับผมจ้องตากัน แววตาวิบไหวทำให้ผมรู้ว่าอีกฝ่ายยอมรับเหตุผลของผมแล้ว หนุ่มเขี้ยวเสน่ห์พยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงตกลง ค่อยๆ คลี่ยิ้มจนในที่สุดจึงยิ้มไปทั้งใบหน้าและแววตา เมื่อความรู้สึกได้ที่ คานินจึงเขยิบมานั่งโซฟาตัวเดียวกัน แล้วโผเข้ากอดผมโดยไม่ทันตั้งตัว
"ผมขอโทษครับคุณเป็ง ผมนี่แย่จังเลย คุณเป็งปรับตัวเข้าหาผมตั้งเยอะ ยังไม่เห็นบ่นสักคำ แต่ผมกลับท้อใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ใจเสาะชะมัดเลย"
พอตั้งตัวได้แล้วผมจึงสวมกอดคานินคืนอย่างรักใคร่ พร้อมกับก้มลงไปสูดดมผมของเจ้าของร่างเบาๆ
"อย่าคิดอย่างงั้นสิคานิน ดีแล้วที่คานินทำให้ผมรู้ว่าคานินอึดอัดใจเรื่องอะไร เราจะได้คุยกันไง พอคุยกันแล้วเราจะได้เข้าใจกัน พอเข้าใจกันมากขึ้น เราก็จะรักกันมากขึ้น จริงไหมคานิน"
คานินตอบสนองต่อคำพูดประโยคท้ายของผมด้วยการกอดผมแน่นขึ้นและซุกหน้าลงบนอกผม ผมก้มลงไปสูดดมผมของคานินอย่างรักใคร่อีกครั้ง คงเป็นอีกวันที่ความรักของเราก่อตัวแน่นขึ้น บอกตรงๆ ว่าตอนแรกผมรู้สึกหวั่นใจไม่น้อยว่าจะทำให้ต้นรักที่เพิ่งปลูกเฉาตายก่อนเวลาอันสมควร พอรู้ว่าคานินเข้าใจและยอมรับสิ่งที่ผมพูดแล้ว ผมจึงเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก
"คานินจะไปอาบน้ำก่อนไหม จะได้นอนสบายๆ"
คานินเงยหน้าขึ้นมามองผม คลี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วพยักหน้า ท่าทางบึ้งตึงเมื่อกี้หายหมดสิ้น
{-- + --- + -- + --- + --}
ผมใส่ชุดคลุมออกมาจากห้องน้ำ คานินนั่งเล่นเกมส์ด้วยไอแพดผมอยู่ เล่นไปยิ้มไป ตอนแรกทำท่าจะไม่เล่น แต่พอผมคะยั้นคะยอหน่อยจึงยอม ดูเหมือนว่าอยากเล่นมานานแล้ว จะซื้อมาใช้ก็กลัวเปลืองเงิน ขนาดโทรศัพท์ที่ใช้อยู่ยังไม่ยอมซื้อใหม่ เก่าจนไม่น่าเชื่อว่ายังใช้ได้อยู่
"เดี๋ยวผมเช็ดผมให้ครับคุณเป็ง"
คานินวางไอแพดลง จากนั้นกุลีกุจอลงจากเตียงเดินมาหาผมที่มายืนรออยู่ที่หน้ากระจกแต่งตัวแล้ว ผมส่งผ้าขนเช็ดตัวที่ถือมาด้วยให้คานินไป นั่งลงบนเก้าอี้หน้ากระจก แล้วปล่อยให้คานินเช็ดผมให้ ผมมองดูภาพในกระจกแล้วยิ้มอย่างพอใจ จ้องมองผ่านกระจกจนคนข้างหลังชักเขิน
"ผมชอบผมคุณเป็งจัง ผมดำเป็นเงาดี" หนุ่มมีเขี้ยวพูดแก้เขิน
"นอกจากผมแล้วยังมีอะไรที่ชอบอีกหรือเปล่าครับ" ผมแกล้งแหย่ให้คนเขินเล่น
คานินทำเป็นเช็ดผมต่อเหมือนไม่ได้ยินคำถาม ผมนึกว่าคานินจะลืม ที่ไหนได้ พอเช็ดผมจนแห้งดีแล้ว เจ้าตัวจึงเพิ่งมาตอบคำถามที่ผมถามค้างไว้
"ผมชอบผิวคุณเป็ง ผิวคุณเป็งขาวดี ผิวก็เนียนดีด้วย"
ผมลุกขึ้นยืนแล้วหันไปเผชิญหน้ากับคานิน "รู้ได้ไงว่าผิวผมเนียน คานินเคยสัมผัสแล้วเหรอ"
คานินส่ายหน้ายิ้มๆ ผมดึงมือข้างที่ว่างอยู่ของคานินมาแตะที่แขนผมแล้วเลื่อนขึ้นลงไปมา
"เนียนหรือเปล่าครับ" ถามพลางส่งสายตากรุ้มกริ่มไปให้
คานินพยักหน้าเป็นเชิงยอมรับ เริ่มออกอาการเขินเล็กน้อย "เดี๋ยวผมเอาผ้าเช็ดตัวไปผึ่งให้นะครับ"
ว่าแล้วคานินจึงเดินลิ่วออกไปตรงระเบียงห้องเพื่อเอาผ้าเช็ดตัวไปผึ่งให้ตามที่บอก ผมมองตามแล้วขำเบาๆ เวลาคานินเขินแล้วดูน่ารักไม่น้อย คงต้องหาเรื่องให้เขินบ่อยๆ ซะแล้ว
ผมตามคานินออกไปตรงระเบียงห้อง เจ้าตัวกำลังจัดแจงแขวนผ้าเช็ดตัวผมไว้อย่างขะมักเขม้น มีแสงสีจากรถราและตึกรามบ้านช่องของเมืองกรุงที่กระจายอยู่เบื้องล่างเป็นภาพพื้นหลัง
ผมรอจนคานินจัดการธุระนั้นเสร็จเรียบร้อยดีจึงเดินตรงเข้าไปสวมกอดจากทางด้านหลังไว้ คานินดูจะตกใจเล็กน้อยแต่ไม่ขัดขืนแต่อย่างใด แถมยืนนิ่งๆ ให้ผมกอดอย่างสบายอารมณ์
"วิวห้องผมสวยไหมคานิน"
คานินหันกลับมามอง สบตากับผมแวบเดียวแล้วหันกลับไปตามเดิม
"สวยครับ"
"แล้วชอบหรือเปล่าล่ะ" ผมถามต่อทันที
"ชอบครับ ผมเคยฝันว่าอยากมีคอนโดสวยๆ แบบนี้แหละ สมัยเรียนผมเคยไปนอนที่คอนโดเพื่อน ไม่หรูเท่านี้หรอก แต่ว่าห้องมันอยู่สูง วิวสวยมาก ลมพัดเย็นสบายดี ผมชอบมากเลย"
"แล้ว...คานินอยากมาอยู่กับผมหรือเปล่าล่ะ"
ไม่รู้ว่าหนุ่มเขี้ยวเสน่ห์ของผมอึ้งหรือเป็นอะไรกันแน่เพราะเงียบไปพักใหญ่เลย "อืม...ผมคงมาอยู่ไม่ได้หรอกครับคุณเป็ง เป็นห่วงแนนกับวิน อ้อ...เดือนหน้า...พ่อกับแม่ผมจะขึ้นมาหา ผมคงไม่สามารถปิดบังเรื่องของแนนได้แล้ว ผมเครียดมากเลยครับคุณเป็ง สงสารแนน ไม่รู้ว่าจะโดนอะไรมั่ง"
คราวนี้ผมเป็นฝ่ายเครียดตามบ้าง แม้เพิ่งรู้จักไม่นาน แต่รู้สึกเห็นใจในชะตาชีวิตของทั้งคู่ไม่น้อยเลย
"เพราะเรื่องนี้หรือเปล่า คานินเลยดูเครียดๆ"
คานินหันมาพยักหน้ายอมรับตามตรง ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วเกยคางบนไหล่หนุ่มเขี้ยวไว้
"ไว้ค่อยคิดละกันนะคานิน ตอนนี้เราสองคนมีเรื่องสำคัญต้องข้ามผ่านอีกเรื่อง สำคัญมากๆ ด้วยนะ"
คานินไม่กล้าหันหน้ามาถามอีก ขืนหันมาคงโดนผมหอมแก้มเป็นแน่ เจ้าตัวจึงยืนนิ่งๆ
"เรื่องอะไรเหรอครับคุณเป็ง"
ผมเลื่อนจมูกไปหอมที่ซอกคอของคานินเบาๆ จากนั้นกอดกระชับหนุ่มเขี้ยวแน่นขึ้น
เท่านี้คานินคงจะรู้แล้วว่าเรื่องสำคัญที่ต้องข้ามผ่านให้ได้คืนนี้คือเรื่องอะไร
TBC...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
