▼ツ▼หนุ่มเขี้ยวเปรี้ยวใจ ☂ My Canine Loverตอนที่ 20 เมียรักของพี่เป็ง
คานิน..."รับอะไรดีครับ"
"เอา...ขาหมูสองชุดนะ หมั่นโถวสิบลูก เป็ดทอดยูนนานหนึ่งตัว หมูคั่วเกลือยูนนาน ไก่ดำตุ๋น อ้อ...เอาเป็ดอบใบชาเพิ่มอีกที่หนึ่งละกัน บ้านนี้ชอบกินเป็ด อะไรอีกดี ผัดยอดมะระหวานละกัน"
"แล้วเครื่องดื่มล่ะครับ"
"มีโค้กไหม"
"มีแต่เอสครับ"
"งั้นเอาเอสขวดเล็กสี่ขวดก่อนละกัน"
"ได้ครับ รับอะไรเพิ่มอีกไหมครับ"
"อืม...พอแค่นี้ก่อน ถ้ามีเดี๋ยวค่อยสั่ง"
"งั้นรอสักครู่นะครับ"
เสร็จไปแล้วโต๊ะหนึ่ง ยังไม่ทันไรลูกค้ากลุ่มใหม่เดินเข้ามาอีกแล้ว ดีที่มีเด็กในร้านไปต้อนรับแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าร้านที่ดูเก่าๆ อย่างนี้มีลูกค้ามากินเยอะมาก แทบไม่เคยมีโต๊ะว่างเลยตั้งแต่เปิดจนปิด ผมช่วยดูบัญชีให้ด้วย ถึงรู้ว่าวันหนึ่งมีรายได้สามหมื่นกว่าบาทต่อวัน ครบเดือนก็เป็นล้าน
ผมเดินเข้ามาในครัวแล้วแจ้งเมนูกับคนทำอาหารไป ในห้องนี้เต็มไปด้วยลังถึงสำหรับนึ่งหมั่นโถว ถ้าว่างผมต้องจะช่วยนึ่งด้วยเพราะว่าลูกค้าสั่งเยอะมาก คนที่มีอยู่ทำไม่ทัน ช้านิดเดียวอาจพลาดได้ เข้ามาในห้องครัวทีไรเหงื่อผมผุดเต็มหน้าทุกที แถมหน้ายังมันแผล็บจนเป็นสิวหลายเม็ด
"คานิน ขาหมูหมั่นโถวโต๊ะห้าได้แล้วครับ"
"ครับเฮียปิง" ผมตอบพี่ชายของเป็งไปแล้วเดินไปหยิบอาหารที่เฮียปิงเพิ่งทำเสร็จใส่ถาด จากนั้นจึงนำออกไปเสิร์ฟให้ลูกค้าโต๊ะที่ว่า ไม่ทันไรลูกค้ากลุ่มใหม่เข้ามาอีก ผมเสิร์ฟอาหารเสร็จแล้วจึงไปช่วยเคลียร์โต๊ะและทำความสะอาดโต๊ะที่ลูกค้าเพิ่งออกไป ช่วงนี้เด็กในร้านลาพักหลายคน เหลือเพียงแค่สองคนที่ยังอยู่ เราสามคนจึงรับบทหนัก ตั้งแต่เปิดร้านจนกระทั่งปิดไม่เคยได้หยุดนั่งพักเลยแม้แต่นาทีเดียว หมดวันจึงแทบขาลาก
ผมเช็ดทำความสะอาดโต๊ะเสร็จแล้วจึงเชิญลูกค้าที่เข้ามาใหม่มานั่ง จากนั้นจึงเริ่มกระบวนการเดิมอีกครั้งด้วยการเอาเมนูให้ รับออเดอร์ เอาไปส่งในครัว พอได้อาหารจึงนำมาเสิร์ฟ คอยดูเผื่อว่าจะสั่งอะไรอีก โต๊ะไหนกินเสร็จแล้วไปเช็คบิล เช็คบิลเสร็จแล้วเคลียร์โต๊ะ ถ้ามีเวลาว่างสักนาทีสองนาทีต้องไปช่วยนึ่งหมั่นโถว ไม่ต้องทำอะไรมากแค่จับใส่ลังถึงแล้วนึ่งเพราะมีคนทำเตรียมไว้พร้อมนึ่งให้แล้ว
แม้ว่าผมไม่ต้องช่วยเก็บกวาดเช็ดถู แต่พอร้านปิดต้องมาช่วยดูบิลและเคลียร์เงินให้เรียบร้อย คนทำบัญชีลาด้วยเช่นกัน แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะความบังเอิญ ทั้งหมดนี้ล้วนเกิดจากแผนบางอย่าง กว่าจะเคลียร์ทุกอย่างเสร็จก็ประมาณห้าโมงกว่า พอถึงเวลานั้นผมแทบจะคลานออกจากร้านแล้ว
"ไปคานิน เดี๋ยวเฮียไปส่งที่บ้าน" พี่ชายของเป็งเอ่ยชวนเมื่อร้านของเราพร้อมที่จะปิดบริการสำหรับวันนี้แล้ว
"แล้วเฮียไม่ไปหาแฟนเหรอวันนี้"
"เดี๋ยวเฮียไปส่งคานินก่อน พอดีเตี่ยกับม๊าให้เป็งพาไปงานศพคนแถวๆ นี้ ยังไม่กลับเลย"
"อ๋อ...ได้ครับ" ผมรับคำแล้วเดินตามพี่ชายของเป็งออกไป แปลกใจนิดหน่อยที่ไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน
เฮียปิงหน้าตาไม่ค่อยคล้ายเป็งเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะหน้าตาเหมือนม๊า แต่เป็งเหมือนเตี่ย แถมเฮียปิงแทบไม่เคยดูแลตัวเองเลย วันๆ ขลุกอยู่แต่ในครัวอย่างที่เป็งเคยบอกไว้ไม่มีผิด แม้จะอายุมากกว่าเป็งเพียงสองปี แต่เฮียปิงกลับดูแก่กว่าเป็งมากทีเดียว แถมเริ่มอ้วนแล้วด้วย
พอเฮียปิงมาส่งถึงบ้าน ผมจึงรีบขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องของเป็งเพราะเหนียวตัว ส่วนเฮียปิงแค่ล้างหน้าล้างตาให้พอสดชื่น ไม่นานจึงออกไปหาแฟนสาวที่กำลังจะหมั้นกันในไม่ช้านี้
อาบน้ำเสร็จแล้วผมจึงลงมานั่งดูทีวีที่ห้องนั่งเล่นข้างล่าง แม่บ้านหาของกินเล่นมาวางให้ผมด้วย เมื่อกี้เป็งส่งไลน์มาบอกว่าจะมาถึงสักสองทุ่ม ถ้าหิวให้กินข้าวไปก่อน แต่ผมไม่กล้ากินคนเดียวหรอก หิวแค่ไหนคงต้องแขวนท้องรอจนว่าคนในครอบครัวของเป็งจะกลับมาถึงบ้าน
ทันที่รถยนต์ยี่ห้อหรูแล่นเข้ามาในบ้าน ผมไม่รอช้ารีบเดินออกไปต้อนรับตรงหน้าบ้านทันที แฟนหนุ่มของผมลงจากรถแล้วช่วยเดินมาเปิดประตูให้เตี่ยกับม๊าที่นั่งอยู่ข้างหลัง พอทั้งสองท่านลงมาผมจึงตรงไปหาเผื่อว่าจะมีอะไรให้ช่วยถือ แต่วันนี้กลับไม่มีอะไรเลย
"นี่กี่วังเลี้ยวอาเป็ง"
"ห้าวันแล้วครับม๊า" เป็งบอกมารดาไป ม๊าพยักหน้ารับรู้แล้วมองมาทางคานิน
"งั้งก็เหลืออีกสองวัง"
"ใช่ครับม๊า" เป็งบอกพลางยิ้ม
"ลีๆ งั้งอีกสองวังที่เหลือ ลื้อโลงหนักกว่าเลิมแน่" ม๊าของเป็งหันมาบอกผม
"ครับ" ผมรับคำอย่างเกร็งๆ แค่ห้าวันที่ผ่านมาก็หนักหนาแล้ว คราวนี้จะหนักกว่าเดิมอีกหรือ
เป็งมองหน้าผมอย่างเห็นใจ แต่ผมกลับยิ้มให้รู้ว่าสบายมาก ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟก็ยอมทำให้
"ลื้อจะให้อีทำอาลายอีก แค่นี้อีก็เหนื่อยจะตายเลี้ยวหนา" เตี่ยของเป็งหันไปดุภรรยา
"เลื่องของอั๊ว ถ้าพวกลื้ออยากให้อั๊วยอมลับผู้ชายคงนี้เป็นแฟงอาเป็ง ลื้อก็ต้องอั๊วพิสูกให้พอใจ" ม๊าของเป็งเถียง
"ได้เลยครับอาหยี จัดมาเลยครับ"
ผมยืนยันพลางยิ้ม ต้องเรียกว่า "อาหยี" หรือ "น้า" เพราะม๊าของเป็งยังไม่อนุญาตให้ผมเรียกม๊า ถ้าออกเสียงตามสำเนียงไทยจะเรียกว่า "อาอี๊" แต่ที่นี่ผมต้องเรียกตามสำเนียงจีน
"ตามใจลื้อละกัง อาคานิง ลื้ออกทงอีกนิดเดียวนา อีกแค่สองวังเอง อั๊วเชื่อว่าลื้อทำล่าย" เตี่ยของเป็งเดินมาตบไหล่ให้กำลังใจผมเบาๆ
"ขอบคุณครับเตี่ย"
"อั้ยหยา! ซี้ซั้วต่า! ใคใช้ให้ลื้อเลียกเตี่ยฮะ อั๊วยังไม่อะนุยากซะหน่อย" ม๊าของเป็งเต้นเป็นเจ้าเข้าเพราะผมดันเผลอเรียกพ่อของเป็งว่าเตี่ยก่อนได้รับอนุญาต
"ก็อั๊วอะนุยาก อั๊วจะให้อาคานิงเลียกอั๊วว่าเตี่ย เพาะว่าอั๊วชอบอาคานิง อีเป็งคงขะหยัง แล้วอีก็น่าลักล่วย ขนาดโลงลื้อใช้งางสาละพัก อียังไม่บ่งสักคำ ถ้าเป็งผู้หญิงคงอื่นๆ นา หรือแฟงอาปิงก็เหมืองกัง อีคงไม่ทงให้ลื้อโขกสับอย่างงี้หลอก" เตี่ยของเป็งเข้าข้างผมตามเคย เป็นอย่างนี้ตั้งแต่ผมมาถึงแล้ว
"อาเฮีย!" ม๊าทำท่าฟึดฟัดไม่พอใจ แต่คงไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่านี้
ผมกับเป็งได้แต่มองหน้ากันไปมา ช่วงนี้ม๊าให้ทำอะไรเราสองคนยอมทุกอย่าง ไม่ปริปากบ่น ไม่หือไม่อือ ชี้นกเป็นไม้ ชี้ไม้เป็นนก ดีหน่อยที่เตี่ยเข้าใจและคอยปกป้อง ไม่งั้นคงแย่กว่านี้
"ไปๆๆ ไปกิงข้าวกังลีก่า อาเป็ง...ลื้อมาลูแลแฟงของลื้อล่วยสิ อีเหนื่อยแย่เลี้ยว ลูหน้าอีสิ โทรมหมกเลี้ยว สิวก็ขึ้ง ผอมก็ผอม วันนี้ลื้อต้องกินข้าวเยอะๆ นะอาคานิง"
"อ้อ ครับเตี่ย"
พอโดนเตี่ยบ่นเรื่องนี้ เป็งจึงรีบรับลูกทันที ม๊าของเป็งค้อนปะหลับปะเหลือกใหญ่เลย ป๊าเป็นคนเดินนำเข้าบ้านไปก่อน พอได้จังหวะเป็งจึงปราดมาเดินคู่กับผม ดูไปก็ตลกดี ผมรู้แล้วว่าเป็งคนตลกเหมือนเตี่ยนั่นเอง ทุกวันที่กินข้าว เตี่ยมีเรื่องตลกๆ มาเล่าให้ฟังเสมอ กินข้าวกันไป หัวเราะกันไป ดูเป็นครอบครัวที่มีความสุขและเสียงหัวเราะมากทีเดียว
<--->
"คานินอดทนอีกหน่อยนะ เดี๋ยวม๊าก็ใจอ่อนแล้วล่ะ เห็นไหม วันนี้ไม่ค่อยดุคานินเท่าไหร่เลย"
"ผมเต็มที่อยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก เหนื่อยแค่นี้ผมทนได้...เพื่อพี่เป็ง"
เป็งยิ้มชอบใจและหัวเราะเบาๆ "น่ารักอย่างงี้ เดี๋ยวพี่เป็งจะให้รางวัลชุดใหญ่ อยากไปเที่ยวไหนเปล่า ไปต่างประเทศไหม พี่เพิ่งไปฟินแลนด์มา สวยนะ อืม...แต่ช่วงนี้มันไม่มีหิมะ...ไม่น่าไป ไปไหนดี"
"ตอนนี้เหรอ ต่างประเทศเอาไว้ก่อนก็ได้ อยากเที่ยวเชียงรายนี่แหละ ตั้งแต่มายังไม่ได้ไปไหนเลย"
เป็งขำใหญ่ ผมจะไปไหนได้ยังไง โดนม๊าของเป็งทดสอบด้วยการให้ไปช่วยงานที่ร้านอาหารทุกวัน แถมยังสั่งให้พนักงานจำนวนหนึ่งลาหยุดเพื่อให้ผมทำงานหนักแทนคนที่หยุดเจ็ดวันเต็มๆ ห้ามเป็งไปช่วยผมที่ร้าน ไปรับไปส่งได้อย่างเดียวเท่านั้น ห้ามโทรศัพท์คุยกันและอีกสารพัดห้าม ถ้าครบเจ็ดวันเมื่อไหร่ถึงจะรับผมไว้พิจารณา แค่ห้าวันผ่านมาผมยังแทบรากเลือด สองวันที่เหลือแม้ฟังดูไม่เยอะ แต่ผมเชื่อว่าโหดกว่านี้แน่นอนเพราะม๊าของเป็งแย้มไว้แล้ว
"ได้ๆ ให้ครบเจ็ดวันก่อนละกัน เดี๋ยวพี่จะพาเที่ยวให้ทั่วเลย"
"คงไม่ใช่เจ็ดวันหรอก หลังจากเจ็ดวันผมคงต้องขอนอนพักสักวันก่อน" ผมบอกพลางขำเบาๆ
"จริงด้วย คานินพักสักวันก็ดี มา...ให้พี่นวดตรงไหนอีกไหม ตรงนี้เมื่อยเปล่า"
หนุ่มตี๋ถามพลางเลื่อนมือมาบีบที่ต้นแขนซ้ายของผม อาสาช่วยนวดให้ผมก่อนนอนทุกคืนตั้งแต่มาที่นี่ เห็นผมเหนื่อยและโทรมกลับมาทีไรหนุ่มตี๋ของผมต้องมาเอาใจตลอด แต่ทำได้เฉพาะในห้องนอนเท่านั้น ขืนทำให้ม๊าเห็นคงโดนด่าเปิงกัน จนป่านนี้ผมยังไม่มั่นใจเลยว่าพอครบเจ็ดวันจริงม๊าจะโอเคหรือเปล่า
เป็งนวดแขนผมได้สักพักจึงถามอีก "นวดขาไหม คานินคงแทบไม่ได้นั่งทั้งวัน มา...ให้พี่นวดขาให้ดีกว่า" เป็งบอกพลางเขยิบไปนั่งข้างหน้าผม จากนั้นจับขาสองข้างผมเหยียดตรงแล้วช่วยบีบนวดให้
"พี่เป็งนี่น่ารักนะเนี่ย" ผมเอ่ยชมพลางมองอย่างเอ็นดู
"ก็พี่มีเมียน่ารักอย่างคานิน พี่ก็ต้องทำตัวให้น่ารักๆ สิ" เป็งพูดพร้อมกับยิ้มปนทะเล้นจนดูตลก
ผมอ้าปากค้างไปเลยเมื่อได้ยินคำว่า "เมีย" จากปากของเป็ง สักพักเริ่มเขินจนหน้าแดง ส่วนเป็งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปแล้ว แถมก้มหน้าก้มตานวดขาให้ผมหน้าตาเฉย
"ถ้าพี่เป็งเรียกผมว่าเมีย แล้วพี่เป็งเป็นอะไรล่ะ"
เป็งหยุดนวดแล้วหันมามองผม ท่าทางยิ้มๆ คล้ายกับจะหัวเราะ "อืม...ก็เรียกว่า...เรียกว่าพี่ไง หรือคานินอยากเรียกไปไกลกว่านั้นล่ะ" เป็งถามมีเลศนัย
"อะไรเหรอ"
"ก็...ปั๋วไง"
"เฮ้ย! บ้าเหรอ จ้างให้ก็ไม่เรียกหรอก" ว่าแล้วผมก็ตรงเข้าทุบหลังเป็งสองสามที เจ้าตัวทำตัวงอแต่ไม่ยอมหนีหรือปัดป้องใดๆ
"เมียจ๋า พี่กลัวแล้วๆๆ อย่าตีพี่เลย"
ผมหยุดชะงัก อ้าปากค้างและหน้าเหวอ "อะไรนะ! เรียกเมียจ๋าเหรอ"
เป็งหันมาเล่นหูเล่นตาและทำหน้าทะเล้นใส่ "ก็พี่รักคานิน ไม่ให้เรียกเมีย...แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ"
พอผมโผเข้าไปทุบ เป็งพลันรวบตัวผมทางข้างหลังมากอดไว้ แถมยังขโมยหอมแก้มผมหนึ่งฟอด ผมไม่มีแรงจะสู้เพราะเหนื่อยจากการทำงานจึงหยุด ปล่อยให้หนุ่มตี๋กอดไว้ตามสบาย
"อ้าว ไม่ตีพี่แล้วเหรอ" หนุ่มตี๋ถามอย่างแปลกใจ
"ตีทำไม" ผมหันหน้าไปบอกคนที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลัง "ก็คานินรักพี่ คานินไม่ตีพี่หรอก"
เป็ง...วันรุ่งขึ้น ม๊าให้คนมาปลุกผมกับคานินตั้งแต่ตีห้า จากนั้นให้ผมสอนคานินทำหมูคั่วเกลือยูนนาน นี่คือเมนูอาหารจีนที่ร้านผมทำได้ดีและอร่อยกว่าทุกร้านในแถบนี้ คนในบ้านผมทำเป็นทุกคน ม๊าอนุญาตให้ผมสอนคานินได้ถึงแปดโมงเช้า แล้วจะให้คานินทำหมูคั่วเกลือให้ลูกค้ากินที่ร้าน ถ้ามีลูกค้าคนไหนบ่นว่าไม่อร่อยแม้แต่รายเดียว ถือว่าไม่ผ่านการพิจารณาและห้ามต่อรองใดๆ
ความจริงทำไม่ยากหรอก ผมหลับตาทำยังได้เลยเพราะกินและฝึกทำมาตั้งแต่เด็ก เพราะฉะนั้น สิ่งที่ผมพอจะสอนคานินได้คือให้ทำตามผมเป๊ะทุกอย่าง ใส่อะไรเท่าไหร่ต้องเท่านั้น ใส่อะไรก่อนหลัง ผัดกี่นาที กลิ่น รสชาติหรือความชื้นประมาณไหนต้องตามผมเป๊ะ
ผมทำให้คานินดูเป็นตัวอย่างก่อนหนึ่งรอบ จากนั้นจึงให้คานินลองทำดู ดูเงอะงะไปบ้างช่วงแรก แต่พอทำไปสองสามรอบเริ่มดีขึ้น ทำเสร็จทุกครั้งผมจะชิมให้ทุกครั้ง จากนั้นจึงติชมและให้คำแนะนำในการปรับปรุงรสชาติจนผมพอใจ
"โอเค รสชาติแบบนี้แหละ ใช่เลย" ผมชิมแล้วชมเมื่อมาถึงรอบสุดท้าย
"ใช่เลยนี่...หมูคั่วเกลือหรือผมครับ" คานินหยิบมุกผมไปเล่นบ้าง ผมจึงหัวเราะชอบใจใหญ่
"คานินชักตลกแล้วนะเนี่ย"
"อ้าว ก็ผมมีแฟนเป็นคนตลกนี่"
"จ้ะ ดีแล้ว พี่ชอบคนตลก" หยอกกันพอหอมปากหอมคอแล้วผมจึงอวยพรให้คานินเสียหน่อย
"สู้ๆ นะคานิน คนดีน่ะ...ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ พี่รู้ว่าคานินทำได้แน่นอน"
คานินยิ้มขอบคุณ ดูซาบซึ้งใจมากทีเดียว
พอถึงเวลาแปดโมงเช้า คานินไปอาบน้ำแล้วออกไปกับเฮียเป็งราวๆ แปดโมงครึ่ง โชคดีนะคานิน...เมียรักของพี่!
<--->
อาหารเย็นของครอบครัวเราอีกสองวันต่อมามีคุณเหม่เกว่ซึ่งเป็นแฟนของเฮียปิงมาร่วมกินข้าวด้วย ม๊าของผมดูเป็นปลื้มกับว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้มากทีเดียว ชมแล้วชมอีกว่าสวยและเหมาะสมกับเฮียปิง นั่นยิ่งทำให้ผมร้อนใจเพราะม๊ายังไม่เอ่ยคำพูดใดๆ เกี่ยวกับ "ลูกเขยใภ้" ออกมาแม้แต่คำเดียว คานินคงน้อยใจแย่เลยที่ม๊าผมให้ความสนใจกับว่าที่ลูกสะใภ้มากกว่า ผมจึงได้แต่แอบกุมมือคานินไว้
พอกินข้าวเสร็จเราจึงนั่งคุยกันที่ชุดรับแขก แต่ดูเหมือนไม่มีใครสนใจผมกับคานินเท่าไหร่เลย จนกระทั่ง...
"อาคานิง ลื้อเล่าเลื่องที่ลื้อช่วยน้องสาวของลื้อให้อาเหม่เกว่กับอาปิงฟังล่วยสิ อียังไม่เคยฟัง" สุดท้ายเตี่ยผมช่วยชีวิตเราไว้อีกตามเคย แม้ตอนนี้ยังเดาไม่ออกว่าทำไมต้องเล่า แต่เตี่ยมีเหตุผลเสมอ
"ครับ" คานินรับคำ จากนั้นจึงเล่าเรื่องน้องสาวของตัวเองที่เคยผิดพลาดจนมีลูกและหยุดเรียนให้ทุกคนฟัง
"พอแนนมาอยู่ด้วยแล้วคานินทำยังไง แล้วพ่อกับแม่ไม่สงสัยแย่เหรอ" เหม่เกว่ถามอย่างสนใจ
"พอดีห้องข้างๆ ว่าง ผมเลยเช่าห้องเพิ่มให้แนนอยู่ ก็...ต้องโกหกพ่อกับแม่ว่าแนนเรียนหนัก อะไรประมาณนั้น แล้วผมก็ชวนแนนขายหมูปิ้ง เพราะรายได้จากงานประจำผมเลี้ยงดูน้องสาวกับหลานไม่ไหวหรอก เวลาอยู่ที่ห้องแนนก็หมักหมูกับแช่ข้าวเหนียวไว้ ตอนเช้ามืดค่อยลุกขึ้นมานึ่ง ตีห้าครึ่งเราก็ออกมาขายหมูปิ้ง ลูกค้าส่วนมากก็คนที่พักใกล้ๆ แถวนั้นแหละครับ วันนึงขายได้ประมาณพันถึงสองพันกว่าบาท พอเป็นค่านมลูกให้แนนได้บ้าง สักแปดเก้าโมงเช้าผมก็จะนั่งรถเมล์ไปทำงานที่ร้านกาแฟใกล้คอนโดพี่เป็ง เลิกงานกลับถึงบ้านก็ประมาณสี่ห้าทุ่ม"
"เหรอ...ขยันจัง แล้วได้นอนกี่ชั่วโมงล่ะ" เหม่เกว่ถามต่อ
"ประมาณห้าหกชั่วโมงครับ"
"โห...เหนื่อยแย่เลย แล้วตอนนี้เป็นไง พ่อกับแม่รู้เรื่องแล้วเหรอ"
"รู้แล้วครับ"
คานินตอบพลางยิ้มให้เหม่เกว่ อย่างน้อยเธอก็ดูสนใจและชื่นชมคานินมากทีเดียว
"รู้ตอนหลานอายุเจ็ดเดือนแล้ว วันนั้นพ่อกับแม่ขึ้นมาหาผมกับน้องที่กรุงเทพ เขาโกรธมาก หาว่าผมดูแลน้องไม่ดี โดยเฉพาะพ่อ เขารักแนนมาก"
"คานินโดนพ่อตีด้วย" ผมเสริมให้ ทุกคนทำท่าตกใจกันใหญ่ไม่เว้นกระทั่งม๊าของผม จากนั้นผมจึงพูดต่อ
"เพราะเรื่องแนนนี่แหละ พ่อกับแม่ของคานินเลยยอมรับเรื่องที่ผมกับคานินเป็นแฟนกันได้"
"อ้อ...ยังไงเหรอคะ ขอโทษที่ถามเยอะ แต่อยากรู้จริงๆ" เหม่เกว่บอกพลางขำเบาๆ
"ก็...หลังจากที่พ่อกับแม่ขึ้นมาหาคานิน แนนก็กลับไปอยู่บ้านที่นครนายก ช่วยพ่อกับแม่ทำสวนมะยงชิด แนนเลยเล่าให้พ่อกับแม่ฟังว่าที่แนนกับลูกรอดชีวิตมาได้เพราะได้พี่ชายคอยช่วย ไม่งั้นคงฆ่าตัวตายไปแล้ว พอพ่อกับแม่ของคานินรู้ว่าคานินยอมเหนื่อยเพื่อช่วยน้องสาวเลยรู้สึกผิด โดยเฉพาะพ่อที่ตีคานินไปแล้ว ทีนี้...แนนก็เลยค่อยๆ เผยให้พ่อกับแม่ฟังว่าคานิน...คบกับผมอยู่ แนนบอกว่าแนนพยายามเล่าทุกวันเลย
แต่แนนก็ฉลาดพูดนะ เขาเล่าความดีของพี่ชายก่อน พี่ชายลำบากอย่างงั้น พี่ชายช่วยอย่างงี้ แล้วถึงค่อยเล่าเรื่องคานินคบกับผม เขาใช้วิธีถามให้สงสัยก่อน หยั่งเชิงดูก่อน แล้วก็ค่อยๆ เล่าไป เล่าจนพ่อกับแม่ของคานินอยากเจอหน้าผมเลย"
ผมขำตอนท้าย สาเหตุที่ต้องเล่าส่วนนี้แทนเพราะรู้ว่าคานินคงกระอักกระอ่วนใจที่จะอวดอ้างความดีของตัวเอง หลายๆ คนที่นั่งอยู่ต่างขำไปกับผมด้วย ยกเว้นม๊าที่นั่งฟังเงียบๆ แต่กระนั้นก็มีท่าทางสนใจ
"อั๊วชอบคนแบบนี้ ลู้จักแก้ปังหา ไม่โทกคงอื่ง แถมอียังขะหยัน ไม่บ่งสักกะคำ หายากนะคงแบบนี้ ลื้อว่าไหม"
เตี่ยผมหันไปถามม๊าตอนท้าย แต่ม๊ายังตีหน้าเฉยอยู่
"อ้าว อาตั่วตี๋ ลื้อจะบอกล่ายยังว่าผงงางอาคานิงที่ล้างเป็งยังไงบ้าง ลื้อให้ผ่างอ๊ะเป่า"
เตี่ยหันไปถามเฮียที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ ไม่พูดไม่จาอยู่ตั้งนาน เพราะปกติเฮียผมไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว เฮียปิงมองหน้าผมที เตี่ยที ม๊าที ก่อนจะตัดสินใจพูดไม่กี่คำที่ตรง กระชับและได้ใจความที่สุด
"ผมให้ผ่าน เพราะว่าผมให้ทำงานหนักแค่ไหนคานินก็ไม่บ่น ทำบัญชีได้ ทำอาหารได้ สอนได้ ผมชอบ"
ผมละอยากจะกระโดดกอดคอพี่ชายสายเลือดเดียวกันเสียจริงๆ เคยช่วยผมมายังไง เฮียยังช่วยผมเสมอ ม๊าผมดูตกใจไม่น้อย แม้พยายามเก็บอาการแต่พอดูรู้ว่าหวั่นไหว ความจริงคงใจอ่อนหลายวันแล้ว ม๊ารู้ตัวว่าคงทานกระแสไม่อยู่ แต่ต้องการเหตุผลบางอย่างไว้ยึดเหนี่ยวจึงต้องหาเรื่องทดสอบคานิน อย่างน้อยได้ทดสอบแล้ว รู้ว่าดีจริง รู้ว่าเป็นคนใช้ได้ ทำให้ม๊ายอมรับคานินได้สะดวกใจมากขึ้น แทนที่จะยอมรับเพราะเกรงใจเตี่ยหรือคนอื่นๆ ในครอบครัว ผมว่าผมเดาใจม๊าผมไม่ผิดแน่ๆ เลย
"ลีๆๆ" เตี่ยผมยิ้มพอใจ จากนั้นจึงหันมาถามม๊าผม "แล้วลื้อล่ะ"
ม๊าสะดุ้งเล็กน้อย มองหน้าคนนั้นที คนนี้ที แต่ถึงยังไงคงรู้ว่าต้องตัดสินใจเพราะครบเจ็ดวันแล้ว
"อั๊ว...อั๊วก็ไม่ล่ายว่าอะไลนี่ อีก็ใช้ล่าย"
"ม๊า!"
พอขาดคำผมจึงร้องอุทานดีใจเสียงดังแล้วลุกไปกอดม๊า คนเป็นแม่เจอลูกชายอ้อนทีไรเป็นใจอ่อนทุกราย ม๊ากอดและลูบหลังผม ก่อนจะกระซิบบอกผมเบาๆ พอให้ผมได้ยินคนเดียว
"จ. อั๊วดีใจด้วยนะอาเป็งที่ลื้อได้แฟนดีๆ แบบนี้มาช่วยกันสร้างชีวิต"
"จ. ครับม๊า ผมรักม๊านะครับ"
พอกอดม๊าแล้วก็ต้องกอดเตี่ย กอดเตี่ยแล้วต้องกอดเฮีย กอดเฮียแล้วต้องกอด...เมีย! แฮ่ๆ แต่กอดเมียตรงนี้ไม่ได้ เอาไว้อยู่ในที่ส่วนตัวของเราแล้วพี่เป็งจะกอดคานินละกันนะ
หลังจากทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ผมจึงมีเวลาพาคานินเที่ยวเชียงรายอยู่สามวัน จากนั้นจึงกลับกรุงเทพ พอกลับมาถึง เราสองคนต้องหมั่นไปดูร้านที่ยูเนี่ยนมอลล์แทบทุกวัน อีกไม่กี่เดือนคงได้เปิดแล้ว การดำเนินงานทุกอย่างในร้านผมจ้างหมด เราสองคนแค่ช่วยกันบริหารจัดการเท่านั้น
ผมซื้อเฟรนไชส์กาแฟยี่ห้อดังยี่ห้อหนึ่งจากเชียงรายมาเปิดที่กรุงเทพ เตี่ยผมรู้จักกับเจ้าของจึงช่วยเจรจาให้ ความจริงไม่จำเป็นต้องใช้เส้นสายหรอก แต่การเจรจานั้นทำให้ผมได้สิทธิพิเศษบางอย่างมากกว่า นั่นคือ ผมได้สิทธิรับกาแฟเกรดพิเศษมาขายที่ร้านด้วย เกรดนี้ส่งขายเฉพาะต่างประเทศเท่านั้น
หลังจากนั้นไม่กี่วันผมจึงพาคานินไปพักผ่อนไกลถึงเกาะสมุย กะว่าจะอยู่สักสามสี่วันแล้วค่อยกลับ เย็นวันหนึ่งเราเดินเล่นริมชายหาดด้วยกันอย่างสบายอารมณ์ คุยกันไป ดูพระอาทิตย์ตกดินกันไป บอกตามตรงว่าตั้งแต่คานินมาอยู่ด้วย ผมไม่เคยรู้สึกเหงาอีกเลย แถมยังรู้สึกสงบมากขึ้นด้วย เราไม่ค่อยทะเลาะกันหรอก อาจจะเป็นเพราะผมนิสัยเหมือนเตี่ย ยิ้มๆ ตลกๆ หรือไม่ก็หน้าตาย เหมือนเตี่ยกับม๊าผมที่ไม่ค่อยทะเลาะกัน นานๆ ถึงจะเห็นสักครั้ง
"พี่เป็งว่า...เดือนหน้าเราต้องไปงานแต่งงานกี่งาน" คานินถามผมขณะเดินทอดน่องสบายๆ แต่ท่าทีบางอย่างบ่งบอกว่าน่าจะเป็นคำถามเชื่อมไปเรื่องที่สำคัญกว่ามากกว่า
"สองงานมั้ง ของไอ้ภูกับแนนกลางเดือน ของเฮียปิงกับเหม่เกว่ตอนปลายเดือน" ผมตอบไปเท่าที่รู้
"เหรอ...แล้ว...เอ่อ...งานแต่งงานของเราล่ะ พี่เป็งว่า...เมื่อไหร่ดี"
นั่นไงล่ะ ผมสงสัยเหมือนกันว่าคานินจะถามเรื่องนี้หรือเปล่า ที่ผ่านมายังไม่เคยคุยกันเลย
"อืม...คานินว่าเมื่อไหร่ดีล่ะ"
"ไม่รู้สิครับ พี่เป็งกำหนดมาเลยก็ได้ หรือว่า...พี่เป็งไม่อยากแต่งหรือเปล่า" คานินถามตรงๆ ท่าทางคล้ายคนกำลังน้อยใจ
"ใครว่าล่ะ ทำไมพี่จะไม่อยากแต่งงานกับคานิน ทุกวันนี้เราก็อยู่กันเหมือนผัวเมียไปแล้วนะ ไม่แต่งก็เหมือนแต่งแล้ว"
"แต่พ่อกับแม่ผมถามแล้วนะ" คานินหยุดเดิน ทำหน้างอหน่อยๆ
"โอเค ถ้างั้น...กลับไปเราไปหาพ่อกับแม่ดีไหม ให้พ่อกับแม่ช่วยหาฤกษ์ให้"
"ถ้าไม่อยากแต่งก็บอกตรงๆ ได้นะ" คานินทำหน้าเศร้า
"อ้าว ทำไมคานินคิดอย่างงั้นล่ะ" ผมถามอย่างแปลกใจ คานินนิ่วหน้า แต่จนแล้วจนรอดกลับไม่ยอมตอบ
"คานินคิดว่าพี่อายที่จะแต่งงานกับผู้ชายงั้นเหรอ" เมื่อคานินไม่พูดผมจึงลองเดาสิ่งที่เจ้าตัวกำลังคิด
"อือ" คานินยอมรับ ไม่น่าเชื่อว่าผมเดาถูกตั้งแต่ครั้งแรกเลย
ผมหันไปมองรอบๆ พอเห็นจังหวะไม่มีใครสนใจจึงแอบขโมยหอมแก้มหนุ่มเขี้ยวเข้าให้
"เฮ้ย! ไม่เอา อายคนอื่นเขา!" คานินดุผมใหญ่ คงตกใจไม่น้อยจึงหันมองไปรอบๆ ว่ามีใครเห็นหรือเปล่า
"เห็นไหม ตกลงใครกันแน่ที่อาย"
คานินอึ้งไปเลย คราวนี้ติดกับดักผมเข้าให้แล้ว
"ที่พี่ยังไม่คุยเพราะมันยังยุ่งๆ อยู่ไง ไม่ใช่เพราะอายหรอก แล้วคานินล่ะอายหรือเปล่า เมื่อกี้ยังดุพี่เลย พี่เสียใจนะเมื่อกี้ แสดงว่าคานินอายใช่ไหมล่ะ"
ผมแกล้งตีหน้าเศร้า คานินชักเริ่มออกอาการรู้สึกผิด
"หนุ่มสาวคนอื่นๆ เขายังเดินจูงมือกัน กอดกัน คลอเคลียกัน เห็นไหม" ผมพยักเพยิดให้ดูไปด้วย "พอพี่หอมหน่อยคานินกลับดุพี่ แถมตอนเดินยังไม่ให้พี่จูงมืออีก อายเหรอที่มีแฟนเป็นผู้ชาย"
คราวนี้ผมแสร้งไม่พอใจหน่อยๆ นอกจากเล่นตลกแล้วผมน่าจะไปเล่นละครหลังข่าวด้วย ถ้าไม่ทำแบบนี้ เราอาจทะเลาะกันใหญ่โตได้ วิธีการพวกนี้ผมได้มาจากเตี่ยผมนั่นแหละ
"เปล่าซะหน่อย" คานินเถียงแต่สีหน้าฟ้องว่ารู้สึกผิด
"เปล่าได้ไงล่ะ ก็เมื่อกี้คานินดุพี่ ถ้าเราเป็นแฟนกันแต่แสดงความรักนิดๆ หน่อยๆ ในที่สาธารณะไม่ได้ แล้วเราจะเป็นแฟนกันไปทำไม พี่ไม่อยากหลบๆ ซ่อนๆ นะ มีแฟนน่ารักก็ต้องภูมิใจไม่ใช่เหรอ"
"แต่ผมเป็นผู้ชายนะ ไม่ขาว ไม่หล่อ ไม่เห็นจะดูน่ารักตรงไหนเลย"
จะว่าตกใจก็ตกใจ ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นมา ผมคงไม่รู้แน่ๆ ว่าคานินคิดแบบนี้ "ที่ผ่านมาคานินคิดอย่างงี้เหรอ"
คานินหน้าเจื่อน เท่ากับยอมรับกลายๆ ไปแล้ว ผมถอนหายใจเบาๆ รู้สึกหนักใจไม่น้อย พอหันไปรอบๆ จึงเห็นหนุ่มๆ สาวๆ เดินจูงมือกัน หยอกล้อกัน ผมอยากทำอย่างงั้นบ้าง แต่ผมกับคานินกลับเดินคุยกันเหมือนเพื่อน ไม่กล้าแสดงออกเหมือนหนุ่มสาวทั่วไป
เอาเถอะ ไหนๆ คานินก็คิดอย่างนั้นไปแล้ว เครียดไปคงไม่ได้อะไร หาวิธีแก้ปัญหาดีกว่า ว่าแล้วผมจึงเปลี่ยนสีหน้าจากเครียดเป็นยิ้ม ก่อนจะถามย้ำไปว่า
"คานินอายใช่ไหม"
คานินไม่ทันตอบด้วยซ้ำ ผมดึงคนตรงหน้าเข้ามาหาแล้วประกบปากลงไป เรียกง่ายๆ ว่า "จูบ" นั่นเอง พอผมปล่อย คานินจึงหน้าแดงจัด หันไปมองรอบๆ แล้วหันต่อว่าผม "ทำไมพี่เป็งทำแบบนี้"
แทนที่ผมจะตกใจที่เห็นคานินโกรธ ผมกลับเดินตรงไปหาฝูงชนที่น่าจะเห็นเหตุการณ์เมื่อกี้นี้ จากนั้นผมจึงยกสองมือขึ้นป้องปากแล้วตะโกนออกไปรอบทิศทางดังๆ
"ทุกคนครับ ผมกับผู้ชายคนนี้เป็นแฟนกัน เราสองคนรักกันมาก เรากำลังจะแต่งงานกันครับ Hey you! This guy is my boyfriend. We love each other so much and we're gonna get married soon!"
คานินห้ามไม่ทันเสียแล้ว เจ้าตัวจึงได้แต่ยืนหน้าเหวอสุดขีดเพราะทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวกัน หนุ่มๆ สาวๆ ทั้งไทยและเทศต่างโบกไม้โบกมือให้เราสองคน แถมยังมีคนตะโกนอวยพรให้เราอีกด้วย
"ยินดีด้วยนะคะ/ยินดีด้วยนะครับ/Congratulations!"
ผมโบกไม้โบกมือตอบไปรอบๆ พอหันมาดูคานินอีกทีจึงเห็นเจ้าตัวยืนน้ำตาซึม ด้วยความตกใจผมจึงวิ่งกลับมาหา สงสัยว่าเมื่อกี้ผมทำเกินไปหรือเปล่าคานินถึงได้ร้องไห้
คานินวิ่งมาหาผมด้วยเช่นกัน พอถึงตัวจึงโผเข้ากอดผมแน่นแล้วร้องไห้
"พี่เป็ง ผมรักพี่เป็งนะ ขอบคุณมากสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ผมมีความสุขมากนะที่ได้เป็น...เมียพี่เป็ง เมื่อกี้ผมขอโทษนะครับ ผมผิดไปแล้ว ต่อไปผมจะไม่อายอีกแล้ว ผมรักพี่เป็งนะครับ"
ได้ยินอย่างนั้นผมจึงโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก ที่แท้คานินซาบซึ้งใจนี่เอง
"พี่เป็งก็รักเมียของพี่นะ หนุ่มเขี้ยวเปรี้ยวใจของพี่เป็ง...เราแต่งงานกันนะ"
"ครับพี่เป็ง"
ผมกอดคานินไว้ในอ้อมแขนเบาๆ ลูบหลังปลอบใจไปด้วย จากนี้ไป ปัญหาคาใจนี้คงจบเสียที เราสองคนต่างยิ้มอย่างมีความสุขในอ้อมกอดของกันและกัน มีฉากหลังเป็นทะเลและตะวันยามเย็น
ทันใดนั้น สาวสวยในชุดทูพีชคนหนึ่งเดินผ่านมาพอดี จากสีผิวและหน้าตาเธอน่าจะเป็นคนเอเชีย เธอขยิบตาให้ผมแล้วส่งยิ้มหวานให้ ผมตกตะลึงไปทันทีที่เห็นว่า...
ห๊า!
สาวเขี้ยวเสน่ห์!
โธ่!
อีกแล้วเหรอเนี่ย!จบบริบูรณ์
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
