หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ตะวันกลางใจ [จบ] | 16/11/2558

[Be mine]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


ความรัก บางครั้งคนเราก็พยายามไขว้คว้าเพื่อที่จะได้มันมา แต่บางคน เมื่อได้มาแล้ว กลับละเลย ไม่สนใจใยดีมัน พอรู้ตัวอีกที ก็อาจจะสูญเสียมัน ถึงพยายามไขว้คว้าเท่าไหร่มันก็ไม่มีทางกลับมา

“พี่ จีอยากไปดูพระอาทิตย์ตกแล้ว”

ชายหนุ่มวัย 19 ปีที่เหม่อมองไปข้างหน้าพูดขึ้นกับคนที่เขาไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ตรงส่วนไหน

“ได้สิ เดี๋ยวพี่เตรียมอาหารเย็นเสร็จแล้วจะพาไปนะ”

ผมยิ้มกว้างให้กับจี ถึงแม้จะรู้ว่าจีคงมองไม่เห็นรอยยิ้มนี้หรือแม้กระทั่งจะมองเห็นพระอาทิตย์ที่เจ้าตัวอยากดู

“พี่ก็รีบไปทำสิ เดี๋ยวก็พาจีไปไม่ทันเหมือนเมื่อวานอีก”

คนตัวเล็กบูดแล้วทำหน้าบึ้งนิดๆ ซึ่งผมคิดว่าเป็นกิริยาที่น่ารักมาก และสาเหตุที่คนตัวเล็กหน้าบึ้งก็เพราะว่า เมื่อวานผมพาจีไปไม่ทันพระอาทิตย์ตก ถึงแม้จะหลอกจีแล้วว่าพระอาทิตย์ยังไม่ตก แต่เจ้าตัวกลับรู้ทันซะได้

“พี่ขอโทษ งั้นพี่จะรีบทำและรีบพาจีไปนะ”

ผมหลบเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารให้คนที่นั่งฟังเพลงรออยู่

“พี่เสร็จยัง”

เสียงจีตะโกนถามเมื่อเห็นว่าผมหายไปนาน

“เสร็จแล้วๆ”

ถ้าถามว่าผมเบื่อไหมที่ต้องมาดูแลคนตาบอดที่ไม่สามารถทำอะไรด้วยตัวเองได้ แถมยังขี้เอาแต่ใจอีกต่างหาก ผมตอบอย่างเต็มคำเลยว่า ผมไม่เคยเบื่อเลย ถ้าผมเบื่อแล้วไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้เห็นหน้าจี ผมคงจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้ เพราะผมเคยสัมผัสความรู้สึกนั่นมาแล้ว และผมจะไม่ให้มันเป็นแบบนั้นอีก



“ถ้าพี่มันแย่นักก็ไม่ต้องมายุ่งกันอีก”

เสียงตะโกนดังทำให้คนตัวเล็กที่ก้มหน้าสะอื้นสะดุ้งแรง

“จีจะไม่มายุ่งกับพี่อีก”

เสียงสะอื้นปนตัดพ้อแต่ทว่าหนักแน่นยังคงฝั่งลึกลงในใจของเขามาจนถึงทุกวันนี้ และเขาก็รู้ว่า ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหนก็ไม่อาจจะลบความผิดนี้ได้



“พี่ พระอาทิตย์ตกยัง”

จีเขย่ามือผมแรงๆ แล้วถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ผมก็ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมจีถึงได้ตื่นเต้นทุกครั้งที่ผมพามาดูพระอาทิตย์

“กำลังจะตกแล้ว”

จียิ้มกว้างแล้วเอื้อมมือไปข้างหน้าเพื่อสัมผัสกับแสงสีส้มที่ทอมาจากพระอาทิตย์ดวงโตที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า ภาพใบหน้าเรียวยามที่สัมผัสกับแสงอาทิตย์เป็นภาพที่งดงานจนผมไม่อาจละสายตาไปได้ ทำไมผมถึงไม่รักษารอยยิ้มนี้ให้ดีกันนะ ผมคงจะเป็นคนที่แย่อย่างที่จีบอกจริงๆนั่นแหละ

“พี่จะไม่บอกจีจริงๆหรอว่าพี่ชื่อว่าอะไร”

ผมนิ่งกับคำถามของจี จะให้ผมบอกได้อย่างไรกัน ถ้าผมบอกไป ผมก็ไม่มีโอกาสได้ห็นรอยยิ้มนี้อีกแล้วล่ะสิ

“อย่ารู้เลย”

คนตัวเล็กพยักหน้าอย่างว่าง่าย คนจะขี้เกียจถามด้วยล่ะมั้ง เพราะจีถามผมมาเกือบจะยี่สิบครั้งได้แล้ว แต่ก็ไม่เคยได้คำตอบ

“พี่รู้ไหมว่าพี่เหมือนคนที่จีเคยรู้จักเลย ทั้งน้ำเสียง และการพูด”

คำว่า เคย ทำให้ผมสะอึก ตอนนี้เราก็เป็นคนไม่รู้จักกันสินะ

“พี่คิม”

เสียงแผ่วเบาดังขึ้นจนแทบจะไม่ได้ยินทำให้เขาใจชื่นขึ้นมาว่าอย่างน้อย จีก็ไม่ได้ลืมผม

“จีคิดถึงเขาไหม”

“จีไม่อยากจะคิดถึงคนนิสัยไม่ดีแบบนั้นหรอก”

จีสั่นหัวจนผมที่เริ่มยาวระต้นคอสะบัดไปมา  แววตาคนตัวเล็กดูเรียบนิ่งจนแทบไม่มีความรู้สึก นั่นยิ่งทำให้ผมรู้ว่า จีไม่มีทางให้อภัยผมอย่างแน่นอน

“เรากลับกันเถอะ “

ผมจูงมือคนตัวเล็กไว้แน่นแล้วพาเดินกลับไปยังที่พัก

“เมื่อวานพ่อบอกว่าจะมีคนบริจาคดวงตาให้จีแล้ว”

ผมหยุดนิ่ง จีก็หยุดตาม ทำไมผมถึงได้ใจหายแบบนี้ล่ะ ผมควรจะดีใจไม่ใช่หรอที่จีจะได้กลับมามองเห็นอีกครั้ง หรือเป็นเพราะเวลาที่จะได้อยู่ใกล้จีของผมจะหมดลงแล้ว

“ก็ดีสิ จีก็จะได้เห็นพระอาทิตย์ตกดินแล้ว”

“ไม่เห็นจะดีเลย”

“ทำไมล่ะ จีไม่อยากเห็นหรอ”

จีไม่ตอบแต่กระตุกมือให้ผมพาเดินกลับบ้านต่อ ผมเลยได้แต่เก็บความสงสัยนั้นไว้



“พี่คิมใจร้าย ฮึก จีเกลียดพี่คิมที่สุด”

เสียงสะอื้นปนเสียงตัดพ้อของคนตัวเล็กที่กำลังเดินก้มหน้าโดยไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเดินข้ามถนนอยู่ ถึงแม้จะไม่ใช่ถนนใหญ่ แต่ก็มีรถยนต์และมอเตอร์ไซต์ขับผ่านอยู่บ่อยๆ

ปรี๊นนนน

“จี!!!”

เสียงเรียกที่คุ้นหูและอ้อมกอดที่คุ้นเคยคว้าที่ตัวเขาได้ก่อนที่รถจะพุ่งเข้าจน

“ปล่อย!”

จีผลักคิมออกทันทีที่ได้สติกลับมา

“เป็นบ้าอะไรถึงไปยืนให้รถชนแบบนั้น”

“มันเรื่องของจี”

จีบอกแล้วหันหลังเดินจะข้ามไปอีกฝั่ง

“อย่าประชดพี่ด้วยวิธีแบบนี้นะ”

“คิดว่าตัวเองสำคัญนักหรือไง”

นั่นคือประโยคสุดท้ายที่จีพูด และเป็นประโยคสุดท้ายที่คิมได้ยิน



“ตื่นเต้นไหม”

“อื้อ ถ้าจีลืมตามาแล้ว จีอยากเห็นพี่เป็นคนแรก”

“พี่สำคัญขนาดนั้นเลยหรอ”

เขาถามประโยคนั้นออกมาอย่างเจ็บปวด

“สัญญากับจีสิ”

“พี่สัญญา”

รถเข็ญที่จีนอนอยู่ถูกเข็ญเข้าไปในห้องผ่าตัด ผมนั่งลงที่เก้าอี้หน้าของข้างๆกับชายวัยกลางคน

“หวังว่าการผ่าตัดจะประสบผลสำเร็จนะครับ”

ผมบอกกับคนที่มีใบหน้าคล้ายกับจี เพียงแต่เข้มกว่าและดูมีอายุมากกว่า

“ฉันก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น”

“ผมขอโทษนะครับที่เป็นต้นเหตุให้จีต้องเป็นแบบนี้ และก็ขอบคุณที่ให้ผมได้ดูแลจี”

“นายแน่ใจแล้วหรอว่าจะไม่บอกจี”

“ครับ ผมฝากพ่อดูแลจีด้วยนะครับ ผมคงไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว”

“เฮ้ย ตามใจก็แล้วกัน”

แล้วทั้งสองคนก็ตกอยู่ในความคิดของตัวเอง



“เนื่องจากแก้วตาของคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรงทำให้ต้องสูญเสียการมองเห็นไป”

“แล้วลูกผมจะกลับมามองเห็นได้อีกไหมครับ”

“ได้ครับ แต่ต้องรอผู้มาบริจาคก่อน และตอนนี้คิวที่รอจะผ่าตัดก็มีอยู่หลายราย”

“ผมขอเป็นคนดูแลจีนะครับ”

คิมถามอย่างหนักแน่นแต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยความขอร้อง ชายวัยกลางคนมองขายหนุ่มตรงหน้าอย่างโกรธๆ เพราะคนนี้เป็นต้นเหตุที่ทำให้ลูกของเขาได้รับบาดเจ็บ เป็นคนที่ทำให้เขาเกือบจะสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป

“นายแน่ใจหรอว่าจะดูแลลูกชายฉันได้ ถ้านายดูแลจีได้ดี จีก็คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้หรอก”

“ผมขอร้องนะครับ ให้ผมได้ชดใช้ความผิดนี้ด้วยนะครับ”

คนที่ไม่เคยก้มหัวให้ใครตอนนี้ได้นั่งคุกเข่าขอร้องคนตรงหน้า

“ก็ได้ ฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้ง”



แสงสว่างจ้าที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมานานทำให้จีต้องหรี่ตาลงแล้งกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับความคุ้นเคย

“เป็นไงบ้างลูก”

จีหันไปมองข้างๆเตียงตามเสียง

“พ่อ จีเห็นหน้าพ่อแล้ว”

“จริงหรอลูก”

“พ่อยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะ มีสาวๆมาจีบบ้างหรือเปล่าเนี่ย”

พ่อลูบหัวลูกชายอย่างรักใคร่ จีหันมองไปรอบๆห้องเพื่อมองหาใครบางคนที่ได้สัญญาไว้

“หาใครหรอลูก”

“เปล่าครับ”



“พี่สัญญานะว่าจะดูแลจีให้ดี จะไม่ทำให้จีต้องร้องไห้”

คำสัญญาที่ไม่เป็นจริงยังคงฝั่งอยู่ในใจของจีตลอด เขายังหวังว่า คนนั้น จะลับมาทำให้มันเป็นจริงในสักวันหนึ่ง



“พ่อครับ จีอยากดูพระอาทิตย์ตก”

จีบอกกับพ่อนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ หลังจากที่จีกลับบ้าน พ่อของเขาก็เอางานที่บริษัทมาทำที่บ้านแทน เพื่อจะได้ดูเขาด้วย

“หมอยังห้ามไม่ให้ลูกใช้สายตามากอยู่นะ”

“ก็ได้ครับ”

จีปิดประตูห้องทำงานแล้วเดินมานั่งลงที่โซฟาหน้าทีวีตามเดิม   เขาคิดถึงช่วงเวลาที่มองไม่เห็นหน้าพ่อ ไม่เห็นพระอาทิตย์ตก และไม่เห็นแม้กระทั่งหน้าของคนที่ดูแลเขามาตลอด 2 เดือน

“เป็นอะไรไปลูก เบื่อหรอ”

พ่อนั่งลงข้างๆแล้วถามลูกชายที่นั่งเหม่ออยู่

“พ่อครับ จีมีเรื่องอยากให้พ่อช่วยหน่อย”

“เรื่องอะไรหรอ”



“ว่าไงนะครับ จีอยู่โรงพยาบาล แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”

ผมถามปลายสายอย่างร้อนรน

“ตาของจี”

“ตาจีเป็นอะไรครับ”

“หมอบอกว่าจีจะมองไม่เห็นอีกแล้ว”

ทันทีที่วางสายผมก็รีบตรงไปที่โรงพยาบาลทันที พอเปิดประตูเข้าไปในห้องก็เห็นจีนอนเหม่ออยู่บนเตียงคนไข้ ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาแล้วด้วยซ้ำ

“จี”

คนตัวเล็กหันมามองตามเสียงเรียก

“พี่ พี่หายไปไหนมา ไหนสัญญากับจีไงว่าถ้าจีตื่นมาจะต้องเห็นหน้าพี่”

ผมเงียบ จะให้ผมตอบว่าอย่างไรกัน  ถ้าจีเห็นหน้าผมเขาอาจจะผิดหวังก็ได้

“จีโกรธพี่แล้ว พี่ใจร้าย ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่พี่ก็ใจร้าย”

คนตัวเล็กพูดแล้วมองหน้าผมตรงๆ นั่นยิ่งทำให้ผมตกใจ จีไม่ได้มองไม่เห็นหรอ ทำไมในแววตาจีถึงได้สะท้อนภาพผมอยู่ในนั้น

“จี”

“พี่คิดว่าจีโง่หรอที่จะจำเสียงพี่ไม่ได้”

“พี่ขอโทษ”

นี่เป็นประโยคเดียวที่ผมคิดออกว่าควรจะพูดออกไป

“พี่รู้ไหมว่าจรอพี่อยู่ทุกวัน คิดว่าพี่จะกลับมาดูแลจีเหมือนเดิม แต่ก็ไม่มี พี่ใจร้ายมากนะรู้ไหม”

ดวงตาใสสั่นระริกด้วยน้ำตาที่คลออยู่

“พี่คิดว่าจีคงไม่อยากเห็นหน้าพี่”

“ถ้าจีไม่อยากเห็นหน้าพี่ จีคงจะไม่ยอมผ่าตัดหรอก”

“พี่คิดว่าจีจะเกลียดพี่”

“ถ้าจีเกลียดพี่ก็คงไม่ยอมให้พี่ดูแลจีตลอด 2 เดือนที่ผ่านมา”

“พี่ขอโทษนะ ขอโทษสำหรับคำพูดที่ทำให้จีเสียใจ ขอโทษที่ทำให้จีเจ็บตัว ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง”

“เลิกขอโทษได้แล้ว จีขนกลับบ้านไม่ไหวแล้วเนี่ย”

จียิ้มกว้างให้ผม ผมกอดคนตรงหน้าแน่น จีก็กอดผมตอบแน่นเหมือนกลัวผมจะหายไปไหน

“พีสัญญา..”

“พี่อย่าสัญญาเลย เพราะมันจะทำให้จีคอยนึกตลอดเวลาว่าพี่จะทำตามสัญญาได้ไหม”

“งั้นพี่จะทำให้จีเห็นและเชื่อในทุกสิ่งที่พี่ทำให้จีให้ได้”

“พี่รู้ไหมว่าทำไมจีถึงไปดูพระอาทิตย์ทุกวันทั้งๆที่จีมองไม่เห็น”

“ทำไมหรอ”

ผมก้มลงถามคนที่นั่งอยู่บนตักผมที่เก้าอี้ตัวยาวริมบ่อน้ำ

“ก็เพราะว่าจีอยากจะดูพระอาทิตย์ตกกับพี่ ถึงแม้จีจะมองไปเห็น แค่เพียงมีพี่อยู่ข้างๆจีก็มีความสุขแล้ว จีไม่เคยโกรธพี่เลยนะ จีรู้ว่าพี่เหนื่อยที่ต้องทำงานหนัก และยังต้องมาทนเด็กเอาแต่ใจอย่างจีอีก ต่อไปนี้จีจะไม่ทำให้พี่ลำบากใจอีกแล้วนะ โอ้ย!”

ผมเขกหัวเด็กที่พูดไม่ยอมหยุดเบาๆ

“ใครบอกว่าพี่ลำบากใจฮะ พี่เต็มใจที่ได้ดูแลจีนะ พี่รักจี และจะรักจนกว่าพระอาทิตย์จะไม่ลับขอบฟ้าอีกต่อไป”

พระอาทิตย์ไม่ได้ตกและขึ้นเพียงแค่วันเดียว แต่ความรักก็เหมือนกับดวงอาทิตย์ที่เลือกจะขึ้นมาส่องแสงอีกครั้งหรือเปล่า  หรือจะรอดูพระอาทิตย์ลาไปจนเหลือเพียงแต่ความมืดมิด



รักคนอ่านทุกคน 

[chaichan]

@^^@

[lollita]

สั้น กระชับ ลึกซึ้ง แอบแฝงโรเเมนติก

[lizzii]

อุ่นๆ

[koikoi]

 

[kun]

ซึ้งเลย

[twinmonkey0311]

 

[magarons]

อ่านแล้ว อิ่มเอมใจ เหมือนดูหนังโรแมนติดเลย

[snowboxs]

ยังดีที่คิมมีโอกาสได้แก้ตัว

[arij-iris]

อย่างซึ้งเลยอ่ะ