หัวข้อ: ❤️ Limo Boy ❤️ ตอนที่ บทส่งท้าย - 100% [22-07-62]

[angelninae]

น่ารักมากๆค่ะ ดีใจเค้าได้กลับมาอยู่ด้วยกัน 

[Billie]

 

[JokerGirl]

ดีใจที่ป้าออมใจอ่อน รักกันมากๆนะ

[labelle]

ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ เข้าใจแม่นะคะ แต่ก็สงสารริทมาก
ถึงน้องจะยอมแยกจากคุณรันก็ได้ แต่น้องอยากอยู่กับแม่
ใจหนอใจ ไปอยู่โน่น เค้าก็มีครอบครัว ปัญหาชีวิตไปอีก

คุณรันต้องรีบแล้วนะคะ เคลียร์ใจ เคลียร์ตัวเอง
ให้แม่ริทเข้าใจ จะได้รีบไปพาน้องกลับมา สงสารริท

————————

ว้าววว ดีใจจังเลยค่ะ ได้กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว

เอ็นดูริทมาก ริทมีแต่แม่ แล้วยังต้องมาห่างกันไป
บ้านเกิดก็เป็นบ้านน้า ไม่ใช่บ้านตัวเอง จะให้ไม่รู้สึกอะไร
ก็ทำได้ยากนะ ป้าออมคิดผิดในเรื่องนี้ไปนิดค่ะ

คุณรันถึงขั้นโทรหาแม่ ขอตัวช่วยอย่างด่วน
พ่อแม่คุณรันน่ารักดีค่ะ เข้าใจลูก และเข้าใจโลก

คุณรันก็เป็นคนหนึ่งที่เป็นคนทั่วไป จะรักตลอดไป
ก็รับปากไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้รักมาก อยากอยู่ด้วย
ขอให้ได้เริ่มต้นก่อน แล้วจะไปต่อทางไหนก็ว่ากันไป
ถือว่าคุณรันหลุดกรอบตัวเองไปเยอะเลยนะคะ
ตั้งแต่มีริทเข้ามา คิดจะรักคิดจะชอบ คุณรันยอมเปิดใจ

อยากบอกว่า ดีใจมาก อีกครั้ง ไม่งั้นก็น้ำตามาอีกแน่
ริทดูท้อ ดูหมดแรงมากแล้ว ไม่อยากให้น้องเศร้า

ขอบคุณมากนะคะสำหรับนิยายดีๆ
เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ และรอบทส่งท้ายจ้า

[Tiffany]

ดีใจกับน้องริท คุณแม่ยอมใจอ่อนแล้ว

[GukakST]

>….บทส่งท้าย [100%]….<

ริทยืนเกร็งอยู่หน้าบ้าน เขารู้เรื่องทุกอย่างจากการบอกเล่าของนิรันดร์ระหว่างการเดินทางกลับมายังที่นี่ ตอนแรกก็ไม่อะไรเท่าไหร่ ทว่าพอต้องเผชิญหน้าจริงๆ เขากลับรู้สึกหวาดหวั่นอยู่ไม่น้อย นี่ไม่ใช่การเผชิญหน้ากับคู่อริที่ไม่พอใจก็แค่ตรงเข้าไปต่อยปากมัน แต่นี่คือการเผชิญหน้ากับผู้ใหญ่ที่เป็นทั้งแม่ของเขาและนายท่านของบ้านทั้งสองคน

มันโคตรจะไม่ง่ายเลย!

“ใจเย็นๆ ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอกนะ” นิรันดร์คว้ามืออันเย็นเฉียบของริทมากุมเอาไว้ เด็กหนุ่มเงยหน้าส่งยิ้ม แต่ก็เป็นรอยยิ้มมที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลพอสมควร

“พูดง่ายนะฮะ ผมยังเกร็งๆ อยู่ดี ไม่ได้เจอคุณท่านนานแล้วด้วย ไม่รู้จะต้องพูดอะไรยังไงเลย”

“ก็แค่ทักทาย พูดคุยสารทุกข์สุขดิบธรรมดานั่นแหละครับ” นิรันดร์ออกแรงดึงริทให้เข้าไปในบ้าน

เวลาคุณหญิงพลอยใสกำลังจัดโต๊ะอาหาร เธอเป็นคนลงมือทำอาหารเช้าทั้งหมดด้วยตัวเธอเอง โดยมีหัวหน้าแม่บ้านอย่างออมเป็นลูกมือ แม้ว่าอายุอานามจะมากและได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายที่ต่างประเทศ แต่คุณหญิงพลอยใสก็ไม่ได้ละเลยในการทำอาหารไทย เพราะว่าคุณนิลกาลนั้นชอบอาหารรสมือของเธอเป็นอย่างมาก

เมื่อนิรันดร์และริทเดินเข้ามาในบ้านก็พบกับคุณนิลกาลที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ห้องโถงรับแขก นิรันดร์พาริทตรงเข้าไปสวัสดีพ่อของเขาทันทีด้วยรอยยิ้มสดใส คุณนิลกาลเองเห็นลูกชายยิ้มก็ยิ้มตาม

“สวัสดีครับคุณท่าน” ริทยกมือไหว้คุณท่านด้วยความนอบน้อม

“ไม่เจอกันนานเลยนะริท โตเป็นหนุ่มหน้าตาดีไม่เบานะเราเนี่ย อะๆ นั่งกันก่อนสิ คุณพลอยเขาจัดโต๊ะอาหารอยู่ เดี๋ยวเราไปทานอาหารเช้าด้วยกัน” ริทอยากปฏิเสธมากๆ มันไม่คุ้นชินกับการต้องนั่งทานอาหารร่วมโต๊ะกับคุณท่าน

อดีตนั้นเขาเป็นแค่เด็กน้อยซนๆ วิ่งเล่นอยู่ในบ้าน ไม่เคยมีโอกาสได้ใกล้ชิดคุณท่านทั้งสองนี้ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการนั่งทานอาหารร่วมกันเลย แค่เดินผ่านยังแทบนับครั้งได้ มันก็บ้างบางครั้งที่คุณหญิงจะมอบคุกกี้ทำเองให้กับเด็กน้อยอย่างเขากิน แต่มันก็ไม่ได้บ่อยอะไร ส่วนใหญ่จะผ่านแม่ของเขามาทั้งนั้นเลยมากกว่า

คุณนิลกาลมองหน้าลูกชายเล็กน้อยก่อนจะหันไปอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ เวลานี้ริทค่อนเกร็ง แค่เห็นด้วยตาเปล่าก็รับรู้ได้ทันที เล่นนั่งกุมมือก้มหน้าสงบเสงี่ยมขนาดนั้น แล้วดูเจ้าลูกชายของเขาสิ จ้องหน้าริทแล้วยิ้มเหมือนโรคจิตเข้าไปทุกที คุณนิลกาลทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้น จะได้ไม่สร้างบรรยากาศที่อึดอัดให้เด็กทั้งสอง

ราวสิบห้านาทีต่อมา ออมก้เดินเข้ามาบอกกับคุณท่านว่าจัดโต๊ะอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ริทมองหน้าแม่ตัวเองเล็กน้อย แล้วก็หลบสายตาเพราะยังรู้สึกผิดกับเหตุการณืที่ผ่านมา หากต้องอยู่ในสถานการณ์แบบนี้นานๆ เขาต้องรู้สึกไปไม่เป็นยิ่งกว่านี้ ดีที่ทั้งหมดต้องเดินเท้าเข้าห้องอาหาร

คุณพลอยใสเจิสจรัศอยู่ข้างโต๊ะอาหาร รอยยิ้มอันอบอุ่นของเธอละลายบรรยากาศอันอึมครึมเล็กๆ ให้กับริทได้ชะงักนัก แม้อายุอานามจะขนาดนี้แล้ว แต่ริทคิดว่าคุณหญิงยังคงสวยงามเสมอเลย หลังชื่นชมในความงามริทก็ยกมือไหว้คุณหญิงพลอยใส

“เชิญนั่งสิจ๊ะ ออมด้วยนะ นั่งทานด้วยกัน” สองแม่ลูกกระอักกระอ่วนขึ้นมาในทันที ด้วยไม่กล้าที่จะร่วมโต๊ะกับเจ้านาย

“นั่งๆ ฉันหิวแล้ว” คุณนิลกาลตัดบทเร็วๆ เพราะรู้ว่าสองแม่ลูกจะปฏิเสธการร่วมโต๊ะ

อดีตมันเป็นยังไงมันก็คืออดีต ในตอนนี้ริทและนิรันดร์ก็เหมือนคนรักกันไปแล้ว ดังนั้นสองครอบครัวมันก็ต้องดองกันเป็นเรื่องธรรมดา ถึงฐานะจะต่างกันแค่ไหน...นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญเลยแม้แต่นิดเดียว ก็นะ ความเปลี่ยนแปลงนี้มันเร็ว ไม่แปลกหรอกที่จะเกิดการปรับตัวไม่ทันขึ้น ต้องใช้เวลาอีกนิด ละลายพฤติกรรมสองแม่ลูกทีละน้อย

คุณนิลกาลนั่งที่หัวโต๊ะ ขวามือเป็นคุณพลอยใส ซ้ายมือเป็นนิรันดร์ลูกชายตามด้วยริทนั่งติดกับนิรันดร์ ส่วนออมนั่งข้างคุณหญิง แม่บ้านคนอื่นเป็นคนเข้ามาเสิร์ฟข้าวสวยร้อนๆ ใส่จานคนทั้งห้า

“ริทนี่โตแล้วหล่อเชียวนะลูก” มื้ออาหารเริ่มขึ้นแล้ว คุณหญิงพลอยใสมองหน้าริทแล้วเอ่ยถาม

เธอต้องการให้มื้อเช้านี้เป็นการทานไปสนทนาไป จะได้ผ่อนคลายแล้วก็ให้ความรู้สึกเป็นกันเอง หากทำให้บรรยากาศดูเป็นทางการมาก ริทคงจะเกร็งยิ่งกว่านี้แน่ๆ แล้วแบบนั้นการสนทนาก็จะไม่ราบรื่นเท่าที่ควรจะเป็น

“ขอบคุณครับ คุณหญิงก็ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ” ริทยิ้มหวานส่งให้ แม้จะเกร็งๆ อยู่บ้างแต่เขาก็ชมออกไปจากใจจริง

“ตายจริง ปากหวานซะด้วยนะเราเนี่ย ขอบใจนะจ๊ะ” คุณหญิงพลอยใสยิ้มกว้าง กระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันทีเมื่อได้รับคำชมอันน่ารักจากเด็กหนุ่ม

“ช่างฉอเลาะแบบนี้ล่ะสินะ” คุณนิลกาลเอ่ยเรียบๆ สายตาเหลือบมองลูกชายตน ซึ่งก็ได้รับสายตากรุ่มกริ่มตอบกลับมา

“ออมดูสิ ลูกเธอกับลูกฉันนั่งคู่กันแล้วก็เหมาะสมกันดีจังเลยเนอะ” คุณหญิงพลอยใสหันไปสะกิดหัวหน้าแม่บ้านคนสนิท

ออมนั่งมองลูกชายของเธอและผู้เป็นเจ้านายตรงหน้าแล้วก็ปฏิเสธไม่ลงหรอกว่าทั้งสองนั้นดูเข้ากันดี เธอเห็นนิรันดร์ตักอาหารให้พ่อแม่ตัวเอง ให้เธอ และให้ลูกชายของเธอ แววตาที่นิรันดร์ใช้มองริทนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและเอ็นดู มันเป็นภาพค่อนข้างชัดว่าเขาสองคนรู้สึกดีๆ ต่อกัน หลายครั้งริทเองก็หันไปคุยกับนิรันดร์เบาๆ ยิ้มให้กันเล็กๆ มันคงน่าเอ็นดูไม่น้อยในสายตาของนิรันดร์

“ค่ะคุณหญิง แต่...” ออมมไม่กล้าพูดคำที่คิดเอาไว้ในหัว ส่วนหนึ่งเธอก็ตะขิดตะขวงใจกับการที่ลูกชายกลายเป็นแบบนี้ อีกส่วนก็คิดว่ามันจะดีต่อตัวคุณนิรันดร์ไหม

“แต่อะไรจ๊ะ”

“เปล่าค่ะ”

“ไม่เอาหน่า มีอะไรก็พูดก็คุยกัน เราก็เหมือนจะเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้วนะ” คุณหญิงลูบไล้แขนของออมเบาๆ

“ดิฉันแค่คิดว่ามันจะไม่กระทบต่อชื่อเสียงของคุณรันเหรอคะ” หลังคำถาม ทุกอย่างนิ่งเงียบ

นิกาล พลอยใสและนิรันดร์ต่างก็รับเอาวัฒนธรรมตะวันตกมาไม่น้อย ยิ่งนิรันดร์เติบโตในต่างประเทศที่ค่อนข้างจะเสรีมากๆ ในเรื่องรสนิยม ก็จริงที่ว่าการเป็นแบบนี้นั้นยังทำให้ถูกมองไม่ดี แต่การถูกมองไม่ดีในที่นี้ขึ้นอยู่กับว่าวางตัวอย่างไรต่างหาก หากวางตัวดี รู้การละเทศะ การเป็นแบบนี้มันก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรต่อตัวเองและผู้อื่น

นิรันดร์นั้นใช้ชีวิตแบบฟรีสไตล์มากๆ ตอนที่เรียนอยู่ เขาได้ทั้งชายและหญิง และเขาก็ยังดูดีอยู่เสมอ ภาพลักษณ์ การวางตัว หรือแม้กระทั่งการพูดการจา ทำให้เรื่องของรสนิยมนิรันดร์นั้นเป็นเรื่องรองไปเลย คนมองเขาที่เขาเป็นเขาเอง ไม่ได้มองว่าเขาเป็นเกย์หรือเป็นอะไร

ที่นี่อาจไม่เสรีเท่า แต่ด้วยกระแสสิทธิมนุษยชนจากต่างแดนได้เข้ามามีอำนาจในบ้านเมืองนี้ค่อนข้างเยอะ ทำให้เกิดการยอมรับมากขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง เมื่อเทียบการยอมรับคนรักเพศเดียวจากเมื่อก่อน ตอนนี้ที่นี่ให้เสรีกับมันไม่น้อยเลย

ปฏิเสธไม่ได้นะว่าคงมีคนไม่ชอบอยู่บ้าง คนที่นินทาลับหลังบ้าง แต่ถ้าเขาวางตัวดี ไม่มีผลกระทบต่อหน้าที่การงาน นิรันดร์เชื่อว่าการที่เขามีคนรักเป็นผู้ชายนั้นจะส่งผลอะไรต่องานหรือหน้าตาทางสังคมของเขา

คนดังๆ ไฮโซมากมายเป็นเกย์กันถมเถไป...

“คุณป้าไม่ต้องห่วงหรอกครับ ประเทศเรากำลังจะมีการจดทะเบียนสมรสในเพศเดียวกันแล้วนะครับ เรื่องที่คบริท ไม่มีทางกระทบชื่อเสียงของผมหรอก ริทเองก็เป็นเด็กน่ารัก มารยาทดี เข้าสังคมเป็น ไม่มีใครกล้าว่าหรือดูถูกเขาแน่ๆ” นิรันดร์สบตาออมก่อนจะหันมาส่งยิ้มบางให้กับริทที่อยู่ข้างกาย

“ใช่ออม ไม่ต้องห่วงหรอก ทุกวันนี้โลกเรามาไกลมาแล้ว มันอยู่ที่ว่าคนในครอบครัวยอมรับได้หรือเปล่าแค่นั้นแหละ ถ้ายอมรับได้ มันก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก คนนอกมันจะมามีบทบาทเท่ากับคนในครอบครัวเราได้ยังไง” คุณนิลกาลกล่าวเสียงเรียบ เขาเองก็ไม่เห็นว่าการที่นิรันดร์เป็นอย่างนี้มันจะแย่ตรงไหน

“แหม คุณพูดถูกใจจัง” คุณหญิงพลอยใสพูดอย่างอารมณ์ดี

เมื่อทั้งหมดต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันอย่างนี้ สองแม่ลูกก็ไม่มีเหตุใดจะไปโต้แย้งพวกเขาอีก มื้ออาหารและบทสนทนาอันเรียบง่ายดำเนินต่อไปเรื่อยๆ บรรยากาศค่อยๆ ผ่อนคลายลงทีละน้อย จนกระทั่งถึงของหวาน ทุกคนก็เริ่มจะมีรอยยิ้มประปรายบนใบหน้า บ้างก็คุยเรื่องสมัยเด็กของนิรันดร์หรือริทสลับไปมา ความเป็นเด้กนั้นมันน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาผู้ใหญ่ โดยเฉพาะคนเป็นพ่อเป็นแม่ เมื่อนำกลับมาพุดถึงอีกครั้งมันก็ทำให้หวนคำนึงถึงวันวานได้เป็นอย่างดี

แต่คนโดนพูดถึงเนี่ยสิ หัวเราะแห้งๆ กันทั้งสองคน ริทและนิรันดร์มองหน้ากันในบางครั้ง มีความเก้อเขินในแววตาของทั้งคู่อย่างชัดได้ชัดโดยเฉพาะริทที่เขินแล้วหน้าจะแดงไปหมด ริทโดนคุณหญิงพลอยใสแซวบ่อยมาก เรื่องสีแก้มที่แดงระเรื่อราวกับเติมบลัชออนมา

เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงกับข้อนี้ของตัวเองจริงๆ มันเป็นเรื่องที่ไม่สามารถแก้ได้ ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ตาม คนเป็นแม่ก็เริ่มเอ็นดูลูกชายขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อนหน้านี้

จบจากมื้ออาหาร ทุกคนบนโต๊ะขอตัวออกไปนั่งเล่นกันที่สวนเพื่อเปิดโอกาสให้สองแม่ลูกได้ปรับความเข้าใจกัน ออมพาลูกชายกลับมายังห้องของริทเองที่เคยพักอาสัย กระเป๋าใบโตที่ได้หอบกลับมาด้วยนั้นถูกนำกลับมาไว้ในห้องนี้เป็นที่เรียบร้อย สภาพของมันแตกต่างจากตอนไปเล็กน้อย นั่นคือเหล่าฟิกเกอร์ได้หายไป แต่ริทก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ แม่บอกเองว่าจะเอาคืนคุณนิรันดร์ อีกทั้งนิรันดร์ได้บอกไว้แล้ว่าฟิกเกอร์อยู่ในห้องของเขา

หลังประตูห้องปิดสนิท ริทโผเข้ากอดเอวหนาของแม่ตัวเอง ซบหน้ากับอกราวกับเด็กน้อยแสนขี้แย แต่ริทไม่ได้ร้องไห้ เขาแค่ดีใจที่แม่ให้อภัยเขาเสียที เขานึกว่าเขาจะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นกับน้าสาวตลอดไปแล้วเสียอีก

“แม่ให้อภัยริทแล้วใช่ไหมครับ” คนเป็นแม่ลูบศีรษะลูกชายแผ่วเบา

“ใช่ ไม่งั้นไม่ยอมให้คุณรันไปรับแกมาหรอก”

“ผม...ดีใจจัง”

“ต้องไปขอบคุณคุณท่านนู้น ท่านลงทุนเดินทางกลับมาเพื่อพูดเรื่องคุณรันกับแก เฮ้อ...มันจะดีใช่ไหม” อยู่ๆ แม่ก็ดึงเขาออกมาจากอ้อมกอด จ้องมองเข้ามาในดวงตาใสซื่อของผู้เป็นลูกชาย

“คำว่าดีมันกว้างนะแม่ เรื่องของความรักมันต้องใช้เวลา ริทคงตอบแม่ไม่ได้ว่าริทกับคุณรันจะไปกันรอดไหม มันก็...ก็ต้องลองอะแม่” ริทว่าไปตามตรง เพราะเขาเองไม่สามารถยืนยันอะไรกับแม่ได้ทั้งนั้น เขากับนิรันดร์ยังไม่ได้เริ่มศึกษาดูใจกันจริงๆ เลยด้วยซ้ำ

“อือ แม่เข้าใจ ในเมื่อตัดสินใจคบกันแล้วก็ดูแลกันดีๆ เราอะอย่าดื้อ อย่าสร้างปัญหาให้คุณรันแก เข้าใจใช่ไหมว่าคุรรันแกเป็นนักธุรกิจ เวลาแกไม่ค่อยมี แล้วงานมันก็สำคัญสำหรับเขามากๆ คิดจะคบกับเขาก็ต้องเข้าใจเขาด้วย” ริทพยักหน้าหงึกๆ ทำงานด้วยกันมาก็เข้าใจอยู่หรอกว่านิรันดร์เป็นยังไง แต่ริทก็ยัง...รักนิรันดร์อยู่ดี

“ริทเข้าใจครับแม่”

“อย่างี่เง่าเอาแต่ใจเป็นเด็กๆ อย่าหึงหวงมั่วซั่วเด็ดขาด ทำอะไรมีสติเยอะๆ หากมีอะไรไม่เข้าใจกันก็ต้องคุยกัน อย่าทิ้งเวลาแย่ๆ ให้มันกัดกินความรู้สึกทั้งเราและคุณรัน ไม่งั้นถ้ามันพังแล้วมันไม่สามารถแก้ได้หรอกนะลูก” ริทพยักหน้าอีก สีหน้าแม่จริงจังสุดๆ

เอ...เขาไม่ได้จะเข้าห้องหอกับคุณรันแกวันนี้น้า

“ริทเข้าใจแล้วครับแม่”

“เข้าใจแล้วก็ทำด้วย” คนเป็นแม่ดันหัวลูกด้วยสีหน้ายุ่งๆ เพราะมั่นไส้ความทะเล้นในแววตาริท

“โอ้ยแม่...แม่อย่าทำริท” ริทส่งเสียงโอดครวญเวอร์วังจนเกินจริง เล่นเอาแม่ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ทันที

“จัดห้องไปเลยไป แม่ไปทำงานแล้ว” ว่าแล้วแม่ก็ออกไป ริทโบกมือบ๊ายบายด้วยท่าทางกวนประสาท เล่นเอาแม่ปิดประตูห้องใส่เสียงดัง แต่เขาก็ยังนั่งหัวเราะได้อยู่

ก็...มันมีความสุขนี่นา

การกลับมาครั้งนี้ของริทนั้นไม่ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรมาก พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรับรู้และพูดคุยกันเรียบร้อยเรื่องที่จะให้ริทและนิรันดร์คบกัน แต่แม่ของริทอย่างออมยังขอให้ริทนั้นอยู่ห้องตัวเองและทำงานเป็นคนขับรถเช่นเดิม แม้ว่าจะมองตานิรันดร์แล้วรู้สึกว่านิรันดร์ต้องการมากกว่านั้นก็ตาม แต่เธอยังไม่อยากให้ลูกชายไปอยู่กินกับเจ้านายเลยขนาดนั้น

ขัดใจนิรันดร์ไหมมันก็ขัดใจมาก อยากนอนกอดริททุกคืนเลยนี่นา แต่ให้ทำยังไงในเมื่อนี่ก็คือโอกาสแรกที่แม่ริทได้ให้กับเขา มันคงต้องใข้เวลาอีกสักหน่อยเพื่อจะขยับความสัมพันธ์ หรือไม่...ก็แอบทำไม่ให้แม่ริทรู้!

ความคิดชั่วร้ายเริ่มคลืบคลานเข้ามาในหัวของนิรันดร์ทีละน้อย เขาส่งสายตาพราวระยับไปให้ริทรู้แต่ก็โดนเสียงกระแอมไอจากแม่ของริท ความคิดชั่วร้ายก็เลยต้องกลับเข้ากรุมันไป แล้วทำทุกอย่างให้เป็นไปอย่างที่ผู้ใหญ่เห็นสมควร

มาถึงตรงนี้...จากที่ทุกคนในบ้านเห็นว่าริทกับนิรันดร์นั้นสนิทกันเยี่ยงเจ้านายกับลูกน้องก็เป็นอันต้องล้มลง เพราะความจริงคือเจ้านายใหญ่ของพวกเขานั้นได้แอบกินเด็กในบ้าน นี่ที่ผ่านมาพวกเขามองโลกในแง่ดีเกินไปอย่างนั้นเหรอ ไอ้ที่เห็นเข้าๆ ออกๆ ห้องนอนกันนี่...ไม่ได้เป็นเพื่อนกันใช่ไหม

คนหนักใจสุดเห็นจะเป็นลุงช่วย...ลุงถึงกับตบเหล้าขาวเข้าปาก ส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่น่าเล้ยไอริท...”

ความรักบนลีมูซีนหรือยังไง? คิวปิดมันไปสิงอยู่ในนั้น หรือว่า...ผีบ้าผีบอตัวไหนมันดนบันดาน ลุงแกก็ตอบไม่ได้ แกแค่ตกใจเหลือเกินว่าเด็กที่แกปั้นมาทำงานกับมือคนนี้กลายเป็นของหวานให้กับเจ้านายตนไปแล้ว

แต่ไม่ว่าความรักนั้นมันจะเกิดมาจากอะไร…นี่ก็แค่จุดเริ่มต้นของคำว่า ‘คนรัก’ เท่านั้นเอง

….100%….

จบบทส่งท้ายเป็นที่เรียบร้อยค่า สำหรับเรื่องนี้อาจจะเรื่อยๆ มาเรียงๆ ไปหน่อย ก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่แย่จนเกินไป แล้วที่เราต้องขอโทษมากๆ เลยคือเราอัปนิยายช้ามาก มาๆ หายๆ ไม่สม่ำเสมอเลย ข้อนี้เราต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะคะ ขอบคุณทุกๆ คอมเมนต์ ขอบคุณทุกๆ ยอดวิวและการติดตามนะคะ ขอบคุณค่า

เจอกันอีกทีเรื่องหน้านะคะ เลิฟๆ

[AkuaPink]

 
 

[miikii]

ลุงช่วย 55555555555555555555
แฮพพิ่กันทุกฝ่าย 

[iceman555]

 

[labelle]

สุขสันต์กันถ้วนหน้าค่ะ เอ็นดูริทมาก
อะไรไม่ดีใจเท่าแม่ยินดีและกลับมาอยู่ด้วยกัน

คุณรันคือตัวร้ายที่มีความเนียนมาก
ไม่รู้ตอนไปขับรถจะล่อลวงอะไรริทไหม

พ่อแม่คุณรันน่ารักดีค่ะ เข้าใจง่าย และเอ็นดูริท
รักลูกแบบเข้าใจด้วย ไม่บังคับหรือตามใจ

ลุงช่วยเป็นคนส่งเนื้อเข้าปากเสือไหมล่ะคะ 5555

ขอบคุณมากนะคะ มาช้าบ้างไม่ว่ากัน แค่ไม่หายไปก็พอค่ะ
มีคำผิดเยอะอยู่นะคะตอนบทส่งท้าย กลับมาแก้ด้วยก็ดีน้า

เป็นกำลังใจให้นะคะ รอผลงานต่อไปจ้า

[DrSlump]

 

[วายซ่า]

นี่เป็นจุดเริ่มต้นของทั้งคู่ ไม่รู้ข้างหน้าจะเจออะไร ขอให้ประคับประคองกันผ่านอุปสรรคไปได้ด้วยดี เพราะมีครอบครัวที่เข้าใจ ขอให้มีความสุขนะน้องริท

ลุงช่วยคงต้องทำใจอีกสักพักใหญ่อ่ะนะ. 

[seaz]

เดินเคียงข้างกันไปนาน ๆ นะครับ ^^

[sailom_orn]

  ลุงต้องดีใจ เด็กปั้นลุงได้ดีแล้ว

[BooJiRa_]

ลงเอยกันแน้ววววววววววว

[puiiz]

 

[Rafael]

ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
ริทน่ารักมากเลย ขอให้ทั้งสองคนรักกันไปนานๆ 555

[van16]

สนุกดีค่ะ 

[Nung66669]

  ขอบคุณจ้า

[tasteurr]

น้องริทได้มีความสุขแล้ว 

 

[BM_CBC]

 

[nOn†ღ]