12
มิลค์กำลังรู้สึกว่าแทนแปลกไป ตั้งแต่ออกมาจากห้องน้ำ มิลค์เหลือบมองอีกฝ่ายหลายต่อหลายครั้ง จริง ๆ ควรไม่มีอะไร แต่สัญชาตญาณบางอย่างบอกเขาว่านี่ไม่ใช่อาการปกติของแทนไท อีกฝ่ายไม่เคยเงียบตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมลูกเดียวเช่นนี้ มันก็แค่เกมโง่ ๆ เล่นแก้เบื่อเอง แต่ในขณะเดียวกันแทนไทก็ไม่ได้แสดงพิรุธอะไรออกมา
“ได้ทำอะไรกับโทรศัพท์เราปะ” ในที่สุดคิวท์ บอยตัวเล็กก็ถามคำถามแนวลองเชิง
“เปล่า...ก็เล่นแค่เกมเนี่ย หวงเหรอ” แทนไทย้อนถาม ยอมละสายตาออกหน้าจอไปสบตากับเจ้าของเครื่อง เขาเพิ่งเปิดเข้าไปเล่นได้ไม่นาน ก่อนที่มิลค์จะอาบน้ำเสร็จไม่ถึงห้านาที
“ก็แค่ถาม ร้อนตัว”
“ก็เปล่า ก็แค่ถาม แต่ไม่ได้ทำอะไรจริง ๆ ใช่ปะ”
“นั่น!”
“ก็เราไม่ไว้ใจแทนอะ”
“ที่ไม่ไว้ใจเพราะกลัวไปเห็นว่าเปิดหนังโป๊ทิ้งไว้ใช่ปะ”
“แทน!” มิลค์เรียกชื่ออีกคนเสียงดัง ใบหูเริ่มแดงแจ๋ เพราะเรื่องน่าอายถูกขุดคุ้ยขึ้นมาอีกแล้ว มิลค์ขอยืนยันคำเดิมว่ามันเป็นเรื่องปกติ ผู้ชายก็ดูกันทั้งนั้น ทำไมเขาจะดูบ้างไม่ได้ ฝั่งแทนไทหลังได้ยินมิลค์เรียกชื่อก็ถึงกับหัวเราะลั่น ดูท่าอีกฝ่ายคงเขินน่าดู ที่หยิบยกเรื่องนั้นมาพูดอีกครั้ง
“ฮึ! งั้นไม่ต้องเล่นแล้ว” คิวท์ บอยตัวเล็กเริ่มเบะปาก หลังจากสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จ มิลค์ก็ไม่รอดช้า เขารีบเดินตรงดิ่งไปหาแทนไท หมายจะคว้าโทรศัพท์ของตัวเองคืน “เอามา ไม่ให้เล่นแล้ว”
“เดี๋ยวดิ ยังไม่จบเกมเลย”
“ก็ช่าง ไม่ให้เล่นแล้ว” มิลค์พูดเสียงดัง พยายามยื้อแย่งโทรศัพท์ตัวเองจากอีกคน ซึ่งฝั่งแทนไทเองก็ไม่ยอมเช่นกัน พยายามยืดโทรศัพท์จนสุดแขน ไม่ให้มิลค์คว้าเอาง่าย ๆ “แทน นี่มันของมิลค์นะ!”
“ก็เอาไปดิ ไม่ได้ห้าม”
“ก็ส่งมาดิ” มิลค์ว่าอย่างอารมณ์เสีย เขาส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ เมื่อแทนไทไม่ยอมตามใจและยอมส่งมันคืนมาเสียที ก็แค่โทรศัพท์ทำไมถึงไม่ยอมให้ดี ๆ
ฝั่งแทนไทเงียบไปแล้ว ไม่ได้ตอบอะไรอีก แต่ยังคงชูโทรศัพท์จนสุดแขน ขึ้นเหนือหัวให้มิลค์ช่วงชิงต่อไป ก่อนที่มิลค์จะเริ่มชะงัก หลังเพิ่งรับรู้ได้ถึงบางอย่าง....
มิลค์ค่อย ๆ ผละออกอย่างช้า ๆ เรื่องแย่งชิงโทรศัพท์กลับคืนมากลายเป็นประเด็นรอง เมื่อเขาเพิ่งตระหนักได้ว่าตัวเองได้ปีนป่ายอยู่นั่งบนตักแทนไทเป็นที่เรียบร้อย ลมหายร้อนกรุ่นของอีกคนที่กำลังปะทะต้นคอมิลค์อยู่ในขณะนี้ ทำให้เขารับรู้ได้ว่าแทนไทได้รู้สึกว่าสักพักแล้ว
เราสบตากันครู่หนึ่ง ต่างฝ่ายต่างทำตัวไม่ถูก มิลค์ที่ไม่รู้จะทำยังไง จึงค่อย ๆ ปีนลงจากตักแทนอย่างเงียบ ๆ ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ยอมให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างง่าย ๆ แทนไทใช้มืออีกข้างรั้งเอวเขาเอาไว้ ไม่ยอมให้ลงจากตักแกร่ง ๆ ดี
“แทน...” มิลค์เสียงชื่ออีกฝ่ายเสียงแผ่ว ใบหน้าเริ่มเห่อร้อน ใจเต้นแรงอย่างไร้สาเหตุ ดวงตาเรียวมองไปทางอื่นแทนที่จะสบตากับอีกคน มิลค์รู้จุดอ่อนตัวเองดี ถ้าเขาเผลอสบตาแทนไท เขาจะยอมแน่ ๆ
แทนไทมองหน้ามิลค์ก่อนจะเผลอยิ้มออกมา ท่าทางเคอะเขินเหมือนเด็กของอีกฝ่าย ทำให้เขายิ้ม ตอนนี้มิลค์เขิน เขาเองก็ไม่ต่างกัน แต่อยากอยู่แบบนี้นาน ๆ เลยเลือกที่จะคว้าร่างอีกคนเอาไว้ ไม่ยอมให้ลงจากตักโดยง่าย ๆ
“จูบได้ปะ”
“ไม่ได้”
“หอมแก้มล่ะ”
“ไม่ได้”
“กอดล่ะ”
“ค่อยกอดตอนนอน”
“แล้วตอนนี้ทำไรได้บ้าง”
“ป—ปล่อยเราลง แล้วเดินเข้าน้ำไปจัดการซะ” มิลค์ว่าเสียตะกุกตะกัก พยายามดันไหล่ของอีกฝ่ายเป็นสัญญาณให้รีบปล่อยได้แล้ว ฝั่งแทนไทก็ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างนึกเสียดาย มีโอกาสอยากจะทำมากกว่านี้ แต่เขาไม่อยากเป็นโรคจิตในสายตามิลค์อีกคน จึงยอมปล่อยอีกคนลงตามคำเรียกร้อง
เราผละออกจากกันแล้ว แทนไทยอมยื่นโทรศัพท์คืนมิลค์อย่างว่าง่าย ก่อนจะลุกขึ้นตรงไปยังห้องน้ำตามคำแนะนำของมิลค์ จัดการอารมณ์คุกรุ่นของตัวเองลงใส่ชักโครกให้เรียบร้อย
“แทนคิดว่าเราจะจับตัวโรคจิตได้ปะ”
“ต้องจับให้ได้ดิ งั้นมิลค์จะใช้ชีวิตอย่างสบายใจได้ยังไง”
“ไม่รู้สิ ตอนนี้เรายังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร”
หลังจากถึงเวลานอน เราก็ปิดไฟ แต่ต่างฝ่ายต่างนอนไม่หลับ ทำให้ต้องหาเรื่องมาช่วยพูดคุย หัวข้อเรื่องของเรา คงเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากเรื่องโรคจิต มันเป็นประเด็นสำคัญที่มีผลต่อการดำเนินชีวิตของมิลค์ เพราะไม่รู้ว่าเป็นใคร ทำให้ตอนนี้เท่ากับว่าชีวิตมิลค์สามารถเกิดอันตรายได้ตลอดเวลา
“เคยมีศัตรูปะ”
“ไม่มี”
“แล้วเคยทำอะไรให้ใครไม่พอใจไหม”
“เราไม่รู้” มิลค์ส่ายหน้าอย่างปลง ๆ เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองไปสร้างความไม่พอใจให้ใครไว้ ปกติมิลค์ก็อยู่แต่ในกลุ่มเพื่อน จะว่าเที่ยวก็ไม่ใช่ เขาอยู่ของเขาดี ๆ ไม่รู้ว่าตัวเองไปสร้างความไม่พอใจให้ใคร แต่ที่แน่ ๆ คนที่ทำต้องไม่พอใจมิลค์มาก จึงได้อยากทำร้ายเขาเช่นนี้
มิลค์พยายามบอกตัวเองว่าไม่ต้องกังวล แค่เขาต้องพาตัวเองอยู่ในจุดที่ปลอดภัย ใช้เวลาอยู่เพื่อนให้มาก ๆ ให้เพื่อนช่วยดูแล ไม่ทำตัวให้อยู่ในสภาวะสุ่มเสี่ยง เพียงเท่านั้นคนไม่หวังดีก็คงทำอะไรเขาไม่ได้ อีกทั้งตอนนี้มิลค์ก็ได้แจ้งความไปแล้ว เขาไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว นอกจากช่วยเหลือตัวเอง
“ไม่ต้องเครียดนะ จะดูแลเอง” แทนไทที่สังเกตได้ว่ามิลค์ยังคงกังวล เอื้อมมากุมมืออีกคนไว้ในความมืด เขาจะปกป้องทั้งในฐานะเพื่อนและคนที่ชอบเอง
“ไม่ได้หรอก ถ้าโรคจิตหันมาเล่นงานแทน เราจะทำยังไง”
“ไม่ต้องห่วง เราตัวใหญ่กว่ามิลค์เยอะ” คนตัวสูงส่งยิ้มให้มิลค์ เพราะไม่อยากให้อีกคนเครียด แค่เรื่องเรียนก็หนักหนามากเกินพอแล้ว ยังต้องมากังวลเรื่องนี้อีก เขาเพิ่งตระหนักว่าความน่ารักเกินไป อาจเกิดปัญหาได้ก็วันนี้ “มากอดกันดีกว่า ไม่ต้องคิดเยอะหรอก”
มิลค์ไม่ได้ตอบอะไร แต่เขยิบเข้าไปใกล้อีกฝ่าย จนถูกคว้าตัวไปกอดในที่สุด ตอนแรกเขาก็ไม่เคยชินกับสัมผัสแทนไท มันดูแปลกประหลาดเกินไปที่เพื่อนจะมานอนกอดกัน แต่พอมาอยู่ในสถานะถูกจีบที่อาจจะพัฒนาไปถึงขั้นคนรัก มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอีกต่อไป
จริง ๆ มิลค์ก็แอบคิดว่าตัวเองใจดีเกินเหตุ เพราะไม่มีคนถูกจีบยอมให้กอดเป็นตุ๊กตาเช่นนี้ แต่ก็ช่างเถอะ...ถือว่าเป็นการขอบคุณที่อีกฝ่ายคอยมาดูแลเขาก็แล้วกัน
“อะไรนะ ไอ้แทนมันไปค้างหอมิลค์อีกแล้วเหรอ”
“อ๋อ...อือ แทนบอกเป็นห่วง”
“แล้วก็เชื่อมัน? ทำไมไม่ใช่เราไปค้างล่ะ”
“ก็ตอนแรกแทนชวนให้ค้างที่คอนโดเจ้าตัวนั่นแหละ แต่เราไม่ไป แทนเลยมาค้างด้วย”
“งั้นก็ให้เราไปนอนเป็นเพื่อนแทน ไอ้แทนไม่ต้องล่ะ นอนกับมันทั้งคืน มิลค์คงอึดอัดแย่”
“ไม่เป็นไรหรอกบอย....เราเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก คนกันเอง” บอยโบกมือปัดอย่างไม่ถือสา หลังเพิ่งรู้ว่าวันที่แยกกันแทนไทไปนอนค้างหอมิลค์ พูดถึงแล้วเขาก็ถึงกับตบหน้าขาเสียงดังป้าป ไอ้เพื่อนเวรไว้ใจไม่ได้ ได้ทีแล้วเอาใหญ่ แต่ก่อนใช้ก้อง บอยเป็นทัพหน้า เดี๋ยวนี้รุกเอง ลุยเอง มันร้ายนัก
“ก็เราอยากนอนกับแทนอะ!”
“อะไรนะ...” บอยทวนถามเพื่อนตัวเล็กอีกหน ทว่ามิลค์ก็ถึงกับหน้าเลิ่กลัก ราวกับเผลอพลั้งปากพูดความในใจออกมา
“ค—คือว่า” มิลค์เอ่ยเสียงตะกุกตะกัก
“อยากนอนกับแทนงั้นเหรอ” เขากดเสียงต่ำถามเพื่อนสนิท หากบอยมิลค์เล่นบทบาทสมมติเป็นพ่อลูกกัน คงได้เห็นภาพคนพ่อใจไม่ดี เพราะรู้ว่าลูกชายตัวเล็กกำลังปันใจให้เจ้านักเลงหัวไม้ที่แต่ก่อนเคยก๊งเหล้ากับพ่อ แต่กลับตลบหลังอยากได้ลูกชายเขา
“ก—ก็ เราชินแล้วอะ อยู่กับแทนก็ดี”
“แล้วเราไม่ดีหรือไง นี่ก็เพื่อนเหมือนกัน หรือมิลค์ลดความสนิทของเราลงแล้ว” บอยเลิกคิ้วสูง พยายามถามจี้มิลค์จนอีกคนใกล้จะจนมุมเต็มที เรื่องนี้ก้องยังไม่รู้ แต่อีกไม่นานเขาจะบอกเอง คราวนี้ไม่ใครคนหนึ่งคงได้เลิกปากแข็งแน่
จริง ๆ ก็รับรู้ว่าตลอดว่าแทนมิลค์เริ่มคุยกันมากกว่าคำว่าเพื่อน เคยแซวไปบ้าง เคยให้ท้ายชวนคิดแผนการด้วย แต่ใช่ว่าเขาจะยอมให้แทนคบกับมิลค์ง่าย ๆ ก้อง บอยเป็นเพื่อนกับมิลค์มานานกับแทนก็เช่นกัน รู้หมดว่าคนหนึ่งซื่อขนาดไหน และอีกคนร้ายกาจแค่ไหน
ก้อง บอยทั้งเชียร์และขัดขวางแทนในเวลาเดียวกัน ตอนแรกเห็นสองคนนี้ไม่ถูกกัน ก็อยากจับมัดรวมกันเสียให้รู้แล้วรู้รอด จับใส่กันให้ได้กันไปเลย เพราะฝั่งแทนไทเองก็ดูสนใจมิลค์อยู่ไม่น้อย แต่ปากร้ายเกินกว่าจะพูดดี ๆ ด้วย
แต่พอเอาเข้าจริง ๆ มันจะมายอมให้คบกันง่าย ๆ คงไม่ใช่เรื่อง เพราะหากวันใดวันหนึ่ง สองคนนี้เลิกรากันไป มีหวังกลุ่มรวมตัวกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง คงได้แตกกันเพราะสองคนนี้แน่ ดังนั้นหากสองคนนี้จะคบกันจริงจัง พวกเขาก็พิสูจน์ให้แน่ใจก่อน เดี๋ยวจะมามีปัญหากันทีหลัง
“อย่ายอมให้มันง่าย ๆ นะมิลค์” จริงอยู่เรื่องความรัก เป็นเรื่องของคนสองคน แม้แต่เพื่อนยังไม่สามารถก้าวก่ายได้ อาจเข้าไปก้าวก่ายไม่ได้ ถ้าเป็นห่วงคงไม่ต้องทำให้ใครต้องอึดอัด เพราะสิ่งที่เตือนคือความหวังดี
“อือ เราจะจำไว้”
ในช่วงบ่ายของวันมิลค์ถูกชักชวนให้ไปทานข้าวนอกมหา’ลัยโดยรุ่นพี่ต่างคณะโดยพี่ไบรต์ เขาตอบรับคำชวนนั้นอย่างไม่คิดอะไร เพราะอีกฝ่ายก็ไม่ใช่คนไกล จนทำให้อยู่ด้วยกันแล้วอึดอัด
อีกฝ่ายมารับเขา พี่ไบรต์รู้จักกับบอยด้วยจึงทักทายกันตามประสา ก่อนจะขอยืมตัวมิลค์ครู่หนึ่งเพื่อไปทานข้าวตามที่นัดแนะกันเอาไว้
“นึกยังไงถึงชวนผมมากินข้าว” มิลค์เอ่ยถามในขณะที่เรารอให้อาหารมาเสิร์ฟ เรามาทานอาหารที่ร้านไม่ไกลจากตัวมหา’ลัยเท่าไรนัก เป็นร้านดังในย่าน กว่าได้นั่งร้านต้องโทรมาจองคิวก่อน พี่ไบรต์เองก็เป็นคนดัง ส่วนมิลค์ก็พอมีชื่อเสียงกับเขาอยู่บ้าง จึงไม่แปลกที่จะมีนักศึกษาในรั้วมหา’ลัยเดียวกัน หันมามองบ่อย ๆ
“ก็คิดถึงไม่ได้เจอกันนาน”
“ปากหวาน”
“แน่นอน วันนี้พี่จะเลี้ยงข้าวเราด้วย” พี่ไบรต์พูดอย่างใจป้ำ ทำเอาคนฟังถึงกับอมยิ้ม
ตอนแรกเราก็เคยลองคุยกันเหมือนกัน พี่ไบรต์เข้าหามิลค์ก่อน ผ่านทางคนรู้จัก ตอนนั้นมิลค์เองก็ยังไม่มีใครและยังไม่ได้สนใจใคร นอกจากรบรากับแทนไทอย่างเดียว จึงยอมเปิดทางให้อีกฝ่าย พี่ไบรต์คุยสนุก เราเข้ากันได้ดีจนเกือบจะพัฒนาไปถึงขั้นคนรัก แต่สุดท้ายน่าเสียดายก็ไม่ได้คบหา เหลือไว้เพียงสถานะพี่น้องเท่านั้น
เมนูที่เราสั่งเป็นเมนูยอดฮิตของทางร้านไม่ว่าจะเป็นกั้งทอดกระเทียว ต้มยำน้ำข้น หรือทะเลเผา ระหว่างที่ทานอาหารพี่ไบรต์ก็ไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนหรือเรื่องอื่น ๆ
“มีเครียดอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่สบายใจ สามารถคุยกับพี่ได้นะ” พี่ไบรต์เอ่ยถาม หลังสังเกตว่ามิลค์เงียบไป ทำท่าลังเลเหมือนมีอะไรจะพูด ฝั่งมิลค์เองก็มองหน้ารุ่นพี่ต่างคณะครู่หนึ่ง เขาเองก็ไม่มั่นใจว่าควรเล่าเรื่องนั้นให้ฟังดีไหม
“พี่ไบรต์เองก็เป็นคนดัง....เคยมีคนตามบ้างไหมครับ” มิลค์ลองเย็บ ๆ ถามดู
“คนตามเหรอ... ถ้าสาว ๆ ไม่มีตามมากรี๊ด ๆ นะ”
“ไม่ใช่ครับ ๆ มิลค์ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น หมายถึงแบบว่าคนที่ชื่นชอบพี่มาก ค่อยติดตาม คุกคาม โทรหาอะไรเถือกนั้น”
“.....” พี่ไบรต์เงียบไปครู่หนึ่งราวกับคิด ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ “สาว ๆ พี่ไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก ว่าแต่เราเถอะ เจอดีหรือไง”
“ก็ไม่เชิงครับ ผมกำลังคิดว่ามีคนกำลังเล่นตลกกับผมอยู่”
“ยังไง?” อีกฝ่ายถามต่อด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจริงจังมากขึ้น “มี...คนตามมิลค์งั้นเหรอ?”
“ประมาณนั้นครับ เหมือนมีคนเอาเบอร์ผมไปแจก มีคนโทรมาคุกคาม ล่าสุดตามมาเคาะถึงหน้าห้องเชียว” สุดท้ายมิลค์ก็ตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดเมื่อหนึ่งถึงสองสัปดาห์ให้รุ่นพี่ฟัง เผื่ออีกฝ่ายจะมีความคิดเห็นอะไรบ้างและอีกอย่างพี่ไบรต์ก็ไม่ใช่คนไกลที่ไหน
“แบบนี้มันน่ากลัวมากนะมิลค์ แล้วสงสัยใครบ้างปะ”
“อืม...ตอนนี้ผมยังคิดไม่ออกเลยครับ เท่าที่จำได้ก็ไม่เคยศัตรูไว้ที่ไหน”
“แน่ใจนะ”
“ครับ หรืออาจจะมีมั้ง แต่ผมไม่รู้” มิลค์ไม่รู้ว่าเขาไปสร้างคู่อริไว้ที่ไหน ใครบ้างที่ไม่ชอบมิลค์ซึ่งมันก็ต้องมีอยู่แล้ว แต่ไม่ทันที่เราจะได้สนทนากันต่อ ก็มีสายเข้าจากโทรศัพท์มิลค์พอดีและคนที่โทรมาคือแทนไท
“ว่าไง” มิลค์ขานรับไปยังปลายสาย
[อยู่ไหนอะ ไอ้บอย ไอ้ก้องมาหา แล้วมิลค์อยู่ไหน] ในวันนี้เราเรียนแค่ช่วงเช้า มันจึงไม่แปลกหากจะบอย ก้องจะไปโผล่อีกรั้วมหา’ลัย เพื่อไปเจอเพื่อน ชวนไปร้านเกม
“อ๋อ เรียนเสร็จเราแยกกันอะ เราออกมากินข้าวข้างนอก”
[แต่เพื่อนก็อยู่นี่นะ]
“เรามากินข้าวกับพี่ไบรต์” มิลค์ตอบกลับอย่างไม่คิดไร ทว่าฝั่งแทนไทกลับเงียบไป เพราะยังมองว่าพี่ไบรต์ รุ่นพี่ต่างคณะของมิลค์คือคู่แข่งตัวฉกาจของตัวเอง
“ฮัลโหล? แทนเป็นไรหรือเปล่า” มิลค์เอ่ยถาม หลังแทนเงียบไปสักพักใหญ่
[เปล่า...แล้วนี่อยู่ไหน กินเสร็จยัง ให้ไปรับไหม]
“ไม่ต้องหรอก แต่แทนไม่เป็นไรใช่ไหม” มิลค์ถามต่อ หลังเขาสังเกตน้ำเสียงของอีกคนเปลี่ยนไป
[งั้นค่อยเจอกัน แค่นี้แหละ] ไม่ทันที่มิลค์จะได้เอ่ยปากถามต่อ ปลายสายก็ชิ่งตัดไปก่อน มิลค์แต่ได้มองหน้าจอโทรศัพท์อย่างงุนงง พยายามคิดว่าแทนไม่ได้โกรธ เขาต่างหากที่คิดมากไปเองและเราก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน
“ทะเลาะกันกับคนในสายเหรอ”
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร” มิลค์ส่ายหน้าปฏิเสธ วางโทรศัพท์ลงแล้วจัดการทานอาหารต่อ หลังจากกินข้าวเสร็จมิลค์ก็วานให้พี่ไบรต์มาส่งที่สยาม เพราะนัดพวกเพื่อนไว้ที่นั่น
วันนี้เป็นอีกวันที่รวมตัวครบองค์ประชุม ไม่ว่าจะเป็น มิลค์ บอย ก้อง จ็อบและแทนไท พวกนั้นนัดเขามาที่ร้านอาหาร เพราะกลุ่มเพื่อนก็กำลังทานข้าวกันอยู่ วันนี้เรามีโปรแกรมพิเศษคือการดูหนังกัน
“ไปกินข้าวกับพี่ไบรต์มา หน้าบานเลยนะมิลค์” ก้องเอ่ยแซ็วก่อนเป็นคนแรก ก่อนที่กลุ่มเพื่อนจะตามมาเหมือนที่ชอบทำ ทำเอามิลค์ถึงกับส่ายหน้าอย่างระอา
“เว่อร์ หน้าเท่าเดิมเหอะ”
“อาหารอร่อยปะหรือมองแต่หน้าพี่ไบรต์”
“อาหารร้านนั้นก็อร่อยอยู่แล้ว หน้าพี่ไบรต์ก็ต้องมองปกติปะ ไปกินกันแค่สองคน” มิลค์ตอบ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ก้อง ซึ่งฝั่งตรงข้ามก็คือแทนไท “เอาล่ะ เลิกแซวแล้วรีบกิน เราจองตั๋วหนังแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทัน” ในที่สุดมิลค์ก็ชิงห้ามทัพ ก่อนที่เพื่อนจะแซวกันไม่หยุด
“คงอร่อยมากสินะ ไปกินกันสองคน...เหอะ” แทนไทที่นั่งหน้านิ่ง ไม่มองหน้ามิลค์พูดขึ้นมา ก่อนจะปิดท้ายด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ทำเอาเพื่อนในกลุ่มหันมามองคนตัวสูง และมิลค์เองก็มองแทนด้วยสายตานิ่ง ๆ บรรยากาศเริ่มมาคุแปลก ๆ มิลค์ไม่ชอบให้ใครพูดจาประชดประชันและครั้งนี้ก็เช่นกัน
“แน่นอน ก็พี่ไบรต์คุยสนุก อยู่แล้วสบายใจ!” มิลค์ตอบกลับไปทำเป็นไม่คิดอะไรกับคำพูดของแทนไท แต่กลับเป็นอาวุธร้ายกาจทำร้ายคนฟัง หลังพูดตอบโต้กลับมิลค์ก็หันไปคุยกับเพื่อนคนอื่นต่อ
“ถ้าอยู่กับมันสบายใจมากนัก ทำไมไม่เอามันมาด้วยเลยล่ะ”
“ก็อยากจะเอามาอยู่นะ แต่เกรงใจเพื่อนอะ กลัวคนแถวนี้กระอักเลือดตาย”
“มิลค์!” ยิ่งเห็นมิลค์พูดจาประชดประชันกลับมาเท่าไร แทนไทก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเท่านั้น ลำพังแค่รู้ว่าอีกคนไปกินข้าวกับไอ้รุ่นพี่ต่างคณะนั้นเพียงลำพัง เขาก็ยิ่งโมโหอยู่แล้ว ไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเองหึง แต่มันคือความจริงที่เขาไม่อยากสารภาพ
“เฮ้ยย พอ ๆ” สุดท้ายบอยก็ต้องเป็นฝ่ายห้าม ก่อนที่เราจะไม่ได้ดูหนังกัน แต่จะวางมวยแทน
จากที่วางไว้ว่าจะนั่งข้างแทนไทตอนดูหนังกัน กลับกลายเป็นว่ามิลค์เลือกที่จะอยู่ขอบสุด ส่วนแทนไทก็อยู่ขอบสุดของอีกฝั่งเช่นกัน ระหว่างที่ดูหนัง มิลค์ไม่ได้รู้สึกอินกับมันอย่างที่ควรจะเป็นเลย เขาเอาแต่ถามตัวเองในใจว่าแทนไทเป็นบ้าอะไรกัน ถึงได้พูดจาประชดประชัน ไหนจะแสดงท่าทางไม่ชอบใจเหมือนเด็ก ๆ ด้วย
ไม่ชอบที่มิลค์ไปทานข้าวกับพี่ไบรต์งั้นเหรอ? งั้นมิลค์ก็อยากจะเถียงเลยว่ามันไม่ใช่เรื่อง ไม่ใช่เลยสักนิด พี่ไบรต์เราไม่ได้มีอะไรกันแล้ว เราอยู่ในสถานะพี่น้อง เป็นพี่ชาย ตบหัว ชวนกันเล่มเกม เตะบอลอะไรเถือกนั้น ตอนแรกมิลค์คิดว่าจะอธิบายให้อีกคนเข้าใจหลังดูหนังจบ เขาก็ห้ามตัวเองไว้ก่อน มันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องไปอธิบายให้แทนไทฟัง
เพราะแทนไทไม่ได้อยู่สถานะคนรักของมิลค์
“แทน มิลค์กลับห้องดี ๆ นะ บ๊ายบาย” บอยโบกมือลาเพื่อน หลังจากดูหนังเสร็จก็กินไปเวลาจนฟ้ามืดแล้ว ทุกคนควรแยกย้ายกับที่พักตัวเอง
“อ้าว! เดี๋ยวบอยไปส่งเราก่อน” ฝั่งมิลค์เอง เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับเบิกตากว้าง แล้วรีบวิ่งไปรั้งแขนเพื่อนสนิทเอาไว้ทันที คนตัวเล็กส่ายหน้าปฏิเสธ เชิงบอกวันนี้จะไม่กลับกับแทน ทำเอาบอยและเพื่อนที่เหลือถึงกับทำหน้างง
“อ้าว...ไม่ได้กลับด้วยกันเหรอ ก็เห็นว่าช่วงนี้ไปนอนหอกัน” บอยถามมิลค์เสียงแผ่ว
“มิลค์อย่าเรื่องมาก” แทนไทกอดอก ยืนมองมิลค์ที่กำลังอ้อนให้พวกเพื่อนไปส่งด้วยสายตานิ่ง ส่วนมิลค์เองก็หันไปจ้องแทนเขม็งด้วยความไม่ชอบใจ มันคล้ายกับเหตุการณ์ครั้งนั้น ตอนที่เราผิดใจกันครั้งล่าสุดแล้วมิลค์ออกไปเที่ยวกับเพื่อน
“พวกมึงทะเลาะกันเหรอ”
“เปล่า” แทนไทตอบเสียงห้วน ก่อนจะเดินไปคว้าแขนมิลค์ที่กำลังเกาะบอยเหมือนลูกลิง “มิลค์อย่าดื้อ”
“แทนปล่อย!”
สุดท้ายแทนไทก็ลากมิลค์มาที่ลานจอดรถได้สำเร็จ ระหว่างทางมีแต่คนหันมองเรา ด้วยสายตาประมาณว่าพวกเราเป็นอะไรกัน ทะเลาะกัน? แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น มิลค์พยายามอย่างยิ่งที่จะชักแขนตัวเองกลับ ไม่ว่าจะเป็นการชกไหล่ ชกแผ่นหลังอีกฝ่าย ทว่าแทนไทกลับไม่สะทกสะท้าน
“ปล่อยแขนได้แล้ว บอกแล้วไงว่ากลับเอง” มิลค์ขึ้นเสียงใส่แทน ทำหน้าขึงขัง อยากให้รู้ว่าตัวเองโมโหแค่ไหน ป่านนี้พวกเพื่อนคงออกจากที่นี่ไปแล้ว เหลืออีกทางที่มิลค์พอจะกลับเองได้ นั่นก็คือรถไฟฟ้า ไม่ก็แท็กซี่
“.....”
“แทนไท!”
“เลิกตัวเหมือนเด็กได้ไหม!” แทนตวาดลั่น ทำเอามิลค์ถึงกับชะงักราวกับถูกหยุดเอาไว้ “เลิกทำแบบนี้ได้แล้ว! เล่นกับความรู้สึกคนอื่น สนุกมากหรือไง!”
มิลค์ไม่เคยถูกแทนไทขึ้นเสียงใส่ อีกฝ่ายไม่เคยทำเช่นนั้นกับเขา ทำให้ทำตัวไม่ถูกและไม่รู้วิธีการรับมือแทนไทในรูปแบบนี้ มันน่าตกใจและดูน่ากลัว จนมิลค์ถึงกับหุบปากฉับ ห่อไหล่ หลุบตามองพื้นคอนกรีตแทน
“ขึ้นรถ”
“....”
“บอกแล้วไงว่าอย่าดื้อ” แทนไทกดเสียงต่ำราวกับสะกดกลั้นความโมโหของตัวเอง นั่นทำให้เขาไม่มีทางเลือก นอกจากยอมขึ้นรถไปกับแทน ก่อนที่ระเบิดจะลงอีกเป็นลูกที่สอง
ระหว่างมันน่าอึดอัดเสียจนมิลค์ต้องหันมองข้างทาง ถ้าคืนนี้เราต้องนอนด้วยกัน ทั้ง ๆ ที่เหมือนจะผิดใจกันแบบนี้ มิลค์คิดว่าไม่ใครคนใดคนหนึ่งจะต้องอึดอัดแน่
แทนขับรถเร็วมากกว่าปกติ มิลค์รู้สึกเช่นนั้น เราต่างคนต่างเงียบ อีกฝ่ายขับรถมุ่งหน้าต่อไป ส่วนมิลค์เองก็หันไปมองข้างทาง นานมากแล้วที่เราไม่ได้ทะเลาะกันเช่นนี้ จริง ๆ จะเรียกว่าทะเลาะก็ต้องไปถูกต้อง แทนไทมีปัญหาอยู่คนเดียว พูดจากวนประสาทำให้มิลค์โมโห
“ทำไมต้องไปกินข้าวกับมัน” จู่ ๆ อีกฝ่ายก็เอ่ยถามขึ้นมา
“เขาก็แค่ชวนกินข้าวเอง...” มิลค์ตอบเพียงสั้น ๆ แต่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนลง ไม่แข็งกระด้างเหมือนตอนอยู่ลานจอดรถ
“แล้วทำไมต้องไปกับมัน!”
“เอ๊ะแทน! พี่ไบรต์ก็เป็นรุ่นพี่เราไหม เป็นคนรู้จักเราด้วย” มิลค์หันไปมองอีกฝ่าย จากที่ตั้งใจจะอ่อนลงทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองผิดอะไร อารมณ์ร้อนขึ้นอีกครั้ง “แล้วอีกอย่าง เราไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย” ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่มิลค์ได้พูดมันออกไปแล้วและดูเหมือนแทนจะอึ้งอยู่ไม่น้อย
ดีที่รถมาหยุดหน้าหอพักแล้ว เราถึงได้เจรจากันอย่างปลอดภัยเสียที มิลค์ไม่รู้ว่าเขาคิดถูกคิดผิดที่พูดออกไปเช่นนั้น แต่ตอนนี้เขาถอยไม่ได้แล้ว เพราะแทนไทหันมองหน้าเขาแล้ว เขาก็แค่อยากย้ำเตือนสถานะว่าที่เราเคยคุยกันในวันนั้นมันคืออะไร
“เราไม่ใช่แฟนกันนะแทน” มิลค์พูดย้ำอีกครั้ง “ตอนนั้นแทนบอกจะขอจีบเรานะ บางทีแทนอาจจะลืมไป” มิลค์ต้องพูด พูดให้ชัดเจนว่าตอนนี้เราคืออะไรกัน เราเป็นเพื่อนกัน เรามีเพื่อนกลุ่มเดียวกัน แทนอยากสานสัมพันธ์ต่อมากกว่านั้น แทนไทอยากจีบมิลค์ อยากศึกษามากกว่าสถานะเพื่อน นั่นคือสิ่งที่มิลค์เข้าใจ
แล้วการที่เขาไปไหน มาไหนก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับแทน เผลอ ๆ ต่อให้หลังจากนี้ เราเป็นแฟนกัน มิลค์ก็ยังคิดว่า การที่แทนพูดจาประชดประชัน อารมณ์เสียใส่ มันไม่ใช่เรื่องที่ควร
“โอเค....ไม่ใช่แฟน เข้าใจแล้ว” คนตัวสูงพยักหน้ารับ รู้สึกหน้าชากับคำพูดของมิลค์ เหมือนเวลาที่ผ่านมา ตอนที่เรานอนกอดกัน ตัวติดกันมีแต่เขาที่คิดไปไกล มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่คิดไปเอง คิดว่ามิลค์มีใจให้ ทั้ง ๆ ที่ในความจริงมันไม่ใช่เลย
หลังจากส่งมิลค์ลงจากรถเสร็จ แทนไทก็ได้แต่ยิ้มโง่ ๆ ให้กับตัวเอง รู้สึกหนักอึ้งไปหมด วางตัวไม่ถูก เหมือนเพิ่งถูกอีกคนผลักลงหน้าผาไปหยก ๆ ก่อนที่เขาจะตั้งหลักขับถอยหลังกลับรถและขับออกไป ทิ้งให้อีกคนมองตามรถทั้งน้ำตา ทำให้มิลค์รู้ว่าคืนนี้เขาต้องนอนคนเดียว
สกรีมแท็ก #พี่แทนน้องมิลค์
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
