หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end)

[Vanillaเปรี้ยว]

เฮ้อสงสารเหมอจัง นะเองก็ชอบทำเป็นหมาหยอกไก่ ระวังเถอะไก่จะโดนหมาตัวอื่นคาบไปแดรก

[lukYRKM]

ชนะหยอกได้ใจร้ายมาก นังเหมอสู้ๆ 

[kenghan]

นะอ่อยหนักมาก แล้วถ้าเหมอรุกกลับล่ะ นะ จะเล่นด้วยไหม
เอ๊ะ รึให้มี มือที่สาม มาชอบเหมอ ท่าจะดี

[zabzebra]

สงสารน้องเหมอ เมือ่ไหร่หนูจะได้เสียตัวล่ะลูก ถ้างั้นนนน
เมื่อไหร่ชนะจะเลิกเป็นหมาหยอกไก่ซะที ฮืออออ
เดี๋ยวให้น้องเหมอกินยาคุมก่อนเนอะลูกเนอะ

[aiyuki]

ชะน้าาาาา พูดซะเราคิดภาพตามเลย ใครสอนๆๆๆ 5555 น้องเหมอฝันไปไกลถึงดาวพลูโตแล้ว

[kkoyz]

น้องเหมอน่ารักกกกก

[mild-dy]

เอาเสมอไปเก็บที
ชนะพูดทีเสมอเพ้อที 55555555+

[gupalz]

สงสารเหมอมากเลยยย

[evilheart]

 :z6:นึกถึงคนพ่อเลย

[drasil]

อีตาชนะนี่ ซึนเดเระไปอีกกก

[YoK_mehok]

นี่คือการเอา ป๋าพ่ายกะหนูเพี้ยน มาปั่นรวมกันแล้วแบ่ง 3 ส่วน (นะ = 1 เหมอ = 2) รึป่าวคร้าาาาาาา
 

[Janny]

เฮ้อออออ คู่นี้มันจะรักกันยังไงเนี่ยยยย นังน้องเสมอ หยุดเพ้อเจ้อเหอะน้อง จะจีบก็จีบเลย แต่ถ้าคิดว่าเป็นเพื่อนไม่กล้าขอแค่แอบรักไรงี้มันค่อนข้างจะ... ดูโง่ไปนิดอ่ะ เอาไงเธอ จีบเลยป่ะล่าาาา ชอบก็จีบเลยชอบก็จีบเลยเซ่ ชู้วับ ชู้วับ 5555555 แต่เราว่าตอนนี้นังน้องเสมอนี่น่าเอ็นดูขึ้นนิดหน่อย ถึงจะยังหมั่นไส้อยู่เต็มเปี่ยมก็ตาม อะไรคือจูบดอกไม้ทุกดอก บางดอกอมเข้าไปด้วย คืออะไรรรรรรร เป็นเพื่อนกับแพะรึไงเธอ ตอนนังเหมอเรียก ชะน้าาาาาาาา นี่สารภาพตามตรงค่ะ ตอนแรกอ่านผิดเป็นคะน้า งงเลยว่าเสมออยากกินผัดคะน้าอะไรตอนนี้ 

ส่วนทางด้านชนะ เออ นี่ไม่รู้แล้วอ่ะค่ะ บางทีแกก็ดูอ่อย บางทีแกก็เหมือนขีดเส้นว่าเพื่อน คือตกลงยังไง นี่คือกำลังบีบนังเสมอทางอ้อมรึเปล่า อะไรก็ไม่รู้ 2 คนนี้ เราโฟกัสไปที่น้องกวิ้นดีกว่า........... ก็ไม่มีอะไรให้โฟกัสอ่ะค่ะ ย้ายไปที่คุณหญิงแม่ละกัน คุณหญิงคะ... ไม่มีอะไรจะพูด จบแค่นี้ละกัน อิอิ

ขอให้เค้าได้กันเร็วๆ ขอให้ชนะเลิกอ่อยสักที ขอให้นังน้องเสมอปลุกปล้ำไปเลย 5555555555 

[yaoionlyyes]

อ๊อย!! ชะน้าาาาาาาาา ไอ้บ้าา ฮืออ

อ่อยอ่ะ โคตรอ่อย โคตรขี้อ่อย ฮื่อออ

ถ้าเป็นเหมอนี่คงเป็นลมตาย นอนหายใจรดซอกคอขนาดนี้

เกลียดอ่ะ ชนะ หลอกให้อยากละก็จากไป ทำร้ายจิตใจอีก เกลียดดด

[TachibanaRain]

น้องนะะะะะะะะ    ทำไมเป็นเด็กแบบนี้หือลูกหือ มาแกล้งมาอ่อยใส่ซัมเหมอแล้วสุดท้ายก็บอกว่าเป็นเพื่อนกันคืออะไรคะลูก นี่ไม่ใช่เหมอยังรู้สึกจุกในอกเลย ชนะนี่ยิ่งกว่าไร้พ่ายอีกนะเพราะรายนั้นอ่อยก็คืออ่อย อ่อยแล้วรุกกลับด้วยไม่ใช่มาบอกว่าไม่คิดอะไรด้วยแบบนี้ งืออ เรื่องนี้รักใสๆแน่หรอเหมือนจะเห็นแววดราม่ารำไรๆ 
อัพเดทสารบัญตอนใหม่แล้วจ่ะ สารบัญ

[QXanth139]

เหมอเอ๋ยจะสุขก็ไม่สุด จะทุกข์ก็ไม่เชิง สงสารเหมอ

นะอย่าอ่อยเหมอมากดิ๊

[205arr]

ต่างคนต่างอ่อยกันเนอะ
เหมอน่ารักจัง
 

[OraeiAiYamapi]

ทำไมอ่านแล้วน้ำตารื้นตามน้องเหมอ  งื้อ
ชนะที่แบบยั่วเนอะ

[nutty]

ขี้อ่อยทุกตอนเลยนะชนะ
ตามสไตล์เพื่อนรักรักเพื่อน
จัดคู่แข่งให้หน่อยจะได้ตาสว่าง

[pooinfinity]

ชนะนี้แม่งลูกพ่ออ่ะ เหมือนกันมากเกินไปแล้วนะ

[kokoro]

ชะน้าาาาา
ขุ่นพี่พ่ายไม่บอกเหรอว่าอย่าแกล้งคนที่ชอบขนาดนี้
แกล้งแรงแบบนี้บ่อยๆ เดี๋ยวยุให้เหมอตัดใจหักดิบเลย ชริ!!

[JustWait]

รอน้องโยกลับมามาก อยากเห็นว่านะจะหวงก้างไหม กับยะยังหวง

[ssipra]

ชะน้าาาาาาาา อย่ามาแกล้งน้องเหมอเล่นนะ เดี๋ยวโดนตี

[Coaramach]

ชะน้าาาาา นี่เหมือนพี่พ่ายชิบหาย
=___________________=

[Snufflehp]

ตอนที่ 6


"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอยยย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แม่งงง... ฮ่าๆๆๆๆๆ"

เสียงหัวเราะลั่นดังมาจากห้องนั่งเล่นของบ้านโรจนโภคิน ชยที่กำลังทบทวนบทเรียนตามปกติอยู่ที่ห้องหนังสือใกล้ๆ ถึงกับขมวดคิ้ว เสียงหัวเราะคุ้นหูนี้จะเป็นของใครไปไม่ได้ นอกจากแฝดพี่ผู้นิ่งขรึม พูดน้อย และไม่ค่อยยิ้ม ด้วยความสงสัย ร่างสูงสมส่วนของคนแก้มกลมก็ยอมลุกจากเก้าอี้บุนวม เดินออกจากห้องนั่งสือไปยังห้องนั่งเล่น

อยากรู้จริงๆ ว่ามีอะไรในโลกที่ทำให้พี่ชายหัวเราะได้เสียงดังขนาดนี้นอกจากเพี้ยนอีกบ้าง

เดินมาถึงห้องนั่งเล่นก็เห็นพี่ชายตัวดีนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา หน้าแดงตัวสั่นคงเพราะกลั้นขำ สองมือถือไอแพดสีขาวไว้ ดวงตารื้นน้ำจับจ้องที่หน้าจอไม่กระพริบ แต่ครั้นเหลือบมาเห็นเขาก็กลับไปทำหน้านิ่งตามเดิม

"นะ ตัวดูอะไรอยู่" ชยเดินไปนั่งที่โซฟาอีกตัว ยืดคอมองสิ่งที่อยู่ในมือพี่ชายก็เห็นแอพพลิเคชั่นเฟซบุ๊คถูกเปิดค้างไว้

"ไม่ได้ดูอะไร"

"แล้วทำไมหัวเราะเสียงดังลั่นบ้าน"

"ไม่ได้เสียงดังขนาดนั้นนี่" ชนะโต้กลับ แล้วไม่ใส่ใจจะต่อบทสนทนาอีก

ชยถอนหายใจ มองชนะด้วยความระอา "เค้าแค่อยากรู้ว่าอะไรทำให้ตัวหัวเราะ เค้าดีใจที่เห็นตัวอารมณ์ดี"

ชนะยังคงเงียบ นำพาความน้อยใจมาสู่แฝดน้อง ระยะห่างที่ชนะสร้างขึ้นกับทุกคนในครอบครัวยิ่งห่างมากขึ้นทุกวัน ชยจำได้ว่าดีใจแค่ไหนที่รู้ว่าพี่ชายจะกลับมาอยู่ที่บ้านหลังจากถูกส่งตัวไปเรียนที่อเมริกาเสียหลายปี ทว่า...ในวันที่พบหน้ากัน กลับได้รับแค่ความเย็นชาจากอีกฝ่าย ทั้งชโยและเขา ไม่เคยได้สนิทสนมกับชนะเหมือนครั้งยังเด็กอีกเลย ชนะกลายเป็นคนเก็บตัว ไม่พูดคุยสุงสิงกับใคร อะไรที่เป็นสาเหตุ...ชยรู้อยู่แก่ใจ แต่ไม่สามารถขยับเข้าใกล้ชนะไปมากกว่านี้ได้ เพราะยิ่งเข้าใกล้...ชนะกลับยิ่งถอยห่าง

เพี้ยนยังเป็นคนเดียวที่ชนะสนิทสนมด้วย จนน้องอย่างชยและชโยอดอิจฉาไม่ได้ ชนะคุยกับเพี้ยนแทบทุกเรื่อง แม้เพี้ยนจะไม่ค่อยอยู่ที่บ้านเพราะบินไปเกาหลีบ่อยๆ แต่ชนะก็วิดีโอคอลคุยกับเพี้ยนทุกเช้า ต่างจากคนที่อยู่บ้านด้วยกันอย่างชยที่ในบางวันก็ไม่มีบทสนทนาต่อกันเสียด้วยซ้ำ ช่องว่างที่เกิดขึ้นนี้...ชยอยากให้มันแคบลงบ้างสักนิด เขารักและดูแลเอาใจใส่พี่ชายมาตลอดสองปีเพื่อถมช่วงเวลาที่ไม่ได้อยู่กับพี่ให้เต็ม ทว่า...ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย

เพราะชนะยังคงทำเหมือนกับว่า...เขาอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้

"นะ ทั้งโยทั้งเค้า รักตัวมากนะ ตัวอาจจะโกรธที่เค้ากับโยได้อยู่กับป๋า แล้วตัวต้องไปเรียนที่อเมริกาคนเดียว" ชยตัดสินใจพูดเรื่องที่ค้างคาและหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงมาตลอด คงเพราะน้อยใจที่ทำอะไรให้ไปเท่าไหร่ พี่ชายก็ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย "เค้าขอโทษที่ช่วยอะไรตัวไม่ได้ ถ้าตอนนั้นเค้ารู้ความเหมือนตอนนี้ เค้าคงจะขอให้ป๋าส่งเค้าไปด้วย ตัวจะได้ไม่ต้องเหงา"

"ไม่มีเรื่องอื่นพูดแล้วเหรอ" ชนะถามเสียงเข้มจัด ใบหน้านิ่งเริ่มมีริ้วความไม่พอใจ

"สำหรับตัวแล้ว เค้าพูดเรื่องอะไรไปก็ไม่สนใจอยู่แล้วนี่"

"ชย อย่ามางี่เง่า ทำตัวน่ารำคาญ"

"..."

หยดน้ำใสไหลกลิ้งลงบนแก้มกลม ชนะมองด้วยความหงุดหงิดใจ ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องนั่งเล่น หายลับขึ้นไปบนชั้นสองเลี้ยวไปทางตัวตึกฝั่งตะวันออกที่เป็นอาณาบริเวณของเขาแต่เพียงผู้เดียว ทิ้งแฝดน้องให้น้ำตานองหน้าไว้เพียงลำพัง

บ้านของตระกูลโรจนโภคินแบ่งออกเป็นตัวอาคารสามอาคาร มีบันไดและทางเดินเชื่อมระหว่างกันที่ชั้นสอง อาคารทั้งสามอยู่ห่างจากกันค่อนข้างมากจนหากจะไปเยี่ยมเยียนอาคารอื่นก็อาจจะต้องพึ่งพารถกอล์ฟในการสัญจร อาคารแรกถูกเรียกว่าตึกใหญ่ มีโถงจัดงานเลี้ยง ห้องอาหาร ห้องนั่งเล่น ห้องรับแขก ห้องหนังสือ และห้องนอนของนายใหญ่ของบ้านรวมอยู่ด้วยกัน อาคารที่สองคือตึกฝั่งตะวันตก เป็นบริเวณอาศัยของชยและชโย ทั้งยังรวมห้องพักแขกไว้อีกสามห้อง ตึกฝั่งตะวันตกอยู่ติดกับสนามกอล์ฟ ยิมสำหรับออกกำลังกาย โรงครัว รวมไปถึงสระว่ายน้ำกลางแจ้ง และอาคารที่สามถูกเรียกว่าตึกฝั่งตะวันออก ซึ่งเป็นที่พักอาศัยของชนะแต่เพียงผู้เดียว ไม่มีใครก้าวล้ำเข้ามาหากไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของบริเวณ ชนะชอบความเป็นส่วนตัวและห่างไกลจากความวุ่นวาย ที่ตึกฝั่งตะวันออกจึงร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ใหญ่ และสวนดอกไม้นานาชนิดที่เพี้ยนจัดการให้เองกับมือ ด้านหลังของตัวตึกติดกับแอ่งน้ำใสกินอาณาเขตกว้างไปถึงสองไร่ มีสะพานเหล็กยื่นออกไปในตัวน้ำราวสองร้อยเมตรให้สามารถเดินไปชมวิวกลางน้ำได้ และบริเวณนี้เป็นบริเวณโปรดของชนะ เขามักแบกกีต้าร์ไปนั่งเล่นเพลงอยู่บ่อยๆ ไม่ไกลจากแอ่งน้ำ มีศาลากลางสวน ห้อมล้อมไปด้วยต้นดอกกุหลาบขาว ที่เพี้ยนมักจะมานั่งจิบชาสร้างบรรยากาศประหนึ่งตัวเองเป็นสุภาพบุรุษอังกฤษบ่อยครั้ง

"ทำอะไรอยู่ครับลุง" ชนะที่เดินเอื่อยเฉื่อยอยู่ในสวนหลังจากก่อดราม่ากับพี่น้องร่วมสายเลือดแล้วนั้นกำลังก้มหน้าลงถามกับลุงแสง คนสวนประจำตึกฝั่งตะวันออกที่กำลังขะมักเขม้นผสมดินกับมูลสัตว์

"กำลังเตรียมดินน่ะครับ จะชำกุหลาบเสียหน่อย คุณเพี้ยนเธอโทรมาเมื่อเช้า บอกว่าอยากได้กุหลาบสักสิบกระถาง" ลุงแสงตอบเสียงนุ่มนวล มองคุณหนูชนะของแกด้วยความเอ็นดูรักใคร่

"เพี้ยนจะเอากุหลาบไปทำอะไรตั้งสิบกระถาง"

"อ๋อ เห็นเธอบอกว่าจะปลูกไว้ให้คุณหนูเอาไปให้ผู้หญิง เอ่อ นี่ลุงไม่ได้พูดเองนะครับ คุณเพี้ยนเธอพูด เธอบอกว่าเห็นในเฟซคุณหนู ซื้อดอกกุหลาบให้กับแฟนแล้วไม่สวยเลย เธอบอกว่ากุหลาบที่มาจากไร่ของเธอสวยกว่าเยอะ"

ชนะได้ยินดังนั้นก็หลุดหัวเราะ ลุงแสงจึงพลอยหัวเราะตามไปด้วย "เอ สงสัยกุหลาบที่ผมซื้อจะไม่สวยจริงๆ เพื่อนผมก็บอกให้ไปเอาดอกกุหลาบที่บ้านมัน แต่รายนั้นบอกว่าเปลืองตังค์ สองคนนี้นี่ประหลาด ว่าแต่...ลุงแสงให้ผมช่วยไหมครับ ผมว่างอยู่พอดี"

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวมือเลอะเปล่าๆ ตรงนี้ร้อนด้วย คุณหนูไปนั่งพักสบายๆ ที่ศาลานะครับ ลุงจะได้บอกแม่จันทร์ยกของว่างมาให้" ลุงแสงมองคุณหนูของแกด้วยความตกอกตกใจ รับใช้ตระกูลโรจนโภคินมาหลายสิบปีก็ยังไม่เคยมีความคิดให้เจ้านายมาช่วยงานเลยสักครั้ง

"งั้นผมไม่ช่วย แต่ผมขอปลูกเองหนึ่งกระถาง ลุงแสงทำสิบกระถางที่เพี้ยนสั่งไปก็พอ" ชนะคลี่ยิ้ม บอกเสียงนุ่ม จนลุงแสงยอมคลายหน้าตาที่เป็นกังวล แต่ยังมิวายลังเล

"จะดีเหรอครับ"

"ดีครับ ...กระถางนี้ผมจะเอาไปง้อเพื่อน ถ้าบอกว่าปลูกเองคงยิ้มหน้าบานแล้วหายโกรธ"

ชนะอมยิ้ม ในขณะที่ลุงแสงทำหน้างงงวย เพื่อนคนใดหนอที่ทำให้คุณหนูของแกต้องลงทุนลงแรงทำถึงเพียงนี้ แต่ถ้าลุงแสงรู้ว่าเป็นเพื่อนหัวเกรียนหน้าบ้านๆ ลุงคงจะยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่

ชนะเรียนรู้การชำกิ่งกุหลาบจากลุงแสง มือขาวๆ ที่ไม่เคยจับต้องงานบ้านงานสวนเลอะดินจนถ้าแสงนวลคนสวนที่เป็นแฟนคลับของคุณหนูชนะมาเห็นคงได้กรีดร้องอย่างทรมานใจ ชนะตั้งอกตั้งใจทำงาน ใบหน้าเกลื่อนยิ้ม ในหัวพลันนึกไปถึงไอ้เพื่อนหัวเกรียนที่ตอนนี้กำลังเล่นบทพ่อแง่แม่งอนกับเขาอยู่ ก็ไม่คิดว่ามันจะโกรธยาวนานมาเป็นสัปดาห์ เขาก็รู้ว่าแกล้งมันแรงเกินไป แต่ไอ้เหมอมันน่าแกล้งน้อยเสียเมื่อไหร่ เวลาที่สมองมันเออเร่อ หน้าซื่อๆ ของมันก็ยิ่งตลกถูกใจเขา

เสมอ...คนไม่เต็ม ทั้งๆ ที่โกรธก็ยังโทรมาคุยด้วยทุกคืน



อย่างที่กล่าวไว้ว่าตึกฝั่งตะวันออกเป็นตึกที่มีนายเดียว และแยกตัวออกเป็นเอกเทศน์ จึงมีคนครัว คนสวน และคนทำความสะอาดภายในบ้านเป็นของตัวเอง คนครัวมีเพียงหนึ่ง นั่นคือแม่จันทร์ ลูกของแม่เพ็ญ แม่ครัวใหญ่ที่ตึกใหญ่ คนทำความสะอาดมีสองคน คือสนิม และต้อยติ่ง มากที่สุดเห็นจะเป็นคนสวน เพราะตึกฝั่งตะวันออกเป็นบริเวณที่มีสวนสวยจึงต้องได้รับการดูแลเป็นอย่างดี หัวหน้าคนสวนคือลุงแสง ลูกน้องอีกสามคนประกอบไปด้วย แสงนวล แสงหล้า และพนม แสงนวลและแสงหล้า สองพี่น้องเป็นแฟนคลับของคุณหนูชนะที่ขอมาทำงานกับลุงแสง ย้ายงานมาจากตึกใหญ่ ส่วนพนมเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กำยำ พูดน้อยแต่ขยันขันแข็ง

บริวารทุกคนต่างรู้ดีว่านายเพียงหนึ่งเดียวของที่นี่นั้น ไม่ลงรอยกับคุณท่านที่ตึกใหญ่ เพราะก่อนที่คุณเพี้ยนจะสั่งให้แม่จันทร์มาเป็นคนครัวของที่นี่ คุณหนูชนะก็กินข้าวนอกบ้านตลอด คุณหนูเธอไม่ยอมไปร่วมโต๊ะกับคุณท่าน ซึ่งเป็นสาเหตุให้ตึกใหญ่ร้อนเป็นไฟอยู่นานนับเดือนกับข้อถกเถียงสำหรับเรื่องนี้ จนสุดท้าย คุณเพี้ยนเธอออกปากเองว่าจะจ้างคนงานทั้งหมดด้วยเงินของเธอ สำหรับให้มารับใช้คุณหนูชนะโดยเฉพาะ และคุณท่านไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งกับคนของเธอด้วย ให้คุณหนูชนะเท่านั้นที่มีสิทธิ์ นั่นจึงเป็นที่มาของความเป็นเอกเทศน์จากตึกอื่น

"ตาแสง แกมานี่หน่อยซิ" แม่จันทร์ที่เพิ่งนำโกโก้ร้อนไปเสิร์ฟให้กับนายน้อยของบ้าน กวักมือเรียกสามีตัวเองยิก

"อะไรล่ะแม่" ลุงแสงเดินน่ายุ่งเข้ามาใกล้ เช็ดเหงื่อไคลด้วยผ้าขาวม้าที่พาดอยู่บนไหล่ มองภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากอย่างแปลกใจ "ตกอกตกใจอะไรแต่เช้า"

"ก็คุณหนูชนะน่ะซี เธอยืนรดน้ำต้นกุหลาบอยู่ตรงโน้นแน่ะ แกปล่อยให้เธอทำได้ยังไง เดี๋ยวก็ตกงานกันหมดหรอก" ภาพไม่คุ้นตาของนายน้อยผู้สุภาพแต่ไม่ชอบคนขัดใจทำเอาแม่จันทร์ร้อนใจกับความผิดปกติ เพราะยกโกโก้ไปเสิร์ฟให้ที่ศาลากลางสวน ก็เห็นนายน้อยจดๆ จ้องๆ อยู่กับกระถางกุหลาบ ก่อนจะเดินไปหยิบบัวรดน้ำมารดด้วยอารมณ์แจ่มใส นานๆ ครั้งที่จะได้เห็นคนพูดน้อยอารมณ์ดีเช่นนี้

"อ๋อ นั่นน่ะคุณหนูตั้งใจปลูกเอาไว้ให้เพื่อน บอกอยากดูแลเอง ไอ้ฉันมันก็ขัดไม่ได้เสียด้วย อีกอย่าง เธอดูมีความสุขดี เลยปล่อยให้ทำไป ฉันรายงานคุณเพี้ยนแล้วด้วย เธอบอกจะมีโบนัสให้สิ้นเดือนนี้" ลุงแสงพูดจบประโยคก็หน้าเหวอ เพราะหลุดปากพูดถึงรายได้นอกเหนือจากเงินเดือนให้ภรรยาได้ยิน จากที่คิดจะมุบมิบเก็บไว้ไปซื้อม้ากระทืบโลงมาสักสามสี่โหลเป็นอันต้องพับโครงการ

"แล้วไม่บอกฉันว่าจะได้โบนัส นี่ถ้าไม่ถาม จะมีเรื่องนี้หลุดออกมาจากปากแกไหมตาแสง แกนี่มันน่านักนะ แต่เอาไว้ก่อนเถอะ ไปกินข้าวกินปลา แล้วออกมาดูคุณหนูเธอด้วย"

"จ้ะแม่ ดุจริงเชียวแม่เสือคนนี้"

ลุงแสงผิวปากหวือ เดินตามหลังภรรยาเข้าไปในครัว แอบเห็นว่านายน้อยของบ้านยกกระถางกุหลาบไปวางไว้บนโต๊ะกลางศาลา นั่งพิงหลังกับพนักเก้าอี้แล้วจิบโกโก้มองกระถางกุหลาบไปด้วย

เอ...ทำสวนมาเป็นสิบยี่สิบปี ไม่ยักกะรู้ว่าต้นกุหลาบมันมีดีอะไรหนักหนา...ถึงทำเอาคุณหนูของแกยิ้มไม่หุบ

Na Chana: เสมอ
Only Summer: อะไร

ชนะอมยิ้มกับคำตอบรับสั้นๆ มองหน้าจอมือถือที่เปิด Messenger ค้างไว้แล้วก็เปิดฟังก์ชั่นถ่ายรูป เขาถ่ายกระถางกุหลาบส่งไปให้กับไอ้หัวเกรียนที่เดี๋ยวนี้ถามคำตอบคำ โทรมาหาตามปกติแต่ไม่พูดไม่จาเหมือนอย่างเคย

Na Chana: อยากได้ไหม
Only Summer: ไม่อยาก
Na Chana: ผมปลูกเองนะ ดูแลอย่างดี ถ้าออกดอกคงสวย
Only Summer: พูดจริงอ่ะ? แต่...ถ้าบอกว่าอยากได้ เดี๋ยวนะก็บอกว่าล้อเล่นอีก
Na Chana: ไม่ล้อเล่น ให้จริงๆ
Only Summer: งือออ ถ้าบังคับก็เอา

ชนะหัวเราะกับสติ๊กเกอร์ที่ไอ้หัวเกรียนเสมอส่งมา มันคงกำลังทำหน้าตลกอยู่แน่ๆ

Na Chana: เหนื่อยไหมวันนี้
Only Summer: เหนื่อยมากกกกกกกกกกกกกกกก
Na Chana: แล้วว่างเหรอ ทำไมตอบแชทได้
Only Summer: จะว่าว่าง...ก็ว่างมั้ง
Na Chana: ว่างแล้วทำไมไม่โทรมา? ต้องให้บอกทุกครั้งเหรอ
Only Summer: ที่จริงว่างเพราะแอบเล่นในห้องเรียนอ่ะ แหะๆ
Na Chana: ตั้งใจเรียนดิ
Only Summer: แล้วนะไม่เรียนอ่ะ? ไม่มีเรียนเหรอ
Na Chana: ไม่มี ตั้งใจเรียนได้แล้วเสมอ เดี๋ยวเกรดไม่ดีโดนคุณหญิงแม่งับหัว
Only Summer: ท่านบิดาต่างหากที่จะงับหัว คุณหญิงแม่ไม่ว่าหรอก

จะว่าไปก็ยังไม่เคยเจอท่านบิดาที่ไอ้เหมอมันว่าเลยสักที สงสัยจะทั้งดุทั้งเข้มงวด แต่ฟังจากที่ไอ้เหมอมันเล่าบ่อยๆ แล้ว นิสัยก็คงไม่ต่างจากพ่อของเขาเท่าไรนัก

Na Chana: พรุ่งนี้กลับป่ะ
Only Summer: ง่า ไม่ได้กลับอ่ะ ช่วงนี้ธุระเยอะะะ ได้กลับเดือนหน้านู่นเลย

ชนะขมวดคิ้ว ไม่ชอบใจกับข้อความสุดท้ายที่ได้อ่าน

Na Chana: ต้องกลับดิ จะไม่เอาใช่ไหมกุหลาบเนี่ย จะได้เอาไปให้คนอื่น
Only Summer: เอาาาา เก็บไว้ให้เหมอนะ นะๆๆๆ ชะน้าาาา
Na Chana: หึ อยากได้ก็มาเอา
Only Summer: ก็ไปไม่ได้อ้ะ ชนะอย่างอแง เดี๋ยวพี่เหมอกลับไปจูบหน้าผากสิบทีไถ่โทษเลย
Na Chana: กวนตีนครับไอ้เหมอ
Only Summer: ฮี่ๆ เดี๋ยวเหมอเรียนก่อนนะ ดึกๆ จะโทรหา ถ้าไม่โทรไปคือเหมอสลบ เข้าใจตรงกัน โอเค๊?
Na Chana: โทรมา จะรอ

เป็นความเคยชินไปแล้วที่หลังสี่ทุ่มจะต้องคุยโทรศัพท์กับไอ้เพื่อนหัวเกรียน ไม่ว่าชนะจะอยู่กับใครที่ไหน แต่จะเคลียร์คิวทั้งหมดแล้วรีบกลับบ้านก่อนสี่ทุ่ม เพื่อมานอนคุยโทรศัพท์ฟังเสียงง้องแง้งของไอ้เหมอจนหลับไปทุกคืน คืนไหนที่ไอ้เกรียนมันเหนื่อยจัด มันหลับแล้วไม่ได้โทรมา อีกวันมันจะส่งสติ๊กเกอร์เป็นสิบอันมาขอโทษขอโพย เรียก 'ชะน้าาา' ย้ำๆ อยู่อย่างนั้นจนเขาอารมณ์ดี

Only Summer: รับทราบ

"นะ...ตัวกินข้าวเช้ารึยัง"

ชนะละสายตาจากมือถือ เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นแฝดน้องเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้าม จึงวางมือถือคว่ำหน้าจอลงกับโต๊ะ ชยมองตามการกระทำของพี่ชายก็ถอนหายใจ

"เค้ามาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า เค้าขอโทษนะ แค่อยากมากินข้าวกับตัว เมื่อวานตัวก็ไม่ไปกินที่ตึกใหญ่"

"ไม่ได้ขัดอะไร" ชนะตอบเสียงเรียบ เลี่ยงสายตาออกจากแววตาตัดพ้อของน้องชาย ตั้งแต่เมื่อวานที่ทำให้ร้องไห้ก็ยังไม่ได้พูดคุยกันดีๆ สักคำ

"เดี๋ยวนี้ตัวยิ้มบ่อย ลุงแสงก็บอกว่าตัวอารมณ์ดี เค้าดีใจนะ"

"อืม"

"ป๋าบอกว่าจะกลับมาวันศุกร์หน้า ตัวไปรับป๋ากับเค้าไหม เพี้ยนก็มาด้วย โยบอกว่าตัวรับปากแล้วจะไปรับ..." ชยถามอย่างมีความหวัง แต่พอเห็นใบหน้าที่แผ่ความเย็นชาออกมาแล้วก็ใจฝ่อ

"ไม่ไป" ชนะตอบเสียงเรียบ "ไม่ว่าง ป๋าก็ไม่ได้อยากให้ไปรับเท่าไหร่หรอก"

"ไม่ใช่นะ ป๋าถามถึงตัวด้วย..."

"ก็แค่ถามว่าทำตัวดีไหม อยู่บ้านไหม เข้าไปดูงานที่บริษัทรึเปล่าก็แค่นั้น"

"นะ..." เสียงของชยครางแผ่ว นึกอยากแก้ต่างให้ผู้เป็นพ่อ แต่ดูเหมือนพี่ชายจะไม่รับฟัง... "อย่าทะเลาะกับป๋าเลยนะ... ป๋าบอกว่าช่วงนี้โทรหาตัวไม่ค่อยติด สายไม่ว่างบ่อยๆ ตัวบอกเค้าได้ไหม...ว่าคุยกับใคร เค้าจะได้ช่วยพูดกับป๋าให้"

"เรื่องส่วนตัว ต้องบอกคนอื่นด้วยเหรอ" ชนะเน้นย้ำกับคำว่าคนอื่น จนน้องชายหน้าเสีย จึงรีบพูดแก้ "หมายถึงป๋าน่ะ"

"อื้ม" ชยระบายยิ้มน้อยๆ แก้มกลมขาวขึ้นสีระเรื่อ "นะ ถ้าตัวรำคาญวิม ตัวก็บอกเลิกได้นะ ถึงวิมจะเป็นเพื่อนที่เค้าแนะนำให้ แต่ตัวไม่ต้องเกรงใจเค้าหรอก"

วิม ปรีประภา แฟนคนปัจจุบันของชนะ คือรุ่นน้องร่วมคณะของชยที่รบเร้าให้ชยพามาทำความรู้จักกับพี่ชาย ชยนั้นค่อนข้างเกรงใจพี่อยู่มาก แต่เพราะทนเสียงรบเร้าและคำขอร้องจากเพื่อนสนิทที่เป็นพี่ชายของวิมไม่ไหว จึงต้องพามาด้วยความจำใจ ในวันนั้นนัดกันที่ร้านอาหารร้านดังที่ชยกับเพื่อนไปกินด้วยกันเป็นประจำ ทีแรกคิดว่าชนะจะไม่มาตามนัดเพราะลำพังแค่ที่บ้านพี่ชายก็แทบจะไม่มาร่วมโต๊ะอาหารด้วยอยู่แล้ว แต่ผิดคาดที่ในวันนั้นชนะมา ชยจึงแนะนำวิมให้พี่ชายรู้จักตามคำขอ เขาไม่รู้ว่าพี่ชายคิดเห็นสำหรับเรื่องนี้อย่างไร เพราะเอาแต่ทำหน้านิ่งและไม่พูด สุดท้ายไปตกลงคบกันอีท่าไหนก็ไม่ทราบได้ มารู้ก็ตอนที่ฝ่ายหญิงประกาศปาวๆ ว่าเป็นแฟนของพี่ชายเขาบนโลกโซเชียล

"ไม่ได้เกรงใจ แต่วิมก็โอเคดี ไม่ทำตัวมีปัญหา"

ชยลอบมองคนที่บอกว่าโอเคดีด้วยความคิดในใจที่ว่า พี่น่ะโอเค แต่อีกฝ่ายเขาเริ่มไม่โอเคแล้วน่ะสิ

ชนะไม่เคยโทรหาฝ่ายหญิงก่อน แม้อีกฝ่ายโทรมาก็คุยแทบนับวินาทีได้ ไม่เคยไปรับกินข้าวถ้าอีกฝ่ายไม่เรียกร้อง ไม่เคยพาออกไปเที่ยวหรือมีช่วงเวลาสวีทหวาน ปล่อยทิ้งอีกฝ่ายไว้อย่างนั้น...รอวันที่ชนะเหงาแล้วเขาจะเรียกตัวเธอเอง ชนะเป็นแบบนี้มาตลอด ไม่ว่ากับแฟนคนไหน สุดท้ายก็จบกันด้วยเหตุผลที่ไปกันไม่ได้อย่างที่เจ้าตัวใช้อ้าง

ชยรู้ดีแม้พี่ชายจะไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังก็ตาม แฟนแต่ละคนของชนะ ยอมจากไปเองเพราะเหตุผลที่ตัวไร้คุณค่า ไม่ได้รับความสำคัญ พวกเธอทนอยู่ในฐานะแฟนแค่ในนามไม่ไหว ชนะไม่เคยเอ่ยปากบอกเลิก แต่ก็ไม่เคยเอ่ยปากรั้ง ไม่ให้ความสำคัญและไม่แสดงความรัก คนแล้วคนเล่าที่มาร้องไห้เสียใจกับชย ตัดพ้อว่าพี่ชายของเขาช่างใจร้าย แต่ทั้งหมดที่เขาทำได้คือเอ่ยปากปลอบใจ และเตือนกับทุกคนที่คิดจะไปทำความรู้จัก ...ถึงอย่างนั้นคำเตือนก็ค่อนข้างไร้ความหมาย

ถึงสีสันของไฟจะสวยงามแต่มันก็ยังเป็นไฟ เหล่าผีเสื้อสวยๆ ไม่เคยฟัง หลงเข้าไปให้ไฟแผดเผาจนหมดความงาม ถูกเด็ดปีกยับ ซมซานหาทางกลับแทบไม่เจอ

"แล้วตัวรักวิมรึเปล่า"

"อยู่ด้วยก็สนุกดี"

"งั้นเค้าว่า ตัวบอกเลิกวิมเถอะ วิมเป็นน้องสาวเพื่อนสนิทเค้า เค้าไม่อยากให้เพื่อนเค้ามองตัวไม่ดี"

"ให้ผู้หญิงเขาตัดสินใจ" ชนะพูดตอบแค่นั้น นิ้วก็ปัดมือถือบนโต๊ะให้หมุนเล่น "จะเลิกหรือไม่ อยู่ที่เขาทนได้แค่ไหน"

"ถามจริงๆ ทำไมตัวถึงตกลงเป็นแฟนกับวิม ทั้งๆ ที่ไม่ได้รัก"

ชนะชะงักไปกับคำถามของน้องชาย ก่อนจะตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง "ก็ถ้าเพื่อนเป็นทุกอย่างให้ได้ คงไม่ตกลงเป็นแฟนกับใครหรอก"

ชยขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นตบเบาๆ ที่แก้มโย้ๆ ของตัวเองเรียกสติ "ไม่เข้าใจอ่ะ"

"ก็เพื่อนยะ ทำอะไรได้บ้างล่ะ"

"เที่ยวด้วยกัน อ่านหนังสือด้วยกัน ไปไหนไปด้วยกันบ้าง อืม...ทำอะไรด้วยกันหลายๆ อย่างล่ะมั้ง"

"แล้วร่วมรักกันไหม"

"เฮ้ย! จะบ้าเหรอ เป็นเพื่อนนะ จะ...จะทำอะไรแบบนั้นได้ไง"

แก้มกลมของชยขึ้นสีจัด มองพี่ชายด้วยความตกใจ บทสนทนาที่ยาวที่สุดในรอบสองปีกับชนะเป็นอะไรที่...แปลกประหลาดเกินจะคาดถึง

"ก็นั่นไง...ถึงต้องมีใครสักคนที่ไม่ใช่เพื่อน...เอาไว้ร่วมรัก ส่วนเพื่อน...ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกันก็พอ"

"หาาาา" ชยยิ่งทำหน้าพิลึกเข้าไปใหญ่เมื่อล่วงรู้ความคิดของพี่ชาย "แล้วเพื่อนที่ร่วมสุขร่วมทุกข์ไปกับตัวน่ะแบบไหนเหรอ อย่างกวิ้นรึเปล่า"

ชนะส่ายหน้า "ไอ้กวิ้นน่ะร่วมแต่ทุกข์ อยู่กับมันมีแต่เรื่องปวดหัว"

"แล้วคนที่ทั้งสุขทั้งทุกข์ไปกับตัวน่ะ...มีเหรอ"

"มีดิ คนนี้ไปกินข้าวด้วยกันบ่อย โทรหาทุกคืน มันเป็นคนตลก คุยกับมันแล้วสนุก แต่ตอนที่ไม่สบายใจมันก็เป็นที่ปรึกษาได้ดี ปลอบใจเก่ง เอาใจเก่ง ชอบตามใจ นะคุยกับมันได้ทุกเรื่อง มันตลกดี" ชนะอมยิ้มเมื่อนึกถึงไอ้หัวเกรียนเพื่อนซี้ "อยากอยู่กับคนแบบนี้ แต่ไม่อยากทำเรื่องสกปรกกับมัน เรื่องที่มีแต่ความใคร่...ไม่เหมาะกับมันหรอก"

ชยได้ยินถึงกับอ้าปากหวอ มองพี่ชายสลับกับกระถางกุหลาบที่สายตาคนพี่กำลังจดจ้อง ก่อนจะมองมือถือที่มือของพี่เผลอหยิบมันขึ้นมาดูบ่อยครั้งตลอดการสนทนา

"ตัวแน่ใจนะว่าเพื่อน" ชยถามย้ำอย่างไม่แน่ใจ ก็ไอ้สรรพคุณที่พี่ชายพรรณนาออกมานั้น...มันใช่เพื่อนเสียที่ไหน

"อือ เพื่อนดิ"

"นะ...แต่เค้าว่า"

"ไปบอกแม่จันทร์ตั้งโต๊ะ มากินข้าวไม่ใช่เหรอ นะหิวแล้วด้วย"

เพราะพี่ชายพูดขัดจึงไม่ได้พูดสิ่งที่คิดออกไป นี่ถ้าโทรไปเล่าให้เพี้ยนฟัง รายนั้นต้องรีบบินกลับไทยมาดูหน้า 'เพื่อน' ของชนะเป็นแน่แท้ ว่าแต่เพื่อนคนไหน...ที่ทำให้พี่ชายเขาเป็นไปได้ถึงขนาดนี้กันหนอ

"เฮ้อ นอกจากจะหน้านิ่งๆ แล้ว นิสัยยังมึนอึนแปลกๆ ด้วยพี่ชายเรา แถมรู้สึกจะซื่อบื้อเกินไปด้วย นี่ไม่น่าไปแย่งความฉลาดของพี่มาเลยจริงๆ" น้องชายจอมฉลาดที่หัวโตที่สุดในแฝดสามทอดถอนหายใจ แต่ประโยคที่บ่นเบาๆ นี้ไม่มีทางไปถึงหูของพี่ชายที่กำลังอมยิ้มกับโทรศัพท์มือถือของตัวเองแน่นอน

"แต่ยังไงก็ดีใจที่ได้คุยกันเหมือนตอนเด็กๆ ล่ะนะ คงต้องขอบคุณเพื่อนปริศนาคนนั้นที่ทำให้กำแพงในใจของพี่ลดลง และหวังว่าตอนป๋ากลับมา...มันจะไม่สูงขึ้นอีก"

คงมีแต่ต้นไม้ใหญ่และดอกไม้เท่านั้นที่ได้ยินคำภาวนาของชยในเวลานี้...

..............................................................TBC..........................................................

เสมอ สู้ดิวะ สู้หน่อยยยยยย!!

[smohh2]

น่าติดตามมากกก # เหมอน่ารัก

[jeabbox]

โถๆๆ  นะไม่อยากทำเรื่องสกปรกกะเหมอ  แต่รู้ไหมว่าเหมออยากใจจะขาดแล้ววว

[rujaya]

น้องเหมอของเราเป็นคนเดียวที่ทำให้ชนะยิ้มได้ แต่ชนะยังไม่รู้ใจตัวเองแค่นั้น. เสมอสู้ๆ. 

[pipoo]

เสมอ ออกน้อยมาก คิดถึงเสมอแล้ววววววววว

[kokoro]

พี่น้าาาา น้องขอโทษที่ว่าพี่ตอนที่แล้ว
น้องมันโง่เองที่ไม่เข้าใจความคิดอันบริสุทธิ์ของพี่นะ
เพื่อนคนพิเศษซินะ
งั้นเราจะยอมรอลุ้นต่อไปแบบนิ่งๆละ (หรา?)

[qq_oo]

เหมอ พอมีหวังแล้วน่ะ