หัวข้อ: [เรื่องสั้น] จู่ๆผมก็เป็นซินเดอเรลล่า ..EP. 3.END (31-03-2017)

[lovejinjunno]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0


-------------------------------------------------------------------------

เรื่องนี้เป็นฟิคชั่นนะคะ
อิมเมจเป็นวงดนตรีญี่ปุ่น
ตัวเอกของเรื่อง อุเอดะ ทัตสึยะ


รูปนี้ทำเองค่ะ สนองนีทตัวเอง 555


พระเอก จะเรียกว่าพระเอกได้ไหมน้อ ทางุจิ จุนโนะสุเกะ
เครดิตรูป... ไม่รู้อ่ะ จำไม่ได้แล้ว เก็บรูปนี้ไว้มาหลายปีแล้ว ถ้าผิดกฏรบกวนบอกด้วยนะคะ จะได้ลบรูปออกไป



-*-*-*-*-*-*-*-*-

จู่ๆผมก็กลายเป็นซินเดอเรลล่า

-*-*-*-*-*-*-*-*-

...อยากถามเหรอฮะว่าทำไมผมถึงไม่ชอบนิทานเรื่องนี้นัก ไม่รู้สิ  ในเนื้อเรื่องมีบางส่วนที่ผมไม่เข้าใจและอยากถามใครสักคน...  ผมสงสัยว่า  ซิลเดอเรลล่านั้นเต้นรำเป็นด้วยเหรอทั้งที่ในแต่ละวันก็เอาแต่ทำงานบ้าน
ทำไมคนทั้งเมืองถึงได้ไม่มีใครเลยสักคนที่มีเท้าขนาดเดียวกับซิลเดอเรลล่า 
แล้วเมื่อเจ้าชายขอซิลเดอเรลล่าแต่งงาน  บางทีซิลเดอเรลล่าอาจไม่ได้รักเจ้าชายจริงๆ  อาจเป็นแค่ความรู้สึกวูบวาบชั่วประเดี๋ยวประด๋าวที่ไม่ได้เรียกว่ารักก็ได้  ผมไม่เข้าใจ  หากใครรู้คำตอบก็ช่วยบอกผมที...

-*-*-*-*-*-*-*-*-

ขอฝากเรื่องสั้นเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ
เป็นนักอ่านมาหลายปี วันนี้ขอลงเรื่องสั้นบ้าง
มีอะไรผิดพลาดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

ตอนนี้ขอไปปั่นงานก่อนนะคะ มีงานด่วนเข้ามา
คงจะมาลงตอนที่ 1 ในวันพรุ่งนี้ค่ะ

[lovejinjunno]

มาต่อละนะ

จู่ๆผมก็กลายเป็นซินเดอเรลล่า
 
“.....และแล้วเจ้าชายกับซิลเดอเรลล่าก็อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขตลอดไป..... จบแล้วครับ...” ร่างบางละสายตาจากหนังสือนิทานของวอลท์ดิสนีย์เรื่องโปรดของหลานสาว  เขามองไปยังใบหน้าแสนน่ารักที่นอนหลับใหลไปแล้วในขณะนี้  กระชับผ้าห่มให้เด็กน้อย  ก่อนเดินออกจากห้องนอนหลานสาวไปยังห้องนอนของตนเอง
เฮ้อ  ทำไมนะถึงได้ชอบนักนิทานเรื่องนี้  ขนาดว่าเขาเคยเอานิทานเรื่องอื่นมาเล่าให้ฟังก่อนนอน  ทัตสึโกะหลานสาวเขาก็ไม่ยอมหลับ  ทำไมนะ  นิทานเรื่องนี้มีอะไรดี  ทำไมคนถึงได้ชอบกันจัง เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ให้ตาย  เขาเบื่อเรื่องนี้เต็มทน  นิทานอะไรก็ไม่รู้  สอนให้ผู้หญิงใจง่าย!!........
 
 “หวัดดีทัตสึ”  เพื่อนหน้าหวานทั้งสองร้องทักขึ้นเมื่อเห็นร่างบางหน้าสวยเดินเข้าโรงเรียนมาแต่เช้า
“เออ”  ร่างบางตอบรับอย่างเซ็งๆ  ก็เมื่อคืนน่ะสิ  ฝันอะไรไม่ฝัน ดันฝันถึงเรื่องซิลเดอเรลล่าเข้าให้อีกแล้ว  โอ๊ยยย จะบ้าตาย ทำเอาหงุดหงิดแต่เช้าเลย
“เป็นอะไรไปล่ะ  ทำไมถึงได้ทำหน้าเป็นลาเซ็งไปได้”  เพื่อนนามอุจจี้เอ่ยแซวขึ้น  เมื่อเห็นหน้าตาท่าทางของเพื่อนรัก
“เปล่าหรอก  ไม่มีอะไรมากหรอกน่า   ก็แค่เมื่อคืนฝันร้ายก็เท่านั้นเอง”  ทัตสึยะบอกเพื่อนตามตรง  ขี้เกียจปิด  ถึงยังไงมันสองคนก็รู้อยู่ดี
“เห  ฝันร้ายเหรอ  เอ..........  หรือว่าเมิงฝันถึงเรื่อง.....”  เพื่อนอีกคนนามชิเงะเอ่ยขึ้นอย่างรู้กัน  เพราะร่างบางเพื่อนเขาคนนี้  ไม่ชอบนิทานเรื่องนี้เอามากๆน่ะสิ  แถมยังเคยมาเล่าให้พวกเขาฟังซะอีกว่าเคยฝันร้ายถึงเรื่องนี้
“เออ  เรื่องนั้นแหละ  แล้วก็ไม่ต้องเสือกพูดชื่อเรื่องเลยนะ  แค่คิดกรูก็เซ็งแล้วเนี่ย”  ทัตสึยะขัดขึ้นน้ำเสียงติดจะหงุดหงิด ไม่อยากได้ยินเรื่องอะไรเกี่ยวกับนิทานเรื่องนี้อีก  แค่ต้องเล่านิทานเรื่องนี้ให้ทัตสึโกะฟังทุกคืนเขาก็แย่แล้ว ทัตสึยะล่ะอยากจะทึ้งหัวตัวเองให้หายหงุดหงิด
“เฮ้อ  เมิงเนี่ยน้า  จะไปจริงจังอะไรกะอีแค่นิทานเรื่องหนึ่งเนี่ย  ห๊ะ  กรูไม่เห็นจะเข้าใจเมิงเลยจริงๆ”  อุจจี้พูด  ชิเงะได้แต่พยักหน้ารับเห็นด้วยกับเพื่อน 
“ก็... พวกเมิงจะไปรู้อะไรวะ หา  นิทานอะไรก็ไม่รู้  สอนให้เด็กผู้หญิงใจง่ายน่ะ”  ทัตสึยะชี้แจงเหตุผลที่เขาไม่ชอบนิทานเรื่องนี้ให้เพื่อนฟัง
“โห  เอาอย่างนี้เลยเนี่ยนะ  ก็นิทานยังไงมันก็เป็นนิทานอยู่วันยันค่ำนั่นแหละเว้ย เมิงก็คิดมากไปได้”  อุจจี้พูด  อะไรจะจริงจังขนาดนี้ว้า  เพื่อนใครวะ  เชื่อเลย  ให้ตาย  เก็บเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาคิดมากซะขนาดนี้
“ไปเหอะ  ไปหาอะไรกินกัน  นี่ก็จะเข้าเรียนอยู่แล้วด้วย  เดี๋ยวจะไม่ทันนะ”   ชิเงะเอ่ยขึ้น  หลังจากที่ไม่มีบทพูดมานาน
“อืม”   เพื่อนสองคนพร้อมใจกันตอบ  ก่อนที่จะพากันเดินไปที่โรงอาหารของโรงเรียน
 
เวลาพักเที่ยง
“ทัตสึไปโรงอาหารก่อนได้เลยนะ  ไม่ต้องรอ”  อุจจี้ร้องบอกเพื่อน  ในขณะที่ตัวเองและชิเงะต้องไปพบอาจารย์ที่ห้องพักครู
“เออ”   ทัตสึยะตอบรับก่อนเดินไป 
 
ร่างบางเดินผ่านสนามฟุตบอลเพราะระยะทางมันใกล้กว่าเดินอ้อมสนามมากนัก  สนามฟุตบอลที่มีคนใช้อยู่เพียงบางส่วน  ทัตสึยะเดินไปไม่ได้ดูรอบข้าง  กำลังคิดอะไรเพลินๆ  และแล้วก็เหมือนกับถูกอะไรบางอย่างมากระแทกเข้าที่ศีรษะอย่างจัง โอยย เจ็บบ ใครวะ!  จากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้อีก............
 
...อยากถามเหรอฮะว่าทำไมผมถึงไม่ชอบนิทานเรื่องนี้นัก ไม่รู้สิ  ในเนื้อเรื่องมีบางส่วนที่ผมไม่เข้าใจและอยากถามใครสักคน...  ผมสงสัยว่า  ซิลเดอเรลล่านั้นเต้นรำเป็นด้วยเหรอทั้งที่ในแต่ละวันก็เอาแต่ทำงานบ้าน , ทำไมคนทั้งเมืองถึงได้ไม่มีใครเลยสักคนที่มีเท้าขนาดเดียวกับซิลเดอเรลล่า  แล้วเมื่อเจ้าชายขอซิลเดอเรลล่าแต่งงาน  บางทีซิลเดอเรลล่าอาจไม่ได้รักเจ้าชายจริงๆ  อาจเป็นแค่ความรู้สึกวูบวาบชั่วประเดี๋ยวประด๋าวที่ไม่ได้เรียกว่ารักก็ได้  ผมไม่เข้าใจ  หากใครรู้คำตอบก็ช่วยบอกผมที...
 
“นี่ซิลเดอเรลล่า!  ทำอะไรอยู่เนี่ย  หา!  ทำไมตื่นช้านักล่ะ!!”  เสียงแหลมฟังแล้วสงสารแก้วหูคนรอบข้างของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นรบกวนการหลับที่แสนสบายของชายหนุ่มร่างบาง  ทำให้เขาต้องงัวเงียขยี้ตาตัวเองเพื่อให้หายจากอาการง่วงงุน
เมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้นและเห็นบรรยากาศรอบตัว  เป็นต้องถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เฮ้อ มันทำให้ร่างบางคิดว่าตัวเองกำลังหลับแล้วฝันถึงเรื่องเรื่องหนึ่งอยู่  เรื่องที่เขาเคยฝันร้ายถึงบ่อยๆ
ปึง!  ปึง!  ปึง!  เสียงเคาะประตูดังขึ้นรัวอย่างไม่ปรานีปราศรัย  และดูเหมือนว่ามันจะไม่หยุดเอาง่ายๆ  ร่างบางจึงต้องเดินไปเปิดประตูออก  แล้วก็พบกับหญิงสาวแต่งตัวดีมีสกุล  แต่กิริยามารยาทความเป็นผู้ดีนั้นแทบจะไม่มีให้เห็นเลยแม้แต่น้อย
“นี่!  มัวแต่ยืนเซ่ออะไรอยู่ได้เล่า  ไปทำงานของเธอได้แล้ว  นี่มันสายมากแล้วนะยะ!”  หญิงสาวผู้นั้นกระแทกเสียง  ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่าเป็นคนร้ายกาจขนาดไหน  ร่างบางพยักหน้ารับ  จากนั้นจึงไปอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่  ด้วยชุดที่มีอยู่ในห้องนั้น...  เป็นชุดของผู้หญิงทั้งหมด!!  ทำไงได้เล่า  มีอะไรก็ต้องใส่อย่างนั้นสิ  อีกอย่าง  ทำไมตัวเขาถึงได้กลายเป็นผู้หญิงไปด้วยเนี่ย!!!!!!   ร่างบางปลงตก นี่เขาคงไปอยู่ในนิทานเรื่องนี้เข้าให้จริงๆอีกแล้วสินะ  เฮ้อ  ถอนหายใจเฮือกใหญ่  หลังจากจัดการมัดผมสีทองสุกปลั่งที่ยาวจนถึงกลางหลังของตัวเองจนเรียบร้อย  แล้วจึงเดินออกจากห้องเพื่อทำกิจวัตรประจำวัน(นี้)ต่อไป
งานแรกก็คือทำอาหาร  แม้ในชีวิตจริงเขาจะทำอาหารไม่เป็นก็ตาม แต่ดูเหมือนว่าเมื่อเขาอยู่ที่นี่ เขาจะสามารถหยิบจับทุกอย่างด้วยความเคยชิน ราวกับเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นทุกวัน จากนั้นก็ให้อาหารบรรดาสัตว์ที่เลี้ยงไว้มีหมู 1 ตัวชื่อจิน, แมวอีก 2 ตัวชื่อโคยาม่าและยูยะ, หมา 1 ตัวชื่อเรียว, กระรอก 1 ตัวชื่อโคคิ, เต่า 1 ตัวชื่อคาเมะ และบรรดาสัตว์ที่ไม่ได้เลี้ยงไว้อีกมากมาย
เมื่อให้อาหารสัตว์เสร็จแล้ว  จึงไปทำงานบ้านอย่างอื่นอีก  ที่ไม่แตกต่างไปจากในนิทานเลยแม้แต่น้อย  แถมยังมีเสียงบ่นจากพวกแม่เลี้ยงและบรรดาพี่ๆของซิลเดอเรลล่าตามมาให้รำคาญโสตประสาทหูเล่นอีก  เฮ้อ  ชีวิตที่น่าสงสารของทัตสึยะที่ต้องมานั่งรับบทเป็นซิลเดอเรลล่าบ้าบออะไรนี่!  คิดแล้วก็อดที่จะนึกสงสารตัวเองไม่ได ้


อุจิ ฮิโรกิ


คาโต้ ชิเงอากิ

To Be Con.. EP. 2

[ืniyataan]

อิมเมจของอุจิ ฮิโรกิ น่ารักอ่ะ 

[lovejinjunno]

เอามาลงต่อแล้วนะคะ
มือใหม่หัดแต่งตลก
ปกติชอบแต่งแบบโรแมนติกซึ้งๆอ่ะนะ
พยายามให้มันตลกที่สุดแล้ว ได้แค่นี้แหละ แหะแหะ


ตอนที่ 2

ในขณะที่ร่างบางกำลังนั่ง(ปลงสังขารกับชีวิตตัวเอง)ซักผ้าม่านอยู่นั้นเอง
“นี่เสร็จหรือยัง  เร็วๆเข้าสิ  งานอย่างอื่นยังมีอีกมากนะ  มัวแต่ชักช้าแล้วเมื่อไหร่จะเสร็จล่ะ  หา!”  พี่สาวของซิลเดอเรลล่าตวาดใส่ร่างบางที่กำลังนั่งซักผ้าม่านจนมือไม้แทบจะเปื่อยเป็นกระดาษสาโดนน้ำอยู่แล้ว  เมื่อยตูดอีกต่างหาก ทำให้สติของทัตสึยะขาดผึงขึ้นมาทันที  ร่างบางยืนขึ้นยกมือเท้าสะเอวตัวเองก่อนพูดขึ้น
“ก็แล้วไม่เห็นหรือไงว่าคนกำลังทำอยู่  เร่งอยู่ได้  แล้วที่ว่ามีงานอื่นอีก  ถ้าเธอมีเวลาว่างมากขนาดจะมาเร่งกันแบบนี้  ก็ทำเองดิ มือก็มีสองข้างเท่ากัน เท้าก็สองเท้าเหมือนกัน ทำไมไม่ทำเองวะ”  ทัตสึยะระเบิดออกมาชุดใหญ่  ทนไม่ไหวแล้วโว้ย  อะไรนักหนากับกรูวะ  มาเร่งอยู่ได้   เมื่อพี่สาวได้ยินกลับพูดอะไรไม่ออก  ได้แต่ยืนตัวสั่นเพราะไม่รู้จะโต้อย่างไรดี
“นี่  อย่ามายืนขวางได้ไหม  เกะกะจริง  รู้ไหมว่ามันบดบังทัศนียภาพแถวนี้หมด  แล้วก็ยังทำให้อากาศเป็นพิษอีกต่างหาก”  ทัตสึยะว่าเข้าให้  เจ้าหล่อนจึงรีบเดินกระแทกเท้าอย่างไม่มีคุณสมบัติผู้ดีเหมือนการแต่งตัวสักนิดจากไปทันที  เมื่อลับหลังร่างพี่สาวไปแล้ว  ทัตสึยะกลับแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อย่างสะใจ แล้วจึงนั่งลงซักผ้าม่านต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกครั้ง
 
เย็นวันนั้น  ปิ๊งป่อง!  ปิ๊งป่อง!  ปิ๊งป่อง!  เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น  ร่างบางจึงเดินไปเปิดประตูออกเพราะเดินผ่านแถวนั้นพอดี
“นี่ครับ  บัตรเชิญไปร่วมงานเต้นรำของเจ้าชาย”  ผู้ที่นำบัตรเชิญมาให้บอกกล่าวกับหญิงสาว  “ฮะ...เอ้อ ค่ะ”  ร่างบางตอบ  พลางรับบัตรเชิญมา
“ผมต้องไปแล้ว  โชคดีนะครับ  หวังว่าคุณคงว่างไปร่วมงานนะครับ”  ชายชราในสูทชั้นดีที่ยืนหน้าประตูส่งยิ้มน้อยๆ  แล้วโค้งก้มให้คนตรงหน้าเล็กน้อย ร่างบางพยักหน้ารับไปอย่างเก้อๆ  ก่อนปิดประตูลงดังเดิม  ทัตสึยะก้มลงดูและอ่านบัตรเชิญ   --ขอเชิญหญิงสาวพรหมจรรย์เข้าร่วมงานเต้นรำ.....--
อ่านยังไม่ทันจบ จู่ๆ  ตึง!  ตึง!  ตึง!  เสียงลงส้นอย่างไร้คุณสมบัติผู้ดีของบรรดาพี่สาววิ่งมาทางซิลเดอเรลล่า  แล้วคว้าเอาบัตรเชิญจากมือน้องสาวบุญธรรมไปอ่าน  ต่างพากันร้องกรี๊ดกร๊าดด้วยความดีใจและตื่นเต้นที่จะได้ไปร่วมงานเต้นรำหรูหราฟู่ฟ่าไฮโซที่จัดขึ้นที่วัง
“นี่  เธอ  ไม่ต้องไปหรอกนะงานนี้  เพราะเขาเชิญแต่ผู้ดีไปกัน  ส่วนเธอเป็นแค่คนรับใช้  ก็จงอยู่บ้านแล้วทำงานของเธอต่อไปให้เสร็จ”  พี่สาวคนโต(คิดว่านะ  ถ้าจำไม่ผิดก็ฝันมาหลายครั้งแล้วนี่)  พูดขึ้นอย่างเหยียดหยาม  แกมสะใจที่ได้เหน็บแนมน้องสาวบุญธรรมที่แสนน่าหมั่นไส้ได้  สายตาของพี่สาวร่างท้วมที่มองมานั้น  ราวกับมองสิ่งที่น่ารังเกียจสำหรับเธอเสียเต็มประดา
“ถึงไม่บอก  ฉันก็ไม่คิดที่จะไปร่วมงานด้วยหรอก  ชิ  ไม่เห็นมีอะไรน่าสนุกสักนิด  เชิญไปกันตามสบายแล้วกัน”  ร่างบางโต้กลับตามความรู้สึก  เขาไม่เห็นอยากไปเลยสักนิด  น่าเบื่อจะตายไป
 
จากนั้นร่างบางจึงเดินขึ้นห้องนอนตัวเองทันที   เฮ้อ  น่าเบื่อจัง  เมื่อไหร่จะตื่นจากฝันร้ายนี่เสียทีนะ  ทัตสึยะคิดพลางนั่งกอดตุ๊กตาหมีโคอาล่าจมูกโตและตุ๊กตาปลาทองตาโตแก้มป่องแสนน่ารัก  และทันใดนั้น  ก็มีแสงสว่างวาบขึ้น  ทัตสึยะมองไปยังแสงนั่นทันที
“ทำไมถึงได้ทำหน้าเบื่อหน่ายอย่างนั้นละเด็กดี”  เสียงทุ้มเสียงหนึ่งพูดขึ้น  ดังมาจากแสงสว่างนั่น
“ก็ไม่มีอะไรหรอกฮะ”   ทัตสึยะบอกอย่างไม่นึกกลัวเจ้าแสงประหลาดนั่น  ก็ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่า นั่นน่ะคือเทวดาประจำตัวซินเดอเรลล่าในความฝันเขา ไม่นานแสงนั้นก็จางลงจนเหลือเพียงชายหนุ่มสองคน  ผู้หนึ่งมีผิวขาวจัด  ผมสีทองสดใส  หน้าตาจัดว่าหล่อเหลา  อีกผู้หนึ่งผิวสีน้ำผึ้ง  เส้นผมดำเงางาม  ใบหน้าหวานสวย  รอยยิ้มตรึงใจ  ร่างบางคิดมานานแล้วว่าอีกฝ่ายช่างคล้ายใครบางคนที่เป็นนักร้องดูโอของค่ายเพลงชื่อดังที่บัตรคอนเสิร์ตแพงที่สุดและหายากที่สุดแห่งหนึ่งเหลือเกิน แต่เขาก็นึกชื่อไม่ออก
“พวกคุณเป็นใครกัน  หรือว่าเป็นนางฟ้าประจำตัวผม  แต่พวกคุณคงเป็นนางฟ้าไม่ได้หรอก  งั้นพวกคุณก็ต้องเป็นเทวดาอย่างนั้นสินะ”  ทัตสึยะถามชายผู้นั้นพอเป็นพิธี ในเมื่อเขารู้แล้วนี่นา ว่าทั้งสองคนเป็นใคร
“ใช่   ข้าเป็นเทวดาประจำตัวเจ้าทัตสึยะ  ข้าชื่อ  ฮิเดอากิ”  ชายผิวขาวกล่าว
“ส่วนข้าซึบาสะ”  ชายหน้าหวานกล่าวแนะนำตัวเองบ้าง
“ทัตสึยะ?  รู้จักชื่อผมด้วยเหรอฮะ”  ทัตสึยะถามอย่างประหลาดใจ  ทั้งที่มาอยู่ที่นี่ก็มีแต่คนที่เรียกเขาว่าซิลเดอเรลล่าทั้งนั้น  ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าเขาไม่ใช่หญิงสาวในนิทานอะไรนั่นเลย 
“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นใคร  มาเถิด  ข้าจักทำให้เจ้าได้ไปงานเต้นรำในวังเอง”   ซึบาสะยิ้มน้อยๆกล่าวกับร่างบาง  พลางชี้นิ้วไปยังตุ๊กตาหมีโคอาล่าและตุ๊กตาปลาทองที่วางบนเตียงคู่กัน  แสงสว่างจับอยู่ที่ตุ๊กตาทั้งสองตัว  และแล้วมันก็มีชีวิตขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาด  ร่างบางอึ้งทึ่งจนพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ แม้เขาจะฝันแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว เขาก็อดที่จะรู้สึกตื่นเต้นในสิ่งที่เห็นไม่ได้ และพักใหญ่ก็มีบรรดานกที่เขาเคยให้อาหารทุกวันบินเข้ามาในห้อง  ไหนยังจะบรรดาสัตว์เลี้ยงที่ควรอยู่นอกบ้านอีกซึ่งพวกมันเข้ามาจากทางใด  ร่างบางก็หารู้ไม่  จากนั้นจึงเป็นการสรรค์สร้างผลงานอันสุดแสนตระการตาในการทำชุดราตรีให้กับทัตสึยะ

“เอาล่ะ  เรียบร้อยแล้ว  ไหนเจ้าลองใส่ให้ข้าดูสิ  ว่าพอดีกับตัวเจ้าหรือไม่”  ซึบาสะยิ้มกว้างอย่างภูมิใจในผลงานกล่าวเมื่อชุดเสร็จแล้ว แน่ล่ะ ก็เขาต้องสร้างชุดให้กับทัตสึยะมาหลายครั้งแล้ว จึงมั่นใจในฝีมืิอตัวเองว่าอีกฝ่ายต้องใส่ได้พอดี ทำให้ร่างบางได้สติกลับคืนมา  พลางมองชุดราตรียาวระพื้นสีขาวเป็นประกายระยิบระยับราวกับประดับประดาด้วยเพชรล้ำค่ามากมาย  ร่างบางรับมันมาแล้วจัดการสวมใส่มัน หลังจากที่เดินไปยังฉากเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแล้ว
เมื่อใส่เสร็จจึงออกมาให้ผู้ที่รอดูผลงานตัวเอง
“อืม  สวยแล้ว  ใช้ได้ทีเดียวฝีมือใครสร้างเนี่ย เยี่ยมๆ  ส่วนผมยาวๆของเจ้าก็...”  ซึบาสะกล่าวจบ  ภายในพริบตาเดียวผมยาวที่มัดไว้แค่ลวกๆที่ด้านหลังนั้นกลับถูกรวบไว้ด้านข้างและมีสร้อยมุกพันไว้รอบๆอย่างสวยงาม
“เอาล่ะ  สวยแล้ว  อย่างนั้นเรารีบไปกันประเดี๋ยวจักไม่ทันงาน”  สิ้นเสียงกล่าวของซึบาสะ  ทั้งร่างบางและบรรดาสัตว์ทั้งหลายก็ลงมาอยู่ที่ข้างนอกบ้านในชั่วพริบตา
“เจ้าจักต้องมีรถม้าเพื่อเป็นพาหนะในการเดินทางให้สมเกียรติ  อืม  เอาเป็นอะไรดีล่ะ  เอานั่นดีกว่า  เจ้าสตรอเบอรี่  เจ้าจงกลายเป็นรถม้าที่ทรงเกียรติ  ณ  บัดนี้!”  ร่างสมส่วนผิวขาวจัดกล่าวพลางมองไปยังเป้าหมาย  เมื่อกล่าวจบ  ผลสตรอเบอรี่จากไร่ในบ้านของร่างบางพลันกลายเป็นรถม้าสีหวานแหววดังที่ฮิเดอากิกล่าว  จากนั้นจึงใช้เวทย์มนต์ทำให้จิน(หมู)กลายเป็นคนบังคับรถม้าที่แสนจะหล่อเท่เซ็กซี่กระชากใจ(หล่อเพื่อ??) เสกให้ยูยะ(แมว)ขี้อ้อนให้เป็นคนคอยเปิดปิดประตูที่แสนจะน่ารักน่าเอ็นดู และให้โคยาม่า(แมว)ตาปรือ, เรียว(หมา) , โคคิ(กระรอก), ยูอิจิ(ตุ๊กตาหมีโคอาล่า) ให้กลายเป็นม้าที่ทำหน้าที่ลากรถทันที  พลางกำชับกับซิลเดอเรลล่าว่าต้องกลับก่อนเที่ยงคืน  ไม่เช่นนั้นเวทย์มนต์จะเสื่อม  และทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ในขณะที่ร่างบางกำลังจะก้าวขึ้นรถม้านั้น  ซึบาสะได้ร้องห้ามคนที่กำลังจะก้าวขึ้นรถม้าเอาไว้ก่อน “ทัตสึยะ!  เดี๋ยวก่อนนะ  ข้ารู้สึกว่ายังขาดอะไรไปบางอย่าง  ข้ารู้สึกแปลกๆ  อืมมม  เจ้า!  ทัตสึยะไหนลองยกกระโปรงขึ้นสิ”  เมื่อกล่าวจบร่างบางจึงยกกระโปรงขึ้นอย่างว่าง่าย  แม้จะไม่เข้าใจในความคิดของเทวดาหนุ่มหน้าหวานก็ตาม  และเมื่อทัตสึยะยกกระโปรงขึ้นซึบาสะถึงกับร้องออกมาด้วยความตกใจอีกรอบ
“ตายห่..เอ้ย ตายจริง! ถึงว่ารู้สึกเหมือนขาดอะไรไป  ที่แท้เจ้าก็ยังไม่มีรองเท้าใส่นี่เอง  แล้วจะไปงานเต้นรำหรูหราทั้งเท้าเปล่านี่น่ะหรือ  แย่จริง”  ซึบาสะบ่นราวกับเป็นความผิดของทัตสึยะ จากนั้นเกิดประกายสีเงินสว่างจ้าขึ้นที่เท้าของร่างบางในชุดราตรีสีขาว  เมื่อแสงจางลงจึงปรากฏรองเท้าแก้วคู่สวยห่อหุ้มเท้าเล็กของร่างบางทันที
“เอาล่ะ  เมื่อพร้อมแล้วก็ไปกันเสียที  เสียเวลามามากแล้ว  ขอให้เจ้าโชคดีนะเด็กดี”  ฮิเดอากิกล่าวยิ้มๆ

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

ฝากติดตามต่อไปด้วยนะคะ


อิมเมจทักกี้&ซึบาสะ

[ืniyataan]

ทัตสึยะ จะตกหลุมรักเจ้าชายมั้ย อยากรู้ 

[lovejinjunno]

จบแล้วๆๆๆๆๆ
รีบตัดจบ แบบรวบสองตอนเลยทีเดียว
เพราะวันนี้จะได้ใช้คอมที่ทำงานเป็นวันสุดท้ายแล้ว
เหอเหอ

ต่อๆๆๆๆๆๆ



น้องแมวน้อยยูยะ


“เฮ้อ  ให้ตายสิ  ฉันไม่ได้อยากจะไปงานเต้นรำบ้าบออะไรนั่นสักหน่อย  แต่เอาเถอะ  ไปแค่นี้คงไม่เสียหายอะไรหรอก  ถือซะว่าไปเดินเล่นแล้วกัน แล้วเจ้าชายอะไรนั่นก็คงจะไม่มาถูกใจฉันเหมือนอย่างในนิทานด้วย”  พูดกับตัวเองขณะที่อยู่ในรถม้าเพียงลำพัง  เฮ้อ  เซ็งชะมัดเลย  เมื่อไรเขาจะได้กลับบ้านซะที  ให้ตายเถอะ

“ถึงแล้วครับ”  ยูยะยิ้มน่ารักแล้วเปิดประตูรถม้าให้ทัตสึยะลง
โอ้โห!  ใหญ่อย่างกับวังแน่ะ  ...เออเนอะ  ก็วังนี่หว่า เกาหัวตัวเองแก้เก้อ ร่างบางเดินเข้าวังไปด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว  หน้าตาสวยหวานจึงบึ้งตึงเป็นพิเศษ 

ภายในงานเต้นรำหรูหราอลังการงานสร้างมีบางคู่ที่ออกมาเต้นรำกันบ้างแล้ว 
ทัตสึยะมองไปรอบลานห้องโถง  เขายังไม่เห็นบรรดาพี่สาวเลยสักคน  แต่ช่างเถอะ  ไม่เห็นต้องสนใจเลย  เอ  แล้วเขาจะไปไหนดีนะ  ไม่มีอะไรน่าทำเลย 
นี่เหรองานเต้นรำ  น่าเบื่อจะตายชัก  เฮ้อ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ กำลังจะเดินไปทางซุ้มของกินด้านใน ที่ถูกจัดไว้อย่างสวยงามและประณีต เท้าเล็กชะงักเมื่อ
“กรุณาให้เกียรติเต้นรำกับข้าสักเพลงได้หรือไม่  สาวน้อย”  เสียงนุ่มเสียงหนึ่งทักขัดความคิดของร่างบาง  ทำให้เขาจำต้องหันไปทางต้นเสียง  พบกับชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง  ผิวขาว  ผมยาวเส้นเล็กสีน้ำตาลเข้ม ยืนส่งยิ้มกว้างจนตาปิดมาให้คนตรงหน้า จนร่างบางอดคิดไม่ได้ว่า ช่างเป็นรอยยิ้มที่สว่างสดใส ราวแสงอาทิตย์ฤดูใบไม้ผลิยิ่งนัก
“เอ่อ  ครับ ... เอ้อ  ค่ะ”  ทัตสึยะตอบรับเต้นรำกับอีกฝ่าย  เฮ้อ ก็ยังดีกว่าที่ไม่มีอะไรทำ  นั่งหง่าวอยู่คนเดียวที่นี่หรือตั้งหน้าตั้งตายัดของกินทุกอย่างที่ขวางหน้าลงกระเพาะเพื่อฆ่าเวลาล่ะนะ
 
จากนั้นชายหนุ่มรูปงามผู้นั้นจึงนำพาร่างบางเข้าสู่วงเต้นรำทันที  และชวนทัตสึยะพูดคุย ไม่รู้ว่าถูกใจในหน้าตาอันบูดบึ้งได้ใจหรือใบหน้าหวานใสของอีกฝ่ายกันแน่
“ท่านชื่ออะไรหรือ  ข้า...จุนโนะสุเกะ”  ชายร่างสูงถามขึ้น มองสบตา ส่งยิ้มหวานไปให้ร่างเล็กในอ้อมแขน
“ฉันอุเอดะ ทัตสึยะ”  ถามมาร่างบางก็ตอบไป  แต่ไม่ได้มองหน้าอีกฝ่าย เห็นสายตาคนสูงกว่าแล้วเขาทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรทำหน้ายังไงดี สักพักจุนโนะก็เต้นนำให้ออกจากวงเต้นรำ
“ข้าขอเวลาอยู่กับท่านตามลำพังได้หรือไม่”  ร่างสูงกล่าวขอ
“ได้สิ”  ทัตสึยะพยักหน้ารับ  โดยไม่ได้คิดอะไรมาก  ก็ในเมื่อตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกว่าเมื่อยขามาก  และคิดว่าเต้นรำต่อไปคงไม่ไหวแล้วด้วย  เนื่องจากเขาชอบที่จะเต้นผิดไปเสียทุกที  ถึงแม้ว่าเขาจะเคยเรียนเต้นรำมาบ้างก็ตาม  แต่นั่นเขาก็เคยเต้นเป็นฝ่ายชาย  หาใช่ฝ่ายหญิงไม่ จึงตอบรับอีกฝ่ายไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ จนทำให้การเต้นรำเกือบล่มกลางคัน
“ทัตจัง  ข้าเรียกเช่นนี้ได้หรือไม่”  จุนโนะเอ่ยถามทัตสึยะ  มือไม้ชายหนุ่มเริ่มอยู่ไม่สุข  คอยลูบไล้ไปที่มือเล็กของอีกฝ่าย  โดยที่ทัตสึยะไม่รู้ตัว(เอาให้เนียน : จุนโนะ) 
“อืม  ตามใจนายสิ”  ทัตสึยะตอบกลับ พยายามเสมองไปทางอื่น
“เจ้าเป็นบุตรีของขุนนางท่านใดกัน”  ริมฝีปากบางของคนที่ตัวสูงกว่าถาม  สายตาที่มองมาทำเอาร่างบางทำอะไรไม่ถูก  มือใหญ่ก็ทำหน้าที่(ลวนลามร่างบาง)ไปเรื่อย  พลางค่อยๆลูบไล้แผ่นหลังเนียนปราศจากสิวเสี้ยน  ทำเหมือนโอบ  โดยไม่ให้คนข้างๆรู้สึกตัว!
“เอ่อ  คือ ....”  ร่างบางเริ่มรู้สึกตัวว่าถูกสายตาคมจ้องมองอย่างมีความหมาย  ทำให้ใบหน้าเขาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้  และแล้ว  ทันใดนั้น
แต๊ง!  แต๊ง!  แต๊ง!  เสียงนาฬิกาดังขึ้นบอกเวลาเที่ยงคืน  ทำให้ทัตสึยะตื่นจากภวังค์ที่คนข้างๆสร้างขึ้นทันที  ร่างบางเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองโดนลวนลามไปมากเพียงใด  ทำให้เลือดขึ้นหน้าขึ้นมาทันที  ลืมหมดแล้วความเขินอายที่มีเมื่อครู่  มีเพียงความโมโหเท่านั้น!  บังอาจมาทำอย่างนี้กับคนอย่างฉันเหรอ!  พลั่ก!!!  เสียงหมัดขวาตรงกระทบหน้าใครบางคนเข้าอย่างจัง  จนอีกฝ่ายเสียหลักล้มลงไปก้นกระแทกพื้นทันที  ทัตสึยะใช้จังหวะนี้วิ่งหนีไปเพื่อขึ้นรถม้าที่จอดไว้  แต่ขณะที่ลงบันไดนั้นลำบากที่สุด  ต้องคอยยกกระโปรงขึ้นไม่ให้กรอมเท้า เพราะอาจตกบันไดคอหักตายได้  ระหว่างที่ระวังกระโปรงอยู่  จึงทำอะไรบางอย่างหล่นโดยไม่รู้ตัว
 
เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว  ทุกอย่างก็กลับคืนสู่สภาพเดิม  ร่างบางวิ่งขึ้นห้องทันที 
“เชี่ย!!  บังอาจมาลวนลามกรูได้  ให้ตายเถอะ  มันน่าซัดอีกสัก  2-3  หมัดก็ดี  โว๊ยยยยย ไอ้คนบ้าหื่นกาม!!!  เมิงจะไปตายที่ไหนก็ไปเลยไป๊”  ทัตสึยะพูดกับตัวเองเสียงดัง  ให้ตายเถอะ  ไม่น่าไปเลยจริงๆงานนี้  เปลืองตัวชะมัด  เฮ้อ ..........
 
เช้าของอีกวัน
ปิ๊งป่อง!  ปิ๊งป่อง!  ปิ๊งป่อง!  เสียงออดดังขึ้น 
“ค่ะ  อุ้ย ...”  พี่สาวคนรองมาเปิดประตู  แต่เมื่อเห็นผู้ที่มาด้วยกลับพูดไม่ออกทันที 
“อะไร  ใครมากันแต่เช้าเนี่ย”   พี่สาวคนโตกล่าวขึ้นอย่างรำคาญเมื่อท่าทางของน้องสาวตัวเอง
“อุ้ย! ท่าน”  เมื่อเห็นว่าใครมาก็เป็นต้องอุทานเหมือนกันออกมาราวกับนัดกัน
“ใครมากันน่ะ  อุ้ย  ท่านคะ  เชิญเข้ามาก่อนค่ะ”  เสียงหญิงสูงวัยของแม่(เลี้ยง)ที่เดินเข้ามาทีหลังเอ่ยเชิญชวนให้เจ้าชายและคณะเข้ามาพักผ่อนในบ้านเสียก่อน  และรีบให้คนรับใช้คนอื่นไปเอาน้ำชามาเลี้ยงรับเจ้าชายกันให้วุ่น  โดยไม่ยอมให้ทัตสึยะเอาน้ำมาให้เหมือนทุกครั้ง
“อรุณสวัสดิ์ครับ  ต้องขออภัยที่มารบกวนแต่เช้า  ข้ามาเพื่อที่จักถามบางอย่างกับท่าน  ท่านเคยพบหญิงผู้นี้หรือไม่”  คนสนิทของเจ้าชายกล่าวถามออกไปอย่างสุภาพดังที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี  พลางชูรูปในมือใบหนึ่งให้ดู
“เอ่อคือ ... ”  แม่เลี้ยงพูดไม่ออกทันที  เพราะในรูปนั่นก็คือ  ทัตสึยะหรือซิลเดอเรลล่าที่เจ้าตัวเข้าใจนั่นเอง
“อุ้ย ขอโทษที  ไม่ทราบจริงๆว่ามีแขก”  เสียงจีบปากจีบคอที่ฟังดูแล้วกวนอวัยวะเบื้องล่างดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่เฉยสนิทบ่งบอกถึงความตั้งใจมารบกวนปรากฏขึ้นที่อีกมุมห้อง  เมื่อร่างบางที่บังเอิญเดินผ่านมาที่ห้องโถงนั่นพอดี
“โอ้  ท่านนั่นเอง  ที่ข้าเฝ้าตามหา  ทัตจังยอดหญิงแห่งดวงใจข้า”  เสียงนุ่มพูดขึ้นเสี่ยวได้ใจ  เมื่อทัตสึยะมองไปยังผู้พูดเป็นต้องชะงักทันที  นั่นมัน... ไอ้คนบ้าหื่นกามเมื่อคืนนี้นี่  แล้วมันมาทำอะไรที่นี่วะเนี่ย
“เจ้าชายพะยะค่ะ  ใช่หญิงผู้นี้จริงๆด้วยที่เจ้าชายทรงตามหา”  คนสนิทของเจ้าชายเอ่ยขึ้น  ทำให้ทัตสึยะงงเป็นไก่ตาแตกทันที  หา  เจ้าชาย!! ไอ้บ้านี่หรือเจ้าชาย!
“เจ้าจักว่าอันใด  หากข้าจักขอเจ้าแต่งงาน”  จุนโนะกล่าวขอทัตสึยะแต่งงาน  โดยร่างบางไม่ทันได้ตั้งตัว
“...ไม่!!  ใครจะไปอยากแต่งงานกับแกเล่า  ไอ้...”  ทัตสึยะพูดขึ้นเสียงดัง  ใครจะไปยอมไม่มีทางเด็ดขาดไอ้บ้าหื่นกาม  อ้อ  ที่แท้มันก็เป็นเจ้าชายสินะ  งั้นก็ต้องเป็นเจ้าชายบ้าหื่นกามน่ะสิ  เชอะ  คิดแล้วก็สะบัดหน้าไปอีกทาง
“เอ่อ  ซิลเดอเรลล่าจ๊ะ  ตอบรับแต่งงานกับเจ้าชายไปสิจ๊ะ”  แม่เลี้ยงกล่าวเสียงหวานกับทัตสึยะ  แต่แววตาบอกว่า  แกจะแต่งไม่แต่ง  ก็ถ้าซินเดอเรลล่าไม่ยอมแต่งเธอจะเกาะใครกิน  ค่าใช้จ่ายภายในบ้านก็แทบจะไม่มีเหลือกันแล้วเดี๋ยวนี้  และเธอก็ไม่หวังอะไรมากนักแล้วกับลูกๆของเธอ
“เออ  ก็ได้”   ทัตสึยะตอบกระแทกเสียงลงไป  เนื่องจากเขามีลางสังหรณ์บางอย่างที่ทำให้รู้ว่า  เขาจะไม่ต้องอยู่ที่นี่ไปจนตลอดชีวิตแน่  จึงตอบตกลงไปอย่างนั้นเอง  โดยที่ลืมนึกถึงเรื่องที่สำคัญกว่านั้นไปเสียสนิท
 
และแล้วงานอภิเษกสมรสก็ถูกจัดขึ้นในวังอย่างอลังการงานสร้าง  เมื่อค่ำคืนแรกของการแต่งงานมาถึง  ในห้องนอนที่กว้างใหญ่ไพศาล  อาจใหญ่กว่าบ้านทัตสึยะทั้งหลังอีกก็เป็นได้  มีชายหญิงคู่หนึ่งเล่นวิ่งไล่จับกันทั่วห้อง  และมีเสียงโวยวายดังขึ้นไม่หยุดหย่อน   
“หยุดนะ  ไอ้เจ้าชายหื่นกาม”  ทัตสึยะตะโกนร้องขึ้น สองเท้ายังทำหน้าที่วิ่งต่อไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ
“ไม่หยุดหรอก  อย่างไรเสียเจ้าก็ต้องกลายเป็นของข้าอยู่ดีนั่นแหละ”  จุนโนะไม่เพียงแต่ไม่หยุดวิ่งไล่ทัตสึยะเท่านั้น  ยังพูดมาให้ทัตสึยะได้โมโหเล่นเสียอีก
“บ้า  อ๊ะ!!...”   ทัตสึยะที่สะดุดขาตัวเองกำลังจะล้มหน้าฟาดพื้นเดี๋ยวนี้แล้ว  อ๊ากกกกกก  ช่วยด้วย !!!  ถ้าล้มหน้าฟาดพื้นไปต้องเสียโฉมแน่เลย  ทัตสึยะหลับตาแน่นอย่างพยายามเตรียมตัวเตรียมใจรับกับชะตากรรมที่จะต้องประสบ  ทันใดนั้นจุนโนะก็เข้ารับตัวทัตทัตสึยะเอาไว้  และถือโอกาสนี้อุ้มร่างบางไปที่เตียงทันที!! จากนั้นจัดการทาบทับตัวเองลงไปบนร่างบางที่ไม่ทันได้ตั้งตัว  ได้แต่ร้องโหวกเหวกโวยวายอยู่ด้านล่าง
“ออกไปนะ! ไอ้บ้า! ไอ้เจ้าชายหื่นกาม!”  ร่างบางพยายามดันร่างสูงออกไป  ดิ้นอย่างสุดแรงก็หาได้กระเทือนผู้ที่อยู่ด้านบนไม่  ใบหน้าหล่อนั้นใกล้เข้ามาทุกขณะ
“อ๊ากกกกกกก  อย่าน้าาาาาา”  ร่างบางหลับตาแน่น...
 
“นี่คุณ   คุณ  เป็นอะไรมากหรือเปล่า”  เสียงใครคนหนึ่งเรียกร่างบาง  เป็นเสียงที่ฟังดูคุ้นหูมากมาย  ใครกันนะ  หน้าตาคุ้นจัง  เมื่อร่างบางค่อยๆปรือเปลือกตาขึ้นมามองอย่างเต็มตาแล้วก็ถึงกับร้องเสียงดังลั่นออกมาทันที
“อ๊ากกกกกกกกกก  อย่านะ!  อย่าเข้ามานะ!  ไอ้เจ้าชายหื่นกาม”  จากนั้นทัตสึยะจึงรีบวิ่งหนีออกจากห้องพยาบาลทันที
“เฮ้  คุณออโรร่า  คุณออโรร่า  เดี๋ยว~”  จุนโนะเรียกอีกฝ่ายแล้ววิ่งตามออกไปข้างนอกเช่นกัน 
 
เรื่องราวความรักที่แสนวุ่นวายของซิลเดอเรลล่าและเจ้าชายบ้าหื่นกามนั้นยังคงไม่จบลงง่ายๆแน่นอน
 
อยากรู้หรือเปล่าว่าทำไมจุนโนะถึงเรียกทัตสึยะว่าออโรร่า 555+    กร๊ากกก
 
         
 
               …………..THE END……………
 



รูปจุนโนะกับทัตจัง น่ารัก
ทางุจิสไมล์ 555

เอาไว้มีอารมณ์จะแต่งฟิคคู่นี้ต่อแล้วกัน
จริงๆมีหลายเรื่องนะ หลายคู่ในเรื่องเดียวกันแหละ
แต่หมดไฟซะก่อน คิดไม่ออกมาหลายปีดัก 
แต่งค้างไว้กี่เรื่องๆก็คิดมุกไม่ออกซักเรื่อง เรื่องมันเศร้า
จะแต่งเรื่องใหม่ก็คิดพล็อตไม่ออก 

ยังไงก็ฝากผลงานเรื่องนี้ด้วยนะคะ
วันหลังจะเอาเรื่องสั้นมาลงอีก มีอีก 2 เรื่อง 555

ขอบคุณที่อ่านมันจนจบนะคะ 

[sirin_chadada]

เดี๋ยวนะ ออโรร่านั่นมันชื่อของเจ้าหญิงนิทราไม่ใช่เรอะ

[twinmonkey0311]

 

[Kei]

สนุกอยู่นะ55555

[lovejinjunno]

เดี๋ยวนะ ออโรร่านั่นมันชื่อของเจ้าหญิงนิทราไม่ใช่เรอะ

555 เคยเอาลงบอร์ดอยู่นะ มีคนอยากอ่านตอนของจุนโนะด้วย แต่ไม่ได้แต่ง เพราะหมดมุกอ่ะ แต่งไม่ออก

สนุกอยู่นะ55555

แหะแหะ ขอบคุณค่ะ

ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
เรื่อง Kyoudai no kizuna ค่ะ

[aoihimeko]

ขอบคุณ

[Sohso]

55555555