หัวข้อ: ...จันทร์จ้าว...บทพิเศษ Christmas…again and again. (๒๔ ธ.ค. ๖๔/หน้าที่ ๖๙)

[icecreammaniac]

จบแล้วววววววว!!!!!

โอ้ยยย อยากจะเอามือถือทาบอกด้วยความจุกปริ่มจนอัดแน่นเต็มไปหมด จันทร์จ้าวเป็นนิยายลูกกวาดอยากที่บอกจริงๆ ค่ะ เพราะเต็มไปด้วยสีสันและรสชาดที่หลากหลาย ทั้งอบอุ่น อิ่มเอม และอบอวลไปด้วยความรัก ไม่ว่าจะเป็นคู่รัก พี่น้อง พ่อแม่ และเพื่อน อย่างที่บอกว่าไม่ว่าจะชาติไหน เพศไหน ทุกคนก็มีความรักให้กันได้จริงๆ

อ่านจบรวดเดียวและ ฟิลกู๊ดจนเกินคำบรรยาย ภาษาที่ใช้สวยมาก จนเราแอบคิดว่ากำลังอ่านนิยายของท่านว. หรือไม่ก็โสภาค สุวรรณอยู่ เพราะให้ฟิลที่เรียบง่ายอบอุ่นแบบไม่หน้าเบื่อเลยแม้แต่นิด ตัวละครแต่ละคนมีมิติมีเสน่ห์ ภาษาที่ใช้ก็สวยจนต้องถอนหายใจ ฮื่อออออ.... อยากจะบอกว่ารอรวมเล่มนะคะ นิยายที่สวยและอิ่มขนาดนี้ไม่มีพลาดแน่นอนค่ะ จะรออย่างใจจดจ่อเลยทีเดียว

ขอบคุณที่เขียนอะไรดีๆ แบบนี้ออกมา และสู้ๆ นะคะ!! รออ่านเรื่องใหม่ค่า 

[TachibanaRain]

ก็ว่า เอ้ ทำไมคุณบัวไม่อัพจันทร์จ้าวตอนใหม่สักทีน้า คิดไปคิดมานึกได้ว่าคุณบัวบอกว่าจะจบแล้วเลยเขเามาดู จบจริงๆด้วยเกือบพลาดแล้วมั้ยล่ะ รอตอนพิเศษและภาคต่อนะคะคุณบัว ชอบนิยายเรื่องนี้อ่านไปก็นึกบรรยากาศไปได้อารมณ์มากจริงๆค่ะ

ปอลิง เราโง่ลำดับญาติ หลานย่านี่คือยังไงอะคะ

[twinmonkey0311]

 

[heyguy]

จบซะแล้ว ขอบคุณสำหรับวายแบบพีเรียดย้อนยุคแบบนี้นะคะ
ไม่ค่อยได้อ่านพีเรียดแบบนี้สักเท่าไร ส่วนใหญ่จะดราม่าหนักหน่วงบางเรื่องไม่สมหวัง
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ จันทร์เจ้าน่าตีเสียนี่กระไร ฝากคุณหมอตีด้วยปากซะให้เข็ด
ชอบมากเลยค่ะจะติดตามผลงานต่อไปนะคะ

[GF_pp]

    

[kimhamwong]

จันทร์เจ้า นิยายลูกกวาดดดด แต่เราเสียน้ำตาไปเยอะเหมือนกัน
ถ้าหมอกับจันทร์หนักแน่นไม่พอ ต้องเลิกกันแน่ ๆ
จันทร์เอาแต่ใจ หมอก็ใจเย็น สมกันดี
สมัยก่อนคงมีแต่คนโดนคลุมถุงชนล่ะนะ
พ่อแม่พี่น้องไม่อยากให้รักกับคนที่ตัวไม่พอใจก็จับแต่งงาน
แต่คนเขียนสื่อออกมาให้เห็นถึงวิถีชีวิตสมัยนั้ยได้ดีเลย
คิดภาพออก ขอบคุณนะคะ

[Dezair]

จันทร์จ้าว
By: Dezair
…………………………..
บทพิเศษ...คนเจ็บ...



   รถยนต์คุ้นตาเลี้ยวเข้ามาจอดเลียบฟุตบาธที่หน้าสำนักงานค้าหนังสือของ ๓ เกลอ นายแพทย์หนุ่มผู้มีชื่อเสียงโด่งดังของกรุงเทพฯมองผ่านหน้าต่างรถออกไปที่หน้าร้านกลับไม่เห็นร่างสูงโปร่งของคนที่มักจะยืนรอเขาอยู่ใต้กันสาดก็นึกฉงน ชายหนุ่มดับเครื่องแล้วลงจากรถ ทว่ายังไม่ทันจะเดินเข้าไปในร้าน บานประตูกระจกก็ถูกเปิดออกโดยหม่อมหลวงพงศ์ภราธร



   “สวัสดีครับคุณหมอ” ราชนิกูลหนุ่มแห่งวังฉัตรทักทายอย่างสนิทสนม ภวัตเพียงยิ้มจางแล้วมองข้ามไหล่ ๑ ในหุ้นส่วนของสำนักงานแห่งนี้เผื่อจะเห็นคนที่เขามารอรับ ทว่าในร้านกลับว่างเปล่า



   หม่อมหลวงพงศ์ภราธรหันมองตามสายตาคนมาเยือนด้วยความสงสัย



   “คุณหมอมองหาใครครับ...จันทร์หรือ?”



   “ครับ เขายังทำงานไม่เสร็จซีนะครับ”



   “วันนี้จันทร์ไม่มาทำงานหรอก แกตกบันไดเมื่อวานนี้ ผมก็เลยให้หยุดอยู่บ้าน”



   “อะไรนะครับ?! ตกบันได!” ภวัตร้องด้วยความตกใจ เขาไม่ทราบว่าจันทร์จ้าวตกบันได เพราะเมื่อวานตั้งแต่เย็นเขาติดคนไข้อาการสาหัสหลายคน อยู่โยงดูแลจนถึงเช้า ดังนั้นจึงไม่ได้ทำหน้าที่สารถีให้คู่รักของเขาทั้งเย็นเมื่อวาน และเช้าวันนี้



   “ใช่ครับ นี่จันทร์ไม่ได้บอกคุณหมอหรอกหรือ ก็เมื่อวานผมพาแกไปส่งที่บ้านเช่า จันทร์บอกว่าคุณหมอจะแวะไปตอนค่ำๆ แล้วจะบอกเอง ผมก็นึกว่าคุณหมอทราบแล้ว” หม่อมหลวงพงศ์ภราธรอธิบายเป็นฉากๆ ว่าเหตุใดเขาจึงไม่รีบแจ้งเรื่องนี้ให้นายแพทย์หนุ่มทราบ นั่นก็เพราะจันทร์จ้าวรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าให้อย่างไรภวัตก็ต้องแวะไปที่บ้านเช่า ดังนั้นเจ้าตัวจะเป็นคนบอกเรื่องนี้กับอีกฝ่ายเอง แต่กลายเป็นว่าภวัตกลับไม่ทราบอะไรเลยเสียนี่



   “เมื่อวานผมต้องอยู่ดูแลคนไข้ทั้งคืน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ทั้งรู้สึกผิดที่ตนเองไม่สามารถดูแลเจ้าของหัวใจของตนในเวลาที่กำลังเจ็บตัว ทั้งโมโหที่คนเจ็บตัวไม่คิดจะส่งข่าวให้เขาทราบสักทาง


“...แล้วนี่เขาเป็นอย่างไรบ้างครับ”



   “ก็เข็ดยอกตามร่างกายนิดหน่อย ผมว่าคงจะไม่เป็นไรมาก แต่ที่วันนี้ให้หยุดเพราะกลัวว่าจะมาเดินกระย่องกระแย่งที่นี่” ฟังดูแล้วไม่น่าเป็นห่วงก็จริง แต่กระนั้นภวัตก็ถึงกับพ่นลมหายใจแรงๆ


   “ทำท่าไหนถึงตกบันไดได้ล่ะครับ ที่นี่บันไดก็ไม่ชันเสียหน่อย”


   “แกวิ่งครับ”


   “วิ่ง?!”


   “ครับ เรย์สั่งหนังสือมาให้คุณนภา แล้วจันทร์นึกอย่างไรไม่ทราบ แย่งหนังสือแล้ววิ่งหนี เรย์เลยวิ่งไล่ตาม วิ่งขึ้นวิ่งลงบันไดสุดท้ายก็เลย...ก้าวพลาด” ภวัตนึกข่มใจทันทีที่ฟังจบ เพราะต้นสายปลายเหตุที่จันทร์จ้าวเจ็บตัวนั้นมาจากความพิลึกพิศดารของเจ้าตัวล้วนๆ


   “เอ้อ...คุณหมออย่าโกรธแกเลยครับ จันทร์เล่นสนุกเป็นเด็กๆ...”


   “แต่คุณจันทร์ก็ไม่ใช่เด็กแล้ว ควรจะคิดได้ว่าคนที่เขาเป็นผู้ใหญ่ เขาควรเล่นอะไรหรือไม่ควรเล่นอะไร คุณพงศ์เองก็ควรห้ามปรามเพื่อนของคุณพงศ์ด้วย อย่าปล่อยให้เขาเล่นแผลงแบบนี้เป็นครั้งที่ ๒ เอาล่ะครับ...อย่างไรก็ขอบคุณมากที่แจ้งข่าวเรื่องนี้กับผม ขอตัวก่อน” แล้วภวัตก็ค้อมศีรษะทีหนึ่งเป็นเชิงลา ก่อนจะเดินเร็วๆกลับไปขึ้นรถของตน แล้วขับออกสู่ถนนในชั่วเวลาแค่เสี้ยวอึดใจ หม่อมหลวงพงศ์ภราธรได้แต่มองตามหลังแล้วก็ถึงกับโอดออกมาเบาๆ



   “จันทร์นะจันทร์ ทำกันถูกดุไปด้วยเลย!”

...............................


   บ้านเช่าสีเขียวอ่อนตั้งอยู่ในละแวกเงียบสงบ ยามเย็นเช่นนี้ได้ยินเสียงนกการ้องแว่วๆ พอให้สุนทรีย์อยู่บ้าง จันทร์จ้าวคนเจ็บผู้ลางานหนึ่งวันกำลังนอนเอนอยู่ในห้องนอน มือหนึ่งถือหนังสืออ่านเล่นฆ่าเวลา ด้วยเพราะไม่อาจทำกิจอย่างอื่นได้เนื่องจากอาการขัดยอกตามร่างกายอันเกิดจากการตกบันไดเมื่อวานนี้เอง


เสียงเคาะประตูดังแว่วมาเข้าหู ทีแรกเขาคิดว่าหูฝาด แต่เมื่อเสียงเคาะยังดังอยู่เช่นนั้น เจ้าของบ้านจึงเงี่ยหูฟังแล้วก็พบว่ามันน่าจะเป็นเสียงเคาะมาจากประตูบ้านของเขา



   “สงสัยจะคุณพงศ์...” เจ้าของบ้านรำพึง แล้วลุกจากเตียง ก้าวเดินอย่างเชื่องช้าออกจากห้องนอนมายังห้องอเนกประสงค์ เสียงเคาะยังดังไม่หยุดจนจันทร์จ้าวชักหงุดหงิด ยิ่งอาการขัดยอกปรากฏทุกครั้งที่ก้าวเดิน ผสานกับเสียงเคาะรัวก็เริ่มทำเอาคิ้วขมวดชิด



   “ได้ยินแล้วคุณพงศ์ จะเคาะอะไรนักหนา” เขาตะโกนบอก ก้าวอีก ๓ ก้าวก็พอดีถึงหน้าประตู มือขาวเอื้อมสูงเพื่อปลดกลอนด้านบน แล้วเปิดบานประตูออก และเมื่อเห็นว่าคนมาเยือนไม่ใช่หม่อมหลวงพงศ์ภราธรตามที่คิดแต่กลับเป็นนายแพทย์ผู้เคร่งครัดเรื่องสุขภาพ ดวงตากลมใหญ่ก็ถึงกับเบิกโตมากกว่าเดิม


   “หมอ!...”


   “ได้ยินมาว่าวันนี้คุณไม่ไปทำงาน ผมก็เลยมาที่นี่” ภวัตเอ่ยเสียงเรียบ แล้วก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน จันทร์จ้าวรู้สึกหวั่นใจชอบกล หากอีกฝ่ายทราบว่าเขาตกบันได คงได้ถูกดุยกใหญ่


   “เอ่อ...ก็...ผมทำงานมามากแล้ว คุณพงศ์ก็เลยให้หยุด” เหตุผลการหยุดของจันทร์จ้าวนั้นคนละเรื่องกับเหตุผลที่นายแพทย์หนุ่มได้ยินมาจากราชนิกูลแห่งวังฉัตรโดยสิ้นเชิง ยิ่งจับได้ว่าจันทร์จ้าวกำลังโกหก ร่างสูงก็ยิ่งเข่นเขี้ยวอยากจับเด็กดื้อปกปิดความผิดมาตีให้หลาบจำ


   “แล้ว...แล้วคนไข้ของหมออาการดีขึ้นแล้วหรือ” คนมีชนักปักหลังหาทางเปลี่ยนเรื่องคุย แต่ยืนนานๆชักจะยอกๆที่สะโพกชอบกล จันทร์จ้าวจึงค่อยๆเดินไปนั่งที่เก้าอี้ยาว ร่างสูงหันกลับมามองการก้าวเท้าอย่างเชื่องช้าของเจ้าของบ้านก็ดูออกทันทีว่าอีกฝ่ายเจ็บใช่น้อย


   “คุณเดินแปลกไปนะครับ เป็นอะไรหรือ” เขาตั้งคำถาม ทำเอาคนกำลังจะนั่งถึงกับเหลือบตามามองเขาทันควัน


   “ไม่..ไม่ได้แปลกอะไรนี่!”


   “แต่ผมว่าแปลก คุณเป็นคนใจร้อน ทำอะไรว่องไว ไม่ใช่คนเดินช้าอย่างนี้”


   “เอ่อ...คือ...คือเมื่อกี้ผมนอน...จริงๆแล้วนอนทั้งวันเลย ก็เลย...ก็เลยเหมือนขาจะไม่ค่อยมีแรง...”


   “อ้อ อย่างนั้นต้องนวดนะครับ ฟังจากอาการแล้วเหมือนคนเลือดลมไม่เดิน” ภวัตไม่พูดเปล่า แต่ก้าวเท้าพรวดๆมานั่งร่วมเก้าอี้ยาวตัวเดียวกันจากนั้นก็คว้าขาข้างหนึ่งของจันทร์จ้าวขึ้นไปวางบนตักเขาโดยไว การเปลี่ยนท่านั่งกะทันหันของคนเจ็บส่งผลให้อาการขัดยอกจากการตกบันไดแล่นพล่านไปทั้งตัว


   “โอ๊ย!!! หมอ!! เจ็บ!!” คนเจ็บถึงกับร้องลั่น มือขาวเอื้อมไปดึงมือภวัตออกจากการจับขาเขา แต่มืออีกฝ่ายแข็งราวหิน จับแล้วไม่มีปล่อย


   “จะบอกความจริงผมได้รึยัง?” ภวัตคนดุกลับมาอีกหน หลังจากร้างลาไปนาน หากจันทร์จ้าวไม่เจ็บตัว ไม่ปล่อยปละละเลย เขาก็ไม่ต้องสวมบทโหดเช่นนี้หรอก


   ดวงตากลมใหญ่มองสบเข้าไปดวงตาดุที่จับจ้องตรงมา แม้จะยังเจ็บกาย แต่ก็รู้ดีว่าคงโป้ปดต่อไปไม่ได้แล้ว


   “หมอทราบหรือ” เขาย้อนถามเสียงอ่อย ฟังดูน่าสงสาร แต่วีรกรรมตกบันไดหนำซ้ำยังโกหกถือเป็นโทษซ้ำซ้อนที่ไม่น่าใจอ่อน


   “ทำไมไม่บอกผม” ภวัตไม่ตอบ แต่ตั้งคำถามสั้นห้วน คนเจ็บถึงกับใจหาย ดวงหน้าขาวซีดเผือดกลัวอีกฝ่ายจะโกรธ


   “ก็...หมอยุ่งๆ ผมก็ไม่อยากรบกวน” คำตอบของจันทร์จ้าวไม่เป็นที่น่าพอใจ เพราะคนฟังถึงกับพ่นลมหายใจแรงๆ


   “ผมไม่ยักรู้ว่าคุณมองว่าการบอกเล่าเรื่องของคุณให้ผมทราบ เป็นการรบกวน! ถ้าวันนี้ผมไม่ทราบจากคุณพงศ์ ผมก็คงไม่ทราบไปตลอดว่าคุณตกบันได”


   “เอ้อ...ตกแค่ ๓ ขั้นเอง ไม่นับว่าเป็นการตกบันไดหรอก”


   “๓ ขั้นก็บันได” ภวัตเถียงทันควัน และแน่นอนว่าคนเจ็บได้แต่เงียบ แล้วก้มหน้านิ่ง เพราะรู้ดีว่างานนี้ตนผิดจริง ตกบันไดแล้วปิดบัง พอถูกต้อนถามในทีแรกก็โกหกไปคนละเรื่อง หากภวัตไม่โกรธสิแปลก


   ท่าทางเหมือนเด็กสำนึกผิดของจันทร์จ้าวแม้จะทำเอาหัวใจของคนเห็นเกือบจะไหวอ่อน แต่กระนั้นภวัตก็ยังพยายามทำใจแข็งเข้มงวดต่อไป ด้วยเพราะหากเขาไม่ว่ากล่าวอย่างจริงจัง เห็นทีคงมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอีก


   “ถอดเสื้อครับ”


คำพูดของเขาทำเอาคนถูกสั่งถึงกับเหลือบตากลมโตขึ้นมามองด้วยความตกตะลึง


   “ถอดทำไม?!”


   “ผมจะดูแผล”


   “ไม่มีแผล! ผมแค่ก้าวพลาด เข่าก็เลยกระแทกขั้นบันไดแล้วก็...ต...เอ่อ...ไถลลงมา” จะพูดคำว่า ‘ตก’ ก็เกรงว่าภวัตจะเห็นภาพว่าเป็นอุบัติเหตุอันตราย เลยต้องเปลี่ยนเป็นคำว่าไถลแทน ทว่าสำหรับนายแพทย์หนุ่มนั้น เขาเห็นภาพเป็นฉากๆตามที่อีกฝ่ายเล่า เลยอุปมาได้ว่าแผลทั้งหลายน่าจะเกิดกับท่อนล่างของร่างกาย


   “ถ้าอย่างนั้นก็ถอดกางเกง” เขาสั่งอีกหน คราวนี้ดวงตากลมโตใหญ่กว่าเดิมหลายเท่า ริมฝีปากสีสดเผยอค้างด้วยความตกตะลึง ทว่าภวัตไม่มีท่าทีไหวหวั่นแต่ประการใด เขาย้ำชัด


   “ผมบอกว่าให้ถอดกางเกง ในเมื่อคุณพูดเองว่าคุณก้าวพลาด เข่ากระแทกบันไดและไถลลงมา แสดงว่าต้องมีแผลที่ขา เพราะฉะนั้น...ถอดกางเกง” จันทร์จ้าวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ถึงแม้ความสัมพันธ์ของเขาและหมอภวัตจะก้าวหน้าไปถึงไหนต่อไหน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้เขาถอดกางเกงต่อหน้าอีกฝ่ายในสถานที่โล่งโจ่งเช่นนี้



   “เอ่อ...รอ...รอให้มืดก่อนได้ไหม” ต่อรองก็เท่านั้น เพราะภวัตไม่ตอบ นอกจากจับจ้องด้วยสายตาเข้มงวดซึ่งแน่นอนว่าจันทร์จ้าวเข้าใจดีว่าสายตาเช่นนี้ ไม่ได้มีความหมายโดยนัยว่าจะอนุญาต



   “ขอ...ขอ...ขอผมเข้าไปเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมก็ยังดี ได้ไหม” คำขอสุดท้าย เพราะจะให้เขาลุกขึ้นมาถอดกางเกงโทงๆเวลานี้ก็เห็นจะอุจาดชอบกล อย่างน้อยมีเสื้อคลุมสวมทับอยู่บ้างแล้วจะเปิดดูตรงไหนก็ค่อยตกลงกันอีกทีก็ได้


   “ผมจะไปเอากระเป๋ายาที่รถ กลับขึ้นมาถ้าคุณยังเปลี่ยนไม่เสร็จ ผมจะจัดการเอง!” เพียงเท่านั้นคนเจ็บก็อาศัยแรงฮึดรีบลุกอย่างว่องไว ภวัตต้องลุกตามแล้วคว้าแขนเอาไว้ก่อนที่จันทร์จ้าวจะฝืนสังขารมากกว่านี้


   “ช้าๆสิครับ! เดี๋ยวก็ล้มลงไปอีกหรอก!”


   “ก็หมอบอกเมื่อกี้ว่าถ้าผมเปลี่ยนไม่ทัน หมอจะ...” ภวัตถอนหายใจเบาๆอย่างนึกระอา บทจะว่าง่าย จันทร์จ้าวก็ว่าง่ายอย่างเหลือเชื่อ บทจะดื้อขึ้นมาก็หัวชนฝาไม่ฟังเขาสักคำ


   “ผมเปลี่ยนใจแล้ว จะช่วยคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วค่อยลงไปเอายาที่รถ” เขาพูด และไม่รอคำค้านใดๆก็ประคองคนเจ็บพากลับเข้าไปในห้องนอนทันที

.......................................


   ชายหนุ่ม ๒ คนยืนเงียบกันอยู่กลางห้อง คนหนึ่งก้มหน้าก้มตาปลดกระดุมเสื้อที่สวมอยู่ ส่วนอีกคนถือเสื้อคลุมผ้าขนหนูรอ จันทร์จ้าวส่งเสื้อที่ถอดออกแล้วให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าก่อนจะรับเสื้อคลุมมาสวม แล้วจึงละมือลงไปเบื้องล่างเพื่อปลดกางเกง เมื่อนั้นภวัตจึงก้มตัวลง มือขาวที่กำลังจะปลดกางเกงถึงกับชะงักโดยพลันแล้วร้องลั่นด้วยความตกใจ


   “หมอจะทำอะไร?!” ดวงตากลมใหญ่จับจ้องคนที่โค้งตัวลงจับกางเกงเขา ภวัตเพียงแค่เงยหน้ามองแล้วตอบเรียบๆ


   “คุณคงก้มไม่สะดวก ผมจะดึงกางเกงให้น่ะซีครับ” เขาพูดเพียงเท่านั้นก็ค่อยๆดึงกางเกงลง บางจุดที่ขากางเกงเสียดสีกับแผลฟกช้ำทำเอาเจ้าตัวส่งเสียงครวญ ภวัตก็จำต้องทรุดกายลงนั่งกับพื้นแล้วค่อยดึงขากางเกงออกให้อย่างช้าๆ


“ก้มไหวไหมครับ ยึดไหล่ผมไว้แล้วค่อยยกขาออกจากกางเกง” นายแพทย์หนุ่มเงยหน้าพูด ทุกการกระทำของเขาส่งผ่านทางฝ่ามือใหญ่ทว่าแตะต้องอย่างอ่อนโยน จันทร์จ้าวได้แต่มองคนที่คุกเข่าให้เขาค้ำสองแขนกับไหล่เป็นหลักเพื่อยกขาออกจากขากางเกงทีละข้าง ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างเงียบๆ ไม่มีคำพูดอะไรจากคนทั้งคู่ จนกระทั่งกางเกงหลุดพ้นปลายเท้าออกไปแล้ว



“แผลช้ำเยอะอย่างนี้ ตอนใส่กางเกง ใส่เข้าไปอย่างไร”



“ก็ใส่ก่อนจะช้ำน่ะสิ” เพียงเท่านั้นคนฟังก็เข้าใจเป็นอันดี แสดงว่าตั้งแต่เมื่อวานจนกระทั่งวันนี้ จันทร์จ้าวยังไม่ได้อาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า



   ภวัตลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอีกหน แผลฟกช้ำหลายจุดที่เขาเห็นเมื่อครู่ รวมกับแผลถลอกที่หัวเข่าบอกให้รู้ว่าถึงจะตกบันไดแค่ ๓ ขั้น แต่ก็ไม่ใช่การเจ็บตัวอย่างน้อยๆเลย เขาไม่พูดอะไร แต่ดึงแขนคนเจ็บให้ไปนั่งที่เตียง ส่วนเขาผลุบหายออกจากห้องกลับไปที่รถยนต์ของตน อึดใจต่อมาก็หิ้วกระเป๋ายากลับเข้ามาในห้อง จันทร์จ้าวยังคงนั่งอยู่บนเตียง ดวงตากลมใหญ่มองเขาซื่อๆ นายแพทย์หนุ่มวางกระเป๋ายาลงบนพื้นก่อนจะเดินกลับไปที่ตู้เสื้อผ้าอีกหน คราวนี้เขาหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กออกมา แล้วเดินออกจากห้องไปอีก ดวงตากลมโตทำได้เพียงแต่มองตามด้วยความสงสัย แต่พอร่างสูงกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับกะละมังใบเล็กใส่น้ำ ก็ถึงได้เข้าใจ



   “เช็ดตัวก่อนนะครับ” คนดูแลว่าอย่างนั้น ก่อนจะวางกะละมังลงกับพื้นแล้วบิดผ้าชุบน้ำพอหมาด จากนั้นจึงเช็ดหน้า และแขนให้อย่างนุ่มนวล ความเงียบโรยตัวช้าๆเมื่อร่างสูงทรุดตัวลงนั่งที่พื้นตรงปลายเท้าคู่รักของเขา แล้วจากนั้นจึงเปิดชายเสื้อคลุมออก ผ้าชุบน้ำบิดหมาดผืนเดิมบรรจงลูบไล้ขาทั้ง ๒ ช้าอย่างแผ่วเบา โดยเฉพาะจุดที่มีแผลฟกช้ำ จากนั้นก็ค่อยแต้มยาอย่างเบามือ


   ดวงตากลมใหญ่มองตามปลายนิ้วที่บัดนี้กำลังทำความสะอาดแผลถลอกบริเวณหัวเข่า สีหน้าของนายแพทย์หนุ่มเคร่งขรึมสมกับที่เขาเคยบ่นว่ายามอีกฝ่ายเป็นหมอนั้นดุกว่าเดิมแยะ เวลาอย่างนี้เป็นเวลาที่เขาไม่กล้าตอแยด้วยที่สุด เพราะรู้ดีว่านอกจากจะผิดที่ไม่ดูแลตนเองแล้ว ยังผิดที่ทำให้ภวัตต้องเป็นห่วงด้วย


   “หมอ...ผมไม่ได้คิดจะปิดบังหมอหรอกนะ” เขาเอ่ยขึ้นมาเบาๆ เพราะนับตั้งแต่ภวัตเริ่มทำแผลให้ อีกฝ่ายก็ไม่พูดกับเขาเลย นายแพทย์หนุ่มยังคงจับขาพลิกซ้ายพลิกขวาเพื่อหาร่องรอยแผลอื่นๆ แต่กระนั้นก็ยังยอมตอบ


   “แต่ก็ปิดบัง”


   “ผมไม่อยากให้หมอเป็นห่วง คนไข้ของหมออาการหนักมากแล้วไม่ใช่หรือ”


   “ถ้าคุณไม่อยากให้ผมเป็นห่วง คุณก็ควรเลิกเล่นแผลง” จันทร์จ้าวชะงักไปในทันที แต่ด้วยความเป็นบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณหญิงผกา จึงถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจ ย่อมไม่ยอมถูกดุเพียงฝ่ายเดียว



   “ก็เรย์ไม่ยอมให้ผมอ่านหนังสือเล่มนั้น”



   “คุณก็เลยแย่งคุณเรย์มาอย่างนั้นหรือ?”



   “ก็แค่ `ยืม’ มาดูเดี๋ยวเดียว ตั้งใจว่าเปิดดูแล้วถ้ามีสูตรอาหารน่าสนใจจะสั่งมาให้หมออ่าน แต่...เรย์ไม่ยอม บอกว่าจะให้นภาอ่านก่อน พุทโธ่! ผมกับนภาก็พี่น้องกัน แล้วผมก็เป็นพี่ของนภา ทำไมผมจะดูก่อนไม่ได้” ประโยคหลังนั้นสมควรถูกดุ แต่ภวัตติดใจประโยคแรกๆของคนพูดมากกว่า



   “สั่งมาให้ผมอ่าน?” เขาทวนอย่างฉงน



   “ใช่ หนังสือสูตรอาหารฝรั่ง”



   “แล้วทำไมจู่ๆถึงอยากสั่งมาให้ผมอ่าน” คราวนี้จันทร์จ้าวชะงักที่ถูกซักในเรื่องที่เขาไม่คิดว่าจะต้องนำมาพูด ก่อนหน้านี้เขาเห็นนภาสรวงทำอาหารใส่ปิ่นโตมาส่งให้เรย์มอนด์ อดัมส์ ก็นึกอยากจะมีคนมาส่งปิ่นโตเช่นนี้บ้าง ภวัตเองก็พอจะทำอาหารเป็น ถึงจะไม่เก่งกาจเท่าน้องสาวของเขา แต่ถ้ามีสูตรอาหารเปิดกางอยู่ตรงหน้าแล้วทำตาม ก็ไม่น่าจะยากเย็นเสียเท่าไร


   “คุณจันทร์” ภวัตถามย้ำ



   “ผมอยากให้หมอทำให้ผมทาน เอ่อ...เรย์เคยได้ปิ่นโตจากนภา คุณวินิตก็เคยได้จากดารา แล้วผมก็เคยเห็นคุณพิมทำขนมไปฝากพี่อาทิตย์กับเพื่อนๆของเขาที่กรมด้วย ผมก็...อยากได้จากหมอบ้าง...” สมกับเป็นจันทร์จ้าว การพูดจาอย่างตรงไปตรงมาว่าอยากได้อะไร หรือไม่อยากได้อะไรนั้น แสดงนิสัยของเจ้าตัวอย่างถ่องแท้


   หัวอกคนฟังหวามไหวและสั่นสะท้าน การเรียกร้องอย่างเอาแต่ใจนี้ทำให้เขาแทบกลั้นรอยยิ้มไม่อยู่ แต่...เวลานี้เรื่องต้องดุก็ยังมี เขาจะข้ามขั้นตอนไปดีใจก่อนจะดุ ก็เห็นจะทำให้อีกฝ่ายเหลิง



   “ก็เลยแย่งหนังสือคุณเรย์มาดู”


   “แค่ขอยืมมาดูเดี๋ยวเดียว” คนเจ็บแย้ง


   “แล้วคุ้มกันไหมครับ แย่งเขามาดูจนตกบันไดอย่างนี้” คราวนี้คนถูกดุทำหน้าหงิก


   “คุ้มอะไรล่ะ ยังไม่ได้เปิดดูสักนิด แล้วยังถูกดุด้วย”


   “ใครดุ”


   “จะใคร?! ก็หมอไง!”


   “แสดงว่าทั้งคุณพงศ์และคุณเรย์ไม่มีใครดุคุณสักคน”


   “ใครจะทันดุผมล่ะ ผมตกบันไดปุ๊บยังไม่ทันได้ร้องสักแอะ พวกนั้นก็ตาเหลือกจะพาผมส่งโรงพยาบาลนู่นแหน่ะ ดีว่าผมกัดฟันลุกขึ้นเดินไปเดินมาให้ดู ถึงได้ยอมพากลับมาพักที่บ้าน ไม่อย่างนั้นล่ะก็...” ...ไม่อย่างนั้นคงถูกพาส่งโรงพยาบาล แล้วก็คงไม่พาไปที่โรงพยาบาลอื่นหรอก จันทร์จ้าวเชื่อสนิทใจว่าเพื่อนทั้ง ๒ ของเขาจะต้องพาเขาส่งถึงมือหมอภวัตเป็นคนแรก...


   “ถ้าผมเห็นตั้งแต่เมื่อวาน คุณถูกดุมากกว่านี้แน่ครับ”


   “เห็นไหมล่ะ” จันทร์จ้าวพึมพำ ที่คิดเอาไว้น่ะไม่ต่างจากความจริงเลยแม้แต่น้อย ถ้าภวัตเห็นเขามากับรอยแผลทั้งฟกช้ำดำเขียว ทั้งแผลถลอกเลือดซิบ พร้อมด้วยเพื่อนทั้ง ๒ เล่าเรียงเหตุการณ์ต่างๆอย่างตื่นตระหนก เขาคงถูกดุมากกว่านี้


   “แต่อย่างไรวันนี้ก็ต้องถูกผมดุ” ภวัตตั้งท่าขึงขัง เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กอดอก ตามองต่ำลงมาที่คนนั่งบนเตียงอย่างเข้มงวด จันทร์จ้าวเห็นท่าแล้วก็คิดเอาว่าคงไม่รอดแน่ จึงได้แต่จำยอมคอตกให้อีกฝ่ายพูดต่อโดยไม่เถียง



“...คุณน่ะทำแต่เรื่องแผลง แย่งหนังสือคนอื่นอย่างนี้ใช่การกระทำที่สมควรแล้วหรือ แล้วแย่งจนตกบันไดนี่อะไร คุณไม่ใช่เด็กๆแล้วนะครับ ดีแค่ไหนว่าตกแค่ไม่กี่ขั้น แผลถึงได้น้อยอย่างนี้ เกิดตกจากขั้นสูงๆ ไม่แขนหักขาหักหรือไร? อีกอย่าง ที่คุณโกหกผมก็ด้วย ผมทราบว่าคุณไม่ต้องการให้ผมเป็นห่วง แต่ยิ่งคุณไม่พูดความจริง ปิดบังผมเอาไว้ แล้วเกิดว่าเป็นอะไรร้ายแรง รักษาไม่ทันจะทำอย่างไร ไหนว่าเราต่างเป็นเจ้าของกันและกันคนละครึ่งอย่างไรล่ะครับ คุณต้องดูแลตัวเองมากกว่านี้ เพราะครึ่งหนึ่งของชีวิตคุณเป็นของผม ผมไม่อนุญาตให้คุณใช้ชีวิตที่ผมมีส่วนเป็นเจ้าของอย่างมุทะลุอย่างนี้อีกเป็นครั้งที่ ๒ นะครับ รบกวนดูแลให้ดีด้วย” คนฟังได้แต่ก้มหน้าเงียบไม่มีข้อโต้แย้ง


   “ที่ผมพูดมาทั้งหมด เข้าใจไหมครับ” เขาถามย้ำ


   “เข้าใจแล้ว” เวลานี้ขืนพูดว่าไม่เข้าใจ ก็คงได้ถูกดุอีกชุดใหญ่


   “ถ้าเข้าใจแล้วก็ถอดชั้นในออกครับ” คนรับคำว่าเข้าใจถึงกับเงยหน้ามองคนสั่งตาเหลือกโต


   “หมอว่าอย่างไรนะ?!”


“ถอดชั้นในแล้วขึ้นไปนอนคว่ำหน้าบนเตียงครับ ผมจะดูแผลต่อ”


   “ดูแผล?! ดูแผลตรงไหนอีก?!”


   “เมื่อครู่นี้ผมเห็นท่านั่งคุณแปลก เหมือนนั่งลำบาก แสดงว่าตอนที่ตกบันได สะโพกน่าจะกระแทกด้วยใช่ไหมครับ” เพียงเท่านั้นดวงตากลมใหญ่ก็ยิ่งใหญ่กว่าเมื่อครู่


   “หมอหมายความว่า...หมอจะดูแผลที่...”


   “ใช่ครับ ถอดชั้นในเดี๋ยวนี้” ภวัตสั่งเสียงเรียบ จันทร์จ้าวอยากปฏิเสธให้เด็ดขาด แต่อีกฝ่ายจ้องเขาเสียจนหากว่าเขาไม่ทำตาม นายแพทย์หนุ่มก็คงใช้กำลังกระทำการสามหาวต่อเขาอยู่ดี สุดท้ายเลยต้องกลั้นใจลุกขึ้นแล้วปลดชั้นในออก แน่นอนว่าคนยังเข็ดยอกช่วงล่างย่อมไม่สะดวกจะก้มลงถอดอย่างถนัดถนี่ ภวัตจึงต้องก้มลงช่วยอีกครั้ง คราวนี้จันทร์จ้าวอยากจะกลั้นใจให้ตายเสียจริง เพราะถึงแม้ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะดำเนินไปถึงขั้นไหน แต่การให้อีกฝ่ายมาคุกเข่าถอดชั้นในให้ก็ทำเอาคนเคยมีประสบการณ์มานับครั้งไม่ถ้วนถึงกับหน้าแดงเถือก


ภวัตเหลือบตามองคนที่ยืนตัวแข็งถื่อตรงหน้าเขา กางเกงชั้นในถูกถอดออกจากปลายเท้าทั้ง ๒ ข้างไปแล้ว แต่ดูเหมือนคนเจ็บจะยังมีสติไม่เต็มที่นัก เขาอยากจะหัวเราะให้ดังๆกับท่าทีน่าเอ็นดูของหนุ่มนักเรียนนอกผู้มักจะมีท่วงท่ามากเสน่ห์ แต่เวลาอย่างนี้กลับยืนตัวแข็งหน้าแดงอย่างกับหนุ่มน้อยไม่ประสา


...น่ารัก...น่ารักมาก...


“ขึ้นไปนอนบนเตียงได้แล้วครับ” เขาพยายามทำเสียงเข้ม แต่ก็ต้องเค้นกันพอดู จันทร์จ้าวรู้สึกหน้าร้อนเหมือนถูกฉาบด้วยเหล็กรนไฟ แต่เมื่ออีกฝ่ายลุกขึ้นยืนแล้วกดตัวเขาให้นั่งลงบนเตียง ก็จำต้องยอมทำตาม ร่างขาวพลิกตัวนอนคว่ำหน้าบนเตียง แล้วยอมให้อีกฝ่ายเปิดชายเสื้อคลุมขึ้นเพื่อตรวจตราร่างกายเขาอย่างละเอียดด้วยปลายนิ้วและสายตา ที่มุมปากของนายแพทย์หนุ่มมีรอยยิ้มจางติดอยู่ ยามเขากดปลายนิ้วลงกับเนินเนื้อนิ่มกลมกลึงนั้น ก็ดูเหมือนเจ้าของจะสะดุ้งทุกครั้งไป


ภวัตนึกสนุก เวลานี้คนแผลงตกอยู่ในสถานะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ให้เขาทั้งดูแลและลงโทษไปในคราวเดียวกัน ส่วนจันทร์จ้าวคนเจ็บได้แต่ฝังหน้าตนเองลงกับฟูกด้วยความอับอายเหลือประมาณ กลั้นหายใจอยากให้การรักษาของอีกฝ่ายเสร็จสิ้นโดยไว


ปลายนิ้วนวดคลึงเนินเนื้อของเขาอย่างเชื่องช้า ก่อนที่เสียงทุ้มๆจะดังกระซิบที่ข้างหูของเขา ลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดลงมาโดนผิวแก้มทำเอาคนเจ็บที่ไม่ทราบว่ากำลังถูกรักษาหรือรังแกได้แต่หลับตาปี๋


“จำเอาไว้นะครับ คราวหลังอย่าเล่นแผลงอย่างนี้อีก ถ้าผมทราบว่าคุณได้แผลอีกเมื่อไร เราจะได้เห็นดีกัน!”


เป็นคำขู่ที่ทำเอาคนดื้อขนลุกซู่ไปทั้งสันหลัง เปลือกตาเปิดขึ้นให้ดวงตากลมใหญ่เหลือบมองไปด้านข้าง ดวงหน้าของภวัตยังชิดใกล้เสียจนเขาได้แต่นอนตัวแข็งอยู่อย่างนั้น ริมฝีปากร้อนๆของนายแพทย์หนุ่มประทับหนักๆที่ข้างขมับ


“ถ้ามีครั้งต่อไป บทลงโทษจะไม่ใช่แค่นี้”


“อื้อ!” จันทร์จ้าวครางเสียงสั่นเพราะนิ้วของร่างสูงด้านหลังกดลงบนจุดช้ำยอกของสะโพกเขา ทั้งซ่านเสียวกับการถึงเนื้อถึงตัวและเจ็บปวดเพราะเป็นรอยช้ำไปในคราวเดียวกัน ภวัตเห็นคนเจ็บนอนเกร็งตัวสั่นเป็นลูกนกก็ยอมขยับถอยห่างออกมา ไออุ่นจากเบื้องหลังผละออกไปแล้ว ร่างขาวจึงรีบลุกขึ้นรวบเสื้อคลุมมาปิดมิดชิด หน้าตาเลิ่กลั่ก สิ้นท่าคนเก่งโดยปริยาย


“วันนี้ก็ใส่เสื้อคลุมอย่างเดียวนี่ล่ะครับ จะได้ไม่ต้องลำบากใส่เสื้อใส่กางเกง ผมจะเอาของไปเก็บ แล้วจะกลับขึ้นมาใหม่ คุณอยากได้อะไรไหม จะได้หยิบมาให้” ดวงหน้าขาวสั่นระรัว ไร้สุ่มเสียงใดๆจะตอบโต้ ภวัตไม่พูดกระไร เขาคว้ากะละมังใส่น้ำ ผ้าขนหนูเปียกหมาด และกระเป๋ายาของตนเดินออกจากห้องไป และพอพ้นห้องนอนของคนสิ้นฤทธิ์ ชายหนุ่มก็ถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆด้วยกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป


ดวงตาคมเหลือบกลับไปมองบานประตูห้องนอนที่เขาเพิ่งจากมา รอยยิ้มกว้างอย่างเอ็นดูยังฉาบอยู่บนใบหน้า ดูท่าจันทร์จ้าว รักษพิพัฒน์จะสะกดคำว่า ‘เข็ดขยาด’ ไปได้อีกนานทีเดียว!


จบ

หายไปนาน คิดถึงกันมั้ยยยยยย


ตอนพิเศษนี้เขียนทิ้งเอาไว้พักหนึ่ง ไม่มีเวลาเขียนต่อเพราะยุ่งมากกกก แต่บังเอิญมีน้องนักอ่านมากระซิบบอกว่าฟิคอาคาเมะเก่าๆของบัวถูกก๊อปอีกแล้ว คราวนี้ก๊อปแบบเปลี่ยนคำพูด ตัดฉากบางฉากออก แต่โดยรวมแล้วเหมือนมากกกก (สำนวนบางอันยังเป็นสำนวนของบัวอยู่เลยค่ะ)


โดนก๊อปงานมาหลายที โดนกี่ทีก็เซ็งทุกที แต่...ถ้าถามว่าฮึดมั้ย ขอบอกว่าฮึดมากกกกกก ก็เลยหันไปปั่นตอนพิเศษอันนี้ แล้วเอาลงเน็ตซะเลย วะฮ่าฮ่า คนก๊อปหรือจะสู้คนทำ คนก๊อปเขาต้องรอก๊อปเรา แต่เราคนทำ ทำได้เลยตามที่เราอยากจะทำ เพราะงั้น ตอนพิเศษอันนี้ เขียนจบแล้วก็เลยเอาลงโล้ดดดดด


ส่วนเรื่องรวมเล่ม รอกันหน่อยนะคะ เรื่องนี้บัวอยากทำมากกกกกกก อยากเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึก เพราะเรื่องนี้เขียนยาก ใช้พลังเขียนเยอะมากเลย อยากมีเก็บไว้ประดับตู้หนังสือของตัวเอง อิอิ


ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตามและพื้นที่บอร์ดเช่นเคย โดยเฉพาะคนอ่านหลายๆคนที่คอยเป็นกำลังใจ เป็นหูเป็นตาให้ ทุกครั้งที่ถูกก๊อบนิยาย ก็จะได้รับข่าวจากคนอ่านที่แวะเวียนมาบอก ช่วยเก็บหลักฐานบ้าง ช่วยแจ้งทางเวปบ้าง บัวซึ้งใจมากๆ ไม่รู้จะตอบแทนยังไงนอกจากคำขอบคุณ ขอบคุณจริงๆที่ช่วยเหลือบัวขนาดนี้ ขอบคุณจริงๆที่รักงานของบัวขนาดนี้ ขอบคุณค่ะ


แล้วเจอกันใหม่ ไม่รู้อะไรจะมาก่อนกันระหว่างเรื่องใหม่ ตอนพิเศษ หรือรวมเล่ม ฮา (บอกให้อยากแล้วจากไป)

[Rafael]

โอ๊ยย คิดถึงจันทร์จ้าว และคุณหมอ 555
คุณหมอน่าลงโทษให้หนักกว่านี้หน่อย จะได้เลิกดื้อ

ขอบคุณพี่บัวมากนะคะ

[qilarsy39]

คุณหมออออออ 
ขอลงโทษหนักๆ ได้เปล่า #หลบรองเท้าคุณจันทร์

[basanti]

จันทร์จ้าวตกบันไดได้น่ารักน่าตีมาก

[haemin]

คุณหมอของบ่าววววว มารักษาบ่าวบ้างเจ้าคะ 

[zaturday]

อยากเห็นฉากลงโทษจัง (เกาะขอบเตียงรอ )
ตอนนี้จันทร์เจ้าน่ารักมากกกก

[kpHJstdy]

หมั่นเขี้ยวจันทร์จ้าวววววววววว ซนมากๆๆ ตกบันไดลงมาเจ็บตัวแถมไม่บอกคุณหมออีกกกก
เจอคุณหมอดุให้ ชอบเวลาคุณหมอดุ ฮื้ออออออออออ เวลาคุณหมอดุดูน่ารักไม่รู้ทำไม
คุณจันทร์คนซนคงเลิกซนไปอีกซักพักใหญ่ๆ คงไม่กล้าซนอีกนานนนนนนน น่ารักกกก

[warin]

 

[mild-dy]

 

[M.J.]

โอ๊ยยย น่ารักมากค่ะ คุณจันทร์คนเก่งสิ้นลายหมดแล้วตอนนี้ 55555 

[sirin_chadada]

อ่านทีไรก็รู้สึกว่าจันทร์จ้าวน่ารัก เหมือนเด็กซนๆคนหนึ่ง
ขอบคุณคุณบัวค่ะ สำหรับตอนพิเศษ

ปล. ถ้าทำรูปเล่มแล้ว ทำฉบับ e-book ด้วยสิคะ

[lizzii]

จันทร์น่ารักอ่ะอยากให้หมอทำปิ่นโตให้บ้าง ชอบๆๆๆๆ

[meanmena]

เป็นลูกกวาดที่ละมุนใจมากค่ะ...อิ่มเอมสุดก
จะติดตามผลงานแบบปลิงเกาะเลยค่ะ

[double9JH]

ซนจนได้เรื่องนะจันทร์จ้าว

โดนหมอภวัตดุไปตามๆกัน 555

[Nus@nT@R@]

สงายคงเข็ดไม่ซุกซนไปอีกนาน 5555

[ka[ze]na]

รักเธอนะคุณจันทร์

[monkey_saru]

โอยยยยยยย  คิดถึงจันทร์จ้าว รอนานมากเลยยย 555555

รวมเล่มเมื่อไหร่บอกนะคะ  คนอ่านก็อยากมีเรื่องนี้ประดับตู้เหมือนกัน อิอิ

โดนดุยกใหญ่เลยพ่อจันทร์ จะว่าน่าสงสาร ก็น่าสงสาร  แต่ก็น่าแกล้งอย่างที่หมอภวัตทำนั่นแล

[มะลิลา]

น้องจันทร์เหมือนได้พ่อมากกว่าสามีนะ

[minneemint]

คุณหมอจันทร์จ้าว

[boboaje]

เป็นกำลังใจให้คุณบัวค่ะ ให้คุณหมอด้วย คนรักซนเหลือเกิน รอตอนต่อไปนะคะ

[nu-tarn]

คุณจันทร์นี่น่าตีจริงๆเลย

[am_am]

คิดถึงจันทร์จ้าวเหลือเกินนนนนน รวมเล่มซะทีเถอะน้องบัววววว 
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ 

[shoi_toei]

คุณจันทร์น่ารัก 555

[raviiib❁]

หนูจันทรรรรรรรร์ โดนเข้าให้แล้วว
ดื้อจริงๆ คุณหมอนี่ร้ายนะคะหัวหน้า หนูจันทร์เข็ดไปยาวๆแน่นอน
รอเรื่องใหม่นะคะคุณบัว ขอให้จัดการคนก๊อปไปได้ไวๆนะคะ