เจอหมัดฮุกของคุณพ่อเข้าไป
ประโยคแรก
“พ่ออาทิตย์จำเอาไว้...เมื่อไรที่มีลูก จงรักลูกทั้งตัวและหัวใจ ไม่ว่าจะแข็งแรงหรือพิการ ลูกก็คือลูก ไม่ว่าจะผิดถูกชั่วดี ลูกก็คือลูก แต่...จงอย่าใช้ความรักที่มีต่อลูกไปเป็นบ่วงรัดขาเขา เมื่อถึงวันหนึ่งที่เขาต้องเลือก ก็จงให้เขาเลือกตัวเขาเอง เพราะคนเป็นพ่อเป็นแม่ ย่อมสละได้ทุกอย่างเพื่อลูก แม้สิ่งที่สละนั้นจะเป็นความสุขของตนเองก็ตาม..."
แทบน้ำตาร่วง แค่เอ่อ
มาเจออีกประโยค
“ไม่ใช่แค่เรื่องของจันทร์ แต่ไม่ว่าจะลูกคนไหน แม้จะเป็นความสุขของพ่อเอง พ่อก็ให้ลูกของพ่อได้”
น้ำตาร่วงเลยจ๊า
หยดแมะๆ
ยอมใจคุณพ่อมาก พ่อที่รักลูกขนาดยอมเสียสละความสุขตัวเองได้
ิ่ยิ่งในยุคนั้นด้วยแล้ว จิตใจพ่อสุดยอดมากจริงๆ
ซึ้งยกกำลังแปดเลย
ว่าแล้วว่าพ่อต้องรู้อะไรมา
แต่ไม่คิดว่าพ่อจะคิดยอมกันขนาดนี้
ขอบคุณคำสอนของพ่อทุกๆอย่างเลย
ถ้าจันทร์รู้คงน้ำตาซึมเหมือนกันแน่ๆ
แต่ตอนพ่อมีน้ำตาก็แอบเจ็บแทนเหมือนกันนะ
ตอนหน้าจบแล้วหรือออ
ยังมิอยากให้จบเลย
ปล.ขอคืนความสุขให้คุณพงศ์บ้างนะคะ