หัวข้อ: รบกวนช่วยอ่านนิยายเราด้วยนะ เราเป็นคนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองหน่ะ

[-I....IIว่u-]

#รบกวนช่วยอ่านนิยายของแว่นด้วยนะคับ... นี่เป็นแค่เพียงบางส่วนเท่านั้นแต่ด้วยความที่ว่าโดยส่วนตัว แว่นมักจะโดนเพื่อน
บอกประจำว่าเป็นคนที่พูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง เลยไม่มั่นใจในการเขียนของตัวเองเท่าไหร่นัก กลัวเขียนไปแล้วคนอ่านจะอ่านไม่รู้เรื่อง...


ตอนที่ 1



ผมว่าท้องฟ้า… เป็นธรรมชาติที่ดูน่าหลงใหล
การที่เราเหม่อมองท้องฟ้าในเวลาที่ต่างกัน…. ก็จะให้ความรู้สึกที่แตกต่างเช่นกัน…
ผมไม่รู้ว่าคุณจะรู้สึกเหมือนผมบ้างไหม ? ในเวลาที่ผมเหม่มองภาพบรรยากาศของท้องฟ้าในตอนกลางวัน จะให้ทำให้ผมรู้สึกสบายตาและสบายใจไปกับภาพบรรยากาศ ท้องฟ้าสีคราม…ก้อนเมฆสีขาวฟูฟ่องที่ลอยเคว้งปรับเปลี่ยนรูปทรงไปตามทิศทางของสายลม ไม่ว่าจะเหม่อมองไปยังทิศทางไหนก็จะให้ความรู้สึกผ่อนคลายหัวโล่งและทำให้ลืมเรื่องราวที่ไม่สบายใจแต่ในทางตรงกันข้าม… ท้องฟ้าในเวลากลางคืน กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง


ท้องฟ้าในเวลากลางคืน ที่ผมกำลังเหม่อมองอยู่ในเวลานี้ ให้ความรู้สึก….โดดเดี่ยวและเคว้งคว้างจนทำให้ผมรู้สึกเหน็บหนาวขึ้นมาหัวใจอย่างบอกไม่ถูก  ผมทอดสายตาไปยังภาพบรรยากาศที่แสนจะอึมครึมที่อยู่เบื้องหน้า
“ ความมืดมิด “  คือสิ่งที่ผมมองเห็นเพียงอย่างเดียวในเวลานี้ คืนนี้คงเป็นคืนเดือนมืดซินะ เพราะผมมองไม่เห็นเลยว่าดวงจันทร์ที่ผมนับเวลารอที่จะได้ชมภาพความงดงามของแสงจันทร์นวลไสว ลอยเด่นอยู่ตรงจุดไหนของท้องฟ้าในค่ำคืนนี้ อีกทั้งคืนนี้ท้องฟ้าปิด… ดวงดาวดวงน้อยที่ลอยอยู่คู่กับดวงจันทร์ผมก็มองไม่เห็นเลยสักดวง…
แต่ถึงแม้ว่าท้องฟ้าในเวลากลางคืนจะทำให้คนที่เฝ้าเหม่อมองมีความรู้สึกโดดเดี่ยวและหว่าเว้สักแค่ไหน แต่ผมกลับชอบบรรยากาศของความอึมครึมละมืดมิดแบบนี้มากกว่าบรรยากาศของท้องฟ้าตอนกลางวัน

เพราะ…. ไทวะ ก้อนเมฆที่แสนจะ “ มืดมน “ อย่างผม คงไม่สามารถจะไปลอยเคว้งอวดโฉมความมืดมนของตัวเองท่ามกลางเหล่าก้อนเมฆสีขาวสะอาดตาที่ให้ความรู้สึกไปในทางที่ดีแบบนั้นได้หรอกคับ อย่างที่บอกว่าผมมันมืดมน…จะให้ไปยืนอยู่จุดที่สว่างไสวมันแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดจนเกินไป ผมขออยู่ในที่ที่แสนมืดมิดของผมแบบนี้จะดีกว่า….



ผมหายใจสะดุด เมื่อบรรยากาศที่กำลังเหม่อมองอยู่นั้นเลือนรางจนทำให้มองเห็นไม่ชัดเจน…
ไม่ใช่เพราะว่าผมสายตาพร่ามัวขึ้นมาชั่วขณะ…  ไม่ใช่เพราะผมร่างกายไม่แข็งแรงจนทำให้เกิดอาการหน้ามืดและไม่ใช่เพราะว่าท้องฟ้าสีดำขมุกขมัวที่กำลังนั่งมองอยู่นั้น มีบางสิ่งบางอย่างที่เปลี่ยนไปจากเดิม



แต่เป็นเพราะ….  น้ำตา




ที่เริ่มเอ่อคลอขึ้นมาบดบังภาพทุกอย่างที่อยู่เบื้องหน้า
เหงา… คือความรู้สึกเดียวที่ผมกำลังรับรู้ได้ในเวลานี้
ผมสูดหายใจเข้าอย่างแรงเพื่อสะกดกลั้นความรู้สึกบางอย่างที่กำลังตีตื้นขึ้นมาในอก กำมือแน่นจนรู้สึกถึงแรงสั่นนิด ๆ ที่ปลายนิ้วมือ เหม่อมองออกไปยังภาพบรรยากาศความงดงามของท้องฟ้าที่อยู่เบื้องหน้าเผื่อว่ามันจะช่วยให้ผมคลายความรู้สึกที่แสนจะหนักอึ้งอย่างที่เป็นอยู่ลงมาบ้าง….แต่ยิ่งพยายามที่จะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาประจานความอ่อนแอของตัวเองมากเท่าไหร่…



น้ำตา… กลับยิ่งไหลลงมาเพื่อตอกย้ำความอ่อนแอของผมมากเท่านั้น


ผมปล่อยน้ำตาให้ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างของตัวเองอยู่อย่างนั้นไม่คิดที่จะเช็ดมันออก… ไม่มีเสียงสะอึกสะอื้นใด ๆ เล็ดลอดออกมาจากปากสักคำ มีเพียงแค่น้ำตาที่กำลังไหลพร้อมกับผมที่ได้แต่ยกมือโอบกอดตัวเองอย่างแผ่วเบา

ถึงแม้ว่าการโอบกอดตัวเอง จะไม่ได้ทำให้ผมรับรู้ถึงความรู้สึก…. อบอุ่น ขึ้นมาบ้างเลยสักนิดแต่คนอย่างผมจะทำยังไงได้หล่ะคับ ผมไม่ได้มีทางเลือกอะไรมากมายนัก แต่ถ้าจะให้ผมโทรหาใครสักคน เอ่ยปากของร้องให้พวกเธอมาเป็น…คู่นอนให้ความอบอุ่นกับผมให้ผ่านค่ำคืนที่แสนจะเหน็บหนาวในหัวใจไปได้ ถามว่ามีไหม ? …. ก็พอจะมีคับ ขอแค่ผมเอ่ยปากพวกเธอก็จะรีบวิ่งแจ้นมาหาผมอย่างรวดเร็ว

ผมก็เป็นวัยรุ่นคนหนึ่งเป็นมนุษย์ธรรมดา ๆ ทั่วไปที่อยู่ในวัยกำลังอยากรู้อยากลองไม่ได้มีความพิเศษหรือสูงส่งกว่าใคร ดื่มเหล้า สูบบุหรี่เที่ยวกลางคืนเพื่อความสนุกหาความสำเริงสำราญให้กับชีวิตที่แสนจะน่าเบื่อของตัวเอง บางครั้งผมก็ออกไปดื่มเหล้าเคล้าหญิงกับไอ้เชนได้ผู้หญิงติดสอยห้อยตามกลับบ้านมาก็หลายครั้งหลายคราว แต่สำหรับในคืนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเหงา…


เหงาจนแทบจะทนต่อความอ้างว้างในหัวใจของตัวเองไม่ไหว แต่ผู้หญิงพวกนั้นที่เข้าหาผมเพียงเพราะต้องการเงินเป็นค่าตอบแทน “ ความสุข “ ที่ผมได้รับจากความคาดหวังของพวกเธอคงไม่สามารถที่จะมาปรนเปรอความเหงาในใจของผมได้เพียงพอ ความเหงาของผมในตอนนี้ก็คงจะเหมือนกับแก้วน้ำที่ก้นแก้วมีรอยแตกร้าวขนาดใหญ่ที่ไม่ว่าจะเทน้ำเติมลงไปมากเท่าไหร่ก็คงจะไม่สามารถเติมน้ำในแก้วให้เต็มได้


ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกัน รู้สึกไม่เข้าใจตัวเองเลยด้วยซ้ำ…รู้แค่เพียงว่า…  ผมต้องการ….. ต้องการความรัก ต้องการความสุขที่ไม่ใช่เพียงแค่ความสุขฉาบฉวยเพียงชั่วข้ามคืน ชั่วครั้งชั่วคราวอย่างที่เคยเป็นมา แต่ผมก็รู้ตัวเองดีว่าคนที่ไม่มีใครมองเห็นคุณค่า คนที่ไม่ว่าใครก็ต่างต้องเบือนหน้าหนีด้วยความที่ไม่อยากมองให้รู้สึกไม่สบายตา คนที่ใครต่างก็ผลักไสไล่ส่งให้อยู่ห่างจากตัวให้มากที่สุดเพราะกลัวว่าผมจะสร้างความเดือดร้อนไปให้ คนอย่างผมก็คงจะต้องอยู่อย่างลำพัง จะรู้สึกเหงาและโดดเดี่ยวสักแค่ไหนก็ต้องคอยปลอบประโลมตัวเอง



เหงาได้ … แต่ต้องหายเอง

[sarawatta]

ฝีมือการเขียนดีเลยนะครับ ผมชอบการบรรยายอารมณ์ของคนๆ หนึ่งยาวๆ อย่างนี้ แต่ปกติถ้าผมเขียนเองจะไม่บรรยายมากขนาดนี้
อ่านแล้วคล้อยตามได้ว่าคนในเรื่องเหงาจริงๆ เหงาเพราะต้องการรักแท้นี่มันเหงาจริงๆ นะครับ
ฝีมืออย่างนี้เขียนนิยายได้เลยครับ ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวก็จะมีคนมาอ่านเองครับ จะอ่านมากอ่านน้อยก็ต้องลุ้นเอา
ผมก็บอกไม่ได้ เพราะผมเองก็ยังต้องลุ้นอยู่เหมือนกัน

อ้อ "ไทวะ" คืออะไรครับ ชื่อคนหรือเปล่า แปลกดี

ให้กำลังใจและสู้ๆ นะครับ
 

Sarawatta

[Wordslinger]

การใช้ภาษาก็ดี, การเรียงลำดับความคิดก็ดี, ดิฉันคิดว่าผู้เขียนมีความชำนาญในการเขียนนิยายอยู่ในขั้นดีแล้ว. ดังนั้น, ผู้เขียนควรเอานิยายที่เขียนนี้ไปโพสต์ในห้องนิยายได้เลยค่ะ เพราะอ่านแล้วสนุกดี สำนวนก็มีจังหวะของมันเอง ซึ่งถ้าหากให้เดา ดิฉันว่าคุณอาจเคยเขียนนิยายมาแล้วหรือไม่ อิอิ

 

[-I....IIว่u-]

ฝีมือการเขียนดีเลยนะครับ ผมชอบการบรรยายอารมณ์ของคนๆ หนึ่งยาวๆ อย่างนี้ แต่ปกติถ้าผมเขียนเองจะไม่บรรยายมากขนาดนี้
อ่านแล้วคล้อยตามได้ว่าคนในเรื่องเหงาจริงๆ เหงาเพราะต้องการรักแท้นี่มันเหงาจริงๆ นะครับ
ฝีมืออย่างนี้เขียนนิยายได้เลยครับ ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวก็จะมีคนมาอ่านเองครับ จะอ่านมากอ่านน้อยก็ต้องลุ้นเอา
ผมก็บอกไม่ได้ เพราะผมเองก็ยังต้องลุ้นอยู่เหมือนกัน

อ้อ "ไทวะ" คืออะไรครับ ชื่อคนหรือเปล่า แปลกดี

ให้กำลังใจและสู้ๆ นะครับ
 

Sarawatta

ขอบคุณคับ : )
ผมเป็นคนที่ชอบบรรยายเรื่องเกี่ยวกับความรู้สึกของตัวละครมากเลยคับ
มันให้ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน อาจจะดูเยอะหรือเวิ้นเว้อเกินไปหรือเปล่าอันนี้ก็ต้องรอดูผลตอบรับจากคนอ่านหล่ะคับ บางคนอาจจะชอบบางคนอาจบอกว่าบรรยายเยอะไป
อ้อ ไทวะ คือชื่อคนคับ  แปลว่า ... ก้อนเมฆ หน่ะคับ

[-I....IIว่u-]

การใช้ภาษาก็ดี, การเรียงลำดับความคิดก็ดี, ดิฉันคิดว่าผู้เขียนมีความชำนาญในการเขียนนิยายอยู่ในขั้นดีแล้ว. ดังนั้น, ผู้เขียนควรเอานิยายที่เขียนนี้ไปโพสต์ในห้องนิยายได้เลยค่ะ เพราะอ่านแล้วสนุกดี สำนวนก็มีจังหวะของมันเอง ซึ่งถ้าหากให้เดา ดิฉันว่าคุณอาจเคยเขียนนิยายมาแล้วหรือไม่ อิอิ

 

คุณเดาถูกแล้วค๊าบบบ : )
ผมเคยเขียนนิยายมาก็หลายเรื่องแล้ว .... แต่ไม่จบ ฮา !!!
ผมถนัดในการบรรยายความรู้สึกของตัวละคร แต่ไม่ถนัดการบรรยายบทสนทนาของตัวละครเลยเป็นปัญหาที่พยายามแก้อยู่ในตอนนี้...
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนิยายและขอบคุณสำหรับคำแนะนำคับ

[littlegirlfriend]

เขียนดีจังเลยค่ะ บรรยายดีเห็นภาพ รู้สึกเหงาตามไปด้วย
 เเต่จะมากไปไหมนั้นต้องขึ้นกับใจความสำคัณของตอนนั้นๆ

นิดนึงนะคะ อยากให้เขียน "ครับ" มากกว่า "คับ"

 

[-I....IIว่u-]

คับผม .... ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคับ