หัวข้อ: Gay Taste รส(เกย์)ลองแล้วระวังติด 13-4-2018 ตอนที่34 PART2 P.31 [END]

[missyaoi]

[6]

PART 1

Rrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrr
‘แม่’
ชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอทำให้ผมที่สะลึมสะลืออยู่ตอนแรกตาสว่างขึ้นมาทันที เหลือบมองนาฬิกา แม่เจ้า เกือบบ่ายแล้ว!! คงเพราะเมื่อวานไอ้แบงค์แม่งเฮิร์ทเมาเละเป็นหมา ผมเลยต้องรับหน้าที่เพื่อนที่ดีตามเก็บมันเหมือนเดิม แต่ไม่ได้เก็บมาไว้ที่คอนโดนะครับ พาไปส่งบ้านเลย พ่อแม่มันตกใจใหญ่ว่าลูกชายคนโตเป็นอะไรถึงได้เมาขนาดนั้น แต่ผมก็ไม่ได้เล่าอะไรให้พวกท่านฟัง รอมันตื่นมาเล่าเองดีกว่า กว่าจะไปส่งมัน กว่าจะกลับมาถึงคอนโดก็เกือบเช้าแล้ว ผมก็เลยนอนเพลินอย่างที่เห็น

“ครับแม่”  ผมขานรับแม่ พยายามทำน้ำเสียงสดชื่น ไม่ให้แม่จับได้ว่าเพิ่งตื่นนอน

((ว่าไงยะพ่อลูกชาย เพิ่งตื่น?))

“โหยแม่ มองลูกตัวเองในแง่ร้ายตลอด เพิ่งตื่นอะไรกันล่ะครับ”  ก็เพิ่งตื่นนั่นแหละครับแม่
 “แล้วนี่มิสเตอร์เดเนียลไปไหนซะล่ะครับแม่ถึงโทรหาชายอื่นได้”  มิสเตอร์เดเนียลนี่พ่อผมเอง เป็นตาแก่ขี้หวงเมีย ขนาดคุยกับลูกก็ยังไม่เว้น ให้เหตุผลว่า ‘เมียใครเมียมันเว้ย นี่เมียกู กูกอดกูคุยได้คนเดียว’ ลูกๆ ก็ได้แต่ปลง ส่วนแม่หัวเราะคิกคักชอบใจ ผัวหวง

((ตาแก่นั่นน่ะหรอ ช่างเขาสิ ฉันงอนอยู่))

“อ้าวแม่ งอนอะไรอีกครับ”  นี่ก็อีกคน ขี้งอนได้ขี้งอนดี พ่อบอกว่างอนตั้งแต่สาวยันแก่ แต่สุดท้ายพี่ท่านก็ง้อ ไม่รู้จะบ่นเพื่อ?

((ช่างมันเถอะ ตาแก่ไรสาระ ว่าแต่คีนเถอะปิดเทอมแล้วนี่จะกลับมาหาแม่รึเปล่า))

“กลับสิครับ คิดถึงแม่จะแย่ กะว่าจะพาลูกสะใภ้ไปเปิดตัวด้วย”  ผมพูดเสียงทะเล้น แต่แม่รับรู้ได้ว่าผมจริงจังเพราะผมไม่เคยพูดเรื่องนี้กับแม่เลยสักครั้ง

((ต๊าย ลูกฉัน น้ำยาเพิ่งออกรึไงยะ ทุกทีไม่เห็นพูดถึง))  แม่นี่เปรี้ยวจริงๆ ทั้งน้ำเสียงและสไตล์การพูด ช่างไม่เหมือนพวกคุณหญิงคุณนายคนอื่นเขาซะเลย

“คนนี้จริงจังแม่”

((แหน่ะ ชักอยากจะเห็นว่าน่ารักขนาดไหนลูกคีนของแม่ถึงจริงจังได้))

“ถ้าเจอตัวจริงแม่อาจจะช็อคก็ได้นะ”

((เอามาเถอะย่ะ แบบไหนฉันก็รับได้ทั้งนั้นแหละ ขออย่างเดียว. . .))

“อะไรแม่”

((อย่าสวยกว่าฉันพอ ฉันยังอยากสวยที่สุดในบ้านอยู่))  เอิ่ม. . .ไอ้เราก็นึกว่าอะไรหนักหนา นี่อุตส่าห์เตรียมใจฟัง

“ฮ่ะๆ แม่ คนนี้จะว่าสวยก็สวยนะแม่ แต่จะว่าหล่อก็ได้เหมือนกัน”

((ผู้ชายหรอ))  จากน้ำเสียงสดใสร่าเริงของแม่เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงนิ่งๆ ทันที ใจผมตุ้มๆ ต่อมๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังตอบรับกลับไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ครับ”

((คีน. . .))  เสียงเรียกของแม่ทำให้มือที่จับโทรศัพท์อยู่ของผมสั่นไปหมด ถ้าเกิดแม่รับไม่ได้ขึ้นมาผมคงแย่ เพราะผมรักแม่มาก แล้วเราก็สนิทกันมากด้วย

“แม่รับไม่ได้หรอถ้าผมจะชอบผู้ชาย”  ผมถามกลับอย่างหงอยๆ แต่ก็แอบหวังว่าแม่จะรับได้ เพราะถ้าแม่รับได้ พ่อก็คงไม่มีปัญหา บ้านนี้แม่ใหญ่สุด


((กรี๊ดดดดดดด))

“อะไรแม่!! อะไร มีอะไรเกิดขึ้น!!”  ผมถามอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ เสียงกรี๊ดของแม่ก็ดังมาตามสาย

((เปล่า รีบพามาเลยนะคีนรีบพามา แม่อยากเห็นหน้าลูกสะใภ้จะแย่ เอ๊ะ หรือว่าแกเป็นเคะ แต่หน้าตาอย่างแกน่าจะเป็นเมะนะ))

“อะไรแม่ เคะๆ เมะๆ”  ผมถามไป เพราะว่าคุณนายเขาดันพูดศัพท์อะไรที่ผมไม่รู้เรื่องเข้า

((เอ้า ลูกคนนี้นี่ ก็ตำแหน่งไง แกเป็นเมียหรือเป็นผัวเขาล่ะ))

“แม่!! อย่างลูกแม่นี่นะจะไปเป็นเมียคนอื่น”  ผมแหวทันที ก็นะผมออกจะสูง อีกสาม-สี่เซนต์ก็ร้อยเก้าสิบอยู่แล้ว แถมยังถึกบึกบึนซะขนาดนี้ ลองนึกภาพตัวเองอยู่ใต้ร่างไอ้ฟ่าแล้วโดนมันจิ้ม ฮึ่ยยยยย สยองตายห่า

((งั้นแสดงว่าแกเป็นเมะน่ะสิ อ๊ายยยยย เยี่ยมจริงๆ ลูกฉัน ไม่เสียแรงที่เลี้ยงมาอย่างดี ไม่เหมือนพี่ชายแก รายนั้นฉันอุตส่าห์ชงแล้วชงอีก รีบพามาให้แม่ดูเลยนะลูกนะ แม่จะตั้งหน้าตั้งตารอเลยล่ะ))

“ครับๆ ผมกลับอาทิตย์หน้านะ ส่วนรายนั้นเดี๋ยวผมลองชวนดูก่อน”

((ย่ะ รีบๆนะ))  ดูท่าทางแม่จะอยากเห็นว่าที่ลูกสะใภ้มากจริงๆ นี่ย้ำให้ผมรีบเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้

“ครับๆ. . .อ้อแม่!! อีกอย่างนึง”

((อะไรอีกล่ะคะพ่อลูกชาย))  เสียงแม่ที่ถามกลับมาทำให้ผมลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก คิดว่าจะบอกอะไรบางอย่างดีมั้ย เพราะมันค่อนข้างสำคัญเหมือนกัน แต่สุดท้ายแล้วผมก็ตัดสินใจบอก

“เอ่อ. . .เขายังไม่ยอมตกลงเป็นแฟนกับผมเลยแม่”

((คีน!! อย่ามาทำตัวไม่มีน้ำยาแถวนี้นะ เสียชื่อลูกชายฉันหมด))  แม่พูดด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ นี่ถ้าอยู่ตรงหน้าผมคงเห็นสายตาแม่ที่มองมาแบบข่มสุดๆ

“แม่ก็. . .นี่ผมพยายามอยู่นะ”

((งั้นก็พยายามต่อไปพ่อลูกชาย))

“ครับๆ รักแม่นะ แล้วก็ขอบคุณครับที่รับได้”

((ย่ะ))  แม่วางสายไปแล้ว ผมมองโทรศัพท์แล้วยิ้มออกมาคนเดียว อยากจะกลับไปขอบคุณแม่ด้วยตัวเอง แล้วหอมแก้มแรงๆ สักฟอดเป็นการขอบคุณ เพราะไม่ว่าผมจะเป็นยังไง ตัดสินใจทำอะไร ถ้าเป็นสิ่งที่ดีกับตัวผมแล้วไม่ทำให้ใครเดือดร้อน แม่ก็จะสนับสนุนทันที แต่ดูจากน้ำเสียงแม่เมื่อกี้ คงไม่ใช่แค่รับได้แล้วล่ะ

อืม. . .แม่อนุญาตแล้ว คงเหลือแต่เจ้าตัวล่ะนะ ว่าจะยอมไปกับผมมั้ย

>>>>><<<<<

“ไม่ไป” ชัดมาก ไม่ต้อง HD เพราะมาเป็นระบบสี่มิติเลยทีเดียว ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าบ้านของฟีฟ่านั่นแหละ มากี่ครั้งๆ เจ้าตัวก็ไม่เคยยอมให้ผมเข้าไปในบ้านสักที เฮ้อ. . .กลัวกูขโมยของรึไงวะ

“ทำไมไม่ไป กูบอกแม่ไว้แล้วนะ ว่าปิดเทอมจะพามึงไปอยู่ด้วย”  ผมบอกอีก อย่างน้อยเอาแม่มาอ้างคงทำให้มันลังเลได้บ้าง

“นะ. . .นี่มึงบอกแม่มึงด้วยหรอ”  มันถามหน้าตาเหรอหราอย่างคาดไม่ถึง

“ก็ใช่”

“เฮ้ย!! บอกว่าไง”

“ก็บอกว่าจะพาว่าที่ลูกสะใภ้ไปเปิดตัว”

“แล้ว บะ. . .บอกรึเปล่าว่า. . .”

“ว่าเป็นผู้ชายน่ะหรอ. . .”  มันพยักหน้าหงึกหงัก น่ารักน่าเอ็นดูชะมัด
“บอกสิ กูกับแม่ไม่เคยมีความลับต่อกัน”

“เฮ้ย!! ละ. . .แล้วแม่มึงไม่ตกใจแย่หรอ”

“ไม่นะ”  ตกใจรึเปล่าวะ จากที่คุยกันก็ดูแม่ท่าทางจะชอบอยู่
“ตกลงไปนะ แม่กูอยากเห็นว่าที่ลูกสะใภ้จะแย่แล้ว”

“นี่มึงอย่ามาขี้ตู่นะ กูยังไม่เคยตกลงคบกับมึงสักครั้งเลยเหอะ”  มันเชิดหน้าบอก สงสัยเพิ่งนึกขึ้นได้ ตอนแรกที่บอกว่าจะพาไปเปิดตัวเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ไม่เห็นจะพูดถึงเรื่องคบไม่คบนี่เลย

“มึงก็รีบๆ คบกับกูซะสิ”

“มึงอย่ามาเนียน อีกอย่างถึงแม้กูจะคบกับมึงแล้วกูก็ไปไม่ได้อยู่ดี”

“ทำไมล่ะ”

“เปิดเทอมนี้กูขึ้นปีสอง ก็ต้องรับผิดชอบเรื่องรับน้อง มึงอาจจะลืมไปว่ากูเรียนวิศวะ SOTUS อ่ะ รู้จักป่ะ”  อ่าใช่ ผมลืมเรื่องนี้ไปเลย อาจเป็นเพราะว่าผมขึ้นปีสี่เลยทำให้ลืมเรื่องรับน้องไปซะสนิท ยิ่งคณะผมไม่ได้รับจริงจังเหมือนวิศวะด้วย เลยยิ่งลืมไปกันใหญ่

“แล้วเริ่มเตรียมรับน้องเมื่อไหร่”

“อาทิตย์หน้า”

“งั้นเพื่อชดเชยทีมึงไม่ได้ไปบ้านกู มึงต้องไปทะเลกับพวกกู”

“เมื่อไหร่”

“พรุ่งนี้. . .ห้ามปฏิเสธ”

“มึงนี่มัน. . .ขี้บังคับ!!”  ฮ่าๆ ด่าแค่นี้คิดว่ากูจะสะเทือนหรอครับที่รัก

“กูไม่ได้บังคับ แต่ใจคอมึงจะปฏิเสธทุกอย่างเลยหรอ ปิดเทอมกูก็ไม่ได้เจอหน้ามึงแล้ว ขอแค่ไปเที่ยวด้วยกันสองสามวันแค่นี้ อีกอย่างไม่ได้ไปกันสองคน เพื่อนกู รุ่นพี่กูก็ไป ชวนเพื่อนมึงไปด้วยก็ได้”

“นี่มึงลงทุนพูดยาวขนาดนี้เลยหรอ”  มันถามทำหน้าตาเหลือเชื่อ ทำไม กูพูดยาวๆ นี่แปลกมากเลยไง๊ ปกติเหอะ (เหรออออ)

“เออดิ เพราะฉะนั้น ห้ามปฏิเสธ เดี๋ยวพรุ่งนี้ประมาณหกโมงจะมารับที่บ้าน”

“เย็น?”

“ฮึ”  ผมส่ายหน้า ก่อนจะบอกต่อ  “เช้า”

“ไอ้สัดเช้า ขี้เกียจตื่น!!”  มันโวยวาย

“ต้องตื่น ถ้ากูมาแล้วยังไม่ตื่นกูลากถึงเตียงแน่”  ผมบอก ไม่ได้ครับ พรุ่งนี้ไอ้พวกเพื่อนแล้วก็รุ่นพี่ผมนัดกันที่คอนโดผม เพราะว่าอยู่จุดศูนย์กลางของทุกคนพอดี ผมก็เลยต้องมารับมันก่อน ไอ้ฟ่าหน้าเหวอทันทีที่ผมบอกว่าจะลากมันถึงเตียง
“อ้อ อย่าลืมชวนเพื่อนมึงด้วยล่ะ คิมน่ะ คนอื่นกูชวนแล้ว มีแค่ไอ้แม็กซ์กับไอ้มิกซ์ที่ไปได้ มันจะไปเจอที่คอนโดกูเลย”  ผมบอกอีก กับเพื่อนสนิทไอ้ฟ่าผมรู้จักทุกคนนั่นแหละ แต่ทริปนี้มีแค่สองคนนี้ที่ไปได้ น้องออมไม่กล้าไปเพราะมีแต่ผู้ชาย ส่วนไอ้ไอซ์เห็นว่าจะไปกับเมียมัน ส่วนคิมก็รอให้ไอ้ตัวดีมันชวน ถ้าไปได้ผมก็รับไปพร้อมไอ้ฟ่าเลย ยังไงก็อยู่บ้านเดียวกันอยู่แล้ว

“เออ!!”  แล้วมันก็บ่นขมุบขมิบอะไรของมันอยู่ไม่รู้คนเดียว ได้ยินอะไรแว่วๆ เผด็จการๆ อะไรสักอย่างนี่แหละ แต่ผมไม่สนใจ ถอยทัพกลับมาที่คอนโดก่อน ที่ทะเลนี่แหละฟีฟ่า กูจะทำให้มึงยอมคบกับกูให้ได้!!

>>>>><<<<<

MaC GAGA >>วู้วๆ พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าครับ ใครช้าเป็นหมา<<
KeeN FF >>ได้ข่าวนัดคอนโดกู กูไม่เป็นหมาแน่นอน<<
MaxMax >>ผมจะไปตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น ไก่ยังไม่ตื่นเลยครับเพ่ 555555<<
MIXMIX >>ก็ไม่ต้องรีบขนาดนั้นนนนนน<<
MaxMax >>ป๋มไม่อยากเป็นหมา บรู๊วววว<<
ReeM GAGA >>ไอ้รอนพรุ่งนี้ปลุกกูด้วย<<
RoN >>มึงเดินมาบอกกูที่ห้องก็ได้ไอ้ห่า<<
ReeM GAGA >>ไม่เอาอ่ะขี้เกียจเดิน ถ้าพรุ่งนี้กูเป็นหมามึงก็ต้องเป็นด้วย<<
RoN >>เกี่ยวไร<<
ReeM GAGA >>กูพี่มึง<<
MaC GAGA >>ไอ้ห่ารีม ตั้งชื่อไลน์ตามกู<<
ReeM GAGA >>พ่อง กูคิดได้ก่อน แต่เพิ่งตั้ง<<
MaC GAGA >>กูตั้งก่อน เพราะงั้นมึงเปลี่ยน NOWWWWWWW!!<<
ReeM GAGA >>ไม่!! มึงสิเปลี่ยน<<
MaC GAGA >>มึงสิ กูตั้งก่อน<<
ReeM GAGA >>กูคิดก่อนนนนนน<<
MaC GAGA >>กูตั้งก่อนนนนนนน<<
ReeM GAGA >> กูก่อน!!<<
MaC GAGA >>กู!!<<
ReeM GAGA >>กู!!<<
ฯลฯ

ไลน์กลุ่มครับ เฉพาะคนที่จะไปเที่ยวทะเลกันพรุ่งนี้ แรกๆ ก็คุยกันเรื่องเที่ยวอยู่หรอก แต่พอนานๆ ชักหลงประเด็น กลายเป็นที่ให้ไอ้พวกเด็กโข่งเถียงกัน เถียงเรื่องไรไม่เถียง เถียงเรื่องชื่อไลน์ ผมล่ะไม่เข้าใจจะแย่งกันเป็นบ้าทำไม (GAGA ในภาษาอังกฤษ แปลว่า บ้า, หลงใหล, คลั่งไคล้, ผิดปกติ) ชื่อดีๆ มีให้ตั้งอีกมากโข ดูผมเป็นตัวอย่างได้ KeeN FF เท่ชะมัด ให้ทายว่า FF หมายถึงอะไร (ที่แน่ๆ ไม่ใช่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปนะครับ ฮ่าๆ) ทายถูกผมให้หอมแก้มไอ้แม็คทีนึง //แม็คที่กำลังแชทอยู่สะดุ้งเฮือก เหมือนมีพลังงานบางอย่างซ่อนอยู่// 

ฮ่าๆ ผมไม่ให้หอมแก้มผมหรอกครับ เก็บเอาไว้ให้ใครบางคน >/ / /<

นั่งแชทไลน์กับพวกนี้สักพัก ผมก็อาบน้ำ แต่งตัว (กางเกงนอนขายาวตัวเดียว) ตั้งนาฬิกาปลุก แล้วเข้านอนอย่างอารมณ์ดี

ฟีฟ่า. . .ให้มันรู้ไปว่าทะเลโรแมนติกๆ บรรยากาศเป็นใจขนาดนั้น มึงจะยังปฏิเสธกูได้ลงคอ หึหึ
แป็บเดียวนะแม่ ผมจะเอาคนนี้เป็นลูกสะใภ้แม่ให้ได้!!

TBC.

[p_phai]

 

[minneemint]

รอตอนต่อไป

[ZaRa]

 

[boboman]

ชื่อไลน์คีนไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมายถึงใคร สุดที่รักสินะ >..< คึๆ
คุณแม่แซ่บมากอ่ะพูดเลย เป็นสาววายยังงี้ก็เข้าทางลูกชายสิคะ ขุ่นแมมม่

[icecreamii8_]

คุณแม่เป็นสาววาย 55555

[mystery Y]

ไปทะเลคราวนี้ต้องสนุกมากแน่ๆ ^^

[Supparang-k]

ไหนดูสิว่าไปถึงทะเลแล้วคีนจะเอาสะใภ้ไปฝากแม่ได้ไหมมมมม

[Fellina]

นอกเรื่องแปบนะคะ
แอบจิ้น ฝาแฝดxโม 555

เราชอบตัวละครไม่ดี ที่พยายามกลับตัวนะคะ
ชอบที่จะอ่านว่าเขาจะทำอะไร เพื่อแสดงว่าเขาพยายามเปลี่ยนตัวเองใหม่

เอาเป็นว่าๆเป็นกำลังใจให้โมนะคะ
ถ้ามันย้อนกลับมารักใหม่ไม่ได้จริงๆ ก็ขอให้เป็นเพื่อนกันดีๆละกันค่ะ
ขอให้ทั้งคู่หาคู่ที่ตัวเองรักและรักตัวเองได้เร็วๆ

[kitty08]

แม่คีนน่ารักเชียว  เมื่อไหร่ฟ่าจะตอบรับอ่ะ ไปทะเลคราวนี้ตอบรับได้แล้วน่ะ 

[missyaoi]

วันนี้แวะเอาโปรไฟล์ตัวละครมาฝากค่าาา เพื่อที่ทุกคนจะได้นึกออกว่าแต่ละคนเป็นยังไงบ้าง ส่วนอิมเมจก็แล้วแต่ทุกคนเลยเนอะ เพราะถ้าเรากำหนดมันอาจจะทำให้ขัดต่อจินตนาการของบางคนไป เอาเป็นว่าตามสะดวกแล้วกันค่า แต่หลักๆ แล้วตัวละครเราก็มีโปรไฟล์ประมาณนี้. . .

คีน (Kean)
วันเกิด : 9 พฤษจิกายน 199x
อายุ : 21
ส่วนสูง : 186   น้ำหนัก : 74
สัญชาติ : อังกฤษ   เชื้อชาติ : ไทย
อาชีพ : นักศึกษาคณะแพทย์ ปี 3 (เปิดเทอมนี้ขึ้นปี4)
จุดเด่น : ตาสีฟ้า (เดือนมหาลัย) ลูกชายคนรอง พี่ชายชื่อเคน
กิจการทางบ้าน : อสังหาริมทรัพย์
 
ฟีฟ่า (Fifa)
วันเกิด : 25 กันยายน 199x
อายุ : 19
ส่วนสูง : 173   น้ำหนัก : 50
สัญชาติ : ไทย   เชื้อชาติ : ไทย
อาชีพ : นักศึกษาคณะวิศวะกรรมศาสตร์ ปี 1 (เปิดเทอมนี้ขึ้นปี2)
จุดเด่น : รอยสักรูปผีเสื้อ ที่บั้นเอว
กิจการทางบ้าน : ผู้รับเหมาก่อสร้าง


แบงค์ (Bank)
วันเกิด : 8 พฤษจิกายน 199x
อายุ : 21
ส่วนสูง : 185   น้ำหนัก : 73
สัญชาติ : ไทย   เชื้อชาติ : ไทย
อาชีพ : นักศึกษาคณะแพทย์ ปี 3 (เปิดเทอมขึ้นปี4)
จุดเด่น : นักบาส มหาวิทยาลัย
กิจการทางบ้าน : สนามกอล์ฟ

โม (Momo)
วันเกิด : 1 ธันวาคม 199x
อายุ : 21
ส่วนสูง : 179   น้ำหนัก : 69
สัญชาติ : ไทย   เชื้อชาติ : ไทย
อาชีพ : นักศึกษาคณะบริหารธุรกิจ ปี 3 (เปิดเทอมขึ้นปี4)
จุดเด่น : รอยยิ้ม


เพื่อนพระเอก

แม็ค (Mac)
อายุ : 21
ส่วนสูง : 190   น้ำหนัก : 76
อาชีพ : นักศึกษาคณะแพทย์ ปีเดียวกับคีน
นิสัย : เจ้าชู้ กวนตีน ปากหมา ฉลาด
จุดเด่น : นักบาสมหาวิทยาลัย

เซน (Zen)
อายุ : 21
ส่วนสูง : 187   น้ำหนัก : 75
อาชีพ : นักศึกษาคณะบริหารธุรกิจปีเดียวกับโม
นิสัย : เงียบ ไม่ค่อยพูด
จุดเด่น : สายตา ตาสีดำสนิท   (ลูกครึ่ง อิตาลี)

รีม (Ream)
อายุ : 21
ส่วนสูง : 185   น้ำหนัก : 74
อาชีพ : นักศึกษาคณะแพทย์ ปีเดียวกับคีน
นิสัย : ขี้เกียจเรียน แต่งตัวผิดระเบียบ
จุดเด่น : ไม่ค่อยอ่านหนังสือแต่สอบผ่านทุกวิชา (ลูกครึ่ง เยอรมัน) (แฝดพี่)
กิจการทางบ้าน : สนามแข่งรถ

รอน (Ron)
อายุ : 21
ส่วนสูง : 185   น้ำหนัก : 74
อาชีพ : นักศึกษาคณะแพทย์ ปี 3
นิสัย : เจ้าระเบียบ ขยันเรียน แต่งตัวถูกระเบียบ
จุดเด่น : (ลูกครึ่งเยอรมัน) (แฝดน้อง)


รุ่นพี่พระเอก

นอร์ท (North)
อายุ : 25
อาชีพ : เจ้าของผับ

โจ (Joe)
อายุ : 25
อาชีพ : หมอ

โฟร์ท (Fourth)
อายุ : 25
อาชีพ : หมอ
 จุดเด่น : ซึน

เพื่อนนายเอก

คิม (Kim)
อายุ : 19
อาชีพ : นักศึกษาคณะวิศวะกรรมศาสตร์ ปีเดียวกับฟีฟ่า
นิสัย : ใจดี รักเพื่อน ไม่ค่อยบอกความรู้สึกของตัวเองกับใคร

แม็กซ์ (Max)
อายุ : 19
อาชีพ : นักศึกษาคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ปีเดียวกับฟีฟ่า

มิกซ์ (Mix)
อายุ : 19
อาชีพ : นักศึกษาคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ปีเดียวกับฟีฟ่า

ออม (Aom)
อายุ : 19
อาชีพ : นักศึกษาคณะวิศวะกรรมศาสตร์ ปีเดียวกับฟีฟ่า

ไอซ์ (Ice)
อายุ : 19
อาชีพ : นักศึกษาคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ปีเดียวกับฟีฟ่า
จุดเด่น : ชั่งจีบ ชั่งตื้อ คล้ายๆคนเจ้าชู้แต่ไม่เจ้าชู้ (เมะ)


หลายคนอาจจะคิดว่า เอ๊ะ โปรไฟล์เพื่อนพระเอกแน๊นนนนแน่น แต่โปรไฟล์เพื่อนนายเอกจิ๊ดเดียว อันนี้เพราะความลำเอียงส่วนตัวของคนเขียน 55555 ล้อเล่นค่า อันนี้เพราะว่าเพื่อนนายเอกจะไม่ค่อยมีบทบาทเท่าไหร่ นอกจากคิมที่ทีบทบาทสำคัญตอนหลัง แต่เพื่อนพระเอกมีบทบาทหลายเรื่องเลยค่ะ เลยต้องมีโปรไฟล์ละเอียดนิดนึง

ปล. ตัวละครยังไม่หมดนะจ๊ะ ยังมีตัวแปรสำคัญมาอีก แต่เราจะเอาโปรไฟล์ของ 'เขา' มาฝากเมื่อเราเปิดตัวเขาแล้วเนอะ

ปลล. เรื่องนี้มีสามคู่นะคะ คู่แรกก็แน่นอน คีนxฟีฟ่า คู่สองก็ แบงค์xโม ส่วนคู่สุดท้ายขออุ๊บไว้ก่อน ให้คนอ่านเดาเล่นๆ ใบ้ว่าเป็นคนใกล้ตัวเนี่ยแหละค่ะ และทั้งเรื่องเขายังไม่เคยเจอกัน(ให้เพื่อนๆเห็น) เลยสักครั้ง

[boboman]

แต่ละคนเด็ดๆ ทั้งนั้น
รอน้า

[mystery Y]

ตอนต่อไปเมื่อไหร่จะมาน้า~

[missyaoi]

[6]

PART 2

“เพื่อนคีนไม่เป็นหมาครับ นี่ขนาดต้องไปรับหวานใจมาก่อนนะเนี่ยยยยยยย” 

“ฮิ้ววววววว” 

ผมควรจะชินกับเสียงพวกนี้ใช่มั้ย เพราะทันทีที่พี่แม็คเริ่ม พวกพี่ที่เหลือ (ยกเว้นพี่เซนที่ตั้งแต่รู้จักมายังไม่เคยได้ยินเสียงพี่แกเลยสักแอะ) จะโห่ฮิ้วเป็นลูกคู่ทันที ผมก็ได้แต่เงียบๆ ไม่ตอบรับ ไม่เถียง ไม่ออกอาการ ออกแนวปลง เหอๆ

ตอนนี้พวกเรา (หมายถึง ผมกับไอ้คิมที่ไอ้คีนไปรับมา พี่เซน พี่โม พี่แม็ค พี่รีม พี่รอน ไอ้แม็กซ์ ไอ้มิกซ์ พี่โจ พี่นอร์ท และพี่โฟร์ท) มาถึงสถานที่นัดก็คือคอนโดของไอ้คีนแล้ว  ตอนนี้ก็เจ็ดโมงพอดีเป๊ะแล้ว แต่ยังออกรถไม่ได้เนื่องจากขาดผู้ร่วมทริปคนสำคัญอีกหนึ่งคน

“แสดงว่าแบบนี้ไอ้แบงค์ก็เป็นหมาอ่ะดิ ฮ่าๆ”  พี่รีมพูดออกมาขำๆ เพราะผู้ร่วมทริปคนสำคัญที่ยังไม่มานั่นก็คือพี่แบงค์

“ว่ากูเป็นหมาหรอไอ้รีม พี่นอร์ท พี่โจ พี่โฟร์ทหวัดดีครับ”  พี่แบงค์ที่เพิ่งลงจากแท็กซี่มาทันได้ยินที่พี่รีมพูดพอดีก็สวนกลับขำๆ เช่นกัน แล้วทักทายผู้อาวุโสที่สุดในทริปเล็กน้อย ทุกคนเฮฮากันเสียงดังล้อเรื่องเป็นหมาไม่เป็นหมากันเมื่อพี่แบงค์มาถึงแล้ว แต่เสียงเหล่านั้นกลับเงียบลงราวกับโดนปิดสวิตซ์เมื่อพี่แบงค์ไม่ได้มาคนเดียว กลับมีใครอีกหนึ่งคนลงจากรถแท็กซี่ตามพี่หลังแบงค์มา

ผู้ชายตัวเล็ก ดูแล้วน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับผม เป็นคนตัวเล็กๆ ผิวขาวที่คงจะเนียนน่าดู ไหนจะปากนิด จมูกหน่อย ผมสีน้ำตาลอ่อน เรียกได้ว่าน่ารักมาก แถมการแต่งตัวยังน่ารักสุดๆ แบบที่เป็นสเป็คเกย์รุกทั่วไป และผมจะไม่อะไรเลยถ้าไม่ได้ลงรถมาพร้อมพี่แบงค์ ถ้าพี่แบงค์ไม่ได้เพิ่งเลิกกับพี่โม และพี่แบงค์ไม่ได้เป็น. . .เกย์รุก

ผมหันไปมองไอ้คีน ก็เห็นไอ้คีนหันไปมองพี่โมอยู่ก่อนแล้ว ผมก็เลยหันไปมองบ้าง พี่โมโคตรน่าสงสารอ่ะ หน้าซีดเหมือนคนไม่มีเลือดอยู่บนหน้า ริมฝีปากสวยก็ยกยิ้มค้างไว้อยู่แบบนั้น แต่ดูแล้วคงจะเป็นยิ้มที่กล้ำกลืนไม่น้อย เพราะไม่มีใครรู้ว่าคนที่พี่แบงค์พามาด้วยนั่นเป็นใคร แต่ทุกคนคงจะเดาถึงความสัมพันธ์ระหว่างหนุ่มน้อยคนนี้กับพี่แบงค์ไปในทางเดียวกัน

มันคงจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก. . .ชู้สาว

“เฮ้ย ทำไมเงียบกันวะ”  พี่แบงค์ถามออกมา คงจะสังเกตได้ถึงความผิดปกติของเพื่อนๆ

“อะ. . .อ๋อ เอ้อ. . .ไอ้แบงค์มึงพาใครมาด้วยวะ น่ารักเชียว”  พี่รีมที่ตั้งสติได้ก่อนเป็นคนเอ่ยถามคนแรก พร้อมกับส่งยิ้มแหยๆ ไปให้คนแปลกหน้าแล้วเหล่ตามองพี่โม

“เออว่ะ ลืมแนะนำไปเลย นี่ซ่า รุ่นน้องคนสนิทของกู. . .ซ่า นี่ เพื่อนๆ พี่”  พี่แบงค์ดันไหล่เจ้าของชื่อให้มาอยู่ข้างหน้าตัวเอง พร้อมเน้นคำว่าคนสนิทอย่างจงใจ ตอนนี้พี่โมเบือนหน้าหนีไปแล้ว เออแม่ง เป็นกูกูก็ทนดูไม่ได้อ่ะ พี่แบงค์แม่ง ทำร้ายจิตใจว่ะ

“หรอ. . .เอ่อ. . .รุ่นน้องคนสนิทมึง ทำไมพวกกูไม่เคยเห็นเลยวะ แหะๆ”  พี่แม็คถามบ้าง พร้อมหัวเราะแหะๆ อย่างต้องการสร้างบรรยากาศ แต่กลับไม่มีใครหัวเราะร่วมกับพี่แกเลยสักคน เงียบ. . .สนิท แบบที่เสียงเป่าสากก็คงจะดังกว่า

“น้องอยู่ มออื่นน่ะ อยู่ปีหนึ่งเหมือนเด็กไอ้คีนนั่นแหละ พวกมึงก็เลยไม่รู้จัก ที่มาช้านี่ต้องไปรับน้องเขาก่อน”  พี่แบงค์บอก พวกเราก็รับคำเป็นเชิงรับรู้ ก่อนที่พี่โฟร์ทจะบอกให้ไปขึ้นรถได้ เพราะเลทมาเยอะแล้ว

เนื่องจากพวกเรามีถึงสิบห้าคน (ถึงตอนแรกจะแค่สิบสี่ก็เถอะ) เลยใช้รถบ้านของพี่โฟร์ทเป็นพาหนะในการเดินทาง โดยมีคนขับรถบ้านพี่โฟร์ทเป็นคนขับให้ ภายในรถก็เหมือนบ้านจริงๆ มีอุปกรณ์นู่นนี่นั่นครบครัน มีห้องน้ำ ห้องอาบน้ำ แถมยังมีครัวเล็กๆ อยู่ด้วย  โคตรหรูอ่ะ

เมื่อขึ้นมาบนรถแล้วทุกคนก็จับจองที่นั่งกันคนละมุม แต่ผมไม่สามารถปลีกตัวไปนั่งกับเพื่อนๆ ได้ เพราะพอขึ้นรถมาได้ ไอ้คีนแม่งก็ลากมานั่งแหมะอยู่บนเตียงกับมันทันที ส่วนพี่ๆ คนอื่นๆ รวมถึงเพื่อนๆ ผมก็นั่งอยู่บนพื้นรถที่มีพรมอย่างหนาปูอยู่

คือกูไม่เข้าใจ ขนาดพวกพี่โฟร์ทซึ่งเป็นเจ้าของรถยังนั่งข้างล่างอ่ะ แล้วมึงมีอภิสิทธิ์อะไรถึงลากกูมานั่งบนเตียงสูงกว่าเขาเนี่ย

“กูจะไปนั่งกับเพื่อน”  ผมบอกพร้อมกับดึงมือมันที่เกาะอยู่ตรงเอวออก

“นั่งทำไมกับเพื่อน นั่งกับกูนี่แหละ”  มันดื้อครับ มันดื้อ ผมก็ได้แต่ฮึดฮัดเพราะไอ้พวกเพื่อนรักมันส่งสายตาประมาณว่า ‘มึงนั่งๆ ไปเห้อะ พวกกูไม่อยากโดนหางเลข’  เออแม่ง ไอ้พวกเพื่อนเลว

“แล้วนี่เราจะไปไหนกันเหรอฮะ”  ไอ้คิมถามขึ้นมาทำให้ผมนึกขึ้นได้ เออว่ะ นี่กูยังไม่รู้เลยแม่งว่าจะไปไหน รู้แค่ว่าทะเล นี่ถ้าเอากูมาขายนี่ซวยเลยนะ ตามเขามาง่ายเกิ๊น

“ไม่บอก ปล่อยให้งง” 

“พี่รีม กวนตีนว่ะ”  ผมว่าขำๆ เอาเถอะ ถามไปก็ไม่มีใครบอก เอาเป็นว่าถึงที่เดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ

“พี่แบงค์ฮะ ซ่ายังไม่รู้จักชื่อพี่ๆ เลย พี่แบงค์ยังไม่บอกซ่าเลยนะ”  ซ่าว่าเสียงกระเง้ากระงอด แลดูน่ารักน่าชัง แต่ผมอาจนะเน้นหนักที่ชังหน่อย เหอๆ อาจจะเป็นเพราะว่าผมสนิทกับพี่โม แล้วก็รู้สึกตงิดๆ ในความน่ารักใสๆ ของคนน่ารักเข้าให้แล้ว

“พวกมึงแนะนำตัวกับน้องหน่อยสิวะ น้องจะได้เรียกถูก”  พี่แบงค์บอกยิ้มๆ แต่สายตาแกกลับมองพี่โมนิ่งแวบนึง ก่อนจะมองไปรอบๆ เหมือนไม่ได้มอง

“เอ่อ. . .งั้นเดี๋ยวกูแนะนำให้ดีกว่า. . .พี่แนะนำให้เนอะซ่าเนอะ คนที่อยู่บนเตียงนั่นไอ้คีน ที่นั่งข้างๆ นั่นแฟนมัน ฟีฟ่า”

“ไม่ใช่แฟน พี่แม็คอย่ามั่ว!!”  ผมแก้ให้ถูกทันทีที่พี่แม็คให้ข้อมูลผิด ไม่ได้ๆ ยังไม่ตกลง เดี๋ยวกูเสียหาย ไว้ตกลงก่อนเดี๋ยวกูให้เรียกเช้า-เย็นเลย คริคริ

“เออลืมๆ ยังไม่ใช่แฟน ไอ้คีนแม่งช้า กูเรียกไว้ก่อนจะได้ชินปาก ฮ่าๆ ฟีฟ่าก็อยู่ปีหนึ่งเหมือนกันครับ ส่วนนี่ไอ้เซน รีม รอน ไอ้แม็กซ์ ไอ้มิกซ์ น้องคิม พี่โจ พี่นอร์ท พี่โฟร์ท ส่วนพี่ที่หล่อที่สุดคนนี้ชื่อพี่แม็คครับ”  พี่แม็คชี้ไปที่ตัวเอง ห่า มั่นหน้าสุดอ่ะ

“แล้วพี่คนนั้นล่ะฮะ”  ว่าแล้วก็ชี้ไปที่พี่โม พี่แม็คหน้าเสียแต่ก็ยอมพูด

“อ๋อ. . .อะ.  ..เอ่อ พี่คนนั้นชื่อโมน่ะ”

“อ๋อ สวัสดีฮะ. . .พี่โม”  ไอ้ซ่า(เพิ่มคำหน้าด้วยความหมั่นไส้ล้วนๆ) มันเรียกชื่อพี่โมแบบเน้นเสียง พร้อมทั้งจ้องหน้าแบบท้าทาย ไอ้ห่าพี่แบงค์ก็ไม่ได้รับรู้อะไรเล้ย แม่ง กูขึ้นแทน ฟังดูรู้เลยอ่ะว่ากวนตีน

“สวัสดี”  พี่โมก็ทักตอบกลับเสียงเรียบ แล้วสองคนนั้นก็จ้องกันอยู่อย่างนั้นจนพวกเรายกเว้นพี่แบงค์มองหน้ากันเหรอหรา

“อะ. . .เอ่อ พวกเรามาเล่นเกมส์กันดีว่าเนอะ เล่นกันๆ”  พี่รีมรีบแก้สถานการณ์ ทำให้ทุกคนกลับมาเฮฮาอีกครั้ง

“เราเล่นเกมส์อะไรกันดีอ่าพี่แม็คคคคค”  ไอ้แม็กซ์หันไปถามพี่แม็ค

“เราเล่นเกมส์อะไรกันดีอ่ารีมมมมมม”  พี่แม็คก็หันไปถามพี่รีม

“เราเล่นเกมส์อะไรกันดีอ่ารอนนนนนนน”  จากนั้นพี่รีมก็หันไปถามพี่รอนแฝดแก

“เราเล่นเกมส์อะไรกันดีอ่าเซนนนนนนน”  พี่รอนก็หันไปถามพี่เซนที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ผลตอบรับที่ได้. . .

“. . . . . .”  หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในทุกขณะ พี่รอนเงิบเลย ฮ่าๆ

“ฮ่าๆ โอ๊ยยยยย ไอ้เซน ทุกวันนี้กูเริ่มสงสัยแล้วว่ามึงเงียบหรือมึงเป็นใบ้ ห่า”  พี่รีมว่าอย่างขำๆ พี่เซนไม่พูดแต่ยักไหล่แบบว่าไม่แคร์

“เล่นเกมส์ต่อเพลงๆ!!”  ผมว่า เคยเล่นเมื่อตอนเด็กๆ สนุกดี

“ทุกคนคงจะรู้กติกากันดีอยู่แล้ว ใครเริ่มก่อน. . .กูเอง!!”

“อ้าว ไอ้แม็ค ไหงถามเองตอบเองวะ” 

“เอ๋าเฮีย ถ้าผมไม่ตอบเองคนอื่นก็แย่งอ่ะดิ ผมอยากเป็นคนเปิดซิง น้องแม็คชอบเปิดซิง อิอิ”

“เสื่อมมาก”

“!!!” 

คุณคิดว่าประโยคเมื่อกี้ใครเป็นคนพูด หน้าทุกคนถึงกลายเป็นเครื่องหมายตกใจแบบนี้ โอ้วววววววว ทุกคนครับ ใช่ครับ เขาคือพี่เซน บุคคลที่ผมไม่เคยได้ยินเสียงเลยสักครั้ง แม้แต่เพื่อนๆ พี่เขาเองก็ยังตกใจเลยเหอะ แล้วดูประโยคที่แกพูด พี่แม็คถึงขั้นอ้าปากหวอ เบิกตากว้างเลยทีเดียว

“อะ. . .ไอ้เซน เมื่อกี้มึงพูด”  พี่แม็คละล่ำละลักพูดให้พี่เซนแค่ยักไหล่ใส่อีกครั้งเท่านั้น

เมื่อทุกคนหายตกใจและตื่นเต้นที่ได้ยินเสียงพี่เซนแล้ว เกมส์ก็เริ่มต้นขึ้น โดยคนเริ่มคือพี่แม็ค แล้วจะเวียนไปทางซ้ายมือของพี่แก ดังนี้ พี่เซน พี่รีม พี่รอน ไอ้คีน ผม พี่โม ไอ้แม็กซ์ ไอ้มิกซ์ ไอ้คิม พี่โจ พี่นอร์ท พี่โฟร์ท พี่แบงค์ ซ่า โดยมีเดิมพันก็คือ คนแพ้ต้องกินเพียวๆ หนึ่งช็อต ห่า นี่กะจะเมากันตั้งแต่หัววันเลยใช่ป่ะ แล้วนี่จะถึงที่หมายมั้ยเนี่ยแบบนี้

“จะเริ่มแล้วน้าาาา. . .แฮ่มๆ”  พี่แม็คลุกขึ้นยืน หายใจเข้าเฮือกใหญ่ ตั้งท่า ก่อนจะ. . . “ไปเที่ยวกันมั้ยยยยย จะไปก็รีบไปปปปปป ไปกับพี่แล้วสบายยยยย เดี๋ยวพี่พาไปกินตับ ตับๆๆๆ ตับๆๆๆ. . .เอ้า ต.เต่าๆ ไอ้เซนๆ ต.เต่า!!”  ฮ่าๆ พี่แม็คแม่ง ทั้งร้องทั้งเต้น เล่นเอาพี่เซนเหวอ ก่อนจะค่อยๆ ตั้งสติแล้วร้องออกมา โดยที่เริ่มท่อนเพลงต้องเป็น ต.เต่า

“ตอกให่น้องแหน่ กรุณาตอกให่น้องแหน่ เข้างานบ่ทันแท้ๆ ฟ้าวตอกให่แหน่ เจ้านายสิหว่า. . .ว.แหวน” 

“!!!”
อีกครั้งที่เครื่องหมายตกใจเกิดขึ้นเพราะพี่เซน ก็พี่แกเล่นเพลงอีสานกันเลยอ่ะ แม่งกูเงิบหลายรอบแล้วนะวันนี้

“ตกใจไร ว.แหวนสิวะ”  พี่เซนพูดอีกครั้ง นั่นแหละพี่รีมถึงได้สติ แต่เพราะ ว.แหวนมันง่าย พี่แกเลยสามารถร้องออกมาได้อย่างรวดเร็ว

“วันนี้เป็นวันสงกรานต์ สนุกสนานรื่นเริงทั่วไทย ท.ทหาร”

“ห๊ะ?!!”  พวกเราที่เหลือถึงขั้นอ้าปากเหวอเมื่อพี่รีมร้องเพลงจบ ห่า นี่จบแล้วอ่อวะ ครึ่งท่อนยัง ทำไมจบเร็ว หรือกูหูเพี้ยน หูดับไปชั่วคราว หรือยังไง

“เหี้ยไรไอ้รีม มึงร้องแค่นั้น?”  พี่รอนแฝดแกท้วงขึ้นมา เพราะต้องเป็นคนร้องต่อจากพี่รีม

“เออดิ ร้องดิไอ้รอน ท.ทหารง่ายนะเว้ย หรือมึงอยากให้กูร้องต่อแล้วได้ตัวยากๆ”  พี่รีมเถียง

“เออๆ ท.ทหารก็ได้แม่ง. . .เอิ่มมมม”  แล้วพี่รอนก็กลอกตาขึ้นเหมือนคิด พวกเราที่คอยท่าอยู่แล้วจึงเริ่มปฏิบัติการ นับ!!

“หนึ่ง!!”  พี่รอนเริ่มกดดัน

“สอง!!”  เหงื่อเริ่มแตก

“ที่รัก. . . ในวันนี้ฉันขอเรียกเธอเป็นครั้งสุดท้าย

 ก่อนที่เธอจะเดินจากฉันไปยังดินแดนที่แสนไกล. . .

ได้มั้ย. . . ที่รัก. . .

 พรุ่งนี้. . .สิ่งที่เหลือคงมีแค่กลิ่นหอมของเธอที่ตรงที่นอน

และคงไม่มีอีกแล้วคำหวานก่อนฉันเข้านอน

. . .ที่รัก

อย่างกับมีฝนไหลรินมาจากตา

อย่างกับฟ้าผ่าลงตรงหัวใจ

แสบสะท้านเหมือนโดนแผ่นดินไหว

เหมือนลมหายใจแผ่วลงทุกที

คงไม่มีอีกแล้วแววตา ที่ทำให้ฉันได้นอนฝันดี

สิ่งที่เหลือคงมีแค่คำนี้ อยากบอกกับเธอ เฮ้อ. . .

เป็นครั้งสุดท้าย  โหว ฮูว โว้ววว 

ขอบคุณทุกห้วงเวลาที่เคยผ่านมาจนถึงวันจากลา

ขอบคุณสายตาที่เคยอ่อนหวานละมุนละไม

ขอบคุณทุกช่วงดีๆ ที่มีให้กันและฉันจะทนให้ไหว

ตราบวันนี้ถึงร่างกายสลาย ให้จำเอาไว้เธอคือที่รัก. . .ของฉัน. . .

คนเดียว. . .”

“ด.เด็กๆ ห่า เพลงไรวะ”  เสียงคนที่ไม่ใช่คิวตัวเองเถียงกันเซ็งแซ่ แต่ไอ้คีน ซึ่งต้องเป็นคนร้องต่อ มันทำหน้าคิดแวบนึงก่อนจะหันมามองผม กระตุกยิ้มมุมปากแล้วร้องออกมา

“ได้ยินไหม ได้ยินไหม โปรดฟังว่าฉันรักเธอ

เธอจะอยู่ไหน อยู่สุดฟ้าไกล เพียงให้เธอรับรู้

ได้ยินฉัน บอกเธอไหม ว่าคนคนนี้รักเธอ

นี้ไงคำว่ารัก ที่เธอรอฟัง (ได้ยินไหม). . .

 ม.ม้า”  อะ. . .เอ่อ แล้วกูต้องทำไรต่อวะ ต้องกินเหล้า ต้องทำห่าไร ตอนนี้สมองกูแม่งไม่ทำงานตั้งแต่มันสบตาผมแล้วร้องเพลงนี้ออกมาแล้ว มันเบลอ รู้ว่าเป็นเกมส์ แต่ทำไมใจกูมันเต้นแบบนี้วะ

“สาม!!”

“ดื่มเลยๆ”

“เฮ้ย ไรวะ แล้วหนึ่งกับสองไปไหน!!”  ผมเถียง อยู่ๆ ก็สามเลย คือไร?

“พี่นับแล้วครับน้อง แต่น้องฟ่าคนดีก็มัวแต่หน้าแดงจ้องหน้าไอ้คีนเลยไม่ได้ยินไง เอาน่าๆ ดื่มๆ”  พี่นอร์ทพูดออกมา ผมหันไปมองหน้าพี่แกเหมือนไม่เชื่อ แต่ทุกคนในรถคันนี้ต่างก็พยักหน้ายืนยัน ผมเลยต้องรับช็อตจากพี่รีมอย่างเสียไม่ได้

“กูเป็นต้นเหตุให้มันคิดเพลงไม่ทัน กูดื่มแทนเอง”  ขณะที่เหล้าช็อตกำลังจะเข้าปากผมอยู่แล้ว แต่เสียงเรียบๆ ของไอ้คีนก็ขัดขึ้นมา พร้อมกับที่มันดึงแก้วจากมือผมไปดื่มทีเดียวหมด เรียกเสียงโห่จากพี่ๆ ได้ระลอกใหญ่

ห่านี่ มาทำแบบนี้กูก็เขินดิ

“เอาล่ะครับๆ หมดเวลาหวาน คนต่อไปๆ ม.ม้าครับ ม.ม้า ไอ้โม จัดไป มึงนักร้องอยู่แล้ว แค่นี้สิวๆ”  พี่แม็คว่า  พี่โมนิ่งไปสักพัก ก่อนที่เสียงเพราะๆ ของพี่แกจะค่อยๆ ออกมาจากริมฝีปากสวย

“เหมือนหัวใจไม่เหลือใจ. . .

พูดคำเดียวคือเธอจะไปเท่านั้น

. . .เหมือนง่ายดาย

. . .เหมือนหัวใจไม่เคยใช้คำว่ารัก. . .ด้วยกัน

ฉันทำผิด ที่ใด. . .

ได้แต่ถามตัวเองอย่างนั้น. . .

ไม่เคยจะไม่รักเธอสักวัน

แต่กำลังจะต้องร้องไห้

. . .อย่าทิ้งกันไปได้มั้ย

เธอรู้ฉันอยู่ไม่ไหว

โลกคงแตกสลายนาทีที่ไม่เหลือเธอ

คนที่รักที่สุด. . .

คนที่รักเสมอ. . .

หมดชีวิตที่เห็นยังไงก็เป็นของเธอ

อย่าไปจากตรงนี้. . .

อย่าไปจากคนนี้. . .

ฉันกลัว. . .ฉันกลัว. . .พรุ่งนี้. . .

. . .จะไม่มีแรง. . .หายใจ

เพราะหัวใจ. . .ไม่เหลือใคร

 เพราะฉันมีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น

ขอร้องเธอ. . .ขอร้องเธอ

สงสารฉันเธออย่าไปจากฉัน

ฉันทำผิดที่ใด

ได้แต่ถามตัวเองอย่างนั้น. . .

ไม่เคยจะไม่รักเธอสักวัน. . .

แต่กำลังจะต้องร้องไห้

. . .อย่าทิ้งกันไปได้มั้ย

เธอรู้ฉันอยู่ไม่ไหว

โลกคงแตกสลายนาทีไม่เหลือเธอ. . .

คนที่รักที่สุด. . .

คนที่รักเสมอ. . .

หมดชีวิตที่เห็นยังไงก็เป็นของเธอ

อย่าไปจากตรงนี้. . .

อย่าไปจากคนนี้. . .

ฉันกลัว. . .ฉันกลัว

พรุ่งนี้จะไม่มีแรงหายใจ. . .”

ด้วยความที่พี่โมร้องเพลงเพราะอยู่แล้ว การที่พี่แกร้องยาวๆ จึงไม่ใช่ปัญหา แต่การที่พี่โมร้องพลางจ้องหน้าพี่แบงค์ไปพลาง ทำให้บรรยากาศเงียบกริบอีกครั้ง พี่แบงค์เองก็ไม่ได้หลบสายตา จนเวลาผ่านไปเฉยๆ อย่างที่ไม่ควรจะเป็นก็มีคนเอ่ยทำลายบรรยากาศเงียบๆ นี้

“พี่โมนี่ร้องเพลงเพราะจังเลยนะฮะ”

ซ่า. . .

TBC.

TALK :
ไม่มีไรจะทอล์ค ตอนนี้ดูเหมือนอีกคู่จะเด่นกว่า  คือเราตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นอ่ะค่ะ อยากเล่าเรื่องของแบงค์โมผ่านคนนอก จะเอาคีนมันก็ไม่ได้อีก รายนั้นไร้อารมณ์เกิน เลยเลือกน้องฟีฟ่า ตอนนี้เปิดตัว ตัวละครใหม่ รายนี้จะมีบทบาทในเรื่องสักพัก (ก็จนกว่าแบงค์โมจะคลี่คลายอ่ะจ้า) นางมาดีหรือมาร้ายก็มาดูกัน ส่วนทะเลที่ว่านี้คือที่ไหน เรายังไม่บอก ปล่อยให้พวกหนุ่มๆ เดินทางไปถึงจุดหมายแล้วจะรู้เองจ้า ขอให้สนุกกับการอ่าน  เจอกันตอนหน้าครับผม

ปล.นี่ขนาดไม่มีไรจะทอล์ค

[mild-dy]

 

[SaJung13]

ตตามๆอยุ่คะ แม้ว่าจะถอดใจ นึกว่าจะไม่ได้อ่านแล้วซะอีก ยังไงก็สงสารโมกับแบงมากเลยคะ ขอให้ดีกันไวๆนะคะเป็นกำลังใจให้ ขอบคุณนักเขียนที่เขียนให่อินได้ขนาดนี้ รู้สึกใจโหว่ง ยังไงไม่รู้มันนอยด์ๆ อยากให้ดีกันไวๆนะคะ ขอร้องเลย ม๊วฟฟฟฟฟฟ

[kdds]

แบงค์ตั้งใจเอาซ่ามาดัดนิสัยโมโดยเฉพาะเลยป่ะเนี่ยะ
ชอบคู่นี้ค่ะ ดูมีอุปสรรคให้ฝ่าฟัน น่าติดตามดี

[Supparang-k]

การมีซ่าเข้ามาจะช่วยให้แบงค์โมคลี่คลายในทางที่ดีหรือร้ายอันนี้รอชมมากมาย แต่ที่แน่ตอนนี้พี่โมคงรู้สึกเจ็บประนึ่งโดนเอาคืน เจ็บแต่ตอบโต้ไม่ได้ คือก็ทำตัวเองอ่ะน่ะโม สงสารน่ะแต่เราว่าสมควรโดนซ่ะมั้ง แหะๆ รู้สึกว่าตัวเองโหดร้ายจุงเบยยยยยย


คีนเอ้ยงานนี้ให้ว่องเอาฟีฟ่ามาทำแฟนให้ได้น่ะเว้ยยยย

[MayA@TK]

ตอนแบงค์โดนโมนอกกายก็สงสารแบงค์
พอตอนนี้โมเจ็บเพราะแบงค์พาซนมาด้วยก็สงสารโม
สรุปแล้ว  Me 2 ใจ
มาอัพบ่อยๆนะอย่าปล่อยให้รอนาน 
อยากรู้ว่าคีนจะได้เป็นแฟนน้องฟีฟ่าเมื่อไหร่   
อยากรู้ว่าแบงค์โมจะเจ็บกันไปจนถึงเมื่อไหร่ 
จะคืนดีกันไหมหรือจะเลิกกัน 

[boboman]

คีนขยันหยอดฟีฟ่าจัง -.,-
ตอนนี้แต่ละคนใช้เพลงสื่อความหมายกันทั้งนั้น
รอตอนหน้าาา

[kitty08]

เล่นเกมร้องเพลงต่อกัน แต่ละคู่เลยได้โอกาสง้องอน จีบกันก้องานนี้แหละ
เราว่าคู่ที่สามน่าจะเป็นคู่ของคิมน่ะ เพราะดูน่าสนใจดี และอยากให้คู่กับเซนด้วย 

[question09]

 

[mystery Y]

ชอบพี่เซนอ่ะดูเหมือนจะซึนเนาะ แล้วจะมีคู่ไหมน้า~

[ZaRa]

ㅋㅋㅋㅋㅋ ตอนนี้น่ารักปนหน่วงๆ รอต่อจ้า

[Kaemmiizz]

โอ๊ย!! ชอบคีนกับฟีฟ่าอ่ะ ฟ่าแกยอมคบไปเหอะถ้าเสียงในใจแกเรียกร้องซะขนาดน้านนน
ส่วนโมแบงค์นี่น่าสงสารเนอะ แต่ถ้าเราเป็นแบงค์เราก็โกรธ แฟนใครใครก็รัก แฟนใครใครก็หวง แค่เห็นอยู่ใกล้คนอื่นยังหวง แต่นี่ถึงขั้นไปมีไรกัน มันก็นะ ทำใจจะให้อภัยก็ลำบาก แต่ไงก็ใช้เวลานี้ปรับตัวซะนะ เปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น เชื่อว่าเรื่องทุกอย่างจะลงตัว
แล้วทะเลนี่จะมีลุ้นที่ฟ่าจะรับรักคีนรึป่าวน๊า ไม่อยากรอแล้ว

[nightsza]

นึกว่าคุณแม่จะไม่ชอบ ที่ไหนได้ ฟ่าเอ้ยยอมรับโดยดีเถ้อะ

[missyaoi]

[7]

PART 1

“พี่โมนี่ร้องเพลงเพราะจังเลยนะฮะ” 

“ขอบใจ”  พี่โมพูดเสียงเรียบ ไม่ได้แสดงสีหน้าหรือแววตาออกมาให้เห็น พอร้องจบ พี่แกก็แค่นั่งเงียบๆ คนอื่นๆ ก็เล่นกันต่อ วนกันอยู่หลายรอบ จนรถจอดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

“เราจะกินข้าวเช้ากันที่นี่”  พี่โฟร์ทพูด เพราะพวกเรารีบเดินทางกันมาตั้งแต่เช้า เลยยังไม่มีใครได้กินข้าวเช้าเลยสักคน พี่โฟร์ทเลยเสนอร้านโปรดของพี่แก ซึ่งเป็นร้านอาหารที่จะเน้นอาหารเช้าโดยเฉพาะ มีให้เลือกหลายอย่าง ทั้งข้าวต้ม ขนมปัง ข้าวผัด ไส้กรอก อาหารไทย อาหารเทศ อเมริกันเบรกฟาสต์ อิงลิชเบรกฟาสต์  กาแฟ ชา ที่สำคัญเป็นทั้งแบบบุพเฟต์หรือแบบสั่งนั่งโต๊ะปกติ  พวกเราเลือกแบบนั่งโต๊ะเพราะเช้าๆ ไม่ได้อยากกินหนักอะไร และขี้เกียจเกินกว่าที่จะเดินไปตักอาหาร

โต๊ะที่พวกเราเลือกนั่งเป็นโต๊ะที่อยู่ฝั่งหลังร้าน ทำให้เห็นบรรยากาศหลังร้านที่เป็นต้นไม้ล้อมรอบคลองขนาดใหญ่ น้ำใสสะอาด ต้นไม้น้อยใหญ่ ให้ความร่มรื่นบวกกับลมที่พัดเอื่อยๆ จนรู้สึกเย็นโดยไม่ต้องใช้เครื่องปรับอากาศ อีกทั้งกลิ่นหอมๆ ของดอกไม้ที่ทางร้านปลูกไว้ก็ส่งกลิ่นตลบอบอวลไปหมด ทำให้บรรยากาศยามเช้าสดชื๊น สดชื่น หอมแบบไม่ต้องใส่น้ำหอม บรรยากาศดี สดชื่น ชวนให้ดื่มด่ำ ถ้าหากว่าไม่มีเสียงพวกนี้. . .

“ไอ้เลว นี่มันไส้กรอกของกู อยากกินมึงก็สั่งสิ”  พี่แม็ค

“ไอ้งก กับเพื่อนแค่นี้ก็ไม่ได้อ่อ ไม่ใจเลยว่ะ”  พี่รีม

“กูใจเสมอแหละกับเพื่อนน่ะ แต่มื้อนี้เฮียนอร์ทเลี้ยง อยากกินทำไมมึงไม่สั่งฟะ”  พี่แม็คอีกครั้ง

“ก็กูเกรงใจพี่นอร์ท ชิ้นเดียวมึงก็ยกให้กูไม่ได้?”  พี่รีมอีกครั้ง

“ไม่ได้ นาทีนี้ของกินสำคัญกว่าเว้ย”  พี่แม็ค

“อ๋อนี่มึงเห็นไอ้ไส้กรอกสั้นๆ นี่สำคัญกว่ากูใช้มั้ย”  พี่รีมถามเสียงตัดพ้อ แต่ดูก็รู้ว่าตอแหล

“เออ!!”  พี่แม็คยอมรับหน้าตาย

“อ่ะๆ หยุดๆ ไอ้รีมอยากกินไส้กรอกใช้มั้ย เอ้า แดกซะ ให้หมดนะมึง”  พี่รอนที่คงเอือมกับพี่ชายฝาแฝดของแกยกจานไส้กรอกจานใหญ่ วางกระแทกบนโต๊ะหน้าพี่รีม พี่รีมถึงขั้นเหวอ ส่วนคนอื่นๆ กลั้นขำกันเส้นเลือดปูด(?)

“มะ. . .หมดนี่เลยหรอ”  พี่รีมถามอย่างหวาดกลัว เพราะว่าไส้กรอกนั้นจานใหญ่มาก ไซส์ประมาณสี่คนกิน

“เออ อย่าให้เห็นว่าเหลือ”  พี่รีมทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ พยายามมองหาคนอื่น กะพริบตาปริบๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครสนใจแกสักคน จนสุดท้ายพี่แกต้องกล้ำกลืน ปลุกปล้ำอยู่กับไส้กรอกจานนั้นจนหมด พระเจ้า!!  พี่รีมทำได้

ผมนี่อึ้งไปเลยครับ!!

พวกเราก็กินข้าวกันไปเรื่อยๆ ไม่ได้รีบร้อน บรรยากาศก็ครึกครื้น เพราะพวกเราขยันหยอก ขยันแกล้งกันจนหวั่นว่าเจ้าของร้านเขาจะมาไล่ และพี่โฟร์ทอาจจะไม่มีโอกาสได้มาที่ร้านนี้อีก

พอเราทานอาหารเช้ากันเสร็จเรียบร้อยแล้วก็มาขึ้นรถและออกเดินทางกันต่อทันที และกว่าพวกเราจะเดินทางมาถึงท่าเรือก็กินเวลาไปเกือบเที่ยง ทั้งๆ ที่สถานที่ที่มานี่ก็ไม่ได้ไกลจากกรุงเทพเท่าไหร่

เสม็ด . . .

อาจเพราะจอดลงถ่ายรูปกันแทบทุกๆ กิโลเมตร เลยทำให้การเดินทางล่าช้าและยืดเยื้อไปมาก ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพื่ออะไร เพราะข้างทางนั้นก็เหมือนๆ กันหมด

“เรือจะออกตอนบ่ายครึ่งนะ ไม่ได้เช่าเหมาลำไว้ เพราะไม่รู้ว่าจะมาถึงกันตอนไหน”  พี่โฟร์ท หัวเรือใหญ่ของทริปนี้บอกเมื่อพวกเรามาถึงท่าเรือกันเรียบร้อยแล้ว

“งั้นพวกเราไปกินข้าวเที่ยงกันก่อน”  พี่โจว่า พวกเราจึงตกลงกันไปกินที่ร้านอาหารใกล้ๆ กับท่าเรือ ไม่อยากไปไกลมาก เพราะกลัวว่าจะมาขึ้นเรือไม่ทัน

พอกินข้าเที่ยงกันจนอิ่มแปล้ พวกเราก็ยกโขยงกันมาที่ท่าเรืออีกครั้ง เพื่อรอเวลาเรืออก สักพัก เมื่อถึงเวลาเจ้าหน้าที่ก็บอกว่าเรือมาแล้ว พวกเรานั่งเรือเฟอร์รี่ ใช้เวลาไม่นานก็ถึงเกาะสวรรค์ของใครๆ

เสม็ด. . .เสร็จทุกราย

กูก็ไม่อยากจะคิดหรอกนะ ว่าใครเป็นคนคิดว่าจะมาที่นี่ หรือหวังว่าจะให้ใครเสร็จใคร หวังว่าคงจะไม่ใช่กูก็พอ

“จองที่พักไว้แล้ว ไปเช็คอินกันเลย”  พี่โฟร์ทบอก ไม่ต้องตกใจว่าพี่โฟร์ทจัดการให้ขนาดนี้แล้วใครจ่ายเงินอะไรตอนไหน ยังไง ไม่ต้องห่วงครับ ของผมไอ้คีนเก็บไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เงินกองกลางคนละสามพันรวมค่าที่พัก

“ว้าววว สวยชะมัดเลย พี่โฟร์ท”  ผมร้องออกมาเมื่อเห็นที่พัก ที่พักที่พี่โฟร์ทจองไว้เป็นบ้านหลังใหญ่หนึ่งหลังติดกัน สองชั้น มีสี่ห้องนอน สี่ห้องน้ำ มีสองห้องใหญ่ที่มีห้องน้ำในตัว ส่วนอีกสองห้องเล็กมีห้องน้ำอยู่ตรงกลางเชื่อมกันไว้ เวลาเข้าต้องล็อกกลอนทั้งสองข้าง กันอีกห้องเปิดเข้ามาจ๊ะเอ๋ ส่วนห้องน้ำอีกห้องก็อยู่ชั้นล่าง

“พวกเราจะนอนกันยังไงดี มีสี่ห้องนอน แต่คนสิบห้าคน”  พี่โจถามขึ้นมา ตอนนี้พวกเรายืนอยู่โถงระหว่างห้องนอนทั้งสี่ห้อง

“ห้องไหนก็นอนเหอะ กูว่าคืนนี้สถานที่ที่ใช้นอนจริงๆ คงไม่พ้นห้องนั่งเล่นข้างล่าง”  พี่นอร์ทบอก อันนี้ผมเห็นด้วยอย่างแรง เพราะดูจากรูปการแล้ว คืนนี้มีเมาเละ เพราะเมื่อเช้าก็ได้กันไปแค่คนละช็อตสองช็อต

“เออ กูเห็นด้วย งั้นยกห้องใหญ่ริมสุดให้ไอ้คีนกับน้องฟ่าไปเลย”  พี่โฟร์ทพูด

“เฮ้ย!! ไรพี่ ทำไมผมต้องนอนกับมัน คนมีตั้งเยอะแยะ ทำไมพวกผมต้องนอนกันแค่สองคน”  ผมโวย ไม่เห็นมีความจำเป็นอะไรที่ผมต้องนอนกับไอ้คนสองคนทั้งๆ ที่คนอื่นพากันนอนที่ห้องนั่งเล่นหน้าทีวีกันหมด

“เอาน่าๆ ไม่ได้ให้นอน แค่เอากระเป๋าเก็บไว้แล้วใช้ห้องอาบน้ำแค่นั้นเอง ยังไงคืนนี้ก็เมาเละอยู่แล้ว”  พี่นอร์ทพยายามกล่อม

“หรือมึงไม่กล้า?”  ไอ้คีนเลิกคิ้วถาม หนอยยยยย มันจะดูถูกกันเกินไปแล้ว

“ใครว่า!! ไหนห้องไหน เดินนำไปเลย”  ผมเชิดหน้าว่าอย่างถือดี ไอ้คีนยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ก่อนจะเดินนำผมไปที่ห้องใหญ่ริมสุด

เอ่อ. . .ทำไมกูรู้สึกเหมือนกำลังตกหลุมพรางอะไรสักอย่างวะ

ไอ้คีนไขกุญแจห้องที่ได้จากพี่โฟร์ทแล้วเดินนำผมเข้าไปข้างใน เตียงขนาดหกฟุต ผ้าปูสีขาว ปรากฏต่อสายตาเป็นสิ่งแรก ผมวางกระเป๋าใบเล็กที่จุเสื้อผ้ามาแค่สามวันสองคืนไว้บนเตียง ก่อนจะเดินไปสำรวจห้องน้ำ

ว้าววว อ่างน้ำอย่างดีขนาดใหญ่ ถ้าได้แช่น้ำอุ่น กับสบู่กลิ่นหอมๆ หืมมมมม แค่คิดก็ฟินแล้วววว

พออิ่มเอมกับห้องน้ำเต็มที่แล้วก็ไปต่อที่ระเบียง เปิดปุ๊บ ลมทะเลตีเข้าหน้าปั๊บ ฮ้าาา กลิ่นเค็มของทะเลที่โชยเข้าจมูกมามันทำให้ลืมไปเลยว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้องด้วย รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่อ้อมแขนอุ่นๆ มากอดรอบเอวซะแล้ว

“ชอบทะเลหรอ”  ไอ้คีนถามเสียงนุ่มข้างๆ หู ตอนแรกคิดจะดิ้นออกหรอกนะ แต่อยู่แบบนี้มันก็. . .อุ่นดี. . .เพราะงั้นกูจะใจดีให้มึงกอดวันนึงละกัน >__<

“อืม ตอนเด็กๆ พ่อกับแม่ชอบพามา แต่ตอนนี้ก็อืม. . .เกือบสิบปีแล้วมั้งที่ไม่ได้มาทะเลกับพ่อแม่”  ตอนเด็กๆ พ่อกับแม่จะพาผมมาทะเลทุกๆ ปีในวันเกิด แต่พอผมเริ่มเข้ามัธยม พ่อกับแม่ก็ไม่มีเวลามากพอที่จะพาผมมาเที่ยวที่แบบนี้อีก ยิ่งถ้าเป็นที่ที่ต้องอยู่หลายๆ วันยิ่งแล้วใหญ่ พวกท่านต้องทำงาน ผมไม่ได้โกรธ น้อยใจ หรือผิดหวังอะไร เพราะเข้าใจว่าที่พวกท่านทำทุกอย่างก็เพื่อผม อาจจะมีแค่แวบเดียวที่รู้สึก. . .คิดถึง. . .ช่วงเวลาเหล่านั้น

“ที่บ้านเกิดกู แค่ข้ามถนนออกมาจากบ้าน ก็เป็นทะเลแล้ว”  ไอ้คีนบอกยิ้มๆ จับได้ว่ามันแอบหอมหัวผมด้วย แต่ไม่โวยวายหรอกนะ ขี้เกียจ? แลกกับการที่มันเล่าให้ฟังเรื่องบ้านเกิดมันก็ได้

“จริงหรอ งั้นมึงก็ได้เล่นน้ำทะเลทุกวันเลยดิ”  ผมถามเสียงตื่นเต้น การที่ตื่นมาแล้วเห็นน้ำทะเล ก่อนนอนก็ได้นั่งดูดาวอยู่บนหาดริมทะเล นั่นคือความฝันของผมเลยนะ

“ฮึ”  มันส่ายหัวปฏิเสธ ก่อนจะพูดต่อ  “ตอนเด็กๆ เด็กที่แบบเด็กมากๆ อ่ะใช่ ตอนนั้นอยู่แต่กับทะเลจนตัวดำ แต่พอขึ้นประถมก็ถูกส่งขึ้นมากรุงเทพ ปิดเทอมถึงจะได้กลับบ้านไปเป็นชาวเลอีกครั้ง”

“มึงกลับบ้านทุกปิดเทอมเลยหรอ”

“อืม”

“ดีจัง”  ผมพึมพำ ไม่รู้ตัวว่าเผลอพิงหัวตัวเองไปกับอกมันตั้งแต่เมื่อไหร่

“ถึงกูจะไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่มานานแค่ไหน แต่เราก็ไม่เคยห่างกันเลยนะ มึงรู้มั้ยแม่กูน่ะ ถ้าวันไหนกูลืมโทรไป คุณนายเขาจะโทรมาโวยวายใหญ่เลย กลัวว่ากูจะเป็นอะไรไป”

“ฮ่ะๆ ตัวเท่าควายอย่างมึงเนี่ยนะ แม่มึงไม่น่าห่วงว่าใครจะทำอะไร ห่วงว่าจะไปทำอะไรใครเขาดีกว่า”  ผมว่าขำๆ แต่ก็เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ล่ะครับ ต้องรักลูกห่วงลูกเป็นธรรมดา ยิ่งอยู่ห่างไกลกันขนาดนี้ ขนาดแม่ผมที่อยู่กรุงเทพเหมือนกันยังโทรมาเกือบทุกวันเลย

“อย่างมึงน่ะหรอ”

“อะ. . .อะไร”  ผมถามเสียงตะกุกตะกัก เมื่อประโยคเมื่อกี้มันก้มลงมากระซิบชิดหู แถมยังมีการเป่าลมใส่ต่างหาก

“ก็อย่างมึงไง ที่กูอยากทำ ‘อะไร’ ด้วย”  ไม่พูดเปล่า มันยังพลิกตัวผมให้หันไปประจันหน้ากับมัน ตาของเราสบกัน สำนึกของผมมันบอกว่าให้หลบตา ผลักมันออก แล้วเดินออกไปจากห้องนี้ซะ  แต่เสียงเรียกร้องบางอย่างที่กำลังเต้นอยู่ในอกตอนนี้กลับสั่งให้ผมยืนนิ่งๆ สบตาของมันอยู่อย่างนั้น ในขณะที่หน้าและริมฝีปากของมันขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แล้วอะไรชนะน่ะหรอ. . .

. . .การที่ผมหลับตาอย่างจำนนต่อสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้ คุณคิดว่าอะไรชนะล่ะ ถ้าไม่ใช่. . .

เสียงเรียกร้องจากสิ่งที่เต้นจนอกแทบจะระเบิดไงล่ะ. . .

ชนะใสๆ. . .

ชนะอย่างที่ผู้แพ้ไม่มีแม้แต่โอกาสร่ำร้องขอความเป็นธรรมด้วยซ้ำ

ลมหายใจที่รินรดอยู่บนหน้าทำให้ผมจิกเล็บลงไปที่เสื้อของอีกคนแน่นขึ้นด้วยความตื่นเต้น แม้จะเคยจูบกันมา(หลายครั้ง)แล้ว แต่จูบที่เกิดขึ้นกับบรรยากาศบนระเบียงบ้านริมทะเลแบบนี้เพิ่งเกิดขึ้นเป็นครั้งแรก

ตื่นเต้นชะมัด. . .

ปังๆๆๆๆ

Kean mood >>>

“ไอ้คีน ฟีฟ่า รวมตัวเว้ย รวมตัว จะตั้งวงแล้ว”  เสียงทุบปะตู และเสียงตะโกนของพี่แม็คทำให้ผมกับไอ้คีนผละออกจากกันอัตโนมัติ เห็นหน้ายุ่งๆ ของมัน กับเสียงสบถอย่างหัวเสียที่ไม่ได้ล่วงเกินผมแล้วอดที่จะขำออกมาไม่ได้

“ขำอะไร”  มันถามหน้าบึ้ง กร้ากกก ทำไมผมว่ามันช่างน่ารักน่าเอ็นดูชะมัดยาด

“สมน้ำหน้าคน. . .แบร่”  ผมว่าแล้วแลบลิ้นใสมัน จากนั้นก็วิ่งออกมาที่ประตูทันที หันไปก็เห็นมันชี้หน้าคาดโทษ ฮ่าๆ กูไม่กลัวมึงหรอก ที่รีบหนีออกมานี่กลัวพี่ๆ เขารอหรอกเว้ย (หราาาาา)

“แหม่ะ กว่าจะออกกันมาได้นะครับ ต้องให้ท่านชายแม็คไปตาม”  พี่แม็คที่ตอนนี้กำลังชงเหล้าอย่างขะมักเขม้นแต่ยอมเสียเวลามาแซวผมซะงั้น

“ขัดจังหวะกูฉิบหาย”  ไอ้คีนว่า แต่โชคดีที่พี่แม็คและคนอื่นๆ ไม่ได้ยิน แต่กูนี่ เต็มสองหูเลยครับ

“เอ้ามาๆ กินเหล้าๆ ไอ้คีนโซดาน้ำใช่ป่ะ”  พี่แม็คถาม

“เออ”  ไอ้คีนก็ตอบเสียงเรียบแล้วเดินไปนั่งบนพื้นข้างๆ พี่แม็ค

“ฟ่า ช่วยพี่ทำกับแกล้มหน่อย”  พี่โฟร์ทเรียกมาจากในครัว ผมก็เลยเดินเข้าไปช่วยพี่แกกับพวกพี่ๆ อีกหลายคนทำกับแกล้ม เราทำกันหลายอย่าง มีข้าวผัดทะเลเป็นอาหารเย็นแบบหนัก ที่เหลือก็เบาๆ ใช้แกล้มเหล้า

“มาแล้วววว กับแกล้มมาแล้ว”  ผมบอกอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้ย้ายวงมานอกบ้านแล้วครับ ใช้เสื่อผืนใหญ่สองผืนปู ของกินกับเหล้าก็อยู่ตรงกลาง มีพี่แม็คเป็นนักชงเหล้ามือทอง ชงกันมือเป็นระวิง เพราะแต่ละคนกระดกกันโคตรเร็ว กะว่าจะเมากันแต่หัววันเลยไงวะ

เรานั่งกินเหล้าไปร้องเพลงไป เล่นเกมส์กันบ้าง ฮาไปเรื่อย จนเมื่อเวลาผ่านไปสักพัก ผมก็เริ่มรู้สึกอยากปลดปล่อย. . .ปล่อยฉี่อ่ะนะ ฮ่ะๆ คิดลึกกันอ่ะดิ กิ๊วๆ

“ไปไหน”  คนข้างๆ ที่คุณก็รู้ว่าใคร ดึงแขนผมไว้เมื่อผมลุกขึ้นยืน

“ห้องน้ำ”  ผมบอก

“ไปด้วย”  มันว่า แล้วลุกขึ้นยืนตามผม

“อ่ะกิ๊วๆ คู่นั้นจะไปไหนกันคร้าบบบบ จะต้องให้รอมั้ยหรือยังไง”  พี่รีมที่อ้อแอ้เต็มที่แล้ว แต่ก็ยังไม่วายแซวออกมา คือถ้ามันฝืนสังขารมาก มึงก็ไม่ต้องพยายามขนาดนั้นก็ได้ม้างงงงง

ไอ้คีนก็ไม่ได้ตอบอะไรครับ ส่งนิ้วที่ยาวที่สุดไปให้รับประทานกันอิ่มแปล้

“เก็บไว้ให้หวานใจมึงเถอะคร้าบบบบ กูไม่อยากด้ายยยย”

ให้ตายเถอะ!!

“ป่ะ”  ผมชวนมันเดินกลับไปรวมกับคนอื่นๆ เมื่อเราเข้าห้องน้ำกันเรียบร้อยแล้ว แต่มันกลับส่ายหน้าหวือ แล้วดึงมือผมไปอีกทาง

“ไปไหน”  ผมถาม ไม่ได้กลัวนะ แค่หวั่นๆ

“เถอะน่า”  มันว่า ผมก็เลยยอมเดินตามมันไปง่ายๆ ใจง่ายเน๊าะกู

“สวยจัง”  ผมว่าอย่างเพ้อๆ เมื่อเห็นสิ่งที่มันพามาดู

. . .ดาวครับ เต็มท้องฟ้าเลย

“สวยกว่าที่กรุงเทพใช่มั้ยล่ะ”  มันว่ายิ้มๆ แล้วดึงแขนผมให้นั่งลงบนทรายตามมันที่นั่งไปก่อนแล้ว

“อืม”  ผมตอบรับ มันก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วเราสองคนก็ตกอยู่ในความเงียบ ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ผมมองดาวบนฟ้าแล้วคิดถึงช่วงเวลาที่มีไอ้บ้าคนหนึ่งเข้ามาในชีวิต เกือบสองเดือน ที่มันทำให้จากคนไม่รู้จักกันเลยสักนิด มารู้จักกัน จนตอนนี้สามารถอยู่ด้วยกันสองต่อสองอย่าง. . .สนิทใจ

สองเดือนที่มันทำให้ชีวิตของผมมีอะไรๆ มากขึ้นกว่าเดิม ไม่ต้องจมอยู่กับตัวเองเหมือนแต่ก่อน แต่ต้องจมอยู่กับความระแวงในความบ้าของมันแทน

บางทีมันอาจจะถึงเวลาแล้ว. . .

. . .เวลาที่จะตัดสินความสัมพันธ์ของเรา

“มึงอยากรู้มั้ยว่าทำไมกูถึงต้องตั้งกฎไม่ให้ตัวเองคบกับคนที่ไม่ใช่เกย์”[/b]

“อืม. . .”

ถึงเวลาแล้วจริงๆ สินะ. . .

TBC.

TALK :
น้องฟ่าจะมาเฉลยแล้วนะคะว่าทำไมนางถึงเป็นคนเรื่องมากเยี่ยงนี้ บอกเลยพาร์ทหน้า(อาจจะ)มีข่าวดี อิอิ ขอให้สนุกกับการอ่านค่าาา เจอกันพาร์ทหน้า จุ้บๆ

[MayA@TK]

 

รอด้วยความอยากรู้ว่าทำไม

 

[alt1991]

 

[kitty08]

ค้างจ้ามาด่วน ๆ น่ะ อยากรู้เลยอ่ะ  ตอนหน้าจะมีเรื่องอะไรเอ่ย อยากรู้จัง มาไว ๆ น่ะ