หัวข้อ: :Love ♥ no boundaries: ตอนพิเศษส่งท้าย บ๊ายบาย [END] 22.09.18

[CattyMeawMeaw]

อยากรู้ปมของวิกเตอร์ ว่าทำไมถึงเป็นหนักขนาดนี้ เข้าขั้นจิตเบาๆ มันต้องมีอะไรเเน่ๆเลย อย่างงี้ไปเรื่อยๆต้องเริ่มหหวงนักขึ้นๆกะแมทเเน่ๆ หวงมันก็ดีนะ เเต่หวงปนจิตมันสะพรึง 

[คุณเจ้]

Only You EP.24 [100%]



วิคเตอร์ดูกระปรี้กระเปร่าขึ้นเยอะมาก นี่ถ้ากระโดดโลดเต้นได้ เขาคงกระโดดเหมือนกระต่ายในอลิซอินวอนเดอร์แลนด์ออกจากโรงพยาบาล หลังจากผมไปพบกับคุณหมอ เขาก็อนุญาตให้พ่อยักษ์อังกฤษกลับไปพักรักษาตัวที่บ้านได้ เวลานี้เรากำลังนั่งอยู่บนรถ มุ่งหน้ากลับไปแมนชั่นอันหรูหรา วิคเตอร์อุ้มผมนั่งตัก สองแขนโอบเอวผมไว้แน่น ผมเอาแขนซ้ายคล้องคอเขาไว้ ปล่อยให้เขาจุ๊บแก้ม จูบปาก จูบไปทั่วหน้า มีบ้างที่เขาขอให้ผมหอมแก้มเขากลับ


“คุณจะกลับนิวยอร์กเมื่อไหร่ ผมไม่ได้ไล่นะ แต่ทีมงานคงรอคุณอยู่” นี่เขาก็คงไม่ได้ไปถ่ายหนังมาตั้งแต่วันนั้น ไม่รู้ว่าสี่วันที่ผ่านมามีคิวมากน้อยแค่ไหน ผมยังไม่ได้คุยกับคุณเบนเลยว่าจัดการเคลียร์เรื่องงานเขาไปเป็นไงบ้าง


“ไม่อยากกลับเลย” เขายกมือเสยเส้นผมที่ปรกหน้าผากผมอยู่ขึ้นไป ก้มหน้ากดจมูกแช่ไว้อย่างที่เขาชอบทำ


“คุณต้องทำงานนะ นี่คุณก็หนีงานมาสี่วันแล้ว” วิคเตอร์ถอนหายใจหน้าตาเซ็งๆ


“วิคเตอร์ อย่าทำให้ผมเป็นห่วงสิครับ ผมไม่อยากให้คุณถูกมองว่าเป็นนักแสดงไร้ระเบียบวินัยนะ ผมอยากให้คุณมีงานเยอะๆ มีคนจ้างมากๆ จะได้มีเงินมาเลี้ยงผมไง ไหนว่าจะเลี้ยงผมให้สบายไงครับ” ผมยิ้มเอาใจ ไม่ได้อยากเอาตัวเองมาเป็นตัวล่อหรือทำเหมือนว่าตัวเองสำคัญกับเขามาก แต่มันก็เป็นเหตุผลเดียวที่น่าจะได้ผลที่สุดกับผู้ชายขี้ดื้อและเอาแต่ใจอย่างเขา


“เลี้ยงนายสงสัยต้องใช้เงินเยอะน่าดู” เขายิ้มหล่อละมุนน่ามอง ทำเอาผมอดยิ้มกว้างตามไม่ได้


“นั่นแหละครับ คุณถึงต้องขยันทำงานนะ จะได้มีเงินมากๆ ผมจะได้ไม่อดตาย” ผมยื่นหน้าผากไปชิดกับหน้าผากเขา วิคเตอร์ยิ้มกว้าง ใบหน้าอิดโรยของเขาสดชื่นขึ้นมากเลย เว้นเสียแต่ขอบตาที่ยังดำคล้ำอยู่ ให้เข้านอนเร็วหน่อยแล้วกันวันนี้


“ฉันทำเพื่อนายนะ ห้ามทิ้งฉันไปไหน” ผมดึงหน้าออกจากหน้าผากเขา คลี่ยิ้มบางพร้อมพยักหน้าแข็งขันเป็นเชิงยืนยัน


“มีแฟนรวยขนาดนี้ ผมจะทิ้งได้ไง ต้องหลอกเอาเงินเยอะๆ ก่อนสิ” เขาหัวเราะเสียงทุ้ม ก้มหน้ามาหอมแก้มผมหนึ่งที ผมหดคอหนีเพราะหนวดเขาทำจั้กจี้


“กลับถึงห้องต้องโกนหนวดอย่างแรกเลยเนี่ย” ผมเอาสองมือจับกรอบหน้าเขาไว้แล้วบิดไปมาเบาๆ วิคเตอร์ยิ้มกริ่ม ปล่อยให้ผมบิดหน้าเขาไปมา



“ครับผม” ผมนั่งซบไหล่เขาไปตลอดทาง วิคเตอร์คอยจูบ คอยหอมหน้าผากผมเรื่อยๆ ความคิดไม่พึงประสงค์แล่นวาบเข้ามาในหัว ผมหลับตาแล้วสลัดมันทิ้ง บอกกับตัวเองว่าอย่าคิดอะไรเยอะ สภาพเขาที่เป็นอยู่ก็แย่พอแล้ว


“พรุ่งนี้ไปทำบุญกันมั้ย” ผมถามเสียงแผ่ว ยังคงนอนซบไหล่กว้างของเขา


“ทำบุญเหรอ” ผมพยักหน้าลงหนึ่งที


“ใช่ครับ เป็นความเชื่อของคนไทยน่ะ ว่าถ้าไม่สบายใจให้เข้าวัดทำบุญ”


“บอกแล้วไง แค่มีนายฉันก็สบายใจที่สุดแล้ว” ผมคลี่ยิ้มอ่อนโยน


“แต่คนไทยมีความเชื่อว่าถ้าตักบาตรร่วมกัน หมายถึงว่า ถ้าเราทำบุญด้วยกัน เราจะคู่กันตลอดไปนะ”


“งั้นไปทำกัน” ผมแอบยิ้มขำ เขาตอบทันทีพร้อมกับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น กดจมูกลงกลางกระหม่อมแบบที่เขาชอบทำกับผมแล้วกระซิบเสียงทุ้ม


“You are my life. (นายคือชีวิตฉัน)” ผมยิ้ม เกิดน้ำตาคลอขึ้นมาซะงั้น ความซาบซึ้งตรึงใจนั้นมีแน่ แต่สิ่งที่ทำให้ผมน้ำตาคลอคือความหมายในประโยคนั้นต่างหาก


ความโดดเดี่ยวและอ้างว้างของผู้ชายคนนี้…



ออสตินส่งเราเสร็จก็ทำท่าว่าจะกลับไปพักที่โรงแรม แต่วิคเตอร์บอกให้เขาพักด้วยกันที่แมนชั่น เนื่องจากมีเขาอยู่ด้วยเลยไม่ได้กังวลอะไร ออสตินแยกไปเข้าห้องพักอีกห้องซึ่งเป็นห้องนอนของเขาอยู่แล้ว ส่วนผมพาวิคเตอร์เข้าห้องนอนใหญ่ จัดการถอดเสื้อผ้าให้เขาจนเปลือยเปล่า


“นายก็ถอดด้วย” ผมถอดเสื้อผ้าออกจนเปลือยเหมือนเขา วิคเตอร์ช้อนตัวผมขึ้นแล้วพาเดินเข้าไปในห้องน้ำ จับผมวางบนขอบอ่างล้างหน้าหินอ่อนสีเข้ม ผมจัดการหยิบโฟมโกนหนวดขึ้นมาบีบใส่มือแล้วโปะลงบนหนวดเคราดกหนา หยิบเครื่องโกนหนวดขึ้นมาจัดการถูไถหนวดเขาออก แต่ไม่ได้เอาออกจนเกลี้ยง เพราะวิคเตอร์ไม่ชอบ อยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าไอ้โกนแบบไม่เกลี้ยง โกนครึ่งๆ กลางๆ นี่เป็นอะไรที่ทำยากมาก เอาออกหมดก็ไม่ได้ เหลือเยอะก็ไม่ได้ ต้องมือเบาจริงๆ เพราะไม่งั้นทำหนวดเขาแหว่งอีก


“เสร็จแล้วครับ หล่อขึ้นเยอะเลย” เขายิ้มกว้างเหมือนเด็กดีใจ ผมหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดโฟมออกจากหน้าเขาจนหมด เผยให้เห็นใบหน้าเกลี้ยงเกลา แต่ยังมีความหยาบกร้านเพราะขาดการบำรุงอยู่ มันก็ไม่ได้หยาบจนน่ากลัว แค่มันดูแห้งเพราะขาดน้ำ คิดว่าดื่มน้ำเยอะๆ บำรุงครีมมากๆ คงกลับมาชุ่มฉ่ำตามเดิม


“อาบน้ำ…” เสียงผมขาดหายไปตอนเขาพุ่งเข้ามาจูบปิดปาก เขาดูดดึงขบเม้มแผ่วเบา สองมือเขาลูบไปทั่วตัวผม จังหวะที่ลิ้นเขาเข้ามาแตะลิ้นผม ภาพเขาจูบกับอันเดรียนาก็พุ่งวาบเข้ามา


“อย่าเลยครับ…” ผมดึงหน้าหนี แต่วิคเตอร์ตามมาหอมแก้ม สองมือก็ไม่หยุดลูบตัว ภาพที่เขาเดินหายเข้าไปในอพาร์ทเม้นต์ของอันเดรียนายังชัดเจนในสมอง


“วิคเตอร์…”


“…อย่าคิดมากน่า” เขาเริ่มไซ้คอผมแรงขึ้น สองมือเปลี่ยนมาจับมือผมที่พยายามดันตัวเขาออก ผมหลับตาแน่น พยายามบอกตัวเองให้ทำตามที่เขาบอก


แต่มันยิ่งแย่เข้าไปอีก เมื่อผมดันคิดไปถึงภาพระหว่างเขากับอันเดรียนาบนเตียง


“ไม่ อย่าดีกว่า ผม…” เขาดันตัวผมไปติดกับกระจกตรงล้างหน้า กดข้อมือผมไว้เหนือหัว ตรึงแน่นไว้กับกระจก พยายามฉกจูบผมไม่หยุด ด้วยความกลัว ความระแวงที่ยังมีอยู่ ทำให้ผมเกิดการต้านขึ้น


“I said NO! (ผมบอกว่าไม่ไง!)” ผมว่าเสียงกระแทก แทบจะเป็นตะคอก อารมณ์แฝงไปด้วยความฉุนเฉียว วิคเตอร์ขมวดคิ้วแน่น มองผมด้วยความผิดหวังและความไม่เข้าใจ สองมือที่กข้อมือผมไว้คลายออก ผมดึงมือลง ผลักอกเขาออกไป เลื่อนตัวลงจากอ่างล่างหน้า เดินผ่านเขาออกไปนอกห้องน้ำ พยายามไม่สนใจสายตาตัดพ้อที่เขามองมา


ผมเดินออกมานั่งสงบสติอารมณ์บนเตียง วิคเตอร์ไม่ได้เดินตามออกมา ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว ตอนนี้สติผมกำลังรวนตีกันวุ่นวายไปหมด มันทำใจยากจริงๆ ผมรู้ว่าไม่ควรคิดไปเอง แต่ภาพในข่าวมันยังติดตาผมมาก ผมถอนหายใจ นั่งหลับตา ปล่อยความคิดไหลวนไปในหัวอย่างเชื่องช้า


เขาไม่มีอะไรกัน เขาไม่มีอะไรกัน วิคเตอร์เองก็เสียใจมากพอแล้ว


ผมพร่ำบอกตัวเอง ลืมตาขึ้นมา นั่งเหม่อกับตัวเอง ผมหันไปมองทางห้องน้ำ ไม่มีเสียงใดๆ หรือการเคลื่อนไหวใดๆ ออกมาให้ได้ยิน เสียงของคุณหมอดังขึ้นมาในหัว


“เขาติดคุณมากนะครับ เรียกได้ว่ายึดติดเลยก็ว่าได้…” คุณหมอยิ้มนิดหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าลำบากใจ


“…ถ้ามันอยู่ในระดับที่พอดีก็ไม่เท่าไหร่ แต่ถ้ามันมากไป หมอเป็นห่วง กลัวเขาจะใช้ชีวิตลำบาก”


“หมอหมายถึงในทางศาสนาด้วยรึเปล่าครับ ที่เขายึดติดไม่ปล่อยวาง” ผมถามอย่างเป็นห่วง คุณหมอพยักหน้านิดหนึ่ง


“จะพูดแบบนั้นก็ได้ครับ แต่ไม่ใช่ไม่ดีนะครับ คือเรื่องแบบนี้มันพูดยากว่าอะไรดีหรือไม่ เรื่องความรู้สึกทางใจ ถือว่าเป็นสิทธิ์ของแต่ละคน”


“แล้วสรุปว่าเขามีอาการทางจิตมั้ยครับ เป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า”


“อาการทางจิตที่เขาเป็น ไม่ใช่จิตน่ากลัวอะไรนะครับ แค่ยึดติดกับสิ่งหนึ่งมากไป จนบางทีจิตอาจอ่อนแอได้ถ้าสิ่งที่เขายึดไว้หายไป ส่วนโรคซึมเศร้าก็อาจจะเสี่ยงเป็นถ้าสิ่งนั้นหายไป”


“เขาต้องพบจิตแพทย์หรือเปล่าครับหมอ” ผมถามเป็นกังวล คุณหมอส่ายหัวเบาๆ


“ไม่ต้องถึงขั้นนั้นก็ได้ครับ ดูๆ แล้วเขายังปกตินะ แค่อาจจะจิตอ่อนไหวตอนเศร้ามากไป หมอว่าเขาแค่สุดโต่งกับความรู้สึกตัวเองมากไปน่ะครับ อารมณ์ว่าถ้าให้โดดบันจี้จั๊มพ์ คนๆ นี้ก็จะเฉยมากๆ”


“แล้วแบบนี้ต้องรักษามั้ย หรือมีวิธีรักษาหรือเปล่าครับ” คุณหมอยิ้มอ่อนโยน


“ก็อย่างที่เขาบอกนั่นแหละครับ คุณคือยารักษาที่ดีที่สุด”


ผมถอนหายใจยาวๆ หลับตาลง ไล่อาการสติแตกของตัวเองออกไป ผมลุกขึ้นยืนพร้อมลืมตาขึ้น หมุนตัวเดินกลับไปทางห้องน้ำ วิคเตอร์นั่งก้มหน้าคอตกอยู่บนอ่างล้างหน้าที่เดิมที่ผมนั่งเมื่อครู่ ใบหน้าเขาเหงาหงอย เขาแค่นั่งนิ่งๆ สายตามองพื้นกระเบื้องหยาบสีดำในห้องน้ำ เหมือนเขากำลังจมอยู่กับความคิดอะไรสักอย่าง


“Giant.” ผมเรียกเขาเสียงเบา วิคเตอร์เงยหน้าขึ้นมอง สายตาที่มองมานั้นแสนอ่อนไหว ผมเดินเข้าไปยืนระหว่างขาเขา ใช้มือซ้ายเปิดผมยุ่งเหยิงที่ปรกหน้าผากเขาอยู่ ยื่นหน้าไปจูบหน้าผากเขาแผ่วเบา


“ผมขอโทษ” เราสบตากัน ผมยิ้มอ่อนโยน วิคเตอร์มองผมเหมือนไม่แน่ใจ แววตาเขายังคงไหวระริก ใบหน้ามีแววหม่นหมอง ผมยกสองแขนโอบรอบแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเขา เอาคางเกยไหล่ซ้ายเขาไว้ วิคเตอร์ยกสองมือกอดผมแน่น แล้วกดคางลงบนไหล่ซ้ายของผม


“ผมแค่สติแตก ขอเวลาผมหน่อยนะ ผมขอโทษที่เกิดมาคิดมาก แต่เพราะผมรักคุณมากนะครับ” เขากระชับอ้อมกอดขึ้นอีกนิด


“ฉันก็รักนายมากเหมือนกัน” ผมยิ้มบาง มือซ้ายลูบหลังเขาไปมา มือขวายกขึ้นมาลูบหัวเขาแผ่วเบา


“อาบน้ำกันดีกว่า จะได้นอนพักผ่อน”


“เบื่อนอนแล้ว”


“ไม่อยากนอนกอดผมเหรอครับ”


“ไม่เบื่อแล้วก็ได้” ผมหัวเราะเบาหวิว ผละออกจากไหล่เขา หอมแก้มซ้ายเขาไปหนึ่งที วิคเตอร์เลยหอมแก้มซ้ายผมกลับมาบ้าง เขายังคงมองผมด้วยสายตาระแวดระวัง


“ไปครับ เดี๋ยวผมอาบน้ำให้” เขาเลื่อนตัวลงจากขอบอ่างล้างหน้า เดินตามผมไปที่ห้องอาบน้ำกระจก สายตามองผมไม่คลาดสายตา


เราอาบน้ำด้วยกัน วิคเตอร์ก็ลวนลามผมนิดๆ หน่อยๆ ตามประสาคนขี้หื่น ลูกชายเขาตื่นขึ้นมานิดหนึ่ง (ยังไม่แข็งแรงมาก) แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าหอมแก้ม หอมหน้าผาก จูบปากผมไปตลอดการอาบน้ำ สองมือเขาจับเอวผมไว้ตลอดเวลา สายตาก็มองผมแทบไม่กระพริบ ท่าทางเขาสดชื่นขึ้นมาบ้างเมื่อได้อาบน้ำ มันคงต่างจากการเช็ดตัวเยอะเลย


“อย่าเช็ดตรงนั้นนาน…” เขาขบกรามแน่นยามที่ผมใช้ผ้าขนหนูเช็ดกลางลำตัวที่แข็งอ่อนๆ ของเขา ผมยิ้มขบขัน เลื่อนไปเช็ดบริเวณอื่นจนตัวเขาแห้ง


“ใส่เสื้อผ้านอนมั้ย” ผมโยนผ้าขนหนูไปพาดกับโซฟาสีขาวมุกในห้องนอน วิคเตอร์ส่ายหัวแล้วจูงมือผมขึ้นเตียง เขาชอบใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นนอนหรือบางครั้งก็ไม่ใส่อะไรเลย ตอนแรกผมว่าเขาโรคจิต แต่เขาเถียงว่ามันทำให้สบายตัว ซึ่งมันก็จริงอย่างที่เขาว่า มันโล่ง ไม่อึดอัด แถมผมยังเคยอ่านเจอว่าช่วยทำให้หน้าท้องลดด้วย


เขาให้ผมนอนก่อน แล้วเขาถึงตามมานอนกอดร่างผมอีกที เอาหัวหนุนอก เอาขาขวาก่ายผมไว้ ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเราสองคน ผมยกแขนขวาโอบเขาไว้ แขนซ้ายยกมาลูบลำแขนหนาของเขา กดจูบลงบนเรือนผมที่หอมฟุ้งเพราะเพิ่งสระใหม่ วิคเตอร์ถูแก้มอ้อน ผมกดคางลงบนศีรษะของเขา สองแขนโอบร่างเขาเอาไว้


“ถ้าตื่นก่อนผมแล้วหิวข้าว ปลุกผมนะครับ” วิคเตอร์รับคำอือออ เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมนิ่งๆ ครู่หนึ่ง ผมมองงง เขายื่นหน้ามาหอมแก้มสองข้างของผมดังฟอด


“ถ้านายตื่นก่อนก็ปลุกฉันนะ อย่าทิ้งฉันไว้บนเตียงคนเดียว” ผมยิ้มละมุน พยักหน้ารับคำของเขา กดจูบลงบนหน้าผากอีกฝ่าย วิคเตอร์หลับตาพริ้มและยิ้มแป้น พอลืมตาขึ้นมาเขาก็มองผมตาแป๋ว


“อะไรเหรอครับ”


“ฉันมีแค่นายคนเดียวจริงๆ นะ” ผมกระตุกยิ้มมุมปาก วิคเตอร์มองผมอย่างใสซื่อ


“ผมรู้แล้ว ผมเชื่อคุณ” เขากดจูบลงบนอกเปลือยของผม ก้มมองนิ่งค้างครู่หนึ่ง


“อ้า นมนายใหญ่ขึ้นนี่” ว่าแล้วยังมีการก้มลงดูดนมผมเล่นอีกต่างหาก เล่นเอาเสียววูบไปถึงใต้รักแร้เลย


“ก็ไปฟิตเนสมานี่ครับ กล้ามเนื้อมันก็ต้องพัฒนาขึ้นบ้าง” ผมย่นคิ้วเพราะความเสียวยามที่เขาขบกัดหัวนม


“อย่าใหญ่เกินฉันล่ะ แต่เอาเพิ่มอีกนิดก็แล้วกัน” พูดไปก็ดูดนมผมไป ผมนี่เสียวจนขนลุกแล้ว ได้แต่ครางอือในลำคอ


“วิคเตอร์ พอแล้ว นอนสิครับ” เขายิ้มทั้งที่ฟันยังกัดนมผมไว้อยู่ ผมหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อยเพราะรู้สึกเสียวสยิว เขายอมละออกจากหน้าอกผมไป เอาแก้มแนบไปกับอกผมอีกครั้ง มือขวาผมสางเส้นผมเขาเบามือ มือซ้ายจับแขนขวาเขาไว้


ผมกดหน้าลงมองพ่อยักษ์โข่งแล้วก็คลี่ยิ้มออกมา เขาหลับตาพริ้ม ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ อายุไม่ใช่น้อยๆ แต่เขายังเหมือนเด็กไม่มีผิด ท่าทางว่าตอนแม่กับย่าเขาอยู่คงขี้อ้อนน่าดู สงสัยจังว่าช่วงที่เขาเสียทั้งแม่และย่าไป เขาอ้อนใคร คงเคว้งไปพักใหญ่เลยมั้ง ผมคงย้อนไปดูเขาในช่วงเวลานั้นไม่ได้ ที่ทำได้ตอนนี้คือเป็นคนให้เขาอ้อนอย่างที่เขาชอบนี่แหละ


 

เป็นช่วงเวลามุ้งมิ้งอ้อนเมียเนอะ เพิ่งพ้นผิดมาหมาดๆ ทำตัวน่ารักๆ ไว้ก่อน รออีกสักพักเถอะ (อ้าว! 5555555)

คนอ่านบอกว่า เนื้อเรื่องอะไม่เท่าไหร่ แต่อีเจ้คนเขียนเนี่ย ชอบทำตัวให้ชวนกำพระแน่นมาก 555555 แหมมม ต้องสร้างกระแสนิสนุงงง

พรีออเดอร์ You and I ตอนนี้มีรอบสองแล้วนะคะ เผื่อบางคนสนใจ ตามไปอ่านรายละเอียดที่โพสปักหมุดหน้าเพจได้เลยค่ะ รอบนี้คิดว่าสุดท้ายละ ไม่รีอีกละล่ะ ที่รีเพราะมีแอคซิเดนท์หนังสือตกหล่นจากรอบก่อนค่ะ บวกกับมีคนมาถามเยอะพอสมควรเลยเปิดอะเน้อ

เดี๋ยวจะมีกิจกรรมแจกหนังสือพาร์ท Only You หน้านิยายนะคะ รวมทั้งคนที่อ่านคมเขี้ยวเรียวจันทร์ก็มีสิทธิ์ลุ้นรับหนังสือพี่ยักษ์กับน้องเอเลี่ยนพาร์ทสองฟรีหนึ่งชุดดด ติดตามรายละเอียดไดว้ค่าาา

เจอคำผิดบอกได้เลยนะคะ จิได้รีบแก้ค่าาา 

[farfarneenee]

“You are my life. (นายคือชีวิตฉัน)”  งืออออออออออออ   หวานมากกกกกกกก 

[Veesi3]

ค่อยๆ สู้ไป ทั้งสองคนต่างมีจุดอ่อนกันคนละด้าน ต้องสตรองให้มากๆ นะ

[B52]

เด็กน้อยต้องกินนมก่อนนอน

[MayA@TK]

เจอท่อนนี้เข้าไป  >เป็นช่วงเวลามุ้งมิ้งอ้อนเมียเนอะ เพิ่งพ้นผิดมาหมาดๆ ทำตัวน่ารักๆ ไว้ก่อน รออีกสักพักเถอะ
เดี๋ยวจะไปเช่าพระมาให้หมดท่าพระจันทร์เลยเอ๊า แค่กำไม่พอคงต้องปั่นแล้วอาบเลยมั้งเนี่ย
นี่ไอ้ยักษ์ยังไม่เข็ดอีกเหรอไง

 

[punchnaja]

รอตอนต่อไปข่า

[Supparang-k]

แอบสงสารอยู่นะ แต่ก็ไม่รู้จะว่าไงดี รับกรรมที่ทำไปแล้วกันนะยักษ์ หุหุ

[fay 13]

 

[่patsaporn]

โดนลงโทษหนักมาก  55555 หงอยหนักมากด้วย ทุกคนต้องเรียนรู้ ต่อไปคงดีขึ้นเอง
แต่กลัววิคเตอร์เป็นประสาทก่อนนะ โรคยึดติดแมทเนี่ย เวลาอ้อนเมียนี่โคตรน่ารัก

ขอบคุณค่ะ

[marisa9397]

อ้อนใหญ่เลยนะยักษ์

[iceman555]

วิคเตอร์หายไวๆ เน้อออ จะได้มีแรงอ้อนเมียต่อ อิอิ

[•♀NoM!_KunG♀•]

น่าสงสารแหะ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เราว่าสองคนนี้ควรพบจิตแพทย์บ้าง
อีกคนขี้กังวล อีกคนชอบยึดติดมาก
จะได้พลาวๆ แล้วโชว์หวานได้เต็มที่

[JustWait]

 

[mochimanja2]

น่ารักๆๆๆ รอตอนต่อจ้า

[wawa_piya]

โอ๊ยยยยย ไม่อยากจะคิดถึงดราม่ารอบหน้า
ขุ่นเจ้ใจเย็นๆนะคะ ขอncปลอบใจคนอ่านซักตอนก่อน
แล้วค่อยไปกำพระแน่นมากกันต่อนะ 5555555

[CIndY59]

เพิ่งอ่านตามทัน...
ชอบเนื้อเรื่อง แล้วก็ภาษาการบรรยายของคนเขียนมากค่ะ
แบบให้ฟิลเป็นนิยายต่างประเทศดี เหมือนได้ไปอยู่แอลเอ อิอิ

ตามความรู้สึก สองคนนี้ก็คล้ายกันนะ
เเมทเองก็เป็นพวกรักฝังใจ แน่นเหนียวและทนทาน
พอมาเจอกับวิคเตอร์ที่ขาดๆ ยังยึดกับคนที่รัก ก็เลยเหมือนเติมกันเต็ม

เวลาอ่านไปก็จะรู้สึกเหมือนเราเป็นเพื่อนสนิทของแมท
สุขทุกข์ไปกับนาง หลงรักวิคเตอร์ไปพร้อมกับนาง
แต่อิตาวิคนี่ก็เทพบุตรซาตานจริง ทั้งมีเสน่ห์ เร้าร้อน พร้อมแผดเผาให้มอดไหม้ (ผัวอิแมทเค้า อย่าออกตัวเเรง : เสียงตะโกนจากคนเขียน)
ตอนนี้รู้สึกเหมือนอยู่รถไฟเหาะตีลังกา ที่เราไม่รู้ว่าคนเขียนจะเหวี่ยงเราไปสู่อารมณ์ แต่ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะ อารมณ์เดียวกับแมทที่ชอบเซ็กซ์ของพ่อยักษ์อ่ะ ถึงจะเจ็บแต่มันถึงใจดี 555 (มาโซตามแมท)


เขาว่าพวกเจ้าชู้นี่จะขี้หวง วิคเตอร์นี่ตอบได้ชัดเจนมาก หวงมากจริงๆ
เหมือนพวกเจ้าชู้เขาจะรู้ จะแอบนอกใจเเบบไหน อารมณ์แบบไหนที่จะเผลอใจ
แมทเลยโดนดักทุกทาง สวยมากค่ะ 5555

ปล.อิแมทค่ะ ไปทำบุญเยอะๆนะค่ะลูก ชีวิตดูมีบุญพร้อมมีเจ้ากรรมนายเวรตัวใหญ่ยักษ์กว่าคุณมัดตามมา 55

[kitty08]

  ในที่สุดเราก้อตามทันแล้ว ดีใจจังเลย  แต่พอตามทันก้อต้องรอใจคนเขียนแหละว่าจะมาเมื่อไหร่  เรื่องนี้ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จ้ะ อ่านแล้วอินไปกับเรื่องราวมาก ๆ ชอบที่เหตุการณ์เกิดในต่างประเทศ ไรท์ทำการบ้านมาดีมาก ๆ เลยน่ะ ทำให้คนอ่านรู้สึกได้ความรู้ไปด้วยน่ะ และถามว่าอืดไหม ไม่อืดเลยจ้ะ เรากลับรู้สึกว่าชอบน่ะมันได้ซึมซับความรู้สึกรักที่เกิดขึ้นระหว่างวิคเตอร์กับแมท อ่านจนเหมือนเป็นติ่งของแมทไปแล้วน่ะ ตอนอ่านแต่ละตอนที่วิคเตอร์เผลอใจไปกับผู้หญิงนี่แบบขนลุกตัวชาวาบเสมือนเป็นตัวแมทเองเลยน่ะ  เราเข้าใจวิคเตอร์น่ะว่าตลอดมาเขาใช้เซ็กเป็นการบำบัดจิตใจของเขาอย่างนึง (ซึ่งประเด็นกับการตายของแม่เขาและอดีตของเขานั้นเราได้แต่คาดเดาน่ะ รอตอนต่อไปคงได้รู้แน่ ๆ ) และอีกอย่างตัววิคเตอร์ก้อไม่ใช่เกย์ด้วยน่ะ แถมยังอยู่ในวงการแบบนี้อีกสิ่งล่อใจมันเยอะ และตัวเขายังยึดตัวเองเป็นหลักอีก ถึงแม้จะรู้ว่าทำแบบนี้แมทเสียใจแน่  ๆ แต่มันก้อห้ามตัวเองยากน่ะ เหตุการณ์ล่าสุดคงเป็นบทเรียนราคาแพงสำหรับวิคเตอร์มาก ๆ อยากได้อ่านมุมของวิคบ้างน่ะ ว่านาทีที่ได้รู้ว่าแมทรู้หมดจะเป็นอย่างไรน่ะ งานนี้แมทคงต้องทำหน้าที่เป็นจิตแพทย์อย่างหนักเลยน่ะ ส่วนประเด็นการหลับนอนกับอันเดรียนานั้นเราว่าคงไม่ได้นอนหรอก เพราะก่อนไปวิคเตอร์ก้อไม่คิดจะนอนอยู่แล้ว ๆ อีกอย่างวิคเตอร์เป็นคนปากกับใจตรงกันเขาต้องไม่โกหกเรื่องนี้แน่ ๆ มีสองอย่างคือพูดกับไม่พูดเท่านั้น คือถ้าจะเก็บเป็นความลับก้อต้องปิดไปเลย แต่ถ้าต้องพูดก้อจะพูดหมด ก้ออยู่ที่ตัวเขาแล้วว่าจะทำอย่างไรกับความไว้วางใจที่เสียไปของแมทน่ะ  ดีใจที่ไรท์เปิดพรีรอบพิเศษอีกรอบ

[cchompoo]

เพิ่งได้เข้ามาครั้งแรกค่ะ
สนุกจนต้องอ่านเรื่อยๆ

สงสารแมททำใจไม่ค่อยได้กับพี่ยักษ์
 ต่อีกใจก็สงสารพี่ยักษ์ด้วย เฮ้ออออ

รอติดตามตอนต่อไปค่า 

[pe-ar]

เพิ่งตามอ่าน
ประทับใจ ติดใจ ชอบใจมากอ่ะ

[คุณเจ้]

Only You EP.25 :: The Wall [100%]




   เช้าตรู่วันต่อมาผมก็พาวิคเตอร์ไปทำบุญตักบาตรที่วัดแห่งหนึ่ง ผมเลือกวัดธรรมดาๆ ไม่ได้โด่งดังอะไร เลือกเอาวัดที่แม่กับพ่อชอบพาผมไปทำบุญบ่อยๆ ไม่อยากให้เขาเจอคนพลุกพล่าน อีกอย่างผมรู้สึกว่าวัดที่ให้ความรู้สึกว่าเข้าวัดจริงๆ นั้นเดี๋ยวนี้มีน้อย ผมเห็นวัดเดี๋ยวนี้บางวัดอย่างกับสถานที่ท่องเที่ยว ผมอยากพาเขาไปวัดที่เป็นวัดปกติจริงๆ
   

“กรวดน้ำ รับพรนะโยม” พระท่านบอกหลังจากผมกับวิคเตอร์ตักบาตรสำหรับอาหารเช้า พร้อมกับถวายสังฆทาน ถวายดอกไม้ธูปเทียนให้ท่าน กับข้าวมื้อนี้ผมลงมือทำเอง มีวิคเตอร์คอยป่วนอยู่ในครัวใกล้ๆ กอดเอวคลอเคลียไม่ยอมไปไหน ไล่ให้ไปนั่งที่อื่นก็หน้างอ หาว่าผมยังโกรธเรื่องอันเดรียนาอีกตามเคย
   

คือตูจะทำกับข้าวมั้ย ไม่เกี่ยวกับคนอื่นเลยเหวย มากอด มาเกาะเกี่ยว ใครมันจะไปทำถนัด
   

“เขาร้องเพลงให้เราฟังทำไม ฉันเห็นเขาร้องหลายเพลงมาก” ผมเกือบจะขำพรืดออกมา วิคเตอร์ถามหน้าซื่อตาใส จับมือผมกรวดน้ำจนเสร็จ ผมพาเขายกมือไหว้เพื่อรับพรจากพระ เขาก็ทำตาม นั่งหน้าหล่อมึนๆ มองหน้าพระอย่างสนอกสนใจจนกระทั่งพระท่านให้พรเสร็จ ผมก็ยกมือไหว้จรดหน้าผาก วิคเตอร์ทำตามบ้าง แต่ยกสูงกว่าผมมาก
   

“พี่ชายเหรอ” พระอาจารย์ยิ้มอบอุ่น เอ่อ ถ้าโกหกพระนิดหน่อยนี่บาปขนาดไหนกัน คือพระอาจารย์ท่านนี้รู้จักกับแม่ผม ถ้าตอบว่าแฟนก็เบิกเนตรพ่อกับแม่ชัดเจนเลยสิ ทุกวันนี้พ่อก็ทำท่าเหมือนจะรู้เรื่องผมกับวิคเตอร์ยังไงชอบกล
   

“เจ้านายที่ต่างประเทศครับ พอดีเขามาพักผ่อนที่ไทย เลยพาเขามาทำบุญ” พระอาจารย์ทำหน้าว่าเข้าใจ ท่านชวนคุยอีกนิดหน่อย แล้วผมก็ปล่อยให้ท่านฉันท์เช้าตามวิถีของพระ พาวิคเตอร์ออกมานอกศาลาวัด
   

“นี่ๆ แล้วเมื่อกี้ที่พระเขาร้อง ชื่อเพลงว่าอะไรเหรอ” ผมหัวเราะ วิคเตอร์ขมวดคิ้วอย่างสงสัย หน้าตาเขาตอนนี้อย่างกับเจ้าหนูทำไม
   

“เปล่าครับ เป็นบทสวดมนต์ คนไทยเชื่อว่านั่นคือพรอันศักดิ์สิทธิ์ ได้ฟังแล้วจะมีแต่ความสุข”
   

“จริงอ้ะ” เขามองผมตาแป๋ว
   

“จริงสิครับ คุณฟังแล้วไม่มีความสุขเหรอ” วิคเตอร์ย่นคิ้ว ทำปากยื่น ส่ายหัวไปมา
   

“ฟังไม่รู้เรื่อง แต่มีความสุขที่ได้มาฟังกับนายนะ” ผมยิ้มกว้าง วิคเตอร์เลยยิ้มกว้างตาม ขอบตาคล้ำของเขาเริ่มจางลงมาก ใบหน้าไม่หมองคล้ำเท่าสองวันก่อน
   

“ดีแล้วครับ จะได้กลับไปทำงาน” เขาทำหน้ายู่ทันทีที่ผมพูดถึงเรื่องงาน
   

ออสตินรออยู่ที่รถ ผมกับวิคเตอร์เปิดประตูเข้าไปนั่งด้านหลัง ตอนนี้ยังเช้าอยู่มาก เพราะผมพาเขามาตั้งแต่พระอาทิตย์ยังขึ้นไม่หมด ผมให้แม่โทรนัดพระอาจารย์ไว้ให้ก่อน ท่านเลยรอรับอาหารจากผมทีเดียว กว่าจะปลุกพ่อยักษ์ขี้เซาได้ ต้องดุพร้อมกับฉุดกระชากลากถูให้ลุกจากเตียงกันไปหลายรอบ
   

“อยากไปไหนก่อนมั้ยครับ หรือจะกลับห้องเลย” เขาส่ายหัวหน้าเซ็ง
   

“ไม่ไป วันมะรืนนายจะให้ฉันกลับแล้วนี่” เขาทำหน้างอน ผมแอบเช็กตั๋วเครื่องบินสำหรับบินกลับอเมริกาให้เขาไปแล้ว วันนี้คงทำเรื่องจองให้เขา เครื่องบินเจ็ทที่เขานั่งมา นักบินพากลับไปเรียบร้อยเพราะวิคเตอร์จ้างแค่ขามาเท่านั้น และถึงเขาจะอยากจ้างขากลับด้วย ผมก็มองว่ามันไม่จำเป็น กลับแบบปกติก็ได้
   

“คุณต้องทำงานนะครับ” เขาถอนหายใจ ยื่นสองแขนมาอุ้มผมไปนั่งไว้บนตัก เอาหน้าซุกอกผมไว้ ผมยกมือขวาขึ้นลูบหัวเขา มือซ้ายลูบหลังเขาแผ่วเบา ผมยิ้มเอ็นดูให้กับเด็กชายวิคเตอร์ เรย์มอนด์
   

ช่วงก่อนเขาจะบินกลับ เขาไม่ไปไหนเลย เอาแต่ขลุกอยู่กับผมในห้อง เวลาตัวเองง่วงนอนก็ชอบลากผมไปนอนด้วย ทั้งที่ผมอยากทำงานของตัวเองที่อาจารย์ทั้งหลายสั่งมาอย่างกับผมจะจบปีหน้าให้เสร็จ เขาอ้อนให้ผมไปนอนเป็นเพื่อน อยู่เป็นเพื่อนแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง จะเข้าห้องน้ำยังจะต้องลากผมไปด้วย ผมก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นแบบนี้ แต่พอคิดถึงคำพูดของหมอว่าช่วงนี้เขาจะยังมีอาการจิตตก จิตอ่อน ต้องการหาที่ยึดไว้ ก็เลยต้องตามใจไปก่อน นี่ผมมีแฟนหรือมีลูกก็ไม่รู้


วิคเตอร์ดื้อไม่อยากกลับ คุณเอมิลี่โทรมาตามผ่านผมว่าให้เขากลับไปทำงาน แต่ไอ้ยักษ์ขี้ดื้อก็รั้นจะอยู่ไทยต่อให้ได้ทั้งๆ ที่ผมจองตั๋วให้เขาเรียบร้อยแล้ว
   

“นายกลับด้วยกันสิ!” เขาว่าหน้าบูดหน้าบู้ แถมยังพยายามปล้ำผมอีก เพราะผมไม่ยอมมีอะไรกับเขา ผมไม่ได้เล่นตัว เพราะยังไงนี่ก็ผัว เอ้ย แฟน แต่ส่วนเล็กๆ ส่วนหนึ่งของสมอง มันยังไม่ยอมสลัดภาพอันเดรียนากับเขาหายขึ้นไปบนแมนชั่นด้วยกันสักที
   

“จะกลับไปด้วยได้ยังไงครับ ผมยังเรียนหนังสืออยู่นะ”
   

“เลิกเรียน ไม่ต้องเรียนแล้ว ฉันเลี้ยงเอง” บ๊ะ! บักห้าหนิ! พ่อกับแม่ได้เอาขวานจามหัวผมแบะน่ะสิ
   

“จะบ้าเหรอครับ เรียนมาตั้งขนาดนี้ อยู่ๆ ก็หนีตามผู้ชายไปซะงั้น พ่อกับแม่ผมคงดีใจนักหรอก” เขาหน้านิ่วคิ้วขมวด กอดอกเหมือนเด็กเอาแต่ใจ เรื่องเอาแต่ใจผมเริ่มจะชิน แต่ไอ้ท่าทีเหมือนเด็กนี่คืออะไร จะว่าน่ารักมันก็น่ารักนะ แต่พอมองหน้าหนวดๆ นั่นก็อดยิ้มขำไม่ได้
   

“ขำอะไร” เขาถามเสียงสะบัด หน้าตางอง้ำ ผมยิ่งฉีกยิ้มกว้างกับท่าทีเด็กๆ ของเขา
   

“คุณโตกว่าผมอีก ทำตัวเป็นเด็กไปได้” เขาพุ่งตัวเข้ามากอดผมจนล้มลงไปบนเตียง พอขึ้นคร่อมร่างผมได้ก็ระดมจูบไปทั่วหน้า แล้วก็ซุกไซ้ซอกคอไปเรื่อย
   

“ฉันเป็นแค่กับนายคนเดียว” เขาเลียลิ้นไปตามซอกคอ เล่นเอาผมแอ่นตัวรับเสียววาบ สองมือเขาสอดเข้าไปในเสื้อ เลื่อนไปบีบหน้าอกทั้งสองข้างรุนแรง
   

“วิคเตอร์ ไม่เอา” ผมยกมือดันไหล่ทั้งสองข้างของเขา วิคเตอร์จับข้อมือผมกดลงบนเตียงแน่นแล้วไซ้คอผมหนักหน่วง
   

“ขออึ๊บก่อนรอบนึงสิแล้วจะยอมกลับ” เขาว่าเสียงกรึ่ม มัวเมากับการดูดซอกคอผมไม่หยุด
   

“ไม่… วิคเตอร์ บอกว่าไม่ไง!” ผมเริ่มดิ้นสู้ วิคเตอร์ส่งเสียงคำรามขัดใจ แต่เขาก็ไม่หยุดซุกไซ้ แถมยังเพิ่มระดับความรุนแรงขึ้นด้วย ผมกัดริมฝีปากล่างแน่นตอนที่เขาขบกัดลงบนซอกคอ
   

“ครางสิ…” เขาว่าเสียงแหบ แต่ผมไม่ทำ สองมือกำแน่น ทั้งตัวแข็งทื่อไปหมด วิคเตอร์ก็ไม่ยอมเช่นกัน เขาจัดการดึงเสื้อยืดของผมออกจากตัวอย่างทุลักทุเลเพราะผมฝืนตัวไว้และพยายามดิ้นสู้ แต่แรงเขาเยอะกว่าผมอยู่แล้วการดิ้นของผมเลยไม่เป็นปัญหาสำหรับเขา มือขวาข้างเดียวก็กดข้อมือผมสองข้างได้จมเตียง
   

“วิคเตอร์ อย่าทำแบบนี้!” ผมว่าเสียงขุ่น จ้องเขาคิ้วขมวด สายตาวิคเตอร์มัวเมาและลุกโชน ไม่รู้เพราะแรงอารมณ์ทางเพศหรือแรงอารมณ์โกรธ
   

“อย่าเล่นตัวเหมือนเมื่อก่อนนักเลยน่า เราเป็นแฟนกันแล้วนะ”


“ผมเปล่า แต่…” ยังไม่ทันพูดจบ เขาก็ก้มลงมาประกบปาก ลิ้นสีสดของเขากวาดไปรอบโพรงปากของผม
   

“อือ!” ผมคำรามขู่ แต่วิคเตอร์ไม่สนใจ ผมใช้ฟันขบลิ้นเขา ตั้งท่าจะกัดแต่วิคเตอร์ไวกว่า มือซ้ายเขาเอื้อมลงไปบีบกลางลำตัวของผมอย่างแรง
   

“อ… อ๊า!” ผมกรีดร้องออกมา เลยทำให้วิคเตอร์ยิ่งจูบผมดูดดื่มขึ้น เขาใช้มือซ้ายมือเดียวดึงกางเกงเนื้อนุ่มขายาวสีเทาของผมลงไปที่เข่าพร้อมกับกางเกงชั้นใน ใช้มือเดิมรูดรั้งความเป็นชายของผมจนมันตั้งขึ้นทั้งที่ผมไม่ได้มีอารมณ์ร่วมด้วยเลยสักนิด แต่ร่างกายผู้ชายมักตอบสนองง่ายดายเหลือเกิน
   

“วิคเตอร์!” ผมเรียกชื่อเขาเสียงดุทันทีที่เขาดึงปากออกไป เขาปล่อยข้อมือผมทั้งสองข้าง ผมยกมือทุบตีตามตัวเขา วิคเตอร์ปัดออกอย่างไม่ใส่ใจ จับผมนอนพลิกคว่ำหน้า ดึงกางเกงผมออกไปจนได้ ผมเอี้ยวตัวไปตีเขา วิคเตอร์ทำแค่เอนหน้าหนี ยกมือปัดมือผมออกแรงๆ และกดหัวผมให้ลงติดหมอนตามเดิม ก่อนจะเลื่อนสองมือไปดึงกางเกงนอนสีดำของเขาลงไปครึ่งต้นขาแล้วควักลูกชายเขาออกมา มันชี้หน้าผมราวกับกำลังด่าผมแทนพ่อมัน เขาจับสองมือผมไพล่หลังเอาไว้ กระชับไว้ที่บั้นท้าย ใช้มือซ้ายกดไว้เพียงข้างเดียวก็ทำเอาผมขยับไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังพยายามดิ้นสู้
   

ป้าบ!!!!
   

“โอ๊ย!” เขาใช้มือขวาฟาดลงบนแก้มก้นขวาของผม ทำเอาผมสีหน้าเหยเกเพราะความเจ็บกะทันหันที่แล่นไปทั่วก้น ผมหยุดดิ้นครู่หนึ่ง วิคเตอร์โน้มตัวไปดึงลิ้นชักบนหัวเตียง หยิบเจลหล่อลื่นออกมาบีบใส่ทางเข้าด้านหลังของผมจนเย็นฉ่ำไปหมด เขาปิดฝาหลอดเจลแล้วโยนไว้บนเตียง ใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางเสียบเข้าไปในกลีบเนื้อด้านหลังของผม
   

“อ๊า…” ผมร้องครางออกมาเสียงดังทั้งที่พยายามกัดปากไว้แล้ว แต่ความเสียวและความคับแน่นจนอึดอัดทำให้ผมห้ามเสียงร้องไม่อยู่
   

“ร้องอีก…” วิคเตอร์ว่าหน้าตาดิบเถื่อน แววตาเขาวาววับ สองนิ้วเร่งเร้าไปรอบผนังอ่อนด้านใน หน้าท้องผมหดเกร็ง ลำตัวแอ่นขึ้นแอ่นลง สองขาพยายามขยับหุบเข้าแต่ก็โดนวิคเตอร์ใช้เข่าทั้งสองข้างกันเอาไว้ ผมกัดริมฝีปากล่างแน่น ไม่ยอมทำตามที่เขาบอก วิคเตอร์ดึงนิ้วออกไปก่อนจะยัดความใหญ่ยาวของเขาเข้ามาแทนที่
   

“อึก!” ความจุกและความเสียวแล่นไปทั่วท้องน้อย ผมขมวดคิ้วแน่น อ้าปากผ่อนลมเพื่อช่วยจมูกหายใจ วิคเตอร์หยุดแช่ไว้สักพักแล้วส่งเสียงครางพึงพอใจ ก่อนจะเริ่มขยับเข้าออกเชื่องช้า สองมือกดข้อมือผมไว้ตรงบั้นท้ายแน่น เข่าสองข้างของเขาดันขาผมให้กว้างออก
   

“Do not rush me. I do not want to cum, now. (อย่างเร่งฉันสิ ฉันยังไม่อยากเสร็จนะ)” ผมหายใจหอบ แก้มซ้ายแนบไปกับหมอน สายตาเหลือบไปมองแฟนตัวเอง วิคเตอร์กัดฟันแน่นตอนโดนผมรัด เขากดหน้าลงมองผมที่มองอย่างผิดหวังปนด้วยความเสียใจ แต่ก็ห้ามอารมณ์ความเสียวซ่านที่แสดงผ่านทางสีหน้าด้วยไม่ได้เช่นกัน แววตาวิคเตอร์ดิบเถื่อน ใบหน้าเต็มไปด้วยความกำหนัดทางเพศ
   

“ทำไมมองฉันแบบนั้น” ผมเลื่อนสายตาเคืองๆ หนีเขาไปมองทางหน้าต่างห้องนอน วิคเตอร์ไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่เริ่มขยับสะโพกเข้าออกรุนแรง
   

ปึก! “อา”
   

ปึก! “Fuck!”
   

ปึก! “อ้า!”
   

เสียงร้องครางอย่างสุขใจดังตามจังหวะกระแทกที่เล่นเอาผมสะเทือนไปทั้งตัว หัวชนกับผนังหัวเตียงตามแรงดันที่เขาส่งมาอย่างรุนแรง ผมกัดฟันแน่น หลุดร้องออกมาบ้างบางครั้ง แต่ก็พยายามไม่ตอบรับเขา ใจผมตีกันวุ่น ทั้งต่อต้านอย่างเจ็บปวดและตอบรับอย่างสุขสม
   

“อ๊า!” ผมกรีดร้องตอนเขางัดแก่นกายขึ้นแล้วดันกระแทกเข้าไปจนลึกถึงจุดเสียววาบ วิคเตอร์มีสีหน้าผ่อนคลายคล้ายกับพวกขี้ยาที่เสพติดยาจนสมองโล่งแล้วยิ้มลอยๆ ออกมา
   

ผมปล่อยให้วิคเตอร์กระแทกเข้าหาผมไปเรื่อยๆ จนเขาเสร็จโดยที่ผมแทบจะไม่มีอารมณ์ร่วมด้วยเลยแม้แต่นิด ถึงมีก็มีแค่นิดเดียว ไอ้ที่เสียวมันก็เป็นไปตามกลไกร่างกาย วิคเตอร์คำรามดังลั่นห้องตอนถึงจุดหมาย ผมนอนหอบแก้มแนบติดหมอน รับรู้ถึงความเฉอะแฉะของน้ำรักไอ้ยักษ์ที่ไหลเยิ้มออกมาตอนเขาถอนตัวเองออก เขาปล่อยมือผมที่กดเอาไว้ รู้สึกปวดข้อมือไปหมด แขนผมร่วงลงเตียงอย่างหมดแรง ผมคิดว่าเขาคงพอ แต่อีกใจก็รู้ว่าถ้ารอบเดียวคงไม่ใช่เขา
   

“มองหน้าฉัน” เขาว่าเสียงเข้มหลังจากพลิกตัวผมให้หนอนหงาย จับผมอ้าขาแล้วยัดลูกชายเขาเข้ามาอีกครั้ง แล้วเริ่มกระแทกเข้าออกรุนแรง ผมหันหน้าหนีเขา ไม่อยากมองหน้าเขาตอนนี้ สองแขนผมปล่อยราบลงกับเตียง ปล่อยให้เขาดำเนินกิจกรรมด้วยตัวเขาเองทั้งหมด
   

“แมท” เสียงเข้มมาพร้อมกับมือที่บีบคางผมแน่นแล้วจับให้มองใบหน้าดุดันดิบเถื่อนของเขา ผมจ้องเขาด้วยแววตาฉุนเฉียว
   

“อย่าต่อต้านฉัน ฉันรักนายคนเดียว เข้าใจมั้ยว่าฉันมีนายแค่คนเดียว” เขาบอกเสียงจริงจัง พร้อมกับเพิ่มแรงกระแทกเข้าหาผมจนต้องนิ่วหน้า
   

“อะ อื้อ…” ผมอดที่จะเปล่งเสียงออกมาไม่ได้ มันทั้งเสียวทั้งเจ็บในคราวเดียวกัน เขาปล่อยมือออกจากคางผม แววตาเร่าร้อนของเขาจ้องผมไม่วางตา ผมจำเป็นต้องสบตาเขากลับไปเพราะไม่งั้นเขาจะยิ่งโมโห
   

ปัก! ปัก! ปัก! ปัก! ปัก!
   

เสียงเนื้อกระทบกันดังหนักหน่วง ร่างกายผมโยกสั่นคลอนขึ้นลงตามความรุนแรงของคนตัวโตด้านบนที่ยังจ้องหน้าผมไม่เลิก สายตาที่มองมานั้นทำเอาผมใจเต้นตุบๆ ด้วยความตื่นเต้นผสมกับความร้อนเร่าแปลกๆ เพราะมันอัดแน่นไปด้วยความรัก ความหวง ความอยากและการแสดงความเป็นเจ้าของ
   

“I love you.” เขากระแทกแรงจนผมเผยอริมฝีปากขึ้น สองตายังคงพยายามมองเขา วิคเตอร์กระแทกเข้าหารุนแรงอีกครั้งราวกับต้องการบางสิ่งบางอย่าง
   

“Say it!” เขาว่าเสียงเหี้ยม แรงกระแทกก็เริ่มจะโหดเหี้ยมมากขึ้น
   

“I—I love you, too.” ผมเปล่งเสียงแผ่ว หยาดน้ำตาร่วงลงหมอน สองมือยกมาจิกหมอนไว้แน่น วิคเตอร์คำรามถูกใจ ก้มลงมาจูบผมอย่างมูมมาม ก่อนที่เขาจะเร่งเครื่องอีกครู่หนึ่งจนตัวกระตุกรุนแรง เขาส่งเสียงคำรามในปากผมดังอื้ออึง ความอุ่นร้อนของน้ำข้นสีขาวอาบไล้ไปทั่วผนังอ่อนนุ่มด้านใน วิคเตอร์ถอนจูบและแก่นกายของเขาออกจากตัวผม แล้วก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ
   

ผมนอนมองเพดานตาลอยครู่หนึ่ง รู้สึกล้าถึงขั้นแทบหมดแรง กลีบเนื้อตรงช่องทางด้านหลังหุบขยุ้มไปมาเพื่อปรับสภาพให้กลับสู่สภาวะปกติ นึกขอบคุณที่ช่วงนี้ออกกำลังกายบ่อย เพราะมันทำให้กล้ามเนื้อผมยืดหยุ่นและแข็งแรงขึ้นมาบ้าง ตรงนั้นไม่เจ็บเท่าไหร่ แค่ปวดตุ่ยๆ แต่ใจผมนี่สิเจ็บกว่า


ผมหลับตาไล่น้ำตาแห่งความเสียใจออกไป นอนแน่นิ่งอยู่แบบนั้น ที่อกซ้ายใจเต้นอย่างแผ่วเบาจนแทบจะกลายเป็นหยุดเต้น ผมรู้สึกผิดหวัง อีกทั้งยังรู้สึกกลัวเขาอยู่ลึกๆ ใจมันสั่นหวิวๆ ยามนึกถึงช่วงเวลาที่เขาบังคับกัน วิคเตอร์นอนหอบหายใจอีกสักพักก็ดึงผมเข้าไปกอด แผ่นหลังผมแนบชิดกับด้านด้านหน้าของเขา จมูกและริมฝีปากคลอเคลียแก้มผมไม่หยุด
   

“ร้องไห้ทำไม หืม?” เขาจูบซับน้ำตาบนแก้มขวาของผมจนมันแห้ง มือซ้ายลูบหัวผมไปมา มือขวาเลื่อนลงไปกอบกุมแมทน้อยเอาไว้ พยายามปลุกปั่นอารมณ์ของผม
   

“นายยังไม่เสร็จ เดี๋ยวฉันช่วยนะ”
   

“ไม่ต้อง” ผมพูดเสียงนิ่ง ปัดมือเขาออก รับรู้ได้ถึงใบหน้าอันหงุดหงิดของอีกฝ่าย วิคเตอร์จ้องหน้าผมนิ่ง ผมเองก็นอนนิ่งสายตาจับจ้องมองไปยังหน้าต่างห้องนอน ไม่ยอมสบสายตาเขา
   

“นายเป็นอะไร มีคนอื่นใช่มั้ย?! ถึงได้ทำท่ารำคาญฉันตลอดแบบนี้!?” เขาบีบต้นแขนขวาผมแน่นจนผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ผมยกมือซ้ายขึ้นมาตีมือเขา แต่เขาก็ไม่ปล่อย จ้องหน้าผมด้วยดวงตาน่ากลัวที่ทำเอาผมรู้สึกกลัวจริงๆ
   

“ผมไม่เหมือนคุณนะ!” แต่ถึงแม้จะกลัว ผมก็ขอขึ้นเสียงสู้ ผมโกรธที่เขามองผมเป็นคนแบบนั้น
   

“ฉันไม่ได้มีใคร!” ใบหน้าเขาถมึงทึง แววตากราดเกรี้ยวราวกับสุดจะทน แรงบีบที่แขนผมแน่นขึ้น ผมกัดริมฝีปากล่างแน่น พยายามอดทนกับการกระทำของเขา
   

“แน่ใจเหรอ?! กับอันเดรียนา คุณอาจจะโกหกผมก็ได้!” ว่าจะไม่เอาเรื่องนี้มาเป็นประเด็นแล้วเชียว แต่พออารมณ์มันขึ้น สติก็เริ่มลดน้อยถอยลงและยากที่จะห้ามความงี่เง่าที่ผมไม่เคยสัมผัสในเรื่องความรักมาก่อน 
   

วิคเตอร์ตาลุกวาว แรงบีบตรงแขนทำเอาผมน้ำตาคลอ แถมใจยังสั่นด้วยความกลัว ใบหน้าวิคเตอร์ตอนนี้อย่างกับจะฆ่าใครสักคนได้ และใครคนนั้นก็คงผมนี่แหละ
   

“นายกับไอ้ห่าจูบแรกนั่นก็เหมือนกัน ดีไม่ดีมีมากกว่าใช้ปากกันแล้วมั้ง!” วิคเตอร์เริ่มออกอาการฉุนเฉียวอย่างรุนแรง เขาพลิกตัวขึ้นมาอยู่เหนือผม กดสองข้อมือผมแน่น ใช้ขาแหวกขาสองข้างผมให้กว้างขึ้น แววตากราดเกรี้ยวจ้องมองผมไม่ลดละ ผมเองก็จ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้แม้จริงๆ กลัวจนหัวจะหดอยู่แล้วก็เหอะ
   

“มันก็เรื่องของผม ตอนนั้นคุณหายหัวไปเอง ผมจะไปเอากับใครก็ได้!” ผมเคยบอกเพื่อนๆ เวลามันทะเลาะกับแฟนว่าอย่าประชดประชันกัน อย่าใช้อารมณ์ ตอนนั้นผมไม่เข้าใจนักหรอกว่าทำไมต้องใช้อารมณ์ ทำไมไม่คุยกันดีๆ แล้วทำไมต้องประชดนั่นนี่ ขุดเรื่องเก่าออกมาเกทับกัน
   

วันนี้ผมพอจะเข้าใจบ้างแล้ว ว่าพอคนเราได้ทะเลาะกับแฟนในเรื่องที่มีบุคคลอื่นเข้ามาเป็นประเด็น อารมณ์มันมักจะไวกว่าเหตุผล
   

“นายว่าไงนะ!?” เขาบีบข้อมือผมกระดูกแทบแตก ผมปากสั่นเพราะเจ็บ แววตาวูบไหวเพราะกลัวสีหน้าเกรี้ยวกราดพร้อมอาละวาดของเขา หากนี่คือพายุทอร์นาโด บอกได้เลยว่ามันกำลังเริ่มก่อตัวและเริ่มทำลายล้างทีละนิด
   

“เหมือนคุณไงที่นอนกับอันเดรียนา สงสัยคงไม่พอเลยต้องกลับไปนอนด้วยกันอีก!” ผมว่าเสียงห้วน อกกระเพื่อมขึ้นลงเพราะแรงอารมณ์ แล้วผมก็รับรู้เลยว่าอารมณ์ของวิคเตอร์นั้นพุ่งขึ้นถึงจุดเดือด เพราะเขาเลื่อนมือมาบีบกรามผมแน่น บีบอย่างกับว่าเขาจะหักกรามผมให้แหลกคามือ ใบหน้าเขาเริ่มแสดงถึงความหยาบคาย
   

“เหี้ย! พูดไม่รู้กี่รอบแล้วว่าไม่ได้เย็x! ทำไมแม่งไม่เชื่อกันบ้างวะ!!” ผมยกสองมือขึ้นมาจับข้อมือขวาเขาไว้ สีหน้าและแววตาของวิคเตอร์ตอนนี้น่ากลัวจนผมเริ่มตัวสั่นเทิ้มน้อยๆ แววตาแข็งกร้าวของเขาจ้องผมอย่างกับจะจับผมฉีกออกเป็นชิ้นๆ ใบหน้าเขาเครียดเขม็งเหมือนกำลังอดทนไม่ให้ต่อยหน้าผมแรงๆ
   

“วิคเตอร์!! ปล่อย!!” ผมยกมือตบตีเขา แต่เหมือนเขาจะไม่สะเทือนเลยแม้แต่นิด แถมแรงบีบที่กรามผมยังเพิ่มขึ้นอีกต่างหาก วิคเตอร์เหมือนจะสติหลุดเข้าไปทุกที ผมทั้งเจ็บ ทั้งกลัว จนน้ำตาไหลออกมา ตอนนั้นเองที่วิคเตอร์ชะงักไป เขาหยุดการกระทำของตัวเอง ใบหน้ายังคงเครียดไม่จางแต่มือเขาคลายออกจากหน้าผม วิคเตอร์พ่นลมหายใจแรงๆ อย่างฉุนเฉียว เขาดึงกางเกงนอนขึ้น เก็บลูกชายเขาเข้าไปด้านในแล้วผูกเชือกกางเกงเร็วๆ ลวกๆ เดินลงจากเตียงไปแบบกระแทกกระทั้น หมุนตัวเดินออกไปนอกห้องพร้อมอารมณ์ที่ยังคงครุกรุ่น ผมหลับตาลง น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ ยกมือขึ้นเช็ดมันออกเร็วๆ นอนหลับตานิ่งๆ อีกสักพักผมก็ถอนหายใจออกมา
   

ผมลุกขึ้นนั่ง น้ำสีขาวข้นไหลออกมาจากตัวผมจนเลอะที่นอนไปหมด ผมนั่งเหม่อคิดทบทวนกับตัวเองว่าสิ่งที่ทำไปนั้นเป็นสิ่งที่ควรทำหรือเปล่า ผมไม่น่าขุดเรื่องที่ผ่านไปแล้วมาเป็นประเด็นให้เราสองคนทะเลาะกันอย่างนี้ เพราะเขาก็คงเจ็บปวดไม่แพ้กัน แต่เขาเองนั่นแหละที่ทำให้ผมผิดหวังก่อน เขาไม่ต้องบังคับให้ผมมีอะไรด้วยก็ได้ ยังไงผมก็เต็มใจให้ ผมแค่ขอพักเรื่องนี้ไว้ก่อนจนกว่าจะปล่อยเรื่องอันเดรียนาออกจากหัวได้จริงๆ
   

ผมถอนหายใจกับตัวเอง พยายามนึกถึงคำพูดหมอและนึกถึงช่วงเวลาที่อยู่กับเขาไว้ว่าเขาไม่ใช่คนที่มีสภาวะอารมณ์แบบคนปกติทั่วไปมากนัก ผมเลื่อนตัวลงจากเตียง เดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดสิ่งที่มันเลอะๆ อยู่จนหมด หยิบเสื้อและกางเกงขึ้นมาสวมใส่ เดินออกจากห้องนอนไปตามหาวิคเตอร์ ผมมองหาเขาในห้องโถงของแมนชั่นสักพักก็เห็นว่าเขายืนสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียงกว้างตรงห้องนั่งเล่นและใช้เป็นที่รับแขกด้วย ผมเดินไปเปิดกระจก กลิ่นเหม็นของบุหรี่ทำให้ผมย่นจมูก วิคเตอร์หันมามองด้วยแววตาและใบหน้านิ่งๆ
   

“ออกมาทำไม ไม่เห็นรึไงว่าฉันสูบบุหรี่อยู่” เขาว่าเสียงเย็นชา ปากก็ยังไม่หยุดพ่นควันสีขาวแสนเหม็นนั่น
   

“เห็น ถึงได้ออกมา ผมบอกแล้วไงว่าอย่าสูบ เลิกสูบได้แล้ว” ผมมองเขาเคืองๆ วิคเตอร์ไม่สนใจหันหน้าหนีผมไปทางอื่น ผมเดินไปหยิบบุหรี่ออกจากมือเขา เอาขยี้กับกระถางต้นไม้ตรงระเบียง วิคเตอร์พุ่งตัวเข้ามาหาผมอย่างเร็ว สองมือจับกรอบหน้าผมไว้แล้วก้มลงมาจูบอย่างรุนแรง ลิ้นของเขาเกี่ยวกระหวัดรัดลิ้นผมเร็วๆ กลิ่นบุหรี่ขมๆ ติดตรงปลายลิ้น ผมหันหน้าหนีจนหลุดออกจากปากเขาได้
   

“บอกแล้วไง ถ้าไม่อยากให้ฉันสูบต้องเอาจูบนายมาแลก” เขาพูดเสียงหอบ แววตามัวเมาและยื่นหน้ามาจะจูบอีกรอบ แต่ผมหันหน้าหนี
   

“ไปทำข้างในสิ เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก” ผมว่าหน้ามุ่ย วิคเตอร์มองผมด้วยสายตาจะกลืนกิน เขาจูงมือผมกลับเข้าไปในห้องอย่างเร็ว เลื่อนปิดประตูกระจก กดปุ่มปิดม่านอัตโนมัติเพื่อกันไม่ให้ใครด้านนอกเห็น แม้ที่ๆ เราอยู่จะค่อนข้างเป็นส่วนตัวไม่พลุกพล่านแต่ก็ต้องกันไว้ก่อน
   

เขาถอดกางเกงผมออก แทบจะกระชากเลยก็ว่าได้ ผลักผมลงไปนอนบนโซฟาตัวยาว พอถอดกางเกงตัวเองเสร็จ เขาก็ตามลงมาเสียบผมทันที อาศัยน้ำของเขาครั้งก่อนที่ยังคั่งค้างอยู่บ้างเป็นตัวช่วยหล่อลื่น วิคเตอร์ไม่พูดพร่ำมากมาย ขยับสะโพกเข้าหาผมอย่างแรง ท่าทีเขาดูลนๆ เล็กน้อย ทำท่าทางอย่างกับอดอยากมานานทั้งที่เพิ่งจะทำไป
   

“อื้อ อื้อ อื้อ…” ผมกัดปากแน่น ส่งเสียงร้องออกมาเพราะทนความเสียววูบไม่ไหว ผมแหงนหน้าขึ้นนิด สายตามองเห็นใบหน้าพ่อรูปหล่อหน้าหนวดที่เคลิ้มเหมือนคนเมา แววตาวิคเตอร์ทอประกายความตื่นเต้นให้ได้เห็น จังหวะสะโพกยังคงโยกไหวต่อเนื่อง ผมยกสองมือขึ้นจับสองแขนเขาไว้
   

“มองหน้าฉันไว้นะ” เขาพูดเสียงทุ้ม รอยยิ้มแสนจะหื่นกาม ผมมองหน้าเขาด้วยสายตาฉ่ำปรือ วิคเตอร์มองกลับมาด้วยสายตาที่แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของตัวผมอย่างเต็มที่ ร่างกายผมเลื่อนขึ้นเลื่อนลงไปตามแรงกระแทกไม่หยุด
   

“โอ้ว เอ่อ… ขอโทษครับ…” ผมใจกระตุกวูบ ลืมไปเลยว่าออสตินอยู่ด้วย ผมรีบหันหน้าหนีเข้าหาพนักพิงโซฟา แต่วิคเตอร์ก็ไม่ยอมหยุดขยับสะโพก ดูเขาจะไม่ตกใจด้วยซ้ำที่ออสตินออกมาเจอเราสองคนในสภาพนี้
   

“เข้าไปรอในห้องนายก่อน เสร็จแล้วจะเรียก” แถมยังมีการแหงนหน้าไปตอบกลับอย่างสบายๆ ทั้งที่ดันแก่นกายเข้าหาผมไม่หยุด ผมไม่เห็นว่าออสตินทำหน้ายังไงเพราะหันหน้าหนีอยู่
   

“เขาไปแล้ว” ผมบิดหน้าหันไปมองตรงบริเวณที่ออสตินออกมายืนจังก้าเมื่อกี้ พอไม่เห็นว่าพ่อบอดี้การ์ดอยู่ตรงนั้นแล้ว ผมก็หันกลับมามองหน้าวิคเตอร์ เขากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะก้มลงมาดูดริมฝีปากล่างบนของผมรุนแรง
   

“ไม่ได้มีใครใช่มั้ย” เสียงเนื้อกระทบกันดังเชื่องช้าแต่ว่าหนักแน่นแข่งกับน้ำเสียงทุ้มของเขา
   

“เปล่า…” ผมตอบเสียงเบา ย่นคิ้วเพราะความจุกเสียวตรงท้องน้อย
   

“ห้ามนอกใจฉัน ห้ามทิ้งฉันนะ นายไม่อยากโดนฉันล่ามโซ่หรอก” ผมขมวดคิ้วแน่น ยกมือซ้ายทุบอกเขาดังปึก แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มเหี้ยม แรงกระแทกก็ยังคงโหมโหดไม่หยุดจนกระทั่งเขาตัวกระตุกและส่งเสียงคำรามดังลั่นห้องแบบที่ไม่เกรงใจออสตินเลยสักนิด
   

เขานอนกอดผมอยู่บนโซฟา ลูกชายเขาที่ค้างอยู่ด้านในของผมค่อยๆ อ่อนตัวลงทีละนิด ผมเพลียเกินกว่าจะห้าม จะเถียงอะไรกับเขาอีกเลยปล่อยให้เขานอนกอด นอนหอมแก้มไปเรื่อย โดยที่ตัวผมนอนเหงื่อซึมตรงหน้าผากกับส่งเสียงหอบน้อยๆ ออกมา
   

ในใจผมยังรู้สึกแปลกๆ อยู่ ไม่รู้ว่าเราคืนดีกันหรือยัง หรือเราทะเลาะกันจริงจังแค่ไหน แต่ไม่ว่าจะยังไง ผมไม่อยากมีปัญหา ไม่อยากทะเลาะกับเขาเลยเดินเข้าหาเขาก่อน เพราะครั้งนี้ผมเองก็มีส่วนผิด แม้ที่จริงมันจะเริ่มจากเขาก็ตาม แต่อะไรที่มันไม่ควรทะเลาะเบาะแว้งกัน ผมก็ไม่อยากปล่อยให้มันค้างคาไปแบบนี้ เพราะเดี๋ยวเขาก็กลับแล้ว ทะเลาะกันทั้งที่ห่างไกลกัน ไม่ใช่เรื่องดีนักหรอก
   

เพราะผมกลัวและขี้ขลาดเกินไป ใช่แต่วิคเตอร์จะจิตตกคนเดียว ผมเองก็ไม่แพ้เขาหรอก จิตตก จิตกังวลไปเรื่อย ดีไม่ดีผมอาจพาเราสองคนเข้าไปพบจิตแพทย์ด้วยกันสักวัน



ต่อด้านล่างจ้า
V
v
v

[คุณเจ้]

V
v
v


วันต่อมาผมก็พาเขามาส่งที่สนามบินพร้อมออสติน เที่ยวบินของเขาคือเวลาเที่ยงคืนพอดี เรามาถึงสนามบินตอนสี่ทุ่ม วิคเตอร์ไม่มีสัมภาระอะไรมาเลย เพราะตอนขามาเขามาด้วยเครื่องบินเจ็ทแบบส่วนตัว ดีที่เขายังมีสติพกพาสปอร์ตกับเอกสารสำคัญๆ มาด้วย ระหว่างทางที่นั่งมาบนรถ ผมไม่ได้พูดอะไรกับเขามากนักหรอก ปล่อยให้เขาจับนั่งตัก นั่งกอด นั่งหอมแบบที่เขาชอบทำไปนั่นละ ผมยังมีความรู้สึกแปลกๆ บางอย่างอยู่ในใจ เหมือนมีกำแพงกั้นขึ้นมาใจผมยังไงก็ไม่รู้ มันไม่ใช่แค่เรื่องอันเดรียนา แต่มันบวกกับสิ่งที่เขาทำกับผมเมื่อวานด้วย อันที่จริงก็ไม่ใช่แค่เขาหรอก มาจากตัวผมเองด้วยก็มี เอ๊ะ หรือจริงๆ มันส่งผลมาจากเขานั่นแหละ ทำไมความคิดผมวกไปวนมาจัง
   

“ทำไมไม่ยิ้ม เป็นอะไรอีก” เขาถามเสียงเหวี่ยง ใบหน้าใต้หมวกแก็ปสีขาวนั้นปั้นปึ่ง เรากำลังนั่งรอเวลาขึ้นเครื่องซึ่งเหลืออีกประมาณหนึ่งชั่วโมง
   

“เปล่า ผมทำหน้านิ่งๆ ไม่ได้เลยรึไงเนี่ย” ผมย่นคิ้วใส่เขานิดหน่อย ติดจะหน่ายใจเล็กๆ ที่เขาเอาแต่จับจ้องหาจุดติผมอยู่ได้ ทำหน้านิ่งก็ไม่ได้เนาะ นี่ถ้าปวดขี้แล้วหาห้องน้ำไม่ได้ยังจะให้ยิ้มอยู่มั้ย
   

“แน่ใจนะว่าไม่ได้กำลังโกรธอะไรฉันอยู่” เขาจ้องผมด้วยสายตาหยาบกระด้าง ผมถอนหายใจ ตัดปัญหาด้วยการก้มหน้าซุกกับอกเขา ยกสองแขนโอบร่างเขาไว้ วิคเตอร์ยกสองแขนโอบตอบกลับมา
   

“ถ้าโกรธผมจะกอดคุณมั้ยล่ะครับ”
   

“ก็นายขี้ประชด” ผมยิ้มขำที่มุมปาก จำได้จำดีนะไอ้นิสัยแย่ๆ ของผมเนี่ย ก็เหมือนผมละมั้งที่จำได้จำดีกับเรื่องไม่ดีของเขา
   

“เปล่าประชดสักหน่อย งั้นไม่กอดแล้วนะ” ผมทำท่าจะดันตัวเองออก วิคเตอร์กระชับอ้อมกอดผมไว้แน่น ไม่ยอมให้ผมดันตัวเองออก
   

วันนี้พี่การ์ดคนไทยมาร่วมขบวนการโจ๋เรนเจอร์ในการคุ้มครองป้องกันพ่อพระเอกดังกับแฟนหนุ่มตัวจ้อยด้วย ทั้งหมดวางกำลังรอบตัวผมกับวิคเตอร์ ไม่ต้องห่วงเลยว่าจะมีคนบ้าที่ไหนพุ่งเข้ามาทำร้ายเราได้ แค่เห็นหน้านิ่งขรึมของออสตินผมว่าก็หนีไปแล้ว
   

“ฉันจะว่างมาหาอีกทีก็ช่วงคริสมาสต์นะ” เขากดจูบลงกลางกระหม่อมหัวผมตำแหน่งเดิมที่เขาชอบ
   

“ครับ ตั้งใจทำงานนะวิคเตอร์ อย่าหนีมาแบบนี้อีก”
   

“นายก็อย่าไม่รับสายฉัน อย่าหนีหน้าฉันสิ” ผมแหงนหน้าขึ้นมองเขา วิคเตอร์กดหน้าลงมองด้วยสายตาสั่นไหว ผมมองหน้าเขานิ่งๆ พักหนึ่ง กดความคิดบางอย่างลงไว้ในส่วนลึกของใจแล้วพยักหน้ารับคำของเขา
   

“รับปากสิ” เขาขมวดคิ้วมุ่น ผมกลอกตานิดหน่อย วิคเตอร์เอาหน้าผากมาชนหน้าผากผมเบาๆ หนึ่งที
   

“Yes. Mr.Handsome. (ครับ พ่อรูปหล่อ)” ยักษ์ฉีกยิ้ม ก้มลงจุ๊บปากผมแบบไม่แคร์สายตาใครในสนามบิน นี่ถ้ามีปาปาราซซี่แถวนี้ คงได้ภาพเด็ดไปขายข่าวจนกระหึ่ม หรือจริงๆ อาจจะมีภาพหลุดไปแล้ว จนข่าวดังไปมากแล้วก็ได้ แต่ผมดันไม่รู้เอง ซึ่งเป็นเพราะผมไม่ติดตามข่าวระหว่างผมกับเขานี่ละ มันสบายใจเหมือนกันนะที่จะไม่รับรู้ความคิดของคนอื่นในโลกโซเชียลต่างๆ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าระหว่างผมกับเขานั้นเป็นประเด็นมากน้อยแค่ไหน รับรู้บ้าง แต่เลือกที่จะห่างจากข่าวตัวเองดีกว่า
   

เขาอุ้มผมขึ้นไปนั่งบนตัก ผมนั่งกดเกมในมือถือโดยมีสายตาวิคเตอร์ร่วมจับจ้องหน้าจอด้วย ผมเล่นจนตัวเกมตายหมดก็หยุดเล่น เปลี่ยนมานั่งฟังเพลงในโทรศัพท์แทน วิคเตอร์เอาหูฟังอีกข้างไปเสียบที่รูหูตัวเอง ผมนั่งพิงตัวเขาไว้ วิคเตอร์กอดเอวผมไว้แน่น ใบหน้าเกยไหล่ผมอยู่ เขากดหน้าลงหลบสายตาของคนที่นั่งเยื้องๆ ข้างพี่การ์ดคนไทยอยู่อีกฝั่ง เขาคงไม่ได้อายหรอก น่าจะกำลังไม่ชอบมากกว่าที่โดนจับจ้องมองอย่างสงสัยแบบนี้
   

“ได้เวลาแล้วครับคุณเรย์มอนด์” ออสตินที่นั่งอยู่ฝั่งขวามือของวิคเตอร์เอ่ยบอก
   

หลังจากเหตุการณ์ที่เขาออกมาเห็นฉากร่วมรักของผมกับวิคเตอร์ ออสตินก็ยังคงนิ่งตามปกติ แต่ผมนี่รู้สึกหน้าชายามมองหน้าเขา รู้สึกอยากจะอายม้วนสักสิบม้วน ไม่กล้ามองหน้าหรือสบตาอีกฝ่าย แค่จะอ้าปากพูดด้วยยังรู้สึกกระดากปากทั้งที่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีไม่ดีอะไรใส่ ส่วนไอ้ยักษ์น่ะเหรอ หน้าด้านขนาดนั้นจะไปรู้สึกอะไร กลับมองว่าเป็นเรื่องปกติของมนุษย์
   

“ถึงแล้วโทรมานะครับ ถ้าผมไม่รับโทรหาออสตินก็ได้ ให้ผมรู้หน่อยว่าคุณถึงบ้านอย่างปลอดภัย” เขากำลังจะขึ้นบันไดเลื่อนเพื่อไปเข้าเกต ผมจับมือเขาไว้และย่นคิ้วนิดหน่อย เกลียดความรู้สึกขวางกั้นบางอย่างในใจของตัวเองพิกล
   

“นายต้องรับสายฉันสิ” เขาว่าหน้านิ่วคิ้วขมวด ผมยิ้มอ่อนเพลีย กระทั่งจะกลับก็ยังเอาแต่ใจได้ดีจริงๆ
   

“ครับ ผมจะรับสายคุณ” วิคเตอร์ใช้สายตาสำรวจใบหน้าผมเชื่องช้า ผมยิ้มอ่อนโยนกลับไปให้เขา แล้วจู่ๆ แววตาเขาก็สั่นระริกเหมือนหวาดกลัว เขาก้มลงมากอดผมไว้แน่น ผมกอดตอบเขา แม้ในใจจะมีเหมือนกำแพงอะไรสักอย่างขวางกั้นอยู่ แต่ผมก็รู้สึกใจหายอยู่เหมือนกันที่เขาจะบินกลับไป ในหัวเริ่มรู้สึกเกลียดคำว่าระยะทาง รักเราคงไม่แพ้ระยะทางอย่างที่ใครหลายคนชอบพูดกันหรอกนะ ยิ่งระยะทางในสภาวะแบบนี้มันยิ่งยากลำบากกว่าระยะทางที่มันไกลเป็นปกติอยู่แล้วซะอีก
   

“ถ้ามีวันว่างก่อนคริสมาสต์ฉันจะรีบมาหา” เขากระซิบข้างหู ผมยกมือลูบแผ่นหลังเขา เรายืนกอดกันโดยมีเหล่าบอดี้การ์ดยืนล้อมเอาไว้ เชื่อว่าหลายสายตาในสนามบินคงมองมาอย่างสนใจไม่น้อย
   

“ผมก็อยากบินไปหาคุณบ้าง ไม่อยากให้คุณลำบากฝ่ายเดียว แต่ผมก็อยากบินไปอยู่กับคุณยาวๆ ทีเดียวมากกว่า” ผมไม่อยากให้เขาพูดแบบนั้นเท่าไหร่ ไม่อยากให้เขาต้องเป็นฝ่ายอยากมาหาผมคนเดียว ผมเองก็อยากไปหาเขาบ่อยๆ อยู่แล้ว ถ้าเกิดว่ามีเวลาแล้วก็เงินน่ะนะ
   

“เรื่องนายไม่เคยลำบากสำหรับฉัน” ผมยิ้มแผ่วเบา บิดหน้าไปหอมแก้มเขาเป็นการขอบคุณคำพูดหวานๆ นั้น วิคเตอร์หอมแก้มผมกลับมา ผมยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาที่นาฬิกา พอเห็นว่าเป็นเวลาที่เขาควรไปได้แล้วเลยผลักเขาออก
   

“รีบไปเถอะครับ” เขาก้มหน้าลงมากดจูบปากผมหนึ่งรอบแล้วถอนออก ผมยิ้มพร้อมกับยกมือขึ้นโบกลาเขา วิคเตอร์ก้าวเท้าขึ้นไปบนบันไดเลื่อน หันมามองผมจนกระทั่งเขาขึ้นไปด้านบน ผมเดินไปรอส่งเขาตรงเกตที่มีกระจกกั้นด้านนอกกับด้านใน รอสักพักเขาก็ลงบันไดเลื่อนมา ผมส่งยิ้มอ่อนให้เขาอีกที วิคเตอร์ยิ้มมุมปากกลับมาให้ ใบหน้าเขาสดใสกว่าตอนที่เจอกันเมื่อสามสี่วันก่อน วิคเตอร์เดินไปที่เกต ผมมองตามแผ่นหลังของเขาที่กำลังยืนรอให้เจ้าหน้าที่ตรวจร่างกาย
   

น้ำตาผมเอ่อขึ้นมาที่ขอบตา ความรู้สึกอะไรนักหนาไม่รู้ทะลักเหมือนคลื่นสูงอยู่ในใจ มันมีทั้งความกลัว ความเหงา ความเศร้า ความรู้สึกต่อต้าน ความรู้สึกไม่เต็มร้อยปะปนกันเยอะแยะจนผมนึกรำคาญตัวเอง ผมมองแผ่นหลังวิคเตอร์หายลับเข้าไปด้านในเกตทั้งน้ำตา พอหลับตาลงน้ำตาก็ไหลออกมาเงียบๆ
   

“กลับกันเถอะครับ” ผมหันไปบอกออสตินและหันไปบอกพี่บอดี้การ์ดขาวไทยอีกที ออสตินชะงักไปนิดหนึ่งที่เห็นน้ำตาผมอาบแก้มและเปียกชุ่มที่ขนตา แต่เขาก็ไม่ว่าอะไร เดินนำผมกลับไปที่รถ ผมเดินตามออสตินไปอย่างเลื่อนลอย จนกระทั่งขึ้นไปนั่งบนรถบีเอ็มกับเขาสองคน ส่วนพี่บอดี้การ์ดคนไทยนั้นขับรถอีกคันตามมา
   

“คุณต้องเชื่อใจคุณเรย์มอนด์มากกว่านี้นะครับ บางคนพลาดมากกว่าเขาอีก” ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ปล่อยให้ออสตินขับรถออกจากสนามบินไปเรื่อยๆ และปล่อยให้ความคิดของผมไหลไปเรื่อยๆ เช่นกัน
   

มันก็ไม่ใช่แค่เรื่องเชื่อใจ ไว้ใจหรอก เอาจริงๆ มันเรื่องอะไรก็ไม่รู้ที่มันอยู่ในใจผมเนี่ย ความสัมพันธ์ในรูปแบบนี้นี่มันทำไมซับซ้อนจัง คนไม่เคยมีใครอย่างผม บอกตรงๆ ว่าปรับตัวลำบากไม่น้อยเลย



 

ช่วงนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนก็จะครึ่งๆ กลางๆ ไปไม่สุดสักทาง สำหรับฉากอย่างว่าที่เขียนนี้ ไม่ได้ต้องการความหวานแหววใดๆ เลยค่ะ เขียนส่งอารมณ์ตัวละครล้วนๆ เพราะมันจะเป็นอีกจุดที่ส่งผลต่อความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคน

ต่อให้รักกัน เป็นแฟนกัน แต่เจอบังคับกันอย่างนี้ในเรื่องที่ควรยินยอมพร้อมใจทั้งสองคน เชื่อว่าไม่โอเคแน่นอน

วันนี้มาร้อย 55555 มาเต็มๆ หลังจากหายไปนาน ก็เลยมาเสิร์ฟหมดตอนนน อีกอย่างจะได้ไม่ค้างสำหรับในตอนด้วยยย

เดี๋ยวจะมีกิจกรรมแจกหนังสือหน้านิยายเรื่องนี้พาร์ทสองนะคะ คอยติดตามตามกติกาไว้เน้อออ

ใครเจอคำผิดบอกกันได้เลยนะคะ ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่อยู่เป็นเพื่อนกันเสมอค่ะ 

[Supparang-k]

แมทเป็นอะไรที่อธิบายไม่ถูกอะ คือแบบจะบอกว่าเข้าใจนะแต่ไม่ใช่ทั้งหมดคือแบบฟิลแมทมันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้จริงๆนั่นละ

[Glitterycandy]

ต่อจากนี้จะเป็นยังไงนะ เราเคยเป็นแบบแมทเลย

มันเหมือนมีอะไรติดอยู่ในใจ คบกันแต่รู้สึกไม่เหมือนเดิม

นานมากกว่าจะหาย ก็อย่างว่าละ ช็อคมากนิ

[poppyhigh]

เป็นตอนที่หน่วงมากทีเดียวตั้งแต่อ่านมา คงต้องอยากพ่อเอเลี่ยนน้อยว่า จูงมือกันพบจิตแพทย์น่าจะดีนะ

รอคอยตอนต่อไป 

[farfarneenee]

 

[oily61]

เราคิดมาตลอดว่าncมันสำคัญ เรื่องไหนที่ตัดncเราจัไม่อ่านเพราะสำหรับเราบางที่ฉากนี้มันบอกอะไร
ได้หลายๆอย่างถึงความสัมพันธ์ของตัวละคร อย่างเช่นncตอนนี้เป็นต้น
เรานับถือแมทมากที่เป็นผู้ใหญ่เกินวัยมีเหตุมีผลคือใช้ที่บางทีอาจจะมีลืมตัวไปบ้างเพราะอารมณ์
แต่สามารถตั้งสติกลับมาได้ทันก่อนจะเกิดปัญหาบานปลาย
คือเขียนไม่เก่งอยากจะบรรยายอะไรเยอะกว่านี้แต่เรียบเรียงไม่ถูก555
สรุปตอนนี้หน่วงดีเหมือนไม่มีอะไรแต่ก็มีอะไรอยู่?555
เอาเป็นว่าขอให้ทั้งคู่เปิดอกคุยกันอย่าให้ความขุ่นข้องหมองใจกัดกินตัวเองจนในที่สุด
มันอาจทำให้เราเข้าใจกันผิดได้ คืออินจัด555

[ciaiwpot]

ถ้าเรามัวแต่ระแวงก็จะไม่มีความสุข
แต่ความไว้วางใจเมื่อถูกทำลายก็ยากที่จะเหมือนเดิม
ทำไงดีนะแมท

[JustWait]