หัวข้อ: SINGLE>ชีวิตที่ไร้คู่>เส้นทางสายมายา>บันเทิงเริงรัก><ขอเวลานอกก่อนครับ

[broke-back]

จะเหมือนกับเรื่องที่ผ่านๆมา หรือเปล่าฟ่ะ
กลัวจริงๆ

พี่เปี๊ยกบอกว่า..มันไม่มีอะไร ทีไร
แต่ทำไม..มันจะต้องมีอะไร ไปทู๊กกกที

ไม่อยากจะต่อว่า พี่เปี๊ยกชอบโกหกนะ
เอาแค่ว่า...พี่เปี๊ยกชอบพูดอะไรๆไม่หมด
คงจะดูดีกว่า

เฮ้อออออ...หน่ายจิตได้อีก
เจอคนแบบนี้
มักจะทำให้เวียนหัวจวยยยยยย
หุหุ

[คนอ่าน]

ตอนนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบพี่เปี๊ยกที่รักและปกป้องคินอ่า
ชอบกล้าที่รักเพื่อน   ปกป้องเพื่อน
ชอบอาร์ทที่เป็นตัวแปรทำให้เห็นมุมน่ารักๆของพี่เปี๊ยก
ชอบคินที่ไม่ทำร้ายผู้หญิงถึงแม้ว่าลูกตาลโนตมจะเหวี่ยงแรง

[คนอ่าน]

อย่าลืมเล่าตอนพิเศษ
ตอนที่ไปฮันนีมูนกับดาลิ่ง
แล้วงอนกันด้วยน่ะคะ
ปล.หายงอนกันเร็วๆน่ะ  เอาใจช่วย
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจัง ฮือออออ

[kinny]

แทรกภาคงอนก่อนน่ะครับ


"ดาร์ลิ่งเค้าได้ตั๋วพร้อมที่พักฟรี  ไปเที่ยวกันน่ะครับ"  เพื่อนผมให้มาครับ  ของฟรีคินช้อบชอบ

"แล้วงานการไม่ทำเหรอคิน  หือ"  พี่เปี๊ยกถามหน้าตาซีเรียสจัง

"ก็ตัวเองบอกเค้าเองช่วงนี้ว่างๆๆ ไงครับ   ไปน่ะ ไปน่ะตัวเอง"

"ใครให้ตั๋วมาไม่เห็นบอกให้พี่รู้เลย"  ทำหน้าตาสงสัย  ช่วงนี้แกหึงบ้อยบ่อย

"อย่ารู้เลย  จะไปไหมครับ  หือ"

"ทำไมไม่รู้จักเก็บเงินไว้  เที่ยวบ่อยไปล่ะครับ"

"งั้นไม่ต้องไปล่ะ "  ผมทำท่าจะฉีกตั๋วทันที   หงุดหงิดกับลีลาของแกครับ

"หยุดๆ  ไปก็ได้  วันไหนล่ะ"

"พรุ่งนี้ครับ   คินเตรียมพร้อมล่ะ  แพ็คของเสร็จล่ะ" 

"รู้สึกแปลกๆไปล่ะ  เตรียมพร้อมล่วงหน้าเลยน่ะครับ  นัดกับใครไว้หรือเปล่า"

"โอ้ย   จะมีอะไรอีกล่ะเนี่ยพี่เปี๊ยก"

"เรื่องที่เขียนเหมือนกัน   วันก่อนเพื่อนพี่เข้าไปอ่าน  เขียนโจ่งแจ้งเกินไปไหมครับ"

"จะซีอะไรมากมาย  คินแต่งเพิ่มลงไปด้วย   "  แกคิดมากเรื่องฉากNC

"เลิกเขียนเลยได้ป่ะ"  ทำหน้าตาจริงจังด้วยแฮะ

"ตอนแรกตัวเองยังว่าขำๆเลย  อย่าคิดมากน่ะ"

"งั้นอย่าเยอะมากแล้วกัน  บางเรื่องไม่ต้องเขียนละเอียดขนาดนั้น"

"ค้าบบบบบบบบ"  รับปากไปงั้นๆ   ไม่เชื่อหรอก  ชิๆๆ

"บอกตรงๆ  ช่วงนี้คินเริ่มทำตัวแปลกๆ  พี่ไม่ไว้ใจ"

"โอ้ย  พ่อคุณ  อยู่ด้วยกันตลอดเวลา   ไม่มีปัญหาหาผัวใหม่หรอก"   ครับ  โดนดีดหน้าผากดังเปี๊ยะเลย  เจ็บมากน่ะครับผัวครับ



"คิน  อย่ามองแบบนั้นกับคนอื่น  น่าเกลียด"  ผมเผลอมองผู้ชายวัยรุ่นหล่อๆอ่ะครับ  แรดไหมเรา

"โห   ก็ดาร์ลิ่งอ่ะ คนหล่อมีไว้มองไม่ใช่เหรอ"  ไปเที่ยวเหนือครับ  ผู้ชายหล่อๆขาวๆเพียบ น่าทั้งนั้น   

"ก็พี่ไงหล่อพอป่ะ   มองพี่ก็พอแล้ว"   

"อืมม  ครับ  หล่อครับหล่อ  ที่รักของ......"  ผมกำลังจะเข้าไปกอดพี่เปี๊ยก

"คิน  ระวังตัวหน่อย  ที่สาธารณะครับ"  แกเบี่ยงตัวหลบ

"กลัวใครเห็น ???."   ผมหาเรื่องก่อน

"ไม่ใช่  พี่กลัวคนอื่นจะมองคินไม่ดีครับ"

"ไม่เห็นแคร์  ไม่ใช่บ้านเราสักหน่อย"

"พี่ก็ว่าไม่เหมาะอยู่ดี"

"งั้นก็อย่ามาใกล้ๆกันน่ะ"  ผมก็เดินหนีเลย 


จากนั้น ผมไม่ให้เข้าใกล้เลย  ทริปเนี่ยฮันนีมูนจะหวานไหมล่ะครับ   ผมตั้งใจใช้เวลาว่างที่เหลืออยู่เพื่อเซอร์ไพรส์พี่เปี๊ยก  แต่แกคิดมากตั้งแต่เรื่องเก่าๆของผมบ้างของแกบ้าง  ตอนแรกว่าจะไม่คิดมาก   ผมก็งอนเลยซิครับ  ไม่ให้นอนใกล้  ไม่ให้เข้าใกล้ตั้งแต่วันไป  กลับก็ก่อนกำหนดเพราะผมหงุดหงิด  เลยบอกว่าจะกลับมาหาแม่ในวันแม่   แกเลยขัดไม่ได้  ตกลงทริปเนี่ยเขายังบริสุทธิ์

"คิน  คิน  "   พยายามเอาหัวมาซบไหล่ผมบนเครื่องขากลับ

"พี่เปี๊ยกน่าเกลียด   เอาหัวออกไปทางโน้น   มีคนมอง"  ผู้ชายรูปหล่อตั้งหลายคนแหนะครับเที่ยวนี้   

"กลัวคนอื่นรู้ว่ามีแฟนแล้วเหรอ"

"เค้าตามอารมณ์ตัวเองไม่ทันแล้วล่ะ  จะทำอะไรก็ทำ  เบื่อ"

"อะไรน่ะ   เบื่อ   คำนี้ไม่เคยได้ยินเลยน่ะ    มิน่าล่ะ  พี่ว่าแล้วแปลกๆตั้งแต่เริ่มต้น"

เนี่ยโทรมาหาตั้งหลายรอบแล้วยังไม่รับสายเลยครับ   เชอะๆ   งอนนนนนนนน

[broke-back]

ช่วงนี้พี่เปี๊ยกอารมณ์ขึ้นๆลงๆ
สงสัยจะอารมณ์วัยทอง
กร๊ากก

คินตามๆใจแกซะหน่อย
เห็นใจคนวัยนี้
จะได้อยู่เป็นคนรักของคินไปนานๆ
ฮ่าฮ่า
 

[Zarch krub]

อย่าว่าแต่คินเลย. คนอ่านก็ไม่เข้าใจอาร์ตตัวพ่ออย่างพี่เปี๊ยกจริงๆ5555
ตอนแรกแกก็ห่วงว่าคินจะถูกมองไม่ดีแต่จากนั้นก็อยากเอาใจคินคินกลับงอนแกอีก5555

[คนอ่าน]

น่ารักจังคู่นี้555
งอนได้แต่รีบๆหายน่ะเออ
ผู้ชายน่ารักแบบพี่เปี๊ยกหายาก
ขอบคุณค่ะที่ลงตอนพิเศษให้อ่าน
ชอบมากกก

[Zarch krub]

คินหายปายหนายยยยย

[kinny]

บันเทิงเริงรัก  EP.15  ยากจะรับมือ


 
"อีคิน  แกเห็นหรือยังอ่ะ  ไปดูในเฟสแกเลย  กูแท็กไปล่ะ."   หญิงดาวส่งเสียงตามสายอย่างเร่งร้อนพิกล 

"อะไรอีกล่ะดาว   เล่ามาเลยได้ไหม  ช่วงนี้ขี้เกียจเล่นโซเซียล  อ่านบทอยู่"  กำลังศึกษาบทอยู่ครับ   เห็นว่าบทเหมาะดีแต่ยังไม่ได้รับปากว่าจะเล่นเพราะเวลาผมไม่ตรงกัน      ผมว่างช่วงวันธรรมดาประมาณเย็นๆ   ทางผู้จัดออกมาทำช่องดาวเทียมครับ      ผมนับถือเป็นม๊าอีกคน

"รีบไปดูเลย  ผู้หญิงชื่อน้ำตาล เล่นด่ามึงออกสื่อเลย   แต่กูให้คนลบออกแล้ว    เรื่องมันเป็นอย่างไงว่ะ"

"มึงอย่าบอกน่ะผู้หญิงคนที่ชื่อ น้ำตาล  ลูกสาวคนใหญ่คนโตแถว........"  สังหรณ์ใจพิกลว่ายายเนี่ยกัดไม่เลิก

"ใช่มึง  มันด่าแกซะเสียหมาเลย  มันไปค้นประวัติแกมาจากไหนไม่รู้  รายงานซะถี่ถ้วน"

"ตายเลยกู  เพิ่งกำลังจะดูบท  เรื่องแบบนี้เค้าจะให้กูเล่นไหมล่ะ  โห  แม่งๆ"     บทที่ผมกำลังศึกษาเป็นแนวพีเรียด    มีเรื่องฉาวแบบนี้  คงอดตามเคย   เพราะกระแสเรื่องเกย์คงทำให้เลื่อนแน่เลยครับ     

"กูว่าช่วงนี้คงยากว่ะคิน  มึงไม่ขอแคสซีรีย์แนวเกย์หรือเอ็มวีเกย์เลยล่ะ 555."

"กูไม่ซีนะดาว   แต่กูไม่ชอบน้องชนีทำแบบนี้   ผู้ใหญ่รู้เข้า  กูจะเดือดร้อนอีก " ไม่เล่นละครก็ไม่อดอ่ะครับ  เพราะงานก็เต็มทุกวัน

"เออ เนอะ  มึงไม่ได้มาจากแนวละครนี่หว่า   ก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ต่อไปเถอะ  กูช่วยไหมคิน"    ถ้าถึงมือหญิงดาวเมื่อไร    งานใหญ่ทั้งนั้น

"ใจเย็นจ๊ะคุณ   ขอกูจัดการเองก่อนน่ะ   คิดว่าไม่น่ายุ่งยากเกินไปว่ะ"   ผมคิดผิดไปแล้วล่ะครับ     งานบิ๊กเลยเล่นกับคนบ้าครับ


เสียงโทรศัพท์ดังสนั่นลั่นเลยครับ   เบอร์ใครแปลกโทรเข้ามา  ปกติผมไม่รับสายเบอร์แปลกอยู่แล้ว  วันนี้พี่เปี๊ยกยังไม่เข้ามาเลย    ผมเลยต้องตัดใจรับสายด้วยความรำคาญ    พอรับสายเท่านั้น     เสียงแหวดๆก็ดังลั่นจนแสบหูเลยครับ

"อีตุ๊ด   อีดอก....  อีแรด   อีร่าน   เป็นไงล่ะ 5555 ดีไหมมึง  กูช่วยโฆษณามึงไง."   เสียงผู้หญิงครับ         แต่ผมยังไม่มั่นใจคิดว่าโทรผิดหรือเปล่า  เลยพูดดีๆด้วยครับ

"คุณโทรมาหาใครครับ   โทรผิดเบอร์หรือเปล่าครับ"    เบอร์เนี่ยใช้ติดต่องานโดยตรง   ไม่สุภาพไม่ได้เลย    เบอร์ส่วนตัวมีคนรู้อยู่ไม่กี่คนครับ

"อุ้ยตายย่ะ   พูดเพราะน่ะย่ะ  กูไม่หลงคำพูดมึงหรอกอีคิน  อีกระเทยแย่งผัวกู   จำกูไม่ได้จริงๆเหรอ  กู  น้ำตาลไงล่ะ"

"อ๋อ  น้ำตาล  แล้วคุณไปเอาเบอร์ผมมาจากไหนครับ   ผมว่าเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้วน่ะครับ" ผมอดกลั้นอารมณ์มากเลยครับ

"หึหึ  กูเอาเบอร์มึงมาจากไหนไม่สำคัญ  กูไม่บอก  แต่กูไม่ยอมให้มึงเอาผัวกูไปแน่นอน" เธอไม่ยอมลดละเลยครับ

"เอาน่ะ  ผมขอพูดครั้งสุดท้าย  ที่ผมว่าคุณเข้าใจผิดน่ะเรื่องจริง  พี่เปี๊ยกเป็นแฟนผมจริงๆ  ไม่ได้แย่งของใครมา  คุณเองก็ไม่ได้เป็นเมียพี่เปี๊ยก   คุณก็ทึกทักเอาเองหมด     ผมว่าคุณต้องเข้าการรักษาจริงๆดีกว่าน่ะครับ    เที่ยวระรานคนอื่นมันจะแย่ต่อตัวคุณเองน่ะ"  ผมอดกลั้นเต็มที่      อธิบายซะดีเชียว     ท่าทางตัวเองเป็นนางเอกหนังไทย          อยากต่อว่าเหมือนกันแต่รู้เรื่องนางแล้วรู้สึกสงสารไม่อยากซ้ำเติม         ผมกดสายวางหูทันทีที่อธิบายเสร็จ       ไม่อยากได้ยินเสียงกวนประสาทต่อไป



"คิน ได้ยินเสียงม๊าไหมจ๊ะ"  ม๊าในวงการของผมโทรมาหาหลังจากวางสายน้ำตาลไปไม่นาน

"ได้ยินครับม๊า  โห  ก็แปลกใจครับม๊าที่โทรมาหาหนู   ตอนแรกหนูจะโทรหาแล้วน่ะ  มีอะไรด่วนหรือครับ"  กับม๊า     ผมแทนตัวเองว่า  หนู  เหมือนเด็กเนอะ 

"เฮ้อ   ม๊า นั่งคิดอยู่นานเลย  แต่จะให้คนอื่นโทรมาบอกคินก็ไม่กล้า   เลยม๊าต้องโทรมาหาคินเอง"

"เรื่องสำคัญน่ะซิครับเลยต้องให้ม๊าจัดการเอง" ผมสังหรณ์ว่าเรื่องละครที่ม๊าติดต่อผมไว้แน่เลย

"สำคัญมากคิน   ม๊าก็ทำตัวไม่ถูก  ม๊าไม่อยากพูดเลย  แต่ม๊าโดนบังคับทางอ้อม  จนใจจริงๆคินเอ๋ย"

"ม๊า  หนูเข้าใจ  ม๊าจะมาแคนเซินใช่ป่ะ   หนูไม่ว่าม๊าหรอกครับ   ม๊าอย่าห่วงเลย"

"ใช่คิน  ม๊าไม่อยากให้คินเดือดร้อนแต่เค้าบังคับว่าถ้าให้คินเล่น  เขาจะเลิกสัญญาสปอนเซ่อร์น่ะคิน"

"ม๊า  อย่าบอกน่ะครับ  ว่าสาเหตุมาจากคลิปปริศนาอันนั้น "   ผมรู้ดีว่า แม้จะลบออกได้ แต่อย่าลืมนางมีทางเล่นหลายทาง

"คลิปอะไรอีกล่ะคิน  หือ   แค่ผู้หญิงที่ชื่อ น้ำตงน้ำตาล ไปอาละวาดที่บริษัทก็งานใหญ่แล้ว ยังมีคลิปอะไรอีกหือ คิน"

"อะไรน่ะม๊า   นางไปอาละวาดถึงสำนักงานเลยเหรอครับ"

"ใช่เลยคินเอ๋ย   สำนักงานแทบจะระเบิด     เขาเป็นลูกของผู้ใหญ่ด้วยไม่มีใครกล้าจัดการ    เขาไปแฉเรื่องคิน ไหนจะเกย์ ไหนจะแย่งผู้ชาย   ไหนจะว่าหยาบคาย  ไม่เหมาะ  จริงๆทางเฮีย...เค้าก็ไม่รับฟังน่ะ    แต่เค้ากลัวจะเสียไปถึงอิมเมจละครด้วย"

"หนูเข้าใจม๊า   แต่นางแรงน่ะครับม๊า   ที่นางเป็นเช่นนั้นเพราะไม่มีใครรู้ความจริงทั้งหมดไงม๊า  แต่ม๊าไม่ต้องเป็นห่วง ให้ข่าวว่าคินถอนตัวดีกว่านะครับม๊า."

"เข้าใจม๊าน่ะคิน  แต่อย่าห่วงเลยม๊ามีงานเดินแบบอีกสามงานให้แล้ว   ส่วนอีเว้นท์ไม่ต้องห่วงม๊ามีงานสิ้นกลางปีหน้าแหนะ"

"ขอบคุณครับม๊า"  ผมเข้าใจดีครับว่า บางอย่างต้องมีการปรับเปลี่ยนตามกระแสของตลาด  แต่ผมไม่ค่อยแคร์อยู่แล้ว  ไม่รวยหรอกครับอาศัยขยันหน่อย  ประหยัดด้วยก็สบายๆครับ



"ดาร์ลิ่ง  วันนี้ทำไมไม่มาหาเค้าเลย  คิดถึงอ่ะตัวเอง"  วันนี้มาทำงานร้องเพลงคนเดียวอีกล่ะ      เหงาอ่ะครับ     ไม่กลัวหรอกเพื่อนเยอะ

"พอดีพี่มีญาติมาให้ช่วยทำงานที่บ้าน   เลยยุ่งๆน่ะครับ  ขอโทษน่ะครับไม่ได้โทรไปบอก  อยู่ที่ทำงานแล้วเหรอครับ"   

"ครับ  เค้าอยู่ที่ทำงานแล้ว   วันนี้มีเรื่องเยอะแยะไปหมดเลยอ่ะดาร์ลิ่ง   เออ  แล้วทำไมโทรศัพท์อีกเบอร์ไม่ติดครับ"

"เบอร์ที่รับงานใช่ไหม  พี่ถอดซิมออกครับ  น้ำตาลโทรมากวนทั้งวันไม่เป็นอันทำอะไรครับ"

"หา   ทำไมเค้าเก่งอย่างเนี่ย  โทรมาราวีเค้าเหมือนกันแต่เค้าบล็อคเบอร์ไปแล้ว  เนี่ยไปอาละวาดที่บริษัทอีกน่ะ  เค้าลืมบอกตกลงละครเรื่อง.................เค้าแคนเซินแล้วน่ะ "

"อย่าบอกน่ะว่า ฝีมือน้ำตาลเหมือนกัน"

"อืมมม  แต่เค้าไม่ซีน่ะตัวเอง   วันนี้มารับเค้าป่ะ"

"ไปครับ  คิดถึงมากเลย  รอพี่ด้วยน่ะครับ"

"ไม่รีบมา  เค้าจะงอนด้วยล่ะ  อิอิ"



หลังจากนั้น ผมก็ทำหน้าที่ตามปกติ  แต่วันนี้ทำไมผู้คนจึงมองหน้าผมแบบแปลก     ผมรู้สึกถึงความผิดปกติ เอ๊ะ หรือว่าผมมีสิวที่หน้า   หรือหน้าผมหมอง      จนเวลาผ่านไปเกือบงานใกล้จะเลิก       พี่ในวงก็เดินมาหาผม    พร้อมกับนั่งลงข้างๆผมพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

"คิน  มึงไม่เป็นไรแน่ๆน่ะว่ะ   กูเป็นห่วงมึงว่ะ" พี่ดอนนักดนตรีประจำวง  สนิทกับผมทีเดียวครับ

"อะไรเฮียดอน  ผม งง ไปหมดล่ะครับ  วันนี้คนมองหน้าผมแปลกๆว่ะ"

"อ้าว  มึงไม่เข้าไปในเวป.....เหรอ   ประวัติมึง เรื่องมึง  โดนผู้หญิงที่ชื่อ น้ำตาล ประจานไว้หมดเลย"

"เฮ้ย  เฮีย  ผมไม่รู้เลย   เห็นว่ามีแต่คลิป   อะไรเนี่ยนางกัดไม่ปล่อยจริงๆ"

"กูว่ามีคนเชื่อเขามากกว่าครึ่งว่ะ  เพราะภูมิหลังเขาดีน่ะมึง  ระวังตัวไว้หน่อยว่ะคิน  พี่ๆเขาเป็นห่วงมึง"

"ขนาดนั้นเลยหรือเฮีย   ครับขอบคุณครับ"



"พี่ค่ะ   พี่ใช่คนที่ลงในเวป... ใช่ไหมค่ะ    พี่ก็หน้าตาดีน่ะค่ะ  ไม่น่าเลยค่ะ"

"ว้าย   หล่อนดูเพื่อนสาวคนนี้ซิค่ะ   แรงน่ะค่ะแย่งผัวชนี   แต่ว่าไปเธอก็สวยเนอะ"

"พี่ค่ะ  หนูว่าพี่ทำน่าเกลียดค่ะ   หมดปัญหาหาผัวแล้วเหรอค่ะ"

"หน้าตาก็ดูแมน   เชี่ยอยากมีผัว  เสียชาติเกิดว่ะ" 

แต่ละคำถามแรงไหมครับ                 เพียงแต่บางคำถามเขาไม่กล้าถามเลยได้ยินแค่เสียงลอยมาถึงหู  ผมเอาตัวรอดแบบหน้าหมองๆล่ะครับ     วันนี้หมดแรงสู้กับน้องน้ำตาลเยอะจัง         แต่เธอก็เล่นไม่เลิกจริงๆ              ทำให้การทำงานวันนี้ของผมมีคนแปลกหน้ามาถามคำถามชวนโมโหมากกว่านี้อีกมากมายครับ         ผมเลยไม่อยากร้องเพลงอีกล่ะ   อารมณ์โมโหเริ่มขึ้นปุดๆล่ะ   ผมหลบอยู่ด้านหลังห้องแต่งตัวจนถึงเวลาเลิกงาน             พี่เปี๊ยกก็โทรมาหาบอกว่าวันนี้คงไม่ได้ออกมาหาเพราะป๊าไม่สบาย  ทำไงดีล่ะผม

"พี่ชื่อคินใช่ไหมครับ"     เด็กหนุ่มอายุน่าจะน้อยกว่าผม  สูงขาว หน้าตาหล่อแบบลูกครึ่ง  คิ้วเข้ม  ส่งยิ้มมาทักทายผมหน้าทางเข้าร้าน  แต่อารมณ์ผมไม่ค่อยดี  เลยแค่ผงกหัวบอกว่า ใช่ 

"ผมชื่อ พอล ครับ  ขอเวลาผมคุยกับพี่คินหน่อยได้ไหมครับ." ผู้ชายมาขอคุย  คิดได้อย่างเดียวว่า มาจีบ  แต่งานนี้ไร้อารมณ์ครับ

"อืมม  ผมรีบกลับน่ะครับ  พอดีวันนี้มีธุระต้องรีบไปทำด้วยครับ"  ผมบ่ายเบี่ยงครับ

"ขอเวลาผมหน่อยเดียว   ผมอยากให้พี่ช่วยผมครับ  เออ  คือ...  เรื่อง....น้ำตาลน่ะครับ"

"อย่ามาถามเรื่องผู้หญิงคนนี้เลยน่ะครับ   พี่ไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับเธอเลยน่ะครับ   แค่นี้ก็กลุ้มมากแล้วครับ"

"ผมไม่ได้มาหาเรื่องพี่ครับพี่คิน   ผมอยากให้พี่ช่วยเรื่องนี้จริงๆครับ  ผมอยากให้เมียผมคืนดีกับผมครับ"



แค่นี้ก่อนน่ะครับ   แวปมาเขียนอยากเขียน   เขียนไปโทรศัพท์ง้อใครบางคนด้วย   กำลังยิ้มๆๆๆๆ   พรุ่งนี้จะต่อให้น่ะครับ

[j123]

เมียผมน่ะน้ำตาลรึเปล่า ถ้าใช่รีบมารับไปด่วน โอ๊ยไม่นึกว่าจะมาราวีขนาดนี้ คินทำไมงานเข้าตลอดเลย 

[mild-dy]

 

[Zarch krub]

เป็นแผนน้ำตาลส่งนกต่อใาอีกหรือเปล่า?
ปล.คินไปซนยังไงถึงให้พี่เปี๊ยกงอนได้ #ทีมพี่เปี๊ยก

[คนอ่าน]

น้ำตาลมีผัวหล่อหรือล่อคินให้เหมือนนอกใจพี่เปี๊ยกกันแน่ย่ะ
ตอนนี้ก็สนุกเหมือนเคย เข้มข้นดี
แต่พี่เปี๊ยกออกน้อยจังงงงง คิดถึง
เอาใจช่วยให้ง้อสามีสุดหล่อแล้วสามีหายไวไวน่ะคะ
จะได้กลับมาเป็นคู่น่ารักหวานมดขึ้นกันต่อ

[broke-back]

เอิ่มมมม คนที่เป็นจุดเริ่มต้นยังไม่คิดจะแก้ไขอะไร
แล้วคินซึ่งเป็นคนจุดสุดท้าย..จะแก้ไขอะไรได้ยังไง

พี่เปี๊ยก
งานนี้ไม่ปลื้มว่ะ
รู้ก็รู้อยู่ว่าเค้ามารังแกคิน..เพราะใคร เพราะอะไร
แต่คิดจะเกรงใจ กลัวใจ สงสารคนมีปัญหาทางจิต
เลยยอมปล่อยให้มารังควาน อะไรก็ได้งั้นเหรอ
ถ้าคิดซะอย่างนี้ ยอมปล่อยไว้อย่างนี้
บอกตรง...ขอบายนะพี่

ขอพูดตามที่คิด
อ่านแล้ว..กรูก็ปวยจิตเป็นเหมือนกันโว้ยยยย

ห่านลากเหี้ยลงไปแดกในน้ำ
หุหุ

[kinny]

เอิ่มมมม คนที่เป็นจุดเริ่มต้นยังไม่คิดจะแก้ไขอะไร
แล้วคินซึ่งเป็นคนจุดสุดท้าย..จะแก้ไขอะไรได้ยังไง

พี่เปี๊ยก
งานนี้ไม่ปลื้มว่ะ
รู้ก็รู้อยู่ว่าเค้ามารังแกคิน..เพราะใคร เพราะอะไร
แต่คิดจะเกรงใจ กลัวใจ สงสารคนมีปัญหาทางจิต
เลยยอมปล่อยให้มารังควาน อะไรก็ได้งั้นเหรอ
ถ้าคิดซะอย่างนี้ ยอมปล่อยไว้อย่างนี้
บอกตรง...ขอบายนะพี่

ขอพูดตามที่คิด
อ่านแล้ว..กรูก็ปวยจิตเป็นเหมือนกันโว้ยยยย

ห่านลากเหี้ยลงไปแดกในน้ำ
หุหุ

  ใจเย็นน่ะจ๊ะทูนหัว  งานนี้คินให้ผัวออกรับแทน  อิอิ   เด๊วต่อรับรองงานนี้...............   

[kinny]

น้ำตาลมีผัวหล่อหรือล่อคินให้เหมือนนอกใจพี่เปี๊ยกกันแน่ย่ะ
ตอนนี้ก็สนุกเหมือนเคย เข้มข้นดี
แต่พี่เปี๊ยกออกน้อยจังงงงง คิดถึง
เอาใจช่วยให้ง้อสามีสุดหล่อแล้วสามีหายไวไวน่ะคะ
จะได้กลับมาเป็นคู่น่ารักหวานมดขึ้นกันต่อ

  พาร์ทพี่เปี๊ยกจะออกตอนหน้าน่ะค้าบบบ   อุ้ย ล่อคินเหรอ  ไม่น่ะเค้าไม่ให้ล่อ  อิอิ  เค้ายอมมมมมมมมมมม

[broke-back]

หึหึ
แล้วจะคอยดูผลงาน


 

[kinny]

บันเทิงเริงรัก  EP.16    มือที่มองไม่เห็น



"อะไรน่ะครับ   เมีย??  แล้วใครเมียนายล่ะ หือ"  ผมเบิกตากว้างเหมือนเจออะไรบางอย่างที่น่าประหลาดใจ

"ก็น้ำตาลไงครับพี่คิน"   ผู้ชายชื่อ พอล พูดต่อไปอย่างตั้งใจ

"เดี๋ยวๆก่อน  พี่ยัง งง กับนายมาก  นาย ชื่อ  อะไรน่ะ  พอล ใช่ไหม"   ผมยังมึนและงงไม่หายกับคนที่อยู่เบื้องหน้า

"ครับผม พอล  เป็นแฟนน้ำตาลตั้งแต่สมัยเรายังเรียนด้วยกันครับ"  ชักเข้าเค้าแล้วครับ   สามีน้ำตาลแน่นอน

"แล้วทำไมต้องมาเป็นพี่ด้วยล่ะ   เล่ามาให้พี่ฟังก่อน  รู้จักพี่ได้ยังไง"   เพื่อความมั่นใจต้องถามเพิ่มเติมครับ

"ผมพยายามตามหาน้ำตาลนานแล้วครับ  เรื่องของพี่คินผมรู้จากคลิปที่น้ำตาลทำออกมาว่าพี่ไงครับ  คงไม่ต้องบอกเรื่องในคลิปน่ะครับ"

"แค่คลิปแค่นั้นจะรู้รายละเอียดเกี่ยวกับพี่ขนาดนั้นเหรอครับ"  ผมจ้องหน้าพอลด้วยความอยากรู้

"แรกๆก็ยังมืดอยู่ล่ะครับ  แต่พอดีเพื่อนผมเคยมาจีบพี่คินไงครับ  ชื่อ อาร์ต ไงครับ  ผมเลยได้รู้จักพี่ไงครับ"

"จีบ!!!!!!  ใครอ่ะ  อาร์ต   ผู้ชายเหรอครับ" ผมตีหน้าเซ่อหน่อย  กลัวเสียฟอร์ม  จำได้ล่ะ  ไอ้เด็กอาร์ต

"แหม!! พี่  ก็ผู้ชายซิครับ   มันมาด้วยครับแต่พอดีมันติดธุระด่วนรีบกลับบ้านก่อน  ผมเลยรู้เรื่องพี่คินจากมันไงครับ"

"อืม!!  เอา  ตกลงเรื่องของคนชื่อ น้ำตาล เราจะให้พี่ช่วยอย่างไงว่ามา" ผมเบี่ยงประเด็นของอาร์ตหนีก่อนจะมากกว่านี้

"อยากให้พี่ติดต่อน้ำตาลไว้ให้ผมครับ   ผมอยากได้เบอร์โทรของน้ำตาลครับ  ส่วนเรื่องอื่นผมจะรับผิดชอบต่อไป"

"แต่น้ำตาลแฟนนายแรงว่ะ   พี่ไม่แน่ใจน่ะว่าจะคุยได้  นายนี่น่าไม่น่าจะก่อเรื่องเลย  แล้วไปขอขมาพ่อแม่ของน้ำตาลหรือยังล่ะ"

"ตั้งแต่เกิดเรื่องนั่นแหละครับ  ผมพยายามขอเข้าพบพ่อแม่ของน้ำตาล      แต่ท่านไม่ยอมให้ผมเข้าพบ   ยังดำเนินคดีกับผมด้วย พอผมออกมาจากคุก ผมก็ไม่ละความพยายามจะตามหา  แต่ผมกลัวพ่อแม่น้ำตาลจะเล่นงานผมอีกครับ"

"หมายความว่าไงน่ะ  พ่อแม่ของน้ำตาลจะเล่นงาน   พี่ไม่เข้าใจว่ะ"

"สิ่งที่ผมทำเป็นสิ่งที่ผิดแต่ผมก็รักน้ำตาลจริงๆน่ะครับ  พ่อแม่ของน้ำตาลผูกใจเจ็บน่ะครับ  ส่งคนมาข่มขู่ผมถึงบ้าน    ผมกลัวเป็นสาเหตุให้ครอบครัวผมต้องเดือดร้อน   เลยไม่กล้าจะทำอะไรมากครับ"

"แล้วตอนนี้เราจะทำอย่างไรต่อล่ะ   มั่นใจเหรอว่าจะทำได้เหมือนที่คิด"

"ตอนแรกไม่มั่นใจเลยครับ  แต่ตอนนี้ผมคิดว่าผมทำได้แน่นอนครับ  อาศัยความจริงใจคิดว่าท่านคงยอมรับฟังน่ะครับ"

"แล้วนายรู้อาการของน้ำตาลตั้งแต่วันนั้นหรือยังล่ะ"   ผมไม่อยากตอกย้ำเรื่องนั้นแต่เพียงต้องการทราบว่าพอลรู้อะไรบ้าง

"พอจะรู้มาบ้างแล้วครับ  แต่ผมเข้าใกล้น้ำตาลไม่ได้เลยน่ะครับ เลยต้องหาวิถีทางอื่นบ้างน่ะครับ"

"แล้วจะคิดอ่านทำอย่างไรดีล่ะ หือ พอล  คิดว่ามันจะง่ายเหมือนคิดเหรอ"  ผมเองก็ยังมองไม่เห็นลู่ทาง

"แล้วพี่ที่ชื่อ เปี๊ยก คนนั้น ตกลงเขาเป็นอะไรกับพี่คินล่ะครับ"

"อ้าว   นายเนี่ยรู้เยอะจริงน่ะ  นายรู้จักพี่เปี๊ยกด้วยเหรอ"

"ก็ผมตามน้ำตาลมาตลอดล่ะครับ  แต่เข้าใกล้ไม่ได้เลย  เห็นเขาเพ้อแต่พี่เปี๊ยกตั้งแต่ตอนเขาเป็นแฟนกับผมแล้วล่ะครับ"

"อย่าบอกน่ะ สาเหตุที่นายทำแบบนั้นกับน้ำตาล เพราะหึงน้ำตาลกับพี่เปี๊ยก"  ผมเริ่มมองเห็นอะไรบางอย่าง

"ใช่ครับ  ผมหึงน้ำตาลมาก เลยทำให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมา  แต่น้ำตาลไม่ยอมรับผม  ทำให้ผมยิ่งเสียใจครับพี่"

"เฮ้อ   เรื่องมันซับซ้อนกันจัง   เรื่องตั้งนานล่ะทำไมน้ำตาลถึงตามหาพี่เปี๊ยกเจอล่ะพอล  เห็นว่าไม่เจอกันตั้งนานแล้วไง"

"ก็ไอ้อาร์ตเป็นเพื่อนน้ำตาลด้วยไงพี่    มันบอกน้ำตาลเองล่ะครับ ว่าเจอคนที่ชื่อพี่เปี๊ยก ทำงานกับพี่เป็นผู้จัดการส่วนตัวของพี่ไงครับ"  ฝีมือไอ้หน้าทะเล้น  อาร์ต  อีกแล้วเหรอเนี่ย   ร้ายจังนายอาร์ต 

"เออ  พี่ถามอีกข้อหนึ่งดิพอล  ทำไมนายยังอาลัยอาวรณ์น้ำตาลมากขนาดนี้ ในเมื่อหน้าตาแบบนายหาผู้หญิงที่มีแบบน้ำตาลได้มากมาย"

"ผม  เออ   คือ   ผม      คือ ว่า  ผม  ทำ  น้ำตาล  ท้อง  ด้วยน่ะครับ" โอ้ย อะไรกันอีกเนี่ย   น้ำตาลมีลูกแล้ว 




ผมยังมีอาการมึนตึบกับคำพูดของพอล แม้ว่าผมจะเดินทางกลับถึงที่พักแล้ว  ในความคิดของผมมันปั่นป่วนไปหมดจะเริ่มต้นจากไหนก่อนดี  หมุนซ้ายแลขวาก็ยังไม่พบหนทาง  พอผมเปิดไฟในห้อง ก็ต้องตกตะลึง เพราะมี ผู้ชายคนนี้อยู่ในห้องผมน่ะครับ

"ไหนว่าไม่ว่าง   ไหนว่ายุ่ง  ไหนว่า.........................."   ผมต้องเอ่ยปากค้างเท่านั้นครับ   เพราะผู้ชายคนนั้นรีบเดินมาถึงตัวผมพร้อมประทับริมฝีปากของเขากับริมฝีปากของผม    พวกเราต่างคนต่างไม่ยอมกันบดริมฝีปากกันอย่างรุนแรง    ลิ้นของเราพัวพันกันไปมาอย่างเมามัว   มือของผู้ชายคนนั้นเริ่มไม่อยู่นิ่ง   เริ่มมาป้วนเปี้ยนแถวไอ้จ้อนผมอีกล่ะ ผมกลัวจะไม่ได้คุยอะไรกันอีก  ไม่ใช่อะไรหรอกครับ  อยากก็อยาก  แต่เดี๋ยวจะครางอย่างเดียว   เลยผลักหน้าอกผู้ชายคนนั้นออกเบาๆ 

"ไปอดอยากมาจากไหนดาร์ลิ่ง   ทำเหมือนไม่เจอกับเค้ามานาน" ผมพูดแบบงอนๆ

"ก็คิดถึงคินน่ะซิครับ   ไม่เห็นตั้งหลายชั่วโมง   วันนี้เหนื่อยไหมครับ  คิดถึงพี่ไหมครับ"

"แหมๆ  จะมาหวานอะไรอีกล่ะ   บอกมาก่อนวันนี้ไปทำอะไรมา       หา      ช่วงนี้เริ่มไม่น่าไว้ใจแล้วน่ะดาร์ลิ่ง"

"ก็ไปทำธุระให้ป๊า  แต่งานนี้พีเคลียทุกอย่างเพื่อสุดที่รักของพี่คนเดียวเลยน่า  ต้องยกความดีให้พี่น่า"  พี่เปี๊ยกยกยิ้มแบบมีเลศนัย   ชักเยอะล่ะ

"งงล่ะ  ไปทำธุระให้ป๊า  แล้วมาเกี่ยวอะไรกับเค้า  เคลียอะไรอ่ะ  ยิ่ง งง ไปใหญ่  บอกมาให้หมด"

"5555   อย่าคิดมาก   พรุ่งนี้เช้าพี่จะพาไปหาคนๆหนึ่งรับรองทุกเรื่องกระจ่าง แต่ตอนนี้แบบว่า พี่.....พี่....."

"ดาร์ลิ่ง   อย่า.... เค้า ....ยัง.....ไม่....ได้....อาบ.....อ้ากกกก   ซี้ดดด   พอ......." หมดเวลา NC ครับ  ตัดฉับ เซ็นเซ่อร์ครับ  เพราะช่วงนี้ต้องดราม่า  ห้ามหื่น   จากนั้นเราก็เสร็จสมปรารถนากัน หลายรอบ  ว้าว่าจะไม่เขียนล่ะ  เจ็บมากอีกแล้ว  งานนี้ก็สดงดถุง  โอ้ย ไม่ดีเลยครับ  อย่าทำแบบนี้ครั้งเดียวน่ะครับ 


"โอ้ย  ดาร์ลิ่งอ่ะ  ทำไมหื่นแบบนี้   แล้วมีรอยเต็มคอแบบนี้ เค้าก็ต้องร้อนอีกแล้วซิ "  ผมพูดไปงั้นๆแหล่ะ  ผมเองซิชอบไปกวนเขาเอง เลยโดนจัดหนัก   เจ็บๆๆๆ

"รีบแต่งตัวซิครับ  เดี๋ยวผู้ใหญ่รอไม่ดีน่ะครับ   พี่จะโดนเอ็ดน่ะ" 

"อ้าว  ดาร์ลิ่งก็ไม่บอกว่านัดผู้ใหญ่ไว้   เค้าจะได้รีบๆ  ทีตัวเองยังมาป้วนเปี้ยนกับเค้าเมื่อกี้อยู่เลย  "

"ก็ใครใช้ให้เมียพี่น่ารักแบบนี้ล่ะครับ"  ว่าพลางเอามือมาบี้จมูกผมด้วย   ดีน่ะไม่บี้ที่อื่นไม่งั้นไม่ต้องไปไหนกัน

"แล้วนัดผู้ใหญ่ไว้กี่โมงดาร์ลิ่ง  โทรไปบอกท่านก่อนดีไหม"  เรื่องนัด  ผมให้ความสำคัญมาลำดับต้นๆเลยครับ

"ไม่ต้องห่วงอีกสองชั่วโมงแหนะครับ   รีบๆเถอะจะได้เดินทางกันครับ" จากนั้น พวกเราสองคนก็รีบแต่งตัวกันครับ     ผมลืมถามพี่เปี๊ยกเลยว่า ไปงานอะไรเพราะส่วนมากใกล้ๆถึงงาน พี่เปี๊ยกจะบอกรายละเอียดระหว่างทาง    นอกจากงานที่นัดไว้ล่วงหน้าหรือมีสคริปต์   

"ดาร์ลิ่ง  งานอะไรเนี่ย  ทำไมแต่งตัวแลดูสบายๆจัง  นัดเซ็นต์สัญญาหรือพูดคุยหรืออะไรครับ"     ก็ชุดพี่เปี๊ยกเตรียมให้แบบลำลองน่ะครับ

"อ้าว พี่ลืมบอกครับ   ไปหาป๊าพี่เอง  แหะๆ แบบ มัวแต่ใจจดใจจ่อน่ะครับ "

"ไปหาป๊า   อะไรล่ะครับ  ป๊าจะว่าอะไรเค้าอีกป่ะเนี่ย." กลัวพ่อสามีมากๆ  เพราะโดนเอ็ดทีไร น้ำตาเล็ดเลยล่ะครับ แต่ท่านก็หวังดีน่ะครับ

"กลัวล่ะซิ  ทำตัวให้เป็นเมียดีๆซิครับ" พอได้ยินแค่นั้น  ผมก็ค้อนขวับให้พี่เปี๊ยกหนึ่งวง  พร้อมยื่นมือไปตบไหล่พี่เปี๊ยกเบาๆ

"ชิ   ตัวเองล่ะ ดีแล้วซิ   มีแต่เรื่องเมียเก่ามาวุ่นวาย  เค้าจะไปฟ้องป๊าเลย." พอผมพูดเสร็จ  คราวนี้หน้าตาพี่เปี๊ยกบึ้งตึงบ้างเลย

"พี่ขอย้ำเลยน่ะครับ  พี่ไม่มีเมียเก่าที่ไหน   เมียพี่มีคนเดียวคือคินครับ" ผมก็อึ้งกิมกี่ซิครับ          กะแซวเล่นๆ ทำให้เสียบรรยากาศเลย

"ดาร์ลิ่ง  เค้าขอโทษน่ะ   อย่าทำหน้าบึ้งแบบนี้ซิ   อย่าโกรธน่ะ  น่ะ"  ผมซุกหน้ากับซอกแขนพี่เปี๊ยกเลยครับ  อ้อนผัวครับ

"อย่ามาทำพูดดีเลย  ง้อเยอะๆเลย"  พอผมเงยหน้าขึ้น  ก็เห็นรอยยิ้มของผู้ชายร้อยเล่ห์แบบโอ้ย  ผัวเค้าร้ายอ่ะ

"ไปเรียนแอ๊คติ้งมาจากไหนดาร์ลิ่ง   เยอะแล้วน่ะ "



พอผมกับพี่เปี๊ยกเดินเข้ามาในบริเวณบ้านของพี่เปี๊ยกรู้สึกถึงความผิดปกติ     เพราะตอนนี้มีรถยนต์หลายคันมาจอดเรียงรายอยู่ตรงที่จอดรถของบ้าน    มีสองคันที่ไม่เคยเห็นมาก่อน  บ่งบอกถึงฐานะของคนที่มาเยี่ยมบ้านของพี่เปี๊ยก ผมก็ละสายตาจากความสนใจแล้วก็เดินคู่กับพี่เปี๊ยกเข้าในบ้าน   พอป๊าพี่เปี๊ยกเห็นผมก็กวักมือเรียกผมให้เข้าไป   แต่ตรงบริเวณนั้นมีแขกมาด้วยเป็นชายสูงอายุคนหนึ่งท่าทางอดีตจะเป็นคนในเครื่องแบบเพราะบุคลิกท่าทางยังเนี๊ยบ    ส่วนผู้หญิงสูงวัยอีกท่านก็เป็นระดับคุณหญิงคุณนายล่ะครับ  ผมดูจากการเซ็ตผมอ่ะครับ  ทรงคุณนายนิยม  อิอิ

" ไหว้ท่านซิอาคิน   เนี่ยท่านจรูล  กับคุณหญิงอิงอร   เนี่ยไงล่ะ  อาคิน  ที่อั๊วเล่าให้ฟังไง เป็นไงบ้าง" ผมยกมือไหว้ผู้สูงอายุทั้งสองอย่างสงสัย  แต่ก็เก็บความสงสัยไว้ก่อน

"แหม หน่วยก้านก็ดีนิเรา   เอ๊ะ  คุณค่ะ  ชั้นคุ้นๆจัง   หนูจ๊ะ  ใช่หนูเป็นพิธีกรงาน.......ใช่ไหมจ๊ะ" คุณหญิงอิงอรทำท่าดีใจอย่างออกนอกหน้าเมื่อเห็นหน้าตาของผมชัดๆ

"อ๋อ  ใช่ครับ  ผมเองครับ  คุณหญิงก็ไปร่วมงานด้วยเหรอครับ       ผมขอประทานโทษน่ะครับที่เสียมารยาทไม่เข้าไปทักคุณหญิงครับ"  บอกแล้ว แอ็คติ้งผมน่ะสวดยอด

"โอ้ยไม่เป็นไรหรอกจ๊ะหนู  งานนั้นคนออกเยอะไปหมด  หนูก็ยังไม่ได้รู้จักชั้นด้วยซิ   คุณค่ะ  เห็นมั้ย คำพูดก็เพราะ  มารยาทก็งาม นิสัยก็ดี  จะเป็นไปได้อย่างไรค่ะ"

"คุณหญิง   ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลยน่ะครับ   เออ  ชื่ออะไรน่ะเราน่ะ  คิน  ใช่ไหม  ตอนนี้ทำงานอะไรอยู่ล่ะ"  ท่านจรูล  ท่าทางดูน่าเกรงขาม แต่พอท่านพูดแล้วผมรู้สึกอบอุ่นใจแบบบอกไม่ถูกครับ

"คือผมตอนนี้ก็ทำงานร้องเพลงอยู่สองที่ครับเป็นงานประจำครับ        ส่วนนอกนั้นก็จะรับเป็นจ๊อบครับ  ส่วนมากพี่เปี๊ยกจะเป็นผู้ประสานงานให้ครับ" 

"อ๋อ  เปี๊ยกลูกนาย เป็นผู้จัดการส่วนตัวคนดังเหรอ ว่ะ  ไอ้เพื่อนเกลอ"  ท่านจรูล       หันไปแซวกับป๊าของพี่เปี๊ยก

"5555  ไม่ต้องแซวอั๊วน่า   ลื้อก็รู้  อั๊วมันนักเลงเก่าน่ะ  ใครคนไหนที่ลูกอั๊วรัก  อั๊วก็รักด้วยว่ะ"

"เออ  ก็ไม่ได้ว่าอะไรนายเนี่ยว้า   สงสัยงานนี้เราต้องจัดการเองแล้วมั้งคุณหญิง"  ท่านจรูลหันไปปรึกษาภรรยาของท่าน  ส่วนผมยังมึนกับว่าตอนนี้คืออะไร  ส่วนพี่เปี๊ยกก็ได้แต่นั่งอมยิ้มเฉยๆไม่พูดจาอะไรเลย

"ดิชั้นก็ว่าอย่างงั้นแหล่ะค่ะ คุณ   ลำบากลูกเพื่อนคุณมานานล่ะ   เดี๋ยวเรื่องทั้งหมดแม่จะจัดการให้น่ะเปี๊ยก" อ้าว  ยิ่งมึนไปใหญ่ เพราะคุณหญิงอิงอรเรียกดาร์ลิ่งอย่างสนิทสนม

"ผมต้องรบกวนคุณแม่ด้วยน่ะครับ   ผมไม่อยากให้คนที่ผมรักต้องเป็นแบบนี้  ขอบคุณมากครับ" พูดเสร็จพี่เปี๊ยกก็เอื้อมมือมากุมมือผมแน่นๆเลย  เฮ้ย ต่อหน้าคนอื่น  ผมก็ขืนเบาๆอยากจะดึงมือพี่เปี๊ยกออกแต่สายตาป๊าเหมือนจะเอ็ดด้วยเลยต้องนั่งนิ่งเลยครับ


ขอโทษครับที่สั้นนิดนึงแต่พยายามจะลงๆต่อกันน่ะครับ   

[whistle]

จัดการยัยน้ำตาลใช่มะ
เอาให้เงียบไปเลยนะค้าาาาาาาา

[j123]

ทำดีมากพี่เปี๊ยก คินคงไม่ต้องเหนื่อยมากเรื่องน้ำตาลแล้ว แต่อาร์ตนี่จิ เดี๋ยวมาอีกคนแน่เลย

[คนอ่าน]

โอยยยสนุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สนุกมากกกกกกกกกกก
ยิ่งอ่านยิ่งซับซ้อนซ้อนเงื่อน
ตอนหลังที่มีพี่เปี๊ยกเข้าฉากก็น่ารักเอามากๆ
น่ารักทั้งคินทั้งเปี๊ยกทั้งผู้ใหญ่ทุกคนในเรื่องเลย
อ่านเรื่องของคินแล้วมีความสุขจัง
พี่เปี๊ยกดูรักคินมากเลย
คินก็ต้องรักพี่เปี๊ยกมากๆน่ะ
ปล.แอบงอนพี่เปี๊ยกที่สั้งคินงดเอ็นซี TT//คนอ่านหื่นนนน

[Zarch krub]

พี่เปี๊ยกหล่อเลยอ่ะ

[คนอ่าน]

รอพี่เปี๊ยก.......อะแฮ่ม....
รอคินดีกว่า
งอนพี่เปี๊ยกสั่งภรรยาสุดสวย...ให้งดเอ็นซี
รอ.....วันนี้คงไม่มา...
คงทำงานเหนื่อย...พักให้สบายใจน่ะคะ..

 

[kinny]

บันเทิงเริงรัก EP.17  รักอันตราย



เมื่อเวลาผ่านไปดึกพอสมควร          ผมเห็นว่าสมควรแก่เวลาเพราะท่านจรูลและคุณหญิงอิงอรยังพูดคุยกับป๊าของพี่เปี๊ยกอย่างสนุกสนาน        ผมเลยขอตัวท่านจรูลและคุณหญิงอิงอรพร้อมขออนุญาตป๊าของพี่เปี๊ยกกลับก่อน   อีกอย่างผมมีงานทำพรุ่งนี้ตอนเช้า   วันนี้พี่เปี๊ยกคงไม่ได้ไปส่งผมที่คอนโดเนื่องด้วยต้องรอส่งผู้ใหญ่กลับก่อนตามมารยาท

"เค้าถึงคอนโดแล้วจะโทรมาหาน่ะครับดาร์ลิ่ง   มีเรื่องสงสัยเรื่องหนึ่งอ่ะ" ผมยังสงสัยว่าท่านจรูลกับคุณหญิงอิงอรคือใคร เพราะไม่ค่อยแน่ใจ  แต่คาดการณ์ไว้ในใจแล้วล่ะ

"คิน คิดว่าอย่างไรล่ะครับ "  แหน่ะ  มีการยอกย้อนอีกครับดาร์ลิ่งของผม

"เค้าว่าคงเป็นพ่อกับแม่น้ำตาล   ถูกไหมดาร์ลิ่ง" คราวหน้าพี่เปี๊ยกฉีกยิ้มซะตาตี๋เลย  เอามือมาดีดหน้าผากผม

"โอ้ย  เจ็บ รังแกเค้าอีกล่ะ   ตกลงใช่ป่ะเนี่ย" ผมก็สะบัดหน้างอน  แต่พี่เปี๊ยกก็เข้ามาโอบกอดผมอย่างหลวมๆ

"ค้าบบ  ผม  ใช่ครับ"

"อะไรกันเนี่ย  ตกลงป๊ากับพ่อของน้ำตาลเป็นเพื่อนกันเหรอครับ"  ผมเริ่มจับต้นชนปลายได้แล้วล่ะครับ

"ใช่ครับ   ป๊ากับลุงจรูลเป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียนด้วยกัน"

"เริ่มเข้าใจบางเรื่องแล้วครับ   ดาร์ลิ่งเข้าไปเถอะเดี๋ยวนาน  ผู้ใหญ่จะมองไม่ดีน่ะครับ"

"เดินทางกลับถึงที่พักเข้าโทรมาหาพี่น่ะครับ   รักน่ะครับ"  จากนั้นพี่เปี๊ยกก็ประทับรอยจูบเบาๆที่ริมฝีปากของผม  แหมๆก็เขินซิครับ


ผมขับรถกลับที่พักด้วยอาการโล่งใจที่หลายๆเรื่องค่อนข้างผ่อนคลาย      ผมเลยเปิดเพลงฟังเบาๆไปพร้อม   ใช้เวลาไม่นานผมก็ถึงที่พัก   แต่วันนี้ผมกลับมาดึกที่จอดรถประจำของผมโดนรถคันหนึ่งยึดที่จอด    ผมเลยจอดรถเทียบกับบริเวณที่จอดรถเพราะจะเดินไปให้ยามมาช่วยเหลือหาที่จอดให้   แต่พอผมเปิดประตูรถเท่านั้น      เหมือนมีใครบางคนเดินเข้ามาทางด้านหลังของผม  ผมนึกว่าเป็นคนรู้จักกันเลยไม่ทันได้ระวังตัว  แต่พอผมหันกลับไปมองผมก็ต้องตกใจเพราะชายคนนั้นคือ

"อ้าว!!อาร์ต   มาได้......."   ผมพูดไม่ทันจบประโยค     ผมก็รู้สึกเหมือนโดนบางอย่างช๊อต!!!!       ผมโดนไฟช๊อตจากด้านหลังครับ 

"อยู่เฉยๆ พี่คิน  อย่าร้อง อย่าพูด ไม่งั้นพี่โดนไอ้นี่แน่"   มันเป็นมีดปอกผลไม้   จ่อบริเวณเอวของผม      ไอ้เด็กอาร์ตกดเหมือนจะพร้อมแทงผมตลอดเวลา     ส่วนอีกมือของไอ้เด็กอาร์ตก็จับแขนผมไพล้หลัง  แต่คนที่ไฟช๊อตผมก็คือ ... น้ำตาล

"555 ว่าไงอีหน้าสวย  วันนี้กูเอาผัวมาให้มึงเลยน่ะ   อย่าตุกติกน่ะ      กูช๊อตอีกรอบ  มึงเป็นอะไร กูไม่รับรองความปลอดภัยน่ะ"    จากนั้นผมก็เกิดอาการมึนงงครับ   เพราะโดนน้ำตาลช๊อต  อีกรอบคราวนี้หน้ามืดเลยครับ          มารู้สึกตัวอีกทีอยู่บนรถยนต์ของใครไม่รู้  มือโดนจับมัดไพล้หลังแล้ว 

"อย่าร้องน่ะอีตุ๊ด  ไม่งั้นกูช๊อตอีกรอบน่ะ   อยู่เฉยๆเดี๋ยวมึงได้ผัวใหม่แน่นอน"       ผมอยู่ในท่าคุดคู้แถวเบาะหลังโดนไอ้เด็กอาร์ตใช้มือกดไว้อยู่ไม่ให้โงหัวขึ้น     ตอนนี้ผมรู้สึกกลัวจับใจแล้วซิแต่ผมนึกได้ว่าตรงที่จอดรถมีกล้องวงจรปิดไว้          ผมภาวนาให้มีคนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด   โทรศัพท์มือถือผมก็โดนไอ้เด็กอาร์ตเอาไปด้วย        น้ำตาลเป็นคนขับรถพร้อมตะโกนขู่ผมอีก 

จากนั้น    ผมก็โดนกดศรีษะไว้ไม่ให้รู้เส้นทางการเดินทางแต่ผมคาดการณ์จากระยะเวลาคิดว่าพวกเขาคงพาผมไปแถวชานเมืองแน่นอน

"พี่คิน   พี่คิน  ลุกขึ้นได้แล้ว" ผมมองไปรอบๆข้าง เป็นบ้านหลังใหญ่ของคนมีระดับคนหนึ่งล่ะครับ

"หือ .... อาร์ต....  ทำไมต้องทำกับพี่ขนาดนี้ล่ะ" ผมต้องเล่นกับเวลาก่อนล่ะครับ

"ผมว่าอย่าเพิ่งถามอะไรดีกว่า  อย่าพูดมากพี่คิน" น้ำตาลยืนจ้องผมอย่างตาไม่กระพริบ

"ลุกขึ้น!!อีตุ๊ด  แหมๆ เห็นผู้ชายไม่ได้น่ะมึง  มึงจะอ่อยไปถึงไหน   เกลียดมึงจังอีตุ๊ด"  น้ำตาลตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

"ไป ลุกได้แล้วพี่คิน  ถึงที่หมายของเราแล้ว"  ไอ้เด็กอาร์ตกระชากผมลุกอย่างแรง  ผมต้องเซถลาตามแรงดึงเลย

จากนั้นไอ้เด็กอาร์ตก็ฉุดผมเดินไปอย่างทุลักทุเล   โดยมีน้ำตาลเป็นคนนำทาง  ทำไมน้ำตาลเหมือนชำนาญทางในบ้านหลังนี้จังเลย

"เข้าไปอาร์ต  แกใช้ผ้านี้มัดปากมันด้วย  อย่าให้พลาดน่ะอาร์ต"     จากนั้นน้ำตาลก็ล็อกประตูหน้าห้อง    ความเงียบเข้ามาครอบงำในห้อง   ผมเริ่มมองหน้าไอ้เด็กอาร์ต    แววตาของเด็กอาร์ตดูไม่น่ากลัวเหมือนน้ำตาล    คิดว่าน่าจะลองใช้การคุยดูก่อน

"ปล่อยพี่ไปน่ะครับ  ปล่อยพี่ก่อน  อย่าทำแบบนี้เลยอาร์ต "

"อย่ามาลวดลายเลย   ขอผมสนุกก่อนดิครับ"

"ทำแบบนี้จะสนุกได้ไง  มันไม่ได้อารมณ์น่ะครับ  อาร์ต"

"เหอๆ  กว่าจะได้ตัว  ไม่ล่ะ ขอมันส์ก่อน"

"ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วยล่ะอาร์ต   คุยกันดีๆก่อนไหมครับ"
 
"แต่โทษผมทั้งหมดไม่ได้น่ะพี่คิน  พี่น้ำตาลคิดเองทั้งหมด  แต่ผมชอบพี่คินจริงๆ"

"งั้นเรามาคุยกันดีๆกันก่อนไม่ดีเหรออาร์ต"  ผมมองหน้าไอ้เด็กอาร์ตเพื่อสังเกตุดูสีหน้าแววตา        ผมสังเกตุเห็นความหวาดกลัวบางอย่างในแววตานั้น

"อย่ากล่อมผมซะให้ยากน่าพี่คิน  อยู่เฉยๆอย่าพูดมาก  เงียบ"      ไอ้เด็กอาร์ตทำหน้าตาซีเรียสเปล่งเสียงแลดูเครียดๆ


จากนั้น ไอ้เด็กอาร์ตก็ปล่อยผมอยู่ลำพัง   เดินหายไปไหนไม่รู้      ผมนอนหายใจแผ่วเบาพร้อมครุ่นคิด     มือของผมยังโดนมัดไว้อยู่เลยทำให้กระดุกกระดิกไปไหนไม่ได้       ถามว่ากลัวไหมแค่เรื่องจะโดนเรื่องทำนองนั้นไม่กลัวหรอกครับ    แต่อาการของน้ำตาลจะดูอาฆาตน่ากลัวกว่าเยอะ    สายตาของผมก็กวาดๆไปรอบๆห้องแลดู        จากการตกแต่งคงเป็นห้องที่แลดูหรูเลยล่ะครับ        ถ้าจะเกิดอะไรขึ้นผมว่าคงมีคนรู้เห็นบ้างน่ะครับ          ผมเพลียกับหลายๆเรื่องเผลอหลับไปทั้งนอนคุดคู้อยู่อย่างนั้นเลย       ตกดึกผมสะดุ้งตื่น    มองไปรอบๆตัว      ยังไม่เห็นไอ้เด็กอาร์ตเข้ามา     ผมว่าถ้าเป็นไอ้เด็กอาร์ตยังไม่น่ากลัวเท่าน้ำตาลอ่ะครับ 

แล้วพลันผมได้เสียงเปิดประตูจากภายนอกเข้ามาในห้อง   เสียงเท้าย่ำเดินมายังตรงที่ผมนอนอยู่   ผมแกล้งหลับตามเดิม    แต่รู้สึกเหมือนมีมือของใครบางคนมาเขย่าตัวผมเบาๆ 

"คุณค่ะ  คุณ    เป็นอย่างไรบ้างค่ะ" เสียงผู้หญิงครับ ผมเลยต้องลืมตามองดูตามมือที่มาเขย่าตัวผม  หญิงวัยกลางคน มองจากการแต่งกายน่าจะเป็นแม่บ้านหรือคนดูแลสถานที่บางอย่างน่ะครับ

"ครับ   ป้า   ป้าช่วยผมด้วยครับ   ผมโดนจับตัวมาครับ"

"ป้าทราบแล้วค่ะ  คุณท่านให้ป้าเข้ามาดูคุณ  สบายใจน่ะค่ะ   คุณปลอดภัยแล้วล่ะค่ะ"

"คุณท่านคือใครครับ  ป้า?."

"เดี๋ยวคุณท่านจะให้คนเข้ามาแกะเชือกที่มัดคุณน่ะค่ะ   ป้ามาดูคุณก่อนน่ะค่ะ"


จากนั้น  ผมก็ผลุดลุกขึ้นอย่างมึนงง   แต่ผมก็ต้องมองไปหน้าประตูห้องอย่างดีใจ   เพราะมีผู้ชายที่ผมคุ้นเคยเดินเข้ามา  พี่เปี๊ยก

" ดาร์ลิ่ง   ช่วยเค้าด้วย"   ผมรีบลุกขึ้นอย่างดีใจสุดขีด  พี่เปี๊ยกพอเห็นผมรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาผมทันที  จับผมหมุนตัวแล้วแกะเชือกที่มัดผมอย่างทุลักทุเล

"เจ็บมากไหมคิน   พี่ขอโทษน่ะครับที่มาช้า"  พอแกะเชือกเสร็จ  พี่เปี๊ยกก็จับผมพลิกหน้าหลังอย่างเป็นห่วง

"เค้าไม่เป็นไรแล้ว   ว่าแต่ดาร์ลิ่งมาได้อย่างไรเนี่ย"

"ออกไปข้างนอกก่อนดีกว่าคิน  แล้วพี่จะอธิบายให้ฟัง  ป่ะ"  ผมก็เดินตามพี่เปี๊ยกไปอย่างมีนๆ  เพราะเหตุการณ์มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว


พี่เปี๊ยกพาผมเดินออกจากห้อง  เดินไปตามทางเดินของบ้าน  เลยทำให้ผมรู้ว่าบ้านหลังนี้เจ้าของต้องเป็นคนมีฐานะคนหนึ่งเลยล่ะครับ  พอพี่เปี๊ยกพาผมเดินไปยังห้องโถงใหญ่ของตึก      ผมเลยเข้าใจทั้งหมดครับ

"เปี๊ยก  พาคินมานั่งตรงนี้ม่ะ   เป็นไงบ้างคิน  ป้าต้องขอโทษด้วยน่ะจ๊ะ" คุณหญิงอิงอรครับ   ใช่ท่านจริงๆ  ท่านเอ่ยกับผมทันทีเมื่อผมนั่งลงตามพี่เปี๊ยก

"แม่   ไปพูดดีกับมันทำไมค่ะ"    น้ำเสียงอย่างหงุดหงิดไม่พอใจ   มาพร้อมการปรากฎกายของใครบางคน      คนนั้นคือ  น้ำตาล

"ยายตาล   แกหยุดเดี๋ยวนี้   แกชักจะมากเกินไปน่ะ" เสียงตวาดอย่างทรงพลังมาจากประุมุขของบ้านคือท่านจรูลครับ

"คุณพ่อค่ะ  หนู....."  เสียงน้ำตาลเบาลงอย่างเห็นได้ชัด  หน้าตาสลดลงทันที

"แกชักทำตัวแย่เกินไป   ถ้าคินเขาเอาเรื่องแก  ชั้นไม่ช่วยอะไรแกเลย ถึงกับติดคุกเลยน่ะ  ฮึ่ม"

"ใครมันจะกล้าทำกับหนู  "  น้ำตาลยังไม่ยอมลดละ

"ชั้นนี่แหล่ะ  จะให้เขาทำเอง  ถ้าเขาไม่ทำ   เมื่อไรแกจะเลิกทำตัวแบบนี้   ชั้นเอือมกับแกมากเลย"

"คุณพ่อ!!"   แล้วผมก็ต้องสะดุ้งอีกรอบ เพราะน้ำตาลกระโจนเข้าหาผมอย่างบ้าคลั่งเพื่อจะทำร้ายผม  แต่พี่เปี๊ยกได้เอาตัวขวางไว้  ท่านจรูลพอเห็นดังนั้น  ลุกขึ้น ตวัดฝ่ามือเข้าใบหน้าของน้ำตาลอย่างแรง   [ฉาดดด]     หน้าของน้ำตาลสะบัดตามแรง   น้ำตาลสะดุ้งเฮือก   ใบหน้าเป็นรอยปื้นแดง   พร้อมน้ำตาคลอเบ้าไหลเป็นสาย    หยุดนิ่งเหมือนโดนสะกดทันที  ก้มหน้ามองลงกับพื้น  ได้ยินเสียงสะอื้นทันทีครับ

"ถ้าแกยังไม่มีสติ   ชั้นจะเอาตัวแกไประงับสติให้ห้อง  ไม่ให้ออกไปไหนเป็นเวลา1เดือน   คุณหญิง  เอาลูกคุณไปได้แล้ว"

จากนั้น คุณหญิงอิงอรพร้อมคนของท่านจรูล พาน้ำตาลเดินออกไปจากห้องโถง    ท่านจรูลหน้าตาซีดเซียว พร้อมเอ่ยปากเบาๆกับผม

"ลุงต้องขอโทษจริงๆน่ะเปี๊ยก   คินเจ็บมากไหมล่ะหือ   ลุงขอโทษแทนลูกลุงด้วยน่ะ"

"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกครับคุณลุง  คินไม่โกรธหรอกครับ  แต่ตอนนี้คินอยากกลับน่ะครับ   พี่เปี๊ยกเรากลับกันก่อนน่ะครับ"  ผมหันหน้าไปขอความเห็นพี่เปี๊ยก

"เดี๋ยวลุงให้คนของลุงไปส่งน่ะ   คิน ลุงจะส่งคนของลุงไปเป็นเพื่อนสักระยะน่ะ "

"คงไม่ต้องขนาดนั้นหรอกครับคุณลุง   คินเกรงใจ  คิดว่าคงไม่เรื่องอะไรอีกหรอกครับ"

"ลุงยังไม่ไว้ใจ   ยายน้ำตาลมันบ้าเกินจะเดาใจมันได้  แต่ลุงจะรีบจัดการเรื่องนี้ให้มันจบอย่างเร็วน่ะ"


จากนั้นผมก็เดินทางกลับไปที่พักของผมพร้อมพี่เปี๊ยก ระหว่างทางพี่เปี๊ยกก็เล่าให้ฟังว่า  ช่วงที่ผมเดินทางกลับ   มีลูกน้องคนสนิทของท่านจรูลมาแจ้งท่านว่า น้ำตาลพร้อมเพื่อนมาดักรอผมที่คอนโดตั้งแต่หัวค่ำ คล้ายกับจะมาทำร้าย   ท่านเลยรีบบอกลูกน้องกลับมาดักดูเหตุการณ์ทั้งหมด   พอผมกลับถึงคอนโด               อาร์ตแกล้งจอดรถในที่จอดรถประจำของผม   น้ำตาลก็ดักรออยู่อีกทาง  ผมลงมาจากรถเลยเจอไอ้เด็กอาร์ตยืนขวาง   ส่วนน้ำตาลใช้โอกาสผมเผลอใช้เครื่องช๊อตไฟฟ้าทำร้ายผม คนสนิทของท่านจรูลรายงานให้ท่านทราบตลอด         จนน้ำตาลพาผมกลับไปที่บ้านแต่เอาตัวผมไปซ่อนไว้ในบ้านพักอีกหลังเป็นที่ส่วนตัวของน้ำตาล   ท่านจรูลบอกเรื่องทั้งหมดให้ป๊าพี่เปี๊ยก    ป๊าเลยให้พี่เปี๊ยกมาพร้อมท่านจรูลเพื่อช่วยเหลือผม 



ขอตามข่าวแปปนึง   เอาสั้นก่อนน่ะครับ  เจอกันใหม่น่ะครับ

[attachment deleted by admin]

[Zarch krub]

คินรีบมานะเค้าค้างอ่ะ!

[Freja]

ค้างอ๊ะ

"ถ้าแกยังไม่มีสติ   ชั้นจะเอาตัวแกไประงับสติให้ห้อง  ไม่ให้ออกไปไหนเป็นเวลา1เดือน   คุณหญิง  เอาลูกคุณไปได้แล้ว"

เจอตรงนี้แล้วขอหัวเราะหน่อยเถอะ    น่าสมเพชค่ะ    ลูกตัวเองออกไปทำร้ายคน  ลักพาตัวคน   แถมจะให้คนอื่นมาข่มขืนอีกด้วยกระมัง  ลูกกรี๊ดขึ้นมาโดนไป 1 ตบ + กักบริเวณ 1 เดือน

[คนอ่าน]

เหนื่อยใจกับน้ำตาล...เฮ้อ...

[broke-back]

คุณท่าน..คุณหญิง
เลี้ยงลูกสาวได้เหี้ย
จัญไรจริงครับ...ท่าน

เก็บไว้เลี้ยงดูเล่นแต่ที่บ้านเหอะท่าน
อย่าปล่อยให้ออกมาเหี้ยเพ่นพ่านข้างนอก

ขังกรงล่ามโซ่ไว้ให้ดี
หุหุ

[kinny]

บันเทิงเริงรัก EP.18  งานงอก


"พี่ครับ  จะมาต้องมาเฝ้าผมอีกนานไหมครับ" ผมสอบถามบอดี้การ์ดของท่านจรูล เพราะเวลาผ่านไปหลายวัน  ผมยังต้องมีบอดี้การ์ดเฝ้าตามเหมือนคนสำคัญเลย  ไม่ชอบอ่ะ!

"ครับ คงต้องรอสักพักน่ะครับคุณคิน   เพราะท่านกำลังทำเรื่องบางอย่างให้คุณคินอยู่ครับ" บอดี้การ์ดรูปหล่อบอกผม

"ทำเรื่องบางอย่างให้ผม  หมายความว่าไงครับ"  ผมเริ่มสงสัยท่านจรูลจะทำอะไรให้ผม

"คงบอกไม่ได้ครับเพราะผมก็ไม่ทราบรายละเอียด  รอถามคุณเปี๊ยกดีไหมครับ"  อ้าวไง พูดแล้วยิ้มแปลกๆเนี่ย   รู้อะไรใช่ไหม  ว้าแย่จัง  เขาคงรู้ว่าคินมีแฟนแล้ว


"คุยอะไรกันครับพี่จอห์น  คินไปทำอะไรให้หรือเปล่าครับพี่"  อ้าว ดาร์ลิ่งมาตอนไหนเนี่ย  แต่ทำหน้าบูดทำไม? 

"ไม่มีอะไรหรอกครับคุณเปี๊ยก  คือคุณคินแค่มาถามผมว่าจะมาเฝ้าอีกนานไหม ก็แค่นั้น" ดาร์ลิ่งพยักหน้ารับรู้แต่หน้าตายังไม่ดีขึ้น

"ดาร์ลิ่งเป็นอะไรอีกล่ะ   โกรธอะไร   เค้าทำอะไรผิดเหรอครับ" หลังจากทักทายพี่จอห์นบอดี้การ์ดเสร็จ   พี่เปี๊ยกก็เดินเข้ามาในห้อง พร้อมถอนหายใจดังเฮือกใหญ่

"เปล่าหรอกคิน  แค่พี่กำลังคิดมากกับบางเรื่องน่ะครับ" ผมก็เริ่มจะได้กลิ่นอะไรบางอย่างอีกแล้วซิครับ

"อย่าบอกเค้าน่ะว่า เรื่องน้ำตาล"

"อืมม   ใช่   ตอนแรกกะว่าจะไม่บอกคินแล้วล่ะ   แต่กลัวคินคิดมาก เลยตัดสินใจจะมาบอกไงครับ"  พี่เปี๊ยกหันหน้ามาหาผมพร้อมทำหน้าตาจริงจัง

"อย่าทำหน้าตาขนาดนั้นดาร์ลิ่ง  เค้าใจหายน่ะตัวเอง   บอกมาให้หมดเดี๋ยวนี้" ผมเลยคาดคั้นกับพี่เปี๊ยก

"สัญญาก่อนว่าจะฟังให้จบก่อนค่อยจะพูดอะไร   และต้องใจเย็นๆน่ะครับ"

"ทำไมต้องสัญญา   เริ่มไม่เข้าใจล่ะ   เรื่องซีเรียสใช่ไหม  เอ้า  สัญญาก็ได้ครับ"  ผมครุ่นคิดได้สักครู่เลยตอบไปเช่นนั้น

"คืออย่างนี้น่ะครับ  ลุงจรูลจะส่งน้ำตาลกับลูกไปอยู่ออสเตรีย    แต่มีปัญหาตรงที่ว่า         ลุงจรูลอยากให้พี่ไปส่งเป็นเพื่อน         เพราะกลัวน้ำตาลจะไม่ยอมอยู่     ตอนแรกพี่ก็ปฎิเสธไป     แต่ป๊าบอกว่าอยากให้ทำหน้าที่ครั้งสุดท้าย         เพราะเรื่องมันจะได้จบๆเสียที."

"ก็ไม่เห็นมีปัญหานิครับดาร์ลิ่ง  อย่างมากแค่ไปกลับก็ไม่เกินห้าวัน จะคิดมากทำไมล่ะ"

"ก็ถ้าแค่ไม่กี่วันมันก็โอเคอยู่หรอก  แต่ท่านจรูลอยากอยู่เป็นเพื่อนน้ำตาลด้วยสักพัก    พี่เลย......."

"สักพัก   นานแค่ไหนล่ะครับดาร์ลิ่ง"   มิน่าพี่เปี๊ยกถึงหน้าตาเป็นแบบนี้ครับ

"นั่นน่ะซิ  ท่านบอกว่าคงเป็นเดือน  แต่ต้องดูสภาพจิตใจของน้ำตาลด้วย   พี่เลยไม่อยากไปครับ"

"โห  นานเป็นเดือน  นานเกินมั้ยดาร์ลิ่ง  ไม่ไปไม่ได้เหรอ   บอกท่านไปเลยซิครับ"   นานจริงๆ  เฮ้อ  เรื่องวุ่นวายไปหมด

"พี่ก็อยากบอกไปอย่างนั้น  แต่ป๊าขอร้องไว้  ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายที่จะช่วยเหลือน้ำตาล  ยังไงพ่อของน้ำตาลก็เป็นเพื่อนสนิทท่าน  พี่อึดอัดใจมากเลยครับ"

"อย่าบอกน่ะตัวเองเป็นห่วงเขา  คิดถึงเค้าใช่ป่ะ"  ผมทำหน้าทะเล้นเพื่อให้ผ่อนคลายความเครียดครับ

"ถูกต้องเลยครับ  คิดถึงคิน  เป็นห่วงคิน  และรักคินมากไงล่ะครับ"  แหม  มาทำปากหวานเลยน่ะ

"ปากหวานตลอดเลยน่ะดาร์ลิ่ง  ชักสงสัยแล้วซิ  อยากไปมากเลยใช่ไหม"  ผมพูดจาหาเรื่องทะเลาะอีกล่ะ   หวง+หึง

"ไม่ไว้ใจพี่หรอกครับคิน    หรือไม่ไว้ใจตัวเอง  หือ"   พี่เปี๊ยกยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผม

"ดาร์ลิ่งอย่ามาหาเรื่อง  ถ้าไม่อยากมีปัญหา  ก็ไม่ต้องไปก็จบ  เราไม่เห็นจำเป็นต้องไปช่วยขนาดนั้นน่ะ"

"เฮ้อ  พี่ก็ลำบากใจน่ะคิน   จริงๆมันน่าจะจบตั้งแต่พี่ช่วยครั้งก่อนแล้ว     แต่ก็เป็นความผิดของพี่เองด้วยที่ยื่นมือไปช่วยแต่แรก"

"แล้วถ้าน้ำตาลไม่ยอมให้ดาร์ลิ่งกลับ   ตัวเองก็จะไม่กลับใช่ไหม   มันเป็นการช่วยแบบไม่มีจุดจบน่ะดาร์ลิ่ง" ผมทำหน้าแบบไม่สบอารมณ์นัก

"อย่าเพิ่งซีเรียสไปเลยน่ะครับ   ขอเวลาพี่คิดหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ก่อนล่ะกัน  ว่าแต่วันนี้ไปทำงานกี่โมงครับ"

"เดี๋ยวจะออกไปแล้ว   เออ  แล้วถ้าพี่เปี๊ยกไม่อยู่ใครจะมาทำหน้าที่ผู้จัดการให้เค้าล่ะ  เค้าต้องหาคนใหม่ก่อนใช่ป่ะ"

"ไม่ต้องหาหรอกครับ   พี่จะฝากพี่จอห์นช่วยดูแลแทนไปก่อน  พี่ว่าจะบอกขั้นตอนต่างๆกับพี่จอห์นไว้" ฝากเมียไว้กับบอดี้การ์ดเนี่ยน่ะ

"งั้นวันนี้เค้าต้องไปกับพี่จอห์นใช่ไหม   ดาร์ลิ่งจะกลับเลยเหรอ   หือ"  ก็หลายวันแล้วไม่ได้เห็นหน้าไม่ได้นอนกอดอ่ะครับ

"ยังไม่กลับหรอกครับ วันนี้พี่จะไปเป็นเพื่อนด้วย  จะบอกงานพี่จอห์นไว้ด้วยไงครับ"  อุ้ย วันนี้คินควงสองหล่อ 


ุ
"พี่ๆ   พี่ชื่อคินใช่ไหมครับ"   พอถึงร้าน   มีเด็กวัยรุ่นหน้าตาดีคนหนึ่งเดินมาหาผมพร้อมถามผมครับ

"ครับ  มีอะไรเหรอครับ" ผมก็ตอบไปตามตรง  ลืมไปเลยว่าช่วงนี้มีโจทก์อยู่

"ผมชื่อฟาร์มครับ  เป็นเพื่อนไอ้อาร์ตครับ"  เด็กที่ชื่อฟาร์ม ถือว่าหน้าตาดีเลยล่ะครับ ผิวขาว สูงโปร่ง  รูปหน้าคมสัน ผมหยิกหยักโศก ยิ้มหวานละลายเลยครับ

"อืม เพื่อนเราไปไหนล่ะ   บอกมันหน่อยล่ะกัน   เจออีกที  พี่จัดการขั้นเด็ดขาดแน่ๆ"     ผมพูดไปงั้นๆแหละครับ     ถามว่าโกรธเด็กอาร์ตไหม  โกรธครับ         แต่มันคงไม่เกิดเรื่องถ้าไม่ใช่มาจากน้ำตาล  เด็กอาร์ตคงไม่กล้าขนาดนั้น    นับแต่วันนั้นไม่เห็นหน้าเด็กอาร์ตเลย

"พี่คินครับ  อย่าโกรธมันเลยครับ        เพราะหลังจากวันนั้นมันโดนพ่อแม่มันจับส่งไปต่างประเทศเลย    มันอยากมาขอโทษพี่คินเองแต่ไม่กล้า  มันเลยฝากผมมาให้พูดกับพี่คินน่ะครับ"

"จะพูดเรื่องอะไรล่ะ  ส่วนเรื่องนั้นพี่ไม่ถือโทษอาร์ตมันแล้วล่ะ  แค่นี้พี่ก็เหนื่อยมากแล้วครับ"

"อีกเรื่องครับพี่คิน  ไอ้พอลมันอยากคุยกับพี่เรื่องแฟนมันน่ะครับ  น้ำตาลน่ะครับ"         ผมลืมพอลไปเลย       พอลให้เบอร์โทรผมมาเหมือนกันแต่ผมไม่เคยโทรไปหาเลย      ประกอบกับช่วงนี้พี่จอห์นมารับโทรศัพท์แทนผมด้วย

"คุณคิน   ใครเหรอครับ" พี่จอห์น  บอดี้การ์ดเองล่ะครับ   เดินเข้ามาหาผมทันทีเมื่อผมคุยกับคนแปลกหน้า

"อืม  ครับ เพิ่งรู้จักเมื่อสักครู่ล่ะครับ  เห็นว่าเป็นเพื่อนไอ้อาร์ตนี่แหละ"ผมหันไปตอบพี่จอห์น        เพราะแกดูจริงจังกับหน้าที่ของแกมาก

"ระมัดระวังตัวหน่อยก็ดีน่ะครับคุณคิน  อย่าไว้ใจใครให้มากนัก   เดี๋ยวแฟนคุณจะมาว่าผมได้น่ะ"  อ้าว พูดแล้วยกยิ้มแปลกๆน่ะพี่บอดี้การ์ด

"งั้นพี่ก็อยู่ติดตัวผมหน่อยซิครับ  ผมกลัวน่ะพูดแบบนี้" อย่าให้คินอ่อย แต่พูดไม่ทันจบ มีมือคุ้นเคยมีดีดหน้าผากดัง {เพี๊ยะ}

"อย่าเยอะคิน"  พูดเบาๆข้างหูๆ  ดูเหมือนกระซิบแต่ตั้งใจให้เหมือนหอมแก้ม  ร้ายน่ะดาร์ลิ่ง

"ดาร์ลิ่ง ไปคุยเป็นเพื่อนหน่อยดิ   พอลแฟนของน้ำตาลอยากคุยด้วย"  ผมเลยหันไปยิ้มหวานให้ดาร์ลิ่ง       พร้อมคล้องแขนพูด

"พอล    คินรู้จักไอ้พอลด้วยเหรอ  หือ  ทำไมไม่เห็นบอกพี่เลย"   ทำหน้าตาซีเรียสเยอะไปล่ะดาร์ลิ่ง  ผมขี้เกียจพูดมากลากแขนพี่เปี๊ยกให้เดินตาม  พยักหน้าให้เด็กฟาร์มพาไปหาพอล  ส่วนพี่จอห์นบอดี้การ์ดก็เดินตามมาห่างๆ   ช่วงนี้เหมือนตัวเองเป็นคนสวยมากเลย  ผู้ชายรุมล้อมเยอะจัง 555



"หวัดดีครับ พี่คิน  เออ   หวัดดีครับ  พี่เปี๊ยก" ว่าไงเด็กโต๊ะนี้หล่อทั้งโต๊ะ   เฮ้อ  ผัวมาคุม  อดเลยคิน

"เออ  ดีว่ะพอล   เป็นไงมึง  ในคุกดีไหมว่ะ" ดาร์ลิ่งตอบแทนผมหมดเลย หน้าตาเนี่ยเริ่มกวนทีน นานๆจะเห็นโหมดดุๆแบบนี้   เค้ากลัว!!!

"โห  พี่เปี๊ยก  ยังเหมือนเดิมน่ะครับ ผมเปลี่ยนแล้วน่ะครับพี่"  เด็กพอล ยกมือขึ้นเหมือนยอมแพ้ พลางพูดกับพี่เปี๊ยก

"เหอๆ  แสดงว่า  มึงดีขึ้นแล้วว่างั้นเถอะ  กูเชื่อได้ไหมเนี่ย" พี่เปี๊ยกไม่ยอมลดลาวาศอกเลยล่ะ  เหมือนไม้เบื่อไม้เมากันเลย

"เอาเถอะพี่  อดีตที่ผ่านมา ใครๆก็พลาดกันได้นิครับ   พี่อย่าเอามาเป็นอารมณ์เลยครับ" เด็กพอล    พยายามพูดดีกับพี่เปี๊ยก

"พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรแกหรอกพอล  แต่พี่ก็ช่วยแกมาตลอดน่ะโว้ย  พี่กับเมียแกไม่เคยยุ่งเกี่ยวกันเลย"พี่เปี๊ยกตอบกลับ

"ผมรู้แล้วครับพี่   ตอนแรกที่ผมไม่ได้ติดต่อกับพี่ เพราะกลัวพี่ยังผูกใจเจ็บผมน่ะครับ"   

"กูช่วยน้ำตาลก็เหมือนช่วยมึงล่ะพอล   ตอนนี้กูก็อยากให้มึงแสดงเองว่ะ  กูเหนื่อยมากล่ะ"

"ผมเข้าใจครับพี่   งั้นผมคงต้องให้พี่ช่วยสานต่อให้เรื่องของผมสำเร็จน่ะครับ"  ดูๆเขาคุยกันเหมือนผมไม่ได้อยู่ด้วย

"อ้าว   คุยกันเหมือนรู้จักกันมานานเลยน่ะ  แล้วจะเรียกพี่มาทำไมพอล "  ผมตัดพ้อบ้างดิ

"โถ  พี่   พอดีผมไม่รู้ว่าพี่รู้จักพี่เปี๊ยกน่ะครับ  โทษทีครับ"  เด็กพอลหันหน้ามาคุยกับผมบ้างแล้ว

"คิน  พี่จัดการเอง  เออ  กูรู้จักกันดีเลยล่ะมึง   ไม่ต้องยุ่งกับคินหรอก   กูหวง" พี่เปี๊ยกมาโหมดนี้  ผมนิ่งไปไม่ถูก

"หวง   หวง อะไรพี่   ทำไม  อ่ะ   ผมไม่เข้าใจ"  พอล  ไม่ต้องพยายามเข้าใจมากเลย   กูอายๆๆ

"เหอๆ   เนี่ยแฟนกู  เก็ทยังว่ะ"   พี่เปี๊ยกอีกคน   ไม่เลี่ยงอะไรเลย  จะรู้ไหมมีคนแอบเขินๆๆๆๆ

"แฟน???  พี่เป็นเกย์ด้วยเหรอครับ"  อ้าว  พอล  แกไม่จบเรื่องอีกเหรอ



แหะๆ  อีกไม่นานเรื่องต่างๆจะเข้าจุดแล้วครับ   ปล่อยให้ค้างต่อดีกว่าเนอะ  จะมาต่อให้อีกน่ะครับ

[boboman]

จิ้มจึกๆ