@@ "เปลื่ยนแมนๆให้เป็นแฟนเรา" @@ ตอนพิเศษ : วันลอยกระทง หน้า 15 27/11/58
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: @@ "เปลื่ยนแมนๆให้เป็นแฟนเรา" @@ ตอนพิเศษ : วันลอยกระทง หน้า 15 27/11/58  (อ่าน 86789 ครั้ง)

ออฟไลน์ benosuke

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 46
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
ตอน 9

:: POND PART ::

ผมกึ่งลาก กึ่งจูงแฟนหมาดๆของผมออกมาจากร้าน หลังจากที่ผมปล่อยให้พี่กัสแกประมวลผลอยู่ถึง 5 นาทีเต็มๆ แต่สำหรับคนที่แค่จ้องหน้าผมก็เป็นลม หรือ โดนเข้าใกล้ก็ตัวแข็งเป็นก้อนหินแล้วนั้น ทำให้ผมคิดว่าสำหรับเรื่องนี้พี่กัสคงต้องใช้เวลาประมวลผลนานพอสมควร


ถามว่าผมมั่นใจแล้วหรือยังกับสิ่งที่พูดออกไป ส่วนหนึ่งมันได้ผ่านการคิดไตร่ตรองจากหัวผมมาสักพักนึงแล้ว อีกส่วนหนึ่งก็ไม่รู้จะด่าหรือขอบคุณไอ้ตูนดี ที่มันเป็นแรงผลักดันชั้นเลิศ ถีบหัวเพื่อนส่งให้เดินเข้าสู่เส้นทางนี้อย่างเต็มตัว เสียตรงที่ว่าเสือกไปพาเพื่อนหน้าหม้อเกินไปมาเนี่ยสิ ไม่รู้ว่าไอ้การที่จีบไอ้พี่ตัวเล็กออกนอกหน้าขนาดนี้อยู่ในแผน หรือ เล่นนอกบทไปเยอะกันแน่
เมื่อจูงพี่กัสออกมาจนถึงด้านหลังของผับที่เป็นที่จอดรถ คนตัวเล็กยังตาลอย ราวกับไม่รับรู้อะไร มือนิ่มที่ถูกกุมอยู่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะขัดขืนอะไร กลับให้จูงมาง่ายๆซะอย่างนั้น ผมโบกมือไปมาตรงหน้าพี่กัส อยากขำก็ขำ คนอะไรประหลาดได้ขนาดนี้


“เฮ้ พี่ยังมีชีวิตอยู่ไหม”

“นะ น้องปอนด์”

โรคติดอ่างกลับมาอีกแล้ว พี่กัสเบิกตากว้างเมื่อผมอมยิ้มแล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้ “ครับ”

“พะ พี่ไม่เข้าใจ”

“ไม่เข้าใจตรงไหน”

“กะก็..ที่...น้องพูด พี่..”

ผมยิ้มให้ร่างเล็กอย่างเอ็นดู คนอะไรแทนตัวเองว่าพี่ แต่กลับแสดงท่าทีราวกับเด็กแรกรุ่นแบบนั้น พี่กัสดูลนลานมองซ้ายทีขวาทีอย่างไม่รู้จะเริ่มพูดตรงไหน ถ้าเป็นคนอื่นคงเข้าใจง่ายๆ ป่านนี้จบกันที่เตียงนอนในโรงแรมซักที่ไปแล้ว แต่กับคนตัวเล็กข้างหน้านี้ ต่อให้จะเข้าใจยากแค่ไหน จะให้อธิบายอีกสักกี่ครั้ง เชื่อเถอะ ผมก็ยังเอ็นดู และไม่คิดที่จะรำคาญเลยซักนิดเดียว


...ก็บอกแล้วว่าผมหน่ะ อาการหนัก...


“อืมผมพูด..แล้วทำไม หืม”

“พี่ไม่เข้าใจ น้องปอนด์หมายความว่ายังไง” พี่กัสเงยหน้าขึ้นมาสบตาถาม ดวงตากลมโตนั้นดึงดูดชะมัด

“แล้วผมพูดไปว่าอะไรละ” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้คนตัวเล็กที่หน้าฉาบด้วยสีแดงระเรื่อ รู้อยู่เต็มอกแต่ก็ยังจะถาม น่าโดนแกล้งซะให้เข็ด

“ฟะ แฟน”

“อืมหืม ใช่”

“ระ เรา” พี่กัสชี้ไปที่ตัวเอง แล้ว ก็ชี้มาทางผม ผมยิ้มก่อนจะพยักหน้ารับ พี่กัสอ้าปากค้างหน้าฉ่ำแดงมากขึ้นไปอีก พี่มันระเบิดตัวเองได้ไหมหน่ะ ตัวจะแดงได้ขีดสุดถึงแค่ไหนกัน


ฟุบ


“เฮ้ย...พี่”

อยู่ดีๆคนตัวเล็กก็ฟุบลงไป นั่งยองๆชันเข่า แล้วซุกหน้าไว้อย่างนั้น ผมตกใจกลัวพี่แกจะเป็นลมไปอีก เลยจะรีบไปพยุงขึ้นมา แต่ ขณะเดียวกันคนตัวเล็กก็ยกมือขึ้นมาปราม

“พะ พี่ไม่เป็นไร ขะขออยู่ท่านี้สักพักได้ไหม”

“แต่..”

“อย่างกับฝันไปแหนะ” พี่กัสพูดเสียงสั่นๆ

“ก็เงยหน้าขึ้นมามองกันสิ จะได้รู้ว่าฝันหรือความจริง”

“ไม่เอา” คนตัวเล็กปฏิเสธเสียงอู้อี้

“ทำไม หืม” ผมเลยนั่งยองๆลงไปข้างบ้าง พี่กัสสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่โผล่หน้ามาให้มองสักที

“พี่อาย”

“อายทำไม”

“อายน้อง”

“มีอะไรน่าอาย”

“หน้าพี่ต้องตลกมากแน่ๆ พี่อยากกลับบ้าน เอ่อ...ไปทำใจก่อน..ได้ไหม”
ผมอยากจะหัวเราะออกมา แต่ก็ไม่อยากทำให้รุ่นพี่ตัวเล็กต้องเสียความมั่นใจไปอีก พี่แม่งจะน่ารักไปไหนวะ ช่วยบอกผมที

“แล้วจะกลับยังไงถ้ายังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา”
พี่กัสเหลือบตามองนิดนึงก่อนพรูลมหายใจออกมาชุดใหญ่ ค่อยๆลุกขึ้น แต่ยังเอามือเล็กๆนั้นปิดหน้าตัวเองไว้

“กะ กลับแบบนี้แหละ พี่กลับก่อน นะ”
ผมยืนกอดอกมองคนตัวเล็กที่ปิดหน้าปิดตา ทำท่าจะเดินไป นิ้วแง้มตรงดวงตาไว้นิดนึงให้พอมองเห็นทาง แต่ไม่เงยหน้ามาสบตากัน ผมส่ายหน้ายิ้มขำก่อนจะดึงมือนั้นไว้

“เดี๋ยว..ดึกขนาดนี้จะกลับยังไงคนเดียว”

“พะ พี่กลับได้”

“ผมยังไม่ได้ชำระความกับพี่เลยนะ ที่ออกมาดึกๆดื่นๆกับคนแปลกหน้าแบบนี้”

“น้องตูนเค้าเป็นเพื่อนน้องปอนด์นิ ไม่ได้แปลกหน้าซะหน่อย”

“นั้นแหละ ก็ห้าม กับใครก็ห้ามเข้าใจไหม”
พี่กัสก้มหน้าเงียบกริบ ประโยคท้ายผมคงเผลอขึ้นเสียงมากไป ผมถอนหายใจก่อนจะพูดด้วยความนุ่มนวลขึ้นอีกครั้ง

“ผมเป็นห่วง”

“....”

“ห่วงมาก”

“แล้วมือเนี่ย ก็เลิกปิดหน้าได้แล้ว”
ผมเอื้อมมือไปค่อยๆคลี่ฝ่ามือนั้นออกจากใบหน้า พี่กัสให้ความร่วมมืออย่างดี แต่ร่างเล็กก้มหน้าลงไม่เงยหน้ามาสบตา จากส่วนสูงที่มากกว่าทำให้เห็นแพขนตาสวยอย่างชัดเจน ที่ผ่านมาถึงจะใกล้ชิดกันมากขึ้น แต่ก็ไม่ค่อยได้มีโอกาสได้มองพี่กัสได้เต็มๆตาซักเท่าไหร่ โดยส่วนมากจะเป็นฝ่ายถูกไอ้พี่ตัวเล็กโลมเลียทางสายตาซะมากกว่า พอได้เห็นใกล้ๆแบบนี้ยิ่งเห็นว่าพี่กัสน่ารักขนาดไหน ผิวขาวเนียนเหมือนคนไม่เคยออกแดด แม้แต่รูขุมขนยังไม่กล้าเกิดบนหน้าเลยด้วยซ้ำมั้ง

ผมเชยคางคนตัวเล็กให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน “ชอบมองผมไม่ใช่หรอ ที่แบบนี้ทำไมไม่มอง”

“พะ พี่...” ผมยิ่งต้อนพี่กัสก็ยิ่งลน ถ้าไม่กระชับปลายคางไว้คงหนีหน้ากันอีก

“จีบผมอยู่แท้ๆ แต่ดันไปให้คนอื่นนั่งหม้อ ใช้ได้ที่ไหน”

พี่กัสขมวดคิ้ว “น้องปอนด์หมายถึงใครหรอ” ว่าแล้วเชียวไอ้พี่ซื่อบื้อนี่ต้องไม่รู้สึกตัวสักนิดว่าโดนไอ้หมอฟันมันหลอกจีบอยู่

“ไอ้หมอฟันนั้นไง”

“อ่อน้องกันต์” รู้สึกคิ้วกระตุกทะแม่งๆ ไม่ชอบสรรพนามที่พี่มันใช้เรียกคนอื่น ว่าน้องยังงั้น น้องยังงี้ ผมชอบให้พี่มันเก็บไว้เรียกผมคนเดียว

“เรียกมันว่าไอ้หมอฟัน ไม่ต้องเรียกชื่อมันเลย”

“ตะ แต่ว่า”

“ไม่ต้องเถียงเลยนะ”

พี่กัสหลุบตาลงต่ำก่อนจะพูดเบาๆ
“พี่กับน้องกะ เอ้ยย หมอกันต์ ไม่ได้มีอะไรกันซักหน่อย น้องเค้าแค่ถ่ายภาพเก่ง เลยชวนให้ไปดูภาพแค่นั้นเอง”

“เฮ้ออ พี่นี่มัน...มุกจีบไอ้หมอฟันมันโครตโบราณขนาดนี้ยังมองไม่ออกอีกหรอ”

“พี่ไม่รู้นิ..ไม่ได้ชำนาญ....เหมือนน้องปอนด์” หน้าใสเจื่อนไปทันตาเห็น ผมลอบอมยิ้ม

“หึงผมกับเชอรี่หรอ”

“แค่ชื่อยังน่ารักเลย” ผมอยากจะหัวเราะคนตัวเล็กที่คิดอะไรเพ้อเจ้อ มือจับหัวพี่กัสโคลงไปมา

“ชื่อกัสไม่น่ารักตรงไหน”

“ไม่น่ารักทุกตรง....แถมยังเป็นผู้ชาย”

ผมอยากจะตะโกนบอกไอ้พี่ซื่อบื้อจริงๆว่า ไอ้ไม่น่ารักทุกตรงของพี่มันทำให้ผมหลงหัวปรักหัวปรำแค่ไหน ไม่เป็นอันทำอะไรเพราะต้องคอยเอาแต่คิดเรื่องพี่นั้นแหละ

“อืมก็จริงนะ” ผมแกล้งแหย่ไอ้พี่ตัวเล็กไป ตาโตเบิกกว้างนิดๆ ก่อนไหล่จะลู่ลง ใบหน้าถอดสีเหมือนแมวไม่ได้รับความรักจากเจ้าของ

“น้องคงชอบแบบผู้หญิงคนนั้น”

“อืม...ผมชอบเชอรี่นะ” พี่กัสเงยหน้าขึ้นมามองกัน คิ้วขมวดเป็นปมแน่น สายตาดูผิดหวัง จนไอ้คนขี้เล่นต้องรีบเฉลย


“เชอรี่ในปากพี่วันนั้น”

“...”

“ผมชอบมากเลย”

“....”

“ขอชิมหน่อยได้ไหม”

“...!!...”


“เริ่มอยากกินของหวานแล้วละ”






:: GUTTO PART ::


ผมที่ตอนแรกน้ำตาเจียนจะไหลอยู่หร่อมร่อ ไอ้น้องปอนด์ที่เดี๋ยวมันก็ปล่อยหมัดฮุคพี่ เดี๋ยวมันก็ดึงพี่ขึ้นสูงจนหัวใจพี่อย่างกับกระโดดบันจี้จัมพ์ เดี๋ยวก็ถีบพี่ลงเหวด้วยคำพูดเฉกเช่นเมื่อกี้

“อืม...ผมชอบเชอรี่นะ”

ได้ยินที จากหัวใจที่เต้นดังโครมคราม ห่อเหี่ยวสุดๆอย่างกับจะหยุดเต้น เหมือนน้ำในหน้าแล้งที่มันล่อเลี้ยงไม่ถึงปลายโคน น้ำตาจะหลุดลงมาแล้วเชียว ถ้าไอ้น้องมันไม่ต่อประโยคถัดมาที่ทำให้พี่หัวใจจะวายอีกครั้ง

“เริ่มอยากกินของหวานแล้วละ”

ผมเบิกตากว้าง มองน้องปอนด์ที่ยิ้มกรุ่มกริ่มให้ แล้วสายตาที่ส่งมานี่คืออะไร มองที่ปากพี่แล้วเลียริมฝีปากทำไม น้องปากแห้งหรอ พี่มีลิปมันในกระเป๋าเอาไหม ฮ่วยยย มันใช่เวลาไหมวะกู

“พะ พี่กินไปหลายวันแล้วมันจะยังอยู่ได้ยังไงกันเล่า” เออ ผมตอบไปอย่างใจคิด หลักวิทยาศาสตร์คือแดกไปแล้วก็ย่อยป่านนี้ลงคอห่านไปแล้วมั้ง น้องมันยังอยากจะมาชิมอะไรจากพี่ บ้าเปล่า ซื้อใหม่ไหม

“ซื่อบื้อ” น้องปอนด์ว่า

“เอ้า...”

“อยู่กับพี่ ผมคงพูดอะไรอ้อมๆจริงๆไม่ได้ใช่ไหม” น้องปอนด์ส่ายหน้าแล้วหรี่ตามอง

อะไรของน้องมันวะ พี่งง ตอนนี้หลายเรื่องมันทับเทพี่มา จนพี่จัดความสำคัญมันไม่ถูกแล้ว พี่แทบลืมเรื่องน้องขอเป็นแฟนไปแล้วด้วยซ้ำ คิดขึ้นมาหน้าก็เห่อร้อนแทบจะไหม้ เหมือนอย่างกับฝันไป

“เอ่อ..”

“ผมอยากจูบพี่ ขอจูบทีได้ไหม”


!!!!! ฟหกฟหดฟดฟกดกดฟกด


รู้สึกลำตัวกูแข็งเป็นไม้ยืนต้นไปชั่วขณะ ประสาทรับรู้ทั้งหมดแม่งอื้ออ ได้ยินแต่เสียงเหมือนผีเสื้อบินวนอยู่ในท้อง ฮึ่ง ฮึ่ง ฮึ่ง

“เงียบแปลว่าอนุญาตนะ”
น้องมันไม่ว่าเปล่า ทำท่าจะโน้มหน้าลงมาทันที จนผมผลักอกไว้แทบไม่ทัน

“ดะ เดี๋ยวน้องปอนด์”
ผมมองซ้ายมองขวา อีห่าที่จอดรถตรงนี้มันถึงจะเงียบจริงๆ ไม่มีแม้แต่วิญญาณก็เถอะ แต่จะมายืนจูบโล่งๆแบบนี้พี่ก็ไม่โอเคนะว้อยยยย จูบแรกพี่ควรจะอลังการรัชดาลัยเธียเตอร์กว่านี้เสะ อีกอย่างถ้าใครมาเห็น พี่ไม่อายหนังหน้าแห้งเลยหรอ สรุปที่บ่นมาทั้งหมดนี้คือไม่ได้หวงตัวเลยใช่ไหมกู มันใช่เวลาไหมมม

“ไม่ต้องเดี๋ยวแล้ว จูบมัดจำไว้ จากนี้ไปเป็นแฟนกันแล้วนะ”
น้องปอนด์ยิ้มกว้าง ยิ้มละลายหัวใจพี่ ยิ้มแบบที่ลืมไปหมดว่าตรงนี้คือที่ไหน ในหัวพี่มโนภาพโรงละครรัชดาลัยเธียเตอร์ไว้แล้ว น้องค่อยๆโน้มหน้าลงมา ผมก็หลับตารอเลย กูไม่ค่อยเลยปะวะ


จุ้บ..


......


.....


ผมค่อยๆลืมตาข้างนึงขึ้นมา ก็พบหน้าน้องปอนด์ยืนยิ้มอยู่ข้างหน้าแล้ว


แค่นี้?


ห่ะ ? แค่ จุ้บ แค่นี้ ?

เฮ้ยยยยยยยยยยย ผมมองหน้าน้องปอนด์ด้วยความงุนงง ดะ เดี๋ยว ตั้งสติ ที่กูควรได้คือการดูดปากอย่างดูดดื่มดุนลิ้น พั่บๆแบบในละครเกาหลีหรือเปล่าวะ ผมกระพริบตาปริบๆมองน้องที่เอามือกุมปากกำลังหัวเราะขำ

“พี่ทำหน้าโครตตลกเลย”

“....” ถามว่ากูเขินไหม กูก็เขินไง แค่ริมฝีปากนุ่มๆของน้องชนเข้ามา กูก็จะละลายเป็นขี้ผึ้งลนไฟแล้ว แต่คือหลังความเขิน แม่งคือความงงเข้ามาแทรก คือกูมโนภาพไปว่าจะเกิดสงครามการประชันลิ้นอย่างดุเดือดกับน้องไง แต่มันไม่ใช่ น้องทำพี่ผิดหวังงง พี่อยากจิครายยยย ผมได้แต่ก้มหน้างุดๆหนีความคิดอัปยศของตัวเอง

“ผิดหวังหรอ” แม่งเหมือนน้องเข้ามานั่งฟังในใจพี่เลย ก้มหน้าไว้เป็นดีที่สุด น้องมันจะได้ไม่รู้ว่ากูคิดอะไร

“ก็มัดจำไง มัดจำไว้ก่อน คราวหน้าขอสถานที่ดีๆกว่านี้พี่ไม่รอดแน่ๆ” น้องปอนด์พูดแล้วหัวเราะออกมา ผมต้องเงยหน้าขึ้นมา หน้ากูก็ร้อนอย่างกับจะไหม้ อ้าปากจะพูดก็พูดไม่ออก ขมคอไปเลย

“คะ ใครหวังอะไรกันเล่า น้องปอนด์เพ้อเจ้อ !” ปฏิเสธไปก่อน พี่ไม่รู้ ถึงพี่หวัง พี่ก็หวังแค่ในความคิด น้องอย่ามาล่วงรู้ความคิดในมโนสำนึกด้านอัปยศของพี่ พี่ไม่ยอมรับบบ

น้องปอนด์หัวเราะออกมา
ฮื่ออ อยากกลับบ้านแล้วครับ ยืนให้น้องมันเต๊าะอยู่แบบนี้ มีหวังเลือดหมดตัวแน่ๆ ไอ้เด็กบ้า เด็กอันตราย

“กลับเข้าไปข้างในไหม” น้องปอนด์ถามยิ้มๆ เฮ้อออ ฟิวนี้มันมุ้งมิ้งเกินกว่าหัวใจกูจะรับไหวแล้วน้า

“แล้วแต่น้องปอนด์เลย”

“งั้นกลับเข้าไปกัน”

“ไหนตอนแรกอยากให้กลับไง”

“ตอนนี้อยากให้อยู่แล้ว”

“....”

“อยู่ข้างๆผมไง”

น้องปอนด์พูดร่ำๆแล้วก็จูงมือเดินไปเฉย ไม่สนใจหัวใจพี่ซักนิด เดี๋ยวก็จุ๊บ เดี๋ยวก็จูงมือ เดี๋ยวก็หยอดคำหวาน พี่จะรับไว้ได้ยังไงกันน เป็นแฟนไม่ถึง 2 ชม. พี่เสียดุลการค้าไปเท่าไหร่แล้ว น้องต้องมาให้พี่จุ๊บคืน จูงมือคืนด้วยนะ จะได้แฟร์ๆกัน ฮ่อยยยยย คิดแล้วก็อายชิบหายเลยยยย

น้องปอนด์พาเดินมาถึงโต๊ะเดิม ทุกคนดูคุยกันสนุกเข้าขา แอลกฮอลล์บนโต๊ะเพิ่มจำนวนมากขึ้นจากตอนที่ไปอยู่มากโข หน้าทุกคนดูแดงก่ำเหมือนจะเริ่มเมาได้ที่กันแล้ว

“อ้าวว เฮ้ยยย กลับมาแล้วหรอวะ นึกว่ากลับไปซะและ” เป็นน้องตูนที่ฉีกยิ้มพูด น้องปอนด์ดูไม่สนใจ ใช้ขาเขี่ยๆเพื่อนออกไปให้พ้นทางแล้วเดินไปนั่งด้านในที่เดิม โดยที่ยังไม่ปล่อยมือผม แต่เก้าอี้ตัวนั้นมันยังมีใครนั่งอยู่น่ะสิ


เชอรี่...

หญิงสาวละสายตาจากการคุยกับมือกลอง หันมามองหน้าน้องปอนด์ ก่อนจะมองมามึงมือที่กุมอยู่แล้วอมยิ้ม

“กว่าจะสำเร็จได้เล่นเอารี่ปาดเหงื่อเลยนะปอนด์” ผมหันหน้ามองหน้าน้องปอนด์อย่างงุนงง อะไรสำเร็จ น้องปอนด์ดูเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่เชอรี่พูด เพราะน้องยิ้มแล้วก็ยักไหล่ส่งไปให้ เชอรี่หัวเราะออกมาก่อนจะเขยิบที่นั่งออกไปนั่งเบียดมือกลองแทน

“อะไรสำเร็จหรอน้องปอนด์”


“ความลับ”

น้องปอนด์หันมาตอบและยิ้มให้แบบเจ้าเล่ห์ ผมขวมวดคิ้ววุ่น อะไรๆทำไมมันเข้าใจยากจังฟ่ะ มองไปฝั่งตรงข้าม น้องตูนก็มองมาแล้วยังยิ้มแบบล้อเลียนอีก โอ้ยยย พี่เขินนน มือนี่กุมจนฝ่ามือพี่เปียกแล้วม้างง ปล่อยให้มันหายใจบ้างไหมเน้ออ
ผมละมือออกมาเพื่อที่จะได้กินอะไรสะดวกยิ่งขึ้น บ่องตรงเมื่อกี้แทบจะยังไม่ได้กินอะไร เพราะเศร้าเหงาแซด นั่งเล่นเอ็มวีเป็นคนอกหักอยู่ เมื่อเห็นน้องปอนด์อยู่กับคนอื่น พี่คิดว่าจะอกหักซะแล้ว อยู่ดีๆจีบติดเฉยเลยพี่ก็งง แต่ถึงจะเข้าใจยากยังไงก็ช่างมันเถอะ ปลายทางมันก็จุดเดียวกัน คือผมได้น้องปอนด์เป็นแฟนแล้วววว จุดพลุฉลองดีไหม หรือ รีบโทรไปบอกปันดี ผมนั่งคิดนู้นคิดนี่ หยิบอะไรเคี้ยวเพลินๆ เชอรี่เธอก็ยื่นแก้วเบียร์มาให้ ดูเธอก็นิสัยดี และ เข้ากับมือกลองได้ดีมาก


“พี่กัสๆ” เป็นน้องเชอรี่เธอหันหน้าเข้ามากระซิบ

“หืม”

“ดูนั้นสิ สงครามประสาท” เชอรี่เธอพยักเพยิดหน้าให้ผมหันไปมองฝั่งตรงข้าม

“หมอกันต์นิ ทำไมหรอ” ผมเห็นหมอกันต์นั่งเอนหลัง ในมือแกว่งแก้วน้ำสีอำพันไปมา ตาจ้องมองมาฝั่งตรงข้ามนิ่งๆ

เอ๋ ฝั่งตรงข้าม แต่ไม่ได้มองผมอะ?

ผมหันไปมองข้างๆ ก็พบน้องปอนด์ก็กำลังอยู่ในท่าเดียวกับหมอกันต์เดะๆ สายตาที่มองไปผมรู้เลยว่าหมอกันต์กำลังจ้องมองกับใคร

“ถ้าสิงร่างกันได้ เค้าคงสิงร่างกันแล้วเนาะพี่กัส” เชอรี่พูดแล้วหัวเราะ

“พี่ไม่เข้าใจ เค้าเป็นอะไรกันหรอ” ผมนั่งมองไปข้างหน้าที มองคนข้างๆทีแล้วสงสัย จ้องกันขนาดนี้กระพริบตากันบ้างไหมเนี่ยยย แล้วจะจ้องกันทำไม พี่งงวุ้ย

“ฮ่าๆ สงสัยไอ้หมอฟันมันจะเอาจริง ส่วนปอนด์ก็คงหมาหวงก้าง” เชอรี่พูดแล้วขยิบตาให้ผมทีนึง ก่อนจะหันไปคุยกับมือกลองต่อ โดยที่กูไม่เก็ตอะไรเลยยยย ว๊อทท ขอภาษาคนที่เข้าใจง่ายๆได้ไหม ใครเป็นหมาใครเป็นก้างพี่ยัง งง


บลา บลา บลา บาบาบาบา บาบาบา บาบานาน่า บาน่าน่า...


ไม่ต้องงงว่าเสียงเปรตอะไรแผดเสียงลั่นครับ เสียงมือถือกูเองโว้ยยย ธีมมินเนี่ยนกำลังมากูอยากฟุ้งฟิ้งบ้างอะไรบ้าง ผมก้มลงไปมองหน้าจอมือถือ เป็นไอ้เพื่อนสนิทโทรมา โอ้ยยย หน้าบานเลยกู อยากเล่าความสำเร็จขั้นสุดยอดนี่ให้ปันฟังจะแย่

“น้องปอนด์ๆ” ผมเลยหันไปสะกิดคนข้างตัวยิกๆ

“พี่ขอไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ” น้องปอนด์หันมา พอดีกับผมชูโทรศัพท์ในมือไปมา

“ใครโทรมา”

“ปันนะ เดี๋ยวพี่มานะ”

น้องปอนด์พยักหน้าลง ก่อนกำชับว่าให้ระวังตัวด้วย โอ้ยยยย เป็นห่วงอะไรพี่ขนาดน้านนน ห่วงขนาดนี้อุ้มพี่ไปนอนกกในห้องเลยไหมละ ไม่อยากจะเซดว่าพร้อมจนไม่รู้จะพร้อมยังไงง ฮ่อยย

ผมเดินเบียดเสียดออกมาจนถึงลานจอดรถที่เดิม เพิ่มเติมคือคือยางอายกู คิดแล้วยังเขินไม่หายยย ฟิวมุ้งมิ้งแม่งจะติดอยู่ที่ลานจอดรถนี่จนวันตายยย

พร่ามมาพอแล้ว จนปันวางสายไปสองรอบ เสียงมินเนี่ยนแผดขึ้นมาเป็นรอบที่สาม จนคนเดินผ่านไปผ่านมายังหันมามอง 

“ฮัลโหลปัน”

“นอนแล้วหรอ กว่าจะรับ”

“ยังเลย”

“อ้าวแล้วทำอะไร”

ผมนั่งยองๆอยู่ข้างกระถางต้นไม้ มือว่างๆก็เด็กใบไม้ไปพลาง หน้านี่อมยิ้มจนแทบระเบิด คิดไม่ออกว่าจะเริ่มเล่าให้ปันฟังยังไงดี จนถึงตอนนี้ก็ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกเลยด้วยซ้ำ

“งื้อออ ปัน กู.....คือ...กู เง้ออออ”

กูพูดภาษาอะไรออกไปปป ภาษามินเนี่ยนปะวะ คือจะพูดจะพูด แต่เรียบเรียงประโยคไม่ถูก เสียงปันหัวเราะมาตามสาย ปันดูจะอารมณ์ดีเนาะ

“เป็นอะไรมึง พูดภาษาต่างดาวหรอ พูดแบบนี้ทีไรมีเรื่องทุกที”

ปันแม่งเป็นหมอผีบอกแล้ว แม่งรู้ทันตลอด “รู้ดีตลอด”

“ไหน เรื่องร้าย หรือ เรื่องดี หรือไปทำเรื่องอะไรไว้อีกละ หืม”

“ปันคือ....”

“คือ....”



“กูเป็นแฟนน้องปอนด์แล้วนะ..”



// TBC.


 :z3: :z3: ไม่มีอะไรจะแก้ตัวว ฮือออ หายไปสองเดือน โอ้ยพระเจ้าจะเป็นลม
ขอโทษค้าาา กลับมาแล้ว กลับมาจริงๆไม่จิงโจ้ เอาจริงๆหายไปสองเดือนคืองานสุมมาก
ช่วงนี้อินเทรินช่วงสุดท้ายใกล้จบ ยังพอหายใจหายคอได้บ้าง
กลับมาแล้วนะคะ ไม่ให้รอนานแล้ว อย่าหายไปจากกันเลยนะ ยังจำนุ้งกัสกับน้องปอนด์กันได้ไหมอ่าา
มีคนยังมาเม้นรอก็ดีใจ ขอบคุณมากนะคะ

ปล. พรุ่งนี้ลงตอน 10 มุมมองของปันปันเราแน่นวลจ้าาา เราจะทำตามสัญญาาาาา
ไปละค้าา เม้นตบตีเลาได้ตามสบายยยย T___T :mew2: :mew2:


ออฟไลน์ BaII

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 467
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-1
มาต่อบ่อยๆนะคร้าบ เรื่องนี้น่ารักดี

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7

ออฟไลน์ wonderbe

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 754
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-2
เย้ๆๆๆๆๆ มาต่อแล้ววววววววว
น้องปอนด์กับพี่กัสน่ารักมากกก แต่พี่สงสารปัน โฮววววววว  :hao5:

ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
มาต่อแว้วววว แถมมาพร้อมข่าวดี เพราะน้องกัสเป็นแฟนกับน้องปอนด์ละ :hao6:

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :mc4:   เป็นแฟนกันแล้วนะเอ้อ. 
พี่กัสจะน่ารักไปไหน. น่ากินด้วย. กรี้ด
 :o8:

ขอบคุณที่มาต่อค่ะ

ออฟไลน์ nunda

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3004
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
เย้ๆ มาต่อแล้ว ขอบคุณค่าาาา

ออฟไลน์ aom2529

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 885
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-0
 :man1: :man1: :man1: คิดถึงคนเขียนมากกกกกกกกกกกกกกก

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
โหหหห พี่กัสทำสำเร็จแล้ว
มีหลับคาพริ้มรอจูบจากน้องปอนด์อีก
สงสารปันหนักๆล่วงหน้าเลยแล้วกันนะ

ดีใจมากที่คนเขียนมาต่อ

ออฟไลน์ mypink801

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1580
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
พี่กัสน่ารักกกก ซื่อมากเลยย น่าฟัดด  :-[

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ benosuke

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 46
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
:man1: :man1: :man1: คิดถึงคนเขียนมากกกกกกกกกกกกกกก

คิดถึงเหมือนกันนนน กอดดด
ไม่หายไปแล้วน้า >"< :-[ :-[

ออฟไลน์ TheWanFah

  • ความใกล้ชิด บางครั้ง ทำให้เราเผลอคิดไปเอง
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-1
พี่กัสน่ารักจัง
ปอนด์นี่ซึนมาก

ออฟไลน์ boonpa

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +132/-9

ออฟไลน์ stickieeZz

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 12
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
กลับมาล้าววววววว :katai2-1:

สงสารปันอ่าาาาา :katai1: :katai1:


ออฟไลน์ ่patsaporn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +227/-6
พี่กีสน่ารักน้าฟัดมาก น้องปอนด์นี่แทบจะเอากลืนลงท้อง แน่ะ มีไปกระชันสายตากับหมอกันต์ต่ออีก
แฟนน่ารักกี้งี้ เหนื่อยหน่อย ถามว่าพี่กัสรู้ตัวไหม ไม่สักนิด 5555
สงสารปันอ่า งื้ออออ รักน้องเสียดายพี่เนอเ

ขอบคุณค่ะ

ออฟไลน์ แพรวฐา

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 126
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-1
งื้อออออ กัสตั้ลล้าคคคคคคคค






แอบสงสารปัน คนเขียนหาคู่ให้หน่อยยยยยยยยย

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8891
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80

ออฟไลน์ Paparazzi

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1052
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-11
เย้ๆๆๆๆๆ มาต่อแล้ววววววววว
น้องปอนด์กับพี่กัสน่ารักมากกก แต่พี่สงสารปัน โฮววววววว  :hao5:

เหมือนกันเลยย :hao5:

ออฟไลน์ benosuke

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 46
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
พี่กีสน่ารักน้าฟัดมาก น้องปอนด์นี่แทบจะเอากลืนลงท้อง แน่ะ มีไปกระชันสายตากับหมอกันต์ต่ออีก
แฟนน่ารักกี้งี้ เหนื่อยหน่อย ถามว่าพี่กัสรู้ตัวไหม ไม่สักนิด 5555
สงสารปันอ่า งื้ออออ รักน้องเสียดายพี่เนอเ

ขอบคุณค่ะ


เดี๋ยวๆๆ กลืนลงท้องเลยหรอค่ะ  :ling1: :ling1:

ออฟไลน์ LetGet

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 27
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
เฮ้ย!!แบบ เคยเป็นมั้ย อ่านไปนิดนึงแล้วก็กดย่อไว้ ทำใจแปปแล้วก็กลับมาอ่านต่อ คือลุ้นตลอด เขินตลอด กว่าจะอ่านมาถึงปัจจุบันได้ ใช้เวลาวันนึงเต็มๆ งือออออออออ อ บ้าไปแล้วแน่ๆ  :o8:  :o8: แอบสงสารปันอ่ะ แต่ก็ชอบที่ปอนด์กับกัสได้กัน เอ่อ เป็นแฟนกันนั่นแหละ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ 205arr

  • เราคงอยู่ไกลกันเป็นพันหมื่นลี้
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 748
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-1
กัสบอกปันด้วยรอยยิ้ม
แต่ปันคงเศร้า
โอ๋ๆ ปันนะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ

ออฟไลน์ กบกระชายไทยนิยม

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 502
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-1
สงสารปัน... หมั่นไส้ปอนนิดๆ รู้สึกน้องเค้าทำเล่นไปหน่อย
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-11-2015 00:09:17 โดย กบกระชายไทยนิยม »

ออฟไลน์ missyaoi

  • INDY^^
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +73/-1
คนเขียนกลับมาแล้วววว

ดีใจ

อ่านตอนนี้มันให้สองอารมณ์

ตอนอ่านพาร์ทน้องปอนด์คือเขินนนนนน กรี๊ดดดดด คืออะไรของน้องมาอยากจงอยากจูบ

แต่พออ่านพาร์ทพี่กัส

คือฮา พี่แกจะฮาไปไหนเนี่ย ตอนปอนด์บอกว่ากัสน่ารักงั้นงี้ เราก็เอ้อ น่ารักจริงด้วย

แต่พออ่านมาถึงกัสบอก(ในใจ) ให้ปอนด์ลากตัวเองเข้านอนกกในห้อง เรานี่ร้อง ฮื่อ เลย คือไร นายเอกผู้น่ารัก ซื่อ(บื้อ) มุ้งมิ้งของเรา อยากให้พระเอกลากเข้าห้อง ว้อท? บ่องตงคนอ่านเครียดดดดดด 555555555

ออฟไลน์ benosuke

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 46
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
ตอน 10


:: PUN PART ::


ไม่รู้ว่ามือที่ถือโทรศัพท์ไว้นิ่งค้างไปนานขนาดไหน
นานจนได้ยินเสียงคนตัวเล็กร้องเรียกมาสองสามที ก่อนสายจะตัดไป..



“กูเป็นแฟนน้องปอนด์แล้วนะ..”



ประโยคเดิมๆ น้ำเสียงร่าเริงของไอ้เพื่อนตัวเล็กยังวนเวียนไปมา แม้ว่าสายจะถูกตัดไปแล้ว ราวกับคอยย้ำเตือนถึงสถานะหรือสิ่งที่ผมคาดหวังอยากจะให้มันเป็น ที่นับวันยิ่งห่างออกไป


ผมเค้นยิ้มให้ตัวเอง จะไปโทษใครได้ยังไง เรื่องนี้ไม่มีใครผิด ปอนด์ไม่ผิด กัสไม่ผิด ถ้าจะผิดที่ใครก็คงเป็นผม ที่คิดว่าเวลามันคงมีมากพอ คิดว่าการค่อยๆสานความสัมพันธ์ถักทอให้มันมั่นคง มันจะมีค่ามากกว่า คำพูดแสดงสถานะอันฉาบฉวย
โทรศัพท์ถูกปล่อยทิ้งข้างลำตัว ผมยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองไปมา ก่อนหน้านี้ยังมองภาพมันที่ถ่ายคู่กันเมื่อตอนสอบเสร็จในเฟสบุ้คแล้วนั่งอมยิ้มจนต้องโทรหามัน เพื่ออยากได้ยินเสียงมันก่อนจะนอนอยู่เลย ไม่คิดว่าจะขุดหลุมฝังตัวเองชุดใหญ่แบบนี้
ผมนั่งจมอยู่กับความคิดหลายๆอย่าง มันตกตะกอนขุ่นอยู่ในใจ เฝ้าเพียรถามตัวเองว่า มันหมดโอกาสไปแล้วใช่ไหม สิ่งที่เพียรทำเพื่อใครคนนึงมาตลอดหลายปี มันจะจบลงง่ายๆแบบนี้ในช่วงเวลาไม่กี่เดือนเลยหรอ พาลคิดไปถึงเป็นห่วงเจ้าเพื่อนตัวเล็ก ปอนด์ไม่ใช่เกย์ ผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้ปอนด์ตัดสินใจแบบนั้น หรือรายละเอียดของการคบกันคืออะไร ไม่รู้ว่าผมไม่อยากฟัง หรือ ไม่กล้าจะยอมรับความจริงกันแน่



“ปัน..”


“ปันนภ...”


“ไอ้ปันโว้ยยยย”

ผมสะดุ้งเมื่อเสียงของไอ้เพื่อนตัวเล็กทะลุเข้าภวังค์ พร้อมกับ สันหนังสือที่ทาบมาบนหัว

“ปันเป็นอะไร เหม่อตั้งแต่เช้า กูเรียกจนคอแห้งแล้วนะ เลี้ยงน้ำเลย” กัสมันว่าไปเหมือนปกติทุกวัน ใบหน้าขาวฉีกยิ้มเหมือนเดิม ทุกอย่างเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเปลื่ยนแปลงสักนิดระหว่างเรา

“ไปดิ อยากกินน้ำอะไรล่ะ”

“เฮ้ย แปลก ไหงยอมง่ายๆ ตัวร้อนปะเนี่ย ไหนดูดิ”
กัสยกมือขึ้นมาอังที่หน้าผาก สัมผัสของมือนิ่มที่แนบลงมา ยิ่งทำให้ความรู้สึกที่ถูกกดลึกลงภายในใจทำท่าราวกับอยากจะปะทุออกมา ผมถอยห่างออกมาจากสัมผัสนั้น ก่อนจะตัดบท

“เพ้อเจ้อน่ามึง รอตรงนี้แหละ เดี๋ยวไปซื้อมาให้”
เดินหนี ขี้ขลาด ผมเพิ่งรู้ว่านั้นคือสิ่งที่ตัวเองเป็น การที่หลอกตัวเองว่าผมไม่เป็นไร ผมสามารถเป็นสถานะไหนก็ได้สำหรับกัส มันเป็นเรื่องที่ผมสร้างขึ้นมาเพื่อกลบความขี้ขลาดของตัวเอง
 

ตั้งแต่เช้ามา กัสดูอารมณ์ดี คงเป็นผลพวงจากเรื่องมะวาน เพื่อนตัวเล็กพยายามจะเล่าให้ฟัง แต่ผมไม่มีกระจิตกระใจอยากจะฟัง ผมแกล้งตัดบทตลอดเวลากัสพยายามจะพูด แกล้งหลับบ้าง ทำเป็นสนใจเรียนบ้าง จนมันขมวดคิ้วหลายต่อหลายครั้ง แต่คงไม่เอะใจเหมือนเคย มันบ้าที่พยายามหลอกตัวเองเสมอว่าผมเป็นเพียงเพื่อนสนิทมัน ถ้ามันมีความสุขผมควรจะดีใจด้วย ผมไม่ใช่พระเอกในละคร ความเป็นจริงมันไม่ใช่ การแอบรักที่ไม่สมหวังมันเจ็บปวดเสมอ ยิ่งการได้มองเค้า ได้อยู่ใกล้ชิด แต่สัมผัสไม่ได้ถึงหัวใจมันยิ่งเจ็บปวดยิ่งกว่า


“ปัน... เอาไมโลแห้งนะ”
ผมให้มันรออยู่ตรงนู้น สุดท้ายมันก็เดินตามมาเกาะอยู่หน้าร้านขายน้ำจนได้ เจ้าตัวเล็กฉีกยิ้มยามสั่งของโปรด ไมโลเย็นที่โป๊ะด้วยผงไมโลและซีเรียล เหอะ มันไม่รู้ว่าผมสั่งไปก่อนที่มันจะมาถึงเสียด้วยซ้ำ มีอะไรที่มันชอบแล้วผมไม่รู้หรือไง

“อ่ะ เอาไปสิ”

“ปันน่ารักที่สุดอะ เอ๋ หรือที่เลี้ยงกูเนี่ย เพราะจะฉลองให้กูกับน้องปอนด์ด้วยละซี่”


ปั่ก !!


 “เฮ้ยย ทำไมต้องวางแรงๆด้วย มันหกหมดแล้วปัน” 
กัสมองผมสลับกับแก้วน้ำอย่างงงๆ มันกำลังจะเอื้อมมือมาหยิบแก้วน้ำจากมือผมไป แต่ไม่ทันที่ผมวางมันลงบนโต๊ะอย่างแรง


..ผมแค่ไม่อยากฟัง แค่ไม่อยากฟังไม่ได้หรอ...


“ปัน ...เป็นอะไรวะ หงุดหงิดอะไรก็อย่ามาพาลได้ไหมเล่า”
เจ้าตัวขมวดคิ้วเป็นปมส่งมาให้

“มีอะไรก็เล่าให้ฟังสิ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย งงไปหมดแล้วนะ”
มือปัดใบหน้าไปมา นับวันยิ่งควบคุมตัวเองไม่อยู่ เป็นสิ่งที่ไม่ชอบเลย ทั้งๆที่อยากให้เป็นความลับตลอดไปแท้ๆ

“ไม่มีอะไร มึงอย่าห่วงเลย”

“ไม่ให้ห่วงได้ยังไง ก็ปันเป็นเพื่อน”

ไม่จำเป็นต้องตอกย้ำสถานะตัวเองเลย เมื่อคนตรงหน้าตอกย้ำมันให้ฟังอยู่แล้ว พาลใส่เค้า แต่ตัวเองสำคัญได้แค่ไหนกัน?
ผมไม่พูดอะไร ไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า ระหว่างผมกับกัสเกิดความเงียบปนความอึดอัดขึ้นมา เจ้าตัวเล็กดูฮึดฮัด กัสไม่ชอบความเงียบ หรือ การทะเลาะกันโดยไม่เคลียร์ น้ำไมโลของโปรดถูกวางทิ้งไว้อย่างนั้นจนน้ำแข็งละลายปนกลายเป็นสีน้ำตาลจางๆ เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ ต่างคนต่างยังอยู่ที่เดิมราวกับจะวัดใจ


..สุดท้ายเป็นผมเองที่แพ้..


“ขึ้นห้องเถอะ เหงื่อมึงออกเต็มละ” ผมว่าพลางขยับตัวจะเดินผ่านคนตัวเล็กไป

“ปัน..”

“หืม”

“อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ ไม่ชอบเลย”
กัสสบตา หัวคิ้วผูกแน่นเป็นปม ผมคลี่ยิ้มบางให้มัน นิ้วชี้จิ้มไปที่จุดนั้นเพื่อคลายมันลงก่อนจะบอก

“อย่าคิดมาก กูเมนส์มามั้ง อารมณ์เลยแปรปรวน”

“บ้า เป็นผู้ชายจะมีเมนส์ได้ไงเล่า”
สีหน้ากัสดูดีขึ้น เมื่อเห็นผมเริ่มยิ้มให้ มันเป็นแบบนี้เสมอ รู้สึกอะไรก็แสดงออกทางสีหน้าซะหมด กัสถอนหายใจ

“แต่ยังไงก็เป็นห่วงปันนะ”

“อืม กูรู้”

“ปันเป็นเพื่อนคนเดียวที่มี”

ผมมองไอ้เพื่อนตัวเล็กที่มองหน้าผมตาละห้อยเลยอดยิ้มออกมาไม่ได้ มันเหมือนยังไงนะลูกหมา ลูกหมาที่กำลังอ้อนขออาหารประมาณนั้นแหละ

“เออ กูก็คบมึงอยู่คนเดียวเหมือนกัน”

“ฉะนั้น ถ้ามีอะไรต้องบอกกัน....เข้าใจไหม”

“อืมเข้าใจแล้ว”





ผมกลับมาบ้าน นั่งเฝ้ารอการกลับมาของน้องชายตัวเองอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ตอนนี้จะสี่ทุ่มแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของมัน คงจะออกไปกับกัส ผมหวังว่าแบบนั้น ลึกๆแล้วผมคงทำอะไรไปมากกว่าการอวยพรให้คนที่ผมรักทั้งคู่มีความสุขละจริงไหม ผมนั่งรออีกเกือบครึ่งชม. รถของปอนด์ก็เข้ามาจอด มันเข้ามาก็ตกใจเล็กน้อยที่เห็นผมนั่งอยู่คนเดียวที่ห้องนั่งเล่น ก่อนจะยิ้มร่า ยกมือทักทาย


“ไงพี่”

“อืม ไง”

“คุยกันหน่อยได้ไหม ปอนด์”
ปอนด์กำลังจะสาวเท้าขึ้นบันไดก็ต้องชะงัก มันขมวดคิ้วหันมามองผมงงๆ แต่ก็พยักหน้าลงแต่โดยดี ปอนด์มานั่งลงที่โซฟาข้างๆผม มันนั่งด้วยท่าทีสบายๆ

ผมถอนหายใจก่อนจะเกริ่นออกไป “เรื่องกัส”

ปอนด์สะดุ้งไปนิด แล้วก็ยิ้มรับ “อือหึ พี่คงรู้แล้ว”

“มึงจริงจังใช่ไหม กับเพื่อนกู”

ปอนด์มันคิดนิดนึงก่อนจะตอบ “ผมลองคิดทบทวนแล้ว ผมคิดว่าเค้าพิเศษกว่าคนอื่นๆที่ผ่านมา แต่ถ้าพี่จะให้ผมฟันธงเลยว่าเป็นความรักเลยไหม ผมก็ยังฟันธงไม่ได้”

ผมขมวดคิ้วฉับ “ยังฟันธงไม่ได้ แต่มึงไปขอมันเป็นแฟนเนี่ยนะ”

“เฮ้ยพี่ใจเย็นดิ่ ผมไม่ได้จะไปหลอกเพื่อนพี่ แต่ความรู้สึกในใจผมมันบอกว่าพี่เค้าพิเศษกว่าคนอื่น จนผมอยากจะเป็นเจ้าของเอาไว้ แล้วถ้ามันพิเศษแบบนี้ไปเรื่อยๆสักวันมันก็ต้องพัฒนาเป็นความรักไม่ใช่หรอพี่”

“ปอนด์กูขอร้องนะ กัสจริงจังมาก และ ชอบมึงมาก ถ้ามึงชอบมันจริงๆ กูก็โอเคด้วย แต่ถ้ามึงจะทำให้มันเสียใจด้วยนิสัยเดิมๆของมึง กูบอกเลยนะว่า ต่อให้มึงเป็นน้องกูก็ไม่ได้เว้น”

ปอนด์อึ้งไป ผมรู้ว่าผมพูดแรงไป แต่ด้วยทุกอารมณ์ที่มีในตอนนี้ ผมอยากโพล่งมันออกไป ปอนด์อึ้งไปไม่นานดวงตาก็เปลื่ยนเป็นหรี่ลง


“พี่แค่เป็นห่วงแฟนผมเฉยๆใช่ไหม ในฐานะ เพื่อนคนนึง”

กลายเป็นผมบ้างที่ชะงัก ปอนด์ไม่ได้โง่ ผมรู้ สายตาที่มองมาเหมือนจะจับผิดนั้นคงจับความผิดสังเกตได้หลายอย่างจากที่ผ่านๆมา
“อืม เพื่อนคนนึงที่กูรักมันมาก”

ใช่..รักมันมาก มากกว่าที่มึงรักแน่ๆ

ปอนด์เหมือนไม่เชื่อ มันดูชั่งใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เพียงยักไหล่เบาๆ
“ผมจะไม่ทำให้เพื่อนพี่เสียใจ ผมแคร์เค้ามากกว่าที่พี่คิด”

“อืม แค่นั้นแหละ มึงไปนอนเถอะ”

ปอนด์พยักหน้าและลุกไปอย่างว่าง่าย ผมรู้สึกถึงบรรยากาศมึนตึงแปลกๆระหว่างเรา ผมกับปอนด์ถึงจะไม่ได้สนิทกันมาก แต่ก็สามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง ด้วยเรื่องวัยที่โตแล้ว ต่อให้ต่างคนต่างไปมีสังคมเพื่อนฝูง แต่ยังไงสายใยในครอบครัวก็ตัดไม่ขาด แต่ในวันนี้มันดูขมุกขมัวอย่างเห็นได้ชัด ผมคิดว่าปอนด์รู้ว่าผมรู้สึกยังไง ทั้งในน้ำเสียง และสิ่งที่แสดงออกไป แต่มันไม่พูดออกมาแค่นั้นเอง


มือป่ายหน้าไปมา เพื่อขบไล่ความคิดทุกอย่างออกไป ผมเหนื่อย เหนื่อยมาก ยิ่งช่วงนี้ยิ่งเหนื่อยเป็นพิเศษ เป็นความเหนื่อยในใจที่มันไม่มีวันเจอจุดหมายปลายทาง ผมหยิบมือถือในกระเป๋าขึ้นมา ปลดล๊อคหน้าจอ เข้าแอพแกลอรี่ กดเข้าโฟลเด้อแยก ที่ผมสร้างไว้เพื่อมันคนเดียว .. กัส :)


รูปกัสในหลายๆอิริยาบถ ทั้งเต็มใจถ่าย และไม่เต็มใจถ่าย ไอ้เพื่อนตัวเล็กมันบ้ากล้อง ถ้าหันไปหาเมื่อไหร่ ส่วนมากมีแต่ยิ้มสู้ทั้งนั้น บางทีก็ยังหยิบไปถ่ายภาพคู่ก็มี บางภาพก็เป็นตอนเผลอที่กัสทำหน้าตลกๆ ผมเก็บเอาไว้แกล้งมัน ได้เห็นมันกระจองงอแง ทำหน้างอนที่ผมไม่ยอมลบรูปแล้วก็มีความสุข หลายๆภาพ หลายๆความทรงจำ มันทำให้ผมนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว แล้วมือมันก็หยุดไม่ได้ที่จะสไลด์เบอร์โปรดนั้น เพื่อเพียงอยากได้ยินเสียงกัสก่อนนอน


ผมเป็นเอามากใช่ไหม...


“ฮัลโหลปัน”
เสียงกัสร่าเริงมาตามสาย แสดงว่ายังไม่ได้นอน อ่อ..แต่จะไปนอนได้ยังไง คงเพิ่งแยกกับไอ้ปอนด์มาสินะ ผมแค่นยิ้มให้กับตัวเองก่อนตอบไป

“ทำไรอยู่”

“อ่ออ กำลังจัดตารางเรียนพรุ่งนี้อะ เอ๋ ชีทเคมีคราวที่แล้วอยู่ไหนนะปัน” ผมได้ยินเสียงเจ้าตัวยุ่งค้นกุกกักไปหมด

“อยู่กับปัน เอามาขีดใจความสำคัญให้ไง ลืมแล้วหรอ”

“เออเนาะ โอ้ยลืมง่ายจริงๆ ช่วงนี้ ดีจริงๆมีเพื่อนแบบปัน สบายไปทั้งชาติ”

“จะเป็นเพื่อนกันไปทั้งชาติเลยหรอ”

“ทั้งชาตินี้และชาติหน้าจ๊ะ ปันนภ” ผมยิ้มให้โทรศัพท์เหมือนคนบ้า

“ถามกูหรือยังครับ”

“ไม่ถาม มัดมือชก เพื่อนแบบปันหาได้อีกที่ไหน ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมให้หลุดมือหรอก คิคิ”
ผมนึกว่าไอ้เพื่อนตัวเล็กออกเลย ว่ามันจะทำหน้าแบบไหน แสบจนอยากจะขยี้หัวนั้นไปมาด้วยความหมั่นไส้


เพียงแค่นี้ แค่นี้ก็พอจริงๆ...


“อืมรักษาไว้ให้ดีดีนะ”

“จะรักษาให้ดีที่สุดเลย”

ผมเงียบไปสักพัก ความรู้สึกอุ่นวาบอยู่ข้างใน เพื่อนตัวเล็กก็ดูเหมือนจะเงียบไปเหมือนกัน แต่แปปนึงมันก็เอ่ยเสียงอ่อยๆออกมา

“ปัน..”

“หืม”

“เรื่องวันนี้...”

“....”

“ปันไม่ชอบใช่ไหมที่กูกับน้องปอนด์..”
มันเว้นวรรคไป แต่ผมก็พอรู้ว่ามันจะพูดว่าอะไร รอยยิ้มที่เจือบนใบหน้าอยู่ก็ค่อยๆเลือนไป

“ไปเอามาจากไหนว่ากูไม่ชอบ”

“ก็จากปันนั้นแหละ ไม่รู้สิ บางทีคิดว่าปันอาจจะไม่อยากให้น้องชายตัวเองเป็นแบบนั้นก็ได้”

“ขอโทษนะเว้ยปัน ขอโทษจริงๆ แต่กูชอบน้องปอนด์จริงๆ ชอบมากๆ ถ้ามันทำให้ปันไม่สบายใจก็ขอโทษจริงๆ ”

ผมเงียบไปอย่างไม่รู้จะพูดอะไร ไม่ ไม่ ผมอยากจะบอกกัสว่าผมไม่ได้แคร์ปอนด์ขนาดนั้น มันโตแล้วผมเข้าใจมันมีสิทธิ์ที่จะเลือก จะคิด จะรัก ต่อให้ผู้ชายที่มันคบด้วยไม่ใช่กัส ผมก็ไม่ไปก้าวก่ายเรื่องของมันอยู่ดี
เพียงแต่มันไม่เคยรู้เลยว่า สาเหตุที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะคนอื่น แต่เป็นเพียงจากใจผมเอง


ใจที่มันคิดไม่ซื่อไปเอง..


จะไปโทษใครได้...ไม่มีใครผิดเลยด้วยซ้ำ


อาจเป็นผมที่ผิด ... ผิดที่ช้าไป


“ปัน...เงียบไปอีกแล้ว ไม่พอใจจริงๆใช่ไหมเนี่ย”

“อืม ไม่พอใจ”

“โถ่ ปัน..คือ”

“ไม่พอใจที่มึงเอาแต่คิดมากเนี่ยละสัส” ผมได้ยินเสียงกัสร้อง หะ มาตามสาย

“อย่าคิดมาก อย่าคิดแทนกู กูไม่ได้เป็นอะไร เห็นมึงมีความสุขกูก็ดีใจแล้ว ดีกว่าตอนที่นั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งคนเดียวแยะเลย” ผมพูดพร้อมกลั้วหัวเราะ

“พูดจริงนะ ไม่หลอกนะ”

“เออ กูไม่ใช่ผีจะหลอกมึงทำไม”

“เฮ้อออออ โล่งใจมากอะ กลัวมากว่าปันจะไม่สบายใจ”

“แคร์กูขนาดนั้นเลย?”

“เอ้า แคร์สิ แคร์มากๆ”

“งั้นกูกับปอนด์แคร์ใครมากกว่ากัน”

ผมแค่นยิ้มให้ตัวเองที่ถามอะไรโง่ๆ หลังๆมานี้ปากไปไวกว่าสมองเสมอ กัสเงียบไปไม่รู้จะตอบยังไง หรือ กำลังใช้ความคิดว่าจะพูดยังไงให้ถนอมน้ำใจผมอยู่ก็ไม่รู้

“เลือกไม่ได้อะ แคร์เท่ากัน ควบสองเลยได้ไหม อิอิ”

“โลภมากนะมึงอะ”

“งื้อ..ปันอะ อย่าถามแบบนี้อีก มีแฟนแล้วก็ไม่ทิ้งปันนะจ๊ะ รักเหมือนเดิมและ จู้บู้”

ผมยิ้มบางๆให้กับปลายสาย มันมักมีคำศัพท์อะไรแปลกๆมาพูดเสมอจนผมชินแล้ว ผมอยากบอกรักมันเหมือนกัน อยากบอกว่ารักมันให้ได้เหมือนที่มันพูด เพียงแต่รักที่มันพูด กับ รักในความหมายของผมมันต่างกันเท่านั้นเอง

“เพ้อเจ้อ กูนอนละ ฝันดี เจอกันพรุ่งนี้นะ”

“อ้าวนอนแล้วหรอ ฝันดีนะปัน บายๆ” เสียงสดใสส่งมาตามสาย ก่อนจะถูกตัดสายไป ผมถอนหายใจ ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างๆ กดเข้าแอพแกลอรี่ที่เปิดค้างไว้อีกครั้ง รูปกัสตอนกำลังตั้งใจเลคเชอร์วิชาชีวะโผล่ขึ้นมา ผมใช้นิ้วเกลี่ยแก้มด้านข้างนั่นอย่างหลงใหล ก่อนจะส่งคำๆนึงที่คนในภาพจะไม่มีวันที่จะได้ยิน



“รัก...รักมึงนะกัส..”




//TBC.

ดับอารมณ์ความฟินกันด้วยพี่ปัน ปัปนึงนะจ๊ะ จำเป็นต้องถ่ายทอดความรู้สึกฮีจริงๆ
ว่าฮีคิดอะไรอยู่ รู้สึกยังไง เป็นตายร้ายดียังไง สงสารตรงมาชอบกัสคนซื่อ(บื้อ)เนี่ยละ ฮ่าๆ
2วัน มาอีก 1 ตอนแล้ว อัพเร็วสุดๆ ไม่อยากปล่อยให้รอกันนานอีกแล้ว

แล้วขออธิบายอีกครั้ง เผื่อมีคนสงสัยว่า เป็นแฟนกันง่ายจัง
เป็นแฟนกัน เป็นแค่การเริ่มต้นของนิยายเรื่องนี้นะคะ พล๊อตที่เราวางไว้ ปอนด์กับกัสยังต้องเจออุปสรรค? อะไรอีกมากคะ
ไม่งั้นกัสจะเปลื่ยนแมนๆอย่างน้องปอนด์ได้เราะ โฮ๊ะๆๆ หัวเราะอย่างชั่วร้าย

ตอนหน้าเอาหมอกันต์กลับมาคะ ชอบฮี รักหมอเป็นพิเศษ
ไปแล้วค้าาา ฝากเม้นให้กำลังใจหน่อยนะคะ อ่านทุกเม้น เม้นไหนยาวๆเราอ่านทียิ้มไปทั้งวัน ฮ่าๆ
ขอบคุณค้าาา

ปล. มีเฟสบุ้คให้กัดจิกแล้วนะเอออ คลิกที่ใต้ข้างหลัง หรือ หน้าแรกได้เลยจ้า ^^


ออฟไลน์ wonderbe

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 754
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-2
สงสารปันนนนนนนน หาคู่ให้ปันนะ พลีส :hao5:

ออฟไลน์ Paparazzi

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1052
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-11
ปอนด์จริงๆก็เหมาะกับการเป็นพระเอก
แต่ยิ่งฟัง part ปันแล้วขอบปันมากเลย อยากให้นางมีคู่อย่างแรง รักนาง :-[

ออฟไลน์ ่patsaporn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +227/-6
รักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่ง ละคือกัสก็น่ารักอยู่ทุกวี่ทุกวัน อ้อนกันทุกวี่ทุกวัน
ทำใจที่จะไม่รักได้ยากจริงๆ นะ น้องปอนด์เซ้นส์ไว ตั้งท่าหึงแฟนแต่หัววันละ
หยุดน่ารักค่ะกัส หยุดดดดด คนไรโคตรน่ารักเล

ขอบคุณค่ะ

ออฟไลน์ Ginny Jinny

  • ความเป็นจริงมันวุ่นวาย ก็ขอให้ใจมันสบายๆในความฝัน
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2099
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-4
พึ่งได้เข้ามาอ่าน เนื้อนาสนใจ  o13

“มานี่มา” ไอปันดึงหัวผมเข้าไปซุกที่อกมัน ไม่ต้องมองว่าแปลกนะครับ มันทำแบบนี้ประจำตั้งแต่เริ่มรู้จักกันเมื่อตอนปี1 ผมร้องไห้คิดถึงบ้าน จนไอปันต้องกอดปลอบเป็นประจำ มือหนาลูบหัวผมไปมา

“กูห้ามมึงไม่ได้ใช่ไหมกัส” เสียงปอนด์ดังขึ้นบนหัวผม อันนี้เป็น ปัน เปล่าค่ะ (จากตอนที่ 1)

ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักปันนภมากขึ้น เมื่อไหร่คนเป็นรักแท้นางจะมาจะได้หายเศร้าสักที  :hao5:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-11-2015 20:09:29 โดย Ginny Jinny »

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
อีกคนก็เพื่อนรักรักเพื่อน
อีกคนก็น้องชายในสายเลือด
ปันคงทั้งเจ็บทั้งจุกเลยแหล่ะ
ว่าแต่ปอนด์ไปกับกัสมาจริงซิ
เตรียมทิชชู่รอวันที่ปอนด์ออกลาย

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
สงสารคนพี่จัง
หาคนดามใจปันทีค่ะ
อืมนั่นสินะยังต้องเจออะไรอีกเยอะ. อย่ามาม่าหนักมากนะคะ สงสารกัส

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด