ตอน 3 "ถ้าพี่ไม่เปิดประตูออกมาตอนนี้ ผมจะพังเข้าไป เอายังไงเลือกมา"
ดังคำประกาศิตตัดสินชะตาชีวิตพี่ น้องปอนด์ทำไมหนูถึงโหดร้ายกับพี่อย่างนี้ น้องเข้าใจไหมพี่อยากออกไปหาน้อง แต่ร่างกายพี่มันทรยศไง
" นะ น้องปอนด์ "
"อย่า ติด อ่าง! " ฮ่อยยย มันใช้เวลาไหมเนี่ย พี่ติดอ่างก็เพราะพี่ตื่นเต้นไงคร้าบ ยิ่งตื่นเต้นอินู๋มันยิ่งไม่ลง พี่อยากจิครายยย
"พี่กัส ผมนับละนะ 1"
"เดี๋ยวๆน้องปอนด์"
"2"
"โอเคๆพี่เปิดแล้วน้องปอนด์ ใจเย็นนน เย็นนน"
พรึ่บ ....
ทันทีที่พูดจบผมก็เปิดประตูออกไปทันที อาศัยเอาชุดนักศึกษากองสุมๆไว้ตรงนั้น ให้มันหลบพ้นสายตาของน้องปอนด์
"พี่หลับตาทำไม"
"พี่ง่วงครับ มันดึกแล้ว"
"พี่กัส ไม่ตลก" ฮ่อยยย ผมได้แต่หลับตาปี้ พี่จะบอกน้องยังไงว่าพี่มองน้องไม่ได้ น้องเข้าใจไหมว่าน้องมีเซ็กเอพพริลสูงลิ่ว ละพี่ทนไม่ได้ ฮือออ
" ลืมตาเดี๋ยวนี้นะ "
"ลืมไม่ได้ครับ"
"ทำไม"
“คือ...”
น้องปอนด์อย่ากดดันพี่ ตอนนี้อินู๋ของพี่มันจับน้องปอนด์กดได้เลยนะ ฮือออ แต่พี่ไม่ทำหรอกพี่กลัวน้องปอนด์เจ็บ เป็นไปได้พี่ขอเจ็บแทน
“ไอปอนด์ทำไรวะโครตนาน พวกกูจะกลับกันแล้วเนี่ย” เสมือนระฆังช่วยชีวิต ผมรีบแอบลืมตาข้างนึงไปมอง ก็เห็นเพื่อนน้องปอนด์คนผิวเข้มๆชะโงกหน้าเข้ามาตามในห้องน้ำ
“กำลัง จับผิด คน” น้องปอนด์จ้องหน้าพี่อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเลยอ่า พี่กลัว
“จับผิดอะไรของมึง ไร้สาระ เร็วๆหน่อย ไอต้าร์แฟนมันมามันต้องขึ้นไปรับแฟนแล้ว”
น้องปอนด์เหมือนจะหัวเสียหน่อยๆ มองผมที มองเพื่อนที เหมือนต้องตัดสินใจ
“เออๆไม่มีอะไร กลับก็กลับ ละพี่อะ ว่ายน้ำคนเดียวละกัน”
ประโยคแรกน้องปอนด์หันไปพูดกะเพื่อน แต่ประโยคหลังหันมาพูดกับผม ผมรีบพยักหน้ารับคำรัวๆ แต่ก่อนน้องปอนด์จะออกไปก็ยังไม่วายหันมากระซิบ
“วันนี้รอดตัวไปนะ ต่อไปผมต้องรู้ให้ได้ว่าพี่ต้องการอะไรกันแน่"เสียงทุ้มๆพร้อมลมหายใจน้องปอนด์อยู่เฉียดหูไปนิดเดียว ผมหลับตาปี๋ เอนตัวไปด้านหลังโดนอัตโนมัติ โอ้ยยย ไม่ต้องใกล้ขนาดนี้ก็ล๊ายยย พี่จะเป็นลมเอานะน้องปอนด์ ช่วงนี้เลือดลมพี่ยิ่งเดินไม่ปกติเมื่ออยู่ใกล้ๆน้องปอนด์ พูดจบน้องปอนด์ก็เดินตามเพื่อนออกไปทันที ทำเอาผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ
..จีบน้องปอนด์สองวัน พี่เหมือนแก่ลงไปสิบปีเลย ฮือออ...
วันนี้ผมนอยน้องปอนด์ควงผู้หญิงคนใหม่อีกแล้ว
ขาว สวย หมวย อึ้ม ตรงสเปคเดิมเป๊ะๆ !
“เฮ้อ”
“ถอนหายใจครั้งที่ 15”
“มึงนับด้วยหรอปัน”
ผมเขี่ยจานข้าวไปมา วันนี้ปันพาออกมากินข้าวนอกมหาลัย เห็นมันบอกร้านนี้ดังเพิ่งเปิดใหม่ รีวิวบอกว่าอร่อยมาก แต่พอมากินแล้วกลับกินไม่ลงซะงั้น เหตุผลคงเป็นเพราะที่บอกไปตอนแรก
“มึงเป็นอะไรกันแน่ไอกัส”
“เปล่า” ผมตอบไปไม่ได้เงยหน้าไปมองปัน
“นี่สำหรับคนโกหก”
ไอปันพูดจบมันก็เอาช้อนที่มันเพิ่งแดกเสร็จมาตีที่หน้าผากผม แม่งเหนียวไหมน่ะ
“โอ้ย ปันเจ็บ สกปรกด้วย เล่นอะไรเนี่ย” ผมรีบเอาทิชชู่มาเช็ด แล้วมองค้อนมันขวับ ไอปันทำหน้ากวนตีนใส่
“คนอย่างมึงโกหกก็โกหกไม่เนียน อย่ามาโกหกกูเลย บอกความจริงมาดีกว่า”
เออใช่สิ กูโกหกไม่เนียน เมื่อวานถึงจะโดนน้องปอนด์จับได้ยังไงละ พูดชื่อนี่ขึ้นมาก็เจ็บจี๊ดอีกแล้วอะ
“เฮ้อ บอกไปปันก็ซ้ำเติม”
“โถ เรื่องไอปอนด์อีกแล้วละสิ” ไอปันมองหน้าผมอย่างรู้ทัน ทำให้ผมพยักหน้าช้าๆอย่างเซงๆ
“มันทำไมอีกล่ะ”
“เห็นในเฟสบุ๊คน้องปอนด์คบผู้หญิงคนใหม่อีกแล้วอะ เห็นน้องเค้าแท็กมา ไปกินข้าวดูหนังกัน” ผมตอบปันไปแบบเหนื่อยๆ เอนหน้าลงพิงกับโต๊ะ
“เรื่องธรรมดา ก็บอกแล้วไอปอนด์เปลื่ยนผู้หญิงเหมือนเปลื่ยนผ้าอนามัยนะแหละ คนนี้ก็ไม่เกินอาทิตย์หรอก เดี๋ยวมันเบื่อ มันก็เลิก”
“ใช่ เบื่อก็เลิก แล้วก็คบใหม่ แล้วก็เลิก แล้วเมื่อไหร่จะเป็นกูอะปัน เฮ้ออ”
“ครั้งที่ 17”
“โอ้ย ใช่เวลาจะมานับไหมปัน ช่วยหน่อยสิปัน กูไม่อยากอกหักอะ”
ผมเงยหน้าขึ้นมองปัน มันส่ายหัวระรัวลูกเดียว อ้าวเวรไอเพื่อนเลว ไหนบอกจะช่วย
“กูถามจริงเหอะ มึงจะพยายามทำไมทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่สำเร็จ”
“แล้วปันรู้ได้ยังไงว่าจะไม่สำเร็จ”
“เอ้า ก็กูเป็นพี่มันนิ ตั้งแต่เด็กแต่เล็กไอปอนด์นี่มาดขุนแผนเลยนะ กูละกลัวว่าแม่งจะมี100เมีย” ยิ่งฟังปันพูดผมก็ยิ่งเหี่ยวลง เหี่ยวลง
“กินข้าวก่อนไอกัส เรื่องอื่นเอาไว้ที่หลัง ตัวมึงแม่งเล็กชิบหาย กูละกลัวมึงจะปลิวตามลม”
“ไม่เอากินไม่ลง ยิ่งปันไม่ช่วยยิ่งกินไม่ลง”
“มันคนละเรื่องกันเลย บอกให้กินก็กิน”
ผมเบะหน้าใส่อาหารที่ปันยื่นมาทันที ไอปันกรอกตาไปมา วางช้อนลง ก่อนจะหันมาจ้องผม แต่ผมไม่จ้องมันหรอกนะ เพื่อนใจร้าย ไม่อยากเห็นหน้า หันหน้าหนีแม่ง ทำแก้มป่องแถมด้วยอะ ทำแบบนี้ทีไรไอปันก็เสร็จทุกทีอะ
“เฮ้อ” นั้นไงไม่ทันขาดคำ
“เออๆๆกูยอมแล้ว”
เย้ ผมนี่เก๊กหน้านิ่งตั้งนาน จนเมื่อยหน้าไปหมด กว่าไอปันจะใจอ่อน ฮ่อยยย รักปันอะ (แต่น้อยกว่าปอนด์)
“จริงนะปัน ดีใจที่สุดอะ รักปันที่สุดอะ” ผมยิ้มอย่างลิงโลด ถึงไม่รู้ว่าปันจะช่วยยังไง แต่ปันฉลาดอะ ต้องคิดอะไรดีๆได้แน่
“รักที่สุดจริงอะ”
“เออสิ”
“รักมากกว่าปอนด์อีกหรือไง”
“รักคนละอย่างกัน น้องปอนด์คือคนรักที่รักที่สุด ส่วนปันเป็นเพื่อนที่รักที่สุดดด” ผมลากเสียงยาวๆ ส่งยิ้มทะเล้นๆให้ปัน ปันก็แพ้ทุกทีอะ จริงๆปันชอบตามใจผมตลอดแหละ ติดจะดุ และ ขี้บ่นไปซักนิดนึง แต่พอผมจะงอน ปันก็จะยอมแพ้ทุกที ปันน่ารักกกกเน้อ
“เหรอ..”
ผมเห็นแวบนึงปันดูนิ่งๆไป แต่ก็แว่บเดียวแล้วก็หันมายิ้มให้เหมือนเดิม แถมยังเอามือมาหยิกแก้มอีกอะ โอ้ย ปันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ จะถนอมแก้มไว้ให้น้องปอนด์ ฮึ่ยย ผมรีบเอามือปัดๆๆปอนด์ออกไปก่อนจะทวงถาม
“แล้วจะช่วยยังไงอะปัน”
“คืนนี้ปอนด์มีเล่นดนตรี”
“เล่นดนตรี?” น้องปอนด์เล่นดนตรีเป็นด้วยหรอ อกพี่กัสจิแตกกกก คนอะไรอยากเป็นแฟนน้องปอนด์ที่สุด ฮือออ
“เออ ไม่ต้องทำหน้าเคลิบเคลิ้มขนาดนั้นก็ได้ มันเล่นอยู่ที่ผับหลังมอ ”
“ไปๆปัน ไปกันนะ” ผมรีบเอื้อมมือไปเขย่าแขนอ้อนปัน ผมไม่สันทัดเรื่องพวกนี้ เรียนมาจวบจนปี3เข้าผับนับครั้งได้เลยจริงๆ
“ใครบอกว่ะ ว่าไม่ชอบเข้าผับ” ปันเหล่ตามอง ยิ้มมุมปากแบบจะกวนบาทา ฮึ่ยย จะมาเล่นตัวอะไรตอนนี้เนี่ยปันนน
“ไม่รู้จำไม่ได้ แต่ตอนนี้จะไป เข้าใจไหมปัน จะไปปป” ผมเขย่าแขนปันไปมา ขาอยู่ข้างล่างก็เตะปันไปด้วย สะใจอยากเล่นตัวดีนัก เขย่าจนปันหัวโยกเลยอะ ตลกดี
“เออๆๆ หยุดเขย่าได้แล้ว กูพาเพื่อนมาแดกข้าว หรือ พาลูกมาก็ไม่รู้แม่ง เกาะแข้งเกาะขาจริงๆ”
ปันบ่นไป พร้อมจับมือผมให้หยุด ผมยิ้มแฉ่งให้ปัน ผมรู้ปันบ่นไปงั้นแหละ ปันไม่ได้รำคาญผมจริงหรอก
“แดกข้าวให้หมดด้วยนะ ไม่หมดคืนนี้มึงอดไปได้เลย” ผมรีบพยักหน้ารับคำปันรัวๆก่อนจะจ้วงข้าวตามปัน เคี้ยวข้าวไปก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดีไป
.... คืนนี้เจอกันเน้อออ น้องปอนด์ จะเต๊าะๆๆๆให้เดี้ยงเลยยย....20.00 PM“ปันเสียงดังมากเลย”
ผมเดินเข้ามาถึงผับที่ปันบอกว่าน้องปอนด์จะมาเล่นดนตรีที่นี้อยู่ เป็นผับแต่งสไตล์อินดี้ๆ ไม่ใหญ่มาก มีเวทีอยู่ข้างหน้า โต๊ะ กับ เก้าอี้ใช้ถังไม้แทน ดูเก๋ไก๋ไปอีกแบบ ผมมองไปรอบๆ เสียงดนตรีที่เปิดอยู่ดังจนเวลาคุยแทบจะต้องตะโกนคุยกัน ปันพาผมเข้าไปนั่งที่โซนด้านในที่จะเห็นเวทีชัดๆ
“เมื่อกี้มึงว่ายังไงนะ”
ปันถามเมื่อพาผมมานั่งจุ่มปุ๊กลงกับที่แล้ว ปันแต่งตัวสะหล่อเลยวันนี้ เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนสั้นพับแขน กับกางเกงยีนส์ขาเดฟ ปาดผมขึ้นไปด้านหลังทรงแบบที่เค้ากำลังนิยมกัน
“บอกว่าเสียงดัง” ผมตะโกนกลับไป
“มานั่งใกล้ๆนี่มา จะได้พูดกันรู้เรื่อง”
ปันดึงเก้าอี้ผมที่อยู่ฝั่งตรงข้ามให้เขยิบมาชิดเป็นนั่งข้างๆแทน อ่า ถึงจะเบียดไปสักหน่อย แต่มุมนี้ก็ดีเห็นเวทีชัดมากๆ
“ไหนปอนด์ละปัน” ผมพยายามสอดส่ายสายตามองหาแฟนในอนาคตแต่ก็ไม่พบเจอแม้แต่นิด
“มันเล่นสามทุ่ม คงกำลังเตรียมตัวอยู่มั้ง” ปันว่า
“แล้วจะดื่มไรจะได้สั่งให้ เค้าไม่ให้มึงมานั่งเฉยๆรอสอยไอปอนด์โดยไม่สั่งเครื่องดื่มหรอกนะ” ผมมองค้อนไอเพื่อนจอมค่อนขอด
“เอาอะไรก็ได้ ปันสั่งมาเลย” ปันลุกไปสั่งเครื่องดื่มแล้ว
ผมนั่งมองบรรยากาศรอบๆแล้วก็ได้แต่สงสัย ทั้งมืดและมีกลิ่นบุหรี่ลอยคละคลุ้งชวนคลื่นไส้ขนาดนี้ ทำไมถึงมีแต่คนชอบมานั่งกันก็ไม่รู้
พลัก..
“โอ้ย” ใครกันมาชนวะแม่งง ไม่มองทางเลยไง คนนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ทั้งคน ชนมาได้
“อะ ขอโทษครับ” ผมรีบหันไปมองหน้าเจ้าของเสียง พร้อมกับกุมหัวไหล่พลางหน้าเบ้ไปด้วย
“อ้าว พี่นั้นเอง” คนตรงหน้าร้องบอกออกมา ผมพยายามเพ่งมองผ่านความมืด ก่อนสมองจะประมวลผลช้าๆ
“น้องเพื่อนน้องปอนด์ !” ผมจำได้แล้วผู้ชายผิวเข้มๆคนนั้น ที่อยู่ที่สระว่ายน้ำนั้นเอง
น้องเค้าหัวเราะออกมา “เรียกซะเต็มยศเลยนะพี่ ผมชื่อ ตูน ครับ” ผมพยักหน้าและยิ้มรับ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ น้องตูน”
“แล้วพี่ชื่อ?”
“กัส พี่กัส”
ผมตอบกลับไป น้องตูนเค้าดูเป็นผู้ชายอารมณ์ดี ลุคอาจจะดูแบดบอยหน่อยๆ แต่ก็ดูเข้าหาไม่ยาก เพราะหน้าน้องเค้าจะประดับด้วยรอยยิ้มตลอด ผิดกับน้องปอนด์ชอบทำหน้าบูดใส่พี่ ฮืออ คิดแล้วพี่ก็แซดอะ
“แล้วพี่มาคนเดียวหรอ”
“อ่อ เปล่า พี่มากับปัน พี่ชายปอนด์หน่ะ” น้องตูนพยักหน้าช้าๆ พร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่ม
“แฟนหรอพี่”
“เอ๋..” ผมทำหน้างง ก่อนน้องตูนจะขยายความ
“ก็พี่ชายไอปอนด์อะ เป็นแฟนพี่หรอ”
เหวออ
ผมรีบส่ายหน้ารัวๆ พร้อมโบกมือปฏิเสธ อย่าเข้าใจผิดสิครับ แฟนพี่น่ะคือเพื่อนน้องนะ ถึงจะในอนาคตก็เถอะ แต่พี่เตรียมเรียกไว้แต่เนิ่นๆจะได้ชินปาก ฮ่ออววว
“ฮ่าๆๆ ผมเชื่อแล้วๆว่าไม่ใช่ พี่นี่ตลกจัง ส่ายหน้าทีหัวสั่นดุกดิกเลย” น้องตูนเอื้อมมือมาจับหัวผมโยกไปมา พร้อมหัวเราะ เอิ่ม เหมือนน้องจะเข้าใจผิด พี่ไม่ใช่ตุ๊กตาล้มลุกนะ
“ใครอะกัส” พอๆกับทีไอปันกลับมานั่งที่โต๊ะพอดี มันถามออกมา สายตามันดูดุๆนิ่งๆจังวะ มึงจะกินน้องเค้าหรือไง
“โอ๊ะ พี่ปันสินะครับ สวัสดีคร้าบบ ผมเป็นเพื่อนไอปอนด์”
น้องตูนยกมือไหว้ไอปัน ไอนี่ก็เต๊ะท่า เหล่มองน้องตูนตั้งนานกว่าจะพยักหน้ารับไหว้ มึงจะเก๊กไปไหนนนน แต่งตัวหล่อแล้วทำเท่นะมึงเดี๋ยวโบก นี่เพื่อนแฟนกูนะ เคารพบ้าง อิอิ
“เออ แล้วไอปอนด์อะ”
“ปอนด์อยู่หลังเวทีเตรียมเครื่องเสียงอยู่ครับ”
“แล้วมึงทำไมไม่ไปเตรียมกะเค้าละ” ไอปันมันซักน้องเค้าไม่หยุด มึงจะถามเอาโล่หรอวะ (แต่ผมก็แอบฟัง)
“ผมเป็นนักร้องนำไงพี่ นักร้องนำไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมาก เดินหล่อๆ ทำตัวชิคๆ ก็พอ ว่าแต่พี่มาดูไอปอนด์กันหรอ”
“กูเปล่าเห็นหน้ามันจนเบื่อ มีแต่ไอเนี่ยอยากมาดู” ปันเพยิดหน้ามาทางผม น้องตูนทำท่าคิดแปปนึง ก่อนจะยิ้มกรุ่มกริ่มอีกแล้วอะ
“อ่ออออ ผมพอจะเข้าใจละๆ”
“ขะ เข้าใจอะไร” กูนี่ก็ไม่ค่อยทำตัวให้น่าสงสัยเลย สายตาหลุกหลิก หลุดติดอ่าง ลุกลี้ลุกลน กูอยากจะบ้า
“เปล๊า ไปหาปอนด์ไหมละ มันอยู่หลังเวที”
“ไปๆๆ” เหมือนลืมตัวเสียสนิท พอได้ยินชื่อนี้ปากก็ไปโดยอัตโนมัติอะ น้องตูนยิ้มแซวเหมือนรู้ทัน เออ อยากรู้ทันก็รู้ไปเลย กูกลับลำไม่ทันแล้วนี่
“ปันไปด้วยกันไหม” ไม่ลืมหันไปชวนมันครับ ก็ลากมันมานิ ปันส่ายหน้า
“มึงไปเถอะ กูเฝ้าโต๊ะให้ ถ้าดึกแล้วเดี๋ยวไม่มีที่นั่ง มุมนี้มุมดี”
มันว่างั้น ผมก็ไม่ขัดศรัทธาเพื่อนที่แสนดี ก็เลยเดินตามน้องตูนไปลิ่วๆเลย นี่ถ้าเค้าหลอกผมไปขาย พรุ่งนี้ไปซื้อผมได้ที่เขมรเลย เชื่อคนง่ายชิบหายกู
หมับ
เอ๋?
น้องตูนดึงมือผมไปจับเฉยเลยอะ ผมกำลังจะอ้าปากถามก็พอดีกับน้องตูนหันมายิ้มพอดี
“คนมันเยอะเดี๋ยวพี่หลง ตัวยิ่งนิดเดียวอยู่เนอะ” เออ เนอะ ก็ เนอะ ผมก็พยักหน้าเออ ออ ตามน้องตูนไป
น้องตูนพาผมเดินเลาะมาเรื่อยๆจนถึงส่วนด้านหลังเวที เบียดคนเข้ามาจนแทบจะไม่มีอากาศหายใจ ดีที่มีน้องตูนช่วยแหวกทางให้ก่อน ไม่งั้นผมคงตายอยู่ในดงมนุษย์แน่ๆ
“ชายปอนด์ กูมีคนมาเสริฟ” พอผลักประตูเข้าไปปุ๊ป น้องตูนก็เล่นกูเลย ผลักผมไว้ข้างหน้าตัวเอง ก่อนจะพูดกับน้องปอนด์ที่นั่งลองสายกีตาร์อยู่
แต่น้องปอนด์ไม่ได้อยู่คนเดียวอะ..
ผู้หญิงในรูป..
“อ้าว มีแขกหรอวะ โทษทีๆ”
น้องตูนพูดเสียงอ่อยๆ ผมก็ทำตัวไม่ถูก ผมรู้สึกว่าน้องปอนด์มองมา แต่ก็ไม่กล้าสบตากลับ ตอนเจอกันครั้งที่แล้วน้องปอนด์คาดโทษไว้นี่นา เจอครั้งนี้คงโดนน้องด่าแน่ๆอะ เตรียมตัวรับเลย
“เฮ้อ จิ๊บไปรอดูหน้าเวทีได้แล้วล่ะ ปอนด์ใกล้จะเล่นแล้ว”
“อ้าวไหนบอกว่าเล่นสามทุ่มยังไงละคะ อีกตั้งครึ่งชม.”
“ต้องฟอร์มวงก่อนเล่นน่ะ ต้องใช้สมาธิ”
ผมหลุบตาขึ้นไปมองน้องปอนด์ที่พูดกับผู้หญิงคนนั้นหน้านิ่งๆ เวลาน้องปอนด์ทำหน้าดุ หรือ ทำน้ำเสียงเด็ดขาดมันน่ากลัวชะมัด ผู้หญิงคนนั้นก็คงคิดเหมือนผม รีบหยักหน้ารับ และ เดินออกไป ไม่วายยิ้มให้ผมอีก นี่ไม่รู้หรอว่าผมนี่เป็นศัตรูหัวใจนะ ฮ่วย
แล้วทั้งห้องก็เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง...
น้องตูนยังยืนอยู่ข้างหลังผม สองมือวางอยู่ที่หัวไหล่ เพื่อนในวงคนอื่นๆดูไม่มีสนใจอะไร มีแต่น้องปอนด์ที่มองมา
“แล้วมึงอะไม่ซ้อมหรือไง มือไม่ต้องเกาะไว้ขนาดนั้นก็ได้มั้ง พี่เค้าโตแล้วไม่หลงทางหรอก”
น้องปอนด์พูดพร้อมส่งสายตาดุๆออกมา ผมสะดุ้ง คนข้างหลังผมก็เหมือนจะสะดุ้งด้วย รีบลดมือลง
“โอ๊ะ ขอโทษที กูลืมตัว เห็นคนน่ารักไม่ได้เลย มือมันไปเอง” น้องตูนหัวเราะแหะๆ แล้วเดินผ่านหน้าผมไป ไม่วายหันมายิ้มทะเล้นให้อีก
เอาแล้วสิครับ หัวเดียวกระเทียมลีบ..
ระยะห่างอยู่กับน้องปอนด์พอสมควร แต่พี่รู้สึกเหมือนใกล้แทบรดลมหายใจ เอาจริงๆที่เดินตามน้องตูนมา ก็ไม่ทันได้คิดหรอกครับ ว่ามาแล้วจะแก้ตัวว่ายังไง ที่บังเอิญมาเจอน้องปอนด์ที่นี่อีกแล้ว แต่คนมันอดไม่ได้ที่อยากจะมาเห็นหน้าอะ
“วันนี้มาได้ยังไงอีกละครับ พี่กัส”
ผมเงยหน้าขึ้นไปก็ต้องสะดุ้ง เมื่อน้องปอนด์มายืนกอดอกอยู่ข้างหน้าผมแล้ว คิ้วข้างนึงเลิกขึ้นเหมือนจะติดกวนๆ แต่ผมไม่ได้โฟกัสที่อะไรเลยนอกจากการแต่งตัวของน้องปอนด์ ผมถูกเซ็ตมาเข้าทรงอย่างดี เสื้อยืดสีพื้นธรรมดาๆ แต่พอมาอยู่บนหัวน้องปอนด์ทำไมมันดูเท่แบบนี้ กางเกงขาเดฟขาดๆ และ รองเท้าหนังยี่ห้อดังนั้นอีก น้องปอนด์ของพี่เท่สุดๆไปเลย พี่จะหลุดกรี๊ดอะ
“มองผมขนาดนี้ จะกินเข้าไปเลยไหมครับพี่กัส หืมม”
สิ้นสุดคำว่าหืม น้องปอนด์ยกมือข้างนึงมาท้าวไว้ที่ประตูข้างหลังผม ผมตกใจจนตัวแนบประตูไปโดยอัตโนมัติ นะ น้องปอนด์ทำท่านี่เหมือนกำลังคร่อมพี่อยู่กลายๆเลยอะ โอ้ยๆพี่ร้อน เลือดลมพี่ไหลเวียนสุดๆ
“คือพี่...” ผมหันหน้าเลิ่กลั่ก คือถ้าจะใกล้ขนาดนี้พี่ก็ไม่ไหวนะน้องปอนด์ ถ้าจะฉกจูบพี่ตอนนี้ก็ไม่ดี เพื่อนน้องอยู่เต็มห้องเลย พี่ว่าเราหาที่เงียบๆกันดีกว่านะ ถรุยยย
ผมหลุบตามองขึ้นไป น้องปอนด์ก็จ้องหน้าผมอยู่อีกอะ เหมือนจะรอคำตอบ เหงื่อเริ่มแตกพลั่กๆ
“ไอปอนด์ใจเย็นๆโว้ย เพื่อนอยู่เยอะนะ” เป็นเสียงน้องตูนแซวมา น้องปอนด์หันหน้าไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ลดมือข้างที่ท้าวประตูไว้ข้างๆผมลงแต่อย่างใด
“เสือก”
นั้นคือคำตอบจากน้องปอนด์ ผมค่อยๆเอียงหน้าไปมองน้องตูนตรงที่แขนอีกข้างของน้องปอนด์ไม่ได้ล๊อกไว้ เห็นน้องตูนไม่ได้ทำหน้าสลดเลย ยังยิ้มดี๊ด๊าเหมือนเดิม น้องเค้าแม่งสุดยอดจริงๆ
“มองอะไร”
หยึยย น้องปอนด์ทำเสียงดุใส่ ผมรีบหันหน้ากลับเข้ามาตรงๆ ระดับสายตาของผมก็อยู่แค่หน้าอกน้องปอนด์เท่านั้น โฟกัสได้แค่นี้แหละ แค่นี้พี่ก็ฟินแล้วบอกตรง
“พี่ชอบมันหรอ” น้องปอนด์ก้มหน้าลงมาประสานสายตากับผม โอ้ยย พี่จะตายแล้วคร๊าบบ ขอพี่ตายลงไปตรงนี้เลยได้ไหม
“ปะ เปล่า”
“แล้วยอมให้มันจูงมาทำไม”
“ก็เค้าบอกจะพามาหาน้องปอนด์นิ” ผมก้มหน้างุดๆตอบน้องปอนด์ไปแบบงงๆ ผิดคาดไปหน่อย นึกว่าน้องปอนด์จะโวยวายซะอีก
“อ่อ ยอมรับแล้วสินะ ว่าตั้งใจมาหาผม”
ผมตกใจ รีบเงยหน้าไปมองน้องปอนด์ยิ้มมุมปากอย่างเป็นต่อ นี่น้องหลอกล่อให้พี่รับสารภาพใช่ไหม น้องเคยทำงานกองปราบปรามหรือเปล่า หลอกล่อคนร้ายเก่งชะมัด
“เอ่อ...พี่”
“แล้วรู้ไหมว่าสถานที่แบบนี้มาคนเดียวมันอันตรายแค่ไหน”
“คือพี่..” คือกำลังจะบอกว่าไม่ได้มาคนเดียวเฟ้ยย แต่น้องไม่เปิดโอกาสให้พี่พูดเลย
“ไม่ต้องเถียงแล้ว เอามือถือมา”
“เอ๋?”
ผมมองหน้าน้องปอนด์อย่างงงๆ พี่สับสนแล้วนะครับ น้องปอนด์ยังมองหน้าผมพร้อมแบมืออยู่ตรงหน้า ผมก็เลยควักโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงยื่นไปให้น้องปอนด์
น้องปอนด์กดอะไรยุกยิกไม่รู้ ก่อนจะเงยหน้ามายิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ใส่
“บังเอิญจังนะ รหัสล๊อคเหมือนวันเกิดผมเลย”
ฉ่า..
กูอายครับ น้องปอนด์ยิ้มเจ้าเล่ห์มากๆจนพี่อยากจะกระสวกลิ้นน้องด้วยปากของพี่ให้สาแก่ใจ ที่น้องมาเล่นเต๊าะๆพี่แทนแบบนี้ ทั้งๆที่วันนี้พี่ตั้งใจมาเต๊าะน้องแท้ๆ
“อือ บังเอิญจังเลยนะครับ แหะๆ” รู้ว่าแถไม่ไปกูก็จะแถเนาะ
น้องปอนด์ยังกดอะไรยุกยิกของเค้าต่อไม่รู้ ผมจะเขย่งไปมองแต่มันก็เกินกว่าร่างกายผมจะรับไหว ไม่รู้ผมเตี้ยไปหรือน้องปอนด์ตัวใหญ่ไปกันแน่
“อะ นี่”
น้องปอนด์ยื่นโทรศัพท์คืนผมรับมาอย่างงงๆก่อนจะว่าต่อ
“ผมเซฟเบอร์ผมให้พี่แล้ว พร้อมไลน์ก็อยู่ในเครื่องแล้ว ผมยิงเบอร์พี่เข้าเครื่องแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวจะเซฟไว้ มีอะไรก็โทรมา อยากรู้ว่าผมอยู่ไหน หรือจะมาหาก็โทรมา แต่ อย่ามาที่นี่อีก มันอันตราย เข้าใจไหม..”
น้องปอนด์ว่ามาเป็นชุด จนคนสมองตันอย่างผมประมวลผลแทบไม่ทัน ทำหน้าเหรอหรา จนน้องปอนด์หัวเราะออกมา
…โหยย หัวเราะทีโลกพี่สดใสไปทั้งใบเลยอะ...
“หรืออีกความหมายก็คือ จะจีบก็จีบให้มันเนียนๆหน่อย เข้าใจป่ะ ไอพี่ซื่อบื้อ” น้องปอนด์หัวเราะออกมาอีก แล้วเอามือมาขยี้หัวไปมา ก่อนจะเดินกลับไปจับกีตาร์ต่อ
ทิ้งให้ผมยืนตัวชาดิกอยู่ตรงนั้นเป็นรูปปั้นไปแล้ว...
TBC.
// มาแล้ววว กลับมาแล้วววว 
ปั่นให้รัวยิกๆเลย
ก่อนอื่นวันนี้ขอทอล์คยาวหน่อยนะคะ ทั้งๆที่ไม่รู้จะมีคนอ่านหรือเปล่า ฮ่าๆ
เราขอขอบคุณทุกคนที่เอ็นดูเจ้าสองคนนี้มากๆ คือตั้งใจเขียนนิยายเรื่องนี้เพราะเครียด
อยากจะแต่งขำๆ แต่ทุกคนกลับชอบขนาดนี้ ดีใจมากๆ เห็นคนเดาเนื้อเรื่องกันไปต่างๆนาๆแล้วสนุกดีคะ
บางความคิดมาแบบ เฮ้ยยย เรายังคิดไม่ถึงเลยเนอะ 5555 จริงๆพล๊อตวางไว้หมดแล้วละคะ
แต่ถ้าเจอความเห็นอะไรที่แบบ....เออเข้าท่าเนาะ อาจจะเปลื่ยนได้
เรื่องจะมาต่อช้าสุดอาทิตย์ละครั้ง เร็วสุดวันละตอนนะคะ
แล้วแต่อารมณ์และความว่าง อิอิ
อ่านจบแล้วอยากทุบตีความซึนของพี่กัส และ ความเจ้าเล่ห์ของอีปอนด์
ก็เชิญได้เลยค้าาาา
แล้วเจอกันตอน 4 นะคะ
ปล.ถ้ามีคนตามนิยายเยอะๆเราอาจจะเปิดเพจให้ไปตาม พร้อม จิกกัดได้นะคะ รอดูก่อนเนาะ
เด้วเปิดไปไม่มีคนมาไลค์ มาคุย นี่เงิบเลยทีเดียว 555
ปล.2 เราไม่ถนัดการจัดหน้าเลยอะคะ มันเว้นวรรคเยอะไปไหมคะ ยังไงบอกด้วยน้า จะได้แก้ไขคะ
แล้วเจอกันค้า ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
