ตอนพิเศษ
หากการมีชีวิตอยู่คือความเจ็บปวด
ความตายคงจะเป็นสิ่งที่เมตตาที่สุด
อลันไม่เคยเชื่อคำกล่าวนี้จนกระทั่งมาประสบด้วยตัวเอง ความตายสำหรับอลันแล้วนับว่าเป็นสิ่งที่เมตตานที่สุดสำหรับเขา เขาไม่ต้องฝืนทนกับโรคที่ไม่มีวันหาย อาการไหนจะกำเริบขึ้นมาา ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้นเพราะทุกอย่างนั้นจบไปแล้ว
ไม่มีอะไรต้องใส่ใจอีก..
แต่ก็คงไม่รวมถึงความรู้สึกที่ก่อตัวเองขึ้นมาระหว่างเขากับเจ้าม้าบ้า ความรักประหลาดๆ ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้แต่ก็เกิดขึ้นไปแล้ว จนอลันไม่แน่ใจว่าต้องขอบคุณโรคบ้าๆ นั่นรึเปล่าที่ทำให้เจอสเวน แต่เอาเถอะอย่างไรก็ตามตอนนี้ทุกอย่างก็กลายเป็นเพียงอดีตไปแล้ว
เพราะตอนนี้เหมือนพวกเขาจะได้รับชีวิตใหม่
หลังจากที่สเวนกับเขาตายแล้ว โลกทั้งใบก็สว่างวาบและพวกเขาก็ยืนอยู่ที่เดิมด้วยร่างอุ่นๆ ไร้บาดแผล ไร้ความหิวโหย แต่กลับไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์์หลงเหลืออยู่ พวกมันหายไปอย่างไร้สาเหตุ แต่นั่นก็ถือเป็นเรื่องดี
อลันกับสเวนจึงได้มีโอกาสเริ่มต้นชีวิตใหม่กันอีกครั้ง
"เมื่อไหร่เจ้าม้าบ้าจะกลับมาสักที" อลันบ่นพึมพำกับตัวเองขณะที่นั่งกอดเข่าอยู่ในถ้ำเดิมที่เคยอยู่ บรรยากาศเงียบสงบที่มีเพียงเสียงนกร้องกับเสียงแมลงก็ชวนให้ผ่อนคลายดีอยู่หรอก แต่มันก็ดูจะเหงาเกินไป นัยน์ตาสีฟ้าสวยพยายามกลอกไปมาสำรวจพุ่มไม้ที่เจ้าม้าบ้ามุดหายไปโดยคาดหวังไว้นิดๆ ว่าจะกลับมาเร็วๆ นี้
ฮื่อ...
หมีอีกแล้ว!? เวรกรรมอะไรนักหนาวะเนี่ย
อลันสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงคำรามจากด้านหลัง ค่อยๆ หันไปมองช้าๆ ตายไปแล้วรอบนึงจะให้ตายอีกเพราะหมี ไม่เอาด้วยหรอกนะ
"ข้ามากินเจ้าแน่ะ มนุษย์!"
สเวนในร่างมนุษย์ตะครุบตัวอลันจนเจ้าตัวร้องลั่นอย่างน่าสงสาร
"ไอ้ม้าเวร ถ้าฉันตกใจตายจะทำไงวะ บัดซบเอ้ย" อลันถลึงตามองม้าโง่หงุดหงิดติดจะขวยเขิน เพราะตอนนี้สเวนไม่มีชุดใดๆ ปกปิดส่วนใดร่างกายเลยแม้แต่น้อย
"เจ้าไม่ตายหรอก จะตายอะไรหลายๆ รอบล่ะ หึหึ" สเวนหัวเราะหยิบมงกุฎดอกไม้ที่หลบอลันไปแอบทำขึ้นมาบรรจงวางบนหัวอลัน "นี่ข้าทำมาให้เจ้า มงกุฎเจ้าสาว"
อลันเผยสีหน้าประหลาดช่วงระยะเวลาสั้นๆ ก็ที่ใบหน้าจะขึ้นสีเลือดฝาด "นี่นายทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวเพราะจะทำไอ้นี่เนี่ยนะ?" มือเอื้อมหยิบมงกฎบนหัวมาพิจารณาดูและเผลอยิ้มมีความสุขมาโดยไม่รู้ตัว
ถึงดอกไม้พวกนี้มันจะช้ำๆ เหี่ยวๆ ไปบ้าง แต่การที่ผู้ชายหยาบๆ อย่างม้าบ้ามานั่งทำอะไรแบบนี้มันจะน่ารักเกินไปแล้ว
"ขอบใจ"
สเวนยิ้มแป้นทำให้ใบหน้าหล่อเหลานั้นดูชวนฝันมากขึ้นไปอีกทำให้อลันเผลอมองตาค้าง
"พระเจ้า นี่ถ้านายเป็นมนุษย์นะ คงจะเป็นนายแบบร้อยล้านได้สบาย"
"นายแบบ?"
อลันกลอกตาสั้นๆ ลืมไปว่าเจ้าม้าบ้านี่แทบไม่รู้จักอะไรเกี่ยวกับมนุษย์เลย "ช่างมันเถอะ ว่าแต่เซนทอร์อย่างนายนี่ทำอะไรได้บ้าง นอกจากแปลงร่างเป็นม้าฉันก็ไม่เห็นจะทำอะไรได้"
สเวนหัวเราะ "เยอะแยะจะตายไป แค่เจ้าไม่รู้เอง" ว่าจบก็มองอลันกรุ้มกริ่มโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยเพราะกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าเจ้าม้าบ้ามีความสามารถอะไรบ้าง
"คุยกับสัตว์?" อลันเดาสุ่มหน้าเคร่งเครียด ต้องเข้าใจว่าตอนนี้พวกเขาว่างมากถึงมากที่สุด พอมีอะไรเข้ามาให้คิด อลันจึงจริงจังกับมันมาก
"ก็ไม่เชิง ข้าเข้าใจพวกมันนะ แต่พวกมันไม่ค่อยเข้าใจที่ข้าพูด"
อลันหน้างอ "มันไม่ใช่ความสามารถแล้วมั้งม้าบ้า ถ้าแค่ดูสัตว์ ฉันก็ดูเป็น"
"เจ้าอยากให้ข้าบอกไหมล่ะ"
"อย่าเพิ่ง ขอฉันเดาก่อน อืมมม ควบคุมสภาพอากาศ ไม่สิ วันนั้นฝนยังตกอยู่เลย แล้วม้าบ้าอย่างนายมันมี--"
อลันชะงักเหมือนพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดเจ้าม้าบ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้และรู้ตัวอีกทีเมื่อถูกมือสเวนลูบไล้หน้าอกผ่านเสื้อยืดย้วยๆ อย่างจาบจ้วง
"ความสามารถนี้มีเฉพาะข้าเท่านั้น" สเวนกระซิบข้างหูอลัน "กินมนุษย์แต่มนุษย์ไม่ตาย"
สิ้นคำพูดสเวนอลันก็หน้าแดงก่ำ พอจะอ้าปากสบถก็ถูกจูบหนักๆ กับมือนรกล้วงเข้าไปในเสื้อและลูบไปทั้งตัวโดยเฉพาะสะโพกที่เหมือนไอ้บ้าม้ามันจะชอบมาก ทั้งบีบทั้งขยำสนุกมือ
พอถูกปล่อยให้หายใจ อลันก็ถลึงตามองสเวนทันที "ไอ้ม้าลามกเอ้ย!"
สเวนยิ้มกริ่ม "หรือจะเถียง? นอกจากเจ้าจะโดนข้ากินแล้วไม่ตาย เจ้ายังมีความสุข.." ยิ่งพูดหน้าอลันยิ่งบิดเบี้ยวทำให้สเวนรู้สึกสนุกมาก "และชอบมันมาก"
อลันหน้าชาพูดไม่ออก ไม่สิ เถียงไม่ออกมากกว่า เพราะเขาก็ .. อืม ชอบมันจริงๆ นั่นแหละ
"อย่าเงียบสิ ถ้าเจ้าตายแล้วข้าจะใช้ความสามารถพิเศษนี้กับใครล่ะ?" สเวนเริ่มหื่นจนตาลาย ปลดกางเกงเข็มขัดของอลันอย่างคล่องแคล่วและดึงส่วนที่เหลือลงมาจนอลันล่อนจ้อน
"เกลียดม้าบ้าอย่างนายว่ะ" อลันสบถหันหน้าหนี
"ต่อให้เจ้าเกลียดข้าจนตาย ข้าก็จะตายตามเจ้าไป" สเวนพูดเสียงนุ่มกดจูบปิดปากอลันอีกครั้งเพื่อไม่ให้พูดอะไรขัดบรรยากาศหวานๆ นี่อีก
อลันถูกรสจูบหวานและหนักหน่วงมอมเมาจนสติพร่า ครางไม่รู้เรื่องจนรู้ตัวอีกทีก็ถูกเจ้าม้าบ้าเอาไอ้นั่นเข้ามาแล้ว
ความรู้สึกจุกจนน้ำตาเล็ดนี่อีกแล้ว!
"ไอ้ม้าเวร" อลันร้องเสียงสั่น เมื่อความจุกเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอื่นแทน
"ข้ารักเจ้า"
สเวนกระซิบเสียงเบาข้างหูอลันที่ครวญครางไม่หยุด
"ข้าอยากให้เจ้ายิ้มสวยๆ แบบนี้ทุกวัน"
"แฮ่ก บัดซบ ม้าเวร ถ้านายอยากให้ฉันพูด อือ ก็หยุดความหื่นของนายสักทีสิ"
เซนทอร์หนุ่มหัวเราะออกแรงกระแทกกระทั้นมากกว่าเดิม
"คงไม่ได้หรอก เจ้าน่ารักขนาดนี้"
---------------------
มาแล้วกับฉากที่ทุกคนรอคอย 55555555555555 รู้นะ
หัวข้อ: :: เสียงแว่วจากทางรถไฟ :: เปิดจอง PRE-ORDER (อ่าน 25003 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก