หัวข้อ: นิยายสั้นชุด 's Mafia เรื่อง นักซิ่งมาเฟีย + ตอนพิเศษ [จบ] | 7/10/2558

[Be mine]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


          นิยายสั๊นสั้นชุด 's Mafia มีทั้งหมด 3 เรื่อง คือ คุณหมอมาเฟีย วิศวะมาเฟีย และ นักซิ่งมาเฟีย ช่วยติดตามกันด้วยนะคะ 

[Be mine]

Interview

   -สวัสดีค่ะ พบกับรายการ เรื่องเผือกเผือก รายการที่จะพาคุณไปเผือกไม่เลือกที่-

   -แขกรับเชิญที่ไม่เต็มใจจะโดนรับเชิญของเราวันนี้คือ สามหนุ่มแห่งตระกูลมหาทรัพย์ร่ำรวย ที่ไม่รู้จะรวยไปไหน รวยได้รวยดี รวยไม่รู้ปี่ไม่รู้ขลุ่ย-

   -ขอเริ่มคำถามเผือกๆคำถามแรกเลยนะคะ-

   -พวกคุณเป็นใคร?-

   G:คุณเชิญพวกผมมาแต่ก็ไม่รู้ว่าพวกผมเป็นใครเนี่ยนะ

   B:สวัสดีครับ ผมบีต้าครับ

   A:สวัสดีครับ ผมแอลฟา น้องเล็กสุดหล่อขวัญใจมหาชน และนั่น แกมม่า พี่ชายคนโตของพวกเรา

   -พวกคุณคิดว่าเพราะอะไรถึงทำให้คุณเป็นที่จับตามองของพวกสาวๆเกือบทั้งประเทศ?-

   G:พวกนั้นไร้สาระ

   B:ผมว่าน่าจะเป็นความชอบส่วนบุคคลนะครับ

   A:เพราะพวกเราหล่อ ดูดี สมาร์ท เพอร์เฟค และพวกเราก็รวยมาก ใครๆก็ต้องชอบ

   -สเปคของพวกคุณเป็นแบบไหนคะ?-

   G:ผมจำเป็นต้องบอกด้วยหรอ

   B:ผมยังไงก็ได้ แค่ขอให้เข้ากับผมได้ก็พอ

   A:แน่นอนสิครับ คนหล่อๆอย่างผมก็ต้องคู่กับคนสวยๆ ขาวๆ และที่สำคัญ ต้องเต็มไม้เต็มมือด้วย

   -สุดท้ายนี้ คุณอยากบอกอะไรกับสาวๆทั้งประเทศ?-

   G:ผมจะไม่มารายการนี้อีกเป็นครั้งที่สอง

   B:ขอบคุณครับ

   A:ใครที่คิดว่าเพอร์เฟค เชิญเช็คอินที่ห้องผมได้นะครับ

   -เป็นไงบ้างคะกับบทสัมภาษณ์ของหนุ่มๆ หวังว่าทุกคนคงจะพอใจนะคะ สำหรับวันนี้ สวัสดีคะ-

[sirin_chadada]

Gamma อินดี้สุดๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[Be mine]

คุณหมอมาเฟีย

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

       เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้คนที่เพิ่งจะหลับไปไม่ถึง 5 นาที ตื่นขึ้นมา ดวงตาคมมองไปที่ประตูไม้บานใหญ่ด้วยความหงุดหงิด

       “เข้ามา”

       เสียงเข้มๆเอ่ยบอกคนที่รอฟังคำสั่งอยู่หลังประตู คนที่ได้รับคำสั่งเปิดประตูเข้ามาและโค้งให้คนเป็นเจ้านาย

     “มีสายถึงนายใหญ่ครับ”

       รามลูกน้องคนสนิทกล่าวอย่างสุภาพ

       “ใคร?”

       “คุณเหนือครับ”

       กรวิชรับโทรศัพท์มา คนที่ยื่นโทรศัพท์ให้ก้มหัวก่อนออกไปจากห้องอย่างรู้หน้าที่

       ‘เฮียแกมยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ’

       แกมม่ายิ้มอย่างอบอุ่นให้กับคนในโทรศัพท์ เป็นรอยยิ้มที่มีไว้ให้คนนี้เพียงคนเดียว คนที่ได้ครอบครองหัวใจของเขา

       “ไม่ยุ่งแล้วครับ น้องเหนือเหงาหรอ”

       ‘เหนือไม่เหงาสักหน่อย อยู่ที่นี้มีอะไรให้ทำตั้งเยอะแยะ’

       “แล้วเรียนเป็นไงบ้าง ครูที่เฮียให้ไปสอนดุหรือเปล่า”

       ‘ไม่ดุเลย พี่แม็กใจดี สอนสนุกด้วย เหนือชอบ’

       แกมม่าหุบยิ้มทันทีที่ได้ยินคนรักบอกว่าชอบคนที่ตัวเองจ้างไปสอน เขารู้ว่าเหนือไม่ได้คิดอะไร แต่เขาคิด และก็คิดมากเสียด้วย

       “ไม่เอานะครับน้องเหนือ ห้ามชมคนอื่นนอกจากเฮียนะครับ”

       น้ำเสียงที่เขาเอ่ยออกไปช่างแตกต่างจากความร้อนรุ่มในใจมากยิ่งนัก

       ‘ก็ได้ครับ’

       ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหงอยๆทำให้แกมม่ายิ้มออกมาได้ นี่ถ้าเขาอยู่ใกล้ๆจะจับคนที่ทำตัวน่ารักมาฟัดแก้มให้หายหมั่นเขี้ยวเลย

       “น้องเหนือคิดถึงเฮียไหมครับ”

       ‘คิดถึงไปก็เท่านั้นแหละ ยังไงเฮียแกมก็มาหาเหนือไม่ได้อยู่ดี แต่ไม่เป็นไรหรอก ถึงไม่ได้เห็นหน้าแต่ก็ได้ยินเสียงกันทุกวัน’

       น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความน้อยใจยิ่งทำเขารู้สึกผิด ถึงน้องจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่เขาก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี สองอาทิตย์แล้วสินะที่เขาไม่ได้เห็นหน้าเจ้าตัวเล็กของเขา ไม่ได้กอด ไม่ได้หอมแก้มนิ่มๆ ช่วงนี้งานรัดตัวจนแทบจะไม่ได้กินไม่ได้นอน ถึงแม้ว่าเขาจะทิ้งงานบางส่วนไปให้เลขาส่วนตัวทำแล้วแต่งานก็ยังเยอะจนเขาไม่มีเวลาที่จะไปหาคนที่เขาคิดถึงทุกวัน แค่งานที่โรงพยาบาลยังไม่หนักเท่างานที่ครอบครัวเขาต้องแบกรับทำมันไปชั่วชีวิต งานที่ทำเพื่อลบประวัติการเข่นฆ่าคนบริสุทธิ์นับร้อยคน

       “เฮียขอโทษนะ ถ้าเฮียว่างเมื่อไหร่จะรีบไปหาเลยนะครับ”

       ‘ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะ เฮียพักผ่อนเยอะๆนะครับ’

       “เฮียรักน้องเหนือนะครับ”

       ‘เหนือก็รักเฮียแกม’

       แม้ว่าปลายสายจะวางไปแล้วแต่ความอบอุ่นยังติดตรึงอยู่ในใจของเขา แค่เพียงได้ยินเสียงคนรักก็ทำให้เขามีพลังที่จะต่อสู้กับปัญหาต่างๆ ปัญหาที่อาจจะทำให้เขาไม่ได้เห็นหน้าคนที่เขารัก

       “เฮีย! ป๋าเรียก”

       ประตูห้องถูกเปิดออกโดยไม่มีการขออนุญาตเจ้าของห้องพร้อมกับการปรากฏตัวของกรวุช น้องชายคนเล็กของเขา

       “แกจะเข้ามาทำไมไม่เคาะประตู”

       “ผมไม่ถือ เฮียก็รีบไปล่ะ ท่าทางป๋าซีเรียสน่าดู สงสัยงานใหญ่จะเข้า”

       “อืม”

       แอลฟาออกไปจากห้องอย่างอารมณ์ดีทั้งๆที่เพิ่งมาบอกว่าป๋าจะมีงานใหญ่



       เขาเดินไปที่ห้องรับแขกก็เห็นป๋ากับม้ากำลังนั่งคุยกันอย่างอารมณ์ดี ข้างๆก็เป็นไอ้น้องชายตัวแสบที่เพิ่งไปบอกเขาว่าป๋ามีเรื่องซีเรียส สงสัยจะถูกมันหลอกเข้าแล้วล่ะ

       “อ้าวไอ้ลูกชาย ทำไมถึงโพล่หน้ามาให้ป๋าเห็นได้ล่ะวันนี้”

       “ลองถามลูกชายสุดที่รักของป๋าดูสิ”

       ป๋าหันไปมองลูกชายสุดที่รักตามที่แกมม่าบอกก็เห็นคนที่ถูกกล่าวถึงหัวเราะชอบใจที่หลอกพี่ชายออกมาจากห้องทำงานได้สำเร็จ

       “ผมแค่อยากให้เฮียออกมารับอากาศข้างนอกบ้าง มัวแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องทำงานจนผมคิดว่ามีพี่ชายเป็นซอมบี้ซะแล้ว”

       แกมม่าเดินไปนั่งลงข้างคนเป็นแม่ที่ยิ้มอบอุ่นมาให้ลูกชายคนโต รอยยิ้มนี้แหละที่ทำให้มาเฟียใหญ่ที่เกือบจะหลงทางได้มีแสงสว่างนำทางจนเจอทางออก

       “เป็นไงบ้างลูก ดูสิ ซูบไปเยอะเลย ได้นอนบ้างหรือเปล่าเนี่ย”

       คนเป็นแม่ถามด้วยความเป็นห่วง

       “นอนสิครับ ผมไม่ใช่ซอมบี้อย่างที่บีตาบอกนะจะได้ไม่ต้องนอน”

       “แล้วน้องเหนือล่ะ ได้ไปหาน้องบ้างหรือเปล่า”

     ป๋าถาม

       “ช่วงนี้ยุ่งๆก็เลยไม่ได้ไปหา”

       “ทำไมไม่พาน้องมาอยู่ที่นี่ล่ะ”

       ทำไมน่ะหรอ ก็เพราะเขากลัว กลัวว่าถ้าน้องอยู่ใกล้เขาแล้วจะเป็นอันตราย คนที่จ้องจะทำร้ายเขานั้นมีอยู่จนนับไม่ถ้วน ทั้งแก๊งมาเฟียเก่าและก็แก๊งใหม่ที่อยากจะตั้งตัวเป็นใหญ่ พวกนั้นจ้องที่จะโค่นแก๊งของครอบครัวเขาที่ใหญ่ที่สุดในตอนนี้เพื่อขึ้นมาใหญ่แทน

       “ผมไม่มั่นใจตัวเองว่าจะดูแลน้องได้ดี”

       “แล้วไม่คิดหรอว่าพวกมันจะตามไปที่นั่น”

       นั่นสิ เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย เขาคิดแต่ว่าให้น้องไปอยู่ที่ไกลจากเขาแล้วจะปลอดภัยแค่เท่านั้น น้องเหนือเป็นที่รักของคนในครอบครัว ทุกคนรู้ว่าน้องเหนือเป็นเด็กที่ไร้เดียงสา ไม่ควรจะมาอยู่ในครอบครัวที่มีแต่การระแวงว่าจะมีคนมาฆ่าเมื่อไหร่ และที่พวกเขาไม่ส่งน้องเหนือไปอยู่กับพ่อแม่หรือญาติๆก็เพราะว่าครอบครัวน้องเหนือนี่แหละที่ส่งตัวน้องมาชดใช้หนี้ที่ติดป๋าของเขาอยู่ตั้งแต่อายุ 5 ขวบ น้องเหนือไม่ควรจะไปอยู่ในครอบครัวที่เห็นแก่ตัวแบบนั้น

       “ป๋า ผมขอหยุดงาน 3 วัน”

       “ป๋าให้อาทิตย์นึงเลย”

       “อย่ารังแกเจ้าตัวเล็กของพวกเรานะเฮีย”

       “ฝากบอกน้องด้วยนะว่าม้าคิดถึง

 

       เขารีบขับรถมาเพื่อให้ถึงคนที่เขาคิดถึงและเป็นห่วงเร็วที่สุด แต่พอมาถึงก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน เจ้าตัวเล็กคงจะหลับไปนานแล้ว

       เขาเปิดประตูห้องอย่างเบามือกลัวจะไปปลุกคนที่กำลังหลับสบายบนเตียงขนาดใหญ่ แค่ได้เห็นหน้าเขาก็อดใจไม่ให้ก้มลงไปสูดกลิ่นหอมจากแก้มเนียนไม่ได้ คนที่ถูกกวนเบี่ยงหน้าหลบเล็กน้อย เขาหัวเราะกับอาการน่ารักตรงหน้าก่อนจะเบียดกายลงไปนอนกอดคนตัวเล็ก น้องเหนือขยับตัวให้นอนสบายแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราต่อโดยไม่รู้ว่าคนที่อยู่ในฝันได้มานอนกอดตัวเองอยู่ตอนนี้แล้ว



       แสงแดดอ่อนๆทอผ่านผ้าม่านที่ปลิวไหวปลุกคนที่นอนกอดร่างเล็กไว้ไม่ห่างตัว กรวิชลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่เห็นคือคนตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอย่างน่าเอ็นดู แก้มใสถูกคุกคามโดยคนที่ตื่นมาก่อน

       “อื้อ”

       เหนือพยายามพลิกตัวออกจากอ้อมกอดแข็งแกร่งที่สร้างความอึดอัดให้เจ้าตัว

       “น้องเหนือครับ เฮียมาหาแล้วนะครับ”

       เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคย

       “เฮียแกม”

       “ว่าไงครับคนดี”

       เหนือยิ้มกว้างแล้วกอดคนที่นอนอยู่ข้างๆแน่นให้หายคิดถึงที่ไม่ได้เจอหน้ากันตั้งสองอาทิตย์

       “เฮียมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

       “เมื่อคืนครับ เห็นน้องเหนือหลับอยู่เลยไม่อยากปลุก”

       “เฮียไปอาบน้ำก่อนเลยนะครับ เดี๋ยวเหนือจะไปช่วยป้าจำปาเตรียมอาหารเช้าให้”

       “เฮียเมื่อยจัง ขับรถมาตั้งไกล อาบน้ำเองจะไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้”

       คนเจ้าเล่ห์ทำท่าให้ดูน่าสงสาร

       “พยายามเข้านะครับเฮีย เหนือรู้ว่าเฮียทำได้”

       เหนือพูดจบก็ลุกออกจากห้องไป ทิ้งให้คนที่แผนการไม่สำเร็จนั่งหัวเราะอยู่คนเดียวในห้อง นานๆทีที่ลูกชายมาเฟียใหญ่จะหัวเราะได้เต็มที่แบบนี้
   


       กรวิชเดินลงมาข้างล่างตามหาคนตัวเล็กที่บอกว่าจะลงมาเตรียมอาหารให้เขา  เขาเดินเข้าไปที่ครัวก็เห็นแม่บ้านและคนที่กำลังตามหาที่ก้มหน้าก้มตาดูหม้อข้าวต้ม

       “น้องเหนือทำอะไรอยู่ครับ”

       “เหนือกำลังต้มข้าวต้มให้เฮียครับ”

       “น้องเหนือหรือป้าจำปาต้มกันแน่ครับ”

       เขาแกล้งถามคนที่ทำหน้างอทันทีที่โดนจับได้

       “เหนือก็ช่วยนะ ใช่ไหมครับป้าจำปา”

       เหนือหันไปอ้อนแม่บ้านที่กรวิชให้มาดูแล ป้าจำปายิ้มให้เด็กน้อยที่เพิ่งอายุครบ 19 ปีเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วอย่างเอ็นดู

       “ใช่คะ คุณเหนือช่วยป้าเยอะเลยทั้งล้างผัก แล้วก็ช่วยชิม”

       “เห็นไหม เหนือบอกแล้วว่าเหนือช่วยป้าจำปาทำด้วย”

       “ครับๆ น้องเหนือเก่งที่สุดเลย”

       “คุณเหนือกับนายใหญ่ไปรอที่โต๊ะได้เลยนะคะ”

       แกมม่าพยักหน้าแล้วพาคนตัวเล็กเดินออกจากครัวไป



       “เฮียแกมเหนื่อยไหมครับ”

       “แค่ได้เห็นหน้าน้องเหนือเฮียก็หายเหนื่อยแล้ว”

       “ดูสิ ซูบไปเยอะเลย”

       กรวิชยิ้มออกมาเมื่อได้ยินประโยคที่เขาเพิ่งได้ยินมาจากม้า มือบางลูบไล้ไปตามโครงหน้าได้รูปอย่างแผ่วเบาหวังว่าจะช่วยแบ่งเบาความเหนื่อยล้าที่คนตัวใหญ่แบ่งรับไว้ เขาเคยขอร้องเฮียว่าจะกลับไปอยู่บ้านจะได้ช่วยดูแลเฮีย แต่ก็ถูกปฎิเสธ เขาก็หาเหตุผลไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมต้องส่งเขามาอยู่ที่ไกลๆแบบนี้ แต่เขาก็ไม่คิดจะคาดคั้นอะไรเพราะสิ่งที่เฮียแกมทำให้เขาคือสิ่งที่ดีที่สุด

       “ม้าฝากความคิดถึงมาให้น้องเหนือด้วยนะ”

       “เหนือก็คิดถึงม้าเหมือนกัน ไม่ได้เจอกันตั้งนาน แต่เหนือว่ายังไงม้าก็สวยเหมือนเดิม แล้วป๋าล่ะเป็นไงบ้าง เฮียบีต้าและก็เฮียแอลฟาสบายดีหรือเปล่า”

       “ป๋าสบายดี บีต้าก็กำลังยุ่งเรื่องเรียน ส่วนแอลฟา รายนั้นก็เอาแต่เที่ยวเหมือนเดิม”

       “เหนืออยากไปหาทุกคนจัง”

       “รอก่อนนะครับเด็กดีของเฮีย อีกไม่นานเฮียจะพาน้องเหนือกลับไปอยู่บ้านของเรา”

       “ครับ เหนือจะรอนะครับ”

       เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น ถึงแม้ลมที่พัดมาจะเย็นแค่ไหน แต่ทั้งสองคนก็อบอุ่นไปด้วยความรักที่แผ่ออกมาจากกันและกัน

       “นายใหญ่ครับ นายท่านมีเรื่องด่วนจะคุยด้วยครับ”

       กรวิชรับโทรศัพท์มาด้วยความหงุดหงิด เขาจะได้พักทั้งทีทำไมต้องมีเรื่องมากวนด้วยนะ

       “ว่าไงครับป๋า”

       ‘เกิดเรื่องใหญ่ที่แก๊ง’

       ป๋าโทรมาบอกด้วยตัวเองแสดงว่าเรื่องจะต้องใหญ่มาก

       “ครับป๋า ผมจะรีบกลับ”

       เขาวางโทรศัพท์แล้วมองหน้าคนรักที่มองเขาแล้วยิ้มเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร

       “แล้วเฮียจะรีบกลับมานะครับ”



       แก๊งหนี่เว่ยมันบุกมาวางเพลิงที่แก๊งหว่านฮวงและโรงพยาบาลที่แก๊งหว่านฮวงดูแลอยู่ สองแก๊งนี้เป็นแก๊งเก่าแก่ที่มีอำนาจมาก แก๊งหนี่เว่ยเลือกเดินทางสายมืดส่วนแก๊งหว่านฮวงเลือกที่จะทำงานให้ตำรวจเพื่อลบประวัติความผิดที่ได้ทำมา แก๊งหนี่เว่ยเป็นแก๊งค้ามนุษย์ที่ทางตำรวจกำลังหาหลักฐานเพื่อจะเอาความผิด แต่นั่นเป็นเรื่องยากมากเพราะแก๊งนี้ได้ชื่อว่าเป็นแก๊งที่ทำงานเงียบที่สุด และมักจะอยู่ไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง

       “เป็นไงบ้าง”

       เสียงเรียบๆถามลูกน้องที่กำลังช่วยกันตรวจสอบความเสียหายภายในโรงพยาบาล ใบหน้าที่เคยนิ่งเรียบตอนนี้คิ้วเข้มได้ขมวดติดกันเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าเจ้านายของพวกเขากำลังโกรธ

       “เสียหายไม่เยอะครับ”

       “แล้วที่แก๊งล่ะ”

       “ทางด้านหลังเสียหายหมด แต่ด้านหน้าเสียหายเล็กน้อยครับ”

       “ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บใช่ไหม”

       เขาไม่ได้สนใจความเสียหายของสถานที่เพราะถึงจะเสียหายแค่ไหนก็สามารถซ่อมกลับมาได้เหมือนเดิม แต่ชีวิตคนนี่สิ ที่สูญเสียไปแล้ว ไม่ว่าจะรวยค้ำฟ้าแค่ไหนก็เอากลับมาไม่ได้

       “ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บครับ”

       ตืด ตืด ตืด

       กรวิชล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับเบอร์ที่คุ้นเคย

       “ว่าไงครับน้องเหนือ”

       ‘หวัดดี’

       แค่ได้ยินเสียงคนที่รับสาย หัวใจเขาก็หล่นวูบ เขาพลาดแล้ว การที่ปล่อยให้น้องเหนือไปอยู่ไกลจากเขาไม่ได้ช่วยให้น้องปลอดภัยขึ้นเลย

       “แกต้องการอะไร”

       ‘ต้องการอะไรดีน้า เงินหรอ ไม่ดีกว่า พอดีมีเยอะแล้ว’

       “แกอย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน บอกมาว่าแกต้องการอะไร และก็ห้ามทำร้ายเหนือ ถ้าแกแตะต้องเหนือแม้แต่ปลายเล็บ ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด”

       ‘ฉันจะไม่แตะต้องคนของแก ตราบใดที่ตำรวจไม่เข้ามาวุ่นวายในงานปาร์ตี้ของฉันในคืนนี้’

       ตอนนี้ทางแก๊งหว่านฮวงและตำรวจได้สืบรู้ว่าแก๊งหนี่เว่ยจะเปิดการประมูลผู้หญิงในคืนพรุ่งนี้ สงสัยมันจะวางแผนให้เขากลับมาที่นี่เพื่อจะได้ไปพาตัวน้องเหนือมาเป็นข้อต่อรอง เพราะการประมูลครั้งนี้จะสร้างรายได้และอำนาจให้พวกมันอย่างมหาศาล



       เหนือลืมตาขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวอย่างรุนแรง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จำได้แค่ว่าขณะที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่สวนก็มีคนเอาผ้ามาปิดจมูกแล้วเขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย

       ดวงตาที่หวาดระแวงมองไปรอบๆในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยและดูน่ากลัวถึงแม้ว่าจะถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ชุดหรูแต่บุคคลที่นั่งบนเก้าอี้ที่ปลายเตียงก็ทำให้เขารู้สึกกลัวจนอยากจะร้องไห้

       “ตื่นแล้วหรอครับ ขอโทษด้วยนะที่ต้องเชิญคุณมาโดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน”

       น้ำเสียงแหบพร่าที่เอ่ยถ้อยคำสุภาพยิ่งทำให้ดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้น

       “คุณเป็นใคร จับผมมาทำไม”

       เหนือถามออกไปด้วยเสียงที่สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

       “โถ่ๆๆเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะเล่านิทานให้ฟังก็แล้วกันนะ”

       เรื่องราวที่ได้รับรู้ทำให้เขามึนงงยิ่งขึ้น สิบกว่าปีที่อยู่ในครอบครัวนี้ เขาไม่เคยรู้เบื้องหลังเลย แต่วันนี้เขาได้รู้ความจริงทั้งหมด ถามว่าเขารังเกียจไหม เขาจะรังเกลียดครอบครัวของตัวเองได้อย่างไร

       “ฟังนิทานจบแล้วก็ได้เวลานอนแล้วนะหนูน้อย”

       ชายร่างใหญ่เดินถือเข็มที่บรรจุน้ำใสๆอยู่เต็มตรงมาที่เขา

       “จะทำอะไร ไม่เอานะ ปล่อยผมไปเถอะ เฮียแกมอยู่ไหน ช่วยเหนือด้วย ฮือ ฮือ ฮือ”

       แขนและขาทั้งสองข้างถูกตรึงอยู่บนเตียงนอน รู้สึกเจ็บแปลบเมื่อปลายเข็มจิ้มที่แขนแล้วปล่อยยาเข้าสู่เส้นเลือด หลังจากนั้นเขาก็รับรู้ได้แต่ความว่างเปล่า



       “ใจเย็นๆนะเฮีย ยังไงน้องเหนือก็ต้องไม่เป็นอะไร”

       บีต้าที่รู้เรื่องทั้งหมดก็รีบทิ้งงานแล้วตรงกลับบ้านทันที เขาก็เป็นห่วงตัวเล็กไม่ต่างไปจากพี่ชาย แต่ทำอะไรก็ต้องมีการวางแผนให้ดี จะได้ไม่เสียรู้ให้พวกมัน

       “เดี๋ยวป๋าจะโทรไปบอกตำรวจให้”

     “เดี๋ยวผมจัดการเอง”

       “แล้วเฮียจะเอายังไง ลุยเลยไหม ผมพร้อมเสมอ”

       แอลฟาบอกอย่างใจร้อน แค่ยกพวกไปถล่มแก๊งมันก็จบเรื่องไม่เห็นจะต้องวางแผนให้เสียเวลา

       “ผมมีแผน”

       “ว่ามาสิ”

       ป๋า บีต้า และแอลฟาตั้งใจฟังแกมม่าอธิบายแผนการ



       “แน่ใจนะว่าจะไม่ให้ป๋าไปด้วย”

       “ป๋าไม่ต้องห่วงหรอกยังไงผมก็ต้องพาน้องเหนือกลับมาอย่างปลอดภัย”

       “มีผมไปด้วยป๋าสบายใจได้”

       แอลฟาบอกอย่างมั่นใจ

       “ใครจะให้แกไปด้วย”

       “อะไรอ่ะ ผมโตแล้วนะ”

       แอลฟาบอกอย่างไม่พอใจ นานๆทีจะมีเรื่องให้เขาออกไปยืดเส้นยืดสายก็ถูกห้ามไม่ให้ไปอีก

       “ก็แกโตแล้วไง โตพอที่จะดูแลทุกคนได้ ถ้าฉันเป็นอะไรไปจะได้มีคนดูแลป๋า ม้า และก็น้องเหนือ”

       “งั้นให้ผมไปด้วยนะเฮีย”

       “ไม่ได้ แกต้องคอยดูแลแอลฟา”

       ครั้งนี้เขาจะต้องบุกไปช่วยน้องเหนือคนเดียว ส่วนลูกน้องจะคอยดูสถานการณ์อยู่รอบๆ



       สถานที่โล่งกว้างถูกแต่งแต้มด้วยไฟระยิบระยับ อาหารและเครื่องดื่มมากมายถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบสำหรับลูกค้าในคืนนี้ เสียงเพลงดังขึ้นมาถึงบนห้องที่ถูกปิดกั้นด้วยกระจกทำให้สามารถเห็นบรรยากาศข้างนอกได้

       “ตรวจดูให้ดี อย่าให้มีตำรวจหรือแก๊งหว่านฮวงเข้ามาในงานได้”

       เสียงแหบพร่าสั่งลูกน้อง งานนี้เป็นงานใหญ่ที่จะทำเงินให้เขามหาศาล

       ร่างเล็กที่เริ่มมีสติมองบรรยากาศงานเลี้ยงอย่างหวาดระแวง งานเลี้ยงอะไรกันทำไมถึงได้มีผู้หญิงเปลือยกายยืนให้บรรดาผู้ชายที่มองอย่างหื่นกระหายประมูลกันราวกับสิ่งของ

       “เป็นไงบ้าง งานเลี้ยงของฉันใหญ่ไหม ดูสิๆ คนที่มางานของฉันมีความสุขทั้งนั้นเลย”

       เหนือเบี่ยงหลบมือหยาบกร้านที่พยายามจะลูบหน้าเขา

       “คุณมันโรคจิต”

       “อุ้ย หนูน้อยโกรธซะแล้ว ไม่เอาๆ เรามาสนุกกันดีกว่า”

       ชายคนเดิมเดินถือเข็มมาที่เหนือ เขาพยายามดิ้นเพื่อไม่ให้โดนฉีดยานั้นอีกครั้ง ถือแม้มันจะทำให้เขารู้สึกดีก็ตาม



       กรวิชเดินเข้ามาภายในตึกอย่างสบายๆ ไอ้หนี่เว่ยคงจะสั่งให้ลูกน้องไปดูแลรอบๆงาน ถึงแม้ภายในใจจะร้อนรุ่มด้วยความเป็นห่วงน้องเหนือแค่ไหน แต่เขาก็ต้องไม่วู่วาม เพราะคนที่จะเป็นอันตรายก็คือคนรักของเขาเอง แกมม่าเดินไปถึงห้องที่มีคนยื่นเฝ้าอยู่สองคน นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา เพราะภายใน 1 นาที เขาก็สามารถล้มคนตัวใหญ่สองคนได้อย่างเงียบเชียบ เขาเปิดประตูเข้าไปอย่างใจเย็น

       “ไง”

       เสียงทักเรียบๆทำให้คนที่อยู่ภายในห้องหันมามองผู้บุกลุกเป็นตาเดียวและคนที่ดูจะตกใจเป็นพิเศษก็คือ หนี่เว่ย เขาไม่คิดว่า ไอ้เด็กหนุ่มมันจะใจกล้าบุกมาคนเดียวถึงถิ่นเขา มันต้องมีแผนอะไรแน่ๆ

       “ฉันมารับคนของฉันคืน”

       เขามองคนร่างเล็กบนเตียงที่มีอาการเหม่อลอย มันทำอะไรน้องเหนือ ถ้าน้องเป็นอะไรไป เขารับรองว่าพวกมันจะต้องตายทั้งหมด

       “คิดว่าจะมาร่วมงานเลี้ยงของฉันซะอีก”

       “งานเลี้ยงโสโครกแบบนี้ฉันไม่มาหรอก”

       แกมม่าพูดอย่างรังเกียจ หนี่เว่ยยิ้มอย่างถูกใจ เขาไม่เคยเจอคนที่กล้าต่อปากต่อคำกับเขาแบบนี้มานานแล้ว ไอ้หนุ่มนี่ต่างจากพ่อมันลิบลับ ไอ้เฉินมันเป็นคนใจเย็น ใจเย็นจนขี้ขลาด แต่ลูกชายมันคงจะเอาเรื่องน่าดู

       “จะรับเครื่องดื่มหน่อยไหม แต่เครื่องดื่มโสโครกแบบนี้ คุณชายอย่างคุณคงจะดื่มไม่ลงสินะ”

       ไอ้หนี่เว่ยคงจะถ่วงเวลาสินะ ก็ดีเหมือนกัน แผนที่เขาวางไว้จะได้เริ่มสักที

       “ส่งคนของฉันมาได้แล้ว”

       “ใจเย็นสิ งานยังไม่เลิกเลยนะ”

       “เดี๋ยวก็เลิกแล้วล่ะ”

       ตู้ม!

       เสียงระเบิดดังขึ้น ผู้คนที่อยู่ในงานเลี้ยงต่างวิ่งหนีเป็นพัลวัน

       “ตรงเวลาเป๊ะๆ”

       แกมม่ายิ้มมุมปากอย่างผู้เหนือกว่าแล้วรีบไปประชิดตัวคนตัวเล็กที่ยังมีอาการเหม่อลอย

       “แกจะทำอะไรหะ! ออกไปดูสิว่ะ!”

       หนี่เว่ยตะโกนสั่งลูกน้อง

       “ฉันก็จะช่วยให้เก็บกวาดงานเลี้ยงให้แกไง”

       หนี่เว่ยและลูกน้องที่เหลือยกปืนชี้ไปทางแกมม่าและเหนือ

       “อย่าคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ได้ง่ายๆ”

       “ไม่คิดอยู่แล้ว”

       เพียงเสี้ยววินาที มีดปลายแหลมก็ไปจี้อยู่ที่คอหนี่เว่ยโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว เขาคิดไม่ผิด ลูกชายไอ้เฉินมันร้ายกาจจริงๆ

       “วางปืนลง ก่อนที่หลอดลมนายแกจะขาด”

       ปลายแหลมของมีดจมลงไปที่คอหนี่เว่ยสร้างความเจ็บปวดให้เจ้าตัวเป็นอย่างมาก

       “วางลงสิวะ”

       ลูกน้องรีบทำตามคำสั่งเจ้านายทันที แต่คิดว่าเขาจะปล่อยคนที่มันทำร้ายน้องเหนือง่ายๆหรือไง แกมม่ากดคนมีดให้บาดลงไปลึกกว่าเดิม เสียงแหบพร่ากรีดร้องอย่างทรมาน ลูกน้องที่เคยจงรักภักดีต่อหนี่เว่ยถอยกรูด ยืนมองคนเป็นนายดิ้นพล่านอย่างหวาดกลัว แกมม่าทิ้งร่างที่แน่นิ่งลงบนพื้นแล้วพาคนตัวเล็กเดินออกไปจากห้องที่มีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ดีนะที่น้องเหนือโดนยาของพวกมัน น้องจะได้จำภาพที่น่าสยดสยองไม่ได้ 

       กรวิชอุ้มคนตัวเล็กฝ่าฝูงชนที่ยังคงแตกตื่นไปที่รถที่ลูกน้องคนสนิทจอดรอรับอยู่พร้องกับรถที่มาคอยคุ้มกันอีกห้าคน ส่วนทางนี้ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจ

       “น้องเหนือครับ กลับบ้านของเรากันนะครับ”

       “เฮียแกม เหนือกลัว”

       น้องเหนือตัวสั่นกอดคอเขาแน่น ต่อไปนี้เขาจะไม่ปล่อยให้น้องเหนืออยู่ไกลตาเขาอีกต่อไป



       แกมม่าอุ้มคนที่ยังไม่ได้สติเข้าบ้าน คนที่นั่งรอฟังข่าวเมื่อเห็นเขาอุ้มคนตัวเล็กมาก็รีบกู่กันมารุมล้อมทันที

       “เป็นไงบ้างลูก ไม่ได้เจ็บตรงไหนใช่ไหม แล้วน้องเหนือเป็นอะไร”

       “ผมปลอดภัยดีครับ แต่น้องเหนือโดนยาของพวกมัน”

       “แล้วไอ้หนี่เว่ยมันเป็นไงบ้าง”

       “ผมจัดการเชือดคอมันแล้ว โทษฐานที่มาทำให้น้องเหนือกลัว”

       เมื่อพูดถึงคนที่ทำร้ายคนในอ้อมแขนเขาแววตาของเขาก็เกรียวกราดขึ้นมาทันทีโดยลืมไปวางม้าของเขาก็ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อเจ้าน้องชายคนกลางสะกิดเขา

       “ขอโทษครับม้า”

       “ไม่เป็นไรลูก พาน้องเหนือไปพักผ่อนเถอะ ถ้าน้องเป็นอะไรก็รีบบอกม้าเลยนะ”

       “ครับ”

       ม้ามองน้องเหนืออย่างเป็นห่วง ถึงยังไงน้องเหนือก็ได้ชื่อว่าเป็นคนในครอบครัว ไม่ว่าจะในนามลูกชายคนเล็กหรือลูกสะใภ้



       เมื่อคืนกรวิชแทบจะไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะเขาเป็นห่วงน้องเหนือจนนอนไม่หลับ แต่คนที่ทำให้เขาเป็นห่วงกลับหลับสบายแถมยังตื่นมาอ้อนเขาแต่เช้าอีกด้วย

       “เฮียแกม เล่าเรื่องครอบครัวเฮียให้เหนือฟังหน่อยสิครับ”

       “น้องเหนือจะรู้ไปทำไมครับ”

       เขารู้ว่าน้องเหนือต้องรู้มาจากไอ้หนี่เว่ยแล้วแต่น้องคงอยากจะฟังจากปากเขาอีกครั้ง

       “ก็เหนืออยากรู้”

       “ถ้าเฮียเป็นมาเฟียแล้วน้องเหนือจะยังรักเฮียอยู่ไหม”

       “คุณหมออะไรเป็นมาเฟีย”

       “ก็คุณหมออย่างเฮียไงครับ”

       “ถึงเฮียจะเป็นอะไร เป็นคุณหมอ เป็นมาเฟีย ยังไงเหนือก็รักเฮียแกมครับ”

       “เฮียก็รักน้องเหนือนะครับ”


      รอติดตาม วิศวะมาเฟีย ที่นี่ เร็วๆนี้

[aom2529]

เหมือนจะรักใส ๆ ..นะ..อิอิ..แต่เราชอบ.. ..รอตอนต่อไปอยู่นะคะ..

ขอบคุณนร๊าาาา

[Aomampapeln]

น่ารักดีค่ะ^^ รอเรื่องต่อไปนะค่ะ

[twinmonkey0311]

 

[sunipum]

เฮียดูกวนๆแต่น่ารักดีคะ รอตอนต่อไปคะ ^^

[Minty]

น้องเหนือเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายดีนะ

[thelittlemaster]

คุณหมอ อ๊ายยยย

[Toon_TK]

น่ารักดีจัง...

[purple]

คุณหมอ~ หล่อแล้วยังอินดี้ 555
ชอบค่ะๆ น่ารักดี ><
รอติดตามตอนต่อไปจ้าา

[KKKwanGGG]

โห หมอโหดมากครับ

[whitelavenders]

อุ้ยย น้องเหนือน่ารักจัง ดูน่าถนุถนอมเนาะ คุณหมอก็นิ่งๆเท่ๆดีค่ะ เหมาะสมกันดี รอตอนต่อไปนะคะ

[Ice_Iris]

อุ้ย.....

ชอบอ่ะ

ชอบแบบนี้

ฟินไปเบาๆ

[koikoi]

รอค่ะ

[MSeraph]

ฟินๆใสๆเลยค่าาาาาาาาาา

[mint_852]

คุณหมอโหดมาก
หนี่เว่ยตายง่ายจัง
รออ่านวิศวะมาเฟียต่อ

[ขนมโก๋]

ขุ่นหมอ จะโหดไปไหนเนี่ย

[มะปรางเปรี้ยว]

ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ 

[Be mine]

วิศวะมาเฟีย

กรวัชทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่อย่างหมดแรง เมื่อคืนกว่าจะเคลียร์ทุกอย่างลงตัว เขาก็แทบจะไม่ได้นอนแล้ว ตอนเช้ายังต้องไปพรีเซนต์งานที่มหาลัยอีก  กว่าจะกลับถึงคอนโดก็ปาเข้าไปครึ่งวัน เขาแทบจะไม่มีแรงเดินลงจากรถเลยด้วยซ้ำ

    ติ้ด ติ้ด ติ้ด   

   บีต้าเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะข้างโซฟามากดรับโดยไม่มองว่าเป็นใครที่โทรมา

   “สวัสดีครับ”

   เขากรอกเสียงลงไปอย่างอ่อนล้า

   “บีต้า เป็นไงบ้างลูก วันนี้จะไม่กลับบ้านอีกแล้วใช่ไหมจ๊ะ”

   “ขอโทษครับม้า”

   บีต้าตอบกลับอย่างรู้สึกผิด เพราะวันนี้เขาบอกกับม้าไว้ว่าจะกลับไปนอนที่บ้าน แต่ด้วยระยะทางไกลพอสมควรทำให้เขาไม่สามารถฝืนขับรถกลับบ้านได้

   “ไม่เป็นไรลูก แม่เข้าใจ แต่ยังไงลูกก็ต้องพักผ่อนมากๆนะ ม้าเป็นห่วง”

   “ครับม้า ผมรักม้านะครับ”

   กรวัชหลับตาลงอีกครั้งเมื่อวางสายจากม้า

   ก๊อก ก๊อก ก๊อก

   “อะไรนักหนาเนี่ย”

   กรวัชลืมตาอีกครั้งอย่างรู้สึกหงุดหงิดที่มีคนมาขัดจังหวะการนอนพักของเขาการที่เขาจะได้นอนพักสักครั้งทำไมมันช่างยากเย็นขนาดนี้นะ

   บีต้าเดินไปเปิดประตูให้คนที่เคาะประตูรัวๆโดยไม่เกรงใจเจ้าของห้อง ทันทีที่เปิดประตูคนที่อยู่ข้างนอกก็รีบพรวดพลาดเข้ามาในห้อง บีต้าทำได้แค่ยืนตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

   “รีบปิดประตูสิ เร็วเข้า!! เดี๋ยวพวกมันก็เห็นหรอก!!”

   กรวัชปิดประตูตามคำสั่งอย่างงงๆ

   “นายเป็นใคร”

   บีต้าที่สมองกลับมาประมวลผลอีกครั้งถามคนแปลกหน้า เขาใช้สายตาสำรวจคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยอาการหอบ คนที่พรวดพราดเข้ามาในห้องเขาเป็นผู้ชายตัวเล็ก เขาคิดว่าน่าจะเป็นผู้ชายนะ ถึงแม้ว่าจะหน้าหวานและกรีดตาซะคมกริบเหมือนกับพวกผู้หญิง

   “ฉันชื่อเกรซ และฉันจะมาพักอยู่กับนายสักพักหนึ่ง จนกว่า จนกว่า….”

   “จนกว่าอะไร”

   “นายไม่ต้องรู้หรอก”

   เกรซเดินไปนั่งลงที่โซฟาอย่างสบายใจ อย่างน้อยเขาก็ได้ที่หลบภัยที่ใหม่แล้ว แถมยังสะดวกสบายกว่าบ้านเช่าหลังเล็กในซอยแคบๆที่ต้องเดินตะแคงเข้าไปเสียอีก

   “ไม่”

   เกรซหันไปมองบีต้าอย่างแปลกใจ ตั้งแต่เขาทำงานนี้มา ไม่เคยมีใครปฏิเสธเขาเลยสักคน อย่างนี้ค่อยน่าสนุกหน่อย
   “ไม่จริงๆหรอ”

   เกรซเดินไปหาบีต้าอย่างช้าๆ แต่เขาทำเพียงแค่มองการกระทำนั้นนิ่งๆ

   “ไม่ และนายก็ควรจะออกไปจากห้องนี้ได้แล้ว”

   บีต้าเดินผ่านเกรซไปเปิดประตู”

   “นายจะไล่เด็กผู้ชายตาดำๆให้เผชิญโลกกว้างที่แสนจะอันตรายได้ลงคอหรอ”

   “เชิญ”

   เกรซเดินออกไปนอกห้องอย่างหวาดระแวง เขาหวังจะได้ยินเสียงชวนกลับเข้าไปในห้อง แต่เสียงที่เขาได้ยินคือเสียงปิดประตูเท่านั้น ถ้าเขาออกไปแล้วเจอพวกมันล่ะ เขาจะโดนอะไรบ้าง โดนเตะ โดนต่อย หรือจะโดนข่มขืน ไม่นะ เขายังบริสุทธิ์อยู่เลย

   “เฮ้ย! มันอยู่นั่นไง”

   เกรซสะดุ้งสุดตัว แต่กว่าจะก้าวขาออกไปได้ พวกมันก็วิ่งมาถึงตัวเขาพอดี

   “ปล่อยนะเว้ย ปล่อยยยยย ฉันก็คืนเงินไปหมดแล้วไง จะเอาอะไรกับฉันอีกวะ”

   เขาพยายามดิ้นสุดแรง แต่เขาก็ไม่สามารถเอาชนะแรงของผู้ชายที่ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์สองคนได้

   “นายฉันต้องการตัวแกไง ตัวเล็กแค่นี้แสบนักนะ แกโดนจัดหนักแน่”

   “ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วยยยย”

   เกรซตะโกนอย่างสุดเสียง

   “นายนี่จริงๆเลยนะ แล้วอย่างนี้ฉันจะหลับลงได้ยังไง”

   เกรซยิ้มอย่างดีใจไปให้บีต้าที่เปิดประตูออกมาทำหน้าหงุดหงิดให้เขา

   บีต้าตรงไปที่ผู้ชายสองคนที่ล็อกแขนคนตัวเล็กอยู่ แล้วจัดการปล่อยหมัดตรงไปก่อนที่คนร่างใหญ่จะได้ทันเตรียมตัว ไม่เกินห้านาที คนตัวใหญ่สองคนก็ลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น

   “รีบไปซะ แล้วก็อย่ามายุ่งกับเด็กคนนี้อีก ถ้าไม่เชื่อก็มาเคลียร์กับฉันที่ ‘แก๊งหว่านฮวง’ ได้”

   ชายสองคนนั้นตกใจแล้วก็รีบวิ่งหนีทันทีที่รู้ว่ากำลังมีเรื่องอยู่กับใคร

   “นายนี่สุดยอดจริงๆ ทำเอาพวกนั้นวิ่งหนีหางจุกตูดไปเลย”

   บีต้าเดินกลับเข้าห้องโดยไม่ฟังคำชม

   “เดี๋ยวสินาย จะปล่อยฉันไว้ข้างนอกคนเดียวได้ยังไง ถ้าพวกมันกลับมาล่ะ”

   “พวกมันไม่กล้ามายุ่งกับนายแล้วล่ะ”

   “น่านะ ฉันขอพักอยู่กับนายก่อนได้ไหม ฉันไม่มีที่ไปจริงๆ นะ นะ นะ”

   บีต้าหันกลับไปมองอย่างรำคาญ เขาไม่เคยเจอคนที่น่ารำคาญขนาดนี้มาก่อนเลย

   “เฮ้ยยยย เข้ามา”

   “เย่ ขอบคุณมากนะคร้าบบบบ”

   เกรซส่งยิ้มหวานไปให้คนที่ทำหน้าบึ้งอยู่ รอยยิ้มนั้นทำให้คนที่ใจแข็งอย่างบีต้าถึงกับตะลึง ทำไมคนที่น่ารำคาญถึงทำให้เขาใจเต้นแรงแบบนี้ได้นะ สงสัยเขาจะพักผ่อนน้อยจนร่างกายรวนซะแล้วมั้ง

   “นายชื่ออะไรอ่ะ”

   “บีต้า”

   “ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ นายไปนอนก่อนได้เลย ไม่ต้องรอ”

   คนอะไรเพี้ยนชะมัด แถมยังหลงตัวเองอีกต่างหาก

   บีต้านอนลงที่โซฟาอีกครั้งเมื่อคนที่มาพักอยู่ชั่วคราวเข้าไปอาบน้ำ นี่เขาไม่ได้รอเด็กนั่นเลยนะ เขาแค่อยากนั่งดูทีวีเฉยๆ แอร์เย็นๆ บวกกับอาการเหนื่อยล้ามาทั้งวัน ทำให้บีต้าค่อยๆเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างสนิท ไม่รู้ตัวแม้คนตัวเล็กจะเดินมานั่งลงข้างๆโซฟา

   “คนอะไรก็ไม่รู้ เย็นชาชะมัด แต่ก็น่ารักดีนะ ฉันเริ่มจะชอบนายแล้วสิ อย่าเพิ่งไล่ฉันไปล่ะนายบีต้า ฉันไปนอนก่อนนะ ฝันดีนายขี้เสา”

   เกรซเดินไปโดยไม่ทันสังเกตว่าคนที่ตัวเองได้พูดด้วยเมื่อกี้ลืมตาขึ้นมาแล้วยิ้มกับตัวเอง


เอาไป 25% ก่อนนะตัวเอง ช่วงนี้เราเรียนหนัก เลยมาอัพให้ช้าหน่อย ชีวิตเด็ก ม.6 ช่างแสนเศร้า ว่าไหม แต่จะพยายามมาอัพให้จบโดยไวที่สุดนะ รักคนอ่านทุกคน กอดแรงๆหนึงที จ๊วบบบบ 

[aom2529]

ดีใจจนน้ำตาจิไหล...

[cchompoo]

 

[Be mine]

-ต่อจ้า-

“นี่ ตื่นได้แล้ว”

   คนตัวเล็กที่กำลังหลับอยู่ภายใต้ผ้าห่มนิ่มๆบนเตียงขนาดให้ค่อยๆลืมตามามองคนที่มาปลุกตนเอง เกรซผงะทันทีที่เห็นหน้าเจ้าของห้องอยู่ตรงหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ แถมยังส่งสายตาดุๆมาให้เขาอีกด้วย

   “นายตื่นเช้าจัง”

   “นี่มันจะ 9 โมงแล้ว และนายมานอนในห้องคนอื่นโดยไม่ขออนุญาตได้ไง แถมยังล็อกประตูอีกต่างหาก”

   “ก็นายนอนหลับบนโซฟา ฉันไม่มีที่นอน เลยต้องมานอนในห้องนายไง”

   บีต้าถอนหายใจออกมาเพราะไม่รู้จะเถียงกับเด็กคนนี้ยังไง และตอนนี้ก็สายมากแล้วด้วย เขามีเรียนตอน 9 โมง นี่ก็ 8 โมงครึ่งแล้ว

   “นายออกไปจากห้องฉันได้แล้ว ฉันจะแต่งตัว”

   “นายจะไปไหนหรอ ฉันไปด้วยได้ไหม”

   “ไม่ได้ ฉันจะไปมหาลัย”



   “โหหหห นายเรียนคณะวิศวะหรอ ฉันก็อยากเรียนคณะนี้เหมือนกัน แต่คงจะยากน่าดู และค่าเทอมก็แพงมากด้วย”
   บีต้ามองคนที่เดินอยู่ข้างเขาที่ทำหน้าเศร้าต่างจากเมื่อกี้ที่ยังตื่นเต้นกับมหาลัยของเขาอยู่เลย เขาเอามือวางบนหัวเด็กดื้ออย่างเอ็นดู

   “มีอะไรหรอ”

   เกรซเงยหน้ามองบีต้าแล้วถามด้วยหน้าตาสงสัย

   “ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ ฉันสายมากแล้ว”

   “อืม”

   เกรซเดินตามบีต้าไปด้วยใจที่เต้นแรง ท่าทางที่เย็นชา แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆ

   “นายนั่งรอตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะไปเข้าเรียน ถ้านายหิว หน้ามหาลัยมีร้านสะดวกซื้ออยู่”

   บีต้ามองเกรซที่แบมือมาทางตน

   “ฉันไม่มีเงิน”

   นี่เขากำลังเป็นผู้ปกครองเด็กประถมอยู่หรือไงนะ บีต้าคิดในใจ แต่ก็ยอมควักเงินส่งไปให้

   “ฉันไปก่อนนะ”

   “ตั้งใจเรียนนะนายบีต้า อย่าไปหลับในห้องล่ะ”

   เกรซตะโกนตามหลังมาโดยไม่เห็นบีต้าที่กำลังยิ้มอยู่ คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างมองอย่างสงสัยและก็หันไปซุบซิบกัน

   “เด็กคนนั้นเป็นใครอ่ะ ทำไมถึงมากับพี่บีต้าได้”

   “แฟนพี่บีต้าหรือเปล่า”

   “หรือว่าจะเป็นคนใช้”
   


   เกรซนั่งรอบีต้าอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน นี่เขาก็รอมาตั้งชั่วโมงครึ่งแล้ว ทำไมบีต้าถึงเรียนนานนักนะ

   “ฉันหิวแล้วนะ”

   เกรซเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อหน้าโรงเรียนตามที่บีต้าบอก ในร้านไม่ค่อยมีคนมากนัก

   “ซื้อไปฝากบีต้าด้วยดีกว่า ซื้ออะไรดีน้า”

   เกรซเดินเลือกของโดยไม่ทันมองข้างหน้าเลยชนเข้ากับแผ่นหลังของคนที่ยืนเลือกของอยู่ข้างหน้าโครมใหญ่จนล้มลงไปนั่งกับพื้น

   “ขอโทษครับ น้องเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

   “เจ็บเท้า”

   “สงสัยเท้าจะพลิก ลุกไหวไหม”

   เกรซมองคนที่ช่วยพยุงตัวเองขึ้นมา และก้มลงไปเก็บของที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาให้

   “ขอบคุณครับ”

   เกรซเดินไปจ่ายเงินด้วยความช่วยเหลือของคนตัวสูงที่ตนเองเป็นคนเดินไปชนเขา

   “พี่ชื่อมาร์คนะ แล้วน้องชื่ออะไร”

   “ชื่อเกรซครับ”

   “เกรซเรียนที่นี่หรอ ทำไมพี่ไม่เคยเห็นเราเลย”

   เกรซที่กำลังจะตอบพี่เขาไปหันไปเห็นบีต้าที่กำลังเดินมากับผู้หญิงคนหนึ่งแล้วมองมาที่ตนเอง ทำไมดูบีต้าดูใจดีกับผู้หญิงคนนั้นจัง หรือเขาจะเป็นแฟนกันนะ

   “บีต้า ฉันซื้อ…”

   เกรซชูถุงของที่ซื้อมาให้บีต้าดู แต่บีต้าทำเพียงแค่เดินผ่าน ไม่แม้แต่จะมองมา

   “เกรซรู้จักบีต้าด้วยหรอ”

   เกรซไม่ตอบ เอาแต่ก้มหน้าแล้วนึกทบทวนดูว่าทำไมเขาต้องทำอย่างนั้นด้วย ทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน ก็ใช่นี่ เราไม่รู้จักกันสักหน่อย เราก็แค่คนที่มาอยู่บ้านเขาโดยที่เขาไม่เต็มใจ เกรซทำได้แค่เก็บความน้อยใจเอาไว้ และส่งยิ้มไปให้มาร์คที่ทำหน้ากังวลกับท่าทางของเกรซ

   “ผมขอตัวก่อนนะครับ”

   แล้วเขาจะไปที่ไหนดี เขาไม่อยากกลับไปทำงานอย่างเดิมแล้ว แต่ก็ไม่มีที่ไป คงจะไม่มีทางเลือกแล้วสินะ



   เกรซยืนอยู่ที่หน้าผับแห่งหนึ่งที่มีคนเดินเข้าออกไม่ขาดสาย สายตากวาดมองไปรอบๆอย่างลังเล เขาก็เคยทำงานนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่ทำไมยังไม่ชินสักทีนะ

   “น้องๆ คืนนี้ไปกับพี่ไหม”

   เกรซพยักหน้าช้าๆแล้วเดินตามชายคนนั้นเข้าไปในผับที่อัดแน่นไปด้วยนักท่องราตรี

   “เดี๋ยวผมชงเหล้าให้นะครับ”

   เกรซรินน้ำสีเข้มลงในแก้ว เมื่อได้จังหวะที่ชายคนนั้นไม่สนใจ เขาก็หยิบขวดเล็กๆที่บรรจุยาผงสีขาวมาเทใส่ลงไปผสมกับของเหลวที่อยู่ในแก้วก่อนจะส่งไปให้ชายคนนั้นที่สนใจการแสดงบนเวที มือสากๆโอบมาที่เอวของเขา ถึงเขาจะรังเกียจมากแค่ไหนก็ทำได้แค่อดทนเท่านั้น

   เกรซก้มหน้าก้มตาไม่สนใจสิ่งรอบข้างเพื่อรอให้ยาออกฤทธิ์ เขาจะได้เสร็จงานนี้สักที

   “นายมาทำอะไรที่นี่”

   เกรซเงยหน้ามองตามเสียงที่คุ้นเคย และเขาก็ต้องใจหายวาบเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคือคนที่เพิ่งทำเป็นไม่รู้จักเขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

   “คนนี้ฉันเหมาแล้ว นายไปหาคนอื่นดีกว่า”

   คนที่เอามือโอบเอวเกรซบอกกับบีต้า ที่มองกลับมาอย่างนิ่งๆ นิ่งจนน่ากลัว

   “ฉันเข้าใจแล้ว”

   บีต้าเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองอีก

เกรซรู้สึกว่ามือที่ติดหนึบอยู่ที่เอวของตนเริ่มคลายออก สงสัยยาจะออกฤทธิ์แล้ว เมื่อมองคนข้างๆก็พบว่าได้คอพับไปที่โซฟาเป็นที่เรียบร้อย เขาค่อยๆล้วงไปหยิบกระเป๋าตังออกมาแล้วหยิบเงินออกมาจำนวนหนึ่ง ก่อนจะรีบตามบีต้าออกไปโดยที่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะกลัวเขาเข้าใจผิดทำไม ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย

[Aomampapeln]

บีต้าเย็นชาจัง....รออีก 50% นะค่ะ^^

[cchompoo]

 

[Be mine]

-ต่อ-

   ตึก ตึก ตึก

   เสียงฝีเท้าดังตามหลังบีต้ามา ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร

   “นี่ นาย”

   เกรซเรียกบีต้าเมื่อคิดว่าคงเดินตามไม่ทันแน่ แต่คนตัวสูงกลับไม่ยอมหยุด

   “ฉันขอคุยกับนายได้ไหม แค่ห้านาที”

   บีต้าหยุดแล้วหันไปมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมสบตาด้วย

   “มีอะไรก็รีบพูดมา”

   “ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดนะ”

   เมื่อเห็นบีต้าเงียบฟังอย่างตั้งใจ เกรซจึงอธิบายต่อ

   “ฉันไม่ได้อยากเป็นขโมย แต่ฉันไม่มีทางเลือก คนจนแบบนี้มันมีไม่กี่ทางให้เดินนักหรอก นายเกิดมาโดยมีเงินกองไว้ให้ใช้นายคงไม่เข้าใจ เด็กกำพร้าแบบฉันก็ต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดแบบนี้แหละ”

   “พูดจบแล้วใช่ไหม”

   “อืม”

   หลังจบคำของเกรซ บีต้าก็หันหลังเดินกลับไปตามเดิน ไม่หันมามองทางเดินเลยสักนิด

   “บีต้าใจร้าย ฉันเกลียดนายที่สุดเลย”

   เกรซก็กันหลังเดินกลับไปตามทางเดิมที่เคยเดินมา โดยไม่ทันเห็นว่าบีต้าหันกลับมามองด้วยสายตาที่สับสนในตัวเอง

   “บ้าเอ๊ย ทำไมไม่บอกเขาไปว่ะ”



   เกรซเดินไปเรื่อยๆตามข้างทาง เขาไม่กลัวเลยสักนิด เพราะว่าเขาชินกับความรู้สึกนี้แล้วน่ะสิ เขากลัวความเงียบจนชินชา เกรซหันไปมองรถที่เข้ามาจอดข้างทาง คนขับเปิดประตูออกมาหาเขาด้วยสายตาที่เป็นห่วง แต่เขาจะดีใจกว่านี้ถ้าเป็นอีกคน

   “พี่มาร์ค”

   เสียงเรียกชื่อออกจากปากเล็กๆอย่างแผ่วเบา

   “ทำไมมาเดินคนเดียวอย่างนี้ล่ะ มันอันตรายนะ”

   “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมน่ะเก่งจะตาย”

   พี่มาร์คเอามือขยี้ผมของเกรซแรงๆด้วยความเอ็นดู เขารู้สึกถูกซะตากับเด็กคนนี้ อาจจะเพราะเขาคิดถึงน้องชายของเขาที่ไปอยู่กับแม่ตั้งแต่ยังแบเบาะล่ะมั้ง เขาไม่เคยเจอน้องกับแม่อีกเลย ตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบ 20 ปีแล้ว ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง

   “ตัวแค่นี้เนี่ยนะ จะไปสู้กับใครได้”

   “พี่มาร์คอะ แล้วพี่มาทำอะไรแถวนี้ครับ”

   “พี่ก็มารับเด็กดื้อแบบเราไปส่งบ้านน่ะสิ ป่ะ ขึ้นรถ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

   เกรซบอกทางให้มาร์ค รถคันหรูค่อยๆจอดที่หน้าคอนโดสูง

   “นายอยู่ที่นี่หรอ”

   “เปล่าหรอกครับ แต่ผมมีธุระที่ต้องไปทำนิดหน่อย”

   “ให้พี่รอไหม”

   “ไม่ดีกว่าครับ พี่กลับก่อนเถอะ แล้วเจอกันนะครับ”
   


   เกรซเดินไปตามทางที่คุ้นเคยด้วยหัวใจที่เต้นรัวยิ่งกว่าตอนเริ่มเป็นขโมยครั้งแรกเสียอีก

   กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

   เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นเรียกคนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือให้ลุกไปเปิด ทันทีที่เห็นคนหน้าห้อง เขาก็อยากจะโผเข้าไปกอดคนตัวเล็ก แต่เมื่อนึกถึงภาพที่คนตรงหน้ายืนคุยอย่างอารมณ์ดีกับมาร์ค เพื่อนร่วมคณะของเขาที่ข้างถนน ก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้

   “มีอะไร”

   “ฉันเอาเงินมาคืนนาย”

   “เก็บไว้เถอะ นายต้องลำบากมากไม่ใช่หรอกว่าจะได้มันมา”

   “อืม”

   “นายต้องเสี่ยงมากใช่ไหม”

   “อืม”

   “ถ้างั้นก็เลิกซะ”

   “ฉันบอกแล้วไงว่าไม่มีทางเลือก”

   เกรซเริ่มโมโหคนตรงหน้า เขาก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรอว่าเขาไม่มมีทางเลือก จะให้เขาเลิกอาชีพนี้ได้ไง

   “คนทุกคนมีทางเลือก ฉันก็มี และนายก็มี แต่นายไม่เลือกเองต่างหาก คนที่ลำบากกว่านายก็มีอีกตั้งเยอะ ทำไมเขายังมีชีวิตรอดมาได้โดยไม่ต้องไปเบียดเบียนคนอื่น”

   “นายไม่เคยจนก็พูดได้สิ ฉันต้องดูแลตัวเอง ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่คอยเลี้ยงดู ฉันไม่เคยรับรู้คำว่าสบาย ฉันรู้จักแต่คำว่าดิ้นรน รู้จักแต่คำว่าหาเช้ากินค่ำ และคนที่จบแค่ม.6ใครจะรับเข้าทำงาน”

   “ฉันไง”

   “ฮะ นายว่าไงนะ”

   “ฉันรับนายเข้าทำงานเป็นคนร่วมห้อง”

   เกรซมองหน้าบีต้าอย่างงงๆ บีต้าที่เคยเย็นชาใส่เขาได้หายไป เหลือเพียงบีต้าที่มองเขาด้วยสายตาอ่อนโยนและอบอุ่น สายตาที่เขาไม่เคยได้รับจากใครตั้งแต่แม่จากเขาไป

   “นายจะรับงานนี้ไหม”

   “อืม”

   เกรซพยักหน้ารับด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ เขาพยายามกลั้นน้ำตาแต่ก็กลั้นไว้ไม่อยู่

   “เด็กขี้แง หยุดร้องไห้ได้แล้ว”

   บีต้ากอดปลอบเกรซอย่งแผ่วเบา ตอนนี้ความรู้สึกหน่วงๆในใจได้มลายหายไปจนหมด

   “ขอบคุณนะ ขอบคุณนะ ขอบคุณนะบีต้า”

   “เลิกพูดว่าขอบคุณได้แล้ว”

   “ก็ได้ บีต้า ฉันรักนายนะ”

   “ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ”

[boonpa]

  รอตอนต่อไปจ้า

[Be mine]

-ต่อแจ้-

   “นายอยากเรียนต่อไหม”

   บีต้าที่มือกำลังง่วนกับการทำอาหารถามเกรซที่นั่งดูอย่างสงบนิ่งตามคำสั่งของเขา

   “อยากสิ ฉันอยากเรียนให้จบ และก็รับปริญญา”

   “งั้นนายก็เรียนต่อสิ ที่มหาลัยฉันกำลังเปิดรับสมัครนักศึกษาพอดี”

   “แต่ฉันไม่มีเงิน”

   บีต้ามองเกรซที่ทำหน้าเศร้า เกรซเงยมองคนที่กำลังลูบหัวตัวเองด้วยท่าทางที่หน้ารักจนบีต้าอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้

   “ไม่เป็นไรหรอก ฉันจะส่งนายเรียนเอง ปีนี้ฉันก็เรียนจบแล้ว เดี๋ยวฉันก็มีงานทำ เลี้ยงเด็กอย่างนายคนเดียวสบายมาก”

   รอยยิ้มที่อบอุ่นแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่นของบีต้าช่วยเติมเต็มความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้รับอย่างเต็มตื้น

   “แต่ฉันกินเยอะนะ”

   “ตัวแค่นี้จะกินซะเท่าไหร่กัน”

   บีต้าขยี้หัวเกรซแรงๆแล้วหันกลับไปทำอาหารเย็นต่อ ก่อนจะหันกลับมาเพราะลืมพูดเรื่องสำคัญไป

   “ส่วนเรื่องพ่อนาย ฉันให้คนของพ่อสืบให้แล้วนะ นายเตรียมพูดทักทายพ่อได้เลย”

   เกรซยิ้มอย่างดีใจ เขาไม่ได้เจอพ่อนานเท่าไหร่แล้วนะ จำไม่ได้แม้กระทั่งหน้าพ่อ พ่อจะใจดีไหม และจะดีใจที่ได้พบเขาไหม ถ้าเจอพ่อคำแรกควรพูดว่าอะไรดี เขาอยากให้ถึงเวลานั้นเร็วๆจัง
   


   “นี่ นายจะให้ความรู้มันออสโมซิสเข้าสมองหรือไง”

   “ก็คนมันง่วงนี่นา ขอพักอีก 5 นาทีนะ”

   เกรซพูดจบก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะอีกครั้ง เขานั่งอ่านหนังสือมาครึ่งวันยังไม่ได้พักเลย จะพักได้ยังไงล่ะ ก็คุณครูชั่วคราวของเขาคุมเข้มซะขนาดนี้

   “ไม่ได้ นายพักมาครึ่งชั่วโมงแล้ว และพรุ่งนี้จะสอบแล้วแต่ยังเหลือเนื้อหาอีก 2 เรื่องที่ยังไม่ได้อ่าน”

   “ก็ได้ๆ แล้วนายไม่มีงานมีการทำหรือไงถึงได้มานั่งเฝ้าฉันอย่างนี้เนี่ย”

   “มี แต่ไม่ไป ถ้าฉันไปทำงาน นายก็แอบหลับน่ะสิ”

   เกรซทำหน้างอเมื่อถูกจับได้แต่ก็ยอมอ่านหนังสือต่อ พรุ่งนี้เขาจะต้องไปสอบแล้ว เขามั่นใจเต็มร้อยว่าจะต้องสอบได้และได้เรียนที่เดียวกับบีต้า แต่ก็น่าเศร้าที่บีต้าจะจบปีนี้



   “ฉันตื่นเต้นจัง เหมือนความรู้ที่อ่านมาทั้งหมดมันหายไปเลยอะ ทำไงดีๆ อ่านใหม่ตอนนี้ทันไหม”

   เกรซที่นั่งรอเวลาที่จะเรียกเข้าห้องสอบเริ่มกระวนกระวาย เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะสอบเข้าได้ไหม แค่ดูจากจำนวนผู้ที่เข้าสอบเขาก็ท้อเสียแล้ว

   “นายจะกังวลอะไร ได้อัจฉริยะอย่างฉันติวให้ยังไงก็ได้เปรียบไปกว่าครึ่งแล้ว”

   “ก็นายมันอัจฉริยะนี่ แต่ไม่ใช่ฉัน”

   บีต้ามองเกรซที่นั่งสั่นขาแล้วคิ้วขมวดอยู่ตลอดเวลา เขาไม่เข้าใจว่าเกรซจะกังวลไปทำไม ตอนที่เขาติวให้เกรซก็เข้าใจทุกเรื่องได้อย่างรวดเร็ว เขายอมรับเลยว่าเกรซก็เป็นคนเก่งเลยทีเดียวเพียงแต่ไม่เคยได้ใช่ก็แค่นั้น

   “เชิญผู้เข้าสอบทุกคนเข้าห้องสอบได้คะ”

   เสียงประกาศเรียกยิ่งทำให้เกรซกระวนกระวายมากขึ้น

   “เข้าไปได้แล้ว”

   “ฉันกลัวทำไม่ได้”

   “ตอนนี้ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว แค่เข้าไปในห้องสอบ แล้วก็ทำให้เต็มที่ก็พอ”

   บีต้าเอามือวางไว้บนหัวเกรซอย่างแผ่วเบา

   “ส่งความกังวลทั้งหมดมาให้ฉัน สอบเสร็จฉันมีรางวัลจะให้นาย”

   “รางวัลอะไรๆ บอกหน่อยๆ”

   “สอบเสร็จแล้วนายจะรู้เอง ฉันจะรอนายอยู่ตรงนี้”

   “อืม”

   เกรซเดินเข้าไปที่ห้องสอบอย่างมั่นใจเต็มร้อย ถึงแม้จะยังมีความกังวลอยู่บ้างแต่ก็ไม่มากเท่าตอนแรก เขาจะต้องทำให้ได้เพื่อตัวเขา และเพื่อบีต้า



   “นายจะพาฉันไปไหนหรอ”

   เกรซที่นั่งอยู่บนรถข้างๆบีต้าถามขึ้น ตั้งแต่ออกจากห้องสอบมาบีต้าก็พาขึ้นรถแล้วก็ขับออกมาโดยไม่บอกว่าจะไปที่ไหน

   “พาไปเอารางวัลไง”

   “คืออะไรอ่ะ ใบ้หน่อยสิ”

    “เดี๋ยวนายก็รู้”

   รถของบีต้าค่อยๆเลี้ยวเข้าไปที่บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง รถแล่นผ่านสวนขนาดใหญ่ไปจอดที่หน้าทางเข้าบ้านที่ถูกประดับตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่หรูหรา เกรซมองบีต้าอย่างสงสัย

   “ลงไปสิ ของรางวัลนายอยู่ในนั้น”

   “นายไม่ไปกับฉันหรอ”

   “ไม่ล่ะ ฉันจะรอนายอยู่ในรถ”

   เกรซลงจากรถแล้วแล้วหันมามองบีต้าที่ยิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนจะก้าวผ่านประตูบานใหญ่ไปอย่างกล้าๆกลัวๆ บีต้ามองตามหลังเกรซไปจนคนตัวเล็กลับสายตา


   เกรซเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่อย่างไร้จุดหมาย ภายใต้ความเงียบเขาก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังพูดอะไรสักอย่าง เกรซเดินไปตามเสียงนั้น และเสียงนั้นก็พาเขาไปที่ห้องๆหนึ่งที่มีคนหนึ่งคนกำลังนั่งคุยโทรศัพท์ซึ่งเป็นที่มาของเสียงที่เขาได้ยินนั่นเอง

   “ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน แต่บีต้าบอกให้ผมเข้ามาเอารางวัลในนี้”

   ชายกลางคนที่นั่งอยู่บนโซฟาสีแดงวางโทรศัพท์ ลุกขึ้นแล้วค่อยๆเดินมาหาเกรซโดยที่จับจ้องอยู่ที่เกรซไม่วางตา

   “นายคือเกรซใช่ไหม”

   “ครับ คุณรู้จักผมด้วยหรอ”

   “นายเหมือนแม่มากนะ เหมือนจนทำให้ฉันคิดถึงแก้ว”

   ชายตรงหน้าเอามือลูบแก้มเกรซอย่างอ่อนโยน เกรซสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านมาจากฝ่ามือร้อน

   “คุณคือ…”

   เกรซถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดที่อบอุ่น อ้อมกอดที่เขาโหยหามาตลอด อ้อมกอดที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้รับจากบุคคลท่านนี้ บุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของเขา

   “พ่อขอโทษนะลูก ขอโทษที่ปล่อยให้แม่จากพ่อไป ขอโทษที่ปล่อยให้ลูกลำบาก ขอโทษที่ไม่พยายามตามหาลูกให้มากกว่านี้”

   “ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมไม่เคยโกรธพ่อเลย ผมคิดถึงพ่อนะครับ”

   “พ่อก็คิดถึงลูก”

   “อะไรกัน ได้ลูกใหม่แล้วลืมลูกชายคนนี้หรอครับพ่อ”

   สองพ่อลูกที่กอดกันหันไปมองบุคคลที่มาใหม่ คนเป็นพ่อได้แต่ยิ้มกวนๆไปให้ แต่เกรซยืนตกใจกับการปรากฏตัวของคนตรงหน้า ทำไมโลกมันช่างกลมจังนะ

   “พี่มาร์ค”

   “ว่าไงน้องชาย ได้เจอกันซะทีนะ”

   มาร์คเดินมาลูบหัวน้องชายด้วยความรักและเอ็นดู ในที่สุดเขากับพ่อก็ได้เจอน้องซะที

   “ผมดีใจจังที่ได้เจอพ่อกับพี่”

   “พวกเราก็ดีใจ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า ลูกเพิ่งสอบเสร็จคงจะหิวน่าดู และพ่อก็มีเรื่องจะคุยกับลูกเยอะแยะเลย”

   เกรซอยู่กับครอบครัวของเขาโดยลืมไปว่า ยังมีใครคนหนึ่งที่ยังคงนั่งรอเขาอยู่ในรถ

   “นายคงจะชอบของขวัญของฉันนะ เกรซ”



        รอติดตามนักซิ่งมาเฟียกันด้วยนะคะ

[Pakbung Mazo]

กรีดร้องงงงงง มันเหมือนยังไม่สุดเลย มันไม่สุดจริงๆค่ะมันค้างงงง งืออออ