หัวข้อ: [END]「WAIT FOR LOVE」รักแล้วรอหน่อย ♡ | แจ้งรายละเอียดหนังสือ [18:09:2016] P.1

[imvodka]

หวังว่าไม่ใช่พี่เหนือ

[Celestia]

เอาให้กระอักไปเลยยย

[snowboxs]

เพลิงฟ้าน่ารัก
พี่เจ้าใจดี

[BoolinMini]

ทำไมถึงคิดว่าโรสวะ ฮึ่มมมม ถ้าใช่นะ

แต่เด็กดื้อใจดีเกินไปอ่ะ 

[Bk borz.]

ทำไมคิดว่าพี่เหนือล่ะเราว่าโรสน่ะเสแสร้งสิ้นดี.

[SOMCHAREE]

มันเป็นใครพี่เจ้ารีบเฉลยเลยยยยยยยยย

[Misakiiz]

หลังจากเป็นเเฟนกันแล้วพี่เจ้าแม่งชัดเจนโคตรๆน่ารักเว้ย
ปล. คนร้ายคือโรสป่าวคะ อยากรู้จริงๆ
 

[JustWait]

โอยพี่เจ้า เลอค่าเหลิอเกิน

[manami_01]

เพลิงฟ้าจ้าแค่นี้เจ้าชีวันก็หนีไปไหนไม่รอดแล้ว


ยังจะอ้อนขนาดนี้เดี๋ยวได้เป็นเมียพี่เจ้าเร็วขึ้นหรอกคิคิ 

[badbadsumaru]

ใช่โรสไหม 5555
เพลิงฟ้าน่ารัก
พูดแบบนี้พี่เจ้าหวั่นไหว

[Moose]

แน่ๆ แล้วว่าเป็นอิโรส อยากให้พี่เจ้ากับเพลิงฟ้าจัดการหนักๆ อย่าปล่อยไปง่ายๆ อย่าตัวเป็นคนดีที่ให้อภัยอิโรคจิตนี้ง่ายๆ จัดการมันนนนนน กรี้ดดดดด 

[question09]

 


มันเป็นครายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กล้าทำร้ายเพลิงฟ้าแบบนี้ต้องเจอกับเจ้าชีวัน

[Supparang-k]

   ไม่ไหวๆ  เจอ ฟอ แฟน เค้าจีบกัน อิฉันจะละลาย  เขินนนนนนนนนนนนนนนนน 

[HISY]

ชะนีโรสชัวรรรรรร์

[HEARTBREAKER]

รอที่ 25

น่ารำคาญ

　　- Chanakan’s Part -
　　
　　
　　
　　
　　“โอยยย เหนื่อยยย”
　　
　　“อีกห้านาทีก็เลิกงานแล้วครับพี่ปลา” ผมบอกกับพี่ปลา รุ่นพี่ที่ทำงานแผนกเดียวกัน
　　
　　“เลิกงานแล้วไงล่ะชุบ งานพี่ยังไม่เสร็จเลยเนี่ย” พี่ปลาบ่นอีก ผมได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ
　　
　　
　　งานผมก็ยังไม่เสร็จเหมือนกัน ช่วงนี้งานเยอะมาก ๆ เลยครับ เล่นเอาหัวยุ่งไปหมด นึกแล้วอยากลาออกไปนอนเฉย ๆ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะฐานะทางบ้านผมก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร เดิมทีผมไม่ใช่คนขี้เกียจหรอกนะครับ แต่ตอนนี้ขอเป็นช่วงยกเว้นแล้วกัน อยากกลับบ้านไปกินกับข้าวฝีมือแม่จะแย่อยู่แล้ว.. แต่ยังไงวันนี้ก็วันศุกร์แล้วล่ะ
　　
　　
　　“เฮ้อ.. อยากมีเด็กมหา’ลัยมานั่งรอให้พอมีกำลังใจทำงานจังเลยน้าาา”
　　
　　
　　นั่น..
　　
　　
　　
　　ผมเม้มปาก รู้ตัวว่ากำลังถูกแซวแต่ทำเป็นไม่สนใจ
　　
　　
　　“งานไม่เสร็จเพราะมัวแต่เม้าท์นี้ไงป้า”
　　
　　“ว้าย! เรียกป้าเดี๋ยวข้ามไปตบปาก” และตอนนี้พี่ปลาก็ไปตบตีกับพี่ภพที่อยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วเรียบร้อย พี่สองคนนี้เขาอายุเท่ากันครับ เรียกแบบนั้นก็แค่แซวเฉย ๆ บางวันเรียกเจ๊ก็มี ตลกดี
　　
　　
　　
　　“แล้วความสัมพันธ์เป็นยังไงบ้างจ๊ะ?” พี่ปลาเคาะเล็บกับกระจกพาร์ทิชั่นพร้อมกับโผล่หน้าขึ้นมา
　　
　　“ความสัมพันธ์อะไรครับ?”
　　
　　“กับน้องหมอฟันคนนั้นไง”
　　
　　“ใครเหรอครับ” ผมยังตีมึน พี่แกจิ๊ปากแล้วจีบปากจีบคอ
　　
　　“น้องกรีซไง พอหนุ่มไมโครเวฟคนนั้น แอร๊ย”
　　
　　“อ๋อ.. ไม่มีอะไรหนิครับ”
　　
　　“ป้าล่ะเบื่อคนซึน แม่ไม่ปลื้ม”
　　
　　
　　จะเป็นป้าหรือจะเป็นแม่ครับ..
　　
　　
　　เมื่อไม่มีคำตอบที่น่าพอใจพี่ปลาก็เลิกสนใจผมและไปบ่นคนเดียวกับงานของตัวเอง
　　
　　
　　
　　กับเด็กนั่นเหรอ.. ก็ไม่มีอะไรจริง ๆ หนิครับ ตอนนี้ผมไม่เจอกับเด็กนั่นมาสองสัปดาห์แล้ว เหอะ! ก็แค่เห่อไง พอนานเข้าก็เบื่อแล้วเลิกวอแวกับผมไปเอง แม้แต่ข้อความหรือมิสคอลยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ! ก็ดี ผมไม่สนหรอกนะ ดีซะอีก ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกันเลย ก็แค่เด็กบ้าที่ทำให้ผมจะเป็นบ้า แล้วผมจะไปเป็นบ้าเพราะเด็กนั่นทำไมกันเนี่ย!!
　　
　　
　　
　　
　　ผมวางปากกาลง ขยับปลายนิ้วกดบริเวณสันจมูก บิดตัวไล่ความเมื่อยล้าหลังจากนั่งทำงานมาหลายชั่วโมง.. ตัวเลขที่มุมจอของคอมพิวเตอร์คือหนึ่งทุ่มสามสิบห้านาที อ่า.. เลยเวลาเลิกงานมาสองชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ย ตอนนี้ที่ออฟฟิศเหลือพนักงานแค่ไม่กี่คน ผมปิดคอมพิวเตอร์ จัดเรียงเอกสารต่าง ๆ ให้เรียบร้อย เสียบปากกาในกล่องและเคลียร์โต๊ะให้เป็นระเบียบ
　　
　　
　　“กรี๊ดด! เสร็จแล้วโว้ยยยย!” พี่ปลาตะโกนลั่นจนพนักงานที่เหลือหันมามองตาขุ่น พี่แกยิ้มแหยผงกหัวเป็นการขอโทษก่อนจะฮัมเพลงแล้วเก็บของ
　　
　　
　　
　　
　　
　　เมื่อลิฟต์ลงมาถึงชั้น G เราก็เดินออกมา ทักทายรีเซปชั่นตามประสา ผมชะงักเท้าเมื่อเห็นใครบางคนที่คอฟฟี่ช็อป.. คนคนนั้นกำลังจดอะไรสักอย่างบนกระดาษสลับกับมองนาฬิกสบนข้อมือและมองมาทางลิฟต์
　　
　　เด็กบ้านั่น..
　　
　　
　　“อุ้ย..” พี่ปลาใช้ศอกกระแทกไหล่ผมเบา ๆ แล้วยิ้มแซว
　　
　　
　　เมื่อเด็กนั่นหันมา จากหน้ายุ่ง ๆ ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มร่า มือหนากวาดของบนโต๊ะใส่กระเป๋าลวก ๆ แล้วรีบวิ่งเข้ามาหา เด็กนั่นยกมือไหว้พี่ปลาแล้วทำหน้าหมาใส่ผม
　　
　　“เพิ่งทำงานเสร็จเหรอครับ?” เขาถาม
　　
　　“อือ..”
　　
　　“เอ่อ.. พี่ขอตัวก่อนนะคะ ไว้เจอกันวันจันทร์นะลูกชุบ” พี่ปลาบอกแล้วหลบฉากไป พอผมจะอ้าปากแย้งก็เจอยิ้มสว่าง ๆ ของเด็กตัวสูงตรงหน้าแอทแทคเข้าเสียก่อน
　　
　　
　　ให้ตาย..
　　
　　
　　โผล่หน้ามาทำไมกัน..
　　
　　
　　“ไปกินข้าวกันนะครับ ผมหิวมากเลย”
　　
　　“ฉันจะกลับบ้าน” ผมว่าพร้อมกับก้าวขาเดินออกจากตึก โดยมีเด็กนั่นเดินตามมา ซ้ำยังแย่งกระเป๋าสะพายบนไหล่ผมไปถืออีก
　　
　　“เอาคืนมา”
　　
　　“ผมถือให้ครับ”
　　
　　“ฉันถือเองได้”
　　
　　“ผมอยากถือให้นี่นา นะครับ” แม้ผมจะแสดงออกว่าไม่สบอารมณ์มากขนาดไหนแต่เด็กนั่นก็ยังยิ้มหน้าระรื่นเหมือนไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
　　
　　
　　น่ารำคาญเป็นบ้า..
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　“ลูกชุบอยากกินอะไรครับ?” เสียงทุ้มของเด็กที่ขับรถอยู่เอ่ยถาม สุดท้ายผมก็ขึ้นรถมากับเด็กนี่จนได้ ให้ตายเถอะ..
　　
　　“ฉันจะกลับบ้าน” ผมยังยื่นจำนงค์เดิม
　　
　　“อาหารจีนไหมครับ อ่า.. ซีฟู้ดดีกว่าเนอะ งั้นไปกินอาหารทะเลกันนะครับ”
　　
　　
　　แล้วจะถามผมทำไมกัน..
　　
　　
　　ผมเงียบ กอดอกแล้วหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง รถมากมายอยู่บนท้องถนนทำให้เราเคลื่อนที่ได้ช้ามาก ๆ มันอาจจะน่าเบื่อสำหรับบางคน และแน่นอนรวมผมด้วย อย่างเวลาที่เร่งรีบกลับต้องมาติดแง็กอยู่ในรถซะงั้น.. ถ้าบางคนที่มีคนรักแล้วต้องติดอยู่ในรถด้วยกันมันก็คงไม่น่าเบื่อมั้ง..
　　
　　
　　แล้วผมจะไปพูดถึงคู่รักทำไม ตั้งสติหน่อยลูกชุบ
　　
　　
　　“โกรธหรอครับ?”
　　
　　“...”
　　
　　“งั้นผมไปส่งบ้านก็ได้ครับ”
　　
　　“..เปล่า”
　　
　　“แต่ลูกชุบไม่คุยกับผมเลย..”
　　
　　“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย แล้วก็เลิกเรียกฉันด้วยชื่อห้วน ๆ สักที เพราะฉันอายุมากกว่านาย” ผมหันไปแหวใส่อีกฝ่าย นอกจากจะไม่สลดแล้วยังยิ้มให้ผมอีก
　　
　　“ผมไม่เรียกแฟนตัวเองว่าพี่ครับ”
　　
　　“เหอะ! แล้วฉันเป็นแฟนนายเหรอ!?”
　　
　　“เดี๋ยวก็เป็น ตอนนี้ก็ถือว่าซ้อมแล้วกันนะครับ”
　　
　　
　　เชื่อเขาเลย.. ทำไมถึงได้ทำตัวน่ารำคาญอย่างนี้นะ!
　　
　　
　　
　　
　　“รถติดอย่างนี้ก็ดีนะครับ” อยู่ ๆ เด็กนั่นก็พูดขึ้นมา
　　
　　“ดีตรงไหน น่าเบื่อจะตาย”
　　
　　“ก็.. ผมจะได้อยู่กับลูกชุบนาน ๆ ไงครับ” ผมเม้มปาก เสมองไปทางอื่น ทำไมถึงเป็นเด็กน่ารำคาญอย่างนี้นะ จะมาอยากอยู่กับผมนาน ๆ ทำไมกัน
　　
　　“...”
　　
　　“ไม่ได้เจอตั้งสองสัปดาห์ คิดถึงจะแย่”
　　
　　
　　แล้วหายไปไหนมาล่ะ..
　　
　　
　　“แต่ผมต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ ปลีกตัวไม่ได้เลย”
　　
　　
　　แม้แต่จะโทรหรือส่งข้อความก็ไม่ได้เหรอ..
　　
　　
　　“ผมคิดถึงลูกชุบจริง ๆ นะครับ”
　　
　　“อืม..”
　　
　　
　　
　　“คิดถึงผมบ้างหรือเปล่าครับ?”
　　
　　“ไม่”
　　
　　“หวา.. งั้นผมคิดถึงลูกชุบคนเดียวก็ได้ครับ” เด็กนั่นพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่เป็นเอกลักษณ์พร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ ผมหันหน้าหนีเมื่อความร้อนแล่นวูบขึ้นมาที่ใบหน้า ไหนจะหัวใจที่เต้นตึกตักเพราะคำพูดไร้สาระนั่นอีก...
　　
　　
　　
　　
　　จะยิ้มอะไรนักหนา ไม่รู้หรือไงว่ามันน่ารำคาญ!
　　
　　
　　
　　
　　สักพักใหญ่เด็กนั่นก็พาผมมาถึงร้านอาหาร เมื่อสักครู่ผมโทรบอกแม่แล้วว่าอาจจะกลับช้า และที่ผมดึงดันจะกลับบ้านเพราะผมเป็นห่วงแม่ แต่ที่ผมมายืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เพราะว่าผมอยากมากับเจ้าเด็กตาชั้นเดียวนี่หรอกนะครับ
　　
　　
　　“ไปกันครับ ร้านนี้อาหารอร่อย ผมรับประกันเลย”
　　
　　“มาบ่อยหรือไง”
　　
　　“ครับ มาบ่อย”
　　
　　
　　
　　มาเดตกับสาวสินะ..
　　
　　
　　คนอายุน้อยกว่ายิ้มบาง “มากับเพลิงฟ้าน่ะครับ รายนั้นชอบอาหารทะเลมาก อยากกินทีไรเป็นภาระผมทุกที”
　　
　　“ไม่ได้ถามสักหน่อย”
　　
　　“แค่มองตาผมก็รู้แล้วว่าลูกชุบคิดอะไรอยู่”
　　
　　ผมกระพริบตาถี่ ยิ่งเห็นยิ้มของเด็กนั่นยิ่งอยากกัดลิ้นตายตรงนี้ จะพูดให้ผมอายไปถึงไหน บ้านเป็นโรงลิเกหรอ หรือยังไง?
　　
　　
　　แล้วผมจะอายทำไมวะ โอ๊ยยยย!
　　
　　
　　
　　“ฉันหิว” ผมตีมึน เขาหัวเราะแล้วจูงมือผมเข้าไปในร้านอย่างถือวิสาสะ เด็กนี่ดื้อด้านเป็นบ้า
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　“กุ้งอบวุ้นเส้น หอยลายผัดน้ำพริกเผา ปูนึ่ง กุ้งเผา ต้มยำกุ้ง หมึกผัดพริกไทยดำ หอยเชลล์ย่างเนย ปลากระพงทอดน้ำปลา อืม.. กุ้งแช่น้ำปลาด้วยครับ” ผมได้แต่อ้าปากเหวอกับการสั่งอาหารรวดเดียวของเด็กตาตี่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พนักงานที่เข้ามารับออเดอร์ก็ไม่ต่างกัน อดอยากมาจากไหน ถาม.. และเขาสั่งโดยไม่ดูเมนูเลยด้วยซ้ำ
　　
　　“ลูกชุบไม่สั่งอะไรหรอครับ” สั่งรัวขนาดนั้นผมคงมีโอกาสแทรกหรอกนะ
　　
　　“นายสั่งไปเยอะแล้วหนิ”
　　
　　“แหะ.. ผมหิวนี่ครับ ไม่สั่งอะไรเพิ่มแน่นะครับ งั้นข้าวเป็นข้าวสวยนะครับ” ผมพยักหน้า
　　
　　“รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ?” พนักงานถาม ผมจึงเปิดรายการอาหารดู
　　
　　“น้ำเปล่าครับ” - เด็กนั่น
　　
　　“แตงโมปั่นฮะ”
　　
　　
　　
　　
　　ระหว่างที่รออาหารผมก็มองบรรยากาศรอบ ๆ ร้านไปเรื่อย.. ระบายยิ้มออกมาบาง ๆ เมื่อสายลมเอื่อยพัดปะทะใบหน้า และผมก็ต้องสติหลุดอีกครั้งเมื่อหันไปเจอคนตรงข้ามเท้าคางมองหน้าผมอยู่. . .
　　
　　
　　“ม มองอะไร”
　　
　　“มองลูกชุบ”
　　
　　“แล้วมามองฉันทำไม”
　　
　　“คิดถึงก็เลยมองครับ”
　　
　　“พ พูดอะไรบ้า ๆ”
　　
　　“ไม่บ้าหรอก เขินหรอครับ” เด็กนั่นถามพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม ผมร้องเหอะก่อนจะเท้าคางจ้องหน้าอีกฝ่ายบ้าง
　　
　　
　　ยอมรับแบบไม่มีฟอร์มเลยว่าเด็กนี่หล่อมาก.. ทั้งโครงหน้าที่ใครหลายคนอาจอิจฉา เครื่องหน้าที่ประกอบกันอย่างลงตัว ไหนจะผิวขาว ๆ ตัวสูงโปร่ง หุ่นก็ยังดีมากอีกด้วย ตาชั้นเดียวของเขามันดูมีสเน่ห์มากเช่นกัน อืม.. ผมหลุดหัวเราะเบา ๆ เมื่อจ้องไปที่ใบหน้าของเด็กตรงหน้า อ่า.. หูของเด็กนี่มันค่อนข้างใหญ่นิดหน่อย อ๊ะ หูกางหรอ? ใช่มั้ง
　　
　　“มองหน้าผมอย่างนี้ผมก็เขินนะครับ” เจ้าเด็กหูกางพูดพร้อมกับยกมือลูบหลังใบหู พอผมเผยยิ้มกว้างเขาก็หน้าแดงขึ้น
　　
　　
　　ตลกชะมัด
　　
　　
　　แค่ผมยิ้มก็เขินเหรอ? อ่อนว่ะ
　　
　　
　　“โยดา”
　　
　　“หะ?” เขาส่งเสียงงุนงงกับคำพูดของผม
　　
　　“หรือด๊อบบี้”
　　
　　“อะไรครับ?”
　　
　　“อ่า.. ดัมโบ้!” ผมดีดนิ้วเป๊าะ ชี้หน้าเด็กนั้นแล้วหัวเราะออกมา หน้าตาของเขาตอนนี้มันตลกมาก!
　　
　　“เดี๋ยวนะครับ..”
　　
　　
　　ผมกางมือทั้งสองข้างไปซ้อนที่หลังใบหูแล้วกระดิกไปมา เด็กดัมโบ้เบิกตาตี่ ๆ ขึ้นเมื่อเข้าใจว่าผมล้อเลียนใบหูของเขา แล้วทำไมหน้ามุ่ยแบบนั้นคิดว่าน่ารักเหรอ เหอะ มันดูน่ารำคาญออก และยังไม่ทันที่ดัมโบ้จะเอาคืนอะไรอาหารมากมายก็มาเสิร์ฟก่อน เด็กนั่นหันไปสนใจอาหารจนผมยังนึกสงสัยว่าผมเป็นธาตุอากาศหรือเปล่า..
　　
　　
　　
　　แต่สงสัยอะไรได้ไม่นานก็มีกุ้งเผาตัวใหญ่วางแปะอยู่ในจานข้าวของผมในสภาพที่เปลือยกายไร้เปลือกห่อหุ้ม.. แน่นอนว่ามันเดินมาเองและเปลือกหลุดออกไปเองได้ถ้าไม่ใช่เด็กดัมโบ้แกะให้ผม
　　
　　
　　“กินเยอะ ๆ นะครับ จะได้โตไหว ๆ”
　　
　　“นี่!! ฉันโตกว่านายนะ!”
　　
　　“ก็แค่อายุครับ สำหรับส่วนสูงผมจะไม่พูดให้ลูกชุบช้ำใจ” เด็กนั่นพูดกลั้วหัวเราะ น่ารำคาญจนอยากจะเอาส้อมจิ้มให้เลือดทะลัก นี่คือการเอาคืนใช่ไหม..
　　
　　
　　
　　ผมตอบโต้กลับไปด้วยความเงียบ เจ้าดัมโบ้ยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าและคอยตักนู่นตักนี่ให้ผมตลอด
　　
　　
　　“ฉันไม่ได้แขนขาดนะ!”
　　
　　“รู้ครับ”
　　
　　“เลิกตักให้ได้แล้ว”
　　
　　“ผมอยากตักให้นี่นา”
　　
　　“นายจะวอแวอะไรกับฉันนักหนาเนี่ย”
　　
　　“แถวบ้านผมเรียกดูแลครับ”
　　
　　“ไอ้..!”
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　“สัปดาห์หน้าผมจะสอบแล้วนะ ขอกำลังใจหน่อยสิครับ” เด็กตัวสูงพูดขึ้นระหว่างที่ผมและเขากำลังเดินไปที่ลานจอดรถหลังทานอาหารเสร็จ
　　
　　“นายต้องอ่านหนังสือสิ”
　　
　　“ก็ขอกำลังใจไปอ่านหนังสือไงครับ”
　　
　　“เกี่ยวเหรอ?”
　　
　　“ผมให้เกี่ยวมันก็เกี่ยวนะครับ”
　　
　　
　　ครับ.. จากการที่เด็กนี่มาวอแวกับผมอยู่เป็นเดือนทำให้รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นผู้ชายนิ่ง ๆ หรอก..
　　
　　
　　“วันนี้มาหาฉันทำไม ทำไมไม่ไปอ่านหนังสือ?”
　　
　　“อ่านแล้วครับ”
　　
　　“แต่ยังไม่จบ?”
　　
　　“แหะ.. เหลืออีกนิดเดียวเองครับ กลับไปค่อยอ่านก็ได้”
　　
　　
　　ผมหรี่ตามอง
　　
　　
　　“ก็มันอดคิดถึงไม่ไหว..”
　　
　　
　　เอากับมันสิ..
　　
　　
　　ผมจ้องเด็กนั่นเขม็งเมื่อนึกบางอย่างออก “นายรอฉันตั้งแต่กี่โมง?”
　　
　　“อ่า.. ประมาณห้าโมงครับ”
　　
　　“อย่าทำแบบนี้อีก ถ้าเกิดฉันค้างที่ออฟฟิศจะทำยังไง!”
　　
　　“ก็.. กลับบ้านเพราะถูกยามไล่มั้งครับ”
　　
　　ยังจะมีหน้ามายิ้มอีก!
　　
　　“เบอร์ก็มีทำไมไม่โทรถามเล่า!”
　　
　　“ผมกลัวจะรบกวนเวลาลูกชุบทำงานนี่ครับ ..เดี๋ยวโกรธผมอ่ะ”
　　
　　
　　
　　ให้ตาย!! เด็กนี่จะน่ารำคาญไปถึงไหน!!
　　
　　
　　
　　“นายนี่มัน..!”
　　
　　
　　บรื้นนนนนนนน!
　　
　　
　　“เฮือก!” ร่างของผมถูกกระชากเข้าไปปะทะอกแกร่งเมื่อมีรถจักรยานยนต์ขับผ่านมาและเกือบจะชนผม บทสนทนาด้านบนถึงถูกพับเก็บไป..
　　
　　“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ!” เด็กดัมโบ้ถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดเจือด้วยความเป็นห่วง ผมกระพริบตาถี่ ส่ายหน้าเบา ๆ เป็นคำตอบ หัวใจเต้นตึกตักเพราะเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ถ้าเขาดึงผมออกไม่ทัน. . .
　　
　　
　　“ฉัน.. ฉันไม่เป็นไร” ผมบอกเมื่อเขายังทำหน้าซีเรียส ดัมโบ้มองผมด้วยสายตาที่มีความรู้สึกหลายอย่างผสมปนเป..
　　
　　“ฉัน..” ผมกลืนคำพูดลงคอก่อนจะเบิกตาเมื่อจู่ ๆ เด็กตัสูงก็โน้มใบหร้าลงมาซบไหล่และดึงมือผมไปวางที่ตำแหน่งอกข้างซ้าย.. จังหวะหัวใจของเขามันเต้นเร็วจนน่ากลัว..
　　
　　
　　“เมื่อวาน.. เพื่อนผมเพิ่งโดนรถเฉี่ยว ผม.. ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับคนที่ผมรักอีก..”
　　
　　ผมพูดไม่ออก.. สมองเบลอจนไม่ทันได้พิจารณาประโยคยาว ๆ ที่ออกมาจากปากของคนอายุน้อยกว่า
　　
　　“..สัญญากับผมนะครับว่าจะดูแลตัวเอง”
　　
　　“ฉันดูแลตัวเองอยู่แล้ว” เด็กนี่ผละออกมาสบตาผม ซ้ำยังยื่นนิ้วก้อยมาให้เหมือนเด็ก ๆ และไม่รู้ว่ามีแรงดึงดูดอะไรให้ผมส่งนิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวกับนิ้วอีกฝ่าย.. เด็กดัมโบ้ระบายยิ้มบาง พอผมจะดึงมือกลับก็ถูกเด็กนั่นดึงไปกุมไว้ซะแน่น..
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　“จะไม่ให้กำลังใจผมจริง ๆ เหรอครับ?” เด็กตาตี่พูดขึ้นมาเมื่อรถยนต์ของเขาเคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านเดี่ยวสองชั้นหลังไม่ใหญ่นัก
　　
　　“อะไรของนายอีก” หลังจากก่อดราม่าที่ฟุตบาธไปก็กลับมาทำตัวน่ารำคาญอีกแล้ว
　　
　　“กำลังใจไงครับ” ทำตาแป๋วอย่างนั้นคิดว่าน่าเอ็นดูเหรอ
　　
　　ผมกลอกตา “สู้นะ”
　　
　　“เชอร์ล็อค โฮลมส์ กับ โคนัน ยังหาความจริงใจไม่เจอเลยครับ”
　　
　　ผมขึงตาใส่ แต่เด็กนั่นก็หัวเราะออกมา มันน่าตลกตรงไหนไม่ทราบ!
　　
　　“นายจะเอายังไง!”
　　
　　“เอาอย่างนี้ครับ”
　　
　　
　　
　　
　　จุ๊บ!
　　
　　
　　
　　อ ไอ้เด็กเวร! มัน มันจุ๊บผม!!! ในขณะที่ผมกำลังเหวอเด็กนั่นก็ประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง.. อีกฝ่ายเม้มคลึงกลีบบางผมหนักสลับเบาก่อนจะไล้ลิ้นเลียริมฝีปากของผมและแตะค้างไว้ ผมเบิกตาโต ทุบไหล่อีกคนอัก ๆ เป็นการประท้วง ไอ้เด็กนรกนั่นขบกลีบปากล่างผมจนเจ็บจี๊ดแล้วผละออกไปยิ้มร่า
　　
　　
　　
　　“ชื่นใจจัง..” พูดด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ พลางไล้ปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำสีใสที่เลอะขอบปากผม
　　
　　
　　“ไอ้เด็กเวร!!!” ผมฟาดฝ่ามือกับศีรษะเด็กหูกางจนดังผั๊วะ! เด็กนั่นร้องโอดโอยกุมศีรษะตัวเองแต่ผมไม่สนใจ เขามองผมด้วยสายตาตัดพ้อ(ที่โคตรจะเสแสร้ง) ด้วยความหมั่นไส้ผมจึงตีปากเด็กนั่นไปอีกที
　　
　　“เจ็บนะครับ”
　　
　　“สมน้ำหน้า!!” พูดกระแทกเสียงใส่หน้าอีกฝ่าย ปลดเข็มขัดนิรภัยออกก่อนจะโน้มตัวไปกดปลดล็อคประตูจากฝั่งคนขับ ผมทุบเด็กนั่นไปอีกทีเมื่อปลายจมูกโด่งฉวยโอกาสกดลงกับแก้มผม ไอ้เด็กชั่ว!! ยกกระเป๋าสะพายมากอด เปิดประตูรถคันหรูและปิดดังปังอย่างไม่กลัวว่ามันจะเสียหาย
　　
　　
　　
　　ในขณะที่ผมกำลังไขกุญแจเปิดรั้วบ้านนั้นเด็กเวรนั่นก็ลดกระจกลงมา..
　　
　　
　　“กำลังใจจากคนรักมันสำคัญมาก ๆ เลยนะครับ”
　　
　　“ไปขอจากพ่อแม่นายสิไอ้เด็กหูกาง!!”
　　
　　“ขอแล้วครับแต่อยากได้จากแฟนด้วย”
　　
　　ผมถลึงตาใส่ เด็กดัมโบ้หัวเราะเบา ๆ เท้าผมนี่คับยิบ ๆ เลย
　　
　　
　　“อย่าลืมฝันถึงผมด้วยนะครับ”
　　
　　
　　ผมไม่ตอบ กระแทกประตูปิดล็อคเสร็จสรรพและเดินเข้าบ้านอย่างขุ่นเคืองอารมณ์พร้อมกับเม้มริมฝีปากแน่น
　　
　　
　　
　　ไอ้เด็กชั่วเอ๊ย! สุภาพบุรุษมันก็แค่ภาพที่นายสร้างขึ้นมาใช่ไหม! จริง ๆ นายมันก็แค่คนฉวยโอกาสนั่นแหละ! ไอ้เด็กตี๋! ไอ้เด็กตาตี่! ไอ้เด็กขายน้ำเต้าหู ไอ้เต้าทึงหมดอายุ! ไอ้หล่อแล้วไม่เจียม! ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยย!
　　
　　
　　
　　ทำไมผมต้องสติหลุดขนาดนี้ด้วย!!
　　
　　
　　
　　กันติชา!! นายนี่มันคือความน่ารำคาญของโลกใบนี้!!

- - - - - - - - - - - TBC - - - - - - - - - - -
ขอพื้นที่ให้พี่ลูกชุบกับกรีซด้วยน้าาาา
ฝากเอ็นดูนางหน่อยนะงับ /กระพริบตาปริบ ๆ
ระหว่างรอเพลิงฟ้าก็เล่นกับลูกชุบไปก่อนเนอะ ฮือ
รัก ♥

[mild-dy]

เอาเว้ยยยย คู่กรีซกับพี่ลูกชุบก็น่ารัก

เชียร์บัตเตอร์ กรีซสู้ๆ

[aoraor]

ต้องเป็นยัยโรสชัวร์!!!!


หรือว่านางอาจมี'ใคร' ร่วมมือด้วยอีกคน??
หูยรอไม่ไหวแล้ว ฟ้าสอบเร็จเร็วๆจิ 5555555

[stickyyrice]

คู่นี้ฮา 555

[maemix]

พี่ลูกชุบรำคาญกรีซจริงเหรอ แค่น้องมันหายหน้าไป
ไม่โทร ไม่ไลน์มา มากวนใจ  เริ่มหลงรักเด็กแบ้วอะดิ 555

[kenghan]

กรีซกวนได้ใจมาก

[bpyt]

ถึงจะน่ารำคาญแต่ก็ไม่น่าเบื่อใช่ป่ะล่าาา ลูกชุบ!! อิอิ

[sunipum]

ตามมาจากเรื่องน้องควอท์กับไรเฟิลค่าาา  เพลิงฟ้ากับพี่เจ้าแบบน่ารักมากๆๆๆๆ ประมาณแบบคิดอะไรยังไงก็แสดงให้อีกคนรับรู้ ไม่มีเม้มอ่ะ อ่านแล้วก็ยิ้มตามตลอด  แล้วเรื่องคนที่คิดร้ายต้องเป็นยัยโรสแน่ๆอะ นางน่าจะร้ายลึกมาก คู่กรีซกับพี่ลูกชุบก็น่าติดตามมากก ว่าแต่เด็กน่ารำคาญแต่ก็พูดถึง คิดถึงเค้าตลอดอ่ะ  ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ^^

[I.R.]

แอร๊ยยยยยยย พี่กรีซขราาาาา ตะไมตั้ลล้าคคคคคค
งื้ออออออ หยักดั้ยยยยยย

[SOMCHAREE]

เค้าไม่เรียกว่ารำคาญหรอกแบบนี้ เรียกว่าน่ารักกำลังดี 5555

[zleep]

รำคาญจริงๆหรอลูกชุบบบบบบบบ ฮี่ๆ

[JustWait]

กรีซน่ารักไป 555555555555

[Celestia]

คนซึนเอ๊ยยย 55555

[arij-iris]

กรีซอย่างกวนอ่ะ
พี่ลูกชุบก็ซึนได้ใจเลยนะคะ

[HanTwoH]

  จุฟด้วยอ่ะ

[boonpa]

  แค่จุ๊บเองหนูลูกชุบ