หัวข้อ: ทำไมนักเขียนหลายท่านชอบเขียนนิยายถึงตอนสำคัญแล้วชอบไม่มาต่อให้จบ

[Future]

ตามหัวข้อครับ ผมสงสัยเอามากๆเลย ทำไมเขียนกันแล้ว พอถึงตอนสำคัญบ้างล่ะ  มีแฟนคลับติดตามอ่านกันมากขึ้นบ้างล่ะ นักเขียนนิยายเรื่องนั้นๆก็หายไปเลยไม่มาต่ออีกเลย หรือไม่ก็กว่าจะมาก็เกือบปี พอมาต่อได้ตอนหนึ่งก็หายไป

[AppleBerry]

นั่นสิ เราก็งงเหมือนกัน บางเรื่องกะลังสนุกคนแต่งหายเงียบไปเลยยยไม่บอกไม่กล่าวค้างเติ่ง

อยากโทรตามที่บ้านจุงเบย ชอบเรื่องนี้ง่ะ ติดเรื่องนี้ง่ะ คนแต่งหายไปจะสามเดือนแล้วกลัวจะโดนลบกระทู้

ถ้าสักเดือนสองเดือนยังพอรอไหวเผื่อคนแต่งติดภาระกิจบางอย่างเนอะ

 

[Yarkrak]

5555 ทำให้อยากแล้วจากไป

 

[❣☾月亮☽❣]

เท่าที่อ่านมานอกจากปัญหาชีวิตรุมเร้าคนเขียนอีกสาเหตุคือตันหรือหมดไฟค่ะ. ไม่รู้จะต่อยังไง  ยิ่งห่างไปนานและไม่มีพล็อตตั้งต้นรองรับเนี่ยยาก เช่นว่าถ้าเขียนต่อแบบนี้มันจะต้องไปลงอีกแบบซึ่งยาวเลยกว่าจะพ้นและถ้าแบบนั้นตัวคนเขียนเองก็ไม่ชอบก็จะยิ่งหาทางออกไม่ได้
เราว่านักเขียนหลายคนก็ด้นสดน่ะ ก็ไม่ได้วางเอาไว้ก่อนว่าตอนไหนจะเกิดอะไร ทางลงยังไงจบแบบไหน คนอ่านก็ค้างคนเขียนก็คงรู้สึกแย่ที่ต่อให้จบไม่ได้

[manutty]

เห็นด้วยกับรีบนนะคะ  บางครั้งคนเขียนก็อาจจะไม่ว่างจริงๆ คือ งานเยอะ เรื่องส่วนตัวตึงเครียด ปัญหารุมเร้า พล็อตตัน สุดแล้วแต่ ซึ่งมันเกิดขึ้นได้ เราคนอ่านก็ได้แต่เป็นกำลังใจและรอ พยายามไม่กดดัน คือ เคยลองเขียนนะ แต่ก็เขียนไปสักพักเขียนไม่ออก เลยพอจะเข้าใจฟิลนักเขียนเวลาคิดอะไรไม่ออกแล้วเป็นยังไง ขอให้นักเขียนที่หายไป ถ้าว่างงานหรือมีไฟแล้ว กลับมาต่อให้จบนะ สู้สู้

[BlueCherries]

โอเคที่ว่านักเขียนไม่มาต่อ....โดยอาจจะมีสาเหตุส่วนตัว
เรื่องของเรื่องคือ รบกวนสานต่อให้จบจะเป็นพระคุณยิ่ง

(แต่เสียวๆนิยายที่ไม่มาต่อหลายเดือนจะโดนลบทิ้งก่อนจริงๆ แต่นักเขียนไม่มีไฟนี่หว่า ให้ทำยังไง?? ถ้าบอกให้เขียนจบก่อนค่อยมาลง... นักเขียนก็ไม่มีเมนท์กำลังใจ ไฟมอดอีก orz)

********


คิดถึงคุณหมีใจจะขาด(แล้วว้อยยยยย)

[Veesi3]

จริงๆ ก็คิดเหมือนเจ้าของกระทู้เลยนะคะ
นักเขียนที่เขียนสนุก เรื่องกำลังดเข้มข้นกลับขาดไปไหนไม่รู้
แล้วพอเวลานานๆ เข้า กลับเข้ามาค้นหาอ่านอีกครั้ง
เรื่องนั้นก็โดนลบไปแล้ว 
แอบเสียดายจากใจจริงๆ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง
แต่พอได้ลองเขียนนิยายดูบ้างก่อนหน้านี้
ก็เคยประสบอาการตัน ผูกเรื่องไม่ได้โดยไม่ทราบสาเหตุ
ทั้งที่ตอนแรกวางตัวละครทุกอย่างได้เรียบร้อยครบสมบูรณ์
กลับไปอ่านเรื่องนั้นในวันนี้แต่งได้ถึงแค่ 7 ตอน 
แต่ส่วนนึงที่คิดว่ามีผลมากๆ ก็คือเวลาค่ะ
เพราะทั้งเรื่องงาน หรือธุระปลีกย่อยอะไรหลายๆ อย่าง
ที่ทำให้เหล่านักเขียนก็แบ่งเวลาไปให้ความสำคัญด้วย
จนทำให้เวลาที่จะมาใส่ใจ ใส่ความคิดในการถ่ายทอดแต่ละตอนเลยเป็นเรื่องยาก
(ยิ่งนับถือคนที่สามารถเขียนงานเขียนได้สนุกชวนติดตามได้เพียงแค่เวลาไม่นานทุกคน)
และความคิด ความรู้สึกถึงตอนต่อไปของตัวเรื่องนั้นๆ ก็ลดลงไป
จนบางทีแต่งไปแล้วมันไม่เหมือนเดิมอย่างที่คิดไว้ตอนแรก
พอจะปล่อยออกมาให้คนอ่านที่รอคอยอ่านไป แล้วก็รู้สึกไม่ดีด้วยซ้ำค่ะ
แต่เหนือสิ่งอื่นใดกำลังใจที่ส่งต่อ ความเห็นที่มีเรื่องนั้นๆ เป็นกำลังสำคัญมากๆ
ที่ทำให้นักเขียนมีแรงใจอยากจะทำงานต่อ ถึงไม่มากแต่ก็เป็นยาใจชั้นดีเลยล่ะค่ะ 

[Future]

ครับ ผมพอเข้าใจนักเขียนทุกท่าน นะครับ เพราะผมก็เคยสอบเขียนบทละครเหมือนกัน มันจะตันช่วงกลางๆตรงที่ตัวเรื่องกำลังคลี่คลายปมปัญหาหรือเรื่องราวของเรื่องทั้งหมดกำลังเปิดเผยสู่ผู้อ่าน สาเหตุเกิดจากความกลัว กลัวว่าแต่งออกมาจะ ไม่ดี ไม่ใช่ ไม่เหมาะ
แต่คือน้อยใจอ่ะครับ ลองคิดอีกมุมนะครับ นักอ่านคนหนึ่งที่ติดตามผลงานคุณตลอด ยามว่างก็คิดถึงงานเขียนของคุณ ตั้งลิงก์นิยายคุณเป็นบุ๊คมาร์คในสมาร์ทโฟนและกดเข้าดูทุกวันแต่กลับไม่ได้รับเสียงตอบรับจากนักเขียนในเรื่องนั้นเลยน่ะครับ ถ้าเดือนสองเดือนก็พอรอไหวนะครับ แต่บางเรื่องเป็นปีเลย จะแจ้งลบกระทู้ก็เสียดายนิยายดีๆเรื่องหนึ่งที่น่าติดตามครับ

[๛ナーリバス๛]

  นักเขียนส่วนใหญ่เป็นมือสมัครเล่น เขียนนิยายเป็นงานอดิเรก บางครั้งอาจจะมีช่วงเวลาที่งานหนัก เรียนหนัก หรือชีวิตเข้าสู่ช่วงโคม่า เช่นอกหัก ไม่สบาย หรืออื่นๆ เป็นเหตุให้ไม่สามารถมาเขียนต่อได้
  ถ้าไม่ใช่เหตุผลข้างต้นก็เป็นเพราะตอนที่สำคัญเหล่านั้นมันเขียนยากค่ะ นักเขียนบางท่านต้องการให้งานตัวเองออกมาดี ตอนเดียวที่ว่าสั้นๆ ถ้าอยู่ในช่วง ดราม่าหนักๆ หรือคลายปม เป็นตอนที่ต้องใช้ทั้งเวลาและอารมณ์ จนไม่สามารถเขียนออกมาปุ๊บปั๊บได้
  เมื่อ1ตอนที่ว่าจะเขียนแต่ไม่ได้เขียนนั่นถูกยืดออกไปเขียนไม่จบซะที คราวนี้แหละเรื่องใหญ่ ถ้าไม่ได้กำหนดพลอตให้ดีจริง อาจจะเกิดปัญหา ลืมพลอต ลืมคาแรกเตอร์ตัวละคร บรรยากาศในเรื่องเปลี่ยน และอื่นๆ คราวนี้กลับมาจะเกิดอาการตันและต่อไม่ติด ก็เลยหายไปยาวๆ

++++++++++

  เราเองก็เป็นนักเขียนเหมือนกัน ดองนิยายก็บ่อย ต้องยอมรับผิดในฐานะนักเขียนที่ขาดความรับผิดชอบ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ต้องเข้าใจนักเขียนด้วยว่าบางท่านก็ไม่มีเวลาหรือปัญหาชีวิตรุมเร้าจริงๆ ก็มี
  แม้จะไม่ได้แต่งนิยาย แต่ช่วงที่หายไป เราก็ยังมาตามอ่านคอมเม้นท์ในกระทู้บ้างเหมือนกัน และสาเหตุที่เรากลับมาต่อนิยายเรื่องล่าสุดของเราให้จบเพราะมีนักอ่านมาคอยตามทวง ทำให้เรารู้สึกมีกำลังใจที่จะเขียนขึ้นมาอีกครั้ง   
ก็อยากให้นักเขียนที่หายไปหลายๆ คน ถ้าได้อ่านคอมเม้นท์เหล่านั้นแล้วรู้ว่ามีคนรอคุณอยู่....ก็กลับมาต่อนิยายตัวเองให้จบนะคะ


สู้ๆ ค่ะ

[BlueCherries]

ขอถามเผื่อมีนักเขียนท่านใดเข้ามาอ่าน

ถ้ามีแฟนๆทวงนิยายที่ท่านกำลังดองอยู่สมมติว่าดองมาปีนึง จะรู้สึกรำคานไหมคะ? แบบว่า..อินี่ทวงนิยายกุจัง เขียนให้ก็ดีแค่ไหนแล้วว้อย ตอนนี้มันปั่นไม่ออกจะให้ทำไงล่ะวะ... แบบนี้อ่ะค่ะ

[Wordslinger]

ขอถามเผื่อมีนักเขียนท่านใดเข้ามาอ่าน

ถ้ามีแฟนๆทวงนิยายที่ท่านกำลังดองอยู่สมมติว่าดองมาปีนึง จะรู้สึกรำคานไหมคะ? แบบว่า..อินี่ทวงนิยายกุจัง เขียนให้ก็ดีแค่ไหนแล้วว้อย ตอนนี้มันปั่นไม่ออกจะให้ทำไงล่ะวะ... แบบนี้อ่ะค่ะ

โดยส่วนตัวไม่รำคาญนะคะ กลับรู้สึกอีกอย่างแทน...รู้สึกผิด เพราะยังมีผู้อ่านที่น่ารักตามอ่านงานและไม่ลืม ซึ่งเป็นการแสดงความน่ารักของแฟนนิยาย แล้วก็จะรู้สึกมีใจฮึกเหิมอย่างเขียนตอนใหม่ให้ได้ไวไว รีบไปเปิดคอมพ์ เปิดหน้านิยายมา แล้วก็...พิมพ์ไม่ได้แม้แต่ตัวเดียว (น้ำตาตกใน) เวลาตัน...นี่ตันจริงๆ ค่ะ ยอมรับเลย

จุ๊บๆ คุณบลูเชอร์รี่ที่รัก ^_^

+++

ดิฉันว่าถ้าเป็นตอนสำคัญแล้วล่ะก็, ผู้เขียนเรื่องนั้นๆ ก็คงอยากจะให้มันออกมาดีที่สุดแหละค่ะ แต่เพราะมันอาจเป็นตอน crisis ของเรื่อง เป็นจุดเปลี่ยนของนิสัยตัวละคร หรือเป็นเหตุการณ์คอขาดบาดตาย ดราม่าสุดโศก ฯลฯ จึงทำให้เขียนยากเป็นพิเศษ เรียกว่าเขียนแล้วลบ ลบแล้วเขียนอยู่นั่น มันไม่ถูกใจเสียที จะปล่อยไปลงในบอร์ดก็กระไรอยู่ เดี๋ยวมันจะกลายเป็นงานสุกเอาเผากินเกินไป แล้วยิ่งช่วงไหนงานประจำรุมเร้า เจ้าหนี้จิกหัว ผัวมีชู้ ทำไมตูไม่มีใครรัก ฯลฯ หรือติดเกมส์ ใจยิ่งไม่จดจ่อ ดิฉันว่า สิ่งเหล่านี้ก็มีส่วนสำคัญ (ตัวอย่างที่ยกมาอาจดูอ่อนด้อย I'm sorry) ตอนนี้ดิฉันก็กำลังประสบปัญหา เขียนไม่ออก เศร้า

[--รมยกร--]

นักเขียนทุกคน ก็คงอยากจะมาต่อให้จบทุกคนแหละ
แต่...ขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายๆ อย่างด้วย
1.ปัญหาส่วนตัว เวลา ติดงาน ติดเรียน จิปาถะ...
2.อีกปัญหาคือ อารมณ์ อินเนอร์ จินตนาการ และ กำลังใจ

เราเองเป็นทั้งนักอ่านและนักอยากจะเขียน ก็เผชิญกับปัญหาข้อหลัง ยิ่งเนื้อหาถึงตอนเข้มข้น หรือ จุดสำคัญของเรื่องเนี่ย กว่าจะพิมพ์ออกมาได้แต่ละบรรทัดมันนานมาก ยิ่งอยากมาต่อ ยิ่งกดดัน ยิ่งเขียนไม่ออก 555+++ ใครเข้าใจอารมณ์นี้แบบเรามั่ง

เคยนั่งรถแล้วนึกถึงฉากนิยายเป็นฉากๆ นั่งน้ำตาไหลคนเดียวเหมือนคนบ้า แต่พอนั่งหน้าคอมมาพิมพ์ปั้บ ลบๆ พิมพ์ๆ เป็นชั่วโมงๆ ได้สามบรรทัด เพราะไม่ถูกใจในการเขียนของตัวเอง อยากให้คนอ่านรับรู้ความรู้สึกตัวละครเหมือนที่เรารู้ อยากให้ทุกอย่างออกมาดี สมเหตุสมผล เวลารักก็อยากให้รู้ว่ารักกันมาก เวลาเศร้าก็อยากให้รู้ว่าตัวละครทุกข์ทรมานแค่ไหน

หนึ่งตอนคนอ่านใช้เวลาไม่ถึงห้านาที แต่...คนเขียนใช้เวลานานกว่านั้นมากๆ


หลายๆ คนมักบอกว่า ไม่มีวินัย ฮือออ ใจร้าย เราอยากมีวินัยนะ แต่เราต้องทำงาน เราติดงานประจำที่ยุ่งมากมาย
แต่...พอมีเวลา การที่ห่างหายไปนานทำให้อารมณ์ในการเขียนไม่ต่อเนื่อง เมื่อจับจุดไม่ได้ ก็ไม่สามารถเขียนต่อได้ เมื่อถึงเวลาทำให้นิยายต้องโดนลบตามกฏของเวบไป


ถามว่า นักเขียนเบื่อไหม ที่มีคอมเม้นต์ทวงนิยาย
นักเขียนเกือบทุกคน ชอบทุกคอมเม้นต์ของนักอ่านแหละ เวลาที่อ่านคอมเม้นต์เนี่ย อ่านไป ยิ้มไป เลยที่เดียวเชียว ไม่มีนักเขียนคนไหนรำคาญแน่ๆจ้า

[magarons]

สำหรับนักเขียนบางคน(รวมถึงเรา) ย้ำว่าบางคนนะ แบบตอนว่าพล็อตมันไม่ค่อยเป๊ะเท่าไร
เวลาเอามาเขียนจริงๆ อารมณ์มันเลยแปลกๆ ยิ่งช่วงสำคัญนะ ไปไม่ถูกเลย
กลัวว่างานจะออกมาไม่ดี แก้ปมไม่หายงงบ้าง กลัวว่าต่อไปจะเขียนไม่จบบ้าง ยืดเยื้อบ้าง กลัวนักอ่านเบื่อบ้าง
มันค่อนข้างท้อนะ พอถึงช่วงๆ หนึ่งที่ไม่ไหวจริงๆ ก็ตัดออกไปเลย แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่า จะกลับมารีไรต์ให้นะถ้าแต่งต่อได้

คหสต.นะค่ะ

ขอถามเผื่อมีนักเขียนท่านใดเข้ามาอ่าน

ถ้ามีแฟนๆทวงนิยายที่ท่านกำลังดองอยู่สมมติว่าดองมาปีนึง จะรู้สึกรำคานไหมคะ? แบบว่า..อินี่ทวงนิยายกุจัง เขียนให้ก็ดีแค่ไหนแล้วว้อย ตอนนี้มันปั่นไม่ออกจะให้ทำไงล่ะวะ... แบบนี้อ่ะค่ะ

ไม่รำคาญๆๆๆ ขอบอกเลยว่าเราคนหนึ่งที่ชอบเวลานักอ่านมาทวงนิยาย
แบบเป็นปลื้มสุดๆ เหมือนว่าคุณกำลังให้ความสำคัญกับเราอยู่(แม้จะรู้สึกผิดที่ไม่มาต่อจนต้องท้วงก็ตาม )
และอีกอย่างนะค่ะ คำพูดที่ท้วงถามมันเหมือนเชื้อไฟอย่างดีที่ทำให้ไฟลุกโชน(เวอร์)
เอาเป็นว่าแค่คุณคอมเมนต์ก็มีกำลังแล้ว

[St.Yawn™]

เรื่องที่เขียนอยู่ปัจจุบัน ตอนล่าสุดที่พึ่งลงไป ฉีกทิ้งไป 3 รอบ

รอบแรก เหตุการณ์ไม่ได้ ฉีกๆๆๆๆๆ
รอบที่ 2 เงื่อนไขตัวละครไม่ได้ ฉีกกกกกกกกๆๆๆๆ
รอบที่ 3 เนื้อเรื่องไม่ลงตัว ตันๆแกลนๆ ฉีกกกกกกกก

ตอนที่ลงปัจจุบันเป็นรอบที่ 4 -*- ถึงต้องแบ่งเนื่อเรื่องเป็น 2 พาร์ท เล่า 2 คนในตอนเดียว ถึงไปต่อได้.....

ส่วนตัว เขียนมา 3 เดือน ลองผิดลองถูกมาเรื่อยๆ ตันบ้างดร๊อปบ้างจริงๆ โดยเฉพาะองค์ที่ 3 ด้วยความที่ไม่ได้วางแผนมาล่วงหน้ามาก่อนเลย กว่าจะคิดแก่นเรื่องได้นี้ นานมากกกกกกกกกก

แต่ส่วนตัว ถ้าคิดจะเริ่มแล้วคิดว่าควรเขียนให้จบไม่ว่ายังไงก็ตามครับ ไม่ว่ายังไงก็ตาม
ไม่ชอบนักเขียน ที่ทิ้งนิยายเท่าไร สมัยเป็นคนอ่านเราก้ไม่ชอบ ตอนนี้มาเขียนเองแล้วก็ยังคงไม่ชอบเหมือนเดิม

ช้าแค่ไหนก็บอกไป เหนื่อยแค่ไหน ยุ่งแค่ไหนก็บอกไปครับ
แต่ไม่อยากให้ทิ้งไปเลย มันดูไม่มีความรับผิดชอบ

[gwaiplay]

บางครั้งไปอ่านเรื่องใหม่รอ พอกลับมาอ่านอีกทีก็เหมือนเราไม่อินเลย ต่อมจิ้นตายด้ายละเรา กรี๊สสสสสส 

[กฤษณ์]

บางท่านเขียนแล้วลงไม่มีในสต็อก คงจะกำลังเลือกเส้นทางไปต่อของเรื่องว่าจะไปแนวไหน..
บางท่านอาจจะหมดไฟในการเขียน.. บางท่านอาจจะมีภาระหนัก บางท่านอาจจะติดภาระกิจใหญ่
บางท่านอาจจะไม่สบาย บางท่านอาจจะเรียนหนัก เยอะแยะไป..
กลับบ้านชนบทเน็ตเข้าไม่ถึงงี้..

ปล.ถึงนักเขียนทุกท่าน.. เวลาหายไปอย่างน้อยก็โพสบอกในเพจอัพเดตในกระทู้นิยายหน่อยนะคะ เป็นห่วง 
ปลล.เวลาหายไปใกล้จะสามเดือนก็ลองหาทางติดต่อไปให้กำลังใจนะคะ บางท่านตันจริงๆเคยทักไปอยู่

[AI.NoR]

โบกมือหยอยๆ ว่า นักเขียนวินัยดีอยู่ตรงนี้ไง
เรื่องยาวจบหนึ่งเรื่อง เรื่องสั้นจบหนึ่งเรื่อง เรื่องยาวจบภาค1กำลังปั่นภาคสองเพราะกำลังใจคนอ่านอีกหนึ่งเรื่อง เรื่องล่าสุดลองทำตัวเละเทะด้นสดกับเขาบ้างแต่ก็อัพอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้ง

แล้ววินัยดีสู้อีพวกนิยายฮอทฮิตติดชาร์ทแนวเรื่องหลักในกระแสฉากหื่นเย้อๆคนอวยแยะๆ ได้มั้ย?
ไม่เล้ย สุดท้ายคนอ่านทุกคนก็เลือกอ่านเรื่องที่ตัวเองสนใจมาก่อนดูวินัยของนักเขียน
#พวกเรามองหานิยายน่าอ่านไม่ใช่มองหานักเขียนดีๆ Azi กล่าวไว้
มันเป็นเรื่องจริงแต่ก็ต้องทำใจ สุดท้ายที่ทำได้ก็คือต้องพยายามเขียนนิยายของตัวเองให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำยังไงก็ได้ให้คนอ่านติด ทำยังไงก็ได้ดึงคนอ่านไว้อย่าให้เขาทิ้งนิยายของเรา

[๛ナーリバス๛]

อ่านความเห็นรีบนแล้ว แทบร้องไห้... เพราะมันคือเรื่องจริงสุดๆ
นิยายบางเรื่องอัพทุกวัน แต่คนอ่านก็มามั่งไม่มามั่ง
นิยายบางเรื่องอัพนานๆครั้ง แต่คนอ่านก็ตามติด
ประเด็นคือคนอ่านจะเม้นท์และเลือกรอนิยายที่เขาชอบมากกว่านิยายที่อัพถี่

บางเรื่องสนุกจริง น่าติดตามจริง นักเขียนแสนดีจริง
ทุกอย่างมาดีแต่ไม่มีเวลา /พลอตตัน ทุกอย่างก็จบ...
แต่ในอีกกรณีคือบางทีเขียนนิยาย ลงนิยาย แต่ถ้าไม่มีคนมาอ่านมาเม้นท์ มันก็ท้อไปเอง จนไม่อยากมาต่อก็มี

ต้องลองคิดในมุมกลับว่า...
สมมุตินิยาย 1 ตอน คนอ่านใช้เวลา 5 นาทีในการอ่านนิยาย คนเขียนใช้เเวลามากกว่านั้น 20 เท่าในการแต่ง..
คนอ่านใช้เวลา 1 นาทีในการเม้น คนเขียนใช้เวลามากกว่า 60เท่าในการเขียน
ถ้าคนอ่านสละเวลา  1-2 นาทีเม้นท์ให้ไม่ได้ ก็อย่าถามกันเลยว่าทำไมนักเขียนไม่กลับมาต่อนิยายให้อ่าน
 
ไม่ไ่ด้ตั้งใจต่อว่าคนอ่านนะคะ เพราะรู้ว่าคนอ่านก็ไม่ว่างมาอ่านมาเม้นให้ตลอดเพราะทุกคนย่อมมีชีวิตส่วนตัว...
บางคนไม่เคยมาเม้นท์ให้แต่ซื้อหนังสือเก็บไว้ก็มี (กราบบบบบกรานนนนเลย)

แต่แค่ยกตัวอย่างให้ลองเอาไปคิดและเปรียบเทียบกันดูว่าทั้งๆ ที่คนอ่านใช้เวลาน้อยกว่านักเขียนตั้งเยอะ แต่ยังมีช่วงที่เบื่อ ไม่อยากอ่าน ไม่มีเวลาอ่านนิยายที่ตัวเองติด... แล้วนับประสาอะไรกับนักเขียนที่ต้องการมากกว่าเวลา...ในการเขียน
อยากให้เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้างเท่านั้นค่ะ *-* 

[St.Yawn™]

เห็นตัวท๊อป 2 คนเค้ามาระบายแล้วอยากระบายบ้าง

บางครั้งนะครับ นั่งทั้งชั่วโมง เขียนเขียนลบลบไปเรื่อย ได้มา 2 บรรทัดก็มี 555
ทั้งๆที่เรามี Situation อยู่ในสมองแล้ว แต่มันไม่ได้อย่างที่เราต้องการ

และก็จริงๆนั้นละครับ ว่าคนอ่านส่วนใหญ่ ตั้งธงไว้แล้วว่าเค้าชอบอ่านแบบไหน ไม่ใช่ว่าเค้าจะนั่งอ่านทุกเรื่องหรอก
บางคนจะอ่านแต่แบบ แรงๆ BDSM บางคนตั้งธงจะอ่านแต่แบบ RAPE บางคนก็ตั้งธงจะอ่านแต่ MPEG เค้าไม่เข้ามาอ่านนิยายบางแนวที่ไม่สนใจหรอกมั้ง 555

การทำความรู้จักกับนิยายใหม่ มันยากครับ...... เพราะอ่านจากชื่อเรื่องเราแทบไม่รู็อะไรเลยด้วยสมัยเราอ่านอย่างเดียวเราก็เป็น -*-

คนเขียนก็ได้แต่เขียนนั้นละครับ มีความสุขที่จะเขียนก็เขียนไป

[AI.NoR]

อ่านความเห็นรีบนแล้ว แทบร้องไห้... เพราะมันคือเรื่องจริงสุดๆ
นิยายบางเรื่องอัพทุกวัน แต่คนอ่านก็มามั่งไม่มามั่ง
นิยายบางเรื่องอัพนานๆครั้ง แต่คนอ่านก็ตามติด
ประเด็นคือคนอ่านจะเม้นท์และเลือกรอนิยายที่เขาชอบมากกว่านิยายที่อัพถี่

บางเรื่องสนุกจริง น่าติดตามจริง นักเขียนแสนดีจริง
ทุกอย่างมาดีแต่ไม่มีเวลา /พลอตตัน ทุกอย่างก็จบ...
แต่ในอีกกรณีคือบางทีเขียนนิยาย ลงนิยาย แต่ถ้าไม่มีคนมาอ่านมาเม้นท์ มันก็ท้อไปเอง จนไม่อยากมาต่อก็มี

ต้องลองคิดในมุมกลับว่า...
สมมุตินิยาย 1 ตอน คนอ่านใช้เวลา 5 นาทีในการอ่านนิยาย คนเขียนใช้เเวลามากกว่านั้น 20 เท่าในการแต่ง..
คนอ่านใช้เวลา 1 นาทีในการเม้น คนเขียนใช้เวลามากกว่า 60เท่าในการเขียน
ถ้าคนอ่านสละเวลา  1-2 นาทีเม้นท์ให้ไม่ได้ ก็อย่าถามกันเลยว่าทำไมนักเขียนไม่กลับมาต่อนิยายให้อ่าน
 
ไม่ไ่ด้ตั้งใจต่อว่าคนอ่านนะคะ เพราะรู้ว่าคนอ่านก็ไม่ว่างมาอ่านมาเม้นให้ตลอดเพราะทุกคนย่อมมีชีวิตส่วนตัว...
บางคนไม่เคยมาเม้นท์ให้แต่ซื้อหนังสือเก็บไว้ก็มี (กราบบบบบกรานนนนเลย)

แต่แค่ยกตัวอย่างให้ลองเอาไปคิดและเปรียบเทียบกันดูว่าทั้งๆ ที่คนอ่านใช้เวลาน้อยกว่านักเขียนตั้งเยอะ แต่ยังมีช่วงที่เบื่อ ไม่อยากอ่าน ไม่มีเวลาอ่านนิยายที่ตัวเองติด... แล้วนับประสาอะไรกับนักเขียนที่ต้องการมากกว่าเวลา...ในการเขียน
อยากให้เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้างเท่านั้นค่ะ *-*

เค้าจำได้ว่าตะเองเคยเมนท์นิยายเค้าด้วยล่ะ  ขอบคุณนะ

เห็นตัวท๊อป 2 คนเค้ามาระบายแล้วอยากระบายบ้าง

บางครั้งนะครับ นั่งทั้งชั่วโมง เขียนเขียนลบลบไปเรื่อย ได้มา 2 บรรทัดก็มี 555
ทั้งๆที่เรามี Situation อยู่ในสมองแล้ว แต่มันไม่ได้อย่างที่เราต้องการ

และก็จริงๆนั้นละครับ ว่าคนอ่านส่วนใหญ่ ตั้งธงไว้แล้วว่าเค้าชอบอ่านแบบไหน ไม่ใช่ว่าเค้าจะนั่งอ่านทุกเรื่องหรอก
บางคนจะอ่านแต่แบบ แรงๆ BDSM บางคนตั้งธงจะอ่านแต่แบบ RAPE บางคนก็ตั้งธงจะอ่านแต่ MPEG เค้าไม่เข้ามาอ่านนิยายบางแนวที่ไม่สนใจหรอกมั้ง 555

การทำความรู้จักกับนิยายใหม่ มันยากครับ...... เพราะอ่านจากชื่อเรื่องเราแทบไม่รู็อะไรเลยด้วยสมัยเราอ่านอย่างเดียวเราก็เป็น -*-

คนเขียนก็ได้แต่เขียนนั้นละครับ มีความสุขที่จะเขียนก็เขียนไป

ตัวท็อปที่ว่าไม่ใช่เค้าใช่มั้ยตะเอง? อย่ามาหลอกกันให้ดีใจเล่นนะ หมายถึงคนข้างบนนู๊นใช่มั้ย?
บอกเค้าทีว่าไม่ใช่เค้า เค้าจะได้ไม่ดีใจเก้ออยู่แบบกากๆ เจียมๆ ของเค้าไป ฮ่าๆ

เอาจริงๆ นะเห็นด้วยเลยว่าคนอ่านน่ะมีธงของตัวเองปักไว้อยู่แล้ว บางคนบอก "ฉันเกลียดดราม่า" บางคนก็โลกสดใส "อยากอ่านเรื่องอบอุ่นหัวใจคร่า" แล้วยังกระแสนิยมอีก "ชอบเคะแมนๆ เมะๆ ค่ะ"
แต่ว่านะ เรามึนตึ๊บเลยครัช! ไม่กล้านำเสนอผลงานตัวเองเลย หรือเป็นเพราะเราโรคจิตก็ไม่รู้ สามัญสำนึกแตกต่างกับคนปกติอย่างแรง บ้าแต่งนิยายแปลกๆ ที่รวมอะไรหลายๆ อย่างไว้ด้วยกัน บางทีก็เบรคอารมณ์เปลี่ยนกันดื้อๆ ถึงเวลาโฆษณาผลงานตัวเองทีไร "เอ... จะจัดนิยายเรื่องนี้ให้อยู่ในหมวดไหนดีวะ?"
อย่างน้อยๆ ก็เขียนนิยายเรื่องนึงที่เคะไม่เคยแม้แต่จะได้จับมือกับคนที่ชอบ สารภาพรักก็ไม่เคยได้ทำ แถมยังตายตอนจบ แต่ในความรู้สึกเรามันเป็นเรื่องที่น่ารักมาก อบอุ่นหัวใจสุดๆ อมยิ้มเขินกุ๊กกิ๊กกันไปมา แถมไม่มีดราม่าแม้แต่นิดเดียว จะให้เราปักธงว่าอะไรดี? #ผมงี้น้ำตาไหลพรากเลยครัช
สุดท้ายเลยลองเขียนอะไรหลายๆ แบบ แล้วก็ฝันลมๆ แล้งๆ ว่าจะมีคนอ่านจำกลิ่นรึเอกลักษณ์ของเราได้ เดี๋ยวเค้าก็รู้เองว่าเราเป็นนักเขียนแนวไหน เพราะสุดท้ายนิยายทุกเรื่องที่เราเขียนมันก็เป็นสไตล์ของเรานั่นแหละ ช่วงนี้ก็เลยพยายามทำให้คนอ่านจดจำนิยายของเรา จำคนแต่งบ้าๆ เกรียนๆ คนนี้ให้ได้ #ไอ้ที่แต่งดราม่าก็เจือกมีแต่คนฮาไอ้ที่กะให้ฮาก็ดันมีแต่คนดราม่า ปวดตับอย่างแรงครัช!

(เข้าโหมดแบ๊วแบบอีพี่สตาร์มาเองเชียว เวลาคุยกับคนอ่านเนี่ย  แต่เวลาแสดงทัศนคติทีไร ทั้งเกรียนทั้งกวน)

[หมีจำศีล]

โอ้ มันคือฟีลลิ่งไง ตันอิสฟีลลิ่ง

[inxsara]

ฮือๆ เคยทำแบบนั้นด้วยล่ะครับ มันเกิดขึ้นโดยกะทันหัน พอดีได้งานประจำที่หนึ่ง ต้องเดินทางบ่อยมาก ไม่มีเวลาเขียน
เลยตัดสินใจหายไปสองปีเลยครับ อิๆ

อีกอย่างก็เริ่มเข้าใจว่าเกิดมาผิดยุค เด็กๆ สมัยนี้เขาไม่อ่านนิยายแบบที่ผมแต่งเท่าไหร่
บางคนแค่รู้ว่าเป็นดราม่าเขาก็เผ่นแล้วครับ เหมือนเจอผีเลย อิๆ
แต่ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ถ้ามีคนอ่านก็แต่งต่อไป ถ้าไม่มีคนอ่านก็เขียนเก็บไว้อ่านเอง เท่านั้นแหละครับ
แต่ก็ไม่มีใครผิดหรอกนะครับ คนเขียนยุ่ง คนเขียนหมดกำลังใจ เขียนไม่ตรงใจคนอ่าน ก็เลิกเขียน ก็เป็นเรื่องธรรมดา
คนอ่านมีความชอบต่างกันไป ถ้าเขาไม่ชอบก็บังคับให้เขาอ่านไม่ได้ เขาก็ไม่อ่าน ก็แค่นั้นแหละครับ อิๆ

[๛ナーリバス๛]

นั่นสิ อยากรู้ว่า "ตัวทอป" ที่ว่านี่ใคร ไม่ใช่เราแน่เลย 555

เค้าจำได้ว่าตะเองเคยเมนท์นิยายเค้าด้วยล่ะ  ขอบคุณนะ

ค่ะ อ่านเรื่อง "น้องดาว" อยู่ แต่ยอมรับว่าไม่ได้อ่านนานแล้ว
นี่เป็นกรณีที่ยกตัวอย่างค่ะว่าเค้าก็เป็นคนอ่านที่ไม่มีเวลาตามเหมือนกัน ยุ่งๆ ก็ไม่ได้เข้าเล้า ตามอ่านนิยายที่ติด

ไม่ใช่แค่เขียนนิยายต้องการอารมณ์นะคะ  การอ่านนิยายของเราก็ต้องการอารมณ์เหมือนกัน
ถ้า ไม่มีสมาธิ ถึงอ่านนิยายก็ไม่เข้าหัว 555 (นิยายหรือหนังสือเรียน)
บางเรื่องที่ชอบมาก แต่อัพไปหลายตอน ก็ต้องจำใจพักไว้ก่อน มีเวลาและอารมณ์แล้วค่อยอ่านรวดเดียว

เพิ่ง เห็นว่าจบแล้ว เดี๋ยว ว่างๆ ไปตามอ่านนะคะ   

[St.Yawn™]

อ่านความเห็นรีบนแล้ว แทบร้องไห้... เพราะมันคือเรื่องจริงสุดๆ
นิยายบางเรื่องอัพทุกวัน แต่คนอ่านก็มามั่งไม่มามั่ง
นิยายบางเรื่องอัพนานๆครั้ง แต่คนอ่านก็ตามติด
ประเด็นคือคนอ่านจะเม้นท์และเลือกรอนิยายที่เขาชอบมากกว่านิยายที่อัพถี่

บางเรื่องสนุกจริง น่าติดตามจริง นักเขียนแสนดีจริง
ทุกอย่างมาดีแต่ไม่มีเวลา /พลอตตัน ทุกอย่างก็จบ...
แต่ในอีกกรณีคือบางทีเขียนนิยาย ลงนิยาย แต่ถ้าไม่มีคนมาอ่านมาเม้นท์ มันก็ท้อไปเอง จนไม่อยากมาต่อก็มี

ต้องลองคิดในมุมกลับว่า...
สมมุตินิยาย 1 ตอน คนอ่านใช้เวลา 5 นาทีในการอ่านนิยาย คนเขียนใช้เเวลามากกว่านั้น 20 เท่าในการแต่ง..
คนอ่านใช้เวลา 1 นาทีในการเม้น คนเขียนใช้เวลามากกว่า 60เท่าในการเขียน
ถ้าคนอ่านสละเวลา  1-2 นาทีเม้นท์ให้ไม่ได้ ก็อย่าถามกันเลยว่าทำไมนักเขียนไม่กลับมาต่อนิยายให้อ่าน
 
ไม่ไ่ด้ตั้งใจต่อว่าคนอ่านนะคะ เพราะรู้ว่าคนอ่านก็ไม่ว่างมาอ่านมาเม้นให้ตลอดเพราะทุกคนย่อมมีชีวิตส่วนตัว...
บางคนไม่เคยมาเม้นท์ให้แต่ซื้อหนังสือเก็บไว้ก็มี (กราบบบบบกรานนนนเลย)

แต่แค่ยกตัวอย่างให้ลองเอาไปคิดและเปรียบเทียบกันดูว่าทั้งๆ ที่คนอ่านใช้เวลาน้อยกว่านักเขียนตั้งเยอะ แต่ยังมีช่วงที่เบื่อ ไม่อยากอ่าน ไม่มีเวลาอ่านนิยายที่ตัวเองติด... แล้วนับประสาอะไรกับนักเขียนที่ต้องการมากกว่าเวลา...ในการเขียน
อยากให้เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้างเท่านั้นค่ะ *-*

เค้าจำได้ว่าตะเองเคยเมนท์นิยายเค้าด้วยล่ะ  ขอบคุณนะ

เห็นตัวท๊อป 2 คนเค้ามาระบายแล้วอยากระบายบ้าง

บางครั้งนะครับ นั่งทั้งชั่วโมง เขียนเขียนลบลบไปเรื่อย ได้มา 2 บรรทัดก็มี 555
ทั้งๆที่เรามี Situation อยู่ในสมองแล้ว แต่มันไม่ได้อย่างที่เราต้องการ

และก็จริงๆนั้นละครับ ว่าคนอ่านส่วนใหญ่ ตั้งธงไว้แล้วว่าเค้าชอบอ่านแบบไหน ไม่ใช่ว่าเค้าจะนั่งอ่านทุกเรื่องหรอก
บางคนจะอ่านแต่แบบ แรงๆ BDSM บางคนตั้งธงจะอ่านแต่แบบ RAPE บางคนก็ตั้งธงจะอ่านแต่ MPEG เค้าไม่เข้ามาอ่านนิยายบางแนวที่ไม่สนใจหรอกมั้ง 555

การทำความรู้จักกับนิยายใหม่ มันยากครับ...... เพราะอ่านจากชื่อเรื่องเราแทบไม่รู็อะไรเลยด้วยสมัยเราอ่านอย่างเดียวเราก็เป็น -*-

คนเขียนก็ได้แต่เขียนนั้นละครับ มีความสุขที่จะเขียนก็เขียนไป

ตัวท็อปที่ว่าไม่ใช่เค้าใช่มั้ยตะเอง? อย่ามาหลอกกันให้ดีใจเล่นนะ หมายถึงคนข้างบนนู๊นใช่มั้ย?
บอกเค้าทีว่าไม่ใช่เค้า เค้าจะได้ไม่ดีใจเก้ออยู่แบบกากๆ เจียมๆ ของเค้าไป ฮ่าๆ

เอาจริงๆ นะเห็นด้วยเลยว่าคนอ่านน่ะมีธงของตัวเองปักไว้อยู่แล้ว บางคนบอก "ฉันเกลียดดราม่า" บางคนก็โลกสดใส "อยากอ่านเรื่องอบอุ่นหัวใจคร่า" แล้วยังกระแสนิยมอีก "ชอบเคะแมนๆ เมะๆ ค่ะ"
แต่ว่านะ เรามึนตึ๊บเลยครัช! ไม่กล้านำเสนอผลงานตัวเองเลย หรือเป็นเพราะเราโรคจิตก็ไม่รู้ สามัญสำนึกแตกต่างกับคนปกติอย่างแรง บ้าแต่งนิยายแปลกๆ ที่รวมอะไรหลายๆ อย่างไว้ด้วยกัน บางทีก็เบรคอารมณ์เปลี่ยนกันดื้อๆ ถึงเวลาโฆษณาผลงานตัวเองทีไร "เอ... จะจัดนิยายเรื่องนี้ให้อยู่ในหมวดไหนดีวะ?"
อย่างน้อยๆ ก็เขียนนิยายเรื่องนึงที่เคะไม่เคยแม้แต่จะได้จับมือกับคนที่ชอบ สารภาพรักก็ไม่เคยได้ทำ แถมยังตายตอนจบ แต่ในความรู้สึกเรามันเป็นเรื่องที่น่ารักมาก อบอุ่นหัวใจสุดๆ อมยิ้มเขินกุ๊กกิ๊กกันไปมา แถมไม่มีดราม่าแม้แต่นิดเดียว จะให้เราปักธงว่าอะไรดี? #ผมงี้น้ำตาไหลพรากเลยครัช
สุดท้ายเลยลองเขียนอะไรหลายๆ แบบ แล้วก็ฝันลมๆ แล้งๆ ว่าจะมีคนอ่านจำกลิ่นรึเอกลักษณ์ของเราได้ เดี๋ยวเค้าก็รู้เองว่าเราเป็นนักเขียนแนวไหน เพราะสุดท้ายนิยายทุกเรื่องที่เราเขียนมันก็เป็นสไตล์ของเรานั่นแหละ ช่วงนี้ก็เลยพยายามทำให้คนอ่านจดจำนิยายของเรา จำคนแต่งบ้าๆ เกรียนๆ คนนี้ให้ได้ #ไอ้ที่แต่งดราม่าก็เจือกมีแต่คนฮาไอ้ที่กะให้ฮาก็ดันมีแต่คนดราม่า ปวดตับอย่างแรงครัช!

(เข้าโหมดแบ๊วแบบอีพี่สตาร์มาเองเชียว เวลาคุยกับคนอ่านเนี่ย  แต่เวลาแสดงทัศนคติทีไร ทั้งเกรียนทั้งกวน)

นิยายที่เขียนอยู่เรื่องปัจจุบันยิ่งแย่ใหญ่เลย เราปักธงไว้ว่าจะเขียน 3 คู่

มันเลยมีฟิลไม่เหมือนกันซักคู่ เลยไม่รู้จะจำแนกลงหมวดไหนเลย 555