ในเย็นวันหนึ่งจูนฝัน...เบื้องหน้านั้นคือสตูดิโอถ่ายภาพขนาดย่อม จูนนั่งถือโทรโข่งอยู่บนเก้าอี้ผู้กำกับ ก่อนจะมีช่างภาพเดินมาตั้งกล้องใกล้ๆ ชื่อเกด (นามสมมติ)
ไอ้พวกตัวแสบทั้งแปดทยอยเดินออกมาแล้ว จูนมองอย่างนึกอึ้ง ตัวละครของเธอกำลังยืนอยู่ตรงหน้า ไม่แน่ใจว่าตัวเองควรต้องทำอย่างไร แต่จิตใต้สำนึกบอกว่าเธอต้องจับพวกมันถ่ายปก
หน้าฉากปรากฏเก้าอี้บัลลังก์ตั้งอยู่หนึ่งตัว เข้าใจทันทีว่านั่นคือพร็อบที่ต้องใช้ จูนตัดสินใจหยิบโทรโข่งขึ้นมา กรอกเสียงลงไปว่า “เอาน้องเท็นกับกุ๊กก่อน”
ทศทิศเดินมานั่งบนบัลลังก์อย่างว่าง่าย จูนบอก “กุ๊กนั่งบนที่วางแขนเลย ฝั่งขวามือเท็น” เปรมทำตาม เขานั่งหันหลังให้เด็กโข่ง คนมองเกาหัว “เออมันดูห่างเหินกันเนอะ”
ตอนนั้นเองที่เท็นมองอย่างไม่พอใจกับระยะห่าง มือหนาดึงหลังเสื้อกุ๊กจนอีกฝ่ายไหลลงมานั่งตักขาชี้ฟ้า อาศัยจังหวะนั้นเองก้มลงไปหอมแก้มคนตัวเล็กดังฟอด
จูนเบิกตากว้าง สะกิดตากล้องรัวมาก “ถ่ายเร็วๆๆ”
“เย่อออออ” เปมทัตร้องลั่น ออกแรงดิ้นด้วยใบหน้าแดงเถือก จูนเหลือบมองจอมอนิเตอร์ ปรากฏภาพถ่ายร่างสูงก้มลงหอมแก้มพ่อครัวพร้อมกอดเอาไว้โดยฝ่ายหลังทำหน้าเหวอ
“น่ารักดีนะ” เกดบอก จูนผงกหัว อึ้งกึ่งนับถือความเร็วของตากล้อง “เออ...อีน้องเท็นแม่งเป็นงานว่ะ ดีๆ”
“แล้วกูล่ะ”
“จ้ะ ถ่ายสวยจ้ะ” คนฟังยอมแพ้ พลันภาพเบื้องหน้าก็เปลี่ยนไปกลายเป็นมาวิ่งอยู่ในทุ่ง จูนหน้าเหวอ
อ่าวแล้วกูมาวิ่งทำด๋อยอะไรในนี้ เธอสับขาวิ่งไปเรื่อยๆ ผ่านฝูงอัลปาก้าในทุ่งหญ้า
ไรวะเนี่ยยยย จูนทำหน้าไม่เข้าใจ ก่อนจะได้ยินเสียงพี่เกดตะโกนเรียก “อีจูนกลับมาถ่ายแบบก๊อนนนน!”
เออๆ แล้วภาพตรงหน้าก็กลับมาเป็นสตูดิโอเหมือนเดิม ตากล้องส่งโทรโข่งให้ จูนรับมาก่อนจะหันไปกรอกเสียงอีกรอบ “ต่อไปอีไฟกับน้องโชเข้ามา”
คู่กัดเดินเข้ามาในเฟรม อัคคีนั่งบนบัลลังก์ จูนบอกเด็กประมง “โชนั่งตักไฟหน่อยลูก”
“ไม่” โชขมวดคิ้ว จูนกับเกดหน้าเหวอ นักเขียนบอก “นั่งสิน้องโช พี่เกดเขาจะได้ถ่ายภาพไง...”
“ไม่เอา” เด็กหนุ่มตาแมวทำหน้าบึ้ง จูนเกาหัวแกรก บ่นว่า “กูว่าแล้วว่าไอ้สองคนนี้ท่าจะไม่ง่าย”
“น้องโชนั่งหน่อยเร็ว” พี่เกดพูดบ้าง เจ้าของชื่อกำลังจะอ้าปากตอบ “มะ...”
“เดี๋ยวถ่ายให้ขายาวๆ แบบไม่ต้องรีทัชเลยเร็ว” ตากล้องปล่อยไพ่ตาย ชลันธรเงยหน้าขวับ “สัญญาแล้วนะ!”
“จ้า”
โชลูบท้ายทอยเขินๆ “...เอาหล่อๆ ด้วย”
“ได้เลยยยย”
“...” จูนมองภาพนั้นด้วยแววตาว่างเปล่า แต่ก็พูดว่า “...งั้นจะถ่ายละนะ น้องโชนั่งตักไฟหน่อย”
โชเดินไปนั่งบนเข่าขวาของหมอยาแล้วหันหน้าเข้าหาร่างสูง พลันอัคคีก็ยื่นหน้าไปจูบปากเด็กหนุ่มตาแมวดังจุ๊บ!
“...”
เหวอแดกทั้งกองถ่าย โชกระพริบตา จูนกระพริบตา เกดกระพริบตา
เด็กประมงหันมา สบตากับนักเขียนและตากล้อง พลันใบหน้าขาวสะอาดก็ขึ้นสีจัด
“ไอ้เหี้ยไฟฟฟฟฟฟฟ!!”
ชลันธรยกขาถีบร่างใหญ่อย่างนึกโมโหปนอับอาย ไฟหัวเราะร่วนก่อนจะพยายามยื่นหน้าเข้ามาจูบอีก คนตัวเล็กรีบยกมือปิดปากอีกฝ่ายไว้ด้วยใบหน้าร้อนผ่าว พยายามผลักออกสุดชีวิต
“แม่งเอ๊ย เสียดายถ่ายช็อตเมื่อกี้ไม่ทัน” เกดบ่นพลางกดชัตเตอร์รัวๆ จูนยกมือทาบอกคล้ายยังช็อคอยู่ “ตกใจ...อีไฟเร็วเว่อร์”
ภาพเลยออกมาเป็นช็อตโชปิดปากหมอยาอย่างโมโหปนอับอายแทน พร้อมกับไฟที่ยิ้มกริ่มพลางมองคนตัวเล็กด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ จูนดูรูปแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ “อื้อ แต่ก็สวยนะ”
“แน่นอนอะ” ตากล้องสะบัดผม
“...ไม่ใช่พี่เกด”
พลันภาพตรงหน้าก็กลายเป็นทุ่งกว้างอีกรอบ จูนวิ่งเข้าไปไม่หยุดแล้วร้องลั่น “อีด๊อกกก เข้าทุ่งบ่อยอะไรเบอร์นี้ จะกลับไปถ่ายแบบให้เสร็จๆ ไปโว้ยยย!”
“อีจูนไปไหนอีกแล้วเนี่ย กลับม้า!”
เพราะตากล้องส่งเสียงเรียก จูนเลยได้กลับมานั่งถือโทรโข่งเหนื่อยๆ ในสตูดิโออีกรอบ ถึงตรงนี้สามสีก็เดินเข้าเฟรมมา จูนหันไปมองแล้วพยักหน้า “สามเข้ามา แล้วน้องไดอยู่ไหน?”
“ไอ้โชมาถ่ายกับกูมา” ทว่าสามสีกลับเอ่ยปากชวนอีกคน จูนกระพริบตา “เดี๋ยวๆ นั่นของไฟ...”
“ไม่ให้!” หมอยาแยกเขี้ยวอย่างที่คิด นายแบบหนุ่มเลยบอกว่า “งั้นเมก็ได้มา”
แล้วทำไมมึงไม่เรียกไอ้ได...จูนอยากจะถาม ก่อนเอื้ออังกูรจะแทบวิ่งเข้ามา คำรามลั่น “หยุดเลย! ถ้าถ่ายกับใครก็ได้ล่ะก็เดี๋ยวกูนั่งตักมึงให้เอง!”
...ไม่ดีมั้งเอื้อสุดท้ายสามสีก็ต้องลุกไปก่อนเพราะโดนเอื้ออังกูรแย่งที่ ปิศาจร้ายนั่งบนบัลลังก์ก่อนจะยืดอกบอก “พี่เองน้อง” เมธาตามเข้ามาแล้วถามว่า “เอาท่าไหนดีครับ?”
“ท่าปกติก็ได้” จูนตอบ ทั้งกองถ่ายหันขวับ นักเขียนมองบน “หมายถึงถ่ายรูปอีดอกไม่ใช่เอากัน”
“มึงก็ตรงไป” ตากล้องบอก จูนหันไปส่งเสียง “โพสยังไงก็ได้ให้มันดูมีความสัมพันธ์กันหน่อยอะ”
เมเดินไปยืนตัวตรงข้างเอื้อทันที
“เป็นพ่อบ้านเรอะ!!” จูนว้ากลั่น เกดหรี่ตา “ความสัมพันธ์แบบเจ้านายลูกน้องสินะ จูนมึงก็พูดไม่เคลียร์”
“...ต้องขอโทษด้วยนะ” จูนเสียงแผ่ว ลอบนวดขมับก่อนจะพูดว่า “เมไม่เป็นพ่อบ้านลูก เปลี่ยนๆ...”
พลันเอื้ออังกูรก็ลุกให้เมนั่งแล้วตัวเองไปยืนข้างๆ แทน
“เปลี่ยนโพสิชั่นสิโว้ย!! ไม่ใช่เปลี่ยนตัวพ่อบ้าน!!” จูนยกมือกุมขมับคล้ายประสาทจะกิน ตามด้วยเมธาที่ลุกไปยืนข้างบัลลังก์อีกฝั่งทำให้ที่นั่งว่างเปล่า
“แล้วจะมีบัลลังก์ไว้ทำเตี่ยอะไรเล่าโว้ย!!” นักเขียนแผดเสียงอย่างเหลืออด เกดขมวดคิ้ว ตะโกนผ่านเลนส์กล้อง “เฮ้ยพวกมึงมีปฏิสนธิกันหน่อย!”
“ปฏิสัมพันธ์!” จูนแยกเขี้ยว พยายามสงบสติอารมณ์เพื่อพูดว่า “พอเลย น้องเมไปนั่งตักอีเอื้อ” จูนมองโพสิชั่นตรงหน้าแล้วขมวดคิ้ว “มันดูว่างๆ ไปเนอะ? เพิ่มพร็อบหน่อยท่าจะดี...ทีมงานเอาดอกไม้เข้ามาค่ะ”
ทีมงานชื่อไหม (นามสมมติ) เดินถือถุงใส่ดอกไม้แห้งเข้ามา จูนขมวดคิ้ว “นี่งานศพเหรอ ไม่มีที่ดีกว่านี้รึไง?”
ไหมจึงเปลี่ยนเป็นดอกไม้ปลอมให้ จูนหรี่ตาแล้วสั่นหัว “ไปเอามาใหม่” สุดท้ายไหมก็ยื่นกลีบกุหลาบที่ตัดจากกระดาษมา นักเขียนบ่น “มันก็ไม่หอมอะดิ”
“ไปหาเองอีดอก” ไหมบอก จูนกระพริบตาปริบๆ “...กูขอโทษ” ก่อนจะฝากโทรโข่งไว้กับตากล้อง “งั้นรอแป๊บ”
พลันรอบข้างก็กลายเป็นทุ่งลาเวนเดอร์อีกครั้ง เบื้องหน้าคือเถากุหลาบเลื้อยอันสวยงาม จูนคิดจะเข้าไปเด็ดทว่ากลับโดนฝูงอัลปาก้ามายืนขวางไว้ ตัวที่เป็นหัวหน้าบอกว่า “ต้องตอบคำถามเราก่อน”
จูนยิ่งนิ่งรอให้ถาม
“ถ้าน้องชายกับน้องสาวตกอยู่ในอันตรายจะเลือกช่วยใคร?”
เอ๊ะอีดอกคุ้นๆ นะ จูนหรี่ตา จำได้ว่ามันคือคำถามสอบฮันเตอร์ในการ์ตูนที่เคยดู คำตอบคือ ‘ความเงียบ’ หากตอบถูกจะมีทางลัดให้อยู่ข้างๆ แต่ถ้าตอบผิดจะได้เดินผ่านไปและเจอกับดักข้างหน้า
“...” จูนตัดสินใจเงียบตามบท พลันหัวหน้าก็พูด “เงียบ...สงสัยดูฮันเตอร์มา”
อีอัลปาก้าสู่รู้!
“ตอบถูก...เชิญ” ก่อนพวกนั้นจะเปิดทางให้เดินผ่านไป จูนแย้งว่า “เฮ้ย นั่นมันไปทางกับดักไม่ใช่เหรอ ตอบถูกต้องได้ไปทางลัดใกล้ๆ นี่สิ!”
หัวหน้าอัลปาก้าหันมาบึนปากใส่ “แหมอีดอก กุหลาบก็อยู่แค่นี้แมะทำมาเปง”
...กูขอโทษก็แล้วกัน จูนเดินหน้าเศร้าเข้าไปเด็ดดอกกุหลาบใส่ถุง พอเสร็จเรียบร้อยความเงียบก็บังเกิดเมื่อตากล้องไม่ยอมส่งเสียงเรียก
อ่าวฉิบหาย ละกูจะกลับไปยังไงล่ะทีนี้พลันนึกออกว่าตัวเองเป็นเจ้าของความฝันจะทำอะไรก็ได้จึงสไลด์ฉากตรงหน้าเหมือนไอแพด ก่อนสตูดิโอจะกลับมาอีกครั้ง ที่นั่น...เมธานั่งตักเอื้ออังกูรบนบัลลังก์รออยู่ก่อนแล้ว
จูนเดินถือถุงใส่กลีบกุหลาบไปยื่นให้ครูคณิต บอกว่า “ใช้พร็อบอันนี้นะ” คนตัวเล็กพยักหน้า ก่อนจะเทดอกกุหลาบออกแล้วเอาถุงครอบหัวร่างสูง
“ใช้ดอกกุหลาบสิโว้ย!” จูนเลือดตาแทบกระเด็น ได้มายากนะน้องเม
เมธาหัวเราะ ตัดสินใจกอบกลีบกุหลาบขึ้นมาแล้วโปรยใส่ปิศาจร้ายยิ้มๆ พร้อมกันนั้นเอื้ออังกูรก็โอบคนรักเข้าหาตัว จูนถอยออกมาเมื่อได้ยินเสียงกดชัตเตอร์
“สวยค่ะสวย” เกดเปิดปากชม จูนหันไปชูสองนิ้ว “แน่นอนอะ”
“ไม่ใช่มึง”
“...” เอาคืนเราะ
จูนกลับมานั่งเก้าอี้ผู้กำกับ จอมอนิเตอร์ปรากฏภาพเอื้ออังกูรเงยหน้ามองคนรักบนตักที่กำลังหัวเราะอย่างสดใส กลีบกุหลาบหอมโปรยปราย ราวกับจิตใจอันดำมืดของปิศาจร้ายถูกความบริสุทธิ์นั้นช่วยขจัดออกไปจนหมด
“เริ่ด” จูนยกนิ้ว ก่อนจะพูดใส่โทรโข่ง “คู่สุดท้ายเข้ามา”
สามสีเดินเข้ามานั่งบนบัลลังก์ ไดนาไมต์ที่ตามมาทีหลังถามว่า “ทำท่าไรอะเจ๊?”
“...ก็นั่งบนที่วางแขนก็ได้มั้ง?” จูนบอกอย่างไม่ค่อยแน่ใจ เด็กหนุ่มผมสีชมพูทำตามอย่างว่าง่ายแบบหันหน้าออก พี่เกดหรี่ตา “มีความห่างเหินอยู่ในที”
“ท่าไรดีวะ คิดไม่ออกละอะ” นักเขียนเกาหัว ไม่วายบ่น “แล้วทำไมสองคนนั้นมันดูไม่ค่อยสนิทกันเลยวะ”
“เพราะทำงานอยู่รึเปล่า” เกดเสนอเหตุผล จูนผงกหัวเป็นเชิงรับรู้ พอเงยหน้าขึ้นอีกทีก็ต้องเบิกตากว้าง
ไดนาไมต์นั่งกดสมาร์ทโฟนโดยมีสามสีนั่งไขว่ห้างพลางเอนหัวไปซบหลังพร้อมหลับตา เด็กหนุ่มผมสีชมพูเลิกคิ้ว ก่อนจะพิงตัวค้ำร่างสูงให้แล้วหันไปเล่นมือถือต่อ
จูนแทบตะโกนใส่โทรโข่ง “อีไหมไปเอามือถือน้องไดออก!”
“เออๆ” ไหมวิ่งไปกระชากมือถือเด็กหนุ่มออกมา ฝ่ายหลังเบิกตากว้าง “ขโม้ย!”
“โอเคได้ท่าแล้ว น้องไดมองออกไป สามสีโอบเอวเพื่อนหน่อย” จูนสั่งทันที สามสีลืมตาขึ้นมาก่อนจะยกมือโอบเอวคู่หู คนมองพยักหน้า “สวย สามเอาหัวซบหลังไดเลย มองไปอีกทางหรือหลับตาก็ได้”
สามสีเลือกมองไปอีกทาง จูนส่งเสียง “น้องไดพิงพี่สามแล้วมองไปอีกทางเลย ดี สายตาใช้ได้” เพิ่มเติมว่า “สามจูบไหล่ไดได้ไหม? เออจูบไหล่น้องหน่อย เยี่ยม...สมกับเป็นนายแบบ”
เกดรัวชัตเตอร์ไม่หยุด นักเขียนเหลือบมองจอมอนิเตอร์ ปรากฏภาพนายแบบหนุ่มนั่งไขว่ห้างบนบัลลังก์โดยโอบเอวคู่หูเอาไว้ เขาจูบไหล่เล็กพร้อมมองมาราวกับแสดงความเป็นเจ้าของ ในขณะที่ไดนาไมต์มองออกไป
“กรี๊ดดดดด สวยมากพี่เกด!”
จูนตาเป็นประกาย มองรูปถ่ายที่ดีที่สุดของพวกไอ้ตัวแสบแล้วร้องอย่างดีใจ “ฮือออ ขอบคุณที่มาถ่ายให้นะ”
“เออ” เกดเช็ครูปในกล้องก่อนจะบอกว่า “จูนมึงเข้าไปมั่งดิ”
“...เข้าไปทำไมอะ” จูนขมวดคิ้ว ตากล้องบอกง่ายๆ “ถ่ายรูปหมู่กับลูกชายไงมึง เก็บไว้เป็นความประทับใจ”
จูนตัวแข็งค้าง “แหงะ ไม่เอาอะ น่ากลัว...” รู้สึกได้ถึงความฉิบหาย
“เจ๊มาถ่ายรูปหมูกัน”
“หมู่ไอ้สัด!” จูนตะโกนใส่หมอยา คิดได้ตอนนั้นเองว่านิยายเรื่องนี้มันใกล้จะจบแล้วนี่นะ?
อาจจะไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้วก็ได้เมื่อตัดสินใจได้แล้วจึงลุกขึ้นไปยืนกลางเฟรม พลันก็งงเป็นไก่ตาแตก “...ละนี่ต้องทำไงต่อ?”
ตอนนั้นเองที่เด็กหนุ่มแปดคนเดินมายืนข้างๆ แบบเรียงหน้ากระดานโดยมีจูนอยู่ตรงกลาง เท็นกับไฟคว้ามือนักเขียนไปจับกันคนละข้าง จูนหน้าเหวอเมื่อทุกคนไขว้มือก่อนจะเคลื่อนตัวช้าๆ พร้อมกัน
“พวกเรา...นั้นมาชุมนุม...”
“ไอ้เหี้ยกูยังไม่ได้ไขว้แขน!” จูนโวยวายเมื่อตัวเองเป็นแกะดำอยู่คนเดียว เกดตะโกนมาจากหลังเลนส์ “จูนมึงเหมือนบิ๊กตู่เลย อินดี้ไม่ไขว้แขนอยู่คนเดียวเพราะเป็นนายก”
“จะบ้าเราะ!” นักเขียนแยกเขี้ยว ร้องขอเวลานอก “เดี๋ยวๆ กูขอไขว้แขนก่อนๆ” เธอสะบัดแขนออกมาไขว้กันแล้วยื่นไปจับคนข้างๆ ใหม่
พลันทุกคนก็กางแขนออกพร้อมกัน
“ทำท่าเดียวกันสิโว้ย!!” จูนตะโกนตาเหลือกตาโปน แล้วไฟก็เดินมายื่นเสื้อผ้าให้บอกว่า “เจ๊ไปเปลี่ยนชุดก่อนไป” จูนมองในมืออีกฝ่าย มันเป็นเสื้อสีขาวกับกางเกงขาเดฟสีแดง
...ไม่นะ แต่ก็เข้าไปเปลี่ยน เมื่อออกมาก็พบไอ้ตัวแสบทั้งแปดอยู่ในเสื้อสีขาวกางเกงเดฟต่างสีกันอย่างที่คิด ที่สำคัญพวกแม่งใส่ส้นสูงด้วย จูนกุมขมับ
“เจสสิก้ามาถ่ายรูปกับเพื่อนๆ เร็ว” ไดนาไมต์หันมาส่งเสียงเรียก จูนตากระตุก “...กูเป็นเจสสิก้าเรอะ” พร้อมกับเพลงจีที่ดังขึ้น ตากล้องบอก “เอ้าพวกมึงกระโดดหน่อย”
จูนยิ้ม ชื่นชอบการเลวิเทติ้งเป็นที่สุด
ทว่าพวกมันกลับกระโดดกันดึ๋งดั๋งแล้วหัวเราะลั่น จูนแยกเขี้ยวลูกตาแทบถลน “เลวิเทติ้งสิโว้ย!! โดดเป็นโดดเชือกแบบนั้นกล้องจะไปจับภาพทันได้ยังไงเล่า!!”
“เจ๊เปลี่ยนรูปโปรแมะ” อยู่ดีๆ ไฟก็หันมาถาม จูนขมวดคิ้วคล้ายตามไม่ทัน “เปลี่ยนทำไมวะ?”
“มาๆ ช่วยๆ” ไดนาไมต์เปิดปากแล้วพวกมันก็เดินออกจากเฟรมไป ถึงตรงนี้โชก็ย่อตัวเป่าแป้งใส่จูนคล้ายเซ็ตหมอกควันให้ จูนยกนิ้ว “เฮ้ยไอ้โชความคิดดี”
โชยักคิ้ว “ใช่แมะ?”
ในขณะที่เมนั่งกอบกลีบดอกไม้บนพื้น พอเปรมเดินไปถามว่าทำอะไรก็ตอบว่า “จะเอาดอกไม้ไปโปรยให้พี่จูน”
แต่มันตกพื้นไปแล้วไม่ใช่เหรอ...กูเห็นนะเม“อย่าทำแบบนี้สิเม...” เปมทัตขมวดคิ้ว จูนมองอย่างซาบซึ้ง เพราะมันสกปรกสินะ
พ่อครัวพูดว่า “อย่าทำคนเดียว มาเดี๋ยวเราช่วย” ก่อนจะลงไปนั่งกอบกลีบดอกไม้ด้วยอีกคน
...เปรม กูเห็นนะเปรมตามด้วยไฟที่วิ่งถือคบเพลิงเข้ามา หมอนั่นอมน้ำมันไว้ในปาก ก่อนจะเป่าพรวดจนเปลวไฟพุ่งไปโดนฉากข้างหลัง เกดเบิกตากว้าง “อีดอกฉากละลาย!”
ทุกคนวิ่งวุ่นเมื่อไฟไหม้ ทศทิศวิ่งมาคว้าแขนจูนดังหมับ “หนีเร็วกุ๊ก!”
“ไม่ใช่กุ๊ก!” นักเขียนบอก เท็นเอียงคอ “อ่าว กุ๊กล่ะ?”
“นั่งกอบดอกไม้อยู่โน่น” จูนบุ้ยปากบอกทาง เด็กโข่งรีบวิ่งเข้าไปหาพ่อครัวทันที เปิดปากถาม “กุ๊ก...ทำไรอะ?”
“กอบดอกไม้”
“เล่นด้วย” แล้วก็นั่งลงตรงนั้นเอง จูนแทบคำราม “แล้วไม่ต้องวิ่งหนีแล้วเรอะ!!”
วูบ!พลันจูนก็ลืมตาขึ้นมาในห้องพักของโลกความจริง ขมวดคิ้วด้วยในหัวอันสับสน
ตื่นไม่ได้นะ ยังไม่ได้ถ่ายรูปกับไอ้พวกนั้นเลย... นักเขียนพยายามข่มตาให้หลับ สมองเกิดอาการติดๆ ดับๆ สุดท้ายก็กลับเข้าไปหาความฝันอีกรอบ
พื้นที่ในสตูดิโอถูกเก็บกวาดแล้ว จูนยืนอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายโดยมีตากล้องตะโกนเรียก “ไอ้จูนมึงหายไปไหนมาเนี่ย ลูกมึงวิ่งวุ่นกันหมดเลย”
“โทษๆ” นักเขียนบอกก่อนจะหันไปตบมือสั่ง “เด็กๆ เร็วหน่อย มาถ่ายรูปกัน เดี๋ยวนี่ต้องตื่นแล้ว”
“รีบเลยจูน เวลาจะหมดแล้ว” เกดบอก จูนตัดสินใจคว้าโชไว้ก่อน บอกว่า “น้องโชอยู่นิ่งๆ”
ตามด้วยจับเมธาได้อีกหนึ่งเพราะตัวเล็ก เธอรวบตึงทั้งคู่ให้ไปอยู่ในมือเดียวก่อนจะหันไปคว้าเท็น ทว่าอีกฝ่ายตัวใหญ่เลยสะบัดแรงเสียหลุดมือ จูนจึงยกมืออีกข้างมาจับไว้ทว่าก็ยังหนีไปได้ ส่วนสองคนที่เป็นอิสระแล้วก็กลับไปวิ่งเล่นต่อ
อ่าวอีดอก ไม่เหลือใครเลยทีนี้ จูนนั่งแปะกับพื้น ร้องไห้ออกมาแบบไม่มีน้ำตา “แอ...ถ่ายรูปสิโว้ย...”
แชะ!
“ไม่ใช่ตอนนี้!” จูนหันขวับไปตะโกนใส่ เมื่อสู้ความวุ่นวายไม่ไหวจึงเดินคอตกเข้าไปหาพี่เกด ฝ่ายหลังชี้จอมอนิเตอร์ ภาพที่ได้คือรูปหมู่ที่ทุกคนวิ่งกันวุ่นวายโดยมีนักเขียนนั่งทำหน้าเหมือนแพะร้องไห้อยู่กลางวง
“...” จูนน้ำตาจะไหล มองตากล้องกดปริ๊นท์รูปนี้เดี๋ยวนั้นแล้วยื่นมา
“ให้”
“...ให้ทำไมวะ?” จูนเลิกคิ้ว เกดบอกโดยยังไม่ละสายตาจากจอกล้อง “ให้เอากลับไปโลกความจริงไง” ถึงตรงนี้ก็เงยหน้าสบตานักเขียน
“เดี๋ยวก็ต้องตื่นแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“...”
จูนนิ่งไป รับรูปมาถือไว้ก่อนจะจับจ้องภาพเบื้องหน้า เด็กหนุ่มวัยรุ่นแปดคนกำลังเล่นวิ่งไล่จับกันอยู่ในฉากอย่างสนุกสนาน
นั่นสินะ...ใกล้ต้องปล่อยมือกันแล้วนี่นาจูนยิ้ม จนถึงตอนนี้ก็อยู่กับพวกมันมาปีกว่าแล้ว ตั้งแต่ได้พบกันเธอก็คอยให้ความสำคัญพวกเขาเสมอมา ไอ้ตัวแสบเป็นตัวของตัวเอง หลายครั้งที่กำหนดบทไว้ให้แต่สุดท้ายพวกมันก็เอาไปเล่นกันในแบบของตัวเองอยู่ดี
แต่เพราะแบบนี้ถึงได้มีเสน่ห์ จูนมองอีกฝ่ายด้วยแววตาพูดไม่ออก อาจจะวุ่นวายไปบ้าง เสียงดังไปบ้าง บ้าบอกันไปบ้าง หรือบางทีทำให้เหนื่อยอยู่บ้าง แต่ก็อดยอมไม่ได้ว่าเธอผูกพันกับพวกเขามากเหลือเกิน
ก็สร้างมากับมือเลยนี่นะจูนกำรูปถ่ายไว้ พูดว่า “ขอบคุณนะพี่เกด” เกดมองอีกฝ่ายยืนหันหลังให้พวกไอ้ตัวแสบ เปิดปากถาม “จะไม่บอกลาพวกนั้นหน่อยเหรอ?”
“ไม่ต้องหรอก” คนฟังยิ้ม ขอบตาร้อนผ่าวแปลกๆ แต่ก็พยายามกลั้นความรู้สึกเอาไว้ จังหวะที่ก้าวขานั่นเองไฟก็เรียกเธอ
“เจ๊ไปละเหรอ!” จูนหยุดเท้า ถึงยังไงก็ตัดใจจากพวกมันไม่ลงเลยจริงๆ
“เออ กูไปแล้ว”
“พี่ไปแล้วเหรอครับ” อันนี้เสียงเมธา จูนหันขวับไปมองตาเหลือกอย่างหลุดมาด “เดี๋ยว! แล้วทำไมมันดูห่างเหินได้ขนาดนั้น!”
“ไอ้จูนมึงกลับละเหรอ”
“ก็สนิทไป๊!!” จูนแยกเขี้ยวใส่ไอ้ปิศาจ ตอนนั้นเองที่ได้เห็นหน้าเด็กหนุ่มแปดคนเต็มสายตา พวกเขากำลังมองเธออยู่จากตรงนั้น
จูนพยักหน้าในที่สุด “อืม เดี๋ยวต้องตื่นแล้ว”
“ก็ไม่ต้องตื่นดิ” โชหัวเราะ จูนหรี่ตา “นั่นมันตายแล้วแมะ” นักเขียนตัดสินใจหันหลัง พร้อมโบกมือให้ชิคๆ
“ไปละ”
สิ้นคำก็เดินออกมา ทุกย่างก้าวนั้นหนักอึ้ง รู้ตัวดีว่ากำลังจะต้องออกจากสตูดิโอนี้ไปแล้ว จิตใต้สำนึกบอกว่าข้างหน้านั้นมีครอบครัวใหม่รออยู่
อาจจะเป็นเรื่องใหม่...จูนสั่นหัวยิ้มๆ เธอเดินต่อไปอย่างมั่นใจ เดินแล้วเดินอีก เดินแล้ว...ก็เดินอีก เดินจนเหนื่อย ก่อนจะนั่งแปะลงไปในที่สุด
ทำไมมันไม่ถึงสักทีวะ!!จะหันกลับไปก็ไม่ได้พวกมันแม่งมองส่งอยู่เดี๋ยวไม่ชิคอีก ไอ้ฉิบหายเอ๊ย!
“...จูน ให้เราเอารถไปรับไหม?” แว่วเสียงเท็นดังมาจากที่ไกลๆ จูนถึงยอมหันไปร้องไห้แบบไม่มีน้ำตาในที่สุด
“ฮือ...ก็ดีนะ”
รอไม่นานไฟกับเปรมก็ขี่รถกอล์ฟมารับ จูนปีนขึ้นนั่งข้างหลังอย่างเหนื่อยอ่อน หมอยาส่งเสียง
“เกือบเท่ละเจ๊”
“เออดิ อายสัด” จูนบ่น เปรมหัวเราะ ถามว่า “งั้นแปลว่าพวกเราก็ไม่ต้องแยกจากกันแล้วใช่ไหมครับ?”
จูนกำลังจะหันไปตอบ ตอนนั้นเองที่ภาพทั้งหมดราวกับผืนน้ำที่โดนจิ้มจนเกิดวงกว้าง จูนสะดุ้งเบิกตาค้าง รู้ตัวอีกทีก็กลับมาเห็นเพดานห้องพักในหออันคุ้นตา
ตื่นแล้ว...จูนลุกขึ้นนั่ง หันไปมองโน้ตบุ๊กซึ่งเปิดหน้าเวิร์ดตอนสุดท้ายที่ยังเกลาไม่เสร็จเอาไว้
ดูท่าคงถึงเวลาต้องปล่อยมือจริงๆ แล้วล่ะนะเธอหันไปนั่งเกลาต่อจนจบ ก่อนจะกดเซฟไฟล์แล้วปิดโน้ตบุ๊กลง
ได้เวลาเริ่มต้นใหม่แล้ว จูนตวัดเสื้อนอกเข้าหาตัวก่อนจะหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องไป
“ไปกินหมูกระทะดีกว่า”
****************************************************** *
สวัสดีค่าาา า
เพราะคิดถึงจึงเอามาลงให้อ่านกัน 55555555 5
เผื่อบางคนยังไม่เข้าใจ ตอนพิเศษนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเนื้อเรื่องหลักนะคะ
อันนี้เป็นเพียงความฝันของจูนเท่านั้นค่ะ
ย้อนกลับไปช่วงแต่งตอนจบเคยนอนกลางวันอยู่ครั้งนึงแล้วฝันแบบนี้เลย
เป็นเรื่องเป็นราวมาก อาจจะตกหล่นไปนะคะ เพราะเขียนเท่าที่จำได้
แล้วก็มีแต่งเติมบ้างเล็กน้อยเพื่อความบันเทิงด้วยค่ะ 555555 5
ส่วนใบหน้าพวกไอ้แสบในฝันที่จูนเห็นเป็นลายเส้นของพี่เกดค่ะ
นัยนึงคือเหมือนพวกเขามาลาเราเลย ..
อีกนัยคือนี่ชั้นหมกมุ่นขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย 5555555555 5
จนกว่าจะได้เปิดจองเล่มก็อาจจะมีตอนพิเศษป่วง ๆ แบบนี้มาลงให้หายคิดถึงเล่นกันบ้าง
ขอบคุณทุกคนที่สนใจและสอบถามเข้ามาถึงรายละเอียดรวมเล่มนะคะ
ได้ข่าวอัพเดตอย่างไรจูนจะแจ้งให้ทราบทางเพจแน่นอนค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ให้การติดตามโดยเสมอมานะคะ
แล้วเจอกันรีพลายหน้าค่าาา า
หัวข้อ: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016) (อ่าน 681633 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก