หัวข้อ: แค่อยากระบาย ... !!

[Onlylove]

ที่จริงแล้วกระทู้นี้ก็เป็นแค่เรื่องไร้สาระ .. ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกคับ เป็นแค่เรื่องราวที่ผมอยากจะเล่า
หรือระบายความรู้สึกให้ใครสักคนได้ฟัง อย่างน้อยมันก็อาจช่วยทำให้ความรู้สึกบางอย่างที่ผมกำลังพบเจออยู่ตอนนี้
ได้เบาบางลงหรือว่าหมดไปสักที ....

" คนไม่เต็ม " 

ผมรู้สึกเกลียดคำ ๆ นี้จังเลยคับ ... ถ้าให้เล่าย้อนกลับไปถึงเรื่องราวทุกข์ใจที่เป็นจุดเปลี่ยนสำหรับชีวิตผม มันก็คงจะเริ่มตั้งแต่ตอนที่ผมเกิดหล่ะมั้งคับ ....

ผมคลอดก่อนกำหนด ตอนอายุครรถ์ของแม่ได้ประมาณ 7 เดือน น้ำหนักตัวตอนนั้นก็ประมาณ 1 กิโลครึ่ง ต้องอบอยู่โรงพยาบาลเกือบ 3 เดือน แม่เล่าให้ฟังว่าตอนนั้นมีใครหลายคนมาถามแม่ว่า ... " ผมยังมีชีวิตอยู่อีกหรอ ? "
ผมได้ฟังแล้วรู้สึกตลกตัวเองนะคับ ... เพราะตอนนั้นแม่บอกว่า ผมตัวเล็กเกินไป เลี้ยงก็เลี้ยงยากพอตกตอนเย็นหรือช่วงหัวค่ำทีไร ผมก็จะร้องไห้งอแงเสมอ ...
ตั้งแต่วันนั้น ผมก็โตมาเหมือนกับเด็กทั่ว ๆ ไป .. แต่จุดที่ทำให้ชีวิตของผมเปลี่ยนไปก็คงจะเป็นช่วงที่ผมอายุ 15 ปี อยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ผมถูกอาจารย์ขอร้องให้เป็นประธานนักเรียน ( หรือเรียกง่าย ๆ ว่าบังคับ ) ผมพยายามหาเหตุผลทุกอย่างมาปฏิเสธแต่อาจารย์ก็ไม่ยอมรับฟัง ผมจำได้ดีวันแรกที่ผมก้าวขาขึ้นไปยืนหน้าเสาธง ความรู้สึกตอนนั้นมันทั้งตื่นเต้นและเหมือนกับตัวเองได้ตกลงไปบนหลุมดำ ... ผมตัวสั่นทั้งตัวพูดก็พูดไม่ออกยังไงไม่รู้ ตอนนั้นผมคิดแค่ว่าตัวเองอาจจะตื่นเต้นมากเกินไป ...
หลังจากที่ผมจบ ม.3 ผมก็ได้สอบเข้าเรียนต่อที่วิทยาลัยอาชีพในตัวเมืองของจังหวัด ....
ผมได้พบเจอกับเพื่อนใหม่ มากหน้าหลายตาได้ทำความรู้จักทักทายกัน แต่มีประโยคนึงที่หลุดออกมาจากปากเพื่อนผู้หญิงคนนึง เป็นประโยคที่ทำให้ผมเริ่มสงสัยในตัวของผมเอง ...

" แบงค์ .... นายเต็มไหม ? " ผมทำหน้าเคลือบแคลงสงสัยในคำถามแต่ก็พอเข้าใจถึงประโยคที่เพื่อนคนนั้นถาม ผมยิ้มให้เธอแล้วตอบกลับไป
" แล้วแต่เธอจะคิดแล้วกัน "

ตั้งแต่วันนั้น ก็มีคำถามในรูปแบบเดิม ๆ คำถามซ้ำ ๆ ที่ออกมาจากปากใครหลายคนที่เพิ่งรู้จักกับผม มักถามว่า ....

ผมเต็มไหม ?

ผมก็ได้แต่ยิ้มให้กับโชคชะตาของตัวเองแล้วนิ่งเงียบทำเหมือนกับไม่ได้ยินคำพูดของคนเหล่านั้น ทั้งที่ในใจของผม
รู้สึกเจ็บปวดและทุกข์ใจทุกครั้ง ... จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าผมแตกต่างจากคนปกติทั่วไปตรงไหน ... ผมก็มีร่างกายครบ 32 ประการ เหมือนกับคนปกติทุกอย่าง ... มีความรู้สึก รู้จักผิดชอบชั่วดี ใช้ชีวิตประจำวันเหมือนกับคนปกติทั่ว ๆ ไป หรือเพราะผมคลอดก่อนกำหนด ( ทุกวันนี้ผมมีอาการมือสั่นตัวสั่น ตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นแค่ความตื่นเต้น ... แต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่ มันเป็นหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้ผมรู้สึกอายทุกครั้งที่ต้องพรีเซนต์หน้าห้อง รู้สึกไม่อยากจะจับจานอาหารเวลาที่ไปกินข้าวอยู่โรงอาหาร รู้สึกไม่อยากทำอะไรเลยเวลาที่ต้องอยู่ต่อหน้าคนเยอะ ๆ เพราะผมจะรู้สึกตัวสั่นมือสั่นทุกครั้ง ) จากเรื่องราวทุกอย่างที่ผมได้เล่าไปแต่ที่จริงมันมีรายละเอียดปลีกย่อยอีกเยอะ ... ให้เล่าทั้งวันก็คงจะไม่จบ

ผมเหมือนกับคนไม่เต็มบาท เป็นเหมือนกับคำถามที่ใครหลายคนเคยถามผม ผมรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเอง
เพราะคำถามพวกนั้น ไม่มั่นใจถึงขนาดที่รู้สึกกลัวทุกครั้งที่ต้องอยู่ต่อหน้าคนเยอะ ๆ รู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลย ทุกวันนี้ผมต้องมีชีวิตอยู่กับความกลัวที่ผมสร้างขึ้น ... ไม่กล้าพูดคุยกับใครหลาย ๆ คน เพราะความไม่มั่นใจของตัวเองทำให้ผมพูดติดอ่าง พูดติด ๆ ขัดเวลาที่ต้องคุยกับคนแปลกหน้าหรือแม้กระทั่งคนในครอบครัวเอง ... บางทีผมก็แอบอิจฉาคนที่คุยเก่ง คนที่กล้าแสดงออกหรือมีความมั่นใจในตัวเอง ... ทำไมผมถึงไม่เก่งแบบเขาบ้าง ทำไม ? ผมถึงไม่มีความมั่นใจแบบนั้นบ้าง ...
ผมเคยทุกข์ใจจนต้องโทรไปหน่วยงานที่ให้คำปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องสุขภาพจิต ... แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาสักนิด
ตอนนี้ผมก็ต้องกินยาลดความดันโลหิตสูงทุกครั้งที่ต้องออกไปพบปะกับผู้คน
บางครั้งผมก็รู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่ ... เวลาที่ต้องพบเจอกับเรื่องราวที่ทำให้ทุกข์ใจ แต่เมื่อผมหันหลังกลับมามอง ก็พบเจอกับพ่อ แม่ ตา ยายและผู้มีพระคุณอีกมากมายที่เฝ้ารอความสำเร็จของผมอยู่ ตอนนี้ผมเรียนอยู่ ปวช.2 เดือนหน้าก็จะฝึกงานแล้ว
หวังว่า ... ผมคงจะมีความกล้าพอที่จะต่อสู้กับชีวิตจริง ชีวิตของการทำงานที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

สุดท้ายนี้ ... ถึงแม้ว่าผมจะต้องต่อสู้กับ " ความกลัว " ภายในจิตใจ ที่ผมเองเป็นคนสร้างมันขึ้นมา แต่ไม่ว่ายังไงผมก็จะสู้ต่อไป .. เพราะไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ชีวิตของเราทุกคนก็เกิดมาเพื่อต่อสู้กับโลกที่แสนโหดร้ายใบนี้


เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะคับ .....   

[iforgive]

คุณก็แค่ขาดความมั่นใจในตัวเอง ไม่เกี่ยวกับว่าคลอดก่อนกำหนดหรือเลี้ยงยากแต่อย่างใด
เรื่องนี้แก้ไม่ยากค่ะ ... ลองอ่านดูนะ ... เสริมสร้างความมั่นใจ ให้เริ่มที่ตัวเอง....

http://www.succeedlifestyle.com/6-strategies-improve-self-confident/

http://www.dhammajak.net/dhamma/12-2.html

http://www.deonetraining.com/view_leader_talk.php?id=56&PHPSESSID=261cb6494bfdad89780931effef55f25

http://www.siamhealth.net/public_html/Disease/neuro/psy/stress/self_esteem.htm#.VOAjhfmsXxo

และอีกเยอะแยะมากมาย google ช่วยคุณได้
https://www.google.co.th/webhp?sourceid=chrome-instant&ion=1&espv=2&ie=UTF-8#q=%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B8%98%E0%B8%B5%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%AA%E0%B8%A3%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%87%E0%B8%84%E0%B8%A7%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%A1%E0%B8%B1%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B9%83%E0%B8%88

[☾❤Nyanpire❤☽]

อยากจะบอกว่า พี่ก็เป็น ไอ้อาการพวกนี้
สั่นมากตื่นเต้นมาก ไม่กล้าพบปะผู้คน
หนักถึงขนาดเคยไปพบจิตแพทย์

หมอให้ลองปฏิบัติธรรมนั่งสมาธิ มันได้ผลระดับนึงนะ
มีสติ สมาธิ กำหนดรู้ 
ถ้าฝึกบ่อยๆจะมีสติมากขึ้น ความตื่นเต้นก็จะลดลง

ที่สำคัญคิดแง่บวก

อย่าดูถูกตัวเองว่าไม่ดีงั้นงี้

อย่าแคร์คนรอบข้างที่ไม่ใช่คนในครอบครัวให้มาก
ปล่อยวางงงง

พี่กล้าพบผู้คนมากขึ้น แต่ยังขาดความมั่นใจในตัวเองอยู่
ปมด้อยของพี่คือ ไม่เก่งภาษา ทำยังไงก็ไม่เข้าสมอง
ฝังไปถึงจิตใต้สำนึกแล้วว่า เราไม่เก่งเราโง่ เรียนไงมันก็ไม่ได้หรอก

อยากจะลอง บำบัดจิตใต้สำนึก innercoach
แต่คือค่าใช้จ่ายในการอบรมค่อนข้างสูง
ตอนนี้ได้แต่ฝึกสะกดใจตัวเองไปก่อน เราเก่ง เราต้องทำได้
ไม่มีอะไรเกิดความสามารถมนุษย์หรอก

[Poes]

สู้ๆจ้า  เรื่องความกังวล ตื่นเต้นเวลาออกไปยืนหน้าคนมากๆ คิดว่าหลายๆคนก็เป็นนะ
มันไม่ได้ผิดปกติ หรืออาการของคนไม่เต็มหรอก อย่าคิดมาก

[สายลมที่หวังดี]

สู้ๆน้า อ่านจากที่เล่าเค้าว่าเธอไม่ใช่คนไม่เต็ม แค่ไม่มั่นใจตัวเองและคิดมากเพราะเพื่อนหรือคนอื่นๆพูดว่าเธอ  อย่าเก็บมาคิดมากนะคะ เธอสามารถอยู่ในสังคมได้และยังมีครอบครัวที่เค้ารักเธออีกมากอย่าไปใส่ใจคนที่พูดไม่ดีหรือว่าเราเลยเลี่ยงได้เลี่ยง เราก็พอเข้าใจความรู้สึกเธออยู่นะถึงเรื่องเราจะเล็กน้อยแต่เราก็คิดมากเหมือนกัน เราเลยจัดการเรื่องนีโดยที่ไม่สนใจคนที่ว่าเราๆก็ไม่พูดด้วยเลยถ้ามีหลายคนเราก็ไม่พูดกับหลายคนเลือกพูดเฉพาะคนที่เข้าใจเราแม้จะมีน้อยก็ตาม  แล้วหาทำสิ่งที่เรารักหรือสิ่งที่เราถนัดมุ่งไปสิ่งๆนั้นแทนเพื่อจะได้ไม่ต้องมีเวลามาคิดเรื่องที่ทำให้เราเครียด


เป็นกำลังใจให้นะคะอย่าลืมว่ามีครอบครัวที่รักเราสำคัญที่สุดกว่าคนอื่นๆ

[snowboxs]

เริ่มไม่มั่นใจหนักขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อใครต่อใครก็พูดในทำนองเดียวกัน
จริงๆแล้วคำว่า ไม่เต็มหรือเปล่า คนที่พูด
มักจะพูดกับคนที่สนิทมากๆ เชิงหยอกล้อกัน
หรืออีกอย่าง จะพูดแบบนินทาลับหลังกันไปเลย
แต่ถ้าไม่สนิทแล้วมาพูด ช่างเป็นคนที่ไม่น่าคบหา

เวลาน้องอยู่กับคนสนิทจะไม่ตื่นเต้นใช่มั้ยคะ
พี่ก็เป็นคนแปลกหน้า ถ้าอยากคุยก็ pm มาได้นะคะ
เป็นกำลังใจให้ อย่าบั่นทอนตัวเอง ด้วยการคิดร้าย
ให้กับตัวเองนะ คิดซะว่ามันเป็นบุคลิกของเรา
เราก็พยายามปรับบุคลิกให้ดีขึ้น แต่อย่ากดดัน

[Breeze 13]

 

คนปกติก็เป็นเหมือนกันที่เวลาอยู่หน้าคนเยอะๆแล้วสั่น

เอาใจช่วยครับ อย่าคิดมาก บางทีเราแค่กังวล หรือกลัว ยิ่งกลัวมันก็ยิ่งเหมือนจะมีอาการมากขึ้น หรือเปล่า ..... คิดว่านะ แหะๆ

ลองพูดคุยกับคนอื่นบ่อยๆ จะทำให้กล้าขึ้น

 

[Mouse2U]

เราก็เป็นตื่นเต้นทีไรมือไม้สั่นไปหมด.ตลอดอ่ะ
เรื่องธรรมดานะเราว่า.ส่วนคนที่มาทักว่าเราเป็นแบบโน้นแบบนี้ก็ไม่ต้องไปใส่ใจหรอกค่ะ
เราว่าพวกเขาต่างหากที่ผิดแปลก.ตัดสินคนแค่เพียงภายนอก

แล้วถ้าคุณยังขจัดความกลัวในใจไปไม่ได้.ก็ไม่ต้องสนใจว่าใครจะพูดอย่างไรดีกว่าเนอะ.จะได้ไม่ต้องทุกข์เพิ่ม.ดีออกน้าา~ เป็นกำลังใจให้ค่ะ.

[inkirako]

เป็นกำลังใจให้นะ

เรื่องมือไม้อะไรสั่นๆ เราก็เป็นนะ เป็นบางเวลา และแก้ไม่หาย
สาเหตุที่เดาๆคงจะขาดวิตามิน ไม่ก็นอนน้อย ไม่ก็เครียด

เรื่องพรีเซ้นงานหน้าห้องไม่มั่นใจตัวเอง
เรื่องนี้เราทำใจยอมรับนะ สู้ไปเลย มั่นไปเลย เพราะมันคือ "คะแนน"
ทำให้มันเต็มที่ดีกว่าจะมาเสียใจภายหลัง

เรื่องไม่กล้าพบปะผู้คน
เราก็เป็นนะเมื่อก่อน(ตอนม.ต้น) โครตไม่มีความมั่นใจเลย เขิน อาย โดยเฉพาะเพศเดียวกัน T T
กับผู้หญิงกลับไม่เป็นอะไร แต่ผู้ชายโครตๆอะ อยากจะวิ่งหนี 55555
แต่ตอนนี้เริ่มผ่อนคลายแล้ว เพราะไปวิ่งออกกำลังกาย ต้องเจอผู้ชายแน่นอน
มีคนมาคุยๆบ้าง ตอนแรกก็เขิน แต่พี่เขาเป็นกันเองเลยสบายใจ
หรือจะออกไปหากิจกรรมอะไรก็ได้ทำข้างนอก งานพิเศษก็ดีนะ ได้ตังด้วย

สู้ๆนะ ฝึกงาน ฝึกกี่เดือน ?
ถ้า 1 เดือนเหมือนเราอะ ตอนแรกว่านานนะ แต่ตอนนี้คิดถึงพี่ๆที่ฝึกงานมาก
รักมาก 555 ฝึกงานสนุกมาก เข้าไปฝึกวันแรกๆพูดเลย กลัวพี่คุมงานดุ พี่คุมงานเหวี่ยง
แต่ไม่เลยทุกคนใจดี สอนงานทุกอย่าง ฝึกไปชม.เดียว ปลดปล่อยความเป็นตัวเองเลย 555
ทำงานเก่งนะแต่รั่ว(เก่งตรงไหนวะ พี่เขาบอกให้ซ่อมคอม ยังซ่อมมิเป็นเลย 5555)
คือทำอะไรเป็นก็ทำเลย เครื่องถ่ายเอกสาร พิมพ์ดีดไฟฟ้า เครื่องใช้สำนักงานบลาๆ ใจกล้าหน้าด้านขอพี่เขาสอนเลย
ได้ตรงนี้ อนาคตอาจได้ใช้ บางคนเรียนไม่เก่งแต่ทำงานเก่งนะ 5555
เราไม่เก่งนะ  เฉลี่ย 3.49 T T หอบขึ้นเลย จะจบแล้วปวช.

[mutyamania]

เป็นเหมือนกันค่ะ  เวลาต้องพรีเซ้นท์ต่อหน้าคนเยอะ ๆ เคยเป็นลมหน้ามาแล้วด้วย  คือต้องซบเพื่อนเลย  อายก็อาย  แต่มันไม่ไหว  เสียงและมือสั่น  หัวใจเต้นแรง  รักแร้เปียกชุ่ม

บางครั้งก็ไม่เป็นนะ

แล้วแต่ว่าสถานการณ์นั้น ๆ เรารู้สึกปลอดภัยหรือว่าคุ้นชินหรือไม่  ไม่เกี่ยวว่าคนฟังจะมากหรือน้อย 

ถ้ามียากินที่รักษาอาการนี้เราก็อยากได้นะ

ตอนเด็ก ๆการพูดหน้าห้องเป็นเหมือนนรก  ทั้งที่ตัวจริงค่อนข้างเป็นคนตลกเฮฮา  ชอบพูดเล่น  บางทีโวยวาย ทำเสียงดังให้คนสนใจนี่ไม่อายหรอก  แต่พอทำเรื่องมีสาระอย่างพูดรายงานหน้าชั้นล่ะเกิดจะหน้าบาง  ใจสั่นขึ้นมาทันที

สู้ๆค่ะ จขกท.

[Poes]

^
^
^
มันจะมียานะ เป็นยาลดความตื่นเต้นอะ ไม่รู้ที่ไทยมีหรือปล่าว เดี่ยวจะหาชื่อยามาให้นะ

[murua]

พี่ก็เคยเป็นคนที่ขาดความมั่นใจ และสั่น ทำอะไรไม่ถูก ทุกครั้งที่ออกไปพูดหน้าชั้น
แต่ของแบบนี้มันแก้ได้จริงๆครับ อยากให้น้องเชื่ออย่างงั้น ว่าสักวันเราจะมั่นใจ เราจะกล้าขึ้นได้จริงๆ
แต่ต้องใช้เวลา และความพยายาม อยู่ที่การฝึกฝน พยายามทำกิจกรรมร่วมกับคนอื่นเยอะๆ ออกไปพูดบ่อยๆ ผิดๆถูกๆก็พูดไป บ่อยๆเข้าจะเริ่มชิน และความตื่นเต้นก็จะหายไปเอง

[Onlylove]

ผมเหนื่อยจังเลยคับ...
สิ่งที่ผมคาดหวังไว้มันไม่ได้เป็นไปตามที่ตัวเองตั้งใจเอาไว้สักนิด
เหลืออีก 1 อาทิตย์ผมก็จะฝึกงานเสร็จแล้ว ตอนแรกคิดว่าช่วงฝึกงานผมจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมบ้าง
คือสามารถปรับปรุงตัวเองจากที่เป็นคนไม่ค่อยกล้าพูดให้พูดมากขึ้น ผมคิดมาตลอดว่าตัวเองสามารถแยกบทบาทจากนักศึกษา
กับการฝึกงานออกจากกันได้ คือคาดหวังว่าผมจะฝึกงานออกมาให้ดีที่สุด คือฝึกงานมันคนละบบทบาทกับการเรียน ผมคงจะทำได้ดี แต่มันไม่ใช่เลย ผมเป็นหนักกว่าเดิม จากที่พูดติดอ่างอยู่แล้วยิ่งพูดติดหนักกว่าที่เป็นอยู่เพราะความกดดันจากสถานที่ฝึกงาน จากพนักงงาน จากคนรอบข้างทำให้ในแต่ละวันผมพูดนับคำพูดได้ ในขณะที่คนอื่น คิดและสามารถพูดออกไปได้เลย แต่สำหรับผม กว่าจะพูดได้ประโยคนึงคือต้องคิดทบทวนอยู่เป็นสิบครั้งว่าเวลาที่เราพูดออกไป คนฟังจะฟังรู้เรื่องไหม จะงงสิ่งที่เราพูดออกไปหรือเปล่า บางครั้งอยากพูดแทบตายแต่ติดตรงที่ว่า ผมไม่กล้า ผมกลัวที่จะพูดออกไป หรือบางครั้งกล้าพูดออกไป แต่มันก็ติดอ่างอยู่ดี จนทำให้ผมเริ่มท้อ หรือผมอาจจะคาดหวังกับตัวเองมากไป ผมคงจะเดินเป๋ไปเป๋มาตั้งแต่ตอนที่โดนคนอื่นทักว่าตัวเอง ว่า เต็มบาทหรือเปล่า ? ผมรู้ตัวเองดีว่าผมพยายามที่จะยัดเยียดความผิดไปให้คนอื่นทั้งที่ตัวเองก็เป็นคนคิดมากไปเอง แต่ตอนนี้ผมรู้สึกอึดอัดมากเลย เพราะกำแพงที่ผมสร้างไว้ด้วยความกลัว มันกำลังจะบีบรัดตัวผมเอง ขนาดคนในครอบครัวผมยังกลัวที่จะพูดคุยด้วยเลย ผมพยายามที่จะเเก้ไขมันแล้วนะคับ แต่คุณเคยรู้สึกไหม ? ยิ่งเราพยายามมากเท่าไหร่ แต่มันก็ไม่เกิดผล มันยิ่้งทำให้เรารู้สึกเคว้งไปมากกว่าเดิม ผมอยากไปปรึกษาจิตเเพทย์นะคับ อยากหาความมั่นใจให้กับตัวเองว่าตัวเองไม่ได้เป็นอย่างที่ถูกกล่าวหา แต่สังคมเมืองแถวบ้านผมเป็นสังคมที่อยู่ใกล้กันจนเกินไป ถ้าผมไปปรึกษาจิตแพทย์จริง ๆ คงได้เป็นขี้ปากของชาวบ้านชาวช่องแน่นอน ใครจะว่าผมขี้กลัวหรือระแวงไปเองก็ได้นะคับ คนเรามีสังคนถึงแม้ว่าจะบอกว่า ไม่เป็นไร ไม่แคร์ หรือไม่สนใจคนอื่นมากแค่ไหน ? แต่เราก็ยังคงต้องใส่ใจรอบข้างอยู่ดี
#สุดท้ายนี้ขอบคุณสำหรับการอ่านเรื่องราวของคนไม่เต็มบาทคนนึง ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณ ว่าถ้าคุณเจอคนที่บกพร่องหรือคุณสงสัยว่าเขาเป็นคนไม่เต็มหรือเปล่า บางครั้งเขาอาจจะแสดงท่าทีที่น่าหัวเราะออกมา  ผมขอร้องว่าคุณอย่าตั้งคำถามเกี่ยวกับสิ่งที่ตัวเองสงสัยออกไปเด็ดขาด และอย่าหัวเราะกับความบกพร่องของเขาว่าเป็นเรื่องขำขัน ผมว่าคนไทยบางส่วนก็ใจร้ายนะคับ ที่มองคนประเภทนี้ว่าเป็นพวกตัวตลก ก่อนที่จะหัวเราะออกมาคุณได้มองดูพวกเขาไหม ? ว่าพวกเขาสนุกกับคุณหรือเปล่าเพราะถ้าเขาไม่สนุก แสดงว่ามันไม่ใช่เรื่อง " น่าหัวเราะ " สำหรับเขา
คุณอาจจะมองว่าก็แค่สงสัยเลยถามออกไป " หรือแค่ " ก็มันน่าหัวเราะนี่นา " แต่เสียงหัวเราะหรือคำถามของคุณ อาจสร้างบาดแผลที่ไม่มีวันหาย... กับใครสักคน ทั้งที่คุณไม่ได้รู้เลยว่าคำถามหรือเสียงหัวเราะจะสร้างผลกระทบให้กับชีวิตเขามากขนาดไหน ? ผมยอมรับว่าตัวเองก็เคยทำอย่างที่ขอร้องพวกคุณออกไป แต่เมื่อผมถูกตั้งคำถาม และเริ่มสงสัยในความเป็นตัวเอง ผมก็ไม่เคยที่จะหัวเราะให้กับความบกพร่องของใครสักคนเลยแม้แต่น้อย เพราะเข้าใจหัวอก ว่าการที่เป็นตัวตลกให้กับคนอื่น มันไม่ใช่เรื่องน่าขำขัน ผมไม่ได้มองโลกใบนี้ในแง่ร้าย .... แต่ความเป็นจริงสังคมไทยมันก็เป็นแบบนี้

[ขนมโก๋]

เพื่อนเราเป็นคนพูดไม่ชัดระหว่าง ช ช้าง กับ ซ โซ่ โดนล้อเป็นประจำรวมถึงตัวเราก็ร่วมล้อด้วย จากสีหน้าเราก็รู้ว่าเขารู้สึกไม่ดีกับกิริยาเหล่านั้นของเราจนเขากลัวที่จะพูด 2 พยัญชนะนี้เลยก็ว่าได้ ตอนนี้ยังรู้สึกผิดอยู่เลยเพราะเพื่อนคนนั้นตั้งแต่โดนเราขำก็ไม่คุยกับเราอีก กระทั่งเราทนไม่ไหวเลยไปคุยกับเขาตรงๆ เราพยายามอธิบายว่าขำๆไงเลยโดนตอกหน้ากลับมาอย่างจังว่า "แล้วความรู้สึกของกูล่ะ" คือตกใจ ผิดจริงๆที่มองข้ามข้อนี้เพราะคิดว่าแค่เล่นๆกัน ปัจจุบันกลับมาเป็นเพื่อนกันแล้ว สนิทกว่าเดิมด้วย เวลามีคนมาล้อ เราก็จะออกโรงปกป้องให้ตลอด ทั้งที่รู้ว่าในบางครั้งมันไม่อาจทดแทนความรู้สึกที่เสียไปก็ตาม

[Star_ss]

  เป็นกำลังใจให้อีกคนนะค่ะ

สู้ๆ ค่ะ เอาชนะมันให้ได้ พยายามอย่าเอาคำพูดคนอื่นมาคิดมากเลยนะค่ะ
คิดไปก็จะเป็นเราคนเดียวที่จมปลักอยู่กับความคิดกับคำพวกนั้น
คนอื่นจะมองยังไงอย่าไปสนใจเลยค่ะ เราไม่จำเป็นต้องรู้สึกตามที่เขาพูดว่าเราหรอกค่ะ
คุณเป็นคนยังไงตัวคุณเองรู้ดีที่สุด คนอื่นไม่มีสิทธมาตัดสินว่าคุณเป็นคนอย่างนั้น เป็นคนอย่างนี้
ฉะนั้น สู้ๆ ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

 

[sarawatta]

เชื่อผมอย่างหนึ่งนะครับ เราจะเป็นตามสิ่งที่เราคิด พูด เขียนหรือกระทำ
เวลาที่เราพูดว่าเหนื่อยจังเลย ท้อใจ กลัว ไม่มั่นใจ ฯลฯ ข้อมูลเหล่านี้จะเข้าไปอยู่ในจิตใต้สำนึกเมื่อเราพูดบ่อยๆ
สุดท้ายเราก็จะเชื่อว่าเราเป็นอย่างนั้น แก้ยากแต่แก้ได้ครับ
วิธีแก้โดยหลักการที่ง่ายๆ ก็คือ เอาข้อมูลใส่เข้าไปแทนข้อมูลเก่าที่เป็นลบ
พอความมั่นใจกลับมา คนเราก็ทำได้ทุกอย่างครับ
ผมเคยเป็น ผมมักจะคิดว่าคนไม่สนใจผม ผมไม่น่าสนใจ ฯลฯ ทุกครั้งที่เราไปหาใครด้วยความคิดแบบนี้ คนอื่นเขาจะสัมผัสได้
ทำให้เรามีปัญหาในการสร้างความสัมพันธ์กับคนอื่นๆ
ทุกวันนี้ผมจะใช้วิธีที่เรียกว่า Self-talk หรือการคุยกับตัวเอง ใส่ข้อมูลด้านบวกกับตัวเองลงไปทุกวันๆ
มันก็ค่อยๆ ดีขึ้นเองครับ ปัญหาทั้งหมดจึงอยู่ที่ความคิดของเราเอง ไม่สำคัญว่าคนอื่นจะพูดอะไร
ถ้าใครบอกว่าเราไม่เต็มก็บอกเขาไปอย่างมั่นใจว่าผมไม่มีปัญหาอะไรครับ ผมสมบูรณ์แข็งแรงดีทุกอย่าง
แล้วเดินหนีไปซะ สลัดความคิดลบๆ ทิ้งไปให้เร็วที่สุด

ลองไปหาหนังสือพวก Self-talk มาอ่านดูนะครับ ทำสักเดือนสองเดือนทุกวันก็จะเห็นความเปลี่ยนแปลงครับ

ความพยายามในการเปลี่ยนแปลงผู้อื่นให้เป็นอย่างใจเราเป็นจุดเริ่มต้นของความล้มเหลว
ความพยายามในการเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นจุดเริ่มต้นของความสำเร็จครับ

สู้ๆ นะครับ ผมเชื่อว่าถ้าตั้งใจแล้วจะมีหนทางออกอย่างแน่นอน If there's a will, there's a way ครับ

Sarawatta