Chapter 13 ในตอนสายของวันใหม่ สองหนุ่มที่ร่างกายไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆ ยังคงนอนหลับสบายอยู่บนเตียงกว้าง ภายในห้องสวีตของโรงแรมสุดหรูริมทะเลในตัวเมืองพัทยา ศีรษะเล็กซุกซบอยู่บนแผ่นอกอบอุ่น บนใบหน้าสวยหวานมีรอยยิ้มน่ารักแต่งแต้ม
ตฤณขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงแสงสว่างที่ฉาบไล้ใบหน้า เขาปรือตาขึ้นแล้วหันไปมองโทรศัพท์มือถือของตนที่หน้าจอสว่างวาบเพราะมีสายเรียกเข้า จากนั้นจึงเอื้อมมือออกไปหยิบมากดดู
ธนากรส่งข้อความมาบอกว่าเขาพาวิศวกรไปทำงานแล้ว วันนี้จะไปถึงไซต์งานสายกว่าปกติหนึ่งชั่วโมง เพราะเมื่อวานกว่าจะได้กลับมานอนกันก็ดึกดื่นครึ่งคืน
เมื่อคืนหลังจากเสร็จกิจไปสามรอบ ตัวเขาก็ลุกขึ้นเก็บหลักฐานและทำความสะอาด ปล่อยให้นภเกตน์นอนชาร์ตพลัง จากนั้นจึงหอบหิ้วกันย้ายสถานที่ไปยังโรงแรมที่คนรักเขาจองเอาไว้
หลังจากสั่งอาหารมื้อดึกขึ้นมารับประทานด้วยกันในห้องแล้ว พวกเขาก็เริ่มกิจกรรมเข้าจังหวะกันอีกสองรอบ รอบหนึ่งในห้องอาบน้ำ และอีกรอบมาจบลงที่บนเตียงนี่แหละ แต่ว่า อา... รู้สึกเหมือนยังไม่ค่อยจะสาสมกับที่อดอยากมาเป็นอาทิตย์เลย
ตฤณยกศีรษะขึ้นจูบศีรษะเล็กอย่างแผ่วเบา “อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก ตื่นนอนได้แล้วนะ”
“อือ” ร่างโปร่งซุกไซ้ใบหน้าอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้น “อรุณสวัสดิ์ กี่โมงแล้วเนี่ย”
“เก้าโมงแล้วล่ะครับ ตฤณว่าจะเข้างานสักสิบโมงครึ่ง นภนอนพักต่ออีกหน่อยละกัน วันนี้ลามาอยู่แล้วใช่มั้ยครับ เอาไว้สักบ่ายๆ ค่อยไปมหาลัย เขามีงานลอยกระทงกัน ตฤณอยากพานภไปเดินดูในงาน ได้มั้ย”
“อื้ม” ริมฝีปากสีแดงสดคลี่ยิ้มหวาน “แต่ถ้าตฤณงานเยอะ พวกเพื่อนๆ ของน้ำบอกว่าจะมาเป็นไกด์ในงานให้ ไม่ต้องห่วงนะ”
ร่างสูงขมวดคิ้ว เขาบีบปลายจมูกโด่งสวยเบาๆ “จะทำให้ตฤณหึงแต่เช้าเลยเหรอ ห้ามเข้าใกล้พวกไอ้น้ำอีกเด็ดขาดเลยนะ”
นภเกตน์หัวเราะ “งั้นก็เฝ้านภไว้ให้ดีๆ สิ”
“อันนั้นของมันแน่อยู่แล้ว” ตฤณยกมือขึ้นกดท้ายทอยคนบนร่างเพื่อโน้มอีกฝ่ายเข้ามาประกบจูบ เขาจับร่างโปร่งพลิกลงกับเตียง บดจูบจนพอใจแล้วจึงค่อยๆ ถอนริมฝีปากออก “ตฤณต้องไปทำงานแล้ว”
“กินมื้อเช้ากันก่อนได้มั้ย ตฤณไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวนภโทรสั่งให้”
“โอเคครับ”
อา... ความรู้สึกเหมือนเพิ่งเข้าเรือนหอด้วยกันใหม่ๆ แบบนี้ ช่างฟินเสียนี่กระไร เขานี่มันโง่เสียจริงที่อดทนอยู่ห่างคนรักไปตั้งเป็นสัปดาห์ได้ ร่างสูงคิดไปพลางกระโดดสลับขาเข้าห้องอาบน้ำไป
นภเกตน์ขับรถมาถึงมหาวิทยาลัยในตอนบ่ายตามที่นัดไว้กับคนรักของตน ทว่าภายในมหาวิทยาลัยมีรถเยอะกว่าปกติ ถนนบางเส้นก็ปิดไว้สำหรับทำกิจกรรม ทำให้เขาไม่สามารถนำรถเข้าไปจอดที่ลานจอดรถหน้าตึกใหม่ได้เช่นเคย
ขณะที่กำลังขับรถวนไปอย่างเชื่องช้า ร่างโปร่งคิดว่าควรจะหาที่หยุดรถชั่วคราวเพื่อถามนักศึกษาแถวๆ นั้นถึงเส้นทางที่จะเข้าไปยังตึกใหม่ได้ เขาเหลือบมองเห็นว่ามีกลุ่มนักศึกษาสามคนเดินอยู่บนฟุตบาทใกล้ๆ จึงรีบขับรถเข้าไปจอดเทียบ
ชายหนุ่มเปิดประตูรถออกกว้าง พอก้าวออกมาก็รีบร้องถาม “ขอโทษครับ พอจะรู้ทางไปตึกใหม่มั้ย พอดีถนนเส้นนั้นมันปิด...” ทว่าเมื่อนักศึกษากลุ่มนั้นหันมา นภเกตน์ก็ชะงัก เพราะหนึ่งในนั้น... เขาเพิ่งมีคดีด้วยเมื่อวาน ยังไม่ได้พูดคุย แก้ไขความเข้าใจผิดกันเลย
“คุณนภ!” เมฆเลิกคิ้วขึ้น แล้วรีบยกมือไหว้ทักทาย
“เอ่อ... เมฆ... ใช่มั้ย”
เมฆยกมือขึ้นลูบท้ายทอยพลางยิ้มเจื่อนๆ “ถ้าไม่รังเกียจ ให้ผมนำทางไปมั้ย”
ร่างโปร่งหันรีหันขวาง พวงแก้มซับสีเลือด “อะ... อืม ขอบใจ ขึ้นรถสิ”
เด็กหนุ่มหันไปบอกเพื่อนทั้งสองคนที่เดินมาด้วยกัน จากนั้นก็รีบวิ่งวนมานั่งที่ข้างคนขับ
รถยนต์คันหรูเคลื่อนออกไปช้าๆ ตามทางที่เมฆชี้บอก ทั้งสองหนุ่มไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนัก นอกจากมองทางไปเรื่อยๆ สลับชี้บอกทิศทาง
ใช้เวลาสักพักพวกเขาก็ไปถึงลานจอดรถที่ด้านหน้าตึกใหม่ แต่ก่อนที่จะดับเครื่องยนต์ นภเกตน์หันไปทางเด็กหนุ่ม “เอ้อ ขอบใจมากนะที่ช่วยพาผมมาที่นี่ แล้วก็... เรื่องเมื่อวาน ขอโทษนะ”
เมฆส่ายหน้าไปมา “ไม่เป็นไรครับ เมื่อวาน... ผมเองก็ต้องขอโทษ คือว่าคุณนภสบายใจได้นะครับ นอกจากความรู้สึกหมั่นไส้ไอ้พี่ตฤณแล้ว ผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขาจริงๆ”
“ผมรู้ เรื่องนั้นผมก็ต้องขอโทษนะ น้ำคงอธิบายทุกอย่างให้ฟังแล้วใช่มั้ย”
เด็กหนุ่มผงกศีรษะ “ผมเองก็ตกใจมากเหมือนกันนะครับ ปกตินอกจากกลุ่มเพื่อนของพี่น้ำผมก็ไม่เคยเห็นพี่เขาสนิทสนมกับใครเลย”
ท่าทางสลดลงไปของเมฆช่างดูน่าสงสารปนน่าเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก นภเกตน์ไม่ค่อยมีประสบการณ์เรื่องความรักนักหรอก แต่เขาก็รู้สึกอยากปลอบใจเด็กหนุ่ม “เอ้อ... น้ำเล่ารึเปล่าว่าผมกับน้ำรู้จักกันได้ยังไง”
“พี่น้ำบอกว่าเจอกับคุณนภตอนที่คุณนภมาหาพี่ตฤณที่ตึกใหม่ครับ”
“อือ... ที่จริงมันก็ไม่ทั้งหมดหรอกนะ”
“หือ?”
“ผมมาแอบดูคุณตฤณที่หน้าตึกนี่ ถึงได้เจอกับน้ำ... เขามาแอบรอดูเมฆมาหาตฤณที่นี่น่ะสิ”
เมฆเลิกคิ้วขึ้น สีหน้าบ่งบอกชัดเจนว่าไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “พี่น้ำน่ะเหรอครับ มารอแอบดูผม”
“อื้ม” นภเกตน์หัวเราะเบาๆ
เด็กหนุ่มยิ้มออกมาทีละน้อย เขาจ้องมองใบหน้าสวยหวานของคนตรงหน้า พอใส่เสื้อยืดธรรมดาๆ กับกางเกงยีนแล้วก็ดูเหมือนนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเลย ชายหนุ่มช่างน่ารัก ให้ความรู้สึกน่าทะนุถนอมมากจริงๆ เป็นอย่างที่พี่ตฤณคุยโม้เอาไว้ไม่มีผิด “คุณนภ ที่ผมมาหาพี่ตฤณ เพราะนัดกันไว้ว่าจะไปทำกับข้าวกัน คุณนภคงรู้แล้วว่าพี่ตฤณกำลังหัดทำอาหาร เพราะอยากจะทำให้คุณนภกิน”
“อืม ขอบใจเมฆมากเลยนะ”
“คุณนภนี่น่ารักชะมัดเลย ผมเข้าใจพี่ตฤณแล้ว”
แก้มนิ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ร่างโปร่งตั้งตัวไม่ทันที่จู่ๆ ก็ถูกชมซะอย่างนั้น
พอเห็นชายหนุ่มหน้าแดงแบบนั้น เมฆก็ยิ่งได้ใจ รู้สึกอยากแหย่ให้อีกฝ่ายเขินอายมากขึ้นไปอีก “ไอ้พี่ตฤณตั้งใจหัดทำอาหารมากเลยนะคุณนภ ทำอาหารไทยแล้วก็ยังไม่พอ ต้องหัดทำอาหารฝรั่งด้วย กลัวคุณนภไม่ถูกปาก วันๆ เนี่ยพูดถึงแต่คุณนภ หายใจเข้าออกเป็นคุณนภเลยแหละครับ”
นภเกตน์ทำสีหน้าไม่ถูก “.....” ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มชอบใจมากขึ้นไปใหญ่
“คุณนภน่ารักจริงๆ เลยน้า”
“พอแล้วน่ะ” ร่างโปร่งพูดเสียงกึ่งดุ แต่อีกฝ่ายได้ยินแล้วกลับไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด
“คุณนภรู้มั้ย พี่ตฤณเปรียบคุณนภเป็นดอกฟ้า แถมยังพร่ำเพ้อบอกรักคุณนภออกมาแบบหน้าด้านๆ เลย” เด็กหนุ่มพูดพลางหัวเราะเสียงดัง
“เมฆ!” นภเกตน์ในตอนนี้ควันออกหูแล้ว ใบหน้าร้อนยิ่งกว่ามีเทียนมาลน
หากระหว่างนั้นก็มีเสียงเคาะกระจกดังขึ้นขัดจังหวะ ทั้งสองหนุ่มในรถจึงรีบหันไปมอง
ตฤณยืนขมวดคิ้ว เกาะเป็นจิ้งจกอยู่ตรงกระจกรถ “ทำอะไรกันน่ะครับ”
ร่างโปร่งรีบดับเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูรถออกกว้าง “เมฆช่วยพาผมมาที่จอดรถน่ะ พอดีถนนในมหาลัยปิดไปหลายเส้น”
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งโน้มใบหน้าเข้ามาสำรวจ จากนั้นจึงเหล่มองคนที่ก้าวออกจากรถไปเรียบร้อย แต่ยังยืนหัวเราะร่าอยู่ที่อีกฝั่งของรถ “แกล้งอะไรคุณนภวะไอ้เมฆ”
“เปล่าน้า”
“พี่สั่งไว้ว่าไร”
“บอกว่าห้ามจีบคุณนภ ผมก็ไม่ได้จีบสักหน่อย แค่ชมว่าคุณนภน่ารักเท่านั้นเอง”
“ไอ้เด็กเปรต เดี๋ยวจะฟ้องแฟนเอ็ง!”
นภเกตน์พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ถึงแม้พวงแก้มจะยังเป็นสีลูกสตรอว์เบอร์รี่ เขากระแอมเบาๆ “คุณตฤณใกล้เสร็จงานรึยัง”
“ใกล้แล้วครับ แต่ยังมีปัญหานิดหน่อย ผมกำลังจะออกไปเช็กดูที่ห้องเซิฟเวอร์เก่า” ตฤณสาธยายปัญหาให้ร่างโปร่งฟังอย่างคร่าวๆ
“แล้วคนอื่นล่ะ”
“ตอนนี้แยกกันไปตามตึกเก่าทุกตึกที่เราเชื่อมระบบเข้ามาในระบบใหม่ด้วยน่ะครับ”
“ถ้างั้นก็ไม่มีใครอยู่ที่ตึกใหม่นี่เลยน่ะสิ งั้นเดี๋ยวผมจะไปช่วยดูที่นี่ให้ละกัน”
“โธ่ วันหยุดคุณนภจะทำงานทำไมกันครับ อีกอย่างนี่มันเป็นความรับผิดชอบของผมนะ”
“แล้วจะให้ผมนั่งดูทุกคนวิ่งไปวิ่งมารึไงกัน ทำให้เสร็จไวๆ เราจะได้ไปงานลอยกระทงกันไงล่ะ”
เมฆยืนดูรุ่นพี่กับคนรักเถียงกัน คือแบบ... เขารู้ว่าไม่ควรจะยืนฟัง แต่เขาก็อยากจะบอกลาก่อนเดินออกไป อีกอย่างพอได้เห็นคู่รักที่รักกันมากๆ แบบนี้แล้วก็รู้สึกอิจฉา เมื่อไหร่เขากับพี่น้ำจะสวีตกันแบบนี้บ้างหนอ
“ไปๆ คุณตฤณรีบไปได้แล้ว” มือขาวผลักคนรักออกไปเบาๆ “ไปถึงแล้วก็โทรมา จะแก้อะไรที่ฝั่งนี้ผมจะแก้ให้”
“ครับ” ตฤณรับปากเสียงหงอย แล้วหันไปมองเด็กหนุ่มที่ยืนยิ้มเผล่อยู่ข้างรถ “ไอ้เมฆ เอ็งว่างเหรอ ยืนทำไรวะ”
“ยืนรอพาคุณนภไปห้องเซิฟเวอร์ไงพี่”
“ฮื้ยยย! ใครขอ!”
“ไม่ต้องขอ เรื่องแบบนี้ น้องเมฆอยากเสนอตัวช่วย”
“ก็ดีเหมือนกันนะ ขอบใจนะเมฆ” นภเกตน์ยิ้ม “รีบไปเถอะน่ะคุณตฤณ”
ร่างสูงมองเด็กหนุ่มอย่างคาดโทษ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ยังดีกว่าปล่อยให้นภเกตน์ต้องนั่งอยู่ตามลำพังคนเดียว เขากัดฟันพูดออกไป “ฝากคุณนภด้วยแป๊บนึง” แล้วรีบวิ่งออกไป
เมฆหัวเราะเบาๆ พลางหันไปทางชายหนุ่ม “ไปกันเถอะครับคุณนภ” จากนั้นก็เดินเคียงคู่กันเข้าไปภายในตึก
ภายในห้องเซิฟเวอร์แบ่งออกเป็นสองส่วน มีส่วนของห้องปฏิบัติการและห้องเก็บอุปกรณ์ ห้องเก็บอุปกรณ์จะมีเครื่องปรับอากาศเปิดไว้เย็นเฉียบเพื่อลดความร้อนให้กับอุปกรณ์ที่ต้องเปิดทิ้งไว้ให้ทำงานอยู่ตลอดเวลา ทว่าไม่เสมอไปที่วิศวกรจะนั่งทำงานในห้องปฏิบัติการ เพราะบางครั้งพวกเขาก็ต้องเข้าไปป้อนคำสั่งกับอุปกรณ์เครือข่ายในห้องเก็บอุปกรณ์โดยตรง
นภเกตน์เปิดเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์ “หนาวหน่อยนะ แต่ผมจะเช็กดูอะไรนิดหน่อย”
“ครับ โอ้โห...” เด็กหนุ่มจ้องมองอุปกรณ์เครื่องข่ายคอมพิวเตอร์ในตู้ rack ขนาดสูงใหญ่ที่วางตั้งเรียงกันเป็นตับหลายต่อหลายแถว มองดูราวกับเขาวงกตอย่างไรอย่างนั้น เขาหันมองไปรอบๆ พร้อมกับทำตาโตอย่างสนใจ “ผมเพิ่งเคยเห็นใกล้ๆ ครั้งแรกนะเนี่ย”
“อุปกรณ์ที่เห็นในห้องนี้ทั้งหมดเป็นศูนย์กลางระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์ใหม่ของมหาวิทยาลัยน่ะ ทางเข้าออกอินเทอร์เน็ตอยู่ในตู้นี้ มีอุปกรณ์หลายเครื่องเพื่อแบ่งงานกันแล้วก็เป็นอุปกรณ์สำรองไปในตัวด้วย gateway กับ Firewall ของมหาลัยก็อยู่ในตู้นี้นะ ตู้ตรงนั้นใช้ดูแลระบบโทรศัพท์ภายใน ตู้ถัดไปนั่นทำหน้าที่ควบคุมกับเชื่อมต่อระบบคอมพิวเตอร์ของแต่ละตึก ส่วนแถวหลังเป็นพวกเซิฟเวอร์กับพวกแบ็กอัป” ชายหนุ่มบอกเล่าคร่าวๆ พร้อมกับชี้ให้อีกฝ่ายดูว่าอุปกรณ์ตัวไหนเรียกว่าอะไรและทำหน้าที่อะไร ซึ่งเมฆก็ยืนฟังอย่างตั้งใจ
สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มือขาวกดสปีกเกอร์แล้ววางโทรศัพท์ไว้ใกล้ๆ ตัว
“จุด PPB มีปัญหา ระบบโทรศัพท์...”
เมฆเห็นว่านภเกตน์รับฟังปัญหาแล้วตอบกลับคนที่อยู่ปลายสายได้ในทันที ต่อจากนั้นก็พิมพ์อะไรรัวๆ ลงไปในแล็ปท็อป ทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง จนดูเหมือนว่าปัญหาเปลาะแรกจะคลี่คลายไปได้ในที่สุด จะว่าไปการทำงานของวิศวกรระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์นี่ก็เท่ดีเหมือนกันนะเนี่ย เขาเพิ่งมีโอกาสได้สัมผัส แล้วคุณนภก็เก่งกาจสมกับที่พี่ตฤณโม้ไว้เลยจริงๆ
“ผมจะจัดการกับเซิฟเวอร์ที่ห้องนี้แป๊บนะครับ ผมโทรเรียกอีกสองคนมาช่วยกันแล้ว ขอเวลาครึ่งชั่วโมงแล้วจะรีบไปหาคุณนภครับ”
“โอเค” ร่างโปร่งพิมพ์คำสั่งลงไปอีกเล็กน้อย จากนั้นจึงชักชวนให้เด็กหนุ่มออกมาปักหลักรอด้วยกันในห้องปฏิบัติการ
“คุณนภเก่งจังเลยครับ”
“หือ?” นภเกตน์เลิกคิ้วขึ้น
“เก่งสมกับที่ไอ้พี่ตฤณโม้ให้ฟังเลย” เด็กหนุ่มชมด้วยสีหน้าจริงจัง เขารู้สึกประทับใจในตัวแฟนของรุ่นพี่มากจริงๆ “พี่ตฤณภูมิใจในตัวคุณนภมากเลยนะครับ”
ใบหน้าน่ารักซับสีเลือด “เอ่อ... ขอบใจ... นะ”
เมฆหัวเราะเบาๆ “คุณนภหน้าแดงอีกแล้วอะครับ เดี๋ยวไอ้พี่ตฤณก็ว่าผมอีกหรอก”
ร่างโปร่งรีบชวนเปลี่ยนเรื่องคุย “จริงสิ เมฆไม่ไปงานลอยกระทงเหรอ เขาเริ่มกันกี่โมงน่ะ”
“พาเหรดน่าจะเริ่มแล้วแหละครับ ส่วนผมน่ะว่าง เพราะรับหน้าที่จับกังตอนทำบ้านผีสิงไปแล้ว”
“อ้าว แล้ว... ไม่ไปหาน้ำเหรอ”
เมฆยิ้มเจื่อนๆ “พี่น้ำต้องเป็นตากล้องให้ขบวนพาเหรด หลังจากนั้นถึงจะว่างน่ะครับ”
นภเกตน์พยักหน้าอย่างเข้าใจ พร้อมกับยิ้มบาง “โชคดีของผมนะ ที่ยังมีเมฆอยู่เป็นเพื่อน”
“จริงสิ ระหว่างรอนี่ ไปลองเล่นบ้านผีสิงของคณะผมมั้ยครับ”
ดวงตากลมเบิกโพลง “ไม่เอาๆ ไม่เอาแล้ว น่ากลัวชะมัด”
“เห? คุณนภไปเล่นมาตอนไหน”
“เข้าไปเมื่อวานไง ทั้งมืดตื๋อ ทั้งเย็นเยือก ทำได้น่ากลัวมากเลยนะ”
“อ้อ... ของจริงต้องวันนี้สิครับ เมื่อวานแค่ทดลองห้องเองนะครับ แต่ตอนที่คุณนภกับพี่ตฤณวิ่งเข้าไป พี่น้ำก็ไปสับสวิตช์ไฟลงน่ะครับ ข้างในนั้นเลยมืด”
“อ๋า! ร้ายกาจ!” ร่างโปร่งโวยวาย แต่แล้วก็ขมวดคิ้ว “เอ ถ้าสับสวิตช์ไฟ แล้วที่มีเสียงคนพูดคุยล่ะ เครื่องเล่น MP3 ใส่ถ่านเอารึไง”
เมฆขมวดคิ้ว “อืม... ผมว่าเมื่อวานยังไม่ได้เอาเครื่องเล่น MP3 เข้าไปวางในบ้านผีเลยนะครับ ส่วนพวกที่แต่งเป็นผี ก็เพิ่งมาหลังจากพี่ตฤณกับคุณนภกลับไปแล้วนะครับ เพราะงั้นก็น่าจะเหลือแค่ห้องมืดเปล่าๆ แต่ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแฮะ”
นัยน์ตาสีอ่อนเบิกโพลง “ฮะ!? แต่ผมได้ยินเสียงคนพูดนะ”
“คงเป็นเสียงจากพวกที่ทำงานอยู่ข้างนอกมากกว่าอะครับ ตอนนั้นมีคนอยู่เยอะมากเลยนะครับ”
“งะ... งั้นเหรอ”
“แต่ว่าคุณนภ บ้านผีของวิดวะน่ะ มีเรื่องเล่าต่อๆ กันมาหลายรุ่นว่า ถ้าคนโสดเข้าไปสองคนจะรักกัน ถ้าใครทะเลาะกันเข้าไปก็จะคืนดีกัน สงสัยว่าจะจริงนะเนี่ยครับ แล้วก็เชื่อกันว่าต้องเอากระทงไปลอยทะเลด้วยกันด้วยนะครับ เพื่อให้รักกันต่อไปนานๆ เพราะงั้นอย่าลืมให้พี่ตฤณพาไปลอยนะครับ”
สองหนุ่มนั่งคุยกันไปอีกชั่วครู่ แต่ว่าตฤณก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาง่ายๆ อีกฝ่ายส่งข้อความมาขอเวลาอีกครึ่งชั่วโมง นภเกตน์จึงได้แต่ทอดถอนใจ
“นั่งอยู่แบบนี้น่าเบื่อจะตาย ผมพาคุณนภไปเดินเล่นก่อนดีกว่า แล้วค่อยให้พี่ตฤณตามมาทีหลัง” เด็กหนุ่มเสนอ
“ก็ดีเหมือนกันนะ”
และแล้ว สองหนุ่มก็พากันออกจากตึกใหม่ไป พวกเขาไปยืนดูขบวนพาเหรดซึ่งจัดแต่งไว้อย่างสวยงาม มีการแห่นางนพมาศ มีการเล่นกลองยาว นักศึกษาที่เข้ามาร่วมเดินในขบวนต่างแต่งกายด้วยชุดไทยสวยงาม
มือขาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปอยู่หลายครั้ง พลางคิดว่าถ้านีนี่น้องสาวของเขาได้เห็น เธอจะต้องตื่นเต้นมากแน่ๆ
ต่อจากนั้นเด็กหนุ่มก็พาไปเดินดูบูธต่างๆ ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ พอไปถึงบูธอาหารขนาดใหญ่ซึ่งกลุ่มเพื่อนของเมฆกำลังทำงานกันอยู่ พวกเขาก็ร้องทัก
“เมฆพาเพื่อนมาเหรอ”
เด็กหนุ่มยืดยกรับ “ใช่แล้ว หล่อมั้ยล่ะ”
“เรียนอยู่มหาลัยไหนอะ” สาวๆ ถามอย่างสนใจ
“เรียนเมืองนอกเว้ย”
“โว้ว ไฮโซ~ มารู้จักกับไอ้เมฆได้ยังไงเนี่ย”
นภเกตน์หัวเราะ เขาเออออไปกับอีกฝ่ายที่เที่ยวพาตนเองไปแนะนำใครต่อใครว่าเป็นเพื่อน คิดว่าได้ลดอายุลงมาอยู่ในวัยนักศึกษาบ้างก็สนุกดี เขาไม่เคยมีประสบการณ์ในการทำกิจกรรมแบบนี้
“เมฆๆ มึงช่วยเรียกลูกค้าหน่อยดิ บูธของคณะเราไม่ค่อยมีคนเข้าเลยว่ะ”
“จะให้เรียกยังไงวะ”
“ก็มึงกับเพื่อนไง มานั่งกินอะไรในบูธแป๊บดิ ทำเป็นนั่งจู๋จี๋กันตรงโต๊ะหน้าๆ น่ะ เดี๋ยวให้กินฟรีเลย”
“หา!? จะบ้าเรอะ!” หาเรื่องให้เขาโดนพี่ตฤณกระทืบไส้แตกซะแล้วไอ้พวกนี้!
นภเกตน์แตะไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ “ไม่เป็นไร ถ้าแค่นั่งกินอะไรเฉยๆ ก็ไม่ได้ลำบากอะไรนี่”
“แต่... จะดีเหรอคุณนภ”
“เรียกพี่นภเหมือนน้ำก็ได้” นภเกตน์ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปาก
และแล้วสองหนุ่มก็ถูกจัดให้นั่งโต๊ะที่อยู่ด้านหน้าร้าน มีอาหารจัดวางให้หลายอย่างเต็มโต๊ะไปหมด
“จะว่าไป อยู่ดีๆ ได้กินฟรีก็ดีเหมือนกันนะครับ”
“นั่นสิ” มือขาวหยิบไม้จิ้มลูกชิ้นปิ้งแล้วเอาไปจ่อที่ริมฝีปากเด็กหนุ่ม “เอ้า เรียกแขกๆ”
เมฆหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะอีกฝ่ายดูจะรู้งานดีเหลือเกิน ก่อนจะอ้าปากกว้าง “อ้า...”
นั่งป้อนกันไปป้อนกันมาแค่ไม่ถึงสิบนาที แขกสาวๆ ก็นั่งกันเต็มร้านซะแล้ว คราวนี้พอคนเดินผ่านไปมาเห็นมีคนนั่งเต็มร้าน จากที่ตอนแรกโล่งว่างก็เริ่มมีคนเข้ามาต่อแถวยาวขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่น่าเชื่อว่าจะได้ผลเลยแฮะ” เด็กหนุ่มขมวดคิ้วพลางบ่นพึมพำ “พี่นภดูจะช่ำชองวิธีการเอาใจสาวๆ มากเลยนะเนี่ย ไอ้พี่ตฤณคงปวดหัวแย่”
นภเกตน์หัวเราะบ้าง “ผมฝึกมาจากเลขาผมน่ะ เห็นชอบทำหน้าฟินๆ เวลาที่คนในแผนกทำแบบนี้”
ห่างจากหน้าร้านออกไปเล็กน้อย น้ำทำหน้าที่ตากล้องเสร็จเรียบร้อยก็รีบรุดไปหารุ่นน้องตามที่ได้นัดกันไว้ แต่พอเห็นแถวยาวด้านหน้าบูธร้านอาหารเขาก็หยุดมองด้วยความประหลาดใจ ก็คนเยอะจนไม่มีที่นั่งแบบนี้แล้วเด็กหนุ่มจะไปรออยู่ที่ไหนกัน
น้ำเคลื่อนสายตาไปตามทิศทางของสายตาหลายๆ คู่ จึงพบว่ารุ่นน้องของตนนั่งอยู่กับนภเกตน์ กำลังป้อนอาหารกันสนุกทีเดียว ดูๆ ไปแล้วก็น่ารักดีเหมือนกัน
“ยืนมองไรวะไอ้น้ำ ยิ้มเป็นแป๊ะยิ้มเชียว แล้วเด็กเอ็งไปไหนล่ะ”
“อ้าว พี่ตฤณ” น้ำหันไปทางต้นเสียง แล้วพยักเพยิดหน้าให้อีกฝ่ายมองตามตนออกไป
“เหย...” ตฤณเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดถ่ายภาพไว้
แชะ!
นั่นไม่ใช่เสียงจากโทรศัพท์มือถือของเขา ชายหนุ่มหันไปมองคนที่ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปอยู่ข้างๆ กัน
“น่ารักดีเนอะพี่” น้ำหันไปยักคิ้วให้
ตฤณยิ้มมุมปาก “คุณนภของพี่อะ น่ารัก แต่ไอ้เมฆน่ะ...”
น้ำอ้าปากจะเถียง ทว่าพอเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเจ้าเล่ห์ไม่ชอบมาพากล เขาจึงเปลี่ยนใจ อยู่เงียบๆ จะดีกว่า
“ส่งรูปให้พี่ด้วยนะ”
“พี่ก็ถ่ายไปแล้วนี่ จะเอาไปทำไมอีก”
“รูปคุณนภอะ รูปไหนๆ พี่ก็อยากได้ทั้งนั้นล่ะ”
“ครับๆ” รุ่นน้องหัวเราะออกมาเบาๆ บางที เขาก็อยากจะพูดหรืออยากจะแสดงความรู้สึกออกมาตรงๆ เหมือนกับรุ่นพี่บ้างเหมือนกันนะ แต่นิสัยเขามันก็เป็นเสียแบบนี้
ตฤณเดินนำออกไปได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดชะงัก จากนั้นจึงหันหลังกลับมาบอกคนที่กำลังกดโทรศัพท์มือถือส่งรูปให้ “ไอ้เมฆมันก็น่ารัก ดูแลน้องของพี่ให้ดีๆ ด้วยล่ะ”
น้ำยิ้มรับพลางพยักหน้าหงึกหงัก “อยู่แล้วน่ะพี่”
“อิ่มรึยังครับคุณนภ” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งก้มลงกระซิบถามชิดใบหูของเจ้าของชื่อ ส่งผลให้คนที่กำลังรับประทานอาหารเพลินๆ อยู่สะดุ้งตัวเบาๆ พร้อมกับเงยหน้าขึ้น
“คุณตฤณ เสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอ”
“ส่วนของวันนี้เรียบร้อยแล้วครับ ไอ้แหลมมันรับหน้าที่พาลูกน้องผมไปเดินงานลอยกระทง เห็นว่าจะไปดูประกวดนางนพมาศกัน” ร่างสูงหันไปทางเด็กหนุ่มรุ่นน้อง “ขอบใจที่ช่วยดูแลคุณนภให้นะเว้ย โน่น พี่น้ำของเอ็งมารอแล้ว รีบไปเถอะ”
เมฆยิ้มกว้าง รีบหันมองตามที่รุ่นพี่ชี้บอกพร้อมกับลุกขึ้นพรวด “งั้นผมไปก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่นะพี่นภ”
นภเกตน์โบกมือลา “โอเค คิดถึงเมื่อไหร่ก็โทรมา” จากนั้นจึงลุกขึ้นเดินออกไปพร้อมกับร่างสูง
“พี่นภอะไรกันน่ะครับ แล้วมีแลกเบอร์กันอีก ทำไมใครๆ ก็ซี้กับคุณนภของผมกันหมดเลยอะ”
“เราอยู่กันสองคนแล้ว ตฤณก็เรียกนภเฉยๆ สิ จะได้พิเศษที่สุดเลย” ร่างโปร่งยิ้มหวาน “ก็แลกเบอร์กับเมฆไว้ เพราะตฤณยังต้องมาทำงานที่นี่อีกหลายวัน นภจะได้มีสายสืบ”
เวลาที่ได้ยินคนรักพูดจาน่ารักๆ แบบนี้หลังจากทำงานเสร็จ ความเหน็ดเหนื่อยมันก็อันตรธานหายไปเสียหมด ตฤณยิ้มหน้าบานกว่าฝาโอ่ง “งั้นเราไปเดินดูงานกันสักหน่อยนะครับ แล้วค่อยเอากระทงไปลอยทะเล”
“อื้ม ตฤณคงหิวแย่แล้ว”
สองหนุ่มเดินเข้าออกบูธอาหารหลายต่อหลายบูธ จนถุงพลาสติกเต็มมือทั้งสองข้าง นภเกตน์จึงต้องช่วยป้อนให้คนรักเขา แต่พอเห็นแบบนี้ตฤณก็ยิ่งลัลลามากขึ้นไปอีก มีความสุขจนน้ำตาจะไหล
ใครจะนึกว่าคนที่เพอร์เฝ็กต์ทุกอย่างเฉกเช่นนภเกตน์จะโน้มตัวลงระรากหญ้าอย่างเขา ยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือนกับอยู่ในความฝัน
“ตฤณอิ่มแล้วใช่มั้ย งั้นเราไปลอยกระทงกันดีกว่า”
“เดี๋ยวตฤณซื้อกระทงก่อนนะ นภชอบกระทงแบบไหน”
“แบบไหนก็ได้”
“งั้นของตฤณเอาดอกดาวเรืองสีเหลืองๆ นั่นแล้วกัน นภเอาดอกกล้วยไม้ดีมั้ย”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว หันขวับไปทำตาดุๆ ใส่อีกฝ่าย “อะไรกัน เราไม่ลอยกระทงเดียวกันเหรอ”
“นภ... นภจะลอยกระทงเดียวกับตฤณเหรอ” นัยน์ตาสีเข้มพร่ามัวแล้วตอนนี้ ก็คนมันตื้นตัน
“นภเลือกเองดีกว่า เอาแบบที่มีดอกไม้เยอะๆ ใหญ่หน่อยก็แล้วกัน”
ในที่สุดนภเกตน์ก็ได้กระทงที่ถูกใจมาอยู่ในมือ ทั้งสองจึงมุ่งหน้าตรงไปยังชายหาด บริเวณที่จัดไว้สำหรับการลอยกระทง
เสียงเพลงของงานลอยกระทงดังคละเคล้ากับเสียงคลื่นสาดซัดขึ้นสู่ฝั่ง พระจันทร์กลมเกลี้ยงเต็มดวงทอแสงกระจ่างตา ลอยอยู่เหนือผืนทะเลกว้างไกล
ภายในบริเวณที่ใช้ในการลอยกระทงมีคนเดินผ่านไปมาอยู่ตลอดเวลา ทางมหาวิทยาลัยได้จัดทุ่นลอยน้ำกั้นล้อมบริเวณไว้สำหรับให้ลอยกระทงกันโดยเฉพาะ เพื่อที่จะได้มาเก็บกระทงไปทิ้งได้ง่ายในวันรุ่งขึ้น
กระทงน้อยใหญ่ลอยล่องอยู่เหนือผืนน้ำ ขยับขึ้นลงไปตามกระแสคลื่น ส่งผลให้เปลวเทียนสั่นไหว แต่ก็ดูสวยงาม
ทั้งสองหนุ่มก้มลงถอดรองเท้าไว้บนชายหาด ก่อนจะค่อยๆ เดินลงไปในทะเลอย่างเชื่องช้า
ร่างโปร่งถือกระทงไว้นิ่ง ในขณะที่ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งจุดธูปเทียนพร้อมกับเอามือป้องไว้ไม่ให้ไฟดับมอดไปง่ายๆ
“ตฤณ ลอยกระทงต้องทำยังไงบ้าง ลอยไปเฉยๆ เลยเหรอ”
“ขอขมาพระแม่คงคา เสร็จแล้วพอลอยไปก็ขอพรจากท่านนะครับ”
ตฤณเอื้อมมือไปช่วยนภเกตน์ประคอง จากนั้นทั้งสองจึงย่อตัวลงช้าๆ ปล่อยกระทงให้ลอยไปบนผืนน้ำ แล้วจึงขอพร
มือขาวกุมมือหยาบไว้หลวมๆ พลางก้าวเข้าไปกระซิบ “ขอให้เราไม่เข้าใจผิดกันอีก ขอให้ความคลางแคลงใจลอยออกไปไกลๆ พร้อมกับกระทงเลย”
ร่างสูงหัวเราะ เพราะนี่เป็นคำขอที่น่ารักที่สุดในโลกที่เขาเคยได้ยินมาเลย เขาหันไปกระซิบตอบ “ขอให้ไอ้พวกที่คิดเข้ามาจีบคุณนภของผม ห่างออกไปไกลๆ พร้อมกับกระทงนั่นล่ะ”
พวกเขายืนมองกระทงลอยห่างออกไปทีละน้อย หันมายิ้มให้กันแล้วจึงจูงมือกันเดินขึ้นไปใส่รองเท้าที่วางไว้บนหาด
แขนแกร่งโอบเอวคนรักเข้ามาแนบกาย “เรากลับโรงแรมกันเถอะนะนภ”
“อ้าว ไม่เดินดูงานแล้วเหรอ”
ตฤณส่ายหน้าไปมา “นภรู้มั้ย วันลอยกระทงเนี่ย เป็นอีกหนึ่งวันยอดฮิตของการเสียตัวเลยนะ ลอยกระทงด้วยกันแล้ว ต่อไปก็ต้องไปเสียตัว จะได้รักกันน้านนาน”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว “ฮะ!? มีแบบนี้ด้วยเหรอ นภไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”
“โธ่ ก็นภอยู่แต่เมืองนอกจะรู้อะไร”
“แล้วตฤณลอยกระทงมากี่ครั้งแล้วกันฮะ! ถึงได้รู้ดีนัก!”
“อ้าวๆ ตฤณไม่เคยมาลอยกับใครเลยนะ นภอย่าหาเรื่องกันสิ ไปเลย กลับโรงแรมด่วนๆ เดี๋ยวหมดวันซะก่อนจะเสียฤกษ์” ร่างสูงตอบพลางกึ่งลากกึ่งจูงคนรักเดินออกไป
รถคันหรูเคลื่อนออกจากที่จอดรถไปช้าๆ วิ่งไปบนถนนใหญ่ตรงไปยังโรงแรมริมชายหาดที่คนรักจองไว้ ครั้งนี้ตฤณรับหน้าที่เป็นคนขับรถให้ มือหยาบเอื้อมไปกุมมือขาวแล้วประคองขึ้นมาจูบ
“ปีหน้าเรามาลอยกระทงด้วยกันอีกนะนภ”
นภเกตน์อมยิ้มน้อยๆ “ทุกๆ ปีเลยได้มั้ย”
“ของมันแน่อยู่แล้วครับ” ร่างสูงยิ้มกริ่มพลางยักคิ้วรัวๆ “แต่จะว่าไป ตฤณจองตัวนภไว้ทุกเทศกาลเลยดีกว่า”
“แล้วนภต้องเสียตัวทุกเทศกาลเลยด้วยรึเปล่า”
“ทุกวันเลยได้มั้ย” อีกฝ่ายต่อรอง
เสียงหัวเราะของทั้งสองดังประสาน หมอกควันขุ่นมัวในใจจางหายไปสิ้น ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันนี่ล่ะ คือช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดของพวกเขาแล้ว
ENDฮือออ จบแร้ววววว ลืมเรื่องนี้กันไปรึยังค้า กร๊ากกก
นภกับตฤณ ฮือออ หวานเลี่ยนกิงๆ สองคนนี้ เขียนไปก็หมั่นหน้าไป แง~
แต่ในที่สุดเขาก็ลงเอยกันอย่างมีความสุขสักทีเนอะ กิ๊วๆ
ในส่วนของนักแสดงรับเชิญ น้องเมฆนี่ช่างร้ายกาจ มาเต๊าะคุณนภซะได้ เดี๋ยวจะโดนพี่น้ำลงโทษไม่ใช่น้อย 55555
เดี๋ยวรออ่านวันลอยกระทงในฉบับเหนือเมฆบ้างนะคะ จุ๊บๆ 
เรื่อง เบลอ กับ ยังเบลอ นี้ จะมีรวมเล่มแน่นอนค่ะ เป็นสองเล่มจบนะคะ แต่ตอนพิเศษฮัสกี้ยังไม่ได้เขียน วางแพลนไว้ยาวมาก กร๊าก เพราะงั้นรออีกสักพักน้า แล้วจะมาแจ้งข่าวให้ทราบอีกทีค่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
