หัวข้อ: โทษที...ok ยอมรับฉันรักนายเข้าแล้ว (World's boyfriend is a killer)

[Mouse2U]

ว่าที่สามีหายไปไหนซะแล้วล่ะเนี่ย? มาทิ้งกันไว้อย่างนี้ได้ไง.

[srom]

  กลับมาต่อตอนที่4นิดหน่อยน่ะ แล้วน่ะครับอิอิ

[srom]

ต่อจากตอนเดิมที่แล้ว

"ใครไม่ตายดี ข้าเหรอ ข้ายังไม่ตาย อย่าแช่งกันดิ  โอ้ะ!!เจ้าแช่งตัวเองรึ
ก็  'แกไม่ตายดีแน่'  ไงล่ะ  YoY"

"ทนไม่ไหวแล้วโว้ยย  ตายสะเถอะแก"

หลังจากที่เพ่ขี้เมาพูดเสร็จก็ยิบดาบขึ้นมาตวัดใส่
เอ่อ พี่กวน อย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนพี่กวน จะหลบได้อย่างว่องไวเหมือนกัน--(ก็ยังไม่รู้ชื่อเรียกแบบนี้ก่อน)

"หลบดาบฉันได้ไม่เบานี่ แก"

"เหอะ ดาบแกน่ะ มันธรรมดา  ขอเตือนน่ะ ไม่อยากถูกฆ่าก็รีบหนีไปก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจฆ่าแกเอง"

"แกจะทำอะไรฉันได้ หึ มือเปล่าอย่างแกสู้ฉันไม่ได้หรอก"

"เหรอคราบบบบบบบ ท่าน "

ตามจริงผมก็ไม่อยากจะพูดหรอกน่ะว่าหมอนี่มันหล่อ
ผมยาวประบ่าถูกมัดรวบไปด้านหลัง อย่างเข้ากับใบหน้า
สีผมที่สีเหลืองนวนอ่อนๆ ขับ ทำให้ใบหน้าสว่างขึ้น
ลงตัวไปส่ะทุกอย่าง
เสียอย่างเดียว  ปากพี่วอน == คงไม่ต้องบอกน่ะว่าวอนอะไร
ผมไม่ถนัดพูดคำหยาบส่ะด้วยสิ สาสสสสสสสสสสเอ่ย
O()O(ไหนว่าไม่ถนัดพูดคำหยาบไงว่ะ--=srom)

"ไอ้เวรนี่ ย๊ากกกกกกก"

แล้วพี่ขี้เมาก็วิ่งพุ้งหาพี่กวนอีกครั้งพร้อมกับเอาดาบแทงไปข้างหน้า
แต่พี่กวนก็หลบได้อีกครั้ง--

"ตุบ ตู้มมม"

เอะเมื่อกี้ อะไรผ่านหัวผมไปน่ะ แว๊บแว้บ
ไหนลองหันไปมองสักหน่อย อืมก็ไม่มีอะไรน่ะ
แล้วเสียงล่ะ เมื่อกี่เสียงอะไร
หันกลับมาคืนมองที่เดิม
 0-0  อึ่งแปป

"เห้ ชีท แกเล่นแรงไปแล้วน่ะเฟ้ย โดนหัวข้าขึ้นมาแกจะทำยังไงว่ะ หึ้ย"

อึ่งอยู่ตอนนี้ ผมยังอึ่งค้างอยู่ ลูกตุ้มยักษ์ อย่าบอกน่ะ ไอ้ที่ผ่านหัวผมไปเมื่อกี้
คือลูกตุ้มยักษ์ แล้วใครเวี้ยงมันมาล่ะเนี้ยะ ไม้พังเป็นชิ้นๆเลยน่ะนั้น
ไม่อยากคิดถ้าโดนหัวผมขึ้นมา หัวแบะ เลยน่ะครับ *-*
รอยไม้พัง ผมเดินออกได้สบายเลย ไม่ต้องเดินออกประตูที่เข้ามารอก

"อย่าพูดมาก อุราบี "

โอ้ว หลังจากที่ผมหันไปมองตามเสียง
นี่มัน หนุ่มหล่อ ใสชุดชูกาตะ ชัดๆ
ผมสีน้ำเงินมัดรวบไว้ข้างหลัง หูข้างซ้ายมีต่างหูรูป ลูกตุ้ม
ความสูงที่เพอเฟ็ค ซึ่งคนอย่างผมไม่เคยมี -- อนาจจิตแปป
เขาดูเทห์กว่าผมอีก

เอ๊ อย่าบอกนะว่าเจ้าของลูกตุ้มนี่คือ....

"กะ แก  เป็นใครกันว่ะ มายุ้งอะไรด้วย"

พี่ขี้เมาพูด แล้วยกมือขึ้นชี้หน้าผู้มาใหม่นามว่า ชีท(เพิ่งรู้เมื่อกี้)

"โห้ แกไม่รู้จักเหรอ หนึ่งในบุรุษผู้ใช้ลูกตุ้มเป็นอาวุธน่ะ ห่วยจริงน่ะแก"

[Mouse2U]

หายใจออกยังไม่สุดปอด เลยนะคะ สั้น! ได้อี๊กกก! แล้วก็รอตอนต่อไปจ้า~

[srom]

ตากจากตอนดิม

"โห้ แกไม่รู้จักเหรอ หนึ่งในบุรุษผู้ใช้ลูกตุ้มเป็นอาวุธน่ะ ห่วยจริงน่ะแก"

"วะ ว่าไงน่ะ "

ดูเหมือนพี่ขี้เมาจะชงักอยู่น่ะ ตาค้างเลย 
เขาเป็นใครกันน่ะผู้ชายคนนี้ ใช้ลูกตุ้มเป็นอาวุธสะด้วย--
พอพูดถึงแล้วมันอดเสียวหัวไม่ได้เลยแหะ--

"รู้แล้วก็รีบไสหัวไปสิ ชีทคุงไม่ได้ใจดีขนาดจะปล่อยให้คนที่
เกือบจะทำร้านเขาพังไปได้ง่ายๆหรอกน่ะ ไอ้โง่"

ทำไมผมชักทนดูเหตุการณ์ต่อไปไม่ไหวกันน่ะ แล้วอีกอย่างผมชักจะเริ่มรู้สึกว่า
คำพูดของผู้ชายกวนโอ้ยคนนี้ไม่เข้าหูสักนิด มันขัดใจชะมัดเลย....



"แกก็เหมือนกัน อุราบี--" ชีทว่า

"อะไรว่ะ ข้าก็แค่ช่วยสาวน้อยคนสวยไว้แค่นั้นเอง จริงไหมคนสวย" อุราบีว่า

เขาพูดพร้อมกับชำเลืองยิ้มมาให้ผม ก็อยากจะแสดงความคิดเห็นสักนิดน่ะ== ถ้าเขาไม่
พูดว่าเป็นสาวน้อยคนสวยน่ะนะ
และสายตาของชีทก็เหลือบมองมาทางผม ทำไมผมรู้สึกถึงแรงกดดันอันมหาศาลแพร่พุ้งไปทั้วสารทิศเลยนะ


"เธอเป็นใคร"

ผมอยากตอบจังว่าผมเป็นคน แต่ถ้าตอบแบบนั้น ผมก็ไม่แน่ใจว่า
ผมจะมีชีวิตรอดออกจากที่นี้รึเปล่า และอีกอย่างทำไมต้องใช้ศัพท์นาม ว่า เธอ เป็นคำนำหน้า
เธอนั้นมันใช้แทนผู้หญิงไม่ใช้เหรอ ผมเป็นผู้ชายนิ --
สงสัยพวกเขาจะเข้าใจผิดอะไรไปใหญ่แล้วล่ะมังเนียะ

"ผะ ผ..."

และแล้วเสียงผมก็หายวิ้วไปกับบรรยากาศ เพราะอะไรน่ะเหรอ--
แหะๆ ดาบยางปลายแหลม  ปลายแหลมๆของมันกำลังถูกชี้มาที่ต้นคอของผมอยู่0-0 เฮือก!!

นี่พี่ขี้เมายังไม่ไปอีกเหรอ ลืมไปเลยน่ะนิ อุตส่าลืมยังกลับ มามีบทบาทอีกน่ะ
แล้วทำไม ต้องเอาดาบปลายแหลมๆนั้นมาจ่อที่คอผมด้วย แค่พี่เมานี่ ผมก็เห็นพี่เป็นใส้เดือน
แล้วน่ะ นี่พี่เมายังไม่พอยังพี่ยังอยากจะเป็นฆาตกรอีก ผมคงเห็นพี่เป็นอะไรไปไม่ได้อีกแล้วนอกจาก
แมงสาป อี้!!! น่าขยะแขบงสิ้นดี เอ่อพูดง่ายคือ ผมกลัวพี่นั้นแหละ

"อยู่นิ่งๆน่ะน้องถ้ายังไม่อยากตาย"

ไอ้พี่ขี้เมา แกนั้นแหละ ที่ต้องอยู่นิ่งๆ นี่แนะ!!!

"โอ้ย แสบจริงน่ะแก นังนี่ ฝากไว้ก่อนเถอะ"

เขาพูดก่อนจะวิ่งออกจากไม้ที่เป็นรูโบ๊ใหญ่ๆ ที่พึ้งพังเมื่อสักคู่โดยฝีมือของเจ้าของร้านเอง
ผมคงไม่ต้องบอกคงรู้ใช่ไหมครับ ก็ชีทคุงนั้นแหละ เจ้าของลูกตุ้มยักษ์ไง
ส่วนสียงร้องเมื่อกี้ ของพี่ขี้เมา  ก็ตอนที่เขากำลังเอาดาบจ่อที่คอผมอยู่ใช่ไหมล่ะ
ผมก็ใช้จังหวะที่พี่เขาเผลอ เหยียบตีนให้มีดแล้วกระโดดหนีไปอยู่ฝากเดียวกับอราบีทันที

[Mouse2U]

 

[srom]

 ตอนพิเศษ ช่วงแข็งขันของหมู่บ้าน
บทสนทนา

"นายยยยยยย!!"

  "อร่ายยยยยยยย ไปเลยน่ะไปไหนก็ไปเลย"

"งอลอะไรของนาย นี่ก็กำลังเข้าช่วงแข็งขันแล้วน่ะ มันไม่ดีต่อลูกของนายเลยน่ะ"

"   จะไปแข็งขันที่ไหนก็ไปสิ ไม่ต้องมาสนใจนายหรอก นายอยู่คนเดียวได้"

  " เฮ้อ ฟังกันบ้างสินาย ข้าเป็นห่วงนายน่ะ ถึงไม่อยากให้ออกไปกับข้าน่ะ"

  "ใช่สิ จะไปจีบยูลิสิน่ะ ไปไหนก็ไปเลย ลูกของนาย นายดูแลได้ จะไปหาเมียใหม่ก็ไปเลย"

  " โอว่ นี่หึงข้ารึเปล่าเนี่ยะ  "

  "ไปเลย ไปเลย!! ไอ้คนบ้า นี่แนะ!!"

นายพูดพร้อมกับทุบฝ่ามือใส่คนตรงหน้า



สุดท้ายแล้ว บทสนทนานี้ก็ไม่ช่วยบอกเลยว่าพระเอกคือใคร
แต่เพราะ
มันมีการพริกแพรงจะให้ใครเป็นพระเอกมากว่า-
-v-

ชีท=หนุ่มหน้าเคะแต่หัวใจเมะ  ความสูงของเขาทำให้เขาดูเมะ ขึ้น เอะยังไง==
ชายหนุ่มผู้มีดวงตาเย็นชาแท้จริงแล้ว ในใจ.....

อุราบี=หนุ่มใส สไตร์กวนโอ้ย ความกวนโอ้ยของเขาทำให้ใครหลายๆคนต่างก็สนิทกับเขาได้อย่างรวดเร็ว
แม้คำพูดบางคำ จะขัดใจ น้องนายบ้าง แต่เพราะอะไรกันละที่ทำให้เขากลายเป็นคนพูดว่าคนอื่นแบบนั้น
เขาต้องเคยผ่านอะไรมาบ้าง ใครจะรู้....

นาเคน=ชายหนุ่มผู้มีดวงตาสดใส  แต่บางครั้งกับจริงๆจัง อย่างไม่น่าเชื่อ เขาคือบุรุษผู้มีฉายานามว่า
วายุสลาตัน ใช้แล้วไม่ว่าจะเจอกับใคร เขาก็ต้องผ่านไปให้ได้
แม้ ดวงตาจะสดใส แต่บางครั้งกลับเศร้า และโดดเดี่ยว อดีตที่ผ่านมาเขาต้องพบเจอกับอะไรมาบ้างนะ,,,,,

เค=  ชายหนุ่มนักบาส ผู้มีเสนห์  แม้จะบอกว่าไม่ชอบผู้ชาย
แต่ในใจลึกๆแล้ว เขาชอบคนที่ชื่อดาวทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้า
แต่กลับชอบ กับหลงดีใจไปกลับคำพูดแม้จะได้ยินแค่เสียงแต่ก็ตาม
แต่ริงๆแล้ว เขาชอบใครกันแน่.....

[srom]

ต่อจากตอนเดิมที่แล้ว

หลังจากที่ผมกระโดดหนีมาฝั่งเดียวกับนายอุราบี

"โอ๊ๆสาวน้อยอย่ากลัวไปเลยน่ะ ฉันอยู่ที่นี่แล้ว"

เขาก็เอาแต่ลูบหัวผมไปมาลูกเดียว
ส่วนคุณชีทเขาก็เอาแต่จ้องผมจนผมไม่เป็นอันทำอะไร
ว่าแต่ - -  ไอ้คนที่รากผมเข้ามาที่นี่มันไปอยู่ไหนอ่ะครับ
มาทิ้งคนอื่นไว้แล้วตัวเองก็หายไปไหนก็ไม่รู้
ไม่มีความรับผิดชอบเอาส่ะเลย

"ขอเหล้าสักจอกสิ คุณชีท"

เอ้ะเสียงคุ้นๆ

"นาเดีย เธอนี่ก็ดื่มบ่อยเหมือนกันน่ะ ดื่มเหล้ามากมันไม่ดีต่อสุขภาพน่ะ"

ผมรีบเงยหน้าขึ้นมองทันที
ชัดเลยนี่มัน  ....เจ๊นาเดีย นี่นา

สายตาผมประสานกันเข้ากับดวงตาของเจ๊นาเดีย
เธอขมวดคิ้วเป็นปมน้อยๆก่อนจะชี้มาทางผมแล้วพูดว่า

"น้องสะใภ้ข้าเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

0-0 น้องสะใภ้เลยเหรอ  เมื่อเจ๊แกพูดไปแบบนั้น
คนทั้งร้าน พากันหันมามองผมทันที

[srom]

ต่อ

"นี่. นาเดีย0-0  เธออย่าบอกน่ะว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นเมียเจ้านาเคนนะ"

-_-  ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยครับ
แล้วอีกอย่างใครเป็นผู้หญิงกัน

"ใช่แล้ว สวย น่ารัก แต่น้อยกว่าข้านิดนึง  นาเคนมันสายตาดีจริงๆ"

ทำไม-_- เจ๊พูดดูภูมิใจ มากเลย.  นี่ผมเป็นผู้ชายน่ะเจ๊

"ว่าแต่ทำไมเจ้าอยู่คนเดียวล่ะน้องสะใภ้ข้า. น้องข้ามันอยู่ไหน"

"ผมไม่รู้เขาอยู่ไหน เพราะเขาบอกให้ผมรออยู่ที่นี่อ่ะครับ แล้วหลังจากนั้นเขาก็หายไป"

"เอะเดี๋ยวน่ะ  เมื่อก่อนเธอพูดว่าอะไร. น่ะ  ครับๆนี่ล่ะ ถ้าข้าฟังไม่ผิด"

ก็ผมเป็นผู้ชายนี่

"อ้าว อุราบี  นี่ เจ้าไม่รู้เหรอว่าที่น้องสะใภ้ของข้าเป็นผู้ชายน่ะ"

หึหึ.  ทีนี่ก็รู้กันสักทีว่าผมเป็นผู้ชายน่ะ

[srom]

ต่อ

"...">•..•(ชีท)
*-*>0()0(อุราบี)

=[]=(คนทั้งร้าน)

^^~(เจ้นาเดีย)คิคิ

"น่ารักใช่มั้ยล่ะ คิคิ" เจ้ชั่งเป็นคนที่มีอารมณ์ขันดีจริงๆ-_-

"อ้าวจะอึ่งอีกนานมั้ยจ่ะ พ่อคุณ เหล้าอ่ะเหล้า-_-"

"อะเอ่อ...นาเดีย0-0เธอนี่มันช่าง" อุราบี

"ช่างดีจริงๆใช่ไหมล่ะข้าน่ะ^^~..."  =,=เจ้ครับทำไมเจ้กวนจุง

"เฮ้ออ....จ้อกกกกก"

คุณชีทถอนหายใจก่อนจะรินเหล้าให้เจ้

[yowyow]

 

[srom]

อิอิ เรื่องนี่ผมแต่งนาน แล้วก็ลืมไปเลย

[srom]

 
ทำไมผมถึงลืมนิยายเรื่องนี้กันน่อ
 

[srom]

  :hao6:ใสเสริมแล้วคนับหลังจากหายไปนาน

คุณชีทถอนหายใจก่อนจะรินเหล้าให้เจ้

"แล้วน้องข้ามันไปไหนเนี่ยะ แม่อย่าให้เจอน่ะ จะอัดให้เดี่ยง"เอ่อ.เจ้ครับ-_-เจ้เป็นผู้หญิงจริงๆใช่ไหมบอกผมที

ชีทส่ายหน้าให้กับความกล้าแกร่งเกินผู้หญิงของเจ้ก่อนจะพูดแล้วรินเหล้าอีก

"เธอนี่นะ หัดทำตัวเหมือนผู้หญิงสะบ้างสิ"

เหมือนคำที่คุณชีทพูดเป็นที่เปรียบเสมือนลานประหาร
ส่วนเจ้เป็นนักโทษอุกฉกรร เพราะทันทีที่เพ่แกพูดจบปับ
เจ้นาเดียมองตาขวาง-ใส่เพ่แกทันที
เหมือนเจ้แกพร้อมจะลุย แม้นั้นมันจะเป็นลานประหาร   เจ้แกคงพร้อมทำลายสิ้นซาก

"ห๊าาาาา แกอย่างมีเรื่องรึไงว่ะ "

เห้ย!!เจ๊ ไปดึงคอเสื้อชีททำไม คุณชีทก็เหมือนกันไปยืนนิ่งเป็นเป่าอยู่ได้

"เห่ๆ ฉันไม่เกี่ยวน่ะนาเดีย ฉันไม่ยุ่ง"

คุณพี่อุราบีพูดเสร็จก็ถอยห่างออกมาสามเก้า   คือพี่แกจะถอยมาเพื่อ-_-

ส่วนผมน่ะเหรอ เรื่องนี่ไอจะไม่ยุ่ง
และแล้วก็เหมือนมีตัวมารเกิดขึ้นมาขัดขวางความสุข ของทุกคน
ในขณะที่เขากำลังสมัคสมานจะตีกัน ใช่สะที่ไหน จะฆ่ากันน่ะสิไม่ว่า

"เล่นอะไรอยู่เหรอท่านพี่ แลดูสนุกข้าเล่นด้วยสิ"
โพว่มาๆไปๆแบบนี้มันคนเดียว เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก  สามีผมเอง ...แค่ในนามเท่านั้นแหละ-_-

มาจนได้น่ะพ่อคุณ  หัดทำตัวเป็นสามี ที่ดีหน่อยสิ นี่ผมเป็นเมียน่ะเมียอ่ะ(ไหนว่าแค่ในนาม-_-)

ทิ้งให้ภรรยาผู้แสนบอบบางและน่ารักขนาดนี้ได้ยังไง
เอาล่ะหลังจากที่ผมคิดอย่างหน้าด้านมานานเข้าเรื่องกันต่อ

หลังจากที่นาเคนเข้ามาแบบไม่รู้เวล่ำเวลา
และมาแบบ ผีบ้านผีเรือน โพว่มาได้แม้แตาตอนซีเรียจ

และทุกสายตาก็หันไปมองเจ้าตัวดีที่กำลังพูดถึงพอดี

และเจ้นาเดียที่กำลังขึ้นพอดีก็หันไปมองหาที่ลง,เอ่ยน้องชาย
แล้วเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้กับน้องชายเขาว่า

"แกไปไหนมาห่ะเจ้าน้องตัวดี เป็นสามีก็หัดดูแลภรรยาให้ดีเส่"
เอ่อเจ้ครับไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ผมเกรง  แตาผมว่าเจ้ควรปล่อยเสื้อคุณชีทได้แล้วครับเจ้
ถุงเขาจะไม่พูด แต่เจ้ ดึงคอเสื้อเขาสะแน่นเชียว ถ้านาเคนไม่มา
ผมว่า เขาคงตาย..

ผมว่าน่ะถ้าอยู่ที่ๆผมมาน่ะคงมีข่าวออกมาว่า
เจ้ใหญ่ขาโหดฆาตกรรมชายหนุ่มชื่อชีทอย่างโหดเหี้ยม
หลังจากที่เขาพูดออกมาเพียงได้ไม่กี่คำ
เอิ่ม......, คิดไปไปไกลล่ะตู-_-

[srom]

"ข้าล้อเล่นน่ะ "เจ้พูดเสร็จก็ปล่อยคอเสื้อคุณชีทแล้วพี่สาวกก็ยิ้มให้ผมหนึ่งที

0-0เจ้ล่อเล่นจริงอ่ะ.ทำไมมันเหมือนจริงจังอ่ะครับ.
ผมนี่ถึงกับหน้าเว๋อเลยทีเดียว
ส่วนนาเคน เขาก็เอาแต่ยิ้มอย่างเดียว

"อย่าตกใจเลยสาวน้อย นาเดียวเขาก็ขี่เล่นแบบนี้แหละ"

อุราบีมาอยู่หลังผมตอนไหนไม่รู้ แล้วก็พูดพร้อมแตะไหล่ผมปาบๆ
แต่ได้ข่าวว่า เขาถอยออกมาสามเก้า เหอะๆ-_-!!ยังมีหน้ามาบอกผมอีกน่ะ
"อ่ะ..แห่ม!! เมียข้าถอยไป"
นาเคนเดินมาพักอุราบีออกจากผมก่อนจะโอบผมแทน
หืม...ผมคิดไปเองรึเปล่าน่ะ ว่าเขาหวงผมอ่ะ
แต่ว่า   มืออ่ะ โอบแรงไปรึเปล่า..
"หัดสงวนตัวบ้างสิ อ่อยคนอื่นอยู่ได้"
นาเคนกระซิบข้างหูผม..  แต่ว่าน่ะ
ห่ะ.. ผมได้ยินผิดรึเปล่า
ไอ้คุณนาเคน เขาบอกว่าผมอ่อยเรอะ ผมผู้ชายน่ะ ผมคือผู้ชายเว่ยยแต่ว่าน่ะผมจะอ่อย
ผู้ชายทำไม..  ปากเหรอนั้นน่ะ.ผมต่อยเขาสักครั้งจะมีใครห้ามมั้ย

[srom]

ต่อ

"เอ้ามัวแต่หึงเมีย.. เจ้าน่ะหัดทำตัวเป็นผู้ใหญ่แล้วรีบดื่มนี่ส่ะ"

พี่สาวนาเคนพูดเสร็จก็ยื่นจอกสาเกให้กับนาเคน.นารับมากินเสร็จสับแล้วก็ยื่นให้ผม...
.....เอ่อ
ผมดื่มเหล้าไม่เป็น.เหล้ากับผมเป็นอะไรที่ไม่ถูกโรคกันสุดๆ ขืนให้ผมดื่ม มีหวังเกิดเรื่องแหงๆ
ผมทำหน้ารังเกียจสิ่งที่นาเคนส่งให้ผมอย่างสุดซึง.ไม่น่ะ.ผมไม่ดื่ม

"อ้าวเป็นอะไรไป น้องสะใภ้ข้ารีบดื่มส่ะสิ"

จึ่ย!ก็ไม่รู้รอกนะว่าจะให้ผมดื่มทำไม.จะให้ทำยังไง.ก็ผมมันไม่อยากดื่มน่ะสิ
ผมกลัวว่าถ้าผมดื่มแล้ว.... ผมจะทำอะไร และผมก็จำอะไรไม่ได้หลังจากดื่มเพราะฉะนั้นถ้าลีเพราะฉะนั้นถ้าลีกเลี่ยงได้ก็อยากหลีกเลี่ยง.....

"เห้ๆๆ.ดื่มเลยๆๆ"

เสียงผู้คนในร้านเริ่มตะโกนออกมา.นี่มันอะไรกันเนี้ยะ!!

"พิธีแต่งงานไงล่ะ"

เจ้นาเดียพูดจบก็ยิ้มให้ผมพร้อมกับยกเหล้าของตนดื่มดัง อึกๆ แต่ว่า.....

เห๊....๐-๐ เจ้ว่าไงน่ะ งานแต่ง
แต่งง่ายแบบนี้เลยเหรอ

"ไม่ดื่มก็ไม่ถือว่าเป็นพี่น้องของพวกเรารอกน่ะจะบอกให้ น้องชาย"

อุราบีก็พูดเสร็จก็ยิ้มมาให้ผมเหมือนเจ้นาเดียเปี๊ยบ แล้วหลังจากนั้น
ทุกคนในร้านก็ต่างหันมายิ้มให้ผม แม้มันจะดูเหมือนไม่มีอะไรก็เถอะ แต่ผมรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลจากทุกคนพุ้งมาที่ผม-()-
ส่วนไอ้คนข้างๆก็ถือสาเกค้างไม่ขยับใช่แล้วนาเคนั้นแหละ
"หึๆๆๆๆๆๆๆ"ไอ้เสียงหัวเราะนี่มันอะไรกานนนนนนน
สุดท้ายแล้วผมก็รับเหล้ามาจากนาเคน
เค้าจ้องผมคาไม่กระพริบแม้แต่นิดเดียว
นี่กลัวผมจะโกงขนาดนั้นรึไง
ผมหลับตาก่อนจะค่อยๆดื่ม ทีล่ะนิด
แล้วหลังจากนั้น.... ผมก็จำอะไรไม่ได้เลย



จบตอน

[srom]

  ตอน เมื่อคืนเธอ...

"อืม~"

เสียงคางจากการตื่นใหม่ๆของผมดังขึ้น
เมื่อคืนคงดื่มหนักเกินไปสินะ
.......อืม เงียบดีแหะ หายไปไหนกัันหมดน้อ

"ไง หาอะไรอยู่เหรอเจ้านะ"

เสียงใครว่ะ... หันไปมองแปป
วร้ากกก ผี!!!

"พรัก...ตุบ....พวัะ!!"

"โอ๊ย!!"