แทนทัพ ตอนที่ 7
TANKHUN : เออ...
มีอะไรมาเข้าสิงมันหรือเปล่าวะ ผมคิดว่าไอ้แทนมันต้องล้อเล่นไม่คิดจริงจังแน่ๆ การที่ได้นั่งอยู่ข้างๆเพื่อนใหม่ที่เอาแต่จ้องหน้าผมสลับกับจ้องอาจารย์นี่มันอึดอัดพอดูอยู่นะ แต่ไม่รู้ทำไมแค่คำว่าเออสั้นๆของมันทำเอาผมถึงกับเรียนไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่
และทำไมผมต้องสติหลุดเพราะคำว่าเออของมันคำเดียวด้วยฟะ!
“นี่...ทัพ” แจงเอ่ยชวนคุย “กิ๊กกับพี่แทนมานานหรือยัง”
หลังจากที่ได้ฟังผมนี่แทบจะพ่นอะไรออกมาจากปากแต่ไม่มีอะไรจะให้พ่น การที่เธอถามผมหลังจากที่ไอ้แทนมันส่งข้อความมามันรู้สึกแปลกๆชะมัด
“บ้า...ไม่ใช่สักหน่อย” ผมตอบเธอไปก่อน
“จริงเหรอ” แจงดูไม่เชื่อ “ที่แน่ๆตั้งแต่รู้จักพี่แทนมาถ้าไม่ใช่เรื่องทัพนะ เฮียแกไม่เคยมาคุยกับเราเยอะแบบนี้หรอก ปกติมีแต่พี่รหัสปีสองมาดูแลเรา”
มันนิสัยไม่ดีไม่ดูแลน้องดูแลนุ่งไงแจง...ไม่ต้องเสียเวลาคิดอะไรให้ยากเลย
“แต่จะว่าไป เคมีของทัพกับพี่แทนนี่ ก็ดูเข้ากันดี๊เข้ากันดี” แจงชวนคุยไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจอาจารย์ที่กำลังสอนเลยแม้แต่น้อย เธอมองผมด้วยสายตาเป็นประกายแวววาว ราวกับว่าผมเป็นสมบัติล้ำค่าที่เธอเพิ่งค้นพบ “เหมือนพี่เจตน์กับพี่พีท!”
คราวนี้ผมตกใจยิ่งกว่าเรื่องของผมเองอีก
“สองคนนั้นคบกันเหรอ!” ผมอ้าปากค้าง
“ฮ่าๆ เปล่าหรอก แต่เราก็เชียร์อยู่ พี่เจตน์พี่พีทอยู่ด้วยกันไม่น่ารักเหรอ คนอื่นเขาก็พากันบอกนะว่าสองคนนี้เป็นคู่จิ้นของคณะเลย คู่จิ้นมันต้องมีมูลให้จิ้น ถูกป๊ะล่ะ”
ผมเกาหัว รู้สึกงงงวยชิบหาย ก็เคยเห็นพวกพี่แกนั่งอยู่ด้วยกันนั่งข้างกันแต่ไม่มีเวลาไหนที่แสดงออกมาให้ผมเห็นว่าพวกเขาทั้งสองคนคิดอะไรเกินเลยไปมากกว่าคำว่าเพื่อนเลยสักกะติ๊ด
“แต่ว่าสงสัยเราต้องได้เชียร์อีกคู่แล้วล่ะ”
“คู่ไหน...” ผมลองถามหยั่งเชิง
“แทนทัพไง ไม่เห็นต้องถามเลย น่าจะเรียลกว่าเจตน์พีทอีกนะ พี่แทนดูเป็นห่วงทัพจะตายไป ดูจริ๊งจริงชนิดที่ว่าแทบไม่ต้องจิ้น”
ผมกระแอม...รู้สึกโง่ที่ไปถามเธอแบบนั้น แม่งเหมือนวกเข้าตัวแทนที่จะได้รู้เรื่องอื่นมากขึ้น การที่เธอบอกว่าไอ้แทนมันห่วงผมกับคำว่าเออที่มันเพิ่งส่งมาให้แล้วผมยังไม่ตอบ มันช่างเป็นอะไรที่ดูสมเหตุสมผล
ลึกๆในใจแล้วผมค้านว่ามันต้องล้อเล่น และที่ห่วงผมทุกอย่างก็แค่อยู่ในความรับผิดชอบของมันเท่านั้นแหละ
แล้วทำไมผมต้องรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยในใจแปลกๆด้วยล่ะ...
ผมส่ายหัวไล่ความรู้สึกบ้าๆนั่นออกไป แต่ไม่ว่าจะยังไง บทเรียนที่อาจารย์กำลังพร่ำสอนไม่เข้าหัวของผมเลยแม้แต่นิดเดียว
ก่อนบ่ายสามครึ่ง
“ทัพเป็นไรอ่ะ”
“หือ”
“เห็นมองออกไปข้างนอกตลอดเลยนะ”
“บ้า เบื่อๆต่างหากล่ะ”
“ใช่เหรอ ไม่ใช่มองหาไอ้พี่แทนหรอกเหรอ”
“ไม่ใช่!”
ไม่ใช่ ยังไงก็ไม่ใช่ จะให้มองไปทางซ้ายก็เจอหน้าต่างมีต้นไม้สูง มองไปทางขวาตรงประตูหน้าห้องสิมันถึงจะได้เห็นวิวนอกมหาลัยอยู่ไกลๆ ผมว่าแจงเข้าใจผมผิดแล้วล่ะ ผมจะไปมองหาไอ้แทนทำไม
ทำเหมือนรอมันให้มารับหน้าห้องเหมือนที่มันบอกยังไงยังงั้น
“โอเค้ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่” แจงดูยิ้มๆ เสียงเธอสูง ดูเธอฟินมากอะไรมาก ผมทำหน้าบูดใส่เธอ สนิทกับเธอเพราะนั่งนินทาแก๊งสามช่ากับไอ้แทนทั้งคาบ เขาว่ากันว่าสายรหัสเดียวกันจะมีอะไรที่เหมือนกันและก็คล้ายๆกัน ผมไม่เถียงเลย แม้ว่าแจงจะเป็นสาววาย(เธอเรียกตัวเองแบบนั้น)แต่เธอก็มีส่วนคล้ายไอ้แทนมาก
กวนตีนไม่แพ้กันเลยบางทีอ่ะ...
บ่ายสามครึ่ง ผมโผล่หน้าออกไปจากห้องปุ๊บ ผมก็เจอะสามช่าทีมปั๊บ มองซ้ายมองขวาไม่เจอลูกพี่ของทีมนี้
“ฮันแน่ะ มองหาไอ้แทนเหรอน้องทัพ”
ไม่ชอบคนรู้ทัน โดยเฉพาะคนรู้ทันแบบที่มีสายตาล้อเลียนแบบพวกไอ้พี่เจตน์ มองหาเฉยๆด้วยความสงสัย ไม่ได้มองหาขนาดนั้นสักหน่อย
“ไม่ต้องห่วง มันส่งพวกพี่มาเป็นการ์ดให้แล้ว” พี่ต้นเอ่ย “แต่ก็ต้องพาตัวไปส่งมันถึงที่คณะ น้องทัพต้องไปกับพวกพี่นะ”
“ทำไมผมต้องไปล่ะครับ” ผมกระชับสายกระเป๋าตัวเองแน่น
“ดูหน้าบูดนะ”
“บูดอะไรครับ เปล่าสักหน่อย!” ทำไมมีแต่คนมาจับผิดผมล่ะ
“ใจเย็นๆเดินไปกับพวกพี่เดี๋ยวก็ได้เจอมันแล้ว”
“ผมไม่ได้อยากเจอมันสักหน่อยพี่พีท”
“ยังไงก็ช่าง รีบไปเหอะครับ ถ้าสายเดี๋ยวพวกพี่จะโดนมันด่าเอา” พี่เจตน์รีบบอกผม ผมทำหน้าเซ็งก่อนที่จะเดินตามไป ไม่เดินไม่ได้เพราะสามช่าแม่งล้อมหน้าล้อมหลังผม กะจะเป็นการ์ดอย่างที่พูดกันจริงๆใช่มั้ย แจงโบกไม้โบกมือลาผม และไอ้เกี๊ยวที่ผมไม่ได้นั่งข้างๆมันแล้วมันก็โบกไม้โบกมือด้วย
แต่แทนที่จะโบกมือลากลายเป็นโบกมือเรียกซะงั้น ผมเลยบอกพวกพี่ๆว่าขอไปคุยกับเพื่อนก่อน
“ว่าไง” ผมถามเพื่อน
“พวกนี้มันจะไปหาไรกินกัน จะไปด้วยกันป่าว” เกี๊ยวพยักเพยิดไปที่แก๊งผู้ชายแห่งการตลาดปีหนึ่งที่ยืนรออยู่ไม่ไกล ท่าทางพวกมันอยากชวนผมเหมือนกัน ตั้งแต่เข้ามาเรียนก็มีแค่เกี๊ยวกับแจงนี่แหละที่เป็นเพื่อน บางทีนี่อาจจะเป็นการเปิดโอกาสให้ผมมีเพื่อนใหม่ๆบ้างก็เป็นได้
ผมมองไปที่สามช่าอย่างลังเล ทางซ้ายก็รอ ทางขวาก็รอ ผมต้องเลือกทางใดทางหนึ่งสินะ
“เดี๋ยวกูไปด้วย รอแป๊บนึงนะ” ผมบอกไอ้เกี๊ยว ก่อนที่จะวิ่งไปบอกพวกพี่ๆที่มารอ
ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าผมจะโดนโวยวายใส่
“ไม่ได้ครับน้อง พี่ต้องพาน้องไปเจอไอ้แทน ไม่งั้นล่ะก็ พี่หัวขาดแน่ๆ”
“มันก็อยากดูหน้าน้องหลังจากที่มันตอบน้องแบบนั้นในไลน์”
“ไม่ได้นะครับ ไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยน้องทัพก็ควรจะไปบอกไอ้แทนเอง”
พี่ทั้งสามคนโวยวายอย่างกับทั้งหมดเป็นเรื่องใหญ่นักหนา ท่าทางพวกเขาไม่ค่อยจะแคร์สวัสดิภาพของผมหรอกครับ เหมือนเขาแคร์สวัสดิภาพตัวเองมากกว่า ถ้าไม่พาผมไปส่งไอ้แทนล่ะก็พวกพี่แกทำเหมือนอาจมีคนตายได้
ให้ตายเหอะ ถึงแม้ว่าผมจะคุณหนูไปสักนิด ทำอะไรไม่ค่อยเป็นสักหน่อย แต่ก็ใช่ว่าผมดูแลตัวเองไม่เป็นนี่หว่า
อีกอย่างมันก็ไม่มีเรื่องอะไรผิดปกติกับผมมาตั้งสองสามวันแล้ว ผมไปกับเพื่อนแค่นี้ไม่เห็นจะเป็นไรเลย
“ไม่รู้ล่ะ ผมจะไป โชคดีครับพี่ๆ” ผมโบกหมีลาพวกพี่สามช่าหยอยๆ
“เฮ้ย ไอ้น้องทัพ” พี่เจตน์ทำหน้าตื่น ในขณะที่ผมเดินไปหาพวกไอ้เกี๊ยว และพวกมันก็เริ่มเคลื่อนย้ายพล “อย่างน้อยก็ควรจะบอกไอ้แทนมันด้วยตัวทัพเองนะ พวกพี่ไปบอกพวกพี่คอขาดนะเออ เห็นมันดีกับเพื่อนอย่างงั้นแต่เวลาโกรธอ่ะน่ากลัวจนพวกพี่กลัวหัวหดเลยนะ!”
ผมได้ยินทุกคำ ยิ้มรับกับพี่เจตน์ประมาณว่าจะจัดการคุยกับไอ้แทนให้เพื่อที่พวกพี่เขาจะได้สบายใจ(และหัวยังอยู่กับบ่า)
พอได้อยู่กับเพื่อนมากๆเข้า...ผมก็ลืมไปซะสนิทว่าต้องบอกใคร
“ตกลงจะทำอะไรก่อนแดก...ดูหนังเหรอ” เพื่อนคนหนึ่งพูด มากันประมาณห้าหกคนเห็นจะได้ พอเดินเข้ามาในห้างก็ค่อนข้างเด่นทีเดียวล่ะครับเด็กมอเอกชนก็งี้สะพายกระเป๋าแบรนด์เนมกันยกก๊วนดึงดูดสายตาพวกผู้หญิง ผมนี่แหละคนหนึ่งที่ดึงดูด ไม่อยากจะโม้
“ไอ้สาดทัพ เพื่อนถาม” ไอ้เกี๊ยวช่วยเตือนสติผมไม่ให้มโนไปไกลมากกว่านี้
“อืม ก็ได้นะ แล้วเพื่อนว่าไงบ้างอ่ะ”
“เขาก็รอถามความเห็นมึงอยู่เนี่ย”
“โอเค ก็ได้ แต่ได้ทุกเรื่องนะเว้ย ยกเว้นหนังผีอ่ะ”
ผมบอกไว้ก่อน พวกมันก็เลยตกลงกันและก็เลือกหนัง ผมก็จ่ายตังค์พวกมันไปยืนฟังพวกมันคุยกัน ก็เป็นเรื่องสัพเพเหระของผู้ชายทั่วไปแหละครับ ผมก็เข้ากับพวกนี้ได้นะ ไม่ใช่ว่าไม่ได้ เพียงแต่ว่า...
…ทำไมกูรู้สึกสนิทกับโหน่งเท่งหม่ำแห่งการตลาดปีสามมากกว่าล่ะวะ
พอนึกขึ้นได้...ผมก็พาลจะนึกไปถึงหัวหน้าแก๊งซะฉิบ นั่นทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าผมยังไม่ได้บอกไอ้แทนเลยนี่หว่าว่าจะมากับเพื่อน นี่มันผ่านมากี่นาทีแล้วฟะ!
เอาน่า ทำไมผมต้องรายงานมันตลอดด้วยล่ะ พ่อผมมันก็ไม่ใช่
ผมแยกกลุ่มเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อน เปิดโทรศัพท์เช็คดูเรื่อยเปื่อยไม่คิดจะโทรบอกไอ้แทนหรอก
28 missed calls
เอาเป็ดดดดดดดดดดดดด...สายที่ไม่ได้รับเป็นเบอร์ลุงเอี่ยม 2 ครั้ง เบอร์ไอ้แทน 26 ครั้ง ไอ้เชี่ย มีใครตายรึเปล่าวะนั่นน่ะ!
ยัง ยังไม่พอ ยังมีข้อความจากแอพลิเคชั่นเขียวๆนามว่าไลน์
TANKHUN : มึงไปไหน
TANKHUN : ทำไมไม่มากับพวกไอ้เจตน์
TANKHUN : ทำไมไม่รับ
TANKHUN : เฮ้ย อย่ามากวนส้นเท้านะเว้ย
TANKHUN : ถ้ามึงไม่ติดต่อกลับมา กูไม่รับประกันชีวิตมึงนะ
มันเป็นข้อความในเวลาห่างกันไม่กี่นาที ผมอ้าปากค้างนึกถึงข้อความสุดท้ายของมันที่มันส่งมา ชีวิตผมจะหาไม่อย่างงั้นใช่มั้ยถ้าผมไม่ติดต่อหาไอ้แทน ผมกัดเล็บ คิดว่าควรเอาไง ถ้าผมติดต่อไปก็หมายความว่าผมยอมเป็นเบี้ยล่างให้มันน่ะซี่ ผมไม่ยอมหรอกนะ
ไม่นานนักหน้าจอผมก็โชว์ชื่อของคนหนึ่งคนที่มันกำลังพยายามติดต่อผมอยู่ ณ ตอนนี้
-ไอ้เหี้ยแทนพ่อไข่ต้ม-
มันโทรมาแล้ว...เฮือก...ต้องรับสายสินะ...หวังว่าหัวผมจะยังอยู่บนบ่า
เข้าใจแล้วว่าทำไมพวกพี่เจตน์กลัวไอ้บ้านี่นักหนา ไม่รู้ดิ ท่าทางมันน่ากลัวเป็นบ้า แต่ผมไม่แสดงออกไปหรอกนะว่าผมกลัว
“ไง” ทำใจดีสู้เสือไปก่อน
“ไงพ่อง มึงอยู่ไหน” เสียงดังชิบหาย...ไอ้ห่าแทน
“จะรู้ไปทำไมเนี่ย”
“ก็บอกแล้วไงว่าบ่ายสามครึ่งจะไปรับหน้าห้อง”
“มึงไม่เห็นมา มีแต่เพื่อนมึงมา”
“ก็ส่งเพื่อนไปรับให้มาหากูไง”
“แล้วทำไมมึงมาเองล่ะ” นี่ผมถามไปทำไมครับนี่...
“โปรเจค มึงไม่เข้าใจหรอก”
“เหรอ อืม แค่นี้นะ”
“มึง อยู่ ไหน อย่าให้ต้องถามหลายครั้งนะ”
“ทำไมกูต้องตอบด้วยวะ มึงเป็นพ่อกูเหรอ”
“ใกล้จะได้เป็นละ...จะบอกไม่บอก”
“ถ้ากูไม่บอกล่ะ”
“มึงชัวร์นะว่ามึงจะทำแบบนั้น?”
น้ำเสียงไอ้แทนเย็นมากซะจนผมขนลุกทั้งๆที่อุณหภูมิในห้างแม่งก็ไม่ได้เย็นเพิ่มขึ้น...แม่งเอ๊ย...นี่ผมต้องตอบมันให้ได้สินะ
“พารากอน ชั้นโรงหนัง”
“ดูหนังเหรอ”
“กูมาตัดหญ้าทำสนามฟุตบอลมั้งสัด”
“จองที่นั่งให้ด้วย สี่ที่ ข้างมึง เดี๋ยวจ่ายเงินให้”
“หา”
“อีกครึ่งชั่วโมงน่าจะถึง”
“เห้ย ไอ้เหี้ยแทน ไอ้แทน”
สายถูกตัดไปแล้ว...มันสั่งผมมาฉอดๆโดยไม่ถามผมสักคำว่าผมโอเคมั้ย ลำบากกูอีกที่จะต้องวิ่งไปบอกเพื่อนที่กำลังจะถึงคิวว่าจองที่นั่งดูนั่งเผื่อคนแก่ปีสามอีกสี่คน กลายเป็นว่าทั้งแถวนั้นแม่งเหมือนเหมาให้เด็กการตลาดมอทัพไทยไปซะฉิบ
“ใครจะมาด้วยวะ พี่แทนเหรอ”
“เหี้ย...นั่งข้างไอ้ทัพเลย จัดให้พี่แกนั่งข้างไอ้ทัพเลย อย่ามานั่งข้างกู”
“ไอ้สาดทัพ พาเหี้ยไรมาดูด้วยเนี่ย หมดหนุกแน่กู”
เพื่อนผมบ่นกันระนาวเมื่อรู้ว่าอีกสี่ที่ปริศนาเป็นของใคร ผมเกาหัวแกรกๆทำหน้าเอ๋อเมื่อตัวเองเป็นศูนย์รวมของเสียงบ่น ความผิดกูมั้ยวะเพื่อน ไอ้เหี้ยหัวโจกนั่นมันประกาศิตเองว่ามันอยากมา กูจะไปว่าอะไรได้ล่ะ
“ตกลงข่าวที่ว่าพี่แทนจีบไอ้ทัพนี่เรื่องจริงใช่ป่ะ”
“ขนาดนี้ละมึงยังจะสงสัยอีกเหรอ”
และพวกมันก็พูดไปกันเองโดยไม่ถามผมสักคำ ไอ้เหี้ยแทน...เพราะมึงเลยนะ เพราะมึงคนเดียวกูถึงเป็นศูนย์รวมน้ำลายของเพื่อนขนาดนี้
เลยเวลาฉายไปประมาณสิบนาที
ผมเห็นสี่หล่อแห่งปีสามเอกการตลาดเดินขึ้นมาจากบันไดเลื่อน พี่พีททำหน้าดีใจมากที่เห็นผม(ได้ข่าวว่าเพิ่งเจอกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน) คนที่เดินนำหน้ามาก่อนเพื่อนคือไอ้แทน มันทำหน้าเหม็นเบื่อโลกมาก นั่นหมายความว่ามันกำลังหงุดหงิดผมแบบสุดๆ
กูไม่ผิดนะ...
“มีเรื่องต้องเคลียร์กันนะ” แทนเอ่ยทันทีที่เจอหน้าผม ผมหน้าบึ้งใส่ กูไม่เคลียร์อะไรทั้งนั้นนั่นแหละ
“พี่ๆหวัดดีค๊าบ” เพื่อนผมยกมือไหว้กันใหญ่ “เข้าโรงกันเถอะค๊าบ เลยเวลามาแล้วค๊าบ”
ทุกคนลุกขึ้นและก็เดินแห่ตามกันไปเพื่อที่จะเข้าโรงหนัง ผมก็กะจะเดินไปด้วยแต่ทว่าโดนมือยาวๆของไอ้แทนหิ้วเสื้อเอา
“สาด กูรีบ กูชอบดูหนังตัวอย่าง” ผมร้องบอกมันอย่างโมโหนิดๆ
“แป๊บ กูหิว”
ไม่พูดพร่ำทำเพลง แม่งลากผมไปซื้อป๊อบคอร์นเฉย เพื่อนมึงก็มีมาลากกูไปทำส้นตึกอะไรไม่ทราบ
ได้เสียเวลามายืนรอมัน เสียเวลามาดูหน้าพนักงานสาวพยายามถ่วงเวลาเพื่อที่จะได้มองหน้ามันนานๆอีก ขอให้เจริญๆเถอะ...
กว่าจะได้เข้าไปในโรง ผมก็ต้องช่วยไอ้แทนถือป๊อบคอร์นถังใหญ่กับโค้กอีกหลายแก้ว ดูเหมือนเจตนารมณ์ของมันคือซื้อมาเพื่อเลี้ยงน้องๆด้วยสินะ ปีหนึ่งมันก็ปลาบปลื้มไปสิ ผมคนหนึ่งแหละที่ไม่ปลื้มด้วย
และแทนที่จะได้นั่งคั่นกลางระหว่างปีหนึ่งกับปีสามกลายเป็นว่าผมได้นั่งตรงกลางระหว่างปีสามกับปีสาม เพราะมาช้าเลยได้นั่งติดขอบ อะไรจะซวยปานนั้น
“ทำหน้าเหี้ยอะไรของมึง ได้ดูหนังสมใจแล้วมึงก็ยิ้มดิ”
ไอ้แทนคุณหาเรื่องผม...ผมยิงฟังขู่มันอย่างนึกเซ็ง จ้วงป๊อบคอร์นฟรีเข้าปากราวกับมันช่วยให้ผมอารมณ์ดีขึ้น
“ป้อนกู”
แทนอ้าปากรอ
“ป้อนเหี้ยไร มือมึงก็มี อย่ากวนตีน”
“มึงคิดว่ามึงไม่มีความผิดใช่มั้ย...ที่หลบหน้ากูไปแบบนั้นน่ะ...”
เอาอีกแล้ว...มันขู่ผมกลายๆอีกแล้ว...ผมไม่ได้กลัวหรอกนะ...เพียงแต่ว่า...แต่ว่า...ผมก็แค่กลัวว่าเรื่องมันจะไม่จบง่ายๆเท่านั้นแหละ
งับ...
ผมป้อนไอ้แทนจนได้ ดูมันสะใจลึกๆที่เห็นผมยอม พอเคี้ยวตุ้ยๆไปได้สักพักแม่งก็อ้าปากอีก...นี่ผมต้องป้อนมันตลอดเวลาเลยหรือไง
“สาด หยิบเอ็งบ้าง”
“มือมึงเปื้อนแล้วอ่ะ” มันยักไหล่
พ่องตาย...อยากจะกดหัวมันให้จมลงถังป๊อบคอร์นนี่ชะมัดมันจะได้กินอย่างที่มันอยากกินจนสมใจ ผมมองไปที่หนังตัวอย่างด้วยสายตาว่างเปล่า แต่ก็ไม่ลืมที่จะป้อนป๊อบคอร์นไอ้แทนคุณเป็นระยะๆ
พอเข้าสู่ช่วงหนัง ถังป๊อบคอร์นอันบิ๊กเบิ้มที่ถูกส่งไปจนสุดแถวก็ถูกวนส่งกลับมาที่เดิม ผมรอตั้งรับอย่างเต็มที่(กินแล้วมันอย่างกินอีกอ่ะ) แต่มือใหญ่บ้าๆมือหนึ่งแม่งแย่งผมไปกอดถังป๊อบคอร์นไว้ในมือเฉย
“ไอ้...” ผมกำลังจะด่ามัน ไอ้แทนแม่งก็ยื่นป๊อบคอร์นมาแตะปากผมแล้ว หวังจะป้อนผม ผมก็เลยได้เคี้ยวชิ้นนั้นอย่างทั้งงงทั้งมีอารมณ์ขุ่นประสมปนเปกันไปหมด
“อะไรล่ะ ดูหนังดิ”
กลายเป็นว่ามันป้อนผมแทน จากที่ผมป้อนมันอ่ะนะ หนังเรื่องนี้ดีครับ ฟอร์มยักษ์ด้วยแต่ว่าผมไม่ค่อยมีสมาธิดูเลย เพราะมือใหญ่ๆที่คอยยื่นป๊อบคอร์นมาจ่อปากให้สลับกับยื่นโค้กมาให้ผมดูดอย่างถูกจังหวะมันทำให้ผมไม่มีจิตใจผูกติดกับหนัง บางครั้งมือมันก็โดนรอบปาก โดนคาง โดนแก้ม ผมไม่โทษมันหรอก หน้าผมขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือไอ้แทนคุณอ่ะ
แม่ง...ไม่เห็นจะมีสมาธิดูหนังเลย
ในที่สุดป๊อบคอร์นเจ้าปัญหาก็ถูกส่งไปยังแถวพวกปีหนึ่ง มือไอ้แทนก็เลยยว่างปากผมก็ว่าง
“มีทิชชู่ป่ะ” มันถามผม
ผมก้มลงไปหยิบจากกระเป๋าออกมาเพื่อให้ไอ้แทนเช็ดมือเช็ดนิ้วมัน
“ตอนมึงกินกูไม่เห็นมึงจะเช็ดมือหรือเช็ดอะไรเลย” มันตั้งคำถาม
“ใช้ปากดูดนิ้วไงสาด ทั้งสะอาดทั้งอร่อย”
“เฮ้อ ซกมกเอ๊ย”
มันไม่พูดพร่ำทำเพลงดึงมือผมมาเช็ดให้จากทิชชู่ในส่วนที่มันยังไม่ได้ใช้ พระเจ้าช่วย...ผมคิดว่ามือผมนี่ใหญ่มากแล้วนะ เจอมือไอ้แทนเข้าไปแม่งเกือบจะใหญ่กว่าผมเป็นสองเท่า
แถมยังอุ่นมากด้วย...
“พอเลย...ไม่ใช่เด็กนะ”
ผมชักมือกลับ...หันไปมองหน้าจอแล้วทำหน้าบึ้ง...ที่จริงพยายามลืมฉากเมื่อกี้ในใจต่างหาก...
ช่างเป็นการดูภาพยนตร์ที่ผมจำตอนจบของเรื่องไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
“ไปไหนต่อวะ”
“ชาบูเลย ใกล้ๆ”
“พวกพี่ๆไปด้วยกันป่ะ”
“แล้วแต่บัญชาหัวหน้าแก๊งเลย” ไอ้พี่เจตน์แน่นอนที่เป็นคนพูด ตอนนี้ทุกคนหันมามองไอ้แทนเป็นตาเดียวว่ามันจะเอาไงต่อ แล้วมันทำยังไงรู้มั้ยครับ
มันหันมาหาผมน่ะสิ “มึงจะไปไหน”
“อ้าว ทำไมต้องถามกูล่ะ”
“ก็ให้มึงตัดสินใจ”
“เอ่อ...งั้น...” รู้สึกกดดันชิบหายที่โดนทุกคนจ้องมาเป็นทางเดียวกันแบบนี้ “กูยังไม่ค่อยหิวว่ะ...งั้นก็...”
“โอเค แต่พวกกูหิว ชาบูเลยนะ ไปหมดใช่มั้ย พี่ๆครับ ลาล่ะครับ หวัดดีครับ” พวกมันทุกคนดูลุกลี้ลุกลนอย่างน่าประหลาด ยกมือไหว้พี่ปีสามก่อนจะวิ่งแจ้นหายไปแทบทุกคน ท่าทางการอยู่กับพี่พวกนี้จะเป็นอะไรที่พวกมันอึดอัด และปรารถนาที่จะไปเที่ยวเฉพาะกลุ่มพวกมันโดยเร็วที่สุด
พี่พวกนี้เนี่ยนะ...ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหน...
“งั้นพวกกูไปก่อนนะเว้ยแทน น้องทัพ ไปละน้า” พี่ต้นเอ่ยลา
“อ้าวพี่ จะไปไหนอ่ะ” ผมถาม
ไอ้พี่ต้นหันมามองหน้าเพื่อนอีกสองคน ก่อนที่จะบอกว่่า “เฮ้ย คอมมึงเสียไปใช่เหรอพีท”
“หา คอมกูเสียเหรอ”
“ใช่ๆ เมื่อวานมึงบอกดูคลิปโป๊จู่ๆแม่งดับ อารมณ์มึงค้างเลยโทรไปบ่นกับไอ้ต้น จริงมั้ย” พี่เจตน์พูด
“เหรอวะ”
“เออดิ...เดี๋ยวพวกพี่พาไอ้พีทเอาคอมไปซ่อมก่อนน้า คอมอยู่รถใช่มะ ไปเอากันเหอะ บายนะครับน้องทัพ เจอกันอีกวันหลังน้า จุ๊บๆๆ”
“บ๊ายบาย จุ๊บๆ”
“จุ๊บๆพ่อง” ไอ้แทนทำท่าจะโบกหัวเพื่อนเรียงคน พี่ที่เหลือทำท่าหลบก่อนที่จะวิ่งหนีกันกระจาย
“ดูไม่ค่อยมีใครอยากอยู่ใกล้มึงเลยเนอะ” ผมตั้งข้อสังเกต หันไปพูดกับไอ้แทนที่ยืนสูงท่วมหัวอย่างสะใจลึกๆ
“เหรอ แต่มึงก็ไม่ขยับตัวไปไหนเลยนี่”
ทำไมผมถึงรู้สึกแพ้ฟะ...ผมทำท่าขยับเพื่อเดินหนีมัน...และแน่นอนครับท่าเดิมเป๊ะๆแม่งดึงคอเสื้อผมซะจนตัวผมเกือบจะปลิว ทำไมผมต้องเกิดมาตัวเล็กกว่ามันด้วย
“อย่ามาเล่นตลก ไม่มีคนแถวนี้ขำให้นะ”
“ไม่ได้ตลก ปล่อยกูเดี๋ยวนี้”
“ปล่อยแล้ว” และมันก็ปล่อยจริงๆ
“แม่ง กวนตีน กวนตีน กวนตีนชิบหาย” ถ้าผมเป็นหมาป่านนี้ผมกัดมันไปแล้ว
“อยากไปไหนก็เดินนำไปสิ”
“ไม่สั่งกูอีกล่ะครับ ชอบสั่งนักไม่ใช่เหรอ”
“ชอบที่ไหน นี่กำลังตามใจมึงอยู่นะ”
เดินหนีแม่งดีกว่า...เถียงกับมันแล้วรู้สึกเหมือนไมเกรนจะขึ้น ผมเดินไปเรื่อยๆผ่านร้านเสื้อผ้าหลากหลายแบรนด์ หันกลับไปมองเห็นไอ้แทนเดินตามอยู่ห่างๆและก็มองหน้าผมอยู่ ท่าทางไม่ได้เหมือนโดนบังคับจิตบังคับใจให้ตามมา
“อะไร” มันขมวดคิ้วใส่ผมเล็กน้อย “อยากทำอะไรก็ทำสิ”
ผมหันไปเดินอีกรอบ เห็นเสื้อถูกใจก็เข้าไปหยิบดู เอามาทาบกับตัว ทาบกับกระจก ทำท่าให้มันเสียเวล่ำเวลามากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เพื่อให้ไอ้แทนมันรำคาญ
แต่เปล่าเลย...มันยืนอยู่ห่างๆหยิบเสื้อนั่นเสื้อนี่มาดูแล้วก็วางไม่ได้รำคาญอะไร...
ผมเลยลองเปลี่ยนแผนใหม่ เดินไปซอกนั้น ซอกนี้ ซอกโน้น เดินไปเรื่อยๆให้แม่งทนไม่ไหว
แต่มันเสือกทนไหว...แถมยังเดินตามผมเป็นเงาชนิดที่ว่าห่างไม่เกินสองเมตร พระเจ้า ถ้าเป็นคนอื่นคงเอารองเท้ามาปาหัวผมแล้ว
“แปลกๆนะมึงน่ะ” ผมเอ่ยท้วงมัน ตอนที่กำลังจะรูดบัตรซื้อเสื้อทั้งหมด 5 ตัว...ไอ้ชิบหาย...นี่ผมหยิบมาห้าตัวเลยเหรอ!
“แปลกไรวะ”
“ตามกูขนาดนี้...ไม่เบื่อหรือไง” ถ้าเป็นลุงเอี่ยม ลุงเอี่ยมคงจะไปนั่งหลบมุมดมยาดมอยู่ที่ไหนสักที่ แต่ไอ้แทน ไม่ว่าผมจะขยับตัวไปซ้ายหรือขวา หน้าหรือหลัง มันก็จะอยู่ข้างหลังผมไม่เกินสองเมตรเสมอ
“ก็ไม่นะ” มันยักไหล่ “อยากทำอะไรมึงก็ทำเลย...กูอยู่กับมึงแหละ”
เหมือนไอ้แทนมันจะพูดผ่านๆแต่ทำไมผมรู้สึกแปลกๆกับคำพูดผ่านๆของมันล่ะวะครับ
ผมเซ็นชื่อและก็รับมาสามถุงขนาดใหญ่ ไม่ทันที่จะได้แตะถุงอะไรไอ้แทนมันก็แย่งผมไปถือซะแล้ว และมันก็เดินออกไปรอหน้าร้าน
“แฟนน่ารักดีนะคะ” พนักงานสาวยิ้มหวานให้ผม “เห็นเขามองแต่คุณ ไม่ว่าคุณจะขยับไปไหนน่ะค่ะ”
ผมกระพริบตาปริบๆ ยิ้มแห้งๆให้เธอก่อนจะพูดแก้เก้อด้วยคำว่า “ไม่ใช่แฟนครับ นั่นพ่อ...” พูดเสร็จก็เดินหนีออกมาจากร้าน หลบรอยยิ้มที่หุบฉับของพนักงานคนนั้น
“หมดไปเท่าไหร่...สามหมื่น หรือสี่หมื่น? เยอะชิบหาย” ไอ้แทนที่นั่งกินไอติมอยู่ตรงข้ามผมมองดูถุงที่มันถืออย่างพินิจพิจารณา หลังจากที่ผมเหนื่อยเดินขาเหมือนจะลาก ผมก็เลยเอ่ยปากว่าอยากกินไอติม ไอ้แทนมันก็เลยเลี้ยวเข้าร้านนี้มาแทบจะในทันที
“อย่าพูดเรื่องเงินที่เสียไป กูเสียใจ” ตอนรูดอ่ะไม่ค่อยคิดหรอกครับ แต่พออ๊าฟเตอร์ช็อคหลังจากนั้นเนี่ยสิ...ทำเอาผมชาตัวแข็งไปเลย...
“เอาเถอะ มีตังค์ให้ใช้ก็ใช้ไป” มันจ้วงไอติมเข้าปากพร้อมกระดิกขาไปมา
“มึงสบายใจเรื่องอะไรของมึง” ผมท้วงมัน เพราะท่าทางการกินกับการกระดิกขาของไอ้แทนโดยรวมแล้วมันดูสบายใจเอามากๆ
“กูอารมณ์ดี ยุ่งไรด้วยเนี่ย”
“อ้าวสาด หาว่ากูเสือก”
“ฮ่าๆ”
รอยยิ้มไอ้แทนมันเป็นรอยยิ้มที่หาได้ยาก แต่แม่งยิ้มที...ออร่าความหล่อของมันพุ่งทะยานถึงขีดสุด...
ผมรีบหลบสายตามันตอนที่มันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมบ้าง
“เออมึง...”
“อะไร”
ผมกระแอม ก่อนที่จะตัดสินใจลองหยั่งเชิงถามดู “มีคนเอามือถือมึงไปเล่นป่ะวะ”
แทนทำท่าคิด... “ไม่นี่ พูดถึงเรื่องมือถือ ที่กูโทรไปอ่ะทำไมมึงไม่รับวะ กวนตีนเหรอ หรืออยากตาย หรืออะไร แม่งทำกูหงุดหงิดชิบหายรู้มั้ย มึงก็รู้อะไรก็เกิดขึ้นได้กับมึงแล้วทำไมไม่รับสายกูุถ้ารับได้ ไอ้นี่หนิ...กูเป็นห่วงนะ...มึงนี่แม่งไม่คิดเลยเหรอว่า...”
“สาดแทน พอๆๆ ไอ้เหี้ย เทศน์มาเลยเหอะถ้ามึงจะพูดขนาดนี้”
“ทำไมไม่รับสายล่ะวะ”
“ก็อยู่กับเพื่อน ไม่ได้ยินเสียงโว้ย”
“หรือกูต้องซื้อสายห้อยคอให้มึง มึงถึงจะรู้ว่ามีใครโทรมา”
บรรยากาศไม่ได้ซีเรียสตามคำพูดหรอกครับ แม่งเถียงกันไปมาอย่างกับเด็กปัญญาอ่อน ไอ้แทนดูงี่เง่าก็จริง...แต่เท่าที่ผมจับใจความคำพูดของมันทั้งหมด...ที่มันต้องโวยวายขนาดนี้ก็เพราะ...
...มันเป็นห่วงผม...
เถียงกับมันแก้ความร้อนบนใบหน้าไปเท่านั้นแหละ โว๊ะ!
“ตกลงไม่มีใครเล่นมือถือมึงใช่ป่ะ” ผมกวนไอติมจนมันเป็นของเหลวข้นๆ จ้องมองมันเขม็ง ทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้ไม่มองหน้าไอ้แทน
“อยู่ดีๆมาห่วงสวัสดิภาพมือถือกูทำไมเนี่ย”
“ก็...”
ไอ้คำว่าเออของมึงยังไม่หายไปจากหัวกูน่ะสิไอ้สาด...
“อ๋อ...เข้าใจแล้ว” แทนยิ้มมุมปาก มันก็มองไปที่ถ้วยไอติมไม่ได้มองหน้าผมเช่นกัน...
เป็นอีกครั้งที่ผมคิดว่าไม่น่าถามให้มันวกเข้าตัวเองเลยให้ตาย
พารากอนแอร์เสียงั้นเหรอ...คราวนี้หน้าผมแม่งยิ่งร้อนไปมากกว่าเดิม
“คำว่าเออของกูไม่ได้บอกให้มึงรู้เลยเหรอว่ากูเอาจริง”
TBC*
TALK : ขุ่นพ่อไข่ต้มน่ารักนะ เค้าชอบ >///<
จีบกันเข้าไปค่ะจีบกันเข้าปายยยยยยยยยยยย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
