I DON’T MIND
03:34 AM
“จิน!”
เสียงเล็กๆที่เรียกชื่อผมดังมาจากทางด้านหลัง เสียงที่ได้ยินแล้วผมถึงกับชาวาบไปทั้งตัวจนไม่สามารถหันไปหาเจ้าของเสียงได้ เพราะไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่
แฟร์ .. มาที่นี่ได้ยังไง
“จินจริงๆด้วย จินมาทำอะไรที่นี่”
“กูต้องถามมึงมากกว่า มึงมาที่นี่ได้ยังไง”
ผมถามกลับ กวาดสายตามองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า แฟร์อยู่ในชุดลำลองธรรมดาๆจนเกือบจะเรียกได้ว่าเป็นชุดนอน ซึ่งก็ไม่แปลกอะไรสำหรับคุณหนูอย่างแฟร์ที่ปกติสามทุ่มก็กินนมนอนอยู่ที่บ้านไปแล้ว แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เวลาตีสามกว่ากับการมายืนคนเดียวที่หน้าบาร์เกย์แบบนี้ คิดอะไรอยู่วะ!
“แฟร์ตามจินมา”
“ตามมาทำไม” ผมถามกลับเสียงนิ่ง ไม่ได้ตวาด ตะคอกอะไรทั้งนั้น แต่แฟร์กลับสะดุ้งแล้วไม่กล้าสบตา มือเล็กๆที่จับแขนผมอยู่ค่อยๆปล่อยออกอย่างเกร็งๆ
“กูถามว่ามึงตามมาทำไม ไม่รู้หรือไงว่ามันอันตราย!”
“มันอันตรายแล้วจินมาทำไมล่ะ!”
แฟร์เถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ผมไม่รู้ว่าแฟร์มาดักรอผมนานแค่ไหนแล้ว ดูท่าทางแล้วน่าจะมาตั้งแต่ผมเริ่มงานแต่ไม่กล้าเข้าไปเลยได้แต่รออยู่ข้างนอก เชื่อเขาเลยจริงๆ โชคดีแค่ไหนแล้ววะที่ไม่โดนพวกเกย์หื่นกามลากไปทำอะไรเลวๆ ตัวก็เล็กแค่นี้จะไปสู้อะไรเขาได้
“กูกับมึงไม่เหมือนกัน ทำไมมึงดื้อด้านอย่างงี้วะแฟร์!”
“เราไม่ได้ดื้อด้าน! เราแค่อยากรู้ .. ว่าจินเป็นแบบที่เขาบอกจริงรึเปล่า”
เสียงเล็กบอกเบาๆราวกับไม่อยากให้ผมได้ยิน แต่ประโยคที่เขาพูดออกมานั้นมันชัดเจนเสียจนผมได้แต่หัวเราะเบาๆให้กับตัวเอง
“แล้วได้คำตอบรึยัง”
“ค .. คำตอบอะไร”
“มึงมาดูไม่ใช่หรอ ว่ากูขายตัวอย่างที่เพื่อนมึงบอกจริงๆรึเปล่า”
“เราไม่ได้ ..!!”
แฟร์ทำท่าเหมือนจะเถียง แต่สุดท้ายแล้วก็เงียบลงไป ดวงตากลมโตเหมือนลูกแมวจ้องมาทางผมด้วยแววตาสับสน นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหมือนโดนมือที่มองไม่เห็นบีบเข้าที่หัวใจแรงๆจนหายใจไม่ออก
ผมกับแฟร์เป็นแฟนกัน .. ไม่สิ ใช้คำว่าเคยแล้วกัน เพราะผมเพิ่งบอกเลิกเขาไปไม่นาน เราสองคนเรียนคณะเดียวกัน แต่แฟร์เรียนภาคอินเตอร์ ส่วนผมเรียนภาคธรรมดาที่แค่ทำงานหาค่าเทอมก็แทบรากเลือดแล้ว แฟร์เป็นลูกคุณหนูมาจากตระกูลไฮโซพอๆกับกลุ่มเพื่อนๆของเขา ส่วนผมก็เป็นแค่เด็กกำพร้าคนนึงที่ดิ้นรนทำงานส่งตัวเองเรียนไปวันๆ โชคร้ายที่เขาดันมาตกหลุมรักผมที่แตกต่างกับเขาโดยสิ้นเชิง
ยอมรับตรงๆเลยก็ได้ว่าผมชอบแฟร์ ..ชอบมาก .. เขาเป็นผู้ชายตัวเล็กที่สามารถใช้คำว่าน่าทะนุถนอมได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ แฟร์ตัวเล็กแค่อกผม ผิวขาวจัดตามประสาลูกคุณหนูที่มักจะแดงระเรื่อขึ้นทุกครั้งเวลาอยู่ใกล้ผม ดวงตากลมโต ปากกับจมูกเล็กๆนั่นก็ดูน่ารักไปหมด ผมคิดว่าผมคงเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกที่ได้ครอบครองมันเอาไว้
ตอนผมคบกับแฟร์ ผมก็แค่คิดอย่างโง่ๆว่าความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน ของผม ของแฟร์ ไม่เห็นต้องแคร์ใครหน้าไหน แต่มันก็เป็นแค่เพียงความคิดโง่ๆแหละครับ เด็กกำพร้าจนๆอย่างผม กับคุณหนูที่โคตรจะเพียบพร้อมอย่างแฟร์ ในความเป็นจริงแล้วแม่งเป็นไปไม่ได้เลย
ไหนจะเพื่อนๆของเขา .. ที่รังเกียจผมอย่างกับอะไรดี คอยกระแนะกระแหนผมทุกครั้งที่ผมเดินไปส่งแฟร์ และมักจะมองผมด้วยสายตาดูถูกอยู่เสมอ ผมน่ะไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่กลัวว่าสักวันพวกเขาจะใช้สายตาแบบนี้มองแฟร์บ้าง แค่ที่แฟร์โดนค่อนแคะอยู่ประจำว่าตาต่ำมาชอบผมก็น่าสงสารจะแย่แล้ว
ไหนจะครอบครัวของเขา .. ที่ถึงตอนนี้จะยังไม่รู้เรื่องผม แต่สุดท้ายก็ต้องรู้อยู่ดี
ผมก็เลยเลือกที่จะทิ้งเขาเอาไว้แล้วเดินจากมาอย่างเลือดเย็นที่สุด ให้เขาเกลียดผมไปเลยได้ยิ่งดี เขาจะได้ไปรักคนอื่นแล้วลืมคนอย่างผมไปซะ
.. เพราะผมรู้ว่าการจากมาทั้งที่ยังรัก ..แม่งทรมานแค่ไหน
ขนาดตอนนี้ก็สามเดือนแล้วที่ผมบอกเลิกเขา .. แต่ผมยังคิดถึงแฟร์ตลอดเวลา
“จิน .. จินไม่ได้เป็นอย่างที่เพื่อนเราบอกจริงๆใช่มั้ย”
“ทำไม ถ้ากูขายตัวแล้วมึงจะทำไมแฟร์ หรือกลัวเป็นโรค? ไม่ต้องกลัวหรอกนะ กูตรวจเลือดทุกสามเดือนอยู่แล้ว เอากับมึงกูก็ใส่ถุงตลอด”
“จิน!” แฟร์ตวาดผมเสียงดัง น้ำใสๆคลอที่ตาจวนเจียนจะไหลอยู่รอมร่อแต่เจ้าตัวคงกลั้นมันไว้
ผมรู้ว่าเพื่อนแฟร์บอกเขาว่าผมขายตัวอยู่ที่บาร์เกย์แห่งนี้ เพราะแฟร์เองก็ดูสงสัยมาตั้งแต่ช่วงหลังๆที่คบกันแล้วว่าผมทำงานอะไรบ้าง เพราะผมทำงานพิเศษอยู่หลายที่ เขาก็เคยไปนั่งเฝ้าบ้าง แต่ที่นี่เขาไม่เคยมา เพราะผมห่วงเขาเกินกว่าจะพาเขามาในที่อโคจรแบบนี้ได้ คนอย่างแฟร์ตามพวกเสือสิงห์กระทิงเปลี่ยวแถวนี้ไม่ทันหรอกครับ
ผมทำงานที่นี่ก็จริง แต่ไม่เคยขายตัวหรอกครับ ไม่ได้อับจนหนทางขนาดนั้น แค่เป็นพนักงานธรรมดาก็พออยู่ได้แล้ว ถึงแม้หน้าตาอย่างผมจะโดนแขกขอออฟออกไปบ้างก็ตาม แต่ผมก็ปฏิเสธไปทุกครั้ง หรือถ้าเซ้าซี้มากๆก็ต่อยปากมันกลับไปบ้างก็มี หวิดโดนเอาเรื่องหลายครั้งแต่โชคดีที่เจ้าของร้านเอ็นดูผมเหมือนลูกเหมือนหลาน (หรืออีกนัยหนึ่งก็คืองานบาร์เทนเดอร์ที่ผมทำนั้นมันเรียกแขกเข้าร้านได้พอสมควร-_-) เขาเลยไม่ไล่ผมออก
“ทำไม รับไม่ได้หรอครับที่มีผัวเก่าทำงานแบบนี้ หืม คุณหนูแฟร์”
“จิน ..ฮึก เลิกพูดแบบนี้ซักทีเถอะ”
“แบบไหนครับ”
“เลิกดูถูกตัวเองแบบนี้ซักที!”
“เหอะ นี่ยังไม่ถึงครึ่งที่เพื่อนมึงดูถูกกูด้วยซ้ำไม่ใช่หรอ”
“แล้วจินจะแคร์ทำไม! คนที่จินควรจะแคร์คือเราไม่ใช่หรอ! เราไม่ใช่หรอที่จินควรจะแคร์ว่าจะรู้สึกยังไง!! จินจะสนใจคนอื่นทำไม ทำไมไม่แคร์เราให้เหมือนกับที่แคร์สายตาคนอื่นบ้างล่ะ!!”
“แล้วที่กูทำแบบนี้ไม่ใช่เพราะแคร์มึงหรอวะแฟร์!!”
ผมตะคอกกลับอย่างเหลืออด เขย่าไหล่บอบบางหลายๆทีอย่างบ้าคลั่ง ผมทำทุกอย่างก็เพื่อเขาทั้งนั้น ผมยอมโดนด่า ยอมโดนดูถูก ยอมโดนอะไรก็ได้ ผมไม่เคยสนใจด้วยซ้ำ แต่ที่ผมต้องทำแบบนี้ก็เพราะมันเริ่มไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่โดน แฟร์เองก็โดนด่าด้วยถ้อยคำแรงๆลับหลังเหมือนกัน
“แคร์เราแล้วทิ้งเราทำไม จินทิ้งเราทำไม!” แฟร์ตวาดทั้งที่ยังสะอื้นฮัก ดวงตาแดงก่ำอย่างน่าสงสาร “เราเคยบอกหรอว่าเรารังเกียจจิน! เราเคยพูดหรือไงว่าเราเชื่อทุกอย่างที่เพื่อนเราบอก!”
“แฟร์ ..”
ผมชะงัก ลดมือที่บีบไหล่แฟร์ลงมาอย่างสับสน ผมไม่เคยเห็นแฟร์เป็นแบบนี้ แฟร์ไม่เคยระเบิดอารมณ์แบบนี้ต่อหน้าผมมาก่อนเลย
“เรารักจิน ฮึก .. เราไม่แคร์หรอกว่าเพื่อนเราจะว่ายังไง เรารู้ว่าจินไม่ได้ทำแบบนั้น ฮึก ..” ริมฝีปากบางเม้มเน้นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น ก่อนจะพูดต่อ “เรารักจินที่เป็นจิน เรารักจินที่เย็นชากับคนอื่นแต่อ่อนโยนกับเราเสมอ เรารักจินที่ขยันทำงานจนแทบไม่มีเวลานอน”
สองมือเล็กๆของแฟร์กอดเอวผมเอาไว้แน่น ใบหน้าชื้นน้ำตาซุกอยู่ที่อกผม ไหล่บอบบางสั่นด้วยแรงสะอื้นจนผมต้องยกมือกอดอีกฝ่ายเอาไว้ราวกับกลัวว่ามันจะแตกสลายไป
“ต่อให้จินจะเป็นอะไร เราก็ยังรักจิน ..ฮึก เราไม่เคยรังเกียจจินเลยนะ”
“แฟร์..”
“…”
“กูขอโทษ .. จินขอโทษนะแฟร์” ผมกอดเขาเอาไว้แน่น ซบหน้าลงกับศีรษะของเขาที่สูงแค่ราวอกผม น้ำตาซึมออกมาเมื่อได้ยินสิ่งที่คนที่อยู่ในอ้อมกอดระบายออกมา
ผมไม่เคยรู้เลย .. ไม่เคยรู้เลยว่าแฟร์รักผมมากขนาดนี้
ผมเอาแต่คิดในมุมของตัวเอง เอาแต่คิดไปเองว่าแฟร์จะต้องรู้สึกแบบนั้นแบบนี้โดยที่ไม่เคยถามเขาเลยสักคำ แล้วก็ตัดสินใจเอาเองอย่างโง่ๆ
มึงนี่มันโง่จริงๆไอ้เหี้ยจิน
“เราไม่สนใจว่าจินจะทำงานอะไร ไม่สนใจว่าใครจะมองจินแบบไหน แค่จินรักเราก็พอแล้ว”
“…”
“จริงๆนะ” เสียงใสพูดอู้อี้เพราะซุกอยู่กับอกผม ผมจับใบหน้าเขาเอาไว้ด้วยสองมือแล้วก้มลงจูบที่ปากเขาเบาๆอย่างที่เคยชอบทำ ก่อนจะละขึ้นมาที่แก้ม แล้วจูบลงบนเปลือกตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก
“จินขอโทษ”
“เราให้อภัย”
แฟร์ยิ้มหวานให้ผม รอยยิ้มสดใสที่ผมไม่ได้เห็นมานาน ก่อนที่เจ้าตัวจะพูดเสียงเบา “แต่จินอย่าทิ้งเราไปอีกนะ ไม่เอาแล้ว เราทรมานมากเลยนะ”
“ไม่ทิ้งแล้ว สัญญา”
ผมลูบแก้มขาวอย่างเบามือ รู้สึกผิดเต็มประตูที่ทำอะไรโง่ๆลงไป แฟร์ผอมลงอย่างเห็นได้ชัด แก้มนิ่มที่เคยป่องออกอย่างคนสุขภาพดีกลับซูบลงจนน่าสงสาร
“แฟร์”
“หืม?”
“จินเคยบอกแฟร์รึยัง”
“ว่า?”
แฟร์เงยหน้าขึ้นมาสบตาผม แววตาสงสัยเหมือนเด็กน้อยทำเอาผมหมั่นเขี้ยวจนต้องก้มหน้าลงไปงับแก้มเขาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆไล้ลงมาแล้วกระซิบชิดริมฝีปากบาง
“จินรักแฟร์”
“….”
“รักที่สุดเลย”
END.
สวัสดีค่ะ ตื่นเต้นจัง 55555
คนเขียนอยากลงนิยายในเล้ามานานแล้ว หลังจากซุ่มอ่านอยู่นาน แต่ไม่ค่อยกล้าลงเพราะไม่ถนัดเขียนเรื่องยาว เขียนได้นิดๆหน่อยๆก็หมดไฟ ต่อจนจบไม่ได้ แต่พอมีบอร์ดเรื่องสั้นก็คิดว่าเหมาะกับคนเขียนดี เพราะถนัดเขียนเรื่องสั้นๆแบบตอนเดียวจบมากกว่า อาจจะยังทำได้ไม่ดีนัก รบกวนติชมด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ปล. สามารถลงหลายๆเรื่องไว้ในหัวข้อเดียวได้ไหมคะ หรือต้องเปิดเรื่องใหม่?
หัวข้อ: {เรื่องสั้น} รักออกแบบไม่ได้ | I don't mind. ♥ (อ่าน 2401 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก