หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END]

[มะลิลา]

รอน้องมิ่งของพี่หมอคิท
พี่หมอคิทของน้องมิ่ง
มาทำคะแนนแข่งหมอบีมกะพี่โฟร์ท

[❣☾月亮☽❣]

   รอพี่บีม.

[Eangoey]

เค้าเป็นแฟนกันแล้ว

[punnie]

มารอค่ะ

[Preenp]

รออออออ

[Akikojae]

ละลายยย โฟร์ทรักบีมมากกกกกก
บีมเองก็รักโฟร์ทมากเหมือนกัน น่ารักกก
 

[Arancia]

กรี๊ดดด ชอบทุกคู่ แต่ล่าสุดนี้หวานเว่อร์

รออ่านจ้า

[bybiex]

มารอหมอบีมเลยชอบมากๆ ><

[Koduck]

มารอครับ 

[cookie_]

พี่โฟร์ทเป็นแฟนแล้วยังไงต่อ รีบมาบอกเร็วๆๆๆ
รออยู่น้าาาาา 

[kiyomine]

กริบเหลือเกินเรื่องนี้

[Macaroony]

เฝ้ารอจรฝนซา.... 

[Fragrant]

คิดถึง

[suginosama]

ดีใจ คู่นี้ คบกันแล้ว จุดพลุฉลอง

[baibuabuaz]

เดือนเกี้ยวเดือน #42 พาร์ทของโฟร์ท

แอร๊ยยยย โฟร์ทบีมน่าร้ากกกกกกก 
ขอพาร์ทของหมอบีมอีกนะคะ อยากอ่านความรู้สึกของหมอบีมบ้าง
สู้ๆนะค้าาา รอๆๆๆ








   “เชี่ยโฟร์ท”

   ระหว่างที่ผมนั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อนบริเวณสวนใต้ตึก ผมได้ยินเสียงเพื่อนเรียก ผมนั่งควงโทรศัพท์เล่นเป็นกังหันมานานสองนานแล้วครับ รู้ใช่ไหมว่าในหัวผมกำลังคิดถึงใคร...ไม่ต้องบอกก็คงพอจะรู้กัน ที่ต้องควงโทรศัพท์เล่นแบบนั้น เป็นเพราะผมอยากจะติดต่อไปหาเขา แต่มันไม่กล้า ผมไม่ได้ป๊อด แต่บีมคงจะยุ่งมากอะไรมาก ผมก็เลยเกรงใจน่ะครับ

   และเพราะไม่ได้ทำอะไรกับโทรศัพท์ ผมก็เลยหันมาสนใจประธานรุ่นผมสุดเนิร์ดที่เดินจับแว่นมาแต่ไกลพร้อมเอกสารปึกหนึ่ง

   แม่งรู้สึกเหมือนมีงานเข้า

   “อะไรวะ” ผมไม่ได้เป็นประธานรุ่นครับ แต่ต้องเป็นหัวหน้าพี่ว้ากในปีต่อๆไปแน่ๆ เพื่อนบอกผมว้ากเก่งแถมยังหล่อ น้องน่าจะเข้ากิจกรรมเยอะ สรุปมันชมพร้อมอยากได้ของแถมคือการให้ผมทำงานช่วยคณะ

   เออ...แล้วแต่พวกมึงเลย

   “ค่ายไง ที่ว่าจะไปต่างจังหวัดอ่ะ”
   “อืม แล้ว?”
   “มึงต้องไปด้วยนะเว้ย”

   ผมหลับตาลงอย่างยอมแพ้ในโชคชะตา จริงๆแล้วผมชอบกิจกรรม แต่หลังจากที่เริ่มตัดสินใจที่จะจีบบีม ผมโคตรไม่อยากออกนอกมหาลัยหรือออกนอกจังหวัดเลยให้ตาย

   “เออๆ” ผมรับคำส่งๆ
   “อาทิตย์นี้” มันยังคงตอกย้ำ
   “รู้แล้ว”
   “ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ไม่ได้มีกิจกรรมอะไรมาก พาน้องทำความดีเข้าสู่สังคมพอ เข้าใจกูใช่มั้ย ไอ้ตัวดึงดูดสาว”
   “เออๆๆๆ”
   “อย่ามัวแต่ไปติดหมอที่ไหน...”

   ผมหันไปมองไอ้แว่นที่เริ่มกลืนน้ำลายเมื่อเห็นสายตาของผม ก่อนที่มันจะวิ่งหนีอย่างรวดเร็วเพราะกลัวผมเตะ ผมหัวเราะขำเบาๆในใจและแล้วก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าเจื่อนลงอย่างรวดเร็ว

   ไอ้ค่ายนี้กินเวลาทั้งเสาร์และก็อาทิตย์ สร้างห้องสมุดและก็ทาสีโรงเรียน วิศวะสาขาผมไปแม่งทุกปี และปีนี้ก็จะไปอีก


   คงจะไม่ได้เจอบีม...


   ตอนนี้เป็นเวลา 16.37 น. ไม่แน่ใจว่าบีมจะเลิกเรียนหรือยัง เขาไม่เคยโทรหาผมเลยครับ แต่จะตอบไลน์เสมอไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ไอ้อ่านไม่ตอบนี่ไม่เคยได้สัมผัส มีแต่จะไม่อ่านเลยแล้วก็ตอบทีเดียว

   ผมวิ่งตามเขา ผมเข้าใจดี ไม่ได้หวังอะไรให้บีมมาโทรหา หรือว่าทักไลน์มาก่อนหรอก ไม่น่าจะใช่นิสัยบีม ตอนเจอกันมันชอบทำเป็นรำคาญผมจะตาย แต่นั่นแหละครับที่ทำให้ผมชอบที่จะเข้าหามันและก็อยู่กับมัน

   เอาเป็นว่าเสาร์อาทิตย์นี้...ผมอดทำคะแนน

   “เห้ย ไอ้หล่อ” ไอ้แหลมเดินเข้ามาสะกิดหลังผมและก็นั่งลงบนโต๊ะ ในขณะที่ผมนั่งลงเก้าอี้ “กำลังเล่นเป็นพระเอกเอ็มวีเหรอสาด เพลงอะไรดี...โปรดรักฉันรักฉันเถอะนะ...จะไม่ทำให้เธอเสียใจ...รู้ฉันสู้เขาไม่ไหว...เทียบกับใครที่เธอมี...”

   อยากจะโบกหัวมันมากครับ ร้องก็ร้องเพี้ยน ทำเพลงเขาเสียหมด

   “สัด”
   “หึหึ” มันผู้รู้สถานการณ์เกี่ยวกับตัวผมดีเอาแต่ยิ้ม และก็... “ไม่ได้คุยกับเชี่ยบีมเหรอ”
   “ยังไงวะ”
   “หมายถึงตอนนี้อ่ะ”

   ผมมองดูโทรศัพท์ที่เงียบและแบตเหลือเยอะมาก “ไม่ได้คุย”

   “มิน่าล่ะ” ไอ้เชี่ยแหลมทำหน้ากวน “มันถามหามึงอ่ะ”
   “หือ ตอนไหน” ผมกระตือรือร้นขึ้นมาทันที
   “เมื่อกี้ นี่ไง” ไอ้เชี่ยแหลมยื่นโทรศัพท์ให้ผมดู ไอ้ห่านี่มันคุยกับบีมของผมจริงๆด้วย



   BEAM : เชี่ยแหลม
   BEAM : มึงเห็นไอ้โฟร์ทมั้ย...


    ให้ตายเถอะครับ เขาเพิ่งถามเมื่อไม่่กี่นาทีที่แล้วนี่เอง นั่นหมายความว่าตอนที่ผมเพ้อถึงเขาอยู่ เขาก็คงกำลังถามถึงผมพอดี
   แล้วดูไอ้แหลมมันตอบ...อยากเตะมันสักป๊าบ


   ค.แหลม : จะไปรู้เหรอ ไม่ใช่ผัวมัน
   ค.แหลม : กำลังจะไปหามันเนี่ย มีอะไรรึเปล่า?



   ค.แหลมเนี่ย มันตั้งใจจะให้ดูหยาบโลนตามประสามันนั่นครับ ไม่รู้คุณคนอ่านจะเข้าใจรึเปล่า แต่เรื่องกามๆเนี่ย ยกให้มันเลย มันน่ะที่หนึ่ง


   BEAM : อืม มันไม่ว่างเหรอ


   ค.แหลม : ก็ไม่นะ เห็นมันนั่งนิ่งๆ
   ค.แหลม : ทำไมไม่โทรหามันเองล่ะครับแหม่ กำลังจะได้เสียกันอยู่แล้ว
   ค.แหลม : เอ๊ย...ได้แล้วนี่หว่า


   BEAM : ฟวย พ่องมึงเชี่ยแหลม กูไม่โทร!!!!!!


   “ไอ้เชี่ยยยยยยยยย” ผมเขย่าคอเพื่อนข้างๆ “เพราะมึงเลย เขาถึงไม่โทรหากูอ่ะ!”

    “ไอ้สัด” ไอ้แหลมไอเสียงดังค่อกๆแค่กๆ “ขึ้นอยู่กับตัวมึงเองมั้งครับ เขาไม่ชอบมึงไง เขาถึงไม่โทรหาไม่ทักมึงก่อนอ่ะ”

   “มึงนี่มัน...” แทงใจดำกูจริงๆ “แต่เขาถามแบบนี้หมายความว่าไงวะ”
       
       “ฟังพี่นะศิษย์น้อง...แหม่ ไอ้นี่แม่ง หล่อกว่ากูซะเปล่า” แหลมทำท่าเหมือนเป็นปรมาจารย์ด้านการจีบ “ที่เขาถามหามึงตอนนี้ หมายความว่าเขาเคยชินกับการที่มึงไปแสตนด์บายรอเขาในเวลานี้ แต่ว่าวันนี้มึงไม่อยู่...เขาก็เลยต้องถามหามึงนี่ไง ไอ้สัดนี่คิดให้มันซับซ้อนหน่อยดิ”

   ผมฟังคำไอ้แหลมและก็คิด...ชิบหายแล้วครับ! ปกติผมจะไปเสนอหน้าเพื่อที่จะไปรับบีมนี่หว่า ผมหยิบกุญแจรถแล้วเตรียมขับรถมุ่งตรงไปยังคณะแพทย์ทันที แต่ไอ้เชี่ยแหลมห้ามผมเอาไว้

   “มึงหยุดเลย...”
   “เชี่ยไรเล่า เดี๋ยวเขาหงุดหงิดกู”
   “มึงอยากจีบติดไหม” แหลมทำเสียงจริงจัง

   ผมชะงัก “อะไรของมึงวะ กูรีบ”

   “กูถามว่า มึงอยากจีบติดหรือเปล่า ไอ้บีมแผ่บารมีก้องไพศาลนั่นน่ะ” มันแต่งชื่อให้บีมจนดูประหลาด ผมกลืนน้ำลาย ก่อนจะพูดเสียงอ่อย

   “หมายังดูกูออกเลย...”
   “เออ เพราะงั้นอยู่เฉยๆ วันนี้อยู่เฉยๆ เชื่อกูสิ...”
   “แต่เขาจะหงุดหงิดกูนะเว้ย”
   “หงุดหงิดเพราะมึงหายไปไงครับ ไม่ดีหรือยังไง”

   ไอ้แหลมนี่มันก็แอบเฉียบแหลมเหมือนกันนะ ไม่ใช่ ค.แหลมอย่างเดียว (ผมเริ่มเสื่อมไปตามมันไปแล้วเหรอ...)

   “กูต้องยอมให้เขาหงุดหงิดกูเหรอวะเนี่ย”
   “ไอ้นี่ก็นะ...ทำไมเชี่ยบีมทำให้มึงกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้วะ ปกติแม่งสั่งน้องหมอบๆๆอยู่นั่น ไอ้ห่า”
   “เรื่องของกูเว้ย...”
   “เออไอ้สัด เอาเถอะ วันนี้ช่วยประชุมเรื่องค่ายหน่อยก็แล้วกัน ไอ้แว่นมาบอกมึงแล้วใช่ป่ะ”

   ผมทำท่าอิดออดไม่อยากไป

   “ฟวย...อยู่เฉยๆให้เสียพลังงานทำไม...ไปทำงาน!”

   “แล้วบีมล่ะ” ผมถามอย่างไม่แน่ใจ

   “เชื่อกู เชื่อกูเถอะ กูเห็นไอ้เชี่ยบีมตอนเมาบ่อยมาก กูรู้ว่ามันเป็นยังไง”

   “…เซ็กซี่”

   “ไอ้สัด” แหลมทำหน้าระอาใส่ผม “มิน่าวันนั้นถึงตกร่องปล่องชิ้น”

   “ตกลงจะไปไม่ไป”

   “แล้วตกลงใครเป็นคนชวนคนแรกกันแน่ กูหรือมึง! ไอ้นี่หนิ!”




















   กระวนกระวาย...



   “ตกลงมึงซื้อสีใช่ป่ะ เอาสีขาวนะเว้ย ครูใหญ่เขาขอมา”



   ร้อนใจ...



   “เอาสัก...เท่าไหร่ดีวะ...ทาสีรั้วอ่ะ กูว่าเป็นสิบถังอ่ะ”



   ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นยังไง...



   “มึงคิดว่าไงอ่ะโฟร์ท”



   เขาจะคิดบ้างไหมว่าผมหายไปไหน...



   “สัดโฟร์ท”


   หรือไม่คิดเลย...


   “ไอ้เหี้ยโฟร์ท!!!”


   ผมหันไปมองคนที่พูดหัวโต๊ะ ไม่ได้ตกใจอะไรมากแต่มันก็ช่วยผมหลุดจากภวังค์ได้

   “อะไร”

   “ปล่อยมันเหอะ อย่าไปยุ่งกับมัน ส่วนนี้มันไม่ต้องรับผิดชอบ” ไอ้แหลมผู้ช่วยชีวิต ผมยักคิ้วขอบใจมันครั้งหนึ่งก่อนที่จะย้ายตัวเองไปนั่งมุมห้อง ผมไม่มีปากมีเสียงในการประชุมครั้งนี้อยู่แล้วครับ หน้าที่ของผมมีอย่างเดียวก็คือตรวจระเบียบน้องทุกเรื่องนั่นแหละ เพราะงั้นพวกมันเลยไม่กล้ากวนผมเท่าไหร่ สงสัยกลัวโดนผมว้ากใส่

   ผมนั่งเซ็งๆ จับโทรศัพท์มาหมุนเล่นอีกครั้ง เข้าไปส่องเฟสบุ๊คบีมมาด้วยครับ และก็ลงท้ายอีหรอบเดิม ไม่มีการอัพเดทอะไรใดๆทั้งนั้น

   และในขณะที่ผมกำลังจะเข้าไปส่องอีกรอบนั่นเอง...



   พรืดดดดด...


   เสียงประตูกระจกเลื่อน คนที่เข้ามาคือคนที่อยู่ในชุดนักศึกษาสีขาวสะอาดตาอีกทั้งยังเรียบอยู่แม้ว่าจะเลิกเรียนแล้ว เสื้อเนี้ยบและขาวสะอาดขนาดนี้วิศวะไม่ค่อยมีหรอกครับ พวกผมมันดีแต่ใส่ช้อปน้ำเงิน อะไรอีหรอบนี้มันเอกลักษณ์ของแพทย์เค้า...

   คนที่มาสร้างความตกใจให้คนในห้อง คนที่ตกใจที่สุดเห็นจะเป็นผม...

   บีมที่มีเหงื่อและหอบเล็กน้อยกวาดสายตาไปมองรอบห้อง และเขาก็มาหยุดอยู่ที่ผม ซึ่งทำหน้าอึ้งอยู่

   “เชี่ยบีม” แหลมนี่ยิ้มแป้นเลยครับ “มาทำอะไรแถวนี้วะ”

   บีมหอบเบาๆ ยังคงจ้องผม หลังจากนั้นเขาก็ย้ายสายตาไปทางอื่นและก็เดินไปหาแหลม

   “มึงเรียกกูมาไม่ใช่เหรอ ไหนบอกว่ามีของจะให้” บีมเดินไปกอดคอแหลม ผมนี่แทบจะลุกขึ้นเลย ไม่เห็นจะเคยกอดผมแบบนั้น...เหอะ

   “หา...กูเนี่ยนะ”

   “ใช่ มึงแหละ”

   แหลมมองไอ้บีม ก่อนที่จะมองผม มันแม่งเจ้าเล่ห์ใส่ผมกับบีมมากเลยครับ แต่ดูเหมือนจะรู้เรื่องผมกับบีมมากที่สุด

   “อืม งั้นเดี๋ยวมึงค่อยเอาละกันนะ ประชุมอยู่ รอแป๊บ” แหลมตบบ่าบีมแปะๆ ไอ้เชี่ยนี่ทำท่าดึงเข้าไปกอดนิดนึงด้วย...ผมชูนิ้วกลางให้มันเลยครับ...ไอ้สัดเอ๊ย “ไปนั่งรอข้างไอ้โฟร์ทดิ...ตรงนั้นมันโซนของพวกว่างงาน”

   มันแอบด่าเล็กน้อย แต่ก็ดูเหมือนจะช่วยเป็นนัยๆ...เอาเป็นว่าค่อยสะสางกับมันทีหลังละกัน

   บีมมองอย่างไม่แน่ใจ ก่อนที่จะค่อยๆเดินเข้ามานั่งลงข้างๆผม เขายังคงหอบอยู่ และมีเหงื่อประปรายตามเสื้อขาวๆของเขา เขาปลดกระดุมเสื้อออกหนึ่งเม็ด และก็ใช้เสื้อต่างพัดขยับเข้าๆออกๆ

   “ทำไมดูรีบๆ” ผมลองถามดู ก็สงสัยจริงๆนี่่ครับ เขาดูเหมือนเพิ่งวิ่งสู้ฟัดเพื่อมาที่นี่

   บีมมองหน้าผม ทำตาขวางใส่ผมนิดหน่อย “มาเอาของ!”

   “มาเอาอะไรกับไอ้แหลมเหรอ”

   บีมกระพริบตาปริบๆ “เอ่อ...สมุดโน้ต” เขาพูด หลังจากนั้นเขาก็หลับตาลงทำหน้าเหมือนไม่น่าพูดออกไป

   ผมจึงได้ทีแกล้งเขาใหญ่ “สมุดโน้ต...จากไอ้แหลมเนี่ยนะ”

   “ใช่ มันเก่ง ไม่รู้เหรอ”

   ถุยเถอะครับบีม...ไอ้เชี่ยแหลมเนี่ยนะ...เกาะกลุ่มสิบคนรั้งท้ายตลอด เพื่อนนี่ช่วยแล้วช่วยอีก

   ส่วนผมน่ะเหรอ...ผมอยู่กลุ่มเกรดสามต้นๆน่ะ

   “เหรอ...วิชาไรอ่ะ”

   บีมทำท่าคิดอีก...เอ้าเชิญแถเลยครับ...รอฟังอยู่ “วิชา...กลศาสตร์”

   “บีมเรียนด้วยเหรอ”

   “ก็...อยากรู้ว่ามันเป็นยังไงเฉยๆ”

   “เหรอครับ...” ผมหัวเราะในใจ น่ารักจังวะ...เขาก็ไม่ได้แบ๊วจ๋าอะไรหรอกครับ เพียงแต่วิธีการพูดวิธีการแถให้ดูสมจริงของเขามันดูน่ารักไปก็เท่านั้น

   จริงๆแล้วเขามาที่นี่ทำไมกันนะ...

   “นึกว่าจะมีเรื่องกันอีก...”

   ผมได้ยินเสียงบีมบ่น ก่อนที่ผมจะขมวดคิ้วใส่เขา...

   …หรือว่าที่ผมหายไป เขากลัวว่าผมจะไปมีเรื่องอีก

   อย่าไปเซ้าซี้ให้มากดีกว่า ถามไปก็คงจะไม่ยอมรับ เอามาแอบยิ้มกับตัวเองดีกว่าครับน่าจะฟินกว่า ฮ่าๆๆๆ (หัวเราะอย่างมีความสุข)

   “แล้วนี่ประชุมอะไรกัน?”

   “เสาร์อาทิตย์นี้มีไปช่วยทำโรงเรียนที่ต่างจังหวัดน่ะ” ผมพูดลอยๆ แอบมองทางหางตาว่าบีมจะทำหน้ายังไง รู้สึกเหมือนตัวเองจะตาเข มองไม่เห็นเลย แต่ที่แน่ๆบีมเงียบไปเลย “ก็เลย...จะไม่อยู่นะ”

   “อืม ก็ดีนี่”

   ไหงเขาพูดงั้นวะ... “นั่นสิเนอะ บีมคงไม่มีใครไปรกหูรกตาอีกหลายวัน”

   พูดไปก็เหมือนเอามีดแทงตัวเอง ผมส่ายหน้าเบาๆเล็กน้อยก่อนที่จะทำเป็นสนใจการประชุม แต่ที่จริงแล้วผมสนใจคนด้านข้างนี่มากกว่า เขาอาจจะสบายใจจริงๆมั้งที่ผมจะได้อยู่ห่างๆเขา บางทีนี่อาจจะแสดงออกถึงคำตอบที่เขามีต่อผมก็ได้ใครจะไปรู้

   ตอนประชุมเลิก เขายิ่งตอกย้ำความจริงในสิ่งที่ผมคิดเข้าไปใหญ่


   “แหลม ไปส่งกูด้วยนะ...”

















   วันเสาร์ตอนเช้าตรู่

   จังหวัดที่ต้องไปอยู่ห่างจากมหาลัยผมประมาณสี่ห้าชั่วโมงได้ครับ และอยู่ในที่ๆไกลมากเข้าถึงยากพอสมควรผมเลยต้องออกมาสแตนด์บายตั้งแต่ตีสามกว่าเพราะนัดน้องตีห้า รุ่นพี่ก็งี้แหละครับ นัดน้องต้องมาไวกว่าน้อง แต่วันนี้ผมไม่ได้รู้สึกอยากที่จะออกต่างจังหวัดเลยแม้แต่น้อย

   ไม่ได้ติดต่อหาบีมตั้งแต่วันที่เขาโผล่พรวดเข้ามาระหว่างที่พวกผมประชุม ผมน้อยใจเองด้วยแหละ(รู้สึกอายมากแต่ก็ขอยอมรับ ตัวใหญ่ขนาดนี้ก็น้อยใจเป็นนะ) ตั้งแต่ที่แหลมมันพูด ผมก็เริ่มฉุกคิดอะไรบางอย่างได้ ที่ผ่านมาผมเข้าหาบีมตลอด เหมือนพร้อมที่จะให้ใจเขาตลอดเวลา โดยไม่คำนึงว่าจริงๆแล้วบีมจะคิดยังไง อาจจะแค่รู้สึกดี ไปกับผมเพราะมารยาท รำคาญ หรืออะไรก็ตามแต่ ที่แน่ๆผมไม่มีความรู้สึกมั่นใจที่จะทำอย่างนั้นกับบีมอีกต่อไป

   ผมกลัวคำตอบ...

   “เหม่อจังวะ” ไอ้มาร์ค เพื่อนคนหนึ่งของผมเดินเข้ามาทัก แม่งพ่นควันบุหรี่ใส่ผมเต็มๆจนผมนึกอยากจะขอจากมันสักมวน
 
   “มีอีกตัวมั้ย...” ผมถามไปด้วยความเคยชิน ก่อนที่จะรู้สึกอะไรบางอย่างในใจ

   ชิบหาย ลืมไปว่าตัวเองเลิกได้สองสามอาทิตย์แล้ว...

   ไอ้มาร์คมันไม่รู้หรอกครับ มันก็ใจดีแจกชาวบ้านเขาไปทั่วแหละ มันหยิบมาเป็นซองให้ผมเลย และในขณะที่ผมกำลังจะหยิบมันขึ้นมาด้วยความลังเลนั่นเอง...

   “อ้าว หมอบีม นัดตีห้ามาทำไรแต่เช้าวะ!”

   เสียงเชี่ยแหลมร้องขึ้น ผมสะดุ้งปล่อยมือจากบุหรี่พวกนั้นและหันมาหาต้นตอที่ไอ้แหลมมันร้อง เวรแล้วครับ บีมจริงๆด้วย หอบเป้แต่งตัวมาเหมือนจะไปค่ายทำความดีกับพวกผมด้วย ที่แน่ๆคือเขาเห็นฉากที่ผมกำลังจะหยิบบุหรี่จากมือเพื่อนเต็มๆ



   รู้สึกเหมือนถูกเมียจับได้ว่าซ่อนเงินเดือนในบ้าน...



   บีมทำหน้าหงุดหงิดทันที เขาโยนกระเป๋าลงไปกองกับกระเป๋าของพวกผม และก็เดินไปช่วยขนน้ำขนข้าวกล่องขนขนม ผมรีบวิ่งตามไปหาเขาเลยครับ


   “บีม...”


   เขาไม่ตอบผม ผมก็เลยแย่งแพ็คแก้วน้ำเปล่าพลาสติกมาจากมือเขาไป เลยโดนเขาทำเสียงหงุดหงิดใส่


   “ไม่ได้จะสูบนะ”


   “เรื่องของมึง” บีมพูดทันที


   “ไม่ได้จะสูบจริงๆ มันลืมตัว มัน...”


   “เรื่องของมึง กูไม่สนใจ” บีมหันไปยกอีกอัน ผมก็เลยไปแย่งมาได้อีกอัน “...คนมันไม่รักษาสัญญาก็งี้”


   มีดนี่เฉาะลงมากลางกระบาลของผมเลยครับแบบนี้...


   “ทำไงถึงจะหายงอนล่ะ” ผมง้อทันที แย่งทุกอย่างที่แย่งได้ ไม่ให้เขาขนอะไรทั้งนั้น

   “งอนเหี้ยไร”

   “ก็เนี่ย บีมงอนอยู่”

   “กู...เปล่า!” เสียงดังจนน้องปีหนึ่งสะดุ้ง ผมว่าเขาคงไม่งอนหรอก...มั้งครับ

   “เมื่อกี้เคยชินจริงๆ แต่หยิบมาก็จะคืน สาบาน” ผมรีบพูด “บางครั้งมันเครียดๆแค่ได้จับๆมันก็โอเคแล้ว ชินอ่ะ”

   “…”

   “ไม่รู้เหรอว่าเครียดเพราะใครน่ะฮะ”

   บีมไม่ตอบผม...แต่ดูเหมือนมีสีหน้าที่ดีขึ้น

   “ไม่ผิดสัญญาหรอกน่า” ผมรีบพูด  และในที่สุดบีมก็ทำตัวเหมือนปกติสักที

   “ถ้าเลิกไม่ได้ ก็ไม่ต้องเลิกได้นะ ตัวมึงของมึงนี่ เกี่ยวไรกับกูเล่า” บีมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่ทว่าจริงจัง

   “เกี่ยวสิ...” ผมพูดอย่างจริงจัง “...บีมจะจูบกับคนมีกลิ่นบุหรี่ได้มั้ยล่ะ”

   เขาชกผมทันทีที่ไหล่ “เหี้ย”

   “แล้วนี่จะไปด้วยเหรอ” ผมถามอย่างทึ่งๆ ไม่นึกไม่ฝันมาก่อนว่าบีมจะไปด้วย

   “อืม แหลมชวน”

   ผมทำหน้าเฉยชาขึ้นมา “แหลมชวน? ก็เลยไป แล้วถ้าโฟร์ทชวนล่ะ”



   “มึงชวนรึยังล่ะ?!”



   บีมเสียงดังขึ้น...ยังนี่หว่า...ผมยังไม่เคยชวนบีมไปเลยครับ...เขาเดินไปหาแหลมและนั่นทำให้ผมฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าผมไม่ได้ทำในสิ่งที่ผมควรทำ


   ไอ้เชี่ยแหลมยักคิ้วใส่ผมจึกๆ ตกลงมึงจะช่วยกูจีบ หรือมึงจะจีบเองไม่ทราบ ไอ้สัดเอ๊ย...


   “โฟร์ท ตามหามึงแทบแย่”

   ไอ้ประธานรุ่นสุดเนิร์ดวิ่งกระหืดกระหอบมาหาผม

   “รถที่จะขนของมีไม่พอว่ะ มึงขับรถมึงตามไปด้วยได้ป่ะ เดี๋ยวใส่ถังสีลงกระบะหลังรถมึง”

   “เออ ไม่มีปัญหา”

   เพื่อนผมได้ยินกันทุกคน แม่งประชุมกันใหญ่เลยว่าใครจะนั่งรถไปกับผมบ้าง




   “สัด” ผมรีบพูดขัด “ไม่เห็นเหรอว่าเมียกูมา...”




   เท่านั้นแหละครับ...ไม่มีใครอยากที่จะนั่งรถไปกับผมอีก...แต่ปัญหาก็คือผมจะชวนเจ้าตัวให้มานั่งรถกับผมได้ยังไง


   ผมทะยอยขนถังสีที่โคตรหนักลงกระบะหลังรถ...ไอ้นี่เล่นทำผมเหงื่อออกทั้งๆที่แดดยามเช้ายังไม่ส่องด้วยซ้ำ มีกี่ถังวะ ผมไล่นับดูเรื่อยๆประมาณเกือบสิบได้ ดีนะที่วันนี้ผมเอารถที่มันมีพื้นที่กระบะเยอะมาอ่ะ


   ระหว่างที่ขนผมก็คิด...จะชวนบีมยังไงดีวะ...ดูก็รู้ว่าเกาะติดเชี่ยแหลมทั้งงานแน่ๆ เพราะบีมสนิทกับวิศวะไม่กี่คน(หนึ่งในนั้นคือผม ซึ่งตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าสนิทได้รึเปล่า) และในขณะที่ผมคิดอยู่นั่นเอง...


   กระเป๋าเป้ของบีมก็ลอยข้ามหัวผมเข้าไปในรถ โดยที่เจ้าตัวเองเป็นคนโยน


   “ไม่มีใครคบเหรอ ทำไมไม่มีใครนั่งไปด้วย” บีมถามผม


   ผมชะงัก ผมเนี่ยนะ...ผมมองไปที่เพื่อนที่ยืนอยู่ด้านหลังอย่างรวดเร็ว ทำไม้ทำมือบอกว่าพวกมันเองนั่นแหละบอกว่าไม่อยากไปกับผม บีมก็เลยจะได้ไปกับผมไง



   โอ้โห ไอ้เพื่อนรักทั้งหลาย...



   “ไม่มีอ่ะ น่าสงสารเนอะ” ผมแกล้งทำหน้าน่าสงสาร ถ้าผมมาเห็นตัวเองสภาพนี้ผมคงหมั่นไส้ตัวเองตายห่า...


   บีมทำเสียงหึในลำคอใส่ผม ก่อนที่จะมองหน้าผม


   “อะไรเหรอ”


   “มึงนี่มัน...”


   เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าสะอาดออกมาจากกระเป๋าเสื้อ และก็ซับเหงื่อให้ผมเบาๆ


   “เหงื่อจะไหลเข้าตาอยู่แล้วไอ้สัด ไม่รู้สึกมั่งเลยเหรอ”


   ดีแล้วล่ะที่ผมไม่รู้สึกอ่ะ...


   “ไม่อ่ะ”


   ผมพูด...ก่อนจะฉีกยิ้มหวานส่งให้คนตรงหน้า...


   “ขอบคุณครับ”


   บีมชะงัก ก่อนที่จะโยนผ้าผืนนั้นใส่หน้าผมอย่างแรง



   “เช็ดเอง...”



   ผมยิ้ม...ยิ้มตามหลังคนที่ชื่อบีมที่เดินออกห่างไปนู่น แอบเห็นหูแดงๆ ไม่รู้ว่าเขินผมหรือว่าอะไรรึเปล่า


   ผ้าเช็ดหน้าหอมมากเลยครับแถมผืนยังใหญ่มากจนผมเอามัดมามัดไว้ที่คออย่างหลวมๆเหงื่อไหล่ตอนไหนก็หยิบมันขึ้นมาเช็ดก็แค่นั้นเอง


   ก่อนจะออกเดินทาง...บีมที่ต้องไปกับผมเห็นผ้าของเขาบนคอของผมก็ร้องถาม



   “มึงจะยึดเลยว่างั้น...”

   “ถ้าเจ้าของไม่ว่าก็จะเอา...”

   “ไอ้...เอาเหอะ ตามใจ”

   “แล้วถ้าตัวเองเหงื่อออกล่ะ เอาผ้าที่ไหนเช็ด”

   บีมชะงัก...เหมือนจะยังไม่ได้คิดในส่วนนี้้

   “ไม่เป็นไร เดี๋ยวเช็ดให้”

   ทิชชู่จากในรถถูกผมหยิบออกมาแล้วก็ซับหน้าให้บีม

   “เชี่ยยยยย...เหงื่อยังไม่ออก”

   “แหงสิ ก็ทุกอย่างโฟร์ททำให้หมดเลยนี่” ผมภาคภูมิใจกับมันมาก


   “ไม่ต้องก็ได้ กูมาเพื่อช่วย”


   “เอ๊ะ หรือมาเพราะไม่อยากห่างจากโฟร์ทกันแน่นะ” ผมพูดพลางมองออกไปที่ถนน


   “พ่องมึง” บีมโวยวาย


   “ยอมรับก็ได้นะ โฟร์ทจะได้เหนื่อยน้อยลง...” ผมพูดยิ้มๆ


   ในขณะที่บีมมองออกไปนอกหน้าต่าง แก้มเหมือนจะพองลมเล็กน้อย ท่าทางเหมือนเด็กถูกจับได้


   บีมพึมพำอะไรบางอย่างที่ผมเองไม่ค่อยจะได้ยิน...
   






   
   “ไม่เคยยอมรับ...แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธป่าววะ”









TBC*






Talk : คู่นี้ก็คืบหน้าไม่แพ้คู่หลัก 555
ให้มองเหมือนละครตัดฉากไปมานะคะ บางครั้งก็ระยะเวลาไล่เลี่ยกัน
จุดประสงค์ไม่ได้เพื่อให้หมอป่ากับวาโยมีบทบาทน้อยลงเลยค่ะ : )

[Rhythm]

อ่านตั้งแต่ พฤ. - จ. จนตามทัน สนุกมากๆ น่ารักทุกคู่  แต่แอบลำเอียงไปทาง #ทีมจตุรภูมิบารมี มากหน่อย
อ่านไปอ่านมาก็เหมือนจะจับได้ (หรือคิดไปเอง) ว่าพี่บีมแอบมีใจให้เดือนวิศวะปี 2 มานานแล้ว ก่อนจะ feat. กันซะอีก

อิๆ ตอนนี้เค้าเป็นแฟนกันแล้ว

“บีมรู้ใช่มั้ย...ว่าโฟร์ทรัก...เราคบกันแล้วนะ”

ฟินมากกก 

[Chiffon_cake]

เดือนเกี้ยวเดือน #พิเศษ คืนแรกของผมกับมัน








   ผมเจอเลือดคนมาเยอะครับ แต่ทำไมเลือดไอ้โฟร์ทมันไม่เหมือนเลือดคนอื่น

   เพราะฝีมือที่แทบจะไม่มีของผมทำให้ไม้ที่ควรจะติดสนิทกับหลังคาตรงนั้นหลุดและหล่นลงมาโดนหัวไอ้โฟร์ท ผมจึงเห็นเลือดของไอ้โฟร์ทเต็มๆ มันไม่เหมือนเลือดคนไข้ที่ผมเคยเห็นผ่านๆตามายามที่ผมเดินผ่านโรงพยาบาลใกล้คณะผม ไม่เหมือนเลือดของผมเองเวลาที่ผมเตะต่อยอะไรเข้า มันไม่เหมือนใครเลย

   มันทำให้ผมเจ็บปวด เหมือนโดนไม้หล่นใส่หัวเสียเอง เจ็บปวดยิ่งกว่าการที่มันเป็นความผิดของผม ผมรู้สึกเหมือนโลกพังทลายไปชั่วขณะตอนที่ไอ้โฟร์ทมันล้มลงไป

   ผมเห็นทุกอย่าง ตอนที่มันโดนเพื่อนของมันยกตัวขึ้นมาเพื่อไปยังโรงพยาบาล เห็นร่างไม่ได้สติถูกหาม ผมเห็นความวุ่นวาย เห็นสายตาจำนวนไม่น้อยที่โทษความเซ่อซ่าของผม แต่ผมไม่มีสติอยู่กับสิ่งเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย

   ผมกำลังกลัว...


   ใช่ ผมกำลังกลัว อาการสั่นที่ผมไม่รู้ตัวและหัวใจหวิวๆ มันหมายถึงผมกำลังกลัวว่าจะเสียอะไรบางอย่างไป


   “บีม” แหลมเป็นคนแรกที่เข้ามาหาผม “มึง...ไม่รีบไปเหรอวะ เร็วๆเข้า” แหลมลากผมให้ตามหลังโฟร์ทไปติดๆ
   “เชี่ย” ผมรำพึงอย่างช็อคๆ
   “อย่าเพิ่งโทษตัวเอง” แหลมพูดได้แค่นั้น ท่าทางมันซีเรียสมากเหมือนกัน “ไอ้โฟร์ทมันก็คงจะไม่โทษมึงเหมือนกัน คอยดูสิ”
   “กู...กลัวว่ะ” ตอนนี้ผมอ่อนแอโคตรๆ อ่อนแอชิบหาย ผมไม่ได้กลัวจะติดคุกติดตาราง กลัวโดนคนอื่นตราหน้าว่าผมทำร้ายไอ้โฟร์ท แต่สิ่งที่ผมกลัว...

   …แหลมมันก็ดันรู้ด้วยเหมือนกัน



   เพราะมันรู้ว่าผมมากับวิศวะที่ค่ายทำความดีนี้เพราะใคร



   “มันไม่เป็นไรหรอก” แหลมพูดกับผม “เพื่อนกูดวงดี”


   ตลอดระยะเวลาที่เดินทางมาโรงพยาบาล ไปจนถึงอยู่รอหน้าห้องที่ไอ้โฟร์ทเข้าไปหาหมอ ผมรู้สึกเหมือนไร้สติ เป็นคนบ้าที่พูดจาไม่รู้เรื่อง สิ่งที่ผมเรียนมามันตีกันไปหมด ตอนนั้นผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าสมองมีอะไรบ้าง ส่วนที่โฟร์ทโดนควรจะเป็นส่วนไหน ยิ่งคิดผมก็ยิ่งปวดหัว เพราะที่เรียนมาสมองสำคัญมาก มันควบคุมแทบจะทุกๆอย่างในร่างกายของมนุษย์


   ตอนที่ผมเห็นโฟร์ทนั่งยิ้มอยู่บนเตียงคนไข้ ทำท่าเหมือนไม่จำปวดอะไร ตอนนั้นผมยินดีมีความสุข แต่ในความสุขนั้นกลับมีความทุกข์มากมายมหาศาลเพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนั้นมันเป็นความผิดของผมเอง


   ผมจะเสียใจแค่ไหนถ้าโฟร์ทเป็นอะไรไป...


   ผมจะเสียใจแค่ไหนที่ยังปากแข็งใจแข็งกับมันทั้งๆที่จริงแล้วผมก็ใจอ่อนกับมันตั้งแต่ครั้งแรกที่เรามีอะไรกัน...


   ผมจะเสียใจแค่ไหน...ถ้าผมชอบมันแล้วตัวมันกลับไม่รับรู้ในความรู้สึกดีๆที่ผมมีให้


   เพียงแค่ผมคิด...น้ำตาบ้าๆก็พาลจะปริ่มมาที่ขอบตา รอยยิ้มหล่อขี้เล่นของไอ้โฟร์ทที่ผมคิดในใจเสมอว่าหล่อชิบหายลอยไปลอยมาในหัวผม ถ้ามันเกิดหายไปขึ้นมา ผมต้องไม่เป็นอันกินอันนอน เสียใจ และก็เจ็บปวดทุรนทุรายไปอีกนานแสนนาน...


   อย่างที่โฟร์ทบอก...ยอมรับบ้างก็ได้เผื่อมันจะเหนื่อยน้อยลง


   ใช่...ยอมรับบ้างก็ได้ เผื่อผมเองจะเหนื่อยน้อยลง





   ยอมที...ยอมเป็นแฟนมันเลยครับ...ง่ายดี




   “เหม่ออะไร” ไอ้คนที่มีผ้าพันแผลแปะอยู่บนหัว หันมายิ้มให้ผม แฟนสดๆร้อนๆของผมเองครับ เรากำลังนั่งอยู่ท้ายรถกระบะที่มีเพื่อนไอ้โฟร์ทเป็นคนขับให้ บรรยากาศกำลังโพล้เพล้ อาทิตย์ใกล้จะตกดิน มีทุ่งนาสีเขียวเป็นวิวสุดลูกหูลูกตา
   “เปล่า” ผมโกหก...เหม่อเป็นสตอรี่ขนาดนั้นใกล้คำว่าเพ้อมากกว่าเหม่ออีกนะ ผมเหลือบมองดูคนข้างๆ ตอนนี้เลิกอนาจารแล้ว ใส่เสื้อยืดและก็กางเกงยีนส์ที่เปื้อนเปรอะไปด้วยดิน อืม มีผ้าพันแผลแปะบนหัวมันก็ยังดูเท่ได้อีกนะ “ไม่เจ็บอะไรใช่มั้ย”
   “เอาความจริงหรือเอาที่บีมสบายใจ?”
   “ไอ้นี่” ผมด่า
   “ก็...ปวดๆอ่ะ...แต่ไม่มาก และก็ไม่ชินด้วย มีห่าไรไม่รู้อยู่บนหัว” มันพูดและก็ทำท่ารำคาญ
   ผมกลืนน้ำลายอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษ...”
   “ก็บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้ไปอยู่ร่มๆ ไม่ต้องมาทำงานงกๆกลางแดดหรอก ผิวจะเสียเอายิ่งหล่อๆขาวๆอยู่ อีกอย่างนะ ดูก็รู้ว่าบีมไม่ค่อยได้ทำงานแบบนี้” โฟร์ทร่ายยาวใส่ผมมาเป็นชุด
   “กูเคยทำเว้ย แต่...มันง่ายกว่านี้อ่ะ” ผมเถียงเสียงอ่อย
   “พอแล้วนะ คนในค่ายนี้คงไม่มีใครให้บีมจับค้อนจับตะปูแล้วล่ะ”
   “ขอโทษๆๆ ขอโทษ...” ผมยอมพูดเป็นล้านครั้งเลยเอ้า
   “พอ” โฟร์ทคว้ามือผมมาจับ ด้วยความเคยชินผมจะชักมือหนี “ไม่ต้องหนี”

   เออ ยอมก็ได้วะ...ไอ้โฟร์ทเอามือผมมากุม แล้วมืออีกข้างมันก็พาดผ่านหลังผมเสมือนโอบผมอยู่กลายๆ ท่าทางมันมีความสุขเอามากๆถึงแม้ว่าหัวมันจะเจ็บ ไอ้ประหลาดเอ๊ย...

   “มีความสุขมากมั้ยวะ” ผมถามอย่างหมั่นไส้
   “แน่นอน” มันยังคงเอาแต่ยิ้ม... “มีเมียเป็นตัวเป็นตนทั้งที...”

   ผมไม่น่าถามมันเลย...ในที่สุดรถก็มาจอดที่ค่ายหรือในโรงเรียนนั่นแหละครับ เมื่อรถจอดลงผมก็เห็นผู้หญิงหลายสิบกรูกันเข้ามาหาไอ้โฟร์ทถามใหญ่เลยว่าเป็นยังไงบ้าง บลาๆๆ จนผมเองโดนเตะออกมาอยู่นอกวงโคจร พวกเพื่อนไอ้โฟร์ทคนอื่นๆก็เหมือนกัน

   ผมยังคงทำหน้ารู้สึกผิดไม่หาย เพื่อนไอ้โฟร์ทตบบ่าให้กำลังใจผม มันรู้กันว่าผมไม่ได้ตั้งใจ แต่พวกผู้หญิงเนี่ยสิ ไม่รู้จะแอบมาวางยาในอาหารของผมมั้ย ดูมองผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตรยังไงก็ไม่รู้

   มีบางกระแสบอกว่าผมจงใจให้โฟร์ทเจ็บ...

   ใช้ไรคิดวะ...นี่กูจะเป็นหมอนะ...จะไปทำร้ายร่างกายคนอื่นแค่คิดก็คันคะเยอแล้ว ให้ตายเหอะ!

   อีกอย่างหนึ่ง...เรื่องทำร้ายร่างกายไอ้โฟร์ทเนี่ยนะ ผมจะเก่งได้ไงวะ

   ผมเก่งแต่เรื่องปากแข็งกับมันเท่านั้นนั่นแหละ

   แม้ตอนนี้จะไม่ปากแข็งกับมันแล้วก็เหอะ...










   ก่อนอาหารเย็น...

   ห้องน้ำถูกพวกผู้หญิงจับจองและใช้อาบกันหมด พวกผู้ชายอย่างผมก็เลยกะจะอาบกันดึกๆเอา แน่นอนว่าผมเห็นพวกไอ้แหลมซุ่มลำเลียงเบียร์กระป๋องมาให้เห็นอยู่ไหวๆแล้ว คืนนี้ต้องมีสังสรรค์แน่ๆ ไม่สิ จริงๆตอนนี้ก็เริ่มดื่มกันแล้ว ผมนั่งอยู่ท่ามกลางเพื่อนไอ้โฟร์ทตอนที่ไอ้โฟร์ทเดินมาหาพอดี

   “หาตัวตั้งนาน” โฟร์ทถือวิสาสะไล่เพื่อนออกไปเพื่อที่จะได้นั่งข้างผม แม่งโคตรนักเลง “ใจคอกะจะทิ้งให้อยู่กับพวกผู้หญิงเหรอ”
   “นึกว่าจะชอบ” ผมพูด พลางดื่มเบียร์กระป๋องในมือไปด้วย
   “เห้ย กูเอาด้วย” โฟร์ทพูด พลางคิดจะคว้าเบียร์กระป๋องที่แช่อยู่ในกระติกน้ำแข็ง ผมตีมือมันทันที
   “คนมีแผลต้องอดว่ะ”
   “เชี่ยไรล่ะครับ” โฟร์ทโวย “ไม่สะเทือนอะไรหรอกน่า”
   “นี่จะแดกให้ได้เลยใช่มั้ย ตั้งแต่ขับรถมาแล้วนะ”
   “เออสิ...”
   “ตามใจมันเหอะหมอ” เพื่อนไอ้โฟร์ทคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา “เชี่ยโฟร์ทมันเป็นโรคขาดแอลกอฮอล์ไม่ได้ เหมือนขาดสาวๆไม่ได้นั่นแหละ”

   ผมขมวดคิ้ว...เพราะผมฟังไม่ชัด ในขณะที่เพื่อนไอ้โฟร์ทคนอื่นพากันโบกหัวเพื่อนคนนั้น

   “โง่ชิบ...ไอ้โฟร์ทมันจีบหมอบีมอยู่ มึงก็เสือกพูดให้คะแนนมันติดลบนะ”
   “ไม่ได้จีบแล้ว” โฟร์ทพูดลอยๆ ดูพออกพอใจกับเบียร์ในมือมาก จริงๆแล้วเขาพอใจกับการมองผมมากกว่า...นี่มึงเมาแล้วเหรอ “จริงไหม”

   ผมกลืนน้ำลาย...ดื่มเบียร์แก้เก้อ...เอาเข้าจริงๆจะให้ยอมรับตรงๆแม่งก็เขินว่ะ ยิ่งเพิ่งผ่านมาได้ไม่กี่ชั่วโมงเนี่ยนะ

   “เห้ย ยังไงวะยังไง”
   “จีบติดแล้วเหรอ จีบติดแล้วเหรอวะ”
   “หมอยอมเอาเพื่อนกูแล้วเหรอ”

   ผมเอาแต่ดื่มเบียร์ ในขณะที่ไอ้โฟร์ทจับมือผมเพื่อเป็นการยืนยัน แต่ผมสะบัดมือออก
   ไม่รู้สิครับ ไม่รู้ว่าอะไรสั่งให้ผมทำแบบนั้น มันเป็นรีแอคชั่นอัตโนมัติ นั่นไม่ทำให้เพื่อนไอ้โฟร์ทไม่ติดใจอะไรเพราะคงเห็นจนชินตา แต่คนที่ติดใจเห็นจะเป็นคนที่พยายามจับมือผมนั่นแหละ หน้ามันเจื่อนลงไปอย่างปิดไม่มิด และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกผิดมาก ผิดกับการกระทำของผมเองนั่นแหละ
   ตลอดเวลาที่ทานข้าวเย็น ไอ้โฟร์ทนิ่งเงียบผิดปกติชนิดที่ว่าเพื่อนก็ไม่กล้ายุ่ง รู้เลยว่ามันกำลังหงุดหงิด นอยด์ อารมณ์เสีย แหลมบอกว่าถ้าไปยุ่งมากตอนนี้ก็มีแต่จะเจอตีน ในขณะที่ผมก็อยากยุ่งกับมันอยู่ครับแต่ว่ามันเป็นเพราะอะไรไม่รู้ที่ผมไม่กล้าเข้าไปใกล้มันอีกเลยหลังจากที่มันพยายามจับมือผม

   ผมทำผิดผมรู้...

   ผมก็เลยต้องง้อมัน

   ในขณะที่ผมเข้าไปในห้องเรียนที่จะเป็นห้องพักในคืนนี้เพื่อเตรียมตัวจะเอาผ้าขนหนูไปอาบน้ำอาบท่า ไอ้หัวที่มีผ้าพันแผลเดินลิ่วผ่านผมไปและก็ออกไปข้างนอกเฉย มันรวมกลุ่มกันกับเพื่อน คุยไรกันไม่รู้สองสามคำและก็ใส่รองเท้ากัน ท่าทางตื่นเต้นกันน่าดู
   ทำไมไอ้หัวโจกมันไม่บอกอะไรผมบ้าง พวกมึงจะไปไหนกัน ทำงานมาทั้งวันไม่เหนื่อยกันบ้างหรือไง มีแต่จะออก มีแต่จะแดก...

   “จะไปไหน” ผมถามเพื่อนคนสุดท้ายที่อยู่ในห้อง แน่นอนว่าโฟร์ทมันเดินออกไปแล้ว
   “กูเหรอ” มันชี้มือเข้าหาตัวเอง
   “อืม” จริงๆก็ไม่ได้หมายถึงมันหรอก
   “อยู่ที่นี่ไง”
   “อ้าว ไม่ได้ไปกับพวกไอ้โฟร์ทเหรอ”
   “ไม่ได้ไปอ่ะ มันสั่งให้เฝ้ามึงอ่ะดิ” แม้จะทำหน้าเซ็ง แต่เพื่อนคนนี้ก็ดูยินดีที่จะได้อยู่ที่นี่ ผู้ชายออกไปกันเป็นโขยง ห้องน้าน่าจะว่างให้อาบเป็นชั่วโมง
   “งั้นก็ไม่ต้องเฝ้าแล้ว” ผมพูด และผมก็เดินออกนอกห้องตามหลังพวกไอ้โฟร์ทไป












   
   สถานที่ที่พวกมันพากันไปก็คือ...ตลาดนัดคลองถมแถวหมู่บ้าน

   คงจะเบื่อห้างในกรุงเทพกันสินะ ชาวบ้านแตกตื่นกันใหญ่เลยครับที่เห็นกลุ่มวัยรุ่นหน้าตาดีกลุ่มเบ้อเร่อมาดูของในตลาดคลองถม โดยเฉพาะเด็กสาวๆนี่กรี๊ดกร๊าดวิ่งตามกันอย่างกับพวกมันเป็นศิลปินเกาหลี ผมไม่ค่อยโดนเท่าไหร่ พวกเธอเห็นหน้าผมก็มองหน้าตาค้างและก็หลีกทางให้ ผมไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะมัวแต่มองตามไอ้หัวเจ็บที่หัวร่อต่อกระซิกกับเพื่อนไม่ยอมกลับไปนอนพักผ่อน   

   “พี่”

   ผมหันไปตามเสียงเรียก เด็กมัธยมกำลังดูดน้ำแดงในถุงพลาสติกคนละถุงสองถุงมีกันประมาณสามสี่คนมองมาที่ผม
   “อะไร”
   “พี่มาทำไรกันอ่ะ”

   มันคงถามเพราะสงสัยนี่แหละ ดูหน้าปราดเดียวก็รู้ว่าพวกผมมันคนต่างถิ่น

   “มาซ่อมโรงเรียนไง ตรงนู้นน่ะ”
   “อ๋อ ครูใหญ่โรงเรียนผมบอกแล้ว เพื่อนพี่มีคนสวยๆบ้างมั้ย ผมอยากเห็นสาวกรุงเทพมานานแล้ว”
   “มี ไปดูดิ” ผมตอบส่งๆ ก่อนจะตั้งท่าเดินหนี ทว่า...
   “พี่พาไปหน่อย” หมับ จู่ๆผมก็โดนไอ้เด็กที่เตี้ยกว่าคว้าแขน “นั่นมันโรงเรียนประถม พวกผมเข้าไปก็ดูแปลกๆดิ”
   “ถิ่นพวกมึงไม่ใช่เหรอ ปล่อย”
   “พาไปหน่อยๆ ผมเลี้ยงน้ำแดง”

   พวกมันพากันมารุมอ้อนผมอย่างกับว่ามันเป็นเด็กสาวน่ารักน่าชัง แต่ไม่ครับ น่าถีบมากกว่า ป๊อดชิบหายแค่เดินเข้าไปในโรงเรียนใกล้ๆทำไมไม่กล้ากันวะ

   “ปล่อย...”

   เสียงโหดๆดังขึ้นจนทำให้ไอ้เด็กพวกนั้นเลิกก่อกวนผม เป็นไอ้โฟร์ทแน่นอนไม่มีผิดเพี้ยน มันยืนหน้าบึ้งอยู่ใกล้ๆโดยมีเพื่อนของมันยืนออกันเป็นฉากหลัง
   เด็กพวกนั้นกระพริบตาปริบๆอย่างไม่กล้าพูดจาเสียงกระเง้ากระงอดเหมือนเมื่อกี้ ความโหดสัดของไอ้โฟร์ทคงเพิ่มเป็นเท่าทวีคูณเพราะผ้าพันแผลมันนี่แหละ

   ไม่นานนักเด็กพวกนั้นก็วิ่งหนี...ในขณะที่โฟร์ทหันมามองหน้าผมด้วยสายตาว่างเปล่า

   “งอนเป็นตุ๊ดเลยสัด” ผมพูดได้แค่นั้น เริ่มหงุดหงิดที่ไม่เห็นรอยยิ้มของไอ้โฟร์ทเหมือนแต่ก่อน

   โฟร์ทไม่พูดอะไร เดินชนไหล่ผมเบาๆแล้วหนีไปเลย



   …ไอ้...โธ่เว้ย...แม่ง



   “เป็นเชี่ยไรเนี่ย” ผมเดินตาม จริงๆแล้วผมรู้ว่ามันเป็นอะไรครับ แต่ไม่รู้จะพูดอะไรกับมันอ่ะ “กูขอโทษ...กูผิดอีกแล้ว”


   วันนี้เป็นวันแห่งการทำความผิดของผม...
   ไอ้คนโดนง้อเอาแต่เดินหนี ในขณะที่ผมก็เอาแต่เดินตาม คงตลกชิบหายเมื่อมองจากด้านหลัง ผู้ชายตัวควายๆสองคนเดินง้องอนกันอย่างกับหนังอินเดีย


   “ฟังกูก่อนดิ” ผมพยายามหว่านล้อม

   ไอ้คนงอนไม่สนใจครับ หันไปเจอเสื้อบอลตัวละร้อยเก้าเก้าก็ทำท่าเลือก และก็นิ่งอยู่อย่างนั้น

   “จะฟังมั้ย ไม่ฟังกูกลับ”

   ผมมองใบหน้าด้านข้างๆหล่อๆของมันนิ่งอยู่นานหลายวินาที จนในที่สุดผมก็จะเดินหนี

   …ไอ้โฟร์ทคว้ามือผมไว้



   หึ...เสร็จกู



   “พูดมา”



   ผมยิ้มนิดหน่อย แต่พอเห็นหน้าบึ้งของไอ้โฟร์ทก็เลยเลิกยิ้ม



   “กูรู้มึงโกรธเรื่องอะไร” ผมพูด “และกูก็ไม่งี่เง่าด้วยกับเรื่องนี้ แต่ว่าการที่มึงจะจับมือกูต่อหน้าเพื่อนมึง...มัน...มันไม่ชินว่ะ คือแค่นี้กูก็โดนแซวจากเพื่อนมึงเยอะจะตายห่าอยู่แล้ว กูคงเขิน กูคงอาย ณ ตอนนั้น แต่อยากให้มึงรู้ว่ากูไม่ได้อายที่กูคบกับมึง เพราะถ้ากูอายกูไม่มีวันตอบตกลง มึงเข้าใจกูมั้ย กูตกใจ กูเขิน กูยังไม่ชิน กู...”

   “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไอ้โฟร์ทหัวเราะลั่น

   อ้าว ไอ้สัด “อะ อะไรของมึง”
   “แกล้งบีมหนุกดี”
   “ว่าไงนะ”
   “แกล้งงอนเฉยๆ ดูว่าจะง้อป่าว” มันเอาตัวมันมาสะกิดสีข้างผมเบาๆ “แต่ก็ง้อ...เออว่ะ น่ารักดีนะเรา”



   ไอ้สัดเอ๊ยยยยยยยย...



   “มันไม่โกรธหรอก มันน้อยใจ แต่เข้าใจแหละ บีมก็ไม่ใช่สาวน้อยนี่หว่า จะมาสวีทหวานแหววก็ใช่เรื่อง” โฟร์ทยักไหล่


   ลับหลังมันผมแอบยิ้ม...ดีใจที่มันเข้าใจ...นึกว่าคบกันวันแรกก็จะงอนกันนานซะแล้ว...


   “เอานี่สองตัวครับ” โฟร์ทบอกคนขาย ก่อนหันมาหาผม “เอากางเกงด้วยป่ะ”
   “อะไร?” ผมถามงงๆ
   “มีชุดนอนเหรอ เอาของมาแค่นั้นอ่ะ”
   “ก็ใส่บ็อกเซอร์ และก็เสื้อกล้ามนอน มันร้อน กูเอามานะ”
   โฟร์ทส่ายหน้า “ไม่เอา นอนรวมทุกคนก็เห็นขาอ่อนบีมหมดดิ”   
   “แข้งก็ใหญ่ขนาดนั้นใครจะสนใจมอง ไอ้บ้าเอ๊ย”
   “ไม่รู้ล่ะ สองชุดครับ เอากางเกงด้วย”
   “เดี๋ยวๆ ทำไมต้องสีแดงแมนยูด้วยวะ เบอร์เจ็ดเหมือนกันอีก อะไรของมึง” ใส่แบบนี้ได้กลายเป็นชุดนอนคู่ตายห่าแน่ๆ
   “ทำไมล่ะ โฟร์ทเชียร์แมนยู” โฟร์ทพูดหน้าตาเฉย “บีมก็เป็นเด็กผีเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
   “วันนี้กูเชียร์เชลซี” ผมหยิบสีน้ำเงินออกมาแทน โดนไอ้โฟร์ทจับยัดไปแขวนที่ราวเหมือนเดิม
   “ใส่สีแดง!!”
   “เอาแต่ใจจังวะ”
   “เอาแต่ใจบีม ไม่เอาอย่างอื่น สองตัวครับพี่ ด่วนเลย”
   “ไอ้เชี่ยยย” ผมพยายามจะยื้อแย่งชุดนอนคู่(?)บ้าๆจากมือไอ้โฟร์ท แต่สู้แรงมันไม่ได้ มันเอาแขนพาดผ่านคอผมครั้งเดียวผมขยับไม่ได้เลย

   ยังไงก็ช่าง...คืนนี้ผมไม่ใส่ชุดนี้แน่ๆ!














   ใส่จนได้...
   โดนล้อชนิดที่ว่ายันลูกยันหลานบวช ไอ้โฟร์ทยิ้มกริ่มขณะยกเครื่องนอนมาให้ในขณะที่ผมหน้าบึ้งตึง เพิ่งรู้ว่ามันแสบก็คราวนี้เล่นเอาเสื้อกล้ามผมไปซ่อน จริงๆแล้วเอาทั้งกระเป๋าผมไปซ่อนเลยต่างหาก เลวมาก...
   ที่นอนของผมมันก็ไม่ให้เลือก ผมจะนอนใต้พัดลม แต่มันก็จัดแจงให้ผมนอนชิดฝาผนังโดยมีมันนอนข้างๆ เผด็จการชิบหาย แต่ก็ไม่อยากจะเถียงมากครับ เห็นมันทำท่าโอดโอยเพราะเจ็บแผล(เสือกจะใช้ไม้นี้มาอ้อน...เอ๊ะ หรือบังคับ) ผมก็รู้สึกผิดและก็ยอมมันทุกที

   กล่าวคือ...เหมือนผมจะชนะมันตลอดใช่มั้ยครับ...ให้คิดอีกทีหนึ่ง...ผมน่ะแพ้มันตลอดต่างหาก

   “เฮ้ออออ” ถอนหายใจออกมากลางดึก ตอนนี้น่าจะเกือบๆตีสองแล้ว ต่างสถานที่ที่เคยนอน แอร์ก็ไม่มี แถมยังมีมนุษย์ไม่คุ้นทั้งหลายนอนอยู่ด้วยเป็นสิบๆคนมันทำให้ผมนอนไม่หลับ อากาศก็ดันร้อนอีก

   ผมมันติดสบายผมยอมรับครับ...ผมมาที่นี่เพราะใครกัน อยากจะตั๊นหน้ามันจริงๆ

   “นอนไม่หลับเหรอ” โฟร์ทกระซิบ
   ได้ยินเสียงผมนินทามันในใจหรือยังไงวะเนี่ย... “กำลังจะหลับ” ผมโกหก
   “ทำไง มานอนซบอกโฟร์ทมะ”
   “ตีนครับ”
   “ฮ่าๆๆ”

   ผมมองคนนอนข้างๆผ่านความมืด ในขณะที่ผมร้อนเอามากๆมันกลับห่มผ้ากลายๆราวกับเป็นคนขี้หนาว เออ ตลกดี

   “แล้วทำไงถึงจะหลับ” โฟร์ทกระซิบถาม “นับแกะดิ”   
   “นับแล้ว ได้หนึ่งหมื่นสองพันห้าร้อยสิบหกตัว สิบเจ็ดแล้วตอนนี้” ผมโกหก
   “งั้นร้องเพลงในใจดิ”
   “ไม่ชอบร้องเพลง”
   “แล้วทำไงดีล่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปดูแลน้องด้วยนะ”
   “เดี๋ยวก็คงหลับแหละมั้ง”

   ผมพูด พลางพยายามหลับตา...จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงริมฝีปากนุ่มๆที่หน้าผากของผม ลืมตาขึ้นมาเห็นช่วงคอไอ้โฟร์ทเต็มๆ

   “ไอ้เชี่ยยย!”
   “อย่าเสียงดังสิ ชู่ววว”

   ผมเกือบปลุกคนทั้งห้องแล้ว ผมตกใจกับการจู่โจม(แบบเบาๆ)ของไอ้โฟร์ทมาก

   “ทำไรวะ” ผมโวยวายแบบเบาๆ
   “เผื่อจะฝันดี” มันตอบขำๆ แล้วก็ย้ายตัวเองก้มหน้าไปจุ๊บริมฝีปากของผมต่อ


   ไอ้ห่านนน! ไม่ข่มขืนกูเลยล่ะ!


   “พอ!” ผมดันหน้ามันออกไป มันเอาแต่หัวเราะอย่างสุขใจก่อนที่จะทำท่านอนดีๆ



   ดีนะที่มันมืด...หน้าผมต้องแดงมากแน่ๆ



   แปลกที่บรรยากาศรอบๆเริ่มชวนง่วงขึ้นมา...ผมคิดว่าเกิดจากความเพลียของผมแน่ๆ ดวงตาผมค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆพร้อมนิทราเต็มที่ มันไม่เกี่ยวกับการจุ๊บของไอ้โฟร์ทครับ ไม่เกี่ยวจริงๆนะ...










   ถ้าจะเกี่ยวมันก็คงเกี่ยวกับมือของมันที่สอดมากุมมือผมใต้ผ้าห่มเอาไว้นั่นแหละ...









TALK : ตอนหน้าพนาวาโยแล้วค่า ยาวไปจนจบเรื่องเลยนะคะ : )
ขอโทษที่มาต่อช้าค่ะ ที่หายไปคือทำการบ้าน เรียน และเตรียมตัวสอบปริญญาโทตอนปลายเดือนค่ะ TT_TT

[RinNam]

เห็นชื่อตอนว่า คืนแรก ไอ้เราก็คิดนะ 5555

อยากได้หมอบีมไปนอนกอดบ้างงง ><

[Zelsy]

ในที่สุด ตามเชียร์มานาน

[Apitchaya]

กรี๊ดดดดด มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งมาก 55555555

[Min*Jee]

อร๊ายยยยย ฟินค่ะฟินนนนน
ลืมไปแล้ว พนาวาโยคือใคร?
รอตอนต่อไปน้าาาา

[ssipra]

โอ้ยยยยยยยย ทำไมหวานแบบนี้
จตุรภูมิแฟนหมอบีม คู่นี้น่ารักกกกก
 

[:mdred]

ฟินมากกกกกกกกกกก
ต่อไปพนาวาโยจนจบเรื่องเลยหรือ รอค่ะรอ สู้นะคะ 

[beautifuldead]

โฮกกกก ความมุ้งมิ้งของพี่หมอบีม ฟินไปน้ะะ แอร้ยยย

ว่าแต่ตอนหน้าพี่ป่า (ผู้เสียคะแนน และแฟนคลับไปให้พี่โฟร์ทแบบ ..เยอะมาก 555) จะมาแล้วววว
รอลุ้น...จะมีดราม่าโค้งสุดท้ายมั้ยหว่า

แต่จบแล้ว จะมีตอนพิเศษพี่โฟร์ทอีกปะค้า ...55

[КίmY]

แอร๊ยยย คู่นี้เขาก็น่ารักกันดีนะ 
รอตอนต่อไปนะฮะ  :')
ปล.คนเขียนสู้ๆนะฮะ 

[fewmeemoi]

ยังอ่านไม่สะใจเลย จบซะแล้ววว รักโฟร์ทบีมมากนะคะ

[bradpitt]

ในที่สุด ถึงสรุปเรื่องรัก ของ เดือนวิศวะ กะ หมอหนุ่ม

ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ จริงๆๆๆ

ขอบคุณ ตอนพิเศษ คืนแรกของผมกับมัน มากครับ




 

[jinhae]

เขินมากก พังมากกกกกกกกกกกกกกก 
โอ้ยยยยย อิจฉาหมอบีมมากค่ะพูดเลย 

[liza sarin]

บีมน่ารัก

[Akikojae]

นึกว่าจะมีซัมติงซะอีก อะโด่
แต่หมอบีมเสียดุลให้โฟร์ทเยอะเลยน้า
น่ารักกันจังเลยค่า