หัวข้อ: h i m . ทำยังไง / 27.7.2017

[gon]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

[gon]

umm /






“เฮ้ ว่างมั้ย?”



“ผมอ่านการแจ้งเตือนหน้าจอของคนที่ทักมา วางโทรศัพท์เก็บที่เดิมและไม่ลืมที่จะปิดเสียงโทรศัพท์  เดินออกไปตรงระเบียง มองไปยังฟ้าสีดำที่มืดมิด เงียบเหงาอยู่สินะ








“ง่วงยัง”


มองหน้าจอที่มันทักมาเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว ผมกดเข้าไปใน messenger ของเฟซบุ้ค 


“ยัง มีไร”


รอไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา


“ไปกินข้าวด้วยกันหน่อยดิ”


“ง่วง ตีหนึ่งแล้ว”


“นะ”


“เออ ๆ ปากซอยหอกูนะเว้ย”


“ออกไปเลยนะ”


“เค”










“อยากกินปลา”


“แต่ก็อยากกินหมู”


“ไก่ก็อยากกิน อยากกินทุกอย่างเลย”


มันที่อยู่ตรงข้ามผมบ่นขณะที่เปิดเมนูอาหารไปด้วย  ร้านนี้เป็นร้านโจ๊กมีแต่คนเมาเต็มไปหมดเพราะเปิดดึก มองไปรอบ ๆ บางโต๊ะก็มีคนนั่งร้องไห้แต่กินไปด้วย บางโต๊ะก็หัวเราะเสียงดังไม่อายใคร เวลาเมาคงเป็นสิ่งที่อยากทำในตอนปกติทำไม่ได้ที่สุดแล้วหล่ะ


“มึงเอาไร” มันถามขึ้นทำให้ผมหันไปมองมันที่มองอยู่ก่อนแล้ว มองไปที่กระดาษจดอาหารมีรายการอาหารอยู่สองสามอย่างกับข้าวเปล่าสองจาน มันสั่งให้ผมเรียบร้อย ที่ถามผมคงหมายถึงจะสั่งเครื่องดื่มอะไรมากกว่า


“เอาโค้ก”


“กินตอนนี้มันแน่นท้องนะ มึงยิ่งท้องไม่ค่อยดี”


“โค้ก”


“ไม่”


“โค้ก”


มันไม่ตอบกลับมานอกจากเขียนลงไปเลยว่าน้ำเปล่าสองขวด ถามกูทำไมไอ้ตาตี่









 “ให้กูไปนอนด้วยมั้ย?”


หลังจากที่กินเสร็จมันก็ปั่นจักรยานบอกว่าจะมาส่งผม ผมเพิ่งเห็นเป้ที่มันสะพายไว้คงใส่เสื้อผ้ามาด้วย  มันคงเอาไว้รถตอนที่เข้าไปในร้านอาหาร


“ห้ามได้หรอ”


“แฮ่ ๆ”


พวกเราจอดรถจักรยานไว้ใต้หอ ล็อกกุญแจเรียบร้อยก็เดินขึ้นหอกัน ระหว่างทางมันไม่ได้พูดอะไรมากนอกจากฮัมเพลง


เฮ้ เธอจะว่างมั้ย


โยกหัวเบา ๆ  ผมสีน้ำตาลสะบัดไปมา คล้ายลูกหมา


อยากจะฟังมั้ยหรือว่าพอ


มันเดินแกว่งแขนไปเรื่อย  ผมอยู่ชั้นสาม เราไม่ได้ขึ้นลิฟต์เพราะผมกลัวที่แคบ ถ้าจะให้อยู่ชั้นล่างก็ไม่ชอบเสียงรถ ผมเป็นคนหลับยากได้ยินเสียงนิดหน่อยก็นอนไม่หลับแล้ว


เฮ้ ถ้าเธอไม่มีใคร


มันหยุดเดิน หันมามองหน้าผม รอบข้างเงียบสงบ ได้ยินเสียงลมหายใจที่แผ่วเบา


อยู่เป็นเพื่อนมั้ย หรือว่าพอ











“อยากได้ยิน”


มันเอ่ยขึ้นมาตอนที่ผมกำลังจะหลับ  มันขยับตัวเข้ามาและเอาหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น ผมมองเห็นแค่ลาง ๆ หลังจากปรับสายตาจากความมืดได้ 


“ความคิด”


“ความรู้สึก”


“ทั้งหมดเลย”


“อืม”








“นอนเถอะ ฝันดีครับ”





ผมลูบหัวมันเบา ๆ  ผมว่าผมเห็นรอยยิ้มกว้างของมันถึงแม้จะมืดมากก็ตาม
เพราะรอยยิ้มของมันสว่างไสวกว่าอะไรทั้งปวง














ฝากด้วยนะคะ ไม่ดราม่ามากเนาะ วิจารณ์หรือติชมได้ค่า 
umm/ complete  7.7.2016

[ืniyataan]

เพื่อนหรือแฟน???

[yaoiism]

รอค่าาาา >3<

[gon]

ไหน /







มูน

มูนที่มีพี่ชื่อพระจันทร์  มันมีใบหน้าที่จืดชืดเวลาทำหน้าเฉย ๆ แต่เวลายิ้มกลับทำให้โลกทั้งใบสว่างไสวเหมือนอากาศยามเช้า
 
มันมีเพื่อนเยอะเพราะเป็นคนที่ร่าเริง ชอบเข้าไปทักทุกคนเสมอ  เลยรู้จักคนไปทั่ว

ผมมองใบหน้าขาวที่กำลังหลับ  มันชอบนอนน้ำลายยืดใส่หมอน ชอบนอนคว่ำมันบอกว่าสบายทั้งที่จะหายใจไม่ออก  ขยับตัวยืด

แขนไปมา

“หิว”

มันพูดออกมาทั้งที่ยังไม่ได้ลืมตา ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงถ้าไม่หิวคงไม่ตื่นนิสัยของมันเลย

“มีนมจืด” มันถูหน้าไปมากับหมอน

“ไม่อ่ะ อยากกินข้าว”

“สั่งให้เขามาส่งมั้ย”

พวกเรายังไม่อาบน้ำสักคน กว่าจะอาบเสร็จก็อีกนาน เลยคิดว่าสั่งข้าวใต้หอมากินดีกว่า มันลืมตาขึ้นมา  ตาตี่ที่ตี่เข้าไปใหญ่

เพราะเพิ่งตื่น  มันมีตาสองชั้นข้างนึง ผมว่าเท่ดี

“ไม่เอา ไปกินข้าวแถวหน้ามอมั้ย”

“ขี้เกียจ”

“นะ”

ผมมองตาตี่ที่จ้องมา เวลามันอยากได้อะไรมันจะพูดคำว่านะ ถ้าไม่ตามใจก็จะ นะ นะ จนคนโดนขอต้องทำตามใจมัน

“นะ”

“นะ”

“นะ”



“เออ”












“มูน”

ในขณะที่ผมกำลังกินข้าวก็มีคนเข้ามาทักมันไปแล้วสามสี่คน  เป็นปกติของมันครับจะชอบมีคนมาทักตลอด จนเพื่อนให้ฉายาเซ

เลปมูน มันก็หัวเราะไปมาเมื่อได้ฉายาใหม่

“อ้าวไอ้ตั้งกูนึกว่ามึงลาออกไปแล้ว”

“ปากหมาเหมือนเดิมนะมึงอ่ะ”

“แน่นอนกูเอง”

ผมมองมันคุยกับเพื่อนของมันที่อยู่ต่างคณะ คนนี้ผมเคยเจอไม่กี่ครั้ง เพราะชอบเข้ามาทักมูนเวลาเจอกันตลอด คุยกันไม่นานมัน

ก็เอ่ยลากันเพราะไอ้ตั้งมีธุระต่อ

“เอาคะน้ามา”

ผมบอกมันที่เขี่ยคะน้าไปไว้ข้างจาน  มันไม่ชอบกินคะน้า  แต่ชอบสั่งอาหารที่มีคะน้าเป็นวัตถุดิบตลอด สั่งมาทีไรก็เอามาให้ผม
กินตลอดเพราะผมชอบกินคะน้า

“ไอ้พีชชวนไปกินเหล้าเย็นนี้”

“ไปมั้ย”

มันพูดทั้งที่ไม่ได้มองหน้าผม  ตากำลังดูข้อความในมือถือ มือขวากดข้อความตอบพีชเพื่อนในกลุ่มที่คณะของมัน

“ไม่”

“ไปด้วยกันดิ”

“ง่วง”

“เปิดหูเปิดตา” พร้อมทำท่าทางหน้าตื่นเต้น ผมเอื้อมมือไปหยิบเม็ดขาวที่อยู่มุมปากของมัน มันชะงักเล็กน้อย

“อยากให้ไปหรอ”

“ช่ายแล้นครับ”

“เออไปก็ได้ แต่จะตามไปทีหลังนะ มีคุยงานกับเพื่อนที่คณะ”

“เย้”

ปากบางกัดช้อนไว้ในปากพร้อมชูมือไปมา เหมือนเด็กซะไม่มี 

ผมแยกจากมันหลังกินข้าวเสร็จก็เข้าไปที่คณะเพื่อคุยงานโปรเจ็กต์กับเพื่อน  ผมกับมูนเรียนคนละคณะ  มันเรียนเกี่ยวกับอาร์ต
ไม่แปลกใจเลยตอนที่มันเลือกเรียนคณะนี้

มันเป็นคนที่พกสมุดไม่มีเส้นไว้วาดรูปในเป้ไว้ตลอด ขีดเขียนเวลาเบื่อ ๆ หรือมีอารมณ์ที่จะวาดรูป ในแต่ละวันผมจะได้รับรูปที่มัน

ท้องฟ้าที่มันถ่ายมาตลอด มันบอกว่ามองท้องฟ้าจะได้คิดถึงมัน ซึ่งผมก็คิดถึงจริง ๆ เวลามองท้องฟ้า

มันชอบที่ฟ้ากับเหลือง มันบอกเป็นคู่สีที่ลงตัว

มันชอบเอาผมไปเป็นแบบวาดรูปหรือถ่ายรูป เพราะอาจจะฟรีไม่ต้องเสียตังค์

มันชอบปั่นจักรยาน เวลาลมโดนหน้าทำให้รู้สึกเหมือนได้พัก

มันชอบบอกว่าผมใช้ชีวิตไม่คุ้ม อยู่แต่ในห้อง ไม่สนุกเลย ผมก็คิดนะว่าผมชอบชีวิตแบบนี้ อาจจะน่าเบื่อแต่มีมันมาทำให้วัน

ธรรมดาน่าจดจำเลยไม่ได้เบื่ออะไร









“ถึงแล้ว”

ผมบอกคนปลายสายทันทีที่มาถึงหน้าร้าน 

“โอเค เดี๋ยวไปรับบบบบ”  หลังจากนั้นไม่นานมันก็ออกมารับผม เดินยิ้มหน้าแดงมาเลย ไม่บอกก็รู้ว่าน่าจะกินไปเยอะ

“เมาแล้วหรอ”

“ยางง”

“เดินให้มันตรงก่อนค่อยพูด”

มันไม่ตอบแต่ยิ้มหวานให้ผมเลยครับ อย่าไปยิ้มแบบนี้ให้ใครนะ

ผมเอามือไปจิ้มที่หน้า มันจับนิ้วของผมที่จิ้มหน้ามันให้เดินตามมันมา ผมหัวเราะส่ายหน้าไปมา น่ารัก

“วันนี้คุณพ่อมาตามกลับด้วย”

เมื่อเดินเข้ามาถึงโต๊ะ ยังไม่ได้นั่งเลย เพื่อนมันก็แซวตามประสาคนกันเองครับ ผมพอสนิทกับเพื่อนมันบ้าง

“ใช่ มาดูความประพฤติ”

ผมพูดอีกเพื่อนมันก็แซวอีก  มองคนที่นั่งข้าง ๆ ได้แต่นั่งเอ๋อสมองประมวลไม่ทันด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

“แดกไรครับคุณ” พีชยักคิ้วให้ผม มันเป็นคนกวนตีนระดับหนึ่ง ใบหน้าที่หล่อระดับเดือนคณะทำหน้ากวนตีนใส่ผม

"เหมือนเดิม”

ตอนนี้ทุกคนเมาได้ที่โดยเฉพาะมูนที่ตอนนี้นั่งไม่ตรงแล้วครับ แทบจะไหลไปกับเก้าอี้ เวลามันเมามันจะพูด พูดจนเหนื่อย ทุกคน

บอกว่ามีมันไปกินเหล้าด้วยแล้วสนุก เพราะมันชอบเต้นท่าอุบาท 55555 กวนตีนที่หนึ่ง โดนแจกKไปหลายดอก หรือแม้แต่ตีน

ก็เกือบได้กินเข้าไปแล้วถ้าผมเข้าไปห้ามไม่ทัน

เวลามันเมาผมจะมารับตลอดเพราะมันจะไม่ยอมกลับถ้าผมไม่มารับ งอแงจนเพื่อนมันด่าไปหลายสิบรอบ

“กูเห็นคนนั้นมองมึงหลายรอบแล้ว”

ผมที่กำลังกรึ่ม ๆ หันไปตามที่ฟองเพื่อนอีกคนของมูนบอก เห็นผู้หญิงโต๊ะข้าง ๆ  สวย เป็นครั้งแรกที่คิดออก  เธอยิ้มให้ผมยก

แก้วเป็นการเชื้อเชิญ

สวยนะสวยครับ แต่ไม่ใช่

“กูว่าจะกลับแล้ว” ผมหันไปบอกคนในโต๊ะ

“กลับเร็วจังว่ะ อีกตั้งชั่วโมงร้านปิด”

“ง่วง”

“งั้นมึงก็ลากมันกลับด้วยนะคุณพ่อ” ไอ้เบญเพื่อนในกลุ่มของมูนบอกผม

“พ่อหรือ ผอ สระ อัว กันครับ”ไอ้เหี้ยพีชเปิด

“ทะนุถนอมมันด้วยนะ อย่ารุนแรง” ไอ้ฟองรับ

“พรุ่งนี้เรียนเช้า เดี๋ยวระบม”ไอ้เบญเสริม

“สัด” เหนื่อยกับพวกมันจริง ๆ แต่ปากผมก็ยิ้มไม่หุบ

ผมโบกมือลาพวกมัน ก่อนจะไปลากไอ้คนที่เมาตั้งแต่สามทุ่ม  มันคออ่อนครับยิ่งวันนี้กินทั้งเหล้าและเบียร์มันเลยไม่ไหว  ภาพ

ตัดไปแล้ว

“นั่งดีๆ” ผมคาดเบลล์ให้มัน ตัวมันอ่อนหัวจะลงไปกองที่พื้นอยู่แล้ว ผมเลยใช้มือซ้ายจับมันไว้ตลอดตอนขับรถ

ร้านเหล้าไม่ไกลจากหอพักเลยใช้เวลาไม่นานมาถึงหอ

ผมลากมันขึ้นไปบนห้อง วันนี้ก่อนมามันบอกให้ผมมานอนที่หอมันครับเพราะพรุ่งนี้มันมีเรียนเช้า

มันอยู่ชั้นสามเหมือนผม แต่คนละหอ  หอมันอยู่ห่างจากหอผมหนึ่งซอย ไม่ไกลกันมาก ที่ไม่อยู่หอเดียวกันเพราะมันอยู่หอต่อ

จากพี่มันที่เพิ่งจบไป มันบอกให้ผมย้ายหอมาอยู่กับมันแต่ผมไม่ชอบหอที่มันอยู่เท่าไหร่ เลยหาหอที่อยู่ไม่ไกลจากมันแทน

เปิดเข้าไปในห้องมันที่เต็มไปด้วยกระดาษและโมเดลต่าง ๆ  ห้องมันรกมาก หรือเพราะเจ้าของห้องไม่ค่อยอยู่  ห้องนี้เลยกลาย

เป็นห้องเก็บกระดาษกลาย ๆ

ผมโยนมันลงที่นอนสีน้ำเงินเข้ม  จัดท่าทางให้คนเมา ถอดรองเท้าให้มันดิ้นไปมาผมเลยเผลอตีไปหนึ่งทีไม่งั้นไม่หยุดดิ้น  ดึง

ผ้าห่มมาห่มตัวมันไว้ หัวเราะออกมาเพราะมันนอนกลิ้งไปมาทำให้กลายเป็นว่ามันม้วนตัวเข้ากับผ้าห่ม เหมือนดักแด้เลย

ผมเดินไปเปิดเพลงที่มันชอบฟัง มันชอบเพลงคนนี้มาก

ได้มั้ย  ระบายเรื่องราวในใจ





ให้เธอได้บอกเรื่องราว เจ็บช้ำที่วุ่นวาย หากมีเรื่องร้ายในใจ

ผมเป็นคนไม่ค่อยพูด ถนัดฟังมากกว่า

ผมชอบที่มันบอกเรื่องราวต่าง ๆ ที่มันได้เจอมาให้ผมฟัง 

ผมรู้ว่ามันก็อยากให้ผมได้พูดในสิ่งที่ผมคิด

แต่บางครั้งสิ่งที่ผมกำลังเผชิญผมอยากรับมันไว้แค่คนเดียว ผมอยากจะแชร์แค่เรื่องที่มีความสุขมากกว่า เพราะคนอย่างมัน

เหมาะกับรอยยิ้มมากว่าเรื่องเจ็บปวดเป็นไหน ๆ








ไหน






9.7.2017 complete
เราชอบความสบายใจ  เข้ามาพูดคุยกันไดที่ #himmoon จ้าาา

[wonderbe]

ชอบบบบบบ

[ืniyataan]

รอตอนต่อไปครัช 

[gon]

นอน /










ความรัก

คำนี้ซึ่งผมไม่รู้ถึงความหมายของมันเท่าไหร่ รู้แค่ว่าคนทุกคนเกี่ยวข้องเพราะความสัมพันธ์กับคนอื่น  ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน พี่น้อง

ครอบครัว หรือคนรู้จักอื่น ๆ

ตอนเด็ก ๆ ผมถูกปล่อยให้อยู่คนเดียวบ่อยครั้ง

เงียบ

เหงา

ไร้ซึ่งความรัก

จนกระทั่งมีคนย้ายเข้ามาบ้านข้าง ๆ  เสียงกดกริ่งสามครั้งทำให้ผมรู้ว่ามีคนมาเยือน ผมที่นั่งดูทีวีอยู่คนเดียวหลังจากพี่เลี้ยงกลับ
บ้านไปในเวลาหกโมงเย็น  เดินไปเปิดถึงแม้ว่าพ่อกับแม่จะห้ามเปิดประตูให้คนแปลกหน้าก็ตาม

“สวัสดี”

ผมเจอเด็กผู้ชายตัวเล็ก ผิวขาว ตาตี่สองข้างที่ไม่เท่ากันปากเล็กนั้นกำลังยิ้ม

“เราเป็นเพื่อนบ้านคนใหม่ แม่บอกให้เอาขนมมาฝาก”

ผมมองไปที่มือถือจานใส่ขนมที่ผมไม่รู้จักเอาไว้ ใส่ถ้วยเล็ก ๆ สีขาว ดูน่ารับประทาน

“คงไม่รู้จักสินะ นี่เรียกว่าขนมถ้วย แม่เราทำอร่อยที่สุดในโลกเลย” ผมเห็นสีหน้าภูมิใจรอยยิ้มกว้างนั้นทำให้ผมสงสัยว่าคนเราจะ
ยิ้มกว้างอะไรขนาดนั้น

“อ่อ ขอบใจ” ผมรับจานในมือของเขามาถือไว้ กำลังจะปิดประตูก็โดนเอ่ยถามก่อน

“นายชื่อว่าอะไร เรามูนนะ”

“บลู”

“รู้จักกันแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเล่นด้วย แฮ่”

พูดเสร็จเขาก็วิ่งกลับบ้านไปเลย  ทิ้งให้ผมที่กำลังจะปฏิเสธเพราะพรุ่งนี้ผมมีเรียนพิเศษทั้งวัน แต่ก็ไม่ทันเพราะมูนวิ่งเร็วมาก







“อยู่ไหนว่ะ?”

Message จากเฟสบุ๊ค มีคนเดียวที่ถามผมแบบนี้  คงไปหาผมที่ห้องแล้วไม่เจอ ตอนนี้เวลาสามทุ่มมันคงตื่นหลังจากเรียนเสร็จหกโมง

เมื่อผมไม่ตอบมันก็โทรมา ผมกดรับทันที

“ร้านเหล้ากับเพื่อน เดี๋ยวก็กลับ”

“อ๋อ กูจะรอกินข้าวด้วย”

“หิวก็ไปกินก่อน”

“ไม่ จะรอ”

“เออ เดี๋ยวกลับจะโทรบอก”

“เค”

ผมกับมันเวลาคุยกันรู้เรื่องจะบอกเหมือนกัน ผมอาจจะติดจากมันหรือมันอาจจะติดมาจากผมก็ไม่รู้เหมือนกัน

“ฮั่นแน่ ใครโทรมาว่ะ?”

เพชร เพื่อนกลุ่มเดียวกันถามขึ้นทันทีที่ผมวางสาย สายตาจับผิดนั่นกำลังบอกว่าในหัวคงคิดไม่พ้นว่าผู้หญิงโทรมา

“มีคนเดียวอ่ะ มึงก็ถามมัน” ปอมเพื่อนอีกคนตอบแทนผม

“มูนโทรมา”

“กูก็นึกว่าสาว เซ็งเลย”

“ตกลงมึงสองคนนี่ยังไงว่ะ?” เต๋าเพื่อนอีกคนถามขึ้นมาอย่างสงสัย  ผมมองไปที่พระจันทร์ที่กำลังเต็มดวง ร้านนี้เป็นร้านนั่งชิวที่มี
โซนไม่มุงหลังคา ทำให้คนรู้สึกผ่อนคลายไม่อึดอัด

“เพื่อน” ผมตอบออกไปอย่างไม่ลังเล ผมกับมันเป็นเพื่อนกันมาสิบสองปี เพื่อนที่เป็นทุกอย่าง ผมว่ามันเป็นมิตรภาพที่ทำให้สบายใจ

“เออๆ เพื่อนก็เพื่อน ถามกี่ทีก็เพื่อน พอคุยเรื่องอื่นกูเซ็ง” ไอ้เพชรบ่นออกมาอย่างคนถูกขัดใจ 

“เพื่อนมันอยู่ได้นานกว่า”
ผมหันไปมองไอ้ปอมที่แอบรักเพื่อนของมัน ผมตบบ่ามันอย่างให้กำลังใจ มันหันมาพยักหน้าอย่างรู้กัน ผมไม่เคยคิดที่จะให้ความสัมพันธ์ของผมกับมูนเป็นไปในทิศทางอื่นเลย เพราะมันคือความสบายใจของผม








ขอโทษนะบลู




ผมสะดุ้งตื่นเพราะในฝันหรือเสียงเคาะประตูก็ไม่แน่ใจ  ผมเช็ดเหงื่อที่เต็มใบหน้า ผมมองไปยังคนข้างกายที่นอนหลับสนิท

ลงจากเตียงไปเปิดประตูที่เคาะติด ๆ กัน  เปิดก็ไปเจอกับเด็กผู้ชายที่ตัวสูงกว่าผมนิดหน่อย กำลังยืนหน้าบึ้งอยู่ที่หน้าประตูู

ใครกัน หน้าที่ผมคุ้นมาก

“นายเป็นใคร”

“แบล็ค”

แบล็คหรอ แล้วแบล็คนี่เป็นใคร ผมไม่รู้จักคนตรงหน้า แถมได้ยินชื่อครั้งแรก

“ผมจะมาอยู่ที่นี่”

อยู่ที่นี่ เดี๋ยวนะ เขาเป็นใครผมยังไม่รู้จักเขาเลย

“แบล็ค” ก่อนที่ผมจะเอ่ยอะไรก็มีผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ตัวสูงกว่าแบล็ควิ่งเข้ามาหา

“คราม” ครามงั้นหรอ นี่พวกเขาคือใครกันผมงงไปหมดแล้ว

“อย่าบอกนะว่าครามจะมาอยู่ที่นี่”

“ใช่”

ผมว่าพวกเขาคงเข้าใจอะไรผิดแล้วหล่ะ ผมต้องเป็นคนถามไม่ใช่หรอ 

“พวกนายเป็นใคร”

ทั้งสองหันมามองผม

ใบหน้าที่ผมคุ้นเคย


แต่นึกไม่ออกว่าเจอที่ไหน




“พวกเราก็คือพี่น้องของนายไงหล่ะ”



พี่น้องงั้นหรอ นี่มันตลกร้ายอะไรกันแต่เช้ากันแน่




นอน / complete 25/7/60


สั้นไปหน่อยและหายไปนานเลยพอดียุ่ง ๆ ต้องขอโทษคนที่รออ่านด้วยนะคะ ตอนต่อไปอีกไม่นานนะเก๊าสัญญา
ตัวเอกของเราชื่อบลูและมูนนะค่า him ที่พูดถึงคือมูนจ้า
#himmoon

[ืniyataan]

แบล็ค..คราม..What !!!   

[FeaRes]

พี่น้อง? แล้วทำไมจำไม่ได้อะ หรือไม่เคยเจอกัน...

[gon]

ทำยังไง /






“แม่ครับ ผม…”

“บลูแม่เหนื่อยไว้คุยวันหลังนะ”

แม่เดินหนีผมขึ้นไปบนชั้นสองอย่างไม่ได้สนใจอะไรผมอีก เสียงพ่อคุยโทรศัพท์เดินมาผมเลยจะบอกพ่อด้วย

“พ่อครับ ผมสอ…”

พ่อทำสัญลักษณ์ให้เงียบเพราะคุยโทรศัพท์อยู่ เดินขึ้นไปที่ห้องทำงานของพ่อที่อยู่ชั้นหนึ่ง เสียงปิดประตูดังทำให้ผมตกใจ
ผมกอดกระดาษในมือแน่น ผมไม่ค่อยได้อยู่กับพ่อแม่เพราะทำงานตลอด เลยคิดว่าตั้งใจเรียนให้ได้ที่หนึ่งเพื่อที่พ่อกับแม่จะสนใจผมบ้าง แต่ไม่เลยไม่ว่าผมจะทำตัวดีแค่ไหนพวกท่านก็ไม่เคยสนใจผมแม้แต่นิดเดียว











“พวกเราก็คือพี่น้องของนายไงหล่ะ”



“…”

ผมรู้แล้วว่าทำไมผมคุ้นหน้าพวกเขาทั้งสองคน ใบหน้าที่ถอดแบบพ่อกับแม่ของผมออกมาราวกับแกะ 

“กลับไป”

ผมพยายามเค้นเสียงออกมา ปวด มันปวดไปหมด   ผมอยากออกไปจากตรงนี้

“ใจเย็นก่อนสิบลู”

“ใช่ เราคุยกันได้”

ผมตวัดตามองทั้งสองคน ใจเย็นงั้นหรอ ผมอยากจะหัวเราะให้กับโลกที่แสนโสมมใบนี้ซะเหลือเกิน  ผมยิ้มที่มุมปากกำลังจะพูดบางสิ่งออกไปแต่โดนขัดจังหวะซะก่อน

“บลูเสียงดังอะไรตั้งแต่เช้า” มูนเดินออกทั้งที่ใส่แค่กางเกงบอลตัวเดียว  เกาพุงตัวเองไปมา พอมันเห็นคนอื่นตามันก็เบิกกว้าง

“ไม่รู้จัก”

 “ผมสองคนเป็นพี่น้องของบลูครับ” ครามเป็นคนตอบแทนผม ผมหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ร้องออกมาด้วยความแปลกใจ

“บลูมึงเป็นลูกคนเดียวหนิกูจำได้”

“เออกูลูกคนเดียว”

“ถ้าหมายถึงพ่อกับแม่มึงอ่ะลูกคนเดียว แต่พวกกูสองคนเป็นลูกคนละพ่อกับคนละแม่มึงไง” แบล็คพูดออกมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว 

“จะคุยกันนานมั้ย?” อยู่ ๆ มูนมันก็ทำลายบรรยากาศ

“กูว่าท่าทางเรื่องจะยาว เข้ามานั่งคุยข้างในกันดีกว่า”

“ไม่มีทาง”ผมพูดออกมาทันที ทำไมผมต้องให้พวกมันสองคนเข้ามาในห้องของผมด้วย

“น่าบลูมึงก็จะได้รู้เรื่องไปด้วย” ไม่พูดเฉย ๆ จับมือผมให้เดินตามเข้ามาในห้อง แล้วบอกให้สองคนนั้นเดินตามเข้ามาในห้องรับแขก มันดึงผมให้นั่งลงที่โซฟาแล้วบอกให้สองคนนั้นนั่งลงด้วยก่อนจะเดินเข้าไปหยิบเสื้อในห้องมาใส่แล้วเดินออกมานั่งข้าง  ๆ  ผม

“เชิญเหลาคร้าบบ”
“ผมเป็นลูกของแม่บลูกับคนรักของแม่ ก่อนที่แม่จะแต่งงานกับพ่อของบลูแม่ได้ตั้งท้องผม พอคลอดก็ไปแต่งงานกับพ่อของบลู ซึ่งก็คือการคลุมถุงชน” ผมมองหน้าของครามที่มีใบหน้าคล้ายแม่ แม่เป็นผู้หญิงที่สวย ทำให้ครามมีใบหน้าไม่เชิงสวยแต่ก็เป็นแม่ในเวอร์ชั่นผู้ชาย

“ส่วนกูเป็นลูกของพ่อมึงกับแม่กู ด้วยฐานะต่าง ๆ ทำให้ย่าของมึงไม่ชอบแม่กู คลุมถุงชนให้แต่งงานกับแม่มึงที่ทำให้บ้านเสียชื่อเสียง  การแต่งงานครั้งนั้นทำให้ตระกูลของแม่มึงมีหน้ามีตาขึ้นมาไง” แบล็คจ้องหน้าผมนิ่ง มันน่าจะแค้นใจอยู่บ้าง

เพราะแบบนี้สินะพ่อกับแม่เลยไม่สนใจผมเลย เพราะไม่ได้เกิดจากความรัก เกิดจากคลุมถึงชนจากผู้ใหญ่นั่นเอง น่าสมเพชตัวเองจริง ๆ

ผมถอนหายใจออกมาแผ่วเบา

ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่แตกสลายแตกสลาย

ใจของผมนั่นเอง

ทุกอย่างมืดมิดไปหมด ผมรู้สึกเหมือนไม่มีที่ที่เป็นของผมเลย ทั้งหมดที่ผมคิดตั้งแต่ก่อนก็

เกิดขึ้นจริง พวกท่านไม่ได้รักผมเลยแม้แต่น้อย

มือที่ยื่นมากุมมือของผมไว้ทำให้ผมรู้สึกตัวขึ้นมา ผมยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกที่มีอยู่ในใจ
 
ทุกคนแลดูตกตะลึงที่ผมยิ้ม

“มีแค่นี้ใช่มั้ยที่จะพูด งั้นก็กลับไปได้แล้ว รวมทั้งนายด้วยบลู”

ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าห้อง ล็อคห้องเพราะตอนนี้ผมไม่อยากเจอใครทั้งนั้น  เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น แต่ผมไม่ได้สนใจที่จะรับ เดินเข้าไปที่กระจกในห้องน้ำสะท้อนผู้ชายที่ข้างนอกเข้มแข็ง  แต่ข้างในมันมีบางสิ่งที่พังทลายลงไปหมดแล้ว

ผมพยายามทำตัวดีเพื่อพวกท่านมาโดยตลอด
อ่านหนังสือดึกดื่นเพื่อเกรดดี ๆ สอบเข้ามหาลัยชื่อดังของประเทศเพื่อให้พวกท่านภูมิใจ
สิ่งที่ผมพยายามทำมาทั้งหมดมันพังลงแล้ว

เหนื่อย 

เหนื่อยเหลือเกิน

 












ตลอดทั้งอาทิตย์ผมใช้ชีวิตโดยการไปร้านเหล้าทุกวัน ไม่มีอะไรตกถึงท้องนอกจากเหล้ากับน้ำเปล่า ผมนอนไม่ได้สติอยู่ในห้อง บลูเป็นคนที่เจอผมคนแรก หมอบอกว่าผมเป็นโรคเครียดลงกระเพาะ  พวกเพื่อนมาเยี่ยมผมที่โรงพยาบาล พวกมันถามถึงเหตุผลก็ไม่ได้รับคำตอบอะไรกลับไปสักอย่าง  เพื่อนบางคนก็ว่าผมอกหัก ผมคิดว่าอกหักยังดีกว่าที่ผมต้องเผชิญนี่เสียอีก

“มึงบอกพวกกูได้มั้ยบลู”เพชรมันคะยั้นคะยอถามผมที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้

“กูกำลังใช้ชีวิต”

“แต่ก่อนมึงไม่ได้ใช้หรือไง”

“นั่นสินะ”

“มึงรู้มั้ยมึงทำพวกกูเป็นห่วงแค่ไหน ไอ้ปอมนอนไม่หลับ ไอ้เต๋าตั้งใจฟังอาจารย์เพื่อที่จะมาบอกมึง มึงเป็นเหี้ยอะไรบลู บอกพวกกูไม่ได้หรอ”

เสียงโวยวายของเพชรทำให้ผมที่กำลังจะหลับรู้สึกรำคาญ คนจะนอนโว้ย

“อีกอย่างไอ้มูน กูเห็นมันวิ่งเข้าออกคณะเรามาหามึง ไปลากมึงที่ร้านเหล้าที่เมาเหมือนหมา มันแทบไม่ได้นอน คณะมันยิ่งงานหนัก”

ผมตื่นเต็มตาทันที ใช่มูนมันมาหาผมตลอด มานอนด้วย ลากผมไปเรียน นั่งเงียบ ๆ ข้าง  ๆ  ผม ทั้งที่มันเป็นคนพูดมาก กลับไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ มันอยู่เพื่อให้ผมรู้สึกว่ายังมีมันอยู่ข้าง ๆ

“กูไม่รบกวนมึงล้ะ พักผ่อนเถอะ มีอะไรเรียกหาพวกกูได้”

พวกมันลาผมแล้วเดินไปอย่างรวดเร็ว

เสียงประตูเปิดอีกครั้ง ผมนึกว่าเพื่อนเลยด่ามันไป

“กลับไป กูจะนอน”

“บลู ทำไมพูดกับแม่แบบนี้”

แม่

ผมหันไปมองผู้หญิงที่ผมคิดว่าสวยที่สุดในโลก แต่ตอนนี้ผมกลับคิดว่าผมไม่อยากรู้จักผู้หญิงคนนี้เลย

“ว่างหรอครับ ถึงมีเวลามาเยี่ยมผม”

แม่เลิกคิ้วแปลกใจในคำพูด ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยพูดไม่มีกับพ่อแม่เลยสักครั้ง ท่านคงแปลกใจ

แม่เดินมานั่งลงเก้าอี้ที่เพชรได้นั่งไปก่อน 

“แม่ลงเครื่องก็รีบมาหาลูกเลย พ่อติดธุระเดี๋ยวจะมาเยี่ยมลูกนะ”

ผมมองใบหน้าที่ยังสวยไม่สร่าง ผมไม่รู้ว่าแม่กำลังคิดอะไรอยู่ เป็นห่วงผมจริง ๆ หรือมันเป็นแค่หน้าที่กัน

“ช่วงนี้ได้ยินข่าวว่าบลูทำตัวไม่ดีหรอ”

สายตาตำหนิที่ทำให้ผมเย็นไปทั้งตัว ผมยิ้มที่มุมปากเพราะเข้าใจในจุดประสงค์ที่แม่มาหาผมวันนี้แล้ว ท่านคงกลัวลูกชายคนนี้ทำเสียชื่อเสียงของตระกูลที่อุตส่าห์กู้หน้ากลับมาได้สินะ

“ถ้าแม่จะมาบอกให้ผมเลิกทำตัวแบบนี้ ผมบอกเลยว่าไม่”

“ทำไม”

“เพราะผมไม่อยากแบกรับสิ่งที่คาดหวังของพ่อกับแม่ แบกในสิ่งที่พ่อแม่ต้องการซึ่งไม่มีผม ผมขอโทษที่เกิดมานะครับ ถ้าเลือกได้ผมไม่อยากเกิดมาเป็นลูกพ่อกับแม่เลย” ทันทีที่ผมพูดจบก็โดนแม่ตบจนผมหน้าหัน

ดวงตาของแม่วาวโรจน์

“ทำไมพูดกับแม่แบบนี้”

“ผมรู้แล้วเรื่องในอดีตของแม่กับพ่อ อดีตที่น่ารังเกียจ”

คำพูดของผมเหมือนน้ำมันที่เทเข้าไปในไฟ ถ้าคิดที่จะเอาน้ำมันดับไฟ ไม่มีทางมอด ไฟในใจก็เช่นกัน

“ลูกรู้แล้ว”

แม่ยืนสั่นต่อหน้าของผม น้ำตาไหลออกมาจากตาคู่สวย ใบหน้าบิดเบี้ยว

“แม่ขอโทษ”

แม่ร้องไห้อย่างหนัก

ผมไม่เคยเห็นแม่ร้องไห้มาก่อนในชีวิต

มูนมันเคยบอกผมว่าลูกที่ทำให้พ่อแม่ร้องไห้เพราะตัวเองจะบาปหนัก ผมคิดว่าผมยอมบาป เพราะตอนนี้ผมเหนื่อยเหลือเกินที่จะแสร้งทำเป็นว่าไม่เป็นไร ทั้งที่ใจผมแตกสลายไปนานแล้ว





ผมได้แต่ภาวนาให้ผมหลุดจากตรงนี้สักที







complete 27/7/60
ความจริงมันเจ็บปวดทั้งนั้นแหละ 
อีกน่าจะสองตอนก็น่าจะจบแล้วจ้าาาา
พูดคุยกันได้ที่ #himmoon เด้อทุกโคนนน