ตอนที่ 25
ผูกพัน
เช้าที่แสนสดชื่อเริ่มต้นเดือนใหม่ ปลายฝัน ปฐพีและอัคนีตื่นกันแต่เช้า เพื่อลุกขึ้นมาทำบุญ ตักบาตรในตอนเช้าร่วมกับคุณอิสระและคุณหญิง เป็นการฉลองและให้พรกับปลายฝันที่เรียนจบไปแล้วหนึ่งเทอมที่สำคัญเกรดยังออกมาดีอีกด้วย หากแต่ปลายฝันกลับทำบุญเพื่อลบล้างความรู้สึกที่ไม่ดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นออกไป แม้ว่าจะไม่มีเด็กๆ ให้คอยตั้งความหวังแล้วก็ตาม
เมื่อพระให้พรเสร็จแล้ว ท่านก็เดินไปยังบ้านถัดไปที่รอใส่บาตร ส่วนคุณหญิง ปลายฝัน ปฐพีและอัคนี ก็ลุกจากพื้นที่นั่งรับพร เพื่อที่จะเดินเข้าบ้าน
“เข้าบ้านทานข้าวเช้ากัน เดี๋ยวสายๆ เราจะไปบ้านอุ่นใจ ตามที่ตกลงกันนะจ้ะ” คุณหญิงบอก
“วันนี้ไม่ให้ดรีมทำอาหารหรือฮะ”
“ไม่ต้องหรอกจ้า กับข้าวกับปลาเสร็จหมดแล้วล่ะจ้ะ แต่เอามาใส่บาตรก่อนก็เท่านั้นเอง ดรีมก็พักผ่อนบ้างก็ได้นะจ้ะ ตื่นเช้าบ่อยๆ ระวังจะนอนไม่พอเอา”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะฮะ” ปลายฝันเอ่ยยิ้มๆ
ทางด้านปฐพีกับอัคนีที่เดินตามเงียบๆ ก็ไม่รู้จะพูดอะไร เพราะกำลังง่วงนอนอยู่ เนื่องจากตื่นเช้าเกินไป ที่สำคัญกว่าจะกลับบ้านก็เป็นวันใหม่ไปแล้ว ไหนจะต้องลุกขึ้นมาใส่บาตรแต่เช้าอีก
“พวกพี่ง่วงมาก ก็ไปนอนต่อเถอะฮะ เห็นไหมฮะคุณแม่ คราวหลังจะใส่บาตรไม่ต้องให้ดรีมไปปลุกพวกพี่เขาหรอกนะฮะ กว่าพี่เขาจะกลับจากที่ทำงานก็เหนื่อยมากอยู่แล้ว”
“แม่ก็คิดว่าแบบนั้นแหละ แต่ก็อยากให้พี่ๆ เขาทำบุญบ้าง จะได้มีบุญ บารมีคอยค้ำจุนเมื่อเราประสบพบเจอสิ่งที่เลวร้าย”
“ฮะ” ปลายฝันแอบหันไปมองปฐพีกับอัคนีที่เดินตามอยู่ด้านหลัง กึ่งหลับกึ่งตื่นเดินตามมา แต่ก็ยังเดินถูก
“พวกพี่จะขึ้นไปนอนต่อก็ได้นะฮะ เดี๋ยวดรีมจะแบ่งกับข้าวไว้ให้ ก่อนไปบ้านอุ่นใจแล้วค่อยทาน”
“ไม่เป็นไร พี่ตื่นแล้ว”
“หรือ? ตื่นแล้วก็เปิดตาสิครับพี่ดิน เดินปิดตาแบบนี้เดี๋ยวก็ชนกระถางต้นไม้แตกหรอก”
“นี่เป็นห่วงกระถางต้นไม้หรือเนี่ย” ปฐพีถาม
คนตัวเล็กไม่ตอบ
“เหอะ!! มึงนี่ชอบหลอกตัวเองจริงๆ นะไอ้ดิน” อัคนีด่า
“เออน่า อาบน้ำก็ตื่นแล้วล่ะ”
“แต่พี่ใกล้จะตาสว่างเต็มทีละ พี่หิวแล้วด้วย ไปกินข้าวด้วยกันนี่แหละ”
“แล้วแต่พี่เพลิงเลย”
“ฉันก็จะไปกินด้วย”
“ถ้าไม่หลับคาโต๊ะก็ไปสิครับ”
ปลายฝันพูดจบก็เดินตามคุณหญิงไป ปล่อยให้ปฐพีกับอัคนีเดินลากเท้า เอื่อยๆ ตามไปกันสองคน
…
…
….
บ้านอุ่นใจ เป็นมูลนิธิเด็กกำพร้าที่ดังที่สุดของประเทศไทย เนื่องจากตั้งอยู่ทุกจังหวัดของปะเทศ ทำให้เป็นที่รู้จักเป็นอย่างมาก ซึ่งเป็นมูลนิธิที่คุณหญิงอัญมณีเป็นผู้สมทบทุนสร้างขึ้นมา และบริจาคเงินให้กับมูลนิธิบ้านอุ่นใจทุกแห่งในประเทศ แต่ก็ใช่ว่าอภิหชัยบดินทร์จะไม่ช่วยเหลือเด็กที่อยู่มูลนิธิอื่นเลย อะไรที่ทำได้พวกเขาก็จะช่วยเหลือ
แต่ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่ปฐพีกับอัคนีมาเหยียบที่แบบนี้
“เอ้า! เด็กๆ จ้ะ นี่เป็นคุณชายอิสระ กับคุณหญิงอัญมณีผู้มีพระคุณของเรานะลูก และนี่ก็พี่ๆ ลูกชายของท่าน สวัสดีสิจ้ะ” ผู้ดูแลของที่นี่เอ่ยกับเด็กๆ
“ซาหวาดดีค้าบ/ค่า” เสียงเด็กๆ ดังขึ้นพร้อมกับยกมือไหว้อย่างน่ารัก
“สวัสดีจ้ะเด็กๆ วันนี้ป้าเอาขนมมาฝากเยอะแยะเลยน้า” คุณหญิงบอกด้วยสีหน้ามีความสุข
“เย้!!!” เด็กๆ ต่างพากันกระโดโลดเต้นอย่างดีใจ
“เอาล่ะๆ นั่งดีๆ นะลูก เดี๋ยวแม่จะเอาข้าวมาแบ่งนะ”
“ค้าบ/ค่า”
“เดี๋ยวเชิญเข้าไปนั่งที่ห้องรับแขกด้านในเลยนะคะ”
“เดี๋ยวคุณพี่พาลูกๆ เข้าไปก่อนนะคะ เดี๋ยวน้องกับหนูดรีมจะตามไปทีหลัง”
“ได้ครับ”
สามคนพ่อลูกก็เดินเข้าไปในตัวของบ้านทันที ส่วนทางด้านคุณหญิงกับปลายฝันก็ยืนอยู่ที่เดิม เพื่อให้คนตัวเล็กทักทายพูดคุยกับแม่ที่เคยเลี้ยงมา
“สวัสดีฮะแม่ๆ สบายดีหรือเปล่าฮะ ดรีมขอโทษที่ไม่ได้มาเยี่ยมเลย” ปลายฝันทักทายแม่ๆ ที่เคยดูแลตนเมื่อยังอยู่ที่บ้านหลังนี้อย่างนอบน้อมก่อนจะเดินไปก่อนแม่ๆ ทุกคน
“แม่ดีใจที่ดรีมมาเยี่ยมนะ อยู่กับคุณหญิง คุณชายเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้ดื้อใช่ไหม” หนึ่งในบรรดาแม่แห่งบ้านอุ่นใจถามไถ่
“ดรีมไม่ดื้อหรอกฮะ”
“ดีแล้วลูก อยู่บ้านท่าน ท่านเลี้ยงดูเรา เมื่อเราได้ดีก็ควรตอบแทบท่านนะลูก”
“ฮะแม่”
“หนูดรีมไม่ดื้อหรอกเพ็ญ เด็กคนนี้เป็นเด็กดีมาก ไม่ต้องสอนแกมากหรอก” คุณหญิงเอ่ย
“ค่ะคุณหญิง”
“ว่าแต่ว่าฉันเองก็มาที่นี่บ่อยนะในช่วงหลายปีก่อนนั้นน่ะ ทำไมถึงไม่เคยเห็นหนูดรีมเลยล่ะ” คุณหญิงถามอย่างสงสัย
“เด็กคนนี้ชอบเก็บตัวค่ะ เวลาคุณหญิงมาเลี้ยงอะไรก็ไม่ออกมาเลย เพื่อนก็ไม่มี ไม่สุงสิงกับใคร ไปเรียนคนเดียว เลิกเรียนก็ไปทำงาน” เพ็ญพรรณบอกยิ้มๆ
“มิน่าล่ะ แม่ถึงไม่เคยเห็นหนู”
“ฮะ...ดรีมไม่ค่อยออกมาเท่าไหร่หรอกฮะ” คนตัวเล็กยอมรับอ่อยๆ
“เอาเป็นว่าเราไปหาพ่อกับพี่ๆ เขาข้างในกันดีกว่า เดี๋ยวเพ็ญเข้าไปนั่งคุยกันข้างในนะ เดี๋ยวให้เด็กๆ ทานข้าวกันไปก่อนเลย คุยเสร็จแล้วจะออกมาดูเด็กๆ เล่นกันนะ”
“ได้ค่ะคุณหญิง เดี๋ยวพวกเธอดูแลส่วนที่เหลือด้วย” เพ็ญพรรณหันไปสั่งคนอื่นๆ ส่วนตนก็เดินตามคุณหญิงเข้าไป โดยที่คุยกับปลายฝันระหว่างทางไปด้วยความคิดถึง
“ได้ข่าวว่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วมีเด็กถูกทิ้งเขาส่งตัวมาที่นี่ใช่ไหม” อิสระถามทันทีเมื่อทุกคนนั่งลงแล้ว
“ใช่ค่ะคุณชาย เป็นฝาแฝดหญิงชาย อายุ 3 ขวบกว่า”
“แล้วเด็กๆ อยู่ไหนกันล่ะ”
“ดิฉันให้แกพักอีกห้องหนึ่งน่ะค่ะ เพราะเดี๋ยวมีคนมาแกล้งเอา เด็กๆ ที่นี่ยิ่งซนๆ อยู่ด้วย”
“ดีแล้วล่ะ”
“เอ่อ...แม่เพ็ญฮะ ดรีมอยากเห็น ขอดรีมไปดูได้ไหมฮะ” คนตัวเล็กขอ
ปลายฝันรู้สึกสนใจกับเด็กฝาแฝดอย่างมาก ไม่ว่าเด็กที่เข้ามาใหม่ในช่วงที่ปลายฝันอยู่ ร่างบางก็จะเป็นคนดูแลตลอด แต่เด็กที่ปลายฝันดูแลก็มักจะมีคนมารับไปเลี้ยง
และตอนนี้ ปลายฝันก็ไม่รู้ว่าน้องที่ตัวเองดูแลมาตลอด ไปอยู่ไหนบ้าง
“ได้สิ ห้องเก่าของหนูนั่นแหละลูก” เพ็ญพรรณตอบยิ้มๆ
“งั้นดรีมขอไปดูนะฮะคุณพ่อ คุณแม่” ปลายฝันหันไปขออนุญาต
“ได้จ้ะ พาพี่ๆ เขาไปด้วยนะลูก เดี๋ยวแม่กับพ่อจะคุยธุระกับแม่เพ็ญต่อ เจอกันข้างนอกทีเดียวก็ได้จ้ะ” สิ้นประโยคอนุญาต ร่างบางก็ลุกขึ้นแล้วเดินก้มตัวผ่านผู้ใหญ่ไปทันทีโดยมีผู้ชายตัวใหญ่สองคนตามมาด้วย
สองเท้าเดินไปตามทางที่คุ้นเคย เพื่อไปยังห้องนอนเก่าของตัวเองที่ตอนนี้เป็นของเด็กคนอื่นๆ ที่มาอาศัยที่นี่ไปแล้ว
“ทำไมถึงอยากเห็น” ปฐพีถาม
“ไม่รู้สิครับ ผมว่าน่าสงสารออก ถูกพ่อแม่ทิ้ง ก็เลยอยากเห็นว่าทำไมแกถึงต้องถูกทิ้งด้วย”
“หือ...ขี้สงสารนี่เอง” อัคนีพูดขึ้นลอยๆ
“ครับ ผมชอบสงสาร”
ทั้งสามคนไม่คุยอะไรกันอีก เมื่อมาถึงหน้าห้องคุ้นเคยแล้ว ปลายฝันก็ไม่รอช้าเปิดประตูเข้าไปทันที ก็พบว่าห้องนี้ยังเหมือนเดิม
ไม่มีเปลี่ยนไป สองเท้า ก้าวเข้าไปในห้องก็เจอกับเตียงนอนเลย เพราะห้องนอนค่อนข้างเล็กมาก มีแค่ตู้ เตียงเดี่ยว และเปลตั้งอยู่
แฝดชายนอนอยู่บนเตียง และแฝดหญิงอยู่ในเปล
เจ้าของห้องช่างน่ารักน่าชังยิ่งนัก
“ทำไมพ่อกับแม่ถึงทิ้งหนูลงนะ” ปลายฝันพึมพำพลางนั่งลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ปฐพีกับอัคนีก็เดินเข้ามาดูด้วย
“เป็นอะไรไป” อัคนีถามอย่างเป็นห่วง
“ผมก็แค่คิดว่า แกมีกรรมอะไร ทำไมถึงได้ถูกผู้ให้กำเนิดทิ้ง เด็กน้อยตัวแค่นี้เอง ไม่น่าเลยนะครับ”
“เอาน่า ทุกคนล้วนมีกรรมเป็นของตัวเองทั้งนั้น แต่ฉันแปลกใจนะ ถ้าคนเป็นพ่อแม่อยากจะทิ้งลูกจริง ควรจะทิ้งตั้งแต่เกิดแล้วล่ะ แต่นี่เด็ก 3 ขวบแล้วนะ พี่ว่าเขาคงมีเหตุผล” ปฐพีแสดงความคิดเห็น
“จริงด้วย พี่ดินนี่ฉลาดจังเลย”
“ชมกันต่อหน้ากูอีก” อัคนีพึมพำ
“อย่าพูดคำหยาบ ตรงนี้มีอนาคตของชาตินะครับ” ปลายฝันดุ
“ก็เด็กมันนอนอยู่” อัคนีเถียง
พูดไม่ทันขาดคำ เด็กชายที่นอนอยู่บนเตียงก็รู้สึกตัวขึ้นมา เมื่อเห็นหน้าคนแปลกหน้าทั้งสามคนก็ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว
“แง...”
ปฐพีกับอัคนีทำตัวไม่ถูก ได้แต่มองหน้ากันเลิกลัก ปลายฝันเอื้อมมือไปช้อนตัวเด็กน้อยขึ้นมาอุ้ม พร้อมกับลูบหลังอย่างปลอบประโลม เด็กน้อยดิ้นหน่อยๆ แต่พอเจอกับความอ่อนโยนนี้ก็หยุดลง แต่ก็ยังสะอื้นบ้าง
“พี่สาวเป็นไค” เด็กชายตัวน้อยถาม ทั้งๆ ที่มือน้อยๆ ก็ปาดน้ำตาไปด้วย
ปลายฝันได้ยินคำถามแบบนั้นถึงกับพูดไม่ออก แต่ปฐพีกับอัคนีถึงกับหลุดหัวเราะเสียงดัง
“เอ่อ...พี่เป็นผู้ชายครับ”
“ไม่จริง ผู้ชายอะไรสวย” เด็กน้อยลืมความกลัวคนแปลกหน้าไปเสียสนิท ลุกจากตักบางแล้วจับหน้าสวยไปด้วย
“ผู้ชายจริงๆ ครับ” ยืนยันด้วยรอยยิ้มหวาน ส่วนเด็กชายก็เบะปาก แต่ก็ไม่พูดอะไรขึ้นมาอีก มองเลยไปด้านหลังคนตรงหน้าก็เจอผู้ชายหน้าดุสองคนที่มองตนด้วยสายตานิ่งๆ
แต่เด็กก็คือเด็ก เจอแบบนี้ก็กลัวเหมือนกัน
“ล่ะ ลุงจะทำไรผม” เด็กน้อยถามสั่นๆ พลางถอยหลังจนชิดกับหัวเตียง มองปฐพีกับอัคนีอย่างระแวงว่าจะทำอะไรตนหรือเปล่า
“พวกพี่ทำน้องกลัวรู้ไหมเนี่ย” ปลายฝันหันไปต่อว่า แต่ก็แอบขำอยู่เหมือนกัน
“อ่าว?”
“พี่ไม่ได้มาทำอะไรหนูเลยครับ พี่แค่มาเยี่ยม เอาขนมมาให้ ไม่ต้องกลัวนะ ลุงๆ เขาไม่ดุหรอก” ปลายฝันเกลี้ยกล่อม
“จริงเหรอ”
“จริงสิครับ”
“แล้วไหนขนมล่ะฮะ อยากกินๆ นะๆ”พอได้ยินคำว่าขนม เด็กน้อยก็หมดความระแวง คลานเข้ามาหาปลายฝันอีกครั้งด้วยความตื่นเต้น
ปลายฝันยิ้มอย่างเอ็นดู
“อยู่ข้างนอกครับ ไปกินกับพี่ไหม”
“ไปๆ พาไปกินขนมด้วย”
“ว่าแต่หนูชื่ออะไรครับ” ปลายฝันถามยิ้มๆ
“วา...วาโย”
“ชื่อเพราะจังเลย ชื่อคล้องจองกับพวกลุงๆ เขาเลยรู้ไหม”
“ชื่ออะไร” เด็กน้อยถามพลางสบตาปฐพีกับอัคนีด้วย
“อย่าเรียกพวกฉันว่าลุงนะเด็กน้อย ฉันชื่อ ดิน”
“ส่วนฉันชื่อเพลิง”
“พี่ชื่อดรีมครับ”
“คล้องจองคืออะไร”
ปลายฝันจ้องใบหน้าเล็กที่ฉายแววฉงนเต็มที่
“เหมือนๆ กันน่ะครับ พี่ดิน ก็คือผืนดินที่ต้นไม้งอกเงยไงครับ พี่เพลิงก็เป็นไฟ วาโย ก็ลมไงครับ”
“แล้วพี่ธาล่ะฮะ”
“ธา?”
“พี่สาวของวาเอง”
“อ๋อ ที่นอนอยู่ในเปลนั่นใช่ไหม” เด็กน้อยพยักหน้า
“ธารา”
“ธารา ก็เป็นสายน้ำไงครับ”
“พี่เก่งจัง”
“งั้นไปข้างนอกกัน เดี๋ยวพี่พาไปกินขนม”
“เย้ๆ กินขนม” เด็กน้อยกระโดโลกเต้นอย่างยินดี
แต่ด้วยเสียงดังของเด็กชายตัวกลม เด็กหญิงที่นอนหลับอยู่ในเปลก็ตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ แต่พอเห็นคนแปลกหน้าสามคนก็รีบวิ่งออกจากเปลมาหาน้องชายทันที ใบหน้าน่ารักมองปฐพี อัคนี และปลายฝันอย่างหวาดระแวง
“จะทำอะไรน้องของหนู”
“พี่ไม่ทำอะไรหรอกจ้ะ จะพาไปกินขนมข้างนอก” ปลายฝันอธิบาย
“ไม่จริง คุณแม่บอกว่าคนไม่ดีชอบเอาขนมมาล่อ” เด็กหญิงพูด
ฉลาดมาก...นี่คือสิ่งที่ทั้งสามคนคิด ส่วนวาโยก็มองใบหน้าพี่สาวอย่างงุนงง
“คุณแม่ไหนบอก พี่ไม่ใช่คนไม่ดีแน่นอนครับ พี่มาเยี่ยมน้องๆ ที่นี่ ก็เลยเอาขนมมาให้”
“จริงเหรอ” เด็กหญิงเริ่มอ่อนข้อ
“จริงสิคะ พี่เอาขนมมาให้หนูกินจริงๆ ไปเล่นกับพี่ๆ เพื่อนๆ ข้างนอกดีกว่านะ” ปลายฝันชวนเด็กน้อย
“ไม่ไป พวกนั้นชอบแกล้งหนูกับน้อง”
ปลายฝันขมวดคิ้วสงสัย
“มีพี่อยู่ไม่ต้องกลัวหรอกครับ พี่จะปกป้องพวกหนูเอง”
“จริงนะ!!”
ปฐพีกับอัคนีส่ายศีรษะไปมากับภาพตรงหน้า แต่ก็รู้สึกเอ็นดูทั้งสามคนเป็นอย่างมาก มันเป็นภาพที่เขาสองคนไม่เคยเห็นมาก่อน
จะมีใครกันที่จะมานั่งคุยกับเด็กด้วยความใสซื่อแบบนี้ จากที่เขาสองคนไม่ค่อยจะชอบเด็กเสียเท่าไหร่ แต่พอมาเจอเด็กสองคนนี้ก็ต้องคิดใหม่
ที่ผ่านมาเข้าสองคนไม่ค่อยชอบเด็กเพราะอะไร...
เพราะเด็กชอบโหวกเหวก ร้องห่มร้องไห้ น่ารำคาญ แต่หารู้ไหมว่า ไม่มีเด็กคนไหนที่เกิดมาบนโลกใบนี้แล้วไม่เคยร้องไห้หรอก
“เด็กก็ไม่ได้เลวร้ายแบบที่คิดนี่หว่า”
“เออ กูก็ว่างั้น” อัคนีเห็นด้วยกับปฐพี
ทั้งสองคนอมยิ้มน้อยๆ รู้สึกจิตใจสงบแบบไม่เคยเป็นมาก่อน เรื่องราวที่เคยที่วุ่นวายอยู่ในใจ ทั้งจะเรื่องงาน เรื่องส่วนตัว กลับถูกคลายลงจากภาพตรงหน้านี้
“ไปทั้งสอง ไปกินขนมกัน” ปลายฝันลุกขึ้น แล้วยื่นแขนทั้งสองข้างไปให้เด็กน้อยทั้งคู่จับ ซึ่งธารากับวาโยก็คว้ามือทั้งสองข้างด้วยมือเล็กๆ ของตน แล้วลงมายืนขนาบข้างปลายฝันคนละข้าง
เด็กหญิงเด็กชายหน้าตาน่ารักน่าชัง ตัวเล็กๆ หน้าตาเหมือนกันราวกับแกะ ส่วนสูงคนผู้ชายจะเตี้ยกว่าหน่อย พูดจาชัดถ้อยชัดคำ แต่ก็ยังมีบางคำที่พูดไม่ชัดบ้าง แต่นับได้ว่าเป็นเด็กฉลาดมาก
ทำไมพ่อแม่ถึงได้ทิ้งหนูลงนะ?
“ลุงสองคนเป็นไค” เด็กหญิงตัวน้อยถามอย่างกลัวๆ
“นี่!! บอกเด็กมันหน่อยได้ไหมว่าเลิกเรียกพวกฉันว่าลุงได้แล้ว”
“ฮือ” ธารากับวาโยเริ่มส่งเสียงร้องออกมาเพราะคิดว่าอัคนีดูตนทั้งสอง
“พี่เพลิง!! เด็กร้องไห้แล้วเห็นไหม นิสัยเสียจริงๆ” ปลายฝันต่อว่าก่อนจะย่อตัวเองนั่งลงให้ส่วนสูงเท่ากับเด็กทั้งสองคน แล้วเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าเล็กของทั้งคู่อย่างอ่อนโยน
“เออวะ!! ผิดอีกแล้ว”
“ธากับวาหยุดร้องเถอะนะครับ พี่เขาไม่ดุหรอก พี่เขาเป็นคนซื้อขนมมาให้หนูสองคนกินนะ”
ดวงตาใสบริสุทธิ์มองหน้าปลายฝันทั้งน้ำตา ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ อย่างไม่แน่ใจ
“จริงเหรอ ฮึก”
“จริงสิครับวา เป็นผู้ชายอย่าร้องไห้บ่อยนะครับ” วาโยพยักหน้ารับ แต่ก็ยังปาดน้ำตาไม่หยุด
“แล้วทำไมต้องทำหน้าดุ ฮึก” หนูธาราถาม
ปลายฝันไม่รู้ว่าอยากจะหัวเราะหรือร้องไห้กับคำถามดี จะให้ตอบเด็กว่าอย่างไรล่ะ พี่เขาก็หน้าแบบนี้แหละครับ ไม่ต้องกลัวหรอก อย่างนี้หรือ?
โดนฆ่าตายพอดี
“ฉันขอโทษ โอเคไหม” อัคนีย่อตัวลงต่อหน้าเด็กหญิง แต่ยังคงหน้านิ่งไว้ เพราะเป็นนิสัย ส่วนปลายฝันก็อึ้งไป เพราะไม่คิดว่าอัคนีจะขอโทษใครก่อนแบบนี้ ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ผิดเท่าไหร่ก็เถอะ
แต่มันก็ทำให้ปลายฝันถึงกับยิ้มออกมาอย่างยินดี
“อื้อๆ” ธารามองหน้าคนที่ตนคิดว่าดุตัวเองด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป จากกลัวในตอนแรก ก็เปลี่ยนไป อยากจะเล่นกับคนตรงหน้าให้มากกว่านี้ แต่ไม่กล้า
“นี่!! ผู้ชายเขาต้องเข้มแข็ง หยุดร้องไห้ซะ” ถึงจะฟังดูเหมือนเป็นคำสั่ง แต่น้ำเสียงของปฐพีกลับอ่อนโยนจนปลายฝันไม่คาดคิดเช่นกัน
แต่ไม่ว่าอะไร การกระทำนี้ทำให้ปลายฝันรู้สึกตื้นใจแทนเด็กน้อยตรงหน้าเป็นอย่างมาก เพราะได้รับความหวังดีและคำขอโทษจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเลือดเย็นและไม่เคยขอโทษใครอย่างพวกเขาได้
“วา ฮึก ไม่ร้องแล้ว” ปฐพีส่ายหน้าไปมาก่อนจะยกคนตัวเล็กขึ้นมาอุ้ม
“หยุดแล้วใช่ไหม”
“เย้ๆ วาชอบ อุ้มๆ”
วาโยส่งเสียงอย่างตื่นเต้นด้วยความชอบใจที่ปฐพีอุ้มตนขึ้น ถึงแม้ว่าจะหน้าดุแต่อุ้มเขาแบบนี้ เด็กน้อยก็คิดว่าใจดีล่ะนะ
ลืมว่าตัวเองร้องไห้อยู่ไปเสียซะสนิท
“เอาด้วย ธาอย่างเล่นแบบนั้นบ้าง” ธาราจ้องอัคนีอย่างออดอ้อน จนอัคนีใจอ่อน อุ้มคนตัวเล็กอย่างธารามาอุ้ม ก่อนที่ปลายฝันจะลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้ายิ้มๆ
“ตามมาครับ” เดินนำออกไป ตามด้วยปฐพีกับอัคนีที่อุ้มเด็กน้อยทั้งสองคนที่เดินตามปลายฝันไป โดยทั้งธาราและวาโยก็อวดกันใหญ่ว่าตัวเองสูงกว่า
สร้างร้อยยิ้มให้กับปฐพีกับอัคนีได้
(มีต่อ)
หัวข้อ: Double Husband มีสามีทั้งที ได้ฟรีถึงสอง[3P] ฮันนีมูน 100% [4-07-59]P:123 (อ่าน 1015835 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก