ตี ๕ เศษๆ เราตื่นขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวัน ช่วงหน้าร้อนตะวันขึ้นเร็วครับยังไม่ทันจะ ๖ โมงตรงเลย ฟ้านี่สว่างโร่แล้วละ พวกเราเหล่าทหารเกณฑ์ต้องทำภารกิจยามเช้า มีการแบ่งงานกันทำ ผมไปกวาดที่แฟลตครับ ขี้เกียจทำที่เดิมละ เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง กวาดตอนเช้าแบบนี้ผมแบออกประตูหลัง ออกไปซื้อเต้าหู้กินครับ ฮ่าๆๆ แอบเลวเหมือนกัน รุ่นน้องมึงทำไปก่อนนะ กูหิว กลับเข้ามาด้านในผมซื้อมาฝากน้องมันด้วยครับ จากนั้นผมก็ลากรถถังขยะ เออ เราจะเรียกกันว่ารถถังนะครับ ถังขยะมันมีล้อ ผมลากรถถังไป น้องหลายคนเป็นคนกวาด มีคนหนึ่งเป็นคนโกย ส่วนผมคอบเปิดถังละปิดถัง
ทำส่วนของแฟลตเสร็จแล้วจึงลากรถถังไปพักไว้ที่สนามหนาแฟลต ส่วนนี้ค่อยมาทำหลังจากกินข้าวเสร็จแล้วกัน
มื้อเช้าวันนี้แกงจืดผักกาดใส่ลูกชิ้นและเศษหมูสับ เหมือนเดิมนะครับ ผมมักจะบ่นเรื่องอาหาร แต่ถามว่ากูแดกไหม แดกครับ กินพอเป็นพิธี แกงจืดวันนี้จืดสมชื่อ หารสชาติอะไรดีๆไม่ได้เลย นี่ถ้าไม่มีพริกน้ำปลาละก็ กินไม่หมดจาน ฮ่าๆๆ นี่ถ้าจ่าโรงเลี้ยงเข้ามาได้ยินคงจะแอบด่าแม่ ไอ้ฉิบหาย ทำให้แดกแล้วยังเรื่องมากอีก
“พี่บอมบ์ครับ ผู้หมวดฝากมาบอกว่าถ้าพี่กินข้าวเสร็จแล้วให้กลับกองร้อย”เด็กบก.ร้อยครับ
“อืม”ผมพยักหน้า ผมวางช้อนลงแล้วนั่งรอรุ่นน้อง พวกนี้มันกินไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่หรอกครับ มันจะไปจัดหนักอีกทีตอนกลับกองร้อย ซื้อข้าวเหนียวไก่ย่างกิน
ผมมาถึงกองร้อยเห็นหมวดบูมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในบก.ร้อย มีทหารคนหนึ่งนั่งทำยอดอยู่ด้านหลัง ผมเข้าไปด้านใน ผู้หมวดเงยหน้าขึ้นมาแล้วก้มอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ
“หมวดเต้ยอ่ะ”
“อยู่กองร้อยมัน”
“กินไรมายัง”
“อืม กินแล้ว ตัวเหนียวนะมึงอ่ะ”
“ก็ไปทำงานมา เหงื่อออก”
“แน่ใจ ไม่ใช่ไปยืนชี้นิ้วสั่งน้องนะ”
“แหม่ ถึงผมจะหน้าตาดีแต่ผมไม่เอาเปรียบใครนะ”
“คนละประเด็นเลยมึง เฮ้อ หนังสือพิมพ์ไม่ค่อยมีข่าวไรน่าสนใจเลยว่ะ”
“อืม แล้วเป็นไงเมื่อคืน”
“หลอนสัส ไอ้เต้ยแม่งขู่ ถ้ากูไม่ไปนอนเป็นเพื่อนมันจะประจานกู สัส กูบอกให้มานอนที่บ้านกูก็ไม่ยอม”
“อืม”
“เออ แล้วตกลงไอ้มหามันรู้ไหมวะว่าเป็นอะไรกันแน่”
“มันรอหลวงพี่โทรมาอ่ะ ผมโทรถามหลวงพ่อให้เอาไหม”
“เอาดิ อยากรู้เหมือนกันว่าอะไร”ผมพยักหน้าแต่ยังไม่โทรหาหลวงพ่อทันทีครับ ช่วงนี้หลวงพ่อน่าจะยังฉันเช้าอยู่มั้งครับ “มีใครเข้าไปกวาดห้องให้รึยัง”
“ไม่กวาดเองล่ะ โตแล้ว”ผมพูดหยอกเล่น
“ครับพี่”ทหารบก.ร้อยเห็นผู้หมวดพูดแบบนี้มันขำครับ
สายๆหลังจากเคารพธงชาติเสร็จเรียบร้อยแล้ว ระหว่างที่รอเปลี่ยนสิบเวรผมจึงโทรไปหาหลวงพ่อที่วัดครับ ยังไม่ทันได้อ้าปากคุยอะไรเลยครับ
“หึหึ ไอ้เสือน้อย ไม่มีอะไรหรอก พระภูมิเขามาเดินเล่นให้พวกเอ็งรู้น่ะ เขามาดีลูกเอ้ย พวกเอ็งไปทำบุญถวายสังฆทานให้เขาหน่อยก็ดีนา ผู้หลักผู้ใหญ่คอยให้ความคุ้มครอง ไม่มีอะไรหรอก”
“พระภูมิเหรอครับพ่อ แล้วแบบนี้ต้องตั้งศาลไหมครับ”
“แล้วแต่เอ็งจะสะดวกเลยลูก ตั้งไม่ตั้งเขาก็มีที่อยู่ แค่เขามาบอกให้พวกเอ็งรู้แค่นั้นแหละ เออ พวกเอ็งก็ตกใจ ไม่ได้หลับไม่ได้นอนล่ะสิ เอานะ ทำตามที่พ่อบอกนะลูกนะ”
“ครับพ่อ”แล้วหลวงพ่อก็วางสายไป ยังไม่ทันจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเลยครับ ไอ้มหาเดินเข้าบก.ร้อยมา
“หมวดเต้ยอ่ะครับผู้หมวด”ไอ้มหาถามหา
“อยู่กองร้อยมัน มีอะไรเหรอ”
“อ๋อ ผมโทรไปถามหลวงพี่ที่วัดแล้ว”
“อืม แล้วหลวงพี่ท่านว่าไงวะ”
“ก็หลวงพี่บอกว่าเป็นพระภูมิอ่ะ”ไอ้มหาตอบ เฮ้ย ทำไมเหมือนที่หลวงพ่อว่าเลยวะ
“อืม แบบ พระภูมิเจ้าที่ไรงี้เหรอ”
“ใช่ครับ เจ้าที่ที่อยู่แถวนั้นแหละครับ”
“พระภูมิเป็นใครวะมหา ทำไมเหมือนผีเลยวะ”หมวดบูมสงสัย
“จริงๆนะ พระภูมิคือเทวดาประเภทหนึ่งอ่ะ มีวิมานเป็นของตัวเอง ลอยสูงจากพื้นไม่เท่าไหร่ เรียกว่าภุมเทวดา คือ เทวดาที่อยู่บนพื้นดินของโลกมนุษย์ เป็นเทวดาที่ใกล้ชิดมนุษย์มากที่สุด”
“เหรอ แล้วต้องตั้งศาลป่ะ”
“ไม่ต้องครับ ท่านแค่มาบอกให้รู้เฉยๆ”
“แล้วแบบนี้กูขอหวยได้สิ”หมวดบูมพูดตามความคิด
“หื้อ ไม่คิดจะพึ่งลำแข้งของตัวเองเลยจริงๆ”
“อ้าว ก็เห็นคนเขาขอกันตรึมนี่หว่า”
“ของแบบนี้มันต้องขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัยด้วยนะผู้หมวด ที่คนขอหวยแล้วเขาถูกหวยน่ะ เพราะบุญเก่าด้านนี้เขามีมา และขึ้นอยู่กับกฎแห่งกรรมด้วย ไอ้ที่เขาขอแล้วได้นั่นได้ดีเพราะส่วนหนึ่งละ เขามีบุญมาแล้ว เหมือนเราไปทำเรื่องกู้เงินธนาคารอ่ะผู้หมวด เราต้องมีอะไรดีสักอย่างแหละ ธนาคารเขาจึงจะให้กู้ เรื่องนี้เหมือนกัน ที่บอกว่าตรงนั้นศักดิ์สิทธิ์ตรงนี้ศักดิ์สิทธิ์ การที่เราจะสมหวังเราต้องมีอะไรดีมาก่อน บางคนที่เขามีดีเขาก็ได้ บางคนเขามีดีน้อยก็คอยต่อไป”
“แล้วพวกกูไม่มีบุญเหรอ”
“มีสิ ถ้าไม่มีไม่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์หรอก รู้ไหมว่าการเกิดเป็นมนุษย์น่ะมันยากนะ ไม่มีดีมาก่อนจริงๆไม่ได้เกิดเป็นมนุษย์หรอก บางคนมีบุญ แต่เกิดมาไม่สมบูรณ์ เราที่เกิดมาสมบูรณ์น่ะเพราะมีบุญมากนะ”
“อือ มิน่าล่ะกูถึงได้หล่อ จริงไหมบอมบ์”
“ครับ จริงที่สุด หล่อมาก หล่อลากไส้ ไข่ลากดิน หึหึ”
“รวมๆ”สิบเวรพูดเสียงดังเพื่อเตือนให้มารวมชี้แจงหน้ากองร้อย พวกเราก็ไปรวมฟังคำชี้แจงอีกนิดหน่อยครับ ก่อนจะแยกย้าย ผมกับหมวดบูมมาคุยกันต่อที่เงียบๆ เอ่อ ไอ้มหามาด้วยนะ ก็คุยในบก.ร้อยครับ ผู้กองนั่งฟังด้วย แปบหนึ่งหมวดเต้ยมาครับ
“ได้เรื่องว่าไงวะมหา”หมวดเต้ยนั่งลง จ่ากองร้อยนั่งทำงานอีกโต๊ะ และเสมียนกองร้อยกำลังนับเงินเบี้ยเลี้ยง หวานหมู กูจะมีแล้วเว้ย ไอ้มหาเล่าให้หมวดเต้ยฟัง ผมก็เล่าให้ฟังอีกคน
“ถามจริง ไอ้ที่เล่าๆมาเนี่ย มันมีจริงเหรอวะ พี่ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร่”ผู้กองหันมามองหน้าหมวดบูมหมวดเต้ย
“พี่ไปนอนบ้านผมสักคืน พี่จะรู้สึก เนี่ย พวกผม ๔ คน นอนยังได้ยินทุกคนเลย”
“เหรอวะ ถามจริง เทวดาพระภูมิอะไรเนี่ยเป็นยังไงวะ มีตัวตนไหม”
“พวกนี้จะเป็นทิพย์ครับผู้กอง คือมีอยู่ แต่เรามองไม่เห็น เขาให้ให้รู้เมื่อเราสามารถจะสื่อกับเขาได้ แล้วเทวดามีหลายชั้น ความหยาบละเอียดของร่างกายต่างกันมาก เราเป็นมนุษย์นี่หยาบที่สุดล่ะ คือมันจับเนื้อต้องตัวกันได้ แต่พวกเทวดา พวกผี อะไรแบบนี้ เราจับเขาไม่ได้ มองไม่เห็น”
“อ้าว แล้วที่คนอื่นเอามาเล่าให้ฟังล่ะ บอกว่าเป็นแบบนู้นแบบนี้”
“อ๋อ เพราะ คือ ยังไงอ่ะ อ่อ คือแบบนี้ครับผู้กอง แบบคลื่นความถี่ของคนนั้นมันเท่ากัน เลยสื่อกันได้ แต่ทั้งนี้เพราะมีสมาธิ เหมือนเครื่องรับส่งสัญญาณอ่ะครับผู้กอง”
“อืม แล้วทำไมบางคนเห็นบางคนไม่เห็น”
“ความหยาบละเอียดของจิตคนไม่เท่ากันอ่ะครับ ยิ่งจิตเราหยาบมากเท่าไหร่ เรามองไม่เห็นเขาหรอกครับ”
“เออ ถามก็ถามเถอะ ไม่คิดว่ามันเลอะเทอะไปหน่อยเหรอกับการไหว้เทวดา ผู้กองเห็นแล้วไม่ตรงกับหลักศาสนาเท่าไหร่นะ กลายเป็นคนขี้ขอไปได้”
“อ๋อ เอางี้แล้วกันนะครับผู้กอง ผมจะอธิบายง่ายๆให้ฟัง คือ ผู้กองต้องเข้าใจว่า โลกนี้เรามีกลุ่มความคิดที่หลากหลายเอามากๆ ผู้กองอาจจะเป็นพวกมีความรู้ที่ถูกต้อง แต่ก็ไม่ใช่ว่าคนอื่นมีความรู้ไม่ถูกต้อง คือที่เขาชอบไหว้ชอบขอ ผมจะเปรียบเทียบเขาเหมือนกับว่าเขายังเป็นเด็ก เวลเป็นเด็กน้อยๆนี่พ่อแม่ต้องหัดอุ้ม เราเป็นผู้ใหญ่เดินเองแล้ว เราจะพูดได้ไหมว่า ทำไมไม่ให้เขาเดินเอง”
“ใครจะบ้าถามแบบนั้น”
“ก็เหมือนกันแหละครับผู้กอง คนที่ยังไหว้ยังขอ เขายังเป็นเด็กอยู่ เขาต้องมีที่ยึดที่เกาะ ต้องคอยถูกป้อน ถูกโอบอุ้ม กว่าเขาจะเติบโต เขาต้องล้มลุกคลุกคลานอีกเยอะ เขาเลยต้องขอ คือ ขอความช่วยเหลือ เราเป็นผู้ใหญ่ ถ้าคิดว่า ไอ้พวกขี้ขอ แบบนี้มันดูไม่เมตตาไปหน่อยนะครับ แต่ถ้าหากเราคิดว่า เอ๊ะ เราจะทำยังไงไม่ให้เขาเป็นคนขี้ขอ เราต้องสร้างความเข้าใจที่ถูกต้องให้เขา การที่เราดับเครื่องชนโต้งๆไป สำหรับคนที่รับได้ เขารับ แต่คนที่รับไม่เขาจะเกลียดไปเลยนะครับ ดังนั้นการที่เขายังไหว้ยังขออยู่ เขาไม่ผิด แต่ก็ไม่ถูกต้องเสียทีเดียว เพราะเขาจะพึ่งตัวเองไม่ได้ ที่นี้หน้าที่คนที่เก่งกว่า คอยแนะเขา ให้ถูกต้อง คอยพลิก”
“อืม พอเข้าใจนะ เอานะ ผู้กองถามความหน่อยนะ ทำไมคนทำดีไม่ได้ดี ทำทำชั่วกลับได้ดี”
“อืม เอาไงดีละ งั้นผมเปรียบเทียบให้ฟังแล้วกันนะครับ สมมติว่า มีคนเอาเม็ดมะม่วงมาแจกให้คนละเม็ด เม็ดนี้เป็นเม็ดพันธุ์ที่ดีปลูกเมื่อไหร่ก็ได้ ผมสมมติแบบนี้แล้วกันนะครับผู้กอง มีอยู่ ๔ คน ได้รับแจกคนละเม็ด คนแรก ชื่อ เอ แล้วกัน คนที่ ๒ ก็บี และ ซี คนสุดท้าย ดี เอได้เม็ดมะม่วงไปแล้วลงมือปลูกก่อนเขาเลยครับ เม็ดมะม่วงเริ่มออกราก เริ่มมีใบ พอบีเห็น ไม่ได้ละ บีเอาบ้าง ปลูกตามมาติดๆ ซี กับดี นี่กอดเม็ดมะม่วงไว้ กูจะปลูกเมื่อไหร่ก็ได้วะ พอผ่านไป ๕ ปี ซีปลูกมะม่วงบ้าง ดีก็ยังเฉยชา ไม่รีบ จนผ่านไป ๑๐ ปี ดีคิดได้ ดีจึงปลูก มาปลูกตอนนี้ของคนอื่นเขาโตกันหมดแล้ว ผมเปรียบเทียบแบบนี้แล้วกันนะครับ สมมติว่าดี เป็นคนดี ดีชอบบ่นว่าเมื่อไหร่มะม่วงกูจะได้กินวะ กูทำทุกอย่างปุ๋ยก็ใส่ น้ำก็รด ทำไมไม่ได้กินสักที แล้วไปอิจฉาเอกับบีว่า ทำไมเอกับบีได้กินมะม่วงวะ”
“อ้าว ก็ดีแม่งปลูกช้าอ่ะ จะไปโวยอะไร”หมวดเต้ยพูด
“นั่นแหละครับ เหมือนกับคนเรา ตั้งใจทำความดี แล้วบ่นว่าเมื่อไหร่จะได้ผลของความดี ทั้งที่ต้นทุนเราให้มาเหมือนกัน ต้นไม้ใช้เวลาไม่กี่ปีก็โตได้ แต่เรื่องความดี กว่าจะผลิดอกออกผลไม่ใช่วันนี้พรุ่งนี้และมะรืนนี้ ดีก็เป็นประเภท ทำดีแล้วไม่ได้ดี เพราะ ไม่ยอมทำดีแต่เนิ่นๆ”
“แล้วคนอื่นละ”
“อ่ะ ผมจะเปรียบเทียบต่อ เอ เขารีบปลูก รีบดูแลรักษา เขาได้รับผลของความดี พอมีมะม่วงกินแต่ละครั้ง เขาไม่ลืมที่จะบำรุงรักษา เขาตัดแต่งกิ่ง ใส่ปุ๋ย ดายหญ้ามาตลอด เขากินได้ตลอดไม่มีอุปสรรค อันนี้เหมือนคนดี ที่เขามีความสุข เพราะเขารู้จักต่อยอดของความดีของเขา ผลมันจึงส่งเรื่อยๆ พวกนี้เป็นเหมือนคนรวยแล้วไม่ประมาทในทรัพย์สินของตนเอง ไม่ใช้สบายจนเคยตัว รู้จักกินรู้จักใช้ เงินทอง ความสุขสบายๆต่างๆก็ยังอยู่ เหมือนที่เขาได้กินมะม่วงเรื่อยๆ”
“อ้าว แล้วไหนคนทำชั่วไม่ได้ชั่วล่ะ”
“ผมจะเปรียบเทียบต่อไป บี ปลูกใกล้ๆกับเอ เวลาใกล้กัน พอต้นโต บีก็เก็บมะม่วงกิน แต่ไม่เคยบำรุงรักษา แถมยังทำลายกิ่งก้านไม่สนใจ กิ่งไหนตายก็ไม่ตัดออก แมงมาเจาะต้นก็ไม่ยอมรักษา เปรียบเหมือนกับคนชั่ว เขายังเสวยความสุขอยู่ เขาประมาทในความสุขของเขา เขาจึงทำชั่ว การทำชั่วของเขาเหมือนกับพวกกาฝากที่ทำลายต้นไม้ เหมือนแมลงที่มาเจาะ เหมือนการไม่ได้รดน้ำ ในวันที่ดีเห็น บี มีความสุข ดีก็พูดว่า ดีเนอะมีกินมีใช้ แต่ไม่ดูต้นมะม่วงตัวเอง ดีอิจฉาที่เขายังได้กินมะม่วง แต่เชื่อเถอะ วันหนึ่งเมื่อต้นมะม่วงมันทนไม่ไหว ไม่ได้รับการบำรุง มันต้องตายลงสักวัน มันอาจจะตายในวันที่มะม่วงของดีโต หรือหลังจากนั้นแล้วก็ได้ เหมือนกับคนชั่ว ตอนนี้เขายังได้รับผลดีมีความสุข แต่อย่าลืมว่าผลของความชั่วมันส่งผลเสมอ มันเล่นงานสาสมกับที่เขาเคยทำ เมื่อตอนนั้นเขาจะมาคร่ำครวญในวันที่ต้นมะม่วงตายก็ไม่ได้แล้ว”
“แล้วซีล่ะ”หมวดบูมถาม
“ซี นี่ประเภท ใจเย็น เข้าใจธรรมชาติ รู้ตัวว่าตัวเองช้าไป ดูเอเป็นตัวอย่าง ดูบีเป็นจุดแก้ไขว่าจะไม่ทำอย่างเขา ดูดีเป็นเครื่องคอยเตือนว่า เวลาทุกคนมีเท่ากัน แต่เราเริ่มต้นกันวันไหน เราต้องยอมรับวันที่เราเริ่มต้นและอดทนรอคอยกับผลที่ได้มา ซีเป็นคนที่เข้าใจว่า ใครทำอะไรไว้ทุกอย่างย่อมได้ดังที่ทำเอาไว้ ผู้กองพอเข้าใจไหมครับ”
“กูไหว้มึงเลยมหา”ผู้กองยกมือไหว้เลยครับ
“เอ่อ ผู้กองครับ”
“เออ มึงทำให้กูตาสว่างขึ้นมาบ้าง แต่ถามหน่อยในระบบสังคมแบบนี้ ในยุคที่คนชั่วมากกว่าคนดี เราจะทำแบบซีก็ไม่ได้ มึงคิดว่าเราต้องทำยังไง”
“กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จในร้อยปีครับผู้กอง ก็เหมือนกัน การจะให้สังคมเราเป็นสังคมที่ดีเราต้องอาศัยเวลาบวกกับคุณภาพของประชากร ประชากรไม่มีคุณภาพต่อให้เวลาผ่านไปแค่ไหน สิ่งที่เป็นอุดมคติก็ไม่เกิดขึ้น ก็เหมือนกับต้นมะม่วง วันนี้ทุกคนได้เม็ดมะม่วงมาแล้ว เราเริ่มที่จะปลูกมะม่วงกันหรือยัง เราอยากให้แผ่นดินเขียวด้วยต้นมะม่วง เราต้องเริ่มปลูก เราอยากให้บ้านเมืองเราดี ต้องเริ่มที่ความถูกต้องของเรา”
ราตรีสวัสดิ์นะครับ
หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒ (อ่าน 1064543 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก