Not Fat
{CH 5 ปังปังกับงานภาค}
สมองสั่งการเออเร่อระยะที่ 3 ซึ่งเป็นระยะที่ปากทำงานดีไขมันพอกตัวได้คล่อง เนื่องจากอาการเครียดคิดมากและสติเริ่มเลอะเลือนเริ่มมาครอบงำ … วินิจฉัยโรคโดยนายไม่แพทย์ปัง=_=’
ไม่ตลกสินะ …. ครับไม่ตลกจริงๆ ซ้ายห้องติดกัน ห้องพี่ใหญ่หน้าโหดตาดุ ขวามือห้องติดกันห้องไอ้เสาร์ศัตรูที่ต้องเจอกันทุกภพทุกชาติ =_=’ แถมในห้องก็มีตัวป่วนอย่างตัวเล็กที่กำลังยืนรื้อเสื้อผ้าใส่ไม้แขวนอย่างอารมณ์ดีมีผมที่นั้งจ่องอยู่บนเตียงมองอยู่ด้วยความเป็นห่วงว่าไม้แขวนเสื้อจะเกี่ยวตาบอดรึเปล่า ก็ดูเค้าทำดิทั้งควงทั้งเต้นประกอบการจัดห้อง ในส่วนของตัวเอง ทำไมน้อ หออื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะไม่ไปอยู่กัน ผมพอจะเดาเรื่องอนาคตผมถูกเลยล่ะว่าจะเป็นยังไงต่อไปมันต้องเลวร้ายมากแน่ๆไม่ได้เจอพี่กาจพลมาสามวันดั่งใจจะขาดดิ้น และยังต้องมาเจอเรื่องบังเอิญที่เหมือนโดนแกล้งนี้อีก เฮ้อ …พุทธโธธัมโมสังโฆ
“นี้ๆขอบใจนะที่ให้ตัวเล็กอยู่ด้วยแหมพอดีเลยเนอะหอเต็มเฉยเลย คิกๆ”มันไม่เต็มหรอกถ้าตัวเล็กหาอะน่ะ … ผมไม่พูดอะไรมือล้วงเอาช็อกโกแล็ตที่แอบซื้อมาในกระเป๋าจะเอามากินแก้เครียดแต่ถูกตัวเล็กดึงออกไปจากมือเคี้ยวยับๆ แถมยิ้มฟันดำให้อีก
“พ่อปังปังน่ารักดีเนอะ นิสัยเหมือนปังปังเลย” ผมไม่ได้สนใจสิ่งที่ตัวเล็กพูด แต่สนใจสิ่งที่ตัวเล็กเคี่ยวอยู่กรุบๆน่าอร่อย นั้นของผมอ่ะ T^T
“นี้พ่อของปังปังทำงานอะไรหรอ พ่อของตัวเล็กนะ ทำอสังหาริมทรัพย์ล่ะใจดีมากด้วย เรากับพี่ไม่ชอบเรียนธุรกิจก็ไม่บังคับเลย”
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อเห็นว่าช็อกโกแลตเข้าไปอยู่ในปากตัวเล็กหมดแล้ว อยากกินบ้าง ผมชอบกินช็อกโกแลตสุดๆ ถึงมันจะทำให้อ้วนทำให้สิวขึ้นแต่ผลวิจัยก็สำรวจมาแล้วว่าทำให้อารมณ์ดีขึ้นด้วย แค่สามสี่แท่งต่อวันคงไม่มาพอกไขมันผมให้เต็มตัวหรอกมั่ง ผมว่าน่าจะเป็นที่กรรมพันธุ์นะ เห็นพ่อบอกแม่อ้วนนี้หน่า แต่พ่อผมก็ผอมนะ … เอาเป็นว่าไม่เกี่ยวหรอก
“นี้ปังปัง ฟังเค้าอยู่รึเปล่า”
“อะ อะ ไรหรอ ?”
“ไม่ได้ฟังเค้าเลยสินะ แบร่! ไม่ถามแล้ว จัดห้องกันดีกว่าเนอะ เร็วๆลุกเค้าไม่ช่วยจัดของปังปังนะ ทำเองเลย เหงื่อออกและสบายตัวนะ อิอิ แบบนี้ไง เอ๊าฮึบ!”
และตัวเล็กก็โชว์พาวโดยการยกกล่องกระดาษอะไรสักอย่างขึ้นไปไว้บนเตียงของตัวเองที่ติดริมหน้าต่างก่อนจะลงมือรื้อๆไป ห้องที่ผมอยู่เป็นหอพักที่ค่อนข้างใหญ่ไม่อึกอัดลมถ่ายเทได้สะดวกและมีทุกอย่างครบภายในพื้นที่ที่ไม่มาก แต่ก็ไม่เคยจนเกินไป เป็นเตียงเดี่ยวสองเตียงผมกับตัวเล็กแยกกันเรียบร้อยและเอาโต๊ะโคมไฟมากั้นกลาง ข้างเตียงของผมและตัวเล็กมีชุดโต๊ะเครื่องเขียนโต๊ะเครื่องแป้งและตู้ให้คนละใบเหมือนๆกันเพื่อความเป็นส่วนตัว ดูเหมือนถ้าผมอยู่คนเดียว พอคงรับภาระหนักมากๆเลยล่ะ ทั้งค่าเทอมทั้งค่าหอไหนจะค่ากิน ผมเมทร่วมแชร์ห้องอาจจะดีกว่าก็ได้ …
“อ๊ากกกกกกกก ไม้แขวนเสื้อเกี่ยวแขนอ่ะเจ็บ ฮือออออออออ”
ผมบอกแล้วว่ามันต้องเกี่ยว =_=’
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ในระหว่างที่ผมกำลังเอายาหม่องที่พ่อให้ไว้ก่อนรีบไปทำงานทาแขนที่โดนไม้แขวนข่วนเป็นรอยยาวให้ตัวเล็กที่ทำหน้าจะร้องไห้ตาปูดอยู่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ตัวเล็กเหลียบมามองผมก่อนจะทำหน้าตาน่าสงสารใส่ … นี้คือสกิลแมวน้อยใช่ไหม และเมื่อวันก่อนที่กระโดดตบไอ้เสาร์นั้นคือสกิลแมวโหดใช่ไหม อืมๆ เข้าใจล่ะ
ผมละมือจากตัวเล็กเดินไปเปิดประตู แต่ก็ต้องชะงัก … ถ้าเปิดประตูไปเจอพี่ใหญ่ล่ะ … คงต้อง นอบน้อมสวัสดีเพราะยังไงเค้าก็เป็นพี่รหัสเรา แถมเป็นประธานภาคด้วย และยังเป็นพี่ชายของตัวเล็ก … และถ้าเป็นไอ้เสาร์ล่ะ คอยดูนะ ผมจะปิดประตูใส่หน้าเลย!!!! ผมรวบรวมกำลังภายในเพ่งรวมลมปานไขมันไปรวมกันที่มือ ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูออก
“ว่าไงเจ้าปัง ห้องดีไหม ?” … เฮ้อ ลุงผดุงนี้เอง … ดูท่าผมจะจิตตกมากเกินไป
“โอเคเลยครับลุง … เข้ามาก่อนไหมครับ”
“ไม่ดีกว่าลูก เดี๋ยวลุงต้องไปดูห้องอื่นต่อ ตามสบายนะ ”
“สวัสดีครับลุง/บ๊ายบายฮะลุงงงงง!”
ผมกับตัวเล็กยกมือไหว้ก่อนที่ลุงจะเดินไป ผมปิดประตูลงและเดินกลับมาจัดของเข้าตู้ตัวเอง อยากจะโยนๆเข้าไปเหมือนกันด้วยความขี้เกียจแต่ตัวเล็กจ้องเขม็งอยู่และดูจากที่ตัวเล็กจัดของคงเป็นคนรักความสะอาดมาก ผมเลยไม่อยากให้ตัวเล็กมองผมเป็นคนสกปรก เลยต้องค่อยๆพับเก็บ ชุดนักศึกษาที่ต้องรีดก็แยกเอาไว้ เดี๋ยวค่อยรีด ได้ยินเสียงตัวเล็กหัวเราะคิกคักแต่ผมไม่ได้หันไปดู เมื่อกี้แมวตัวไหนจะร้องไห้เพราะไม้แขวนเสื้อแกล้งอยู่นะ =_=’
“อีกสามวันจะเปิดเทอมแล้ว พรุ่งนี้เราไปซื้อของเข้าห้องกันนะ เล็กยังไม่มีของตั่งหลายอย่าง”
“เอาดิ” ผมจะได้ไปซื้อของกินด้วย กินวันล่ะนิดวันล่ะหน่อย และผมก็จะไม่กินข้าวเย็นน่าจะทดแทนกันได้โน๊ะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก “สงสัยลุงผดุงอีกแน่ๆ เดี๋ยวเล็กไปเปิดเองนะ” และเล็กก็วิ่งไปเปิดประตู แต่ยังไม่ทันเปิดดีประตูก็ถูกผลักเข้ามาจนตัวเล็กกระเด็นไปอยู่หลังประตู ผมอ้าปากค้าง … เจ็บไหมน่ะ!
“นี้ไอ้ตุ๊ดอ้วน จะตามกูไปถึงไหน!!!” ไอ้เสาร์ครับไอ้เสาร์มันก้าวสามขุมเข้ามาหาผมหน้าทะมึนมาแต่ไกล เอาจริงๆผมไม่ได้ใส่ใจว่ามันจะพูดอะไร เพราะมันชอบกรอกหูด้วยประโยคนี้จนผมเลิกคิดถึงความหมายของมันล่ะ แต่ผมสนใจด้านหลังของไอ้เสาร์ที่มีแมวผีตัวเล็กๆยืนจมูกแดงอยู่ดั่งหาก …
“เอ่อ … ”
“เอออ่ออะไรว่ะ!!! ไขมันมันอุดตันหมดแล้วหรอไง!...เฮ้ย!!! เหี้ยไรว่ะเนี้ย”
หมับ ! เพียะ ๆๆๆๆ!!! “โอ๊ย อะไรว่ะ โอ๊ย เจ็บๆๆๆๆ จะบ้าหรือไงว่ะ!!!”
ผมมองภาพหัวเล็กที่กระโดดขึ้นไปอยู่บนหลังของไอ้ยักษ์ปักหลักเสาร์และเอามือตบเพียะใหญ่ลงกระหม่อมไอ้บ้านั้นอย่างไม่มีปราณี โวยวายลั่นเสียงดังไปหมดทั้งเสียงเล็กๆของตัวเล็กและเสียงโวยวายของไอ้เสาร์ จนผมปวดหัวรีบเข้าไปห้ามเอาตัวเล็กลงมาจากหลังไอ้บ้านั้น ตัวเล็กด่าไอ้เสาร์แว๊ดๆ จนผมไม่รู้เรื่อง ไอ้เสาร์ได้แต่กุมหัวตัวเองอย่างหมดลาย แหม อยากจะหัวเราะดังๆนักเลงหมดท่าเพราะแมวป่าอย่างตัวเล็ก อย่างว่าแหละตัวแค่นี้ถ้ามันจะทำก็ปลิวไปนอกโลกและ ก็ลองทำดูสิพี่ใหญ่คงตามฆ่าไปสองชาติอ่ะ
“ไอ้แมวเวรนี้ เดี๋ยวพ่อก็ฆ่าซะหรอก!!!!!”
“ก็ลองดูเด้! จะตะปบให้หัวหลุดเลย!!!!” ผมกันตัวเล็กที่พยายามจะเข้าไปบวกยักษ์ แหม นี้ก็ซ่าจัง =_=’
“หน่อย! ฮึ้ย! จำไว้นะ อย่ามาให้กูเห็นหน้าพวกมึง !!!” และมันก็เดินออกจากห้องไป มาไวไปไวจัง … ผมบอกแล้วว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้น เกิดจริงๆนั้นแหละ
“ไม่ไหวจริงๆเลยนะไอ้บ้าเนี้ย! โอ้ย เจ็บจังเลยอ่ะ กระแทกเต็มๆเลย” ตัวเล็กโอดโอยลงไปนั่งกุมจมูกตัวเองที่ข้างเตียง
“เป็นไรไหม เอายาหม่องไหม”
“จะบ้าหรอ คิกๆ แสบแย่เลย เดี๋ยวเล็กไปซื้อยาดีกว่า เดี๋ยวมานะ เจ็บมากเลยไม่รู้ดั้งหักรึเปล่า” ตัวเล็กบ่นหงุงหงิงและเดินออกห้องไปอีกคน เฮ้อ … เหตุการณ์เมื่อกี้เหมือนพายุลูกเห็บชัดๆ ผมนอนแผ่ลงกับเตียง อ่ะ … มีช็อกโกแลตอยู่อีกแท่งนี้น่า … อิอิ ตัวเล็กไม่อยู่แย่งแล้ว กินได้สบายเย้ยยยยยยย!
ผมลุกขึ้นยิ้มเจ้าเล่ห์หันไปมองกระเป๋าตัวเองที่เปิดอ้าอยู่มรช็อกโกแลตอันเล็กๆใส่อยู่ ผมเอื้อมไปคว้ามา ฮ่าๆๆๆ สวัสดีฮ๊าฟพี่ช็อก คิกๆ
ก๊อกๆๆ …ใครอีกว่ะ!!! ผมหงุดหงิดมาก! ทำไมวันนี้มีแต่คนมากวนผมนักนะ!!! ผมหันไปจ้องประตูที่เหมือนจะถล่มลงมา ไอ้เสาร์อีกแน่ๆ คอยดูนะจะแก้แค้นให้ตัวเล็กจะปิดประตูใส่หน้าให้ดู!!!!
ผมเดินปึงปังไปหน้าประตูก่อนจะเปิดประตูออกอย่างแรงพอมีแรงดันเข้ามาผมก็ปิดประตูใส่หน้าดังปังและล็อกประตูเลย! นิสัยไม่ดีดีนัก!!! พอเสียงเงียบไปผมก็มานั่งกินช็อกโกแลตสบายใจ … เชอะ ไม่สนใจหรอก!!!!
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ๊ากกกกกกกกกก! ใครเอาปืนมายิงห้องโผ้มมมมมมมมมม! ผมสะดุ้งแทบกลิ้งลงมาจากเตียงเมื่อประตูผมกำลังจะถูกพังเข้าม๊า!!! สักพักเสียงก็เงียบไป ผมค่อยๆพยุงร่างไขมันไปหน้าประตูก่อนจะค่อยๆเปิดประตูออก …พะพี่ใหญ่ …จมูกแดงปั๊ดเลย …วันนี้พี่น้องจมูกแดงตั้งคู่เลยแฮะ น่าหัวเราะจัง คิก แต่ถ้าเป็นเวลานี้อาจจะโดนเตะก็ได้ คิกๆ
“หัวเราะอะไร!”
“ปะ ปะเปล่าครับ…” ผมรีบหุบปากเพราะกลัวโดนต่อย ฮ่าๆๆๆแต่แหม หน้าโหดๆของพี่มันแดงไปหมดเลยน่า คิก … น่ารักอ่ะ น่ารักกว่าตอนทำหน้าโหดเยอะเลย ผมก้มหน้าพยายามกั้นหัวเราะ พี่เค้าผลักหัวผมจนเซ ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องของผม
“ตัวเล็กล่ะ เมื่อกี้ได้ยินเสียงแว๊ดๆ มีอะไรกันรึเปล่า”
“เปล่าครับ … คือเมื่อกี้ผมดู TV เสียงดังไปหน่อย ตัวเล็กไปซื้อของด้านล่างครับ” ผมว่าเพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ไม่อยากคิดว่าถ้าสองยักษ์นี้ไฟต์กันตึกคงถล่ม จะบอกว่าผมก็ไม่ใช่อุลตร้าแมนหรอก ที่จะมาปล่อยแสงฆ่าสัตว์ประหลาดหรอกนะ
“อ่อ … และเรากินข้าวหรือยัง” จะเลี้ยงผมหรอ ? ความจริงก็กินแล้วอ่ะนะ แต่ถ้าพี่เค้าเลี้ยงผมก็ยังไม่กินก็ได้ จุ๊ๆนะครับ
“ยังครับ”
“อ่ะนี้ … กินซะ แล้ว บ่ายๆเข้าไปหลังชอปใน ม ด้วย”
“ครับ ?” ผมงงกับซองมาม่าที่เค้าโยนมาให้สองซองกับประโยคที่เค้าพูดเมื่อกี้
“ก็กินซะ และเข้าไปทำงานที่จะต้องรับรุ่นพวกนายช่วงเปิดเทอมด้วย เป็นน้องเทคประธานต้องทำใจ … อย่าให้มันเย็นนักล่ะ” แล้วพี่แกก็เดินออกจากห้องไปทั้งๆที่เก๊กว่าตัวเองไม่เจ็บจมูก… ไม่แน่นะ ไม่แน่! ผมอาจจะได้เจอกับพี่กาจพลก็ได้ อ๊ากกกกกกกกกก!
ยั๊บ! ผมบีบมาม่าในมือจนมันแหลกคามือ เพราะไอ้มนุษย์ไขมันของผมเริ่มมีความหวังที่จะได้เจอสุดที่รักของโผ้มมมมมม ! ฮึฮึ
“ปังปังเป็นไรอ่ะ” ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ๆตัวเล็กก็มาโผล่ข้างๆ โดยที่ผมไม่รู้ตัวว่าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร … กุมารทองรึเปล่าเนี้ย =_=’
.
.
.
ป๊อก ป๊อก ป๊อก ผมนั่งตอกตำปูท่ามกลางรุ่นพี่ที่วิ่งทำงานกันไปมา บางคนก็นั่งสูบบุหรี่จนผมจะกลายเป็นหมูร่มควัน บางคนก็กำลังนั่งวาดโครง วาดลาย เพื่อที่จะเอามาทำโชว์ มีทั้งหล่อมีสวย มีน่ารัก มีหน้าเหี้ยก มีโทรมและก็มีติส หาแบบธรรมดาๆไม่ค่อยเจอครับต่างคนต่างมีทางของตัวเอง ในขณะที่ผมมาด้วยกางเกงผ้าร่มกับเสื้อยืดธรรมดาๆ ส่วนตัวเล็กก็เดินเสริฟน้ำไปมาบางครั้งก็วิ่งมาช่วยผมตอกตำปูบ้าง แต่ไม่ทันไรก็โดนตีโดนมือตัวเอง ต้องเปลี่ยนไปนั่งวาดพล็อบแทน
เฮ้อ… แต่ผมไม่เจอพี่กาจพล ไม่เป็นไร นี้แค่ครึ่งชั่วโมงผ่านไปเอง เค้าอาจจะมาช้าก็ได้
ฟืดดดดดดดด ฟืดดดดดดดดด ฟืดดดดดดดดดดดดดด สองชั่วโมงผ่านไปผมมานั่งเลื่อยไม้ตัดไม้ พี่กาจผมก็ยังไม่มา มีแต่ไอ้เสาร์มีเอาสีมาป้ายหัวผม=_=’ตลกมากสินะไอ้บ้านี้
“วาดตรงนี้ให้คมอีกหน่อย … นี้! ฟังอยู่บ้างรึเปล่า!” ผมสะดุ้งกับเสียงพี่ใหญ่ที่ด่ากรอกหู แค่เหม่อหน่อยเดียวเอง … เฮ้อ ฟ้าจะมืดแล้วพี่เค้าก็ยังไม่มา
“เอ๊า! กลับกันได้แล้ว ยุงจะห่ามน้องกูแล้วเนี้ย!!!” เสียงพี่ใหญ่ดังขึ้นผมที่นั่งวาดโครงอยู่เงยหน้าขึ้นมาปาดใหญ่มองไปรอบๆตอนนี้มืดสนิทและไอ้ยุงบ้าก็มาดูดไขมันผมอิ่มไปแล้วเป็นฝูงๆ …เฮ้อ สรุปเค้าก็ไม่มาสินะ
เอาเถอะ อาจจะเจอกันพรุ่งนี้ก็ได้เนอะ … แต่ถ้าไม่เจอล่ะผมก็จะไปหาพี่เค้าที่จุดนัดพบของเราและถ้าไม่เจออีกล่ะ …
โครกกกกกกกกกกครากกกกกกกกกก “ไอ้อ้วน! เสียงท้องมึงหรือเสียงชักโครกว่ะ!!!” ไอ้เสาร์พูดเสียงดังมากจนทำให้พี่ๆหัวเราะกันเป็นแถว…เฮ้อ ช่างเหอะผมชินและกับเสียงหัวเราะบ้าอำนาจของคนที่ดูถูกคนอื่นแบบนี้ ผมแค่คิดมากจนหิวแค่นั้นเอง ผิดอะไรท้องก็ท้องผมนี้ และอีกไม่นานผมก็จะผอมแล้วด้วย
“ไปเหอะ อย่าไปสนใจเลย ตัวเล็กจะพาไปกินข้าวต้มหน้า ม. อร่อยมากเลยนะ ”
ผมยิ้มให้ตัวเล็กที่เดินมาเกาะแขนผมก่อนจะลากออกมา ผมแทบจะหันไปสวัสดีพี่ๆเค้าไม่ทันแหนะ ทุกคนต่างหัวเราะผมตอนที่ผมหันไปดูยิ่งไอ้บ้าเสาร์ยิ่งเหมือนปิศาจร้ายคำรามเลย …แต่มีคนนึงที่ยืนดูดน้ำจากในกระติกใบใหญ่ที่กินรวมกันทั้งภาคมองมาที่ผมนิ่ง …พี่ใหญ่
============================
ร้องๆออกจากเตาจ้า
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
เนื่องจากคนเขียนเปิดเทอมแล้วและก็อยู่ปีสามช่วงเวลาที่งานหนักที่สุด
มีนิยายอยู่ในปกครองหลายเรื่องเนอะ อาจจะมาอัพช้าบ้างสั้นบ้าง ขออภัยนะค่ะ แต่รับรองว่าไม่หายแน่นอน เต็มที่ 3 วันอ่ะ
ฮ่าๆๆๆรักนะจู๊บๆ
เป็นกำลังใจให้หนูปังด้วยนะค่ะ การลดน้ำหนักไม่ใช่แค่วันสองวันจะผอมเนอะ ต้องใช้เวลาบ้าง และความรู้สึกของปังเองก็สำคัญนะ ในบางทีเด็กคนนี้ก็น่าสงสารบางทีก็น่าหมั่นไส้ คนที่ยอมทุ่มเทกับความรักจนน่าสมเพชอย่างน้อง เค้าชอบที่สุดอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
คาแร็ตเตอร์ของปังไม่เหมือนนายเอกทุกเรื่องของเค้านะ อิอิ คอยดูการเปลี่ยนแปลงของทั้งตัวหมูปังเอง
และก็ความเปลี่ยนแปลงของความรู้สึกที่ต้องใช้เวลาเนอะ
ปล มีคำผิดบอกได้นะจ๊ะ
โพลล์
หัวข้อ: {ปิดพรีออเดอร์}º●Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้!!!●º 13/08/59 P.63 END (อ่าน 551116 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก